Z archiwum...rocka : Essex

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Essex. Pokaż wszystkie posty

niedziela, 30 listopada 2025

Victoria Beckham

Victoria Caroline Beckham z domu Adams, OBE (ur. 17 kwietnia 1974 w Hertfordshire w Anglii) -
brytyjska projektantka mody, piosenkarka popowa, autorka piosenek, aktorka, modelka i osobowość telewizyjna. Członkini zespołu Spice Girls. Nagrała także dwa albumy solowe.

Urodziła się w Goffs Oak w hrabstwie Hertfordshire w Anglii. Jest najstarszą córką Anthony’ego i Jacqueline Adamsów, elektronika i gospodyni domowej. Ma dwoje młodszego rodzeństwa: Louise i Christiana.

Ukończyła St. Mary’s High School w Cheshunt i Jason Theatre School w Hoddesdon. W młodości zmagała się z trądzikiem, przez co była wyśmiewana przez rówieśników, co skutkowało niepewnością nastolatki.

Występowała w girlsbandzie Spice Girls pod prawdziwym nazwiskiem lub pod pseudonimem Posh Spice, który inspirowany był drobną budową ciała i ciemną karnacją wokalistki, a także jej powściągliwością. Wraz z Emmą Bunton, Geri Halliwell, Melanie Brown i Melanie Chisholm wydała trzy albumy studyjne i 12 singli oraz odbyła trzy międzynarodowe trasy koncertowe w latach 1996-2000. Pierwszy singiel „Wannabe“ osiągnął międzynarodowy sukces. W zespole odpowiadała również za negocjonowanie warunków kontraktów dla siebie i pozostałych wokalistek. W 1998 zespół się rozpadł.

28 lipca 2007 na konferencji prasowej w Londynie ogłoszono reaktywację zespołu. Każda z piosenkarek miała na powrotnym tournée zarobić 10 mln funtów. 1 grudnia ukazała się składanka Greatest Hits z dwoma nowymi nagraniami. Miesiąc wcześniej na rynek został wypuszczony singiel Headlines (Friendship Never Ends). Dzień po ukazaniu się składanki zespół wyruszył w tournée The Return of the Spice Girls rozpoczęty koncertem w Vancouver w Kanadzie. Trasa zakończyła się 26 lutego 2008 w Toronto w Kanadzie.

31 grudnia 2007 premierę na antenie australijskiej telewizji Fox8 miał film dokumentalny o zespole, w którym wystąpiła Beckham.

W 2012 wystąpiła na zakończeniu Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie z pozostałymi wokalistkami zespołu Spice Girls. W 2012 nadzorowała z członkiniami formacji tworzenie musicalu Viva Forever opartego na karierze Spice Girls.

Po rozpadzie Spice Girls w 1998 rozpoczęła karierę solową. 14 sierpnia 2000 wydała debiutancki solowy singiel „Out of Your Mind”, który osiągnął sukces komercyjny w Wielkiej Brytanii oraz cieszył się uznaniem w całej Europie. 8 lipca 2000 z zespołem True Steppers wystąpiła z tą piosenką na koncercie w Hyde Park w Londynie.

W 2001 wydała książkę autobiograficzną pt. Learning to Fly. 17 września 2001 wydała singiel „Not Such an Innocent Girl” poprzedzający wydany 1 października 2001 album, zatytułowany po prostu Victoria Beckham. Drugą piosenką promującą płytę był utwór „A Mind of Its Own”, który wydała w lutym 2002. Tydzień po premierze singla ogłosiła, że spodziewa się drugiego dziecka, a z powodu ciąży zrezygnowała z wydania planowanych, kolejnych singli („I Wish” i „Like That”), w konsekwencji czego zakończyła współpracę z wytwórnią Virgin Records.

Pod koniec 2002 rozpoczęła współpracę z Telstar Records, z którą we współpracy z Simonem Fullerem podpisała kontrakt na 1,5 mln funtów. W grudniu 2003 wydała podwójny singiel „Let Your Head Go / This Groove”. W kwietniu 2004 wytwórnia Telstar Records popadła w tarapaty finansowe, co przyczyniło się do odwołania planowanego na lato 2004 singla „My Love Is For Real”. W tym samym czasie, ze względu na karierę piłkarską męża, przeprowadziła się do Madrytu, a następnie zaszła w trzecią ciążę, co kolejno odsuwało plany wydania następnych piosenek („Open Your Eyes” i „Should Have Known Better”).

W 2007 w amerykańskich stacjach radiowych pojawiła się nowa wersja piosenki „Full Stop”, którą nagrała z udziałem Nasa, wraz z informacjami o planowanym wydaniu jej na singlu, które jednak również nie doszły do skutku. Ostatecznie ani druga płyta pt. Open Your Eyes, ani eksperymentalne piosenki hiphopowe nagrane w USA (gdzie współpracowała m.in. z Damonem Dashem), nie zostały nigdy oficjalnie wydane.

Od 2008 zajmuje się projektowaniem ubrań, rezygnując jednocześnie z dalszej kariery muzycznej. Pracowała również jako modelka. W 2004 uruchomiła własną kolekcję dodatków DVB Style. Ponadto wypuściła własną kolekcję dżinsów, której głównym sponsorem była firma Rock & Republic, jednak w USA wycofano je ze sprzedaży. W 2006 wydała książkę o modzie pt. That Extra Half an Inch: Hair, Heels and Everything In Between, a rok później ukazała się druga część autobiograficznej książki.

Wystąpiła w trzech reality show: Being Victoria Beckham (2001; poświęcony jej karierze solowej), The Real Beckhams (2003; opisujący jej życie domowe) oraz Victoria Beckham: Coming to America (2007; W 2007, skupiający się wokół jej przeprowadzki z rodziną do USA). Zagrała gościnnie w serialu Brzydula Betty oraz reality show Kreator mody.

4 lipca 1999 wyszła za piłkarza Davida Beckhama, a reportaż z ich ślubu na zamku Luttrelstown w Dublinie zamieścił na swoich łamach magazyn „OK!”, płacąc parze 1 mln funtów za prawa do udokumentowania uroczystości. Mają czwórkę dzieci: trzech synów - Brooklyna Josepha (ur. 4 marca 1999 w Londynie), Romeo Jamesa (ur. 1 września 2002 w Londynie) i Cruza Davida (ur. 20 lutego 2005 w Madrycie) oraz córkę Harper Seven (ur. 10 lipca 2011 w Los Angeles).

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Out of Your Mind	True Steppers and Dane Bowers featuring Victoria Beckham	08.2000	2[27]	-	Nulife 74321782942	[gold-UK][written by Victoria Adams, Dane Bowers, Andy Lysandrou, Johnny Lisners][produced by Johnny Lisners][79[5].R&B; Chart]
Not Such an Innocent Girl	Victoria Beckham	09.2001	6[14]	-	Virgin VSCDT 1816	[written by Steve Kipner, Andrew Frampton][produced by Steve Kipner]
A Mind of Its Own	Victoria Beckham	02.2002	6[8]	-	Virgin VSCDT 1824	[written by Victoria Beckham,Steve Kipner, Andrew Frampton][produced by Steve Kipner,Andrew Frampton]
This Groove/Let Your Head Go	Victoria Beckham	01.2004	3[8]	-	19 Recordings/Moody CDVB 1	[written by Alisha Brooks, David Conley, David Frank, Everett "Jam" Benton, Mic Murphy][produced by Damon Dash, David Conley, David Frank]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Victoria Beckham	Victoria Beckham	10.2001	10[4]	-	Virgin CDV 2942	[produced by Johan Åberg, Peter Biker, Andrew Frampton, David Frank ,Anders Hansson ,Kenneth Karlin ,Steve Kipner ,Jack Kugell, Rhett Lawrence ,Harvey Mason, Jr., Matt Prime, Soulshock]

środa, 26 listopada 2025

Keith West

Keith Hopkins (ur. 6 grudnia 1944r w Dagenham, Essex, Anglia), znany pod pseudonimem Keith
West, to brytyjski wokalista rockowy, autor tekstów i producent muzyczny. Najbardziej znany jest z singla „Excerpt from A Teenage Opera” („Grocer Jack”), który osiągnął 2. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. West był również wokalistą różnych zespołów, w tym Tomorrow, psychodelicznego zespołu rockowego z lat 60-tych. West napisał większość swoich piosenek (przypisuje się je Keithowi Hopkinsowi), często współpracując z Kenem Burgessem. Pomimo uznania krytyków i wsparcia ze strony Johna Peela, DJ-a BBC Radio 1, który zaprosił Tomorrow do swojego programu „The Perfumed Garden”, zespół nie odniósł dużego sukcesu komercyjnego.

W 1964 roku West został wokalistą londyńskiego zespołu The In Crowd, który później zmienił nazwę na Tomorrow. W następnym roku The In Crowd nagrał trzy single dla Parlophone. Innym członkiem tych grup był gitarzysta Steve Howe, późniejszy członek zespołu Yes. W 1967 roku West poznał Marka Wirtza, producenta muzycznego, który stworzył już instrumentalny utwór „A Touch of Velvet, a Sting of Brass” (1965). Melodia ta stała się później motywem przewodnim niemieckich programów telewizyjnych Beat-Club i Musikladen. West brał również udział w projekcie Wirtza „A Teenage Opera”: był wokalistą w utworze „Excerpt from A Teenage Opera”, znanym również jako „Grocer Jack”, który w 1967 roku osiągnął 2. miejsce na brytyjskiej liście przebojów.

Wykonał również utwór „Sam”, który w tym samym roku dotarł do dolnej części listy UK Top 40. W sierpniu 1967 roku Tomorrow wydał singiel z piosenką Hopkinsa i Howe'a zatytułowany „Revolution”. W 1968 roku West wydał solowy singiel „On a Saturday” w wytwórni Parlophone. Na singlu pojawili się również gitarzysta Howe, basista Ronnie Wood i perkusista Aynsley Dunbar. Singiel znalazł się później na zremasterowanej wersji CD albumu Tomorrow (1999). W 1971 roku West wydał solowy album „Wherever My Love Goes” w niemieckiej wytwórni rocka progresywnego Kuckuck.

Na albumie wystąpili jego partner kompozytorski Ken Burgess oraz gitarzysta steel guitar Glenn Ross Campbell (ex-The Misunderstood). Dwa utwory na albumie zostały wyprodukowane przez Andrew Loog Oldhama. W połowie lat 70-tych West był wokalistą zespołu Moonrider, w którym grali również John Weider, Chico Greenwood (później występujący z Murrayem Headem) i Bruce Thomas Dziś West nadal produkuje i nagrywa muzykę, która jest wykorzystywana głównie w branży reklamowej. Jest również związany z zespołem Burns Guitars. W 2021 roku oficjalna biografia Keitha Westa została opublikowana w książce „Thinking About Tomorrow - Excerpts from the life of Keith West”.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Excerpt From "A Teenage Opera"/Theme From "A Teenage Opera" [Mark Wirtz Orchestra]	Keith West	08.1967	2[15]	109[3]	Parlophone R 5623	[written by Philwit/Hopkins][produced by Mark Wirtz]
Sam/Excerpt From 'A Teenage Opera'	Keith West	11.1967	38[3]	109[3]	Parlophone R 5651	[written by Wirtz, Hopkins][produced by Mark Wirtz]

piątek, 21 listopada 2025

Steve Hillage

Steve Hillage, wysoko wykwalifikowany gitarzysta znany z płynnej, bogatej w efekty gry,
współpracował z niezliczoną liczbą muzyków i wpłynął na wiele gatunków w trakcie swojej długiej kariery, szczególnie na space rock, prog, ambient i techno. Początkowo związany ze sceną Canterbury pod koniec lat 60-tych i na początku lat 70-tych, Hillage grał w zespołach takich jak Uriel i Khan, zanim stał się kluczowym członkiem kultowego psychodelicznego zespołu Gong w latach 70-tych.

Rozpoczął karierę solową ambitnym albumem z 1975 roku, „Fish Rising”, utrzymanym w stylistyce rocka progresywnego. Podczas gdy albumy takie jak „Motivation Radio” z 1977 roku zawierały jego najbardziej przystępny materiał, przełomowy album „Rainbow Dome Music” z 1979 roku unikał tekstów i rytmów na rzecz rozbudowanych medytacji opartych na gitarze i syntezatorach, torując drogę ambientowi i new age. Hillage spędził większość lat 80-tych na stanowisku producenta, współpracując z różnorodnymi artystami, od Robyn Hitchcock po Tony'ego Banksa z Genesis.

Na początku lat 90-tych Hillage i jego partnerka Miquette Giraudy współtworzyli zespół techno/trance System 7 i intensywnie współpracowali z pionierami techno, takimi jak Derrick May i The Orb, przy albumach takich jak „777” (1993) i „Power of Seven” (1995); Hillage użyczył również swojej charakterystycznej gry na gitarze do klasycznego singla The Orb z 1992 roku „Blue Room”. Hillage ponownie zagrał z Gongiem kilka koncertów w latach 2006-2010, zanim ponownie się rozstał. Większość jego wydawnictw od tego czasu to albo archiwalne koncerty, albo nowe nagrania System 7.

Steve Hillage urodził się 2 sierpnia 1951 roku. W 1967 roku wraz z basistą Montem Campbellem, organistą Dave'em Stewartem i perkusistą Clive'em Brooksem założył zespół Uriel; po odejściu Hillage'a na studia w 1968 roku zespół kontynuował działalność jako trio Egg. Do muzyki powrócił dopiero po trzech latach, ponownie spotykając się ze Stewartem w 1971 roku w zespole Khan, który nagrał w 1972 roku album z progresywnym rockiem Space Shanty, zanim wkrótce się rozpadł. Po trasie koncertowej promującej Kevina Ayersa, Hillage dołączył do Gong, zdobywając uznanie za swoją gitarową grę z przewagą echa i delaya w trakcie trylogii „Radio Gnome Invisible” z lat 1972-1975 (składającej się z płyt „Flying Teapot”, „Angel's Egg” i „You”).

W 1975 roku Hillage rozpoczął karierę solową z albumem „Fish Rising”, będącym pierwszym owocem wieloletniej współpracy kompozytorskiej z klawiszowcem Miquette Giraudy. Następnie udał się do Nowego Jorku, aby nagrać album „L” z 1976 roku, wyprodukowany przez Todda Rundgrena, z gościnnym udziałem Utopii oraz jazzowego giganta Dona Cherry'ego. U szczytu ery punku twórczość Hillage'a nie była bynajmniej modna, ale mimo to kontynuował; W 1977 roku wydał album „Motivation Radio”, nagrany z Malcolmem Cecilem (twórcą wpływowego, wczesnego projektu elektronicznego, syntezatora studyjnego T.O.N.T.O.). Następnie wydał w 1978 roku „Green”, w 1979 „Rainbow Dome Musick” (wczesny album ambient) i „Open” oraz w 1983 roku „For to Next/And Not Or”, ale wraz ze spadkiem zainteresowania jego muzyką, Hillage zajął się produkcją, nagrywając płyty dla takich artystów jak Robyn Hitchcock i Simple Minds.

Pod koniec lat 80-tych Hillage praktycznie zniknął z muzyki; jednak w 1989 roku, gdy odwiedzał ambientową salę lokalnego klubu, ku jego zaskoczeniu, zaczął grać jego własny „Rainbow Dome Musick”. Przedstawił się DJ-owi Alexowi Patersonowi i wkrótce Hillage zaczął współpracować z pionierską grupą Patersona, The Orb. Z ich współpracy narodził się nowy projekt Hillage-Giraudy, System 7, kolektyw taneczny, w którego skład weszli również luminarze klubowi, tacy jak Paterson i DJ Paul Oakenfold.

Po debiucie albumem o tym samym tytule z 1991 roku, System 7 całkowicie zanurzył się w błogim brzmieniu ambient na albumie „777” z 1993 roku, który dotarł do pierwszej czterdziestki brytyjskich list przebojów. Wydany w 1994 roku album „Point 3” ukazał się w dwóch wersjach: pierwsza, „The Fire Album”, oferowała ciężkie bity i rytmy, a „The Water Album” zawierał bezperkusyjne miksy tej samej muzyki. Wraz z wydaniem „Power of Seven” z 1996 roku, System 7 zwrócił się w stronę techno z Detroit, zatrudniając realizatorów dźwięku Carla Craiga i Derricka Maya. Grupa przez wiele kolejnych lat kontynuowała wydawanie albumów studyjnych, w tym „Golden Section” (1997), „Seventh Wave” (2001), „Encantado” (2004) i „Phoenix” (2008). Hillage ponownie zjednoczył się z Gongiem na albumie „2032”, który ukazał się we wrześniu 2009 roku. W tym samym roku ukazał się również dokument DVD „Live at the Gong Family Unconvention”.

Hillage spędził lwią część swojego czasu przez następne pół dekady, poświęcając się licznym projektom System 7 i Mirror System (downtempowego alter ego tego zespołu). W 2013 roku ukazał się album „Phoenix Rising”, będący efektem współpracy System 7 i japońskiej, awangardowej formacji Rovo. Zaproponowany przez Rovo System 7, album oferował XXI-wieczną wersję klasycznego brzmienia Hillage’a. Nadzorował również wydania nagrań, które wcześniej były dostępne tylko jako bootlegi, w tym Rainbow 1977 (2014) i Madison Square Garden 1977 (2015).

Gościnny występ w filmie Nika Turnera „Space Fusion Odyssey” wraz z Robbiem Kriegerem, Billym Cobhamem, Johnem Etheridge’em i Johnem Weinzierlem. „Searching for the Spark” - wyczerpujący, 22-płytowy box z twórczością Hillage’a z kilku dekad, od „Arzachel” Uriela po debiut System 7 - ukazał się w 2016 roku. „Düsseldorf”, oficjalne wydawnictwo koncertu z 1979 roku, ukazało się w 2017 roku. Kolejne archiwalne wydawnictwo, pierwotnie z 1973 roku, „Golden Vibe”, ukazało się w 2019 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It's All Too Much/Shimmer	Steve Hillage	10.1976	-	-	Virgin VS 161	[written by George Harrison][produced by Todd Rundgren]
Hurdy Gurdy Man/Om Nama Shivaya	Steve Hillage	03.1977	-	-	Virgin VS 171	[written by Donovan P. Leitch][produced by Todd Rundgren]
Not Fade Away (Glid Forever)/Saucer Surfing	Steve Hillage	12.1977	-	-	Virgin VS 197	[written by Hardin, Petty][produced by Malcolm Cecil]
Getting Better/Palm Trees (Love Guitar)	Steve Hillage	05.1978	-	-	Virgin VS 212	[written by Lennon, McCartney][produced by Nick Mason, Steve Hillage]
Don't Dither Do It/Getting In Tune	Steve Hillage	12.1979	-	-	Virgin VS 313	[written by Steve Hillage][produced by Steve Hillage]
Kamikaze Eyes/Before The World Was Made	Steve Hillage	01.1983	-	-	Virgin VS 574	[written by Hillage, Giraudy][produced by Steve Hillage]
Alone/Frame By Frame	Steve Hillage	04.1983	-	-	Virgin VS 551	[written by Steve Hillage, Miquette Giraudy][produced by Steve Hillage]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fish Rising	Steve Hillage	05.1975	33[3]	-	Virgin V 2031	[produced by Steve Hillage, Simon Heyworth]
L	Steve Hillage	10.1976	10[12]	130[9]	Virgin V 2066	[produced by Todd Rundgren]
Motivation Radio	Steve Hillage	10.1977	28[5]	-	Virgin V 2777	[produced by Malcolm Cecil]
Green	Steve Hillage	04.1978	30[8]	-	Virgin 2098	[produced by Nick Mason, Steve Hillage]
Live Herald	Steve Hillage	02.1979	54[5]	-	Virgin VGD 3502	[produced by Steve Hillage]
Rainbow Dome Musick	Steve Hillage	05.1979	48[4]	-	Virgin VR 1	[produced by Steve Hillage and Miquette Giraudy]
Open	Steve Hillage	10.1979	71[1]	-	Virgin V 2135	[produced by Steve Hillage,Nick Mason]
For To Next	Steve Hillage	03.1983	48[2]	-	Virgin V 2244	[produced by Steve Hillage]

piątek, 25 października 2024

Kathy Kirby

Kathy Kirby (ur. Catherine Ethel O'Rourke; ur. 20 października 1938r - zm. 20 maja 2011r) była angielską piosenkarką. Najbardziej znana jest z coveru „Secret Love” Doris Day i z reprezentowania Wielkiej Brytanii w Konkursie Piosenki Eurowizji w 1965 roku, gdzie zajęła drugie miejsce. Jej popularność osiągnęła szczyt w latach 60-tych, kiedy była jedną z najbardziej znanych i rozpoznawalnych osobowości brytyjskiego show-biznesu.

Kirby urodziła się w Ilford w hrabstwie Essex (później część Wielkiego Londynu), jako najstarsza z trójki dzieci irlandzkich rodziców. Jej matka Eileen wychowywała je sama, ponieważ ich ojciec odszedł wcześnie, gdy były dziećmi. Kirby dorastała na wzgórzu Tomswood Hill, Barkingside, w Ilford i uczęszczała do szkoły klasztornej Ursuline Convent School, gdzie śpiewała w chórze.

Talent wokalny Kirby ujawnił się już na wczesnym etapie życia, a ona sama pobierała lekcje śpiewu z myślą o zostaniu śpiewaczką operową. Została zawodową śpiewaczką po spotkaniu z liderem zespołu Bertem Ambrose'em w Ilford Palais w 1956 roku. Pozostała w zespole Ambrose'a przez trzy lata, a on pozostał jej menadżerem, mentorem i kochankiem aż do swojej śmierci na scenie w Leeds w 1971 roku. Latem 1957 roku Kirby wystąpiła w restauracji Florida Park w Madrycie, a po powrocie do Wielkiej Brytanii nie tylko wystąpiła z orkiestrą Ambrose'a, ale także z Natem Allenem i jego zespołem. W 1959 roku Kirby dołączyła do wokalistów Tony'ego Mansella i Rikki Hendersona w zespole Denny'ego Boyce'a i regularnie występowała w Lyceum Ballroom w Londynie.

Latem 1959 roku zadebiutowała jako solistka w kabarecie w Astor Club. Następnie podpisała kontrakt z Pye Records w 1960 roku, dla którego wydała dwa single, „Love Can Be” i „Now You're Crying”. Sprzedały się w kilku egzemplarzach, ale pomogły jej zdobyć sześciomiesięczny kontrakt w klubie nocnym Blue Angel w Mayfair. Przyjęła wygląd „blond seksbomby” i była porównywana do Marilyn Monroe. W 1962 roku podpisała kontrakt z Decca Records, dla którego jej pierwszym singlem był „(He's a) Big Man”, wydany w październiku 1962 roku. Sprzedawał się dobrze przez długi okres czasu, ale nie trafił na brytyjskie listy przebojów. Jednak był hitem w Vancouver CFUN w styczniu 1963 roku.

Latem 1963 roku, po zostaniu stałym gościem w muzycznym programie telewizyjnym Stars and Garters, miała swój pierwszy hit „Dance On!”, który osiągnął 11. miejsce na brytyjskiej liście przebojów i 1. miejsce w Australii. Jej kontynuacją była optymistyczna przeróbka klasycznego utworu Doris Day „Secret Love”, który osiągnął 4. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. W tym samym roku wygrała w plebiscycie New Musical Express na najlepszą brytyjską piosenkarkę. Jej album 16 Hits From Stars & Garters został wydany pod koniec 1963 roku i znalazł się w pierwszej dwudziestce. Singiel „Let Me Go, Lover!”, kolejna optymistyczna przeróbka, tym razem klasyka Joan Weber, osiągnął 10. miejsce na początku 1964 roku. Kirby nie lubiła tej piosenki, stwierdzając: „Szczerze mówiąc, byłam naprawdę zaskoczona, ponieważ nigdy nie miałam wielkich nadziei co do tej płyty, a kiedy ją nagrywałam, myślałam, że może w ogóle nigdzie nie zajść”. „Let Me Go, Lover!” po którym nastąpiła piosenka "You're The One", która osiągnęła 17. miejsce w maju 1964 r.

Po tym sukcesie nastąpił bijący rekordy występ w sezonie letnim w ABC Theatre w Blackpool. Kirby stała się jedną z największych gwiazd początku i połowy lat 60-tych, występując w Royal Command Variety Performance i dwóch serialach telewizyjnych dla BBC TV. Reprezentowała Wielką Brytanię w Konkursie Piosenki Eurowizji w 1965 r. i zajęła drugie miejsce z piosenką "I Belong", która również stała się hitem. Autor i historyk John Kennedy O'Connor opisuje "I Belong" Kirby jako o wiele bardziej reprezentatywną dla obecnych gustów muzycznych niż inne piosenki z konkursu, ale została pokonana przez France Gall z Francji i reprezentującą Luksemburg, śpiewającą jeszcze bardziej współczesną piosenkę napisaną przez Serge'a Gainsbourga. Rozgoryczona swoją porażką, spoliczkowała France Gall.

Wydano EP z sześcioma piosenkami wybranymi na Konkurs Eurowizji, z inną wersją „I Belong”, która osiągnęła 10. miejsce w 1965 roku. Włoska wersja I Belong została nagrana przez nią pod tytułem Tu Sei Con Me. Śpiewała również motyw przewodni serialu telewizyjnego BBC Adam Adamant Lives!. We wrześniu 1965 roku jej singiel „The Way of Love” znalazł się na 88. miejscu na liście Billboard Top 100 w USA. Piosenka znalazła się również na niektórych regionalnych listach przebojów, takich jak nr 35 w Nowym Jorku, nr 16 w Filadelfii, nr 39 w Detroit, nr 39 w Waszyngtonie, i nr 38 w Los Angeles.

Po sukcesie „I Belong” Kirby nagrała ponad tuzin singli w latach 1965–1967, ale żaden z nich nie znalazł się na listach przebojów. Nadal pojawiała się w telewizji, a jej występ w 1975 r. w The Wheeltappers i Shunters Social Club (gdzie zaśpiewała „You Won't Find Another Fool Like Me”) jest teraz dostępny do obejrzenia ponownie na „YouTube”; (był spór o prawa autorskie, który na jakiś czas uniemożliwił oglądanie). W latach 70-tych kariera wokalna Kirby została przyćmiona przez burzliwe życie osobiste, ale nadal występowała na żywo w mniejszych miejscach i sporadycznie pojawiała się w telewizji, a także dała kilka koncertów na żywo .

31 grudnia 1976 roku wykonała swój przebój „Secret Love” w programie BBC1 A Jubilee of Music, świętując brytyjską muzykę pop z okazji zbliżającego się Srebrnego Jubileuszu Królowej Elżbiety II. Jej ostatni singiel „He” został wydany w marcu 1981 roku, w tym czasie została przesłuchana przez Simona Reeda dla ITV. Wywiad skupiał się na jej próbie powrotu po trudnej dekadzie pod względem osobistym i zawodowym. W grudniu 1983 roku dała ostatni koncert w Blackpool, a następnie całkowicie wycofała się z show-biznesu.

Po przejściu na emeryturę Kirby nie występowała publicznie po przejściu na emeryturę, ale zainteresowanie nią i jej twórczością trwało,

szczególnie wśród mężczyzn homoseksualnych, dla których była czymś w rodzaju ikony. W ostatniej dekadzie nagrała krótkie pozdrowienia na swoją oficjalną stronę internetową. Biografia została opublikowana w 2005 r., a w 2008 r. powstał spektakl teatralny o jej życiu, napisany i wyprodukowany przez Grahama Smitha, zatytułowany Secret Love. Smith przepisał spektakl na Haworth Festival w 2012 r., nadając mu tytuł: Dance On: The Kathy Kirby Story. W 2008 r. Daily Express poinformował, że plany nowego wywiadu zostały porzucone, ale późniejsze raporty potwierdziły, że wywiad został sfilmowany i następnie dołączono go do kompilacji DVD wydanej w kolejnym roku. W 2009 r. udzieliła również wywiadu Expressowi, który zawierał niedawne zdjęcia i został zapowiedziany jako jej pierwszy od 26 lat.[ Po wywiadzie z 2009 r. Sunday Express poinformował, że niektóre wcześniej niepublikowane nagrania zostaną udostępnione na płytach CD w 2010 r. i że Kirby została zaproszona do występu na Desert Island Discs, chociaż ani program, ani płyta CD nie zostały wydane.

Kirby poznała lidera zespołu Berta Ambrose'a w wieku nastoletnim i pomimo tego, że był od niej o 42 lata starszy i miał wówczas żonę w separacji, nawiązała z nim związek, który trwał aż do jego śmierci w 1971 roku. W wywiadzie z 2009 roku powiedziała, że w tym czasie miała romans z Brucem Forsythem. Kirby była krótko mężatką, pisarza i byłego londyńskiego policjanta Fredericka Pye'a w latach 70-tych. Po ogłoszeniu bankructwa w 1975 roku i rozprawie sądowej po aresztowaniu za niezapłacony rachunek za hotel, w 1979 roku została skierowana do szpitala psychiatrycznego St Luke's w Londynie. Po wypisaniu ze szpitala mieszkała z fanką, Laraine McKay. McKay została uwięziona za oszustwo i fałszerstwo. Na początku lat 80-tych Kirby miała romanse z muzykiem Davidem Crossem i prawnikiem Alanem Porterem. Kirby zdiagnozowano schizofrenię i przez większość życia była w złym stanie fizycznym i psychicznym.

Po przejściu na emeryturę mieszkała w szeregu apartamentów i hoteli w zachodnim Londynie, osiedlając się w apartamencie w Emperor's Gate w South Kensington, żyjąc z państwowych świadczeń i niektórych tantiem, i utrzymując to, co zostało nazwane „Garbo-esque” odosobnieniem. Na krótko przed śmiercią Kirby przeprowadziła się do Brinsworth House w Twickenham na naleganie swojej siostrzenicy Sarah, Lady Thatcher, żony Marka Thatchera. Kirby zmarła 20 maja 2011 r., kilka dni po przeprowadzce do Brinsworth House. Według wiadomości zamieszczonej przez krewnego na stronie internetowej fana, miała zawał serca. Pozostawiła po sobie siostrę Pat i brata Douglasa.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dance On/ Playboy	Kathy Kirby	08.1963	11[13]	-	Decca F 11 682	[written by Valerie Murtagh ,Elaine Murtagh ,Ray Adams][produced by Peter Sullivan]
Secret Love/You Have To Want To Touch Him	Kathy Kirby	11.1963	4[18]	-	Decca F 11 759	[written by Sammy Fain, Paul Francis Webster][produced by Peter Sullivan]
Let Me Go, Lover/The Sweetest Sounds	Kathy Kirby	02.1964	10[11]	-	Decca F 11 832	[written by Jenny Lou Carson, Fred Wise][produced by Peter Sullivan]
You're The One/Love Me Baby	Kathy Kirby	05.1964	17[9]	-	Decca F 11 892	[written by Ramirez, Stellman][produced by Peter Sullivan]
I Belong/I'll Try Not To Cry	Kathy Kirby	03.1965	36[3]	-	Decca F 12 087	[written by Peter Lee Sterling ,Phil Peters][produced by Peter Sullivan]
The Way Of Love/Oh Darling How I Miss You	Kathy Kirby	09.1965	-	88[3]	Parrot 9775 [US]	[written by Jack Diéval,Al Stillman][produced by Peter Sullivan]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sixteen Hits from Stars & Garters	Kathy Kirby	01.1964	11[8]	-	Decca LK 5475	[produced by Peter Sullivan]

środa, 13 marca 2024

Steve Marriott

Ur. 30.01.1947 r. w Londynie, zm. 20.04.1991 r. w Essex, Anglia. Pod koniec lat 50-tych Marriott wystąpił jako aktor dziecięcy w telewizyjnym serialu „The Famous Five", a w 1962 r. zadebiutował na londyńskim West Endzie jako Artful Dodger w musicalu ,,Oliver!" Lionela Barta. W tym samym roku wytwórnia Decca zaangażo wała go jako naśladowcę Adama Faitha. Jednak dwa nagrane przez niego single przeszły zupełnie bez echa. Wkrótce jako śpiewający gitarzysta zespołu The Moments, poniósł kolejną porażkę rejestrując przeznaczony na rynek amerykański utwór „You Really Got Me" z repertuaru The Kinks.

Kolejnym przedsięwzięciem było założenie zespołu Steve Marriott and The Frantic Ones (nazwę wkrótce skrócono do The Frantics). Okazało się ono jednak o wiele mniej lukratywne niż praca w sklepie ze sprzętem muzycznym w East Ham, gdzie poznał grającego na basie Ronniego Lane'a. Wkrótce obaj założyli formację The Small Faces. Jej skład uzupełnili Kenney Jones (perkusja) i Jimmy Winston - były klawiszowiec grupy Moment.

Drobny, w czasie koncertów stojący z ugiętymi i wykrzywionymi kolanami Steve, wściekle atakował swoją gitarę, prezentując mieszaninę rhythm'n'bluesa i emocjonująco pogmatwanego stylu, dobrze maskującego cukierkową słodycz takich kompozycji jak m.in. „Sha-La-La--La-Lee" i „My Mind's Eye". Razem z Lane'em skomponował cały późniejszy materiał formacji, jak również kilka mniejszych przebojów dla Chrisa Farlowe'a i P.P. Arnold.

Po odejściu w 1969 r. z The Small Faces Marriott jako podpora kolejnej grupy - Humble Pie zanotował na swoim koncie jedyny przebój z Top 20 brytyjskiej listy przebojów. Zasłynął też ze swego skandalicznego zachowania w programie telewizji BBC „Top Of The Pops". W Ameryce Północnej stał się prawdziwą gwiazdą hard rocka, po odbyciu z Humble Pie 22 tras koncertowych po Stanach Zjednoczonych.

Po rozwiązaniu tej formacji zgłosił swoją kandydaturę jako następca Micka Taylora w The Rolling Stones, zagrał kilka koncertów z własnym zespołem AH-Stars (w szeregach którego znalazł się Alexis Korner) i nagrał przeciętny album solowy. Wkrótce potem reaktywował działalność The Small Faces, ale słabe wyniki sprzedaży dwóch „comebackowych" albumów stanęły na drodze dalszego rozwoju tej grupy. Niedługo potem doszło do rozmów z Leslie Western, po których nowa edycja Humble Pie nagrała dwa albumy, lecz na początku lat 80-tych Marriotta można było spotkać głównie w klubach europejskich, gdzie stał na czele różnych, działających krótko zespołów, m.in. Packet Of Three.

Repertuar wszystkich tych formacji nawiązywał do dni minionej chwały. Tuż przed tragiczną śmiercią w płomieniach swego domu w Essex, Marriott prowadził rozmowy z Peterem Framptonem dotyczące ponownego powołania do życia Humble Pie. Frampton obok wielu innych słynnych przyjaciół zjawił się na pogrzebie Steve'a, na którym jako requiem odegrano „All Or Nothing" z repertuaru The Small Faces.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Steve Marriott's Moments EP	Steve Marriott / The Moments	10.2008	41[4]	-	Acid Jazz AJX 210S	-
Give All She's Got	Steve Marriott	09.2013	23[8]	-	Wapping Wharf DWWLP 009	-

niedziela, 3 marca 2024

Ronnie Lane

Ur. 1.04.1946 r. w Londynie, Anglia. Członek--założyciel grup The Small Faces i Faces. W 1973 r. rozpoczął karierę solową. Na jej potrzeby sformował zespół towarzyszący Slim Chance, w składzie którego znaleźli się (Benny) Gallagher i (Graham) Lyle. Muzycy nagrali wspólnie dynamiczny utwór „How Come?", który w 1974 r. trafił do Top 20 brytyjskiej listy przebojów. W tym samym roku inny utwór, „The Poacher", uplasował się w Top 40, ale grupie nie udało się utrzymać dobrej passy.

Debiutancki album Ronniego Anymore For Anymore, był bardzo sympatyczną mieszaniną utworów oryginalnych i folkowych przeróbek, z których największe wrażenie wywierała nowa wersja „Roll On Babe" Derrolla Adamsa. Dalszy rozwój kariery Lane'a napotkał jednak na przeszkody w czasie ambitnej trasy „The Passing Show", w czasie której towarzyszyli mu połykacze ognia i żonglerzy.

Problemy finansowe doprowadziły do przerwania trasy, a członkowie Slim Chance rozstali się w burzliwej atmosferze wzajemnych pretensji. W składzie drugiej „edycji" grupy znaleźli się: Brian Belshaw (eks--Blossom Toes, perkusja), Steve Simpson (gitara, mandolina), Ruan O'Lochlainn (instr. klawiszowe, saksofon), Charlie Hart (instr. klawiszowe, akordeon) i Colin Davey (perkusja). Dwa doskonałe albumy Ronnie Lane 's Slim Chance i One For The Road spełniły nadzieje wiązane z artystą po ukazaniu się jego pierwszego longplaya.

W 1977 r. Lane rozwiązał jednak swój zespół, lecz kilku byłych członków (m.in. Gallagher, Lyle i Hart) wzięło udział w sesjach do znakomitego albumu Rough Mix, nagranego we współpracy z gitarzystą The Who, Petem Townshendem. To świetnie przyjęte przez krytyków wydawnictwo poprzedził nieco mniej udany longplay Mahoney's Last Stand, nagrany z byłym członkiem Faces Ronem Woodem. Mimo że w 1979 r. Lane nagrał jeszcze jeden znakomity album See Me, dalszy rozwój jego kariery zakłóciła poważna choroba - stwardnienie rozsiane (multiple sclerosis). Wraz z upływem lat, stan zdrowia artysty znacznie się pogorszył. Ostanie wieści głoszą, że mieszka wraz z żoną i dziećmi w trudnych warunkach w Austin w stanie Teksas. Przyjaciele organizują liczne benefisowe koncerty (słynne ARMS Concerts z 1981 r.), by choć trochę ulżyć mu w zmaganiach z codziennością. Jednak mimo choroby Lane od czasu do czasu występuje w USA, a w 1990 r. odbył krótkie tournee po Japonii.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rough Mix	Pete Townshend /Ronnie Lane	10.1977	44[3]	45[12]	MCA 2295	[produced by Glyn Johns]

czwartek, 28 grudnia 2023

Junior Cartier

Jon Carter (urodzony 24 lutego 1970r w Essex w Anglii) to angielski muzyk elektroniczny. Początkowo zyskał sławę w latach 90-tych jako DJ big beatowy.Jednak wraz z rozwojem jego kariery zarówno jego produkcje, jak i sety DJ-skie stały się znane z uwzględnienia różnych stylów muzycznych. Od 2004 roku zaczął ograniczać swoją działalność jako DJ-a ze względu na szumy uszne, ale jednocześnie rozpoczął drugą karierę jako biznesmen, współzakładając firmę prowadzącą sieć pubów z muzyką na żywo w całym Londynie.

Carter rozpoczął karierę muzyczną grając w zespołach, gdy był na Uniwersytecie w Southampton. Porzucił studia, wrócił do Londynu i zaczął uczyć się inżynierii studyjnej, kończąc pracę w studiu No U-Turn, które w tamtym czasie było zaangażowane w rodzącą się scenę jungle na początku lat 90-tych. W wolnym czasie Carter zaczął tworzyć własne utwory, które wpadły w ucho Marka Jonesa, założyciela wytwórni Wall of Sound. Carter ostatecznie podpisał kontrakt z Wall of Sound i wydał swoją pierwszą płytę „The Dollar” pod nazwą Artery.

Mniej więcej w tym samym czasie Carter zaczął zyskiwać reputację jednego ze stałych DJ-ów w The Heavenly Social, niedzielnym klubie wieczornym w pubie Albany przy Great Portland Street w centrum Londynu. Wraz z innymi stałymi DJ-ami, takimi jak Chemical Brothers, Fatboy Slim i Richard Fearless z Death in Vegas, wieczór odegrał kluczową rolę w rozwoju formy elektronicznej muzyki tanecznej, która stała się znana jako big beat, z mieszanką rocka, hip hopu i breakbeatu, jak także dance.

W 1995 roku Carter opuścił Wall of Sound i podpisał kontrakt z Heavenly Records, aby pod nazwą Monkey Mafia produkować muzykę taneczną inspirowaną dubem i dancehallem. Projekt rozwinął się w pełny zespół grający koncerty, a w 1998 roku ukazał się album Shoot the Boss. Do tego czasu był także poszukiwany do produkcji albumów z miksami i remiksowania piosenek tak różnorodnych zespołów jak U2, Manic Street Preachers i the Beach Boys.

Pod koniec lat 90-tych zapewnił sobie rezydencje DJ-skie w kilku nocnych klubach w Wielkiej Brytanii i regularnie grał sety za granicą. W 1999 roku Carter wrócił do Wall of Sound i jej nowej spółki zależnej Nu Camp, aby wydać houseową płytę „Women Beat They Men” pod nowym pseudonimem Junior Cartier. W 2003 roku on i inny DJ Tim Sheridan założyli krótkotrwałą wytwórnię płytową Saville Row i wydali dla tej wytwórni kilka singli.

Poważny atak szumu w uszach ograniczył jego działalność DJską i wstrzymał jego produkcje płytowe na kilka lat, ale w 2008 roku Carter powrócił, najpierw z kolejną jednorazową współpracą z Timem Sheridanem, a następnie z „The Rabbit” z Stretchem Silvesterem z Stretch & Vern, pierwszym singlem z planowanej serii współpracy z innymi DJ-ami pod nazwą Gentleman's Agreement. Nawiązał także współpracę z urodzonym w Liverpoolu i mieszkającym w Nowym Jorku DJ-em Alexem Blanco pod pseudonimem Roosevelt High.

W 2009 roku został członkiem Rizla Invisible Players, stale zmieniającego się kolektywu muzyków i artystów. Oprócz Cartera w składzie na rok 2009 znaleźli się Jazzie B, Micachu, Gruff Rhys i David Shrigley i wystąpili w tym roku na wielu festiwalach w Wielkiej Brytanii, w tym RockNess, Lovebox, The Big Chill i Bestival.

Carter pierwszy raz wkroczył w biznes w 1998 roku, kiedy został współwłaścicielem pubu The Lock Tavern w Camden w Londynie. W 2004 roku był współzałożycielem 580 Limited, firmy będącej właścicielem kilku pubów z muzyką na żywo, początkowo w Wielkiej Brytanii, ale później wyłącznie w Londynie. Współpracując z firmą, Carter pomógł przygotować namiot The Lock Tavern Tent na festiwalu w Glastonbury w latach 2003–2010 oraz arenę Lock Tavern na festiwalu Field Day w 2010 r. Firma była również zaangażowana w festiwal Beacons, który odbywa się co roku w pobliżu Skiptona w North Yorkshire. W październiku 2014 roku cztery puby z sieci 580 Limited zostały sprzedane piwowarowi Young's

Carter poślubił modelkę, która stała się DJ-ką i prezenterkę Sarę Cox w październiku 2001 roku. Ich córka Lola Anne urodziła się 13 czerwca 2004 r. W grudniu 2005 roku para ogłosiła rozwód, a rok później rozwiodła się. Od tego czasu ożenił się ponownie, z drugą żoną Niną. Carter ma także syna z poprzedniego związku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Women Beat Their Men	Junior Cartier	11.1999	70[2]	-	Nucamp CAMPD 3X	[written by J. Carter, K. Lockie, S. Arbright][produced by J. Cartier]

środa, 27 grudnia 2023

Crass

Grupa brytyjska. Powstała w 1978, utworzona przez członków komuny anarchistycznej zajmującej farmę w North Weald w hrabstwie Essex. Byli to: Steve Ignorant -voc i Penny Rimbaud - dr, pomysłodawcy całego przedsięwzięcia, a także Eve Libertine - voc, Joy De Vivre - voc, Phil Free - g, Andy N.A. Palmer - g, voc, Pete Wright - b, voc oraz m.in. G. Sus, projektant okładek grupy, niekiedy współpracujący z nią również jako muzyk (p, fl, voc). Od początku zapowiadała, że rozwiąże się w orwellowskim roku 1984, i słowa dotrzymała.

Już w 1978 podpisała kontrakt z firmą Small Wonder i w styczniu następnego roku zadebiutowała minialbumem "The Feeding Of The Five Thousand". Musiała z niego usunąć jedno z nagrań - recytowany przez Eve Libertine poemat Asylum, będący bluźnierczym atakiem na religię, a w szczególności na Chrystusa - tłocznie odmówiły bowiem wyprodukowania płyty. Ostatecznie zamiast kontrowersyjnego fragmentu pojawiły się dwie minuty ciszy, opatrzone tytułem Free Speech. Dla grupy było to doświadczenie bolesne i oburzające. Aby uniknąć podobnych kompromisów w przyszłości, założyła własną firmę fonograficzną Crass. I dla niej nagrała wszystkie następne płyty. Chociaż przedstawiła muzyKę nhałaśliwą, świadomie brzydką, trudną w odbiorze, z tekstami o anarchistycznych treściach, odniosła spory sukces na listach przebojów firm niezależnych. Umieściła na nich m,in. single Reality Asylum/Shaved Woman z maja 1979, Bloody Revolutions (na stronie B nagranie zespołu The Poison Girls) z marca 1980, Nagasaki Nightmare/Big A Little A z lutego 1981, Merry Crassmas/ Merry Crassmas - Have Fun z grudnia tego roku, How Does It Feel To Be The Mother Of A Thousand Dead? (komentarz do wojny falklandzkiej, dedykowany Margaret Thatcher/The Immortal Death z października 1982 i 5heep Farming In The Falklands/Gotcha! (wersja koncertowa) z czerwca 1983, a także albumy "Stations Of The Crass" z września 1979, "Penis Envy" z lipca 1981, "Christ-The Album" z sierpnia 1982 i "Yes Sir, I Will" z maja 1983.

Zasłużyła na opinię najbardziej radykalnej w poglądach i działaniach spośród wszystkich brytyjskich grup punk-rockowego nurtu drugiej połowy lat siedemdziesiątych. W swoich utworach zaatakowała z pasją nie tylko obłudną religię, rabunkową gospodarkę i zakłamaną politykę, ale nawet pozerski jej zdaniem punk (np. Punk Is Dead, White Punks On Hope).

Penny Rimbaud i Eve Libertine w duecie nagrali płytę "Act Of Love" (Crass, 1985), sam Rimbaud - "Christ's Reality Asylum" (Crass, 1992), a sama Libertine - "Skating" (Red Herring, 1992). Rimbaud opublikował m.in. torn prozy autobiograficznej Shibboleth - My Revolting Life (2000). Wright utworzył z Martinem Wilsonem z Flux Of Pink Indians duet Judas II. Steve Ignorant trafił najpierw do Conflict, a później stanął na czele Stratford Mercenaries.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Reality asylum//Shaved women	Crass	05.1979	-	-	Crass Records CRASS 1	[written by Libertine, Stone, Palmer, Wright, Rimbaud, Free][produced by Libertine, Stone, Palmer, Wright, Rimbaud, Free]
Bloody revolutions/Persons Unknown [side B:Poison Girls]	Crass	05.1980	-	-	Crass Records 421984/1	[written by Crass][produced by Crass]
Nagasaki nightmare/Big a little A	Crass	02.1981	-	-	Crass Records 421984/5	[written by Crass]
How does it feel?/The immorthal death/Don' t tell me you care	Crass	11.1983	-	-	Crass Records 221984/6	[written by Crass]
Sheep farming in The Falklands/Gotcha	Crass	06.1983	-	-	Crass Records 121984/3
Whodunnit?	Crass	07.1983	-	-	Crass Records 121984/4	[produced by Tim Eggar]
You' re already dead	Crass	02.1984	-	-	Crass Records 1984	[written by Crass][produced by Crass]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stations of The Crass	Crass	08.1979	-	-	Crass Records 521984	[produced by Crass]
Penis envy	Crass	12.1980	-	-	Crass Records 321984	[produced by Crass]
Christ -The Album	Crass	08.1982	26[2]	-	Crass Records Bollox2u2	[produced by Crass]
Yes sir,i will EP.	Crass	.1983	-	-	Crass Records 121984/2	[produced by Crass]
Best before	Crass	.1986	-	-	Crass Records CATNO 5	[produced by Crass]
Ten Notes on a Summer's Day	Crass	.1986	-	-	Crass Records	[produced by Penny Rimbaud]

czwartek, 7 grudnia 2023

Jonas Blue

Brytyjski DJ, producent i autor tekstów Guy James Robin (znany również jako Jonas Blue) jest znany ze swoich utworów elektronicznego tańca i tropikalnego house’u przepełnionych wrażliwością popu. Po raz pierwszy przebił się dzięki coverowi utworu „Fast Car” Tracy Chapman z udziałem Dakoty z 2015 roku, międzynarodowego hitu, który zajmował pierwsze miejsca na listach przebojów tańca w Wielkiej Brytanii i na liście Billboardu.

Następnie pojawił się w Top 20 najpopularniejszych singli w Wielkiej Brytanii, w tym „Perfect Strangers” z JP Cooperem, „Rise” z udziałem Jack & Jack oraz „Mama” z Williamem Singe, a wszystkie one utorowały drogę do jego pełnometrażowego debiutu Blue w 2018 roku. Regularnie pojawia się na listach przebojów, współpracując przy takich utworach jak „Younger” z HRVY, „Mistakes” z Palomą Faith i „Don't Wake Me Up” z Why Don't We.

Blue urodził się w 1989 roku w Chelmsford w hrabstwie Essex w Anglii. Zaczął grać muzykę w wieku około siedmiu lat, ucząc się gry na flecie i saksofonie. Jako nastolatek odkrył elektroniczną muzykę taneczną i zaczął interesować się DJ-stwem, produkcją i remiksowaniem. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę branży dzięki nowej wersji hitu Tracy Chapman z 1988 roku „Fast Car”. Dodając tropikalny house do żałosnego, słodko-gorzkiego akustycznego oryginału, Blue wykorzystał talenty młodej brytyjskiej piosenkarki Dakoty, której zmysłowy wokal pomógł wynieść piosenkę na szczyty 17 międzynarodowych list przebojów, w tym na pierwsze miejsca w Australii, Szkocji i obu krajach. Listy przebojów tańca w Wielkiej Brytanii i USA.

W 2016 roku Blue wydał „Perfect Strangers”, kontynuację swojego światowego przeboju, w którym na wokalu wystąpił JP Cooper. Singiel znalazł się w pierwszej dziesiątce na całym świecie, a po nim ukazał się utwór „By Your Side” z Raye. W następnym roku wydał album „Mama”, będący efektem współpracy z australijskim wokalistą popowym Williamem Singe. Utwór ten pojawił się na Electronic Nature: The Mix 2017, kompilacji ulubionych utworów z setów DJ-a na żywo. Oprócz jego własnych hitów kolekcja zawierała także wersje piosenek Galantisa, Zedda, Ellie Goulding, Disclosure i nie tylko.

W 2018 roku Blue wydał poprawiający nastrój house-popowy utwór „Rise”, przy którym współpracował z gwiazdami/popowym duetem Nebraskan Vine Jack & Jack. Ta piosenka i większość jego poprzednich singli zostały zebrane w pełnometrażowy album Blue w listopadzie tego roku. Niealbumowy singiel „What I Like About You” z udziałem Theresy Rex ukazał się na początku 2019 roku. Przez resztę roku nadal wydawał samodzielne single, w tym „Ritual” powstały we współpracy z Tiesto i Ritą Orą oraz „Younger” z HRVY.

W następnym roku nawiązał współpracę z Palomą Faith przy „Mistakes” i MAX przy „Naked”, a później wydał kompilację Est. 1989. W 2021 roku ukazała się kolejna EP-ka „Cyan”, na której współpracowano między innymi z EDX, Alexem Millsem i Markiem Villą. W 2022 roku dzięki utworowi „Wake Me Up” powstałemu we współpracy z Why Don't We powrócił na listę 30 najlepszych tanecznych list przebojów w Wielkiej Brytanii i Billboardu. W tym samym roku wydał także „Perfect Melody” z Julianem Perrettą i „Always Be There” z Louisą Johnson.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fast Car	Jonas Blue Featuring Dakota	01.2016	2[40]	98[5]	Positiva GBUM 71507621	[3x-platinum-UK][platinum-US][written by Tracy Chapman][produced by Jonas Blue]
Perfect Strangers	Jonas Blue Featuring JP Cooper	06.2016	2[37]	111[10]	Positiva GBUM 71602437	[2x-platinum-UK][gold-US][written by Guy James Robin, John Paul Cooper, Alex Smith][produced by Jonas Blue]
By Your Side	Jonas Blue featuring Raye	11.2016	15[21]	-	Positiva GBUM 71605281	[platinum-UK][gold-US][written by Zee,Guy James Robin,Grace Barker,Jason Pebworth,George Astasio,Jon Shave][produced by Jonas Blue]
Mama	Jonas Blue featuring William Singe	05.2017	4[31]	101[9]	Positiva GBUM 71701777	[2x-platinum-UK][gold-US][written by Guy James Robin, Ed Drewett, Sam Roman][produced by Jonas Blue]
We Could Go Back	Jonas Blue featuring Moelogo	10.2017	74[5]	-	Positiva GBUM 71705199	[written by Edvard Førre Erfjord,Henrik Barman Michelsen,Janee Bennett,Guy James Robin]
Rise	Jonas Blue Featuring Jack & Jack	06.2018	3[25]	-	Positiva GBUM 71802109	[2x-platinum-UK][gold-US][written by Edward Drewett,Guy Robin,Samuel Roman][produced by Jonas Blue]
Back & Forth	Jonas Blue with MK and Becky Hill	09.2018	12[18]	-	Columbia GBARL 1801252	[platinum-UK][written by Marc Kinchen,Mike Kintish,Rebecca Claire Hill,Guy Robin][produced by MK,MNEK,Jonas Blue]
Polaroid	Jonas Blue with Liam Payne and Lennon Stella	10.2018	12[17]	-	Positiva GBUM 71806109	[platinum-UK][gold-US][written by Ed Drewett,Sam Roman,Guy James Robin,John Paul Cooper][produced by Jonas Blue]
What I Like About You	Jonas Blue featuring Theresa Rex	04.2019	16[23]	-	Positiva GBUM 71900909	[platinum-UK][written by Lene Dissing,Peter Bjørnskov,Guy James Robin][produced by Jonas Blue]
Ritual	Jonas Blue with Tiësto and Rita Ora	06.2019	24[19]	-	Virgin CYA 111900146	[platinum-UK][written by Tiësto ,Jonas Blue ,Fraser T. Smith, Grace Barker, Michael Stonebank, Wayne Hector][produced by Tiësto, Jonas Blue, Michael Stonebank]
Hear Me Say	Jonas Blue with Léon	06.2021	65[8]	-	EMI GBUM 72102778	[written by Daniel James,David Brook,Guy James Robin,Leah Haywood,Lotta Lindgren,Miya Miya,Rob Ellmore][produced by Jonas Blue]
Don't Wake Me Up	Jonas Blue with Why Don't We	01.2022	79[6]	-	Positiva GBUM 72108519	[written by Jonah Marais, Corbyn Besson, Daniel Seavey ,Jack Avery, Zach Herron, Guy James Robin, Lukas Costas, Rebecca Krueger][produced by Jonas Blue]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jonas Blue: Electronic Nature – The Mix 2017	Jonas Blue	09.2017	-	151[1]	Positiva / Virgin EMI 5377891	-
Blue	Jonas Blue	11.2018	33[25]	-	Positiva CDV 3217	[gold-UK][produced by Jonas Blue,Jordan Riley,Jackson Foote,Juan Magán,Banx & Ranx,Dark Heart,Kaskade,Finn Bjarnson,Richard Beynon]