Urge Overkill

 Urge Overkill - amerykański zespół grający alternatywnego rocka. Grupa powstała w Chicago.

W jej skład wchodzą Nathan "Nash Kato" Katruud (wokalista, gitarzysta) oraz Eddie "King" Roeser (wokalista, gitarzysta, gitarzysta basowy). Ich cover piosenki Neila Diamonda "Girl, You’ll Be a Woman Soon" został wykorzystany w filmie "Pulp Fiction" i stał się wielkim hitem w 1994 roku.
Katruud i Roeser poznali się na uniwersytecie w 1985 roku. Uformowali wówczas wraz z perkusistą Patem Byrnem grupę Urge Overkill i przy udziale współlokatora Katruuda, Steve’a Albiniego, zrealizowali EPkę "Strange, I...". Wkrótce wypuścili pełną płytę zatytułowaną "Jesus Urge Superstar".
 

Ich kolejna produkcja "Americruiser" reprezentowała drastyczną zmianę stylu. Nowym perkusistą w zespole został Jack "Jaguar" Watt z Baron Lesh. Kolejny album "The Supersonic Storybook" został wydany w 1991 roku, kiedy to na miejsce Jaguara wszedł Blackie Onassis. Po wspólnych występach z Nirvaną oraz Pearl Jam, Urge Overkill powrócili do studia, by w 1992 roku nagrać kolejną EPkę "Stull". Kompozycja ta zawierała single "Girl, You’ll Be a Woman Soon" oraz "Goodbye to Guyville".
 

Następnie zespół podpisał kontrakt z wytwórnią "Geffen Records". Po złych recenzjach wytwórni, muzycy przyłączyli się do "Butcher Brothers", wydając w 1993 roku album "Saturation". Krążek zyskał sporo pochlebnych recenzji. Kiedy Quentin Tarantino wykorzystał ich piosenkę w filmie "Pulp Fiction", kawałek wskoczył na listę "Billboard Top 100".
 

Kolejny album "Exit the Dragon", zrealizowany został w 1995 roku. Singlem promującym krążek był "The Break". W 1997 roku z pierwotnego składu formacji pozostali już jedynie Katuud i Roeser. Po dłuższej przerwie zespół powrócił w 2004 roku z albumem "Live at Macwells 2/5/04".

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sister Havana	Urge Overkill	08.1993	67[2]	-	Geffen GFS 51	[written by Urge Overkill (Nash Kato/Eddie King Roeser/Blackie Onassis) ][produced by Butcher Brothers ]
Positive Bleeding	Urge Overkill	10.1993	61[2]	-	Geffen GFS 57	[written by Urge Overkill (Nash Kato/Eddie King Roeser/Blackie Onassis) ][produced by Butcher Brothers ]
Girl, You'll Be a Woman Soon	Urge Overkill	11.1994	37[9]	59[11]	MCA MCSTD 2024	[written by Neil Diamond ][produced by Urge Overkill/Mark Kramer ][piosenka z filmu "Pulp fiction"]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Saturation	Urge Overkill	09.1993	-	146[9]	Geffen 24 529	[produced by Butcher Bros., Andy Kravitz]
Exit the Dragon	Urge Overkill	10.1995	88[2]	129[1]	Geffen 24 818	[produced by Butcher Bros.]

Billy Butler

Billy Butler (ur. jako William E. Butler; 7 czerwca 1945r -zm. 31 marca 2015r) był amerykańskim
wokalistą soulowym i autorem tekstów, działającym w latach 60-tych i 70-tych XX wieku. Urodził się w Chicago w stanie Illinois. Jego starszy brat, Jerry, również był piosenkarzem i autorem tekstów, w którego zespole Billy grał na gitarze. 

Billy Butler założył zespół wokalny The Enchanters w liceum. Pierwsze nagrania zrealizował dla Okeh Records w 1963 roku, a jego producentem był początkowo Curtis Mayfield, a później Carl Davis. Na wczesnych nagraniach wspierał go zespół The Chanters, przemianowany na The Enchanters; pozostałymi członkami byli Errol Batts i Jesse Tillman. 

Jego pierwszym i największym hitem był utwór „I Can't Work No Longer” z 1965 roku, który osiągnął 6. miejsce na liście przebojów Billboard R&B Singles w USA i 60. miejsce na liście Billboard Hot 100. Zespół rozpadł się w 1966 roku, a po niewielkim solowym hicie „The Right Track” opuścił Okeh.Utwór „The Right Track” zajmuje 11. miejsce na liście Northern Soul Top 500.

 Później założył nowy zespół Infinity z Battsem, Larrym Wade’em i Phyllis Knox. Mieli na koncie trzy niewielkie przeboje R&B: „Get on the Case” (41. miejsce na liście R&B, Fountain Records, 1969), „I Don't Want to Lose You” (Memphis Records, 37. miejsce na liście R&B, 1971) i „Hung Up on You” (Pride Records, 48. miejsce na liście R&B, 1973).Pisał również piosenki dla swojego brata, a także dla takich muzyków jak Major Lance i Gene Chandler.

  Billy Butler zmarł w 2015 roku w wieku 69 lat w swoim rodzinnym Chicago.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Found True Love/Lady Love	Billy Butler And The Four Enchanters	11.1963	-	134[1]	OKeh 7178	[written by W. E. Butler, Curtis Mayfield][produced by Carl Davis]
Gotta Get Away/I'm Just A Man	Billy Butler And The Enchanters	05.1964	-	101[5]	OKeh 7192	[written by C. Mayfield][produced by Carl Davis][38[3].R&B; Chart]
Can't Live Without Her/My Heart Is Hurtin'	Billy Butler And The Chanters	09.1964	-	130[1]	OKeh 7201	[written by W. E. Butler][produced by Carl Davis, Curtis Mayfield]
Nevertheless/My Sweet Woman	Billy Butler And The Chanters	12.1964	-	102[4]	OKeh 7192	[written by C. Mayfield][produced by Carl Davis, Curtis Mayfield ]
I Can't Work No Longer/Tomorrow Is Another Day	Billy Butler And The Chanters	07.1965	-	60[6]	OKeh 7221	[written by C. Mayfield][produced by Carl Davis][6[11].R&B; Chart]
(I've Got A Feeling) You're Gonna Be Sorry/(You Make Me Think) You Ain't Ready	Billy Butler	09.1965	-	103[6]	OKeh 7227	[written by C. Mayfield][produced by Carl Davis]
Right Track/Boston Monkey	Billy Butler	07.1966	-	-	OKeh 7245	[written by J. Jones][produced by Carl Davis, Gerald Sims][24[13].R&B; Chart]
Get On The Case/ Keep It To Yourself	Infinity [Billy Butler]	11.1969	-	-	Fountain 1102	[written by Johnny Jones, Cal Carter, James Blumenberg ][produced by Cal Carter, Billy Butler][41[3].R&B; Chart]
I Don't Want To Lose You/Free Yourself	Billy Butler And Infinity	05.1971	-	-	Memphis 103	[written by B. Butler, L. Wade, T. Callier][37[6].R&B; Chart]
Hung Up On You/(What Do You Do) When Your Baby's Gone	Billy Butler And Infinity	04.1973	-	-	Pride 1026	[written by Errol Batts, Larry Wade][produced by Billy Butler, James Blumenberg][48[2].R&B; Chart]

Steelers

Steelers byli wokalną grupą R&B/soul z Chicago działającą od lat 60-tych do początku lat 80-tych. Grupę tworzyli członkowie F. Allen, Leonard Truss, Wales Wallace oraz bracia Alonzo Wells, George Wells i Wes Wells, który był głównym wokalistą. Grupa skupiała się na szybkim śpiewie harmonijnym.

  Steelers zostali utworzeni w Chicago West Side w 1965 roku.W tym samym roku wydali swoją pierwszą płytę w wytwórni Glow Star. W 1966 roku wydali drugi singiel, ale oba sprzedawały się słabo. Następnie podpisali kontrakt z lokalną wytwórnią Crash Records z Chicago, ale sukces sprzedażowy nadal ich omijał i Crash zakończył działalność w 1967 roku. Nagrali utwór napisany przez Wesa Wellsa i producenta Ala Smitha zatytułowany „Get It From the Bottom”, który został wydany w całym kraju przez Date Records.Przerodziło się to w niewielki przebój R&B (#46) i pop (#56) na listach przebojów Billboard począwszy od grudnia 1969 roku.

  Steelers nie mieli żadnych dalszych hitów, ale kontynuowali występy i nagrywali płyty aż do końca lat 80-tych. Gdy płyta zaczęła zyskiwać popularność na listach przebojów, nazwa zespołu przykuła uwagę mediów w Pittsburghu, siedzibie Pittsburgh Steelers.Robert Pruter wyraził opinię, że „grupa nigdy nie nagrała naprawdę złej płyty”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Get It From The Bottom/I'm Sorry	Steelers	11.1969	-	56[6]	Date 1642	[written by A. Smith, L. Smith, W. Wells][produced by Calvin Carter, Al Smith][46[2].R&B Chart]

Chief Records

Chief Records, wraz ze spółkami zależnymi Profile i Age, była niezależną wytwórnią płytową działającą od 1957 do 1964 roku. Najbardziej znana z nagrań chicagowskich artystów bluesowych Elmore'a Jamesa, Juniora Wellsa, Magica Sama i Earla Hookera, wytwórnia miała zróżnicowany skład i obejmowała artystów R&B Lillian Offitt i Ricky'ego Allena. 

 Chief Records została założona w Chicago w 1957 roku przez Mela Londona, 25-letniego przedsiębiorcę R&B.London pełnił funkcję producenta i napisał kilka najbardziej znanych piosenek wytwórni. Earl Hooker, jeden z najbardziej cenionych gitarzystów bluesowych swojej epoki, był ważnym współpracownikiem wytwórni. Współpracował ściśle z Londonem i „był zaangażowany w ponad tuzin sesji nagraniowych, a jego gra była prezentowana na około czterdziestu tytułach i dwudziestu pięciu singlach, z których tuzin został wydany pod jego własnym nazwiskiem, reszta została przypisana Juniorowi Wellsowi, A.C. Reedowi, Lillian Offitt i Ricky'emu Allenowi”.

 Wśród nagrań Hookera znajduje się kilka instrumentalnych utworów na gitarę slide, w tym singiel Age z 1961 roku „Blue Guitar”, który Muddy Waters później dograł wokalem i zatytułował „You Shook Me”. „Little by Little”, napisany przez Mela Londona, był hitem Juniora Wellsa, osiągając 23. miejsce na liście Billboard R&B w 1960 roku. Wells kontynuował występy i nagrywał kilka swoich piosenek dla Chief i Profile („Messin' with the Kid”, „Come on in This House” i „It Hurts Me Too”) w trakcie swojej kariery. 

 „Cut You Loose”, kolejna kompozycja London, była hitem Ricky'ego Allena; piosenka osiągnęła numer 20 w 1963 roku. Oprócz Wellsa, Allen miał najwięcej singli na tej wytwórni (wszystkie w Age). Podobnie jak wiele niezależnych wytwórni bluesowych na początku lat 60-tych, Chief zmagał się z problemami finansowymi. Pierwszymi, które zakończyły działalność, były wytwórnie Chief i Profile; ostatecznie wytwórnia Age została zamknięta w 1964 roku, a firma zbankrutowała.

  Podczas siedmiu lat działalności Chief/Profile/Age wydało około 80 singli (wliczając reedycje) od około 37 artystów. Później różne single (wliczając reedycje) artystów Chief zostały wydane przez All-Points Records, Mel/Mel-Lon Records, Bright Star Records i Starville Records, ale żaden z nich nie miał takiego wpływu jak oryginały.

Kay Armen

Armenuhi Manoogian (ur. 2 listopada 1915r - zm. 3 października 2011r), lepiej znana pod pseudonimem scenicznym Kay Armen, była amerykańsko-ormiańską piosenkarką popularną w latach 40. i 50-tych XX wieku.Jej kariera w show-biznesie trwała prawie sześć dekad; pracowała na scenie, w radiu, telewizji i filmie. Napisała wiele piosenek, występowała w klubach nocnych i nagrała wiele płyt. 

 

 Armen urodziła się w Chicago, Illinois. Jej ojciec, Robert Manoogian, Sr., był profesjonalnym wrestlerem znanym jako Bob Monograph. Po raz pierwszy pojawiła się w radiu WSM w Nashville, Tennessee, występując w 12 programach tygodniowo. W 1947 roku miała swój własny cotygodniowy 15-minutowy program zatytułowany Kay Armen-Songs w NBC-Blue.

 

 Wystąpiła w wielu rolach, zwłaszcza w sitcomie NBC z 1959 roku Love and Marriage oraz na ekranie w musicalu Metro-Goldwyn-Mayer Hit the Deck z 1955 roku i filmie Hey, Let's Twist! z 1961 roku. Była również autorką piosenek, w tym „Be Good to Yourself”, „My Love and I” i „It's a Sin to Cry Over You”.

 

  Robert Manoogian Jr. (ur.4 stycznia 1918r - zm. 3 kwietnia 2002r), jej młodszy brat, był amerykańskim profesjonalnym wrestlerem, który był najbardziej znany ze swojej współpracy z National Wrestling Alliance w latach 40-tych jako Bobby Managoff. Kay Armen zmarła w 2011 roku w Nowym Jorku w wieku 95 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ha! Ha! Ha! (Chella Lla!)/Till	Kay Armen	12.1957	-	91[1]	Decca 30474	[written by S. Taccani, Al Hoffman, Dick Manning]

Smash Records

 Smash Records to oddział wytwórni Mercury utworzony w marcu 1961r i powierzony Shelby Singletonowi.Pierwotnie zamierzano skupić się na wydawaniu muzyki country,również płyt młodzieżowych idoli tak obcych duchowi wytworni-matki preferujacej pop i muzykę w wykonaniu orkiestr.Gdy Mercury został stowarzyszony z holenderską wytwórnią Phillips pod koniec 1961r,a Fontana zajęła się międzynarodowym repertuarem,przed Smash otworzył się rynek płyt z rock'n'rollem,rhythm'n'bluesem, jazzem i nnymi różnorodnymi stylami jak instrumentalna muzyka taneczna czy soundtracki.Ale pod kierunkiem Singletona miała być przede wszystkim wytwórnią country,a wylansowane w początkowym okresie hity rock'n'rollowe wykonywane były w wiekszości przez muzyków country.

 

Seria singli S-1700 była wypełnieniem kontraktu Mercury tłoczenia singli dla innych wytwórni.Pierwszy singiel z tej serii instrumentalny utwór Mus-Twangs z "Loch Lommond"/"Marie" [Nero S-1700, nagrany 14 marca 1961r].Do połowy 1963r tłoczono single głownie dla innych wytwórni niż Smash,a więc:Ensign, Sure, Rich, Ramco, Fontana, EM, USA, Pioneer, Angie, Dante, i Hallway.Pierwszym wydanym pod szyldem Smash singlem był "That's the Way We Love"/"Prison Break" [S-1701] w wykonaniu Paramours z sesji w lutym 1961r.W grupie tej występował Bill Medley, który póżniej został członkiem Righteous Brothers.Drugi, "I'm a Fool to Care" wydany pierwotnie dla JIN był dziełem Joe Barry'ego młodego wokalisty z Luizjany nazywanego często klonem Fatsa Domino.Kolejny jego hit to cover piosenki Pioneers z 1940r -"Teardrops in My Heart".
 

Kilka miesięcy po sukcesie "I'm a Fool to Care" ,grupa Rick and the Keens z Wichita Falls z Teksau dostarcza kolejnego przeboju wytwórni w postaci singla "Peanuts",remake'u nagrania Little Joe and the Thrillers.Latem tego samego roku wytwórnia doczekała się hitu #1 na liście Billboard za sprawą nagrania "Wooden Heart" w wykonaniu Joe Dowella.Piosenka pochodziła z filmu Elvisa Presley'a z 1960r.Kolejne jego przeboje wydane dla Smash to "The Bridge of Love" [Smash 1717] #50, następnie "A Kiss for Christmas" z grudnia 1961r.Dowell miał honor być pierwszym artystą ,który wydał album dla Smash.W tym okresie dużej aktywności na listach przebojów wydawano też single innych wykonawców jak:Hayden Sisters, Kitty Ford, Danny Jordan, Cadillacs, Billy Deaton, Spirals, Viceroys, Howard Crockett, Bachelors, Little Ellen, i Bonnie Charles.
 

Rok 1962 wytwórnia rozpoczyna innym #1,"Hey! Baby" Bruce Channela,jeszcze jednego nabytku Singletona z obszaru Teksasu i Luizjany nagrywającego wcześniej dla LeCam, z Delbertem McClintonem na harmonijce ustnej.Jego longplay Hey! Baby był pierwszym albumem Smash,który trafił na listy przebojów.Zdążył jeszcze w 1962r wylansować "Number One Man" [Smash 1752] i "Come on Baby",by w 1964r powrócić do Le Cam.
 

Kolejnym dostarczycielem przebojów był pochodzący z Teksasu,Dickey Lee.W Bradley Recording Studio w Nashville ,7 marca 1962r nagrał klasyczny utwór z gatunku "tragedy", "Patches",który wspiął się na 6 miejsce Hot 100 Singles.Kolejne sukcesy Lee to "I Saw Linda Yesterday" i "Don't Wanna Think About Paula" wydany wiosną 1963r.Inni nagrywający w 1962r dla Smash artyści,ale bez sukcesów na listach bestsellerów to Lee Hazelwood, Bobby Hebb, Nini Rosso, Buddy Lucas, Johnny Bond, Pee Wee Crayton, Don Helms, Richard Berry, i Ray Smith.
 

W 1963r Smash miała nowe żródło sukcesów w swoich rękach.Grupa Angels nagrywająca wcześniej z sukcesami dla Caprice wylansowała kolejny hit #1,"My Boyfriend's Back",stając się czołowym przedstawicielem nowego stylu tzw. "girl group".Następne single "I Adore Him" #25 i "Thank You and Goodnight" #84 na jesieni 1963r. Trzeci kolejny singiel, "Wow Wow Wee (He's the Boy For Me)" [ #41] zamknął ich karierę na listach przebojów .
 

W końcu 1963r Smash pozyskała kolejną dziewczęcą grupę Caravelles,którą stanowiły dwie śpiewające biuralistki z Londynu,która wylansowała duży przebój "You Don't Have to Be a Baby to Cry" .W 1964r wytwórnia podpisała kontrakt z Jerry Lee Lewisem,rok póżniej trafili do niej Roger Miller i Charlie Rich.Swój epizod w tej wytwórni miał James Brown,który nagrał dla niej kilka średnio udanych singli jak,"Caledonia" .W maju 1964r lansuje swój jedyny przebój "My Boy Lollipop" .Swoje jedyne przeboje w Stanach Zjednoczonych dla Smash nagrała grupa Walker Brothers,a były to "Make It Easy on Yourself" i "The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)".W 1966r Left Banke,kwintet z Brooklynu nagrał dla Smash "Walk Away Renee" [#5],a w następnym roku "Pretty Ballerina" i "Desireé".Okres 1966 i początku 1967r to zastój w pozyskiwaniu nowych talentów.Sytuacja się polepszyła za sprawą Jay and the Techniques grupy z Pennsylvanii ,której debiutancki singiel "Apples, Peaches, Pumpkin Pie" wdrapał się na 6 pozycję listy Billboard.

Wytwórnia w tym okresie aż do 1970r egzystowała dzięki hitom Rogera Millera i Jerry Lee Lewisa.Po tym jak Mercury został wchłonięty przez PolyGram w latach 80-tych,Smash działała przez krótki czas jako wytwórnia country.

Albumy na liście przebojów Billboard

MGS 27008/SRS 67008 - Hey! Baby (And 11 Other Songs About Your Baby) - Bruce Channel [1962] ( #114) MGS 27020/SRS 67020 - The Tale of Patches and 11 Other Songs That Tell A Story - Dickey Lee with the Stephen Scott Singers [1962] ( #50) MGS 27021/SRS 67021 - Bill Justis Plays 12 Big Instrumental Hits - Bill Justis [1962] ( #94) MGS 27030/SRS 67030 - Bill Justis Plays 12 More Big Instrumental Hits - Bill Justis [1963] ( #89) MGS 27039/SRS 67039 - My Boyfriend's Back - Angels [1963] ( #33) MGS 27044/SRS 67044 - You Don't Have to Be a Baby to Cry - Caravelles [1964] ( #127) MGS 27049/SRS 67049 - Roger and Out - Roger Miller [1964] ( #37) MGS 27053/SRS 67053 - Forever - Pete Drake & His Talking Steel Guitar [1964] ( #85) MGS 27054/SRS 67054 - Showtime - James Brown & His Orchestra [4/64] ( #61) MGS 27055/SRS 67055 - My Boy Lollipop - Millie Small (The Blue Beat Girl) [1964] ( #132) MGS 27056/SRS 67056 - The Greatest Live Show On Earth - Jerry Lee Lewis [1964] ( #71) MGS 27061/SRS 67061 - The Return of Roger Miller - Roger Miller [1/65] ( #4) MGS 27068/SRS 67068 - The 3rd Time Around - Roger Miller [1965] ( #13) MGS 27072/SRS 67072 - James Brown Plays James Brown: Today and Yesterday - James Brown [10/65] ( #42) MGS 27073/SRS 67073 - Golden Hits - Roger Miller [1965] ( #6) MGS 27083/SRS 67083 - Double Shot (of My Baby's Love) - Swingin' Medallions [1966] ( #88) MGS 27088/SRS 67088 - Walk Away Renee/Pretty Ballerina - Left Banke [2/67] ( #67) MGS 27095/SRS 67095 - Apples, Peaches, Pumpkin Pie - Jay & the Techniques [1967] ( #129) SRS 67115 - Mendocino - Sir Douglas Quintet [1969] ( #81)

Hity na liście przebojów Billboard

Smash 1702 Joe Barry I'm A Fool To Care/ I Got A Feeling 1961 24[12] Smash 1710 Joe Barry Teardrops In My Heart/ For You Sunshine 1961 63[5] 1961 Joe Dowell Wooden Heart / Little Bo Peep S-1708 1[1][16] 1962 Joe Dowell Little Red Rented Rowboat / The One I Left For You 1759 23[9] 1962 Dickey Lee Patches / More or Less 1758 6[14] 1962 Dickey Lee I Saw Linda Yesterday 1791 14[12] 1962 Bruce Channel Hey! Baby / Dream Girl 1731 1[3][15] [gold] 1962 Bruce Channel Number One Man / If Only I Had Known S-1752 52[7] 1963 Caravelles You Don't Have to Be a Baby to Cry MGS 27044 3[13] 1964 Caravelles Have you ever been lonely 1869 94[4] 1963 The Angels My Boyfriend's Back MGS-27039 1[3][14] 1963 The Angels I Adore Him / Thank You and Goodnight 1854 25[7] 1964 The Angels Wow Wow Wee (He's the Boy for Me) / Snowflakes and Teardrops 1870 41[7] 1964 Roger Miller Do-Wacka-Do 1947 31[8] 1964 Roger Miller Dang Me MGS 27049 7[11] 1965 Roger Miller King of the Road / Atta Boy, Girl S-1965 4[13][gold] 1965 Roger Miller Engine Engine #9 / The Last Word in Lonesome Is Me S-1983 7[9] 1965 Roger Miller One Dyin' and A Buryin' / It Happened Just That Way S-1994 34[7] 1965 Roger Miller Kansas City Star / Guess I'll Pick Up My Heart (And Go Home) S-1998 31[7] 1965 Roger Miller England Swings / Good Old Days S-2010 8[11] 1964 James Brown Caldonia / Evil S-1898 95[2] 1964 James Brown The Things I Used to Do / Out of the Blue S-1908 99[1] 1964 James Brown Out of Sight / Maybe the Last Time S-1919 24[10] 1964 Jerry Lee Lewis High Heel Sneakers / You Went Back on Your Word S-1930 91[1] 1966 The Walker Brothers The Sun Ain't Gonna Shine Anymore 67082 13[9] 1965 The Walker Brothers Make it easy on yourself 2009 16[10] 1966 The Swingin' Medallions Double Shot (Of My Baby's Love) SRS 67083 17[13] 1966 The Left Banke Walk Away Renee / I Haven't Got the Nerve S-2041 5[13] 1966 The Left Banke Pretty Ballerina / Lazy Day S-2074 15[10] 1967 Jay & the Techniques Apples, Peaches, Pumpkin Pie / Stronger Than Dirt S-2086 6[17] 1967 Jay & the Techniques Keep the Ball Rollin' / Here We Go Again S-2124 14[12] 1968 Jay & the Techniques Strawberry Shortcake / Still (In Love With You) S-2142 39[6] 1969 Sir Douglas Quintet Mendocino 2191 27[15]

 

Constellation Record

Wytwórnia płytowa Constellation Record została założona w sierpniu 1963 roku w Chicago, Illinois przez Ewarta Abnera, po tym jak został zwolniony ze stanowiska prezesa wytwórni Vee Jay. Constellation mieściło się przy 1421 South Michigan Avenue i wydawało muzykę rhythm and blues oraz gospel. Wytwórnia była spółką zależną Dart Record Sales Corporation, którą Abner założył w 1962 roku. Firma miała trzech właścicieli. Oprócz Abnera, który był prezesem, William E. „Bunky” Sheppard był wiceprezesem, a Art Sheridan sekretarzem. Art Sheridan był właścicielem legendarnej wytwórni Chance na początku lat 50-tych, a nagrania dokonane przez Flamingos, Moonglows i innych w wytwórni Chance zostały ponownie wydane na albumach w wytwórni Constellation . 

Gene Chandler był najważniejszym artystą w wytwórni Constellation Label. Bunky Sheppard miał Gene Chandlera na podstawie osobistego kontraktu i wydawał swoje nagrania przez Vee Jay, gdy Abner opuścił Vee Jay, Sheppard również odszedł i sprowadził Chandlera do Constellation. Sheppard sprowadził również Dee Clarka z Vee Jay do Constellation, ale Clark nie miał żadnych znaczących krajowych hitów w Constellation. Constellation został również dystrybutorem wytwórni Ace Record z Jackson w Mississippi, ale Ace nie miała żadnych znaczących hitów w tym okresie (chociaż Constellation wydało wcześniejsze hity Ace na albumie kompilacyjnym). 

Gdy pierwsze dwa wydawnictwa Gene Chandlera w Constellation, wyprodukowane przez Shepparda, okazały się klapami, Sheppard sprowadził Carla Davisa, aby go wyprodukował. Jego trzecim wydawnictwem był napisany przez Curtisa Mayfielda klejnot „Think Nothing About It”, który zajął 28. miejsce w rankingu Cashbox R&B. W czerwcu 1964 r. kolejny utwór Mayfielda, „Just Be True”, zajął 4. miejsce i utrzymywał się na listach przebojów przez 16 tygodni. W 1965 roku Chandler miał przeboje „You Can't Hurt Me No More,” „Nothing Can Stop Me,” „(Gonna Be) Good Times,” „Rainbow 65,” i „Here Comes the Tears”. 

 Chociaż niewiele singli wydanych przez Constellation znalazło się na listach przebojów w całym kraju, wiele z nich było granych w największych stacjach Chicago Top-40 tamtych czasów, zwłaszcza w WLS. Takie utwory jak „Uncle Willie Time” Bobby'ego Millera [Constellation 111], „Sugar Over You” Carol Vegi [Constellation 121] i „Island of Love” Sheppards [Constellation 123] znalazły się na listach przebojów WLS. Na listach przebojów WLS w 1964 roku znalazł się również krótki, brytyjsko brzmiący singiel „Beatle Time” Livers [Constellation 118]. 

The Livers byli grupą znaną jako Chicagoans, w skład której wchodzili Jimmy Holvay i Gary Beisber, znani autorzy piosenek i wykonawcy na scenie młodzieżowej Chicago w połowie lat 60-tych. Holvay i Beisber później napisali wiele hitów dla Buckinghams („Kind of a Drag,” „Susan,” „Don't You Care,” „Hey, Baby, They're Playing Our Song,” itd.) i byli siłą napędową zespołu The Mob, który miał kilka   płyt  country w latach 70-tych. Warto również zwrócić uwagę na singiel Nolana Chance'a „If He Makes You (He Can Take You)” [Constellation 144], który wzbudził zdziwienie wielu stacji radiowych zastanawiających się, czy go puszczać. Ze względu na niewielką liczbę artystów w Constellation, firma była narażona na upadek, jeśli nie była w stanie stale produkować hitów. 

Kiedy Chandler wpadł w posuchę w 1966 roku, Constellation zbankrutowało. Głównym atutem wytwórni był kontrakt Gene'a Chandlera, który został sprzedany Chess Records, chociaż Chandler marniał w Chess/Checker. Dopiero gdy Chandler przeszedł do Mercury w 1970 roku, zaczął znowu mieć hity [np. „Groovy Situation”]. Dee Clark nigdy więcej nie miał hitów na listach przebojów. Abner stanął na nogi, obejmując stanowisko prezesa Motown, podczas gdy Sheppard przeprowadził się na zachodnie wybrzeże i produkował płyty dla 20th Century Fox i innych.  

Single na listach przebojów 

Soul hootenanny Pt.1/Pt.2	Gene Chandler	05.1964	 92.US
Just be true/A song called soul	Gene Chandler	07.1964	 19.US
Bless our love/London town	Gene Chandler	09.1964	 39.US
What now/If you can't be true[Find a part time love]	Gene Chandler	12.1964 40.US
You can't hurt me no more/Everybody let's dance	Gene Chandler	03.1965	 92.US
Nothing can stop me/The big lie	Gene Chandler	04.1965	 18.US
(Gonna Be) Good Times/No one can love you [Like i do]	Gene Chandler	08.1965	 92.US
Here come the tears/Soul hootenanny Pt.2	Gene Chandler	09.1965	 102.US
Rainbow '65 Part.I/Part. II	Gene Chandler	11.1965	 69.US
[I'm just a] Fool for you/Buddy ain't it a shame	Gene Chandler	03.1966	 	88.US
Crossfire time/I'm Going Home	Dee Clark	11.1963	 92.US
Heartbreak/Warm Summer Breezes	Dee Clark	08.1964	 119.US
T.C.B./It's Impossible	Dee Clark	01.1965	 	132.US

Gene Krupa

Eugene Bertram Krupa (ur. 15 stycznia 1909r w Chicago, zm. 16 października 1973r w Nowym Jorku) - amerykański perkusista jazzowy polskiego pochodzenia, lider big-bandu, kompozytor, wczesny reprezentant stylu swing. Uchodzi za jednego z najlepszych perkusistów jazzowych wszech czasów.


Był najmłodszym z dziewięciorga dzieci Anny (z domu Osłowski) i Bartłomieja Krupa. Gene Krupa urodził się w Chicago, Illinois. Bartłomiej był polskim imigrantem urodzonym we wsi Łęki Górne na Podkarpaciu. Anna urodziła się w Shamokin w Pensylwanii i również była polskiego pochodzenia. Jego rodzice byli katolikami i przygotowali go do kapłaństwa. Uczęszczał do liceum Jamesa H. Bowena w południowo-wschodniej części Chicago. Po ukończeniu studiów przez rok uczęszczał do Kolegium im. św. Józefa w Indianie, ale uznał, że kapłaństwo nie jest jego powołaniem.

Krupa studiował u Sanforda A. Moellera i zaczął zawodowo grać na perkusji w połowie lat dwudziestych w zespołach w Wisconsin. W 1927 roku został zatrudniony przez konglomerat medialny MCA, aby zostać członkiem zespołu Thelma Terry and Her Playboys.

Debiutował w 1927 w zespole Eddiego Condona. W 1929 roku przeprowadził się do Nowego Jorku i pracował z zespołem Reda Nicholsa. W 1934 roku dołączył do zespołu Benny'ego Goodmana, gdzie jego gra na perkusji - zwłaszcza w hicie „Sing, Sing, Sing” - uczyniła go krajową gwiazdą. W 1938 roku, po publicznej kłótni z Goodmanem w Earl Theater w Filadelfii, opuścił Goodmana, aby założyć własny zespół i miał kilka hitów z piosenkarką Anitą O'Day i trębaczem Royem Eldridge'em. Krupa miał niezapomniany epizod w filmie Ball of Fire z 1941 roku, w którym on i jego zespół wykonali rozszerzoną wersję przeboju Drum Boogie.W latach 1935–1938 grał w orkiestrze Benny’ego Goodmana. Od 1938 do 1943 był liderem własnego big bandu, który został rozwiązany po tym, jak Krupa trafił na 3 miesiące do aresztu za posiadanie narkotyków i zatrudnienie w zespole nieletniego muzyka. Początkowo groziło mu 5 lat więzienia, jednak zarzuty zostały oddalone. 

Po wyjściu na wolność Krupa zreorganizował swój zespół, dodając dużą sekcję smyczkową, w której grał Charlie Ventura na saksofonie. Był to jeden z największych zespołów tanecznych tamtej epoki, czasami liczący nawet czterdziestu muzyków. Pod koniec lat 40-tych stopniowo zmniejszał liczebność zespołu, a od 1951 r. prowadził trio lub kwartet, często z udziałem multiinstrumentalisty Eddiego Shu grającego na saksofonie tenorowym, klarnecie i harmonijce. Regularnie pojawiał się w programach Jazz At the Philharmonic.

 

Po roku założył swój drugi zespół, w którym karierę zaczynał, między innymi Gerry Mulligan. Big-band działał do 1951r. Jego istnienie zakończyło założenie przez Gene'a tria i jego występ w ramach Jazz at the Philharmonic. W 1954 wraz z innym bębniarzem, Cozym Cole'm założył szkołę gry na perkusji. Mimo regularnego koncertowania, po założeniu szkoły Krupa skupił się na działalności edukacyjnej. W 1959 nagrano film fabularny w oparciu o życie perkusisty, zatytułowany "Drum Crazy: The Gene Krupa Story". Rolę artysty zagrał w nim Sal Mineo. 

16 października 1973 Krupa zmarł w swoim domu w Yonkers w stanie Nowy Jork. Chociaż od kilku lat leczył się na białaczkę, oficjalną przyczyną śmierci była niewydolność serca. Uczestnicząc w mszy żałobnej w kościele St. Dennis Roman Catholic w Yonkers, Goodman, Freeman i McPartland zebrali się, aby oddać hołd człowiekowi znanemu milionom słuchaczy jako „The Chicago Flash” – najbardziej charyzmatycznej i innowacyjnej legendzie perkusji ery swingu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fare Thee Well, Annie Laurie	Gene Krupa and His Orchestra	01.1938	-	18[1]	Brunswick 8139	[vocal:Jerry Kruger][written by Benny Krueger, Claude Thornhill & Mitchell Parish]
Grandfather's Clock/I Know That You Know	Gene Krupa and His Orchestra	05.1938	-	15[3]	Brunswick 8124	[written by Henry Clay Work]
Ta-Ra-Ra-Boom-Der-E	Gene Krupa and His Orchestra	02.1939	-	15[1]	Brunswick 8296	[written by Henry J. Sayers]
You Taught Me To Love Again/Jungle Madness	Gene Krupa and His Orchestra	08.1939	-	17[1]	Brunswick 8400	[written by Tommy Dorsey, Henri Woode & Charles Carpenter]
Down Argentina Way/ Two Dreams Met	Gene Krupa and His Orchestra	12.1940	-	15[2]	Okeh 5826	[vocals:Irene Daye][tytułowa piosenka z filmu][written by Harry Warren & Mack Gordon]
Tonight (Perfidia)/Never Took A Lesson In My Life	Gene Krupa and His Orchestra	02.1941	-	13[2]	Okeh 5715	[vocals:Howard Dulany][#15 hit for The Ventures in 1960][written by Alberto Domínguez, Xavier Cugat]
High On A Windy Hill/It All Comes Back To Me Now	Gene Krupa and His Orchestra	02.1941	-	A:2[6];B:2[5]	Okeh 5883	[A:written by Joan Whitney & Alex Kramer][B:written by Hy Zaret, Joan Whitney & Alex Kramer]
There'll Be Some Changes Made/These Things You Left Me	Gene Krupa and His Orchestra	03.1941	-	13[1]	Okeh 6021	[vocal: Irene Daye][piosenka z filmu "Play Girl"][#5 hit for Ethel Waters in 1922][written by William Benton Overstreet & Billy Higgins]
Georgia On My Mind/Alreet	Gene Krupa and His Orchestra	06.1941	-	18[1]	Okeh 6118	[vocal: Anita O'Day][#1 hit for Ray Charles in 1960][written by Hoagy Carmichael & Stuart Gorrell]
Just A Little Bit South Of North Carolina/Let's Get Away From It All	Gene Krupa and His Orchestra	06.1941	-	9[1]	Okeh 6130	[vocal: Anita O'Day][written by Sunny Skylar, Bette Cannon & Arthur Shaftel]
Let Me Off Uptown/Flamingo	Gene Krupa and His Orchestra	09.1941	-	10[1]	Okeh 6210	[vocal: Anita O'Day & Roy Eldridge][written by Redd Evans & Earl Bostic]
Along The Navajo Trail/A Tender Word Will Mend It All	Gene Krupa and His Orchestra	10.1945	-	7[2]	Columbia 36846	[vocal: Buddy Stewart][written by Richard Charles Krieg , Larry Markes & Eddie DeLange]
Chickery Chick/Just A Little Fond Affection	Gene Krupa and His Orchestra	12.1945	-	10[5]	Columbia 36877	[vocal: Anita O'Day][written by Sidney Lippman & Slyvia Dee]
Boogie Blues/Lover	Gene Krupa and His Orchestra	07.1946	-	9[6]	Columbia 36986	[vocal: Anita O'Day][written by Gene Krupa & Remo Biondi]
Bonaparte's Retreat/My Skandinavian Baby	Gene Krupa And His Chicago Jazz	06.1950	-	9[15]	RCA Victor 3766	[vocal: Bobby Soots][written by Pee Wee King]

Timi Yuro

Timi Yuro, właściwie Rosemarie Timotea Aurro (ur. 4 sierpnia 1940 w Chicago, zm. 30 marca 2004 w Las Vegas) - amerykańska piosenkarka włoskiego pochodzenia, znana przede wszystkim z debiutanckiego przeboju „Hurt”, sprzedanego w milionowym nakładzie.


Rosemarie Timotea Aurro urodziła się 4 sierpnia 1940 roku w Chicago, w rodzinie włosko-amerykańskiej, która była właścicielką lokalnej restauracji. W dzieciństwie otrzymała zdrobniałe imię Timi. Od początku była ściśle związana z matką, Edith, która zachęcała ją do śpiewania, podczas gdy ojciec, Louis był temu przeciwny, Duży wpływ na jej muzyczne zainteresowania wywarła para Afroamerykanów z Houston, mieszkająca na parterze jej rodzinnego domu. Dzięki nim Timi zapoznała się z takimi gatunkami jak gospel i rhythm and blues. Od wczesnego dzieciństwa przybysze z Houston zabierali ją do kościoła, gdzie odtwarzali jej płyty z muzyką rhythm and bluesową z lat 40-tych, w tym nagrania Dinah Washington, która wywarła największy wpływ na przyszłą piosenkarkę. 

Po przyjęciu fonetycznej pisowni swego nazwiska rodzina Yuro przeniosła się w 1952 roku do Los Angeles, gdzie Timi uczyła się śpiewu pod okiem Lillian Goodman. W połowie dekady występowała w nocnych klubach.

Pod koniec 1959 roku w trakcie jednego z występów zauważył ją Sonny Knight, łowca talentów z wytwórni Liberty Records i polecił ją szefowi wytwórni, Al Bennettowi, który zaoferował młodej piosenkarce kontrakt nagraniowy. W 1961 roku Yuro zaśpiewała a cappella „Hurt”, przebój Roya Hamiltona z 1954 roku. W czerwcu tego roku weszła do studia wraz z producentem Clydem Otisem, aby nagrać tę piosenkę. Debiutancki album artystki, Hurt!!!!!!!, wydany został 17 lipca 1961 roku. 11 września tego samego roku singiel „Hurt” doszedł do 4. miejsca na liście przebojów Hot 100 tygodnika Billboard, zajął także 22. miejsce na listach R&B. Jej kolejny singiel, cover utworu Charliego Chaplina „Smile”, uplasował się na 42. miejscu. Pod koniec 1961 roku Liberty wydała jej kolejny singiel, „I Believe”.

Na początku 1962 roku Yuro towarzyszyła Frankowi Sinatrze jako support w jego trasie koncertowej po Australii. Jej czwarty singiel, „Let Me Call You Sweetheart” osiągnął tylko 66. miejsce na listach przebojów. Na drugim albumie Yuro, Soul! znalazły się standardy, zaś piosenką „Count Everything” artystka powróciła do swoich rhythm and bluesowych korzeni. Następny singiel Yuro, „What's a Matter Baby”, okazał się jej największym hitem od czasu „Hurt”, osiągając 12. na listach przebojów i 16. na liście R&B. Kolejny jej singiel, „The Love of a Boy”, napisany przez Burta Bacharacha i Hala Davida uplasował się na 44. miejscu na początku 1963 roku. W tym samym roku Yuro odwiedziła Europę, zyskując wiernych fanów w Holandii, Włoszech i Wielkiej Brytanii, gdzie pojawiła się w programie telewizyjnym Ready, Steady Go! Również tym samym roku Yuro przeszła do wytwórni Mercury Records, ale krok ten nie przyniósł jej żadnych poważnych przebojów; nagrała natomiast album, który uważała za swój najlepszy, The Amazing Timi Yuro, wyprodukowany przez Quincy’ego Jonesa.
W 1965 roku Yuro wzięła udział w Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo prezentując 2 piosenki: „Ti credo” i „E poi verrà l'autunno”, jednak bez powodzenia.

Na początku 1968 roku Yuro powróciła do wytwórni Liberty, nagrywając dla niej singiel „Something Bad on My Mind”. Później zaśpiewała piosenkę przewodnią w filmie Interlude. W tym samym roku ponownie pojawiła się na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, z piosenką „Le solite cose”, ale i tym razem bez powodzenia.

Jej kolejna piosenka, „It'll Never Be Over for Me”, choć nie odniosła sukcesu, stała się symbolem stylu Northern Soul wśród fanów tego gatunku. Latem 1969 roku miał zostać wydany album koncertowy Yuro, Live at PJ's, ale został wycofany na kilka dni przed wejściem do sprzedaży detalicznej. Wkrótce potem Yuro ponownie opuściła Liberty, tym razem przenosząc się do Las Vegas z zamiarem założenia rodziny. Poślubiła tam Roberta Selnicka, po czym zrezygnowała z kariery muzycznej na rzecz życia rodzinnego. Jednak sukces jej dawnego przeboju „Hurt”, przypomnianego w 1976 roku zarówno przez Elvisa Presleya jak i zespół The Manhattans, zachęcił ją do wznowienia kariery piosenkarskiej. 

W 1979 roku zarejestrowała cover przeboju Toussaint McCall, „Nothing Takes the Place of You”. Rok później zdiagnozowano u niej raka gardła, ale po kuracji wyzdrowiała na tyle, by móc nagrać kilka płyt długogrających przeznaczonych na rynek holenderski. W 1982 roku nagrała album Timi Yuro Today, wyprodukowany i sfinansowany przez jej długoletniego przyjaciela, Williego Nelsona. Dwa lata później musiała poddać się zabiegowi tracheotomii, który ostatecznie zakończył jej karierę wokalną. 

Zmarła 30 marca 2004 roku w wieku 63 lat. Pozostawiła męża (z którym była w separacji), córkę Milan Reinoehl (ur. 1971), brata Anthony’ego i troje wnuków. Nie chciała ceremonii pogrzebowej. Jej szczątki zostały skremowane, a prochy rozrzucone na grobach jej rodziców w Cicero, w stanie Illinois. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hurt/I Apologize	Timi Yuro	07.1961	-	A:4[12];B:72[8]	Liberty 55343	[A:written by J. Crane, A. Jacobs][B:written by Al Hoffman,Ed Nelson, Al Goodhart][produced by Clyde Otis][22[2].R&B Chart][A:#8 R&B hit for Roy Hamilton in 1955][B:#3 hit for Bing Crosby in 1931]
Smile/She Really Loves You	Timi Yuro	11.1961	-	A:42[6];B:93[2]	Liberty 55375	[A:written by Charlie Chaplin, John Turner, Geoffrey Parsons][B:written by Timi Yuro,Clyde Otis][produced by Clyde Otis]
Let Me Call You Sweetheart/Satan Never Sleeps	Timi Yuro	02.1962	-	66[5]	Liberty 55410	[written by Whitson, Friedman][produced by Clyde Otis][#1 hit for The Peerless Quartet in 1911]
What's A Matter Baby (Is It Hurting You)/Thirteenth Hour	Timi Yuro	07.1962	-	12[11]	Liberty 55469	[written by Clyde Otis, Joy Byers][produced by Clyde Otis][16[6].R&B Chart]
The Love Of A Boy/I Ain't Gonna Cry No More	Timi Yuro	12.1962	-	44[8]	Liberty 55519	[written by Burt Bacharach,Hal David][produced by Ed Silvers]
Insult To Injury/Just About The Time	Timi Yuro	03.1963	-	81[1]	Liberty 55552	[written by Weiss, Edwards Jr., Rogers, Tansey][produced by Ed Silvers]
Make The World Go Away/Look Down	Timi Yuro	07.1963	-	24[11]	Liberty 55587	[written by Hank Cochran][produced by Ed Silvers]
Gotta Travel On/Down In The Valley	Timi Yuro	10.1963	-	64[7]	Liberty 55634	[written by Paul Clayton][produced by Dave Pell][64[7].R&B Chart]
Permanently Lonely/Call Me	Timi Yuro	04.1964	-	130[1]	Liberty 55665	[written by Willie Nelson]
If/(I'm Afraid) The Masquerade Is Over	Timi Yuro	08.1964	-	120[4]	Mercury 72316	[written by T. Evans, S. Damerell, R. Hargreaves][produced by Quincy Jones][#1 hit for Perry Como in 1961]
You Can Have Him/Could This Be Magic	Timi Yuro	02.1965	-	96[2]	Mercury 72391	[written by W. Cook][produced by Nick Venet]
Once A Day/Pretend	Timi Yuro	01.1966	-	118[4]	Mercury 72515	[written by Bill Anderson][produced by Chip Taylor][#1 country hit for Connie Smith in 1964]
Southern Lady/Loving You Is All I Ever Had	Timi Yuro	10.1975	-	108[1]	Playboy 6050	[written by Michael Hazlewood][produced by Andy Di Martino ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hurt!!!!!!!	Timi Yuro	09.1961	-	51[13]	Liberty 3208	[produced by Clyde Otis]