Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Virgin. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Virgin. Pokaż wszystkie posty

czwartek, 6 lipca 2023

Snypaz

 Snypaz to chicagowska grupa hip-hopowa założona w 1993 roku. Ich pierwszym wydawnictwem była kaseta magnetofonowa Ridin 'High z 1995 roku ; ich EP-ka z 1996 roku, My Life as a Snypa, sprzedała się w 80 000 egzemplarzy. 

Po przeprowadzce do Houston w Teksasie grupa nagrała utwory z Do or Die na swój album Headz or Tailz , a wkrótce potem pojawiła się na albumie Scarface z 1998 roku, My Homies .  

W 2001 roku Snypaz podpisał kontrakt z Virgin Records i wydał swój debiutancki album Livin' in the Scope. Tytułowy singiel z tego albumu osiągnął 174 miejsce na liście Billboard 200. Ich ostatni występ miał miejsce w 2016 roku na albumie artysty z Chicago, Fatus Fee, z piosenką Tayo zatytułowaną Drug Love.

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Livin' in the Scope Snypaz06.2001-174[3]Rap-A-Lot 10 367[produced by J. Prince,7 Aurelius,DomoHurt-M-Badd,L.A.,Mike Dean,Mr. Lee,The Legendary Traxster]

piątek, 12 maja 2023

XTC

Zespół założony w 1977 r. w okresie boomu punkowego. Znany początkowo pod nazwą The Helium Kidz, przed podpisaniem kontraktu z Virgin Records zmienił ją na XTC (ecstasy).
Tworzący, go muzycy pochodzili- z wyjątkiem Andrewsa z niewielkiego miasta Swindon w hrabstwie Wiltshire, gdzie działali wcześniej w punkowej formacji Star Park. Pierwszy skład XTC przedstawiał się następująco: Andy Partridge (ur. 11.12.1953 r.; gitara, śpiew), Barry Andrews (ur. 12.09.1954 r. w West Norwood w Londynie), Colin Moulding (ur. 17.08.1955 r.) i Terry Chambers (ur. 18.07.1955 r.). Debiutancki album zespołu White Music przywoływał bardziej echa muzyki pop niż dynamicznego brzmienia nowej fali, ale mimo to odniósł spory sukces komercyjny, zapisując się również wraz z nazwą grupy w pamięci krytyków.

 

Wkrótce po ukazaniu się na rynku longplaya Go2, kolegów opuścił Barry Andrews, by pojawić się potem w formacji Shriekback. Zastąpił go Dave Gregory, a zarówno Go2, jak i następne wydawnictwo zespołu Drums And Wires, sprzedawały się bardzo dobrze. Dynamiczny przebojowy singel "Making Plans For Nigel" przedstawił formację tak chętnie chłonącej wszelkie nowinki szerokiej publiczności.
 

Później z wszystkich kolejnych albumów grupy wybierano starannie utwory mające się ukazać na singlach; trafiały one regularnie na listy przebojów, a dwie bardzo udane kompozycje: "Sgt Rock (Is Going To Help Me" i doskonale skonstruowana "Senses Working Overtime" trafiły do Top 10 brytyjskich zestawień.
 

Partridge, główny twórca utworów zespołu, potrafił przelać swoje obserwacje na papier z humorem i naiwnością dziecka, co znacznie ułatwiało im dotarcie do szerokich kręgów słuchaczy. Podwójny album English Settlement przyniósł jednak muzykom spore rozczarowanie, gdyż to wychwalane przez krytyków wydawnictwo z trudem utorowało sobie drogę w dolne rejony listy bestsellerów. Tymczasem stan zdrowia Partridge'a uległ znacznemu pogorszeniu z powodu ogólnego wyczerpania organizmu i wrzodu żołądka. Skłoniło go to do oświadczenia, że od tej pory XTC będą wyłącznie nagrywać, rezygnując z występów na żywo. Ich nowym kompozycjom miały jednak towarzyszyć promocyjne wideoklipy.
 

Następne płyty zespołu odniosły jedynie umiarkowany sukces, mimo że albumy ich alter ego, The Dukes Of Stratosphear, sprzedawały się w o wiele większych nakładach. Najlepszy album w karierze XTC, Oranges And Lemons, doskonale odzwierciedlał atmosferę i nastroje panujące pod koniec lat 60. Tym większą zagadką pozostaje jego komercyjna porażka. Podczas gdy w Stanach Zjednoczonych sprzedawał się nawet dość przyzwoicie, w Wielkiej Brytanii z trudem trafił do Top 30 zestawień. Podobny los spotkał bardzo udany skądinąd singel "Mayor Of Simpleton", który uplasował się dopiero na 46. miejscu listy przebojów.
 

W 1992 r. album Nonsuch utrzymywał się w brytyjskich zestawieniach jedynie przez dwa tygodnie. Pod koniec tego samego roku Partridge podjął się roli producenta, nawiązując współpracę z zespołem Blur. Nie wiadomo do końca, co Andy Partridge, jego koledzy i wytwórnia Virgin, zamierzają dalej począć z XTC. Sam Partridge zażartował kiedyś, że Virgin trzymają ich na liście, swoich podopiecznych tylko dlatego, by móc sobie odpisywać straty od podatku. Mimo wszystko XTC pozostają jednym z najbardziej oryginalnych brytyjskich zespołów popowych, a teksty Partridge'a stawiają go obok Raya Daviesa w rzędzie najinteligentniejszych i cudownie ekscentrycznych brytyjskich twórców.  



Single
[UK] all time *882*/12 hits/1 Top10/#1 [0]/70 weeks
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Life begins at the hop/Homo Safari XTC04.197954[4]-Virgin VS 259[written by Colin Moulding][Produced by Steve Lillywhite]
Making plans for Nigel/Bushman President/Pulsing Pulsing XTC09.197917[11]-Virgin VS 282[written by Colin Moulding][Produced by Steve Lillywhite]
Generals and majors/Don' t lose your temperXTC09.198032[8]104[3]Virgin VS 365[written by Colin Moulding][Produced by Steve Lillywhite]
Towers of London/Set Myself on Fire [live]XTC10.198031[5]-Virgin VS 372[written by Andy Partridge][Produced by Steve Lillywhite]
Sgt Rock [Is going to help me]/Living Through Another Cuba [live]/Generals and Majors [live]XTC01.198116[9]-Virgin VS 384[written by Andy Partridge][Produced by Steve Lillywhite]
Senses working over time/Blame the Weather/Tissue Tigers (The Arguers) XTC01.198210[9]-Virgin VS 462[written by Andy Partridge][Produced by Hugh Padgham, XTC]
Ball and chain/Punch and Judy; Heaven is Paved With Broken GlassXTC02.198258[4]-Virgin VS 482[written by Colin Moulding][Produced by Hugh Padgham]
Great FireXTC03.1983101-Virgin VS 553[written by Andy Partridge][Produced by Bob Sargeant,Steve Nye,XTC]
WonderlandXTC02.1982101-Virgin VS 553[written by Andy Partridge][Produced by Bob Sargeant,Steve Nye,XTC]
Love on a farmboy' s wage/In Loving Memory of a NameXTC09.198350[4]-Virgin VS 613[written by Andy Partridge][Produced by Steve Nye,XTC]
Thanks For Christmas/Countdown To Christmas PartytimeXTC11.1983126-Virgin VS 642[written by Andy Partridge][Produced by The Three Wise Men, The Good Lord]
All you pretty girl/WashawayXTC09.198455[5]-Virgin VS 709[written by Andy Partridge][Produced by David Lord,XTC]
This World Over /Blue OverallXTC10.198499[1]-Virgin VS 721[written by Andy Partridge][Produced by David Lord and XTC]
Wake Up /Take This Town; Mantis on Parole XTC01.198594[2]-Virgin VS 746[written by Andy Partridge][Produced by David Lord and XTC]
Grass /Extrovert; Dear God XTC08.1986100[2]-Virgin VS 882[written by Colin Moulding][Produced by Todd Rundgren]
The Meeting Place/The Man Who Sailed Around His SoulXTC02.1987100[1]-Virgin VS 912[written by Colin Moulding][Produced by Todd Rundgren]
Dear God/Big DayXTC06.198799[1]-Virgin VS 960[written by Andy Partridge][Produced by Todd Rundgren]
The mayor of simpleton/One of the millionsXTC01.198946[5]72[6]Virgin VS 1158[written by Andy Partridge][Produced by Paul Fox]
King for a Day/Happy FamiliesXTC04.198982[3]-Virgin VS 1177[written by Colin Moulding][Produced by Paul Fox]
The disappointed/The Smartest MonkeysXTC03.199233[5]-Virgin VS 1404[written by Andy Partridge][Produced by Gus Dudgeon]
The ballad of Peter Pumpkinhead/The Smartest MonkeysXTC06.199271[1]-Virgin VS 1415[written by Andy Partridge][Produced by Gus Dudgeon]
I'd Like ThatXTC02.1999121- Cooking Vinyl[written by Andy Partridge][Produced by Nick Davis,Haydn Bendall]
I'm the Man Who Murdered LoveXTC05.2000144- Cooking Vinyl[written by Andy Partridge][Produced by Nick Davis]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
White musicXTC02.197838[4]-Virgin V 2095[produced by John Leckie]
GO 2XTC10.197821[3]-Virgin V 2108[produced by John Leckie]
Drums and wiresXTC09.197934[7]176[8]Virgin V 2129[produced by Steve Lillywhite]
Black seaXTC09.198016[7]41[24]Virgin V 2173[silver-UK][produced by Steve Lillywhite]
English settlementXTC02.19825[11]48[20]Virgin V 2223[silver-UK][produced by Hugh Padgham, XTC]
Waxworks-Some singles [1977-1982]XTC11.198254[3]-Virgin V 2251[produced by John Leckie, Robert John "Mutt" Lange, Martin Rushent, Steve Lillywhite, Phil Wainman ,Hugh Padgham XTC]
MummerXTC09.198351[4]145[5]Virgin V 2264[produced by Steve Nye, XTC, Bob Sargeant]
The big expressXTC10.198438[2]178[5]Virgin V 2325[produced by David Lord, XTC]
SkylarkingXTC11.198690[1]70[29]Virgin V 2399[produced by Todd Rundgren]
Oranges and lemonsXTC03.198928[3]44[21]Virgin V 2581[produced by Paul Fox]
NonesuchXTC05.199228[2]97[11]Virgin V 2699[produced by Gus Dudgeon]
Fossil fuel-The XTC Singles 1977-92XTC09.199633[2]-Virgin VD 2811[silver-UK]
Apple Venus Volume 1XTC02.199942[1]106[3]Cooking Vinyl COOK 172[produced by Haydn Bendall,Nick Davis]
Wasp star-Apple Venus Volume 2XTC05.200040[1]108[2]Cooking Vinyl COOK 194[produced by Nick Davis]

wtorek, 27 grudnia 2016

Penetration

Angielska grupa punkowa ,która swoją nazwę wzięła od utworu Iggy Popa.Powstała w połowie 1976r w Ferryhill, County Durham i została załozona przez 18-letnią studentkę Pauline Murray i jej przyjaciela Roberta Blamire po tym jak oboje obejrzeli koncert Sex Pistols w Manchester.
Pauline przyjęła rolę wokalistki,Robert grał na gitarze basowej,a nowo pozyskani członkowie grupy, Gary Chaplin na gitarze i Gary Smallman na perkusji. Ich debiut miał miejsce w Rock Garden w Middlesborough pod koniec 1976r.Po ich debiucie na londyńskiej scenie w Roxy [otwierali koncerty Gen X] w styczniu 1977r,otrzymali propozycję nagrania demo w wytwórni Virgin.Ich debiutancki singiel Don't Dictate wyszedł w listopadzie 1977r.Na początku 1978r od zespołu odchodzi Gary Chaplin,zastąpiony najpierw przez Neila Floyda,a w póżniejszym czasie przez Freda Pursera.
W końcu 1978r wydają dwa single-Firing Squad i Life's a Gamble,i debiut albumowy Moving Targets.W 1979r odbywa turnee po W.Brytanii i Stanach Zjednoczonych.Wydają mimo nieporozumień w zespole ,głównie za sprawą Pauline drugi LP Coming Up for Air.Krótko przed rozpadem,grupa daje swój ostatni koncert w Newcastle City Hall ,14 pażdziernika 1979r.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Don't Dictate / Money TalksPenetration11.1977--Virgin VS 192[written by Chaplin, Murray][produced by Mike Howlett]
Firing Squad / NeverPenetration05.1978--Virgin VS 213[written by Chaplin, Murray][produced by Mike Howlett]
Life's A Gamble / V.I.P.Penetration10.1978--Virgin VS 226[written by Chaplin, Murray][produced by Mike Howlett,Mick Glossop]
Danger Signs / Stone Heroes (Live) / Vision (Live)Penetration04.1979--Virgin VS 257[written by N. Floyd, P. Murray][produced by Mike Howlett,Mick Glossop]
Come Into The Open / LifelinePenetration08.1979--Virgin VS 268[written by Murray, Blamire, Purser][produced by Steve Lillywhite]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Moving TargetsPenetration10.197822[4]-Virgin V 2109
Coming Up For AirPenetration09.197936[4]-Virgin V 2131

środa, 14 września 2016

A Perfect Circle

A Perfect Circle: poboczny projekt Maynarda - powie ktoś... i popełni podwójny błąd!
Bo po pierwsze - nie Maynarda. To w całości projekt Billy'ego — deklarował Keenan na łamach "Guitar Worid", a chodzi o śpiewającego gitarzystę i klawiszowca Billy'ego Howerdela. Napisałem słowa, napisałem większość melodii. Jednak muzyka, produkcja i nagrywanie są jego zasługą. Po drugie - wcale nie taki znów poboczny projekt. Był okres, kiedy APC zabierało Maynardowi więcej czasu, co jego macierzysta formacja... Zespół został w istocie założony przez pana nazwiskiem Howerdel (choć przy trudnym do przecenienia wkładzie wokalisty Tool). Muzyk ten był wcześniej znany, ale raczej jako postać drugiego planu. Przyszły gitarzysta A Perfect Circle zaczynał bowiem jako techniczny gitarowy -współpracował chociażby z Nine Inch Nails, Guns N'Roses, The Smashing Pumpkins, Davidem Bowie, Fishbone czy Toolem właśnie -i był ponoć geniuszem w swym fachu. Później w środowisku muzycznym zasłynął jako ekspert od Pro Tools (dla niewtajemniczonych - najpopularniejszy i prawdopodobnie najlepszy program do komputerowego miksowania i obróbki dźwięku).
Howerdel zaprzyjaźnił się z Keenanem podczas trasy Tool z Fishbone w 1993 roku (niektóre źródła podają rok 1992). A w 1996 roku, w okresie prac nad Aemma, został przez zespół poproszony o pomoc w studiu. I zaprezentował Maynardowi swoje własne nagrania demo. Rzeczy, które Billy postrzegał jako "muzykę filmową" a do tego raczej z żeńskim śpiewem tak zachwyciły Keenana, że uparł się aby pracować Howerdelem. I dopiął swego, choć w wyniku innych zobowiązań gitarzysty zespół wystartował dopiero w 1999 roku (debiut estradowy - 15 sierpnia w Los Angeles).
Początkowo pracowali we dwóch, nagrywając w garażu Billy'ego, za namową Keenana skompletowano jednak pełny, rockowy skład. Znalazła się w nim basistka i skrzypaczka Paz Lenchantin, a w końcu, po pewnych przetasowaniach personalnych, były gitarzysta Failure -Troy Van Leeuwen i perkusista Josh Freese (z The Yandals, a także współpracownik Devo, Guns N'Roses czy Suicidal Tendencies).
Taka grupa oczywiście szybko zwróciła uwagę wytwórni i równie szybko podpisała kontrakt - z Virgin. Debiutancki album zatytułowany Mer De Noms ujrzał światło dzienne w maju 2000 - i zadebiutował na czwartym miejscu listy przebojów "Billboardu". Zespół pojechał na koncerty, między innymi u boku Nine Inch Nails. Zaczęli w kwietniu 2000 roku i trwało to blisko rok.
Jest nas pięciu ludzi, którzy spotkali się, aby razem coś stworzyć, muzycznie się uzupełniając i tworząc krąg doskonały - tłumaczył znaczenie nazwy zespołu Keenan w wywiadzie dla serwisu "NYROCK". A okrąg jest odbiciem nieskończoności... Nie uchroniło to jednak zespołu od zmian w składzie. Lenchantin odeszła, aby z Billym Corganem grać w Zwan -zastąpił ją Jeordie White alias Twiggy Ramirez, były członek grupy Marilyn Manson. Z kolei Van Leeuwen zasilił szeregi Queens Of The Słone Age, a na jego miejsce wszedł James Iha, były gitarzysta... Billy'ego Corgana (jeden krąg muzyczny - może więc nazwa zespołu nie jest całkiem od rzeczy?).
16 września 2003 na rynek trafił drugi album A Perfect Circie, zatytułowany Thirteenth Step, nagrany we wspomnianym składzie. Jednak podczas nagrań między Maynardem a Howerdelem rodziły się spięcia, atmosfera w grupie się popsuła. Niemniej zespół był ciągle aktywny koncertowo. Już w lipcu ruszył z Lollapaloozą, a występy promujące nowy album odbywały się do czerwca 2004. Bardzo szybko, bo w listopadzie 2004 światło dzienne ujrzała kolejna płyta sygnowana nazwą grupy - będąca dopełnieniem zobowiązań kontraktowych wobec Virgin. Na album eMOTIVe, poza dwoma kompozycjami oryginalnymi, trafiły przeróbki. Płyta miała być komentarzem do sytuacji politycznej w Stanach (ukazała się w dniu wyborów prezydenckich), a w nagraniach uczestniczyli różni muzycy - zespół nie miał już stałego składu. Później wszyscy członkowie rozeszli się do swoich zajęć.
Ostatnim wydawnictwem grupy było aMOTION- DVD uzupełnione płytą CD z remiksami - z 16 listopada 2004. Według najnowszych doniesień (z ostatniego numeru francuskiego magazynu "Rock Hard") Maynard uważa, że A Perfect Circle to już zamknęta historia.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
JudithA Perfect Circle09.2000153[1]105[16]Virgin 7243 8 96811 2 3[ Written By - Billy Howerdel , Maynard James Keenan][ Producer - Billy Howerdel ]
The hollowA Perfect Circle11.200072[2]-Virgin VUSCD 181[written by Billy Howerdell/Maynard James Keenan][produced by Billie Howerdell]
3 LibrasA Perfect Circle01.200149[3]-Virgin VUSDX 184[written by Billy Howerdell][produced by Billy Howerdell/Maynard James Keenan]
Weak and PowerlessA Perfect Circle09.2003-61[18]Virgin 38 888 [US][written by Billy Howerdell/Maynard James Keenan][produced by Andy Wallace]
The Outsider/Bikini Bandits and The Golden RodA Perfect Circle05.2004-79[5]Virgin 99 583 [US][written by Billy Howerdell/Maynard James Keenan][produced by Billy Howerdel]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Mer De NomsA Perfect Circle06.200055[15]4[51]Virgin 49 253[platinum-US][ Producer - Billy Howerdel]
Thirteenth stepA Perfect Circle09.200337[4]2[37]Virgin 80 918[platinum-US][ Producer - Billie Howerdell/Danny Lohner]
EmotiveA Perfect Circle11.200480[2]2[24]Virgin 66 687[gold-US][ Producer - Billy Howerdel, Maynard James Keenan]
aMOTIONA Perfect Circle12.2004-57[2]Virgin 44 115[ Producer - Billy Howerdel, Maynard James Keenan]

czwartek, 4 sierpnia 2016

Mock Turtles

Mock Turtles, grupa brytyjska. Działała w Manchesterze od 1987 do 1993r.
Powstała z inicjatywy Martina Coogana- voc, g, znanego z zespołu Judge Happiness i z solowego singla Hey Judge (Mynah, 1985). Od początku wraz z liderem współtworzyli ją: Krzysztof Korab -k, Steve Green- b, Steve Cowen - dr.
 W 1991r ustalił się inny skład: Coogan, Cowen, Martin Glyn Murray - g i Joanne Gent - k, clo, Andrew Stewardson - b.
Związała się z małą prowincjonalną firmą Imaginary z Lancashire i już w 1987r zadebiutowała czwórką „Pomona". Uznanie i popularność przyniosły jej następne płyty, m.in. single The Wicker Man, And Then She Smiles, Lay Me Down i Magic Boomerang (na stronie B znalazło się nagranie Take Your Time - owoc współpracy z Billem Nelsonem, jednym z idoli formacji  oraz album Turtle Soup.
Z powodzeniem zaprezentowała się też na przygotowywanych przez Imaginary płytach monograficznych, poświęconych rockowym legendom -  przedstawiła przeróbki No Good Tryin  Syda Barretta,Big-Eyed Beans From Venus Captain Beefhearta,Big Sky The Kinks,Why The Byrds oraz Pale Blue Eyes The Velvet Underground.
Różne jej rzadkie nagrania,m.in. z singli i składanek,zebrano na płycie 87–90.Zadowolona z warunków umowy z Imaginary ubolewała jednak  nad tym. ze firma nie potrafi umożliwić jej dostępu do szerszego kręgu słuchaczy i w 1991r wynegocjowała kontrakt z większą, sprawniej działającą wytwórnią Siren, filią
Virgin. Album Two Sides był największym sukcesem i artystycznym, i komercyjnym The
Mock Turtles.
Zawierał dwa przeboje: Can You Dig It? i And Then She Smiles (nowe wersje piosenek znanych już z Turtle Soup). Chociaż grupę porównywano do innych zespołów manchesterskich przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, jak The Charlatans czy Inspiral Carpets, nie przyznawała się do żadnych pokrewieństw z nimi. Przedstawiła wszakże podobny repertuar, wyrastający z muzyki młodzieżowej lat sześćdziesiątych (melodie i brzmienia wzorowane na nagraniach The Beatles, The Kinks, The Small Faces, The Byrds, The Turtles, The Walker Brothers, Davida Bowiego), ale adresowany do zwolenników tanecznego szaleństwa spod znaku rave, oprócz wymienionych piosenek znanych z singli także m.in. You Move Me, Shine On Me, Brush On A Butterfly's Wing, Why Must I Share This Air With Foolish Men?
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Can You Dig It?/Lose YourselfMock Turtles03.199118[11]-Siren SRN 136[written by Martin Coogan][produced by Pete Smith, Martin Coogan]
And Then She Smiles/Another Jesus Walks On WaterMock Turtles06.199144[4]-Siren SRN 139[written by Martin Coogan][produced by Pete Smith, Martin Coogan]
Can You Dig It?Mock Turtles03.200319[3]-Virgin CDMOCK 001[written by Martin Coogan][produced by Pete Smith, Martin Coogan]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Turtle SoupMock Turtles05.199154[1]-Imaginary ILLUSION 012[produced by Martin Coogan]
Two SidesMock Turtles07.199133[3]-Siren SRNLP 31-

piątek, 15 lipca 2016

The Grid

The Grid,brytyjski duet. Powstał wiosną 1990r w Londynie,działał do 1995r. Dave Ball (ur. 3.05.1959r, Blackpool, Lancashire) - k odniósł sukces jako połowa innego duetu, Soft Cell. Richard Norris (ur. 23.06.1965r, Londyn) - voc, k,  zdobywał doświadczenia w zespole Jack The Tab.

Poznali się w 1988r, gdy Ball podjął się produkcji nagrań Jack The Tab. Zdecydowali się pracować razem. Z początku tworzyli muzykę do reklam dla takich firm, jak Shell-Oil czy T.S.B., oraz remiksowali dokonania innych, np. Art Of Noise. W 1990r zdecydowali się na nagrania pod nazwą The Grid, z gościnnym udziałem innych muzyków, m.in. takich sław, jak Robert Fripp - g z King Crimson, Dieter Meier - k z Yello i P.P. Arnold - voc. Intrygujący repertuar z elementami elektronicznego disco, rocka psychodelicznego, muzyki ambient itp., ujawniający różne wpływy, od Kraftwerk po Pink Floyd, przyniósł im duży sukces rynkowy.

Największą popularność zyskały single Flotation z czerwca 1990r, A Beat Called Love z września tego roku, Figure Of Eight z lipca 1992r, Heartbeat z września tego roku, Crystal Clear z marca 1993r, Texas Cowboys z października tego roku, Swamp Thin z maja 1994r, Rollercoaster z września tego roku i Diablo z września 1995r (strony B zawierały zwykle inne miksy nagrań ze stron A) oraz album „Evolver" z września 1994r.
Duet współpracował m.in. z Vikiem Reevesem, Timotnym Learym, a także Markiem Almondem, dawnym partnerem Balla z Soft Cell.
Po rozwiązaniu duetu Ball nawiązał spółkę z Ingo Vaukiem i z nim tworzył m.in. muzykę filmową oraz  piosenki dla Kylie Minogue, z którą współpracował również jako producent. Norris komponował m.in. dla Joe Strummera oraz produkował i remiksował nagrania m.in. Damona Albarna, Perry'ego Farrella i zespołu Elastica.
 W 1999 stanął na czele zespołu Goldstar, który zadebiutował czwórką „Sex And Driving", wydaną we własnej firmie Areeba.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
FloatationThe Grid07.199060[2]-East West YZ 475[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
A Beat Called LoveThe Grid09.199064[5]-East West YZ 498[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Origins of DanceTimothy Leary Meets The Grid12.199096[2]- Rhythm King EVO1-
Figure of 8The Grid07.199250[3]-Virgin VSCDT 1421[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
HeartbeatThe Grid10.199272[3]-Virgin VSCDT 1427[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Crystal ClearThe Grid03.199327[4]-Virgin VSTX 1442[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Texas CowboysThe Grid10.199317[14]-Deconstruction 74321-16776-2[written by David Ball/Richard Norris][produced by The Grid]
Swamp ThingThe Grid06.19943[18]-Deconstruction 74321205842[written by David Ball/Richard Norris][produced by Kieran Evans/Tim Davies]
RollercoasterThe Grid09.199419[7]-Deconstruction 74321 230771[written by David Ball/Richard Norris][produced by Kieran Evans/Tim Davies]
DiabloThe Grid09.199532[5]-Deconstruction 74321 30840 2[written by David Ball/Richard Norris][produced by Kieran Evans/Tim Davies]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
EvolverThe Grid10.199414[12]-Deconstruction 74321 22718 1[Produced by The Grid]
Music for DancingThe Grid10.199567[3]-Deconstruction 74321 27670 2[Produced by The Grid]

środa, 13 lipca 2016

Courtney Love

O Courtney Love napisano tyle samo dobrego, co i złego. Piosenkarka jednak specjalnie nie przejmuje się ani pochwałami, ani krytyką. - Bycie obrażanym jest częścią życia w prawdziwym świecie - tłumaczyła Courtney Love w jednym z wywiadów.


Wielu uważa, że przyczyniła się do śmierci swego męża, Kurta Cobaina, frontmana legendy grunge'u, grupy Nirvana. Słynie z niewyparzonego języka, prowokacji i nieszablonowych zachowań, przez które prestiżowy magazyn "Rolling Stone" określił ją kiedyś "najbardziej kontrowersyjną kobietą w historii rocka". Pobić na tym polu Yoko Ono czy Sharon Osbourne to nie byle co. Jeśli jednak obiektywnie spojrzeć na jej działalność artystyczną nie sposób odmówić, że Courtney Love ma niezaprzeczalny talent muzyczny i nie mniejszy aktorski.

Naprawdę nazywa się Courtney Michelle Harrison i urodziła się 9 lipca 1964 roku. Jest owocem związku terapeutki Lindy Carroll i wydawcy Hanka Harrisona. Związku burzliwego, który zakończył się w niemiłych okolicznościach, gdy Courtney była jeszcze małą dziewczynką. Walkę o opiekę nad córką wygrała Linda. Proces obfitował we wzajemne obrzucanie się błotem. Carroll zapewniała przed sądem, że Hank dawał trzyletniej Courtney LSD. Wprawdzie Harrison stanowczo temu zaprzeczał, ale na niewiele się to zdało.

Dzieciństwo Courtney spędzone z matką było dalekie od szczęśliwych. Linda wychodziła za mąż trzy razy, kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania aż w końcu z kolejnym mężem i przyrodnimi siostrami Love, przeprowadziła się do Nowej Zelandii. Tam przyszła najbardziej kontrowersyjna kobieta w historii rocka uczęszczała do szkoły z internatem. W tym okresie wsławiła się między innymi tym, że pisała wiersze, dołączyła do fan clubu grupy Bay City Rollers. Starała się też o przyjęcie do Klubu Myszki Miki, ale odrzucono jej kandydaturę, gdy na przesłuchaniu przeczytała wiersz Sylwii Plath. Jeśli wierzyć jej słowom, już jako 12-latka wiedziała na czym polega bycie groupie. W tym wieku Courtney miała zadowolić seksualnie Teda Nugenta. Sam zainteresowany nie wypowiedział się na ten temat, pozostaje więc wierzyć słowom Love, że takie zdarzenie miało miejsce.

Kilka lat później, dzięki pieniądzom zaoszczędzonym przez matkę, Love podróżowała po Wielkiej Brytanii i Irlandii, osiedlając się na jakiś czas w Liverpoolu, gdzie stała się regularną bywalczynią rockowych koncertów. To wtedy narodził się w jej głowie pomysł, aby samej spróbować swych sił w rockowym świecie. Courtney zamierzała go zrealizować po powrocie do Stanów. Gdy znalazła się znów w USA, próbowała swych sił zarówno jako wokalistka (z marnym skutkiem), jak i striptizerka na Alasce (z nieco lepszymi rezultatami), mając zaledwie 16 lat. Wszystko zaczęło iść we właściwym kierunku dopiero, gdy w 1987 roku Courtney przeprowadziła się do Los Angeles. Tam poznała muzyków stawiającego pierwsze kroki zespołu Faith No More, do którego dołączyła na krótko jako wokalistka. Miała zbyt dominującą osobowość, aby dłużej zagrzać miejsce w grupie, która działała na demokratycznych zasadach. Rozstanie nastąpiło jednak w przyjaźni, a z klawiszowcem formacji, Roddym Bottumem, Love do dziś utrzymuje koleżeńskie relacje.

Najwierniejszą towarzyszką Courtney w Los Angeles była Kat Bjelland. Dziewczyny założyły najpierw formację Sugar Baby Doll, a niedługo później Pagan Babies. Już wtedy ubierały się w stylu, który był skrzyżowaniem naćpanej punkówy z niewiniątkiem. Love określiła to znacznie dosadniej, mówiąc, że wyglądały jak "dziecięce dziwki". Pagan Babies zdołały nagrać jedno demo. Bjelland miała doświadczyć sukcesów nieco później jako członkini formacji Babes In Toyland. Wyrzuciła z niej Love (grała na basie), z którą nie mogła się już dogadać. Jeśli można mówić o jakichś sukcesach Courtney w tym okresie, to można do nich zaliczyć udział w filmach "Sid i Nancy" ("Sid And Nancy") oraz "Z piekła rodem" ("Straight To Hell"). Pojawiła się również w epizodycznych rolach w telewizji.

Pod koniec lat 80-tych. Courtney doszła do wniosku, że musi nauczyć się grać na gitarze. Gdy zgłębiła już podstawowe tajniki warsztatu, zdecydowała się na założenie własnego zespołu. Otrzymał on nazwę Hole. Jako pierwszy dołączył do niego Eric Erlandson, który okazał się być jedynym obok Love stałym członkiem Hole. W 1989 roku zespół, po zaledwie trzech miesiącach prób, zagrał pierwszy koncert, a niedługo po tym zarejestrował debiutanckie single w niezależnej wytwórni. Pierwsza duża płyta Hole, "Pretty On The Inside", ukazała się w 1991 roku, a jedną z osób odpowiedzialnych za jej produkcję była Kim Gordon z Sonic Youth.
 Komercyjnego sukcesu nie było, ale album zebrał dobre recenzje, zwłaszcza w brytyjskiej prasie. W tym okresie Love zawarła przyjaźnie z Michaelem Stipe'em z R.E.M. i Billym Corganem z The Smashing Pumpkins. Poznała też jeszcze jedną osobę, która miała odegrać wielką rolę w jej życiu. Kurta Cobaina. Szczupły blondyn z wielkimi oczami zachwycił Love, która starała się jak mogła zaciągnąć go do łóżka. Kurt jednak oparł się jej urokowi. Na jakiś czas. Kiedy Nirvana nagrywała w Los Angeles przełomowy album "Nevermind", Courtney często wpadała do studia, które znajdowało się kilka przecznic od jej mieszkania. Jesienią 1991 roku Love i Cobain byli już parą. Pobrali się na Hawajach w lutym 1992 roku. Courtney była już wtedy w ciąży. Pół roku później przyszło na świat jedyne dziecko artystów, córka Frances Bean Cobain.

Małżeństwo trudno zaliczyć do udanych. Courtney i Kurt nie stronili od narkotyków, poza tym sporo czasu spędzali osobno, co wiązało się również z tym, że zarówno Hole, jak i Nirvana były w tamtym okresie u szczytu popularności. Jednak nic nie zapowiadało tragicznych wydarzeń, do których miało dojść w roku 1994 w odstępie kilku miesięcy. 8 kwietnia Kurt Cobain odebrał sobie życie. Z kolei 16 czerwca Kristen Pfaff, basistka Hole, przedawkowała heroinę. Courtney nie zamierzała pogrążać się w żałobie i rzuciła się w wir pracy. Dzięki rekomendacji Billy'ego Corgana przyjęła do Hole basistkę Melissę auf der Maur i niedługo później pojechała w trasę koncertową. Wydany w tym okresie longplay "Live Through This" okazał się być sukcesem, a "Rolling Stone" i "Spin" wybrały go na album roku. Amerykańska trasa promująca to wydawnictwo jest godna odnotowania z tego względu, że grupa Hole supportowała Nine Inch Nails. Z liderem Gwoździ, Trentem Reznorem, Courtney miała krótki romans.

W 1996 roku Miloš Forman obsadził Courtney w filmie "Skandalista Larry Flynt", opowiadającym o założycielu magazynu "Hustler". Love wypadła znakomicie. Za rolę żony Flynta była nominowana do Złotego Globu. Na planie rozpoczął się jej romans z grającym w filmie Edwardem Nortonem, który rozwinął się w trwający cztery lata związek. Najdłuższy w życiu Love! Para była nawet zaręczona, ale do ślubu nie doszło. - Powinnam była wyjść za Edwarda. Będę tego żałowała do końca życia - mówiła Love w 2005 roku.

Sukcesem na polu muzycznym okazała się też wydana w 1998 roku płyta "Celebrity Skin", która zebrała entuzjastyczne recenzje i sprzedała się w USA w multiplatynowym nakładzie. Niestety, do tego poziomu grupa już nigdy się nie zbliżyła. Aktywność zespołu stopniowo malała aż w 2002 roku zakończył on działalność. Później u Courtney nie działo się dobrze. Kilka razy była aresztowana i skazywana, musiała poddać się leczeniu odwykowemu. Doszło nawet do tego, że władze przekazały Frances Bean pod opiekę matki Kurta Cobaina (Courtney odzyskała prawo do opieki w 2005 roku). W przerwach między kłopotami z prawem i pobytami w klinikach Love udało się nagrać (we Francji) solowy debiut "America's Sweetheart" przy pomocy m.in. Lindy Perry, wokalistki i gitarzystki oraz cenionej kompozytorki, kiedyś grającej w zespole 4 Non Blondes, a także Berniego Taupina, Brody Dalle czy Kim Deal. Krytycy nie zostawili na płycie suchej nitki. "America's Sweetheart" była również komercyjną porażką. Na drugie dzieło kontrowersyjnej Amerykanki, "Nobody's Daughter", trzeba czekać do lata 2009 roku, aczkolwiek kilka piosenek z płyty zostało zaprezentowanych podczas koncertów Courtney.

Wokalistka jest wielką fanką japońskiej mangi. Na samym uwielbieniu bynajmniej się nie kończy. Love obok DJ-a Milky jest współautorką "Princess Ai", opowieści o młodej, utalentowanej i kontrowersyjnej młodej dziewczynie. Jest buddystką, interesuje się modą, jej ulubiona firma to Givenchy. - Givenchy jest jak ja. Dobra marka, która ma wzloty i upadki - żartowała Love w 2008 roku. O sobie zaś, już na poważnie, powiedziała: "Jestem paranoiczką, ale po tym wszystkim, co przeszłam w życiu nie jest to dziwne. Większość moich problemów wzięło się stąd, że nie wiedziałam, jak należy obchodzić się z pieniędzmi". - Na pewno nie jest nudna ani przewidywalna - napisał o niej brytyjski "Telegraph". Od 2006 roku Courtney jest "czysta". I poświęca się całkowicie wychowywaniu Frances Bean oraz tworzeniu "dobrego rocka dla dzieciaków".
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Mono/FlyCourtney Love03.200441[2]-Virgin VUSDX 283[written by Courtney Love, Linda Perry, Patty Schemel, Larry Schemel][produced by Josh Abraham]


Albumy

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
America's SweetheartCourtney Love02.200456[2]53[4]Virgin CDVUS 249[produced by Josh Abraham, James Barber, Matt Serletic]

piątek, 24 czerwca 2016

Peter Frampton

Ur. 22.04.1950 r. w Beckenham w hrabstwie Kent, Anglia. W latach 60-tych związany z grupą Herd; dzięki wyglądowi "blond aniołka" otrzymał tytuł "Twarzy 1968 r". Niebawem jednak zapuścił włosy i dołączył do zespołu Humble Pie. Mimo że w 1971 r. rozpoczął karierę solową, nagrywając album Wind Of Change, zaraz założył własny zespół, Frampton's Camel, by wypełnić zobowiązania koncertowe w USA.
 W składzie tej formacji znaleźli się doświadczeni muzycy: Mike Kellie (eks-Spooky Tooth, perkusja), Mickey Gallagher (eks-Cochise, instr. klawiszowe) i Rick Wills (eks-Bell And Arc, bas).
Wydany w 1975 r. album Frampton odniósł wielki sukces w Stanach Zjednoczonych, lecz w Wielkiej Brytanii został zupełnie zignorowany. Pochodzące z 1976 r. podwójne wydawnictwo koncertowe, Frampton Comes Alive, trafiło na szczyt amerykańskich zestawień, by utrzymywać się tam - z przerwami - przez 10 tygodni (album pozostawał w zestawieniach przez rekordowy okres dwóch lat). To najlepiej sprzedający się album "live" w historii, który do chwili obecnej rozszedł się w liczbie 12 milionów egzemplarzy. Wielu krytyków do dziś doszukuje się powodów tak oszałamiającej popularności tego wydawnictwa.
Nagrany w 1977 r. album I'm In You również sprzedawał się bardzo dobrze, choć w porównaniu z poprzednim rozszedł się jedynie w liczbie kilku "marnych" milionów egzemplarzy. Framptonowi znów nie udało się podbić serc (i piór) krytyków, ale jego płyty rozchodziły się jak przysłowiowe ciepłe bułeczki i docierały głównie do młodszej publiczności. W 1978 r. cudem uniknął śmierci w wypadku samochodowym, cjjoć fani mogli go oglądać w nakręconym wcześniej filmie "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band". Frampton zagrał w nim rolę Billy'ego Shearsa, występując obok grupy Bee Gees w pełnej rozmachu produkcji Roberta Stigwooda, która poniosła jednak druzgocącą porażkę.
Kiedy powrócił w 1979 r. albumem Where I Should Be, jego gwiazda zdecydowanie przybladła. Płyta spotkała się co prawda z przychylnym przyjęciem, ale była ostatnim większym sukcesem w karierze artysty. Nie pomogła nawet zmiana image'u dokonana przed zarejestrowaniem płyty Breaking All The Rules, która tylko w oddanej mu Ameryce trafiła do Top 50 zestawień.
Po nagraniu longplaya The Art Of Control Frampton zniknął aż do 1986 r., kiedy to podpisał kontrakt z wytwórnią Virgin i nagrał "oprawiony" w syntezatory album Premonition. Niebawem powrócił do działalności sesyjnej. Pod koniec dekady zagrał na albumie kolegi, Davida Bowie'ego i firmował swoją kolejną własną propozycję When All The Pieces Fit. W 1991 r. snuł plany reaktywowania Humble Pie wraz ze Steve'em Marriottem, ale w tydzień po ich spotkaniu w Nowym Jorku Marriott zginął podczas pożaru swego domu. Trzy lata później Frampton zaproponował nowy solowy album zatytułowany po prostu Peter Frampton.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Show Me the Way [live] / Shine On [live]Peter Frampton02.197610[12]6[18]A&M 1795[written by Peter Frampton][produced by Peter Frampton]
Baby, I Love Your Way (Live) / It's a Plain Shame (Live)Peter Frampton06.197643[5]12[16]A&M 1832[written by Peter Frampton][produced by Peter Frampton]
Do You Feel Like We Do [live] / Penny for Your Thoughts [live]Peter Frampton09.197639[4]10[18]A&M 1867[written by Peter Frampton, Mick Gallagher, Rick Wills, John Siomos][produced by Peter Frampton]
I'm in You / St. Thomas (Don't You Know How I Feel)Peter Frampton05.197741[3]2[20]A&M 1941[written by Peter Frampton][produced by Peter Frampton,Bob Mayo,Frankie D'Augusta,Chris Kimsey]
Signed, Sealed, Delivered (I'm Yours) / Rocky's Hot ClubPeter Frampton08.1977-18[16]A&M 1972[written by Stevie Wonder, Lee Garrett, Syreeta Wright, Lula Mae Hardaway][produced by Stevie Wonder,Peter Frampton,Lee Garrett,Syreeta Wright,Lula Hardaway]
Tried to Love / You Don't Have to WorryPeter Frampton12.1977-41[8]A&M 1988[written by Peter Frampton][produced by Peter Frampton]
I Can't Stand It No More / May I BabyPeter Frampton05.1979-14[13]A&M 2148[written by Peter Frampton][produced by Peter Frampton, Chris Kimsey]
Lying / You Know So WellPeter Frampton02.1986-74[8]Atlantic 89 463[written by Peter Frampton][produced by Peter Frampton]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Wind of ChangePeter Frampton08.1972-177[6]A&M 4348[produced by Peter Frampton,Chris Kimsey]
Frampton's CamelPeter Frampton10.1973-110[22]A&M 4389[produced by Peter Frampton,Chris Kimsey]
Somethin's HappeningPeter Frampton03.1974-125[9]A&M 3619[produced by Peter Frampton,Chris Kimsey]
FramptonPeter Frampton03.1975-32[64]A&M 4512[gold][produced by Peter Frampton,Chris Kimsey]
Frampton Comes Alive!Peter Frampton01.19766[39]1[10][97]A&M 3703[8x-platinum][gold-UK][produced by Peter Frampton]
I'm in YouPeter Frampton05.197719[10]2[32]A&M 4704[platinum][gold-UK][produced by Peter Frampton,Chris Kimsey,Frankie D'Augusta,Bob Mayo]
Where I Should BePeter Frampton06.1979-19[16]A&M 3710[gold][produced by Peter Frampton]
Breaking All the RulesPeter Frampton06.1981-43[13]A&M 3722[produced by Peter Frampton, David Kershenbaum, Chris Kimsey, Harvey Goldberg]
The Art of ControlPeter Frampton08.1982-174[8]A&M 4905[produced by Peter Frampton,Eddie Kramer]
PremonitionPeter Frampton02.1986-80[14]Atlantic 81 290[produced by Peter Frampton,Peter Solley]
When All the Pieces FitPeter Frampton10.1989-152[6]Atlantic 82 030[produced by Peter Frampton, Chris Lord-Alge]
Frampton Comes Alive IIPeter Frampton10.1995121[1]-IRS[produced by Peter Frampton]
FingerprintsPeter Frampton09.2006-129A&M B0007219-02[produced by Peter Frampton]
Thank You Mr. ChurchillPeter Frampton04.2010-154Eagle Rock-

niedziela, 19 czerwca 2016

Mike & The Mechanics

MIKE AND THE MECHANICS, grupa brytyjska. Powstała w 1985 w Londynie z inicjatywy Mike'a Rutherforda (właśc. Michael John Cleote Crawford Rutherford; 2.10.1950, Guildford) - b, g, k, do, voc, muzyka na stałe związanego z zespołem Genesis. W składzie znaleźli się oprócz niego Paul Carrack (22.04.1951, Sheffield) - voc, znany m.in. z Ace i Squeeze, Paul Young - voc, wywodzący się z Sad Cafe, Adrian Lee - k, wcześniej akompaniujący Toyah, i Peter John Van Hooke — dr, były współpracownik np. Vana Morrisona.
Mike Rutherford przyszedł na świat w rodzinie oficera marynarki wojennej. Kształcił się w Chapterhouse, elitarnej szkole z internatem w Godalming w hrabstwie Surrey. W okresie nauki występował z amatorskimi zespołami, m.in. The Anon. W styczniu 1967 był współtwórcą Genesis. Jako muzyk tej grupy - przede wszystkim basista, ale też gitarzysta - oraz współkompozytor jej repertuaru odniósł wielki sukces. Z nią związał swoje plany życiowe i ambicje artystyczne. Dopiero w 1979 podjął pierwszą próbę wypowiedzenia się jako solista.
Nagrał przy współudziale Noela McCalli - voc i Anthony'ego Phillipsa - k płytę "Smallcreep's Day" (Charisma, 1980). Zawierała ona przede wszystkim cykl utworów Smallcreep's Day, m.in. Working In Line, After Hours, Smallcreep Alone i Out Into The Daylight, ilustrujący identycznie zatytułowaną powieść Petera Currella-Browna o robotniku, który dopiero u schyłku życia, po czterdziestu latach bezmyślnego powtarzania tej samej czynności przy taśmie produkcyjnej, zrozumiał sens i wagę własnego wysiłku: udziału w powstawaniu skomplikowanej maszyny.
Na płycie znalazły się też zwykłe piosenki, np. Time And Time Again, Romani i Every Road. Całość, przypominająca charakterem dokonania Genesis, raziła niestety wątłością pomysłów melodycznych, ubogim brzmieniem i anemicznym wykonaniem. Wyróżniała się jedynie nastrojowa ballada Every Road, przypominająca przeboje Barclay James Harvest. Dwa lata później Rutherford nagrał następny autorski album - "Acting Very Strange" (WEA, 1982). Sam podjął się obowiązków wokalisty, a instrumentarium rozszerzył o syntezatory. Tym razem odszedł od stylu Genesis. Przedstawił utwory bardzo proste, silnie zrytmizowane, epatujące agresywnymi brzmieniami elektronicznymi, np. Maxine i Couldn't Get Arrested, stworzone wraz z Pete'em Bellotte'em, znanym kompozytorem muzyki disco, oraz Acting Very Strange, Who's Fooling Who i Hideaway. Ponieważ obie płyty przyjęto bardzo chłodno, Rutherford zaniechał dalszych działań artystycznych w pojedynkę. Gdy jednak koledzy z Genesis podjęli decyzję o ograniczeniu wspólnej aktywności, stworzył z parą świetnych wokalistów, Carrackiem i Youngiem, oraz błyskotliwym pianistą Lee grupę Mike And The Mechanics.
Formacja zadebiutowała płytą Mike And The Mechanics z repertuarem, którego twórcami byli wraz z Rutherfordem głównie B. A. Robertson i Christopher Neil, od tej pory stali współpracownicy Mike And The Mechanics. Przedstawiła błahe, bezpretensjonalne piosenki wzorowane na muzyce z amerykańskich list przebojów tego okresu - nastrojowe, jak Silent Running, You Are The One i A Call To Arms, ale też porywające do tańca, jak Hanging By A Thread i Take The Reins, niekiedy może zbyt stereotypowe, ale opracowane nowocześnie, ze smakiem. Pod względem literackim wyróżniała się ballada Silent Running, kwestionująca autorytety władców współczesnego świata. Trzy z przedstawionych utworów zdobyły ogromną popularność: Silent Running (użyty w filmie On Dangerow: Ground, 1986, reż. Chuck Bail; na wideo-kasetach pt. Strefa zagrożenia), All I Need Is Miracle i Taken In.
Podobny charakter miała następna płyta grupy - The Living Years z października 1988, w jej repertuarze przeważały wszakże kompozycje silniej zrytmizowane, bliższe szablonom muzyki disco, jak Seeing Is Believing, Poor Boy Down, Blame i Beautiful Day. Największe powodzenie zdobyła piosenka Living Years Rutherforda i Robertsona, wyrażająca ból po śmierci rodziców (obaj autorzy stracili w tym samym czasie ojców, których bardzo kochali, ale z którymi nie potrafili się porozumieć).
Największym osiągnięciem artystycznym Mikę And The Mechanics była płyta Word Of Mouth z marca 1991, zawierająca przede wszystkim ładne, melancholijne piosenki, jak Get Up, A Time And Place, Stop Baby czy nagrana z towarzyszeniem chóru kościelnego Before The Next Heartache Falls, ale też utwory łączące — jak mówił sam Rutherford — nastrojowość i kruchość ballad Bruce'a Hornsby'ego oraz rockową moc utworów Van Halen, choćby Get Up. Największym przebojem stała się żywa, skoczna piosenka tytułowa — Word Of Mouth. W tekstach pojawił się motyw refleksji nad wartością życia, np. Everybody Gets A Second Chance, The Way You Look At Me, Get Up.
Funkcjonowanie grupy zostało zachwiane w 2000 r. gdy zginął Paul Young, jeden z dwóch wokalistów zespołu. Rutherford zdecydował się jednak kontynuować działalność i w 2004 r. Mike and Mechanics wydali album "Rewired". Tym razem odchodząc od klasycznej formuły z dwoma wokalistami i nagrywając album tylko z jednym Paulem Carrackiem. Niestety nie dorównywał on poprzednim albumom. Po trasie promującej album Carrack zdecydował się poświęcić karierze solowej.
Wydawało się, że zespół rozpadł się definitywnie. Tymczasem w 2011 r. Rutherford zdecydował się wznowić działalność "Mike and the Mechanics" wracając do formuły z dwoma wokalistami. Wybór padł na wokalistę R&B Andrewa Roachforda i kanadyjskiego piosenkarza oraz aktora Tim Howara. Taki wraz z nową płytą "The Road", wyrusza na podbój hal koncertowych i list przebojów. Cieszy fakt, że Rutherford nie stracił nic ze swojego talentu do układani melodyjnych i cieszących ucho piosenek.
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Silent Running (On Dangerous Ground)/Par avionMike & The Mechanics11.198521[14]6[24]Atlantic 89 488[written by Brian Robertson/Mike Rutherford][produced by Christopher Neil ][1[5].Album Rock Tracks]
All I Need Is a Miracle / You Are the OneMike & The Mechanics03.198653[6]5[19]Atlantic 89 450[written by Christopher Neil/Mike Rutherford ][produced by Christopher Neil ]
Taken In / A Call to ArmsMike & The Mechanics06.1986-32[15]Atlantic 89 404[written by Christopher Neil/Mike Rutherford ][produced by Christopher Neil ]
Nobody's Perfect / Nobody KnowsMike & The Mechanics11.198880[3]63[11]Atlantic 88 990[written by Brian Robertson/Mike Rutherford][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
The Living Years / Too Many FriendsMike & The Mechanics01.19892[11]1[1][20]Atlantic 88 964[silver-UK][written by BA Robertson/Mike Rutherford][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ][1[4].Adult Contemporary Chart]
Seeing Is Believing / Don'tMike & The Mechanics04.1989-62[6]Atlantic 88 921[written by Brian Robertson/Mike Rutherford][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
Nobody knows/Why Me?Mike & The Mechanics04.198981[3]-WEA U 7602 [UK][produced by Christopher Neil, Mike Rutherford]
Word of Mouth / Let's Pretend It Didn't HappenMike & The Mechanics03.199113[10]78[6]Atlantic 87 714[written by Christopher Neil/Mike Rutherford][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford]
A Time and a Place / Get upMike & The Mechanics05.199158[4]-Virgin VS 1351 [UK][written by Mike Rutherford/B.A.Robertson ][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford/Russ Titelman]
Everybody Gets a Second Chance / The Way You Look at MeMike & The Mechanics02.199256[4]-Atlantic 89 488[written by Mike Rutherford/B.A.Robertson ][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
Over My Shoulder/Something to Believe inMike & The Mechanics02.199512[14]-Virgin VS 1526 [UK][written by Mike Rutherford/Paul Carrack ][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
A Beggar on a Beach of GoldMike & The Mechanics06.199533[9]-Virgin VSCDT 1535 [UK][written by Mike Rutherford/B.A.Robertson ][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
Another Cup of Coffee / You Never ChangeMike & The Mechanics09.199551[7]-Virgin VSCDG 1554 [UK][written by Mike Rutherford/Christopher Neil ][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
All I Need Is A Miracle '96Mike & The Mechanics02.199627[10]-Virgin VSCDT 1576 [UK][written by Mike Rutherford/Christopher Neil ][produced by Mike Rutherford]
Now That You've Gone/A Beggar On A Beach Of GoldMike & The Mechanics06.199935[9]-Virgin VSCDT 1732 [UK][written by Mike Rutherford/Paul Carrack][produced by Mark Taylor/Brian Rawling]
Whenever I StopMike & The Mechanics08.199973[2]-Virgin VSCDT 1743 [UK][written by Mike Rutherford/Paul Carrack ][produced by Mike Rutherford]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Mike + The MechanicsMike & The Mechanics10.198578[3]26[53]Atlantic 81 287[gold][produced by Christopher Neil ]
Living YearsMike & The Mechanics10.19882[25]13[37]Atlantic 81 923[gold][gold-UK][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
Word of MouthMike & The Mechanics04.199111[7]107[5]Atlantic 82 233[produced by Christopher Neil/Mike Rutherford/Russ Titelman ]
Beggar on a Beach of GoldMike & The Mechanics03.19959[50]-Atlantic 82 738[gold-UK][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
HitsMike & The Mechanics03.19963[59]-Virgin CDV 2797 [UK][2x-platinum][produced by Christopher Neil/Mike Rutherford ]
Mike + The MechanicsMike & The Mechanics05.199914[9]-Virgin CDV 2885 [UK][produced by Mike Rutherford ]
RewiredMike & The Mechanics06.200461[3]-Virgin [UK][produced by Mike Rutherford,Peter Van Hooke]
Rewired + HitsMike & The Mechanics09.200442[3]-Virgin CDVX 2990 [UK][produced by Will Bates/Mike Rutherford/Wilkinson/Peter Van Hooke ]
The RoadMike & The Mechanics04.201142[5]-Arista 88697846912 [UK][produced by Kosten/Dangerfield ]

poniedziałek, 2 maja 2016

Emma Bunton

Emma Lee Bunton (ur. 21 stycznia 1976 w Finchley, Londyn w Anglii) – brytyjska piosenkarka, autorka tekstów i aktorka. Znana głównie jako członkini zespołu muzycznego Spice Girls, gdzie była znana pod pseudonimem Baby Spice.
W 2006 roku brała udział w IV edycji brytyjskiego Tańca z gwiazdami gdzie zajęła 3 miejsce. Jej partnerem był Darren Bennett. Emma jest również kibicem piłki nożnej - dopinguje londyński zespół Tottenham Hotspur. Córka Pauline, instruktora karate i Trevora, mleczarza. Rodzice rozwiedli się gdy miała 11 lat, była wychowywana przez matkę. Ma młodszego brata Paula. Ukończyła St. Theresa's Primary School w Finchley Central, po jej ukończeniu poszła do szkoły teatralnej Sylvia Young Theatre School w Marylebone. W 1993 roku zagrała pojedynczą rolę Bianki w The Bill na kanale ITV1.
W kwietniu 1994 dołączyła do grupy muzycznej Touch, po odejściu Michelle Stephenson. Wraz z girlsbandem Spice Girls odniosła światowy sukces. W 1996 wydały swój debiutancki album Spice, rok później ukazała się druga płyta Spiceworld. Obydwa albumy sprzedały się w Anglii w nakładzie 35 milionów sztuk. W 1998 roku z zespołu odeszła Geri Halliwell, w 2000 wydały płytę w czteroosobowym składzie o nazwie Forever. Dwa najpopularniejsze piosenki zespołu to Wannabe (1996) i Too Much (1997). Zespół Spice Girls rozwiązał się w 2000.
W 1999 zaśpiewała swoją pierwszą solową piosenkę (Hey You) Free Up Your Mind dla filmu Pokemon: The First Movie.
16 kwietnia 2001 wydała swoją pierwszą solową płytę o nazwie A Girl Like Me oraz trzy solowe single pochodzące z tej płyty What Took You So Long?, Take My Breath Away i We're Not Gonna Sleep Tonight. Album sprzedał się w nakładzie 125 000 kopii w Anglia. 9 lutego 2004 w Anglii i Kanadzie, a 20 września 2004 Ameryce i Brazylii ukazała się druga płyta Free Me. Emma wydała 3 single I'll Be There, Crickets Sing for Anamaria i Maybe. W listopadzie 2006 na kanale BBC Children In Need, miał swoją premierę teledysk Downtown. 4 grudnia 2006 ukazała się trzecia płyta studyjna, Emmy Life In Mono. Jej ostatni singiel All I Need to Know wydany został 12 lutego 2007.
28 lipca 2008 w Londynie na specjalnie zorganizowanej konferencji prasowej zespół Spice Girls reaktywował się. 19 listopada 2007 wydały ich pierwszy teledysk po długiej przerwie Headlines (Friendship Never Ends) oraz wydały składankę ich największych hitów Greatest Hits. Wyruszyły w trasę koncertową Return of the Spice Girls Tour.
Po zakończeniu pracy z Spice Girls, dla magazynu Hello! powiedziała, że nagrywa nową płytę. Pierwszy singiel ma ukazać się pod koniec tego roku. Emma żyje w długoletnim związku z angielskim piosenkarzem Jade Jones'em. 11 sierpnia 2007 urodziła syna o imieniu Beau.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
What i am/Weird (Save Yourself)Tin Tin Out feat Emma Bunton11.19992[24]-VC Recordings VCRD 053[silver-UK][written by Kenny Withrow/Edie Brickell][produced by Tin Tin Out]
What took you so long/Merry-Go Round/(Hey You) Free Up Your MindEmma Bunton04.20011[2][19]-Virgin VST 1796[silver-UK][written by Richard Stannard/Julian Gallagher/Emma Bunton/Martin Harrington/John Themis/David Morgan][produced by Richard Stannard, Julian Gallagher]
Take my breath away/Close Encounter/Emma Bunton09.20015[15]-Virgin VST 1814[written by Emma Bunton, Steve Mac, Wayne Hector][produced by Steve Mac]
We' re not gonna sleep tonight/Let Your Baby Show You How to MoveEmma Bunton12.200120[14]-Virgin VSCDT 1821[written by Emma Bunton, Rhett Lawrence][produced by Rhett Lawrence]
Free me/Who the Hell Are YouEmma Bunton06.20035[17]-19/Universal 9807473[written by Emma Bunton, Helene Muddiman, Mike Peden][produced by Mike Peden][4.Hot Dance Club Play]
Maybe/Don't Tell Me You Love Me AnymoreEmma Bunton10.20036[19]-19/Universal 9812785[written by Emma Bunton/Yak Bondy][produced by Mike Peden][6.Hot Dance Club Play]
I' ll be there/Taking It EasyEmma02.20047[18]-19/Universal 9816268[written by Emma Bunton, Helene Muddiman, Mike Peden][produced by Mike Peden]
Crickets sing for Anamaria/Eso Beso Emma Bunton06.200415[13]-19/Universal 9866856[written by Marcos Valle, Ray Gilbert][produced by Mike Peden]
Downtown/Something Tells Me (Something's Going to Happen) Emma Bunton11.20063[8]-19/Universal 1717348[written by Tony Hatch][produced by Simon Franglen]
All I Need To Know/Midnight and Martinis Emma Bunton02.200760[3]-19/Universal 1723657[written by Emma Bunton, Jamie Hartman][produced by Simon Franglen]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
A girl like meEmma Bunton04.20014[23]-Virgin CDV 2935[gold-UK][produced by Richard "Biff" Stannard, Julian Gallagher, Steve Mac, Evan Rogers, Carl Sturken, Andrew Frampton, Tin Tin Out, Rhett Lawrence]
Free meEmma Bunton10.20037[21]-19 Recordings 9866158[gold-UK][produced by Mike Peden, Yak Bondy, Cathy Dennis, Simon Ellis, Tim Lever, Peter Lewinson, Steve Lewinson, Mike Percy]
Life In MonoEmma Bunton12.200665[6]-19 Recordings 1718300[produced by Simon Franglen]

czwartek, 28 kwietnia 2016

Blue

Grupa Blue powstała pod koniec 2000 roku, gdy Duncan i Antony postanowili założyć grupę wokalną. Do nich wkrótce dołączyli Lee i Simon. W tym składzie uznali, że tworzą razem coś ciekawego, interesującego. Wkrótce grupa podpisała kontrakt płytowy z Innocent Records, grupy Virgin Records. W kwietniu 2001 r. ukazał się ich debiutancki singiel "All Rise", który wszedł na 4 miejsce Brytyjskiej Listy Przebojów i pozostał w pierwszej dziesiątce przez 5 tygodni. Stał się wielkim radiowym hitem nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale i także w całej Europie czy Australii i Nowej Zelandii. W sierpniu 2001 r. drugi singiel "Too Close" zadebiutował na miejscu 1 na Wyspach Brytyjskich, podobnie jak "All Rise" znajdując uznanie w Europie, Oceanii i Azji. W listopadzie 2001 r. ukazał się trzeci singiel - "If You Come Back" poszedł w ślad "Too Close" i również znalazł się na miejscu 1 w Wielkiej Brytanii.
26 listopada 2001 r. w Wielkiej Brytanii, ale także i innych krajach Europy na rynek wszedł debiutancki album "All Rise", który już w pierwszym tygodniu sprzedaży był drugą najlepiej sprzedającą się płytą na Wyspach Brytyjskich. W krótkim czasie uzyskał status podwójnej platyny, a w innych krajach osiągnął co najmniej status złotej płyty. W marcu 2002 r. czwarty singiel "Fly By II" zadebiutował na miejscu 6 w Wielkiej Brytanii. 28 kwietnia 2002 r. płyta "All Rise" po raz pierwszy znalazła się na miejscu pierwszym listy sprzedaży albumów w Wielkiej Brytanii, dzięki ponad milionowej sprzedaży. 27 października 2002 r. singiel "One Love", zapowiadający nowy album, debiutuje na miejscu 3 na Wyspach Brytyjskich.
4 listopada 2002 r. na rynek brytyjski wchodzi drugi album "One Love", który już po pierwszym tygodniu sprzedaży zajmuje pierwsze miejsce na liście najlepiej sprzedającyh się płyt na Wyspach. W Irlandii album "One Love" osiągnął dotychczas miejsce 6, podobnie jak tytułowy utwór z tej płyty. Kolejnym singlem z najnowszej płyty będzie cover utworu Eltona Johna "Sorry Seems To Be The Hardest Word", który Blue wykonają w duecie z samym Eltonem Johnem !
W czerwcu 2003 roku Hugh i David Nicholson ze szkockiego zespołu muzycznego Blue pozwali członków boys bandu do sądu, gdzie domagali się od muzyków oraz ich wytwórni muzycznej EMI 5 milionów funtów za przyznanie im praw do wykorzystywania nazwy Blue. Po negocjacjach ze szkockimi muzykami, obie formacje zdecydowały się na umorzenie sprawy oraz kontynuowanie działań komercyjnych pod tą samą nazwą. Jesienią tego samego roku ukazał się trzeci album studyjny zespołu zatytułowany Guilty, który zadebiutował na pierwszym miejscu krajowych list najczęściej kupowanych płyt po osiągnięciu wyniku ponad 100 tys. sprzedanych egzemplarzy w tygodniu po premierze. Krążek promowały single „Guilty”, „Signed, Sealed, Delivered, I’m Yours” z gościnnym udziałem Steviego Wondera i Angie Stone, „Breathe Easy” oraz „Bubblin". Album został sprzedany w ponadmilionowym nakładzie w samej Wielkiej Brytanii. Oprócz czterech singli, grupa postanowiła wydać utwór „The Gift”, który ukazał się na rynku japońskim.

W listopadzie 2004 roku zespół wydał swój pierwszy album kompilacyjny zatytułowany Best of Blue, na którym znalazły się najpopularniejsze piosenki w dorobku grupy. Na płycie znalazły się także nowe utwory: „Curtain Falls”, „Only Words I Know” oraz nowa wersja utworu zespołu Kool and the Gang „Get Down on It” nagrana w interpretacji Blue z gościnnym udziałem formacji oraz piosenkarki Lil’ Kim. Płyta dotarła do drugiego miejsca list najczęściej kupowanych albumów w kraju, gdzie otrzymała także certyfikat podwójnej platynowej płyty. Po wydaniu składanki Simon Webbe i Antony Costa zdecydowali się na wydanie kolejnego krążka kompilacyjnego pt. 4ever Blue, tym razem zawierającego wybrane utwory ze stron B wydanych wcześniej singli, remiksy oraz wcześniej niewydane piosenki. Na płycie znalazł się także debiutancki solowy utwór Duncana Jamesa - „I Believe My Heart”.

W 2005 roku zespół ogłosił zawieszenie działalności, co było spowodowane chęcią rozwoju solowych karier wokalistów.

W kwietniu 2009 roku członkowie zespołu zapowiedzieli zagranie wspólnego koncertu na festiwalu Silverstone Classic organizowanego w sierpniu tego samego roku. W tym czasie pojawiły się także doniesienia, jakoby muzycy pisali nowy materiał i podpisali kontrakt płytowy z wytwórniami Innocent Records i EMI Music, jednak okazały się one nieprawdziwe.

Pod koniec stycznia 2011 roku ogłoszono, że w dziesiątą rocznicę istnienia boys bandu zespół będzie reprezentował Wielką Brytanię podczas 56. Konkursu Piosenki Eurowizji z utworem „I Can”], który miał swoją premierę 11 marca w talk-show The Graham Norton Show. W kwietniu telewizja BBC wyemitowała specjalny film dokumentalny prezentujący przygotowania grupy do występu w widowisku. 14 maja zespół wystąpił w finale Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Düsseldorfie i zajął ostatecznie 11. miejsce po zdobyciu łącznie 100 punktów, w tym m.in. maksymalną notę 12 punktów od Bułgarii.

W lutym 2012 roku zespół wyruszył w minitrasę koncertową po Manili zatytułowaną Boybands: The Greatest Hits Tour, podczas której zagrali razem z boys bandem A1 i Jeffem Timmonsem. Pod koniec czerwca ukazała się nowa piosenka formacji „Hurt Lovers”, którą zespół zaprezentował premierowo podczas koncertu w Chinach. Oficjalny singiel z utworem miał swoją premierę w październiku tego samego roku. W styczniu 2013 roku premierę miał czwarty album studyjny grupy zatytułowany Roulette. W lutym muzycy potwierdzili udział w specjalnym cyklu telewizyjnym The Big Reunion emitowanego na kanale ITV2. W tym samym miesiącu zagrali koncert w Hammersmith Apollo w Londynie, a zapis wideo z występu ukazał się na albumie koncertowym DVD wydanym w kwietniu.
 Na początku maja boys band wyruszył w trasę koncertową po kraju. W połowie miesiąca zespół wydał drugi singiel z nowej płyty – „Without You”, który ukazał się w Niemczech, Szwajcarii i Austrii. Trzecim singlem promującym album został „Break My Heart”. W 2014 roku Blue zagrali w specjalnym programie Blue Go Mad in Ibiza emitowanym na kanale ITV2.

W listopadzie tego samego roku zespół poinformował o podpisaniu kontraktu płytowego z wytwórnią Sony Music. W marcu ukazał się ich piąty album studyjny zatytułowany Colours. Krążek osiągnął wynik jedynie 4 tys. sprzedanych egzemplarzy w pierwszym tygodniu po premierze, przez co w kwietniu wytwórnia w zerwała kontrakt z zespołem. 21 marca grupa wyruszyła w trasę koncertową po kraju. W maju wokaliści zagrali podczas ceremonii VE Day 70: A Party to Remember organizowanej w londyńskim Horse Guards Parade.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
All RiseBlue05.20014[31]-Innocent SINCDE 28[silver-UK][written by Mikkel SE, H. Rustan, T. E. Hermansen, S. Webbe, D. Stephens][produced by StarGate]
Too CloseBlue08.20011[1][22]-Innocent SINCD 30[silver-UK][written by Kay Gee,Darren Lighty,Robert Huggar,Raphael Brown,Robert Ford,Den Z-il "D1" Miller,James Moore,Kurtis Walker][produced by Cutfather & Joe/Ray Ruffin]
If You Come BackBlue11.20011[1][25]-Innocent SINCD 32[silver-UK][written by Ian Hope/Lee Brennan/Nicole Formescu/Ray Ruffin][producer by Ray Ruffin]
Keep on giving loveRubberneck Feat. Blue11.2001100[2]-City Rockers ROCKERS 04[written by Blue James, Simon Katz][producer by DJ D-Zire, Simon Katz, Stuart Zender]
Fly By IIBlue03.20026[14]-Innocent SINCD 33[written by Simon Webbe/Andy Armer/Herb Alpert/Tor Erik Hermansen/Hallgeir Rustan/Mikkel Eriksen][producer by StarGate]
One LoveBlue11.20023[23]-Innocent SINCD 41[silver-UK][written by Anthony Costa/Duncan James/Hallgeir Rustan/Mikkel Eriksen/Simon Webbe/Tor Erik Hermansen][producer by StarGate]
Sorry seems to be the hardest worldBlue feat Elton John12.20021[1][23]-Innocent SINCD 43[silver-UK][written by Elton John, Bernie Taupin][produced by StarGate]
U Make Me WannaBlue03.20034[24]-Innocent SINCD 44[written by Harry Wilkins/John II McLaughlin/Steve Robson][produced by StarGate]
GuiltyBlue11.20032[37]-Innocent SINCD 51[written by Duncan James/Eliot Kennedy/Gary Barlow/Tim Woodcock][producer by Ash Howes/Martin Harrington/True North]
Signed sealed delivered i' m yoursBlue feat Stevie Wonder & Angie Stone]12.200311[48]-Innocent SINCD 54[written by Stevie Wonder/Syreeta Wright/Lee Garrett/Lulu Hardaway][produced by Ash Howes, Martin Harrington]
Breathe EasyBlue03.20044[22]-Innocent SIN 58[written by Lars Jensen/Lee Ryan/Martin Larsson][produced by Lars Jensen/Martin Larsson]
Bubblin' / Move OnBlue06.20049[9]-Innocent SIN 64[written by Jensen/Anthony Costa/Johannes Joergensen/Tennant][produced by Lars Jensen/Josh]
Curtain FallsBlue11.20044[17]-Innocent SINDX 67[written by Blue/Hallgeir Rustan/Mikkel Eriksen/Stevie Wonder][produced by StarGate]
I CanBlue05.201116[4]-Blueworld GBX4F1100003[written by Duncan James, Lee Ryan, Ciaron Bell, Ben Collier, Ian Hope, Liam Keenan, StarSign][produced by Ronny Svendsen, Hallgeir Rustan]
Hurt LoversBlue05.201370[2]-Blueworld DEUM71204181[written by Alexander Zuckowski, Martin "Fly" Fliegenschmidt, Jez Ashurst, David Jost][produced by Robin Grubert, Alexander Zuckowski, Martin Fliegenschmidt, Kiko Masbaum]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
All riseBlue12.20011[1][89]-Innocent CDSIN 8[4x-platinium-UK][produced by Eliot Kennedy/Johnny Douglas/Ray Ruffin/Stargate]
One loveBlue11.20021[1][51]-Innocent CDSIN 11[4x-platinium-UK][produced by Stargate]
GuiltyBlue11.20031[1][47]-Innocent CDSIN 13[2x-platinium-UK][produced by Ash Howes/Deekay/Martin Harrington/Matthew Rowbottom/Stargate/Steve Robson/Supaflyas]
Best of BlueBlue11.20046[26]-Innocent CDSIN 18[platinium-UK][produced by Ash Howes/Deekay/Martin Harrington/Ray Ruffin/Stargate]
RouletteBlue04.201313[3]-Blueworld BLUEW1CD[produced by Jez Ashurst, Cufather & Joe, RedOne, TroyBoi, Lucas Secon, Hayleyz, DaBeatfreakz, Steve DuBerry, StarSign]
ColoursBlue03.201513[3]-Sony Music CG 88875040372[produced by Brian Rawling]