Lester Young

 Lester Young [ur. 27.08.1909 Woodville, Missisipi (USA)-zm. 15.03.1959 Nowy York (USA)],saksofonista.

Jako dziecko grał na perkusji w rodzinnym zespole, jednak w 1928 r. porzucił to zajęcie. Zainteresował się saksofonem tenorowym i nawi±zał współpracę z Artem Bronsone i jego grupą Bostonians. Grał z nim do r. 1930 z krótkimi przerwami na występy z zespołem brata Lee Younga. Wiosn± 1932 r. dołączył do formacji Original Blue Devils kierowanej przez Waltera Page'a. Okazjonalnie występował z Eddiem Barefieldem, Bronsonem i Charliem Christianem. Pod koniec 1933 r. w Kansas City nawiązał współpracę z Benniem Motenem. W ciągu kolejnych kilku lat Young grał w zespołach prowadzonych m.in. przez Motena, Geoge'a E. Lee, Kinga Olivera, Counta Basiego, Fletchera Hendersona i Andy'ego Kirka.
W 1936 r. podjął ponownie współpracę z Basiem i przez cztery lata koncertował z nim i nagrywał. Young wchodził do studia z licznymi małymi grupami (m.in. Teddy'ego Wilsona), akompaniował także Billie Holiday. Na początku lat 40. Young przerwał współpracę z Basiem i począł występować w małych zespołach w Los Angeles w towarzystwie swojego brata, Lee Younga i Reda Callendera, Nata "Kinga" Cole'a oraz Ala Searsa. W tym okresie powrócił na krótko do Basiego, z którym dokonał kilku wspaniałych nagrań; współpracował także z Dizzym Gillespiem.
 

Pod koniec 1944 r. został powołany do wojska, jednak latem następnego roku został zwolniony, spędziwszy część służby w szpitalu, a część w więzieniu wojskowym. Po wyjściu z wojska Young zaprezentował nowy styl grania. Według niektórych zmiana ta spowodowana była ciężkimi przejściami, które jakoby zniszczyły jego artystyczne zapędy. Wieloma nagraniami dowiódł póżniej, iż jego talent bynajmniej nie wygasł, a nowy styl był raczej naturalnym efektem jego wewnętrznego rozwoju. Krytycy, którzy lubią przypinać muzykom etykietki nie byli gotowi na przyjęcie nowego Lestera Younga. Zamieszanie potęgował fakt, że poza garstką gor±cych zwolenników Hawkinsa, większość pozostałych jazzowych saksofonistów tenorowych naśladowała wczesny styl Younga. 

Pierwsze jego nagrania dokonane po wyjściu z wojska (m.in. "DB Blues" i "These Foolish Things") posiadają szyk i styl absolutnego mistrza, pojednanego ze swoim światem. Sesja nagraniowa z 1956 r. z Teddym Wilsonem, w towarzystwie Roya Eldridge'a i Jo Jonesa (partner z czasów współpracy z Basiem) stanowiła jeszcze jeden dobitny przykład, że Young nie przestał być centralną postacią nowoczesnego jazzu.
 

Inny zestaw nagrań z mniej więcej tego samego okresu z The Bill Potts Trio - grupą wspomagającą go w czasie występów w jednym z barów w Waszyngtonie - prezentował artystę o nie zmienionej muzycznej inwencji. W połowie lat 40-tych Young pojawił się w klasycznym filmie krótkometrażowym Gjona Miliego, "Jammin' The Blues", którego współproducentem był Norman Granz. Nawiązał też kilkuletnią współpracę z formacją Jazz At The Philharmonic pilotowaną przez Granza. Young prowadził też małe zespoły, z którymi występował w klubach, brał udział w nagraniach i koncertował w USA i Europie. W połowie lat 40. zaczął poważnie chorować: nie zaprzestał jednak nagrań i występów i jeszcze w 1957 r. pojawił się w programie telewizyjnym "The Sound Of Jazz". W ostatnich latach życia problemy zdrowotne zostały pogłębione nasilającym się nałogiem alkoholowym.
Young jest jednym z wielkich w historii muzyki jazzowej - wywarł wpływ na innych muzyków i miał wpływ na rozwój nowoczesnego bebopu. Na początku lat 30-tych kiedy Young pojawił się na szerszej scenie jazzowej, saksofon tenorowy uznawano za instrument narzucający się, dominujący nad innymi. We wczesnych latach jazzu żaden typ saksofonu nie cieszył się powodzeniem, a wśród instrumentów stroikowych jedynie klarnet utrzymywał strategiczn± pozycję. Dopiero Coleman Hawkins zmienił wyobrażenie o saksofonie i jego roli w jazzie, nie zdołał jednak zachwiać ówczesnej dominacji trąbki. Wywołał za to pojawienie się licznej rzeszy naśladowców swojego głębokiego brzmienia.
 

Preferujący lekkie a zarazem surowe brzmienie Young stanowił wielki kontrast wobec majestatycznego Hawkinsa i nie przypadł do gustu wielu muzykom i publicznosci. Jedynie bardziej wyrobieni słuchacze dostrzegli w jego stylu specyficzne i nowe podejście do jazzu. Wśród nagranych wspólnie z zespołem Basiego solówek znalazło się wiele takich, które ze względu na swoją zwięzłość (niektóre nie przekraczają ośmiu taktów) w pełni ukazują niezwykły talent Younga. Słuchając pierwszych nagrań z muzykami Basiego, występującymi jako Jones-Smith Inc. (9.10.1936), można odnieść wrażenie, że Young gra z nonszalancką prostotą. Ale interpretacje "Shoe Shine Swing" i "Lady Be Good" należą do arcydzieł nowoczesnego jazzu. Muzyk ma na swoim koncie wiele nieprzeciętnych solówek nagranych z pełnym zespołem Basiego ("Honeysuckle Rose", "Taxi War Dance" i "Every Tub"), a także z The Kansas City Seven ("Dickie's Dream" i "Lester Leaps In"). Solówki we wszystkich tych utworach niosą ze sobą silny ładunek emocjonalny, a jednocześnie dowodzą ogromnej inwencji saksofonisty.
W 1940 r. Young dokonał ważnych nagrań z małym zespołem pod symbolicznym kierownictwem Benny'ego Goodmana w składzie: Basie, Buck Clayton i Charlie Christian. Także jego współpraca z Billie Holiday przyniosła niezwykłe efekty: jest emocjonalnym spełnieniem muzyka "Me, Myself And I", "Mean To Me", "When You're Smiling", "Foolin' Myself" oraz "This Year's Kisses" należą do kanonu jazzu.

Wybrana dyskografia:

Lester-Amadeus (1936-38)
The Lester Young Story (1936-39; z Countem Basiem, Billie Holiday)
The Alternative Lester (1936-39)
Lester Young: The Complete 1936-1951: Small Group - Alternatives: Studio Recordings (1936-51)
Prized Presl (1936-57)
Count Basie And His Orchestra (1938)
Jazz Gallery: Lester Young (1936-46)
Jazz Gallery: Lester Young (1946-59)
Together Again (1940-41; z Bennym Goodmanem)
Pres At Hts Very Best (1944)
Lester Young Trio (1943-46)
Jammin? With Lester (1944-46)
Lester Young Master Takes (1944-49)
The Master Tauch (1944-49)
The Genius OfLester Young (1945-52)
Live At The Royal Roost (1948)
Lester Young (1948-53)
The Lester Young Story (1949-56)
Lester Swings (1950)
Jammin' With Lester (1950)
Pres Is Blue (1950)
Lester Swings Again (1951)
Lester Young On The Air (1952)
Lester Young And The Piano Giants (1950-56)
Lester Young With The Oscar Peterson Trio (1952)
The President Plays (1952)
Norman Granz' Jazz At The Philharmonic Hartford (1953)
Lester Young With The Oscar Peterson Quintet (1953)
The President Plays (1953)
It Don?t Mean A Thing (1954),
Pres And Sweets (1955; z Harrym Edisonem)
The Jazz Giants' 56 (1956)
Lester Meets Miles, MJQ And The Jack Teagarden All Stras (1956)
Pres In Europe (1956)
Lester Young In Washington DC (1956)
Pres And Teddy (1956; z Teddym Wilsonem)
The Sound Of Jazz (1957)
The Real Sound Of Jazz (1957)
Laughin'To Keep From Cryin' (1958)
Lester Young In Paris (1959)
In Memoriam (1959)
Savoy Recordings (1986)
Prez's Hat (1988)
The Complete Aladdin Recordings Of Lester Young (2 CD, 1995)
Lester Leaps In (1996)
Complete Lester Young Studio Sessions on Verve (8 CD, 1999)
Lester Young Story (4 CD, 2000)
Lester Dreams (2000)
Los Angeles To New York: 1944-1946 (2001)
The Alternative Takes Vol. 1 1939-1947 (2002)

 

Hank Marr

 Hank Marr (ur. 30 stycznia 1927r -zm.  16 marca 2004r) był organistą i pianistą grającym na organach
Hammonda B3, wykonującym soul jazz i hard bop, prawdopodobnie najbardziej znanym z licznych albumów nagranych pod własnym nazwiskiem dla wytwórni Double-time. 

Hank urodził się jako Henry L. Marr w Flytown w Columbus w stanie Ohio. Zaczął grać na fortepianie w młodym wieku i często jammował z przyjacielem z dzieciństwa i saksofonistą Ronniem Kirkiem. Marr początkowo był samoukiem i nie otrzymał formalnego wykształcenia muzycznego aż do momentu, gdy po odbyciu służby wojskowej rozpoczął studia na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Marr zainteresował się organami jazzowymi - a konkretnie Hammondem B3 - po obejrzeniu występu „Wild” Billa Davisa w nowojorskim Birdland. Jednak Marr założył własne trio organowe dopiero po wysłuchaniu muzyki największego grającego na organach B3, Jimmy'ego Smitha, w Atlantic City w połowie lat 50-tych. 

Wraz z saksofonistą tenorowym Rustym Bryantem współprowadził zespół, który koncertował przez kilka lat, począwszy od 1958 roku. Nagrał serię solidnych płyt dla wytwórni King z Cincinnati, które prezentowały jego soulowy, groove'owy, bezkompromisowy styl gry na Hammondzie B-3. Jego podejście czerpało więcej z takich starszych mężów stanu jak Wild Bill Davis i Count Basie niż z modernistów pokroju Larry'ego Younga i Big Johna Pattona, ale w szybszych utworach kopało jak muł, a w bluesie stawało się niskie i szorstkie jak pępek węża. Marr miał dwa mniejsze przeboje: „The Greasy Spoon” (nr 101 na liście przebojów w USA, 1964) i „Silver Spoon” (nr 134 na liście przebojów w USA, 1965). Wpływowy DJ Alan Freed w pewnym momencie zaadaptował utwór Marra „All Night Long” jako motyw przewodni. 

Podobnie jak w przypadku wielu innych innowatorów w dziedzinie muzyki organowej, ruch acid-jazzu otworzył przed Marrem nowe możliwości, a on sam powrócił z serią najnowszych płyt dla wytwórni Double-Time, które bardzo dobrze porównywalne są z jego archiwalnymi nagraniami. Na znakomitym, niepublikowanym już albumie Hank Marr Quartets „Live at the Club 502”, nagranym w 1964 roku w klubie nocnym w Columbus, lider dzielił scenę z gitarzystą Wilbertem Longmire, którego lekko zniekształcone brzmienie i zwinne frazowanie to prawdziwa uczta dla miłośników   organów. 

 Dorobek Marra w zakresie albumów nie był imponujący. Najwyraźniej utrzymanie muzyków takich jak Marr w dużej mierze zależało od koncertów w klubach Wschodu i Środkowego Zachodu, które zaspokajały rosnącą publiczność jazzu organowego w dobie popularności pioniera Jimmy'ego Smitha. Marr później przewodził zespołowi, w którym występował James Blood Ulmer. Ulmer po raz pierwszy nagrywał zawodowo z Marrem w latach 1967–1968; wcześniej koncertowali w latach 1966-1967. Gitarzyści Freddie King (1961-1962) i Wilbert Longmire (1963-1964) również nagrywali z Marrem. W 1966 roku nagrał kilka stron dla wytwórni Wingate z Detroit, w tym „Marr’s Groove” i „White House Party”. 

 Pod koniec lat 60-tych Marr występował w duecie z gitarzystą Floydem Smithem w Atlantic City w stanie New Jersey. W latach 60. i 70-tych występował w Las Vegas w programach „The Johnny Carson Show”, „The Mike Douglas Show” i „The Merv Griffin Show”, a także był dyrektorem muzycznym gwiazdy telewizyjnej George’a Kirby’ego. Marr z Arthurem Prysockiem W latach osiemdziesiątych Marr skupił się na nauczaniu i wykładaniu na Uniwersytecie Stanowym Ohio, ostatecznie zostając profesorem nadzwyczajnym jazzu. Choć nigdy nie cieszył się krajowym uznaniem, Marr był bohaterem swojego miasta.  

W 1990 roku miasto Columbus uhonorowało go, ogłaszając 12 sierpnia „Dniem Wspaniałego Hanka Marra”, a później przyznało mu nagrodę Continuing Legacy Award w ramach Columbus Music Awards. Po dziesięciu latach pracy jako dyrektor muzyczny George'a Kirby'ego, zanim zaczął uczyć w Columbus w stanie Ohio, Marr przez dziesięć lat był dyrektorem muzycznym George'a Kirby'ego. Jego doświadczenie w nagrywaniu i zaangażowanie w jazz organowy nieco zniknęły z publicznej świadomości, aż do ponownego wzrostu zainteresowania jego muzyką. W latach dziewięćdziesiątych nagrał trzy albumy dla wytwórni Double Time, między innymi „Hank And Frank” z 1996 roku z tenorystą Frankiem Fosterem. Nadal występował na festiwalach, w klubach, z Columbus Jazz Orchestra oraz podczas konferencji IAJE. W 1999 roku Marr wraz z Wilbertem Longmire i Gregiem Rockinghamem świętował swoje 72. urodziny koncertem w Elbow Room w Chicago, świętując 72. urodziny klawiszowca. Następnie dał rzadki solowy występ na fortepianie w Jazz Record Mart w Warbash. 

 Oprócz sławy Hanka jako członka elity jazzu, był on również oddanym i utalentowanym pedagogiem. W uznaniu ponad pięćdziesięciu lat kariery jako wykonawca, nauczyciel, aranżer i dyrygent, Jazz Arts Group ustanowiła nagrodę Hank Marr High School Jazz Award jako hołd dla tej wyjątkowej osoby. Nagroda ta docenia wybitnych muzyków szkół średnich i ich pełne poświęcenia występy jazzowe. Hank zmarł w szpitalu Grant w Columbus 16 marca 2005 roku po krótkiej chorobie serca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Greasy Spoon/I Can't Go On (Without You)	Hank Marr	01.1964	-	101[5]	Federal 12508	[written by H. Marr, G. C. Redd][15[10].R&B; Chart]
Silver Spoon/No Rough Stuff	Hank Marr	03.1965	-	134[1]	Federal 12538	[written by H. Marr, G. C. Redd]

Amy Winehouse

Amy Jade Winehouse (ur. 14 września 1983), brytyjska piosenkarka, kompozytorka
i autorka tekstów.
Winehouse urodziła się w południowej dzielnicy Londynu; wywodzi się z rodziny żydowskiej o tradycjach jazzowych.Jej ojciec jest taksówkarzem, matka - farmaceutką. Amy dorastała w londyńskiej dzielnicy Southgate. Uczęszczała do Ashmole School. W wieku dziesięciu lat założyła krótko działającą grupę muzyczną o nazwie "Sweet 'n' Sour". Artystka swój zespół opisała jako "żydowskie odzwierciedlenie zespołu Salt-N-Pepa". 

Po rozpadzie "Sweet 'n' Sour" dołączyła do Sylvia Young Theatre School, jednak rok później (w wieku trzynastu lat) została wyrzucona ze szkoły, gdyż przekłuła sobie nos w celu umieszczenia kolczyka. Po tym incydencie uczęszczała do BRIT School.
Winehouse umie grać na gitarze od trzynastego roku życia; śpiewa profesjonalnie od szesnastych urodzin, kiedy to jej przyjaciel Tyler James, wokalista soulowy, wysłał nagranie demo Amy wytwórni A&R; Records.Po rozmowach z różnymi wytwórniami płytowymi, Winehouse dołączyła do Island Records (Universal Music), z którą jest związana do teraz.
Znawcy muzyki jazzowej podkreślają, iż głos Winehouse można porównywać do dźwięku strun głosowych takich sław jak Sarah Vaughan, czy Macy Gray. 

Amy Winehouse była jedną z czołowych wokalistek Wielkiej Brytanii w latach 2000. Podczas gdy brytyjska prasa i tabloidy zdawały się koncentrować na jej hałaśliwym zachowaniu i tragicznym końcu, fani i krytycy docenili jej surowy urok, bezczelne poczucie humoru i charakterystyczny, soulowy, jazzowy wokal. Jej platynowy, nominowany do Mercury Prize album „Frank” (2003) wywołał porównania do Billie Holiday i Sarah Vaughan, a także do Macy Gray i Lauryn Hill, prezentując szerokiej publiczności jej niepowtarzalny głos i głęboko osobisty styl pisania piosenek. 

Jednak dopiero w 2006 roku Winehouse naprawdę zagościła na światowej scenie dzięki swojemu drugiemu albumowi „Back to Black”. Współpracując z producentem Markiem Ronsonem, stworzyła nostalgiczne, retro brzmienie, które można usłyszeć w takich hitach jak „Rehab” i „You Know I'm No Good”. Jeden z najlepiej sprzedających się albumów w historii Wielkiej Brytanii, przyniósł Winehouse rekordowe pięć nagród Grammy w 2008 roku. Album ten był jej ostatnim; zmarła w Londynie 23 lipca 2011 roku, w wieku 27 lat. 

Urodzona w rodzinie taksówkarza i farmaceutki, Winehouse dorastała w dzielnicy Southgate w północnym Londynie. Jej dzieciństwo wypełnione było jazzem. Wielu wujków ze strony matki było zawodowymi muzykami jazzowymi, a jej babcia ze strony ojca była w pewnym momencie romansem z brytyjską legendą jazzu, Ronniem Scottem. W domu słuchała i chłonęła muzykę, którą wybierali jej rodzice: między innymi Dinah Washington, Ellę Fitzgerald i Franka Sinatrę. Jednak w wieku nastoletnim pociągał ją buntowniczy duch TLC, Salt-N-Pepa i innych amerykańskich zespołów R&B i hip-hopowych tamtych czasów. W wieku 16 lat, po tym, jak została wydalona z londyńskiej Sylvia Young Theatre School, jej pierwszy przełom nastąpił, gdy piosenkarz pop Tyler James, kolega ze szkoły i bliski przyjaciel, przekazał jej demo swojemu przedstawicielowi ds. reklamy i rozwoju, który poszukiwał wokalisty jazzowego. Ta okazja doprowadziła do podpisania przez nią kontraktu płytowego z wytwórnią Island Records.  

Pod koniec 2003 roku, gdy miała 20 lat, Island wydała swój debiutancki album „Frank”. Z udziałem producenta hiphopowego i klawiszowca Salaama Remi, połączenie jazzu, popu, soulu i hip-hopu w wykonaniu Winehouse zebrało entuzjastyczne recenzje. Album był nominowany do Mercury Music Prize w 2004 roku, a także do dwóch Brit Awards, a jego główny singiel „Stronger Than Me” zdobył nagrodę Ivor Novello w kategorii „Najlepszy Utwór Współczesny”. Po debiucie Winehouse, pochwały i dociekliwe wywiady pojawiły się w prasie równolegle z jej burzliwym życiem publicznym. Kilkakrotnie pojawiała się w klubach lub programach telewizyjnych zbyt pijana, by zaśpiewać cały set. W 2006 roku jej firma zarządzająca w końcu zasugerowała jej udanie się na odwyk z powodu nadużywania alkoholu, ale zamiast tego porzuciła firmę i opisała swoje przeżycia w przeboju „Rehab”, który znalazł się w pierwszej dziesiątce brytyjskich list przebojów i był głównym singlem z jej drugiego, chwalonego przez krytyków albumu „Back to Black”. 

Dzięki sugestywnym produkcjom Salaam Remi i brytyjskiego DJ-a/multiinstrumentalisty Marka Ronsona, album nieco porzucił jazz, zagłębiając się w brzmienia girlsbandów z lat 50. i 60-tych, rock & rolla i soulu. Fanfary wywołane wydaniem były tak głośne, że zaczęło rozprzestrzeniać się na brzegi USA; kilku raperów i DJ-ów stworzyło własne remiksy różnych utworów, nie wspominając o coverach Prince'a i Arctic Monkeys. Miesiąc po tym, jak Winehouse zdobyła nagrodę Brit Awards dla Najlepszej Artystki w lutym 2007 roku, Universal wydał w USA album „Back to Black”. Płyta osiągnęła wyższą pozycję na listach przebojów niż jakikolwiek inny amerykański debiut brytyjskiej artystki i przez kilka miesięcy utrzymywała się w pierwszej dziesiątce, sprzedając się w nakładzie miliona egzemplarzy do końca lata. 

Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, Winehouse stała się tematem rozmów w całym mieście, lądując na okładkach magazynów „Rolling Stone” i „Spin”. Wkrótce jednak Winehouse odwołała trasę koncertową po Ameryce Północnej. Pierwsze doniesienia wskazywały, że przechodziła odwyk z powodu uzależnienia, ale jej nowy menedżer zaprzeczył tym doniesieniom, twierdząc, że powodem było skrajne wyczerpanie. Jej nieprzewidywalne zachowanie sprawiło, że ona i jej nowy mąż, Blake Fielder-Civil, nieustannie pojawiali się w tabloidach, zarówno na scenach, jak i poza nimi po obu stronach Atlantyku. Pod koniec 2007 roku amerykańscy fani w końcu mieli szansę usłyszeć wczesną twórczość Winehouse, z lekko skróconą (dwie piosenki usunięte i jedna dodana) wersją utworu „Frank”. 

 Niestety, kolejne cztery lata były wypełnione dramatami, rozczarowaniami i bardzo małą ilością muzyki. Do 2009 roku jej małżeństwo zakończyło się rozwodem, była wielokrotnie aresztowana pod zarzutem napaści i/lub zakłócania porządku publicznego, a jej zmagania z nadużywaniem substancji psychoaktywnych i problemami ze zdrowiem psychicznym były tragicznie przedstawiane w prasie. Występy publiczne przeradzały się w chaotyczne katastrofy, a najgorsze z nich były publikowane na stronach do udostępniania filmów, aby wszyscy mogli je zobaczyć. Utwór z albumu hołdującego Quincy'emu Jonesowi P: Soul Bossa Nostra ukazał się w 2010 roku, a duet z Tonym Bennettem ogłoszono na początku 2011 roku, ale planowana kontynuacja Back to Black nigdy nie wyszła poza fazę demo. Winehouse została znaleziona martwa w swoim mieszkaniu w Camden w Londynie. 

Raport koronera, dostarczony trzy miesiące później, ujawnił, że poziom alkoholu we krwi Winehouse osiągnął potencjalnie śmiertelny poziom.  Prawie dwa miesiące po jej śmierci, pierwszy pośmiertny występ Winehouse został opublikowany w albumie Tony'ego Bennetta Duets II, gdzie zaśpiewała z nim w utworze „Body and Soul”. Pod koniec 2011 roku fundacja jej rodziny ogłosiła wydanie „Lioness: Hidden Treasures”, pośmiertnej kompilacji zawierającej nagrania z całej jej kariery (choć kilka aranżacji zostało nagranych już po jej śmierci). Rok po premierze „Lioness” w BBC ukazał się luksusowy zestaw CD/DVD- dostępny zarówno w czteropłytowym pudełku, jak i w mniejszej, dwupłytowej kompilacji- zawierający wszystkie jej występy na żywo dla British Broadcasting Company. 

 Latem 2015 roku film dokumentalny „Amy” w reżyserii Asifa Kapadii opowiedział jej historię za pomocą zdjęć, nagrań archiwalnych (w studiu i poza nim) oraz muzyki. Wiele z tych materiałów nie było wcześniej dostępnych. Zawierał również wywiady z przyjaciółmi, rodziną, współpracownikami muzycznymi i zmarłą piosenkarką. W październiku tego samego roku wydano ścieżkę dźwiękową, która zawierała na przemian wcześniej opublikowane i niepublikowane materiały Winehouse oraz utwory z filmu. W 2021 roku ukazała się kolejna pośmiertna kolekcja, dostępna wyłącznie na winylu z okazji Record Store Day. Remiksy zebrały rzadkie utwory z całej jej kariery, w tym nagrania Hot Chipa i MJ Cole'a, a także gościnne teksty takich artystów jak Jay-Z i Ghostface Killah. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stronger Than Me	Amy Winehouse	10.2003	71[2]	-	Island CID 830	[silver-UK][written by Salaam Remi,Amy Winehouse][produced by Salaam Remi]
Take The Box	Amy Winehouse	01.2004	57[2]	-	Island CID 840	[written by Amy Winehouse][produced by Amy Winehouse]
In My Bed / You Sent Me Flying	Amy Winehouse	04.2004	60[2]	-	Island CID 852	[written by Salaam Remi,Amy Winehouse][produced by Salaam Remi]
Pumps / Help Yourself	Amy Winehouse	09.2004	65[2]	-	Island CID 865	[silver-UK][written by Salaam Remi,Amy Winehouse][produced by Salaam Remi]
Rehab	Amy Winehouse	10.2006	7[83]	9[20]	Island 1709535	[2x-platinum-UK][platinum-US][written by Amy Winehouse][produced by Mark Ronson]
You Know I'm No Good	Amy Winehouse feat. Ghostface Killah	01.2007	18[60]	77[13]	Island 1720849	[platinum-UK][written by Amy Winehouse][produced by Mark Ronson]
Back To Black	Amy Winehouse	04.2007	8[63]	-	Island CATCO 886310	[3x-platinum-UK][platinum-US][written by Amy Winehouse,Mark Ronson][produced by Mark Ronson]
Valerie	Mark Ronson feat. Amy Winehouse	04.2007	2[61]	-	Columbia CATCO 129325981	[4x-platinum-UK][written by Sean Payne,David McCabe,Abi Harding,Boyan Chowdhury,Russell Pritchard][produced by Mark Ronson]
Tears Dry On Their Own	Amy Winehouse	07.2007	16[40]	-	Island MIUCT 3139	[2x-platinum-UK][written by Nick Ashford,Valerie Simpson,Amy Winehouse][produced by Salaam Remi]
Valerie	Amy Winehouse	10.2007	37[33]	-	Island MIUCT 3140	[platinum-UK][written by Sean Payne,David McCabe,Abi Harding,Boyan Chowdhury,Russell Pritchard][produced by Stephen Street]
Love Is A Losing Game	Amy Winehouse	12.2007	33[7]	-	Island 1755398/td>	[platinum-UK][written by Amy Winehouse][produced by Mark Ronson]
B-Boy Baby	Mutya Buena & Amy Winehouse	01.2008	73[8]	-	4th & B'way 1756344	[written by Phil Spector,Ellie Greenwich,Jeff Barry,Craig Klepto Tucker,Peter Celik,Angela Hunte][produced by Salaam Remi]
Will You Still Love Me Tomorrow?	Amy Winehouse	08.2011	62[1]	103[1]	Island GBAAN 0400886	[silver-UK][written by Carole King, Gerry Goffin][produced by Jony Rockstar]
Body and Soul	Tony Bennett & Amy Winehouse	09.2011	40[2]	87[1]	Sony Music USSM 19400720	[written by Edward Heyman,Robert Sour,Frank Eyton,Johnny Green][produced by Phil Ramone]
Our Day Will Come	Amy Winehouse	12.2011	29[5]	-	Island GBUM 71110106	[silver-UK][written by Bob Hilliard,Mort Garson][produced by Salaam Remi]
Cherry Wine	Nas featuring Amy Winehouse	09.2012	144	-	Def Jam	[written by Nasir Jones,Salaam Remi,Amy Winehouse][produced by Salaam Remi]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Frank	Amy Winehouse	11.2003	3[143]	33[25]	Island 9812918	[3x-platinum-UK][produced by Commissioner Gordon, Jimmy Hogarth, Salaam Remi, Matt Rowe ,Amy Winehouse]
Back To Black	Amy Winehouse	11.2006	1[6][549]	2[178]	Island 1713041	[15x-platinum-UK][2x-platinum-US][produced by Mark Ronson, Salaam Remi]
Back To Black (Deluxe Edition)	Amy Winehouse	11.2007	1[1][55]	-	Island 1749097	-
Frank [The Super Deluxe Edition]	Amy Winehouse	05.2008	99[1]	-	Island 1765835	-
Frank / Back to Black	Amy Winehouse	08.2011	10[2]	-	Island 1789558	-
Back to Black: B-Sides (EP)	Amy Winehouse	08.2011	-	101[2]	Universal	-
Lioness: Hidden Treasures	Amy Winehouse	12.2011	1[1][29]	5[22]	Island 2790436	[3x-platinum-UK][produced by Dae Bennett, Paul O'Duffy, Phil Ramone, Salaam Remi,Mark Ronson]
Amy Winehouse at the BBC	Amy Winehouse	12.2012	33[2]	-	Island 3721973	-
Amy [OST]	Amy Winehouse	11.2015	19[6]	-	Island 4762804	[silver-UK]
Remixes	Amy Winehouse	06.2021	94[1]	151[1]	UMC 3542750	-

Sylvia Syms

Sylvia Syms (ur.2 grudnia 1917r- zm. 10 maja 1992r) była jedną z najwybitniejszych amerykańskich
piosenkarek kabaretowych i jazzowych, z głębokim uznaniem dla tekstów. Konsekwentnie nawiązywała do swojego wyglądu fizycznego, ale zawsze śpiewała z niezwykłą autentycznością i przekonaniem. Syms wydała wiele albumów, ale nigdy nie zyskała popularności wśród szerszej publiczności; jednak, podobnie jak bardziej zorientowana na jazz Mabel Mercer, zdominowała nowojorski kabaret. 

Urodziła się jako Sylvia Blagman na Brooklynie w Nowym Jorku. W dzieciństwie chorowała na polio. Jako nastolatka uczęszczała do klubów nocnych nastawionych na jazz przy 52. ​​ulicy w Nowym Jorku i otrzymała nieformalne szkolenie od Billie Holiday. W 1941 roku zadebiutowała w klubie Billy's Stable. 

W 1948 roku, występując w klubie Kopciuszka w Greenwich Village, zobaczyła ją Mae West, która zaproponowała jej rolę w przedstawieniu, w którym brała udział. Nie było tajemnicą, że West otaczała się korpulentnymi kobietami, aby wyglądać szczuplej, a obsada Sylvii nie była wyjątkiem. Mae West powierzyła jej rolę Flo, złodziejki sklepowej w wznowieniu musicalu Diamond Lil. Później wielokrotnie występowała w teatrze regionalnym jako Krwawa Mary w musicalu „Południowy Pacyfik” oraz Dolly Levi w musicalu „Hello, Dolly!”, a także w rolach drugoplanowych. 

 Podpisując kontrakt z wytwórnią Decca Records, w 1956 roku sprzedała się w nakładzie miliona egzemplarzy, nagrywając szybką wersję utworu „I Could Have Danced All Night” z musicalu „My Fair Lady”, a następnie odniosła sukces dzięki „English Muffins And Irish Stew” i „It's Good To Be Alive”. Frank Sinatra nazywał ją „Buddą” ze względu na jej niski wzrost, przypominający beczkę piwa, ale był jednym z jej największych wielbicieli, okrzykując ją „najlepszą piosenkarką saloonową na świecie”. Wyprodukował również jej album „Syms By Sinatra” z 1982 roku.  

Pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych. Syms nadal sporadycznie występowała w kameralnych lokalach, takich jak Eighty Eight's, Michael's Pub i Freddy's w Nowym Jorku, gdzie wrażliwa publiczność zachwycała się jej gustownymi utworami, wśród których znalazły się takie perełki jak „Skylark”, „You Are Not My First Love”, „I Want To Be Yours”, „Fun To Be Fooled”, „I Guess I'll Hang My Tears Out To Dry”, „It Amazes Me” i „Pink Taffeta”. 

Zmarła na zawał serca podczas występu w hołdzie Frankowi Sinatrze w Oak Room hotelu Algonquin na Manhattanie w wieku 74 lat. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Could Have Danced All Night/The World In My Corner	Sylvia Syms	05.1956	-	20[14]	Decca 29903	[written by Frederick Loewe, Alan Jay Lerner][piosenka z musicalu "My fair lady"]
English Muffins And Irish Stew/Walk Sweet	Sylvia Syms	08.1956	-	21[8]	Decca 29969	[written by Bob Hilliard, Moose Charlap]
Dancing Chandelier/Each Day	Sylvia Syms	12.1956	-	68[8]	Decca 30143	[written by Philip Springer, Bob Hilliard]

Etta Jones

Etta Jones (ur. 25 listopada 1928r - zm. 16 października 2001r) była amerykańską piosenkarką
jazzową, której sukcesy krytyków i względny brak rozgłosu komercyjnego zapewniły jej reputację „śpiewaczki jazzowej dla muzyków jazzowych”. Była niedocenianą piosenkarką, która rzadko spotykała się z uznaniem, na jakie w pełni zasługiwała. Być może najbardziej rzucającym się w oczy znakiem jej zapomnienia było to, że nawet fanki kobiecej sceny wokalnej myliły ją z popularniejszą piosenkarką, Ettą James. 

Etta urodziła się 25 listopada 1928 roku w Aiken w Karolinie Południowej, a gdy miała trzy lata, rodzina przeprowadziła się do Nowego Jorku. W wieku 15 lat członkowie rodziny zachęcili ją do wzięcia udziału w lokalnym konkursie talentów i choć nie wygrała, zyskała o wiele więcej – pracę jako najmłodsza członkini big bandu pianisty Buddy'ego Johnsona. Etta pozostała w big bandzie Johnsona przez rok, a następnie w 1944 roku rozpoczęła karierę solową, nagrywając kilka stron z uznanym producentem jazzowym i kompozytorem Leonardem Featherem. W 1947 roku powróciła do śpiewania w big bandach, jeden z nich prowadził perkusista J.C. Heard, a drugi z legendarnym pianistą Earlem „Fathą” Hinesem, z którym spędziła trzy lata. 

 Etta ponownie rozpoczęła karierę solową w 1952 roku, występując w mniejszych nowojorskich klubach, takich jak The Onyx i Baby Grand. Aby związać koniec z końcem, często dorabiała jako windziarka, krawcowa i producentka okładek płyt winylowych w London Records. W 1960 roku Etta odniosła wielki sukces piosenką „Don't Go To Strangers” wydaną przez Prestige Records. Singiel stał się hitem w szafach grających, a album o tym samym tytule zapewnił jej status złotej płyty. 

 Po nagraniach dla wytwórni Prestige, na których Jones wystąpiła z wybitnymi aranżerami, takimi jak Oliver Nelson, oraz gwiazdami jazzu, takimi jak Frank Wess, Roy Haynes i Gene Ammons, Jones nawiązała ponad trzydziestoletnią muzyczną współpracę z saksofonistą tenorowym Houstonem Personem, który był równie ceniony jak ona. Był on również producentem jej albumów i pełnił funkcję jej menedżera, po tym jak poznała się w jednym z zespołów Johnny'ego Hammonda. Etta i Houston kontynuowali wspólne występy na całym świecie, trzymając się obranego kursu, płynąc pod prąd gwałtownych zmian trendów muzycznych. Na szczęście nie chodziło im o pieniądze, a o radość z podróżowania i poznawania nowych przyjaciół. Jako wokalistka, która prawdopodobnie najbardziej zbliżyła się do „naturalnego” brzmienia i frazowania Billie Holiday, Jones wniosła do kruchej i wrażliwej osobowości Holiday pazur i siłę przypominającą Dinah Washington. Znała ból i stratę (zwłaszcza po śmierci córki), ale nie pozwalała, by nadawały one jej występom melancholijną aurę. 

Etta otrzymała nominację do nagrody Grammy w 1980 roku za swój album „Save Your Love For Me”. Niestety, jej stan zdrowia zaczął się pogarszać z powodu raka. Odrodziła się na początku lat 90-tych z nową pasją do życia i duchem muzycznych przygód. Zaczęła koncertować solo i współpracować z młodymi muzykami, takimi jak pianista Benny Green i bluesman Charles Brown. Etta Jones śpiewała zawodowo przez ponad 50 lat, ale przez całą swoją karierę niezmiennie pozostawała „najlepiej strzeżoną tajemnicą”. Jej unikalny styl, łączący klarowność Carmen McRae i dynamikę Dinah Washington i Billie Holiday, czerpał z gospel, R&B, bluesa i jazzu. 

 16 października 2001 roku Etta Jones przegrała długą walkę z rakiem, w dniu premiery jej ostatniego albumu „Etta Jones Sings Lady Day”.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't Go To Strangers/If I Had You	Etta Jones	11.1960	-	36[7]	Prestige 180	[written by Arthur Kent,Redd Evans,Dave Mann][5[11].R&B; Chart]
When I Fall In Love/People Will Say We're In Love	Etta Jones	01.1961	-	65[8]	King 5424	[written by Edward Heyman,Victor Young]
Canadian Sunset/That's All There Is To That	Etta Jones	03.1961	-	91[1]	Prestige 191	[written by Eddie Heywood]
Sweethearts On Parade/You Call It Madness But I Call It Love	Etta Jones	03.1961	-	115[2]	King 5443	[written by Lombardo, Newman][#1 hit fir Guy Lombardo in 1929]

Minnie Minoprio

Minnie Minoprio, pseudonim Virginia Anne Minoprio (Ware, 4 lipca 1942r), jest urodzoną w Wielkiej Brytanii włoską pisarką, aktorką i piosenkarką jazzową; We Włoszech jest najbardziej znana ze swojej przeszłości jako tancerka rewiowa i aktorka. Pisała także programy radiowe dla Rai, teksty piosenek i, później, powieści.  

 

W 1957 roku, w wieku 15 lat, zadebiutowała w londyńskim teatrze w sztuce „Kopciuszek” Rodgersa i Hammersteina. W 1959 roku zauważyli ją Walter Chiari i Lelio Luttazzi, którzy chcieli, aby pojawiła się w magazynie „Io e la margherita”. W 1962 roku, grając główną rolę w teatralnej adaptacji baśni braci Grimm Książę i żaba w Coventry, poznała rzymskiego budowniczego Giorgio Ammannitiego, z którym była w związku małżeńskim do 1973 roku. Z ich związku narodził się syn Giuliano . We Włoszech zaczęła stawiać pierwsze kroki w świecie jazzu, zagrał niewielką rolę w musicalu komediowym Ciao Rudy i pojawiał się w telewizji w wielu programach rozrywkowych, takich jak Noi maggiorenni i Noi canzonieri.  

 

W 1968 roku, z orkiestrą muzyka jazzowego Marcello Rosy, wydała swój pierwszy singiel w języku włoskim, Hélène/Cosa c'è di male se..., w aranżacji dixielandowej, co było wówczas modne. Na początku lat siedemdziesiątych osiągnęła popularność, wcielając się w postać „svampity” po występie w telewizyjnym magazynie Speciale per noi, w którym swoim zmysłowym głosem i ruchami towarzyszyła w Quando mi dici così, zamykającym tematem programu,śpiewany przez Freda Bongusto. Jej występ wywołał nawet pytanie parlamentarne, gdyż uznano go za „zbyt seksowny”

 

  W 1972 roku wzięła udział w programie rozrywkowym Sai che ti dico? z Raimondo Vianello i Sandrą Mondaini, a także w programie radiowym Gran varietà. W 1973 roku rozstała się z mężem, a w 1984 roku wyszła ponownie za mąż za muzyka Carlo Mezzano. W 1985 roku ponownie dała o sobie znać w Al Paradise, biorąc udział w parodii sztuki The Betrothed wykonywanej przez Quartetto Cetra w roli Zakonnicy z Monzy. W teatrze zagrała główne role w kilku komediach: Forse sarà la musica del mare z Lando Buzzancą, L'angelo azzurro z Enrico Beruschim, La presidentessa z Aldo Giuffré, My fair Minnie z Oreste Lionello.

 

 Zapominając o swojej roli „głupiej” Minoprio powróciła do jazzu, stając się cenioną interpretatorką i zakładając zespół Minnie Minoprio Jazz Quartet (z Lucą Ruggero Jacovellą, Valerio Serangelim i Bruno Lagattollą), z którym występuje w całych Włoszech. Współpracowała już z wieloma znaczącymi orkiestrami jazzowymi, m.in. z Roman New Orleans Jazz Band, Basso & Valdambrini Quartet, Big Band Angel Pocho Gatti, New Dixieland Sound Marcello Rosy i Carlo Loffredo Ensemble. 

 

 Jest autorką tekstów do audycji radiowych dla radia Rai oraz piosenek, napisała również sześć powieści. W 1978 roku pojawiła się nago w magazynie Playboy. Od 1987 roku poświęciła się jazzowi, śpiewając z włoskimi i międzynarodowymi zespołami, a także tworząc w Rzymie, wraz ze swoim mężem Carlo Mezzano. W 2023 roku powróciła do włoskiej telewizji jako uczestnik trzeciej edycji programu The Voice Senior, dołączając do zespołu Clementino.

 Piosenki na listach przebojów

Quando mi dici così  Fred Bongusto feat. Minnie Minoprio 1971  27.Ita

Norah Jones

Norah Jones ( ur. Geethali Norah Jones Shankar; 30 marca 1979r)  jest amerykańską wokalistką, autorką tekstów i muzykiem. Zdobyła wiele nagród za swoją muzykę i do 2023 roku sprzedała ponad 50 milionów płyt na całym świecie. Billboard nazwał ją najlepszą artystką jazzową dekady lat 2000. Zdobyła dziewięć nagród Grammy  i zajęła 60. miejsce na liście artystów dekady 2000 magazynu Billboard.  W 2002 roku Jones rozpoczęła solową karierę muzyczną, wydając Come Away with Me, który był połączeniem jazzu z country, bluesem, folkiem i popem. Płyta uzyskała status diamentowej, sprzedając się w ponad 27 milionach egzemplarzy. Płyta przyniosła Jones pięć nagród Grammy, w tym Album Roku, Płyta Roku i Najlepszy Nowy Artysta, dzięki czemu została pierwszą osobą pochodzenia południowoazjatyckiego, która zdobyła tak wiele nagród Grammy.

 

  Jej kolejne albumy studyjne Feels Like Home (2004), Not Too Late (2007) i The Fall (2009) uzyskały status platynowych płyt, sprzedając się w ponad milionie egzemplarzy każdy.Zostały one również ogólnie dobrze przyjęte przez krytyków. Jones zadebiutowała jako aktorka w filmie My Blueberry Nights, który ukazał się w 2007 roku i został wyreżyserowany przez Wong Kar-Waia. Jones jest córką indyjskiego sitarysty i kompozytora Raviego Shankara oraz przyrodnią siostrą innych indyjskich muzyków Anoushki Shankara i Shubhendry Shankara.

 

Norah Jones porusza się między przestrzeniami oddzielającymi jazz, pop, country i rock, kultywując wyrafinowany, myląco łagodny styl, który okazał się zaskakująco elastyczny i trwały. Początkowo Jones sprawiała wrażenie, jakby była pochodnią dwóch tradycji na skraju zaniku: wyrafinowanego wokalnego jazzu zaprojektowanego dla małych, zadymionych klubów i ciepłego, wypolerowanego brzmienia południowokalifornijskich piosenkarzy/autorów tekstów z początku lat 70-tych. Come Away with Me, jej debiutancki album z 2002 roku - celowo wydany w odnowionej wytwórni Blue Note - trafił w to słodkie miejsce i znalazł oddźwięk u milionów słuchaczy, zmieniając Jones w nieoczekiwaną gwiazdę. Zamiast kultywować tę niszę, wkrótce okazała się cichą awanturą. Gdy lata 2000. ustąpiły miejsca latom 2010. i 2020., włączyła do swojej muzyki odważne elementy, czego efektem były stylowe, pomysłowe albumy alternatywnego popu, takie jak The Fall (2009) i Little Broken Hearts (2012). Jones grała również w takich projektach pobocznych, jak Little Willies i Puss N Boots, śpiewając mieszankę country, punku i jazzu. Te wakacje  pokazały jej rozległy gust i umiejętności, cechy, które pozostały widoczne na takich albumach, jak Visions, album z 2024 roku wyprodukowany przez Leona Michelsa, weterana Sharon Jones & the Dap-Kings. 

 

 Urodzona jako Geethali Norah Jones Shankar, córka muzyka Raviego Shankara i producentki koncertowej Sue Jones w Brooklynie w Nowym Jorku, Norah przeprowadziła się na przedmieścia Dallas, do Grapevine, po tym jak jej rodzice rozstali się w 1986 roku. W wieku 15 lat zapisała się do Booker T. Washington High School for the Performing and Visual Arts, a latem udała się do Michigan's Interlochen Center for the Arts na obóz letni. Kiedy miała 16 lat, zmieniła imię na Norah Jones, mniej więcej w tym samym czasie, gdy zaczęła grać solowe koncerty w okolicach Dallas. Jej pierwsze krajowe wyróżnienie pojawiło się, gdy otrzymała kilka nagród DownBeat Student Music Awards, zdobywając w 1996 roku nagrody za najlepszą oryginalną kompozycję i najlepszą wokalistkę jazzową, powtarzając to drugie zwycięstwo w 1997 roku. Przez pewien czas studiowała jazz na fortepianie na University of North Texas, w tym czasie po raz pierwszy zetknęła się z piosenkarzem i autorem tekstów Jesse Harrisem. 

 

 Jednym z jej projektów muzycznych w tym okresie było śpiewanie w zespole jazzowym o nazwie Laszlo, który wykonywał oryginalny materiał gitarzysty Jerome'a ​​Covingtona; Laszlo nagrał kilka utworów, które później zostały wydane w 2007 roku jako album Butterflies.  Jones przeprowadziła się do Nowego Jorku w 1999 roku, a po przybyciu na Manhattan zaczęła pracować w salonach i klubach. Założyła własną grupę - w której występowali Harris, basista Lee Alexander i perkusista Dan Rieser - a także grała z przedsiębiorczym gitarzystą jazzowym Charliem Hunterem i trip-hopową grupą Wax Poetic (wystąpiła na albumie tej ostatniej z 2000 roku o tym samym tytule dla Atlantic). Autor piosenek bluesowych i jazzowych Peter Malick odkrył Jones śpiewającą w klubie Living Room i zatrudnił ją do zaśpiewania kilku jego piosenek, wraz z kilkoma coverami, podczas sesji studyjnych pod koniec lata 2000 roku. Zostały one wydane jako New York City w 2003 roku, po tym jak Jones stała się gwiazdą, co nastąpiło szybko w ciągu kilku następnych lat. 

 

 Jesienią 2000 roku nagrała serię demówek, które zwróciły uwagę Bruce'a Lundvalla i Briana Bacchusa w Blue Note; podpisali z nią kontrakt po występie na żywo w styczniu 2001 roku. Po nagraniu z Jayem Newlandem, Jones weszła do studia z producentem Craigiem Streetem w maju, przechodząc na współpracę z Arifem Mardinem w sierpniu. Najważniejsze momenty z tych trzech sesji zostały połączone w debiutanckim albumie Jones, Come Away with Me, który ukazał się w lutym 2002 roku. Początkowo płyta odniosła skromny sukces, debiutując na 139. miejscu na liście albumów Billboard. W ciągu roku jednak zyskał on znaczny rozpęd, w dużej mierze dzięki singlowi „Don't Know Why”, który stał się przebojem w radiu dla dorosłych, osiągając czwarte miejsce i utrzymując się na liście przebojów powtarzanych, a jednocześnie osiągając 30. miejsce w Top 40. Come Away with Me dotarł na szczyt list przebojów Billboard w styczniu 2003 r. w ramach trwającej 164 tygodnie serii na listach przebojów - znak, podobnie jak certyfikat diamentowej płyty z 2005 r. od RIAA, że album znalazł ogromną publiczność.  

 

Atrakcyjność Jones została ugruntowana podczas rozdania nagród Grammy w 2003 r., gdzie zdobyła pięć głównych nagród: Album roku, Płyta roku, Najlepszy nowy artysta, Najlepszy żeński występ wokalny pop i Najlepszy album wokalny pop. (Jesse Harris zdobył również nagrodę Song of the Year za „Don't Know Why”, a Arif Mardin zdobył nagrodę Producer of the Year.) 

 

Jej gwiazdorska pozycja została ugruntowana, Norah Jones ponownie połączyła siły z Mardin na potrzeby swojego drugiego albumu Feels Like Home. Debiutując na pierwszym miejscu na liście Billboard po wydaniu w lutym 2004 r., wraz z wieloma innymi listami przebojów na całym świecie, Feels Like Home nie powtórzyło sukcesu Come Away with Me, ale jego sukces był nadal niezwykły: uzyskało status platynowej płyty cztery razy w USA, sprzedając się w ponad 12 milionach egzemplarzy na całym świecie. Jones otrzymała również nagrodę Best Female Pop Vocal.

 

Występ z singlem „Sunrise” podczas tej samej ceremonii, podczas której zdobyła nagrody Grammy w kategoriach Płyta Roku i Najlepsza Współpraca Popowa   za „Here We Go Again”, duet z Rayem Charlesem. Come Away with Me i Feels Like Home przedstawiły Norah Jones jako piosenkarkę/autorkę tekstów o płomiennym zacięciu, ale zaczęła szybko obalać ten stereotyp, powracając do nietypowych kolaboracji. Pierwszą z nich był Little Willies, kosmopolityczny zespół country, w którym występowała również jej sekcja rytmiczna Alexander i Rieser. Busman's Holiday zaczął grać koncerty w Nowym Jorku w 2003 roku i stał się półregularnym wydarzeniem w ciągu kilku kolejnych lat, ostatecznie wydając album The Little Willies w 2006 roku. Później tego samego roku Jones powróciła z „Thinking About You”, swoim pierwszym solowym singlem od czasu Feels Like Home. 

 

 „Thinking About You” było kamieniem węgielnym Not Too Late, albumu z 2007 roku, który był jej pierwszym albumem zawierającym wyłącznie oryginalny materiał. Debiutując na pierwszym miejscu na liście Billboard - i wielu innych listach przebojów na całym świecie, w tym w Wielkiej Brytanii i Kanadzie - LP ostatecznie uzyskało dwa certyfikaty platynowej płyty od RIAA. Kilka miesięcy po styczniowej premierze Not Too Late, Jones zadebiutowała na srebrnym ekranie w filmie Wong Kar Waia My Blueberry Nights, który zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Cannes w tym samym roku. W 2008 roku Norah Jones zajmowała się El Madmo,   indie rockowym trio z basistą Daru Odą i perkusistą Andrew Borgerem. Grupa wydała album o tej samej nazwie w Team Love w maju. El Madmo zapoczątkowało okres, w którym Jones często współpracowała z alternatywnymi i indie rockowymi muzykami. Można to było usłyszeć na The Fall, albumie z 2009 roku, który był jej pierwszym napisanym i nagranym bez basisty/autora piosenek Lee Alexandra (para rozstała się zawodowo po romantycznym rozstaniu).  

 

Współpracując z producentem Jacquire King i z udziałem nowej grupy współpracowników, w tym współautorów Ryana Adamsa i Willa Sheffa, płyta zadebiutowała na trzecim miejscu i uzyskała certyfikat platynowej płyty RIAA. Jej pierwszy singiel, „Chasing Pirates”, osiągnął   13. miejsce na liście Billboard Adult Contemporary, co jest jej najlepszym wynikiem od czasu „Don't Know Why”. Kompilacja wcześniej wydanych muzycznych kolaboracji zatytułowana ...Featuring Norah Jones ukazała się w listopadzie 2010 roku; osiągnęła szczyt na 29. miejscu na liście Billboard. W 2011 roku Jones przyczyniła się do Rome, neo-spaghetti westernowej opery rockowej Danger Mouse i Daniele Luppiego. Doprowadziło to do zatrudnienia przez Jones Danger Mouse'a jako producenta jej piątego albumu, Little Broken Hearts, który ukazał się w kwietniu 2012 roku, tuż po styczniowej premierze drugiego albumu Little Willies, For the Good Times. Little Broken Hearts zadebiutował na drugim miejscu na liście Billboard. 

 

 Następnie Jones nawiązał współpracę z Billie Joe Armstrongiem z Green Day, aby przerobić klasyczny album Everly Brothers z 1958 roku, Songs Our Daddy Taught Us. Nagrany w dziewięć dni z basistą Timem Luntzelem i perkusistą Danem Rieserem, Foreverly został wydany w 2013 roku. W następnym roku Puss N Boots - amerykańskie trio, które Jones założyła z Sashą Dobson i Catherine Popper w 2008 roku - wydało swój debiutancki album, No Fools, No Fun, w Blue Note Records. Jones powróciła do swojej solowej kariery z szóstym albumem Day Breaks w październiku 2016 roku. Wyprodukowany przez Jones, Eli Wolfa i Sarah Odę, jazzowy pop Day Breaks nawiązywał do jej początków Come Away with Me; trafił na listy Billboard na drugim miejscu. 

 

 W ciągu 2018 roku Jones spędziła czas w studiu z różnymi współpracownikami z zamiarem wydania jednej nowej piosenki miesięcznie. Pierwsza z nich, „My Heart Is Full”, ukazała się we wrześniu 2018 roku. Pod koniec roku wydała sezonowy „Wintertime”, którego współautorem był Jeff Tweedy. Nagrania te zostały zebrane na Begin Again, kompilacji, która ukazała się w kwietniu 2019 roku. Para singli, „How I Weep” i kolejna współpraca z Jeffem Tweedy o nazwie „I'm Alive”, pojawiły się na początku 2020 roku przed letnią premierą jej siódmego pełnometrażowego dzieła Pick Me Up Off the Floor. Składający się z resztek z sesji, które wyprodukowały Begin Again, Pick Me Up Off the Floor został wydany w czerwcu 2020 roku; zadebiutował na 87. miejscu na liście Billboard Top 200. 

 

Jones wydała swój pierwszy album na żywo, nominowany do nagrody Grammy 'Til We Meet Again, na początku 2021 roku. Zestaw składał się z występów nagranych w latach 2017-2019 i zawierał wersję „Black Hole Sun” Soundgarden, wykonaną w hołdzie niedawno zmarłemu Chrisowi Cornellowi. Później tego samego roku wydała swój pierwszy świąteczny album, I Dream of Christmas, na którym znalazła się mieszanka oryginalnych utworów i uwielbianych piosenek świątecznych. Na początku 2022 roku do sklepów trafiła super luksusowa edycja 20. rocznicy Come Away with Me; pod koniec roku Jones wydała również luksusową wersję I Dream of Christmas. W utworze „I Dream of Christmas” Jones rozpoczęła współpracę z Leonem Michelsem, producentem, który kiedyś był częścią Sharon Jones & the Dap-Kings, która była również członkinią zespołu retro-soulowego Dana Auerbacha, Arcs. Kontynuowała współpracę nad Visions, albumem z 2024 r., który łączył marzycielską perspektywę z pełnymi duszy podtekstami.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t know why	Norah Jones	05.2002	59[2]	30[31]	Parlophone CDCL 836	[2x-platinum-US][written by Jesse Harris][produced by Norah Jones, Arif Mardin, Jay Newland][Grammy 2002r-Record Of The Year]
Feelin' the same way	Norah Jones	08.2002	72[2]	-	Parlophone CDCL 838	[written by Lee Alexander][produced by Norah Jones]
Come Away With Me	Norah Jones	10.2002	80[3]	-	Parlophone CDCL 839	[2x-platinum-US][gold-UK][Producer - Arif Mardin ][Written-By - Norah Jones]
Don' t know why/I' ll be your baby tonight	Norah Jones	09.2003	67[2]	-	Parlophone CDCL 848	[gold-UK][written by Jesse Harris][produced by Norah Jones]
Sunrise/Moon song	Norah Jones	04.2004	30[3]	-	Blue Note CDCL 853	[gold-US][silver-UK][written by Norah Jones, Lee Alexander][produced by Arif Mardin, Norah Jones][Grammy-Pop Female Vocal]
Here we go again	Ray Charles & Norah Jones	03.2005	-	113[1]	Concord	[Grammy-Record Of The Year]
Thinking about you	Norah Jones	02.2007	-	82[2]	Blue Note CDCL 887	[written by Norah Jones, Ilhan Ersahin][produced by Lee Alexander]
Chasing Pirates	Norah Jones	10.2009	87[1]	-	Blue Note CATCO 154436815	[written by Norah Jones][produced by Jacquire King]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Come away with me	Norah Jones	05.2002	1[4][190]	1[4][183]	Parlophone 5386092	[12x-platinum][8x-platinum-UK][produced by Norah Jones, Arif Mardin, Jay Newland, Craig Street][Grammy 2002r-Album Of The Year]
New York City	The Peter Malick Group feat Norah Jones	07.2003	80[2]	54[11]	Koch 0099923867821
Feels like home	Norah Jones	02.2004	1[2][90]	1[6][71]	Blue Note 5983660	[4x-platinium-US][4x-platinum-UK][produced by Norah Jones, Arif Mardin]
Not Too Late	Norah Jones	02.2007	1[1][21]	1[3][17]	Blue Note 3872492	[2x-platinum-US][gold-UK][produced by Lee Alexander]
The Fall	Norah Jones	11.2009	24[5]	3[16]	Blue Note 6992862	[platinum-US][gold-UK][produced by Jacquire King]
iTunes Originals	Norah Jones	02.2010	-	198[1]	Blue Note	-
...featuring	Norah Jones	12.2010	128[1]	29[15]	Blue Note 509999 09868 2 6	-
Rome	Danger Mouse & Daniele Luppi Starring Jack White & Norah Jones	06.2011	20[3]	11[7]	Parlophone P 9464852	[produced by Danger Mouse, Daniele Luppi]
Little Broken Hearts	Norah Jones	05.2012	4[4]	2[26]	Blue Note P 7315482	[gold-US][produced by Danger Mouse]
Covers	Norah Jones	01.2013	-	121[1]	Blue Note	-
Foreverly	Billie Joe Armstrong and Norah Jones	12.2013	63[1]	19[11]	Warner Bros 9362493997	-
Day Breaks	Norah Jones	10.2016	9[4]	2[12]	Capitol 4795571	[produced by Norah Jones, Eli Wolf]
Begin Again	Norah Jones	04.2019	-	164[1]	Blue Note 00602577440403	[produced by Thomas Bartlett, Jeff Tweedy, Norah Jones]
Pick Me Up Off the Floor	Norah Jones	06.2020	47[1]	87[1]	EMI 874884	[produced by Norah Jones, Jeff Tweedy]
I Dream of Christmas	Norah Jones	12.2021	-	100[5]	Blue Note 03385001	[produced by Leon Michels]
Visions	Norah Jones	03.2024	80[1]	168[1]	EMI 5867144	[produced by Leon Michels]

czwartek, 14 listopada 2024

Dick Jurgens

Dick Jurgens-[ur.9.01.1910r Sacramento-5.10.1995r],amerykański bandleader ery swingu,który cieszył się dużą popularnością w latach 30-tych i początku lat 40-tych zeszłego stulecia.
Urodził się w Sacramento w Kalifornii,a jego rodzice to Heinrich Dietrich Jurgens i Clara Matilda (Erath) Jurgens.W szkole średniej grał w orkiestrze,ale został odesłany do grupy wykonującej muzykę pop.W odpowiedzi na to tworzy jeszcze jako student w 1928r swój własny ansambl.Jednym z członków zespołu był jego brat Will,który póżniej w latach sławy bigbandu został jego menadżerem.Dick Jurgens studiuje na University of California w Berkeley i Sacramento Junior College przed otrzymaniem angażu dla orkiestry w St. Francis Hotel w San Francisco w 1933r.

 

W następnym roku podpisuje kontrakt z wytwórnią Decca dla której nagrywa w latach 1934-1940r.W tym czasie rolę wokalisty w orkiestrze spełniał Eddy Howard.
 

Bigband grał w owym czasie w Casino Ballroom na Catalina Island, Elitch Gardens w Denver, Aragon Ballroom i Trianon Ballroom w Chicago.Nagrywa także dla Vocalion w 1938r i Okeh od 1940r.Pierwszym nagraniem był utwór "It's a Hundred to One You're in Love with Me" dla audycji Your Hit Parade,rok póżniej "In an Old Dutch Garden",który stał się dużym szlagierem.Dużym powodzeniem cieszyła się też ich wersja "Careless" pierwotnie nagrana przez orkiestrę Glenna Millera.Po odejściu w 1940r Howarda rolę wokalisty pełnił Harry Cool.
 

Kolejnymi wielkimi przebojami wylansowanymi przez Jurgensa były "A Million Dreams Ago",instrumentalna wersja "Elmer's Tune",którą póżniej nagrano także z wokalem.Jego największy hit 1942r to "One Dozen Roses" nagrany z wokalistą Buddy Moreno.
 

Pod koniec 1942r rozwiązuje orkiestrę pozostawiając tylko niewielką część instrumentalistów ze wzgędu na strajk amerykańskiej federacji muzyków.W latach 1942-45 prowadzi w marynarce wojennej grupę teatralno-muzyczną.Po wojnie organizuje na nowo swoją orkiestrę nagrywając dla Columbia i Mercury w latach 50-tych.Miał od 1948r swój własny show w radio CBS.W tym samym roku żeni się z Miriam Davidson.
 

Rozwiązuje swoją orkiestrę w 1956r na wskutek zmierzchu ery swingu i nowych trendów w muzyce rozrywkowej.Przenosi się do Colorado Springs,gdzie z bratem zakłada elektroniczny biznes.Od czasu do czasu występuje w miejscowym Broadmoor Country Club,by w 1965r przenieść się do Kalifornii.Ostatnie lata to jego udział w handlu nieruchomościami.Zmarł w 1995r na raka w wieku 85 lat.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rainbow valley	Dick Jurgens and His Orchestra	03.1939	-	17[2]	Vocalion 4678	[vocal:Eddy Howard]
My last good-bye	Dick Jurgens and His Orchestra	08.1939	-	6[3]	Vocalion 4874	[written by Eddy Howard][vocal:Eddy Howard]
It's a hundred to one [I'm in love]	Dick Jurgens and His Orchestra	09.1939	-	6[7]	Vocalion 5063	[written by Dick Jurgens/Ronnie Kemper][vocal:Eddy Howard]
If I knew then [What I know now]	Dick Jurgens and His Orchestra	10.1939	-	15[1]	Vocalion 5074	[vocal:Eddy Howard]
Careless/I only want a Buddy-Not a sweetheart	Dick Jurgens and His Orchestra	12.1939	-	6[12]	Vocalion 5235	[written by Eddy Howard/Dick Jurgens/Lou Quadling][vocal:Eddy Howard]
In an Old Dutch Garden [By an Old Dutch Mill]/The Little Red Fox [N'Ya N'Ya Ya can't catch me]	Dick Jurgens and His Orchestra	12.1939	-	3[19]	Vocalion 5263	[vocal:Eddy Howard]
Bluebirds in the moonlight/Faithful forever	Dick Jurgens and His Orchestra	12.1939	-	9[6]	Vocalion 5081	[written by Ralph Rainger/Leo Robin][utwór z filmu animowanego "Gulliver's travels"][vocal:Eddy Howard]
On The Isle Of May	Dick Jurgens and His Orchestra	03.1940	-	13[5]	Vocalion 5361	[utwór na bazie "Quartet in D"-Piotra Czajkowskiego][vocal:Eddy Howard]
Cecelia/Love song of Renaldo	Dick Jurgens and His Orchestra	04.1940	-	8[12]	Vocalion 5405	[written by Dave Dreyer/Herman Ruby][vocal:Ronnie Kemper][#7 hit for "Whispering" Jack Smith]
Make Believe Island/The Kitten With The Green Eyes	Dick Jurgens and His Orchestra	08.1940	-	17[2]	Vocalion 5540	[vocal:Harry Cool]
A millions dream ago/Avalon	Dick Jurgens and His Orchestra	08.1940	-	14[6]	Okeh 5628	[vocal:Harry Cool]
Our love affair	Dick Jurgens and His Orchestra	10.1940	-	10[2]	Okeh 5759	[utwór z filmu "Strike up the band"][written by Roger Edens/Arthur Freed][vocal:Harry Cool]
Goodnight,mother	Dick Jurgens and His Orchestra	10.1940	-	25[1]	Okeh 5730	[vocal:Harry Cool]
Along The Santa Fe Trail	Dick Jurgens and His Orchestra	01.1941	-	6[5]	Okeh 5858	[utwór z filmu "Santa Fe Trail"][vocal:Harry Cool]
Nighty night	Dick Jurgens and His Orchestra	06.1941	-	24[1]	Okeh 6166	[vocal:Harry Cool]
Elmer's Tune/You're The Sunshine Of My Heart	Dick Jurgens and His Orchestra	10.1941	-	8[18]	Okeh 6209	[written by Elmer Albrecht]
The Bells Of San Raquel/Cuddle Up A Little Closer	Dick Jurgens and His Orchestra	12.1941	-	7[11] side B:24[1]	Okeh 6456	[written by Lorenzo Barcelata, Milton Leeds, Fred Wise][vocal:Harry Cool][side B:utwór z musicalu na Broadway'u "The Three Twin";tak¿e z filmu "Birth Of The Blues"]
How about you?	Dick Jurgens and His Orchestra	01.1942	-	21[1]	Okeh 6535	[written by Ralph Freed, Burton Lane][utwór z musicalu na Broadway'u "Babes on Broadway"]
One dozen roses/Always in my heart	Dick Jurgens and His Orchestra	04.1942	-	17[3]	Okeh 6636	[written by Ralph Freed, Burton Lane]
On Echo Hill/Happy in love	Dick Jurgens and His Orchestra	06.1942	-	21[1] side B:19[1]	Columbia 36 586	-
[As long as you're not in love with anyone else]Why don't you fall in love with me/Hip hip hooray	Dick Jurgens and His Orchestra	01.1943	-	16[2]	Columbia 36 643	[written by Elmer Albrecht][vocal:Harry Cool]
You'd be so nice to come home to/I'm so-so-so-so-so in love	Dick Jurgens and His Orchestra	03.1943	-	16[3]	Columbia 36 669	[utwór z filmu "Something to shout about"]
[Oh why,Oh why,Did I ever leave]Wyoming/Bless you	Dick Jurgens and His Orchestra	02.1947	-	14[1]	Columbia 37 210	[vocal:Jimmy Castle & Al Galante]
When you were sweet sixteen/On the avenue	Dick Jurgens and His Orchestra	10.1947	-	17[1]	Columbia 37 803	[utwór z filmu "The Great John L."][#1 hit for George G.Gaskin in 1900r][vocal:Jimmy Castle ]