Web Analytics Z archiwum...rocka : marca 2022

środa, 30 marca 2022

Rimshots

The Rimshots to amerykański zespół funk i disco, popularny pod koniec lat 70-tych XX wieku. Grupa zaczynała jako house band dla wytwórni All Platinum Records, a w szczególności Stang Records na początku lat 70-tych. Sekcja rytmiczna (wtedy bezimienna) nagrywała dla artystów   z firmy (m.in. Hank Ballard, Donnie Elbert, Shirley & Company, Chuck Jackson, Brook Benton, Solomon Burke, Brother to Brother, Eleanor Mills, The Moments i Etta James) . Wraz z Kingiem Curtisem nagrali oryginalną piosenkę przewodnią do hitowego programu telewizyjnego z 1971 roku, Soul Train

W latach 1972-1976 ten studyjny zespół nagrał ponad pięćdziesiąt projektów dla Platinum-Chess Records. Grupa miała również możliwość dokładnego odtwarzania ścieżek rytmicznych nagranych wcześniej przez innych artystów. Joe Robinson, prezes firmy, kazał grupie odtworzyć amerykański hit „7-6-5-4-3-2-1 (Blow Your Whistle)” i wydał singiel w Europie pod nazwą  „The Rimshots”. ; i wtedy właśnie rozpoczęła się nowa tożsamość sekcji rytmicznej. Grupa stała się   nowym artystą i zaczęła koncertować na arenie międzynarodowej jako The Rimshots, występując dwukrotnie w brytyjskiej telewizji BBC, Top of the Pops i innych międzynarodowych miejscach. Pomimo ich nieświadomego sukcesu jako grupy dyskotekowej, ich dyskografia studyjna nie ma sobie równych dzięki ich  nagraniom pod tą nazwą.

 Ich oryginalna muzyka skłaniała się w stronę ciężkiego funkowego brzmienia, głównie pod wpływem trzech muzyków, którzy tworzyli rdzeń grupy. Gitarzysta Walter Morris, basista Jonathan Williams i perkusista Clarence Oliver (wszyscy z okolic Richmond w stanie Wirginia) byli oryginalnym zespołem scenicznym The Moments. Klawiszowiec Bernadette Randle (St. Louis, Missouri) została sprowadzona do studia przez właścicielkę Sylvię Robinson i producenta nagrań Michaela Burtona (współpracownicy „Pillow Talk”). Gitarzysta rytmiczny, Tommy Keith (Filadelfia, Pensylwania) był związany kontraktem z wytwórnią nagraniową jako autor i producent. Organista Mozart Pierre Louis (Haiti) występował z grupą na scenie, ale nie nagrywał z nimi w studio. 

W tej sześcioosobowej konfiguracji koncertowali jako zespół The Moments przez całe lata 70-te. Jednak w połowie lat 70-tych grupa stała się rozpoznawalna jako zespół disco, w dużej mierze dzięki europejskiemu sukcesowi coveru „Blow Your Whistle”. Zrobili także kilka hitów na listach przebojów swoich oryginalnych utworów. „Do What You Feel (Part 1)” (napisane przez Waltera Morrisa) dotarło na 93 miejsce listy przebojów US Billboard, a „Super Disco” (napisane przez Tommy'ego Keitha) znalazło się na 49 miejscu w kategorii R&B i na 7 miejscu na liście Disco Singles. 

 Kiedy Randle opuściła firmę, została zastąpiona przez Sammy'ego Lowe Jr. w ciągu mniej więcej roku grupa pozostała nienaruszona. (Jego ojciec, Sammy Lowe Sr., był orkiestratorem Platinum Chess przez ponad dziesięć lat.) Grupa została w końcu obszernie samplowana przez artystów hip-hopowych. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Save That Thing/Concerto In FRimshots12.1972--A-I 4002[written by Sylvia Robinson, Yvonne McDougal][produced by Sylvia M. Burton][36[7].R&B Chart]
7-6-5-4-3-2-1 (Blow Your Whistle)/Harvey WallbangerRimshots07.197526[5]-All Platinum 6146 304[written by R. Cook][produced by H. Ray, A. Goodman, W. Morris, S. Lowe]
Do What You Feel (Part 1)/Do What You Feel (Part 2)Rimshots01.1976--Stang 5065[written by Walter Morris, Al Goodman, Harry Ray][produced by W. Morris, A. Goodman, H. Ray][93[4].R&B Chart]
Super Disco/Groove BusRimshots06.1976--Stang 5067[written by Tommy Keith][produced by Tommy Keith][49[17].R&B Chart]

Cheryl Pepsii Riley

 Cheryl Bridget „Pepsii” Riley (ur. 18 października 1961r) to amerykańska wokalistka i aktorka. Riley jest najbardziej znana ze swojej muzyki w późnych latach 80-tych i wczesnych 90-tych, przede wszystkim za balladę R&B z 1988 roku "Thanks for My Child". Riley zagrała także w sztukach teatralnych Tylera Perry'ego, w tym; Madea's Class Reunion (2003) i Why Did I Get Married? (2006). 

Urodzona jako Cheryl Bridget Riley na Brooklynie, Riley była pierwszym z dwójki dzieci Jamesa Madisona Rileya  i Lucii Violi Riley . Riley uczęszczała do Clara Barton High School  . Po ukończeniu szkoły średniej Riley pracowała jako pielęgniarka dla niepełnosprawnych dzieci, zanim rozpoczęła karierę wokalną. Riley rozpoczęła karierę muzyczną jako wokalistka w zespole Stargaze, który wydał singiel „You Can't Have It” w 1982 roku. W listopadzie 1988 Riley znalazła się na amerykańskiej liście R&B   na 32. miejscu lz pop z balladą „Thanks for My Child”, piosenką napisaną przez Full Force. 

Piosenka zadebiutowała na 75. miejscu brytyjskiej listy przebojów singli w styczniu 1989 r. Geneza piosenki zaczęła się od doświadczenia członka Full Force Bowlegged Lou z powikłaniami pierwszej ciąży jego żony.  Tytułowy singiel z jej debiutanckiego albumu Me, Myself and I dotarł do 18. miejsca na listach przebojów R&B na początku 1989 roku. Kolejny singiel, „Every Little Thing About You”, osiągnął 55. miejsce na listach R&B w tym samym roku. Jej drugi album, Chapters, został wydany i zaowocował singlami „How Can You Hurt The One You Love” oraz coverem przeboju Arethy Franklin z 1968 roku „Ain't No Way”. Jej trzeci album All That! został wydany przez Reprise i zawierał single „Gimme” i „Guess I'm In Love”

Po przerwie w przemyśle rozrywkowym, Riley ponownie pojawiła się pod koniec lat 90-tych, występując w utworach „I Love It” i „Look Around” na albumie The Beatnuts A Musical Massacre. Riley wystąpiła także w wielu sztukach gospel dla bestsellerowego dramaturga Tylera Perry'ego, w tym w Madea's Class Reunion, Madea Goes to Jail, Why Did I Get Married?, Laugh to Keep from Crying, Madea's Big Happy Family i najnowszym, A Madea Christmas. Riley pojawiła się także w filmowych wersjach Diary of a Mad Black Woman i Madea's Big Happy Family. Zagrała także w Madea Gets a Job Tylera Perry'ego (2012) i Hell Hath No Fury Like a Woman Scorned  (2014). 

 Po jej pojawieniu się w kilku utworach na ścieżce dźwiękowej Diary of a Mad Black Woman w 2005 roku, w następnym roku Riley wydała Let Me Be Me, swój pierwszy album od czternastu lat. W 2015 roku wydała nowy solowy album zatytułowany Still Believe

 Riley dwukrotnie wychodziła zamąż i ma jedno dziecko. W 1985 roku poślubiła kolegę z zespołu Stargaze, Davida Jonesa, ale rozwiedli się w 2000 roku po 15 latach małżeństwa. W 2003 roku Riley poślubiła pochodzącego z Chicago Mike'a Grace'a i razem wychowała syna Johna Grace'a. W niedawnym wywiadzie z Lennym Greenem Riley wspomniała, że ​​ona i Grace rozwiodły się w 2011 roku.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Thanks For My Child/Child Cheryl Pepsii Riley10.1988-32[13]Columbia 07996[written by Full Force][produced by Full Force][1[1][21].R&B Chart]
Me, Myself And I/Myself Cheryl Pepsii Riley01.1989--Columbia 08508[written by Full Force][produced by Full Force][18[11].R&B Chart]
Every Little Thing About You/Seein' Is Believin'Cheryl Pepsii Riley And Full Force05.1989--Columbia 68745[written by Full Force][produced by Full Force][55[7].R&B Chart]
How Can You Hurt The One You LoveCheryl Pepsii Riley05.1991--Columbia 73 766[written by Full Force][produced by Full Force][35[17].R&B Chart]
Ain't No WayCheryl Pepsii Riley10.1991--Columbia 73 995[written by Carolyn Franklin][produced by Full Force][45[8].R&B Chart]
Gimme Cheryl Pepsii Riley06.1993--Reprise 18 488[written by Cheryl "Pepsii" Riley, Full Force][produced by Full Force][36[13].R&B Chart]
Guess I'm In LoveCheryl Pepsii Riley10.1993--Reprise 18 492[written by Full Force][produced by Full Force][67[8].R&B Chart]
Come overCheryl Pepsii Riley05.2007--CPR 3307[87[10].R&B Chart]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Me, Myself & ICheryl Pepsii Riley11.1988-128[11]Columbia 44 409[produced by Full Force]

wtorek, 29 marca 2022

Riff

Riff jest R & B grupą wokalną z New Jersey, której członkami byli "Chill" Anthony Fuller, Dwayne "Stylz " Jones, Michael " Nitty Green" Best, Kenny Kelly i Kapary Steven. Grupa została założona w liceum i nosiła pierwotnie nazwę "Playboys". W 1989 r. grupa wystąpiła w filmie, "Lean on Me", a wkrótce potem zmieniła nazwę na "Riff" i podpisała kontrakt z SBK Records.

 

W 1991 roku ukazał się ich debiutancki album,Riff, który zadebiutował na 117 miejscu listy Billboard 200 i 41 na Top R&B;\Hip-Hop Albums Chart. Pierwszy singiel i ich największy przebój, "My Heart is Failing Me" osiągnął 25 miejsce na Billboard Hot 100 i 6 na Billboard Hot R & B Hip-Hop Singles & Tracks chart.Drugi singiel z albumu, "If You're Serious" zadebiutował jako # 88 na Billboard Hot 100 i # 7 Billboard Hot R & B Hip-Hop Singles & Tracks. Ostatni singiel z albumu "Everytime My Heart Beats" zadebiutował na 26 miejscu Billboard Hot R & B Hip-Hop Singles & Tracks.
 

W 1992 roku, Riff zaśpiewał tytułową piosenkę do filmu "White Men Can't Jump", który zadebiutował jako # 90 na Billboard Hot 100 i # 41 na Billboard Hot R & B Hip-Hop Singles & Tracks. Rok później w 1993 roku, ukazał się ich drugi album, "To Whom it May Concern", który nie trafił w ogóle na listy Billboardu.
 

Pierwszy singiel z albumu, "Judy Had a Boyfriend" zadebiutował na 91 miejscu Billboard Hot R & B Hip-Hop Singles & Tracks. Ostatni singiel z albumu, "Baby By Yours" zadebiutował jako # 65 Billboard Hot R & B Hip-Hop Singles & Tracks. Po rozpadzie grupy jej członkakowie poszli własnymi drogami. Michael Anthony, Dwayne dołączyli do grupy muzycznej "Men of Vizion". W 2009 roku grupa reaktywowała się, i obecnie pracuje nad nowym albumem.
 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
I Love You/Stop That TrainVanilla Ice introducing Riff02.1991-52[7]SBK 07346[written by Kim Sharp , Vanilla Ice][produced by Kim Sharp , Vanilla Ice]
My Heart Is Failing Me/Temporary Insanity Riff03.1991-25[14]SBK 07342[written by Albert Hammond,Holly Knight][6[16].R&B; Chart]
If you're serious/All or nothingRiff09.1991-88[5]SBK 07361[7[16].R&B; Chart]
White Men Can't JumpRiff05.1992-90[4]SBK 07384[written by Dallas Austin, Randy Ran][produced by Dallas Austin][41[10].R&B; Chart][tytułowa piosenka z filmu]
Judy Had A BoyfriendRiff12.1993--EMI 58 012[written by B. Belle, G. Curtis][91[3].R&B; Chart]
Baby It's YoursRiff02.1994--EMI 58 104[65[7].R&B; Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
RiffRiff05.1991-177[3]SBK 95 828[41.R&B; Chart]

Rise Against

Rise Against – amerykański zespół muzyczny, grający rodzaj hardcore punka, tzw. melodyjny hardcore. Założony w 1999 w Chicago, Illinois. Wszystkie trzy albumy, wydane przez wytwórnie Geffen, pokryły się platyną w Kanadzie i złotem w Stanach Zjednoczonych. Członkowie zespołu uznają prawa zwierząt, wspierają organizacje PETA, są weganami oraz straight edge (poza Brandonem).
W 1999 roku, po rozpadzie 88 Fingers Louie, Joe Principe i Mr. Precision, nazywany też Dan Precision (Dan Wleklinski) – byli członkowie 88FL – założyli Rise Against. Pierwsze demo własnej produkcji, Transistor Revolt, wydali w roku 2000. Rok później rozpoczęli współpracę z wytwórnią Fat Wreck Chords, by wydać pierwsze dwa albumy – The Unraveling oraz Revolutions Per Minute' w latach 2001 i 2003.

 

Przed wydaniem trzeciej płyty, Siren Song of the Counter Culture, zespół przeszedł do wytwórni Dreamworks Records. Kiedy została ona wchłonięta przez Universal Music Group, zespół Rise Against odnalazł się w jednym z oddziałów korporacji – Geffen Records, wydając Siren Song of the Counter Culture, w sierpniu 2004 roku. Ich czwarty album zatytułowany The Sufferer and the Witness został wydany 4 lipca 2006 roku, zdobywając dziesiąte miejsce na liście 200 najlepiej sprzedających się płyt, publikowanej przez magazyn Billboard. Płyta DVD zatytułowana Generation Lost zawierała materiały o członkach zespołu.
 

Trasa koncertowa wspierająca album Siren Song of the Counter Culture dosięgała Stanów Zjednoczonych, Europy, Australii i Japonii. Zespół występował również z grupami The Used i Story of the Year w ramach trasy koncertowej Taste of Chaos w 2005 roku w Stanach, Australii i Europie.
Utwór "Give It All" z płyty "Siren Song Of Counter Culture" znalazł się w grach Need For Speed: Underground 2, FlatOut 2, oraz w grze "MX vs ATV Unleashed", utwór "Paper Wings" (z tej samej płyty) w grze "Burnout 3: Takedown", utwór "Injection" ("The Sufferer and the Witness") na ścieżce dzwiękowej gry Colin McRae: Dirt 2, utwór "Drones", z albumu "The Sufferer and the Witness" zagościł na ścieżce dźwiękowej gry "Madden NFL 07" oraz w filmie New World Disorder 8 Smack Down, "Like the angel" z płyty "Revolutions Per Minute" znalazł się w grze "Tony Hawk's Underground", "Fix me" z płyty "This is noise" w "Tony Hawk's American Wasteland", natomiast utwór "Prayer of the Refugee" ("The Sufferer and the Witness") pojawił się jako bonus track w "Guitar Hero III". Piosenka "Re-Education (Through Labor)" została zatwierdzona jako jeden z utworów w grze "Guitar Hero World Tour", utwór "Savior" z albumu "Appeal To Reason" pojawiła się w "Guitar Hero: Warriors of Rock" oraz po zmienieniu słów został użyty w grze "The Sims 3", a "Under the Knife" z albumu "The Sufferer and the Witness" został użyty jako soundtrack do filmu "Po prostu walcz!" w 2008 roku. 7 października 2008 ukazała się płyta pt. "Appeal To Reason".
15 marca 2011 odbyła się premiera, szóstego albumu Endgame.
 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Give It AllRise Against04.2004-- Geffen 26139[written by Tim McIlrath, Joe Principe, Brandon Barnes, Todd Mohney][produced by Garth Richardson]
Swing Life Away Rise Against08.2005-117[5] Geffen SWING8[gold-US][written by Tim McIlrath, Neil Hennessy][produced by GGGarth]
Life Less FrighteningRise Against07.2005-- Geffen[written by Tim McIlrath, Joe Principe, Brandon Barnes, Chris Chasse][produced by GGGarth]
Ready to FallRise Against10.2006-- Geffen[written by Tim McIlrath, Joe Principe, Brandon Barnes, Chris Chasse][produced by Jason Livermore, Bill Stevenson]
Prayer of the Refugee Rise Against12.2006-- Geffen[platinum-US][written by Tim McIlrath, Joe Principe, Brandon Barnes, Chris Chasse][produced by Jason Livermore, Bill Stevenson]
The Good Left UndoneRise Against06.2007-- Geffen[written by Tim McIlrath, Joe Principe, Brandon Barnes, Chris Chasse][produced by Jason Livermore, Bill Stevenson]
Re-Education (Through Labor) Rise Against10.2008-112[4]DGC RAEDCDP 1[gold-US][written by Tim McIlrath, Joe Principe, Brandon Barnes, Zach Blair][produced by Bill Stevenson and Jason Livermore]
Audience of OneRise Against03.2009-- Interscope[written by Tim McIlrath][produced by Jason Livermore, Bill Stevenson]
Savior Rise Against10.2009-102[37]Interscope[platinum-US][silver-UK][written by Tim McIlrath][produced by Bill Stevenson, Jason Livermore]
Help Is on the WayRise Against02.2011-89[1]Interscope[written by Rise Against/Tim McIlrath ][produced by Bill Stevenson/Jason Livermore ]
Make It Stop (September's Children)Rise Against05.2011-- DGC[written by Tim McIlrath][produced by Bill Stevenson, Jason Livermore]
SatelliteRise Against11.2011-- DGC[written by Tim McIlrath][produced by Bill Stevenson and Jason Livermore]
Wait for MeRise Against06.2012--DGC[written by Tim McIlrath][produced by Bill Stevenson and Jason Livermore]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Siren Song of the Counter CultureRise Against08.2004-136[18]Geffen 002967[gold-US][produced by Garth Richardson]
The Sufferer & the WitnessRise Against07.2006171[1]10[16]Geffen 00697602[platinum-US][silver-UK][produced by Bill Stevenson/Jason Livermore ]
Appeal to ReasonRise Against10.200868[2]3[49]Geffen 1784353 [UK][platinum-US][silver-UK][produced by Bill Stevenson, Jason Livermore]
EndgameRise Against04.201127[5]2[19]Interscope 2763062 [UK][produced by Bill Stevenson/Jason Livermore ]
Long Forgotten Songs: B-Sides & Covers 2000–2013Rise Against09.201373[1]19[2]Interscope 3747619 [UK]-
The Black MarketRise Against08.201413[2]3[11]Interscope 3789741 [UK][produced by Bill Stevenson/Jason Livermore ]
WolvesRise Against07.201738[1]9[2]Virgin 5763426 [UK][produced by Nick Raskulinecz]
The Ghost Note Symphonies, Vol. 1Rise Against08.2018-55[1]Virgin[produced by Bill Stevenson, Jason Livermore, Chris Beeble, Andrew Berlin]
Nowhere GenerationRise Against06.202119[1]39[1]Loma Vista LVR 1775 [UK][produced by Bill Stevenson, Jason Livermore, Andrew Berlin ,Chris Beeble]

Roadrunners

 Pierwotnie nazywany Tenabeats,zespół powstał w Liverpoolu w 1962 roku. Po sukcesie w lokalnych klubach, w tym po wielu występach w legendarnym Cavern Club, pojawił się w w Town Hall w Birmingham otwierając koncert Sonny Boy Williamsona & The Yardbirds obok Long Johna Baldry'ego i Spencer Davis Rhythm & Blues Quartet.

 

Ten koncert został nagrany, a następnie wydany jako album, na którym znalazły się dwie piosenki Roadrunners "You Can Make It If You Try" i "Mary Ann". Podobnie jak wiele grup liverpolskich, spędził sporo czasu w Niemczech , gdzie nagrał dwa albumy (w tym drugi z grupą z Newcastle, Shorty and Them).Przez krótki okres, Roadrunners opanował rynek R&B; w Liverpoolu, będąc jedyną grupą w tym stylu,różniąc się od typowego brzmienia grup z tego miasta, które stało się znane jako merseybeat.Roadrunners został także pierwszym zespołem, który znalazł się w audycji "Sunday Night at Cavern ", nadawanej w Radio Luxembourg.
 

Gdy Percy opuścił zespół w połowie 1964r, nie zastępuje się go nowym gitarzystą, ale dwoma saksofonistami, Nickiem Carverem (aka Nick La Grec) i Johnny Phillipsem, i zmieniając styl muzyczny,z blues-rocka w kierunku brzmienia soul. Po odejściu Harta i Boyce w 1965r, ich miejsca zajmują Mike Kontzle (gitara), Mike Byrne (wokal) i Terry McCusker (perkusja).
 

Po odejściu z dużej wytwórni ( Decca ) w 64r,skłonili się ku większej komercjalizacji.Zespół po powrocie do Liverpool z koncertów w Niemczech i pojawił się na płycie ,EP-ce- Pantomania,z dwoma utworami,klasykiem Bobby Blanda "Cry, Cry, Cry" i "The Leaving of Liverpool".
Mike Hart wkrótce opuszcza zespół by przystąpić do grupy Adriana Henri , Liverpool Scene, by później realizować solową karierę.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Pantomania EP.[Cry Cry Cry, Fun At 21, The Leaving Of Liverpool]Roadrunners02.1965--Cavern Sound 2BSNL 7-

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Twist time in The Star-ClubRoadrunners.1964--Ariole 71224-
Star-Club show 2Roadrunners.1965--Star-Club 148001-

Kaleo

 Kaleo - islandzki zespół wykonujący muzykę rockową. Powstał w 2012 roku w islandzkim mieście Mosfellsbær.


Wydali jak dotąd dwa albumy studyjne  Kaleo (2013) i A/B (2016) oraz jedną EPkę - Glasshouse (2013). A/B sprzedało się w ponad 175 000 egzemplarzach na całym świecie, a jeden singiel z tej płyty, Way Down We Go, został sprzedany w ponad 400 000 egz. i 20 sierpnia 2016 roku trafił na szczyt listy Billboard Alternative Songs. W 2017 r. ich utwór „No Good” został nominowany do nagrody Grammy w kategorii najlepszy występ rockowy.

Zespół pojawił się wiele razy w talk-showach, m.in. w Conan, Jimmy Kimmel Live! i Late Night with Seth Meyers. Ich muzykę można było usłyszeć też w licznych serialach telewizyjnych, m.in. w Orange Is the New Black, Lucyfer, W garniturach, Blindspot: Mapa zbrodni, Vinyl, Imperium, Pozostawionych, Frequency, Supergirl i Chirurgach.

Pierwszy większy koncert zespół dał podczas Iceland Airwaves Music Festival w listopadzie 2012 roku. W swoim kraju zdobyli sławę po tym, jak ich utwór „Vor í Vaglaskógi” znalazł się w pierwszej dziesiątce listy przebojów islandzkiej stacji Rás 2.

Większy światowy rozgłos dał im singiel „All the Pretty Girls”, który został odtworzony ponad 49 milionów razy  na Spotify. Na początku 2015 roku podpisali kontrakt z Atlantic Records  i członkowie zespołu przeprowadzili się do Austin .

W sierpniu 2015 roku wydali singiel „Way Down We Go”, który również zdobył popularność. Można było go usłyszeć w serialach Blindspot: Mapa zbrodni, Pamiętniki wampirów, Teen Wolf: Nastoletni wilkołak, W garniturach i Eyewitness, w grze FIFA 16, w reklamie telewizyjnej sieci sklepów Boots oraz w zwiastunie serialu Orange Is the New Black. W Stanach Zjednoczonych osiągnął 8 miejsce w liście przebojów Adult Alternative Songs magazynu Billboard. W Polsce singiel uzyskał status trzykrotnie platynowej płyty. Jeden z teledysków do tego utworu nagrano we wnętrzu wulkanu Þríhnúkagígur.

Po ponad dwóch latach niemal nieustannego dawania koncertów dookoła świata, grupa wróciła do studia i zapowiedziała wyjście nowego albumu w 2020 roku.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Way Down We GoKaleo01.201796[1]54[8]Elektra USAT 21502123[2x-platinum-US][platinum-UK][written by JJ Julius Son][produced by Kaleo,Mike Crossey]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
A/BKaleo07.201627[5]16[36]Atlantic 0075678664984[gold-US][silver-UK][produced by Mike Crossey,Arnar Guðjónsson,Kaleo,Jacquire King]
Surface SoundsKaleo05.202134[1]102[1]Atlantic 0075678649516[produced by Dave Cobb, JJ Julius Son , Mike Elizondo]

Shannon Brown

Shannon Brown (ur. Shannon Leigh Brown 23 lipca 1973r w Spirit Lake w stanie Iowa) to piosenkarka i autorka tekstów country z przełomu lat 90. i 2000.

W 1997 roku podpisała swój pierwszy kontrakt nagraniowy z Aristą Nashville, a rok później rozpoczęła pracę nad swoim debiutanckim albumem „A Tour of My Heart”.

Główny singiel z albumu, „I Won't Lie” osiągnął   58 miejsce na liście Billboard Hot Country Singles & Tracks, pozostając na liście przez 11 tygodni; jednak debiutancki album Shannon  nigdy nie został wydany (chociaż promocyjna kopia istnieje na Discogs.com).

W 1999 roku Shannon pojawiła się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Happy, Texas” wraz z utworem „Half a Man”, który został wydany jako singiel, ale w ogóle nie pojawił się na listach przebojów. Pod koniec 2001 roku opuściła Arista Nashville i podpisała nowy kontrakt płytowy z BNA Records, gdzie rozpoczęła pracę nad swoim drugim albumem studyjnym.

Główny singiel z albumu, cover piosenki Deborah Allen, „Baby I Lied”, osiągnął   40  miejsce listy Billboard Hot Country Singles & Tracks, pozostając na liście przez 15 tygodni.

Kolejny singiel, „Untangle My Heart” osiągnął   58 miejsce na liście Billboard's Hot Country Singles & Tracks, pozostając na liście tylko przez cztery tygodnie. Podobnie jak jej pierwszy album, drugi album Shannon, „Untangle My Heart”, nigdy nie został wydany i wkrótce opuściła BNA Records.

Pod koniec 2005 roku Shannon podpisała swój trzeci kontrakt nagraniowy z wytwórnią Warner Bros. Records, gdzie w końcu wydała album „Corn Fed”, który zadebiutował na miejscu 163 na liście Billboard 200, #34 na liście Billboard's Top Country Albums.

Tytułowa piosenka osiągnęła   47 pozycję na liście Billboard's Hot Country Songs, pozostając na liście przez 15 tygodni; jednak kolejny singiel „Pearls” w ogóle nie znalazł się na listach przebojów, a później rozstała się z Warner Bros. Records.

Obecnie nie wiadomo, czym zajmuje się Shannon Brown i wygląda na to, że odeszła w zapomnienie.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
I Won't LieShannon Brown11.1998-- Arista Nashville 13144[written by Bruce Bouton, Hillary Lindsey][produced by Brian Tankersley, Norro Wilson][58[11].Country Chart]
Baby I LiedShannon Brown09.2001--BNA 69104[written by Deborah Allen, Rafe Van Hoy, Rory Michael Bourke][produced by Byron Gallimore][40[15].Country Chart]
Untangle My HeartShannon Brown02.2002-- BNA[written by Jim Collins, Melba Montgomery, Shannon Brown][produced by Byron Gallimore][58[4].Country Chart]
Corn FedShannon Brown11.2005--Warner[produced by John Rich][50[15].Country Chart]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Corn FedShannon Brown03.2006-163[1] Warner Bros. 49323[produced by John Rich]

Minnie Riperton

 Ur. 8.11.1947 r. w Chicago w stanie Illinois, USA, zm. 12.07.1979 r. Debiutowała w zespole
The Gems, a po nagraniach pod pseudonimem Andrea Davis dołączyła do formacji Rotary Connection. Z tą śmiałą czarną grupą, łączącą pop z psychodelią, występowała w latach 1967- -1970, przed podjęciem działalności solowej. W 1973 r. weszła w skład Wonderlove, wokalnej sekcji Stevie Wondera

Rok później sławny wokalista zrewanżował się Minnie produkcją albumu Perfect Angel oraz autorstwem dwóch z wykonywanych na nim tematów. Największy sukces przyniosła jednak piosenkarce kompozycja „Loving You” napisana wraz z małżonkiem, Richardem Rudolphem. W 1975 r. temat trafił na szczyt listy amerykańskiej i na drugie miejsce brytyjskiej. Nastrojowe wykonanie zaprezentowało nieprzeciętną skalę głosu piosenkarki, lecz późniejszym nagraniom było trudno dorównać jego artystycznemu pułapowi. Riperton zmarła na raka w lipcu 1979 r.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Lovin' You/The Edge Of A DreamMinnie Riperton01.19752[10]1[1][18]Epic 50057 [gold-US][silver-UK][written by Minnie Riperton ,Richard Rudolph][produced by Stevie Wonder ,Richard Rudolph][3[17].R&B Chart]
Inside My Love/Don't Let Anyone Bring You DownMinnie Riperton08.1975-76[4]Epic 50128[written by Minnie Riperton, Leon Ware,Richard Rudolph][produced by Minnie Riperton, Richard Rudolph, Stewart Levine][26[9].R&B Chart]
Simple Things/Minnie's LamentMinnie Riperton11.1975--Epic 50166[written by Minnie Riperton,Richard Rudolph][produced by Minnie Riperton, Richard Rudolph, Stewart Levine][70[8].R&B Chart]
Adventures In Paradise/When It Comes Down To ItMinnie Riperton02.1976--Epic 50190[written by M. Riperton, J. Sample, R. Rudolph][produced by Minnie Riperton, Richard Rudolph, Stewart Levine][72[6].R&B Chart]
Stick Together (Part One)/Stick Together (Part Two)Minnie Riperton02.1977--Epic 50337[written by M. Riperton, R. Rudolph, S. Wonder][produced by Freddie Perren][57[11].R&B Chart]
Memory Lane/I'm A WomanMinnie Riperton04.1979--Capitol 4706[written by Minnie Riperton, St. Lewis,Richard Rudolph][produced by Henry Lewy, Dick Rudolph, Minnie Riperton][16[22].R&B Chart]
Lover And Friend/Return To ForeverMinnie Riperton08.1979--Capitol 4761[written by Minnie Riperton,St. Lewis, Dozier,Richard Rudolph][produced by Henry Lewy, Dick Rudolph, Minnie Riperton][20[13].R&B Chart]
Here We Go/Return To ForeverMinnie Riperton08.1980--Capitol 4902[written by Minnie Riperton,Phillips,Richard Rudolph][produced by Dick Rudolph, Johnny Pate, Leonard Caston ][14[14].R&B Chart]
Give Me Time/Island In The SunMinnie Riperton01.1981--Capitol 4955[written by L. Caston, L. Hurtado][produced by Dick Rudolph, Johnny Pate, Leonard Caston][75[5].R&B Chart]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Perfect AngelMinnie Riperton08.197433[3]4[47]Epic 32 561[gold-US][produced by Stevie Wonder,Richard Rudolph]
Come to My GardenMinnie Riperton11.1974-160[4]Janus 7011[produced by Charles Stepney]
Adventures in ParadiseMinnie Riperton05.1975-18[23]Epic 33 454[produced by Minnie Riperton, Richard Rudolph ,Stewart Levine]
Stay in LoveMinnie Riperton03.1977-71[10]Epic 34 191[produced by Freddie Perren]
MinnieMinnie Riperton05.1979-29[27]Capitol 11 936[produced by Minnie Riperton ,Dick Rudolph, Henry Lewy]
Love Lives ForeverMinnie Riperton09.1980-35[15]Capitol 12 097[produced by Richard Rudolph, Johnny Pate]

poniedziałek, 28 marca 2022

Tom Robinson Band

Ur. 1.07.1950 r. w Cambridge, Anglia. W burzliwej młodości pobierał naukę gry na oboju, klarnecie i gitarze basowej, a także zaliczył pobyt w Finchden Manor, ośrodku adaptacyjnym w hrabstwie Kent. Wraz z poznanym tam gitarzystą Dannym Kurstowem założył w 1971 r. swoją pierwszą grupę, Davanq. Dwa lata później jako lider formacji Cafe Society, w której towarzyszyli mu Hereward Kaye i Ray Dole, podpisał kontrakt z wytwórnią Konk grupy The Kinks. W 1974 r. dzięki pomocy Raya Davisa i Micka Avory’ego zespół zadebiutował albumem Cafe Society

Podczas nagrywania drugiego albumu doszło do niesnasek, których efektem były późniejsze estradowe parodie Davisa w wykonaniu zespołu Toma Robinsona. Kinks zrewanżowali się byłemu podopiecznemu ironicznym tematem „Prince Of The Punks” zamieszczonym na drugiej stronie singla z 1977 r. Tytuł, muzycznie niezbyt adekwatny, nawiązywał do nowego oblicza Robinsona przyjętego po podpisaniu kontraktu z wytwórnią EMI w 1976 r. Firma Konk zachowała równocześnie prawa do trzynastu tematów piosenkarza. Część z nich wykorzystano na debiutanckim albumie grupy TRB (Tom Robinson’s Band) Power In The Darkness oraz na chwytliwych singlach (np. „2468 Motorway”). 

Tymczasem Robinson wraz z Markiem Amblerem (instr. klawiszowe), perkusistą „Dolphinem” Taylorem i wiernym Kurstowem budował swój kolejny, tym razem homoseksualny, wizerunek. Aktywne poparcie  udzielane rozmaitym radykalnym przedsięwzięciom zaciemniało literacką stronę produkcji muzyka, jednak w tematach „Summer Of 79” i „Up  Against The Wall”, poczucie humoru szczęśliwie łagodziło patos przesłania. Czwórka Rising Free zawierała chóralny manifest „Glad To Be Gay” wykonywany w finale koncertu TRB na rzecz Ruchu Praw Gejów Irlandii Północnej w 1978 r. oraz indywidualnie przez Robinsona w trakcie Marszu Gejów w Waszyngtonie w 1979 r., wkrótce po rozwiązaniu zespołu.

 Przyczyną rozpadu formacji była chłodna reakcja krytyki i słuchaczy na album TRB 2 (nagrywany pod kierunkiem Todda Rundgrena), natrętnie agitatorski i nijaki muzycznie. Kurstow założył wraz z eks-członkiem Sex Pistols Glenem Matlockiem grupę The Spectres, zaś Robinson po epizodzie w zespole Section 27 podjął współpracę z Eltonem Johnem i Peterem Gabrielem. W 1981 r. osiadł w Berlinie, gdzie nagrał solowy longplay North By Northwest, występując równocześnie w alternatywnym kabarecie i awangardowym teatrze. Profesjonalnie, okres ten zaowocował udanymi nagraniami. Single „War Baby” i „Atmospherics” trafiły do brytyjskiej Top 40, zaś wersja tematu Steely Dan „Ricky Don’t Lose That Number” z albumu Hope And Glory wyprzedziła na liście autorski pierwowzór. 

Gdy kolejny album Still Loving You nie powtórzył umiarkowanego sukcesu poprzedniej płyty, Robinson (już jako szczęśliwy ojciec) postanowił radykalnie zmienić skład zespołu. Późniejsze nagrania wyrastały zdaniem części krytyki z tęsknoty za dawnym brzmieniem, czego charakterystycznym przejawem był zarejestrowany podczas koncertu w Berlinie longplay Last Tango. Muzyczne i poetyckie uzdolnienia Robinsona sprawiają, że artysta ten nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
2. 4. 6. 8. Motorway/I Shall Be ReleasedTom Robinson Band10.19775[9]-EMI EMI 2715[written by Tom Robinson][produced by Vic Maile]
Rising Free EP.Tom Robinson Band02.197818[6]-EMI EMI 2749[produced by Chris Thomas]
Up Against The Wall/I'm All Right JackTom Robinson Band05.197833[6]-EMI EMI 2787[written by Tom Robinson,Roy Butterfield][produced by Chris Thomas]
Bully For You/Our PeopleTom Robinson Band03.197968[2]-EMI EMI 2916[written by Tom Robinson, Peter Gabriel][produced by Todd Rundgren]
War Baby/Hell Yes [Tom Robinson And Crew]Tom Robinson06.19836[9]-Panic NIC 2[written by Tom Robinson][produced by Tom Robinson, Dennis Weinreich]
Listen To The Radio (Atmospherics)/(Don't Do Me) Any Favours/Out To LunchTom Robinson11.198339[7]-Panic NIC 3[written by Tom Robinson, Peter Gabriel][produced by Tom Robinson]
Back In The Old Country/BeggingTom Robinson06.198479[4]-Castaway TR 1[written by Tom Robinson][produced by Tom Robinson, Mike Pela]
Rikki Don't Lose That Number/Cabin BoyTom Robinson09.198458[4]-Castaway TR 2[written by Walter Becker,Tom Robinson,Donald Fagen][produced by Robin Millar]
Still Loving You/The Saturday DiscoTom Robinson09.198688[2]-Castaway TR 4[written by Tom Robinson,Paul Harvey][produced by Tom Robinson]
Feel So GoodTom Robinson01.198793[1]-Castaway TR 5[written by Steve Jolley,Tom Robinson,Paul Harvey][produced by Tom Robinson]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Power in the DarknessTom Robinson Band06.19784[12]-EMI EMC 3226[produced by Chris Thomas, Vic Maile]
TRB TwoTom Robinson Band03.197918[6]-EMI EMC 3296[produced by Todd Rundgren]
Hope and GloryTom Robinson09.198421[5]-Castaway ZL 70483[produced by Robin Millar, Tom Robinson]

Take 6

Take 6 to amerykański sekstet gospel a cappella, założony w 1980 roku na kampusie Oakwood College w Huntsville w stanie Alabama. Grupa łączy jazz z duchowymi i inspirującymi tekstami. Take 6 otrzymał nagrody Grammy, a także Dove Awards, Soul Train Award oraz nominacje do NAACP Image Award. Zespół współpracował z Rayem Charlesem, Nnenną Freelon, Gordonem Goodwinem, Donem Henleyem, Whitney Houston, Al Jarreau, Quincy Jonesem, k.d. lang, Queen Latifah, The Manhattan Transfer, Johnny Mathisem, Brianem McKnightem, Luisem Miguelem, Marcusem Millerem, Joe Sample, Benem Tankardem, CeCe Winans, Stevie Wonderem i Jacobem Collierem. Wszyscy pierwotni członkowie dorastali w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego .

 W 1980 roku Claude McKnight, starszy brat muzyka R&B Briana McKnighta, założył kwartet a cappella, The Gentlemen's Estates Quartet, w Oakwood College (obecnie Oakwood University), Uniwersytecie Adwentystów Dnia Siódmego w Huntsville w stanie Alabama, gdzie był studentem pierwszego roku . Przesłuchiwał uczniów do grupy. Podczas prób w łazience na kampusie, aby przygotować się do występu, Mark Kibble usłyszał ich śpiew. Dołączył do grupy, dodając z nimi piątą część tej nocy na scenie.Kibble zaprosił Mervyna Warrena do przyłączenia się do grupy, która występowała pod nazwą Alliance. Sojusz występował w lokalnych kościołach i na kampusie ze zmieniającą się listą członków. 

W 1985 roku po studiach odeszła dolna połowa zespołu (bas, baryton i drugi tenor). Dołączyli Alvin Chea, Cedric Dent i David Thomas.  Zespół podpisał kontrakt z Warner Alliance   w 1987 roku i zmienił nazwę na Take 6 po tym, jak wyszukiwanie ujawniło, że w użyciu była już nazwa „Alliance”. Ich debiutancki album (1988) zdobył nagrody Grammy w kategoriach gospel i jazz oraz trzy nagrody Dove. Przyczynili się do powstania filmu Do the Right Thing i zaśpiewali na albumie Back on the Block Quincy'ego Jonesa. Pojawili się także w Ulicy Sezamkowej i Spike Lee & Company: Do It a Cappella

Drugi album zespołu, So Much 2 Say (1990)  pojawił się na listach przebojów gospel, jazzu i R&B magazynu Billboard. Zespół następnie podpisał kontrakt z Reprise.  W 1991 roku, po wydaniu So Much 2 Say, Mervyn Warren opuścił grupę, aby kontynuować karierę jako producent muzyczny i został zastąpiony przez Joey'a Kibble'a, młodszego brata Marka Kibble'a. Grupa dodała instrumentację do swojego brzmienia a cappella na albumie He Is Christmas. W 2006 roku grupa założyła wytwórnię Take 6 Records; Feels Good, pierwszy album ich nowej wytwórni, ukazał się w tym samym roku. 

W 2007 roku nagrali z Erosem Ramazzottim jego album . Rok później Take 6 wydał The Standard, który zapuścił się w bardziej tradycyjne jazzowe terytorium. Believe (Sono, 2016), wyprodukowany przez Claude'a Villaniego i Rossa Vannelli, znalazł się na listach w sześciu kategoriach na liście Billboard w ciągu pierwszych dwóch tygodni od premiery. Iconic (Sono, 2018), wyprodukowany i zaaranżowany przez zespół, był jego pierwszym albumem, który znalazł się na 1. miejscu listy Billboard Contemporary Jazz Chart. Pierwszym singlem była coverowa wersja „Change the World” Erica Claptona i zadebiutował na liście Contemporary Jazz Song w pierwszej trzydziestce. Drugi singiel, „Sailing”, to cover klasyka Christophera Crossa. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
I L-O-V-E UTake 609.1990--Reprise 19 716[produced by Mervyn Warren][19[16].R&B Chart]
Biggest Part Of MeTake 607.1994-112[4]Reprise 18 122[written by David Pack][produced by Take 6][36[20].R&B Chart]
All I Need (Is A Chance)Take 612.1994--Reprise 18 064[89[7].R&B Chart]
All I Need (Is A Chance)Take 612.1994--Reprise 18 064[89[7].R&B Chart]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Take 6Take 603.1989-71[19]Reprise 25 670[platinum-US][produced by Alvin Chea,Cedric Dent,Mark Kibble,Claude V. McKnight III,David Thomas,Mervyn Warren]
So Much 2 SayTake 609.1990-72[18]Reprise 25 892[produced by Mervyn Warren,Alvin Chea,Cedric Dent,Mark Kibble,Claude V. McKnight III,David Thomas,Take 6]
He Is ChristmasTake 612.1991-100[6]Reprise 26 665[produced by Take 6]
Join the BandTake 607.1994-86[13]Reprise 45 497[gold-US][produced by Take 6, Vincent Herbert, Les Pierce, David Foster, Brian McKnight, Stevie Wonder]

Takanaka

Masayoshi Takanaka - to japoński gitarzysta, kompozytor i producent. Urodził się w 1953 roku w dzielnicy Shinagawa w Tokio w Japonii. Muzyka Takanaki miała wpływ na gatunek miejski pop późnych lat 70. i 80-tych.
 

 Masayoshi Takanaka rozpoczął karierę zawodową w 1971 roku, grając na gitarze i gitarze basowej w progresywnym zespole Flied Egg pod batutą Vertigo. W 1972r Takanaka dołączył do Sadistic Mika Band. Zespół rozpadł się po rozwodzie dwóch głównych członków, a w 1976 roku Takanaka wydał swój pierwszy solowy album, Seychelles. W latach 70-tych i 80-tych Takanaka kontynuował swoją działalność, wydając ponad dwadzieścia albumów i singli pod szyldem Kitty Records do 1984 r. oraz EMI w latach 1985-2000. 

W 2000 r. założył własną wytwórnię płytową Lagoon Records. Takanaka jest znany ze swoich krzykliwych gitar, w tym złotego Fender Stratocaster. Ma również znak firmowy „lagoon-blue” Yamaha SG, na którym gra podczas występów na żywo. Jego utwór z 1981 roku Penguin Dancer został samplowany przez Grimes w jej piosence „Butterfly” w 2015 roku. Jego popularna piosenka Bu - Blue Lagoon z 1979 roku została uznana za czternastą najlepszą gitarę instrumentalną przez magazyn Young Guitar w 2019 roku.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Teaser/ChaseTakanaka04.1986--Amherst 306[written by M. Takanaka, J. Brown][produced by Masayoshi Takanaka][87[2].R&B Chart]

Tag Team

Tag Team to amerykański duet hip-hopowo-popowy z Atlanty w stanie Georgia. Są najbardziej znani ze swojego singla „Whoomp! (There It Is)” z 1993 roku, który pojawił się w wielu reklamach, filmach i programach telewizyjnych.Duet tworzą Cecil Glenn (DC the Brain Supreme) i Steve Gibson (Steve Rolln).

Na początku lat 90-tych Tag Team przełamał stereotypy dotyczące gatunku hip-hopu, pokazując, że hip-hop to coś więcej niż podżegające teksty. Sukces „Whoomp! (There It Is)” stanowił kamień milowy w historii hip-hopu, ponieważ cieszył się zróżnicowaną kulturowo i pokoleniowo publicznością.

 DC Glenn urodził się w Atlancie w stanie Georgia, a Steve Gibson urodził się w Atlancie w stanie Georgia. Oboje przenieśli się do Atlanty w stanie Georgia jako małe dzieci. Poznali się w Manual High School w 1982 roku, gdzie oboje realizowali swoje muzyczne zainteresowania. Gibson grał na perkusji w zespole jazzowym i uczęszczał na zajęcia z inżynierii dźwięku w ramach wczesnej edukacji w college'u, podczas gdy Glenn śpiewał jako tenor w chórze Bolt Vibrations Chorus w Manual High School. Zaczęli rozwijać się jako artyści hip-hopowi w młodości, ale styl muzyczny Tag Team wywodzi się z alchemii wpływów, które miały miejsce po przeprowadzce do Georgii i zetknięciu się z Southern bass.W 1988 Gibson zapisał się do Art Institute of Atlanta, aby studiować inżynierię studyjną. Glenn podążył za nim wkrótce potem, uczęszczał na Georgia State University. To właśnie na Południu obaj zainspirowali się takimi artystami jak Success N Effect i Kilo Ali, badając korzenie południowego gatunku hip-hopu.

 W 1990 roku Gibson i Glenn wydali swój pierwszy 12-calowy singiel „Strictly Political”, jako Tag Team Crew. W sierpniu 1992 Tag Team nagrał "Whoomp! (There It Is)". W tym czasie Glenn pracował jako główny DJ w męskim klubie Magic City w Atlancie, który później został uznany za centrum hip-hopu i rapu Atlanty . Glenn zagrał utwór w klubie tego samego dnia, w którym został zmiksowany. "Whoomp!" otrzymał największą odpowiedź publiczności, jaką kiedykolwiek widział jako DJ. W następnych miesiącach ludzie tak często o to prosili, że stało się jasne, że piosenka ma potencjał, by stać się hitem. Singiel został kupiony i odrzucony przez wiele wytwórni płytowych, ponieważ dyrektorzy nie byli zaznajomieni z Southern Bass i nie byli pewni, czy dźwięk będzie dobrze sprzedawał się w całym kraju. Zamiast tego Glenn pożyczył 2500 dolarów od swoich rodziców, aby wytłoczyć 800 płyt. Pojedyncze single szybko wyprzedały się w Atlancie wyłącznie pocztą pantoflową. Reprezentant Mercury Records ostatecznie wskazał im właściwy kierunek, sugerując, że najlepszą osobą do promowania muzyki z gatunku Southern Bass był potentat Stax Records Al Bell. Glenn sięgnął do Bella. Bell zgodził się podpisać kontrakt z Tag Team, nawet nie słysząc piosenki. Bell podobno powiedział Glennowi: „Nie muszę słuchać nagrań. Słyszę je w twoim duchu”. W ciągu kilku miesięcy "Whoomp!"  osiągnął najwyższą pozycję na liście Billboard Hot R&B/Hip-Hop oraz Hot 100 Single Sales. Płyta przez siedem tygodni z rzędu zajmowała drugie miejsce na liście Billboard Hot 100 i osiągnęła status platynowej płyty, wyróżnienie przyznawane artystom, którzy sprzedali co najmniej milion egzemplarzy. W lutym 1994 r. otrzymał czwarty certyfikat platynowy. Piosenka rezonowała z różnymi typami publiczności iz tego powodu była wykorzystywana na imprezach sportowych i w produkcjach filmowych, takich jak Elf, Shark Tale, Beverly Hills Chihuahua i D2: The Mighty Ducks.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Whoomp! (There It Is)Tag Team 05.199334[7]2[45]Life 79 500[4x-platinum-US][written by Stephen Gibson and Cecil Glenn][produced by Tag Team][1[1][37].R&B Chart]
Addams Family (Whoomp!)Tag Team 01.199453[1]84[3]Atlas 855 138[written by C. Glenn, R. Sall, S. Gibson, Vic Mizzy][produced by Ralph Sall][sample z "Addams Family Theme" - Vic Mizzy][piosenka z filmu "Addams Family Values"]
Here It Is! BammTag Team 05.1994--Life 79 520[written by DC, The Brain Supreme, Steve Roll'n][produced by DC, The Brain Supreme, Steve Roll'n][75[6].R&B Chart]
Whoomp! (There It Went)Tag Team, Mickey, Minnie* & Goofy01.1995-97[1]Life 79 525[produced by Michael Lewis Becker ,Robin Frederick]
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Whoomp! (There It Is)Tag Team 08.1993-39[40]Life 78 000[gold-US][produced by Steve Roll'n, DC the Brain Supreme]

Roches

Założycielki zespołu, siostry Maggie (ur. 26.10.1951 r. w Detroit w stanie Michigan) i Terre (ur. 10.04.1953 r. w Nowym Jorku) Roche, specjalizowały się początkowo w repertuarze łączącym doo-wop i manierę wokalnych „fryzjerskich” kwartetów, popularną w nowojorskich klubach   u schyłku lat 60-tych. W studiu nagraniowym zadebiutowały jako chórek towarzyszący Paulowi Simonowi na albumie There Goes Rhymin’ Simon z 1972 r. Dzięki  protekcji piosenkarza nagrały w 1975 r. dla CBS własny longplay, który jednak przeszedł bez echa. Rok później duet wzbogacił się o ciekawy głos najmłodszej siostry Suzzy (ur. w Nowym Jorku), uzupełniający sopran Terre i kontralt Maggie.
 

Kompozycje tej ostatniej, na przemian dziwaczne i drastyczne, uczyniły z tria popularną atrakcję nowojorskiej sceny folkowej. Kontrakt z wytwórnią Warner Brothers zaowocował nagraną pod kierunkiem Roberta Frippa (King Crimson) płytą długogrającą z 1979 r., zawierającą utwory każdej z sióstr i uważaną do dziś za najciekawszą w ich dorobku. Do szczególnie udanych tematów należały poświęcona małżeńskiej niewierności kompozycja Maggie, „The Married Man” (wykonywana później przez Phoebe Snow), autobiograficzny, przejmujący utwór Terre „Runs In The Family” oraz „We”, wykonywany a capella i otwierający recitale tria. W najbardziej komercyjnym „Hammond Song” świetnym solem gitarowym popisał się sam Robert Fripp. 

Na longplayu Nurds, również wyprodukowanym przez lidera King Crimson, znalazł się eksperymentalny motyw „One Season”, oparty również na wokalizie a capella z całkowitym (i celowym) lekceważeniem tonacji (wokaliści obeznani z zasadami harmonii docenią trudność podobnego przedsięwzięcia). Płyta Keep On Doing nie odbiegała poziomem od poprzednich, m.in. dzięki żywiołowej interpretacji „Alleluja” Jerzego Fryderyka Haendla oraz dramatycznej piosence miłosnej Maggie, „Losing You”

Potencjalnym bestsellerem był album Another World z 1985 r. Mimo soczystego rockowego brzmienia (temat tytułowy oraz „Come Softly To Me” z repertuaru Fletwood Mac), nie został w pełni doceniony. W latach 80-tych trio oprócz występów w Nowym Jorku gościło sporadycznie na europejskich festiwalach folkowych. Siostry pisały muzykę do widowisk teatralnych, a w 1988 r. do filmu „Crossing Delaney”. Nagrany w 1989 r.- longplay Speak przeszedł bez echa. Album Three Kings był wymarzonym upominkiem gwiazdkowym.

Zawierał tradycyjne świąteczne standardy i kolędy, potwierdzające raz jeszcze harmoniczne talenty tria. Na płycie A Dove z 1992 r. znalazł się temat „Ing Song”, prawdziwy majstersztyk wokalny, a zwłaszcza tekstowy, jeśli zważyć, że każde z wykorzystanych w nim słów kończyło się na „ing”. The Roches zachowały do dziś zasłużoną renomę i równie zasłużone grono przysięgłych wielbicieli.

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
The RochesRoches06.1979-58[11]Warner 3298[produced by Robert Fripp]
NurdsRoches11.1980-130[7]Warner 3475[produced by Roy Halee]
Keep On Doing Roches11.1982-183[3]Warner 23 735[produced by Robert Fripp]