głównie w Londynie, może się na pierwszy rzut oka wydawać dziwne, że dawne centrum pielgrzymkowe i stosunkowo spokojne miasto katedralne, Canterbury, stało się centrum tej typowo angielskiej formy muzyki progresywnej i jazzu fusion. Pierwotnie Wilde Flowers, nastoletni zespół mieszkający w Canterbury i okolicach, grający mieszankę popu, R'n'B i rozwijającej się miłości do jazzu, powstał w latach 60-tych i stał się zalążkiem, z którego wyrosła scena Canterbury. Australijski beatnik Daevid Allen, podczas długiego pobytu w domu rodziców Roberta Wyatta, będącym azylem dla wielu artystów z alternatywnych nurtów, miał katalizować ewolucję Wilde Flowers w raczkujący Soft Machine i rozwój muzyki awangardowej w okresie angielskiej psychodelii i undergroundu.
W latach 1963–1969 w składzie Wilde Flowers znalazła się większość postaci, które później utworzyły dwa najsłynniejsze zespoły Canterbury: (The) Soft Machine (Robert Wyatt, Kevin Ayers, Hugh Hopper) i Caravan (Pye Hastings, David Sinclair, Richard Sinclair, Richard Coughlan). Canterbury stało się wówczas kolebką kilku bardziej swobodnych brytyjskich zespołów ery postpsychedelicznej. Choć fani sugerują, że jest to ojczyzna angielskiej muzycznej dziwaczności, przełamanej sporą dawką fantazji, w muzycznym spektrum sceny Canterbury podobieństwa między głównymi zespołami Canterbury (np. Soft Machine, Caravan, Gong, Robert Wyatt, Kevin Ayers, Hatfield & the North, Egg, National Health) nie są na pierwszy rzut oka oczywiste.
Większość zespołów wykorzystuje sprytne połączenie rytmów rockowych i improwizacji jazzowej z intelektualnym pisaniem piosenek i różną siłą psychodelii - niektóre zawierają również elementy folkowe (np. Spirogyra), inne bluesa (np. Carol Grimes i Delivery). Ponadto wiele zespołów wykorzystuje różne elementy muzyki klasycznej, na przykład zespoły, w których Dave Stewart gra na klawiszach. Podczas gdy w zespołach z Canterbury grało kilku doskonałych i wyraźnie różnych gitarzystów (np. Andy Summers, Allan Holdsworth, John Etheridge, Steve Hillage, Phil Miller), wiodącym instrumentem z wyboru są klawisze. Jedną z angielskich osobliwości Canterbury jest to, co nieżyjący już John Peel nazwał „Szkołą Antypieśni” ze względu na szczególne podejście Wyatta, Ayersa i Richarda Sinclaira do wokali i być może kaprys. Niedawno styl wokalny Richarda Sinclaira został prawdopodobnie trafnie określony przez magazyn Jazzwise jako „angielski śpiew jazzowy” (tj. śpiewanie jazzu z angielskim, a nie typowym amerykańskim akcentem). Ponadto muzycy z Canterbury eksperymentowali z awangardą i free jazzem, np. Elton Dean, Lol Coxhill, Steve Miller. (*Jednak po wysłuchaniu niektórych zespołów z Canterbury, wspólne cechy stają się bardziej oczywiste -sekwencja akordów, np. elektryczne pianino Cavemana Hughscore'a otwierające utwór „More Than Nothing”, wokal, teksty itd.) .
Zarówno Soft Machine, jak i Caravan byli popularni na angielskiej scenie psychodelicznej/undergroundowej przed wydaniem swoich pierwszych albumów w 1968 roku, a Machine dorównał im pod względem popularności wraz z Pink Floyd. Jednakże, na początku lat 70-tych seria fragmentarycznych zmian składów zespołów (Soft Machine miało około 30) i późniejsze powstawanie nowych zespołów, szybko poszerzyło zakres Canterbury, z wieloma nowszymi muzykami, którzy mieli tylko luźne i w zasadzie żadne wcześniejsze powiązania z Canterbury. Wczesny członek Soft Machine, Daevid Allen, założył Gong w Paryżu. Zarówno Kevin Ayers, jak i Robert Wyatt opuścili Softs z powodu rozwoju muzyki, który im się nie podobał, aby rozpocząć własne kariery solowe.
W połowie lat 70-tych większość starych i nowych zespołów Canterbury odeszła od psychodelii, rozwijając swoje odrębne formy rocka progresywnego, niektóre obejmując jazz fusion, wiele grając rozszerzone jamy z teraz ograniczonym wkładem lirycznym (np. Hatfield and The Norths, National Health, Gilgamesh). Caravan stał się bardziej folkowy. Jednak, wraz z postępem lat 70-tych kilka zespołów Canterbury straciło większość elementów rockowych ze swojej muzyki. Gong najdłużej zachował swoją psychodeliczną stronę, ale wraz z odejściem Daevida Allena i Steve'a Hillage'a w połowie lat 70-tych zespół ewoluował w zorientowany na perkusję, jazzrockowy zespół Gong, który ostatecznie stał się współczesną Gongzillą.
Daevid Allen odzyskał imię Gonga w latach 90-tych i poprzez swoją solową pracę oraz ze swoim University of Errors, nadal ewidentnie produkuje psychodelię. Forma psychodelii Steve'a Hillage'a ewoluowała w glissando rocka jego własnego zespołu, a następnie w elektronikę pod koniec lat 70-tych. W szczególności Hillage, dzięki swojej pracy jako odnoszący sukcesy producent muzyczny nowych zespołów z lat 80-tych, rozwija swoją formę elektroniki poprzez inne zespoły. Ta muzyka straciła wiele ze swojej złożoności, np. kilka riffów granych w kółko, zamiast kilkudziesięciu na utwór, co wcześniej często charakteryzowało progres, w bardzo popularną formę, która jest antytezą progresu, czyli różnych form muzyki house z towarzyszącymi im remixing/turntablism. Na przykład utwór Gong „You” doczekał się remiksu w latach 90-tych- ale, aby odzwierciedlić zakres jego działalności, Hillage przez ponad 20 lat produkował i grał na gitarze dla algierskiego wokalisty Rai, Rachida Tahy.
Wielu bardziej znanych brytyjskich muzyków awangardowych i fusion z lat 70. i 80-tych - w tym Fred Frith (Henry Cow), Allan Holdsworth (Gong, Soft Machine, UK, Bruford) i Peter Blegvad - było zaangażowanych w swoją wczesną karierę, grając w zespołach z Canterbury. Wciąż pojawiają się nowi muzycy, a Theo Travis jest ostatnio chyba najbardziej znanym (Gong, The Soft Machine Legacy).
Scena Canterbury miała wywrzeć ogromny wpływ na muzyków w Europie, zwłaszcza we Francji (np. Gong, Moving Gelatine Plates), Holandii (Super Sister) i Włoszech (Daedalus), a nieco później w USA (Hughscore). Caravan reaktywował się w połowie lat 90-tych, a byłych członków Soft Machine można było spotkać w różnych zespołach awangardowego jazzu i jazzu fusion, np. Just Us, Soft Heap, Soft Works, a ostatnio The Soft Machine Legacy.
| New Orleans Soul | |
|---|---|
| Style żródłowe: | Progressive rock, jazz fusion, avant-garde, psychedelia |
| żródła kulturowe: | póżne lata 60-te, Canterbury, England |
| Typowe instrumenty : | organy,gitara |
| Okres popularności: | lata 60-te i początek 70-tych w Anglii |
| Pochodne formy: | - |
| Subgenres | |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz