Z archiwum...rocka : techno

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą techno. Pokaż wszystkie posty

niedziela, 5 stycznia 2025

Outlander

Outlander, znany również jako Marcos Salon, to nazwa, która powinna zabrzmieć znajomo dla każdego wymagającego miłośnika house i techno. Przywódca dni chwały R&S, twórca „The Vamp”, który brzmi równie świeżo dziś, jak po premierze 26 lat temu, wszechstronny czarodziej studyjny zaangażowany w tak różne projekty, jak Liasons-D, In-D, TZ, Telepaticos i człowiek stojący za masteringiem nowatorskiej wytwórni house We Play House Recordings.

Marcos nigdy nie przestał być zajęty muzyką i niedawno postanowił przywrócić na scenę swoje brzmienia Outlander, grając zabójczy zestaw na żywo, składający się z wielu jego perełek z ostatnich 25 lat. Energetyczny, szalejący, muzyczny i całkowicie taneczny, Outlander na żywo to dokładnie to, czego potrzebujesz, aby wprowadzić parkiet w stan szaleńczej błogości. Odrodzenie rzeczy z przeszłości? Jeśli chodzi o Marcosa, duch oldskool nigdy nie odszedł!

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Vamp	Outlander	08.1991	51[2]	-	R&S RSUK 1	[written by Marcos Salon][produced by Marcos Salon]
Vamp [Revamped]	Outlander	02.1998	62[2]	-	R&S RS 97113CD	[written by Marcos Salon][produced by Marcos Salon]

czwartek, 22 grudnia 2016

Peaches

Peaches, właściwie Merrill Nisker (ur. 11 listopada 1968 r. w Toronto w prowincji Ontario) – kanadyjska piosenkarka. Zaczynała od śpiewania w kanadyjskich zespołach (m.in. The Shit). Pracowała jako nauczycielka. W 1998 roku przeniosła się do Berlina. W następnym roku podpisała kontrakt z niemiecką firmą Kitty-Yo. Debiutancki album Merrill Nisker – zatytułowany Fancypants Hoodlum – ukazał się w 1995 roku. W 2000 wydała album The Teaches of Peaches pod pseudonimem "Peaches".
Magazyn Rolling Stone określił ją mianem "królowej electro-punku". Jest biseksualistką
. Jej muzyka wykorzystywana była w serialach stacji Showtime The L Word i Brzydula Betty. Współpracy z artystką podjęli się m.in. Joan Jett, Greg Kurstin, Leslie Feist oraz Josh Homme.

Peaches, projekt stworzony przez Kanadyjkę Merrill Nisker, to coś o wiele więcej niż tylko intrygująca muzyka, będąca połączeniem punk rocka, rapu, electro i disco oraz niezwykłe teksty "bez hamulców". Peaches to także zjawisko kulturowe - wprawdzie o charakterze niszowym, ale symptomatyczne dla radykalnego odłamu feminizmu, który na seksizm w wydaniu męskim odpowiada jego odpowiednikiem w rodzaju żeńskim. I robi to przy okazji bez ponurego zacietrzewienia, lecz z humorem - często uciekając się do form zbliżonych do kabaretu i burleski.
Peaches współpracowała m.in. z Iggy Popem, Beth Ditto i Joan Jett, pisała piosenki dla Pink. Jej najnowszy album, "I Feel Cream" jest - według niej - finalną częścią trylogii, na jaką składają się "Shake Yer Dix" i "Two Guys (For Ever Girl)". Jednak jest ta płyta częścią większej całości twórczości tej niezwykle bojowej i nieprzejednanej w swych przekonaniach wokalistki, do której nie sposób nie włączyć tak mocnych obyczajowo i politycznie tytułów, jak "Fatherf***er" i "Impeach My Bush". Klasyczny punk, nowoczesny garaż, dance i rap znowu mieszają się doskonale, a wraz z nimi - wszystkie rockowo-rapowe seksualne stereotypy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Set It Off	Peaches	06.2002	36[12]	-	Epic 6726862	[written by Peaches][produced by Peaches]
Operate / Shake Yer Dix	Peaches	09.2003	112[1]	-	XL Recordings XLT 169	[written by Peaches ][produced by Peaches]
Kick It	Peaches feat. Iggy Pop	01.2004	39[3]	-	XL Recordings XLS 176	[written by Peaches][produced by Peaches]
Shake Yer Dix	Peaches	06.2004	97[2]	-	XL Recordings XLT 185	[written by Peaches][produced by Peaches]
Downtown	Peaches	07.2006	50[3]	-	XL Recordings XLS 235	[written by Peaches][produced by Peaches,Mickey Petralia ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fatherfucker	Peaches	09.2003	93[1]	35.Top Heatseekers	XL Recordings XLLP 171	[produced by Peaches]
Impeach My Bush	Peaches	07.2006	132[1]	4.Top Heatseekers	XL Recordings XLLP 201	[produced by Peaches,Mickey Petralia ]
I Feel Cream	Peaches	05.2009	-	160	XL Recordings XLLP 415 [US]	[produced by Peaches, Digitalism, Soulwax, Drums of Death, Simian Mobile Disco, Shapemod]
Rub	Peaches	09.2015	187	160	I U She Music	[produced by Peaches, Vice Cooler]

piątek, 15 lipca 2016

The Grid

The Grid,brytyjski duet. Powstał wiosną 1990r w Londynie,działał do 1995r. Dave Ball (ur. 3.05.1959r, Blackpool, Lancashire) - k odniósł sukces jako połowa innego duetu, Soft Cell. Richard Norris (ur. 23.06.1965r, Londyn) - voc, k, zdobywał doświadczenia w zespole Jack The Tab.

Poznali się w 1988r, gdy Ball podjął się produkcji nagrań Jack The Tab. Zdecydowali się pracować razem. Z początku tworzyli muzykę do reklam dla takich firm, jak Shell-Oil czy T.S.B., oraz remiksowali dokonania innych, np. Art Of Noise. W 1990r zdecydowali się na nagrania pod nazwą The Grid, z gościnnym udziałem innych muzyków, m.in. takich sław, jak Robert Fripp - g z King Crimson, Dieter Meier - k z Yello i P.P. Arnold - voc. Intrygujący repertuar z elementami elektronicznego disco, rocka psychodelicznego, muzyki ambient itp., ujawniający różne wpływy, od Kraftwerk po Pink Floyd, przyniósł im duży sukces rynkowy.

Największą popularność zyskały single Flotation z czerwca 1990r, A Beat Called Love z września tego roku, Figure Of Eight z lipca 1992r, Heartbeat z września tego roku, Crystal Clear z marca 1993r, Texas Cowboys z października tego roku, Swamp Thin z maja 1994r, Rollercoaster z września tego roku i Diablo z września 1995r (strony B zawierały zwykle inne miksy nagrań ze stron A) oraz album „Evolver" z września 1994r.
Duet współpracował m.in. z Vikiem Reevesem, Timotnym Learym, a także Markiem Almondem, dawnym partnerem Balla z Soft Cell.
Po rozwiązaniu duetu Ball nawiązał spółkę z Ingo Vaukiem i z nim tworzył m.in. muzykę filmową oraz piosenki dla Kylie Minogue, z którą współpracował również jako producent. Norris komponował m.in. dla Joe Strummera oraz produkował i remiksował nagrania m.in. Damona Albarna, Perry'ego Farrella i zespołu Elastica.
W 1999 stanął na czele zespołu Goldstar, który zadebiutował czwórką „Sex And Driving", wydaną we własnej firmie Areeba.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Floatation	The Grid	07.1990	60[2]	-	East West YZ 475	[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
A Beat Called Love	The Grid	09.1990	64[5]	-	East West YZ 498	[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Origins of Dance	Timothy Leary Meets The Grid	12.1990	96[2]	-	Rhythm King EVO1	-
Figure of 8	The Grid	07.1992	50[3]	-	Virgin VSCDT 1421	[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Heartbeat	The Grid	10.1992	72[3]	-	Virgin VSCDT 1427	[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Crystal Clear	The Grid	03.1993	27[4]	-	Virgin VSTX 1442	[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Texas Cowboys	The Grid	10.1993	17[14]	-	Deconstruction 74321-16776-2	[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Swamp Thing	The Grid	06.1994	3[18]	-	Deconstruction 74321205842	[written by David Ball/Richard Norris][produced by Kieran Evans/Tim Davies]
Rollercoaster	The Grid	09.1994	19[7]	-	Deconstruction 74321 230771	[written by David Ball/Richard Norris][produced by Kieran Evans/Tim Davies]
Diablo	The Grid	09.1995	32[5]	-	Deconstruction 74321 30840 2	[written by David Ball/Richard Norris][produced by Kieran Evans/Tim Davies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Evolver	The Grid	10.1994	14[12]	-	Deconstruction 74321 22718 1	[Produced by The Grid]
Music for Dancing	The Grid	10.1995	67[3]	-	Deconstruction 74321 27670 2	[Produced by The Grid]

niedziela, 1 maja 2016

Apollo 440

Muzycy Apollo 440 sami o sobie mówią: "jesteśmy i będziemy zespołem rockowym". Nie uciekają jednak od dyskotek i jak jednak dodaje jeden z liderów Apollo 440 - Trevor Gray: "Muzykę taneczną może stanowić właściwie wszystko - wystarczy tylko, że posiada rytm, w takt którego można się bawić. To właśnie ten brak jakichkolwiek granic jest w niej najbardziej fascynujący".

Jak rozszyfrować ich nazwę? Jej pierwszy człon - Apollo - pochodzi oczywiście od imienia greckiego boga piękna i muzyki (ale także życia, śmierci oraz prawdy), 440 natomiast odnosi się do częstotliwości 440 Hz, na którą ustawiany jest dźwięk podczas koncertów.
Zespół powstał w 1990 roku w Liverpoolu, a jego trzon tworzy trójka - bracia Trevor i Howard Gray oraz Noko. Wraz z nimi zakładał go jeszcze James Gardner, który postanowił przerwać współpracę z projektem po nagraniu debiutanckiej płyty, która, wydana została nakładem ich własnego labela Stealth Sonic.
Krążek ukazał się w roku 1994 pod tytułem "Millenium Fever". W tym czasie grupa miała już na koncie pierwsze sukcesy, przyniesione przez single "Lolita", "Blackout" i "Destiny", dzięki którym dostała propozycje zremiksowania utworów U2 (z płyty "Achtung Baby"), EMF, PWEI, Scritti Politti oraz Madonny (choć tego projektu nigdy nie zrealizowano). "Millenium Fever" w dużej części było hołdem dla francuskiego postmodernistycznego myśliciela Jeana Baudrillarda. Do jego prac odwoływał się choćby utwór "Astral America" (autorem tego terminu jest właśnie Francuz, a do jego słów nawiązywały także "The Perfect Crime" oraz "Stealth Requiem"), dedykowany również postfreudowskiemu terapeucie Wilhelmowi Reichowi, a stworzony wspólnie z Leonardem Bernsteinem i Stephenem Sondheimem i podchwycony przez japońską kampanię koszykarskiej ligi NBA. Filozoficzne odniesienia na tym albumie znaleźć też można w mówiącym o kriogenice "Liquid Cool" oraz "Omega Point", nawiązującym do stworzonej przez jezuitę Pierre'a Teilhard de Chardina koncepcji krańcowego punktu rozwoju rzeczywistości i historii całego stworzenia.

Już pod zmienioną nazwą, w 1996 roku, Apollo Four Forty wydało singiel "Krupa", przywołujący postać słynnego jazzowego perkusisty Gene'a Krupy. Utwór jeszcze promowany początkowo jako anonimowy wywołał sporo zamieszania wśród DJ-ów, a kiedy w końcu w sklepach pokazało się jego oficjalne wydanie z Frankiem Sinatrą na okładce (na zdjęciu z filmu "The Man With The Golden Arm", gdzie zagrał jazzowego bębniarza) zrazu zaczął mieszać na listach przebojów i trafił do telewizyjnej reklamy napojów Sunkist. Za pierwszy poważny przebój projektu Apollo należy jednak uznać "Ain't Talkin' 'bout Dub", z cytatem z filmu "Andromeda Strain" w tekście oraz muzycznym samplem z piosenki "Ain't Talkin' 'bout Love" grupy Get a Life (która notabene po sukcesie kawałka zażądała niebotycznej sumki za wykorzystanie fragmentu swojej kompozycji).

W 1997 roku na rynku ukazała się druga pełnowymiarowa płyta zespołu "Electro Glide in Blue", na której znalazły się wcześniej wspomniane single oraz gościnne występy amerykańskiego pisarza Charlesa Bukowskiego (dialog w utworze "Tears of the Gods") i Billy'ego MacKenziego (wokal w "Pain in Any Language"). Swoje przysłowiowe 5 minut sławy dostały także utwory "Stealth Mass in F#m" oraz "Carrera Rapida". Pierwszy ze wspomnianych kilkukrotnie pojawiał się na antenie radia BBC podczas żałoby po śmierci księżnej Diany (stacja postanowiła zawiesić wtedy swoją zwykłą ramówkę i nadawać nieco bardziej stonowany materiał). Drugi zaś początkowo, ze względu na swoją długość, nie miał szans poszaleć na listach przebojów, wrócił tam jednak w pięknym stylu po tym, jak trafił do gry "Rapid Racer", a telewizja ITV uczyniła go tematem przewodnim swojego programu "Pulling Power".

Rok 1998 to dla Apollo 440 głównie popisy na żywo, przerwane jedynie projektem zrealizowanym razem z Jeanem-Michelem Jarre'em. Współpraca artystów objęła najpierw remiks utworu "Oxygen 10", by później rozwinąć się do singla "Randez-vous '98" oraz wspólnego występu podczas wręczenia nagrody dla Najlepszego Piłlkarza Roku FIFA. Ich nagranie zostało także motywem przewodnim mundialowego studia w telewizji ITV, a muzycy stanęli obok siebie na scenie jeszcze raz - podczas koncertu "La Nuit Electronique" dla ponad miliona widzów, zorganizowanego z okazji World Cup Bastille Day. Rok 1998 to pojawienie się na ścieżce muzycznej do filmu "Zagubieni w kosmosie" ("Lost In Space") melodii z serialowego pierwowzoru tego obrazu. Numer w mocnym, gitarowo-perkusyjnego remiksie Apollo 440 promował całą produkcję.

- Wydawał nam się, że będzie lepiej, jeśli wezmą kogoś, kto jest trochę bardziej disco, ale oni ciągle mówili "nie, chcemy, żebyście wy to zrobili" - wspominał później Howard Gray w rozmowie z magazynem "Music for the Movies". - Więc pomyśleliśmy "ok.", jeśli rzeczywiście mamy to zrobić, to jedyną drogą jest zrobienie tego totalnie w stylu Apollo i wyciągnęliśmy wszystkie triki Apollo, jakie mamy. W zasadzie wszystkie sztuczki, których używamy od lat, są tu włożone w jeden kawałek

Piosenka trafiła w rok później na trzecią studyjną płytę zespołu pt. "Gettin' High On Your Own Supply", a nowinką i jego znakiem rozpoznawczym stały się wówczas dwa zestawy bębnów (oraz oczywiście dwóch pałkerów). Drugim hitem tego krążka okazała się piosenka "Stop the Rock", która trafiła do gry "FIFA 2000" oraz pojawiła się w filmie "Boys and Girls" (oraz w 2008 roku do parodii "Totalny kataklizm"("Disaster Movie")). Rok 2000 zapisał się także w historii zespołu kompozycją "Charlie's Angels 2000", stworzoną na potrzeby hollywoodzkiego hitu "Aniołki Charliego".

Rok 2003 to premiera "Dude Descending a Staircase", dwupłytowego albumu, który Noko w rozmowie z portalem Sector2000 streścił tak: "CD#1 jest radosny i funky, podczas gdy CD#2 jest majestatyczny i cudowny". Na płycie pojawili się m.in. Jack Kerouac, Pete Wylie, Jalal Nuriddin z The Last Poets i hip-hopowcy z The Beatnuts, a tytuł i okładka wydawnictwa były swoistym nawiązaniem do obrazu Marcela Duchampa i jego dzieła "Akt schodzący po schodach nr 2" ("Nude Descending a Staircase No. 2"), zdekonstruowanym na zdobiącym płytę obrazie pt. "Dude Descending a Staircase" ("Koleś schodzący po schodach") przez malarza z Los Angeles - Anthony'ego Ausganga. Jak się okazało, wielkim fanem artysty był Noko, a przygody roztrzęsionego kota z okładki kontynuowano w teledysku do tytułowego utworu z tego albumu.

Przez lata Apollo 440 (znane także jako Apollo Four Forty, @440 oraz ambientowe alter-ego Stealth Sonic Orchestra) współpracowało z wieloma wokalistami (za mikrofonem zaczynał Noko, później jednak ustąpił miejsca Billy'emu MacKenzie, Mary Mary, Elizabeth Gray i innym) i remiksowało utwory wielu artystów, wśród których znaleźli się choćby: Puff Daddy i Jimmy Page, Jeff Beck, Ennio Morricone, Manic Street Preachers czy Hotei (znany np. ze ścieżki muzycznej do "Kill Billa" oraz "Transformersów"). Ich kompozycje zasiliły pokaźną liczbę sundtracków do filmów (m.in. "S.W.A.T.", "Spiderman" czy "60 sekund") i gier ("Gran Turismo 4" oraz wiele innych produktów na PlayStation, co wiąże się z wieloletnim kontraktem z firmą Sony) oraz reklam, od piwa i napojów począwszy, na samochodach i sprzęcie elektronicznym kończąc. Jak donosi oficjalna strona zespołu rok 2009 ujrzeć ma kolejne - piąte już - pełnowymiarowe wydawnictwo liverpoolczyków.

Żródlo: http://muzyka.wp.pl

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rumble EP	Apollo 440	10.1993	77[2]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 1	[written by Gray, Gardner, Noko, Gray][produced by Apollo 440]
Astral America	Apollo 440	01.1994	36[6]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 2	[written by Noko/Trevor Gray/Howard Gray/Leonard Bernstein/Stephen Sondheim][produced by Apollo 440]
Liquid cool [Theme from cryonic suspension]	Apollo 440	11.1994	35[3]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 3	[written by Noko/James Gardner/Trevor Gray/Howard Gray][produced by Apollo 440]
[Don't fear] The reaper	Apollo 440	03.1995	35[5]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 4	[written by Donald Roeser][produced by Apollo 440]
Krupa	Apollo 440	07.1996	23[20]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 5	[written by Noko/Howard Gray/Trevor Gray][produced by Apollo 440]
Ain't talkin' 'bout dub	Apollo 440	02.1997	7[11]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 6	[written by Van Halen][produced by Apollo 440]
Raw power	Apollo 440	07.1997	32[10]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 7	[written by Noko/Howard Gray/Trevor Gray/Ian Hoxley/Paul Colbourne][produced by Apollo 440]
Randez-vous 98	Jean Michel Jarre and Apollo 440	07.1998	12[12]	-	Epic 6661102	[written by Jean-Michel Jarre][produced by Apollo 440]
Lost in space [Theme]	Apollo 440	08.1998	4[15]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 9	[written by John Williams][produced by Apollo 440]
Stop the rock	Apollo 440	08.1999	10[15]	-	Stealth Sonic Recordings SSR 10	[written by Noko/Ian Hoxley/Trevor Gray/Howard Gray][produced by Apollo 440]
Heart go boom	Apollo 440	11.1999	57[3]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 11	[written by Paul Colbourne/Kevin Goodman/Ian Hoxley/Noko/Howard Gray/Trevor Gray][produced by Apollo 440]
Charlie's Angels 2000-Theme from the motion picture	Apollo 440	12.2000	29[14]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 13	[written by Jack Elliott/Allyn Ferguson][produced by Apollo 440]
Dude decending a staircase	Apollo 440 feat Beatnuts	06.2003	58[2]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 14	[written by Trevor Gray/Noko/Tineo/Fernandez/Oyewole][produced by Apollo 440]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Millennium Fever	Apollo 440	02.1995	117[1]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 440	[produced by Apollo 440]
Electro glide in blue	Apollo 440	03.1997	62[8]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 2440	[produced by Apollo 440]
Gettin' high on your own supply	Apollo 440	09.1999	20[5]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 3440	[produced by Apollo 440]

piątek, 15 kwietnia 2016

Lisa Lashes

Lisa Lashes to bez wątpienia królową Hard House, najpopularniejsza kobieta DJ na świecie wg rankingu DJ Magazine (właściwie jest też pierwszą djką która złożyła swoje top 10). Jedna z najbarwniejszych postaci sceny dance, osiągnęła sukces nie tylko jako DJ, ale i producent.
Miała okazje pracować z Pete'm Doherty, Grace Jones oraz Goldiem. Jej umiejętności można podziwiań na wszystkich wielkich festiwalach od Global Gathering po UK Hells Angels Buldog Bash. Nieźle jak na dziewczynę której pierwszą pracą była praca w Marks & Spencer…
Urodziła się w dużej rodzinie w Coventry lecz teraz mieszka w Leicester. Dorastała przy scenie dance chodząc co weekend do klubów na legendarne już imprezy jak Miss Moneypennies oraz Chuff Chuff. Wspomina to tak: "Wtedy moimi ulubionymi dj-ami byli Lisa Loud oraz John Kelly. Było to coś nowego dla mnie, ale wtedy zrozumiałam że chce by muzyka była tym co będzie mi towarzyszyć każdego dnia wiec postanowiłam nauczyć się dj-ingu. Miałam chłopaka, który miał wtedy gramofony, ale jego mama nie pozwalała mi grac głośno muzyki wiec je pożyczyłam. Zaczęłam kupować płyty i w końcu doczekałam się pierwszego występu na River Severn w 1996 dla Sundissential gdzie została rezydentem".

Ciężko pracująca Lisa rozpoczęła poszukiwania miejsc gdzie mogła by grać. Gościła na takich eventach jak Gatecrasher, Godskitchen, Frantic, Golden, Good Greef, Hotdog, Base, Escape, Euphoria, Eat Your Words, Frantic, Fully Charged, Koolwaters, Naughty But Nice, Progress, Radioactive, ROAR, Scream, Slinky, Storm, Temple Theatre.
Od 2000 roku Lisa była headlinerem takich festiwali jak Godskitchen Global Gathering, Homelands, The Infamous Tidyweekender, Tidy Magna, Creamfields UK and Ireland, Knebworth, Escape into the Park, Planet Love, Gatecrasher Summer Sound System and Dance Valley.
Mówi: "Cieszę się, że mogę podróżować po świecie jak robie to teraz, mimo tego że takie ciągłe bycie w podróży może naprawdę Cie zmęczyć, lecz nie zamieniłabym tego na nic innego w świecie". Odwiedziła Australię, USA, Kanadę oraz Chiny, gdzie była pierwszą dj-ką która zagrała dla ponad 5000 ludzi, jednak najlepszym wspomnieniem było dla niej granie w RPA naprzeciw 33-tysięcznego tłumu.
Lisa stała się światową marką, jej nazwisko określa rangę imprezy. Po otrzymaniu rezydentury na Ibizie, Lisa wystartowała z cyklem własnych imprez. Jej imprezy gościły w Chinach, Korei, Kanadzie, Miami, Holandii, a nawet w Japonii i Australii.
Lisa także stworzyła kompilacje, które okazały się bestsellerami hard dance ( 2002 Lisa Hard Euphoria), Extreme Euphoria). Jej utwory doczekały się remisów techn., trance oraz breakowego.
Jako pracoholiczka, Lisa potrafi spędzić 7 dni w tygodniu w studio. Przygotowuje się do kolejnych występów w nowych miejscach ( Norwegia). Przy współpracy z Ministry of Sond, Euphoria, Goodskitchen przy kompilacjach, Lisa wkrótce rozpocznie prace nad ekscytującym projektem filmowym. Film powstaje pod okiem reżyserów Ciasno Royale oraz Fuzz.
Lisa bez wątpienia osiągnęła sukces i jest dziewczyną, którą na pewno każdy by chciał poznać, z jej pasją do muzyki tak samo silną jak w dniu w którym stanęła za dekami po raz pierwszy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tidy Girls EP	Lisa Lashes	05.1999	96[2]	-	Tidy Trax TIDY 123T	[produced by Rachel Auburn, The Tidy Boys]
Sundissential EP	Lisa Lashes	09.1999	82[2]	-	Tidy Trax TIDY 132T2	-
Unbelievable	Lisa Lashes	07.2000	63[10]	-	Tidy Trax TIDY 138CD	[written by Lisa Lashes][produced by Lisa Lashes]
Unbelievable	Lisa Lashes vs. Lab 4	09.2002	78[5]	-	Tidy Trax TIDY 175T	[written by Amadeus Mozart, Lisa Lashes, Paul Janes][produced by Lab 4]
What Can You Do 4 Me?	Lisa Lashes	10.2003	52[11]	-	Tidy Trax TIDY 194C	[written by Amadeus Mozart, Lisa Lashes, Paul Maddox][produced by Amadeus Mozart, Lisa Lashes, Paul Maddox]
Dance 2 The House / I'm In Control	Lisa Lashes / Jon Bishop	05.2004	83[2]	-	Tidy Trax TIDYR 3R4	-

piątek, 22 stycznia 2016

La Bouche

„Alaska pojawia się na parkiecie!" Ten nagłówek pojawił się w prasie z powodu męskiej połowy
duetu La Bouche - D. Lane McCraya, Jra, który pochodzi z najzimniejszego miasta Anchorage na
Alasce. Podczas służby w Siłach Powietrznych USA został przeniesiony do Niemiec w 1991 r. Poza spełnianiem „zaszczytnego obowiązku" u Uncle Sama , ten muzyczny maniak występował
w kilku zespołach jako wokalista i tancerz.
Druga połowa La Bouche - Melanie Thornton - amerykańska dziewczyna z Południa (ur. w Charleston, Karolina Południowa) przybyła do Frankfurtu pod koniec lat 80-tych. Lekcji śpiewu udzielali jej rodzice.
Rozpoczęła je w wieku sześciu lat. Uczyła się również gry na klarnecie, fortepianie, dyrygowania,
aktorstwa i tańca. Melanie chciała uciec od anonimowości w USA. a jej siostra zaoferowała jej dach nad głową i trzy posiłki dziennie, więc Melanie zdecydowała się wyjechać do Niemiec. Rezultatem była mała trasa koncertowa w charakterze wokalistki z jazzowymi i bluesowyrm zespołami
w całych Niemczech, Szwajcarii i Hiszpanii. Dzięki temu spotkała frankfurcki zespół producencki
Ulli Brenner i Amira Sarafa.
Ulli pracował przez 16 lat jako DJ, w tym wiele lat w słynnym klubie „Dorian Grey"; był jednym z tych, którzy wpłynęli na „brzmienie z Frankfurtu". Obaj producenci mogą wskazać na swój udział w sukcesie takich grup, jak History, Le Click lub Club X.
Słynni producenci zainteresowali się utalentowaną Melanie. Zaprosili ją do FAR-Studios, należących do dobrze znanego twórcy przebojów Franka Fariana. który od tego momentu stał się doradcą La Bouche. Pierwsze próby upewniły wszystkich, że Melanie doskonale nadaje się na wokalistkę La Bouche (po francusku „usta"). Brakowało jednak głosu męskiego „Znałam tylko jedną osobę, która pasowałaby - Lane McCray, z którym pracowałam w tamtym czasie
w zespole Groovin' Affairs" - wspomina Melanie.

Melanie nie musiała przekonywać Ulliego i Amira o wokalnych umiejętnościach Lane'a, k'óry miał
już na koncie kilka sukcesów. W USA grał role w takich musicalach, jak „West Side Story" ,
„A Chorus Line" i „Guys and Dolls". Później, po zaciągnięciu się do armii USA, stał się obiecującym raperem. „Jestem dumny, że pojawiłem się obok tak znanych nazwisk, jak Bob Hopkins. Dolly Parton i Boyz II Men. Ale Melanie zasugerowała, że świetnie nadawałbym się do La Bouche.

Przez poprzednie osiem miesięcy pracowałem dla Sił Powietrznych, a weekendy spędzałem w studiu, wieczorami natomiast występowałem na licznych trasach. Potrzebowałem czasu, by zdecydować się na przystąpienie do La Bouche. Teraz już nic nas nie może powstrzymać" - mówi Lane.
Odpowiednia atmosfera, która jest niezbędna na początku istnienia każdej nowej grupy dance, najlepiej zilustrowana jest wielkim przebojem jakim był pierwszy singel „Sweet Dreams". Natychmiast dostał się na listy europejskie i szybko zdobył też wymagającą listę niemiecką, przynosząc grupie zasłużenie, pierwszą złotą płytę. Następnym singlem był „Be My Lover", który także dostał się wysoko na listy przebojów.
W 1996 r. La Bouche powrócili na listy przebojów singlem „Bolingo". który jednak nie znalazł się na drugim albumie grupy z remiksami ich największych przebojów wydanych
w grudniu 1996 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sweet Dreams (Ola Ola E)	La Bouche	09.1994	62[2]	13[32]	Bell 74321223912	[written by Robert Haynes, Mehmet Sönmez,Melanie Thornton][produced by Frank Farian,Uli Brenner,Gerd Amir Saraf]
Be My Lover	La Bouche	07.1995	27[10]	6[38]	Arista 74321265402	[gold-US][written by Melanie Thornton, Uli Brenner, Gerd Amir Saraf, Lane McCray][produced by Frank Farian,Uli Brenner,Gerd Amir Saraf]
Fallin' in Love	La Bouche	09.1995	43[5]	111[5]	Arista 74321305102	[written by Dan Hamilton, Ann Marie Hamilton][produced by D. C. Montez][3[14].Hot Disco/Dance;Logic 59 018 12"]
Be My Lover [remix]	La Bouche	03.1996	25[6]	-	Arista 74321339822	[written by Melanie Thornton, Uli Brenner, Gerd Amir Saraf, Lane McCray][produced by Frank Farian,Uli Brenner,Gerd Amir Saraf][1[2][13].Hot Disco/Dance;RCA 64 445 12"]
Sweet Dreams (Ola Ola E)	La Bouche	09.1996	44[4]	-	Arista 74321398542	[written by Robert Haynes, Mehmet Sönmez,Melanie Thornton][produced by Frank Farian,Uli Brenner,Gerd Amir Saraf][3[13].Hot Disco/Dance;RCA 64 504 12"]
Fallin' in Love	La Bouche	03.1997	-	114[3]	Logic 59 018 [US]	[written by Dan Hamilton, Ann Marie Hamilton][produced by D. C. Montez]
You Won't Forget Me	La Bouche	06.1998	-	48[20]	RCA 65428 [US]	[written by Franz Reuther,Peter Bischof-Fallenstein,Lane McCray][produced by Frank Farian][29[10].Hot Disco/Dance;RCA 65 427 12"]
In Your Life	La Bouche	02.2003	-	-	-	[written by Frank Farian,Melanie Thornton,Gerd Amir Saraf,Lane McCray][9[13].Hot Disco/Dance;Logic 98 814 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sweet Dreams	La Bouche	02.1996	-	28[55]	RCA 66 759	[platinum-US][produced by FM Production]
S.O.S.	La Bouche	07.1998	-	194[1]	RCA 67 439