Początków zjawiska znanego jako
The Beatles szukać można w roku 1957 w czasie uroczystości kościelnej w Woolton, dzielnicy Liverpoolu.
Paul Mc Cartney (ur. 18.06.1942 r. w Liverpoolu) udanie zadebiutował wtedy jako gitarzysta
The Quarrymen, grupy skifflowej, w której występował
John Lennon (ur. 9.10.1940 r. w Liverpoolu; zm. 8.12.1980 r, w Nowym Jorku). W ciągu roku doszli jeszcze dwaj rekruci, 15-letni gitarzysta prowadzący
George Harrison (ur. 25.02.1943 r. w Liverpoolu) i basista
Stuart Sutcliffe, przyjaciel Lennona ze szkoły plastycznej (skład uzupełnili okresowo angażowani perkusiści -
Johnny Hutch i
Thomas Moore).
Nowo powstały zespół przelotnie występował jako Johnny And The Moondogs, po czym przechrzcił się na Long John Silver and The Silver Beetles i wreszcie The Silver Beetles. W kwietniu 1960 r. wystąpił przed impresario Larry Parnesera i w nagrodę dostąpił wątpliwego zaszczytu wzięcia udziału jako grupa wspomagająca w męczącym tournee przemijającego idola Johnny'ego Genlk po Szkocji. Jesienią 1960 roku zespół miał już stałą nazwę - The Beatles, perkusistę na pełnym etacie - Pete'a Besta i pewne miejsce w Indra Club Bruno Koschmindera w Hamburgu. W tym czasie wyszlifowali swój repertuar ulubionych kawałków rhythm'n'bluesowych i podczas wyczerpujących, sześciogodzinnych występów grali niemal wszystkie piosenki, jakie przychodziły im do głowy. Już wtedy muzyczno-tekstowe partnerstwo Lennona i McCartneya dało pierwsze owoce, zapowiadając dorobek nie mający sobie równego we współczesnej muzyce rozrywkowej.
Image grupy ulegał subtelnym zmianom, a najbardziej rzucały się w oczy ich nowe, francuskie w stylu fryzury z grzywką, znane później jako „mop-tops". Wymyśliła je rzekomo niemiecka narzeczona Sutcliffa - Astrid Kirchherr. Pierwszy pobyt w Niemczech The Beatles zakończyli w grudniu 1960 roku z chwilą deportowania nieletniego Harrisona i utraty pozwolenia na pracę przez pozostałych. W tym burzliwym okresie, pożegnali się również ze swoim quasi-menedżerem Allanem Willsonem, organizatorem wielu spośród ich wczesnych koncertów. Po dwóch miesiącach odpoczynku zebrali się ponownie, by występować w Cavern Club w Liverpoolu i na krótko powrócić do Niemiec, gdzie grali w klubie Top Ten i towarzyszyli Toni Sheridanowi w nagraniu singla „My Bonnie". W tym czasie Sutcliffe postanowił opuścić zespół i pozostać w Niemczech, oddając rolę basisty bardziej utalentowanemu McCartneyowi.
W listopadzie 1961 roku miejscowy impresario Brian Epstein zauważył Beatlesów w Cavern Club i wkrótce został ich menedżerem. Pomimo entuzjazmu Epsteina kilka ważnych wytwórni płytowych zignorowało zespół. Dopiero firma Decca zgodziła się na próbne przesłuchanie w dniu Nowego Roku 1962 r. Przez jakiś czas zwodzono ich, po czym decyzją sekcji do spraw kontaktów z artystami, której szefował Dick Rowe, odrzucono na rzecz grupy Brian Poole And The Tremeloes. Inne wytwórnie wykazały jeszcze mniej entuzjazmu niż Decca, która przynajmniej potraktowała zespół poważnie i sfinansowała sesję nagraniową, l0 kwietnia 1962 r. nadeszła kolejna zła wiadomość na wylew krwi do mózgu zmarł ich były basista Stuart Sutcliffe.
Następnego dnia zespół wyleciał do Niemiec by przez siedem tygodni występować w Star Club w Hamburgu. W maju Epsteinowi udało się wreszcie przekonać do Beatlesów producenta z EMI, George'a Marlina, który przydzielił ich wytwórni Parlophone. Trzy miesiące później z zespołu zwolniono Pete'a Besta, co wywołało publiczne kontrowersje i głośne protesty jego sympatyków. Na jego miejsce w sierpniu 1962 r. przyszedł Ringo Starr (właśc. Richard Starkey, ur. 7.07.1940 r. w Liverpoolu), ekstrawertyczny perkusista formacji Rory Storm And The Hurricanes.
Pod koniec 1962 r. The Beatles przebili się na brytyjską listę przebojów swoim debiutanckim singlem „Love Me Do" i w tym samym miesiącu po raz ostatni wystąpili w Star Club. Epstein zawarł tymczasem umowę z wydawcą muzycznym Dickiem Jamesem, która doprowadziła do powstania lukratywnego wydawnictwa Northern Songs.
13 lutego 1963 roku Beatlesi wystąpili w telewizji brytyjskiej w programie „Thank Your Lucky Stars" promując swój nowy singel „Please Please Me". Oglądało ich sześć milionów widzów i był to decydujący moment ich kariery. Zaczynał się rok, w którym Beatlesi mieli w imieniu prostych ludzi rozpocząć ofensywę na muzykę, modę i sztukę popularną. „Please, Please Me , ze swoją charakterystyczną mieszanką harmoniczną i zaraźliwym rytmem, wkrótce znalazło się na szczycie list, zapowiadając bliski moment detronizacji piosenkarzy - solistów przez nieodpartą falę talentu rodem z Liverpoolu i okolic.
Od tej chwili z każdym kolejnym nagraniem Beatlesi posuwali się do przodu - artystycznie i komercyjnie. Po siedmiu tygodniach na szczycie z „From Me To You" nagrali zawodzącego rock'n'rolla „She Loves You" z magiczną, chwytliwą frazą („Yeah, Yeah, Yeah"), która odbijała się później wielokroć echem w nagłówkach prasowych. „She Loves You" doszła do l. miejsca, potem spadła, by siedem tygodni później powrócić na szczyt, gdy beatlemania trzymała już w okowach cały kraj. W końcu została zdetronizowana przez „I Want To Hold Your Hand", piosenkę która szczyciła się ponad milionowymi zamówieniami sprzedaży i weszła na listę od razu na 1. miejsce. Beatlesi byli już na dobrej drodze by stać się najbardziej regularnymi zdobywcami pierwszych miejsc wszechczasów.
Do 1964 roku Ameryka stanowiła dla ambitnych brytyjskich wykonawców jałową glebę. Tylko dzięki łutowi szczęścia odnosiły tam sukces nagrania takie jak np. „Telstar" grupy Tornados. Beatlesi zmienili to raz na zawsze. Dzięki prezentacji w bardzo popularnym programie telewizyjnym ,,Ed Sulivan Show" piosenka „I Want To Hold Your Hand" odniosła w Ameryce sukces i sprzedawała się tam w ilościach, które przyćmiły nawet jej powodzenie w Wielkiej Brytanii. Z dnia na dzień popularność grupy doszła w USA do poziomu wyższego niż w Anglii. W kwietniu zajmowali pięć pierwszych miejsc w Gorącej Setce magazynu „Billboard", a w Kanadzie szczycili się dziewięcioma nagraniami w Top 10. Praktycznie bez niczyjej pomocy uczynili Liverpool muzyczną stolicą świata, a beatowy boom wkrótce przetoczył się przez Wielką Brytanię i nieubłaganie kierował do USA.
Razem z Bobem Dylanem Beatlesi pokazali światu, że muzyka pop może być inteligentna i zasługuje nie tylko na uwielbienie ze strony wrzeszczących hord nastolatków, ale także na poważne potraktowanie ze strony mediów i krytyków. Trwało handlowe szaleństwo; beatlesowskie odznaki, lalki, gumy do żucia, a nawet puszki z oddechem Beatlesa szły jak woda, ale członkowie zespołu podkreślali, że sprzedaż takich gadgetów może przynieść tyleż korzyści co strat. Co najważniejsze jednak, dzięki konsekwentnemu pisaniu własnych piosenek, udało im się przełamać autorski monopol Tin Pan Alley. Z chwilą przeciwstawienia się swemu producentowi i odrzucenia kompozycji „How Do You Do It?" Mitcha Murraya na rzecz własnej „Please Please Me", Lennon i McCartney zapoczątkowali istotne zmiany w świecie fonograficznym, które w efekcie zrewolucjonizowały przemysł nagraniowy.
Ich talent kompozytorski był tak płodny, że własne nadwyżki wysokiej klasy utworów mogli przekazywać innym wykonawcom takim jak Billy J. Kramer, Cillia Black, The Fourmost czy Peter And Gordon. Swoim rywalom - Rolling Stonesom, nie tylko przekazali jeden ze swoich wczesnych hitów ,,I Wanna Be Your Man", ale także zachęcili do komponowania i uzyskiwania przez to automatycznych dochodów z honorariów autorskich.
W 1965 roku twórczość Lennona i McCartneya nabrała zadziwiającej dojrzałości, a płyty zespołu w coraz mniejszym stopniu opierały się o obce utwory. Dotąd kompozycje Chucka Benyego. Buddy Holly'ego, Carla Perkinsa, Bacharacha i Davida, Leibera i Stollera, Goffina i King sadowiły się wygodnie obok nowych Beatlesowskich standardów. Z każdym kolejnym albumem zespół wyzwalał się jednak z tych pierwotnych wpływów i wyruszał w nowe, nie zbadane rejony muzyki pop. Zabierał w tę podróż swą masową widownię i nawet w tradycyjnie popowych gatunkach zawsze przydawał swoim utworom oryginalności. Ich dwa pierwsze filmy. ,.A Hard Day's Night" i „Help!", nie były zwykłą, popową. celuloidową gumą do żucia. Wyróżniały się dowcipem i pomysłowością i odniosły sukces tak u krytyki, jak i masowej widowni.
Narodowe uwielbienie dla muzyków najlepiej oddaje chyba umieszczenie ich w 1965 roku na Queen's Honours List i przyznanie każdemu Orderu Imperium Brytyjskiego za zasługi dla przemysłu brytyjskiego. Pod koniec roku wydali swój pierwszy singel, którego obie strony: „We Can Work It Out" i „Day Tripper", wspólnie zajęły pierwsze miejsce na liście. Widać z tego jak trudny stał się teraz podział nagrań między stronę A i B.
Najbardziej u Beatlesów imponuje ich symetria - byli przeciwstawni, a jednocześnie uzupełniali się. Ballady były domeną McCartneya. autora takich sentymentalnych standardów jak „Yesterday" i „I'll Follow The Sun", podczas gdy Lennon uderzał w bardziej osobiste i silnie emocjonalne tony, np. w smętnej piosence „Baby's In Black" czy w utrzymanym w szybszym tempie nagraniu „Help". Język tekstów ich utworów nie był banalny, np. „Help" była pierwszą piosenką pop, w której użyto dość rzadkiego wyrazu „insccure"(niepewny). Obaj autorzy mieli na siebie ogromny wpływ i, razem czy osobno, okazywali się równie biegli w pisaniu tak ballad jak i szybkich rock'n' rolli. Nawet przy opracowywaniu przeróbek, od płaczliwej interpretacji „Kansas City" Paula, po krzykliwą „Twist And Shout" Johna zaznaczała się ta dwoistość talentu w traktowaniu różnorodnego materiału muzycznego.
Na święta Bożego Narodzenia 1965 roku ukazał się album, który nie był już zwykłym zbiorem przyszłych przebojów czy ulubionych standardów, ale pełną wypowiedzią artystyczną. Płyta Rubber Soul zadziwiała swą różnorodnością, od ostro satyrycznej piosenki „Nowhere Man" i refleksyjnej ,,In My Life", po piękną „Michelle", która doczekała się dużej liczby przeróbek, by np. w wersji grupy The Overlanders zająć 1. miejsce na liście brytyjskiej. Były tam, jak zawsze u Beatlesów, muzyczne wycieczki w przyszłość, a także Harrison grający na sitarze w zawiłej piosence o miłości - „Norwegian Wood". W tym samym roku The Byrds, Yardbirds i Rolling Stoncs wprowadzili do swoich utworów brzmienie inspirowane muzyką wschodu, a prasa muzyczna zaczęła napomykać o Ravim Shankarze, muzyku innego pokroju niż gwiazdy pop. Znamienne, że faworyt Shankara - George Harrison dostarczył na Rubber Soul dwie kompozycje „Think For Yourself" i ,,If I Needed Someone" (także przebój grupy The Hollies).
W 1966 roku The Beatles nadal wykonywali swoje coraz bardziej skomplikowane aranżacje przed trudną do okiełznania, wrzaskliwą publicznością. Dla wielu fanów jednak tego typu reakcje spowszedniały i powoli traciły swój urok. W Tokio Beatlesi ściągnęli na siebie gniew bojowo nastawionych studentów, którzy zaprotestowali przeciw ich występowi w Budokan, Po otrzymaniu pogróżek zamachu na życie kwartet opuścił Japonię w podłych nastrojach, nieświadom tego, że najgorsze miało dopiero nadejść. Wizyta w Manilli doprowadziła niemal do zamieszek, gdy Beatlesi nie raczyli udać się na przyjęcie wydane przez prezydenta Fcrdinanda Marcosa. Przed opuszczeniem Manilli zostali gwałtownie zaatakowani przez rozwścieczonych krajowców. Kilka tygodni później przeżyli dalszy szok na wiadomość, że w południowych stanach Ameryki ceremonialnie pali się ich płyty. Powodem szału była nonszalancka uwaga Lennona na temat współczesnego zubożenia duchowego: „Jesteśmy teraz bardziej popularni niż Jezus".
Jego słowa minęły bez echa w Wielkiej Brytanii, ale pech chciał, że zacytowano je w amerykańskim piśmie młodzieżowym. Wywołało to pogróżki pod adresem członków grupy i masową kampanię ze strony Ku Klux Klanu nawołującą do zlikwidowania zagrożenia jakim byli Beatlesi. Latem 1966 roku zespół - zmęczony i zniechęcony - 29 sierpnia zagrał swój ostatni oficjalny koncert w Candlestick Park w San Francisco.
Kontrowersje na temat ich występów nie zaszkodziły jakości ich nagrań. Przebój „Paperback Writer" był kolejnym krokiem naprzód ze swoją wspaniałą, wyszukaną harmonią i czarująco prozaicznym tematem. Wkrótce po nim przyszedł singel, z którego obie strony zajęły pierwsze miejsce na liście: „Yellow Submarine" i „Eleanor Rigby". Ta pierwsza piosenka to swoista rymowanka dziecięca ubarwiona odgłosami mechanicznymi, a druga - to pozbawiona ckliwości i błyskotliwie zorkiestrowana opowieść o samotności. Towarzyszący singlowi album Revolver był równie różnorodny; od zjadliwej piosenki ,,Taxman" Harrisona i rzewnych „For No One" i „Here There And Everywhere" McCartneya, po oddające narkotyczne wizje „She Said She Said" i „Tomorrow Never Knows" Lennona. Niektórzy uważają, że to ostatnie nagranie najtrafniej, jak dotąd, oddaje poprzez muzykę wrażenia odczuwane pod wpływem LSD.
Po 1966 roku, nie będąc już zobligowani do występów na żywo, Beatlesi wycofali się w zacisze studia nagraniowego. Ich artystyczny image także uległ matemorfozie. Na fotografiach w milionach młodzieżowych pokoi wszyscy czterej dumnie obnosili teraz wąsy, a Lennon spoglądał zuchwale zza swych słynnych, okrągłych okularów. Długie, sześciomiesięczne oczekiwanie na nową płytę przerwali wydaniem „Penny Lane"/„Strawbeny Fields Forever", uważanego przez wielu za ich najlepszy singel. Jak na ironię, płytka nie zdołała wyprzedzić sentymentalnego hitu „Release Me" Engelberta Humperdincka, który przerwał długą serię zwycięstw kolejnych hitów Beatlesów na liście brytyjskiej. Niemniej jednak singel ten stanowił kamień milowy, znakomicie oddając bliźniacze talenty Lennona i McCartneya. Choć style obu autorów coraz bardziej dawały się odróżnić, ciągle najsilniej uderzały podobieństwa między nimi. Obie piosenki były peanami na cześć starego Liverpoolu; Paul przywoływał dziecięce wspomnienia z Penny Lane, a John uwieczniał sierociniec Strawberry Fields. W obu nagraniach pojawiały się elementy absurdalne; w Penny Lane krajobraz ulicy zapełnia krzątanina jej przeróżnych mieszkańców, w tym strażaka uciekającego przed ulewą i pielęgniarki sprzedającej maki, że gra w sztuce, ale w istocie gra w niej.
Piosenka „Strawberry Fields Forever" jest bardziej filozoficzna. Lennon wyraża w niej pogląd fenomenalistyczny („Nic nie jest rzeczywiste") i dramatyzuje wewnętrzny dialog przerywany kwalifikującymi zwrotami („To znaczy, sądzę, że się nic zgadzam"). Od strony muzycznej oba utwory były podobnie intrygujące; „Penny Lane" - pamiętne z dźwięku (trąbki piccolo i roziskrzonego gasnącego brzmienia perkusji, a „Strawberry Fields Forever" z połączenia dwóch całkiem odmiennych wersji tej samej melodii zagranej na wiolonczeli i dla wrażenia niesamowitości odtworzonej od tyłu. Ten najbardziej nowatorski singel Beatlesów miał, w zamyśle, stać się perłą ich kolejnego albumu, ale w lecie 1967 roku zebrali już dość materiału na 13 nowych utworów.
Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band okazał się czymś więcej niż zwykłym albumem pop. Była to ikona obejmująca elementy składowe kultury młodzieżowej lat 60-tych pop artu, krzykliwych strojów, narkotyków, łatwego mistycyzmu i ucieczki spod opieki rodziców. Obwoluta płyty sama w sobie była rewelacją. Choć już i wcześniej, na Beatles for Sale i Revolver, Beatlesi eksperymentowali z collagem, to na płycie Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band pomysł ten doprowadzili do jego logicznej skrajności umieszczając na okładce zdjęcia wszystkich osób, które wywarły na ich życie istotny wpływ. Album uatrakcyjniały również rozkładana koperta, wycinane figurki z kartonu oraz - po raz pierwszy na płycie z muzyką pop - teksty piosenek. A sama muzyka była jeszcze bardziej niezwykła i ożywcza. Zamiast tradycyjnych przerw między utworami, jedna piosenka łączyła się z następną poprzez rozmowy w studio, śmiech, elektroniczne i zwierzęce odgłosy. Powstał w ten sposób ciągły, chaotyczny ruch dźwiękowy, prekursor albumów koncepcyjnych - efekt pomysłowości producenta George'a Martina.
Piosenki to prawdziwie nowatorskie eseje, zadziwiające różnorodnością. Są wśród nich: animowana psychodelia - w „Lucy In The Sky With Diamonds", pastisz rodem z music-hallu - w „When I'm 64", atmosfera cyrku - w „Being For The Benefit Of Mr Kite", wschodnia przypowieść filozoficzna-w „Wi-thin You, Without You", a nawet współczesny moralitet - w „She's Leaving Home". Obficie występują też różne efekty i niespodzianki dźwiękowe; organy parowe, orkiestra, sitary, a nawet zwierzęta hodowlane i rozszczekane stado wyżłów w zakończeniu piosenki „Good Moming, Good Morning". Album zamyka opowieść „Day In The Life", bodaj najambitniejsze dzieło zespołu. Finałową niespodziankę stanowiły dźwięki orkiestry nagrane w częstotliwości ponad 20.000 Hz, dochodzące do nuty niesłyszalnej ludzkim, a tylko psim uchem. Zadbano, by nawet gramofon nie zakłócał odbioru muzyki - rowek na płycie został tak przycięty by końcowy fragment był powtarzany w nieskończoność.
Lato 1967 r, było zadziwiająco bogate w wydarzenia, nawet jak dla Beatlesów. Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band znalazł się na pierwszym miejscu listy albumów, a zespół wystąpił na żywo w telewizji, grając hymn tamtych czasów - „All You Need Is Love". Tydzień później utwór ten wszedł na listę od razu na pierwsze miejsce, przypominając dawne czasy beatlemanii. Również tego lata - 27 sierpnia, doszło do smutnego wydarzenia - zmarł Brian Epstein. Przyczyną śmierci było przedawkowanie - jak wielu twierdziło świadome narkotyku o nazwie carbitrol. Przy duchowym wsparciu Maharishi Mahesh Yogiego Beatlesi przyjęli tę śmierć spokojnie i postanowili sami dbać o swe interesy, bez pomocy menedżera.
Pierwszym owocem ich pracy bez Epsteina był film „Magical Mystery Tour", nakręcony w dzień po Bożym Narodzeniu 1967 roku. Choć sam fantasmagoryczny, obraz wzbudził mieszane recenzje; nikt nie mógł mieć zastrzeżeń do muzyki, wydanej pierwotnie w unikatowej formie dwóch maxi singli z sześcioma świetnie opracowanymi piosenkami. Zestaw bez trudu doszedł do drugiego miejsca w Wielkiej Brytanii, co było precedensem w historii list przebojów. Jak na ironię, drogę do szczytu zagrodził mu tradycyjny Beatlesowski singel bożonarodzeniowy; chwytliwe nagranie „Hello Goodbye".
Rok 1968 okazał się dla Beatlesów kolejnym ważnym okresem, w którym urzeczywistnili swoje najnowsze przedsięwzięcie: wytwórnię Apple. Przez krótki czas funkcjonował ich źle prowadzony salon mody, a na froncie płytowym powrócili do rock'n' roiła ze swoim jedenastym, transatlantyckim zwycięzcą na liście: „Lady Madonna". Później, w tym samym roku pojawił się pierwszy singel z wytwórni Apple z fascynującym nagraniem „Hey Jude". Ta wzruszająca ballada, przechodząca w chwytliwy refren do wspólnego, swobodnego śpiewania trwała ponad siedem minut. Czyniło ją to w owym czasie najdłuższą piosenką notowaną na pierwszym miejscu listy przebojów. Pojawił się też ich trzeci film, „Yellow Submarine". Był to obraz rysunkowy, którego grafikę uznano za kamień milowy w technice animacji. Na jego ścieżce dźwiękowej znalazło się kilka przypadkowych nagrań, wydanych na płycie w następnym roku. Przy wielkiej płodności muzyków resztę najnowszego materiału zamieścili na podwójnym albumie The Beatles opakowanym w nieskazitelnie białą okładkę.
W ocenie George'a Martina byłby to wspaniały pojedynczy longplay. Znalazły się na nim błyskotliwe momenty ukazujące szeroką gamę beatlesowskiego talentu; od piosenki „Back In The USSR", dedykowanej Chuckowi Berry i grupie The Beach Boys, po hołd wyrażony matce przez Lennona w utworze „Julia" i jedno z największyh osiągnięć mistrzostwa melodycznego McCartneya balladę „Blackbird". Przynajmniej raz w szranki o wybór najlepszego utworu na płycie mógł stanąć Harrison, dzięki nagraniu „While My Guitar Gently Weeps", w którym swe umiejętności gitarzysty zaprezentował dodatkowo Eric Clapton. Idealną piosenką do interpretacji przez innych wykonawców była „Ob-La-Di, Ob-La-Da", z powodzeniem wprowadzona przez zespół Marmalade na l. miejsce w Wielkiej Brytanii. Trzeba jeszcze wspomnieć o „Helter Skelter", która w chorym umyśle psychopaty Charlesa Mansona nabrała mocy symbolicznej. Znalazło się też na niej kilka przeciętnych piosenek pozostawiających wrażenie niedopracowania, a także kilka nieprzemyślanych niewypałów, takich jak skrajnie eksperymentalne nagranie „Revolution No. 9" czy kalamburowe „Goodnight". Album The Beatles ukazał czterech muzyków pracujących we wzajemnej izolacji i obojętności.
O tym, że Beatlesi nie znali się zupełnie na interesach najlepiej świadczy zła kondycja ich imperium Apple. Dopiero bezwzględne działania Allena Kleina przywróciły względny porządek. Nowy realizm, którym przesiąknięte były początki ery Beatlesów, znów stał się widoczny w ich twórczości. Podobnie jak wielu innych wykonawców, w tym Bob Dylan i The Byrds, postanowili zamknąć dekadę lat 60-tych powrotem do mniej skomplikowanych form muzycznych. Zapowiedzią tego powrotu do źródeł był przebój o stosownym tytule „Get Back" z gościnnym udziałem Billy'ego Prestona na organach.
Nagranie to weszło na sam szczyt listy hitów. Podczas następnej sesji nagraniowej, tym razem w obecności kamer, Beatlesi wykonali dziesiątki swych piosenek, w tym i takie których nie grali od czasów hamburskich. Owocem sesji były niezliczone szpule taśm, które doczekały się opracowania dopiero w następnym roku. Tymczasem dla wąskiego grona wybrańców na dachu siedziby Apple przy Savile Rów w Londynie 30.01.1968 r. odbył się ostatni publiczny występ zespołu. W niepewnym dla nich roku 1969 Beatlesi zanotowali swój ostatni numer l na liście w Wielkiej Brytanii - ironiczną piosenkę „Ballad Of John And Yoko" wykonywaną tylko przez Lennona i McCartneya.
Usilnie starając się zakryć pęknięcia coraz bardziej widoczne w ich wzajemnych osobistych i zawodowych stosunkach, cała czwórka zebrała się ponownie by nagrać long-play Abbey Road. Płytę zdominował umieszczony na stronie B zestaw utworów takich jak „Mean Mr. Mustard", „Polythene Pam", „She Came In Through The Bathroom Window" i „Golden Slumbers"/„Carry That Weight" misternie splecionych w przekonującą całość. Na singlu towarzyszącym albumowi zestawiono sugestywną piosenkę „Come Together" Lennona z utrzymanym w McCartneyowskim stylu standardem „Something" Harrisona. Co ciekawe, płyta ta doszła „tylko" do 4. miejsca w Wielkiej Brytanii, co było najniższą pozycją od czasu „Love Me Do" z 1962 roku. Mały to jednak kłopot w porównaniu z nieszczęściem jakie spotykało ich inne piosenki. Otóż Dick James potajemnie odsprzedał spółce ATV wydawnictwo Northern Songs. W następnych latach ten bezcenny katalog przechodził z rąk do rąk, by w końcu znaleźć się w posiadaniu milionera i supergwiazdy Michaela Jacksona, skąd nie zdołały go już wyrwać nawet połączone siły finansowe McCartneya i Yoko Ono.
Szykując się do podjęcia różnych projektów solowych, Beatlesi przebrnęli przez rok 1970. Ich rozejście się zdradził światu film „Let It Be". Album o tym samym tytule, zebrany przez Phila Spectora, wywołał pewne kontrowersje. Wydano go pierwotnie w kartonowym pudełku i dodano do niego książkę. Spowodowało to podniesienie ceny do poziomu niemal zaporowego. Od strony muzycznej widzimy Beatlesów spoglądających za siebie ku lepszym dniom ze smutkiem i wzruszeniem. Świadczy o tym skromna piosenka „Two Of Us", a także prymitywna „The One After 909", którą grali jeszcze jako Quarrymen. Warto wspomnieć o nagranej z orkiestrą „Long And Winding Road" - ich ostatnim przeboju na listach amerykańskich. Sam McCartney twierdził, że wolał jej wersję filmową, bez orkiestry. Na płycie znalazł się też ich ostatni oficjalny singel o trafnie dobranym tytule: „Let It Be", który zadebiutował na liście brytyjskiej na miejscu drugim, by zaraz po tygodniu spaść na trzecie. Takie notowanie było dla wielu ostatecznym rozczarowaniem przed nieuniknionym, choć
mimo wszystko zaskakującym rozpadem grupy. Gorzkie rozejście się Beatlesów, bardziej niż kres jakiejkolwiek innego zespołu w przeszłości lub w przyszłości, symbolizowało zakończenie ery, którą zdominowali i współtworzyli.
30 Listopada 1994 r. w sprzedaży pojawił się podwójny album Live At The BBC. Utwory, które znalazły się na płycie zostały wybrane przez George'a Martina we współpracy z firmami Apple i BBC. Utwory te to po raz pierwszy wydane 56 piosenek, które zostały nagrane przez Beatlesów dla BBC na początku lat 60-tych.
|
Single |
| Tytu³ |
Wykonawca | Data wydania |
UK |
US |
Wytwórnia
[UK/US] |
Komentarz |
| Love me do/P.S. I love you | Beatles | 5.10.1962/04.1964 | 17[18] | 1[1][14] side B:10[8] | Parlophone R 4949/Tollie SP 9008 | [platinum-US][silver-UK][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Please please me/Ask me why | Beatles | 11.01.1963/02.1963 | 2[18] | - | Parlophone R 4983/Vee Jay VJ 498 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Please please me/From me to you | Beatles | 01.1964 | - | 3[13] side B:41[6] | -/Vee Jay 581 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| From me to you/Thank you girl | Beatles | 04.1963/05.1963 | 1[7][25] | - | Parlophone R 5015/Vee-Jay VJ 522 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| She loves you/I'll get you | Beatles | 08.1963/01.1964 | 1[6][36] | 1[2][15] | Parlophone R 5055/Swan 4152 | [silver-UK][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| I want to hold your hand/This boy US side B:I saw her standing there | Beatles | 11.1963/01.1964 | 1[5][24] | 1[7][15] side B:14[11] | Parlophone R 5084/Capitol 5112 | [gold-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| My Bonnie/The Saints (When the Saints Go Marching In) | Tony Sheridan & Beatles | 01.1962/06.1964 | 48[1] | 26[6] | Polydor NH 66 833/MGM 13 213 | [written by Traditional, arranged by Tony Sheridan][produced by Bert Kaempfert] |
| Can' t buy me love/You can't do that | Beatles | 03.1964/03.1964 | 1[3][17] | 1[5][10] side B:48[4] | Parlophone R 5114/Capitol 5150 | [silver-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Twist and shout/There's a place | Beatles | 03.1964 | - | 2[11] side B:74[1] | -/Tollie SP 9001 [US] | [platinum-UK][platinum-US][written by Phil Medley, Bert Russell][produced by George Martin] |
| Roll over Beethoven/Please Mr. Postman | Beatles | 03.1964 | - | 68[4] | -/Capitol 72 133 [US] | [A:written by Chuck Berry][B:written by McCartney–Lennon][produced by George Martin] |
| All my loving/This boy | Beatles | 03.1964 | - | 45[6] | -/Capitol 72 144 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Do you want to know a secret/Thank you girl | Beatles | 03.1964 | - | 2[11] side B:35[7] | -/Vee Jay 587 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Why/Cry for a shadow | Tony Sheridan & Beatles | 04.1964 | - | 88[1] | -/MGM 13 227 | [written by Bill Crompton, Tony Sheridan][produced by Bert Kaempfert] |
| Four by The Beatles [E.P.] | Beatles | 06.1964 | - | 92[3] | -/Capitol EAP 2121 [US] | |
| Sie liebt dich [She loves you]/I'll get you | Beatles | 06.1964 | - | 97[1] | -/Swan 4182 | |
| A hard day' s night/Things we said today US side B:I should have known better | Beatles | 07.1964/07.1964 | 1[3][15] | 1[2][13] side B:53[4] | Parlophone R 5160/Capitol 5222 | [silver-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Ain' t she sweet/If You Love Me, Baby US side B:Nobody's child | Beatles | 06.1964/1.07.1964 | 29[6] | 19[9] | Polydor 52317/Atco 6308 | [written by Jack Yellen, Milton Ager][produced by Bert Kaempfert][#1 hit w 1927r-Ben Bernie] |
| And i love her/If i fell | Beatles | 20.07.1964 | - | 12[9] side B:53[9] | -/Capitol 5235 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| I' ll cry instead/I'm happy just to dance with you | Beatles | 08.1964 | - | 25[7] side B:95[1] | -/Capitol 5234 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Matchbox /Slow down | Beatles | 09.1964 | - | A:17[8];side B:25[7] | -/Capitol 5255 [US] | [side A:written and recorded by Carl Perkins in 1956r/side B:written and recorded by Larry Williams in 1958r][produced by George Martin] |
| I feel fine /She' s a woman | Beatles | 11.1964/12.1964 | 1[5][14] | A:1[3][11]side B:4[9] | Parlophone R 5200/Capitol 5327 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Eight days a week /I don' t want to spoil the party | Beatles | 02.1965 | - | A:1[2][10];side B:39[6] | -/Capitol 5371 | [gold-US][silver-UK][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| 4- by The Beatles [E.P.] | Beatles | 02.1965 | - | 68[5] | -/Capitol R-5365 | |
| Ticket to ride /Yes it is | Beatles | 04.1965/04.1965 | 1[3][14] | A:1[1][11]B:46[4] | Parlophone R 5265/Capitol 5407 | [silver-UK][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Help !/I'm down | Beatles | 07.1965/08.1965 | 1[3][17] | 1[3][13] side B:101 | Parlophone R 5305/Capitol 5476 | [gold-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Yesterday /Act naturally | Beatles | -/09.1965 | - | A:1[4][11]side B:47[7] | -/Capitol 5498 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin][side B:country hit Bucka Owensa w 1963r] |
| We can work it out /Day Tripper | Beatles | 12.1965/12.1965 | 1[5][12] | A:1[3][12]side B:5[10] | Parlophone R 5389/Capitol 5555 | [silver-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Nowhere man /What goes on | Beatles | 03.1966 | - | A:3[9]B:81[2] | -/Capitol 5587 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Paperback writer /Rain | Beatles | 06.1966/06.1966 | 1[2][16] | A:1[2][10]B:23[7] | Parlophone R 5452/Capitol 5651 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Yellow submarine /Eleanor rigby | Beatles | 08.1966/08.1966 | 1[4][14] | A:2[9]B:11[8] | Parlophone R 5493/Capitol 5715 | [gold-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Penny lane /Strawberry fields forever | Beatles | 02.1967/02.1967 | 2[13] | A:1[1][10]B:8[9] | Parlophone R 5570/Capitol 5810 | [silver-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| All you need is love /Baby you' re a rich man now | Beatles | 07.1967/07.1967 | 1[3][16] | A:1[1][11]B:34[5] | Parlophone R 5620/Capitol 5964 | [silver-UK][gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Hello goodbye /I am the walrus | Beatles | 11.1967/12.1967 | 1[7][13] | A:1[3][11]B:56[4] | Parlophone R 5655/Capitol 2056 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Lady Madonna /The inner light | Beatles | 03.1968/03.1968 | 1[2][9] | A:4[11]B:96[1] | Parlophone R 5675/Capitol 2138 | [platinium-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Hey Jude /Revolution | Beatles | 08.1968/09.1968 | 1[2][25] | A:1[9][19]B:12[11] | Parlophone R 5722/Capitol 2276 | [platinum-UK][4x-platinium-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Get back /Don' t let me down | Beatles | 04.1969/05.1969 | 1[6][23] | A:1[5][12]B:35[4] | Apple R 5777/Capitol-Apple 2490 | [silver-UK][2x-platinium-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin, Glyn Johns] |
| The ballad of John and Yoko/Old brown shoe | Beatles | 05.1969/06.1969 | 1[3][14] | 8[9] | Apple R 5786/Capitol-Apple 2531 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Something /Come together | Beatles | 10.1969/10.1969 | 4[12] | A:1[1][16]B:3[16] | Apple R 5814/Capitol-Apple 2654 | [gold-UK][2x-platinium-US][written by George Harrison][produced by George Martin] |
| Let it be/You know my name [Look up the numbers] | Beatles | 03.1970/03.1970 | 2[10] | 1[2][14] | Apple R 5833/Capitol-Apple 2764 | [platinum-UK][2x-platinium-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| The long and winding road /For you blue | Beatles | 05.1970 | - | A:1[2][10] | -/Capitol-Apple 2832 | [silver-UK][platinium-US][written by Lennon-McCartney][produced by Phil Spector] |
| Yesterday/I should have known better | Beatles | 03.1976 | 8[7] | - | Parlophone R 6013/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Hey Jude [re-issue]/Revolution | Beatles | 04.1976 | 12[7] | - | Parlophone R 5722 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Paperback writer [re-issue]/Rain | Beatles | 04.1976 | 23[5] | - | Parlophone R 5452/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Got to get you into my life/Helter skelter | Beatles | 06.1976 | - | 7[16] | -/Capitol-Apple 4347 | [gold-US][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Back in U.S.S.R./Twist and shout | Beatles | 07.1976 | 19[6] | - | Parlophone R 6061/- | [silver-UK][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Get back [re-issue]/Don't Let Me Down | Beatles | 04.1976 | 28[5] | - | Apple R 5777/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Strawberry fields forever [re-issue]/Penny Lane | Beatles | 04.1976 | 32[3] | - | Parlophone R 5570/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Help ! [re-issue]/ I'm Down | Beatles | 04.1976 | 37[3] | - | Parlophone R 5305/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Ob-la-di ob-la-da /Julia | Beatles | 11.1976 | - | 49[6] | -/Capitol 4347 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Sgt Pepper' s lonely Hearts Club Band-With a little help from my friends/A day in the life | Beatles | 09.1978/09.1978 | 63[3] | 71[7] | Apple R 6022/Capitol 4612 | [silver-UK][written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Beatles movie medley | Beatles | 06.1982/03.1982 | 10[9] | 12[11] | Apple R 6055/Capitol 5107 | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin, Phil Spector] |
| Love me do [reissue]/ P.S. I Love You | Beatles | 10.1982 | 4[7] | - | Apple R 4949/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Please please me [reissue]/Ask Me Why | Beatles | 01.1983 | 29[4] | - | Parlophone UK RP 4983/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| From me to you [reissue]/Thank You Girl | Beatles | 04.1983 | 40[4] | - | Parlophone R 5015/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| She loves you [reissue]/I'll Get You | Beatles | 09.1983 | 45[3] | - | Parlophone RP 5055/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| I want to hold your hand [reissue]/This Boy | Beatles | 11.1983 | 62[2] | - | Parlophone R 5084/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Can't buy my love [reissue]/You Can't Do That | Beatles | 03.1984 | 53[2] | - | Parlophone RP 5114/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| A hard days night [reissue] | Beatles | 07.1984 | 52[2] | - | -/- | |
| I feel fine [reissue]/ She's A Woman | Beatles | 12.1984 | 65[1] | - | Parlophone R 5200/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Ticket to ride [reissue]/Yes It Is | Beatles | 04.1985 | 70[2] | - | Parlophone R 5265/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Yellow submarine/Eleanor rigby [reissue] | Beatles | 08.1986 | 63[1] | - | Parlophone R 5493/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
Twist and shout [reissue]/There's a place | Beatles | 08.1986 | - | 23[15] | -/Capitol 5624 | [written by B. Russell, P. Medley][produced by George Martin] |
| Strawberry fields forever/Penny Lane [reissue] | Beatles | 02.1987 | 65[2] | - | Parlophone RP 5570/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| All you need is love [reissue]/Baby, You're A Rich Man | Beatles | 07.1987 | 47[3] | - | Parlophone R 5620/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Hello,goodbye [reissue]/ I Am The Walrus | Beatles | 12.1987 | 63[1] | - | Parlophone R 5655/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Lady Madonna [reissue]/The Inner Light | Beatles | 03.1988 | 67[1] | - | Parlophone R 5675/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Hey Jude [reissue]/Revolution | Beatles | 09.1988 | 52[2] | - | Parlophone RP 5722/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Get back [reissue]/Don't Let Me Down | Beatles | 04.1989 | 74[1] | - | Parlophone UK RP 5777/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Love me do [reissue]/P.S. I Love You | Beatles | 10.1992 | 53[1] | - | Parlophone R 4949/- | [written by Lennon-McCartney][produced by George Martin] |
| Baby it' s you/I'll follow the sun | Beatles | 03.1995/04.1995 | 7[6] | 67[4] | Apple R 6406/Apple 58 348 | [written by Burt Bacharach,Mack David, Barney Williams ][produced by George Martin] |
| Free as a bird/Christmas time [Is here again] | Beatles | 12.1995/12.1995 | 2[8] | 6[11] | Apple R 6422/Apple 58497
| [gold-US][silver-UK][written by Lennon, McCartney, Harrison and Starkey][produced by Jeff Lynne, John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr] |
| Real love/Baby's in black [live] | Beatles | 03.1996/03.1996 | 4[7] | 11[7] | Apple R 6425/Apple 58544 | [gold-US][written by John Lennon][produced by George Harrison, Paul McCartney, Ringo Starr, Jeff Lynne] |
|
Albumy |
| Tytu³ |
Wykonawca | Data wydania |
UK |
US |
Wytwórnia
[UK/US] |
Komentarz |
| Please please me | Beatles | 04.1963 | 1[30][70] | 155[1][ 12.2010] | Parlophone PMC 1202/- | [platinium-UK][platinum-US][produced by George Martin] |
| Introducing The Beatles | Beatles | 02.1964 | - | 2[49] | -/Vee Jay VJLP 1062 | [platinum-US][produced by George Martin] |
| With The Beatles | Beatles | 11.1963 | 1[21][50] | 179[1][12.2010] | Parlophone PMC 1206/- | [gold-UK][gold-US][produced by George Martin] |
| Meet The Beatles | Beatles | 01.1964 | - | 1[11][71] | -/Capitol ST 2047 | [5x-platinium-US][produced by George Martin] |
| The Beatles with Tony Sheridan and Their Guests | Beatles | 02.1964 | - | 68[14] | -/MGM 4215 | [produced by Bert Kaempfert, Danny Davis] |
| Jolly what!The Beatles & Frank Ifield | Beatles | 04.1964 | - | 104[6] | Vee Jay 1085 - |
| The Beatles second album | Beatles | 04.1964 | - | 1[5][55] | -/Capitol ST 2080 | [2x-platinium-US][produced by George Martin] |
| The American Tour with Ed Rudy | Beatles | 06.1964 | - | 20[13] | Radio Pulsebeat 2 [USA] | - |
| A hard day' s night | Beatles | 07.1964 | 1[21][58] | 1[14][51] | Parlophone PMC 1230/ United Artists UAS 6366 | [platinum-UK][4x-platinium-US][produced by George Martin] |
| Something new | Beatles | 07.1964 | - | 2[41] | -/Capitol ST 2108 | [2x-platinium-US][produced by George Martin] |
| The Beatles vs Four Seasons | Beatles | 10.1964 | - | 142[3] | -/Vee Jay 30 | - |
| Songs,pictures and stories of The Fabulous Beatles | Beatles | 11.1964 | - | 63[11] | -/Vee Jay 1092 [USA] | - |
| Beatles story | Beatles | 11.1964 | - | 7[17] | -/Capitol STBO 2222 | [gold-US][produced by Gary Usher, Roger Christian] |
| Beatles for sale | Beatles | 12.1964 | 1[11][53] | - | Parlophone PMC 1240/- | [gold-UK][platinium-US][produced by George Martin] |
| Beatles ' 65 | Beatles | 12.1964 | - | 1[9][71] | -/Capitol ST 2228 | [3x-platinium-US][produced by George Martin] |
| The early Beatles | Beatles | 03.1965 | - | 43[35] | -/Capitol ST 2309 | [platinium-US][produced by George Martin] |
| Beatles VI | Beatles | 06.1965 | - | 1[6][41] | -/Capitol ST 2358 | [platinium-US][produced by George Martin] |
| Help ! | Beatles | 08.1965 | 1[9][41] | 1[9][44] | Parlophone PMC 1255/Capitol SMAS 2386 | [platinum-UK][3x-platinium-US][produced by George Martin] |
| Rubber soul | Beatles | 12.1965 | 1[9][84] | 1[6][59] | Parlophone PMC 1267/Capitol ST 2442 | [2x-platinum-UK][6x-platinium-US][produced by George Martin] |
| Yesterday and today | Beatles | 06.1966 | - | 1[5][31] | -/Capitol ST 2553 | [2x-platinium-US][produced by George Martin] |
| Revolver | Beatles | 08.1966 | 1[7][153] | 1[6][77] | Parlophone PMC 7009/Capitol ST 2576 | [2x-platinum-UK][5x-platinium-US][produced by George Martin] |
| A collection of Beatles oldies | Beatles | 12.1966 | 7[34] | - | Parlophone PMC 7016/- | [produced by George Martin] |
| Sgt. Pepper' s Lonely Hearts Club Band | Beatles | 06.1967 | 1[27][490] | 1[15][175] | Parlophone PCS 7026/Capitol 2653 | [18x-platinum-UK][11x-platinium-US][produced by George Martin] |
| Magical mystery tour | Beatles | 01.1968 | 31[2] | 1[8][91] | Parlophone 2EP SMMT 1/2/Capitol SMAL 2835 | [platinum-UK][6x-platinium-US][produced by George Martin] |
| The Beatles [white album] | Beatles | 12.1968 | 1[8][41] | 1[9][155] | Parlophone Apple PCS 7067/8/Apple 101 | [24x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by George Martin] |
| Yellow submarine | Beatles | 02.1969 | 3[16] | 2[25] | Apple PCS 7070/Apple 153 | [platinium-US][gold-UK][produced by George Martin] |
| Abbey road | Beatles | 10.1969 | 1[11][186] | 1[11][129] | Apple PCS 7088/Apple 383 | [12x-platinum-US][8x-platinum-UK][produced by George Martin] |
| Hey Jude | Beatles | 02.1970 | - | 2[33] | Apple PCS 7184/Apple 385 | [3x-platinum-US][produced by George Martin] |
| Let it be | Beatles | 05.1970 | 1[3][76] | 1[4][59] | Apple PXS 1/Apple 34001 | [4x-platinum-4x][platinum-UK][produced by Phil Spector] |
| In the Beginning (Circa 1960) | Beatles with Tony Sheridan | 05.1970 | - | 117[7] | -/Polydor 4504 | [produced by Bert Kaempfert] |
| The Beatles 1967-1970 | Beatles | 05.1973 | 2[219] | 1[1][169] | Apple PCSP 718/Apple 3404 | [17x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by George Martin, Phil Spector] |
| The Beatles 1962-1966 | Beatles | 05.1973 | 3[250] | 3[164] | Apple PCSP 717/Apple 3403 | [15x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by George Martin] |
| Rock ' n' roll music | Beatles | 06.1976 | 11[15] | 2[30] | Parlophone PCSP 719/Capitol 11 537 | [platinum-US][gold-UK][produced by George Martin, Phil Spector] |
| The Beatles tapes | Beatles | 08.1976 | 45[1] | - | Polydor 2683 068/- | |
| The Beatles at The Hollywood Bowl | Beatles | 05.1977 | 1[1][17] | 2[17] | Parlophone EMTV 4/Capitol 11 638 | [platinum-US][gold-UK][produced by Voyle Gilmore] |
| THE BEATLES LIVE! AT THE STAR-CLUB
IN HAMBURG, GERMANY; 1962
| Beatles | 06.1977 | - | 111[7] | -/Lingasong 7001 | [produced by Larry Grossberg] |
| Love songs | Beatles | 12.1977 | 7[17] | 24[31] | Parlophone PCSP 721/Capitol 11 711 | [3x-platinum-US][silver-UK][produced by George Martin, Phil Spector] |
| Rarities | Beatles | 11.1979 | 71[1] | 21[15] | Parlophone PCM 1001/Capitol 12060 | [silver-UK][gold-US][produced by George Martin] |
| Beatles ballads | Beatles | 11.1980 | 17[16] | - | Parlophone PCS 7214/- | [gold-UK][produced by George Martin, Phil Spector] |
| Reel music | Beatles | 03.1982 | - | 19[12] | -/Capitol 12199 | [gold-US][produced by George Martin, Phil Spector] |
| 20 greatest hits | Beatles | 10.1982 | 10[30] | 50[28] | Parlophone PCTC 260/Capitol 12245 | [2x-platinum-US][platinum-UK][produced by George Martin, Phil Spector] |
| Past masters Vol.1 | Beatles | 03.1988 | 49[2] | 149[6] | Parlophone CD BPM 1/Capitol 90043 | [platinium-US][gold-UK][produced by George Martin] |
| Past masters Vol.2 | Beatles | 03.1988 | 46[7] | 121[7] | Parlophone CD BPM 2/Capitol CDP 90044 | [platinium-US][gold-UK][produced by George Martin] |
| The Beatles 1967-1970 (1993 Version) | Beatles | 10.1993 | 4[139] | - | EMI BLUE 6770/- | - |
| The Beatles-Live at The BBC | Beatles | 12.1994 | 1[1][28] | 3[24] | Apple CDS 8317962/Apple 31796 | [4x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by George Martin] |
| The Beatles Anthology 1 | Beatles | 11.1995 | 2[16] | 1[3][29] | Apple CDPCSP 727/Apple 34445 | [8x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by George Martin, Jeff Lynne] |
| The Beatles Anthology 2 | Beatles | 03.1996 | 1[1][39] | 1[1][37] | Apple CDPCSP 728/Apple 34448 | [4x-platinium-US][platinum-UK][produced by George Martin] |
| The Beatles Anthology 3 | Beatles | 10.1996 | 4[17] | 1[1][16] | Apple CDPCSP 729/Apple 46 332 | [3x-platinium-US][gold-UK][produced by George Martin] |
| Yellow Submarine Songtrack | Beatles | 09.1999 | 8[18] | 15[15] | Parlophone 5214811/Apple 21481 | [gold-UK][gold-US][produced by George Martin] |
| The Beatles 1 | Beatles | 11.2000 | 1[9][427] | 1[8][539] | Apple Corps 830702/Apple 29325 | [13x-platinum-UK][11x-platinum-US][produced by George Martin, Phil Spector] |
| Let It Be... Naked | Beatles | 11.2003 | 7[11] | 5[14] | Apple 5954380/Apple 95 713 | [platinum-US][gold-UK][produced by Paul Hicks, Guy Massey, Allan Rouse] |
| The Capitol Albums, Volume 1 | Beatles | 12.2004 | - | 35[6] | -/Capitol | [platinum-US][produced by George Martin] |
| The Capitol Albums, Volume 2 | Beatles | 04.2006 | - | 46[2] | -/Capitol | [gold-US][produced by George Martin] |
| Love | Beatles | 12.2006 | 3[18] | 4[84] | Apple 3798081/ Apple 79808 | [2x-platinum-UK][2x-platinum-US][produced by George Martin, Giles Martin] |
| Past Masters | Beatles | 09.2009 | 31[3] | - | EMI 2438072/- | [silver-UK][produced by George Martin] |
| The Beatles in Mono | Beatles | 09.2009 | 57[1] | 40[5] | Apple Corps 6337971/- | [platinum-US][produced by George Martin] |
| The Beatles (The Original Studio Recordings) | Beatles | 09.2009 | 24[1] | 15[18] | EMI 6338091/- | [3x-platinum-US][produced by George Martin, Phil Spector] |
| 1962–1966 / 1967–1970 | Beatles | 12.2010 | 59[5] | 15[18] | EMI 9099112/- | [produced by George Martin] |
| Tomorrow Never Knows | Beatles | 08.2012 | 44[1] | 24[2] | EMI 5099931975650/- | [produced by George Martin] |
| On Air: Live At The BBC Volume 2 | Beatles | 11.2013 | 12[7] | 7[11] | Apple Corps 3749169/ - | [silver-UK][produced by Jeff Jones, Mike Heatley, Kevin Howlett] |
| On Air: Live At The BBC -Collection | Beatles | 11.2013 | 86[1] | - | Apple Corps 3758447/ - | - |
| The Beatles Bootleg Recordings 1963 | Beatles | 01.2014 | - | 172[1] | -/ Apple | [produced by George Martin] |
| The U.S. Albums | Beatles | 02.2014 | - | 48[1] | -/ Apple | [produced by George Martin] |
| Live At The Hollywood Bowl | Beatles | 09.2016 | 3[8] | - | Apple Corps 5705497/- | - |
| The Christmas Records | Beatles | 01.2018 | - | 199[1] | -/- | - |
| EP. [UK only] | | | | | | |
| Twist and shout | Beatles | 07.1963 | 1[21][64] | - | Parlophone GEP 8882 | [produced by George Martin] |
| The Beatles Hits | Beatles | 09.1963 | 1[3][44] | - | Parlophone GEP 8880 | [produced by George Martin] |
| The Beatles [1] | Beatles | 11.1963 | 2[29] | - | Parlophone GEP 8883 | [produced by George Martin] |
| All my loving | Beatles | 02.1964 | 1[8][44] | - | Parlophone GEP 8891 | [produced by George Martin] |
| Long Tall Sally | Beatles | 06.1964 | 1[7][37] | 196[1] | Parlophone GEP 8913 | [produced by George Martin] |
| Extracts from the film "A hard day' s night'" | Beatles | 11.1964 | 1[5][47] | - | Parlophone GEP 8920 | [produced by George Martin] |
| Extracts from the album "A hard day' s night'" | Beatles | 01.1965 | 8[17] | - | Parlophone GEP 8924 | [produced by George Martin] |
| Beatles for sale | Beatles | 04.1965 | 1[7][47] | - | Parlophone GEP 8931 | |
| Beatles for sale [2] | Beatles | 06.1965 | 5[24] | - | Parlophone GEP 8938 | [produced by George Martin] |
| The Beatles million sellers | Beatles | 12.1965 | 1[7][26] | - | Parlophone GEP 8946 | [produced by George Martin] |
| Yesterday | Beatles | 03.1966 | 1[8][13] | - | Parlophone GEP 8948 | [produced by George Martin] |
| Nowhere man | Beatles | 07.1966 | 4[18] | - | Parlophone GEP 8952 | [produced by George Martin] |
Ten działający bardzo krótko kwartet powstał w 1969 r. na zgliszczach zespołu Cliffa Bennetta (eks-Rebel Rouser). Ken Hensley (ur. 24.08.1945 r. w Londynie; gitara), John Glasscock (bas) i Lee Kerslake (perkusja) grali wcześniej w grupie The Gods, a Bennett (śpiew) był weteranem ery brytyjskiego beatu. 
