Pochodzi z muzykalnej rodziny - kuzyn Theodore „Cuban" był trębaczem, a Danieli Howard klarnecistą. Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielała mu matka. Wkrótce Carter zaczął się uczyć gry na saksofonie, m.in. u Harolda Proctora i Lt, Eugene'a Mickella Seniora i swoje doświadczenia wymieniał z kolegami z sąsiedztwa, Bubberem Mileyem, Freddym Johnsonem, Rudym Powellem, Russellem Procope'em i Bobbym Starkiem.
W 1923 rodzina przeniosła się do Harlemu. W drugiej połowie lat 20-tych Carter, już jako alcista, zaczai występować z Billym Fowlerem, Dukiem Ellingtonem i Fletcherem Hendersonem, zdobywając reputację rzetelnego i pełnego zaangażowania młodego muzyka. W1928 należał do formacji Horace'a Hendersona, by niebawem przejąć prowadzenie orkiestry. Mimo występów w liczących się salach tanecznych orkiestra Cartera miała krótki żywot, po części ze względu na osobowość lidera, jak i jego stosunek do muzyki. Dążenie do muzycznej perfekcji i profesjonalizm nie pozwalały mu na uleganie gustom publiczności.
Po rozwiązaniu orkiestry Carter objął funkcję kierownika muzycznego McKinney's Cotton Pickers i zainteresował się aranżacją. Na początku lat 30-tych opanował grę na trąbce, potrafił grać także na klarnecie, saksofonie tenorowym, puzonie oraz fortepianie i coraz bardziej zagłębiał się w sztukę komponowania i aranżowania. Z jego aranżacji korzystało wielu najlepszych ówczesnych liderów, jak ChickWebb (u którego Carter grał także na alcie) czy Benny Goodman. W1933 Carter założył nowy big-band, do którego zaprosił m.in. Chu Berry'ego i Dicka Wellsa. Tego samego roku brał udział w sesji nagraniowej brytyjskiego kompozytora i kontrabasisty Spike'a Hughesa. W 1935 dołączył do orkiestry Williego Lewisa, z która odwiedził Europę. Na Starym Kontynencie spędził trzy lata, dając się poznać m.in. publiczności francuskiej, holenderskiej i duńskiej. Z rekomendacji dziennikarza Leonarda Feathera Carter został zatrudniony przez Harry'ego Halla na stanowisku głównego aranżera orkiestry tanecznej BBC.
W 1938 wrócił do kraju i założył big-band. Jednakże, tak jak poprzednio, jego big-band nie cieszył się wielką popularnością. Carter związany był także z wieloma małymi grupami, jak formacja Lionela Hamptona (płyty dla RCA, z których część aranżował Carter) czy Chocolate Dandies (gdzie Carter grał u boku Colemana Hawkinsa i Roya Eldridge'a). W1942 Carter osiadł w Kalifornii, założył nowy big-band i podpisał kontrakt z impresariem Carlosem Gastelem, który opiekował się także Natem „King" Cole'em, Sennym Dunhamem i Stanem Kentonem. Gdy dostał propozycję komponowania muzyki filmowej, szybko wciągnął się w wir pracy i wkrótce był... uznanym autorem ścieżek dźwiękowych do wielu filmów dla 20th Century Fox, Warner Brothers i MGM.
Zimą 1946 Carter zawiesił działalność swojej orkiestry, reaktywując ją tylko na specjalne okazje do pracy studyjnej. Na początku lat 50-tych związał się z Jazz At The Philharmonic Normana Granza, dla którego dokonał też wielu nagrań. Zajmował się też organizowaniem orkiestr towarzyszących takim śpiewakom, jak Peggy Lee, Ella Fitzgerald czy Mel Torme, dla których także aranżował. W latach 50-tych i 60-tych nagrał kilka wybitnych albumów, jak Aspects, Further Definitions oraz Additions To Further Definitions, na których zaprezentował się jako kompozytor, aranżer oraz instrumentalista. Napisał muzykę na jedną z ważniejszych płyt Counta Basiego, Kansas City Suite. Komponował i aranżował dla telewizji. Był stałym gościem międzynarodowych festiwali.
Na początku lat 70-tych rozpoczął długotrwałą współpracę z Princeton University, jako wykładowca Council of Humanities oraz African-American Studies Programme. W latach 70-tych Carter był częstym gościem japońskich estrad, gdzie zdobył sobie olbrzymia popularność; nie przestawał też nagrywać, w tym dla Normana Granza. W 1987 wraz z innym nestorem jazzu, Johnem Lewisem, założył All-American Jazz Orchestra, formację koncentrującą się na muzyce skomponowanej specjalnie dla dużych orkiestr. Pod koniec lat 80-tych Carter skomponował i zaaranżował kolejną w swej twórczości większą formę, „Central City Sketches", która doczekała się prezentacji na koncercie i rejestracji na płycie. Późnym latem 1989 twórcy serii płytowej Classical Jazz uczcili 82. urodziny artysty koncertami w nowojorskim Lincoln Center, na których zaprezentowano piosenki jego autorstwa w wykonaniu Emestine Andersen i Sylvii Syms. W tym samym tygodniu Carter wystąpił na Chicago Jazz Festival, przypominając odświeżony materiał ze swojej słynnej płyty Further Definitions. W lutym 1990 wystąpił w Lincoln Center na czele big-bandu gwiazd w koncercie będącym hołdem dla Elli Fitzgerald. Wydarzenia tej miary wzbogacały nieskończenie długą listę osiągnięć artysty, który otrzymał od muzyków przydomek „King" (po raz pierwszy użył go bodajże Ben Webster).
Zasługi Cartera dla jazzu są ogromne: jest wyśmienitym multi-instrumentalistą i pełnym polotu improwizatorem, którego zawsze się słucha z ogromne przyjemnością, zwłaszcza gdy gra na alcie. Jego potoczyste improwizacje wywodzą się z tradycji dwóch gigantów altu, Johnny'ego Hodgesa i Williego Smitha. Wiele z jego kompozycji, jak „Doozy" czy „When Lights Are Low", wzbogaciło repertuar jazzowych standardów. Jego aranżerski kunszt przyczynił się wydatnie do zmiany oblicza muzyki big-bandowej lat 30-tych i do dziś jego pomysły sprzed lat wnoszą wiele do brzmienia zarówno orkiestr, jak i małych zespołów.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Poinciana (Song Of The Tree)/Hurry, Hurry! | Benny Carter | 02.1944 | - | A:12[6];B:23[1] | Capitol 144 | [A:written by Nat Simon, Buddy Bernier][B:written by Larkin][A:8[1].R&B Chart][B:2[6].R&B Chart] |
| I'm Lost/Just A Baby's Prayer At Twilight | Benny Carter | 08.1944 | - | - | Capitol 165 | [written by Otis Rene][1[2][17].R&B Chart] |
Filmografia
| Thousands Cheer (1943)/ An American in Paris (1951)/ Clash by Night (1952)/ The Snows of Kilimanjaro (1952)/ Buck and the Preacher (1972)/ Jazz at the Smithsonian: Benny Carter (1982)/ Benny Carter in Japan (1986)/ Wolf Trap Salutes Dizzy Gillespie (1988)/ Benny Carter: Symphony in Riffs (1989) |
| [with Irving Mills] .1931 Blues in My Heart Fletcher Henderson & His Orchestra 19.US [solo] .1932 Hot Toddy Cab Calloway 14.US 01/1962 The Basie Twist Count Basie 94.US [with Edward Heyman] .1939 Melancholy Lullaby The Glenn Miller Orchestra 15.US [with Don Raye & Gene De Paul] 08/1942 Cow-Cow Boogie Freddie Slack and His Orchestra 9.US 03/1944 Cow-Cow Boogie (Cuma-Ti-Yi-Y-Ay) The Ink Spots and Ella Fitzgerald 10.US [with Richard Larkin] 02/1944 Hurry, Hurry! Benny Carter and His Orchestra 23.US 07/1944 Hurry, Hurry Lucky Millinder and His Orchestra 20.US |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz