Originals

Często nazywani „najlepiej strzeżonym sekretem Motown”, The Originals odnieśli zaledwie kilka
sukcesów na listach przebojów w trakcie swojej długiej kariery, z których najbardziej znanym jest porywająca ballada „Baby I'm for Real” z 1969 roku, ale ich zakulisowy wkład w twórczość i wokale wspierające umacnia ich pozycję w trwałym dziedzictwie wytwórni. Liderem The Originals był wokalista Freddie Gorman, pochodzący z Detroit, który w 1957 roku założył Fideletones z wieloletnim przyjacielem Brianem Hollandem.  

Po wydaniu „Pretty Girl” w wytwórni Aladdin Records w 1959 roku zespół się rozpadł, a Gorman wrócił do swojej codziennej pracy jako listonosz, poznając w trakcie swojej trasy początkującego impresario płytowego Berry'ego Gordy'ego. Z czasem Gordy zatrudnił Hollanda jako etatowego autora tekstów i producenta, łącząc go z innym producentem Robertem Batemanem w celu nagrania singla dla dziewczęcego zespołu Motown, The Marvelettes. Kiedy Marvelette Georgia Dobbins zasugerowała tytuł „Please Mr. Postman”, Holland naturalnie zaangażowała Gormana do pomocy przy tekście, choć jego wkład w piosenkę pozostawał niezauważony przez dekady. „Please Mr. Postman” odniósł jednak ogromny sukces, zdobywając szczyt listy przebojów Billboard jesienią 1961 roku, a Gordy odwdzięczył się, wydając solowy singiel Gormana „The Day Will Come” w wytwórni Miracle Records należącej do Motown.  

Holland i Gorman kontynuowali również współpracę kompozytorską, która rozrosła się do triumwiratu wraz z dołączeniem Lamonta Doziera. Po serii produkcji Motown, w tym „Old Love” Mary Wells i „I Want a Guy” The Supremes, Gorman został wyparty przez brata Hollanda, Eddiego, i bez żadnych korzyści kontraktowych powrócił na stanowisko na poczcie, znikając na kilka lat. Gorman w końcu powrócił w 1964 roku, wraz z partnerem od komponowania piosenek Bobem Hamiltonem, w wytwórni Golden World, rywalizującej z wytwórnią Motown, z przebojem zespołu Reflections „(Just Like) Romeo and Juliet”. W następnym roku nagrał dwa solowe single, „In a Bad Way” i „Take Me Back”, dla siostrzanej wytwórni Golden World, Ric-Tic. 

 Kiedy Gordy przejął udziały w Golden World, Gorman został ponownie wchłonięty przez Motown, a w 1966 roku jego głęboki, porywający bas dołączył do składu The Originals, nowej grupy wokalnej, w skład której wchodzili również tenor prowadzący C.P. Spencer, drugi tenor Hank Dixon, baryton Walter Gaines i, choć na krótko, Joe Stubbs, brat słynnego lidera zespołu Four Tops, Leviego Stubbsa, który odszedł, aby rozpocząć karierę solową po debiutanckim albumie The Originals, będącym interpretacją ponadczasowego utworu Leadbelly „Goodnight Irene”. 

Pozostały kwartet spędził kolejne dwa lata na poszukiwaniu przeboju, udzielając się jako wokalista w chórkach podczas sesji z udziałem Steviego Wondera i Davida Ruffina. Po długiej przerwie w byciu headlinerem, The Originals w końcu wydali w 1969 roku swój drugi singiel „You're the One”, a wkrótce potem tytułowy utwór z debiutanckiego albumu „Green Grow the Lilacs”. Żaden z tych albumów nie trafił na listy przebojów, ale The Originals przykuli uwagę gwiazdy Motown, Marvina Gaye'a, który wraz z żoną Anną napisał soulową balladę „Baby I'm for Real”. Po zdobyciu szczytu list przebojów R&B, singiel trafił do radia pop, zajmując 14. miejsce. Gaye wydał również znakomity kolejny singiel The Originals, „The Bells”, który dotarł do pierwszej piątki listy R&B i nieznacznie otarł się o pierwszą dziesiątkę popu w 1970 roku. Grupa zakończyła rok dwoma mniejszymi przebojami, „We Can Make It Baby” i „God Bless Whoever Sent You”. 

W kolejnych latach komercyjne sukcesy The Originals gwałtownie spadły, ponieważ single takie jak „Keep Me” z 1971 roku i „I'm Someone Who Cares” z 1972 roku nie znalazły się na listach przebojów. Wkrótce potem z zespołu odszedł C.P. Spencer, a jego miejsce zajął tenor prowadzący, Ty Hunter. Zmiana ta nie wpłynęła jednak na poprawę notowań The Originals, a utwory takie jak „Be My Love” z 1973 roku i „Good Lovin' Is Just a Dime Away” z 1975 roku spotkały się z niewielkim zainteresowaniem w radiu i sklepach detalicznych. 

Kiedy Motown przeniósł swoje zakłady produkcyjne z Detroit do Los Angeles, grupa poszła w jego ślady i w 1976 roku nawiązała współpracę z Lamontem Dozierem, wydając płytę Communique, która podbiła listy przebojów disco dzięki klasycznemu utworowi „Down to Love Town” (pierwszemu singlowi na płycie 12-calowej wydanemu przez wytwórnię Motown). Kolejny album, „(Call on Your) Six Million Dollar Man”, okazał się jednak klapą, a w 1978 roku The Originals zakończyli długoletnią współpracę z Motown, podpisując kontrakt z wytwórnią Fantasy na album „Ladies (We Need You)”. 

Kiedy w 1981 roku grupa podpisała kontrakt z niezależną wytwórnią Phase II na album „Yesterday and Today”, Spencer powrócił do składu. Album zasłużył również na uwagę ze względu na obecność wersji „Please Mr. Postman” w wykonaniu The Originals, ale poza tym wzbudził minimalne zainteresowanie. Poza późniejszym remakiem „Baby I'm for Real”, kariera nagraniowa zespołu praktycznie ustała w połowie lat 80-tych, choć przez lata kontynuowali trasę koncertową. W 1997 roku Gorman wydał również solowy album „It's All About My Love”. 

Spencer zmarł na zawał serca 20 października 2004 roku. Gorman przegrał walkę z rakiem płuc 13 czerwca 2006 roku. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Baby, I'm For Real/Moment Of Truth	Originals	09.1969	-	14[16]	Soul 35066	[written by Marvin Gaye,Anna Gordy Gaye][produced by Marvin Gaye,Richard Morris][1[5][17].R&B; Chart]
The Bells/I'll Wait For You	Originals	02.1970	-	12[14]	Soul 35069	[written by Marvin Gaye,Anna Gordy Gaye,Iris Gordy,Elgie Stover][produced by Marvin Gaye][4[13].R&B; Chart]
We Can Make It Baby/I Like Your Style	Originals	08.1970	-	74[6]	Soul 35066	[A:written by M. Gaye, J. Nyx][B:written by Sawyer, Gorman, Dixon, Spencer, Gaines][A:produced by Marvin Gaye][B:produced by Frank Wilson][A:20[9].R&B; Chart][B:20[8].R&B; Chart]
God Bless Whoever Sent You/Desperate Young Man	Originals	12.1970	-	53[12]	Soul 35079	[written by P. Sawyer, C. McMurray][produced by Clay McMurray][14[12].R&B; Chart]
Good Lovin' Is Just A Dime Away/Nothing Can Take The Place (Of Your Love)	Originals	06.1975	-	-	Motown 1355	[written by Lamont Dozier][produced by Lamont Dozier][53[8].R&B; Chart]
Down To Love Town/Just To Be Closer To You	Originals	10.1976	-	47[9]	Soul 35119	[written by D. Daniels, M. B. Sutton, K. Wakefield ][produced by Frank Wilson, Michael Sutton][93[8].R&B; Chart]
Waitin' On A Letter / Mr. Postman	Originals	02.1981	-	-	Phase II 5653	[written by H. Bohannon ; B. Holland, F. Gorman, R. Bateman, G. Dobbins][produced by Hamilton Bohannon][74[7].R&B; Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Green Grow the Lilacs	Originals	01.1970	-	174[4]	Soul 716	-
Portrait of the Originals	Originals	07.1970	-	198[2]	Soul 724	-

Ovations

The Ovations to amerykański zespół wokalny grający rhythm and bluesa,
który nagrywał w latach 60. i 70-tych. Ich największy hit, remake utworu Sama Cooke'a „Having a Party”, osiągnął 7. miejsce na liście Billboard R&B w 1973 roku. 

 

Zespół założyli pochodzący z Memphis w stanie Tennessee Louis Williams Jr. (ur. 24 lutego 1941r - zm. 13 października 2002r), Nathan „Pedro” Lewis (ur. 30 lipca 1943r) i Elvin Lee Jones (ur. 24 marca 1942r- zm. 10 marca 2012r). Zarówno wokalista Williams, który wzorował swój styl wokalny na stylu swojego idola Sama Cooke'a, jak i Lewis, śpiewali wcześniej z zespołem Del-Rios, który nagrywał dla Stax Records w 1962 roku, gdy liderem zespołu był William Bell.

 

  W 1964 roku autor tekstów piosenek Roosevelt Jamison polecił zespół Ovations Quintonowi Claunchowi i Docowi Russellowi z Goldwax Records, którzy podpisali kontrakt na nagranie swojego pierwszego singla, „Pretty Little Angel”. Nie był to hit, ale ich drugi album, „It's Wonderful To Be In Love”, napisany przez członków zespołu, dotarł do 22. miejsca na liście Billboard R&B i 61. miejsca na liście przebojów pop.  Ovations koncertowali intensywnie z Jamesem Brownem, Jamesem Carrem, Gladys Knight & the Pips, Percym Sledge'em i innymi, zanim wydali kolejny singiel „I'm Living Good”, napisany przez Dana Penna i Spoonera Oldhama, a nagrany w Muscle Shoals.  

 

Nie odniósł on jednak sukcesu komercyjnego. Jones opuścił zespół w 1966 roku, a jego miejsce zajął Billy Young, członek grupy Avantis. Kilka późniejszych płyt Ovations wydanych przez Goldwax nie znalazło się na listach przebojów, w tym „I Need A Lot Of Loving”, również napisany przez Penna i Oldhama, oraz „I Believe I'll Go Back Home”, współtworzony przez George'a Jacksona, zanim grupa odniosła swój drugi sukces -„Me And My Imagination”, napisany przez Clauncha z Billem Cantrellem, który dotarł do 40. miejsca na liście R&B. 

 

Grupa kontynuowała nagrywanie dla Goldwax, aż do upadku wytwórni w 1969 roku, po sporze o tantiemy. Wtedy Ovations się rozpadli. W 1971 roku Williams utworzył nową wersję zespołu z wokalistami Rochesterem Nealem, Billem Davisem i Quincym Billopsem Jr., wcześniej członkiem The Nightingales. Następnie nagrywali dla wytwórni Sounds of Memphis, będącej filią MGM Records, i w 1972 roku osiągnęli 19. miejsce na listach przebojów dzięki przebojowi „Touching Me”, wyprodukowanemu przez Dana Greera. 

 

Pod koniec 1973 roku zespół osiągnął swój największy przebój, grając „Having a Party”, wersję utworu Sama Cooke'a, wzbogaconą o medley innych soulowych hitów. Singiel, nagrany przez Williamsa z wokalistami wspierającymi, osiągnął 7. miejsce na liście R&B i 56. miejsce na liście przebojów pop. Grupa wydała również album „Having a Party” dla MGM, ale wkrótce potem się rozpadła. W 2009 roku ich nagranie „They Say” znalazło się na składance Goldwax Northern soul.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
It's Wonderful To Be In Love/Dance Party	Ovations	05.1965	-	61[6]	Goldwax 113	[written by Louis Williams,Elvin Lee Jones,Nathaniel Lewis][22[5].R&B; Chart]
Me And My Imagination/They Say	Ovations	02.1967	-	-	Goldwax 314	[written by Claunch, Cantrell][40[2].R&B; Chart]
Touching Me/Don't Break Your Promise	Ovations	08.1972	-	104[3]	MGM Sounds Of Memphis 708	[written by Dan Greer][produced by Dan Greer, George Jackson][19[10].R&B; Chart]
Having A Party (Medley)/Just Too Good To Be True	Ovations	10.1973	-	56[9]	MGM 14623	[written by Sam Cook][produced by Dan Greer, George Jackson][7[17].R&B; Chart]

Dean Parrish

Dean Parrish (ur. jako Philip Anastasi lub Anastasia; 30 grudnia 1942r - zm. 8 czerwca 2021r) był
amerykańskim wokalistą z Nowego Jorku, najbardziej znanym z utworu „I'm on My Way”, który zasłynął jako przedostatni utwór zagrany podczas ostatniego całonocnego koncertu muzyki soul w kasynie Wigan. W latach 2000., we współpracy z Lordem Large'em, nagrał niewielki przebój „Left Right & Centre”. 

 Anastasi urodził się we włoskiej rodzinie i wychował się w nowojorskiej dzielnicy Little Italy. Mieszkał przy torach kolejowych na Brooklynie. Anastasi śpiewał jako drugi tenor w ulicznej grupie doo-wop i uczęszczał do School of Industrial Arts. Został zauważony przez tego samego menedżera, który opiekował się zespołami The Mystics i The Passions, i który próbował przekonać Anastasiego, aby przeszedł z drugiego tenora na wokalistę prowadzącego/solowego. 

Lata 60. i 90-te XX wieku Peppermint Lounge był czołowym klubem nocnym Nowego Jorku na początku lat 60-tych. Anastasi często bywał w tym lokalu i ostatecznie pojawił się na liście gości. Za radą wokalisty The Ronettes, Ronniego Spectora, zmienił nazwisko na Dean Parrish i rozpoczął własną karierę nagraniową w 1964 roku. Podpisał kontrakt płytowy z wytwórnią Laurie. W latach 1964–1967 Parrish nagrywał dla czterech głównych amerykańskich wytwórni: Laurie, Warner Bros., Musicor Records i Boom. 

Parrish odniósł pewien sukces dzięki singlom soulowym „I'm On My Way”, „Tell Her”, „Determination”, „Skate” i „Bricks, Broken Bottles and Sticks”. Brał udział w trasie koncertowej Dicka Clarka z programem „Caravan of Stars”, występując u boku takich gwiazd jak Mitch Ryder i Detroit Wheels, The Capitols i Lou Christie; pojawił się nawet w rewii Motown z The Supremes. Jednak jego kariera wokalna zaczęła zanikać. W 1967 roku Parrish powrócił do swojego pierwotnego nazwiska i został aktorem, który zaczął pojawiać się w telewizji i filmach. Utrzymywał się z muzycznego punktu widzenia, grając na gitarze z Herbie Mannem, a czasami jako frontman The Rosecrucians i Steeplechase.  

W 1970 roku pracował jako muzyk sesyjny z Jimim Hendrixem i Santaną, a w 1972 roku grał na gitarze z Bobem Marleyem. Scena northern soulowa mocno zakorzeniła się w klubach nocnych w połowie lat 70-tych w Wielkiej Brytanii, gdzie grano rzadkie nagrania amerykańskiej muzyki soul. Nagranie Parrisha „I'm On My Way” zwróciło uwagę Russa Winstanleya, didżeja w Wigan Casino. Zaczął grać na płycie gramofonowej, która wkrótce stała się jedną z najpopularniejszych płyt w tym miejscu. Została ponownie wydana w 1975 roku przez wytwórnię UK Records i sprzedała się w nakładzie około 200 000 egzemplarzy. W lutym 1975 roku utwór osiągnął 38. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. W rezultacie sprzedał się w nakładzie ponad miliona egzemplarzy. 

 Zainteresowanie karierą nagraniową Parrisha z połowy lat 60. XX wieku zaczęło rosnąć, ale sam Parrish aż do początku XXI wieku nie zdawał sobie sprawy ze swojej popularności po drugiej stronie Atlantyku i w samym Wigan Casino. Zmienił nazwisko z powrotem na Phil Anastasi i nikt nie był w stanie go namierzyć, ponieważ jego poprzednie amerykańskie wytwórnie płytowe nie utrzymywały już z nim kontaktu. Jednak w 2001 roku Parrish skontaktował się z Winstanleyem, który po raz pierwszy wyjechał do Wielkiej Brytanii, około trzydzieści lat po swoim ostatnim koncercie. Parrish wystąpił przed tysiącami ludzi podczas weekendu Northern soul w Prestatyn w Walii. Po tym nastąpiły kolejne podróże do Europy, a także coraz więcej ról aktorskich. 

 Parrish spotkał się ze Stevem Cradockiem, gitarzystą Paula Wellera i członkiem Ocean Colour Scene. Cradock był przyjacielem Winstanleya i wręczył Parrishowi utwór „Left Right and Centre”, który Weller skomponował w wieku piętnastu lat. Parrish nagrał ten utwór z Lordem Largem w 2006 roku. Utwór znalazł się na płycie Large'a The Lord's First XI, na której znalazły się również nagrania Glenna Tilbrooka, Clema Curtisa, Roya Phillipsa i Lindy Lewis.Płyta, przypisana Lord Large Feat. Dean Parrish, okazała się niewielkim przebojem. W tygodniu 19 sierpnia zajęła 4. miejsce na liście Top Ten magazynu Music Week Townsend i 7. miejsce na liście Top 10 Indie Singles.

  W tym samym tygodniu piosenka znalazła się również na liście National UK, osiągając 93. miejsce.Dalsze działania Po powrocie do Nowego Jorku zwerbował kilku starych przyjaciół (w tym członków Santany) i stworzył nowy singiel, cover utworu Timi Yuro „It'll Never Be Over for Me”, swój pierwszy solowy singiel od 41 lat. Jego debiutancki album, „Determination - The Northern Soul Sound of Dean Parrish”, miał ukazać się w 2008 roku.  Pod pseudonimem „Philip J. Anastasia” wystąpił jako konferansjer w odcinku serialu „Rodzina Soprano”.   Program „I'm On My Way - The Dean Parrish Story” został wyemitowany w sobotę 12 stycznia 2008 roku w BBC Radio 2. Zapowiedziano go jako „Gwiazdę północnego soulu, która sprzedała ponad milion płyt, ale ledwo zarobiła na swojej pracy. Pete Mitchell udaje się do Nowego Jorku, aby odszukać Parrisha, ujawniając niezwykłą historię, która obejmuje po drodze „Rodzinę Soprano” i Jimiego Hendrixa”. 

 Zmarł 8 czerwca 2021 roku o godzinie 18:00. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tell Her/Fall On Me	Dean Parrish	07.1966	-	97[2]	Boom 60,012	[written by Bert Russell][produced by Richie Gottehrer]
I'm On My Way/Watch Out!	Dean Parrish	02.1975	38[5]	-	UK American 2	[written by Elliot Greenberg, Doug Morris][produced by Elliot Greenberg, Doug Morris]
Left Right And Centre/Sun In The Sands [Lord Large]	Lord Large Featuring Dean Parrish	08.2006	93[1]	-	Acid Jazz AJX 185 [UK]	[written by Paul Weller][produced by Andy Jones]

Amy Studt

Amy Jane Studt (ur. 22 marca 1986r) to angielska piosenkarka, autorka tekstów i pianistka
pochodząca z Londynu i Bournemouth. Dorastając w muzycznej rodzinie, z ojcem skrzypkiem i dyrygentem, który koncertował z Royem Orbisonem, oraz matką pianistką, Studt zaczęła komponować muzykę w wieku sześciu lat, ucząc się gry na fortepianie, gitarze i oboju. W wieku 12 lat zachorowała na rzadką chorobę kości- zapalenie kości i szpiku kostnego (osteomyelitis) w biodrze, co przykuło ją do łóżka. Studt wykorzystała ten czas na swoje hobby i dwa lata później, za radą ojca, nagrała swoje dwa pierwsze albumy demo, które później zapewniły jej kontrakt z wytwórnią Polydor. 

Studt wydała swój pierwszy singiel „Just a Little Girl” w lipcu 2002 roku. Singiel osiągnął 14. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Prawie rok później ukazał się jej singiel „Misfit”, który stał się jej najwyżej notowanym singlem, osiągając szóste miejsce na brytyjskiej liście przebojów. W tym samym miesiącu ukazał się jej debiutancki album „False Smiles”, który sprzedał się w ponad 260 000 egzemplarzy i uzyskał status złotej płyty. Pod koniec 2003 roku ukazały się dwa kolejne single: „Under the Thumb” i na początku 2004 roku „All I Wanna Do” (cover utworu Sheryl Crow), ale sprzedaż spadła, co skłoniło Polydor do wycofania Studt w lutym 2004 roku, przed jej 18. urodzinami. 

Od tego czasu aż do końca 2006 roku Studt unikała rozgłosu. W 2007 roku ogłoszono jednak, że pracuje nad nowym albumem, tym razem dla niezależnej wytwórni 19 Entertainment. Wydała swój pierwszy singiel „Furniture”, a następnie „Chasing the Light”. Album „My Paper Made Men” ukazał się 5 maja 2008 roku. Na początku 2009 roku Studt przeprowadziła się do Nowego Jorku; po powrocie rozpoczęła budowę studia nagraniowego i kontynuowała komponowanie i nagrywanie. 

 W latach 2009-2017 zamilkła po załamaniu nerwowym, które przeżyła w wieku 22 lat. W wieku 20 lat zdiagnozowano u niej chorobę afektywną dwubiegunową z szybką fazą zmian oraz nieasocjacyjne zaburzenie lękowe, a także inne schorzenia fizyczne. Po trzech hospitalizacjach i wyjściu z nałogu, Studt pisała o swoich doświadczeniach z cierpieniem, chorobą i złamanym sercem, „…ale ostatecznie o przetrwaniu i nadziei”, które - jak sama wyjaśnia - włożyła w pisanie piosenek na swój trzeci album. W 2017 roku Studt ogłosiła współpracę z Tobym Kidem z Hatcham Social i wydała dwa utwory zapowiadające jej nadchodzący trzeci album: „I Was Jesus in Your Veins” i „Different Colour Pills”. Sam album, zatytułowany „Happiest Girl in the Universe”, ukazał się w październiku 2019 roku. 

Studt urodziła się w Londynie. Dorastając w Bournemouth w hrabstwie Dorset, zaczęła pobierać lekcje gry na fortepianie i gitarze oraz uczyć się gry na oboju. Ojciec Studt jest skrzypkiem i dyrygentem, który współpracował z takimi artystami jak Roy Robinson, Shirley Bassey i The Beatles (podczas tras koncertowych lub nagrań) i wystąpił w kilku filmach, podczas gdy jej matka jest pianistką. W XIX wieku rodzina Studt sprowadziła do Wielkiej Brytanii (z Danii) jeden z pierwszych parowozów wędrownych, Studt Funfair, który oferował muzykę, karuzele, pokaz osobliwości i cyrk z treserami lwów; byli i nadal są cenioną rodziną showmanów. Pochodzili z Niemiec i Danii. Ojciec Amy, Richard, zaczął grać na skrzypcach w wieku czterech lat, a później odrzucił rodzinny interes w wesołym miasteczku, by poświęcić się muzyce. Na Uniwersytecie w Southampton poznał matkę Amy, Delię, i został dyrygentem Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. 

Amy zmagała się z depresją, samookaleczaniem i prześladowaniem w okresie dorastania, miała też problemy w szkole; uczęszczała do pięciu różnych szkół, zanim w wieku 15 lat całkowicie je porzuciła, by poświęcić się muzyce. Depresja doprowadziła do zdiagnozowania u niej zespołu przewlekłego zmęczenia. W wieku 13 lat Amy uczęszczała do Bryanston School w Dorset, otrzymując 50% stypendium muzyczne  , do tego czasu Studt napisał 42 piosenki. Jej ojciec zasugerował, by nagrała kilka z nich w lokalnym studiu, a ona nagrała je wszystkie na żywo. Podarowała lub sprzedała gotową płytę różnym przyjaciołom, a jeden z nich dotarł do Simona Fullera (menedżera m.in. Annie Lennox, Spice Girls i Amy Winehouse), który w tym samym roku podpisał z nią kontrakt zarówno ze swoim 19 Management, jak i z Sony BMG Publishing. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Just a Little Girl	Amy Studt	07.2002	14[6]	-	Polydor 5708802	[written by Amy Studt ,Yak Bondy][produced by Yak Bondy]
Misfit	Amy Studt	06.2003	6[10]	-	Polydor 9800107	[written by Amy Studt, Karen Poole, David Eriksen][produced by David Eriksen]
Under the Thumb	Amy Studt	10.2003	10[6]	-	Polydor 9811793	[written by Amy Studt, Karen Poole, David Eriksen][produced by David Eriksen]
All I Wanna Do	Amy Studt	01.2004	21[5]	-	Polydor 9815012	[written by Sheryl Crow, Kevin Gilbert, Bill Bottrell, Wyn Cooper, David Baerwald][produced by Bill Bottrell]
Nice Boys	Amy Studt	.2008	165	-	19 Recordings	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
False Smiles	Amy Studt	07.2003	18[14]	-	Polydor 9801074	[gold-UK]

Temperance Seven

The Temperance Seven to brytyjski zespół, który pierwotnie działał w latach 50-tych XX wieku,
specjalizujący się w muzyce jazzowej w stylu lat 20-tych XX wieku. Znani byli z surrealistycznych występów.

 

  Zespół The Temperance Seven został założony w Boże Narodzenie 1955 roku przez studentów Chelsea School of Art,choć sam zespół mitologizował swoją historię, twierdząc, że jego powstanie datuje się na 1904 rok, w fikcyjnym lokalu Pasadena Cocoa Rooms przy Balls Pond Road w północnym Londynie. Trzema członkami-założycielami byli Paul McDowell (który pierwotnie grał na puzonie), Philip Harrison (który pierwotnie grał na banjo) i Brian Innes (perkusja).  Stopniowo zespół przekształcił się w dziewięcioosobowy zespół o lekkim i humorystycznym stylu gry, choć wszyscy byli poważnymi muzykami. Nazwę „Temperance Seven” zasugerował Dougie Gray z Alberts. 

 

 W 1960 roku nagrali „Ukulele Lady” z refrenem wokalnym Petera Sellersa, wyprodukowanym przez George'a Martina. Utwór znalazł się na 12-calowym albumie „Peter and Sophia” (Loren) wydanym przez Parlophone PMC 1131.   W 1961 roku Temperance Seven osiągnęli pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów dzięki singlowi „You're Driving Me Crazy”, zaaranżowanemu przez Franka Skinnera i wyprodukowanemu przez George'a Martina.  Po nim ukazał się „Pasadena”, który dotarł do 4. miejsca na brytyjskiej liście przebojów.  

 

W tym roku zespół intensywnie koncertował w Wielkiej Brytanii, często występując na koncertach promowanych przez swojego menedżera Ralpha Petersa, a ich występy nabrały ustalonego rytmu, zaczynając od ostatnich taktów „Pasadeny” (która stała się ich znakiem rozpoznawczym), a kończąc na porywających melodiach „Gaumont-British News”. Latem 1961 roku ich sława była tak wielka, że ​​przez dwa tygodnie występowali w London Palladium, grając jeden z najważniejszych koncertów.  Występ ten został zaaranżowany przez Petersa w połączeniu z występem na tegorocznym Royal Variety Performance. W latach 1962-1963 Temperance Seven tworzyli muzyczne interludia do programu The Arthur Haynes Show w programie BBC Light Programme. 

 

 Zanim zespół stał się znany na skalę krajową, Paul McDowell był również członkiem rewii Experimental Theatre Club, wraz z Ianem Davidsonem, Robin Grove-White i Dougiem Fisherem. W tym czasie występowali ze swoim spektaklem **** (Four Asterisks) na Edinburgh Fringe, ale po sukcesie „You're Driving Me Crazy” McDowell opuścił zespół, aby ruszyć w trasę koncertową ze swoim zespołem. To skłoniło Davidsona do poszukiwania zastępstwa i znalazł Terry'ego Jonesa, przyszłego członka Monty Pythona, który w ten sposób po raz pierwszy miał okazję wystąpić w rewii. 

 

The Temperance Seven zyskał popularność w okresie odrodzenia się tradycyjnego jazzu na początku lat 60-tych. Ich unikalne brzmienie, w połączeniu z muzykalnością i pomysłowo humorystycznymi kompozycjami, wyróżniało ich na tle współczesnych; jednak dotarli do przełomu tej epoki i wraz ze zmianą gustów społecznych wraz z pojawieniem się Beatlesów, Temperance Seven stopniowo popadli w zapomnienie, choć Bonzo Dog Doo-Dah Band i Whoopee Band Boba Kerra próbowały przez kilka lat utrzymać ich przywództwo, nie deklarując żadnej przynależności.

 

  Zespół Temperance Seven jest również wymieniony jako zespół grający w sztuce Spike'a Milligana i Johna Antrobusa „The Bed-Sitting Room”, której premiera odbyła się w Mermaid Theatre 31 stycznia 1963 roku, a kolejna produkcja miała premierę 3 maja 1967 roku w Saville Theatre. Pierwotny skład Temperance Seven został rozwiązany w połowie lat 60-tych, ale zespół został reaktywowany pod koniec tej dekady przez perkusistę Dave'a Millsa, który zastąpił Briana Innesa w 1966 roku i przez kilka lat prowadził zespół, początkowo jako The New Temperance Seven, i odegrał kluczową rolę w organizacji występów w Hongkongu i Bahrajnie, gdzie ostatecznie osiadł, a którego zastąpił Ian Howarth. 

 

Zespół kontynuował występy w nowym składzie, a od czasu do czasu pierwotni członkowie pojawiali się gościnnie. W latach 80-tych Chris Hook przejął kierownictwo zespołu. Skład zespołu nie zmienił się od tamtego czasu, a zespół nadal koncertuje w całej Wielkiej Brytanii. Wielu członków pierwotnego zespołu spotkało się ponownie na potrzeby audycji BBC Radio o zespole w 2003 roku.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You' re driving me crazy/Charley my boy	Temperance Seven	04.1961	1[1][16]	-	Parlophone R 4757	[written by Walter Donaldson][produced by George Martin]
Pasadena/Sugar	Temperance Seven	06.1961	4[16]	-	Parlophone R 4781	[original by Fred Douglas-1924r][written by Harry Warren/Grant Clarke/Edgar Leslie]
Hard hearted Hannah/Chilli boom boom	Temperance Seven	10.1961	28[4]	-	Parlophone R 4823	[written by Yellen, Bigelow, Bates]
Charleston /Black bottom	Temperance Seven	12.1961	22[8]	-	Parlophone R 4851	[written by Cecil Mack,James Price Johnson]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Temperance Seven plus one	Temperance Seven	05.1961	19[1]	-	Argo RG 11
Temperance Seven 1961	Temperance Seven	11.1961	11[9]	-	Parlophone PMC 1152	[produced by George Martin]

Them

Zespół założony w 1963 r. w Belfaście w Irlandii Północnej. W ciągu swojej
burzliwej kariery nagrał kilka z najlepszych płyt tamtego okresu. W pierwszym składzie znaleźli się: Van Morrison (właśc. George Ivan. ur. 31. 08. 1945 r. w Belfaście, Irlandia Północna: śpiew, harmonijka ustna), Billy Harrison(ur. 14.10.1942 r. w Belfaście; gitara), Eric Wrixen (lub Wickson: instr. klawiszowe), Alan Henderson (ur. 26.11.1944 r. w Belfaście: bas) i Ronnie Millings (perkusja).
 

Początkowo występowali w Hotelu Maritime, gdzie grali dynamicznego, ostrego rhythm'n'bluesa. Taśma demo, zawierająca wydłużoną wersję utworu "Lovelight", zwróciła uwagę znanego menedżera Phila Solomona, który zdecydował się reprezentować interesy zespołu. Solomon nakłonił Dicka Rowe z Decca Records do podpisania kontraktu z grupą. Członkowie Them przenieśli się wtedy do Londynu. W lipcu 1964 r. Wrixena i Millingsa zastąpili bracia Patrick (ur. 17.03.1944 r.: perkusja) i Jackie (ur. 14.12.1946 r. w Coleraine, Północna Irlandia; fortepian) McAuley.
Dwa miesiące później ukazał się debiutancki singel formacji "Don't Start Crying Now" - nie odniósł on jednak komercyjnego sukcesu. Inny los spotkał kolejną małą płytę "Baby Please Don't Go" wydaną w lutym 1965 r. W jej nagraniu wzięło udział kilku muzyków sesyjnych, m.in. Jimmy Page i Peter Bardens. Utwór brzmiał znakomicie, stając się na krótko tematem przewodnim znanego brytyjskiego programu telewizyjnego "Ready Steady Go". Wszedł też do brytyjskiej Top 10.
K.olejna kompozycja, "Gloria", napisana przez Vana Morrisona była opartym na hipnotycznym riffie peanem na cześć młodzieńczej namiętności. Następny singel, "Here Comes The Night" - napisany i wyprodukowany przez weterana rhythm'n'bluesa, Berta Bernsa - dotarł do 2. miejsca listy bestsellerów.
 

Chociaż zespołowi wróżono długą i pełną sukcesów karierę, wewnętrzne nieporozumienia między członkami grupy wpłynęły negatyw nie na jej dalszy rozwój. W ich rezultacie Jackie McAuleya zastąpił Peter Bardens jeszcze przed nagraniem debiutanckiego albumu. Płyta zawierała zarówno nagrania autorstwa członków formacji m.in. "Mystic Eyes" i "You Just Can't Win", jak i przeróbki znanych kompozycji.
 

Kolejne single nic zdołały utrwalić popularności grupy i przed ukazaniem się nowego longplaya, Them Again, zespół po raz kolejny zmienił skład. Wyglądał wtedy następująco: Morrison, Henderson, Jim Armstrong (ur. 24.07.1944 r.: gitara), Ray Elliot (ur. 13.09.1943 r.: saksofon, klawisze) i John Wilson (ur. 6.11.1947 r.: perkusja). Na albumie znalazło się kilka prawdziwych perełek, m.in. pełna ekspresji wersja kompozycji Boba Dylana "It's All Over Now, Baby Blue". Miejsce Wilsona w zespole zajął potem Dave Harvey, ale ten skład Them rozpadł się w 1966 r. po wyczerpującej trasie koncertowej w USA i konflikcie z Solomonem.
 

Morrison poświęcił się karierze solowej, która przyniosła mu wiele sukcesów. Bracia McAuley sformowali konkurencyjny skład, używający różnych nazw: Them, Them Belfast Gypsies, The Freaks Of Nature lub The Belfast Gypsies. W tzw. międzyczasie były wokalista Mad Lads, Kenny McDowell, dołączył do Hendersona, Armstronga, Elliotta i Harveya. którzy po reaktywowaniu Them przenieśli się za namową producenta Raya Ruffa do Los Angeles. Album Now And Them łączył w sobie wpływy garażowego rhythm'n'bluesa i brzmienia charakterystycznego dla Zachodniego Wybrzeża (np. długa kompozycja "Square Room").
 

Jednak nowy skład nie zdołał całkowicie odciąć się od stylu swojego poprzednika. Elliott opuścił grupę w 1967 r., a pozostały kwartet opublikował psychodeliczny album Time Out, Time In For Them. Wkrótce potem McDowell i Armstrong wrócili do Belfastu i założyli grupę Sk'Boo. Henderson nagrał pod nazwą Them dwa słabe longplaye, zarejestrowane przy pomocy anonimowych muzyków sesyjnych, a później wspólnie z Ruffem opublikował płytę Tlirulh Of Thruths (z rock operą o tematyce religijnej). Potem całkowicie wycofał się z branży muzycznej.
 

Dopiero w wyniku wzrostu zainteresowania starszymi nagraniami Them, w 1979 r. basista namówił do współpracy Billy'ego Harrisona,Erica Wrixena, Mela Austina (śpiew) i Billy'ego Bella (perkusja), a jej owocem był album Shut Your Mouth. Harrison i Wrixen zostali wyrzuceni z zespołu przed serią koncertów w Niemczech, a nazwa Them była później używana przez pozostałych członków grupy.  

Single
Tytul	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t start crying now/One two brown eyes	Them	08.1964	-	-	Decca F 11 973	[written by James Moore/Jerry West][produced by Bert Berns,Tommy Scott]
Baby please don' t go/Gloria	Them	12.1964	10[8]	102[8]	Decca F 12 018	[written by Big Joe Williams][produced by Lester Melrose]
Here comes the night/All for myself	Them	03.1965	2[12]	24[10]	Decca F 12 094	[written by Bert Berns][produced by Bert Berns]
One more time/How long baby?	Them	06.1965	-	-	Decca F 12 175	[written by Van Morrison][produced by Tommy Scott]
[It won' t hurt] Half as much/I' m gonna dress in black	Them	08.1965	-	-	Decca F 12 215	[written by Bert Berns]
Mystic eyes/If you and I could be as two	Them	11.1965	-	33[8]	Decca F 12 281	[written by Van Morrison][produced by Tommy Scott]
Call my name/Bring' em on in	Them	03.1966	-	-	Decca F 12 355	[written by Tommy Scott][produced by Tommy Scott, Bert Berns]
Richard Cory/Don' t you know	Them	05.1966	-	-	Decca F 12 403	[written by Paul Simon][produced by Tommy Scott, Bert Berns]
Baby please don' t go [1991]	Them	02.1991	65[3]	-	London LON 292	[written by Big Joe Williams][produced by Lester Melrose]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Them again	Them	01.1966	-	138[6]	Decca LK 4751	[produced by Tommy Scott]