Z archiwum...rocka : hard rock

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą hard rock. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 9 grudnia 2025

Tangier

Tangier był amerykańskim zespołem hardrockowym z Filadelfii,
działającym w latach 1984–1992.Został założony w Filadelfii w Pensylwanii w Stanach Zjednoczonych przez autora tekstów i gitarzystę Douga Gordona. Dorastał w klubach z zespołami takimi jak Cinderella, który pomógł zespołowi, zapraszając Tangier jako support podczas ich drugiej dużej trasy koncertowej. Pierwszy, niezależny, debiutancki album Tangier, zatytułowany po prostu „Tangier”, nagrali Bill Mattson (wokal), Doug Gordon (gitara, autor tekstów), Rocco Mazzella (gitara, autor tekstów), Mike Kost (gitara basowa) i Mark Hopkins (perkusja).

Po niewielkim sukcesie na lokalnym rynku Gordon postanowił rozwiązać Tangier i zacząć od nowa. Napisał nowy materiał i stworzył nową wersję Tangier, wykorzystując z poprzedniego składu jedynie Mattsona i Adama F. Ferraioli. Doug i Adam początkowo sami nagrali demo, a później dodali Billa i Tony'ego R. na basie. Adam odszedł, aby dołączyć do Britny Fox, której perkusista zginął w wypadku samochodowym, pozostawiając Douga, aby sprowadzić Jimmy'ego Drneca na perkusję.

Do zespołu dołączyli Garry Nutt, a także Gari Saint na gitarze i Jimmy Drnec na perkusji. Zespół nagrał dema i szukał menedżera, a także nawiązał współpracę z Larrym Mazerem. Zespół występował dla wielu wytwórni i ostatecznie podpisał kontrakt z Derekiem Schulmanem, który miał stanąć na czele odrodzonej i odnowionej wytwórni Atco Records. Doświadczony producent Andy Johns został wybrany do produkcji płyty Four Winds.Bobby Bender został zatrudniony na perkusji przed nagraniem płyty Four Winds. Zespół wyprodukował przeboje „On The Line” i „Southbound Train”.

W przypadku ich drugiego albumu dla dużej wytwórni, Stranded, doszło do kolejnych zmian w składzie. Po rozstaniu z Mattsonem i Saintem, zespół zatrudnił wokalistę i gitarzystę Mike'a LeCompta. Album ten przyniósł przebój „Stranded” z udziałem Pameli Anderson w teledysku. Zespół rozpadł się w 1992 roku.

Gordon, Lecompt i Nutt to jedyni byli członkowie, którzy nadal są aktywni w branży muzycznej. LeCompt ma własny zespół, który regularnie koncertuje w Filadelfii i okolicach. Basista Nutt współpracował z Arcade, Laidlaw, Davy Jonesem, Mike'iem Trampem, Cinderellą, Jean Beauvoir, Skinny Molly, Dave'em Hlubekiem i Mike'iem Estesem, a ostatnio koncertował z Chubby Checkerem. Gordon współprodukował, grał na sesjach i komponował z innymi artystami. Grał na gitarze na solowym albumie Mylesa Goodwina, współprodukował utwór „I Just Can't Stop Lovin You” na albumie Linear z 1992 roku „Caught in the Middle” oraz wyprodukował album zespołu Mojo „Not for Nothin'”. Ponadto był współproducentem albumu Bakers Pink (1993) i współautorem utworu „Babylon” na solowym albumie Toma Keifera „That The Way Life Goes” (2013).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
On The Line/Sweet Surrender	Tangier	08.1989	-	67[7]	Atco 99208	[written by Doug Gordon][produced by Andy Johns, Doug Gordon]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Four Winds	Tangier	07.1989	-	91[17]	Atco 91 251	[produced by Andy Johns]
Stranded	Tangier	03.1991	-	187[5]	Atco 91 603	[produced by Duane Baron, John Purdell]

niedziela, 7 grudnia 2025

Trixter

Chociaż zespół powstał w 1983 roku w Paramus w stanie New Jersey,
przełom nastąpił dopiero w 1989 roku, kiedy to zespół przeniósł się do Hollywood (nieoficjalnej siedziby hair metalu), aby nagrywać dla wytwórni MCA Records. W następnym roku Trixter odbył trasę koncertową po kraju ze Stryperem i Donem Dokkenem, promując swój debiutancki album, który zyskał znaczące wsparcie MTV. Wokalista Peter Loran, gitarzysta Steve Brown, basista P.J. Farley i perkusista Mark „Gus” Scott stali się częstymi gośćmi stacji muzycznych, gdzie teledyski do „Give It to Me Good”, „One in a Million” i „Surrender” weszły do regularnej rotacji.

Trixter osiągnął status złotej płyty na początku 1991 roku, sprzedając się w ponad 500 000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych. Członkowie zespołu zwiększyli swoją popularność, dołączając do trasy koncertowej „Blood, Sweat, and Beers Tour” (w której udział wzięli również Warrant i Firehouse) oraz współtworząc ścieżkę dźwiękową do filmu „If Looks Could Kill”. Okres świetności zespołu okazał się jednak krótkotrwały. Kolejny album „Hear!” nie zdołał utrzymać popularności Trixter, a EP-ka z coverami -„Undercovers” z 1994 roku - nie mogła konkurować z nowo odkrytą popularnością muzyki grunge. Po odejściu Scotta zespół rozpadł się w 1995 roku.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Give it to me good	Trixter	12.1990	-	65[9]	Mechanic 53 863	[written by Steve Brown][produced by Bill Wray]
One in a million	Trixter	03.1991	-	75[8]	Mechanic 54 044	[written by B. Wray, J. Wray, S. Brown][produced by Bill Wray]
Surrender	Trixter	06.1991	-	72[10]	Mechanic 54 105	[written by B. Wray, J. Wray, S. Brown][produced by Bill Wray]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Trixter	Trixter	09.1990	-	28[54]	MCA 6389	[gold-US][produced by Bill Wray, Jim Wray]
Hear !	Trixter	10.1992	-	109[3]	MCA 10 635	[produced by James Barton]

piątek, 28 listopada 2025

Urge Overkill

Urge Overkill - amerykański zespół grający alternatywnego rocka. Grupa powstała w Chicago.

W jej skład wchodzą Nathan "Nash Kato" Katruud (wokalista, gitarzysta) oraz Eddie "King" Roeser (wokalista, gitarzysta, gitarzysta basowy). Ich cover piosenki Neila Diamonda "Girl, You’ll Be a Woman Soon" został wykorzystany w filmie "Pulp Fiction" i stał się wielkim hitem w 1994 roku.
Katruud i Roeser poznali się na uniwersytecie w 1985 roku. Uformowali wówczas wraz z perkusistą Patem Byrnem grupę Urge Overkill i przy udziale współlokatora Katruuda, Steve’a Albiniego, zrealizowali EPkę "Strange, I...". Wkrótce wypuścili pełną płytę zatytułowaną "Jesus Urge Superstar".

Ich kolejna produkcja "Americruiser" reprezentowała drastyczną zmianę stylu. Nowym perkusistą w zespole został Jack "Jaguar" Watt z Baron Lesh. Kolejny album "The Supersonic Storybook" został wydany w 1991 roku, kiedy to na miejsce Jaguara wszedł Blackie Onassis. Po wspólnych występach z Nirvaną oraz Pearl Jam, Urge Overkill powrócili do studia, by w 1992 roku nagrać kolejną EPkę "Stull". Kompozycja ta zawierała single "Girl, You’ll Be a Woman Soon" oraz "Goodbye to Guyville".

Następnie zespół podpisał kontrakt z wytwórnią "Geffen Records". Po złych recenzjach wytwórni, muzycy przyłączyli się do "Butcher Brothers", wydając w 1993 roku album "Saturation". Krążek zyskał sporo pochlebnych recenzji. Kiedy Quentin Tarantino wykorzystał ich piosenkę w filmie "Pulp Fiction", kawałek wskoczył na listę "Billboard Top 100".

Kolejny album "Exit the Dragon", zrealizowany został w 1995 roku. Singlem promującym krążek był "The Break". W 1997 roku z pierwotnego składu formacji pozostali już jedynie Katuud i Roeser. Po dłuższej przerwie zespół powrócił w 2004 roku z albumem "Live at Macwells 2/5/04".

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sister Havana	Urge Overkill	08.1993	67[2]	-	Geffen GFS 51	[written by Urge Overkill (Nash Kato/Eddie King Roeser/Blackie Onassis) ][produced by Butcher Brothers ]
Positive Bleeding	Urge Overkill	10.1993	61[2]	-	Geffen GFS 57	[written by Urge Overkill (Nash Kato/Eddie King Roeser/Blackie Onassis) ][produced by Butcher Brothers ]
Girl, You'll Be a Woman Soon	Urge Overkill	11.1994	37[9]	59[11]	MCA MCSTD 2024	[written by Neil Diamond ][produced by Urge Overkill/Mark Kramer ][piosenka z filmu "Pulp fiction"]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Saturation	Urge Overkill	09.1993	-	146[9]	Geffen 24 529	[produced by Butcher Bros., Andy Kravitz]
Exit the Dragon	Urge Overkill	10.1995	88[2]	129[1]	Geffen 24 818	[produced by Butcher Bros.]

niedziela, 9 listopada 2025

Velvet Revolver

Velvet Revolver to supergrupa, w której skład wchodzą członkowie
zespołu Guns'N'Roses i wokalista Stone Temple Pilots. Ich debiutancki album Contraband ukaże się 8. czerwca nakładem RCA Records.

Początek historii zespołu sięga kwietnia roku Pańskiego 2002, kiedy to ex-Gunsi: gitarzysta Slash, basista Duff McKagan i perkusista Matt Sorum zagrali jednorazowy koncert z wokalistą Buckcherry - Joshua Todd'em i gitarzystą Keith'em Nelson'em w hołdzie ex-perkusiście Ozzy'ego Osbourne'a - Randy'ego Castillo. Sukces tego przedsiewzięcia dał do myślenia trzem Gunsom, którzy coraz chętniej zabierali się do wspólnego grania i jammowania. Padła decyzja - robimy nową grupę. We wrześniu ogłosili prasie, że nazywają się The Project i poszukują wokalisty. Miesiąc później do składu został dokooptowany drugi gitarzysta Dave Kushner (ex-Suicidal Tendencies).

Kolejny rok był dla zespołu czasem przesłuchań, próbą znalezienia brakującego elementu grupy - charyzmatycznego frontmana. Swoich sił próbowały takie sławy jak Sebastian Bach (ex-Skid Row), Travis Meeks (Days Of The New) i A. Jay Popoff (Lit) - bez skutku. W maju 2003 roku ogłoszono, że wokalistą tej supergrupy został Scott Weiland (Stone Temple Pilots). W czerwcu postanowiono, że oficjalną nazwą zespołu będzie Velvet Revolver.

Velveci zaczęli swoją karierę od umieszczenia kilku swoich utworów na soundtrackach wysoko-budżetowych produkcji filmowych. Kawałek 'Set me free' pojawił się na ścieżce dźwiękowej do 'The Hulk', a cover Pink Floyd - 'Money', można było usłyszeć we 'Włoskiej Robocie'.

W 2004 roku zespół odniósł komercyjny sukces debiutanckim albumem „Contraband”. Pomimo pozytywnych recenzji, niektórzy krytycy początkowo określali Velvet Revolver jako połączenie Stone Temple Pilots i Guns N' Roses, krytykując ich za „brak kontaktu” między Weiland a resztą zespołu. Za singiel „Slither” zdobyli w 2005 roku nagrodę Grammy w kategorii „Najlepszy Występ Hard Rockowy”. W 2007 roku zespół wydał „Libertad”, napędzany premierą singla „She Builds Quick Machines”, i wyruszył w trasę koncertową z Alice in Chains. W kwietniu 2008 roku Weiland został zwolniony z Velvet Revolver i ponownie zjednoczył się z Stone Temple Pilots.

Velvet Revolver zawiesił działalność na czas nieokreślony, a w listopadzie tego samego roku wytwórnia płytowa RCA Records poprosiła o zwolnienie, dając im „pełną swobodę w przejściu przez proces niezbędny do zastąpienia Weilanda”. Chociaż Velvet Revolver pracował nad nowym materiałem i przesłuchiwał nowych wokalistów po odejściu Scotta Weilanda, zespół nie wydał żadnego nowego materiału i wystąpił publicznie tylko raz od 2008 roku, kiedy to ponownie zjednoczył się z Weilandem na jednorazowy koncert charytatywny 12 stycznia 2012 roku. Był to ich ostatni wspólny występ przed śmiercią Weilanda 3 grudnia 2015 roku. Slash i McKagan ponownie dołączyli do Guns N' Roses w 2016 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Slither	Velvet Revolver	07.2004	35[10]	56[20]	RCA 82876633312	[gold-US][written by Velvet Revolver][Produced by Josh Abraham ]
Fall To Pieces	Velvet Revolver	10.2004	32[5]	67[20]	RCA 82876647692	[gold-US][written by Velvet Revolver][Produced by Josh Abraham ]
She Builds Quick Machines	Velvet Revolver	05.2007	-	104	RCA	[written by Scott Weiland,Slash,Dave Kushner,Duff McKagan,Matt Sorum][produced by Brendan O'Brien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Contraband	Velvet Revolver	06.2004	11[42]	1[1][51]	RCA 82876628352	[2x-platinum-US][gold-UK][Produced by Josh Abraham,Velvet Revolver,Nick Raskulinecz]
Libertad	Velvet Revolver	07.2007	6[7]	5	RCA 82876888592	[silver-UK][Produced by Brendan O'Brien and Velvet Revolver]

poniedziałek, 30 grudnia 2024

Junkyard

Amerykański kwintet założony w 1987 r. i składający się z dojrzałych muzyków, występujących wcześniej w klubach Los Angeles. Debiutował w składzie David Roach (śpiew), Chris Gates i Brian Baker (gitary), Clay Anthony (bas) oraz Patrick Muzingo (perkusja).

Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Geffen Records muzycy nagrali debiutancką płytę Junkyard, zawierającą utwory w stylu "boogie, które lekko zaprawiono thrashem". Dwa lata później ukazał się album Sixes Sevens And Nines, a współpraca Roacha i Gatesa przy pisaniu utworów stała się dużo dojrzalsza. Pod względem muzycznym Junkyard znalazł się gdzieś pomiędzy Great White, Dokken i Z.Z. Top.

Producent Ed Stasium zdołał osiągnąć twardszy i bardziej bluesowy dźwięk, nie popychając jednocześnie zespołu w komercyjnym kierunku. Album w pierwszym tygodniu sprzedaży znalazł sto tysięcy nabywców, a singel "All The Time In The World" grany był przez większość rockowych stacji radiowych w USA. Tuż po wydaniu płyty z Junkyard rozstał się Anthony. Zastąpił go stary przyjaciel zespołu - Todd Muscat (brat Brenta Muscata z Faster Pussycat).

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Junkyard	Junkyard	08.1989	-	105[11]	Geffen 24 227	[ Produced by Tom Werman]
Sixes,seven & nines	Junkyard	05.1991	-	-	MCA GEF 24 372 [UK]	[ Produced by Ed Stasium]
Shut Up - We're Trying To Practice!	Junkyard	01.2000	-	-	Cleopatra 799	[produced by Jason Bernard , Joe Berman, Tim Mosher]

czwartek, 28 listopada 2024

Tommy Shaw

Tommy Roland Shaw (ur. 11 września 1953r) to amerykański muzyk, wokalista i autor tekstów, najbardziej znany z roli współprowadzącego wokalisty w zespole rockowym Styx. W przerwach między występami w Styx grał z innymi grupami, w tym Damn Yankees i Shaw Blades, a także wydał kilka solowych albumów.

Tommy Shaw dołączył do Styx w 1975 roku, tuż po tym, jak zespół przeszedł do A&M, ale pomógł zdefiniować lata chwały zespołu, pisząc hardrockowe hity „Fooling Yourself (The Angry Young Man)”, „Renegade”, „Blue Collar Man (Long Nights)” i „Too Much Time on My Hands”. Shaw kontrastował z melodramatycznymi rozkwitami Dennisa DeYounga, napięcie, które skłoniło Shawa do rozpoczęcia kariery solowej w 1984 roku.

Girls with Guns, jego solowy debiut, przyciągnął uwagę radia album rockowego i MTV, ale jego kolejny sukces nadszedł, gdy połączył siły ze swoim byłym kolegą ze Styx, Michaelem Cartellone, Jackiem Bladesem i Tedem Nugentem, tworząc supergrupę AOR Damn Yankees. Po rozpadzie tej grupy założył Shaw Blades ze swoim kolegą z zespołu Bladesem, zanim ponownie połączył się ze Styx w nowym tysiącleciu.

Urodzony w Montgomery w Alabamie i wychowany na przedmieściach Prattville, Tommy Shaw zaczął grać na gitarze w wieku dziesięciu lat. Dwa lata później jego rodzina przeprowadziła się do właściwego Montgomery, a Shaw zaczął poświęcać się swojej gitarze. Grał z sąsiadami, a następnie z lokalnymi zespołami, w tym z grupą o nazwie Jabbo Stokes & the Jive Rockets. Po ukończeniu szkoły średniej w 1972 roku, za namową agenta talentów Bobby'ego „Smitty'ego” Smitha, udał się do Nashville, gdzie dołączył do zespołu o nazwie Smoke Ring, wkrótce przemianowanego na rockowy zespół MS Funk grający na instrumentach dętych. Shaw trzymał się MS Funk przez kilka lat, w tym czasie grupa przeniosła się do Chicago, ale odszedł w 1975 roku, gdy zespół zaczął zbliżać się do disco.

Shaw wrócił do Montgomery i dołączył do zespołu o nazwie Harvest, zanim dowiedział się, że Styx jest zainteresowany, aby dołączył do zespołu jako zastępca Johna Curulewskiego. Styx byli w przededniu trasy promującej Equinox, album wydany po ich przełomowym singlu „Lady”, więc pilnie potrzebowali nowego gitarzysty. Shaw przyjął ofertę i wkrótce poczuł się jak u siebie, wnosząc kilka oryginalnych piosenek i wokalu prowadzącego do albumu Crystal Ball z 1976 roku. Styx nabrał rozpędu dzięki The Grand Illusion, częściowo dzięki hardrockowemu materiałowi Shawa, podkreślonemu przez „Fooling Yourself (The Angry Young Man)”. The Grand Illusion był pierwszym z pięciu albumów Styx, które znalazły się w pierwszej dziesiątce listy Billboard Top Ten, a seria ta zaowocowała czterema singlami w pierwszej dziesiątce, w tym rockowym utworem Shawa z 1981 roku „Too Much Time on My Hands”.

Kilroy Was Here zakończyło ich passę w 1983 roku. Mogło to wygenerować parę hitów w pierwszej dziesiątce z „Mr. Roboto” i „Don't Let It In”, ale trasa koncertowa była pełna napięcia, co zakończyło się odejściem Shawa pod koniec trasy w 1984 roku.

Po opuszczeniu Styx, Shaw rozpoczął karierę solową albumem Girls with Guns z 1984 roku. Jego utwór tytułowy dotarł do 33. miejsca na liście Billboard Top 40, a jego kontynuacja, „Lonely School”, osiągnęła 60 miejsce. Shaw przyczynił się do „Remo's Theme (What If)” do filmu przygodowego Remo Williams: The Adventure Begins z 1985 roku, a piosenka dotarła do 18. miejsca na liście rockowej Billboard, zapewniając jednocześnie tytułowy utwór na jego drugim albumie, What If.

Trzeci album, Ambition, ukazał się w 1987 roku, zanim Shaw zwrócił uwagę na nowy projekt ze swoim perkusistą Michaelem Cartellone, Jackiem Bladesem z Night Ranger i Tedem Nugentem. Ta nowa grupa, nazwana Damn Yankees, wydała w 1990 roku album o tym samym tytule, który uzyskał status podwójnej platyny dzięki przebojowi „High Enough”, potężnej balladzie, która wspięła się na trzecie miejsce na liście Billboard Hot 100. Damn Yankees nie istniało długo: drugi album, Don't Tread, ukazał się w 1992 roku, zanim Nugent odszedł, aby kontynuować karierę solową. Shaw i Blades kontynuowali jako żartobliwie nazwany zespół Shaw Blades, wydając Hallucination w 1995 roku, ale grupa się rozpadła, gdy album nie odniósł sukcesu w radiu album rockowym.

Shaw powrócił do zjednoczonego Styx, który koncertował przez 1996 rok, a kulminacją był koncert Return to Paradise w 1997 roku. Styx wydał nowy album studyjny Brave New World w 1999 roku, w którym to momencie Shaw wydał swój czwarty album studyjny, 7 Deadly Zens z 1998 roku, i złożył propozycje z Jackiem Bladesem, aby nagrać trzeci album Damn Yankees z Tedem Nugentem. Damn Yankees rozpadło się po raz kolejny, ale Styx pozostał filarem, pozwalając Shawowi realizować inne projekty, podczas gdy grupa wydała takie nowe albumy jak Cyclorama z 2003 roku i Big Bang Theory z 2005 roku.

On i Blades wydali drugą płytę Shawa Blades, album z coverami Influence, w 2007 roku, a w 2011 roku nawiązał ponownie do swoich korzeni country na albumie bluegrassowym The Great Divide. Zespół Styx osiągnął najwyższy wynik na listach przebojów od albumu „Kilroy Was Here” z 1983 r., kiedy to The Mission osiągnął 45. miejsce w 2017 r. W kolejnym roku Shaw wydał album „Sing for the Day!”, nagrany na żywo z udziałem Contemporary Youth Orchestra.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Girls With Guns/Heads Up	Tommy Shaw	09.1984	-	33[12]	A&M 2676	[written by Tommy Shaw][produced by Mike Stone]
Lonely School/Come In And Explain	Tommy Shaw	12.1984	-	60[9]	A&M 2696	[written by Tommy Shaw][produced by Mike Stone]
Remo's Theme (What If)/Kiss Me Hello	Tommy Shaw	10.1985	-	81[5]	A&M 2773	[written by Tommy Shaw, Richie Cannata][produced by Tommy Shaw, Richie Cannata][piosenka z filmu "Remo Williams: The Adventure Begins"]
Ever Since The World Began/The Outsider	Tommy Shaw	02.1988	-	75[9]	Atlantic 89 138	[written by Jim Peterik, Frankie Sullivan][produced by Terry Thomas, Tommy Shaw]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Girls with Guns	Tommy Shaw	10.1984	-	50[25]	A&M 5020	[produced by Mike Stone]
What If	Tommy Shaw	10.1985	-	87[9]	A&M 5097	[produced by Richie Cannata ,Tommy Shaw]

wtorek, 15 października 2024

Sammy Hagar

Wokalista, gitarzysta i autor tekstów, ur. 13.10.1947 r. w Monterey w stanie Kalifornia, USA. Syn zawodowego boksera. Legenda mówi, że to Elvis Presley przekonał go. by nie podążał w ślady ojca.
Muzyczne ostrogi zdobywał w latach 60-tych w kilku zespołach działających w okolicach San Bernardino: The Fabulous Castillas, Skinny, Justice Brothers i Dust Cloud. W 1973 r. dołączył do grupy Montrose, utworzonej przez Ronniego Montrose'a, byłego gitarzystę zespołu Edgara Wintera i stał się lokalnym rockowym idolem w rejonie Bay Area koło San Francisco. Szczególną reputację zdobył dzięki pełnemu wigoru zachowaniu na koncertach. Po nagraniu dwóch albumów opuścił Montrose, by rozpocząć karierę solową, która przyniosła mu serię przeciętnie udanych albumów i singli.

Początkowo w grupie Hagara znaleźli się: Bill Church (gitara basowa, eks-Montrose), Alan Fitzgerald (syntezatory) i Denny Carmassi (perkusja, ek s-Montrose). Formacja uzyskała dobre recenzje prasowe z tras koncertowych, na których towarzyszyła takim wykonawcom, jak Kiss, Boston czy Kansas.

W 1979 r. zespół radykalnie przeobraził się pod wpływem nowych członków, Gary'ego Pihla (gitara), Chucka Ruffa (perkusja) i Geoffa Workmana (klawisze). W swym nowym wcieleniu w 1983 r. wszedł po raz pierwszy na listę albumów Top 20 z płytą Three Lock Box, zawierającą przebój "Your Love Is Driving Me Crazy", który osiągnął 13. pozycję w notowaniu singli. Później Hagar na krótko opuścił grupę, by wziąć udział w trasie koncertowej z Nealem Schonem (gitarzystą Journey), Kennym Aaronsonem (gitara basowa) i Mike'em Shrievem (byłym perkusistą Santany). Wspólnie nagrali album koncertowy opatrzony inicjałami muzyków, czyli HSAS. Pod tą samą nazwą zarejestrowali własną wersję "A Whiter Shade Of Pale" Procol Harum.

Powrót do kariery solowej Hagar uwieńczył swoim największym przebojem "I Can't Drive 55" z płyty Voice Of America. W 1985 r. zadziwił wielu swoich wielbicieli, dołączając do Van Halen, gdzie zastąpił Dave'a Lee Rotha. Równolegle kontynuował jednak działalność solową. W 1987 r., po konkursie MTV, zmienił tytuł kolejnego solowego albumu Sammy Hagar na Never Said Goodbye, ale żaden egzemplarz tego longplaya nie pojawił się w sprzedaży.

Po początkowym sukcesie jakim był debiut jako wokalista w Van Halen, 5150 i singiel Why Can't This Be Love, Hagar wydał solowy album I Never Said Goodbye, którego producentem był Eddie van Halen, a gościnnie wystąpił także Michael Anthony. Z Hagarem przy mikrofonie Van Halen odniósł kolejny wielki sukces dzięki swoim albumom OU812 (1988), For Unlawful Carnal Knowledge (1991) i Balance (1995), z których wszystkie osiągnęły pierwsze miejsca na amerykańskich listach przebojów. Po Balance Van Halen i Hagar rozstali się; wydany w 1996 roku album Best Of - Volume I zawierał dwa nowe utwory, które David Lee Roth ponownie zaśpiewał - ale nie doszło do ponownego połączenia pierwotnego składu.

Dopiero osiem lat później Hagar ponownie nawiązał współpracę z Van Halenem, tym razem przy albumie The Best of Both Worlds, kompilacji zawierającej trzy nowe utwory zaśpiewane przez Hagara. Kolejna trasa koncertowa zakończyła się 19 listopada 2004 roku, po czym Hagar i basista Michael Anthony nie byli już częścią grupy, ale wielokrotnie występowali razem na koncertach Hagar pod nazwą „The Other Half”.

Pierwszym albumem, który Hagar wydała po odejściu Van Halena, był Marching to Mars, po którym ukazał się singiel Little White Lie nagrany z Hueyem Lewisem (harmonijka ustna) i Slashem, na stronie B którego znalazła się piosenka Montrose, która nie znalazła się na płycie znajdował się tytuł albumu Rock Candy. Ten utwór został nagrany przez oryginalny skład zespołu Montrose. Aby promować album, Hagar szukał zespołu na trasę koncertową, w skład którego wchodzili David Lauser (perkusja), gitarzysta Vic Johnson, klawiszowiec Jesse Harms i basistka Mona Gnader. Lauser grał już z Hagarem, zanim dołączył do Montrose, był także perkusistą w Standing Hampton, Three Lock Box, VOA i solowym albumie I Never Said Goodbye z 1987 roku. Ta grupa, zredukowana jedynie do klawiszowca, do dziś jest zespołem Hagar grającym na żywo, który obecnie działa pod nazwą „The Wabos”, po pierwotnym ochrzczeniu „The Waboritas”.

Wszystkie płyty, które Hagar nagrał od 1999 roku, zostały nagrane z tym zespołem (z wyjątkiem: Cosmic Universal Fashion (2009), który był albumem solowym). W 1990 roku Hagar założył „Cabo Wabo Cantina” w Cabo San Lucas, dawnej wiosce rybackiej na południowym krańcu stanu Baja California Sur w Meksyku. Z pomocą Van Halena zbudował klub nocny, który był wówczas zdecydowanie za duży na to miejsce. W 1994 roku zarząd zespołu wycofał się z firmy, która po dobrym początku stopniowo traciła publiczność i stała się nieinteresująca ekonomicznie dla grupy. Następnie Hagar kontynuował prowadzenie klubu ze swoim partnerem biznesowym Marco Monroyem i pozyskiwał mieszkańców i turystów; klub odzyskał równowagę ekonomiczną. Co roku od 13 października przez tydzień odbywa się tam przyjęcie urodzinowe Hagar, tzw. Birthday Bash, podczas którego występują różne zespoły i gromadzą się liczne osobistości.

22 kwietnia 2010 kantyna obchodziła swoje dwudzieste urodziny; Obecnie istnieje także „Cabo Wabo Cantina” w Las Vegas, otwarta 12 kwietnia 2009 r., oraz kantyna w Lake Tahoe. W 1996 roku Hagar założył „Cabo Wabo Tequila”, którego obecnie sprzedaje cztery odmiany (Blanco, Reposado, Añejo i Uno), które są również podawane w Cabo Wabo Cantina. Od grudnia 2007 r. Hagar prowadzi internetowe radio „Cabo Wabo Radio”, które zapewnia całodobową transmisję na żywo z San Lucas w Meksyku.

W 2008 roku wraz ze swoim byłym kolegą z zespołu Van Halen Michaelem Anthonym, gitarzystą Joe Satrianim i perkusistą Red Hot Chili Peppers Chadem Smithem założył supergrupę Chickenfoot. Debiutancka płyta Chickenfoot ukazała się w czerwcu 2009 roku. W ostatni weekend stycznia 2011 grupa rozpoczęła nagrywanie drugiej płyty we własnym studiu Hagara „The Foot Locker” (do czasu modernizacji technicznej „Red Rocker Studio”), która ostatecznie ukazała się we wrześniu tego roku ukazał się pod tytułem Chickenfoot III.

W trakcie swojej kariery Hagarowi udało się kilkakrotnie wnieść utwory do ścieżek dźwiękowych popularnych filmów, na przykład Heavy Metal (Heavy Metal, 1981), Footloose (The Girl Gets Around, 1984), Over the Top (Winner Takes It All , 1987), czy Powrót do przyszłości II (I Can't Drive 55, 1989). Hagar angażuje się w liczne projekty społeczne. Na przykład prowadzi restauracje Sammy's Bar & Grill na Maui w Las Vegas i na międzynarodowym lotnisku JFK.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You make me crazy/ Reckless	Sammy Hagar	12.1977	-	62[8]	Capitol 4502	[written by Sammy Hagar][produced by John Carter]
(Sittin' On) The Dock of the Bay/I've Done Everything For YouI've Done Everything For You	Sammy Hagar	04.1979	36[5]	B:65[5]	Capitol 4699	[written by Steve Cropper,Otis Redding][produced by John Carter]
Plain Jane / Wounded in Love	Sammy Hagar	09.1979	-	77[7]	Capitol 4757	[written by Sammy Hagar][produced by Sammy Hagar]
This Planet's on Fire / Space Station No. 5	Sammy Hagar	12.1979	52[5]	-	Capitol CL 16114 [UK]	[written by Sammy Hagar]
I've Done Everything for You / Red	Sammy Hagar	02.1980	36[5]	-	Capitol 4596	[written by Sammy Hagar][produced by Sammy Hagar,John Carter]
Heartbeat / Love or Money	Sammy Hagar	05.1980	67[2]	-	Capitol RED 1	[written by S. Hagar, B. Hagar][produced by Geoff Workman, Sammy Hagar]
I'll Fall in Love Again / Satisfied	Sammy Hagar	01.1982	-	43[10]	Geffen 49881	[written by S. Hagar][produced by Keith Olsen]
Piece of my heart/ Sweet Hitchhiker	Sammy Hagar	05.1982	67[3]	73[4]	Geffen 50059	[written by B. Berns, J. Ragovoy][produced by Keith Olsen]
Your love is driving me crazy/ I Don't Need Love	Sammy Hagar	12.1982	-	13[19]	Geffen 29 816	[written by S. Hagar][produced by Keith Olsen]
Never give up/ Fast Times at Ridgemont High	Sammy Hagar	03.1983	-	46[8]	Geffen 29 718	[written by A. Pasqua][produced by Keith Olsen]
Whiter shade of pale/Hot and dirty	Sammy Hagar,Schon,Aaronson & Shrieve	05.1984	-	94[2]	Geffen 29 280	[written by Keith Reid, Gary Brooker][produced by Hagar, Schon ]
Two sides of love/Burnin' Down the City	Sammy Hagar	07.1984	-	38[12]	Geffen 29246	[written by S. Hagar][produced by Ted Templeman]
I can' t drive 55/ Dick in the Dirt	Sammy Hagar	09.1984	-	26[16]	Geffen 29173	[written by S. Hagar][produced by Ted Templeman]
Winner takes it all/ The Fight (Giorgio Moroder)	Sammy Hagar	02.1987	-	54[14]	Columbia 06647	[written by G. Moroder, T. Whitlock][produced by Giorgio Moroder, Sammy Hagar, Edward Van Halen][piosenka z filmu "Over the top"]
Give to live/ When the Hammer Falls	Sammy Hagar	06.1987	-	23[17]	Geffen 28314	[written by S. Hagar][produced by Sammy Hagar, Edward Van Halen, David Thoener]
Eagles fly/ Hands and Knees	Sammy Hagar	10.1987	-	82[13]	Geffen 28185	[written by S. Hagar][produced by Sammy Hagar, Edward Van Halen, David Thoener]
Mas Tequila/Little white Lie	Sammy Hagar	04.1999	-	116[5]	MCA 55 574	[written by S. Hagar][produced by Jesse Harms, Sammy Hagar]

Albumy *285*
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sammy Hagar	Sammy Hagar	02.1977	-	167[9]	Capitol 11 599	[produced by John Carter]
Musical chairs	Sammy Hagar	01.1978	-	100[11]	Capitol 11 706	[produced by John Carter]
All night long	Sammy Hagar	08.1978	-	89[9]	Capitol 11 812	[produced by John Carter, Sammy Hagar]
Street machine	Sammy Hagar	09.1979	38[4]	71[13]	Capitol 11 983	[produced by Sammy Hagar]
Loud and clear	Sammy Hagar	03.1980	12[8]	-	Capitol EST 25 330 [UK]
Danger zone	Sammy Hagar	06.1980	25[3]	85[12]	Capitol 12 069	[produced by Sammy Hagar,Geoff Workman]
Standing Hampton	Sammy Hagar	01.1982	84[2]	28[32]	Geffen 2006	[platinum-US][produced by Keith Olsen]
Three lock box	Sammy Hagar	12.1982	-	17[34]	Geffen 2021	[gold-US][produced by Keith Olsen]
Rematch	Sammy Hagar	01.1983	-	171[9]	Capitol 12 238	[produced by John Carter]
VOA	Sammy Hagar	08.1984	-	32[36]	Geffen 24 043	[platinum-US][produced by Ted Templeman]
I Never Said Goodbye	Sammy Hagar	07.1987	86[2]	14[23]	Geffen 24 144	[gold-US][produced by Sammy Hagar, Edward Van Halen, David Thoener]
Unboxed	Sammy Hagar	04.1994	-	51[11]	Geffen 24 702	[gold-US][produced by Mike Clink]
Marching to Mars	Sammy Hagar	06.1997	-	18[17]	MCA 11 627	[produced by Mike Clink]
Red voodoo	Sammy Hagar & The Waboritas	04.1999	-	22[14]	MCA 11 872	[produced by Sammy Hagar & Jesse Harms]
Ten 13	Sammy Hagar & The Waboritas	11.2000	-	52[2]	Cabo Wabo 78 110	[produced by Sammy Hagar & Jesse Harms]
Not 4 Sale	Sammy Hagar & The Waboritas	10.2002	-	181[1]	33rd Street 3315	[produced by Bob Daspit and the Waboritas]
Live: Hallelujah	Sammy Hagar & The Waboritas	06.2003	-	152[1]	Sanctuary 84 608	[produced by Bob Daspit]
The Essential Red Collection	Sammy Hagar	08.2004	-	75[2]	Hip-O 002760	-
Livin' It Up!	Sammy Hagar & The Waboritas	08.2006	-	50[2]	Cabo Wabo	[produced by Bob Daspit]
Cosmic Universal Fashion	Sammy Hagar	12.2008	-	95[1]	Roadrunner 178912	[produced by Bob Daspit, Sammy Hagar]
Sammy Hagar & Friends	Sammy Hagar	10.2013	92[1]	23[2]	Frontiers FRCDVD 616 [UK]	[produced by John Cuniberti, Sammy Hagar]
Lite Roast	Sammy Hagar With Vic Johnson	11.2014	-	188[1]	Mailboat 7530	[produced by Sammy Hagar, Vic Johnson, Bob Daspit, Jaimeson Durr]
At Your Service (Live)	Sammy Hagar and the Circle	06.2015	-	78[1]	Mailboat 7530	[produced by Sammy Hagar, Vic Johnson, Jaimeson Durr]

czwartek, 26 września 2024

Ian Hunter

Ur. 3.06.1946 r. w Shrewsbury w hrabstwie Shropshire, Anglia. Terminował w licznych grupach rockowych, a profesjonalną działalność rozpoczął w zespole Silence, z którym zetknął się podczas przesłuchań w wytwórni Island. Grupa zmieniła wkrótce nazwę na Mott The Hoople, a Hunter ze skromnej roli kompozytora awansował na jej lidera, w czym niemały udział miała jego sceniczna aparycja (czarne okulary i bujne loki nasuwające skojarzenia z Bobem Dylanem).

Jako wokalista i organista towarzyszył Mott The Hoople do 1974 r. Po kryzysie spowodowanym fizycznym wyczerpaniem podjął działalność w duecie z gitarzystą Mickiem Ronsonem, który opuścił zespół w okresie absencji Huntera. Ronson był producentem pierwszego solowego albumu muzyka,Ian Hunter, z którego pochodził przebojowy singel "Once Bitten Twice Shy".

Podczas tras koncertowych partnerom towarzyszyli: Peter Arnesen -(instr klawiszowe), Jeff Appleby (bas) i Dennis Elliott-perkusja.Wkrótce drogi Huntera i Ronsona rozeszły się.Choć na albumie All-American alien boy pojawiły się takie znakomitości,jak perkusista Aynsley Dunbar,saksofonista Dave Sanborn oraz May,Mercury i Taylor z grupy Queen, płyta rozczarowywała.

Równie chłodno przyjęto longplay Overnight Angels z 1977 r. Hunter próbował odzyskać dawny wigor na fali muzyki punkowej. Był m.in. producentem albumu Beyond The Valley Of The Dolls zespołu Generation X. W 1979 r. nagrał wraz z Ronsonem płytę You're Never Alone With A Schizophrenic, której tytuł sugerował duchowe rozterki artysty. Podczas wspólnych koncertów, zarejestrowanych na albumie Ian Hunter Live/ Welcome To The Club, Hunter i Ronson prezentowali solowe dokonania.

W latach 80. muzyczna działalność Huntera ograniczyła się do sporadycznych kompozycji na potrzeby filmu. W 1990 r. podjął raz jeszcze współpracę z Ronsonem na płycie YUI Orta. Jego popularność opiera się obecnie głównie na legendzie lat 70-tych. 20 kwietnia 1992 r. wystąpił na głośnym dobroczynnym koncercie "The Freddie Mercury Tribute — A Concert For AIDS Awareness".

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Once Bitten Twice Shy / 3000 Miles From Here	Ian Hunter	05.1975	14[10]	-	CBS S 3194	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Who Do You Love / Boy	Ian Hunter	07.1975	-	-	CBS S CBS 3486	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
All American Alien Boy / Rape	Ian Hunter	04.1976	-	-	CBS S CBS 4268	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter]
You Nearly Did Me In / Letter To Brittania	Ian Hunter	08.1976	-	-	CBS CBS 4479	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter]
Justice Of The Peace / Ballad Of Little Star	Ian Hunter	05.1977	-	-	CBS S CBS 5229	[written by Ian Hunter][produced by Roy Thomas Baker]
England Rocks / Wild n' Free	Ian Hunter	07.1977	-	-	CBS S CBS 5497	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter]
When The Daylight Comes / Life After Death	Ian Hunter	06.1979	-	108[1]	Chrysalis CHS 2324	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Just Another Night / Cleveland Rocks	Ian Hunter	08.1979	-	68[6]	Chrysalis CHS 2352 [US]	[Written by: Ian Hunter/Mick Ronson][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Ships / Wild East	Ian Hunter	08.1979	-	-	Chrysalis CHS 2346	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Cleveland Rocks / Bastard	Ian Hunter	11.1979	-	-	Chrysalis CHS 2390	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
We Gotta Get Out Of Here/Sons and daughters	Ian Hunter	07.1980	-	108[2]	Chrysalis CHS 2434	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Lisa Likes Rock n' Roll / Noises	Ian Hunter	08.1981	-	-	Chrysalis CHS 2542	[written by Ian Hunter][produced by Ian Hunter, Mick Jones]
All of the Good Ones / Death n' Glory Boys	Ian Hunter	08.1983	-	-	CBS A 3541	[written by Ian Hunter][produced by Max Norman, Ian Hunter]
American Music / Tell It Like It Is	Ian Hunter	02.1990	-	-	Mercury MER 315	[written by Ian Hunter][produced by Bernard Edwards]
The Artful Dodger / Now Is The Time / Fuck It Up	Ian Hunter	.1996	-	-	Citadel CT 101/-	-

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ian Hunter	Ian Hunter	05.1975	21[15]	50[14]	Columbia 33 480	[produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
All-American alien boy	Ian Hunter	05.1976	29[4]	177[7]	Columbia 34 142	[produced by Ian Hunter]
You're never alone with a schizophrenic	Ian Hunter	04.1979	49[3]	35[24]	Chrysalis 1214	[produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Ian Hunter Live/Welcome to the club	Ian Hunter	04.1980	61[2]	69[17]	Chrysalis 1269	[produced by Ian Hunter, Mick Ronson]
Short back n'sides	Ian Hunter	08.1981	79[2]	62[11]	Chrysalis 1326	[produced by Mick Jones, Mick Ronson]
All of the good ones are taken	Ian Hunter	08.1983	-	125[8]	Columbia 38 628	[produced by Max Norman, Ian Hunter]
YU I ORTA	Ian Hunter/Mick Ronson	10.1989	-	157[20]	Mercury 838973	[produced by Bernard Edwards]

wtorek, 11 czerwca 2024

Warning

The Warning to meksykański zespół rockowy z Monterrey. Siostry Daniela „Dany” Villarreal Vélez (ur. 30 stycznia 2000 r.), Paulina „Pau” Villarreal Vélez (ur. 5 lutego 2002 r.) i Alejandra „Ale” Villarreal Vélez (ur. 13 grudnia 2004 r.) rozpoczęły, zachęcani i wspierani przez rodziców, wszystkie trzy we wczesnym dzieciństwie przeszły naukę gry na pianinie , a następnie przeszły naukę gry na swoim instrumencie. Grają razem jako zespół od 2013 roku , prowadzone przez ich ojca Luisa Villarreala i Rudy'ego Joffroya. Początkowo odrzuciły oferty wytwórni płytowych, aby móc bez ograniczeń zachować swoją muzyczną integralność; Sprzedawały swoją muzykę za pośrednictwem własnego sklepu internetowego i znanych platform pobierania, a także finansowały się poprzez finansowanie społecznościowe. Od 2020 roku podpisały kontrakt z Lava Records.

The Warning początkowo trafiło na pierwsze strony gazet dzięki coverom znanych rockowych piosenek na YouTube - w szczególności wirusowemu coverowi piosenki Metalliki Enter Sandman - oraz dzięki zbiórkom crowdfundingowym, a następnie zostało dodane do ich programu w kwietniu 2015 roku przez amerykańskiego prezentera Ellen DeGeneres. To ostatecznie umożliwiło im odbycie letnich studiów w Berklee College of Music w Bostonie. Ich debiutancka EP-ka Escape the Mind (zawierająca przedpremierowy singiel Free Falling) ukazała się 14 kwietnia 2015 roku. EP-ka zawiera pięć samodzielnie napisanych utworów w różnych stylach, z którymi zespół chciał poeksperymentować i odnaleźć swoją muzyczną tożsamość. Ostatecznie zdecydowała się na hard rock i w marcu 2017 roku wydała swój pierwszy pełny album XXI Century Blood, ponownie zawierający wszystkie własne utwory.

W listopadzie 2018 roku ukazał się album koncepcyjny Queen of the Murder Scene, który opowiada o popadnięciu kobiety w psychozę spowodowaną nieodwzajemnioną miłością. Wydając wydany w 2019 roku singiel Narcisista, zespół podjął oczekiwanie na hiszpańskojęzyczne wydawnictwo, które było im wielokrotnie wyrażane w meksykańskich mediach, ale skrytykował właśnie takie oczekiwania opinii publicznej w hiszpańskim tekście. Pierwsza duża, siedmiotygodniowa trasa koncertowa po Ameryce Północnej (m.in. Kanadzie i Meksyku) zaplanowana na 2020 rok musiała zostać przełożona ze względu na pandemię Covid-19; jedynie koncert inauguracyjny w Mexico City mógł jeszcze odbyć się 14 marca 2020 roku. W tym celu zespołowi udało się wynegocjować kontrakt z Republic Records dla ich wytwórni Lava Records, który zapewnia ich muzyczną integralność, zgodnie z informacją opublikowaną w sierpniu 2020 roku.

Wydanie pierwszego albumu nagranego po kontrakcie z Lava Records z września 2020 roku było coraz bardziej opóźniane ze względu na trwającą pandemię COVID-19, która początkowo uniemożliwiała terminową trasę koncertową promującą album, w związku z czym The Warning ostatecznie zdecydował się na stopniowe wydawanie albumu, początkowo single Choke, Evolve i Martirio (ten ostatni to jej druga piosenka z hiszpańskimi tekstami), a na koniec EP-ka Mayday w październiku 2021 roku, która zawiera wybór sześciu utworów (trzy poprzednie single i trzy nowe utwory).

25 marca 2022 roku ukazał się kolejny singiel Money, który nie był jeszcze dostępny w Mayday, a 24 czerwca 2022 roku ukazał się pełny album zatytułowany Error zawierający łącznie 14 utworów. W międzyczasie The Warning wraz z Alessią Carą wnieśli także nową interpretację Enter Sandman do albumu będącego hołdem dla Metalliki The Metallica Blacklist, który został również wydany jako singiel. Metallica poprosiła Alessię Carę o pomoc w powstaniu albumu, która z kolei skontaktowała się z The Warning. 12 maja 2023 roku zespół wydał singiel More po tym, jak już włączył ten tytuł do repertuaru swoich występów na żywo w poprzednich tygodniach.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
XXI Century Blood	Warning	03.2017	-	-	Not On Label 364215376135191	[produced by Daniela Villarreal, Jake Carmona]
Queen of the Murder Scene	Warning	12.2018	-	-	Nada Mas	[produced by Alejandra Villarreal, Daniela Villarreal, Jake Carmona, Paulina Villarreal]
Error	Warning	12.2022	-	-	Lava 0036474	[produced by David Bendeth, Paulina Villarreal]

wtorek, 28 maja 2024

Thin Lizzy

Zespół założony w marcu 1970 r. w Dublinie (Irlandia) z inicjatywy Phila Lynotta (ur. 20.08.1951 r. w Dublinie, zm. 4.01.1986 r. w Salisbury;śpiew, bas), Briana Downeya (ur. 27.01.1951 r. w Dublinie; perkusja) i Erika Bella (ur. 3.09.1947 r. w Belfaście; gitara).

Lynott i Downey uczęszczali do tej samej szkoły, jednak ich drogi miały się zejść dopiero po kilku latach. Lynott (pół-Irlandczyk, pół-Brazylijczyk) swoją karierę rozpoczął w zespole The Black Eagles, w którym został zatrudniony w charakterze wokalisty. Póżniej współpracował z grupą Skid Row Gary Moore'a, której gitarzysta basowy Brush Shiels nauczył Phila podstaw gry na tym instrumencie. Po opuszczeniu Skid Row, Lynott występował solo, śpiewając folkowe ballady przy akompaniamencie gitary akustycznej. Cały czas zgłębiał też tajniki basu i czując się wystarczająco pewnie w obcowaniu z czterema strunami, dołączył do bluesowej formacji Sugar Shack, dowodzonej przez Downeya. Wkrótce obaj muzycy utworzyli nowy zespół Orphanage, który po serii zmian personalnych zakończonych dołączeniem Bella (eks-Them), zmienił nazwę na Thin Lizzy.

W listopadzie 1970 r. muzykom udało się podpisać kontrakt z wytwórnią Decca Records, co zaowocowało już w kwietniu roku następnego wydaniem albumu Thin Lizzy. W marcu 1972 r. ukazała się druga duża płyta Shades Of A Blue Orphanage, ale prawdziwy zwrot w karierze zespołu nastąpił dopiero w listopadzie wraz z pojawieniem się w sprzedaży singla "Whisky In The Jar" ze znakomitą, rockową wersją starej irlandzkiej piosenki ludowej. Płytka dotarła do 6. miejsca na angielskiej liście przebojów i przyczyniła się znacznie do zwrócenia uwagi na formację zarówno przez krytyków, jak i fanów. Kolejny longplay Vagabonds Of The Western World, wydany w 1973 r., był ostatnim nagranym z Erikiem Bellem, W grudniu opuścił on Thin Lizzy, by założyć własną grupę. Zastąpił go - zaledwie na trzy miesiące - Gary Moore.

W maju 1974 r. dla wypełnienia zobowiązań kontraktowych Lynott i Downey zatrudnili dwóch nowych gitarzystów - Andy'ego Gee (eks-Ellis) i Johna Canna (eks-Bullit). Dopiero miesiąc póżniej znależli właściwych muzyków. Z zespołem związali się na dłużej Brian Robertson (ur. 12.09.1956 r. w Glasgow, Szkocja) i Scott Gorham (ur. 17.03.1951 r. w Santa Monica w Kalifornii). W tym składzie powstały albumy: Night Life ze wspaniałą balladą "Still In Love With You", Fighting z ciekawą wersją "Rosalie" Boba Segera, Jailbreak z przebojowym singlem "The Boys Are Back In Town" (8. miejsce na listach przebojów), Johnny The Fox z kolejnym dużym hitem "Don't Believe A Word" (12. pozycja na liście), Bad Reputation z "Dancing In The Moonlight" (14. miejsce) i doskonały, podwójny koncertowy album Live And Dangerous, który w Anglii dotarł do 2. pozycji na liście bestsellerów.

W międzyczasie, pomiędzy styczniem a czerwcem 1977 r., kontuzjowanego Robertsona (zranił rękę podczas bójki) zastąpił ponownie Gary Moore. Jednak w sierpniu 1978 r. Robertson definitywnie pożegnał kolegów (założył Wild Horses), ustępując miejsca.... Gary'emu Moore'owi. W nowym składzie powstał kolejny bardzo udany album Black Rose, który powtórzył sukces poprzednika (2. miejsce na liście najpopularniejszych longplayów) i zawierał przebojowe single "Waiting For An Alibi" (9. miejsce) i "So Anything You Want To" (również 9. miejsce). Podczas tournee we wrześniu i pażdzierniku 1978 r. niedysponowanego Downeya zajął Mark Nauseef.

W lipcu 1979 r. podczas amerykańskiej trasy kierownictwo Thin Lizzy postanowiło usunąć z zespołu stwarzającego problemy Moore'a. W ten sposób zapoczątkowany został kolejny okres częstych zmian gitarzystów. Rozpoczął go Midge Ure (póżniejszy lider Ultravox), zastąpiony w listopadzie 1979 r. przez Snowy'ego White'a (ur. 3.03.1950 r. w Barnstaple), który wziął udział w nagraniu kolejnych longplayów, Chinatown (7. miejsce na listach bestsellerów) i Renegade (53. pozycja).

Z pierwszego z nich pochodził przebój "Killer On The Loose" (10. miejsce w Anglii), z drugiego - "Hollywood" (zaledwie 53. pozycja). Lynott tymczasem dokonał solowych nagrań, które ukazały się na płytach Solo In Soho i The Philip Lynott Album. Po krótkim kryzysie w zespole i opuszczeniu go przez White'a skład zasiliło dwóch nowych muzyków - gitarzysta John Sykes (ur. 29.07.1959 r. w Reading, były członek Tygers Of Pan Tang) i grający na instrumentach klawiszowych Darren Wharton (ur. 25.12.1963 r. w Manchesterze).

W nowym zestawieniu powstał w 1983 r. znakomity album Thunder And Lightning (4. miejsce na listach), jak się póżniej okazało, ostatnie studyjne dzieło Thin Lizzy. W sierpniu 1983 r. Phil Lynott rozwiązał grupę. Fragmenty jej pożegnalnego tournee znalazły się na wydanym w tym samym roku doskonałym albumie Thin Lizzy Life, w nagraniu którego wzięli udział niemal wszyscy występujący z niż gitarzyści: Scott Gorham, Snowy White, John Sykes, Gary Moore, Brian Robertson i Eric Bell. W lutym 1985 r. Lynott wraz z Downeyem podjął próbę utworzenia nowego zespołu - Grand Slam, jednak nie udało mu się podpisać kontraktu z żadną z wytwórni płytowych.

W tym okresie powstała kompozycja "Dedication" wydana pięć lat póżniej na składance z najciekawszymi utworami Thin Lizzy i Phila. 4 stycznia 1986 r. Lynott po przebytym zapaleniu płuc i 11-dniowej śpiączce zmarł w Salisbury na atak serca. Choroba i śmierć były następstwem przedawkowania narkotyków. 17 maja 1986 r. podczas koncertu dobroczynnego poświęconego pamięci Phila Lynotta, Thin Lizzy reaktywowali się z Bobem Geldofem w roli wokalisty.

Wiosną 1991 r. doszło do ponownego, jednorazowego wskrzeszenia zespołu. Tym razem nastąpiło to z okazji ukazania się na rynku kompilacyjnego albumu Dedication -The Best Of Thin Lizzy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Whiskey in the jar/Black boys in the corner	Thin Lizzy	11.1972	6[11]	-	Decca F 13 355	[written by traditional/Phil Lynott /Eric Bell /Brian Donney ][produced by Nick Tauber, Derek Varnals]
The boys are back in town/Emerald	Thin Lizzy	04.1976	8[9]	12[17]	Vertigo 6059 139	[written by Phil Lynott][produced by John Alcock]
Jailbreak /Running back	Thin Lizzy	07.1976	31[3]	-	Vertigo 6059 150	[written by Phil Lynott][produced by John Alcock]
The cowboy song/Angel from the coast	Thin Lizzy	09.1976	-	77[8]	Mercury 73 841 [US]	[written by Phil Lynott and Brian Downey][produced by John Alcock]
Don' t believe a word/Old flame	Thin Lizzy	01.1977	12[7]	-	Vertigo LIZZY 1	[written by Phil Lynott][produced by John Alcock]
Dancing in the moonlight/Bad reputation	Thin Lizzy	08.1977	14[8]	-	Mercury 6059 177	[written by Phil Lynott][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Rosalie;Cowboy song [live medley]/Me and the boys	Thin Lizzy	04.1978	20[8]	-	Vertigo LIZZY 2	[written by B. Seger, Lynott, Downey][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Waiting for an alibi/With love	Thin Lizzy	02.1979	9[7]	-	Vertigo LIZZY 3	[written by Phil Lynott][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Anything you want to/Just the two of us	Thin Lizzy	06.1979	14[7]	-	Vertigo LIZZY 4	[written by Phil Lynott][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Sarah /Got to give it up	Thin Lizzy	09.1979	24[6]	-	Vertigo LIZZY 5	[written by Phil Lynott,Gary Moore][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Chinatown /Sugar blues	Thin Lizzy	05.1980	21[9]	-	Vertigo LIZZY 6	[written by Lynott, Gorham, Downey, White][produced by Thin Lizzy, Kit Woolven]
Killer on the loose/Don' t play around	Thin Lizzy	09.1980	10[6]	-	Vertigo LIZZY 7	[written by Phil Lynott][produced by Kit Woolven and Thin Lizzy]
A merry jingle/A merry jangle	As The Greedies	11.1980	28[5]	-	Vertigo GREED 1	[written by Traditional, Lynott, Gorham, Downey, Cook, Jones]
Live killers [live] EP.	Thin Lizzy	04.1981	19[5]	-	Vertigo LIZZY 8	[produced by Phil Lynott]
Trouble boys/Memory pain	Thin Lizzy	07.1981	53[4]	-	Vertigo LIZZY 9	[written by B. Bremner][produced by Kit Woolven and Thin Lizzy]
Hollywood [Down on your luck]/The pressure will blow	Thin Lizzy	02.1982	53	-	Vertigo LIZZY 10	[written by Scott Gorham, Phil Lynott][produced by Thin Lizzy and Chris Tsangarides]
Cold sweat/Bad habits/Don' t believe a word [live]/Angel of death [live]	Thin Lizzy	02.1983	27[4]	-	Vertigo LIZZY 11	[written by John Sykes, Phil Lynott][produced by Thin Lizzy and Chris Tsangarides]
Thunder and lighting/Still in love with you [live]	Thin Lizzy	04.1983	39[1]	-	Vertigo LIZZY 12	[written by Downey, Lynott ][produced by Thin Lizzy and Chris Tsangarides]
The sun goes down [remix]/Baby plese don' t go	Thin Lizzy	08.1983	52[3]	-	Vertigo LIZZY 13	[written by Darren Wharton, Phil Lynott][produced by Thin Lizzy and Chris Tsangarides]
Dedication /Cold sweat	Thin Lizzy	01.1991	35[3]	-	Vertigo LIZZY 14	[written by Phil Lynott]
The boys are back in town/Sarah	Thin Lizzy	03.1991	63[2]	-	Vertigo LIZZY 15	[written by Phil Lynott][produced by John Alcock]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fighting	Thin Lizzy	09.1975	60[1]	-	Vertigo 6360 121	[produced by Phil Lynott]
Jailbreak	Thin Lizzy	04.1976	10[50]	18[28]	Vertigo 9102 008	[gold-UK][gold-US][produced by John Alcock]
Johnny the fox	Thin Lizzy	11.1976	11[24]	52[11]	Vertigo 9102 012	[gold-UK][produced by John Alcock]
Bad reputation	Thin Lizzy	10.1977	4[9]	39[11]	Vertigo 9102 016	[gold-UK][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Live and dangerous	Thin Lizzy	06.1978	2[62]	84[12]	Vertigo 6641 807	[2x-platinum-UK][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
Black rose [A rock legend]	Thin Lizzy	05.1979	2[21]	81[12]	Vertigo 9102 032	[gold-UK][produced by Thin Lizzy, Tony Visconti]
China town	Thin Lizzy	10.1980	7[7]	120[10]	Vertigo 6359 030	[silver-UK][produced by Thin Lizzy and Kit Woolven]
Adventures of Thin Lizzy	Thin Lizzy	04.1981	6[13]	-	Vertigo LIZTV 1
Renegade	Thin Lizzy	12.1981	38[8]	157[11]	Vertigo 6359 083	[produced by Thin Lizzy, Chris Tsangarides]
Thunder and lighting	Thin Lizzy	03.1983	4[11]	159[5]	Vertigo VERL 3	[silver-UK][produced by Thin Lizzy and Chris Tsangarides]
Life	Thin Lizzy	11.1983	29[6]	185[3]	Vertigo VERD 6	[produced by Phil Lynott, Thin Lizzy]
The Best of Phil Lynott and Thin Lizzy	Thin Lizzy	11.1987	55[10]	-	Telstar STAR 2300	[gold-UK]
Dedication -The best of Thin Lizzy	Thin Lizzy	02.1991	8[17]	-	Vertigo 8481921
Wild one-The very best of Thin Lizzy	Thin Lizzy	01.1996	18[11]	-	Vertigo 5281132	[gold-UK]
Greatest Hits - Thin Lizzy	Thin Lizzy	06.2004	3[39]	-	Universal TV 9821111	[platinum-UK]
Still Dangerous	Thin Lizzy	03.2009	98[1]	189[1]	Thin Lizzy TLPCD 001	[platinum-UK][produced by Glyn Johns, Scott Gorham]
Essential	Thin Lizzy	06.2020	16[4]	-	Spectrum Music 5390895	-
Rock Legends	Thin Lizzy	11.2020	71[1]	-	UMC 7784976	-