Crystal Method

 Amerykański duet grający muzykę elektroniczną. Tworzą go - Ken Jordan i Scott Kirkland. Najbardziej znani ze swoich występów na żywo. Ich utwory często wykorzystywane są w filmach, programach telewizyjnych i grach wideo. Obecnie jeden z najpopularniejszych zespołów grających elektronikę w USA. Projekt powstał w 1993 roku w Los Angeles w Kalifornii.
Kirkland urodził się, kiedy jego matka miała zaledwie piętnaście lat. Wychował się na disco i rocku. Kiedy dorósł, zainteresował się heavy metalem, z drugiej strony przeżywał silną fascynację twórczością Depeche Mode. Jordan dorastał słuchając klasycznego rocka i muzyki elektronicznej lat 80-tych.

 

W latach 90-tych obaj przeprowadzili się do Los Angeles. Spotkali się w klubie, w którym Kirkland występował jako DJ. Jordan pracował wówczas w studio jako producent. Kiedy się poznali, postanowili założyć własny zespół. Inspiracją dla nazwy zespołu był lek o nazwie methamphetamina (inaczej crystal meth), mogący wywoływać uzależnienie. Ponadto panowie przyznają się do jednoczesnego zapałania afektem do kobiety o imieniu Crystal. Kiedy wspomnieli o tym swojemu przyjacielowi, ten rzekł podobno - "Ach, The Crystal Method" i muzycy przyjęli to okreśenie jako nazwę zespołu. Wspólnie kupili dom w Glendale w Kalifornii, który miał od frontu wybudowany niewielki schron. Postanowili przerobić go na małe studio nagrań, nazwane póżniej "The Bomb Shelter". Nagrali w nim swoje trzy pierwsze albumy.
 

Po założeniu studia zaczęli tworzyć muzykę. Ich pierwszą kasetą zainteresował się brytyjski DJ Justin King, który wspólnie z pochodzącym ze Szkocji Stephenem Melrose założył wytwórnię City of Angels, mającą promować amerykańską muzykę elektroniczną i dance. Pierwszym oficjalnym nagraniem wydanym przez label był utwór "Now is the Time", który zrobił z zespołu gwiazdę elektronicznego undergroundu. Popularność grupy wzrosła jeszcze bardziej dzięki kolejnemu nagraniu - "Keep Hope Alive". Póżniej grupa nagrała utwór "Come2gether" na ścieżkę dżwiękową "Mortal Kombat More Kombat". To wszystko doprowadziło do podpisania w 1996 roku kontraktu z Outpost Recordings.
 

8 września 1997 roku grupa wydała debiutancki album, zatytułowany "Vegas". Wydawnictwo osiągnęło status platyny, docierając zaledwie do 92. miejsca na liście Billboard 200. Choć to najgorsza pozycja spośród wszystkich studyjnych wydawnictw grupy, jest ona uważana za jedną z najlepiej sprzedających się płyt amerykańskiej muzyki elektronicznej w historii. Pochodzi z niej pięć singli - "Trip Like I Do", "Busy Child", "High Roller", "Commin’ Back" oraz "Keep Home Alive".
Drugą płytą był wydany w lipcu 2001 roku - "Tweekend", na którym gościnnie wystąpiło o wiele więcej muzyków niż na "Vegas". Byli wśród nich - gitarzysta Rage Against The Machine - Tom Morello, wokalista Stone Temple Pilots - Scott Welland oraz Doug Greek, DJ Swamp, Ryan "Ryu" Maginn i Julie Galios. Album dotarł do 32. pozycji na Billboard 200 - najwyższa pozycja w historii grupy. Przed wydaniem płyty zespół nie wydał żadnego singla, jednak póżniej album promowały aż cztery kompozycje - "Wild, Sweet and Cool", "Murder" "Blown" i "Name of The Game". Tytuł płyty odnosił się do masowych zgonów spowodowanych przedawkowaniem methamphetaminy na zachodnim wybrzeżu na przełomie XX i XXI wieku.
 

W tym czasie muzycy prowadzili popularny program radiowy "Community Service" w stacji Indie 103.1 w Kalifornii. Prezentowali w nim muzykę elektroniczną, zapraszając muzyków z tego kręgu.
W niecały rok po wydaniu drugiej płyty, zespół wypuścił na rynek krążek - "Community Service", na którym znalazły się miksy utworów prezentowanych w audycji. Remix utworu P.O.D. "Boom" został wykorzystany w grze "Amplitude". Longplay dotarł do 5. miejsca na liście płyt z muzyką elektroniczną i do 15. na Independent Chart.
 

Do nagrywania kolejnego krążka - "Legion of Boom" – zespół użył jako studia - swojego domu, a nie jak dotychczas - The Bomb Shelter. W pierwszym singlu promującym krążek, zatytułowanym "Born Too Slow", wystąpili gościnnie wokalista Kyuss - John Garcia i gitarzysta Wes Borland (grał wcześniej w Limp Bizkit). Utwór dotarł do 36. miejsca na liście Billboardu. Zespół wydał jeszcze jeden singiel z płyty. W utworze "Starting Over" gościnie zaśpiewał Rhaze (wcześniej w The Roots). Kilka innych utworów z albumu zostało wykorzystanych w programach telewizyjnych i filmach. Album został nominowany do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Elektroniczny. Wkrótce Ken i Scott założyli własną wytwórnię Tiny Recordings.
 

5 kwietnia 2005 roku grupa wydała płytę "Community Service II" będącą kontynuacją pomysłów zawartych na "Community Service". Wydawnictwo zostało ciepło przyjęte przez krytyków. Znalazły się na nim remiksy utworów między innymi The Doors, Unkle, New Order czy Smashing Pumpkins. W tym samym czasie trafiła do sprzedaży wyłącznie w sklepie iTunes EP-ka "Community Service II Exclusives", z pięcioma kompozycjami. Był wśród nich jeden nowy utwór, zatytułowany "Badass".
Następnie zespół został poproszony o skomponowanie ścieżki dżwiękowej do filmu "London". Płyta ukazała się 24 lutego 2006 roku i zawiera głównie muzykę instrumentalną. Niektóre utwory zostały póżniej wykorzystane także w popularnych programach telewizyjnych. Na soundtracku znajdują się także nagrania innych artystów, takich jak Evil Nine, The Out Crowd i The Perishers. Album promował singiel "Smoked" / "Glass Breaker" - jedyne dwa utwory zawierające wokal.
 

Już kilka miesięcy póżniej firma produkująca sprzęt sportowy zaproponowała grupie nagranie płyty mającej pomóc biegaczom wykonywać ćwiczenia. Zespół nagrał czterdziestopięciominutowy utwór, który ukazał się pod tytułem "Driver: Nike + Original Run", można było nabyć od 28 czerwca 2006 roku w sklepie iTunes. Póżniej krążek trafił także do normalnej sprzedaży.
W 2007 roku ukazała się dwupłytowa reedycja płyty "Vegas", która osiągnęła status platyny. Na drugim krążku znalazły się remiksy utworów z albumu, teledysk do "Comin’ Back" i koncertowa wersja "Vapor Trail".
 

W następnym roku muzycy w celu wsparcia kampanii prezydenckiej Baracka Obamy, nagrali remiks swojego utworu "Now is The Time" w którym wykorzystali sample z wystąpienia kandydata. Utwór "Now is the Time (Vote ’08 Remix)" można było ściągnąć za darmo ze strony oficjalnej zespołu.
Wkrótce zaczęli także prace nad kolejną płytą, na której miały się znależć kompozycje będące wyłącznie ich autorstwa. Muzycy ogłosili także konkurs na remiks swojego utworu "Double Down Dunder", kolejny utwór z nowej płyty. Jeszcze przed premierą ukazały się dwa single promujące album. 14 kwietnia ukazał się pierwszy z nich – "Drown in the Now", w którym gościnnie wystąpił Matisyahu. Drugi - "Black Rainbows" - miał swoją premierę dwa tygodnie póżniej.
Cała płyta ukazała się w 12 maja 2009 roku i nosiła tytuł "Divided by Night". Ponadto gościnnie wystąpili na niej - Peter Hook z New Order, Justin Warfield z She Wants Revenge, LMFAO, Samantha Maloney, Emily Haines z Metric, Jason Lytle z Grandaddy, Meiko i The Heavy. Tuż po wydaniu albumu ukazał się trzeci singiel zatytułowany "Come Back Clean". Zespół ruszył także w promocyjną trasę koncertową.
 

Muzycy nie spoczęli na laurach i skomponowali - tym razem we współpracy z Tobiasem Enhusem (autorem muzyki do "Black Hawk Down" czy "The Matrix: Path of Neo") - ścieżkę dżwiękową do filmu "X Games 3D: The Movie". The Crystal Method są także autorami motywu przewodniego serialu "Bones". Na potrzeby płyty "Chef Aid" nagrali nową wersję "Vapor Trail" na której pojawili się DMX, Ol’ Dirty Bastard, Ozzy Osbourne i Fuzzbubble. Utwór otrzymał nowy tytuł - "Nowhere to Run". Kilka innych utworów zostało wykorzystanych w innych serialach telewizyjnych - "Starting Over" w "Alias" i "CSI", "Name of the Game" i "Roll It Up" w "Dark Angel", "Keep Hope Alive" w "Third Watch" a "Trip Like I Do" w "House". "Busy Child" zostało wykorzystane w reklamie "The Gap" zaś "High Roller" w kampanii drugiej generacji mazdy MX-5 Miata oraz Lincolna. Utwór "Name of the Game" wykorzystywał w swoich programach magik The Amazing Jonathan oraz koncern Hummer. W trailerze "The Bourne Ultimatum" użyto utworu "Weapons Mass Destruction".
 

Muzyka duetu często jest wykorzystywana przez producentów gier. Grają c w przeróżne gry, czy to na komputerze, czy na różnorakich konsolach, można usłyszeć takie przeboje duetu jak - "Name of the Game", "Born to Slow", "Busy Child", "Keep Hope Alive", "The Winner", "Roll it Up", "Robogirl" (ocenzurowana wersja "Roboslut"), "More" czy "Now is the Time".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Keep Hope Alive	Crystal Method	09.1996	166[12]	-	S3 663531 2	[written by Ken Jordan & Scott Kirkland][produced by Ken Jordan & Scott Kirkland]
Busy Child	Crystal Method	08.1997	87[2]	-	S3 S3 664861 2	[written by Ken Jordan & Scott Kirkland][produced by The Crystal Method]
[Can't you] Trip like i do	Filter and Crystal Method	10.1997	39[2]	-	Epic 665086 2	[written by Filter,Crystal Method][produced by Filter,Crystal Method]
Keep Hope Alive [remix]	Crystal Method	03.1998	71[3]	-	Sony Soho Square CM3	[written by Ken Jordan & Scott Kirkland][produced by Ken Jordan & Scott Kirkland]
Comin' Back / Busy Child [remix]	Crystal Method	08.1998	73[3]	-	Sony Soho Square 666028 8	[written by Ken Jordan , Scott Kirkland , Trudy Reiss][produced by The Crystal Method][1[1][12].Hot Disco Dance;Outpost 55 447 12"]
Name Of The Game	Crystal Method	07.2001	-	-	-	[produced by The Crystal Method][5[15].Hot Disco Dance;Geffen 497 599 12"][22[10].Modern Rock Tracks]
You Know It's Hard	Crystal Method	10.2001	-	-	-	[written by Ken Jordan & Scott Kirkland][produced by Ken Jordan & Scott Kirkland][7[13].Hot Disco Dance;Geffen 497 653 12"]
Born Too Slow	Crystal Method	12.2003	177[2]	-	V2 Records, Inc. VVR 5025706	[written by Ken Jordan , Scott Kirkland , Wes Borland][produced by The Crystal Method][3[15].Hot Disco Dance; Subusa SSA 06 12"]
Born Too Slow [remix]	Crystal Method	04.2004	76[2]	-	V2 Records, Inc. VVR 5025703	[written by Ken Jordan , Scott Kirkland , Wes Borland][produced by Crystal Method, Scott Litt ][26[11].Modern Rock Tracks]
Busy Child	Crystal Method	01.2005	-	-	-	[17[1].Hot Disco Dance; Subusa SSA 06 12"]
Come Back Clean	Crystal Method	05.2010	-	-	S3 663531 2	[written by Ken Jordan & Scott Kirkland][produced by Ken Jordan & Scott Kirkland][4[10].Hot Disco Dance; Tiny e Records 12"]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Vegas	Crystal Method	09.1997	-	92[43]	Outpost 30 003	[platinum-US][produced by The Crystal Method]
Tweekend	Crystal Method	07.2001	-	32[10]	Outpost 493 063	[produced by The Crystal Method]
Community Service	Crystal Method	07.2002	-	160[1]	Ultra 1125	-
Legion of Boom	Crystal Method	01.2004	-	36[5]	V2 27 176	[produced by The Crystal Method]
Divided by Night	Crystal Method	05.2009	-	38[2]	Tiny E TER 009	[produced by The Crystal Method]
The Crystal Method	Crystal Method	01.2014	-	56	Tiny E TER 017	-

Junior Cartier

 Jon Carter (urodzony 24 lutego 1970r w Essex w Anglii) to angielski muzyk elektroniczny. Początkowo zyskał sławę w latach 90-tych jako DJ big beatowy.Jednak wraz z rozwojem jego kariery zarówno jego produkcje, jak i sety DJ-skie stały się znane z uwzględnienia różnych stylów muzycznych. Od 2004 roku zaczął ograniczać swoją działalność jako DJ-a ze względu na szumy uszne, ale jednocześnie rozpoczął drugą karierę jako biznesmen, współzakładając firmę prowadzącą sieć pubów z muzyką na żywo w całym Londynie. 

   Carter rozpoczął karierę muzyczną grając w zespołach, gdy był na Uniwersytecie w Southampton. Porzucił studia, wrócił do Londynu i zaczął uczyć się inżynierii studyjnej, kończąc pracę w studiu No U-Turn, które w tamtym czasie było zaangażowane w rodzącą się scenę jungle na początku lat 90-tych. W wolnym czasie Carter zaczął tworzyć własne utwory, które wpadły w ucho Marka Jonesa, założyciela wytwórni Wall of Sound. Carter ostatecznie podpisał kontrakt z Wall of Sound i wydał swoją pierwszą płytę „The Dollar” pod nazwą Artery.  

Mniej więcej w tym samym czasie Carter zaczął zyskiwać reputację jednego ze stałych DJ-ów w The Heavenly Social, niedzielnym klubie wieczornym w pubie Albany przy Great Portland Street w centrum Londynu. Wraz z innymi stałymi DJ-ami, takimi jak Chemical Brothers, Fatboy Slim i Richard Fearless z Death in Vegas, wieczór odegrał kluczową rolę w rozwoju formy elektronicznej muzyki tanecznej, która stała się znana jako big beat, z mieszanką rocka, hip hopu i breakbeatu, jak także dance.

 W 1995 roku Carter opuścił Wall of Sound i podpisał kontrakt z Heavenly Records, aby pod nazwą Monkey Mafia produkować muzykę taneczną inspirowaną dubem i dancehallem. Projekt rozwinął się w pełny zespół grający koncerty, a w 1998 roku ukazał się album Shoot the Boss. Do tego czasu był także poszukiwany do produkcji albumów z miksami i remiksowania piosenek tak różnorodnych zespołów jak U2, Manic Street Preachers i the Beach Boys.  

Pod koniec lat 90-tych zapewnił sobie rezydencje DJ-skie w kilku nocnych klubach w Wielkiej Brytanii i regularnie grał sety za granicą. W 1999 roku Carter wrócił do Wall of Sound i jej nowej spółki zależnej Nu Camp, aby wydać houseową płytę „Women Beat They Men” pod nowym pseudonimem Junior Cartier. W 2003 roku on i inny DJ Tim Sheridan założyli krótkotrwałą wytwórnię płytową Saville Row i wydali dla tej wytwórni kilka singli.  

Poważny atak szumu w uszach ograniczył jego działalność DJską i wstrzymał jego produkcje płytowe na kilka lat, ale w 2008 roku Carter powrócił, najpierw z kolejną jednorazową współpracą z Timem Sheridanem, a następnie z „The Rabbit” z Stretchem Silvesterem z Stretch & Vern, pierwszym singlem z planowanej serii współpracy z innymi DJ-ami pod nazwą Gentleman's Agreement. Nawiązał także współpracę z urodzonym w Liverpoolu i mieszkającym w Nowym Jorku DJ-em Alexem Blanco pod pseudonimem Roosevelt High.  

W 2009 roku został członkiem Rizla Invisible Players, stale zmieniającego się kolektywu muzyków i artystów. Oprócz Cartera w składzie na rok 2009 znaleźli się Jazzie B, Micachu, Gruff Rhys i David Shrigley i wystąpili w tym roku na wielu festiwalach w Wielkiej Brytanii, w tym RockNess, Lovebox, The Big Chill i Bestival.  

 Carter pierwszy raz wkroczył w biznes w 1998 roku, kiedy został współwłaścicielem pubu The Lock Tavern w Camden w Londynie. W 2004 roku był współzałożycielem 580 Limited, firmy będącej właścicielem kilku pubów z muzyką na żywo, początkowo w Wielkiej Brytanii, ale później wyłącznie w Londynie. Współpracując z firmą, Carter pomógł przygotować namiot The Lock Tavern Tent na festiwalu w Glastonbury w latach 2003–2010 oraz arenę Lock Tavern na festiwalu Field Day w 2010 r. Firma była również zaangażowana w festiwal Beacons, który odbywa się co roku w pobliżu Skiptona w North Yorkshire. W październiku 2014 roku cztery puby z sieci 580 Limited zostały sprzedane piwowarowi Young's

  Carter poślubił modelkę, która stała się DJ-ką i prezenterkę Sarę Cox w październiku 2001 roku. Ich córka Lola Anne urodziła się 13 czerwca 2004 r. W grudniu 2005 roku para ogłosiła rozwód, a rok później rozwiodła się. Od tego czasu ożenił się ponownie, z drugą żoną Niną. Carter ma także syna z poprzedniego związku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Women Beat Their Men	Junior Cartier	11.1999	70[2]	-	Nucamp CAMPD 3X	[written by J. Carter, K. Lockie, S. Arbright][produced by J. Cartier]

Michelle Sweeney

Michelle Sweeney to kanadyjska aktorka i piosenkarka soulowa.Pochodzi z Cleveland w stanie Ohio, w latach 80-tych przeniosła się do Montrealu w Quebecu, aby występować z chórem Montreal Jubilation Gospel Choir i od tamtej pory mieszka w Montrealu.
 

Oprócz wykonywania muzyki jazzowej, soulowej i bluesowej, wystąpiła u boku Ranee Lee i Anthony'ego Sherwooda w produkcji Ain't Misbehavin' z 1986 roku. W 1987 roku założyła własną grupę Michelle Sweeney's Good News Singers iw tym samym roku wydała swój pierwszy nagrany singiel „Our Love”. W 1988 roku pojawiła się w telewizji Quebecu wraz z Céline Dion i Johanne Blouinem, wykonując składankę „Aquarius / Let the Sunshine In” z musicalu Hair z „Quand on przybywają en ville” z musicalu Starmania , w którym Sweeney była szeroko określana jako gwiazda serialu.

  W 1989 roku zagrała w produkcji przeglądu jazzowego Eubie!, a w następnym roku wystąpiła jako przewodniczka w filmie dokumentalnym The Company of Strangers. W swojej karierze wybierała także inne role filmowe i telewizyjne, w szczególności regularną rolę dyrektorki szkoły, pani Morton, w kanadyjskim serialu komediowym dla nastolatków Student Bodies w latach 1997-2000. W 1998 roku wystąpiła w produkcji musicalu Elegies for Angels, Punks and Raging Queens o tematyce HIV / AIDS. 

 W 2000 roku Sweeney zdobyła nagrodę Martina Luthera Kinga Jr. za osiągnięcia w karierze. W 2020 roku Sweeney miała premierę własnego, autorskiego, jednoosobowego programu Her Songs, My Story, w którym łączy wykonania muzyki Arethy Franklin z osobistymi wspomnieniami z własnego życia, w tym odkryciem, że przez wiele lat cierpiała jako ofiara przemocy domowej. nadużycia w jej poprzednim małżeństwie.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
This Time	Michelle Sweeney	10.1994	57[2]	-	Big Beat A 8229	[written by C. Dequoy, M. Sweeney][produced by Tony Green]

Dawn Penn

Pochodzącą z Jamajki wokalistkę Dawn Penn można bez wątpienia nazwać Królową Reggae. Zaczęła nagrywać już pod koniec lat 60., jednak wówczas była znana tylko na Jamajce, gdzie współpracowała z najważniejszymi muzykami i producentami jamajskiego reggae. Światową popularność zdobyła w połowie lat 90-tych, kiedy wydała ponowienie swoją piosenkę "No No No (You Don't Love Me)" (1994). Utwór cieszył się wielką popularnością zarówno w USA jak i w Europie. Wtedy też wokalistka nagrała swoją pierwszą płytę długogrającą - "No, No, No". W roku 1996 ukazał się kolejny krążek artystki - "Come Again".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You Don't Love Me (No, no, no)	Dawn Penn	02.1994	3[13]	58[12]	Big Beat A 8295	[written by Dawn Penn]
Night & Day (Baby I Love ...)	Dawn Penn	09.1994	90[1]	-	Big Beat A 8248	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
No, No, No	Dawn Penn	07.1994	51[3]	-	Big Beat 7567-92365-2	-

Apollo 440

Muzycy Apollo 440 sami o sobie mówią: "jesteśmy i będziemy zespołem rockowym". Nie uciekają jednak od dyskotek i jak jednak dodaje jeden z liderów Apollo 440 - Trevor Gray: "Muzykę taneczną może stanowić właściwie wszystko - wystarczy tylko, że posiada rytm, w takt którego można się bawić. To właśnie ten brak jakichkolwiek granic jest w niej najbardziej fascynujący".

Jak rozszyfrować ich nazwę? Jej pierwszy człon - Apollo - pochodzi oczywiście od imienia greckiego boga piękna i muzyki (ale także życia, śmierci oraz prawdy), 440 natomiast odnosi się do częstotliwości 440 Hz, na którą ustawiany jest dźwięk podczas koncertów.
 Zespół powstał w 1990 roku w Liverpoolu, a jego trzon tworzy trójka - bracia Trevor i Howard Gray oraz Noko. Wraz z nimi zakładał go jeszcze James Gardner, który postanowił przerwać współpracę z projektem po nagraniu debiutanckiej płyty, która, wydana została nakładem ich własnego labela Stealth Sonic.
Krążek ukazał się w roku 1994 pod tytułem "Millenium Fever". W tym czasie grupa miała już na koncie pierwsze sukcesy, przyniesione przez single "Lolita", "Blackout" i "Destiny", dzięki którym dostała propozycje zremiksowania utworów U2 (z płyty "Achtung Baby"), EMF, PWEI, Scritti Politti oraz Madonny (choć tego projektu nigdy nie zrealizowano). "Millenium Fever" w dużej części było hołdem dla francuskiego postmodernistycznego myśliciela Jeana Baudrillarda. Do jego prac odwoływał się choćby utwór "Astral America" (autorem tego terminu jest właśnie Francuz, a do jego słów nawiązywały także "The Perfect Crime" oraz "Stealth Requiem"), dedykowany również postfreudowskiemu terapeucie Wilhelmowi Reichowi, a stworzony wspólnie z Leonardem Bernsteinem i Stephenem Sondheimem i podchwycony przez japońską kampanię koszykarskiej ligi NBA. Filozoficzne odniesienia na tym albumie znaleźć też można w mówiącym o kriogenice "Liquid Cool" oraz "Omega Point", nawiązującym do stworzonej przez jezuitę Pierre'a Teilhard de Chardina koncepcji krańcowego punktu rozwoju rzeczywistości i historii całego stworzenia.

Już pod zmienioną nazwą, w 1996 roku, Apollo Four Forty wydało singiel "Krupa", przywołujący postać słynnego jazzowego perkusisty Gene'a Krupy. Utwór jeszcze promowany początkowo jako anonimowy wywołał sporo zamieszania wśród DJ-ów, a kiedy w końcu w sklepach pokazało się jego oficjalne wydanie z Frankiem Sinatrą na okładce (na zdjęciu z filmu "The Man With The Golden Arm", gdzie zagrał jazzowego bębniarza) zrazu zaczął mieszać na listach przebojów i trafił do telewizyjnej reklamy napojów Sunkist. Za pierwszy poważny przebój projektu Apollo należy jednak uznać "Ain't Talkin' 'bout Dub", z cytatem z filmu "Andromeda Strain" w tekście oraz muzycznym samplem z piosenki "Ain't Talkin' 'bout Love" grupy Get a Life (która notabene po sukcesie kawałka zażądała niebotycznej sumki za wykorzystanie fragmentu swojej kompozycji).

W 1997 roku na rynku ukazała się druga pełnowymiarowa płyta zespołu "Electro Glide in Blue", na której znalazły się wcześniej wspomniane single oraz gościnne występy amerykańskiego pisarza Charlesa Bukowskiego (dialog w utworze "Tears of the Gods") i Billy'ego MacKenziego (wokal w "Pain in Any Language"). Swoje przysłowiowe 5 minut sławy dostały także utwory "Stealth Mass in F#m" oraz "Carrera Rapida". Pierwszy ze wspomnianych kilkukrotnie pojawiał się na antenie radia BBC podczas żałoby po śmierci księżnej Diany (stacja postanowiła zawiesić wtedy swoją zwykłą ramówkę i nadawać nieco bardziej stonowany materiał). Drugi zaś początkowo, ze względu na swoją długość, nie miał szans poszaleć na listach przebojów, wrócił tam jednak w pięknym stylu po tym, jak trafił do gry "Rapid Racer", a telewizja ITV uczyniła go tematem przewodnim swojego programu "Pulling Power".

Rok 1998 to dla Apollo 440 głównie popisy na żywo, przerwane jedynie projektem zrealizowanym razem z Jeanem-Michelem Jarre'em. Współpraca artystów objęła najpierw remiks utworu "Oxygen 10", by później rozwinąć się do singla "Randez-vous '98" oraz wspólnego występu podczas wręczenia nagrody dla Najlepszego Piłlkarza Roku FIFA. Ich nagranie zostało także motywem przewodnim mundialowego studia w telewizji ITV, a muzycy stanęli obok siebie na scenie jeszcze raz - podczas koncertu "La Nuit Electronique" dla ponad miliona widzów, zorganizowanego z okazji World Cup Bastille Day. Rok 1998 to pojawienie się na ścieżce muzycznej do filmu "Zagubieni w kosmosie" ("Lost In Space") melodii z serialowego pierwowzoru tego obrazu. Numer w mocnym, gitarowo-perkusyjnego remiksie Apollo 440 promował całą produkcję.

- Wydawał nam się, że będzie lepiej, jeśli wezmą kogoś, kto jest trochę bardziej disco, ale oni ciągle mówili "nie, chcemy, żebyście wy to zrobili" - wspominał później Howard Gray w rozmowie z magazynem "Music for the Movies". - Więc pomyśleliśmy "ok.", jeśli rzeczywiście mamy to zrobić, to jedyną drogą jest zrobienie tego totalnie w stylu Apollo i wyciągnęliśmy wszystkie triki Apollo, jakie mamy. W zasadzie wszystkie sztuczki, których używamy od lat, są tu włożone w jeden kawałek

Piosenka trafiła w rok później na trzecią studyjną płytę zespołu pt. "Gettin' High On Your Own Supply", a nowinką i jego znakiem rozpoznawczym stały się wówczas dwa zestawy bębnów (oraz oczywiście dwóch pałkerów). Drugim hitem tego krążka okazała się piosenka "Stop the Rock", która trafiła do gry "FIFA 2000" oraz pojawiła się w filmie "Boys and Girls" (oraz w 2008 roku do parodii "Totalny kataklizm"("Disaster Movie")). Rok 2000 zapisał się także w historii zespołu kompozycją "Charlie's Angels 2000", stworzoną na potrzeby hollywoodzkiego hitu "Aniołki Charliego".

Rok 2003 to premiera "Dude Descending a Staircase", dwupłytowego albumu, który Noko w rozmowie z portalem Sector2000 streścił tak: "CD#1 jest radosny i funky, podczas gdy CD#2 jest majestatyczny i cudowny". Na płycie pojawili się m.in. Jack Kerouac, Pete Wylie, Jalal Nuriddin z The Last Poets i hip-hopowcy z The Beatnuts, a tytuł i okładka wydawnictwa były swoistym nawiązaniem do obrazu Marcela Duchampa i jego dzieła "Akt schodzący po schodach nr 2" ("Nude Descending a Staircase No. 2"), zdekonstruowanym na zdobiącym płytę obrazie pt. "Dude Descending a Staircase" ("Koleś schodzący po schodach") przez malarza z Los Angeles - Anthony'ego Ausganga. Jak się okazało, wielkim fanem artysty był Noko, a przygody roztrzęsionego kota z okładki kontynuowano w teledysku do tytułowego utworu z tego albumu.

Przez lata Apollo 440 (znane także jako Apollo Four Forty, @440 oraz ambientowe alter-ego Stealth Sonic Orchestra) współpracowało z wieloma wokalistami (za mikrofonem zaczynał Noko, później jednak ustąpił miejsca Billy'emu MacKenzie, Mary Mary, Elizabeth Gray i innym) i remiksowało utwory wielu artystów, wśród których znaleźli się choćby: Puff Daddy i Jimmy Page, Jeff Beck, Ennio Morricone, Manic Street Preachers czy Hotei (znany np. ze ścieżki muzycznej do "Kill Billa" oraz "Transformersów"). Ich kompozycje zasiliły pokaźną liczbę sundtracków do filmów (m.in. "S.W.A.T.", "Spiderman" czy "60 sekund") i gier ("Gran Turismo 4" oraz wiele innych produktów na PlayStation, co wiąże się z wieloletnim kontraktem z firmą Sony) oraz reklam, od piwa i napojów począwszy, na samochodach i sprzęcie elektronicznym kończąc. Jak donosi oficjalna strona zespołu rok 2009 ujrzeć ma kolejne - piąte już - pełnowymiarowe wydawnictwo liverpoolczyków.


Żródlo: http://muzyka.wp.pl

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rumble EP	Apollo 440	10.1993	77[2]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 1	[written by Gray, Gardner, Noko, Gray][produced by Apollo 440]
Astral America	Apollo 440	01.1994	36[6]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 2	[written by Noko/Trevor Gray/Howard Gray/Leonard Bernstein/Stephen Sondheim][produced by Apollo 440]
Liquid cool [Theme from cryonic suspension]	Apollo 440	11.1994	35[3]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 3	[written by Noko/James Gardner/Trevor Gray/Howard Gray][produced by Apollo 440]
[Don't fear] The reaper	Apollo 440	03.1995	35[5]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 4	[written by Donald Roeser][produced by Apollo 440]
Krupa	Apollo 440	07.1996	23[20]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 5	[written by Noko/Howard Gray/Trevor Gray][produced by Apollo 440]
Ain't talkin' 'bout dub	Apollo 440	02.1997	7[11]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 6	[written by Van Halen][produced by Apollo 440]
Raw power	Apollo 440	07.1997	32[10]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 7	[written by Noko/Howard Gray/Trevor Gray/Ian Hoxley/Paul Colbourne][produced by Apollo 440]
Randez-vous 98	Jean Michel Jarre and Apollo 440	07.1998	12[12]	-	Epic 6661102	[written by Jean-Michel Jarre][produced by Apollo 440]
Lost in space [Theme]	Apollo 440	08.1998	4[15]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 9	[written by John Williams][produced by Apollo 440]
Stop the rock	Apollo 440	08.1999	10[15]	-	Stealth Sonic Recordings SSR 10	[written by Noko/Ian Hoxley/Trevor Gray/Howard Gray][produced by Apollo 440]
Heart go boom	Apollo 440	11.1999	57[3]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 11	[written by Paul Colbourne/Kevin Goodman/Ian Hoxley/Noko/Howard Gray/Trevor Gray][produced by Apollo 440]
Charlie's Angels 2000-Theme from the motion picture	Apollo 440	12.2000	29[14]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 13	[written by Jack Elliott/Allyn Ferguson][produced by Apollo 440]
Dude decending a staircase	Apollo 440 feat Beatnuts	06.2003	58[2]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 14	[written by Trevor Gray/Noko/Tineo/Fernandez/Oyewole][produced by Apollo 440]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Millennium Fever	Apollo 440	02.1995	117[1]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 440	[produced by Apollo 440]
Electro glide in blue	Apollo 440	03.1997	62[8]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 2440	[produced by Apollo 440]
Gettin' high on your own supply	Apollo 440	09.1999	20[5]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 3440	[produced by Apollo 440]