Hank Marr

 Hank Marr (ur. 30 stycznia 1927r -zm.  16 marca 2004r) był organistą i pianistą grającym na organach
Hammonda B3, wykonującym soul jazz i hard bop, prawdopodobnie najbardziej znanym z licznych albumów nagranych pod własnym nazwiskiem dla wytwórni Double-time. 

Hank urodził się jako Henry L. Marr w Flytown w Columbus w stanie Ohio. Zaczął grać na fortepianie w młodym wieku i często jammował z przyjacielem z dzieciństwa i saksofonistą Ronniem Kirkiem. Marr początkowo był samoukiem i nie otrzymał formalnego wykształcenia muzycznego aż do momentu, gdy po odbyciu służby wojskowej rozpoczął studia na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Marr zainteresował się organami jazzowymi - a konkretnie Hammondem B3 - po obejrzeniu występu „Wild” Billa Davisa w nowojorskim Birdland. Jednak Marr założył własne trio organowe dopiero po wysłuchaniu muzyki największego grającego na organach B3, Jimmy'ego Smitha, w Atlantic City w połowie lat 50-tych. 

Wraz z saksofonistą tenorowym Rustym Bryantem współprowadził zespół, który koncertował przez kilka lat, począwszy od 1958 roku. Nagrał serię solidnych płyt dla wytwórni King z Cincinnati, które prezentowały jego soulowy, groove'owy, bezkompromisowy styl gry na Hammondzie B-3. Jego podejście czerpało więcej z takich starszych mężów stanu jak Wild Bill Davis i Count Basie niż z modernistów pokroju Larry'ego Younga i Big Johna Pattona, ale w szybszych utworach kopało jak muł, a w bluesie stawało się niskie i szorstkie jak pępek węża. Marr miał dwa mniejsze przeboje: „The Greasy Spoon” (nr 101 na liście przebojów w USA, 1964) i „Silver Spoon” (nr 134 na liście przebojów w USA, 1965). Wpływowy DJ Alan Freed w pewnym momencie zaadaptował utwór Marra „All Night Long” jako motyw przewodni. 

Podobnie jak w przypadku wielu innych innowatorów w dziedzinie muzyki organowej, ruch acid-jazzu otworzył przed Marrem nowe możliwości, a on sam powrócił z serią najnowszych płyt dla wytwórni Double-Time, które bardzo dobrze porównywalne są z jego archiwalnymi nagraniami. Na znakomitym, niepublikowanym już albumie Hank Marr Quartets „Live at the Club 502”, nagranym w 1964 roku w klubie nocnym w Columbus, lider dzielił scenę z gitarzystą Wilbertem Longmire, którego lekko zniekształcone brzmienie i zwinne frazowanie to prawdziwa uczta dla miłośników   organów. 

 Dorobek Marra w zakresie albumów nie był imponujący. Najwyraźniej utrzymanie muzyków takich jak Marr w dużej mierze zależało od koncertów w klubach Wschodu i Środkowego Zachodu, które zaspokajały rosnącą publiczność jazzu organowego w dobie popularności pioniera Jimmy'ego Smitha. Marr później przewodził zespołowi, w którym występował James Blood Ulmer. Ulmer po raz pierwszy nagrywał zawodowo z Marrem w latach 1967–1968; wcześniej koncertowali w latach 1966-1967. Gitarzyści Freddie King (1961-1962) i Wilbert Longmire (1963-1964) również nagrywali z Marrem. W 1966 roku nagrał kilka stron dla wytwórni Wingate z Detroit, w tym „Marr’s Groove” i „White House Party”. 

 Pod koniec lat 60-tych Marr występował w duecie z gitarzystą Floydem Smithem w Atlantic City w stanie New Jersey. W latach 60. i 70-tych występował w Las Vegas w programach „The Johnny Carson Show”, „The Mike Douglas Show” i „The Merv Griffin Show”, a także był dyrektorem muzycznym gwiazdy telewizyjnej George’a Kirby’ego. Marr z Arthurem Prysockiem W latach osiemdziesiątych Marr skupił się na nauczaniu i wykładaniu na Uniwersytecie Stanowym Ohio, ostatecznie zostając profesorem nadzwyczajnym jazzu. Choć nigdy nie cieszył się krajowym uznaniem, Marr był bohaterem swojego miasta.  

W 1990 roku miasto Columbus uhonorowało go, ogłaszając 12 sierpnia „Dniem Wspaniałego Hanka Marra”, a później przyznało mu nagrodę Continuing Legacy Award w ramach Columbus Music Awards. Po dziesięciu latach pracy jako dyrektor muzyczny George'a Kirby'ego, zanim zaczął uczyć w Columbus w stanie Ohio, Marr przez dziesięć lat był dyrektorem muzycznym George'a Kirby'ego. Jego doświadczenie w nagrywaniu i zaangażowanie w jazz organowy nieco zniknęły z publicznej świadomości, aż do ponownego wzrostu zainteresowania jego muzyką. W latach dziewięćdziesiątych nagrał trzy albumy dla wytwórni Double Time, między innymi „Hank And Frank” z 1996 roku z tenorystą Frankiem Fosterem. Nadal występował na festiwalach, w klubach, z Columbus Jazz Orchestra oraz podczas konferencji IAJE. W 1999 roku Marr wraz z Wilbertem Longmire i Gregiem Rockinghamem świętował swoje 72. urodziny koncertem w Elbow Room w Chicago, świętując 72. urodziny klawiszowca. Następnie dał rzadki solowy występ na fortepianie w Jazz Record Mart w Warbash. 

 Oprócz sławy Hanka jako członka elity jazzu, był on również oddanym i utalentowanym pedagogiem. W uznaniu ponad pięćdziesięciu lat kariery jako wykonawca, nauczyciel, aranżer i dyrygent, Jazz Arts Group ustanowiła nagrodę Hank Marr High School Jazz Award jako hołd dla tej wyjątkowej osoby. Nagroda ta docenia wybitnych muzyków szkół średnich i ich pełne poświęcenia występy jazzowe. Hank zmarł w szpitalu Grant w Columbus 16 marca 2005 roku po krótkiej chorobie serca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Greasy Spoon/I Can't Go On (Without You)	Hank Marr	01.1964	-	101[5]	Federal 12508	[written by H. Marr, G. C. Redd][15[10].R&B; Chart]
Silver Spoon/No Rough Stuff	Hank Marr	03.1965	-	134[1]	Federal 12538	[written by H. Marr, G. C. Redd]