Z archiwum...rocka : Kalifornia

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Kalifornia. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 4 lutego 2025

A Static Lullaby

A Static Lullaby jest post-hardcore’owym zespołem utworzonym w Chino Hills, (Kalifornia) w 2001 roku. Ich muzyka zawiera głosy typu screaming oraz melodyjny wokal.

Grupa A Static Lullaby utworzona w 2000 zaczęła swoją działalność z wokalistą Joe Brownem, basistą Philem Pirronem, perkusistą Brettem Dinovo oraz gitarzystami: Danem Arnoldem o Nathanem Lindemanem. Swój pierwszy występ odbyli zaledwie dwa tygodnie po utworzeniu się grupy i wtedy zaczęło się robić głośno o nowym zespole, który podbijał lokalne okolice.

We wrześniu 2001 roku zespół nagrał swoją pierwszą piosenkę "Withered". Wydali ją jako demo i nagrali na płyty CD. Później nagrali kolejne dwie piosenki: "A Sip of Wine Chased With Cyanide" i "A Song for a Broken Heart" i wydali je jako dema, kiedy to w 2002 roku zespół wydał swoją EP-kę, Withered, który sprzedał się w 6000 kopiach. Po tum zespół udał się w trasę wzdłuż zachodniego wybrzeża, gdzie promowali swoją EP-kę.

Zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Ferret Records w 2002 roku, po czym zajął się nagraniem ich pierwszego albumu nazwanego ...And Don't Forget to Breathe a następnie przez 18 miesięcy promowali swój debiutancki krążek, z takimi zespołami jak AFI, My Chemical Romance czy Brand New. Po wyczerpującej trasie podpisali kontrakt z Columbia Records i nagrali drugi album, nazwany Faso Latido. Zdobył słabe recenzje co przyczyniło się do zerwania kontraktu przez Columbia Records. W tym czasie basista i wokalista Phil Pirrone ucierpiał w poważnym wypadku samochodowym. Po wypadku zastanowił się nad swoim życiem i postanowił opuścić zespół. Założył własną wytwórnię Longhair Illuminati i zespół Casket Salesmen z gitarzystą Nathanm Lindemanem.

A Static Lullaby podpisali kolejny kontrakt z Fearless Records. Poszukiwali nowych muzyków na miejsce Phila Pirrone'a i Nathana Lindemana. Po tym jak znaleźli Johna Martineza (gitarzysta) i Dane’a Poppina (basista), zespół nagrał trzeci album. Krążek nazwany tak jak zespół został przyjęty lepiej niż poprzedni album, gdyż zawierał bardziej agresywny styl, z którego zespół był znany.

A Static Lullaby wydał kolejny album wyprodukowany przez Steve’a Evettsa. Zespół wydał video, w którym ogłosili, że kolejny album zostanie nazwany Rattlesnake! i został on wydany 9 września 2008 roku. Skończyli koncertować z Maylene and the Sons of Disaster, Confide, Showbread i Attack Attack! w listopadzie 2008. Zespół nagrał teledysk do covera metalcore'owej wersji piosenki Toxic nagranej przez Britney Spears.

A Static Lullaby aktualnie koncertuje z takimi zespołami jak Vanna, Asking Alexandria, Motionless in White and Tides of man, w trakcie trasy Blades of Glory Tour.

W czerwcu 2010 roku wokalista Joe Brown rozpoczął projekt poboczny z byłym gitarzystą Johnem Martinezem i późniejszym gitarzystą A Static Lullaby Krisem Comeauxem, zwany „Elevate: I Am”, który wydał ich debiutancki album The Ghost Eclipse Sessions w 2011 roku. Brown podpisał również kontrakt z zespołem A Shattered Hope z San Diego w swojej wytwórni płytowej A Lullaby Factory Records. W 2011 roku zespół wydał Cinematic Attractions, swój pierwszy singiel niebędący albumem. Występuje na nim Dan Arnold, który śpiewa, gra na gitarze i pianinie, a teksty napisał Joe Brown, a miksem i masteringiem zajął się Kris Comeaux. Dan Arnold dołączył do zespołu New Year's Day, grając na gitarze w grupie. Na początku 2012 roku ogłosił również nowy projekt „Ghost Town” na stronie A Static Lullaby na Facebooku. Dan Arnold ostatecznie opuścił New Year's Day po około roku w zespole.

Dane Poppin koncertował z zespołem post-hardcore Of Mice & Men, aby zastąpić Jaxina Halla, który opuścił zespół z powodów osobistych. Dan Arnold ogłosił na koncie zespołu na Facebooku 10 stycznia 2012 r., że zespół się rozpadnie, a później potwierdził, że ostatni koncert zespołu odbędzie się w Indonezji 7 lipca 2012 r. Po rozpadzie zespołu Dan Arnold, Matt Faulkner i Kris Comeaux założyli zespół o nazwie „Deadhorse”, który wydał demo w styczniu 2014 r. Dane Poppin obecnie koncertuje i występuje z Twin Forks i Dashboard Confessional, Phil Pirrone gra w swoim nowym zespole JJUUJJUU, a Tyler Mahurin obecnie gra z Hollywood Undead.

W Wigilię 2015 roku zespół ogłosił na swojej stronie na Facebooku, że powróci, aby wystąpić po raz pierwszy od czterech lat, dając cztery koncerty w Kalifornii w 2016 roku, gdzie zagrali swój debiutancki album ...And Don't Forget to Breathe w całości. Zespół powitał z powrotem byłych członków Johna Martineza (era Self-Titled) i Krisa Comeaux (era Cinematic Attractions), a także przedstawił nowego członka Joeya Bradforda na koncerty reunionowe. A Static Lullaby powróciło do swojego rodzinnego miasta na udany reunion w Glasshouse w sobotę 27 lutego 2016 roku. W styczniu 2019 roku Joe Brown ogłosił na stronie A Static Lullaby na Facebooku, że założył zespół metalowy o nazwie Dead Inside z Dave'em Millerem, byłym członkiem Senses Fail.

W czerwcu 2024 roku zespół został poproszony za pośrednictwem posta na Instagramie o zagranie na tegorocznej edycji California Is For Lovers Festival. W komentarzu pod postem zespół zgodził się na prośbę. 20 listopada 2024 roku zespół ogłosił, że zagra koncert w Orange County 8 lutego 2025 roku z supportującymi Juliana Theory i A Thorn for Every Heart.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Faso Latido	A Static Lullaby	04.2005	-	129[1]	Columbia 92 772	[produced by Lou Giordano]
A Static Lullaby	A Static Lullaby	10.2006	-	173	Fearless 30094	[produced by Steve Evetts]

Static-X

Static-X to amerykański zespół grający industrial metal z Los Angeles w Kalifornii, założony w 1994 roku. Skład zespołu zmieniał się na przestrzeni lat, ale przez długi czas pozostawał niezmienny, a założycielem zespołu, frontmanem, wokalistą i gitarzystą rytmicznym był Wayne Static, aż do jego śmierci w 2014 roku. Zespół został założony przez Statica i oryginalnego perkusistę Kena Jaya. Zdobyli sławę dzięki debiutanckiemu albumowi z 1999 roku Wisconsin Death Trip, na którym ich ciężkie brzmienie industrial metalowe przyciągnęło uwagę rozwijającego się ruchu nu metalu pod koniec lat 90-tych, a album ostatecznie uzyskał status platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych.

Zespół wydał pięć kolejnych albumów w ciągu następnej dekady: Machine w 2001 roku, Shadow Zone w 2003 roku, Start a War w 2005 roku, Cannibal w 2007 roku i Cult of Static w 2009 roku. Do 2011 roku zespół sprzedał ponad trzy miliony albumów na całym świecie. Zespół zawiesił działalność, gdy Static pracował nad swoim solowym albumem Pighammer w 2011 roku. Static na krótko reaktywował Static-X w 2012 roku, korzystając tylko z członków zespołu koncertowego swojego solowego albumu, zanim oficjalnie rozpadł się w czerwcu 2013 roku. 1 listopada 2014 roku Wayne Static zmarł w wieku 48 lat.

Pozostali członkowie oryginalnego składu Static-X - basista Tony Campos, gitarzysta prowadzący Koichi Fukuda i perkusista Ken Jay - ogłosili 23 października 2018 roku, że reaktywują zespół na cześć Statica i wydadzą Project: Regeneration Vol. 1, swój pierwszy album studyjny od jedenastu lat, w 2020 roku. Kolejny album, Project: Regeneration Vol. 2, został wydany 26 stycznia 2024 roku.

Zespół został założony w 1994 roku w Chicago przez Wayne’a Statica i Kena Jaya. Po nieudanych próbach skompletowania pełnego składu, Static i Jay postanowili przenieść się do Los Angeles, by tam dalej poszukiwać innych muzyków. W Los Angeles poznali Tony’ego Camposa, zakładając zespół znany wówczas pod nazwą Static. Koichi Fukuda, zjawiając się pod drzwiami Wayne’a Statica z karteczką „jestem waszym nowym gitarzystą”, uzupełnił szeregi. Razem podpisali umowę z Warner Bros. Records na początku roku 1998.

Debiutancki album zespołu, Wisconsin Death Trip, ukazał się 23 marca 1999. Najbardziej znane utwory z tego albumu to „Push It”, „I'm with Stupid”, „Bled for Days” oraz „Fix”. Zespół wyruszył na trasę promującą album. Członkowie zespołu wystąpili między innymi na dwóch imprezach z serii Ozzfest. W tym roku zespół wydał też mało znaną, w Polsce niedostępną EP-kę The Death Trip Continues, zespół napisał też utwór „Otsegolation” do gry „Omega Boost” wydanej na konsolę PlayStation. Album sprzedał się w nakładzie 1 miliona, co oznaczało, że zespół dostał platynową płytę. Wartym uwagi jest fakt, że zespół zyskał wielką popularność głównie dzięki radiowemu DJ-owi Howardowi Sternowi.

Przed nagraniem drugiego albumu, zatytułowanemu Machine, gitarzysta Koichi Fukuda opuścił zespół, by poświęcać więcej czasu swojej rodzinie oraz zająć się innymi projektami muzycznymi. Muzyk został zastąpiony przez nowego gitarzystę Trippa Eisena, znanego wcześniej z zespołu Dope, ale na nowym albumie wszystkie gitary nagrał Wayne. Machine została wydana 22 maja 2001. Album charakteryzuje przesunięcie środka ciężkości z elektroniki na bardziej gitarowe granie.

W 2003 grupa wydała swój trzeci album Shadow Zone, podczas nagrywania tego albumu Eisen napisał i nagrał już część materiału. Przed nagraniem albumu zespół opuścił Ken Jay z powodów, jak sam to określił, „różnic politycznych”. Do nagrania perkusji został poproszony Josh Freese z A Perfect Circle. Stałym perkusistą został Nick Oshiro, poprzednio znany z zespołu Seether. Shadow Zone została wydana 7 października 2003. Utwór „The Only” z tego albumu został wykorzystany w grze Need for Speed: Underground.

20 lipca 2004 zespół wydał album Beneath... Between... Beyond... - kolekcję rarytasów i nagrań demo.

Krótko po wydaniu Beneath... Between... Beyond... zespół rozpoczął pracę nad czwartym albumem zatytułowanym Start a War. W lutym 2005 Tripp Eisen został aresztowany w związku z molestowaniem seksualnym dzieci, za co grozi mu wieloletnie więzienie. Krótko po aresztowaniu gitarzysta został wyrzucony z zespołu, zastąpił go pierwszy gitarzysta zespołu - Koichi Fukuda, który zajął się programowaniem i miksowaniem nowego albumu, kolejny raz wszystkie gitary nagrał lider zespołu Wayne Static. Start a War został wydany 14 czerwca 2005. Utwór „Skinnyman” jest wykorzystywany w grze Need for Speed: Most Wanted.

Zespół zakończył nagrywanie najnowszego albumu zatytułowanego Cannibal w styczniu 2007. Szósty z kolei album promują single „Cannibal” oraz „Destroyer”. Album został wydany 3 kwietnia 2007 w kilku edycjach różniących się zawartością. Cannibal to najcięższa płyta zespołu, w której usłyszymy najmniej elektroniki oraz niezwykle agresywny wokal Wayne’a. Płytę promuje jak na razie jeden wideoklip „Destroyer”. Jest to pierwsze nagranie zespołu, w którym posiada on ten sam skład drugi raz z rzędu.

1 listopada 2014 zmarł wokalista Wayne Static

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Black and White	Static-X	10.2001	65[2]	-	Warner Bros W 560	[written by Tony Campos ,Kenneth Lacey, Wayne Wells]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wisconsin Death Trip	Static-X	09.1999	-	107[43]	Warner 47 271	[platinum-US][produced by Ulrich Wild]
Machine	Static-X	06.2001	56[2]	11[14]	Warner 47 948	[gold-US][produced by Ulrich Wild]
Shadow Zone	Static-X	10.2003	113[2]	20[6]	Warner 48 427	[produced by Josh Abraham ,Tom Whalley]
Beneath... Between... Beyond...	Static-X	08.2004	-	139[1]	Warner 48 796	[produced by Josh Abraham, Ulrich Wild, Wayne Static ,Koichi Fukuda, Mephisto Odyssey, Tom Whalley]
Start a War	Static-X	07.2005	-	29[6]	Warner 49 373	[produced by Ulrich Wild, Wayne Static, Tom Whalley]
Cannibal	Static-X	04.2007	-	36[10]	Warner 47 271	[produced by Wayne Static,John Travis]
Cult of Static	Static-X	04.2009	-	16[6]	Reprise 517449	[produced by Wayne Static,John Travis]
Project: Regeneration Vol. 1	Static-X	07.2020	-	48[1]	Otsego Entertainment Group 001	[produced by Ulrich Wild]

poniedziałek, 3 lutego 2025

Steel Breeze

Steel Breeze to amerykańska grupa rockowa, która w 1982 r. odniosła sukces w USA piosenką „You Don't Want Me Anymore”. Rok później ukazał się ich singiel „Dreamin' is Easy”.

Nazwa zespołu pochodzi od frazy z piosenki Pink Floyd „Shine On You Crazy Diamond”. Sześcioosobowy zespół z Sacramento w Kalifornii składał się - w swoim „klasycznym” składzie - z Rica Jacobsa (wokal), Kena Goorabiana i Waylina Carpentera (gitary), Roda Tonera (instrumenty klawiszowe), Vinniego Pantaleoniego (gitara basowa) i Barry'ego Lowenthala (perkusja).

W 1982 r. wydali swój debiutancki album o tym samym tytule w wytwórni RCA Records. „You Don't Want Me Anymore”, pierwszy singiel z albumu, szybko wskoczył do Top 20 na liście Billboard Hot 100, wspierany przez teledysk, który był ulubieńcem wczesnego MTV, i osiągnął szczyt na 16. miejscu. Następny singiel, „Dreamin' Is Easy”, również znalazł się w Top 40, ale nie osiągnął wyższej pozycji niż 30. Grupa pierwotnie miała inny skład kilka lat wcześniej i odniosła lokalny sukces dzięki „You Don't Want Me Anymore” z pracą menedżera Johna Wisemana, zanim zwróciła uwagę producenta Kima Fowleya i prawnika Davida Chatfielda, który nagrał pierwszy album zespołu w Rusk Studios w Hollywood i zapewnił Steel Breeze kontrakt płytowy z RCA Records.

W wydaniu American Top 40 z 12 marca 1983 r. Casey Kasem opisał, jak Fowley odkrył Steel Breeze, przeglądając około 1200 taśm demo, które miały zostać wyrzucone przez lokalny klub nocny w Hollywood, Madam Wongs. Chatfield i Fowley polecieli do Sacramento i podpisali kontrakt z zespołem po tym, jak dyrektor Chrysalis Record, Tom Trumbo, powiedział Chatfieldowi, że szuka zespołu takiego jak Journey. Chatfield opuścił biuro Trumbo i udał się do domu Fowleya, gdzie Fowley wyciągnął demo Steel Breeze „You Don't Want Me Anymore”, o którym obaj wiedzieli, że jest hitem.

Skład zespołu znacznie się zmienił od czasu wydania debiutanckiego albumu, a klawiszowiec Rod Toner pozostał w zespole najdłużej ze wszystkich z czasów klasycznego składu. W 1984 roku Steel Breeze (teraz z byłym wokalistą 707 Kevinem Chalfantem i klawiszowcem Lorenem Haasem jako członkami) wydali swój drugi album, Heart on the Line w niezależnej wytwórni płytowej, ale płyta przeszła niezauważona pomimo gościnnych występów saksofonisty Bruce'a Springsteena, Clarence'a Clemonsa i wokalisty Santany, Alexa Ligertwooda.

Pięć lat później ukazał się trzeci album Steel Breeze, Cry Thunder z Bobbym Thompsonem jako wokalistą, Rickiem Lowe i Robbie'm Bickfordem na gitarze, Tonerem na klawiszach i Paulem Ojedą na perkusji. W 1991 roku wydano Still Warrior z kolejnym składem, tak jak Chalfant miał mały hit z podobnym zespołem, The Storm. W 1994 roku wydano Peace Of Mind. Richard „Ric” L. Jacobs (ur. 30 grudnia 1956 r. w Moline, Illinois) zmarł 17 stycznia 2018 r. w Oakwood Hills, Illinois, w wieku 61 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Don't Want Me Anymore/ Who's Gonna Love You Tonight	Steel Breeze	08.1982	-	16[20]	RCA 13283	[written by Ken Goorabian][produced by Kim Fowley]
Dreamin' Is Easy/Street Talkin'	Steel Breeze	01.1983	-	30[13]	RCA 13427	[written by Ken Goorabian][produced by Kim Fowley]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Steel Breeze	Steel Breeze	09.1982	-	50[28]	RCA Victor 4424	[produced by Kim Fowley]

środa, 29 stycznia 2025

Dynasty

Dynasty był amerykańskim zespołem z siedzibą w Los Angeles w Kalifornii, stworzonym przez producenta i szefa wytwórni płytowej SOLAR Records Dicka Griffeya oraz producenta muzycznego Leona Sylversa III. Zespół był znany ze swoich numerów tanecznych/popowych pod koniec lat 70-tych i 80-tych. Początkowo grupę tworzyli klawiszowiec Kevin Spencer oraz wokalistki Nidra Beard i Linda Carriere.

Dynasty było zasadniczo pomysłem Griffeya i producenta Sylversa, byłego członka rodzinnej grupy Sylversów, który zyskał dużą popularność na początku i w połowie lat 70-tych Sylvers, główny architekt brzmienia SOLAR, został wewnętrznym producentem wytwórni (której nazwa oznaczała „Sound of Los Angeles Records”) w 1978 roku i w tej roli połączył członków Dynasty.

Grupę tworzyło troje młodych wykonawców: wokalistki Nidra Beard i Linda Carriere oraz wokalista-klawiszowiec Kevin Spencer. Po ukończeniu college'u w Nowym Orleanie, Carriere zaprzyjaźniła się z Beard w Los Angeles zimą 1972 roku.Oboje często odwiedzali Maverick's Flat, popularny klub nocny soul/pop. Właściciel Maverick's Flat, John Daniels, był w trakcie zakładania nowej grupy, DeBlanc, a oboje młodzi wokaliści zostali jej członkami. Przez dwa lata koncertowali z DeBlanc w głównych miastach Europy, Japonii, Kanady i Stanów Zjednoczonych.

Kiedy DeBlanc rozpadł się w 1975 roku, niektórzy z pierwotnych członków (w tym Beard i Carriere) utworzyli nową grupę o nazwie Starfire. Przez jeden udany rok Starfire występował w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Europie, z kilkoma kluczowymi datami w Finlandii i Iranie w 1976 roku. Po trasie grupa postanowiła się rozwiązać. W tym czasie Beard nawiązała silną relację z Leonem Sylversem. W tym czasie występowała z Sylvers jako zastępstwo na koncertach dla nieletnich członkiń rodziny zespołu. To nowe stowarzyszenie okazało się korzystne zarówno dla Beard, jak i Carriere, ponieważ Sylvers przedstawiła każdą z nich Griffeyowi.

Spencer po raz pierwszy spotkała Leona Sylversa, gdy ten pojawił się w domu Sylversów w Palos Verdes, bez zapowiedzi, na przesłuchaniu jako basista zespołu. To właśnie to spotkanie, w połączeniu z występami Spencer z Sylvers , utwierdziło to, czego Sylvers i Griffey chcieli dla swojej nowej grupy. Następnie rozpoczęto pracę nad pierwszym albumem Dynasty. Debiutancki album Dynasty, Your Piece of the Rock, wydany w 1979 roku, przyniósł pierwszy hit R&B zespołu, „I Don't Want to Be a Freak (But I Can't Help Myself)”. Utwór osiągnął 20. miejsce na brytyjskiej liście przebojów pod koniec 1979 roku. Adventures in the Land of Music, wydany w 1980 roku, był drugim albumem Dynasty. Zestaw zawierał ich największy hit, „I've Just Begun to Love You” (który osiągnął 6. miejsce na liście przebojów R&B magazynu Billboard w USA; 87. miejsce na liście przebojów Billboard Hot 100 w USA; i 51. miejsce w Wielkiej Brytanii), a także piosenki „Do Me Right” i „Groove Control”. Te trzy piosenki łącznie osiągnęły piąte miejsce na liście przebojów tanecznych w USA.

Utwór tytułowy albumu ostatecznie dostarczył kluczowych sampli do „Luchini, AKA This Is It” zespołu Camp Lo, „Lovers' Ghetto” Angie Stone, „This Is My Time” Terri Walker, „Kiss Me” Tha' Rayne, „Long as You Come Home” Brooke Valentine, „Sweet Misery” Rashada, „Catch Me” Antiloop, „How I Feel” Jadakissa, „Follow Me” HaLo, „Lil' Bits” Rushden & Diamonds, „Tisztelet a Kivételnek” DSP i „Won't Land” Wiz Khalifa.

Sylvers dołączył do grupy w 1981 roku, ale jego obecność nie przyczyniła się do ich sukcesu. W tym samym roku wydali swój trzeci album, The Second Adventure. Chociaż wyprodukował dwa hity R&B z pierwszej czterdziestki, „Here I Am” i „Love in the Fast Lane”, album został w dużej mierze pominięty. Sylvers i Beard byli krótko małżeństwem na początku lat 80-tych. Right Back at Cha! (1982) wygenerował dwa amerykańskie single, „Check It Out” i „Strokin'”. Jednak tylko „Check It Out” pojawił się na listach przebojów, a album osiągnął szczyt w połowie listy Billboard 200.

SOLAR wydał dwa oddzielne single w Wielkiej Brytanii, „The Only One” i „Does That Ring a Bell”; ten drugi osiągnął 53. miejsce na liście UK Singles Chart. Zespół powrócił ponownie w 1986 roku z albumem Daydreamin', ale w tym czasie Carriere nie była już częścią grupy, a Nidra Beard używała swojego nazwiska Sylvers. Ostatnim studyjnym wydawnictwem Dynasty był Out of Control z 1988 roku, ale przeboje wyschły. Co ciekawe, Out of Control ma dokładnie taką samą okładkę jak Daydreamin' i zawiera kilka tych samych utworów. Mimo że nowi producenci SOLAR L.A. Reid i Babyface zostali sprowadzeni do Out of Control, grupa nie mogła odzyskać dawnej świetności i wkrótce się rozpadła.

Jednak później pojawili się jako wokaliści wspierający na albumie Jesus, My Wonderful Friend z 1994 roku autorstwa artystki gospel i koleżanki z wytwórni Juanity G. Hines. Beard, która współtworzyła większość materiału Dynasty, kontynuowała jako autorka tekstów piosenek. Jej piosenki pojawiają się na albumach Shalamar, the Whispers, 7th Wonder, 911 i LaRue. Carriere kontynuowała jako wokalistka wspierająca, podczas gdy klawiszowiec-wokalista Spencer wrócił do pracy w studiu i można ją usłyszeć na nagraniach Carrie Lucas, Shalamar, the Whispers, Tin Harris i Gladys Knight & the Pips.

Sylvers odniosła sukces jako producentka i autorka tekstów dla takich artystów jak Howard Hewett, Ahmad Jamal, the Brothers Johnson, Glenn Jones i Blackstreet. Kanadyjska niezależna wytwórnia płytowa Unidisc Music Inc. wznowiła większość albumów Dynasty na płytach CD. Wokalistka Nidra Beard zmarła na raka w grudniu 2023 roku w wieku 71 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Don't Want To Be A Freak (But I Can't Help Myself)/Your Piece Of The Rock	Dynasty	09.1979	20[13]	-	Solar 11694	[written by L. Sylvers, N. Beard, D. Griffey][produced by Leon Sylvers][36[14].R&B Chart]
I've Just Begun To Love You/When You Feel Like Giving Love (Dial My Number)	Dynasty	09.1980	51[4]	87[6]	Solar 12021	[written by W. Shelby, R. Smith][produced by Leon Sylvers III][6[19].R&B Chart]
Do Me Right/Adventures In The Land Of Music	Dynasty	11.1980	-	103[2]	Solar 12127	[written by W. Shelby, N. Beard][produced by Leon Sylvers III][34[16].R&B Chart]
Something To Remember/Groove Control	Dynasty	03.1981	-	-	Solar 12180	[written by G. Dozier, N. Beard, L. Carriere][produced by Leon Sylvers III][64[6].R&B Chart]
Here I Am/Give It Up To Love	Dynasty	07.1981	-	-	Solar 47932	[written by W. Shelby, N. Beard, M. Gentry, B. Liscomb][produced by Leon Sylvers III][26[16].R&B Chart]
Love In The Fast Lane/High Time (I Left You Baby)	Dynasty	11.1981	-	-	Solar 47946	[written by W. Shelby, K. Spencer, N. Beard][produced by Leon Sylvers III][31[12].R&B Chart]
Strokin'/A Man In Love	Dynasty	11.1982	-	-	Solar 69927	[written by Richard Randolph, Ricky Smith, Glen Barbee, Vincent Brantley][produced by Leon F. Sylvers III][52[9].R&B Chart]
Check It Out/Questions	Dynasty	02.1983	-	-	Solar 69843	[written by William Shelby, Kevin Spencer, Glen Barbee][produced by Leon F. Silvers III, William Shelby, Kevin Spencer ][39[8].R&B Chart]
Does That Ring A Bell/Love In The Fast Lane	Dynasty	05.1983	53[4]	-	Solar E 9911 [UK]	[written by Dana Meyers, Ron Parker, Wardell Potts Jr][produced by Leon F. Sylvers III, Kevin Spencer, William Shelby]
Don't Waste My Time	Dynasty	02.1988	-	-	Solar 70019	[written by Bill Wolfer, Brenda Mekeel][produced by Bill Wolfer][41[10].R&B Chart]
Tell Me (Do U Want My Love)?	Dynasty	06.1988	-	-	Solar 70024	[written by Sid Johnson, Bruce Robinson, Charles Muldrow][produced by L.A. Reid, Babyface][56[9].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Adventures in the Land of Music	Dynasty	08.1975	-	43[21]	Solar 3576	[produced by Leon Sylvers III]
The Second Adventure	Dynasty	10.1981	-	119[4]	Solar 20	[produced by Leon Sylvers III]

wtorek, 28 stycznia 2025

Original Sound Records

Original Sound to wytwórnia płytowa z siedzibą w Los Angeles w Kalifornii. Została założona na początku lat 50-tych przez didżeja K-POP Arta Laboe. Początkowo była małą wytwórnią specjalizującą się w kompilowaniu i ponownym wydawaniu „starych” piosenek R&B i rock 'n' rolla.

Wytwórnia była pionierem koncepcji ponownego wydawania starszych hitów pop i rock, sprzedała miliony płyt na swoich albumach kompilacyjnych Oldies But Goodies, z których kilka znalazło się na krajowych listach przebojów Billboard. Wszystkie 15 tomów tej serii zostało później ponownie wydanych w bestsellerowej serii CD w latach 80. i 90-tych, chociaż listy utworów na każdym tomie CD znacznie różniły się od oryginalnych wydań LP o identycznych numerach, a niektóre tomy nie zawierały żadnych tych samych utworów, co ich oryginalne wydania.

Później katalog Double Shot Records został zakupiony przez Original Sound w ok. 1972r. Największym hitem nagranym przez wytwórnię jako singiel był „Teen Beat” perkusisty Sandy'ego Nelsona, który w 1959 r. osiągnął czwarte miejsce na liście Billboard.

Pierwsze kilka płyt „Oldies But Goodies” odniosło ogromny sukces (Volume 1 osiągnął #12 na liście Billboard Album i pozostał na niej przez 183 tygodnie). Ich sukces wpłynął na inne wytwórnie, które wydały kompilacje ich hitów i prawie hitów, a także pomógł potwierdzić pozycję takich piosenek jak „In the Still of the Night” The Five Satins, która osiągnęła #24 na listach przebojów dopiero w 1956 r.

Single na listach przebojów

Funky Broadway-Part I/Funky Broadway-Part II	Dyke and the Blazers	04.1967	 65.US
So Sharp/Don't Bug Me	Dyke and the Blazers	06.1967	 	130.US
Funky Walk Part 1 (East)/Funky Walk Part 2 (West)	Dyke and the Blazers	04.1968	 67.US
Funky Bull Pt. I/Funky Bull Pt. II	Dyke and the Blazers	09.1968	 	102.US
We Got More Soul/Shotgun Slim	Dyke and the Blazers	05.1969	 35.US
Let A Woman Be A Woman - Let A Man Be A Man/Uhh	Dyke and the Blazers	09.1969	 36.US
You Are My Sunshine/City Dump	Dyke and the Blazers	01.1970	 121.US
Uhh/My Sisters' And My Brothers' Day Is Comin'	Dyke and the Blazers	04.1970	 	118.US
Runaway People/I'm So All Alone	Dyke and the Blazers	07.1967	 119.US
Bongo Rock / Bongo Party	Preston Epps	05.1959	 14.US
Bongo Bongo Bongo / Hully Gully Bongo	Preston Epps	08.1960	 78.US
Teen beat/Big jump	Sandy Nelson	09.1959	9.UK/4.US

piątek, 24 stycznia 2025

Charlatans

Pierwsza z undergroundowych grup z San Francisco, założona w 1964 r. przez George'a Huntera (harfa, tamburyn), Mike'a Wilhelma (gitara, śpiew) i Richarda Olsena (bas, klarnet, śpiew). Nieco później wzmocnili ją pianista Michael Ferguson - którego Hunter spotkał w kolejce do biura zatrudnienia - oraz perkusista Sam Linde. Nie pasujący do reszty Linde został szybko zastąpiony przez Dana Hicksa.

Zespół zaproponował wtedy swój szokujący image sceniczny, nawiązujący do wyglądu wyrzutków z Dzikiego Zachodu z końca XIX wieku. Swymi kamizelkami, postawionymi kołnierzami, wysokimi butami i długimi włosami zrobili spore wrażenie na właścicielu baru Red Dog Saloon w Virginia City w stanie Nevada, który zaangażował ich na stałe. Tam właśnie zespół szlifował swój styl - mieszankę bluesa, muzyki folk, rhythm & bluesa i „starych dobrych standardów", a afisz zapowiadający ich debiut - autorstwa Fergusona - uważany jest za pierwszy amerykański plakat psychodeliczny.

The Charlatans powrócili do San Francisco pod koniec 1965 r,, ale ich popularność nie zaowocowała przekonywującą karierą nagraniową. Nagrania demo dla miejscowej wytwórni Autumn zostały odrzucone, a album zarejestrowany dla firmy Kama Sutra powędrował na półkę. Jedynym śladem działalności grupy w jej pierwotnym składzie był singel „The Shadow Knows", wydany zresztą wbrew woli zespołu. Rozczarowani tym impasem z grupy odeszli Hicks, Ferguson i Hunter. Olsen i Wilhelm pozostali i razem z pianistą Darrellem De Vore i perkusistą Terrym Wilsonem ukończyli w 1969 r. album The Charlatans.

Choć dawny ogień grupy już przygasł, jego blask pozostał na singlach „Alabama Bound" oraz „Fulsom Prison Blues". Niewiele później zespół uległ rozwiązaniu, ale jego poszczególni członkowie nadal pozostali aktywni. Hicks założył formację Dan Hicks And His Hot Licks, Wilhelm stanął na czele Loose Gravel, a Ferguson dołączył do Lynne Hughes, barmanki z Red Dog Saloon, w zespole Tongue And Groove.

Olsen został producentem w Pacific High Studios, a Hunter, wizjoner grupy, założył firmę projektową Globe Propaganda. Wspaniałe dzieła Huntera zdobiły okładki wielu płyt, w tym Happy Trails (grupy Quicksilver Messenger Service), Hallelujah (Canned Heat) oraz It's A Beautiful Day. Choć The Charlatans nie spotkali się z takim aplauzem jak inni wykonawcy, to jednak San Francisco w dużej mierze zawdzięcza im swój renesans.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Shadow Knows/32 - 20	Charlatans	10.1966	-	-	Kapp 779	[written by Leiber, Stoller][produced by Erik Jacobsen]
High Coin/When I Go Sailin' By	Charlatans	05.1969	-	-	Philips 40610	[written by V. D. Parks][produced by Dan Healy, The Charlatans]

poniedziałek, 20 stycznia 2025

Jon Pardi

Jon Pardi (urodzony jako Jonathan Ryan Pardi 20 maja 1985 w Dixon w Kalifornii) - amerykański piosenkarz country i laureat nagrody CMA. Dzięki albumom Head over Boots, Dirt on my Boots i Heartache on the Dance Floor jego płyty sprzedały się w nakładzie trzech milionów egzemplarzy w USA w latach 2015–2017.

Jon Pardi dorastał w Dixon w Kalifornii. Dzięki urządzeniu karaoke należącemu do jego babci, w dzieciństwie poznał śpiew i muzykę country. W wieku 7 lat śpiewał publicznie na przyjęciu urodzinowym swojego ojca. Jako nastolatek komponował własne piosenki, a mając 14 lat dołączył do zespołu. Po ukończeniu szkoły średniej występował w duecie country z Chase'em McGrew. Kiedy oboje poszli na studia w Chico, dołączyli do zespołu Northern Comfort. W wieku 23 lat przeprowadził się do Nashville i po półtora roku podpisał kontrakt jako autor tekstów piosenek. Nawiązał kontakty i ostatecznie podpisał kontrakt płytowy z wytwórnią Capitol Records.

Jego pierwszy singiel „Missin’ You Crazy” trafił na listy przebojów country w 2012 roku. Drugi singiel znalazł się w pierwszej dziesiątce listy przebojów, docierając do 56. miejsca na liście Hot 100 i uzyskał status złotej płyty. Kolejny debiutancki album Write You a Song osiągnął 14. miejsce na oficjalnej liście albumów. W kolejnym roku Pardi osiągnął pierwsze miejsce na liście przebojów country dzięki piosence Head over Boots. To samo dotyczy kolejnego singla Dirt on My Boots. Oba single uzyskały status podwójnej platynowej płyty i znalazły się na albumie California Sunrise z 2016 r. Utwór dotarł do pierwszego miejsca na listach przebojów country i utrzymywał się na nich przez ponad dwa lata.

Chociaż utrzymuje się na listach przebojów od 2012 r., w 2017 r. przyznano mu najważniejszą nagrodę w muzyce country - nagrodę CMA dla najlepszego nowego artysty. Został również uhonorowany w tej samej kategorii podczas rozdania nagród ACM. Jego album Heartache Medication z 2019 roku został nominowany do nagrody CMA w kategorii Najlepszy Album. 2 października 2019 roku Pardi zaręczył się ze swoją dziewczyną, fryzjerką Summer Duncan. Oświadczył się jej podczas koncertu w Ryman Auditorium.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Missin' You Crazy	Jon Pardi	04.2012	-	-	Capitol Nashville	[written by Jon Pardi,Bart Butler,Monty Holmes][produced by Jon Pardi,Bart Butler][29[34].Country Chart]
Up All Night	Jon Pardi	11.2013	-	56[13]	Capitol Nashville	[platinum-US][written by Jon Pardi,Bart Butler,Brett Beavers][produced by Jon Pardi,Bart Butler][10[27].Country Chart]
What I Can't Put Down	Jon Pardi	05.2014	-	-	Capitol Nashville	[gold-US][written by Jon Pardi,Bart Butler,Brice Long][produced by Jon Pardi,Bart Butler][33[15].Country Chart]
When I've Been Drinkin'	Jon Pardi	12.2014	-	-	Capitol Nashville	[gold-US][written by Jon Pardi,Bart Butler,Jeremy Spillman][produced by Jon Pardi,Bart Butler][36[8].Country Chart]
Head Over Boots	Jon Pardi	03.2016	-	51[24]	Capitol Nashville	[6x-platinum-US][written by Jon Pardi,Luke Laird][produced by Jon Pardi,Bart Butler][4[45].Country Chart]
Dirt On My Boots	Jon Pardi	12.2016	-	37[20]	Capitol Nashville	[6x-platinum-US][written by Rhett Akins,Jesse Frasure,Ashley Gorley][produced by Jon Pardi,Bart Butler][2[37].Country Chart]
Heartache On The Dance Floor	Jon Pardi	07.2017	-	47[18]	Capitol Nashville	[4x-platinum-US][written by Jon Pardi,Bart Butler,Brice Long][produced by Jon Pardi,Bart Butler][5[26].Country Chart]
She Ain't In It	Jon Pardi	04.2018	-	123[2]	Capitol Nashville	[platinum-US][written by Clint Daniels,Wynn Varble][produced by Jon Pardi,Bart Butler][23[23].Country Chart]
Night Shift	Jon Pardi	02.2019	-	56[16]	Capitol Nashville	[3x-platinum-US][written by Tofer Brown,Phillip LaRue,Billy Montana][produced by Jon Pardi,Bart Butler][8[38].Country Chart]
Heartache Medication	Jon Pardi	10.2019	-	42[20]	Capitol Nashville	[2x-platinum-US][written by Jon Pardi,Barry Dean,Natalie Hemby][produced by Jon Pardi,Bart Butler,Ryan Gore][5[37].Country Chart]
Beer Can't Fix	Thomas Rhett featuring Jon Pardi	03.2020	-	36[18]	Capitol Nashville	[platinum-US][written by Thomas Rhett,Julian Bunetta,Ryan Tedder,Zach Skelton][produced by Thomas Rhett,Julian Bunetta,Dann Huff][6[26].Country Chart]
Ain't Always The Cowboy	Jon Pardi	09.2020	-	55[18]	Capitol Nashville	[2x-platinum-US][written by Brandon Kinney,Josh Thompson][produced by Jon Pardi,Bart Butler,Ryan Gore][6[33].Country Chart]
Getting Over Him	Lauren Alaina Duet With Jon Pardi	09.2021	-	-	Mercury Nashville	[written by Lauren Alaina, Emily Weisband ,Paul DiGiovanni][produced by Paul DiGiovanni][35[18].Country Chart]
Tequila Little Time	Jon Pardi	10.2021	-	60[14]	Capitol Nashville	[platinum-US][written by Luke Laird,Jon Pardi,Rhett Akins][produced by Jon Pardi,Bart Butler,Ryan Gore][14[32].Country Chart]
Last Night Lonely	Jon Pardi	06.2022	-	27[20]	Capitol Nashville	[platinum-US][written by Dylan Marlowe,Joe Fox,Jimi Bell][produced by Jon Pardi,Bart Butler,Ryan Gore][5[30].Country Chart]
Your Heart Or Mine	Jon Pardi	05.2023	-	47[17]	Capitol Nashville	[platinum-US][written by Bart Butler,Justin Ebach,John Pierce][produced by Jon Pardi,Bart Butler,Ryan Gore][11[35].Country Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Write You A Song	Jon Pardi	02.2014	-	14[5]	Capitol Nashville 0018657	[gold-US][produced by Bart Butler,Jon Pardi]
California Sunrise	Jon Pardi	07.2016	-	11[227]	Capitol Nashville 0024744	[platinum-US][produced by Bart Butler,Jon Pardi]
Heartache Medication	Jon Pardi	10.2019	-	11[12]	Capitol Nashville 0030574	[gold-US][produced by Bart Butler,Jon Pardi,Ryan Gore]
Mr. Saturday Night	Jon Pardi	09.2022	-	34[3]	Capitol Nashville 0036110	[produced by Bart Butler,Ryan Gore,Dann Huff,Shane McAnally,Josh Osborne ,Jon Pardi ]

piątek, 17 stycznia 2025

Chantays

The Chantays, czasami reklamowani jako Chantay's, to amerykański zespół surf rockowy założony w Orange County w Kalifornii. Znani są z przeboju instrumentalnego z 1963 roku „Pipeline”.Ich brzmienie łączy elektroniczne klawisze z gitarą surf, tworząc unikalny, upiorny dźwięk.

The Chantays zostali założeni w 1961 roku przez pięciu przyjaciół ze szkoły średniej. Bob Spickard, Brian Carman (współautorzy „Pipeline”), Bob Welch, Warren Waters i Rob Marshall byli uczniami liceum Santa Ana w Kalifornii. W grudniu 1962 roku grupa nagrała i wydała „Pipeline”, który osiągnął 4. miejsce na liście Billboard Hot 100 w maju 1963 roku. Utwór osiągnął również na brytyjskiej liście przebojów w 1963 roku 16. miejsce. Chantays nagrali swój pierwszy album w 1963 roku, również zatytułowany Pipeline, na którym znalazły się „Blunderbus” i „El Conquistador”.

Ich następny album to Two Sides of the Chantays z 1964 roku. Chantays koncertowali w Japonii i Stanach Zjednoczonych, dołączając do Righteous Brothers i Roya Orbisona przy kilku okazjach, i byli jedynym zespołem rock and rollowym, który wystąpił w The Lawrence Welk Show. „Pipeline” (opublikowany jako nuty w 1962 roku przez Downey Music Publishing) stał się jednym z kilku przebojów surf rockowych. Od tamtej pory utwór ten coverowali Bruce Johnston, Welk (na albumie Dot Scarlet O'Hara), Al Caiola (na albumie United Artists Greasy Kid Stuff), Ventures, Takeshi Terauchi & Blue Jeans, Agent Orange, Hank Marvin (z Duane Eddy), Lively Ones, Pat Metheny, Dick Dale z pomocą Steviego Raya Vaughana (nominowany do nagrody Grammy), zespół thrash metalowy Anthrax, Bad Manners i Johnny Thunders.

„Pipeline” był używany w wielu filmach, programach telewizyjnych i reklamach, a także pojawia się na licznych albumach kompilacyjnych. The Chantays zostali uhonorowani za swój wkład w muzykę. Do najważniejszych należy wyróżnienie 12 kwietnia 1996 r. przez Hollywood's Rock Walk, które zostało założone w celu honorowania osób i zespołów, które wniosły trwały i ważny wkład w muzykę. „Pipeline” jest wymieniony jako jeden z 500 utworów, które ukształtowały rock and rolla. Wraz z Billem Medleyem z Righteous Brothers i Diane Keaton, Chantays zostali uhonorowani przez miasto Santa Ana w Kalifornii i liceum Santa Ana, gdy nazwali ulicę ich imieniem, Chantays Way. Magazyn OC Weekly również nazwał Chantays jednym z najlepszych zespołów Orange County.

Chantays nadal grają. Do oryginalnych członków Boba Spickarda i Boba Welcha dołączyli wieloletni członkowie Ricky Lewis i Brian Nussle. Nowsze albumy to The Next Set (nagranie na żywo) i Waiting for the Tide. Niektóre z utworów to nowe piosenki „Crystal T” i „Killer Dana”, a także przeróbki „Pipeline”, „El Conquistador” i „Blunderbus”.

Brian Carman zmarł 1 marca 2015 roku w swoim domu w Santa Ana w Kalifornii na skutek powikłań choroby Leśniowskiego-Crohna. Miał 69 lat. Inny wieloletni członek zespołu, Gil Orr, zmarł 19 września 2017 roku. Miał 79 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pipeline/Move It	Chantays	03.1963	16[14]	4[16]	Dot 16 440	[written by Brian Carman, Bob Spickard][11[11].R&B Chart]

czwartek, 16 stycznia 2025

Steady Mobb'n

Steady Mobb'n był amerykańskim duetem hiphopowym składającym się z Crooked Eye i Billy'ego Bathgate'a, z dzielnicy Ghost Town w West Oakland. Duet formalnie podpisał kontrakt z No Limit Records & Bomb Shelter Entertainment pod koniec lat 90-tych.

W 1995 roku Steady Mobb'n wydał kasetę EP zatytułowaną Blood Money. Dwa lata później duet dołączył do No Limit Records, rapera/przedsiębiorcy Mastera P, i współpracował z Masterem P przy singlu „If I Could Change”, który został wyprodukowany przez wewnętrznego producenta No Limit Records, DJ-a Daryla i był pierwszym singlem ze ścieżki dźwiękowej I'm Bout It. Debiutancki album Steady Mobb'n, Pre-Meditated Drama, został wydany w maju 1997 roku i przyniósł im największy sukces na listach przebojów, osiągając 29. miejsce na liście Billboard Hot 200 i 6. miejsce na liście Top R&B/Hip-Hop Albums.

Jednak po komercyjnym rozczarowaniu ich następcy z 1998 r., Black Mafia (#82 na liście Billboard 200, #19 na liście Top R&B/Hip-Hop Albums), Steady Mobb'n opuściło No Limit. W 2001 r. Steady Mobb'n ponownie połączyło siły z producentem No Limit, DJ-em Darylem i podpisało kontrakt z jego wytwórnią Bomb Shelter Music. Ich trzeci album, Crime Buddies, został wydany w tym samym roku, ale nie znalazł się na listach przebojów. W 2003 r. wydali swój czwarty i ostatni album, niebędący na listach przebojów Espionage, w niezależnej wytwórni Big Body Entertainment.

Duet następnie się rozpadł. Billy Bathgate zmienił nazwisko na Bavgate i podpisał kontrakt z Thizz Entertainment. W październiku 2019 r. Crooked Eye (prawdziwe nazwisko Aaron Edmond) mieszkał w obozowisku dla bezdomnych w Oakland w Kalifornii

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
If I Could Change	Master P feat. Steady Mobb'n, Mia X, Mo B. Dick & O'Dell	05.1997	-	60[15]	No Limit 53 273	[produced by DJ Daryl][31[20].R&B Chart][piosenka z filmu "I'm bout it"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pre-Meditated Drama	Steady Mobb'n	05.1997	-	29[9]	No Limit 50 704	[produced by Master P]
Black Mafia	Steady Mobb'n	12.1998	-	82[2]	No Limit 50 026	[produced by Carlos Stephens,Craig B.,KLC,Meech Wells,Mo B. Dick,M.P.,O'Dell]

sobota, 11 stycznia 2025

Flair Records

Flair Records była amerykańską wytwórnią płytową należącą do braci Bihari, założoną na początku lat 50-tych XX wieku. Była spółką zależną Modern Records. Jej najbardziej znanymi artystami byli Elmore James, który wydał dziesięć singli z tą wytwórnią , Richard Berry i Ike Turner, który był muzykiem sesyjnym i również wydał singiel w tej wytwórni. Uważa się, że Flair wydał łącznie 80 singli w latach 1953–1955.

wtorek, 7 stycznia 2025

Enigma Records

Enigma Records (znana również jako Enigma Entertainment Corporation) była popularną amerykańską wytwórnią płytową rockową i alternatywną w latach 80-tych.

Enigma Records rozpoczęła działalność jako oddział Greenworld Distribution, niezależnego importera/dystrybutora muzyki, w 1981 roku. Cztery lata później, w 1985 roku, Enigma zerwała więzi z Greenworld i stała się własną firmą. Początkowo Enigma miała siedzibę w Torrance w Kalifornii, następnie w El Segundo w Kalifornii i ostatecznie w Culver City w Kalifornii. Enigma została założona i prowadzona przez braci Williama i Wesleya Hein. Jim Martone dołączył do firmy w 1984 roku.

Enigma skupiała się na muzyce punk rockowej, alternatywnej i heavy metalowej, chociaż wydawała również techno (Synthicide Records), jazz (Intima Records) i muzykę klasyczną (Enigma Classics) za pośrednictwem wytwórni zależnych. Pierwszym wydawnictwem wytwórni był album Too Fast for Love zespołu Mötley Crüe. Album został pierwotnie wydany pod szyldem Leathür Records zespołu, ale wyprodukowany, wprowadzony na rynek i dystrybuowany przez zespół Enigma Records. Po przejściu zespołu do Elektra Records przyjęto nazwę Enigma Records, a wszyscy kolejni artyści byli wydawani pod tą nową nazwą.

Następnym dużym sukcesem Enigmy był występ z zespołem popowym Berlin. Początkowo Enigma Records była dystrybuowana za pośrednictwem niezależnych importerów/dystrybutorów płyt, takich jak Jem Records i Important Records. W 1984 roku Enigma weszła w spółkę joint venture z EMI America, aby podpisywać kontrakty i rozwijać nowych artystów. Wśród artystów podpisanych w ramach spółki byli Red Hot Chili Peppers i SSQ (później przemianowany na Stacey Q i podpisany z Atlantic Records). W 1986 roku Enigma przeniosła swoją dystrybucję do Capitol/EMI, dużej wytwórni płytowej, pozostawiając jednocześnie swój dział Restless Records niezależnym dystrybutorom, którzy wcześniej dystrybuowali Enigmę.

Poison, zespół glam rockowy, i The Smithereens byli dwoma z pierwszych artystów wydanych w ramach wspólnej współpracy Enigma/Capitol, z których oba odniosły znaczny sukces. W tym samym roku uruchomiono linię teledysków, które również były dystrybuowane przez Capitol. Jednym z największych sukcesów komercyjnych Enigmy był zespół chrześcijańskiego rocka Stryper, który miał kilka złotych i platynowych płyt na tej wytwórni, a także znaczny sukces międzynarodowy. Oprócz głównej wytwórni Enigma Records, firma miała dwie mniejsze wytwórnie zależne, a także firmę wydawniczą (La Rana / El Porto Music zarządzaną przez Bug Music). Enigma Retro skupiła się na reedycjach materiałów licencjonowanych od innych wytwórni, takich jak Straight Records, Bizarre Records i DiscReet Records.

Dział Restless Records skupiał się na alternatywnych artystach, którzy nie byli przeznaczeni do dystrybucji przez duże wytwórnie. Enigma wydała również ścieżki dźwiękowe do filmów, w tym Terminator i River's Edge. Enigma wydała album kompilacyjny Enigma Variations z różnymi artystami. Enigma miała wspólne przedsięwzięcie z Mute Records i wydała niektóre tytuły Mute w Stanach Zjednoczonych. Przełomowy album Sonic Youth z 1988 roku Daydream Nation został pierwotnie wydany przez Enigma Records, we współpracy z Blast First Records.

Enigma została formalnie przejęta przez Capitol/EMI w 1989 roku. Część jej katalogu i operacji została połączona z nadal niezależną Restless Records w 1991 roku. Kanadyjski oddział Enigmy został zamknięty w 1992 roku i zreorganizowany w FRE Records przed zamknięciem w 1999 roku, po czym jej wcześniejsze katalogi zostały sprzedane DROG Records. Katalog Enigma jest kontrolowany przez Capitol Music Group, należący do Universal Music Group, który przejął byłą spółkę macierzystą Capitol EMI i większość jej operacji związanych z muzyką nagraną w 2012 r. Hollywood Records Disney Music Group, dystrybuowane przez UMG, zajmuje się reedycjami albumów Enigma Strypera. Katalog albumów Devo i tytułów Enigma, które zostały połączone w Restless, jest własnością Warner Music Group, który przejął poprzednią spółkę macierzystą Restless, Rykodisc, w 2006 r. i jest dystrybuowany przez Alternative Distribution Alliance.

Single na listach przebojów

I won't forget you/Blame it on you	Poison	09.1987	 13.US
Nothin' but a good time/Look but you can't touch	Poison	04.1988	35.UK/6.US
Fallen angel	Poison	07.1988	59.UK/12.US
Every rose has it's thorn/Livin' for the minute	Poison	10.1988	13.UK/1.US
Your mama don't dance/Look what the cat dragged in	Poison	02.1989	13.UK/10.US
Unskinny bop/Swampjuice [Soul-O]/Valley of lost souls	Poison	07.1990	15.UK/3.US
Something to believe in/Ball and chain	Poison	10.1990	35.UK/4.US
Ride the wind/Come hell or high water	Poison	02.1991	 	38.US
Bikini Girls With Machine Guns/Jackyard Backoff	Cramps	02.1990	35.UK
Magic Carpet Ride/ When We Kiss	Bardeux	02.1988	 	81.US
When We Kiss/Magic Carpet Ride 	Bardeux	04.1988	 36.US
I Love The Bass 	Bardeux	09.1989	 	68.US
Only A Memory/The Seeker	Smithereens	05.1988 92.US
A Girl Like You	Smithereens	12.1989	 38.US
Blues Before and After	Smithereens	05.1990	 	94.US
Blue Period	Smithereens with Belinda Carlisle	05.1990	99.UK
Honestly Stryper 11.1987  23.US
Always There for You Stryper 07.1988  71.US
I Believe in You Stryper 11.1988  88.US

poniedziałek, 6 stycznia 2025

Straight Records

Straight Records, samookreślające się po prostu jako Straight, było wytwórnią płytową utworzoną w 1969 roku w celu dystrybucji produkcji i odkryć Franka Zappy i jego partnera biznesowego/menedżera Herba Cohena. Straight powstało w tym samym czasie co towarzysząca wytwórnia, Bizarre Records. Straight i Bizarre były produkowane i dystrybuowane w Stanach Zjednoczonych przez rodzinę wytwórni Warner Bros. Records, do której należała również Reprise Records. Nagrania Straight były dystrybuowane w Wielkiej Brytanii przez CBS Records.

Frank Zappa wybrał większość artystów dla wytwórni Straight. Jego pierwotnym zamiarem było wydawanie albumów artystów awangardowych w Bizarre i nagrań bardziej popularnych artystów w Straight. Jednak pierwotny pomysł nie wypalił zgodnie z oczekiwaniami z powodu problemów z dystrybucją płyt i zarządzaniem artystami. Frank Zappa, Mothers of Invention, Wild Man Fischer i Lenny Bruce z pewnością pasowali do Bizarre, ale wszyscy inni skończyli w Straight. Doprowadziło to do powstania kilku bardzo niezwykłych albumów w wytwórni Straight, zwłaszcza tych autorstwa Captain Beefheart, Alice Cooper i GTO. Zappa był również odpowiedzialny za pierwszą płytę Persuasions, Acapella. Przez telefon usłyszał Persuasions śpiewających na żywo w sklepie z płytami w Jersey City. Ze względu na swoją pasję do doo-wop Zappa natychmiast poleciał z grupą wokalną do Los Angeles, aby nagrać. Inni znani artyści Straight to Tim Buckley i duet Judy Henske & Jerry Yester. Ci muzycy trafili do wytwórni poprzez współpracę z menadżerem Herbem Cohenem.

Pierwsze wydanie Love It to Death Alice Coopera ukazało się na Straight. Jednak zanim album odniósł sukces, został już ponownie wydany przez Warner Bros. Począwszy od 1972 roku, to i inne nagrania Straight były ponownie wydawane przez Reprise lub Warner Bros. W 1973 roku wygasła umowa dystrybucyjna Bizarre and Straight z Warner. Na mocy nowej umowy, która weszła w życie w tym samym roku, przedsięwzięcia biznesowe Zappy i Cohena z Warnerem zostały połączone i przemianowane na DiscReet Records.

Partnerstwo biznesowe Zappy i Cohena zakończyło się w 1976 roku w sposób pełen goryczy, w wyniku sporu sądowego z obu stron. W ramach ugody zawartej kilka lat później Zappa zachował prawa własności do swojej pracy, a Herb Cohen przejął prawa własności do większości materiałów innych niż Zappa z Bizarre, Straight i DiscReet. W latach 1988 i 1989 nagrania Straight autorstwa Captain Beefheart, Alice Cooper, Tim Buckley, GTOs, Persuasions i Lord Buckley zostały krótko wydane ponownie na płytach CD i kasetach przez wytwórnię Enigma Retro.

Zappa zmarł w wieku 52 lat w 1993 roku. Cohen zmarł w wieku 77 lat w 2010 roku. Krążą plotki, że od początku lat 90-tych własność niektórych nagrań Straight stała się niejasna. Mogło to zapobiec dalszym reedycjom niektórych materiałów Straight. Jednak pod koniec lat 2000. niektóre z tych nagrań (takie jak Blue Afternoon i Starsailor Tima Buckleya oraz Lick My Decals Off Baby Captaina Beefhearta) zostały ponownie wydane na 180-gramowym winylu i udostępnione do sprzedaży w sklepie iTunes Store. Nie zostały jednak ponownie wydane na płytach CD. Chociaż nie zostało to oficjalnie stwierdzone, uważa się, że klauzula uniemożliwiająca ponowne wydanie tych albumów dotyczyła wyłącznie wydań na płytach CD, a nie innych formatów. Jednak utwory z nich zostały licencjonowane i pojawiły się na kompilacjach CD w ostatnich latach.

Albumy na listach przebojów

Trout Mask Replica	Captain Beefheart and His Magic Band	11.1969	21.UK
Lick My Decals Off, Baby	Captain Beefheart and His Magic Band	01.1971	20.UK
Pretties for you	Alice Cooper	06.1969	 193.US
Blue Afternoon	Tim Buckley	02.1970	 192.US