Yngwie Malmsteen

 Yngwie Malmsteen, właśc. Lars Yngve Johann Lannerbäck (ur. 30 czerwca 1963r w Sztokholmie) – szwedzki gitarzysta-wirtuoz heavymetalowy, kompozytor, autor tekstów.


W 1981 przeniósł się do USA, gdzie występował w zespołach Steeler i Alcatrazz. Od 1983r kolejne grupy firmował własnym nazwiskiem.

Przedstawił odmianę heavy metalu neoklasycznego o indywidualnym rysie, nadanym poprzez wykorzystanie barokowej harmonii i ekspresyjny styl gry na gitarze. Był kolejnym po Eddie Van Halenie gitarzystą, który dokonał wyraźnego przełomu w technice gry. Charakterystyczne cechy jego stylu to szybkie przebiegi oraz pasaże i ich sekwencje, do wykonywania których inspiracją były kaprysy Niccolò Paganiniego. Od początku swojej kariery używa gitary Fender Stratocaster. Wywarł wpływ na gitarzystów lat 80-tych, szczególnie grających różne odmiany muzyki heavy metal.

W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 17. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World.

Yngwie Malmsteen urodził się 30 czerwca 1963 roku w Sztokholmie. Jego ojciec był wojskowym w stopniu kapitana, natomiast matka, Rigmor, artystką. Yngwie miał dwójkę starszego rodzeństwa, siostrę Ann Louise oraz brata Bjorna. Rodzice rozwiedli się krótko po jego narodzinach.

Yngwie początkowo nie wykazywał zbytniego zainteresowania muzyką. Przełom nastąpił w dniu śmierci Jimiego Hendriksa - 18 września 1970 roku. Yngwie zobaczył wtedy w szwedzkiej telewizji program poświęcony Hendriksowi, wyemitowany w związku z jego śmiercią. Oryginalny styl gry oraz ekscentryczne zachowanie Jimiego na scenie wpłynęło na młodego Yngwiego tak mocno, iż niemal natychmiast chwycił gitarę i zaczął ćwiczyć. Od tego momentu jego życie było skupione prawie wyłącznie na graniu. Ćwiczył całymi dniami, do później nocy, nieraz zasypiając z gitarą w rękach.

W wieku dziesięciu lat postanowił zmienić nazwisko Lannerbäck na nazwisko panieńskie matki- Malmsten, nadając mu przy tym bardziej angielską pisownię -Malmsteen, oraz zmodyfikować swoje imię Yngve na bardziej angielsko brzmiące - Yngwie. Od tego momentu opuszczał często lekcje w szkole, aby móc w tym czasie ćwiczyć. Jego matka, która zauważyła już wtedy jego muzyczny talent, pozwalała mu na to, wspomagając jednocześnie w doskonaleniu muzycznych umiejętności. Oprócz wspomnianego już wcześniej Jimiego Hendriksa, do pierwszych jego inspiracji należeli również Ritchie Blackmore z Deep Purple oraz Uli Jon Roth ze Scorpions, gitarzyści rockowi, których gra była inspirowana muzyką poważną. Sprawiło to, iż Yngwie zaczął się bardziej interesować muzyką m.in. takich kompozytorów jak Bach, Vivaldi, Beethoven czy Mozart, z którą miał styczność od wczesnego dzieciństwa za sprawą matki.

Kolejnym ważnym momentem, mającym wpływ na jego grę, był dzień, w którym zobaczył w telewizji łotewskiego skrzypka, Gidona Kremera, wykonującego 24 Kaprysy Niccolò Paganiniego. Yngwie miał wtedy trzynaście lat. To wydarzenie pomogło mu znaleźć sposób na połączenie muzyki rockowej z muzyką poważną.

W wieku piętnastu lat Yngwie przestał uczęszczać do szkoły. Przez jakiś czas pracował jako lutnik w sklepie muzycznym. Gdy pewnego razu do sklepu trafiła XVII wieczna lutnia z wyżłobionymi progami, zaintrygowany tym Yngwie postanowił przerobić w podobny sposób swoją starą gitarę. Rezultat na tyle go usatysfakcjonował, że dokonał takiej modyfikacji również w pozostałych swoich gitarach.

W tym czasie Yngwie próbował swych sił na rodzimej scenie. Przez dwa lata występował w zespole Powerhouse. Ich muzyka była pełna instrumentalnych sekcji, w których Yngwie pokazywał swoją wirtuozerię. Jednak szwedzka publiczność nie przyjęła ich zbyt dobrze. Gdy Malsteen skończył 18 lat, zainteresowała się nim szwedzka armia - udało mu się jednak zapobiec poborowi. W tym samym roku wysłał on swoje demo składające się z trzech utworów, nagrane wraz z przyjaciółmi, do szwedzkiej wytwórni CBS. Nagrania nie zostały jednak nigdy wydane. Powodem było między innymi to, iż wytwórnia chciała aby piosenki nagrano jeszcze raz, ale nie w języku angielskim, lecz w szwedzkim. Yngwie nie chciał na to przystać. Sfrustrowany zaczął wysyłać demo za granicę. Jednym z jego adresatów był Mike Varney, założyciel Shrapnel Music. Varney w tym czasie udzielał się, pisząc artykuły dla magazynu Guitar Player. Dał on pozytywną recenzję Yngwiemu, po czym zaprosił go do pracy w zespole Steeler.


W lutym 1983 roku, Yngwie Malmsteen przeprowadził się do Los Angeles, aby przyłączyć się do wspomnianego zespołu. Nie uczestniczył jednak w pisaniu utworów, więc jego udział ograniczał się tylko do partii solowych. Wystarczyło to jednak, aby zwrócono na niego uwagę. Opuścił zespół jeszcze zanim ich debiut trafił do sklepów.

Wspólnie z wokalistą Grahamem Bonnetem utworzyli zespół Alcatrazz. Tym razem to Malmsteen był autorem muzyki, a Bonnett autorem tekstów. Nie usatysfakcjonowało to jednak Yngwiego w pełni i przyczyniło się do podjęcia decyzji o solowej karierze. Rok później zrealizował swoje plany, wydając album Rising Force pod nazwą zespołu Yngwie J. Malmsteen's Rising Force. Pomimo że album nie był promowany w ogóle w mediach, osiągnął 60 miejsce na liście Billboardu, otrzymał nominację do Grammy w kategorii Best Rock Instrumental Performance, a przez Guitar Playera został uznany za najlepszy album roku. Yngwie Malmsteen kontynuował swoją karierę wydając albumy Marching Out oraz Trilogy i zwiększając coraz bardziej swoją popularność.

Kariera Yngwiego została jednak zagrożona, gdy 22 czerwca 1987 roku swoim Jaguarem E-Type uderzył w drzewo. Uderzenie było na tyle silne, że Malmsteen połamał głową kierownicę. Przebywał w stanie śpiączki przez prawie tydzień. Gdy odzyskał przytomność okazało się, że, z powodu uszkodzenia nerwów, stracił władzę w prawej ręce. Nie zamierzał jednak rezygnować ze swojej kariery i zaczął intensywną rehabilitację w celu zregenerowania nerwów. W tym samym roku spotkała go jednak również inna tragedia - jego matka zmarła na raka. Odkrył również, że jego menadżer roztrwonił wszystkie jego pieniądze.

Malmsteenowi udało się jednak powrócić do muzyki i w roku 1988 wydał album Odyssey, na którym zaśpiewał były wokalista Rainbow, Joe Lynn Turner. Pod koniec tego samego roku został wyprodukowany, sygnowany imieniem Malmsteena, Fender Stratocaster. Był to pierwszy, obok Erica Claptona, sygnowany model Fendera.

W lutym 1989 roku Malmsteen zagrał dwa koncerty w Rosji - w Moskwie oraz Leningradzie. Ten drugi został nagrany oraz wydany jako Trial By Fire: Live in Leningrad. Po tej trasie koncertowej rozstał się ze swoim zespołem i przeprowadził do Miami na Florydzie, gdzie skompletował nowy skład i nagrał kolejny album Eclipse.


W maju 1991 roku poślubił szwedzką wokalistkę popową Erike Norberg. Ich małżeństwo trwało niecały rok. Wydany w 1992 roku album Fire & Ice, który najpierw ukazał się w Japonii, okazał się wielkim sukcesem. Już w pierwszym dniu zostało sprzedanych 100 000 jego sztuk i album szybko stał się numerem jeden, osiągając status złotej i platynowej płyty praktycznie w całej Europie i Azji. Pomimo tego, jego sława w Stanach Zjednoczonych zaczynała powoli zanikać, głównie za sprawą popularności innych nurtów w muzyce, takich jak grunge czy nu metal, w których wystrzegano się partii solowych oraz nie wymagano wysokich umiejętności technicznych od artystów.

Rok 1993 okazał się niezbyt szczęśliwy dla Malmsteena. Już pod koniec poprzedniego roku huragan zniszczył jego posiadłość w Miami. W styczniu zmarł na atak serca jego menadżer Nigel Thomas, z którym współpracował przez cztery lata. W lipcu złamał prawą rękę w wypadku, a miesiąc później został aresztowany po tym, jak jego przyszła teściowa, która była przeciwna związkowi swojej córki z nim, oskarżyła go, że groził jej pistoletem, a córkę trzymał wbrew jej woli. Nie znaleziono jednak potwierdzenia tych oskarżeń i podejrzany został wypuszczony. Pod koniec roku, gdy ręka Yngwiego była już w pełni sprawna, podpisał kontrakt z Pony Canyon Records.

Yngwie Malmsteen kontynuował swoją karierę wydając w 1994 roku The Seventh Sign. Zbudował również studio we własnym domu w Miami, nazwane Studio 308, w którym - jak sam mówił - nie ma ograniczeń czasowych, co pozwalało mu na swobodną pracę. Następnymi wydawnictwami były Magnum Opus (1995), Inspiration (1996) (zawierający covery zespołów, które były jego inspiracją), Facing the Animal (1997).

W 1996 roku Malmsteen postanowił wydać album zupełnie odmienny od pozostałych i pokazać, że jego talent nie ogranicza się tylko do rockowej wirtuozerii. W międzyczasie, pomiędzy zwykłymi wydawnictwami, pracował nad swoim Concerto Suite, komponując nie tylko partie gitary, ale całej orkiestry. Malmsteen nie chciał, aby album był podobny do kolaboracji innych artystów rockowych z orkiestrami (jak na przykład Concerto for Group and Orchestra zespołu Deep Purple), gdzie zespół grał z akompaniamentem orkiestry, lecz chciał stworzyć dzieło wzorowane na muzyce poważnej, w którym instrumentem solowym będzie gitara elektryczna. W komponowaniu pomagał mu klawiszowiec z jego zespołu, Mats Olausson. W trakcie nagrywania albumu Inspiration, gdy Concerto Suite było praktycznie skomponowane, Mats przebywał za granicą. Malmsteen nawiązał współpracę z Davidem Rosenthalem, który utworzył transkrypcje partii orkiestry oraz nagrał wstępną ich wersje za pomocą syntezatora. Po dograniu partii gitary, Malmsteen stwierdził, że wszystko brzmi doskonale i rozpoczął poszukiwania dyrygenta oraz orkiestry. Spotkał Yoela Leviego, który był dyrygentem Atlanta Symphony Orchestra i w czerwcu 1997 roku z Czeską Filharmonią nagrali razem w Pradze sekcje orkiestry. Po powrocie do Miami, zostały dograne partie gitary i w lutym 1998 ukazał się album Concerto Suite For Electric Guitar and Orchestra in Eb Minor Op. 

W miesiąc później, 6 marca, żona Yngwiego, April, urodziła syna, któremu dali imię Antonio (na cześć Antonio Vivaldiego). W następnych latach Malmsteen kontynuował nagrywanie płyt. Kolejnymi albumami były Alchemy (1999), War to End All Wars (2000) oraz Attack!! (2002).


W 2003 roku wyruszył w trasę koncertową G3 wraz z Joem Satrianim i Steve'em Vaiem. Trasa zaowocowała albumem koncertowym oraz DVD. Do współpracy zaprosił go również Derek Sherinian, u którego udzielił się gościnnie na dwóch albumach, gdzie zagrał w tych samych utworach, w których zagrali Al Di Meola czy Zakk Wylde.

Kolejnymi albumami były, wydana w 2005 roku, Unleash The Fury oraz Perpetual Flame z 2008 roku. W marcu 2009 roku ukazał się w pełni instrumentalny, akustyczny album Angels of Love. Na jego zawartość składają się zaaranżowane akustycznie, znane z poprzednich albumów, utwory artysty (z wyjątkiem jednego, nie publikowanego wcześniej).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Heaven Tonight/Riot In The Dungeons	Yngwie J. Malmsteen's Rising Force	05.1988	86[5]	-	Polydor YJMG 1	[written by Yngwie J. Malmsteen, Joe Lynn Turner][produced by Jeff Glixman, Yngwie J. Malmsteen]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rising Force	Yngwie Malmsteen	05.1985	-	60[43]	Polydor 825 324	[produced by Yngwie Malmsteen]
Marching Out	Yngwie Malmsteen	09.1985	-	52[28]	Polydor 825 733	[produced by Yngwie Malmsteen]
Trilogy	Yngwie Malmsteen	10.1986	-	44[23]	Polydor 831 073	[produced by Yngwie Malmsteen]
Odyssey	Yngwie Malmsteen	04.1988	27[7]	40[18]	Polydor 835 451	[produced by Yngwie Malmsteen, Jeff Glixman, Jim Lewis]
Trial by Fire: Live in Leningrad	Yngwie Malmsteen	11.1989	65[1]	128[8]	Polydor 839 726	[produced by Yngwie Malmsteen]
Eclipse	Yngwie Malmsteen	05.1990	43[2]	112[6]	Polydor 843 361	[produced by Yngwie Malmsteen]
Fire & Ice	Yngwie Malmsteen	02.1992	57[1]	121[5]	Elektra 61 137	[produced by Yngwie Malmsteen]