Giggs

Giggs (urodzony 11 maja 1983r; prawdziwe nazwisko Nathaniel Thompson), znany również jako Hollowman, to brytyjski raper pochodzący z londyńskiej dzielnicy Peckham.
 

Nathaniel Thompson opuścił szkołę w wieku 16 lat. Dostał swój przydomek ze względu na swój śmiech (Gigglen). Kiedy miał 20 lat, został skazany na dwa lata więzienia za przestępstwo związane z bronią. Następnie wydał sam kilka składanek - jako Hollowman i Giggs - oraz wraz ze swoją ekipą Spare No 1 (SN1), zanim w 2008 roku ukazał się jego debiutancki album Walk in da Park. Nie przyniosło mu to komercyjnego sukcesu, ale przynajmniej umieściło go na brytyjskich listach przebojów R&B.

 Ważniejsza była pozytywna krytyka mediów i uznanie jury złożonego z ekspertów podczas rozdania nagród BET Awards, które w tym samym roku uznało go za najlepszego brytyjskiego aktora. To pomogło mu podpisać kontrakt płytowy z XL Recordings. Jeszcze zanim wydał swój drugi album, BBC Sound of... przewidywało jego zbliżający się przełom na początku 2010 roku. Let Em Ave It został wydany w czerwcu i faktycznie znalazł się w pierwszej czterdziestce oficjalnych brytyjskich list przebojów. Na swoim koncie miał także dwa single: Look What the Cat Dragged In i Don't Go There, powstały we współpracy z amerykańskim raperem B.o.B, który niedawno osiągnął swój przełom wydając album numer jeden. 

 Nad swoim kolejnym albumem „When Will It Stop” z 2013 r. Giggs współpracował między innymi z Edem Sheeranem, Anthonym Hamiltonem i Stylesem P. i mógł wykorzystać sukces swojego poprzednika. W 2015 roku pojawił się jako gość na płycie Jme Integrity. Ich wspólna piosenka Man Don't Care ledwo znalazła się w pierwszej setce, ale mimo to osiągnęła status srebrnej płyty przy 200 000 sprzedanych egzemplarzy.

  W następnym roku czwarty album Landlord został wydany we własnej wytwórni SN1 Records. Oznaczało to, że udało mu się wskoczyć na drugie miejsce na listach przebojów. Singiel Lock Doh przyniósł mu pierwszą srebrną nagrodę. W marcu 2017 roku pojawił się w dwóch piosenkach na albumie kanadyjskiego rapera Drake'a More Life. Ponieważ sprzedaż albumów i streaming były teraz również wliczane do list przebojów singli, osiągnął on nie tylko dwa najwyższe jak dotąd miejsca na brytyjskich listach przebojów, ale także dwa miejsca na amerykańskich listach przebojów.

  Dwa lata później powrócił z płytą Big Bad..., ale nie udało mu się utrzymać wielkiego sukcesu. Oprócz miejsca w pierwszej dziesiątce, co najmniej dwie piosenki znalazły się w pierwszej 50-ce. Swój kolejny album Now or Never wydał w 2020 roku, ale po 7 latach znów nie znalazł się w pierwszej 10. Jego single i kolaboracje również nie osiągały już najwyższych rankingów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don't Go There	Giggs feat. B.o.B	03.2010	60[1]	-	XL Recordings CATCO 158153630	[written by Nathan Thompson ,Bobby Ray Simmons Jr.][produced by Adam Cherrington]
Look What the Cat Dragged In	Giggs	06.2010	53[1]	-	XL Recordings CATCO 162579994	[silver-UK][written by Nathan Thompson ][produced by Bayoz Muzik]
Whippin' Excursion	Giggs	03.2010	193[1]	-	XL Recordings	[silver-UK]
Man Don't Care	JME featuring Giggs	10.2015	100[1]	-	Boy Better Know GBSYA 1500113	[platinum-UK]
3 Wheel-ups	Kano featuring Wiley & Giggs	.2016	126	-	Parlophone	[gold-UK][written by Kane Robinson,Richard Kylea Cowie,Omari Wooley,Nathaniel Thompson][produced by Swifta Beater]
Lock Doh	Giggs featuring Donae'o	10.2016	52[15]	-	SN1 GB7QY 1600096	[platinum-UK]
No Long Talk	Drake featuring Giggs	03.2017	17[5]	40[2]	Cash Money/Republic USCM 51700068	[silver-UK][written by Aubrey Graham,Nathaniel Thomson,Shane Lindstrom,Kevin Gomringer,Tim Gomringer][produced by Murda Beatz][22[2].R&B Chart]
KMT	Drake featuring Giggs	03.2017	9[11]	48[2]	Cash Money/Republic USCM 51700063	[platinum-UK][written by Aubrey Graham ,Nathaniel Thomson, Courtney Clyburn, Cameron Shaikh[produced by Ness, Chef Pasquale][26[3].R&B Chart]
Linguo	Giggs featuring Donae'o	10.2017	28[9]	-	No Bs GBUM 71705418	[silver-UK]
Active	Sneakbo featuring Wiley & Giggs	10.2017	90[2]	-	Jetskiwave QM6P 41792225	-
Ultimate Gangsta	Giggs featuring Dave	10.2017	51[1]	-	No Bs GBUM 71705409	-
Peligro	Giggs featuring 2 Chainz	10.2017	53[2]	-	No Bs GBUM 71705426	[silver-UK]
Nothing But Net	Giggs with AJ Tracey	02.2019	99[1]	-	Aj Tracey UKQNW 1800015	[produced by ADP,Nyge]
187	Giggs	03.2019	42[1]	-	Island GBUV 71900285	[written by Giggs][produced by Machine Baby]
Baby	Giggs	03.2019	48[9]	-	Island GBUM 71900171	[silver-UK][written by Giggs][produced by The Fanatix]
10/10	Wretch 32 featuring Giggs	10.2019	97[1]	-	Polydor GBUM 71904206	-
Straight Murder	Giggs feat. Dave	11.2020	35[3]	-	No Bs GBUM 72005791	-
Buff Baddies	Giggs	11.2020	64[1]	-	No Bs GBUM 72005689	-
Crud	Ghetts feat. Giggs	03.2021	88[1]	-	Warner GBAHT 2001143	-
Lean	M Huncho feat. Giggs	03.2022	93[1]	-	Island GBUM 72201502	-
Just Coz	Giggs with Aitch	05.2022	42[3]	-	NQ GB2DY 2200404	-
Incredible Sauce	Giggs featuring Dave	08.2023	77[1]	-	No Bs Music QMBZ 92352786	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Walk in da Park	Giggs	08.2008	143[1]	-	Spare No1 Productions SN1CD001	[produced by Giggs,Universe,Bayoz Muzik,Boom Productions,Boss Entertainment,Dash Music,Flupes,Simple,Wbeeza]
Let Em Ave It	Giggs	07.2010	35[2]	-	XL Recordings XLCD 491	[produced by Giggs, Adam Cherrington ,Bayoz Musik, Boom Productions, DaVinChe, Drumma Boy, Ensayne Wayne, J Bizzy, Kam Beats, Pablo Productions, SL ,The Streets, Universe, Virgo, W Beeza]
When Will It Stop	Giggs	10.2013	21[2]	-	SN1 XLCD 621	[produced by Giggs,Dukus Alemay,Universe,Bayoz Musik,Boom Productions,Pablo Productions,Sleep Deez,Virgo,DJ Farhot,Ed Sheeran,Jake Gosling,J.U.S.T.I.C.E. League,Mark Ronson,Tone P.,TRC]
Landlord	Giggs	08.2016	2[9]	-	SN1 SN 1001CD	[silver-UK][produced by Giggs,Boom Productions,Charlie Sloth,CRT,Danny Boom,Donae'o,Dukus ,Greatness Jones,Hayzeus,Jaisu,Mazza Beats,Nibz,Scott Styles,Sean Murdz,Smasher,Swifta Beater,Wizzy Wow]
Wamp 2 Dem	Giggs	10.2017	2[6]	-	No Bs 6706165	[silver-UK][produced by Giggs,808-Ray,Bricks Da Mane,Chris Childs,Cool & Dre,Cubeatz,Donae'o,Flyo,Footsie,Illa,Jay Jay Heston,London on da Track,M16,Narcos,The Fanatix,Zaytoven]
Big Bad...	Giggs	03.2019	6[4]	-	Island 7742109	[produced by Giggs , Joshua Ard, 6IXVI, Boom Productions, Cassius Jay, DABEATFREAKZ, Dirty Saj, DJ Paul, DJ Snips, The Fanatix, Illadaproducer, Jahlil Beats, Jay Youngs, K-1, Labrinth, Machine Baby, Mazza ,Raseye VII, Teddy Fantum, Swizz Beatz]
Now or Never	Giggs	11.2020	15[2]	-	No Bs 3538080	-
Zero Tolerance	Giggs	08.2023	48[1]	-	No Bs Music SN1ZT 001	-

Creed

Creed - amerykański zespół post grunge, działający w latach 1995-2004 oraz ponownie od roku 2009 w którego skład wchodzą Scott Stapp (wokal), Mark Tremonti (gitara), Scott Phillips (perkusja), Brian Marshall (gitara basowa). W pierwszym okresie działalności (1995-2004) Creed wydał 3 albumy- "My Own Prison", "Human Clay" i "Weathered", odnosząc wielki sukces komercyjny w Stanach Zjednoczonych.

W 2009 roku grupa wznowiła działalność. Zespół 20 pażdziernika 2009 roku zakończył amerykańską trasę koncertową trwającą od 6 sierpnia. Nowy album "Full Circle" został wydany 27 pażdziernika 2009.
 

Zespół Creed został założony pod koniec 1994 roku przez Scotta Stappa i Mark'a Tremonti'ego, kolegów z Florida State University. Oboje uczęszczali również do jednej klasy w tym liceum Lake Highland Preparatory School w Orlando. W pierwszym składzie zespołu byli również Brian Marshall i Scott Phillips. Zespół początkowo nazywał się Naked Toddler (ang. Goły szkrab), póżniej nazwa została zmieniona na Maddox Creed, a potem na Creed po namowie Marshalla.
W tym okresie grupa miała już przygotowane trzy utwory, które znalazły się na debiutanckim albumie My Own Prison. Tymi utworami były "One", "Sister" i "What's This Life For".
 

Debiutancki album grupy zatytułowany My Own Prison, został wydany niezależnie w 1997 roku. Produkcja i dystrybucja albumu dla radiostacji na Florydzie kosztowało 6000 dolarów. Album przyciągnął uwagę kilku wytwórni płytowych, jednak żadna nie chciała podpisać kontraktu. Podczas grania małego koncertu, Diana Meltzer z wytwórni Wind-Up Records usłyszała muzykę Creed. Przed koncertem słuchała ona albumu, jednak dopiero po tym koncercie, wytwórnia zdecydowała się na podpisanie kontraktu z grupą. Po remiksie, który miał uczynić album bardziej miłym dla ucha słuchaczy radiowych, albumem My Own Prison został wydany ponownie, nakładem Wind-up Records w USA. Album niespodziewanie okazał się wielkim sukcesem komercyjnym, docierając do 40-go miejsca w zestawieniu Billboard Top 200. Album był promowany przez 4 single, których wyniki sprzedaży były również zadowalające. Koncertowa wersja utworu "My Own Prison" pojawiła się na charytatywnym albumie Live in the X Lounge, a cover utworu Alice'a Coopera "I'm Eighteen" został wykorzystany na ścieżce dżwiękowej filmu Oni z 1998 roku.
 

Drugi album studyjny grupy zatytułowany Human Clay, został wydany w 1999 roku, debiutując na liście Billboard 200 z numerem pierwszym. Również pierwszy singel z tego albumu "Higher", utrzymywał się kilka tygodni na szczycie radiowych list przebojów. Kolejny singel, "With Arms Wide Open" również dotarł do pierwszego miejsca list przebojów tamtej jesieni.
W międzyczasie, Brian Marshall opuścił zespół, a podczas trasy koncertowej zastąpił go Brett Hestla (Virgos Merlot, Dark New Day). W tamtych czasach, kiedy grupa występowała na New York's Krock 92.3 "Dysfunctional Family Picnic Concert" w Holmdel w stanie New Jersey, Fred Durst, wokalista Limp Bizkit z którym Creed grali wspólnie koncert, Ľle się wyrażał o Scott'cie Stappie. W odpowiedzi Stapp wyzwał Freda na otwarty pojedynek bokserski.
 

Jesienią 2001 roku ukazał się trzeci album studyjny grupy zatytułowany Weathered, a pierwszy singel, "My Sacrifice", został użyty w celach promocyjnych przez World Wrestling Entertainment. Utwór dotarł do  4 miejsca w zestawieniu Billboard Hot 100 9 lutego 2002 roku, a na liście Mainstream Rock Tracks, utwór utrzymywał się na  1 lokacie przez 9 tygodni począwszy od grudnia 2001r. Na początku 2002 roku, ukazał się kolejny singel zespołu "Bullets", wraz z kosztownym i pełnym efektów specjlanych teledyskiem. Okazało się to jednak komercyjnym niewypałem. Mimo to, niedługo potem zespół wydał jako singel jeden z jego największych hitów do tej pory, "One Last Breath". Weathered był jedynym albumem Creed na którym nie gra basista Brian Marshall. Wyjątkowo gitarę basow± w studiu nagrywał Tremonti.
 

Stapp uczestniczył w wypadku samochodowym w kwietniu 2002 roku i zdawało się że zaplanowana trasa koncertowa może zostać odwołana, jednak udało mu się wyzdrowieć na tyle żeby mógł uczestniczyć w kilku ostatnich koncertach.
4 czerwca 2004 roku, Creed oficjalnie ogłosili zawieszenie działalności. Stapp rozpoczął nagrywanie debiutanckiego, solowego albumu The Great Divide. Inni członkowie zespołu (włącznie z byłym basistą Brianem Marshallem) założyli nowy zespół, Alter Bridge, zapraszając do współpracy Mylesa Kennedy'ego. 22 listopada 2004 roku została wydana składanka Creed Greatest Hits.
 

W 2008 roku, Mark Tremonti oraz wokalista Alter Bridge, Myles Kennedy, wzięli udział w nagrywaniu albumu zespołu Sevendust zatytułowanego Chapter VII: Hope & Sorrow. Ta sama dwójka pojawiła się również na albumie Fozzy All That Remains. Tremonti wydał pod koniec 2008 roku DVD edukacyjne, prezentując różne techniki gry na gitarze zatytułowane Mark Tremonti: The Sound & The Story. w 2007 roku, zespół Alter Bridge wydał drugi studyjny album, Blackbird, zawierający hit zespołu "Rise Today".
W 2009 roku, utwór Creeda "Higher", pochodzący z albumu Human Clay pojawił się na #95 miejscu w zestawieniu VH1 prezentującym 100 najlepszych hardrockowych utworów "100 Greatest Hard Rock Songs".
 

3 listopada 2008 roku serwis Blabbermouth.net ogłosił że możliwa jest reaktywacja Creed mająca nastąpić w 2009 roku. Nawiązując do wypowiedzi frontmana Twisted Sister Dee Snidera, wokalista Alter Bridge, Myles Kennedy miał podobno zastąpić Roberta Planta w trakcie reaktywacyjnej trasy koncertowej Led Zeppelin w 2009 roku. 2 grudnia magazyn Rolling Stone napisał, że reaktywacja Creed jest już bliska. Kennedy zaprzeczył pogłoskom że zaśpiewa z Led Zeppelin, jednak nie ukrywał tego że improwizował z instrumentalną częścią tego zespołu. Póżniej manager Jimmy'ego Page'a ogłosił, że Led Zeppelin nie planuje żadnej trasy koncertowej, ani reaktywacji. Myles Kennedy pozostał w Alter Bridge i rozpoczął nagrywanie trzeciego studyjnego albumu grupy. Z tego powodu, reaktywacja Creed stała od znakiem zapytania. Pomimo tego, 17 marca 2009 roku wyciekły niepotwierdzone informacje o trasie koncertowej zespołu, a 2 kwietnia wznowiono działalność strony internetowej grupy creed.com na której widniał napis mówiący o powrocie grupy latem 2009r.
 

27 kwietnia zespół Creed ogłosił na oficjalnej stronie internetowej reaktywację zespołu i plany na nowy album. Nawiązując do wypowiedzi Tremontiego "Jesteśmy bardzo podekscytowani ponownym połączeniem z fanami i z nami samymi po tych długich sześciu latach." Póżniej dodał on że bycie ponownie częścią Creed było ostatnią rzeczą której się spodziewał. Phillips w wywiadzie powiedział: "Nasza kariera jako Creed miała bardzo nagły i nieprzewidziany koniec. Po przemyśleniu najlepszych momentów w naszych życiach prywatnych i zawodowych, zdaliśmy sobie sprawę że nadal jesteśmy zdolni kontynuować naszą karierę i przyjażń na większą skalę niż przedtem." Basista Brian Marshall również potwierdził że chce wstąpić do zespołu, z którego odszedł przed nagraniem trzeciego studyjnego albumu Weathered. 

W międzyczasie Mark Tremonti, Scott Phillips, Brian Marshall oraz brat Marka Tremonti'ego, Michael, obawiali się że prace z Creed opóżnią rozwój Alter Bridge i nowy album będzie musiał zostać nagrany dopiero po trasie koncertowej z Creed. Tremonti potwierdził że pomimo tego, przyszłość Alter Bridge nie stoi pod znakiem zapytania, tak więc Tremonti, Phillips i Marshall będą "przełączać się" pomiędzy zespołami, podczas gdy Scott Stapp z Mylesem Kennedym będą pracowali nad solowym albumem.
 

W czerwcu 2009 roku, Stapp, Tremonti, Marshall i Phillips zagrali po raz pierwszy od 10 lat, uczestnicząc w koncercie z serii AOL Sessions, wykonując "Higher," "With Arms Wide Open," "My Own Prison" i "My Sacrifice". Dodatkowo grupa wystąpiła podczas koncertu Fox & Friends 26 czerwca 2009r. Póżniej zostało potwierdzone na oficjalnej tronie internetowej zespołu, że nowy album grupy pojawi się w sprzedaży 27 pażdziernika 2009 roku.
 

Reaktywacyjne tournee Creed rozpoczęło się 6 sierpnia 2009r, a zakończyło się 20 pażdziernika, tydzień przed wydaniem nowego albumu.
Pierwszy singel z albumu Full Circle, "Overcome", pojawił się na oficjalnej stronie zespołu 19 sierpnia. Premiera radiowa, oraz samego utworu jako digital download miała miejsce 25 sierpnia. Drugi singel zatytułowany "Rain", pojawił się w radiu 23 września, a 6 pażdziernika został wydany również w formie digital download.
24 pażdziernika Scott Phillips potwierdził, że Creed uda się w ogólnoświatową trasę koncertową w lecie 2010 roku, zaczynając w USA, kontynuując następnie przez Kanadę, Australię, Nową Zelandię, Amerykę Połudnową i kończąc w Europie. ma być to trasa koncertowa promująca nowy album. Zostało również potwierdzone, że grupa planuje wydawać kolejne albumy po Full Circle.
19 kwietnia 2010 roku ogłoszono daty 26 koncertów kapeli w lipcu i sierpniu na terenie Stanów Zjednoczonych i Kanady.. Chodzą pogłoski, iż światowa trasa koncertowa zespołu została odwołana.
Creed odniósł wielki sukces komercyjny w latach 90-tych i na początku trzeciego tysiąclecia, sprzedając w sumie około 35 milionów albumów na całym świecie. Ich pierwsze trzy albumy My Own Prison, Human Clay i Weathered wielokrotnie otrzymywały status platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych, sprzedając się kolejno w nakładach 6 milionów, 11 milionów i 6 milionów kopii. 

Grupa zdobyła nagrodę Grammy w kategorii Best Rock Song za utwór "With Arms Wide Open" w 2001 roku. Od wielu lat muzyka Creed jest wykorzystywana przez World Wrestling Entertainment (WWE). W dodatku wiele utworów grupy pojawiło się w serialach telewizyjnych i filmach.
Pomimo ogromnego sukcesu komercyjnego, Creed jest słabo oceniany przez zawodowych krytyków muzycznych takich jak Robert Christgau, magazyn Rolling Stone, i serwis Allmusic. Grupa jest często krytykowana za nagminne naśladowanie zespołu Pearl Jam. Basista Creed Brian Marshall kiedyś zaatakował słownie Eddie'go Veddera, twierdząc, że Scott Stapp pisze lepsze piosenki, a ostatni album Pearl Jam skrytykował jako nie wnoszący nic nowego do muzyki. Stapp nie identyfikował się z wypowiedzią Marshalla i powiedział "Tak, jesteśmy już zmęczeni pytaniami o Pearl Jam, ale nie ma wytłumaczenia dla arogancji i głupoty (Marshalla). Proszę was o nie sądzenie Creed jako zespołu, ponieważ tamta wypowiedż nie streszczała uczuć członków zespołu, lecz Briana. Przepraszam, jeżeli Brian komuś ubliżył, tak jak on przeprosił za swój komentarz". 

Marshall został wyrzucony z Creed krótko po tym zajściu, jednak Stapp utrzymuje że jego odejście nie miało związku z tym incydentem. Inne Żródła uważają, że Marshall opuścił zespół z własnej woli z powodu sprzeczek ze Stappem.
Z powodu wpływów takich zespołów jak Alice in Chains i Pearl Jam, muzyka Creed jest głównie postrzegana jako post grunge. Ann Powers z magazynu Rolling Stone określa gitarzystę grupy, Marka Tremonti'ego jako zainspirowanego stylem Jerry'ego Cantrella. Allison Stewart określa Scotta Stappa jako mającego nawyki Eddie'go Veddera, takie jak "Świetny, pełen emocji krzyk". Stewart również określa, że muzyka Creed ma "Zeppelinowskie riffy". 

Scott Stapp rozważał popełnienie samobójstwa w 2003 roku po wypiciu butelki whiskey marki Jack Daniel's. Nawiązując do czasopisma Rolling Stone Scott był przekonany że ludzie związani z Creed chcą jego śmierci, więc zostałby "typem męczennika takim, jak Kurt Cobain" i zwiększyłby sprzedawalność płyt. "Miałem dziwne myśli chodzące mi po głowie", podsumował Stapp w jednym z wywiadów. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
My Own Prison	Creed	01.1998	-	54[13].Airplay Chart	Wind-Up	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by John Kurzweg]
One	Creed	01.1999	-	70[20]	album cut	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by John Kurzweg]
Higher/To Whom It May Concern	Creed	01.2000	47[3]	7[53]	Epic 6683152	[gold-US][written by Scott Stapp][produced by John Kurzweg]
What If	Creed	01.2000	-	102[14]	Epic 668905 2	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by John Kurzweg][piosenka z filmu "Scream 3"]
With Arms Wide Open	Creed	05.2000	13[16]	1[1][47]	Epic 6706952	[2x-platinum-US][written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by Ron Saint Germain,John Kurzweg]
Are You Ready?	Creed	08.2000	-	125[1]	Wind-Up	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by John Kurzweg]
My Sacrifice	Creed	10.2001	18[5]	4[29]	Epic 6723162	[silver-UK][written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by John Kurzweg,Kirk Kelsey]
One Last Breath	Creed	06.2002	47[5]	6[34]	Epic 6728262	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by John Kurzweg,Kirk Kelsey]
Overcome	Creed	08.2009	-	73[1]	Wind-Up	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by Howard Benson]
Rain	Creed	10.2009	-	91[3]	Wind-Up	[written by Scott Stapp,Mark Tremonti][produced by Howard Benson]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
My Own Prison	Creed	08.1997	-	22[112]	Wind-Up 13 049	[6x-platinum-US][produced by John Kurzweg]
Human Clay	Creed	09.1999	29[15]	1[2][103]	Wind-Up 13 053	[11x-platinum-US][gold-UK][produced by John Kurzweg]
Weathered	Creed	11.2001	44[40]	1[8][74]	Wind-Up 13 075	[6x-platinum-US][gold-UK][produced by John Kurzweg,Kirk Kelsey,Creed]
Greatest Hits	Creed	11.2004	156[3]	15[46]	Wind-Up 13 103	[2x-platinum-US][silver-UK][produced by John Kurzweg]
Full Circle	Creed	10.2009	78[1]	2[12]	Virgin CDVIR 228 [UK]	[produced by Howard Benson]

Creatures

Creatures to brytyjski duet. Powstał w 1981r w Londynie. Założyli go Siouxsie Sioux (wtaśc. Janet Susan Ballion, a nie Dallion, jak podaje większość źródeł; 27.05.1957r, Londyn) -voc, k i Budgie (właśc. Peter Clark; 21.08.1957, St. Helens, Lancashire) - dr, perc, g, k, na state związani z zespołem Siouxsie And The Banshees, z początku z myślą tylko o nagraniach; dopiero w 1990 zdecydowali się też na występy w dwójkę.

 

Duet zadebiutował we wrześniu 1981r albumikiem singlowym "Wild Things" z pięcioma piosenkami, m.in. przeróbką Wild Thing The Troggs oraz Mad Eyed Screamer i So Unreal (kontrowersyjna okładka przedstawiała Siouxsie i Budgiego podczas miłosnego aktu). 

Zrazu wydawało się, że będzie to jednorazowe przedsięwzięcie obojga artystów, ale na początku 1983r para wynajęła Sea West Studios w Oahu na Hawajach i tam w dwa tygodnie nagrała pełnowymiarowy album, "Feast", wydany w maju 1983r. Promowany singlami Miss The Girl/Hot Spring In The Snow z tego samego miesiąca i Right Now/Weathercade z lipca, zyskał sporą popularność.
 

Przesycony słoneczną aurą Hawajów, był dziełem zdecydowanie bardziej oszczędnym niż następne dzieło The Creatures, "Boomerang" z listopada 1989r, oraz towarzyszące mu single: Standing There/Divided z października 1989r i Fury eyes/Abstinence z lutego 1990r. Największym osiągnięciem duetu okazała się natomiast płyta "Anima Animus", nagrana na początku 1999r w domu obojga artystów, już wówczas małżonków, niedaleko Tuluzy we Francji. Wypełniła ją muzyka porywająca rytmicznie i nowoczesna brzmieniowo, ocierająca się o ambitne techno, dorównująca najwybitniejszym dokonaniom nie istniejącej już wtedy grupy Siouxsie And The Banshees, np. 2nd floor, Disconnected, Take Mine, Say, Exterminating Angel, Another Planet.
 

Z tego okresu pochodzą też m.in. single Sad Cunt/Sad Cunt (remiks) z czerwca 1998r i 2nd Floor/Turn It On z października oraz czwórka "Eraser Cuts" z sierpnia tego roku.
24 marca 1999r duet wystąpit w poznańskim klubie Eskulap. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mad eyed csreamer EP.	Siouxsie & Budgie	10.1981	24[7]	-	Polydor POSP 354	[written by Budgie, Siouxsie][produced by Budgie, Siouxsie]
Miss the Girl /Hot Springs in the Snow	Creatures	05.1983	21[7]	-	Wonderland SHE 1	[written by Budgie, Siouxsie][produced by Creatures, Mike Hedges ]
Right Now /Weathercade	Creatures	07.1983	14[10]	-	Wonderland SHE 2	[written by Carl Sigman , Herbie Mann][produced by Creatures]
Standing There/Divided	Creatures	11.1989	53[2]	-	Wonderland SHE 17	[written by Creatures][produced by Creatures, Mike Hedges]
Fury Eyes /Abstinence	Creatures	03.1990	81[3]	-	Wonderland SHE 18	[written by Creatures][produced by Creatures, Mike Hedges]
2nd floor/Turn it on	Creatures	10.1998	93[1]	-	Sioux SIOUX 3V	[written by Creatures][produced by Creatures, Warne Livesey]
Say /All she could ask for	Creatures	03.1999	72[2]	-	Sioux SIOUX 6V	[written by Creatures][produced by Creatures, Warne Livesey]
Prettiest thing/Turn it on/Guillotine	Creatures	09.1999	87[1]	-	Sioux SIOUX 9V	[written by Creatures][produced by Creatures,Ian Caple]
Godzilla	Creatures	10.2003	53[2]	-	Sioux SIOUX 14CD1	[written by Creatures][produced by Creatures]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Feast	Creatures	05.1983	17[9]	-	Wonderland SHELP 1	[produced by Mike Hedges, Creatures]
Boomerang	Creatures	12.1989	-	197[2]	Wonderland SHELP 6	[produced by Mike Hedges, Creatures]
Anima animus	Creatures	02.1999	79[2]	-	Siouxie SIOUX 4	[produced by The Creatures, Steve Lyon, Warne Livesy]
Hai!	Creatures	11.2003	153[1]	-	Sioux SIOUX 15V	[produced by The Creatures]

Mic Lowry

 Mic Lowry, to brytyjski boysband z Liverpoolu wykonujący harmonię wokalną, śpiewający muzykę pop, współczesne r&b i soul. Pięcioosobowy zespół powstał w 2011 roku i obecnie tworzą go Delleile Ankrah, Kaine Ofoeme, Ben Sharples i Michael Welch, którzy wszyscy uczęszczali do szkoły Calderstones School w Liverpoolu. Wcześniej podpisali kontrakt z Universal Music Group, ale po wydaniu EP-ek The Show (2015) i MOOD (2017) zdecydowali się kontynuować działalność niezależnie.  

Nazwa zespołu pochodzi od The Lowry Centre w Manchesterze, które było pierwszym miejscem, w którym chłopcy wystąpili. Zespół wydał EP-kę The Show w 2015 r. i swój pierwszy singiel „Oh Lord” w 2016 r., zawierający samplowanie i dużą rearanżację fragmentów hitu Phila Collinsa „In the Air Tonight”. Ich kolejny singiel „Whiskey Kisses” został wydany 10 marca 2017 roku. Wystąpili na scenie BBC Introducing Merseyside i BBC Radio 1Xtra. W 2014 roku zdobyli nagrodę MOBO Unsung Award, w 2015 zostali nominowani do nagrody BET Best International Newcomer, a w 2016 zdobyli nagrodę GIT Liverpoolu.  

Wystąpili przed Justinem Bieberem w Liverpoolu, Glasgow, Londynie, Birmingham, Leicester i Manchesterze podczas europejskiej części jego trasy Purpose World Tour i wystąpili podczas 37 europejskich koncertów w 22 miastach. Występowali także w różnych miejscach w Wielkiej Brytanii, w tym w Manchesterze, Birmingham, Sheffield, Glasgow i londyńskiej The O2 Arena. W marcu 2017 roku zostali wybrani przez amerykańską osobowość radiową i telewizyjną Elvisa Durana Artystą Miesiąca i wystąpili na żywo w ogólnokrajowym programie NBC Today, a także szeregu programów medialnych i występów na żywo w różnych miejscach w USA, w tym w New Yorku i Los Angeles. 

 7 marca 2017 roku grupa wystąpiła w programie The Wendy Williams Show. 19 października 2018 roku Mic Lowry wydał swój pierwszy singiel jako niezależni artyści „Tesla”, powstały we współpracy z producentem muzycznym Diztortion. 10 czerwca 2019 roku otworzyli trasę koncertową Backstreet Boys DNA w Manchester Arena. Członek Akia Jones opuścił grupę na początku 2020 roku. 2 września 2022 roku grupa wydała singiel „Flowers”, po którym ukazał się teledysk, który ukazał się 30 września 2022 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Oh Lord	Mic Lowry	11.2016	54[11]	-	Decca GBUM 71604314	[written by Phil Collins,Joy Deb,Linnea Deb,Anton Hård af Segerstad,Ray 'Augustine Grant' Jacobs][produced by The Family]

Goldwax Records

Goldwax Records została powołana do życia w 1964r przez Quintona M. Clauncha i Rudolpha V. "Doc" Russella w Memphis.Od początku specjalizowała się w nagrywaniu muzyki soul.

 

Jeden z założycieli,Quinton Claunch urodził się w 1922r w Tishomingo/Mississippi i zaczynał od występów w zespole country w latach 40-tych.Po ożenku w 1948r przenosi się do Memphis,gdzie pracuje jako obwożny sprzedawca artykułów żelaznych.Spotyka wkrótce na swojej drodze Sama Phillipsa [znanego z wytwórni Sun],który namawia go do gry na gitarze i współkomponowania z Billem Cantrellem dla Sun.
 

W 1957 on,Cantrell i inni zakładają wytwórnię Hi Records,lecz Claunch spprzedaje swoje udziały w 1959r.
Kiedy farmaceuta z Memphis,Doc Russell wyraził zainteresowanie założeniem wytwórni płytowej ,Claunch chętnie przyłącza się do niego i tak powstaje Goldwax.Ich pierwszą płytą był singiel "Darlin" zespołu-The Lyrics,niewielki lokalny hit. Dużym sukces wytwórni przynieśli dwaj członkowie grupy gospel,Redemption Harmonizers.Razem z kompozytorem ,Rooseveltem Jamisonem nagrali "That's How Strong My Love Is" pózniej klasyczny utwór soul wykonywany minn.przez Otisa Reddinga i Rolling Stones.
 

Gdy piosenka zaczęła wspinać się na listach przebojów,wytwórnia Peacock zarzuciła jednemu z jej wykonawców O.V. Wrightowi,że ma jeszcze ważny kontrakt z wytwórnią jako członek Sunset Travelers.Idąc na ugodę z Peacock Records nagrywają covera tej piosenki już bez udziału Wrighta.
 

Innym znanym wokalistą nagrywającym dla Goldwax był James Carr,który zaczynał swoją karierę w wieku 8 lat śpiewając gospel w swoim rodzinnym mieście Shreweport w stanie Louisiana.Występował w wielu grupach gospel,minn. w Harmony Echoes ,razem z Wrightem.Nagrał dla Goldwax takie hity jak;"You've Got My Mind Messed Up" "Pouring Water on a Drowning Man," i "At the Dark End of the Street" .Niestety nie dorósł on mentalnie do sukcesów,stąd wieczne problemy podczas sesji nagraniowych,co doprowadziło do rozwiązania kontraktu w 1969 roku,stając się praktycznie zakończeniem jego kariery, poza nielicznymi występami aż do lat 90-tych.
 

Duży sukces odniosła grupa Ovations z jej liderem Louisem Williamsem piosenką "It's Wonderful to Be In Love",pierwotnie wykonywaną przez Sama Cooke'a.Największe sukcesy tej grupy to lata 1972-73,kiedy nagrywali już dla MGM.
 

Dystrybucję płyt Goldwax Records powierzył wytwórni Bell Records .Wytwórnia zakończyła swoją działalność w 1969r na wskutek osobistych nieporozumień między Russellem i Claunchem.W połowie lat 80-tych biznesman z Memphis Elliott Clark nabył materiał Goldwax i reaktywował firmę i przekonał Clauncha by został prezydentem wytwórni.Na początku lat 90-tych wytwórnia przenosi swoją siedzibę do Nashville i w tym samym czasie Claunch opuszcza ją.Dzisiaj Goldwax wynajmuje biura przy Atlantic,mając ten sam adres. 

 

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

1966 Love Attack James Carr No. 99
1966 Pouring Water On A Drowning Man James Carr No. 85
1966 You've Got My Mind Messed Up James Carr No. 63
1967 I'm A Fool For You James Carr No. 97
1967 The Dark End Of The Street James Carr No. 77
1968 A Man Needs A Woman James Carr No. 63 

 

 

James Carr

 James Edward Carr (ur. 13 czerwca 1942r - zm. 7 stycznia 2001r) był amerykańskim wokalistą r&b i soul, określanym jako „jeden z najwspanialszych czystych wokalistów, jaki kiedykolwiek wyprodukował głęboki południowy soul”.

  Urodzony w rodzinie kaznodziei baptystów w Coahoma w stanie Mississippi, w wieku trzech lat przeniósł się z rodzicami do Memphis w stanie Tennessee. Carr zaczął śpiewać w kościele i występował w grupach gospel, w tym w Harmony Echoes, jednocześnie przygotowując stoły na linii montażowej w Memphis. Po odrzuceniu go przez Stax , w 1964 roku dokonał swoich pierwszych nagrań dla Goldwax Records, małej niezależnej wytwórni płytowej z siedzibą w Memphis. Wydał kilka singli dla tej wytwórni, zanim odniósł swój pierwszy sukces w 1966 roku, kiedy „You've Got My Mind Messed Up”  osiągnął 7. miejsce na liście Billboard R&B i 63. na liście pop.  

 Wydał także udany i doceniony przez krytyków album You Got My Mind Messed Up. Carr w dalszym ciągu zajmował miejsca na listach przebojów dzięki swoim późniejszym singlom dla Goldwax, w tym „Pouring Water on a Drowning Man”, ale jego największy sukces i najbardziej doceniony przez krytyków występ miał miejsce w 1967 r. wraz z oryginalnym nagraniem „The Dark End of the Street”, napisany  przez   Dana Penna i Chips Moman Piosenka osiągnęła 10. miejsce na liście R&B i 77. na liście pop. Carr kontynuował nagrywanie dla Goldwax aż do zamknięcia wytwórni w 1969 r., ale nie osiągnął tego samego poziomu w swoich kolejnych wydawnictwach, chociaż „A Man Needs a Woman” w 1968 r. osiągnął 16. miejsce na liście R&B i 63. na liście pop i nagrał album o tym samym tytule.

 Po zamknięciu firmy Goldwax w 1969 r. wydał singiel w wytwórni Atlantic Records w 1971 r., a kolejny w wytwórni River City swojego menadżera Roosevelta Jamisona w 1977 r. Carr przez większość życia cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową. Często powodowało to, że nie był w stanie poradzić sobie ze stresem związanym z występami i trasami koncertowymi, co stało się najbardziej widoczne podczas tournee po Japonii w 1979 roku, kiedy zamarł przed publicznością po przedawkowaniu leków przeciwdepresyjnych. Mimo to okrzyknięto go „największym na świecie wokalistą soulowym”. Jednak przed powrotem do Memphis ukończył trasę po Japonii. Następnie mieszkał z siostrą, ale często był hospitalizowany. 

Odrodzenie zainteresowania jego muzyką, wywołane jego rolą w książce Petera Guralnicka Sweet Soul Music z 1986 roku, pomogło Carrowi wrócić do studia nagraniowego i był w stanie ukończyć kolejny album, Take Me to the Limit, dla odrodzonej wytwórni Goldwax w 1991. Występował także na festiwalach w USA i Europie, a w 1994 roku wydał kolejny album, Soul Survivor.W połowie lat 90-tych zdiagnozowano u niego raka płuc i zmarł w domu opieki w Memphis w 2001 roku w wieku 58 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You've Got My Mind Messed Up/That's What I Want To Know	James Carr	04.1966	-	63[6]	Goldwax 302	[written by O. McClinton][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][7[8].R&B Chart]
Love Attack/Coming Back To Me Baby	James Carr	07.1966	-	99[1]	Goldwax 309	[written by Quinton Claunch][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][21[6].R&B Chart]
Pouring Water On A Drowning Man/Forgetting You	James Carr	10.1966	-	85[4]	Goldwax 311	[written by Danny McCormick,Drew Baker][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][23[7].R&B Chart]
The Dark End Of The Street/Lovable Girl	James Carr	02.1967	-	77[6]	Goldwax 317	[written by Dan Penn,Chips Moman][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][10[11].R&B Chart]
Let It Happen/A Losing Game	James Carr	06.1967	-	63[6]	Goldwax 323	[written by Dan Penn,Spooner Oldham][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][30[4].R&B Chart]
I'm A Fool For You/Gonna Send You Back To Georgia	James Carr	09.1967	-	97[3]	Goldwax 328	[written by George Jackson,Quinton Claunch,Dan Greer,Earl Cage,Rudolph Russell][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][42[6].R&B Chart]
A Man Needs A Woman/Stronger Than Love	James Carr	01.1968	-	63[11]	Goldwax 332	[written by O. McClinton][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][16[8].R&B Chart]
Life Turned Her That Way/A Message To Young Lovers	James Carr	08.1968	-	112[2]	Goldwax 335	[written by Harlan Howard][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][#1 country hit for Ricky Van Shelton in 1988]
Freedom Train/That's The Way Love Turned Out For Me	James Carr	12.1968	-	-	Goldwax 338	[written by Steve Bogard,Larry Rogers,Karl Wells][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][39[7].R&B Chart]
To Love Somebody/These Ain't Raindrops	James Carr	04.1969	-	-	Goldwax 332	[written by Barry Gibb,Robin Gibb][produced by Quinton Claunch,Rudolph Russell][44[4].R&B Chart]

Wynona Carr

Wynona Merceris Carr (ur. 23 sierpnia 1923r - zm. 11 maja 1976r)   była amerykańską wokalistką i autorką tekstów gospel, R&B i rock and rolla, która nagrywała jako Sister Wynona Carr podczas wykonywania materiału gospel.
 

 Carr urodziła się w Cleveland w stanie Ohio, gdzie zaczynała jako piosenkarka gospel, tworząc własną pięcioosobową grupę The Carr Singers około 1945 roku i koncertując po rejonie Cleveland/Detroit. Otrzymawszy napiwek od Pilgrim Travellers, którzy pod koniec lat czterdziestych dzielili się rachunkiem z Carr, Art Rupe podpisał z nią kontrakt ze swoją wytwórnią Specialty, nadając Carr jej nowy pseudonim sceniczny „Sister” Wynona Carr (wzorowany na pionierskiej piosenkarce gospel, siostrze Rosetcie Tharpe) i   grało z nią około dwudziestu zespołów od 1949 do 1954 roku,w tym kilka duetów z największą wówczas gwiazdą gospel Specialty, Brother Joe May. 

 Nie odnosząc zbyt wielkiego sukcesu na listach przebojów (z wyjątkiem „The Ball Game” [1952], który stał się jedną z najlepiej sprzedających się płyt gospel Specialty, a ostatnio pojawił się w filmie 42), Carr była coraz bardziej niezadowolona z prostego kierunku gospel, jaki wybrała i błagała Rupe, aby pozwolił jej nagrywać „pop, jumps, ballady i semi-blues”. Rupe ustąpił  i od 1955 do 1959 roku Carr nagrała dla Specialty dwa tuziny piosenek rock and rollowych i r&b, które, podobnie jak jej piosenki gospel, w większości napisała sama. Pomimo zdobycia hitu R&B utworem „Should I Ever Love Again?” w 1957 r. ogólnie rzecz biorąc przejście z muzyki duchowej na świecką nie pomogło Carr pod względem sprzedaży i uznania.  

Mniej więcej w tym czasie zachorowała również na gruźlicę, co uniemożliwiło jej wykonywanie niezbędnych prac promocyjnych i koncertowanie przez dwa lata, skutecznie kończąc jej karierę w Specialty w połowie 1959 roku. W 1961 roku Carr podpisała kontrakt z wytwórnią Reprise Records Franka Sinatry i wydała nieudany album popowy. Wróciła do Cleveland, pogrążając się w zapomnieniu, cierpiąc na pogarszający się stan zdrowia i depresję; zmarła tam w 1976 roku.  

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Should I Ever Love Again?/Till The Well Runs Dry	Wynona Carr	03.1957	-	-	Specialty 589	[written by Edward Gates,H. M. Cockel]

Benny Carter

Bennett Lester „Benny” Carter (ur. 8 sierpnia 1907r w Nowym Jorku, zm. 12 lipca 2003r w Los Angeles) - amerykański saksofonista altowy, trębacz, klarnecista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy, współtwórca kanonu stylu swing oraz wykładowca muzyki. Był jedną z najważniejszych postaci jazzu w latach 1930-1990. Nosił przydomek „King”, nadany mu przez kolegów-jazzmenów jako wyraz szacunku. Odznaczony Narodowym Medalem Sztuki. 

 

Pochodzi z muzykalnej rodziny - kuzyn Theodore „Cuban" był trębaczem, a Danieli Howard klarnecistą. Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielała mu matka. Wkrótce Carter zaczął się uczyć gry na saksofonie, m.in. u Harolda Proctora i Lt, Eugene'a Mickella Seniora i swoje doświadczenia wymieniał z kolegami z sąsiedztwa, Bubberem Mileyem, Freddym Johnsonem, Rudym Powellem, Russellem Procope'em i Bobbym Starkiem. 

W 1923 rodzina przeniosła się do Harlemu. W drugiej połowie lat 20-tych Carter, już jako alcista, zaczai występować z Billym Fowlerem, Dukiem Ellingtonem i Fletcherem Hendersonem, zdobywając reputację rzetelnego i pełnego zaangażowania młodego muzyka. W1928 należał do formacji Horace'a Hendersona, by niebawem przejąć prowadzenie orkiestry. Mimo występów w liczących się salach tanecznych orkiestra Cartera miała krótki żywot, po części ze względu na osobowość lidera, jak i jego stosunek do muzyki. Dążenie do muzycznej perfekcji i profesjonalizm nie pozwalały mu na uleganie gustom publiczności. 

Po rozwiązaniu orkiestry Carter objął funkcję kierownika muzycznego McKinney's Cotton Pickers i zainteresował się aranżacją. Na początku lat 30-tych opanował grę na trąbce, potrafił grać także na klarnecie, saksofonie tenorowym, puzonie oraz fortepianie i coraz bardziej zagłębiał się w sztukę komponowania i aranżowania. Z jego aranżacji korzystało wielu najlepszych ówczesnych liderów, jak ChickWebb (u którego Carter grał także na alcie) czy Benny Goodman. W1933 Carter założył nowy big-band, do którego zaprosił m.in. Chu Berry'ego i Dicka Wellsa. Tego samego roku brał udział w sesji nagraniowej brytyjskiego kompozytora i kontrabasisty Spike'a Hughesa. W 1935 dołączył do orkiestry Williego Lewisa, z która odwiedził Europę. Na Starym Kontynencie spędził trzy lata, dając się poznać m.in. publiczności francuskiej, holenderskiej i duńskiej. Z rekomendacji dziennikarza Leonarda Feathera Carter został zatrudniony przez Harry'ego Halla na stanowisku głównego aranżera orkiestry tanecznej BBC. 

W 1938 wrócił do kraju i założył big-band. Jednakże, tak jak poprzednio, jego big-band nie cieszył się wielką popularnością. Carter związany był także z wieloma małymi grupami, jak formacja Lionela Hamptona (płyty dla RCA, z których część aranżował Carter) czy Chocolate Dandies (gdzie Carter grał u boku Colemana Hawkinsa i Roya Eldridge'a). W1942 Carter osiadł w Kalifornii, założył nowy big-band i podpisał kontrakt z impresariem Carlosem Gastelem, który opiekował się także Natem „King" Cole'em, Sennym Dunhamem i Stanem Kentonem. Gdy dostał propozycję komponowania muzyki filmowej, szybko wciągnął się w wir pracy i wkrótce był... uznanym autorem ścieżek dźwiękowych do wielu filmów dla 20th Century Fox, Warner Brothers i MGM. 

Zimą 1946 Carter zawiesił działalność swojej orkiestry, reaktywując ją tylko na specjalne okazje do pracy studyjnej. Na początku lat 50-tych związał się z Jazz At The Philharmonic Normana Granza, dla którego dokonał też wielu nagrań. Zajmował się też organizowaniem orkiestr towarzyszących takim śpiewakom, jak Peggy Lee, Ella Fitzgerald czy Mel Torme, dla których także aranżował. W latach 50-tych i 60-tych nagrał kilka wybitnych albumów, jak Aspects, Further Definitions oraz Additions To Further Definitions, na których zaprezentował się jako kompozytor, aranżer oraz instrumentalista. Napisał muzykę na jedną z ważniejszych płyt Counta Basiego, Kansas City Suite. Komponował i aranżował dla telewizji. Był stałym gościem międzynarodowych festiwali.

 Na początku lat 70-tych rozpoczął długotrwałą współpracę z Princeton University, jako wykładowca Council of Humanities oraz African-American Studies Programme. W latach 70-tych Carter był częstym gościem japońskich estrad, gdzie zdobył sobie olbrzymia popularność; nie przestawał też nagrywać, w tym dla Normana Granza. W 1987 wraz z innym nestorem jazzu, Johnem Lewisem, założył All-American Jazz Orchestra, formację koncentrującą się na muzyce skomponowanej specjalnie dla dużych orkiestr. Pod koniec lat 80-tych Carter skomponował i zaaranżował kolejną w swej twórczości większą formę, „Central City Sketches", która doczekała się prezentacji na koncercie i rejestracji na płycie. Późnym latem 1989 twórcy serii płytowej Classical Jazz uczcili 82. urodziny artysty koncertami w nowojorskim Lincoln Center, na których zaprezentowano piosenki jego autorstwa w wykonaniu Emestine Andersen i Sylvii Syms. W tym samym tygodniu Carter wystąpił na Chicago Jazz Festival, przypominając odświeżony materiał ze swojej słynnej płyty Further Definitions. W lutym 1990 wystąpił w Lincoln Center na czele big-bandu gwiazd w koncercie będącym hołdem dla Elli Fitzgerald. Wydarzenia tej miary wzbogacały nieskończenie długą listę osiągnięć artysty, który otrzymał od muzyków przydomek „King" (po raz pierwszy użył go bodajże Ben Webster). 

Zasługi Cartera dla jazzu są ogromne: jest wyśmienitym multi-instrumentalistą i pełnym polotu improwizatorem, którego zawsze się słucha z ogromne przyjemnością, zwłaszcza gdy gra na alcie. Jego potoczyste improwizacje wywodzą się z tradycji dwóch gigantów altu, Johnny'ego Hodgesa i Williego Smitha. Wiele z jego kompozycji, jak „Doozy" czy „When Lights Are Low", wzbogaciło repertuar jazzowych standardów. Jego aranżerski kunszt przyczynił się wydatnie do zmiany oblicza muzyki big-bandowej lat 30-tych i do dziś jego pomysły sprzed lat wnoszą wiele do brzmienia zarówno orkiestr, jak i małych zespołów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Poinciana (Song Of The Tree)/Hurry, Hurry!	Benny Carter	02.1944	-	A:12[6];B:23[1]	Capitol 144	[A:written by Nat Simon, Buddy Bernier][B:written by Larkin][A:8[1].R&B Chart][B:2[6].R&B Chart]
I'm Lost/Just A Baby's Prayer At Twilight	Benny Carter	08.1944	-	-	Capitol 165	[written by Otis Rene][1[2][17].R&B Chart]

                                                                                 Filmografia

Thousands Cheer (1943)/ An American in Paris (1951)/ Clash by Night (1952)/ The Snows of Kilimanjaro (1952)/ Buck and the Preacher (1972)/ Jazz at the Smithsonian: Benny Carter (1982)/ Benny Carter in Japan (1986)/ Wolf Trap Salutes Dizzy Gillespie (1988)/ Benny Carter: Symphony in Riffs (1989)

                                         Kompozycje Benny Cartera na listach przebojów

[with Irving Mills] .1931 Blues in My Heart Fletcher Henderson & His Orchestra 19.US [solo] .1932 Hot Toddy Cab Calloway 14.US 01/1962 The Basie Twist Count Basie 94.US [with Edward Heyman] .1939 Melancholy Lullaby The Glenn Miller Orchestra 15.US [with Don Raye & Gene De Paul] 08/1942 Cow-Cow Boogie Freddie Slack and His Orchestra 9.US 03/1944 Cow-Cow Boogie (Cuma-Ti-Yi-Y-Ay) The Ink Spots and Ella Fitzgerald 10.US [with Richard Larkin] 02/1944 Hurry, Hurry! Benny Carter and His Orchestra 23.US 07/1944 Hurry, Hurry Lucky Millinder and His Orchestra 20.US

Lisa Fischer

Lisa Fischer (ur. 1 grudnia 1958 w Brooklynie w Nowym Jorku) to amerykańska wokalistka, autorka tekstów i dwukrotna zdobywczyni nagrody Grammy. jej muzyczne korzenie sięgają stylów r&b, rocka, soul, Afryki i Karaibów, a także wpływów klasycznych. W 1991 roku jej singiel „How Can I Ease The Pain” stał się hitem numer 1 w USA i jest jedną z najlepszych wokalistek drugoplanowych w branży.

 W latach 80-tych była członkinią amerykańskiej grupy wokalnej The Marvelettes i przez dwadzieścia lat śpiewała w zespole przyjaciela i mentora Luthera Vandrossa.  

 Od początku swojej kariery Fischer pracowała przede wszystkim jako wokalistka w tle i pracowała dla muzyków i gwiazd, takich jak Billy Greene, Melba Moore, Tina Turner, Chaka Khan, Nine Inch Nails, Sting, Aretha Franklin, Bobby McFerrin, George Benson , Diana Ross, Laurie Anderson, Teddy Pendergrass, Dionne Warwick, Grover Washington, Billy Ocean, Al Jarreau, Patti LaBelle i inni znani artyści. Od trasy Steel Wheels Tour w 1989 r., z wyjątkiem trasy Urban Jungle Tour w 1990 r., aż do trasy Zip Code Tour w 2015 r., regularnie występowała jako wokalistka w tle podczas tras koncertowych Rolling Stones. W międzyczasie wielokrotnie próbowała pracować solo. 

 W 1992 roku Fischer zdobyła nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy kobiecy występ R&B za piosenkę How Can I Ease the Pain z albumu So Intense . W 1993 roku zaśpiewała balladę Colors of Love, która znalazła się na ścieżce dźwiękowej filmu Made in America. W połowie lat 90-tych ponownie ograniczyła swoje ambicje solowe i pracowała jako wokalistka studyjna w Atlantic Records i GRP Records.  

W 2013 roku kariera Fischer nabrała nieoczekiwanego rozwoju dzięki filmowi „20 Feet from Stardom”, nagrodzonemu Oscarem dokumentowi o pracy wokalistek drugoplanowych, który także przywrócił jej uwagę opinii publicznej. Od 2016 roku koncertuje z własnym zespołem „Grand Baton”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Glad To Be Alive	Teddy Pendergrass & Lisa Fisher	07.1990	-	-	Elektra 64 960	[written by Casey James, Leroy Bell][produced by Craig Burbidge, Derek Nakamoto][31[11].R&B Chart]
How Can I Ease the Pain	Lisa Fisher	04.1991	-	11[20]	Elektra 64 897	[written by Lisa Fischer, Narada Michael Walden][produced by Narada Michael Walden / Louis Biancaniello][1[2][20].R&B Chart]
Save Me	Lisa Fisher	09.1991	-	74[6]	Elektra 64 854	[written by Lisa Fischer, Narada Michael Walden][produced by Narada Michael Walden / David Morales][7[14].R&B Chart]
So Intense	Lisa Fisher	12.1991	-	-	Elektra 64 817	[written by Claytoven Richardson, Essra Mohawk, Narada Michael Walden, Randy Cantor][produced by Narada Michael Walden ][15[15].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
So Intense	Lisa Fischer	05.1991	-	100[14]	Elektra 60 889	[produced by Narada Michael Walden, Luther Vandross , Attala Zane Giles/Cornelius Mims, Arif Mardin , Raymond Jones ]

David Lee Roth

 Urodził się 10.10.1955 r. w Bloomington w stanie Indiana, USA. W dzieciństwie cierpiał na tzw. nadaktywność, przez co musiał chodzić do specjalnej szkoły przy jednej z klinik, gdzie się leczył. W 1972 r. wraz z rodzicami przeniósł się do Pasadeny. Tam dołączył do lokalnej grupy The Red Ball Jets. Następnie, wraz z poznanymi w tym czasie braćmi Van Halenami, założył zespół Mammoth, który specjalizował się w nowych interpretacjach znanych rockowych kompozycji. W 1975 r. grupa przekształciła się w Van Halen - jeden z najpopularniejszych amerykańskich zespołów rockowych.

 Lee Roth przez ponad dziesięć lat był jego integralną częścią i charyzmatycznym frontmanem. Po raz pierwszy chęć występowania solo naszła go w 1985 r. podczas okresu braku aktywności zespołu. Nagrał wtedy mini-album Crazy From The Heat, prezentujący bardzo zróżnicowany materiał, który odchodził od techno-metalowego brzmienia Van Halen. Longplay został przychylnie przyjęty, toteż jesienią 1985 r., po długim okresie spekulacji, Roth opuścił Van Halen. Wkrótce dostał się do pierwszej trójki najpopularniejszych singli w Stanach z  nietypową wersją nagrania „California Girls" z repertuaru Beach Boys i z jeszcze bardziej niespodziewaną interpretacją „I Ain't Got Nobody". 

Ta dziwaczna zmiana musiała wprawić w osłupienie i rozbawić" jego fanów. W szybkim czasie Roth zebrał wyjątkowy zestaw towarzyszących mu muzyków, a mianowicie wirtuoza gitary Steve'a Vai (eks-Zappa i Alcatrazz), gitarzystę basowego Billy'ego Sheehana (wcześniej w Talas) i perkusistę Grega Bissonette'a. Z ich pomocą nagrał w 1986 r. album Eat 'Em And Smile, który był imponującym zbiorem iskrzących utworów rockowych, wyprodukowanych z wielkim nakładem sił. Udowodnił on, że Roth jest nadal wspaniałym showmanem. Krążek był wyborny pod względem technicznym i przesycony jankeskim, zuchwałym poczuciem humoru. 

Kolejny longplay Skyscraper z 1988 r. opierał się na tych samych podstawach, lecz równocześnie skupiał na wykwintnie dopracowanym, hardrockowym stylu. W tym czasie w zespole Lee Rotha nastąpiły zmiany, Sheehana zastąpił Matt Bissonette, a dodatkowo dokooptowano Bretta Tuggle'a, grającego na instrumentach klawiszowych. W 1989 r. Davida opuścił Steve Vai, który rozpoczął karierę solową. Jego miejsce pozostało wolne przez bardzo krótki czas, jako że szybko zajął je Jason Becker, nowe cudowne dziecko z gitarowej stajni Yngwiego Malmsteena. 

W 1991 r. na rynku pojawił się longplay A Little Ain't Enough i chociaż był nienaganny technicznie, to wykazał skłonność Lee Rotha do powielania pomysłów z poprzednich dwóch albumów. Później artysta zamilkł, a: jego nazwisko powróciło na łamy prasy w 1993 r. za sprawą aresztowania w jednym z parków Nowego Jorku, gdy kupował małą porcję marihuany. 

W 1994 r. na rynku wreszcie ukazał się nowy longplay wokalisty Your Filthy Little Mouth, który powstawał aż 18 miesięcy w Nowym Jorku, przy współpracy producenta Nile'a Rodgersa (Chic, Jeff Beck) oraz nowego zespołu towarzyszącego w składzie Terry Kilgore (gitara), James Hunting (bas) i Larry Aberman (perkusja, eks-Steve Ray Vaughan).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
California Girls	David Lee Roth	01.1985	68[4]	3[16]	Warner Bros. 29102	[written by Brian Wilson,Mike Love][produced by Ted Templeman]
Just A Gigolo / I Ain't Got Nobody	David Lee Roth	03.1985	-	12[17]	Warner Bros. 29040	[written by Leonello Casucci, Irving Caesar / Spencer Williams, Roger Graham][produced by Ted Templeman][#1 hit for Ted Lewis in 1931]
Yankee Rose/Shyboy	David Lee Roth	07.1986	-	16[15]	Warner Bros. 28656	[written by David Lee Roth, Steve Vai][produced by Ted Templeman]
Goin' Crazy!/Loco Del Calor!	David Lee Roth	09.1986	-	66[7]	Warner Bros. 28584	[written by David Lee Roth, Steve Vai][produced by Ted Templeman]
That's Life/Bump And Grind	David Lee Roth	11.1986	-	85[4]	Warner Bros. 28511	[written by D. Kay, K. Gordon][produced by Ted Templeman]
Just Like Paradise/The Bottom Line	David Lee Roth	01.1988	27[7]	6[16]	Warner Bros. 28119	[written by David Lee Roth, Brett Tuggle][produced by David Lee Roth]
Stand Up/Knucklebones	David Lee Roth	04.1988	72[2]	64[8]	Warner Bros. 28108	[written by David Lee Roth, Brett Tuggle][produced by David Lee Roth ]
California Girls/Just A Gigolo / I Ain't Got Nobody (Medley)	David Lee Roth	11.1988	81[3]	-	Warner Bros. W 7650	[written by Brian Wilson,Mike Love][produced by Ted Templeman]
A Lil' Ain't Enough/Baby's On Fire	David Lee Roth	01.1991	32[3]	-	Warner Bros. W 0002	[written by David Lee Roth, Robbie Nevil][produced by Bob Rock]
Sensible Shoes/A Lil' Ain't Enough	David Lee Roth	03.1991	81[2]	-	Warner Bros. W 0016	[written by Dennis Morgan, Preston Sturges, David Lee Roth][produced by Bob Rock]
She's My Machine	David Lee Roth	02.1994	64[2]	-	Reprise W 0229	[written by David Lee Roth, David Neuhauser, Monty Byrom][produced by Nile Rodgers]
Night Life	David Lee Roth	05.1994	72[2]	-	Reprise W 0249	[written by Paul Buskirk, Walt Breeland, Willie Nelson][produced by Nile Rodgers]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Crazy from the Heat EP.	David Lee Roth	02.1985	91[2]	15[33]	Warner 25 222	[platinum-US][produced by Ted Templeman]
Eat 'Em and Smile	David Lee Roth	07.1986	28[9]	4[36]	Warner 25 470	[platinum-US][gold-UK][produced by Ted Templeman]
Skyscraper	David Lee Roth	02.1988	11[12]	6[27]	Warner 25 671	[platinum-US][gold-UK][produced by David Lee Roth, Steve Vai]
A Little Ain't Enough	David Lee Roth	02.1991	4[7]	18[19]	Warner 26 477	[gold-US][silver-UK][produced by Bob Rock]
Your Filthy Little Mouth	David Lee Roth	03.1994	28[2]	78[2]	Reprise 45 391	[produced by Nile Rodgers]
The Best	David Lee Roth	11.1997	-	199[1]	Rhino 72 941	-
DLR Band	David Lee Roth	06.1998	-	172[1]	Wawazat 1217	[produced by Bob Marlette]