James

Grupa brytyjska. Powstała w 1982 w Manchesterze z inicjatywy Paula Gilbertsona —g.W składzie od początku występowali też Jim Glennie - b i Gavan Whelan - dr. W pierwszych miesiącach kilkakrotnie zmieniała wokalistę. Ostatecznie zaangażowała Tima Bootha - voc, wówczas studenta na wydziale teatralnym Manchester University. W 1984 Gilbertsona zastąpił Larry Gott - g. W listopadzie 1989 odszedł Whelan; na jego miejsce dołączył Dave Banton-Power - dr. W 1990 dokooptowano Saula Daviesa —viol, g, Marka Huntera-k, a także Andy'ego Diagrama -tp z PALE SAINTS.
We wrześniu 1992 odszedł Diagram, aby skoncentrować się na pracy w swoich dwóch innych zespołach - The Honkies i The Spaceheads. Z początku posługiwała się tak różnymi nazwami, jak Volume Distortion i Model Team International, ale w końcu zdecydowała się na James, podobno z sympatii dla Jamesa Kirka, gitarzysty Orange Juice.
Grupę założyli muzyczni nowicjusze. Żaden z jej członków nie mógł pochwalić się choćby skromnym doświadczeniem estradowym, ba, żaden nie umiał grać na swoim instrumencie. Nie przejmowali się tym, wręcz przeciwnie. Wierzyli, że niewiedza pozwoli im stworzyć muzykę całkowicie oryginalną, nowatorską. Gdy jednak ich pierwszy klubowy występ okazał się fiaskiem, publiczność bowiem zamiast obiecanych piosenek usłyszała kakofoniczny zgiełk, zaczęli intensywną naukę gry na instrumentach. Właściwym debiutem grupy był udział w wielkim koncercie w manchesterskim klubie Hacienda w 1983 obok m.in. New Order i Durutti Column, udokumentowanym przez Factory wideokasetą A Factory Outing (w wykonaniu James tylko jedna piosenka - Stutter).
Wtedy nawiązała bliższą współpracę z Factory i dla tej firmy nagrała pierwsze płyty: czwórki "Jimone" (1983), "James II" (1985) z takimi piosenkami, jak What's The World (później sięgnął po nią zespół The Smiths), Fire So Close i Hymn From A Village, ujawniającymi różne wpływy, od folku po punk. Promowała je m.in. na wspólnych koncertach z The Fall, Orange Juice i The Smiths, ale z miernym powodzeniem, np. nakład "Jimone" nie przekroczył tysiąca egzemplarzy. Jej karierę komplikowała przyjęta w pierwszym okresie działalności zasada nieudzielania wywiadów. Gilbertson, najbardziej zniechęcony niepowodzeniami, pogrążył się wówczas w nałogu narkotycznym. Na scenę wychodził nieprzytomny, nie mógł utrzymać równowagi, nie potrafił wydobyć z gitary ani jednego dźwięku. Po długich wahaniach koledzy usunęli go z zespołu, a na jego miejsce przyjęli Gotta.
W końcu 1985 grupa podpisała kontrakt z wielką amerykańską firmą Sire. Pierwszymi owocami umowy były dwie płyty wydane w styczniu następnego roku: singel Chain Mail i czwórka "Sit Down", częściowo z tymi samymi nagraniami. Natomiast w lipcu na rynek trafiły singel So Many Ways oraz Stutter. Produkcję albumu powierzono Lenny'emu Kaye'owi, muzykowi znanemu z The Patti Smith Group (Booth zainteresował się rockiem pod wpływem płyty "Horses" Patti Smith; później oddał hołd artystce, która wywarła na nim tak wielkie wrażenie, piosenką Fairground). W repertuarze Stutter dominowały opracowane z rozmachem piosenki i ballady o folkowym odcieniu, np. Skulduggery, Just Hip, So Many Ways. Płyta nie odniosła sukcesu, o co muzycy obwiniali kierownictwo Sire, a kierownictwo Sire - muzyków (szefowie firmy nie mogli np. zrozumieć, dlaczego kwartet zignorował propozycję wspólnej amerykańskiej trasy z The Smiths).
Grupa zrealizowała niebawem następną płytę, ale nie była z niej zadowolona i chciała powtórzyć niektóre nagrania, natomiast szefowie Sire, coraz bardziej poirytowani, odmówili opłacenia dodatkowego czasu w studiu. Strony kłóciły się ze sobą przez osiemnaście miesięcy. Konflikt był ciosem dla grupy - przestano angażować ją na koncerty, muzycy nie mieli środków do życia, dwóch z nich musiało sprzedać samochody. Była wówczas bliska rozpadu lub zmiany nazwy. Ostatecznie Sire wydało we wrześniu 1988 album Strip mine w pierwotnej, nie dopracowanej wersji; ukazały się też dwa single: What For i Ya Ho. Dla muzyków nie było zaskoczeniem, że żadna z tych płyt nie odniosła sukcesu. Ponieważ kontrakt z Sire w tym czasie wygasł, postanowili zaciągnąć pożyczkę i kontynuować działalność na własny rachunek. Tak też uczynili. Za pieniądze uzyskane po długich staraniach z Royal Bank of Scotland zarejestrowali swój koncert w Bath i wydali w marcu 1989 na One man clapping (dystrybucji podjęła się niezależna firma Rough Trade). Płyta, zawierająca ich najlepsze piosenki z dotychczasowej działalności, np. Chain Mail, Stutter, Why So Close i Are You Ready, ale też premierowe, np. Burned - atak na Sire, odniosła sukces.
W tym czasie doszło do konfliktu między Boothem a Whelanem; w rezultacie ten ostatni odszedł, a na jego miejsce przyjęto Bantona-Powera. Kilka tygodni później zaangażowano jeszcze trzech muzyków: Daviesa, Huntera i Diagrama. Kolejną sesję nagraniową opłaciła firma Rough Trade, która jednak popadła w tym czasie w kłopoty finansowe i zwlekała z publikacją Gold mother, mimo powodzenia dwóch singli , które wydała: Sit Down i Come Home. Ostatecznie w marcu 1990 muzycy Podpisali kontrakt z wytwórnią Fontana i to ona trzy miesiące później wypuściła album na rynek oraz sygnowała następne single: How Was Is For You, Come Home (nowa wersja), Lose Control (na stronie B ballada Sunday Morning z repertuaru The Velvet Underground) i Sit Down (nowa wersja). Grupa promowała płyty m.in. na wspólnych koncertach z Davidem Bowiem i The Cure.
Zdobyła wreszcie ogromną popularność. Publiczności spodobały się jej melodyjne, efektownie aranżowane piosenki z ambitnymi tekstami wyrażającymi oburzenie na knowania polityków (Government Walls), zinstytucjonalizowaną religię (God Only Knows), próby zdławienia młodzieżowej kultury spod znaku rave (Bring A Gun). Nie mniejszy sukces odniósł album Seven z lutego 1992, promowany singlami Sound, Born Of Frustration, Ring The Bells i czwórką "Seven". W utworze Live A Love Of Life grupa wprowadziła elementy funku, ale pozostałe piosenki przypominały jej wcześniejsze przeboje. W tekstach znalazły odbicie przemyślenia na temat religii, np. Seven, Heavens, Fling The Betts. Utwór Mother był reakcją na wojnę w Zatoce Perskiej. W 1992 odszedł Diagram.
Wielkim osiągnięciem artystycznym James była płyta Laid z września 1993. Grupa zjawiła się w studiu Real World Petera Gabriela niedaleko Bath wycieńczona wielomiesięczną podróżą koncertową po Stanach Zjednoczonych, Europie i Japonii. Producent Brian Eno zaproponował przełożenie sesji na później, ale pełna wrażeń, m.in. ze wspólnych akustycznych występów z Neilem Youngiem, chciała jak najszybciej przystąpić do pracy. Przedstawiła piosenki subtelniejsze niż dawniej, oszczędniej opracowane, m.in. z użyciem instrumentów akustycznych, tchnące atmosferą spontaniczności i luzu, np. przeboje Sometimes i Laid, a także Out To Get You, Say Something, Five O.
W ambitnych tekstach pojawiły się refleksje na temat m.in. sensu pokuty (One Of The Three, napisany pod wrażeniem Czekając na Godota Samuela Becketta), trwałości związków (Laid), uroków życia w drodze, w podróży (Knuckle Too Far). Popularność zyskały wybrane na single piosenki Sometimes i Laid. Owocem sesji były też nagrania o całkowicie odmiennym charakterze, bliskie stylowi ambient house,obfitujące w improwizacje instrumentalistów - w marcu 1994 jedno z nich, Jam-J, wydano na singlu, a publikację pozostałych tymczasem wstrzymano. Gabriel zachwycił się muzyką James do tego stopnia, że zaprosił grupę do udziału w amerykańskiej wersji organizowanego przez siebie festiwalu WO-MAD (World Of Music And Dance).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chain mail/Hup strings	James	03.1986	93[1]	-	No-Label MIUCT 0355
What for/Island swing	James	03.1988	90[3]	-	No-Label MIUCT 2684	[produced by Hugh Jones]
Sit down/Sky is falling	James	06.1989	2[12]	-	Fontana JIMCD 21	[silver-UK][written by R.W. Palmer][produced by Gil Norton]
Come home/Promised land	James	12.1989	32[8]	-	Fontana JIM 6	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
How was it for you?/Whoops [live]	James	05.1990	32[3]	-	Fontana JIM 5	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
Lose control/Sunday morning	James	11.1990	38[5]	-	Fontana JIM 7	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Flood]
Sound /All my sons	James	11.1991	9[7]	-	Fontana JIM 9	[written by R.W. Palmer][produced by Youth]
Born of frustration/Be my prayer	James	01.1992	13[6]	-	Fontana JIM 10	[written by James][produced by Youth]
Ring the bells/Fight	James	03.1992	37[2]	-	Fontana JIM 11	[written by James][produced by James/Steve Chase]
Seven /Goalies ball/William Burroughs/Still alive EP.	James	07.1992	46[2]	-	Fontana JIM 12	[written by James][produced by Youth]
Sometimes /America	James	09.1993	18[4]	-	Fontana JIM 13	[written by James][produced by Brian Eno]
Laid /Wah wah kits	James	11.1993	25[5]	61[13]	Fontana JIM 14	[written by David Baynton-Power/Tim Booth/Saul Davies/Andy Diagram/Jim Glennie/James Gott/Mark Hunter][produced by Brian Eno]
Jam J/Say something	James	03.1994	24[5]	105[7]	Fontana JIM 15	[written by James][produced by Brian Eno]
She' s a star/Stutter [live]/Johnny Yen [live]	James	02.1997	9[13]	-	Fontana JIM 16	[written by James][produced by Stephen Hague]
Tomorrow /Gone too far/Honest pleasure/All one to me	James	04.1997	12[11]	-	Fontana JIMCD 17	[written by Booth/Gott/Glennie/Brian Eno][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Waltzing along	James	06.1997	23[10]	-	Fontana JIMCD 18	[written by James][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Destiny calling/Goalie' s ball/Assasin/The Lake	James	03.1998	17[10]	-	Fontana JIMCD 19	[written by James][produced by Kames/OTT]
Runaground /Crescendo/Hang on/Be my power	James	05.1998	29[5]	-	Fontana JIMCD 20	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by James/Ott Langrell]
Sit down [1998 remix]	James	11.1998	7[8]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
Sit down [1998 ]	James	01.1999	81[6]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
I know what i' m here for/All good boys	James	07.1999	22[10]	-	Fontana JIM 22	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno]
Just like Fred Astaire/I defeat	James	10.1999	17[9]	-	Fontana JIM 23	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Steve Osborne]
We' re going to miss you/Wisdom of the throat	James	12.1999	48[6]	-	Fontana JIMMC 24	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting away with it [All messed up]/Make it alright/So swell	James	06.2001	22[7]	-	Fontana JIMCD 25	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stutter	James	07.1986	68[2]	-	Blanco YNegroJIMLP1	[produced by Lenny Kaye]
Strip mine	James	09.1988	90[1]	-	Sire JIMLP2	[produced by Hugh Jones/Steve Lovell/Steve Power]
Gold mother	James	06.1990	2[34]	-	Fontana 8485951	[gold-UK][produced by James]
Seven	James	02.1992	2[14]	-	Fontana 5109322	[gold-UK][produced by James/Steve Chase/Youth]
Laid	James	09.1993	3[22]	72[26]	Fontana 5149432	[gold-UK][gold-US][produced by Brian Eno]
Wah wah	James/Brian Eno	09.1994	11[2]	-	Fontana 5228272	[produced by Brian Eno,Markus Dravs]
Whiplash	James	03.1997	9[29]	158[1]	Fontana 5343542	[gold-UK][produced by Brian Eno/Stephen Hague]
The best of James	James	03.1998	1[1][121]	-	Fontana 5368982	[2x-platinium-UK][produced by Brian Eno/Gil Norton/James/Nick Garside/Stephen Hague/Youth]
Millionaires	James	10.1999	2[18]	-	Fontana 5467892	[gold-UK][produced by Brian Eno/Mark Hunter/Saul Davies]
Pleased to meet you	James	07.2001	11[6]	-	Mercury 5861462	[silver-UK][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting Away with It... Live	James	06.2002	102[2]	-	Sanctuary	-
Fresh as a Daisy - The Singles	James	05.2007	12[6]	-	Mercury 1731845	[silver-UK][produced by Brian Eno/Flood/Gil Norton/Hugh Jones/James/Lee Muddy Baker/Lenny Kaye/Nick Garside/Ott/Stephen Hague/Steve Chase/Steve Osbourne/Youth]
Hey Ma	James	04.2008	10[6]	-	Mercury 1764287	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Night Before	James	05.2010	20[3]	-	Mercury 2730015	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Morning After	James	05.2010	19[3]	-	Mercury 2750433	[produced by James/Lee Muddy Baker]
La Petite Mort	James	06.2014	11[5]	-	BMG Rights/Cooking Vinyl COOKCD 604	[produced by Max Dingel]
Girl at the End of the World	James	03.2016	2[8]	-	BMG 538185542	[produced by Max Dingel]

A House

A House, grupa irlandzka. Powstała w kwietniu 1985r w Dublinie. Pierwszy skład: Dave Couse - voc, g, Fergal Bunbury - g, Martin Healy - b, Dermot Wylie - dr.W 1991r odszedł Wylie. Niebawem współpracę z nią nawiązał Dave Dawson - dr, David Morrissey - k i Susan Kavanagh - voc.
Zwróciła na siebie uwagę koncertując u boku The Waterboys. Pierwsze single - Kick Me Again Jesus/When I Change z marca 1987r i Snowball Down/Y.O.U. z czerwca tego roku - nagrała i wydała własnym kosztem (z nalepką R.I.P.).

 Dostrzeżona przez firmę blanco y negro, już dla niej zrealizowała następne płyty: single Heart Happy/Pretty
Something z listopada 1987r i Call Me Blue/Freak Out z czerwca tego roku,I'll Always Be Grateful/Funny Man z września 1988r i I Think I'm Going Mad/I Want Too Much z kwietnia 1990 oraz albumy „On Our Big Fat Merry-Go- Round" z października 1988r i „I Want Too Much" z maja 1990r.
Zaprezentowała się w zgrabnym, chwytliwym, ale chwilami pełnym niepokoju, intrygującym pod względem
literackim repertuarze rockowym z naleciałościami popowymi i folkowymi, porównywanym do dokonań U2, np. Call Me Blue, That's Not The Truth,I Want To Kill Something, The Patron Saint Of Mediocrity, I Think I'm Going Mad.
Niestety nie odniosła większego sukcesu i w 1990r jej umowa z blanco y negro wygasła. Związała się wtedy
z matą niezależną firmą Setanta. Pierwszymi owocami współpracy z nią były czwórki „Doodle" z listopada 1990r i „Bingo Spinster" z września 1991r.
 Ale dopiero następne płyty, nagrane przy pomocy Edwyna Collinsa jako producenta lub współproducenta, przyniosły jej pewną popularność. Były to albumy "I Am The Greatest" z października 1991r i "Wide Eyed And Ignorant" z lipca 1994r oraz towarzyszące im single You're Too Young/Take It Easy On Me ze stycznia 1992r,Endless Art/More Endless Art z czerwca,Take It Easy On Me/Love You z sierpnia i When I first Saw You/I Want To kill Something/Second Wind  z września tego roku oraz Why Me/I Hope I'm Wrong/My Heart Bleeds For You z czerwca 1994r i Here Come The Good Times/ChiIdren Of The Revolution (przeróbka przeboju T. Rex)// Feel Love (przeróbka przeboju Donny Summer) z września tego roku.
 W okresie późniejszym jej kariera się załamała - płyta „No More Apologies" z września 1996r nie zdobyła uznania słuchaczy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Endless Art/Slipping Away	A House	06.1992	46[3]	-	Setanta AHOU 1	[written by A House (Dave Couse/Fergal Bunbury/Martin Healy)][produced by Edwyn Collins]
Take It Easy On Me/I Love You	A House	08.1992	55[2]	-	Setanta AHOU 2	[written by A House (Dave Couse/Fergal Bunbury/Martin Healy)][produced by Edwyn Collins]
Why Me?	A House	06.1994	52[2]	-	Parlophone AHOU 4	[written by A House (Dave Couse/Fergal Bunbury/Martin Healy)][produced by Phil Thornalley]
Here Come the Good Times (Part 1)	A House	10.1994	37[2]	-	Setanta AHOUS 5	[written by A House (Dave Couse/Fergal Bunbury/Martin Healy)][produced by Phil Thornalley]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wide-Eyed and Ignorant	A House	.1994	150[1]	-	EMI 7243 829355 2 0	[produced by Edwyn Collins]