Olivier Despax

Olivier Despax,to pseudonim artystyczny Oliviera Érica Jeana Yvona Despaxa, był francuskim piosenkarzem i gitarzystą urodzonym 28 lutego 1939 roku w Neuilly-sur-Seine, a zmarłym 10 kwietnia 1974 roku w Villejuif  w wieku 35 lat na białaczkę. 

 

 Urodzony w Neuilly-sur-Seine w 1939 roku, Olivier Despax był prawnukiem Florenta Schmitta. Okazał się utalentowanym muzykiem; w wieku 16 lat zdobył tytuł najlepszego gitarzysty jazzowego w Salon de la Jeunesse w Grand Palais w 1955 roku. Cztery lata później Olivier zdobył brązowy medal w konkursie gitarowym, który wygrał Sacha Distel. Młody Despax znalazł swój ulubiony instrument, ale wciąż musiał się zorganizować. W 1957 roku, w wieku 18 lat, akompaniował na gitarze Djuri Cortezowi na jego 10-calowej płycie zatytułowanej: „De l’Espagne au Mexique en passant par les Steppes !”. Po odbyciu służby wojskowej w Algierii w 1962 roku poznał wielu muzyków, z którymi dobrze się dogadywał, i założył zespół Les Gamblers, zainspirowany Eddiem Barclayem. 

 

W otoczeniu solidnych muzyków jazzowych, takich jak Jean-Marie Dariès (saksofonista, który grał z Kennym Clarke'em), Jean-Pierre Sabard (organista w klubie Blue Note, akompaniator Stana Getza i Billa Hayesa), Philippe Maté (saksofonista w popularnych klubach Dzielnicy Łacińskiej, takich jak Le Chat qui Pêche, Le Bidule i Les Trois Mailletz) oraz Ricardo Galeazzi (argentyński basista grający w L’Escale), Despax podpisał trzyletni kontrakt z Barclay Records, grając jednocześnie w Madison Club. To właśnie tam grupa dokonała swojego pierwszego nagrania na żywo - promując Madison, taniec liniowy spopularyzowany w 1957 roku. Pod nazwą Olivier Despax et les Gamblers, singiel w formacie 45 rpm zawierał utwory „The Madison”, „Paris Madison” i „A Little Bit of Shout”. W 1955 roku został wybrany najlepszym francuskim gitarzystą jazzowym na Salon de la Jeunesse (Targi Młodzieży). 

 

 Podobnie jak wielu współczesnych gitarzystów, jego styl był wówczas silnie inspirowany stylem Jimmy'ego Raneya. To za namową Eddiego Barclaya założył zespół Les Gamblers jako wokalista i gitarzysta, występując w modnych klubach jazzowych (Le Chat qui pêche, Les Trois Mailletz, Le Bidule, Le Caveau de la Huchette). Grali covery piosenek Raya Charlesa i popularnych utworów, które Eddie Barclay bardzo lubił, często improwizując z nimi. Latem 1962 roku zespół wystąpił przed Papagayo w Saint-Tropez. We wrześniu 1962 roku zespół nagrał 10-calową płytę Madison z Claude'em François grającym na kongach i tamburynie. Płyta się nie sprzedała, a Olivier Despax został zwolniony z Les Gamblers. Pod koniec 1962 roku dołączył do orkiestry Claude’a François i wiosną 1963 roku odbył trasę koncertową z Salut les copains. Następnie grał z Frankiem Alamo. 

 

 Brigitte Bardot czasami pojawiała się z nim, podobno w całej swojej niewinności, co przyniosło Olivierowi Despaxowi pewną uwagę mediów. Aktorka zanotowała nawet w swoich wspomnieniach: „Pamiętam Oliviera Despaxa, który przypominał Delona, ​​ale był bardziej sympatyczny i który chciał zaśpiewać ze mną nucącą piosenkę własnego autorstwa. Jak zwykle, pociągnięta urokiem i urodą Oliviera, postanowiłam nagrać program telewizyjny, aby życzyć widzom szczęśliwego Nowego Roku. Śpiewanie, taniec i całowanie kogokolwiek zechcą. […] Całowałam Oliviera Despaxa i w ten sposób przechodziłam z 1962 do 1963 roku”. 

 

 Rzeczywiście nagrali duet „Leçon de guitare” w 1962 roku, który jednak nie był dziełem Oliviera Despaxa, lecz piosenką napisaną przez Jeana-Maxa Rivière’a i skomponowaną przez Claude’a Bollinga. Została ona wydana dopiero w 1993 roku z okazji wydania pełnej dyskografii Brigitte Bardot, „Initiales BB”. Ta relacja pomogła mu rozpocząć karierę piosenkarza. Nagrał kilka albumów w tym stylu i wystąpił w kilku filmach jako aktor, między innymi w: „À nous deux Paris!”, „Le Monocle rit jaune” i „Le Dernier Train du Katanga”. 

 

W 1967 roku wykonał, niekiedy w duecie z Marie-France Boyer, zmodernizowany cover utworu
Gilberta Bécauda „Je t'appartiens”. W marcu 1967 roku po raz pierwszy prowadził telewizyjny program rozrywkowy „Allegro”. W maju 1969 roku zaśpiewał w duecie z Nicole Croisille utwór „Tout est permis quand on rêve”, a we wrześniu 1969 roku z Annie Cordy, co było jego ostatnim występem w telewizji francuskiej. Po nagraniu siedmiu albumów, w tym „Olivier in London” z Johnem Hawkinsem dyrygującym orkiestrą, Olivier Despax zaczął ograniczać swoją działalność w połowie 1969 roku z powodu zdiagnozowanej u niego białaczki. Po pięcioletniej walce z chorobą zmarł 10 kwietnia 1974 roku. Został pochowany na nowym cmentarzu w Neuilly-sur-Seine.

 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
L'Homme A La Guitare (The Guitar Man)/Summer Kiss	Noël Deschamps	02.1963	86[2]	-	Barclay 62157	[written by Lee Hazlewood, Duane Eddy ]
Et Je L'aime (And I Love Her)/Le Premier Matin (True Love)/Tu Dis Septembre (Tray To Remember)/Ou Estes Vous (More) (Du Film Mondo Cane)	Noël Deschamps	03.1965	46[23]	-	Riviera 231062	[written by M. Simille, McCartney]
Encore Cette Mélodie/J'ai Retrouvé La Mer/Ne Mets Pas De Bleu/Si Tu As Un Coeur	Noël Deschamps	07.1965	B2:66[8]	-	Riviera 231094	[B2:written by R. Bernet, B. Goldsboro]
Le Diable (Ladies Mam)/La Dame En Blanc/Essaie De Me Comprendre (Try To Understand)/Ton Second Sourire	Noël Deschamps	10.1965	69[11]	-	Riviera 231119	[written by M. Roblin, R. Buie, R. Adkins]
Palomarès (Jenny's Gone And I Don't Care)/Regarde-Le/Ça Me Plaît (That's Nice)/Ne Viens Pas Me Dire (Don't Bring Me Your Heartaches)	Noël Deschamps	B2:04.1966	86[2]	-	Riviera 231182	[B2:written by Lee Hazlewood, Duane Eddy ]
Si Loin D'Angleterre (See You In September)/Dis-Lui Ma Guitare/Je T'Appartiens/Cherry Love (Cherish)	Noël Deschamps	10.1966	B1:31[9]	-	Riviera 231222	[B1:written by P. De La Noë, G. Bécaud]