Food Records

Wytwórnia płytowa założona przez Andy Rossa i Davida Balfe,ex członka Teardrop Explodes w 1984r jako niezależna firma fonograficzna.Początkowo dystrybucję płyt powierzyła Rough Trade.Wydała wiele znaczących nagrań pozyskując wiele utalentowanych artystów.

 

Komercyjny sukces zawdzięcza współpracy z oddziałami Polygramu-wytwórnią London i WEA,przed zbliżającą się fuzją z Parlophone.W 1988r koncern EMI inwestuje w Food by w 1994r przejąć pełną kontrolę nad wytwórnią.W tym samym roku Balfe sprzedaje swoje udziały i odchodzi zostawiając kierowanie wytwórnią Rossowi.
Największym sukcesem artystycznym było wydanie wczesnych nagrań grupy Blur.

Hity na singlowej liście przebojów UK Chart

FOOD 5 Brilliant It's A Man's World 1985 58[5] FOOD 6 Brilliant Love Is War 1986 64[4] FOOD 7 Brilliant Somebody 1986 67[4] FOOD 12 Crazyhead Time Has Taken Its Toll On You 1988 65[2] FOOD 14 Crazyhead Have Love Will Travel EP 1989 68[2] FOOD 18 Jesus Jones Info Freako 1989 42[3] FOOD 21 Jesus Jones Never Enough 1989 42[3] FOOD 22 Jesus Jones Bring It On Down 1989 46[3] FOOD 24 Jesus Jones Real, Real, Real 1990 19[8] FOOD 25 Jesus Jones Right Here, Right Now 1990 31[4] FOOD 27 Jesus Jones International Bright Young Thing 1991 7[7] FOOD 28 Jesus Jones Who? Where? Why? 1991 21[7] FOOD 44 Jesus Jones Zeroes And Ones 1993 30[3] FOOD 95 Jesus Jones The Next Big Thing 1997 49[1] FOOD 29 Blur There's No Other Way 1991 8[8] FOOD 31 Blur Bang 1991 24[4] FOOD 45 Blur Chemical World 1993 28[4] FOOD 46 Blur Sunday Sunday 1993 26[3] FOOD 47 Blur Girls & Boys 1994 5[7] FOOD 50 Blur To The End 1994 16[5] FOOD 53 Blur Parklife 1994 10[7] FOOD 56 Blur End Of A Century 1994 19[3] FOOD 63 Blur Country House 1995 1[12] FOOD 69 Blur The Universal 1995 5[9] FOOD 73 Blur Stereotypes 1996 7[5] FOOD 77 Blur Charmless Man 1996 5[6] FOOD 89 Blur Beetlebum 1997 1[5] FOOD 93 Blur Song 2 1997 2[5] FOOD 98 Blur On Your Own 1997 5[5] FOOD 122 Blur Coffee + TV 1999 2[10] FOOD 61 Dubstar Stars 1995 40[3] FOOD 67 Dubstar Anywhere 1995 37[3] FOOD 71 Dubstar Not So Manic Now 1996 18[5] FOOD 80 Dubstar Elevator Song 1996 25[2] FOOD 96 Dubstar No More Talk 1997 20[3] FOOD 108 Dubstar I Will Be Your Girlfriend 1998 28[2] FOOD 51 Shampoo Trouble 1994 11[12] FOOD 58 Shampoo Delicious 1995 21[4] FOOD 76 Shampoo Girl Power 1996 25[4]

Albumy na liście przebojów UK Chart

FOOD LP 3 Jesus Jones Liquidizer 1989 32[3] FOOD LP 5 Jesus Jones Doubt 1991 1[24] FOOD LP 6 Blur Leisure 1991 7[12] FOOD LP 8 Jesus Jones Perverse 1993 6[4] FOOD LP 9 Blur Modern Life Is Rubbish 1993 15[14] FOOD LP 10 Blur Parklife 1994 1[106] FOOD LP 11 Strangelove Time For The Rest Of Your Life 1994 69[1] FOOD LP 12 Shampoo We Are Shampoo 1994 45[2] FOOD LP 13 Dubstar Disgraceful 1995 30[18] FOOD LP 14 Blur The Great Escape 1995 1[47] FOOD LP 19 Blur Blur 1997 1[65] FOOD LP 21 The Supernaturals It Doesn't Matter Anymore 1997 9[4] FOOD LP 23 Dubstar Goodbye 1997 18[2] FOOD LP 28 Idlewild Hope Is Important 1998 53[1] FOOD LP 29 Blur 13 1999 1[27] FOOD LP 32 Idlewild 100 Broken Windows 2000 15[4] FOOD LP 33 Blur The Best Of 2000 3[28]

 

Jet

JET, grupa brytyjska. Powstała w czerwcu 1974 w Londynie. W jej składzie znalazło się pięciu doświadczonych muzyków: Peter Oxendale - k i Martin Gordon (1954, Hitchin, Hertfordshire) - b obaj wywodzący się ze Sparks, Andy Ellison - voc i Chris Townson - dr, wcześniej związani z John's Children, oraz David O'list (13.12.1948, Chiswick, Londyn) - g, p, tp, fl, voc, mający za sobą współpracę m.in. z The Attack, The Nice i Roxy Music. W pierwszej połowie 1976 najpierw O'lista zastąpił Ian McLeod-g, a później na miejsce Oxendale'a pojawił się Trevor White (3.10.1947, Leatherhead, Surrey) - g, jeszcze jeden były muzyk John's Children. Działała do jesieni 1976r. 

Odrodziła się w kwietniu 2000 w składzie: Ellison, Gordon, Townson, McLeod, White.
Grupa, utworzona przez Gordona, pragnęła zdyskontować popularność glam rocka, i wszystko wskazywało na to, że bez trudu osiągnie cel. Jej karierą pokierowała agencja RAM, która opiekowała się Garym Glitterem. Piątce muzyków udało się też podpisać kontrakt fonograficzny z CBS, a produkcji jej nagrań podjął się Roy Thomas Baker, współtwórca sukcesu Queen.

 Jednakże płyty Jet - single My river/Quandary z 1974 i Nothing To Do With Us/Brain Damage z 1975 oraz album "Jet" z marca 1975 (zrealizowany między listopadem 1974 a styczniem 1975 w SARM Studios v londyńskim East Endzie) - spotkały się więcej niż z chłodnym przyjęciem. Okazały się bowiem dokonaniami zbyt ambitnymi i wydumanymi jak na oczekiwania zwolenników glam rocka. Za bardzo też kojarzyły się z tym, co proponowały wcześniejsze zespoły całej piątki, zwłaszcza Sparks.
 

Przeszkodą we wspólnej karierze okazało się wreszcie to, co miało być największym atutem Jet: bogata przeszłość muzyków, sprawiająca, że ujrzano w nich weteranów, a nie odnowicieli stylu. Formacji nie pomogła w przebiciu się zorganizowana wiosną 1975 trasa po kraju u boku Iana Huntera. A niepowodzenia były źródłem wewnętrznych konfliktów. Skład zaczął się wykruszać i rozpoczęta już praca nad drugim albumem nie została ukończona; powstały jedynie cztery nagrania, m.in. Dirty Pictures i Sail Away. Jesienią 1976 drogi muzyków się rozeszły.
 

Zaraz po rozwiązaniu grupy Gordon wyjechał do Nowego Jorku i tam utworzył z Ianem Northern z Milk 'N' Cookies formację Ian's Radio. Townson przerwał na wiele lat karierę muzyka. Także McLeod odstawił gitarę do kąta i został mleczarzem. Jedynie Ellison nie chciał się pogodzić z niepowodzeniami Jet i zainteresował ostatnimi wspólnymi nagraniami małą firmę Chiswick. Ta zdecydowała się na wydanie wiosną 1977 singla Dirty Pictures/Sail Away, ale sygnowanego zupełnie nową nazwą: Radio Stars. Taki był początek zespołu, do którego Ellison pozyskał też Gordona i McLeoda.
 

W kwietniu 2000 grupa Jet wznowiła działalność na trasę po Wielkiej Brytanii, Niemczech i Holandii z reaktywowanymi tak jak ona formacjami John's Children i Radio Stars (trzon wszystkich stanowili ci sami muzycy). Wspólne tournee zostało w 2001 udokumentowane albumem "Music For The Herd Of Herring". Zawierał on m.in. nowe wersje takich utworów Jet, jak Cover Girl i Nothing To Do With Us.
Gordon jako solista nagrał płyty "The Baboon In The Basement" (Radiant Future, 2003) i "The Joy Of More Hogwash" (Radiant Future, 2004).

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
My River / Quandary	Jet	03.1975	-	-	CBS CBS 3143	[written by David O'List][produced by Roy Thomas Baker]
Nothing To Do With Us	Jet	06.1975	-	-	CBS CBS 3317	[written by Martin Gordon][produced by Roy Thomas Baker]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jet	Jet	05.1975	-	-	CBS S-80699	-

Anthony Steel

Anthony Maitland Steel (ur. 21 maja 1920r w Londynie, zm. 21 marca 2001r w Northolt) - brytyjski aktor i piosenkarz.


Urodził się w Chelsea, jako syn Kathleen Lucy Invicty Yate-Lee (z domu Laing; 1900-1962)  i indyjskiego oficera armii Edwarda Geralda Steela (1897–1965), który później sam został aktorem. Steel spędził większość swojego wczesnego dzieciństwa w Indiach w Lahaur i kształcił się do 14 roku życia w Alexander House Prep School w Broadstairs w hrabstwie Kent. Naukę kontynuował w domu z korepetytorem, zanim rozpoczął naukę w Kolegium Trójcy Świętej w Cambridge.

Steel ukończył zaledwie rok w Cambridge, kiedy wybuchła II wojna światowa. W wieku 18 lat wstąpił do Straży Grenadierów i został ewakuowany z Dunkierki w maju 1940. Otrzymał zlecenie i służył na Bliskim Wschodzie, gdzie został ciężko ranny podczas patrolu. Trenował jako spadochroniarz i wykonał dziewięć skoków operacyjnych. Pod koniec wojny był w randze majora.

Po małej roli porucznika Charlesa McHattena w dramacie Jeana Negulesco The Mudlark (1950) z Irene Dunne i Alekiem Guinnessem, zagrał w serii filmów przygodowych dla studia J. Arthur Rank. Był zbiegiem Johnem z niemieckiego obozu jenieckiego w dramacie wojennym Drewniany koń (The Wooden Horse, 1950). Pojawił się także jako Larry Stevens w dramacie Irvinga Rappera Another Man's Poison (1952) z Bette Davis oraz w filmie przygodowym płaszcza i szpady Pan na Ballantrae (The Master of Ballantrae, 1953) z Errolem Flynnem. W dramacie wojennym Bitwa o Maltę (Malta Story, 1954) wystąpił jako Wing Commander Bartlett. Był odważnym strażnikiem zwierzyny Bobem Paytonem w filmie przygodowym Na zachód od Zanzibaru (West of Zanzibar, 1955) i odważnym kierowcą wyścigowym Billem Fraserem w dreszczowcu Checkpoint (1957). W dramacie Historia O (The Story of O, 1975) z Udo Kierem wystąpił jako Sir Stephen.

W 1954 nawiązał współpracę z brytyjskim zespołem wokalnym, z The Radio Revellers, aby nagrać „West of Zanzibar”. Wydany w Polygon Records label, zadebiutował na pozycji nr 11 na UK Singles Chart.

W latach 1949–1954 był żonaty z Juanitą Forbes. 22 maja 1956 ożenił się ze szwedzką aktorką Anitą Ekberg i para przeniosła się do Hollywood. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 14 maja 1959, po którym Steel wrócił do Wielkiej Brytanii. W 1964 poślubił Johannę Melcher.Zmarł 21 marca 2001 w Northolt, Middlesex, na raka płuc

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
West Of Zanzibar / Who Cares	Anthony Steel With The Radio Revellers	09.1954	11[6]	-	Polygon P 1114	[written by G. Sigara]

Jimmy Justice

Ur. w 1940 r. w Carlshalton w hrabstwie Surrey, Anglia. Kontrakt z wytwórnią Pye podpisał w 1960 r. częściowo dzięki protekcji związanego z firmą piosenkarza Emile'a Forda, który usłyszał Jimmy'ego produkującego się w barze kawowym.

 

Po niepowodzeniu dwóch pierwszych singli na rynku brytyjskim Justice przeniósł się do Szwecji, gdzie jego wersja tematu grupy The Jarmels. "Little Lonely One", weszła na listę przebojów. W 1962 r., przy pomocy producenta Tony'ego Hatcha. piosenkarz wprowadził do brytyjskiej Top 20 trzy kolejne single: zaskakująco zgrabną wersję amerykańskiego przeboju The Drifters "When My Little Girl Is Smiling".
 

"Ain't That Funny" autorstwa Johnny'ego Wortha oraz temat "Spanish Harlem". Przez cały 1962 r. Justice krążył nieustannie między Anglią a Szwecją (gdzie wcześniej zdążył podpisać liczne koncertowe kontrakty), lecz mimo to zdołał znaleźć czas, by wraz z własną grupą The Excheckers załapać się na brytyjskie tournee trupy Larry'ego Parnesa, której głównymi gwiazdami byli Billy Fury i Joe Brown.
 

Biały piosenkarz, określany mianem "brytyjskiego Bena E. Kinga", wzbudził kontrowersje tematem "Spanish Harlem", w którym udało mu się przesadnie perfekcyjnie podrobić głos oryginalnego wykonawcy. Justice nagrywał też dla firm Decca w 1969 r., RCA w 1968 r. i B & C w 1972 r. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Understand Just How You Feel/ Bloodshot Eyes	Jimmy Justice	11.1960	-	-	Pye 7N 15 301	[written by Best]
When Love Has Left You/ The Teacher	Jimmy Justice	04.1961	-	-	Pye 7N 15 351	[written by Mark Anthony, Brutus ]
A Little Bit Of Soap/ Little Lonely One	Jimmy Justice	08.1961	-	-	Pye 7N 15 376	[written by Bert Russell]
When My Little Girl Is Smiling/ If I Lost Your Love	Jimmy Justice	03.1962	9[13]	127[1]	Pye 7N 15 421	[written by Gerry Goffin/Carole King][#28 hit for Drifters in 1962r]
Ain't That Funny/ One	Jimmy Justice	06.1962	8[11]	-	Pye 7N 15 443	[written by Les Vandyke]
Spanish Harlem/ Write Me A Letter	Jimmy Justice	08.1962	20[11]	-	Pye 7N 15 457	[written by Jerry Leiber/Phil Spector]
Parade Of Broken Hearts/ Dawning	Jimmy Justice	10.1962	-	-	Pye 7N 15 469	[written by Luther Dixon/Bob Elgin/Alan Lorber]
The World Of Lonely People/ I Wake Up Crying	Jimmy Justice	02.1963	-	-	Pye 7N 15 502	[written by B. Kaye, M. Garston]
Little Cracked Bell/ Lighted Windows	Jimmy Justice	03.1963	-	-	Pye 7N 15 509	[written by Tommie Connor ]
The Guitar Player/ Don't Let The Stars Get In Your Eyes	Jimmy Justice	05.1963	-	-	Pye 7N 15 528	[written by John D. Loudermilk]
You're Gonna Need My Lovin'/ Since You've Been Gone	Jimmy Justice	08.1963	-	-	Pye 7N 15 558	[written by Jimmy Little]
Don't Say That Again/ Green Leaves Of Summer	Jimmy Justice	01.1964	-	-	Pye 7N 15 601	[written by Donaldson]
Only Heartbreak For Me/ Everything In The Garden	Jimmy Justice	06.1965	-	-	Pye 7N 15 963	[written by Jimmy Justice]
I'm Past Forgetting You/ Walking Away With My Heart	Jimmy Justice	04.1968	-	-	RCA RCA 1681	[written by Springfield, Lampert][produced by Terry Oates, Alain Le Ner]
Running Out Of Time/ There Goes My World	Jimmy Justice	03.1969	-	-	Decca F 12 899	[written by Arnold, Martin, Morrow][produced by Mike Morris]

Terry Dene

 Terry Dene (ur. Terence Williams, 20 grudnia 1938r) to brytyjski piosenkarz rockowy popularny pod koniec lat 50-tych i na początku lat 60-tych. Miał trzy przeboje w pierwszej dwudziestce między czerwcem 1957 a majem 1958r. 

 Dene urodził się w Lancaster Street, Elephant & Castle w Londynie i został odkryty przez Paula Lincolna w 2i's Coffee Bar (londyńskim klubie, który pomógł wypromować Tommy'ego Steele'a, Adama Faitha i Cliffa Richarda) w Soho pod koniec lat 50-tych.  Jack Good, producent Six-Five Special, i Dick Rowe pomogli mu uzyskać kontrakt płytowy z Deccą.  W tamtym czasie był uważany za brytyjskiego Elvisa i uznawany za jeden z najlepszych głosów ery rock and rolla w Wielkiej Brytanii przed Beatlesami. 

W 1957 roku jego pierwszy singiel „A White Sport Coat” sprzedał się w ponad 350 000 egzemplarzy w ciągu pierwszych siedmiu tygodni i wraz z własną wersją „Start Movin'” na 14. miejscu umieścił jego płyty w pierwszej dwudziestce brytyjskiej listy przebojów dwukrotnie w tym samym roku, zapewniając sobie miejsce w Księdze Rekordów Guinnessa. Jego nagranie „Stairway of Love” z 1958 roku pozostało na liście przez osiem tygodni. Odbył trasę po Wielkiej Brytanii, był jednym z pierwszych, którzy pojawili się w pierwszym programie popowym BBC Television, Six-Five Special w kwietniu 1957 roku, i wystąpił w filmie The Golden Disc (1958).

  Po aresztowaniu za publiczne pijaństwo i rozbicie okna sklepowego w 1958 roku oraz wyrwaniu budki telefonicznej ze ściany, podczas gdy wyznawał namiętną miłość Ednie Savage, Dene został nazwany przez prasę „zgniłym jabłkiem” i uosobieniem „zła rock and rolla”, a następnie został powołany do wojska w celu odbycia służby wojskowej. Początkowo oczekiwano, że zgłosi się do Winchester Barracks, gdzie miał dołączyć do King’s Royal Rifle Corps 7 lipca 1958 roku, ale jego powołanie zostało początkowo odroczone do czasu wypełnienia zobowiązań kontraktowych. Kiedy w końcu poszedł, prasa tak źle to potraktowała (która filmowała i nagłaśniała jego przybycie do koszar), że po dwóch miesiącach Dene musiał zostać zwolniony z powodów psychologicznych, ponieważ jego stan psychiczny znacznie się pogorszył.

 W tym czasie prasa prawie zrujnowała mu karierę, a armia zaproponowała mu emeryturę jako formę rekompensaty, której Dene odmówił. Dene dołączył później do grona gwiazd Larry'ego Parnesa i koncertował z nimi po Wielkiej Brytanii. Zniechęcony złą sławą w 1964 roku, Dene odwrócił się od brytyjskiej sceny pop i został ewangelistą, przechodząc do śpiewania i pisania muzyki duchowej i gospel, nagrywając trzy albumy gospel. Podróżował za granicę jako wędrowny kaznodzieja, grając w kościołach, więzieniach i innych miejscach, i głosił kazania w Skandynawskim Kościele Luterańskim przez pięć lat w Szwecji, gdzie ożenił się po raz drugi.  

Dwa albumy gospel zostały wydane w latach 1972–73 przez Pilgrim Records. W 1974 roku Dene wydał książkę i album, oba zatytułowane I Thought Terry Dene Was Dead, a około 1984 roku zreformował swój zespół, Dene Aces, z Brianem Greggem.W 1997 roku wydał album The Real Terry Dene, który został uznany za jedną z czterdziestu najlepszych płyt CD do słuchania i nadal pojawiał się w programach rock and rollowych.Kompilacja Decca została wydana w grudniu 2004 roku przez Vocalion Records. W październiku 2007 roku Dene założył własną firmę i wytwórnię ze swoją partnerką, hrabiną Lucią Liberati, nazwaną LLTD.COM, a w grudniu 2012 roku wydał nową płytę CD The Best of Terry Dene, zawierającą kompilację 12 utworów według własnego wyboru, w tym własną wersję „Mystery Train” i remiks „C'min and Be Loved, So Long”, który został napisany przez Dene. W 2014 roku nazwa firmy została zmieniona na LLibera.com Limited. Stworzyli oficjalny kanał Terry Dene na YouTube: od 2018 roku projekt będzie obejmował wydanie teledysku do każdego z utworów Dene, nowego i starego. 

Ich pierwszy teledysk „Terry Dene - Fever - The Video 2018” został wyprodukowany i wydany 14 grudnia 2018 r. i zawierał oryginalny cover „Fever” nagrany przez Dene na początku lat 60-tych i występ Fiammetty Orsini. 

 Dene poślubił swoją koleżankę, piosenkarkę pop Ednę Savage w 1958 r. Później się rozwiedli. Ożenił się i rozwiódł jeszcze trzy razy, w tym z nieżyjącą już Evelyn Patrick (dawniej żoną Phila Silversa) w latach 1967-1970. Obecnie mieszka z włoską hrabiną, Lucią Liberati, którą poznał w Londynie w 2000 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
A White Sport Coat (And A Pink Carnation)/The Man In The Phone Booth	Terry Dene	06.1957	18[7]	-	Decca F 10895	[written by Marty Robbins]
Start Movin' (In My Direction)/Green Corn (Come Along Charlie)	Terry Dene	07.1957	15[8]	-	Decca F 10914	[written by Bobby Stevenson,David Hill]
Stairway Of Love/Lover, Lover!	Terry Dene	05.1958	16[5]	-	Decca F 11016	[written by Tepper-Bennett]

Jody Grind

 JODYGRIND, grupa brytyjska. Powstała w listopadzie 1968 w Londynie. Z początku działała bez nazwy, później jako Nova, a w końcu jako Jody Grind (wykorzystała tytuł albumu Horace'a Silvera).
Założył ją Tim Hinkley - voc, org, p, vib, muzyk znany z zespołów Bo Street Runners i The Chicago Line Blues Band. W pierwszym składzie znaleźli się też Ivan Zagni - g i Martin Harriman - dr. Nie miała basisty - partie basu Hinkley wykonywał na organach. W marcu 1969, jeszcze przed nagraniem debiutanckiej płyty, Harrimana zastąpił Barry Wilson - dr. Niestety, w listopadzie 1969, wkrótce po powstaniu pierwszego albumu, ów skład się rozsypał. Hinkley dobrał sobie więc innych współpracowników, Berniego Hollanda - g, b, voc i Pete'a Gavina (9.09.1946, Londyn) - dr, perc, znanych z zespołu Long Johna Baldry'ego Bluesology. Ale i z tymi muzykami udało mu się nagrać tylko jedną płytę. W maju 1970 odszedł Gavin. Niebawem zaś dołączyli John Lingwood - g oraz Paul Williams - voc, perc i Roger Sutton - b, były współpracownik Briana Augera. Wkrótce potem miejsce Lingwooda zajął Barry E. Jenkins - dr z Heavy Jelly. W 1971 odeszli Hinkley i Williams. W 1972 formacja się rozwiązała.

 

Sformowała się jako grupa towarzysząca Elkie Brooks (w tym czasie nie miała nazwy). Już podczas pierwszych prób okazało się jednak, że skłonności improwizatorskie muzyków uniemożliwiają im współpracę z piosenkarką. Formacja usamodzielniła się więc, zanim doszło do choćby jednego wspólnego występu, i niebawem, w grudniu 1968, już jako Nova, zaprezentowała się publiczności Country Club w Hampstead u boku The Pretty Things. Szef klubu, Stuart Lyons, zachwycił się muzyką grupy i zaproponował, że pokieruje jej dalszą karierą. W tym czasie przeobraziła się w Jody Grind. Cykl darmowych koncertów pomógł jej zwrócić na siebie uwagę publiczności klubowej i podpisać kontrakt z wytwórnią Transatlantic.
 

Niebawem zamknęła się więc w londyńskich Morgan Studios i z producentem Hugh Murphym nagrała debiutancki album "One Stop On". Pomogli jej dodatkowi muzycy: Louis Cennamo - b z Renaissance oraz sekcja instrumentów dętych (jej partie zaaranżował David Palmer). Powstało dzieło niezwykłe, stawiające Jody Grind wśród najwybitniejszych przedstawicieli nowego wtedy nurtu w rocku - rocka progresywnego.
 

W programie płyty wyróżniała się zwłaszcza wypełniająca całą stronę A suita One Step On o swobodnej, wariacyjnej formie (np. improwizowane partie gitary i organów Hammonda, długie solo perkusji) i intrygującym brzmieniu (m.in. zimne barwy instrumentów dętych). Kompozycję tę wieńczyła brawurowa, pełna rozmachu przeróbka piosenki Paint It Black The Rolling Stones. Stronę B wypełniły cztery odmienne utwory, m.in. przypominający dokonania Colosseum, jazzujący Little Message, wyrosły z bluesa U.S.A. oraz oparty na motywach Johnny B. Goode, pomyślany jako hołd dla Chucka Berry'ego Rock'n'Roll Man.
 

W pierwszej połowie 1970 grupa, znowu z Murphym jako producentem, nagrała drugą płytę, "Far Canal". Nie było to dzieło tak udane jak "One Step On", zawierało też utwory słabsze, jak nawiązujące do muzyki dawnej We've Had It i Vegetable Oblivion, ale i tym razem formacja zaproponowała kompozycje zasługujące na uznanie zwolenników rocka progresywnego, np. Bath Sister, Jump Bed Led, Plastic Shit.
 

Po rozwiązaniu w 1972 Jody Grind Hinkley współpracował m.in. z Alem Stewartem, Alexisem Kornerem, Pete'em Sinfieldem, Alvinem Lee, Elkie Brooks, Rogerem Chapmanem, Davidem Coverdale'em, Mickiem Taylorem, Chrisem Farlowe'em, Vinegar Joe, Beckett, Humble Pie, Mike Heron's Reputation, Snafu, Boxer, Dr. Feelgood, Forcefield i Racing Cars. 

Od 1976 kierował zespołem gwiazd Hinkley's Heroes (m.in. Boz Burrell z Bad Company, Mike Patto z Patto, Henry McCulloch z Wings Paula McCartneya, Mitch Mitchell z The Jimi Hendrix Experience); jego działalność została po latach udokumentowana albumem "Hinkley's Heroes, Vol. 1" (Akarma, 1999), zawierającym m.in. wspólne nagrania z takimi sławami, jak Alvin Lee, Joe Cocker, Marianne Faithfull, Bryan Ferry i Zoot Money. Zagni dołączył do zespołu Blue Whale Aynsleya Dunbara, a później został kierownikiem chóru kościelnego w rodzinnym Norwich. Holland współpracował m.in. z grupami Stealers Wheel i Back Door oraz ze Stomu Yamashtą i Georgiem Fame'em. Gavin odniósł sukces jako muzyk zespołów Heads, Hands And Feet i Vinegar Joe.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Paint It Black / Little Message	Jody Grind	.1970	-	-	Metronome M 25 201 [G]	[written by Jagger, Richards][produced by Hugh Murphy]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
One Step On	Jody Grind	12.1969	-	-	Transatlantic TRA 210	[produced by Hugh Murphy]
Far Canal	Jody Grind	09.1970	-	-	Transatlantic TRA 221	[produced by Hugh Murphy]

South

South to angielski zespół rockowy. W skład zespołu wchodzili wokalista Joel Cadbury, Brett Shaw i Jamie McDonald. Każdy z członków był multiinstrumentalistą i dzielili się obowiązkami na gitarach, basie, perkusji i klawiszach. 

 

South powstał w Haverstock School w Chalk Farm w Londynie w 1998 roku. Początkowo zespół był postrzegany jako zespół elektroniczny. Mentorem zespołu był były frontman Stone Roses Ian Brown. Później zespół pracował pod okiem Jamesa Lavelle'a z UNKLE, który podpisał kontrakt z zespołem w swojej wytwórni płytowej. Po albumie promocyjnym Overused wydanym w USA, South wydał swój pierwszy oficjalny album studyjny zatytułowany From Here On In. Zagrali również „Paint the Silence”, który znalazł się w OC. 

 

 Następnie w 2003 roku ukazał się ich drugi album With the Tides, na którym znalazły się „Colours in Waves” i „Loosen Your Hold”, zanim zespół miał kilkuletnią przerwę. „A Place in Displacement”, pierwszy singiel z ich trzeciego albumu, został wydany na początku 2006 roku, po nim ukazał się album Adventures in the Underground Journey to the Stars, który ukazał się 3 kwietnia 2006 roku. Wydanie w Wielkiej Brytanii nastąpiło 9 października tego samego roku. Ich czwarty album, You Are Here, został wydany w kwietniu 2008 roku. 

 

 Na stronie Jamiego Macdonalda na MySpace ogłoszono, że zespół robi sobie przerwę i nie ma planów ponownego spotkania się, nagrania lub grania na żywo. Macdonald założył nowy zespół o nazwie The Hug z Joelem Cadbury na basie. Brett Shaw jest obecnie producentem z własnym studiem w Londynie i współpracował z Florence and the Machine (Island), Rufusem Wainwrightem (Decca), Paulem Banksem (Interpol), Daughter (4D), Still Corners (sub pop), Elizą Doolittle (EMI), Hawk House (Virgin EMI), Swim Deep (Chess Club), Clean Bandit z udziałem Jess Glynne (Atlantic). 

 

 Macdonald wydał od tego czasu dwie solowe EP-ki zatytułowane The Head On Collider EP i The Shelf Life EP, obie w 2010 roku. Ich piąty album, From Here on Out, ukazał się 26 marca 2021 roku.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Paint The Silence	South	03.2001	69[1]	-	Mo Wax MWR 134CDS1	[written by Brett Shaw, Jamie McDonald, Joel Cadbury][produced by South,James Lavelle]
Keep Close	South	06.2001	88[1]	-	Mo Wax MWR 144	[produced by South,James Lavelle]
Loosen Your Hold	South	08.2003	73[1]	-	Double Dragon DD 2010	[written by South][produced by Dave Eringa]
Colours In Waves	South	04.2004	60[2]	-	Sanctuary SAN 249	[written by South, Dave Eringa][produced by Dave Eringa]
Motiveless Crime	South	08.2004	72[1]	-	Sanctuary SAN 286	[written by South][produced by Dave Eringa]

Atticus Ross

 Atticus Matthew Cowper Ross (ur. 16 stycznia 1968r) to angielski muzyk, kompozytor, producent muzyczny i inżynier dźwięku. Najbardziej znany jest ze współpracy z amerykańskim muzykiem Trentem Reznorem, z którym po raz pierwszy pracował nad projektem muzycznym Tapeworm w 2002 roku. Zaczął współpracę z zespołem Reznora Nine Inch Nails w 2005 roku jako programista i producent, a następnie dołączył jako muzyk i został jedynym oficjalnym członkiem zespołu oprócz Reznora w 2016 roku. Poza Nine Inch Nails, Ross i Reznor stali się znani ze swojej pracy nad ścieżkami dźwiękowymi do filmów. Zdobyli Oscara za najlepszą oryginalną muzykę do The Social Network w 2010 r., nagrodę Grammy za najlepszą ścieżkę dźwiękową do filmów wizualnych za The Girl with the Dragon Tattoo w 2013 r. oraz Złoty Glob i Oscara za muzykę Soul (wraz z Jonem Batiste) w 2021 r. Ross został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako członek Nine Inch Nails w 2020 r. On i Reznor współtworzyli wirtualną supergrupę WitchGang w 2023 r.

  Atticus Matthew Cowper Ross urodził się 16 stycznia 1968 r. w dzielnicy Ladbroke Grove w Londynie, jako syn Roxany Rose Catherine Naila i współzałożyciela Radio Caroline Iana Cowpera Rossa. Jego dziadkiem ze strony matki był dyplomata Miles Lampson,  baron Killearn (1880–1964), wnuk handlarza futrami Curtisa Lampsona (1806–1885). Ma pięcioro rodzeństwa, w tym muzyka Leopolda Rossa i modelkę Liberty Ross. Jego pradziadkiem był włoski patolog i bakteriolog Aldo Castellani (1874–1971)[5], a jego wujem jest angielsko-amerykański dziennikarz Charles Glass. Ross kształcił się w Eton College, a później w Courtauld Institute of Art.

  Ross został zauważony w połowie lat 90-tych jako programista syntezatorów w Bomb the Bass Tima Simenona w okresie albumów Unknown Territory i Clear. Pracował nad wieloma projektami produkcyjnymi i remiksowymi z Simenonem, a także nawiązał współpracę z Barrym Adamsonem. Zaprogramował The Negro Inside Me i Oedipus Schmoedipus, a także wyprodukował As Above So Below, zanim założył własny zespół 12 Rounds ze swoją żoną Claudią Sarne i Adamem Holdenem. Wydali dwa albumy, Jitterjuice i My Big Hero. Trzeci pełnometrażowy album został wyprodukowany przez Trenta Reznora, ale ostatecznie nigdy nie został ukończony. Trzy utwory z tego albumu zostały od tego czasu wydane na stronie internetowej zespołu. 

Ross przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych w 2000 roku i od 2002 roku pracował z Reznorem nad jego pobocznym projektem Tapeworm. Został wymieniony jako producent i/lub programista albumów Nine Inch Nails With Teeth, Year Zero, Ghosts I–IV (na których był współautorem), The Slip i Hesitation Marks. Współpracował z Reznorem w wielu innych rolach, w tym z Saulem Williamsem i Zackiem de la Rochą, a także współprodukowali utwory na zreformowany Jane's Addiction z Alanem Moulderem w 2009 roku. Inne prace obejmowały dwie koprodukcje z Joe Barresim, EP Loverman Human Nurture and Coheed oraz Year of the Black Rainbow Cambrii, a także albumy dla Korn. Produkował również utwory lub tworzył remiksy dla takich artystów jak Grace Jones, Perry Farrell i Telepathe. 

W maju 2010 roku pojawił się w tajemniczym wideo i został nazwany członkiem tajnego projektu, później ujawnionego jako How to Destroy Angels, współpraca Reznora z jego żoną Mariqueen Maandig. W 2016 roku Ross skomponował oryginalną ścieżkę dźwiękową zatytułowaną „The Journey” do nowego trybu kampanii fabularnej dla jednego gracza w grze FIFA 17. W 2020 roku był współproducentem i współautorem jednego utworu w To Love Is to Live autorstwa Jehnny Beth. W 2021 roku Ross i Reznor wyprodukowali i byli współautorami albumu Halsey If I Can't Have Love, I Want Power. 

 Praca Rossa nad muzyką filmową rozpoczęła się w 2004 roku, kiedy skomponował muzykę do serialu telewizyjnego Hughes Brothers Touching Evil ze swoją żoną Claudią Sarne i bratem Leopoldem Rossem. Od tego czasu skomponował muzykę do dwóch kolejnych projektów Hughes Brothers: winiety Allena Hughesa w filmie Nowy Jork, kocham cię oraz pierwszego filmu fabularnego Rossa The Book of Eli (2010). Muzyka tego drugiego została wydana przez Reprise Records 12 stycznia 2010 r. Wygrała na BMI Awards i przyniosła Rossowi nominację do „Odkrycia Roku” na World Soundtrack Awards 2010. 1 lipca 2010 r. Reznor ogłosił, że on i Ross tworzą muzykę do nowego filmu Davida Finchera The Social Network. Muzyka do filmu została wydana 28 września 2010 r. i została wysoko oceniona.  16 stycznia 2011 r. zdobyli Złoty Glob za najlepszą oryginalną muzykę do The Social Network. 27 lutego otrzymali Oscara za najlepszą oryginalną muzykę do The Social Network. Ross i Reznor ponownie współpracowali przy ścieżce dźwiękowej do filmu Finchera z 2011 r. Dziewczyna z tatuażem. W 2013 r. para zdobyła nagrodę Grammy za najlepszą muzykę do mediów wizualnych za ścieżkę dźwiękową do filmu Dziewczyna z tatuażem. 

  Ross i Reznor ponownie połączyli siły z Fincherem, aby skomponować muzykę do jego filmu Gone Girl z 2014 roku. W 2016 roku Ross i Reznor, wraz z kompozytorem Gustavo Santaolallą i zespołem Mogwai, współpracowali przy tworzeniu muzyki do filmu dokumentalnego Before the Flood. W czerwcu 2017 roku Ross, wraz z Reznorem, Maandigiem, Robinem Finckiem, Joeyem Castillo i Alessandro Cortinim, pojawili się jako „The Nine Inch Nails” w odcinku 8 Twin Peaks: The Return on Showtime, wykonując alternatywną wersję na żywo utworu „She's Gone Away”, który wcześniej pojawił się na EP-ce Nine Inch Nails z 2016 roku Not the Actual Events.

  W 2021 roku Reznor, Ross i Jon Batiste zdobyli Złoty Glob i Oscara za ścieżkę dźwiękową do filmu Soul.

  Ross i jego żona, amerykańska muzyk Claudia Sarne, mają razem trójkę dzieci i dzielą swój czas między Londyn i Los Angeles.

                                                                                 Filmografia

2025 2024 Challengers/ 2024 Queer/ 2024 Atticus Ross/ 2023 Zabójca The Killer/ 2023 Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem/ 2023 Bones and All/ 2022 Empire of Light/ 2022 22 vs. Earth/ 2021 Soul/ 2020 Mank/ 2020 Waves/ 2019 Earthquake Bird/ 2019 Mid90s/ 2018 Bird Box/ 2018 A Million Little Pieces/ 2018 Corazón/ 2018 Death Note/ 2017 The Black Ghiandola/ 2017 Triple 9/ 2016 Patriots Day/ 2016 Before the Flood/ 2016 Blackhat/ 2015 Crocodile Gennadiy/ 2015 Gone Girl/ 2014 Love & Mercy/ 2014 Broken City/ 2013 The Girl with the Dragon Tattoo/ 2011 Días de gracia/ 2011 How Did They Ever Make a Movie of Facebook?/ 2011 The Book of Eli/ 2010 The Social Network/ 2010 New York, I Love You

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 2021 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Co w duszy gra 2011 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score The Social Network Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2021 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Mank/b> Golden Globe 2025 Best Original Score, Motion Picture Challengers 2021 Best Original Score - Motion Picture Co w duszy gra 2011 Best Original Score - Motion Picture The Social Network Grammy 2022 Best Score Soundtrack for Visual Media Co w duszy gra

Juicy Lucy

Grupa powstała w 1969 r., gdy do trzech byłych członków formacji Misunderstood Raya Owena- (śpiew), Glena "Ross" Campbella-steel guitar i Chrisa Mercera (saksofon tenorowy)- dołączyli Neil Hubbard (gitara), Keith Ellis (bas) i Pete Dobson (bas).

 

Sekstet osiągnął ogromny i zdumiewający sukces po nagraniu własnej dynamicznej wersji utworu Bo Didleya "Who do You Love", która została wydana na singlu oraz na debiutanckim najlepiej znanym albumie formacji Okładka longplaya stała się swoistym odpowiednikiem propozycji Jimiego Hendrixa Electric Ladyland, gdyż przedstawiono na niej nagą kobietę o obfitym biuście, opierającą się o stół bankietowy zarzucony mnóstwem pokrojonych i zgniecionych owoców. Owena zastąpił niebawem Paul Willams, były wokalista formacji Zoota Money, i była to jedna z wielu zmian składu które nękały zespół. Ich propozycje obejmujące różne odcienie blues rocka stawały się coraz mniej oryginalne, gdy pierwsi członkowie jeden po drugim opuszczali zespół. 

 Czwarty album Juicy Lucy , Pieces, został nagrany przez zupełnie zreformowany skład, który przedstawiał się następująco: Williams, Mick Moody (gitara), Jean Roussel (instr. klawiszowe) oraz byli członkowie Bloodwyn Pig: Andy Pyle (bas) i Ron Berg (perkusja).Był to jednak ostatni skład formacji, która tuż po nagraniu płyty zakończyła działalność. 

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Who do you love?/Walking down the highway	Juicy Lucy	03.1970	14[12]	-	Vertigo 6059 001	[written by Ellas McDaniel][Producer - Gerry Bron]
Pretty Woman/I' m a thief	Juicy Lucy	10.1970	44[5]	-	Vertigo 6059 015	[written by Paul Williams][Producer - Gerry Bron]
It ain' t easy/Promised land	Juicy Lucy	03.1972	-	-	Polydor 200 1279	[written by Zoot Money, Colin Allen][Producer - Bruce Rowland ]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Juicy Lucy	Juicy Lucy	04.1970	41[4]	-	Vertigo VO 2	[Producer - Gerry Bron ]
Lie back and enjoy it	Juicy Lucy	11.1970	53[1]	-	Vertigo 6360 014	[Producer - Gerry Bron, Nigel Thomas]

Out of My Hair

Out of My Hair to angielski zespół pop/rock alternatywny, działający głównie w połowie lat 90-tych. W skład zespołu wchodzili Simon Eugene, znany również jako Comfort (wokal, gitara, bas, pianino, instrumenty klawiszowe), Sean Elliot (gitara), Kenny Rumbles (perkusja) i George Muranyi (instrumenty klawiszowe). Ich singiel „Mister Jones” znalazł się na brytyjskiej liście przebojów, zajmując 73. miejsce.

  Wczesną wersję zespołu założył w 1991 roku Eugene. Wczesnym członkiem był Barny C. Rockford (który później został członkiem The Auteurs) na perkusji. Zespół zagrał kilka koncertów w Wielkiej Brytanii i Amsterdamie, ale nie wydał żadnych płyt. Pod koniec 1993 roku Eugene, czując, że „chemia zespołu nie wydaje się odpowiednia”, postanowił go zreformować. Elliot pozostał na gitarze, Rockford został zastąpiony przez Kenny'ego Rumblesa, Eugene zastąpił Jake'a na basie, a John George dołączył do zespołu jako kolejny gitarzysta. 

 W czerwcu 1994 roku ukazał się ich pierwszy singiel, zawierający dwie piosenki: „In the Groove Again” i „River of Gold”. Pod koniec 1995 roku zespół wydał swój jedyny pełny album, Drop The Roof. Album został wydany po raz pierwszy w Japonii, gdzie odniósł stosunkowo znaczący sukces. Na początku 1996 roku ukazał się w Wielkiej Brytanii, ale nie zyskał popularności. W tych latach Out of my Hair intensywnie koncertowało, wspierając takich artystów jak David Bowie, Crash Test Dummies i Barenaked Ladies. Pomimo pewnej pozytywnej krytyki i sukcesu singla „In the Groove Again”, zespół pozostał nieznany szerokiej publiczności i po cichu zniknął około 1997 roku, kiedy Simon rozpoczął karierę solową, używając pseudonimu Comfort. Potem nastąpiło kilka kolejnych form wsparcia, w szczególności z Radiohead w Paryżu, a nowy album God is in the Detail był gotowy do wydania, gdy wytwórnia Comforta upadła. 

 Po występie na South by Southwest Festival na początku 1999 roku Comfort praktycznie wycofał się z występów aż do połowy lat 2000., kiedy założył International Love Corporation. Niedawno Eugene powrócił pod nazwą Out of My Hair i wydał kilka nowych singli, w tym „Cream” i „The Return EP”, który został zaprezentowany w programie muzycznym Marka Radcliffe'a w BBC Radio 6.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hearts Desire	Out of My Hair	11.1994	99[1]	-	RCA 74321236552	-
Mister Jones	Out of My Hair	07.1995	73[2]	-	RCA 74321267812	[written by Comfort][produced by Pascal Gabriel]
In The Groove Again	Out of My Hair	09.1995	79[2]	-	RCA 74321303612	[written by Comfort][produced by Simon Eugene]

Spector

Spector to brytyjski zespół indie rockowy z Londynu, w którego skład wchodzą Frederick Macpherson (wokalista Les Incompétents i Ox.Eagle.Lion.Man), Jed Cullen (gitara), Nicolas Py (perkusja) i Danny Blandy (klawisze, wcześniej perkusja).Wydali trzy albumy i jedną kompilację. Debiutancki album zespołu Enjoy It While It Lasts osiągnął 12. miejsce na liście UK Albums Chart i znalazł się na pierwszym miejscu na liście Official Record Store Chart w tygodniu wydania.

  Spector został założony w 2011 roku przez byłego frontmana Les Incompétents i Ox.Eagle.Lion.Man Freda Macphersona, a swoje pierwsze koncerty odbył w Efes Snooker Club we wschodnim Londynie. Macpherson zauważa, że ​​zespół czerpał inspirację z artystów z lat 80-tych, w tym Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), Spandau Ballet i Ultravox. W 2011 roku Spector otrzymał sesję w programie radiowym DJ-a Huwa Stephensa w BBC Radio 1 i wystąpił na scenie BBC Introducing na Reading and Leeds Festival. Wystąpili w transmisji na żywo Later... with Jools Holland 22 listopada 2011 roku i wykonali swój singiel „What You Wanted”.W dłuższym, piątkowym programie pod koniec tego tygodnia wykonali „Chevy Thunder”, a także „Never Fade Away”, i ogłoszono, że w 2012 roku wydadzą album.

  5 grudnia 2011 roku BBC ogłosiło, że Spector został nominowany do plebiscytu BBC Sound of 2012. Zespół zagrał trasę koncertową po Wielkiej Brytanii w lutym 2012 r. i wystąpił jako support podczas trasy koncertowej Florence and the Machine w marcu 2012 r. Spector zagrał także swój pierwszy koncert w Ameryce na festiwalu Coachella w kwietniu 2012 r.

Zainspirowani garażowym rockiem z początku lat 2000. zespołu Strokes, nowymi romantycznymi brzmieniami Roxy Music i hymnicznym indie popem zespołu Killers, elegancko ubrany londyński pięcioosobowy zespół Spector został okrzyknięty jedną z ostatnich wielkich nadziei podupadającej sceny brytyjskich zespołów gitarowych, gdy pojawił się na scenie w 2011 roku. Zespół został założony przez byłego prezentera MTV Freda Macphersona, który wcześniej był frontmanem indie Les Incompetents i progresywnych   Ox. Eagle. Lion. Man., oraz gitarzystę Christophera Burmana, który również pojawił się w pierwszym, do zespołu dołączyli później basista Thomas Shickle, klawiszowiec Jed Cullen i perkusista Danny Blandy, a po dopracowaniu brzmienia w klubie bilardowym we wschodnim Londynie, zaczął występować na żywo w całej stolicy.  

 

Początkowo nazywali się Spectre, na cześć organizacji terrorystycznej z filmów o Jamesie Bondzie, ale postanowili zmienić pisownię na cześć niezależnego producenta, gdy odkryli, że ich oryginalny pseudonim jest już zajęty. Po wydaniu debiutanckiego singla Never Fade Away podpisali kontrakt z Fiction Records i wystąpili na Introducing Stage na Reading/Leeds Festival, supportowali Kaiser Chiefs podczas ich trasy koncertowej w Wielkiej Brytanii i po raz pierwszy pojawili się w mainstreamie na Later... with Jools Holland. W 2012 roku znaleźli się na krótkiej liście prestiżowego plebiscytu BBC Sound Of..., odbyli trasę koncertową z Florence + the Machine i nagrali swój debiutancki album, którego wydanie zaplanowano na późniejszy okres w tym roku.

 

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Enjoy It While It Lasts	Spector	08.2012	12[3]	-	Fiction 2795918	[produced by Alan Summer, Craig Silvey, Frederick Macpherson, Kid Harpoon , Mark Rankin, Richard Wilkinson , Rodaidh McDonald , Spector, Tom Vek, Trevor Horn]
Moth Boys	Spector	09.2015	27[1]	-	Fiction SPECT 12	[produced by Devonté Hynes, Duncan Mills, Spector]
Now or Whenever	Spector	01.2022	40[1]	-	Moth Noise MN 001	-

July

July - brytyjska grupa powstała w połowie lat 60-tych jako skifflowa grupa The Playboys brzmieniem przypominająca The Shadows. Zespół ewoluował z czasem jako Tomcats i prezentował bardziej rhytm and bluesowy repertuar.

 

Opiekę nad zespołem objął Alexis Korner. Podczas tornee po Hiszpanii zespołem zainteresowali się szefowie wytwórni Phillips, co zaowocowało wydaniem kilku czwórek. Po powrocie do Anglii zespół przyjął nazwę July i związał się z niewielką wytwórnią Major Minor, dla której w 1968 roku nagrali swoją pierwszą płytę (początkowe nagrania zrealizowane na czterośladzie nie ujrzały światła dziennego do momentu wydania przez Bam Caruso w 1987 roku płyty "Dandelion Seeds"). Menagerem grupy był Spencer Davis.
 

Grupa używała w swoich nagraniach egzotycznych instrumentów np. tabla, konga, sitar - co umiejscowiło ją jako grupę psychodeliczną. Atmosfera nagrań podobna była to wczesnych dokonań Pink Floyd. Mimo początkowych sukcesów wytwórnia Major Minor nie zadbała o promocję płyty i sfrustrowani członkowie grupy zdecydowali o jej rozwiązaniu. John Field i Tom Duhig założyli grupę Jade Warrior. Tom Newman został inżynierem dźwięku i uczestniczył w tej roli m.in na płycie Mike'a Oldfielda "Tubular Bells".

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
My Clown/Dandelion Seeds	July	.1968	-	-	Major Minor MM 568	[written by Peter Cook][produced by Tommy Scott]
Hello, Who's There/The Way	July	.1968	-	-	Major Minor MM 580	[written by Peter Cook]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
July	July	.1968	-	-	Major Minor MMLP/SMLP 29	-

Just Jack

Jack Christopher Allsopp (ur. 12 maja 1975r), znany pod pseudonimem Just Jack, to angielski muzyk pochodzący z Camden Town w Londynie. Po raz pierwszy zyskał sławę po wydaniu w 2007 roku singla „Starz in Their Eyes”, który osiągnął drugie miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Od tego czasu znany jest również z piosenek „Embers”, która zajęła 17. miejsce, i „The Day I Died”, która zajęła 11. miejsce, a także z utworu „Writer's Block”. 

 

Urodzony w Camden, Allsopp dorastał słuchając muzyki tanecznej, w tym breakdance, electro hip hop i house. Jako amator breakdance w wieku ośmiu lat, zaczął grać jako DJ w wieku 15 lat i wkrótce zanurzył się w kulturze DJ-skiej i brytyjskim garage. Po ukończeniu studiów z projektowania mebli na Kingston University zapisał się na kurs produkcji muzyki społecznościowej, aby lepiej zrozumieć samplowanie i jego potencjał użytkowy. Następnie ćwiczył udoskonalanie swojego brzmienia nocą, a w dzień podejmował się różnych prac.

 

  Debiutancki album Allsoppa zatytułowany The Outer Marker, wydany w 2002 roku przez niezależną wytwórnię RGR Records, był zbiorem piosenek o współczesnym życiu, związkach i presji sytuacji społecznych. Album zaowocował trzema singlami „Paradise (Lost & Found)”, „Snowflakes” i „Triple Tone Eyes”. „Snowflakes”, jego pierwsza piosenka, która weszła na listy przebojów na 164. miejscu, zawiera sample piosenki The Cure „Lullaby” z ich albumu Disintegration. Nie zyskał sławy aż do 2007 roku, po debiucie telewizyjnym w programie BBC2 Later... z Jools Holland, a następnie w programie Channel 4 The Friday Night Project, gdzie wykonał singiel „Starz in Their Eyes”, który osiągnął drugie miejsce na brytyjskiej liście przebojów.  

 

Następne trzy single z albumu Overtones, „Glory Days”, „Writer's Block” i „No Time” nie znalazły się w pierwszej trzydziestce. „Starz In Their Eyes” znalazło się również w pokazie mody Dolce & Gabbana Summer 2008 oraz w grze Kinect Sports na konsolę Xbox 360 Kinect. Współpracował również z Kylie Minogue przy utworze „I Talk Too Much” na potrzeby amerykańskiej wersji Overtones. Allsopp wystąpił na festiwalu Glastonbury, V Festival i T4 on the Beach w 2007 roku, a także ponownie na festiwalu Glastonbury w 2009 roku. Wystąpił również na Guilfest w 2010 roku. 

 

Wydał swój trzeci album All Night Cinema 31 sierpnia 2009 roku, poprzedzony pierwszym singlem „Embers”, który miał premierę w BBC Radio 1 12 stycznia 2009 roku, i drugim singlem „The Day I Died”, który stał się drugim najlepiej notowanym singlem Jacka na UK Singles Chart, osiągając   11. miejsce. Oba single znalazły się w pierwszej dwudziestce. Pierwotnym wyborem drugiego singla był „Doctor Doctor”, ale wydanie singla zostało później przełożone. 

 

 W sierpniu 2011 roku Jack ogłosił na Facebooku: „Jestem tak blisko ukończenia EP-ki składającej się z 5 utworów. Muszę tylko znaleźć dla niej miejsce...” Chociaż później nie czułem, że ostatni utwór został ukończony, w listopadzie 2011 roku wydał oświadczenie, w którym napisał: „Trochę informacji o tle... Jak niektórzy z was wiedzą, niedawno ukończyłem EP-kę składającą się z 4 utworów. Miało być 5, ale ostatni utwór nie wydawał się odpowiednio ukończony i nie pasował do pozostałych. Zostawię to na później. Większość muzyki została nagrana w domu i po raz pierwszy sam zmiksowałem utwory. Są trochę lo-fi i celowo nie są „radiowe” ani „singlowe”. Starałem się, aby brzmiały ciepło, naturalnie i intymnie, zasadniczo taki rodzaj muzyki, której sam bym słuchał. Jeszcze nie znalazłem wytwórni, która mogłaby je wydać, ale i tak chciałem, żebyście ich posłuchali. Pierwszy będzie dostępny w poniedziałek (przez kilka dni) za pośrednictwem łącza do mojego Soundcloud, a pozostałe w ciągu 3 kolejnych poniedziałków.  

 

Ta 4-ścieżkowa EP-ka została później zatytułowana Rough/Ready i udostępniona do bezpłatnego pobrania 17 kwietnia 2012 r. za pośrednictwem nowo zaprojektowanej oficjalnej strony internetowej Just Jack. We wrześniu 2014 r. Allsopp wydał nową EP-kę zatytułowaną Winning EP. Trzecia EP-ka zatytułowana Life Lessons została wydana 6 maja 2016 r. przez The Rocket Record Company, był to jego pierwszy album w wytwórni od 2009 r. Następnie wydał swój czwarty album, „What We Did Today”, 27 października 2017 r. 20 września 2019 r. wydał 7-ścieżkową EP-kę zatytułowaną Laughing & Crying, która zawierała cztery nowe utwory i trzy akustyczne covery.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Snowflakes	Just Jack	03.2003	164[1]	-	RG Records RGR CD3	[written by J. Allsopp][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
Writer's Block/Electrickery	Just Jack	10.2006	144[2]	-	Mercury 1709431	[written by J. Allsopp][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
Starz In Their Eyes	Just Jack	01.2007	2[36]	-	Mercury 1714377	[platinum-UK][written by J. Allsopp][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
Glory Days	Just Jack	04.2007	32[8]	-	Mercury 172905	[written by J. Allsopp,Jackie Shave][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
Writer's Block/Electrickery	Just Jack	06.2007	74[4]	-	Mercury 1735872	[written by Just Jack][produced by Just Jack, Jay Reynolds ]
No Time	Just Jack	09.2007	76[2]	-	Mercury	[written by J. Allsopp][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
Embers	Just Jack	03.2009	17[4]	-	Mercury	[written by J. Allsopp][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
The Day I Died	Just Jack	08.2009	11[8]	-	Mercury	[silver-UK][written by J. Allsopp,Jules Porreca][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Overtones	Just Jack	01.2007	6[33]	-	Mercury 172384-8	[gold-UK][produced by Jack Allsopp , Jay Reynolds ]
All Night Cinema	Just Jack	08.2009	22[2]	-	Mercury 17954516	[produced by Jay Reynolds ]