Willows

Willows była jedną z ważniejszych grup doo-wop z Harlemu a konkretnie 115 Street i Lenox
Avenue.Jej członkami byli:Tony Middleton (lider), Richie Davis (pierwszy tenor), bracia Ralph Martin (drugi tenor) i Joe Martin (baryton), Freddie Donovan (bas), i póżniej John Thomas "Scooter" Steele (bas).Zaczęli razem śpiewać jako nastolatkowie w 1952r przyjmując nazwę Dovers.
 

Grupa odbywała próby w domu Martinów razem z Bobby Robinsonem,który póżniej założył wytwórnię Red Robin i Doc Greenem ,póżniejszym założycielem Five Crowns.Gdy do grupy dołączył Middleton,trenujący wówczas boks,grupa zmieniła nazwę na Five Willows.Była pod wpływem prekursorów doo-wopu jak:Dominoes, Clovers, Orioles i Robins.Sammy Davis, Jr. załatwił im kontakt z Peterem Dorainem z wytwórni Abbey.Ten po przesłuchaniu grupy zaproponował im sesję w nowo powstałej wytworni Allen,której właścicielem był Victor Allen.
 

Plonem sesji były cztery single-My Dear Dearest Darling/Rock Little Francis ,Delores/All Night Long , The White Cliffs of Dover/ With These Hands i Love Bells /Please Bay ,wszystkie wydane w 1953r.Rok póżniej Allen odchodzi z muzycznego biznesu i zespół przenosi się do wytwórni Herald.Pracując pod okiem Ala Silvera nie potrafili ukryć rozczarowania,gdyż wytwórnia poświęcała swoją uwagę innym grupom-Turbans i Nutmegs.Ciągle jako Five Willows nagrali w 1954r tu dwie płyty-Baby, Come a Little Closer/ Lay Your Head on My Shoulder i So Help Me/Look Me in the Eyes.
 

Rok póżniej nawiązali kontakt z właścicielem wytwórni Melba,który zaprosił ich do studia ,gdzie nagrali singla Church Bells May Ring /Baby Tell Me na którym ,to ciekawostka na dzwonach rurowych grał Neil Sedaka.Nagranie to było jednym z najlepszych osiągnięć czarnej muzyki na rynku muzycznym.Na następnym singlu Do You Love Me/My Angel stronę B napisał Neil Sedaka.W tym też czasie Freddie Donovan zastąpił w zespole Steele'a.Za sprawą swojego pełnomocnika Abnera Greenberga opuszczają dotychczasową wytwórnię przenosząc się do wytwórni Carla Edelsona-Club Records.Owocem tej współpracy był jedyny singiel This is the End/ Don't Push, Don't Pull, Don't Shove z 1956r.
 

Pod koniec 1957r nagrywają dla Eldorado Records płytkę The First Taste of Love /Only My Heart .Kolejnym przystankiem była wytwórnia George Goldera,Gone gdzie zrealizowali nagranie Let's Fall in Love / Say Yeah już jako Tony Middleton and the Willows.W 1959r nagrywają dla Warwick i i Michelle nowe wersje swoich wcześniejszych nagrań.
 

W latach 60-tych Tony Middleton podjął karierę solową nagrywając dla ABC Paramount, Kapp, MGM, Saxony, Triumph, Alto, Big Top Afa, United Artists, Philips i Roulette.W 1972r był nominowany do nagrody Grammy za Don't Ever Leave Me.
 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
My Dear Dearest Darling/Rock Little Francis	5 Willows	.1953	-	-	Allen 1000	-
Delores/All Night Long	5 Willows	.1953	-	-	Allen 1002	[written by Nat Burton, Walter Kent]
The White Cliffs of Dover /With These Hands	5 Willows	.1953	-	-	Allen 1003	-
Love Bells /Please Bay	5 Willows	.1953	-	-	Pee Dee 290	[written by Wright, Davis, Martin, Steele, Martin]
Baby, Come a Little Closer/Lay Your Head on My Shoulder	5 Willows	07.1954	-	-	Herald 433	[written by R. Martin, Davis, Steel, Wright, J. Martin]
So Help Me /Look Me in the Eyes	5 Willows	11.1954	-	-	Herald 442	[written by C. Singleton, R. McCoy]
Church Bells May Ring /Baby Tell Me	Willows	04.1956	-	62[11]	Melba 102	[written by Williams/Craft]
Do You Love Me/My Angel	Willows	.1956	-	-	Melba 106	-
This is the End/Don't Push, Don't Pull, Don't Shove	Tony Middleton And The Willows	11.1956	-	-	Club 1014	[written by Dan Terry]
Little Darlin/My Angel	Willows	.1957	-	-	Melba 115	[written by Craft, Willows]
The First Taste of Love/ Only My Heart	Tony Middleton and The Willows	05.1957	-	-	Eldorado Eld 508	[written by Sid Jacobson, Lou Stallman]
Let's Fall in Love/Say Yeah	Tony Middleton and the Willows	.1957	-	-	Gone 5015	[written by Harold Arlen, Ted Koehler]
This is the End/Don't Push, Don't Pull, Don't Shove	Tony Middleton And The Willows	.1959	-	-	Michelle 501	[written by Dan Terry]
You / My Dear, Dearest Darling	Willows	.1960	-	-	Warwick 524	[written by Morty Craft]
It's Such A Shame / Tears In Your Eyes	Willows	08.1964	-	-	Heidi 103	[written by Taylor, Daryll][produced by Bert Keyes, Tom Dowd]
Sit By The Fire / Such A Night	Willows	12.1964	-	-	Heidi 107	[written by Lake, James][produced by Bert Keyes, Tom Dowd]

Tim Tam and The Turn-On's

Tim Tam and The Turn-On's to amerykański zespół rockowy z lat 60-tych. Pochodzili z Allen Park w stanie Michigan. W skład grupy wchodzili Rick Wiesend, Dan Wiesend, John Ogen, Don Grundman, Earl Rennie i Nick Butsicaris. 

  Grupa powstała podczas nauki w Allen Park High School. Nazwa grupy pochodzi od konia wyścigowego „Tim Tam” na Derby w Kentucky i popularnego w tamtym czasie zwrotu „Turn-On”. Zarządem kierował DJ CKLW-AM i WNIC-FM Johnny Williams, znany również jako Tom DeAngelo. Grupa nagrała single, w tym „Cheryl Ann”, „Kimberly” i „Don't Say Hi” (wszystkie dla Palmer Records), ale najbardziej znana jest z „Wait A Minute”, który według Billboardu osiągnął 76. miejsce na krajowej liście Billboard w 1966 r. i został wybrany na 40. miejsce w „The Top 100 of the ‘60s” przez północnoamerykańskich słuchaczy big8radio.com w 2019 r. „Wait a Minute” został nagrany w grudniu 1965 r. w United Sound Systems. Druga strona to instrumentalny utwór zatytułowany „Opelia”. 

Młoda grupa muzyczna The Satellites właśnie skończyła nagrywać swoje demo. Wszyscy byli pierwszoklasistami uczęszczającymi do Allen Park High School. Z Pioneer Studios The Satellites wydali dwa single: „I’ll Feel a Whole Lot Better” i „You Really Got a Hold on Me”. W tym czasie Dave Fero, Danny Tyrell i Frank Schiavulli grali z Timem Tamem i Turn-On's. Te dwa style połączyły się z sukcesem, a „Wait a Minute” przyniosło współczesne brzmienie rocka z doo-wop, które znalazło oddźwięk u dzieciaków. Główny wokalista Rick Wiesend (Tim Tam) wraz z wokalistami Dannym Wiesendem, Donem Grundmanem, Nickiem Butsicarisem, Johnem Ogenem i Earlem Rennie byli kluczem do popularności. 

Piosenka została wydana w lutym 1966 roku jako Palmer Records 5002. Sprzedała się w 30 000 egzemplarzy w pierwszym miesiącu od wydania. Frank został przesłuchany przez DJ-a WKNR Scotta Regana na temat partii perkusyjnej. Tim Tam & the Turn-On's wydali swój kolejny singiel „Cheryl Ann” jako hołd dla doo-wop. Na stronie B „Cheryl Ann” znalazła się piosenka „Seal it with a Kiss”. Niedługo po wydaniu „Cheryl Ann”, 13 czerwca 1966 roku, The Satellites udali się do United Sound Studios, aby nagrać demo „I Believe” i „Midnight Hour”. Demo to zostało zmiksowane przez Lesa Cooleya, który wkrótce miał być inżynierem dźwięku w „Persecution Smith” Boba Segera. Po wydaniu dema, The Satellites wygrali konkurs Talent Town stacji WXYZ-TV. Główną nagrodą była konsola stereo, którą postanowili trzymać w piwnicy Vargo, gdzie odbywali próby.

  Tim Tam i Turn-On's wydali trzy kolejne płyty 45-calowe w Palmer. Kiedy zespół się rozstał, Rick Wiesand porzucił nazwę Tim Tam na rzecz Ricka Reas, Rick Reason & Satellites wydali „I Feel So Bad” z „I'll Always Remember”, Mar-Vel 3300. Singiel został ponownie wydany w latach 70-tych z „Please Me” zastępującym oryginalną stronę B, „Please Me”, przy zachowaniu numeru wytwórni. „Please Me” był głównym singlem z „Two and Two are Four”, wydanym w 1965 roku jako Rick Reason and His 1965 Million Seller. 

  Rick zmarł 22 października 2003 roku na raka.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wait A Minute/Opelia	Tim Tam and The Turn-On's	08.1966	-	76[5]	Palmer 5002	[written by Rick Wiesend, Tom DeAngelo ][produced by Rick Wiesend, Tom DeAngelo]

Timetones

Timetones (lub Time Tones) byli grupą mieszanych ras, którą nazwał Irving Rose, właściciel słynnego sklepu płytowego Times Square w Nowym Jorku - co uczyniło grupę drugą, która pojawiła się na jego wytwórni płytowej „Times Square”. Celem Rose’a w przypadku jego wytwórni było posiadanie wytwórni płytowej poświęconej wyłącznie muzyce „doo wop”. Wydał ponad 50 singli w latach 1961–1964. 

 

Początkowo Rose chciał ponownie wydawać nagrania w swoich oryginalnych wytwórniach, co oczywiście byłoby trudne. Timetones wygrali konkurs na Times Square i w ten sposób stali się symbolem przedsięwzięcia Rose’a. Rose’owi pomagał autor tekstów rock and rollowych i założyciel wytwórni („Candelite Music”), a także był pracownikiem Times Square, gdzie zachęcił Rose’a do założenia własnej wytwórni doo wop.   Times Square – taki, jaki Bóg zamierzył dla sklepu płytowego!  

 

  Timetones nagrali trzy single dla Times Square. Po drodze wydali jeden singiel w wytwórni Atco. Grupa nagrywała również dla innej wytwórni - Relic - poświęconej R&B i była bezpośrednio zainspirowana inicjatywą Irvinga Rose’a. Relic został założony przez Eddiego Griesa, który prowadził własny sklep z płytami „Relic Rack” w Hackensack w stanie New Jersey. Gries zaczynał od sprzedaży 45-tek z bagażnika swojego samochodu, zanim zaczął pracować dla Sama Goody’ego.  Relic zrodził kolejne wytwórnie, w tym „The Golden Groups” i „The Golden Era Of Doowops” i nie tylko. Strona internetowa Relic przypomina nam, że termin „doo-wop” nie wszedł do powszechnego użycia aż do wczesnych lat 70.  Relic kupił sklep płytowy Times Square Record Store w 1965 roku wraz ze wszystkimi masterami wytwórni w 1965 roku, w związku z czym Timetones pojawili się w Relic. 

 

Timetones to Claude Smith, Tom DeGeorge, Roger LaRue, Glenn Williams i Tom Glozek.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
In My Heart/My Love	Timetones	05.1961	-	51[5]	Times Square 421	[written by Claude Smith,Clarence Johnson ]
Pretty, Pretty Girl (The New Beat)/I've Got A Feeling	Timetones	07.1961	-	106[3]	Atco 6201	[written by Glozek, Johnson]

Monotones

The Monotones to sześcioosobowa amerykańska grupa wokalna doo-wop działająca w latach pięćdziesiątych XX wieku. Uważani są za cud jednego hitu, ponieważ ich jedynym hitem był „ The Book of Love ”, który w 1958 roku zajął 5. miejsce na liście 100 najlepszych przebojów magazynu Billboard.

  Zespół Monotones powstał w 1955 roku, kiedy siedmiu oryginalnych wokalistów, mieszkańców osiedla Baxter Terrace w Newark w stanie New Jersey, zaczęło wykonywać covery popularnych piosenek. Byli to: główny wokalista Charles Howard Patrick (ur. 11 września 1938r - zm. 11 września 2020r) , pierwszy tenor Warren Davis (urodzony 1 marca 1939r -zm.  17 kwietnia 2016r) , drugi tenor George Malone (ur. 5 stycznia 1940r - zm. 5 października 2007r), wokalista basowy Frankie Smith (ur. 13 maja 1938r-zm. 26 listopada 2000r) , drugi wokalista basowy John Ryanes (ur. 16 listopada 1940r - zm. 30 maja 1972r) , baryton Warren Ryanes (ur. 14 grudnia 1937r-zm. 16 czerwca 1982r) , brat Charlesa Patricka, James, był pierwotnie członkiem, ale odszedł wkrótce po utworzeniu grupy. John Ryanes i Warren Ryanes również byli braćmi.  

Wszyscy zaczęli śpiewać w chórze baptystów New Hope pod dyrekcją Cissy Houston, spokrewnionej z braćmi Patrickami. Grupa rozpoczęła karierę występem w 1956 roku w programie telewizyjnym Teda Macka Amateur Hour, zdobywając pierwszą nagrodę za wykonanie utworu „Zoom” zespołu Cadillacs. Niedługo potem Charles Patrick słuchając radia, usłyszał reklamę pasty do zębów Pepsodent zawierającą zdanie „Zastanawiam się, gdzie podział się żółty”. Stamtąd wpadł na pomysł wersu „Zastanawiam się, zastanawiam się, zastanawiam się kto!, który napisał księgę miłości”, później przekształcił go w piosenkę z Davisem i Malone. We wrześniu 1957 nagrali „The Book of Love”, który ukazał się nakładem wytwórni Mascot w grudniu tego samego roku. Mała wytwórnia płytowa nie mogła poradzić sobie z jej popularnością i w lutym 1958 roku została wznowiona w wytwórni Argo, zależnej Chess Records. Stało się hitem, ostatecznie osiągając 3. miejsce na liście Billboard R&B i 5. miejsce na liście przebojów pop. Płyta sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy. Osiągnął także 5. miejsce w Australii; w Wielkiej Brytanii hitem była wersja coverowa zespołu The Mudlarks. 

 The Monotones nagrali serię nowatorskich kontynuacji, w tym „Zombi” i „The Legend of Sleepy Hollow”, ale nie odniosły one sukcesu. The Monotones rozwiązali się w 1962 roku. Po rozpadzie członkowie, którzy przeżyli, kilkakrotnie spotykali się, aby wznowić „Book of Love”. John Ryanes zmarł w 1972 roku w wieku 31 lat, a jego brat Warren zmarł w 1982 roku. W 1994 r. w skład Monotones wchodzili Frankie Smith, George Malone, Carl Foushee, Bernard Ransom, Bernard Brown (zm. w 2009 r. w wieku 62 lat) i Victor Hartsfield. Frankie Smith zmarł w 2000 r., a George Malone w 2007 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Book Of Love/You Never Loved Me	Monotones	05.1958	-	5[18]	Argo 5290	[written by Charles Patrick,George Malone,Warren Davis ][3[11].R&B Chart]

Chords [doo-woop]

The Chords to amerykańska grupa wokalna doo-wop, założona w 1951 roku w Bronksie w stanie Nowy Jork, znana z napisanego przez siebie hitu „Sh-Boom” z 1954 roku.Jest to jedyna stworzona przez nich piosenka, która osiągnęła popularność głównego nurtu. 

 

 Grupę założyli przyjaciele z liceum mieszczącego się w Bronksie w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Początkowymi członkami byli bracia Carl i Claude Feasterowie, a także Jimmy Keyes, Floyd McRae, William Edwards, przy wsparciu pianisty Ruperta Brankera. The Chords byli jednym z pierwszych zespołów, które podpisały kontrakt z Cat Records, wytwórnią zależną Atlantic Records. 

 

 Ich debiutanckim singlem była doo-wopowa wersja piosenki Patti Page „Cross Over the Bridge”, a wytwórnia niechętnie pozwoliła na umieszczenie na stronie B numeru napisanego przez Chords. Tym utworem był „Sh-Boom”, który szybko stał się bardziej popularny. Płyta dotarła do pierwszej dziesiątki amerykańskiej listy przebojów muzyki pop, co było wówczas wyjątkowym wydarzeniem w przypadku numeru R&B Utwór został nagrany przez The Crew-Cuts, dzięki czemu utwór znalazł się na szczytach list przebojów, prawdopodobnie rejestrując pierwszą amerykańską płytę rock and rolla numer jeden.  

 

Entuzjazm, jaki fani doo-wop żywili dla muzyki Chords, osłabł, gdy Gem Records stwierdziło, że jedna z grup w jej składzie nazywa się Chords; w konsekwencji grupa zmieniła nazwę na Chordcats. Ich sukces był jednorazowy, ponieważ kolejne wydawnictwa, w tym „Zippity-Zum”, nie znalazły się na listach przebojów. Seria zmian personalnych i nagrania w różnych wytwórniach nie wzbudziły ponownie zainteresowania opinii publicznej.

 

  Oryginalni członkowie Carl Feaster, prowadzący (ur. 14 września 1930r - zm. 10 stycznia 1981r); Claude Feaster, baryton (ur. 23 września 1933r -zm.  listopad 1978r); Jimmy Keyes, pierwszy tenor (ur. 22 maja 1930r - zm. 22 lipca 1995r) ;Floyd „Buddy” McRae, drugi tenor (ur, 1 października 1927r - zm.19 marca 2013r); William „Ricky” Edwards, bas (zm. 1964r) Pianista Rupert Branker został zamordowany 3 lipca 1961 roku. Floyd McRae, ostatni żyjący pierwotny członek, zmarł 19 marca 2013 roku w domu opieki w Bronksie w wieku 85 lat.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sh-Boom/Little Maiden	Chords	07.1954	-	5[16]	Cat 104	[written by Keyes, Feaster, McRae, Edwards][2[15].R&B Chart]]