Z archiwum...rocka : listopada 2016

wtorek, 29 listopada 2016

Tony Macaulay

Tony Macaulay (ur. Anthony Gordon Instone , 21 kwietnia 1944 roku Anglia) jest angielskim autorem , kompozytorem dla teatru muzycznego i autorem piosenek . Zdobył dwukrotnie nagrodę British Academy of Songwriters, Composers and Authors jako Autor Piosenek Roku (1970 i 1977).Dziewięciokrotnie zdobył trofeum Ivor Novello Awards jako autor . W 2007 roku stał się jedynym brytyjczykiem, który zdobył nagrodę Forrest Edwin Awards za wybitne zasługi dla amerykańskiego teatru. Najbardziej znane utwory Macaulay'a to "Baby Now That I've Found You" i " Build Me Up Buttercup " z repertuaru The Foundations, "(Last Night) I Didn't Get to Sleep at All ", jak również "Love Grows (Where My Rosemary Goes) " oraz " Do not Give Up On Us ".

Macaulay urodził się w Fulham , Londyn, Anglia.
Na początku lat 60-tych roku pracował jako plugger dla Essex Publishing, a następnie przeniósł się do Pye Records jako producent muzyczny . To tu miał swój pierwszy znaczący sukces z The Foundations , gdy nagrali , "Baby Now That I've Found You", czyli piosenka , którą napisał wspólnie z Johnem Macleodem ,która wylądowała na szczycie UK Singles Chart w listopadzie 1967 roku .

Kolejne hity przyszły z piosenkami takimi jak " Baby Make it Soon " oraz" Falling Apart at the Seams" Marmalade; "(Last Night) I Didn't Get to Sleep at All" 5th Dimension " , "Don't Give Up on Us " Davida Soula oraz singiel Donny Summer z 1977r "Can't We Just Sit Down (And Talk It Over)". Wiele innych artystów przystąpiło do współpracy z autorem piosenek, wśród nich był Long John Baldry "Let the Heartaches Begin", Paper Dolls "Something Here In My Heart (Keeps A-Tellin' Me No)" oraz Pickettywitch "That Same Old Feeling", wszystkie współautorstwa Johna Macleoda.
Kolejnym sukcesem były nagrania Foundations " Build Me Up Buttercup ", napisany przez Macaulay'a i Mike D'Abo ,Scotta Walkera " Lights of Cincinnati ", The Hollies " Sorry Suzanne ",New Seekers " You Will not Find Another Fool Like Me " napisane z Geoffem Stephensem ; natomiast "Love Grows (Where My Rosemary Goes)" Edison Lighthouse , został napisany z Sylvanem Whittinghamem i Barry Masonem . Ponadto był współautorem hitu Johnny Johnson and the Bandwagon "Blame It On The Pony Express" i Andy Williamsa " Home Lovin' Man " z Rogerem Cookiem i Rogerem Greenaway'em .

Wiele jego uwagi w latach 70-tych zajął przedłużający się spór prawny z jego wydawcą . Wygrał swoją sprawę w postępowaniu odwoławczym w 1974 roku, które zachęciło innych artystów do zakwestionowania warunków ich umów. W tym czasie zaczął pisać dla teatru muzycznego. Jego pierwszą współpracą na scenie była praca z dramaturgiem Kenem Hillem przy Is Your Doctor Really Necessary? w 1973 roku, i Gentlemen Prefer Anything w następnym roku.

Skomponował muzykę do filmów The Beast in the Cellar (1970) oraz Percy's Progress (1974) i był muzycznym koordynatorem do filmu Never Too Young to Rock (1975). Napisał również muzykę do Windy City , musicalu w dwóch aktach na podstawie The Front Page Bena Hechta i Charlesa MacArthura , którego premiera odbyła się na scenie w 1982 roku .

Piosenki na listach przebojów

[with  Don Michael Paul]

 06/1966  Don't Let a Little Pride Stand in Your Way   Billy Fury 51.UK


[with  John Macleod]

09/1967  Baby, Now That I've Found You   The Foundations 1.UK/11.US
11/1967  Let the Heartaches Begin   Long John Baldry 1.UK/88.US
01/1968 Back on My Feet Again   The Foundations 18.UK/59.US
03/1968 Hold Back the Daybreak   Long John Baldry 54.UK
03/1968 Something Here in My Heart (Keeps A-Tellin' Me No)   The Paper Dolls 11.UK
05/1968 Any Old Time (You're Lonely and Sad)   The Foundations 48.UK
10/1968  Mexico   Long John Baldry 15.UK
02/1969  It's Too Late Now   Long John Baldry 21.UK
03/1969 In the Bad Bad Old Days  The Foundations 8.UK/51.US
07/1969  My Little Chickadee   The Foundations 99.US
12/1969 Baby, Take Me in Your Arms   Jefferson 23.US
02/1970 Baby Make It Soon   The Flying Machine 87.US
02/1970 That Same Old Feeling   Pickettywitch 5.UK/67.US
05/1970 That Same Old Feeling  The Fortunes 62.US
07/1970 (It's Like a) Sad Old Kinda Movie   Pickettywitch 16.UK
09/1995 Baby, Now That I've Found You   Alison Krauss 121.UK
06/2002 Baby, Now That I've Found You   Lauren Waterworth 24.UK


[with   Mike d'Abo]

11/1968  Build Me Up Buttercup   The Foundations 2.UK/3.US
01/2004 Build Me Up Buttercup 2003   Party Boys 44.UK

[with Geoff Stephens]

03/1969  Sorry Suzanne   The Hollies 3.UK/56.US
06/1969 Lights of Cincinatti   Scott Walker 13.UK
10/1969 Smile a Little Smile for Me   The Flying Machine 5.US
11/1973  You Won't Find Another Fool Like Me   The New Seekers 1.UK
03/1974 I Get a Little Sentimental Over You   The New Seekers 5.UK 
08/1977 Silver Lady   David Soul 1.UK/52.US
05/1978 It Sure Brings Out the Love in Your Eyes   David Soul 12.UK

[solo]

06/1969  Baby Make It Soon   The Marmalade 9.UK
04/1972 (Last Night) I Didn't Get to Sleep at All   The 5th Dimension 8.US
04/1973  Letter to Lucille   Tom Jones 31.UK/60.US
11/1973 You're a Star   Carl Wayne 51.UK
02/1976 Falling Apart at the Seams   The Marmalade 9.UK/49.US
08/1976 If Only for the Good Times   Guys & Dolls 51.UK
12/1976  Don't Give Up on Us  David Soul 1.UK/1.US
03/1977 Going in with My Eyes Open   David Soul 2.UK/54.US
12/1977 Let's Have a Quiet Night In   David Soul 8.UK
09/1978 It's Better Than Good Time  Gladys Knight & the Pips 59.UK

[with Barry Mason]

01/1970 Love Grows (Where My Rosemary Goes)  Edison Lighthouse 1.UK/5.US
05/1970 My Marie   Engelbert Humperdinck 31.UK/43.US
06/1970 Melanie Makes Me Smile   Tony Burrows 87.US
11/1972 Melanie Makes Me Smile   Terry Williams 112.US
09/1974 Meet Me on the Corner Down at Joe's Cafe   Peter Noone 101.US


[with Roger Cook, Roger Greenaway]

10/1970 Gasoline Alley Bred   The Hollies 14.UK
11/1970 Home Lovin' Man   Andy Williams 7.UK
11/1970 (Blame It) On the Pony Express  Johnny Johnson & the Bandwagon 7.UK
03/1971  Something Old, Something New   The Fantastics 9.UK/102.US
05/1971 Here Comes That Rainy Day Feeling Again   The Fortunes 51.UK/15.US


[with  Roger Greenaway]

02/1972 (Love Me) Love the Life I Lead   The Fantastics 86.US
06/1974 Kissin' in the Back Row of the Movies   The Drifters 2.UK
10/1974 Down on the Beach Tonight   The Drifters 7.UK
02/1975 Love Games   The Drifters 33.UK
12/1976 You're More than a Number in My Little Red Book   The Drifters 5.UK

[with  Albert Hammond & Mike Hazlewood]

01/1972 Oklahoma Sunday Morning   Glen Campbell 104.US

[with   Keith Potger]

03/1975 Play Me Like You Play Your Guitar   Duane Eddy 9.UK

[with   Don Black]

09/1980 Your Ears Should Be Burning Now   Marti Webb 61.UK

[with Tom Snow]

05/1984 Alibis   Sérgio Mendes 29.US

[with  Christopher Logue]

05/1986  The Queen's Birthday Song   St John's College & 
                     the Band of Grenadier Guards 40.UK

poniedziałek, 28 listopada 2016

Junior Boys Own

Czasopismo piłkarskie, które przerodziło się w jedną z najważniejszych i najdziwniejszych angielskich wytwórni płytowych. Boy's Own założyli Andy Weatherall, Terry Farley i Steve Mayes w 1986 r.
Pismo zajęło się powstającą sceną klubową i modą. W tym samym czasie Wheatherall zaczął pracować jako DJ - na wspomnienie zasługuje jego współpraca z klubem Shoom w 1988 r. - po czym zespół Primal Scream poprosił go o zremiksowanie utworu "Loaded". Zdobył sobie tym nagraniem dobrą reputację, podobnie Jak Farley za sprawą remiksu "Stepping Stone" grupy Farm. Obydwie produkcje firmował Boy's Own, a w sierpniu 1990 r. powstała przy finansowym wsparciu London Records wytwórnia pod tą samą nazwą. Pierwszym singlem firmy był "Raise (63 Steps To Heaven)" zespołu Bocca Juniors (własnej grupy Weatheralla i Farleya). Nazwa tej grupy stanowiła przypomnienie związków z trybunami stadionów piłkarskich - tak samo nazywa się jeden ze słynnych argentyńskich klubów futbolowych. Menedżerem wytwórni został Stephen Hall, współdziałało z nią też kilka innych wielkich "nazwisk" sceny klubowej -między innymi Peter Heller , Darren Price (nagrywający też z formacją Centuras), Darren Emerson (Underworld) i Rocky& Diesel (X-Press 2).
Na skutek nieporozumień z London Records założono Junior Boy's Own - wytwórnia ta miała wydawać nagrania w bardziej ograniczonych nakładach, skierowanych do prawdziwych entuzjastów muzyki tanecznej. Jednak płyty takich wykonawców jak Fire Island ("Fire Island", "There But For The Grace Of God"), X-Press 2 ("Muzik Express", "London X-Press", "Say What"), Lemon Interrupt ("Big Mouth") czy składający się z tych samych muzyków Underworld (utwór "Mmm... Skyscraper, I Love You") osiągnęły niebywałą popularność - często pierwszy nakład rozchodził się na długo przed zaspokojeniem popytu.
W tym czasie Andy Weatherall odszedł, by zająć się własnym projektem, znanym pod nazwą Sabres Of Paradise. Tak podsumował to Hall: "Dużo nas różni i niewiele czasu potrzeba, żeby się wkurwić. Andrew, niech go Bóg błogosławi, wkurwił się pierwszy". Właściwie już wtedy gwiazdą wytwórni stał się Underworld; ich kolejne single "Rez. Dark & Long", "Cowgirl" czy "Born Shppy" biły wszelkie rekordy.
Podobnie stało się z dwoma albumami. Grupa została ulubieńcem prasy brytyjskiej. Zaczęła koncertować w najlepszych klubach; jej nazwę wymienia się jednym tchem, obok Orbital i Letfield. W 1995 r. do Underworld dołączyła grupa Chemical Brothers, której kolejne single ("14th Century Sky", "Kling To Me And I'll Klong To You" i "My Mercurial Mouth") cieszył się sporym powodzeniem, a album Exit Plam t Dust był jednym z najlepiej sprzedających się płyt roku 1995.

Hity na singlowej liście przebojów UK Top

Underworld Pearl's Girl (Carp Dreams ... Koi) 1996 24
Underworld Born Slippy [rm] 1996 2
Underworld Pearl's Girl [rm] 1996 22
Underworld Push Upstairs 1999 12
Underworld Jumbo 1999 21
Underworld King Of Snake 1999 17
Underworld Dark & Long [imp] 1999 168
Underworld Cowgirl 2000 24
Black Science Orchestra Heavy Gospel Morning 1995 133
Black Science Orchestra Save Us 1996 117
Black Science Orchestra Altered States EP 1994 98
Chemical Brothers Leave Home 1995 17
Chemical Brothers Life Is Sweet 1995 25
Chemical Brothers Loops Of Fury (EP) 1996 13
The Chemical Brothers feat. Noel Gallagher Setting Sun 1996 1
Regular Fries King Kong 1999 : 83
Regular Fries Dust It 1999 138
Booker T pres. Shawn Benson I Know You Want Me 1996 171
Fire Island If You Should Need A Friend 1995 51
Fire Island White Powder Dreams 1997 127
Fire Island feat. Loleatta Holloway Shout To The Top 1998 23
Fire Island If You Should Need A Friend 1995 51
Fire Island White Powder Dreams 1997 127
Fire Island feat. Loleatta Holloway Shout To The Top 1998 23
Crime Flight In 2 Fantasy 1995 175
Roach Motel Work 2 Doo 1995 92
Roach Motel The Night 1996 99
Roach Motel pres. 2 Stupid Dogz Trouble 1996 200
X-Press 2 Muzik X-Press 1995 199
X-Press 2 The Sound 1996 38
X-Press 2 Tranz Euro Xpress 1996 45
Ballistic Brothers I'll Fly Away 1995 178
Ballistic Brothers Peckings / Come On 1995 184
Big Room Girl feat. Darryl Pandy Raise Your Hands 1999 40

Peanut Butter Conspiracy

Zespół z Los Angeles występujący początkowo jako The Ashes. Pod nazwą Peanut Butter Conspiracy zadebiutował w 1966 r. w składzie: Sandi Robinson (śpiew), John Merrill (gitara), Lance Fent (gitara), Al Brackett (bas) i Jim Voigt (perkusja), singlem "Time Is After You" nagranym dla lokalnej wytwórni Vault. W 1967 r. podpisał kontrakt z koncernem Columbia/CBS. Współtwórcą ich nowego brzmienia, przypominającego wokalne dokonania The Mamas And The Papas, Jefferson Airplane i Spanky And Our Gang, był producent Gary Usher.
Na pierwszym albumie grupy, The Peanut Butter Conspiracy Is Spreading, znalazł się wydany na singlu muzyczny manifest "It's A Happening Thing" oraz tajemnicza kompozycja "Then Came Love", jednak płyta nie stała się rynkowym przebojem. Drugi longplay, The Great Conspiracy, z Billem Wolffem przyjętym w miejsce Fenta, wykazywał zainteresowanie muzyków instrumentalną stroną tematów. Utwory "Turn On A Friend" i "Time Is After You" - choć ciekawe - nie znalazły uznania w opinii wytwórni, zniechęconej porażką singla "I'm A Fool"/"It's So Hard", wydanego równolegle z albumem.
W zmienionym składzie grupa nagrała dla wytwórni Challenge album For Children Of All Ages. Niepowodzenie dość banalnej płyty przyspieszyło rozwiązanie zespołu. Lance Fent współpracował w późniejszym okresie z Randym Meisnerem (wokalistą i basistą The Eagles ), przyjęty zaś w schyłkowym okresie Ralph Shuckett (eks-członek Clear Light) przypomniał się w grupie Jo Mama.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
It' s a happening thing/Twice is life	Peanut Butter Conspiracy	01.1967	-	93[3]	Columbia 43 985	[written by Alan Brackett][produced by Gary Usher]
Then came love/Dark on you now	Peanut Butter Conspiracy	03.1967	-	-	Columbia 44 063	[written by John Merrill][produced by Gary Usher]
Time is after you/Floating dream	Peanut Butter Conspiracy	05.1967	-	-	Vault 933	[written by Alan Brackett][produced by Richard Delvy]
Turn on a friend/Captain sandwich	Peanut Butter Conspiracy	10.1967	-	-	Columbia 44 356	[written by Alan Brackett][produced by Gary Usher]
I' m a fool/It' s so hard	Peanut Butter Conspiracy	10.1968	-	125[1]	Columbia 44 667	[written by Alan Brackett][produced by Jerry Fuller]
Back in L.A./Have a little faith	Peanut Butter Conspiracy	08.1969	-	-	Challenge 500	[written by Alan Brackett][produced by Advance Productions, Alan Brackett]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Peanut Butter Conspiracy is spreading	Peanut Butter Conspiracy	03.1967	-	193[6]	Columbia 2654	[produced by Gary Usher]
The Great Conspiracy	Peanut Butter Conspiracy	12.1967	-	-	Columbia CS 9590	[produced by Gary Usher]
For children of all ages	Peanut Butter Conspiracy	.1969	-	-	Challenge 2000	[produced by Alan Brackett]

Pearl Harbor & the Explosions

Pearl Harbor & the Explosions była jedną z pierwszych amerykańskich grup nowofalowych. Zespół został założony w San Francisco w 1978 roku przez wokalistkę Pearly Gates , gitarzystę Petera Bilta , basistę Hilary Stencha oraz perkusistę Johna Stencha .
Grupa stała się faworytem Bay Area i była integralną częścią płodnej sceny new wave, która również zrodziła grupy Romeo Void , Translator i Wire Train. Gates była kiedyś tancerką w Tubes i po jej rozwiązaniu, przystąpiła do Leila and the Snakes ostatecznie przemianowany na Pearl Harbor & the Explosions.
W 1979 roku zespół wydał singiel "Drivin '." Nawet bez jakiejkolwiek promocji, płyta sprzedała się w ponad 10.000 egzemplarzy. Grupa podpisała kontrakt z Warner Bros., w tym samym roku. Jednakże debiutancki LP nie odniósł sukcesu komercyjnego i grupa rozpadła się. Gates zaczęła występować pod szyldem Pearl Harbor już solo. Wydała Don't Follow Me, I'm Lost Too , w 1981r.
W 1995 roku współpracowała z East Bay Ray (gitara) z Dead Kennedys , nagrywając Here Comes Trouble . Wraz z Stinky Le Pew (gitara), Lee Vilensky (bas) i Mike Hunterem (perkusja), wystąpili na Psychobilly Festival 1998, wskrzeszając energię nowej fali i pragnienie zabawy.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Got It (Release It)/Busy Little B Side	Pearl Harbor and the Explosions	02.1980	-	108[2]	Warner Bros. WBS 49143	[written by Pearl E. Gates, Peter Bilt, John Stench, Hilary Stench][produced by David Kahne]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pearl Harbor And The Explosions	Pearl Harbor And The Explosions	01.1980	-	107[11]	Warner 3404	[produced by David Kahne]
Don't Follow Me, I'm Lost Too	Pearl Harbor	02.1981	-	170[3]	Warner 3515	[produced by Micky Gallagher]

James

Grupa brytyjska. Powstała w 1982 w Manchesterze z inicjatywy Paula Gilbertsona —g.W składzie od początku występowali też Jim Glennie - b i Gavan Whelan - dr. W pierwszych miesiącach kilkakrotnie zmieniała wokalistę. Ostatecznie zaangażowała Tima Bootha - voc, wówczas studenta na wydziale teatralnym Manchester University. W 1984 Gilbertsona zastąpił Larry Gott - g. W listopadzie 1989 odszedł Whelan; na jego miejsce dołączył Dave Banton-Power - dr. W 1990 dokooptowano Saula Daviesa —viol, g, Marka Huntera-k, a także Andy'ego Diagrama -tp z PALE SAINTS.
We wrześniu 1992 odszedł Diagram, aby skoncentrować się na pracy w swoich dwóch innych zespołach - The Honkies i The Spaceheads. Z początku posługiwała się tak różnymi nazwami, jak Volume Distortion i Model Team International, ale w końcu zdecydowała się na James, podobno z sympatii dla Jamesa Kirka, gitarzysty Orange Juice.
Grupę założyli muzyczni nowicjusze. Żaden z jej członków nie mógł pochwalić się choćby skromnym doświadczeniem estradowym, ba, żaden nie umiał grać na swoim instrumencie. Nie przejmowali się tym, wręcz przeciwnie. Wierzyli, że niewiedza pozwoli im stworzyć muzykę całkowicie oryginalną, nowatorską. Gdy jednak ich pierwszy klubowy występ okazał się fiaskiem, publiczność bowiem zamiast obiecanych piosenek usłyszała kakofoniczny zgiełk, zaczęli intensywną naukę gry na instrumentach. Właściwym debiutem grupy był udział w wielkim koncercie w manchesterskim klubie Hacienda w 1983 obok m.in. New Order i Durutti Column, udokumentowanym przez Factory wideokasetą A Factory Outing (w wykonaniu James tylko jedna piosenka - Stutter).
Wtedy nawiązała bliższą współpracę z Factory i dla tej firmy nagrała pierwsze płyty: czwórki "Jimone" (1983), "James II" (1985) z takimi piosenkami, jak What's The World (później sięgnął po nią zespół The Smiths), Fire So Close i Hymn From A Village, ujawniającymi różne wpływy, od folku po punk. Promowała je m.in. na wspólnych koncertach z The Fall, Orange Juice i The Smiths, ale z miernym powodzeniem, np. nakład "Jimone" nie przekroczył tysiąca egzemplarzy. Jej karierę komplikowała przyjęta w pierwszym okresie działalności zasada nieudzielania wywiadów. Gilbertson, najbardziej zniechęcony niepowodzeniami, pogrążył się wówczas w nałogu narkotycznym. Na scenę wychodził nieprzytomny, nie mógł utrzymać równowagi, nie potrafił wydobyć z gitary ani jednego dźwięku. Po długich wahaniach koledzy usunęli go z zespołu, a na jego miejsce przyjęli Gotta.
W końcu 1985 grupa podpisała kontrakt z wielką amerykańską firmą Sire. Pierwszymi owocami umowy były dwie płyty wydane w styczniu następnego roku: singel Chain Mail i czwórka "Sit Down", częściowo z tymi samymi nagraniami. Natomiast w lipcu na rynek trafiły singel So Many Ways oraz Stutter. Produkcję albumu powierzono Lenny'emu Kaye'owi, muzykowi znanemu z The Patti Smith Group (Booth zainteresował się rockiem pod wpływem płyty "Horses" Patti Smith; później oddał hołd artystce, która wywarła na nim tak wielkie wrażenie, piosenką Fairground). W repertuarze Stutter dominowały opracowane z rozmachem piosenki i ballady o folkowym odcieniu, np. Skulduggery, Just Hip, So Many Ways. Płyta nie odniosła sukcesu, o co muzycy obwiniali kierownictwo Sire, a kierownictwo Sire - muzyków (szefowie firmy nie mogli np. zrozumieć, dlaczego kwartet zignorował propozycję wspólnej amerykańskiej trasy z The Smiths).
Grupa zrealizowała niebawem następną płytę, ale nie była z niej zadowolona i chciała powtórzyć niektóre nagrania, natomiast szefowie Sire, coraz bardziej poirytowani, odmówili opłacenia dodatkowego czasu w studiu. Strony kłóciły się ze sobą przez osiemnaście miesięcy. Konflikt był ciosem dla grupy - przestano angażować ją na koncerty, muzycy nie mieli środków do życia, dwóch z nich musiało sprzedać samochody. Była wówczas bliska rozpadu lub zmiany nazwy. Ostatecznie Sire wydało we wrześniu 1988 album Strip mine w pierwotnej, nie dopracowanej wersji; ukazały się też dwa single: What For i Ya Ho. Dla muzyków nie było zaskoczeniem, że żadna z tych płyt nie odniosła sukcesu. Ponieważ kontrakt z Sire w tym czasie wygasł, postanowili zaciągnąć pożyczkę i kontynuować działalność na własny rachunek. Tak też uczynili. Za pieniądze uzyskane po długich staraniach z Royal Bank of Scotland zarejestrowali swój koncert w Bath i wydali w marcu 1989 na One man clapping (dystrybucji podjęła się niezależna firma Rough Trade). Płyta, zawierająca ich najlepsze piosenki z dotychczasowej działalności, np. Chain Mail, Stutter, Why So Close i Are You Ready, ale też premierowe, np. Burned - atak na Sire, odniosła sukces.
W tym czasie doszło do konfliktu między Boothem a Whelanem; w rezultacie ten ostatni odszedł, a na jego miejsce przyjęto Bantona-Powera. Kilka tygodni później zaangażowano jeszcze trzech muzyków: Daviesa, Huntera i Diagrama. Kolejną sesję nagraniową opłaciła firma Rough Trade, która jednak popadła w tym czasie w kłopoty finansowe i zwlekała z publikacją Gold mother, mimo powodzenia dwóch singli , które wydała: Sit Down i Come Home. Ostatecznie w marcu 1990 muzycy Podpisali kontrakt z wytwórnią Fontana i to ona trzy miesiące później wypuściła album na rynek oraz sygnowała następne single: How Was Is For You, Come Home (nowa wersja), Lose Control (na stronie B ballada Sunday Morning z repertuaru The Velvet Underground) i Sit Down (nowa wersja). Grupa promowała płyty m.in. na wspólnych koncertach z Davidem Bowiem i The Cure.
Zdobyła wreszcie ogromną popularność. Publiczności spodobały się jej melodyjne, efektownie aranżowane piosenki z ambitnymi tekstami wyrażającymi oburzenie na knowania polityków (Government Walls), zinstytucjonalizowaną religię (God Only Knows), próby zdławienia młodzieżowej kultury spod znaku rave (Bring A Gun). Nie mniejszy sukces odniósł album Seven z lutego 1992, promowany singlami Sound, Born Of Frustration, Ring The Bells i czwórką "Seven". W utworze Live A Love Of Life grupa wprowadziła elementy funku, ale pozostałe piosenki przypominały jej wcześniejsze przeboje. W tekstach znalazły odbicie przemyślenia na temat religii, np. Seven, Heavens, Fling The Betts. Utwór Mother był reakcją na wojnę w Zatoce Perskiej. W 1992 odszedł Diagram.
Wielkim osiągnięciem artystycznym James była płyta Laid z września 1993. Grupa zjawiła się w studiu Real World Petera Gabriela niedaleko Bath wycieńczona wielomiesięczną podróżą koncertową po Stanach Zjednoczonych, Europie i Japonii. Producent Brian Eno zaproponował przełożenie sesji na później, ale pełna wrażeń, m.in. ze wspólnych akustycznych występów z Neilem Youngiem, chciała jak najszybciej przystąpić do pracy. Przedstawiła piosenki subtelniejsze niż dawniej, oszczędniej opracowane, m.in. z użyciem instrumentów akustycznych, tchnące atmosferą spontaniczności i luzu, np. przeboje Sometimes i Laid, a także Out To Get You, Say Something, Five O.
W ambitnych tekstach pojawiły się refleksje na temat m.in. sensu pokuty (One Of The Three, napisany pod wrażeniem Czekając na Godota Samuela Becketta), trwałości związków (Laid), uroków życia w drodze, w podróży (Knuckle Too Far). Popularność zyskały wybrane na single piosenki Sometimes i Laid. Owocem sesji były też nagrania o całkowicie odmiennym charakterze, bliskie stylowi ambient house,obfitujące w improwizacje instrumentalistów - w marcu 1994 jedno z nich, Jam-J, wydano na singlu, a publikację pozostałych tymczasem wstrzymano. Gabriel zachwycił się muzyką James do tego stopnia, że zaprosił grupę do udziału w amerykańskiej wersji organizowanego przez siebie festiwalu WO-MAD (World Of Music And Dance).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chain mail/Hup strings	James	03.1986	93[1]	-	No-Label MIUCT 0355
What for/Island swing	James	03.1988	90[3]	-	No-Label MIUCT 2684	[produced by Hugh Jones]
Sit down/Sky is falling	James	06.1989	2[12]	-	Fontana JIMCD 21	[silver-UK][written by R.W. Palmer][produced by Gil Norton]
Come home/Promised land	James	12.1989	32[8]	-	Fontana JIM 6	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
How was it for you?/Whoops [live]	James	05.1990	32[3]	-	Fontana JIM 5	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
Lose control/Sunday morning	James	11.1990	38[5]	-	Fontana JIM 7	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Flood]
Sound /All my sons	James	11.1991	9[7]	-	Fontana JIM 9	[written by R.W. Palmer][produced by Youth]
Born of frustration/Be my prayer	James	01.1992	13[6]	-	Fontana JIM 10	[written by James][produced by Youth]
Ring the bells/Fight	James	03.1992	37[2]	-	Fontana JIM 11	[written by James][produced by James/Steve Chase]
Seven /Goalies ball/William Burroughs/Still alive EP.	James	07.1992	46[2]	-	Fontana JIM 12	[written by James][produced by Youth]
Sometimes /America	James	09.1993	18[4]	-	Fontana JIM 13	[written by James][produced by Brian Eno]
Laid /Wah wah kits	James	11.1993	25[5]	61[13]	Fontana JIM 14	[written by David Baynton-Power/Tim Booth/Saul Davies/Andy Diagram/Jim Glennie/James Gott/Mark Hunter][produced by Brian Eno]
Jam J/Say something	James	03.1994	24[5]	105[7]	Fontana JIM 15	[written by James][produced by Brian Eno]
She' s a star/Stutter [live]/Johnny Yen [live]	James	02.1997	9[13]	-	Fontana JIM 16	[written by James][produced by Stephen Hague]
Tomorrow /Gone too far/Honest pleasure/All one to me	James	04.1997	12[11]	-	Fontana JIMCD 17	[written by Booth/Gott/Glennie/Brian Eno][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Waltzing along	James	06.1997	23[10]	-	Fontana JIMCD 18	[written by James][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Destiny calling/Goalie' s ball/Assasin/The Lake	James	03.1998	17[10]	-	Fontana JIMCD 19	[written by James][produced by Kames/OTT]
Runaground /Crescendo/Hang on/Be my power	James	05.1998	29[5]	-	Fontana JIMCD 20	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by James/Ott Langrell]
Sit down [1998 remix]	James	11.1998	7[8]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
Sit down [1998 ]	James	01.1999	81[6]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
I know what i' m here for/All good boys	James	07.1999	22[10]	-	Fontana JIM 22	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno]
Just like Fred Astaire/I defeat	James	10.1999	17[9]	-	Fontana JIM 23	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Steve Osborne]
We' re going to miss you/Wisdom of the throat	James	12.1999	48[6]	-	Fontana JIMMC 24	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting away with it [All messed up]/Make it alright/So swell	James	06.2001	22[7]	-	Fontana JIMCD 25	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stutter	James	07.1986	68[2]	-	Blanco YNegroJIMLP1	[produced by Lenny Kaye]
Strip mine	James	09.1988	90[1]	-	Sire JIMLP2	[produced by Hugh Jones/Steve Lovell/Steve Power]
Gold mother	James	06.1990	2[34]	-	Fontana 8485951	[gold-UK][produced by James]
Seven	James	02.1992	2[14]	-	Fontana 5109322	[gold-UK][produced by James/Steve Chase/Youth]
Laid	James	09.1993	3[22]	72[26]	Fontana 5149432	[gold-UK][gold-US][produced by Brian Eno]
Wah wah	James/Brian Eno	09.1994	11[2]	-	Fontana 5228272	[produced by Brian Eno,Markus Dravs]
Whiplash	James	03.1997	9[29]	158[1]	Fontana 5343542	[gold-UK][produced by Brian Eno/Stephen Hague]
The best of James	James	03.1998	1[1][121]	-	Fontana 5368982	[2x-platinium-UK][produced by Brian Eno/Gil Norton/James/Nick Garside/Stephen Hague/Youth]
Millionaires	James	10.1999	2[18]	-	Fontana 5467892	[gold-UK][produced by Brian Eno/Mark Hunter/Saul Davies]
Pleased to meet you	James	07.2001	11[6]	-	Mercury 5861462	[silver-UK][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting Away with It... Live	James	06.2002	102[2]	-	Sanctuary	-
Fresh as a Daisy - The Singles	James	05.2007	12[6]	-	Mercury 1731845	[silver-UK][produced by Brian Eno/Flood/Gil Norton/Hugh Jones/James/Lee Muddy Baker/Lenny Kaye/Nick Garside/Ott/Stephen Hague/Steve Chase/Steve Osbourne/Youth]
Hey Ma	James	04.2008	10[6]	-	Mercury 1764287	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Night Before	James	05.2010	20[3]	-	Mercury 2730015	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Morning After	James	05.2010	19[3]	-	Mercury 2750433	[produced by James/Lee Muddy Baker]
La Petite Mort	James	06.2014	11[5]	-	BMG Rights/Cooking Vinyl COOKCD 604	[produced by Max Dingel]
Girl at the End of the World	James	03.2016	2[8]	-	BMG 538185542	[produced by Max Dingel]

niedziela, 27 listopada 2016

Lambchop

Początki grupy to rok 1992, kiedy powstaje Posterchild tworzona przez Kurta Wagnera, Marca Trovilliona, gitarzystę Billa Killibrewa, klarnecistę Jonathana Marxa, multiinstrumentalistę C. Scotta Chase'a, perkusistę Steve'a Goodhue i perkusionistę Allena Lowery'ego. Z pomocą przyjaciół z grupy Crop Circle Hoax wydają singiel An Open Fresca + A Moist Towlette.
Wtedy to zwracają na siebie uwagę prawnika, który dbał o interesy innej formacji o bardzo podobnej nazwie- Poster Children. Nie chcąc wdawać się w konflikt, Wagner rezygnuje z przyjętej nazwy i po odrzuceniu takich propozycji, jak REN, Pinnacles of Cream i Turd Goes Back, decyduje się na kotlet jagnięci czyli Lambchop. Grupa rozrasta się wzbogacona o nowych członków: wokalistkę i saksofonistkę Deannę Varagona, grającego na gitarze steel Paula Niehausa, i organistę Johna Delwortha.
W 1993 Lambchop podpisują kontrakt z wytwórnią Merge i wydają singiel Nine, a rok póżniej ukazuje się ich debiutancka płyta I Hope You're Sitting Down (aka Jack's Tulips).W 1996 ukazuje się pełna uroku płyta How I Quit Smoking ( choć na późniejszym singlu Cigaretiquette Wagner dumnie ogłasza "I'm smoking again"). Nagrana na żywo minipłyta Hank ukazuje się także w 1996 r. To debiut perkusisty Paula Burcha. Album jest apoteozą brzmienia Nashville popularnego trzy dekady wcześniej, ale obecnie będącego całkowicie passe w muzycznym świecie gwiazd.
Ukazujący się w 1997 r. album Thriller okazał się ważnym punktem zwrotnym. Zawierał znakomity, zagrany w wyjątkowo żwawym tempie Your Fucking Sunny Day . Materiał zawarty na płycie zwiastuje przyszłe, bezkompromisowe, eklektczne produkcje Wagnera i jego przyjaciół. Wydany w 1998 r krążek- What Another Man Spills jest kolejnym krokiem naprzód. K. W. sięga po twórczość innych artystów nagrywając nadzwyczajne, pełne wyrazu piosenki Curtisa Mayfielda Love Song (Give Me Your Love) i Fredericka Knighta I've Been Lonely for So Long.
Baryton Wagnera i jego sposób mówienia, charakterystyczny dla mieszkańców stanów południowych brzmią teraz inaczej, a głos upodabnia się chwilami do falsetu Prince'a. W tym samym roku grupa wspomagała Vica Chesnutta, (współpracownika m.in. Widespread Panic ) nagrywającego swój album The Salesman and Bernadette (w marcu 2002 Vic Chesnut z zespołem Brute nagrał drugi album Cobalt- godny polecenia). Piąty długogrający album ukazał się na wiosnę 2000 r. Koncept album dotyczył biografii niesławnego prezydenta zwanego Tricky Dick, a chodzi o płytę Nixon. Wagner dołączył do niej nawet bibliografię książek bezpośrednio związanych ze skandalem Watergate i jego wątków do dziś ostatecznie nie wyjaśnionych. Nadeszła pora by zaprezentować się publiczności poza granicami. 13 maja 2000 r. The Queens Royal Trimma . Plon dalszej części europejskiej trasy znalazł się na płytce (EP)- Treasure Chest of the Enemy.
Jest rok 2002, mamy nową płytę Is A Woman, która dowodzi doskonałej formy K.W., jako kompozytora i dowódcy orkiestry Lambchop. Burch dowodzi swoją własną grupą WPA Ballclub, Varagona w 2000 r. zrealizowała niezłą płytę solową Tangled Messages. Mark Nevers przewodzi grupie CYOD.
Wagner w 1999 r. współpracował z Joshem Rouse przy tworzeniu płyty EP- Chester. Album z 2001 r. Tools in the Dryer gromadzi liczne utwory Lambchop rozproszone na singlach, kompilacjach i wydawnictwach z remiksami. Rok 2004 to albumy: Aw C'Mon! i No You C`Mon! na rynku europejskim istniejące jako dwupłytowe wydawnictwo. Piękne płyty nagrane z towarzyszeniem "maszyny smyków" z Nashville. Prawie cały rok grupa spędziła w Europie grając od Portugalii po Chorwację. Najczęściej koncertuje jak zawsze w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Wiele koncertów daje z udziałem Dafo String Quartett- dziewczyn z Krakowa, które współpracując z tą samą agencją koncertową, co Lambchop, otrzymały propozycję towarzyszenia grupie K.W. Sierpień to dwa polskie koncerty! Święto!

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nine/Moody fucker	Lambchop	.1993	-	-	Merge 048
My cliche/Loretta Lung	Lambchop	.1994	-	-	Sunday Driver 02
Soaky in the pooper	Lambchop	.1994	-	-	Merge 066
I hope you' re sitting down	Lambchop	05.1995	-	-	City Slang
Scared out of my shoes	Lambchop	05.1995	-	-	Rough Trade
Lambchop /Cyod split	Lambchop	.1995	-	-	Bloodsucker 19 846
You life as a sequel/Smuckers	Lambchop	.1995	-	-	Mute America 7003-7
The man who loved beer/Alumni lawn	Lambchop	04.1996	-	-	City Slang 04974-45
Cigarettiquette /Mr Crabby	Lambchop	.1997	-	-	Merge 124
The "speak up" musical-Up with people!/Missy Prissy	Lambchop	05.2000	66[3]	-	City Slang 20165-7	[ Producer - Kurt Wagner , Mark Never][Written By - Kurt Wagner]
Is A Woman	Lambchop	06.2002	105[2]	-	City Slang 20196-0	[written by Kurt Wagner][produced by Kurt Wagner, Mark Nevers]
Somethings Going On (And On)	Lambchop	08.2004	113[1]	-	City Slang 20247-6	[written by Kurt Wagner]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I hope you' re sitting down/Jack' s tulips	Lambchop	.1994	-	-	Merge 070	[produced by Pus E. Wounds]
How i quit smoking	Lambchop	01.1996	-	-	Merge 097
Thriller	Lambchop	09.1997	-	-	Merge 130	[produced by Robb Earls & Kurt Wagner]
What another man spills	Lambchop	08.1998	-	-	Merge 146
Nixon	Lambchop	02.2000	60[3]	-	City Slang 201522	[produced by Mark Nevers, Kurt Wagner]
Is a woman	Lambchop	02.2002	38[4]	-	City Slang 201902	[produced by Mark Nevers, Kurt Wagner]
Aw C'mon! / No You C'mon	Lambchop	02.2004	45[5]	-	City Slang 5958900	[produced by Mark Nevers, Kurt Wagner]
Damaged	Lambchop	08.2006	43[3]	-	City Slang SLANG 1041092
OH (Ohio)	Lambchop	10.2008	100[1]	-	City Slang SLANG 1051212	[produced by Roger Moutenot, Mark Nevers]
Mr. M	Lambchop	03.2012	42[3]	-	City Slang SLANG 50013
FLOTUS (For Love Often Turns Us Still)	Lambchop	11.2016	51[1]	-	City Slang SLANG 50100

Nine Inch Nails

Człowiekiem odpowiedzialnym za powstanie i rozwój Nine Inch Nails jest Michael Trent Reznor. W dużej mierze jego historia, to historia grupy. Reznor urodził się 17 maja 1965 roku w Mercer, w Pensylwanii. Od 6 roku życia twórca Nine Inch Nails wychował się u dziadków, na farmie, gdzie jak wspomina – "Zanim o czymś usłyszano, już dawno przestało to istnieć".

Jego świat tworzyły komiksy, science fiction i filmy (głównie horrory takie jak „Egzorcysta” czy „Omen”). Był też aktorsko uzdolniony, w kronikach szkolnych zapisał się jako zdolny aktor. Wystąpił między innymi w inscenizacji rockopery "Jesus Christ Superstar".

Człowiekiem odpowiedzialnym za powstanie i rozwój NIN jest Michael Trent Reznor. W dużej mierze jego historia, to historia grupy. Michael Trent Reznor urodził się 17 maja 1965 roku w Mercer, w Pensylvanii. Od 6 roku życia wychował się u dziadków, na farmie, gdzie jak wspomina – "Zanim o czymś usłyszano, już dawno przestało to istnieć". Jego świat tworzyły komiksy, science fiction i filmy (głównie horrory takie jak Egzorcysta, czy Omen). Był też aktorsko uzdolniony, w kronikach szkolnych zapisał się jako zdolny aktor. Wystąpił między innymi w inscenizacji rockopery "Jesus Christ Superstar".

Wszystko zmieniło się w momencie kiedy usłyszał zespół Kiss. "Kiss zmienili mój świat" - powiedział na łamach magazynu Spin - "wyglądali diabelsko i przerażająco, ucieleśnienie rebelii w czasach kiedy masz 12 lat".

Zaczął się uczyć grać na gitarze i na fortepianie elektrycznym, który podarował mu ojciec. Próbował swych sił grając w pierwszych kapelach, choć stwierdził, że najlepiej pracuje mu się samemu. W roku 1983 Reznorowi udało się wreszcie opuścić rodzinne miasto, po czym dostał się na Allegheny Collage, gdzie studiował muzykę i inżynierię komputerową. W tym czasie imał się różnych zajęć. Między innymi pracował w studio nagraniowym Right Track, gdzie po godzinach pracował nad własnym projektem Pretty Hate Machine.

Powstają jego pierwsze kompozycje takie jak Purest Feeling, czy Down In It. Po jakimś czasie, kończąc projekt, postanowił nazwać go Nine Inch Nails. Wysyła pierwsze demo, a pod koniec października 1988 roku podpisuje kontrakt z TVT Records. Zaczyna poważnie pracować nad Pretty Hate Machine.

Zaczyna się imponująco - pierwsze miejsce singla Down In It na liście Bilboardu. Podobnie jest z kolejnym singlem Head Like A Hole. Dopełnieniem staje się ponad milionowa sprzedaż Pretty Hate Machine.
Kontakt z liderem Ministry - Alainem Jourgensenem, owocuje wspólnym nagraniem Get Down Make Love z repertuaru grupy Queen, a także coverem Supernaut Black Sabbath.

Do pracy nad nową płytą Reznor przystąpił w tajemnicy. Wraz w Floodem nagrali 8 piosenek i w końcu mini album Broken ujrzał światło dzienne w roku 1992. Płyta zaskakująco inna niż Pretty Hate Machine. Nie tak słodka i łagodna. Gitary nabierają ostrego brzmienia, teksty wyrazistości. Utwór Wish zdobywa statuetkę Grammy. Jednocześnie teledyski do utworów z tej płyty budzą wiele kontrowersji. NIN wie jak przyciągnąć słuchaczy.

Kilka miesięcy później zostały wydany kolejny mini album Fixed, który zawiera remixy do Broken. Niewątpliwie, jest to najtrudniejsza w odbiorze płyta NIN.

Wiosną 1992 roku Trent przenosi się do Nowego Orleanu, gdzie urządza własne studio nagraniowe. Jak twierdzi, nie miał pojęcia iż w domu który wybrał w roku 1969 banda Charlesa Masona morduje żonę Romana Polańskiego, Sharon Tate oraz pięć innych osób.

W tym domu eksperymentował i szukał brzmień do nowego albumu The Downward Spiral. Współpracują z nim m.in. Flood, Chris Vrenna, perkusista Jane's Addiction i Adrian Belew.
Najbardziej kontrowersyjną rzeczą na nowym albumie były teksty piosenek i ich tytuły, w których bardzo często pojawiało się słowo "pig" (ang. świnia) - March Of The Pigs, Piggy. To właśnie słowo zostało napisane krwią na ścianach domu przez ludzi Masona. Nie dość tego, Reznor ochrzcił swoje studio nazwą Le Pig.

Mimo takich prowokacji krytycy jak i słuchacze uznali The Downward Spiral za przełom w muzyce. Płyta znalazła się na drugim miejscu w liście Billboardu. Spowodowało to, że o NIN można było usłyszeć wszędzie. Również dzięki protestom przeciwko nowym teledyskom w MTV.

Gdy protesty przycichły, powoli zaczynało być cicho o samym zespole. Ten jednak powraca doskonałym coverem utworu Dead Souls Joy Division, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu The Crow.

Trent otrzymuje propozycję ułożenia ścieżki dźwiękowej do filmu Oliviera Stonea Urodzeni Mordercy. Soundtrack do tego filmu zawierał trzy utwory NIN - Something I Can Never Have, Warm Place i nową kompozycję Burn.

Kolejna ścieżka dźwiękowa jaką zrobił znalazła się w… grze komputerowej. Był nią Quake.

W tym czasie wytwórnia Interscope wydała album Further Down The Spiral, na którym znajdowały się remiksy do The Downward Spiral. Gościnnie wystąpił Dave Navarro, który zagrał partię gitarową w piosence Piggy (nothing can stop me now).

Trent Reznor nagrał piosenkę The Perfect Drug do filmu Davida Lyncha – Zagubiona Autostrada i remiks utworu I'm Afraid of Americans Davida Bowiego. Przed tym, wspomagał Bowiego w trasie koncertowej.
Rok 1998 był dla fanów Nine Inch Nails niemałym zaskoczeniem. Reznor potwierdził wydanie nowej płyty. Jednak po dwóch latach pracy nie mógł sobie poradzić z olbrzymim materiałem, który sam przygotował z myślą o płycie The Fragile. Poprosił Boba Ezrina o pomoc. To była trafna decyzja, bo wszyscy fani NIN zachwycili się nowym albumem. Efekt - pierwsze miejsce na liście Billboardu.

Tak jak Broken i Downward Spiral, The Fragile tez poszerzyła się o remiksy, które zostały wydane na płycie Things Falling Apart. Znalazła się także na niej nowa pozycja z repertuaru Gary Newmana Metal.
We wrześniu 1999 roku, pięć lat po wydaniu The Downward Spiral, na rynku pojawił się następny pełnowymiarowy album NIN, dwupłytowy The Fragile. Po poprzednich sukcesach NIN media przez ponad rok z niecierpliwością wyczekiwały The Fragile i już wtedy mówiono, że data jego wydania została wielokrotnie przesunięta. Kiedy album został wreszcie wydany, zadebiutował jako numer jeden na liście Billboard 200, sprzedając 228.000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu i miał w większości ciepłe przyjęcie ze strony krytyków. Spin okrzyknął The Fragile jako "album roku", a kilka utworów z tej płyty było regularnie granych w alternatywnych stacjach rockowych. Jednak krążęk wypadł już z listy Billboard Top 10 tydzień po premierze. Następstwem tego było uszczuplenie przez wytwórnie środków przeznaczonych na promocję nowej płyty jak i tych na trasę koncertową po Ameryce Północnej przez co Reznor zmuszony był częściowo finansować ją z własnej kieszeni.

Według Reznora, nad The Fragile skupiono się w następujący sposób : "najpierw pisano teksty piosenek, później zajmowano się projektowaniem, aranżacją i produkcją dźwięku [...]" schemat ten się powtarzał praktycznie przez całą płytę podczas prac. Niektóre kompozycje stworzono jednak poprzez odtwarzanie różnych sampli lub wizualizacji i ostatecznie, jak to określił Reznor, "wychodziła z tego piosenka". Kanadyjski rockowy producent Bob Ezrin uczestniczył w konsultacjach w sprawie listy utworów albumu, notatka w książeczce odnosząca się do jego osoby zawiera informacje, iż był on personą która doprowadziła do "ostatecznej kontynuacji oraz przypływu"

Przed wydaniem albumu, utwór "Starfuckers, inc." wywołał spekulacje mediów na temat tego do kogo Reznor kierował w nim swoją cierpką i prześmiewczą lirykę. Krytyk Cinesexuality Patricia MacCormack, interpretuje go jako "zjadliwy atak na alternatywną scenę muzyczną", w szczególności chodziło jej tu o dawnego przyjaciela Reznora, Marilyn'a Manson'a, z którym w owym czasie nie miał on zbyt dobrych relacji. Spekulacje te jednak nie potwierdziły się gdy Manson wystąpił gościnnie w teledysku do "Starfuckers, inc." wspólnie reżyserując go z Robertem Halesem. Pojawił się również z NIN podczas Nowojorskiego Koncertu w Madison Square Garden w roku 2000 udzielając się w wymienionej wyżej kompozycji. Tego samego wieczoru zagrano także utwór z jego repertuaru "The Beautiful People".

Nine Inch Nails wydało trzy komercyjne single z albumu w różnych częściach świata: The Day World Went Away w Ameryce Północnej, We're in this together w Europie oraz Japonii (który składał się z trzech oddzielnych płyt) a także Into the Void w Australii który nie dostał jednak oficjalnej nazwy HALO. Utwory Into The Void oraz Starfuckers, inc. były nominowane do nagrody Grammy lecz ostatecznie nie zostały pod tym względem wyróżnione. Into The Void otrzymał także nominację na rozdaniu Nagród MTV w kategorii "MTV Video Music Awards Breakthrough Video" de facto jednak przegrywając z teledyskiem Bjork All is Full of Love wyreżyserowanym przez Chrisa Cunninghama

Reznor po wydaniu The Fragile wypuścił kolejny remix album który nazwał Things Falling Apart . Zawierał on jednak częściowo nowy materiał (cover Gary'ego Numana "Metal" oraz odrzucony wcześniej utwór z sesji The Fragile "10 Miles High").

W 2001 roku na potrzeby soundtracku do filmu Tomb Raider została stworzona nowa piosenka o tytule "Deep", do utworu powstał także teledysk. Reżyserem był Enda McCallion. Trent Reznor w późniejszych wywiadach podkreślał jednak, że był "rozczarowany ogólną prezencją wideoklipu".

W tym samym roku, frontman NIN został po raz kolejny zaproszony do współpracy ze studiem Id Software nad projektem do gry Doom 3, tworząc do niej dźwięk oraz muzykę. Jednakże przez "czas, pieniądze i złe zarządzanie" zrezygnował on ze swojej kolaboracji pod koniec 2002 roku. W związku z tym, żadna ze skomponowanych przez Reznora ścieżek nie ujrzała niestety światła dziennego w ostatecznej wersji gry. Kierownictwo nad produkcją dźwięku przejął były perkusista i klawiszowiec NIN Chris Vrenna znany bardziej jako Tweaker oraz Clint Mansell z Pop Will Eat Itself.

Gdy nastąpił 2002 rok, na świat przyszedł koncertowy album And All That Could Have Been który był zapiskiem trasy koncertowej Fragillity Tour Ver. 2.0 po Ameryce Północnej. Album wydano w formacie CD, DVD oraz kasety VHS. Wersja Deluxe zawierała minialbum Still na którym zarejestrowano nowy materiał a także muzyczne reinterpretacje starszych kawałków NIN.
Kolejne sześć lat upłynęło, zanim Nine Inch Nails wydało czwarty album "pełnej długości". With Teeth, został wydany 2 maja 2005 roku, choć jego wyciek nastąpił już tydzień przed premierą. Album został napisany i nagrany po bitwie Reznora z nadużywaniem alkoholu i innych substancji psychoaktywnych.Jest to kolejny koncept album jednak w przeciwieństwie do swoich poprzedniczek, "piosenki na nim są mniej zależne od siebie i potrafią stać na własnych nogach". Podobnie jak The Fragile, With Teeth zadebiutował na szczycie listy Billboard 200.
Został wydany bez jakiejkolwiek książeczki i notatek wewnętrznych. Zamiast tego wymieniona jest jedynie tracklista płyty. Z lewej wewnętrznej strony digi packu widnieje też zdjęcie Reznora z rozpikselowaną twarzą. Cała "wewnętrzna zawartość" została jednak udostępniona w formie elektronicznej na oficjalnej stronie płyty. Przed premierą cały album był umieszczony w streamingu audio w paśmie oficjalnej strony MySpace, dzięki czemu można było się z nim zapoznać przed jego wydaniem . Ogólnie album został odebrany pozytywnie: Między innymi dziennikarz czasopisma Rolling Stone, Rob Sheffield, opisał go jako "klasyczne Nine Inch Nails".

Pierwsze doniesienia wskazują, że album początkowo miał roboczy tytuł Bleedthrough. Reznor stwierdził, że nazwa została ostatecznie zmieniona, ponieważ "[album] miał być o różnych warstwach rzeczywistości które nasiąkały w siebie, lecz myślę, że niektórzy ludzie myśleli o dużej dawce krwi lub zakrwawionych tamponach handlowych", dodając później na stronie nin.com "gdy piosenki oraz koncepcje stały się dojrzalsze, skupiłem się na czymś innym a tematy które zostały wcześniej podjęte jakby zaczęły się oddalać, pozostawiając przy tym uczucie, że tytuł jest jednak nieprawidłowy. Możecie po prostu powiedzieć, że zmieniłem zdanie. Tak album ma już pełen nowy tytuł oraz tracklistę lecz na razie nie chce wam mówić jak to wygląda" . Mixing rozpoczął się 28 października 2004 roku i na Sylwestra Reznor ogłosił, że album jest gotowy, jak również został dopasowany do niego ostateczny tytuł.

Promocyjny teledysk do utworu The Hand That Feeds miał premierę na stronie NIN w marcu 2005 r., zamiast tradycyjnych kanałów muzycznych Reznor wolał na samym początku, trafić do odbiorców drogą internetową. Założyciel Nine Inch Nails wydał również pliki źródłowe do piosenki w formacie GarageBand miesiąc później, dzięki czemu fani mogli na własny sposób zremiksować kawałek. W podobnym stylu wydano singel Only, tym razem dostosowano się do szerszego zakresu formatów, jak Pro Tools i ACID Pro. David Fincher wyreżyserował wideo do "Only". Klip składał się w 95% z obrazów które były wygenerowane komputerowo. Trzeci singel Every Day is Exactly the Same, został wydany w kwietniu 2006 r., lecz planowany do niego teledysk został odrzucony podczas postprodukcji. Utwór ten zdominował listę Alternative Songs Charts Billboardu.

Nine Inch Nails rozpoczęło trasę koncertową po Ameryce Północnej jesienią 2005 r., wspólnie występując z takimi zespołami jak Queens of the Stone Age, Autolux i Death from Above 1979]. Innym otwierającym koncerty Nine Inch Nails wykonawcą , był amerykański hip-hopowy artysta Saul Williams. Nine Inch Nails zagrało z nim także koncert na festiwalu Music Voodoo Experience który był dedykowany ofiarom i poszkodowanym mieszkańcom Nowego Orleanu, ucierpieli oni na skutek spustoszenia miasta przez Huragan Kathrina. Co najciekawsze, dawne studio Reznora Nothing Records które znajdowało się w górnej części miasta, nie zostało w ogóle przez niego tknięte. Na zakończenie trasy "With Teeth" , NIN dał ostateczne koncerty w amfiteatrach co miało miejsce w lecie 2006 r. Do supportu dołączyły takie zespoły jak Bauhaus, TV on the Radio i Peaches.

W roku 2007 wydano dokument ukazujący trasę With Teeth z 2006 roku pod tytułem Beside you in time w następujących formatach: DVD, HD DVD oraz Blu-ray.

The Slip (Halo 27) to siódmy studyjny album Nine Inch Nails wydany 5 maja 2008 w postaci plików do ściągnięcia z oficjalnej strony NIN. Wcześniej zaprezentowany został singiel Discipline, również dostępny jako plik MP3 za darmo na oficjalnej stronie, i utwór Echoplex, dostępny na stronie iLike.
Podobnie jak wcześniejsze wydawnictwo Nine Inch Nails, Ghosts I-IV, The Slip został wydany na licencji Creative Commons attribution-noncommercial share alike.

The Slip trafił na sklepowe półki 21 lipca 2008. Dzieło o ukazało się na winylu oraz na kompakcie z dodatkową płytą DVD, która zawiera materiały z prób. Ponadto do wydawnictwa dodana została 24-stronicowa książeczka i naklejka. 180-gramowy winyl zawiera taki sam booklet. Obydwie wersje są limitowane, ta z DVD do 250 tysięcy egzemplarzy.

Nine Inch Nails wpłynęło na wielu młodszych artystów. Według Reznora, rozciągają się oni od "ogólnych imitacji", zachęconych wczesnym sukcesem NIN, do młodych zespołów, w których brzmieniu w sposób "bardziej prawdziwy, nieudawany" odbija się echem styl Nine Inch Nails.

Po ukazaniu się albumu The Downward Spiral, artyści głównego nurtu zaczęli dostrzegać znaczenie zespołu. David Bowie porównał wpływ NIN na muzykę do tego, co uczynił zespół The Velvet Underground. W 1997 Trent Reznor znalazł się na liście najbardziej wpływowych ludzi Ameryki magazynu Time, magazyn Spin opisał go jako "najbardziej istotnego muzyka". RIAA podaje, że zespół sprzedał 10,5 mln albumów w USA co stanowi ponad połowę liczby sprzedanych płyt na całym świecie. Bob Ezrin, producent takich artystów jak Pink Floyd, Kiss, Alice Cooper czy Peter Gabriel, opisał w 2007 Reznora jako "prawdziwego wizjonera" i postawił go młodym muzykom jako wzór bezkompromisowości w kwestiach artystycznych. W tym samym roku zespół niespodziewanie pojawił się na rozdaniu nagród magazynu Kerrang! w Londynie, aby odebrać nagrodę Kerrang! Icon za nieustający wpływ zespołu na muzykę rockową.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Head like a hole/Rerrible lie/You know who you are/Down in it	Nine Inch Nails	09.1991	45[4]	109[15][01.95]	TVT 2614	[written by Trent Reznor ][produced by Trent Reznor/John Fryer]
Sin /Get down make love	Nine Inch Nails	11.1991	35[2]	-	TVT 2617	[written by Trent Reznor ][produced by Trent Reznor/John Fryer]
March of the pigs/Reptillian/All the pigs,all lined up/A violet fluid/Underneath the skin	Nine Inch Nails	03.1994	45[4]	59[3]	Nothing/TVT 95938	[written by Trent Reznor ][produced by Trent Reznor]
Closer /March of the pigs [live]	Nine Inch Nails	06.1994	25[3][10.2001]	41[22]	Nothing/TVT 98263	[written by Trent Reznor ][produced by Flood and Trent Reznor]
Hurt	Nine Inch Nails	04.1995	-	54[8].Hot 100 Airplay Chart	Album cut	[written by Trent Reznor ][produced by Trent Reznor]
The perfect drug EP.	Nine Inch Nails	05.1997	43[4][09.97]	46[9]	Nothing 95007	[written by Nine Inch Nails][produced by Trent Reznor][piosenka z filmu The lost highway]
The day the world went away/Starfuckers	Nine Inch Nails	08.1999	-	17[5]	Nothing/Interscope 97026	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor]
We' re in this together/The day the world went away	Nine Inch Nails	12.1999	39[9]	-	Island 4971402 [UK]	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor,Alan Moulder]
The hand that feeds	Nine Inch Nails	04.2005	7[9]	31[20]	Nothing 005127	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor,Alan Moulder]
Only	Nine Inch Nails	10.2005	20[5]	90[8]	Nothing 005465	[written by Trent Reznor][ Producer - Alan Moulder , Trent Reznor]
Every day is exactly the same/The hand that feeds/Only	Nine Inch Nails	04.2006	-	56[1]	Nothing 006589	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor, Alan Moulder]
Survivalism	Nine Inch Nails	04.2007	29[2]	68[1]	Interscope 1730194 [UK]	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor]
Capital G	Nine Inch Nails	06.2007	140[1]	-	Interscope	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor,Atticus Ross]
Came Back Haunted	Nine Inch Nails	06.2013	-	109	Columbia	[written by Trent Reznor][produced by Trent Reznor,Atticus Ross, Alan Moulder]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pretty hate machine	Nine Inch Nails	02.1990	67[1]	75[115]	TVT 2610	[3x-platinum-US][silver-UK][produced by Trent Reznor]
Broken EP.	Nine Inch Nails	09.1992	18[4]	7[30]	Nothing 92 213	[platinum][produced by Trent Reznor, Flood]
Fixed EP.	Nine Inch Nails	12.1992	-	-	Nothing 96093-2	[platinum-UK][produced by Trent Reznor]
The downward spiral	Nine Inch Nails	03.1994	9[5]	2[115]	Nothing 92 346	[4x-platinum-US][gold-UK][produced by Trent Reznor, Flood]
Further down the spiral	Nine Inch Nails	06.1995	-	23[20]	Nothing 95 811	[gold-US][gold-UK][produced by Rick Rubin, Danny Hyde, Trent Reznor, Chris Vrenna]
The fragile	Nine Inch Nails	09.1999	10[7]	1[1][19]	Nothing 490 473	[2x-platinum-US][silver-UK][produced by Trent Reznor, Alan Moulder]
Things falling apart	Nine Inch Nails	11.2000	98[1]	67[5]	Nothing 490 744	[produced by Trent Reznor]
And all that could have been-Nine Inch Nails-Live	Nine Inch Nails	03.2002	54[2]	37[6]	Nothing 493 185	[produced by Trent Reznor]
And all that could have been-Nine Inch Nails-Live:Deluxe edition	Nine Inch Nails	03.2002	54[2]	37[6]	Nothing 493186	[produced by Trent Reznor]
With teeth	Nine Inch Nails	05.2005	3[10]	1[1][43]	Nothing 004553	[gold-US][gold-UK][produced by Trent Reznor,Alan Moulder]
Year zero	Nine Inch Nails	04.2007	6[5]	2[16]	Nothing 008764	[gold][produced by Trent Reznor,Atticus Ross]
Y34rz3r0r3mix3d Y34rz3r0r3mix3d:Year Zero Remixed	Nine Inch Nails	11.2007	160[1]	104[2]	Interscope B0010367-01	[produced by Trent Reznor,Atticus Ross]
Ghosts I–IV	Nine Inch Nails	03.2008	60[2]	14[3]	The Null Corporation HALOTWENTYSIXCD [UK]	[produced by Trent Reznor, Atticus Ross, Alan Moulder]
The Slip	Nine Inch Nails	05.2008	25[2]	13[5]	The Null Corporation HALO 27	[produced by Trent Reznor, Atticus Ross, Alan Moulder]

sobota, 26 listopada 2016

Pearl Jam

PEARL JAM zespół amerykański. Utworzony w czerwcu 1990 w Seattle w stanie Waszyngton. Pierwszy skład: Eddie Vedder (właśc. Edward Louis Severson III; w dzieciństwie nosił nazwisko ojczyma - Mueller; 23.12.1966r Evanston, Illinois) - voc, g, Stone Gossard - g, Mike McCready (5.04.1966, Seattle) - g, Jeff "Catfish" Ament - b, Dave Krusen - dr.Niebawem odszedł Krusen.Najpierw zastąpił go Matt Chamberlain,a ostatecznie perkusistą został David Abbruzzese.Zespół założyli Gossard, syn miejscowego prawnika , i Ament, syn fryzjera z Montany, absolwent wydziału sztuk pięknych Univer sity of Montana.
Współpracowali już wów czas ze sobą od wielu lat, kolejno w grupach GREEN RIVER i MOTHER LOVE BONE. Historia drugiej z nich zakończyła się tragicz nie — 19 marca 1990 jej wokalista Andrew Wood zmarł wskutek przedawkowania hero iny. Pogrążeni w żalu Gossard i Ament rozstali się wówczas na trzy miesiące. Gossard zamknął się na poddaszu domu swoich ro dziców i zaczął komponować nowe utwory, m. in. Dollar Short, później, po dodaniu tekstu, przemianowany na Alive. W owych sesjach czasem towarzyszył mu kolega z lat szkolnych - McCready, syn urzędnika państwowego i nauczycielki, były muzyk formacji Love Chile i Shadow, a w tym czasie sprzedawca w skle pie z wideokasetami. Niebawem dołączył Ament, który co prawda wrócił do wykony wania wyuczonego zawodu - grafika, spo radycznie zaś występował z grupami The War Babies i Luv Company, ale rzucił wszystko, gdy Gossard zaproponował utworzenie nowego zespołu.
Jako entuzjaści koszykówki z początku mianowali go imieniem i nazwiskiem ulubionego gracza, obrońcy drużyny New Jersey Nets (a obecnie - The Atlanta Braves) - Mookiego Blaylocka. Już wtedy dokonali próbnych nagrań instrumentalnych z gościnnym udziałem Matta Camerona, perkusisty zaprzyjaźnionej grupy SOUNDGARDEN. Próbowali zwerbować Jacka Ironsa, perkusistę formacji Eleven, wcześniej związanego kolejno z The RED HOT CHILI PEPPERS i Redd Kross, ale pojawił się tylko na kilku próbach. Polecił im natomiast Veddera, którego znał jako wokalistę zespołów klubowych z San Diego, kolejno Greta (m.in. Brad Wilk, późniejszy perkusista RAGE AGAINST THE MACHINE), The Butts i Bad Radio.
Vedder, syn muzyka restauracyjnego, zniechęcił się w tym czasie do śpiewania - uważał, że wszystkim instrumentalistom,z którymi współpracował brakuje ambicji.Imał się różnych zajęć-pomagał w organizacji imprez rockowych, pracował na stacji benzynowej, był stróżem na cmentarzu. Gdy otrzymał od Ironsa list i taśmę z muzyką zespołu, zafascynowany przedstawionymi mu kompozycjami natychmiast dopisał do trzech z nich słowa i dograł na amatorskim magnetofonie czterościeżkowym partie wokalne. Stworzył fabularny cykl o roboczym tytule Mamasan (przyznawał, że inspirował się doniesieniami prasowymi o zabójczyni z San Diego, którą na drogę prze stępstwa pchnęły trudy życia, a także operą rockową Quadrophenia grupy The Who).
Pierwszy z tych utworów. Alive, był opowieścią o kobiecie, która nie może pogodzić się ze stratą męża i przenosi uczucia, jakie miała do niego, na dorastającego syna. Ukazywał tragedię owego chłopca, obdarzonego przez matkę zachłanną, grzeszną miłością. Drugi - Once, portretował bohatera kilka lat później jako masowego zabójcę. Trzeci, Footsteps, stanowił ponurą puentę-opisywał okoliczności skazania bohatera na śmierć.
Vedder został natychmiast ściągnięty do Seattle. W krótkim czasie stworzył teksty także do pozostałych utworów zespołu, a ponadto dodał własną kompozycję Porch. Po pierwszej zaś wspólnej trasie koncertowej, obejmującej kilka miast Zachodniego Wybrzeża, doprowadził do zmiany nazwy z Mookie Blaylock na Pearl Jam (od halucynogennego wyciągu pejotlowego, sporządzanego przez jego babkę według receptury męża, indiańskiego wodza). Z grupą od dawna nie współpracował już Irons -najpierw perkusistą został Krusen, jakiś czas potem Chamberlain, w końcu zaś, znacznie później, Abbruzzese, były muzyk zespołu Dr. Tongue z Dallas, a także prezenter jednej z tamtejszych rozgłośni radiowych.
W marcu i kwietniu 1991 zespół nagrał w London Bridge Studios w Seattle płytę "Ten", przy pomocy Ricka Parashara jako współproducenta, a także muzyka grającego na fortepianie, organach i instrumentach perkusyjnych. Zmiksował ją w czerwcu tego roku w wiejskich Ridge Farm Studios w Dorking w Anglii. Kilka miesięcy trwało, nim przekonał Michaela Goldstone'a z firmy Epic, ze warto zainwestować w jego przyszłość. Płyta trafiła na rynek we wrześniu 1991. Utwory przedstawione na albumie wyrażały straceńczą determinację młodych Amerykanów tego okresu. Wstrząsające teksty, napisane i zaśpiewane przez Veddera przejmującym, głębokim głosem o ciemnej barwie, portretowały młodych ludzi nie potrafiących znaleźć dla siebie miejsca w świecie pełnym egoizmu, obojętności, głupoty. Ballada Jeremy powstała pod wrażeniem przerażającej notatki prasowej, informującej o nastolatku z Teksasu, który podczas lekcji w szkole wyjął z torby pistolet i oddał do siebie śmiertelny strzał. Była oskarżeniem rodziców, nie próbujących porozumieć się z dziećmi, nie interesujących się nimi, zamykających się w swoim świecie. Podobną wymowę miał song Why Go, zainspirowany przez przeżycia nastoletniej przyjaciółki autora, Heather, przyłapanej przez rodziców na zażywaniu marihuany i skazanej przez nich na dwa lata odosobnienia, tyle bowiem trwała kuracja odwykowa w zamkniętej klinice. Piosenka Even Flow była owocem rozmów z bezdomnymi poznanymi w Seattle. Na płycie znalazły się też dwie pierwsze części tryptyku Mamasan-Alive i Once (Footsteps wydano jedynie na stronie B brytyjskiego singla Jeremy).
Pod względem muzycznym repertuar "Ten" odebrano jako wyjątkowo udaną próbę odświeżenia klasycznego rocka, a raczej blues rocka z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Ujawniał on wpływy twórczości m.in. Jimiego Hendrixa (np. partie gitarowe w Even Flow - z użyciem wah wah, oraz w Deep i Alive - z użyciem univibe), The Doors (np. partia wokalna w Deep), Lynyrd Skynyrd (np. solo gitarowe w Alive, wzorowane na Freebird tej grupy), Led Zeppelin (np. orientalne w nastroju, jakby orkiestrowe tło wiolonczeli Waltera Graya i dwunastostrunowego basu Gossarda w Oceans).
W muzyce Pearl Jam doszukiwano się również inspiracji dokonaniami innych zespołów z Seattle, zwłaszcza Soundgarden. Niektóre kompozycje dowodziły zaś fascynacji stylem The Red Hot Chili Peppers (utwór Dirty Frank z drugiej strony singla Even Flow był hołdem dla tej formacji). W grudniu 1991 ukazał się niskonakładowy singel Let Me Sleep (Christmas Time), rozesłany członkom fan clubu Pearl Jam.
W 1992 zespół ruszył w trasę, m.in. w lutym występował w Wielkiej Brytanii, w czerwcu grał na zorganizowanej przez muzyków The Cult imprezie In The Park w Londynie, w lipcu wziął udział w festiwalu w Roskilde w Danii (doszło tam do przykrego incydentu - ekipa porządkowa nie rozpoznała Veddera i poturbowała go, gdy chciał dostać się na estradę), a wkrótce potem dołączył do objazdowej trupy Lollapalooza, wędrującej przez Stany Zjednoczone. Intensywna działalność koncertowa pomogła mu zdobyć ogromną popularność. Album "ten" rozszedł się na świecie w ponad siedmiu milionach egzemplarzy (w samych Stanach - w ponad pięciu milionach). Był obok "Nevermind" grupy NIRVANA największym bestsellerem płytowym muzyki grunge. Z 1992 pochodzą też trzy przebojowe single Pearl Jam: Alive ze stycznia, Even Flow z kwietnia i Jeremy z września.
Na początku 1993 zespół wynajął Moore Theatre w Seattle i w odosobnieniu stworzył nowy repertuar. Następnie, w kwietniu, przystąpił w studiach Potatohead w Seattle i The Site w kalifornijskiej miejscowości Nicasio do nagrania "Vs.". Obowiązki producenta powierzył Brendanowi 0'Brienowi, współpracownikowi The Red Hot Chili Peppers i The BLACK CROWES, gitarzyście znanemu z nagrań m.in. Micka Jaggera i Georgia Satellites (zatrudnił go już wcześniej, w grudniu 1992, a owocem owego pierwszego spotkania w studiu była przeróbka piosenki Sonic Reducer grupy The Dead Boys, wydana na drugim już singlu gwiazdkowym rozesłanym członkom fan clubu). W przerwach w sesji koncertował w Europie, jako główna gwiazda, ale też obok Neila Younga - w krajach skandynawskich, i obok U2 - we Włoszech i Hiszpanii, a zaraz po październikowej premierze płyty ruszył najpierw w trasę po Stanach, wraz z MUDHONEY, The ROLLINS BAND, BUTTHOLE SURFERS i URGE OVERKILL, a później po Wielkiej Brytanii. Album z początku miał nosić tytuł "Five Against One", wzięty z utworu Animal, później zmieniono go na "Pearl Jam", a ostatecznie na "Vs" . Napisane przez Veddera teksty podejmowały niekiedy wątki znane już z "Ten". Jeden z utworów, Leash, stanowił wręcz kontynuację piosenek Why Go i Jeremy. Zarzucał rodzicom nieumiejętność nawiązania kontaktu z dorastającymi dziećmi, brak zaufania do nich, pychę. Piosenka Daughter dotyczyła brutalności i okrucieństw wychowawców wobec dzieci. Song Glorified G był wypowiedzią przeciwko gloryfikowaniu broni przez kulturę popularną w Stanach Zjednoczonych. W tekście W.M.A. (Vedder rozwijał ów skrót w wywiadach na wiele sposobów, np. White Male Armed bądź White Male Asshole) pojawiało się oskarżenie policji amerykańskiej o nadmiar brutalności podczas wykonywania rutynowych obowiązków. Utwór Blood wydawał się rozrachunkiem z mediami, zdaniem autora nie liczącymi się z nikim, nieuczciwymi, zakłamanymi. Ballada Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town opowiadała o kobiecie, której marzenia i ambicje ugrzęzły w nijakiej i gnuśnej codzienności życia w małym miasteczku. Impulsem do napisania piosenki Dissident był dla Veddera artykuł o zamordowaniu na Florydzie lekarza, który walczył o prawo kobiet do przerywania ciąży. Powstał wszakże tekst na zupełnie inny temat. Zamiast heroicznego lekarza pojawił się działacz podziemia politycznego w kraju rządzonym przez okrutną dyktaturę, zamiast mordercy - ukochana kobieta, która okazuje się zdrajczynią, wydaje bohatera władzom i zostaje sama z narastającym poczuciem winy. Utwór Indifference, napisany pod wrażeniem wydarzeń na terenie byłej Jugosławii, wyrażał wątpliwości, czy można jeszcze przywrócić ład w oszalałym świecie końca wieku.
Zespół miał ambicję uchwycić na płycie coś z atmosfery swoich koncertów. Dlatego zdecydował się nagrać podkłady instrumentalne w jednym podejściu, wzbogacając je później co najwyżej dodatkowymi partiami gitar. Opracowania większości utworów pozostały więc dość uproszczone, przez co muzyka Pearl Jam zyskała na ekspresji i mocy. Zespół nadal inspirował się dokonaniami mistrzów, jak Jimi Hendrix (Leash), Free (Glorified G), The Who (Rear-viewmirror), Led Zeppelin (Go), Tim Buckley (Indifference), R.E.M. (Daughter). Wpływy te nie miały jednak aż takiego znaczenia. Wszystkie utwory nosiły bowiem wyraźne piętno stylu Pearl Jam . Na pierwszy singel trafiły utwór Go, a także m.in. premierowa piosenka Alone oraz zmieniona, całkowicie akustyczna wersja ballady Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town. Drugi, Daughter, zawierał dwa koncertowe nagrania: Blood i Yellow Lee/better (premierowa kompozycja nawiązująca w melodii do Little Wing Hendrixa). Na trzeci wybrano utwór Animal.
Gossard, Ament i Vedder (jako perkusista) zagrali członków fikcyjnej grupy rockowej Citizen Dick w filmie Singles (1992, reż. Cameron Crowe; na wideokasetach pt. Samotnicy). Wykorzystano w nim dwa premierowe utwory Pearl Jam: Breath i State Of Love And Trust, nawiązujące do stylu Neila Younga i pomyślane jako hołd dla tego muzyka, włączone do programu płyty "Singles" (Epic Soundtrax, 1992).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Alive/Wash	Pearl Jam	02.1992	16[6]	-	Epic 6575727	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Even flow/Oceans	Pearl Jam	04.1992	27[3]	-	Epic 6578577	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Jeremy/Alive [live]	Pearl Jam	09.1992	15[6]		Epic 6582587	[gold-US][written by Eddie Vedder,Jeff Ament][produced by Rick Parashar,Pearl Jam,Rakesh Parashar]
Daughter/Blood [live]	Pearl Jam	01.1994	18[5]	-	Epic 660020-2	[written by Eddie Vedder,Mike McCready Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Go/Alone/Elderly woman behind the counter in a small town	Pearl Jam	02.1994	190[1]	-	Epic 659795-6	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Dissident/Rearviewmirror	Pearl Jam	05.1994	14[8]	118[6]	Epic 660441-7	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Spin the black circle/Tremor Christ	Pearl Jam	11.1994	10[13]	18[6] side B:58[6]	Epic 661036-7	[Grammy-1995 Hard Rock w/Vocal][written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Better man	Pearl Jam	12.1994	-	13[36].Airplay Chart	album cut	[written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam,Tchad Blake][1[8].Album Rock Tracks]
Corduroy	Pearl Jam	12.1994	-	53[23].Airplay Chart	album cut	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Not for you/Out of my mind [live]	Pearl Jam	02.1995	34[10]	102[9]	Epic 6612032	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Alive/Once/Wash	Pearl Jam	02.1996	-	120[5]	Epic 77 933 [US]	[written by Eddie Vedder,Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Even flow/Dirty Frank/Oceans	Pearl Jam	05.1996	-	123[1]	Epic 77 934 [US]	[written by Eddie Vedder,Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Immortality/Rearviewmirror	Pearl Jam	06.1995	-	102[15]	Epic 77 873 [US]	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Jeremy/Yellow Ledbetter	Pearl Jam	08.1995	-	79[9]	Epic 77935 [US]	-
I got id/Long road	Pearl Jam	12.1995	-	7[20]	Epic 78199	[gold][written by Eddie Vedder][produced by Brett Eliason]
Merkinball	Pearl Jam	12.1995	25[7]	-	Epic 6627161	[written by Eddie Vedder][produced by Brett Eliason]
Daughter/Yellow Ledbetter	Pearl Jam	02.1996	-	97[2]	Epic 77938	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[8].Album Rock Tracks]
Who you are/Habit	Pearl Jam	08.1996	18[6]	31[9]	Epic 6635392	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard,Irons][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[1].Modern Rocks Track]
Given to fly/Pilate	Pearl Jam	01.1998	12[9]	21[16]	Epic 6653942	[written by Eddie Vedder,Mike McCready][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[6].Album Rock Tracks]
Wishlist/U	Pearl Jam	05.1998	30[5]	47[20]	Epic 6657907	[written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Last kiss/Soldier of love	Pearl Jam	05.1999	42[7]	2[21]	Epic 6674791	[gold-US][written by Wayne Cochran][produced by Pearl Jam]
Nothing as it seems/Insignificance	Pearl Jam	05.2000	22[6]	49[6]	Epic 6693742	[written by Jeff Ament][produced by Pearl Jam,Tchad Blake]
Light years/Soon forget	Pearl Jam	07.2000	52[6]	42[5].Hot 100 Singles Sales	Epic 6696282	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Stone Gossard][produced by Pearl Jam,Tchad Blake]
I am mine	Pearl Jam	11.2002	26[2]	43[8]	Epic 6733082	[written by Eddie Vedder][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Love Boat Captain	Pearl Jam	03.2003	110[4]	-	Epic EPC 673537 5	[written by Eddie Vedder,Matt Cameron][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
World Wide Suicide	Pearl Jam	03.2006	-	41[1]	J Records 82876 82194 2	[written by Eddie Vedder][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Love, Reign o'er Me	Pearl Jam	02.2007	-	-	Monkey Wrench	[written by Pete Townshend][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Life Wasted/Come Back	Pearl Jam	08.2006	110[1]	-	J Records	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Brother	Pearl Jam	04.2009	-	108[2]	Epic	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar]
The Fixer/Supersonic	Pearl Jam	08.2009	93[3];B:170[1]	56[7]	Island/Monkey Wrench CATCO152501053	[written by Eddie Vedder, Matt Cameron, Mike McCready, Stone Gossard][produced by Brendan O'Brien]
Just Breathe/Got Some	Pearl Jam	10.2009	-	78[14]	Universal 2721712	[platinum-US][written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ten	Pearl Jam	08.1991	18[172]	2[265]	Epic/Associated 47 857	[13x-platinium-US][3x-platinum-UK][produced by Rick Parashar, Pearl Jam]
Vs.	Pearl Jam	10.1993	2[32]	1[5][67]	Epic/Associated 53 136	[7x-platinium-US][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Vitalogy	Pearl Jam	12.1994	4[15]	1[1][55]	Epic 66 900	[5x-platinium-US][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
No code	Pearl Jam	08.1996	3[13]	1[2][24]	Epic 67 500	[platinium-US][gold-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Yield	Pearl Jam	02.1998	7[18]	2[36]	Epic 68 164	[platinium-US][gold-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Live on two legs	Pearl Jam	11.1998	68[15]	15[15]	Epic 69 752	[platinium-US][produced by Brett Eliason]
Binaural	Pearl Jam	05.2000	5[17]	2[17]	Epic 63 665	[gold-US][silver-UK][produced by Tchad Blake, Pearl Jam]
16/6/00:Spodek,Katowice,Poland	Pearl Jam	10.2000	-	103[1]	Epic 85 052
22/6/00:Fila Forum Arena,Milan,Italy	Pearl Jam	10.2000	-	125[1]	Epic 85 064
20/6/00:Arena Di Werona,Verona,Italy	Pearl Jam	10.2000	-	134[1]	Epic 85 061
30/5/00:Wembley Arena,London,England	Pearl Jam	10.2000	-	137[1]	Epic 85 012
26/6/00:Sporthalle,Hamburg,Germany	Pearl Jam	10.2000	-	175[1]	Epic 85 073
Live:London	Pearl Jam	10.2000	140[1]	-	Sony 85012
Live:London Vol.2	Pearl Jam	10.2000	172[1]	-	Sony 85009
Live:Manchester	Pearl Jam	10.2000	174[1]	-	Sony 85024
Jones Beach,New York-August 25,2000	Pearl Jam	03.2001	-	159[1]	Epic 85 545
Boston, Massachusetts-August 29,2000	Pearl Jam	03.2001	-	163[1]	Epic 85 551
Indianapolis ,Indiana-August 18,2000	Pearl Jam	03.2001	-	174[1]	Epic 85 530
Pittsburgh, Pensylvania-September 5,2000	Pearl Jam	03.2001	-	176[1]	Epic 85 566
Philadelphia,Pensylvania-September 1,2000	Pearl Jam	03.2001	-	179[1]	Epic 85 557
Tampa ,Florida-August 12,2000	Pearl Jam	03.2001	-	181[1]	Epic 85 518
Memphis ,Tennessee-August 15,2000	Pearl Jam	03.2001	-	191[1]	Epic 85 524
Seattle ,Washington-November 6,2000	Pearl Jam	04.2001	-	98[1]	Epic 85 641
Las Vegas,Nevada-October 22,2000	Pearl Jam	04.2001	-	152[1]	Epic 85 611
Riot act	Pearl Jam	11.2002	34[9]	5[14]	Epic 86825	[gold-US][silver-UK][produced by Adam Kasper, Pearl Jam]
Tokyo,Japan:March 3rd 2003	Pearl Jam	06.2003	-	182[1]	Epic 90 336	-
State College Pennsylvania:May 3rd 2003	Pearl Jam	08.2003	-	169[1]	Epic 90 500	-
Lost dogs	Pearl Jam	11.2003	91[2]	15[11]	Epic 85738	[gold][produced by Tchad Blake, Stone Gossard, Adam Kasper, Brendan O'Brien, Rick Parashar, Pearl Jam, Eddie Vedder, Westwood One Broadcast]
Live at Benaroya Hall-Oct. 22,2003	Pearl Jam	07.2004	76[2]	18[9]	Ten Club 63424
Rearviewmirror:Greatest Hits 1991-2003	Pearl Jam	12.2004	58[9]	16[22]	Epic 5191132 [UK]	[platinum][produced by Tchad Blake, Brett Eliason, Adam Kasper, Brendan O'Brien, Rick Parashar, Pearl Jam]
Pearl Jam	Pearl Jam	05.2006	5[6]	2[15]	J Records 82876 71467 2 [UK]	[gold-US][silver-UK][produced by Adam Kasper]
Live At The Gorge 05/06	Pearl Jam	07.2007	-	36[2]	Rhino/WEA	-
Ten - Legacy Edition	Pearl Jam	04.2009	29[3]	-	-	-
Backspacer	Pearl Jam	10.2009	9[3]	1[1][19]	Monkeywrench 2716316 [UK]	[gold][produced by Brendan O'Brien ]
Live on Ten Legs	Pearl Jam	01.2011	49[2]	21[2]	Monkeywrench 2754881 [UK]	-
Pearl Jam Twenty	Pearl Jam	10.2011	47[3]	10[4]	Columbia 88697960352 [UK]	[produced by Brendan O'Brien/Tchad Blake]
Lightning Bolt	Pearl Jam	10.2013	2[5]	1	EMI 3749367 [UK]	[produced by Brendan O'Brien]