Paul Weller

Chociaż rozpoczął karierę muzyczną jako wściekły nastoletni punkowiec z
obsesją na punkcie starych płyt, przez całą swoją długą karierę Paul Weller rozwijał się w miejscu, gdzie przeszłość spotyka się z teraźniejszością, tworząc nowatorskie utwory o głębokich korzeniach. Prowadząc Jam, najpopularniejszy brytyjski zespół rockowy ery punku, przekuł swoją miłość do Beatlesów, Kinksów i Who w pełen życia punk rock, stając na czele odrodzenia mody pod koniec lat 70-tych. Pod koniec istnienia Jam rozwinęła się w nim fascynacja wytwórnią Motown i soulem, co doprowadziło go do założenia w 1983 roku sophisti-popowej grupy Style Council.  

 

Wraz z rozwojem kariery Style Council, Weller coraz bardziej fascynował się jazzem i muzyką house, zainteresowaniami, które pomogły grupie zepchnąć się na margines popu na początku lat 90-tych. Wkrótce potem Weller rozpoczął karierę solową, łącząc klasycznego soulu z hipisowskim rockiem progresywnym Traffic, barwiąc marginesy gustownym wpływem elektroniki. Jego twórcze odrodzenie zbiegło się z rozwojem brit-popu, nurtu, który zdominowali rockerzy, uważający Wellera za swoją inspirację. Jego album „Stanley Road” z 1995 roku stał się multiplatynowym przebojem, który zapewnił mu popularność na kolejną dekadę, po czym przeżył kolejny artystyczny renesans z albumem „22 Dreams”.  

 

Podwójny album z 2008 roku zapoczątkował serię odważnych albumów, łączących rock, soul i muzykę elektroniczną- hybrydę, która mogła być tak przestrzenna jak „On Sunset” z 2020 roku, tak żywa jak „Fat Pop, Vol. 1” z 2021 roku, a tak refleksyjna jak „66” z 2024 roku. W 2025 roku, albumem z coverami „Find El Dorado” ukazał swoje szerokie stylistycznie inspiracje. 

 

Powrót Wellera na szczyty list przebojów jako solowy artysta nie był łatwy. Po tym, jak Polydor odrzucił inspirowany housem piąty album Style Council w 1989 roku, Weller rozwiązał zespół i stracił zarówno kontrakt płytowy, jak i wydawniczy. Przez kolejne dwa lata pozostawał w odosobnieniu, przebudowując swoją muzykę. W 1991 roku założył Paul Weller Movement i wydał „Into Tomorrow” we własnej, niezależnej wytwórni Freedom High Records. „Into Tomorrow”, soulowy, chropowaty, neopsychodeliczny utwór, który stanowił wyraźne zerwanie z Style Council, wiosną dotarł do pierwszej czterdziestki brytyjskiej listy przebojów, a Weller wsparł singiel międzynarodową trasą koncertową, podczas której dopracowywał materiał, który złożył się na jego debiutancki solowy album z 1992 roku. Nagrany z producentem Brendanem Lynchem, Paul Weller był radosnym, soulowym powrotem do formy, nagranym z kilkoma członkami Young Disciples, byłym członkiem Blow Monkey Dr. Robertem i ówczesną żoną Wellera, Dee C. Lee. Album zadebiutował na ósmym miejscu na brytyjskich listach przebojów i spotkał się z pozytywnym przyjęciem.  „Wild Wood”, drugi solowy album Wellera, potwierdził, że sukces jego debiutu nie był dziełem przypadku. Nagrany z gitarzystą Ocean Colour Scene, Stevem Cradockiem, „Wild Wood” był bardziej eklektycznym i ambitnym wydawnictwem niż jego poprzednik i spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem, plasując się na drugim miejscu listy przebojów po premierze jesienią 1993 roku. Album zdobył nagrodę Ivor Novello za wybitną kolekcję utworów współczesnych w następnym roku. Weller wsparł płytę długą trasą koncertową, której liderem był Cradock; Reputacja gitarzysty w zespole Wild Wood pomogła mu w udanym reaktywowaniu Ocean Colour Scene w 1995 roku. 

 

Pod koniec trasy Weller wydał album koncertowy Live Wood pod koniec 1994 roku. Poprzedzony utworem „The Changingman”, który stał się jego 17. przebojem w Top 10, album Stanley Road z 1995 roku okazał się jego najbardziej udanym albumem od czasów The Jam, zajmując pierwsze miejsce na listach przebojów i sprzedając się w Wielkiej Brytanii w prawie milionie egzemplarzy. W tym momencie Weller postanowił zaprzestać prób wejścia na rynek amerykański i odwołał trasę koncertową po Ameryce Północnej. Oczywiście radził sobie tak dobrze w Wielkiej Brytanii, że nie musiał szukać poza nią celów. Album Stanley Road spotkał się z mieszanymi recenzjami, ale Weller odzyskał status idola, a prasa twierdziła, że ​​jest ojcem rozkwitającego britpopu, a artyści tacy jak Noel Gallagher z Oasis śpiewali jego pochwały. W rzeczywistości, choć żaden z artystów nie wydał nowego albumu w 1996 roku, wpływ Wellera i Gallaghera był odczuwalny na całej brytyjskiej scenie muzycznej, a zespoły nawiązujące do korzeni lat 60-tych, takie jak Ocean Colour Scene, Cast i Kula Shaker, stały się najpopularniejszymi grupami w Wielkiej Brytanii.

 

 Weller powrócił latem 1997 roku z albumem Heavy Soul, a rok później ukazał się Modern Classics: Greatest Hits. Album „Heliocentric” - który w momencie wydania, jak twierdził, był jego ostatnim albumem studyjnym - ukazał się wiosną 2000 roku. Płyta koncertowa „Days of Speed” ukazała się w 2001 roku, a w 2002 roku wydał swój szósty album studyjny „Illumination”. Zbiór coverów zatytułowany „Studio 150” ukazał się w 2004 roku, a następnie zupełnie nowy album studyjny „As Is Now” w październiku 2005 roku nakładem Yep Roc. W 2006 roku ukazał się „Catch-Flame!” Koncert w Alexandra Palace poprzedził gigantyczny box set Yep Roc'a Hit Parade. W 2008 roku ukazał się po nim 22 Dreams,studyjny epicki album wo-disc, który zdołał poruszyć wszystkie niezliczone inspiracje Wellera.  

 

Jego dziesiąty solowy album, „Wake Up the Nation”, ukazał się w 2010 roku i okazał się kolejnym sukcesem, zdobywając nominację do Mercury Music Prize.  Jego kolejny album, „Sonik Kicks”, ukazał się wiosną 2012 roku; zadebiutował na pierwszym miejscu list przebojów w Wielkiej Brytanii i ostatecznie uzyskał status srebrnej płyty. Latem 2014 roku ukazał się „More Modern Classics”, druga solowa kompilacja hitów, która podsumowała single wydane przez Wellera po „Heavy Soul”. Następnej wiosny powrócił ze swoim 12. solowym albumem, bogatym i przestrzennym „Saturn's Pattern”; chwalony przez krytyków, dotarł do drugiego miejsca na brytyjskiej liście przebojów i również uzyskał status srebrnej płyty.  

 

W 2017 roku Weller dodał kolejną strunę do swojego repertuaru, wydając swoją pierwszą ścieżkę dźwiękową do niskobudżetowego dramatu „Jawbone”, biografii byłego brytyjskiego mistrza boksu juniorów Jimmy'ego McCabe'a. Niedługo potem Weller wydał swój 13. album, soulowy „A Kind Revolution”, na którym epizodycznie wystąpili Robert Wyatt i Boy George.  Paul Weller szybko po „A Kind Revolution” wydał „True Meanings”, akustyczny album z orkiestracją, który ukazał się we wrześniu 2018 roku. Promował „True Meanings” serią koncertów w Royal Festival Hall - koncertów orkiestrowych, które później stały się podstawą albumu koncertowego „Other Aspects” z 2019 roku.  

 

Rok 2020 rozpoczął od „In Another Room”, eksperymentalnej EP-ki składającej się z czterech utworów, wydanej przez wytwórnię Ghost Box, a następnie powrócił do Polydor z „On Sunset”, awangardowym hybrydowym albumem soulowo-elektronicznym, na którym ponownie spotkał się z Janem Kybertem, współproducentem albumu „Pattern” dla Saturna. Zawsze pracowity, Weller ukończył swój kolejny album wkrótce po wydaniu „On Sunset”. Ten eklektyczny album „Fat Pop, Vol. 1” z udziałem córki Wellera, Leah, ukazał się w maju 2021 roku. Mniej więcej w tym samym czasie Weller zaprezentował specjalny koncert, na którym znalazły się klasyczne utwory z wszystkich okresów jego długiej kariery. Aranżacje Julesa Buckleya i wykonanie BBC Symphony Orchestra wraz z wieloletnim gitarzystą Wellera, Stevem Cradockiem, były najpierw transmitowane przez BBC, a następnie wydane w grudniu pod tytułem „An Orchestrated Songbook”. 

 

 Po wydaniu kolekcji rarytasów „Will of the People” w 2022 roku, Weller skupił się na dokończeniu kolejnego albumu, współpracując z Noelem Gallagherem, Richardem Hawleyem, Suggsem i Bobbym Gillespie nad utworami, które złożyły się na „66”. Album „66”, wydany w przededniu jego 66. urodzin, zaowocował współpracą Wellera z Christophe'em Vaillem i White Label. Robiąc sobie przerwę od muzyki, zadebiutował w filmie fabularnym w dramacie wojennym Steve'a McQueena z 2024 roku „Blitz” u boku Saoirse Ronan.  

 

W 2025 roku wydał album z coverami „Find El Dorado”, interpretując niektóre ze swoich ulubionych utworów takich artystów jak Bee Gees, The Kinks i Flying Burrito Brothers. Na albumie gościnnie wystąpili również Noel Gallagher i Robert Pla.

 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Into tomorrow/Here's a new thing	Paul Weller Movement	05.1991	36[3]	-	Freedom High FHP 1	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Brendan Lynch]
Uh huh oh yeah/Fly on the wall	Paul Weller	08.1992	18[5]	-	Go Discs GOD 86	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Brendan Lynch]
Above The Clouds/Everything has a price to pay	Paul Weller	10.1992	47[2]	-	Go Discs GOD 91	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Brendan Lynch,Chris Bangs]
Sunflower/Bull-Rush :Magic bus [live]	Paul Weller	07.1993	16[5]	-	Go Discs GOD 102	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Brendan Lynch]
Wild wood/Ends of the earth	Paul Weller	08.1993	14[6]	-	Go Discs GOD 104	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch]
Weaver EP. [The weaver/This is no time/Another new day/Ohio [live]]	Paul Weller	11.1993	18[3]	-	Go Discs GOD 107
Hung up	Paul Weller	04.1994	11[5]	-	Go Discs GOD 111	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Out of the sinking/Sunflower	Paul Weller	10.1994	20[3]	-	Go Discs GOD 121	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
The changing man/I'd rather go blind	Paul Weller	04.1995	7[10]	-	Go Discs GOD 127	[silver-UK][written by Paul Weller, Brendan Lynch][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
You do something to me/A year late	Paul Weller	07.1995	9[10]	-	Go Discs GOD 130	[platinum-UK][written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Broken stones/Steam	Paul Weller	09.1995	20[15]	-	Go Discs GOD 132	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Out of the sinking/Sunflower	Paul Weller	03.1996	16[2]	-	Go Discs GOD 143	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Peacock suit/Eye of the storm	Paul Weller	08.1996	5[12]	-	Go Discs GOD 149	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Brushed EP. [Brushed/Ain't no love in the heart of the city/Shoot the dove/As you lean into the light]	Paul Weller	08.1997	14[11]	-	Island CID 666	[produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Friday street	Paul Weller	10.1997	21[5]	-	Island CIS 676	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Mermaids/Everything has a price to pay ['97 version]	Paul Weller	11.1997	30[5]	-	Island IS 683	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Brand new start/Right underneath it	Paul Weller	11.1998	16[9]	-	Island IS 711	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Wild wood [re-entry] EP.	Paul Weller	01.1999	22[8]	-	Island IS 734	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Sweet Pea, My Sweet Pea/Back in the fire	Paul Weller	09.2000	44[4]	-	Island 12IS 760	[written by Paul Weller][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Brother To Brother/Darker Than A Shadow	Terry Callier with Paul Weller	05.2002	81[2]	-	Mr Bongo MRBCDS 014
It's Written In The Stars	Paul Weller	09.2002	7[11]	-	Island 12IS 760	[written by Paul Weller,Simon Dine][produced by Simon Dine,Paul Weller]
Leafy mysteries	Paul Weller	11.2002	23[4]	-	Independiente ISOM 65MS	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller]
The bottle	Paul Weller	06.2004	13[5]	-	V2 VVR 5026913	[written by Gil Scott-Heron][produced by Paul Weller,Steve White,Jan "Stan" Kybert]
Wishing on a star	Paul Weller	09.2004	11[6]	-	V2 VVR 5026923	[written by Billie Calvin][produced by Jan "Stan" Kybert,Paul Weller]
Thinking of you	Paul Weller	11.2004	18[3]	-	V2 5028463	[written by Nile Rodgers,Bernard Edwards][produced by Paul Weller,Steve White,Jan "Stan" Kybert]
Early Morning Rain/Come Together	Paul Weller	04.2005	40[2]	-	V2 VVR 5030597	[written by Gordon Lightfoot][produced by Jan "Stan" Kybert]
From the floorboards up	Paul Weller	07.2005	6[8]	-	V2 5033413	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Jan "Stan" Kybert]
Come on/ Let's go	Paul Weller	10.2005	15[6]	-	V2 5033223	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Jan "Stan" Kybert]
Here's the good news	Paul Weller	12.2005	21[4]	-	V2 VVR 5034603	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Jan "Stan" Kybert]
Wild Blue Yonder	Paul Weller	11.2006	22[3]	-	V2 VVR 5043983	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Jan "Stan" Kybert]
This Old Town	Paul Weller And Graham Coxon	07.2007	39[2]	-	Regal CATCO 126539121	[written by Paul Weller, Graham Coxon][produced by Charles Rees]
Are You Trying to Be Lonely?	Andy Lewis & Paul Weller	09.2007	31[2]	-	Acid Jazz AJX 193CD	-
Have You Made Up Your Mind?/Echoes Round the Sun	Paul Weller	06.2008	19[3]	-	Island 1772838	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Steve Cradock,Simon Dine,Charles Rees]
All I Wanna Do (Is Be With You)/Push It Along	Paul Weller	09.2008	28[1]	-	Island 1781131	[written by Paul Weller][produced by Paul Weller,Steve Cradock,Simon Dine,Charles Rees]
Sea Spray/22 Dreams	Paul Weller	11.2008	59[1]	-	Island 1790117	[written by Paul Weller,Hannah Andrews]
No Tears to Cry/Wake Up the Nation	Paul Weller	04.2010	26[2]	-	Island 2734971	[written by Paul Weller,Simon Dine][produced by Simon Dine]
Find the Torch, Burn the Plans	Paul Weller	06.2010	68[1]	-	Island 2743793	[written by Paul Weller,Simon Dine][produced by Simon Dine]
Fast Car/Slow Traffic	Paul Weller	04.2010	109	-	Island	[written by Paul Weller, Simon Dine][produced by Simon Dine]
Starlite	Paul Weller	.2011	113	-	Virgin	[written by Paul Weller, Simon Dine][produced by Paul Weller, Simon Dine]
That Dangerous Age	Paul Weller	03.2012	66[1]	-	Island GBUM 71110549	[written by Paul Weller, Simon Dine][produced by Paul Weller, Simon Dine]
Birthday	Paul Weller	06.2012	64[1]	-	Island GBUM 71204021	[written by John Lennon,Paul McCartney]
Flame-Out!/The Olde Original	Paul Weller	07.2007	132	-	Regal CATCO 126539121	[written by Paul Weller][produced by Charles Rees,Paul Weller]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Paul Weller	Paul Weller	09.1992	8[9]	-	Go! Disc! 8283432	[gold-UK][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Wild wood	Paul Weller	09.1993	2[158]	-	Go! Discs! 8284352	[platinum-UK][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Live wood	Paul Weller	09.1994	13[10]	-	Go! Discs 8285612	[gold-UK][produced by Paul Weller]
Stanley Road	Paul Weller	05.1995	1[1][188]	-	Go! Discs/Island 8286192	[4x-platinum-UK][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Heavy soul	Paul Weller	07.1997	2[33]	-	Go! Discs/Island CID 8058	[gold-UK][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Modern classics-The Greatest Hits	Paul Weller	11.1998	7[89]	-	Island CID 8080	[2x-platinum-UK][produced by Paul Weller]
Heliocentric	Paul Weller	04.2000	2[15]	-	Island CID 8093	[gold-UK][produced by Brendan Lynch,Paul Weller]
Days of speed	Paul Weller	10.2001	3[39]	-	Independiente ISOM 26CD	[gold-UK][produced by Tony Cousins, Andrew Jones, Charles Rees]
Illumination	Paul Weller	09.2002	1[1][18]	-	Independiente ISOM 33CD	[gold-UK][produced by Paul Weller, Simon Dine ]
Fly on the Wall: B Sides & Rarities	Paul Weller	09.2003	22[4]	-	Island 0635272
Studio 150	Paul Weller	09.2004	2[33]	-	V2 VVR 1026902	[gold-UK][produced by Paul Weller,Jan Kybert]
Stanley Road-Deluxe Edition	Paul Weller	06.2005	51[5]	-	Island 9828401
As is now	Paul Weller	10.2005	4[19]	-	V2 VVR 1033202	[gold-UK][produced by Paul Weller,Jan Kybert]
Catch-Flame!	Paul Weller	06.2006	17[6]	-	V2 Recordings VVR 1039392
Hit Parade	Paul Weller	11.2006	7[37]	-	Island/Polydor 9842593	[2x-platinum-UK]
Wild wood-Deluxe Edition	Paul Weller	11.2007	88[1]	-	Island 5301916	-
22 Dreams	Paul Weller	06.2008	1[1][20]	-	Island 1765657	[gold-UK][produced by Paul Weller,Simon Dine,Steve Cradock,Charles Rees]
Weller at the BBC	Paul Weller	11.2008	32[3]	-	Island 5313311	[silver-UK]
Wake Up the Nation	Paul Weller	05.2010	2[16]	-	Island 2732861	[gold-UK][produced by Simon Dine]
Live at the Royal Albert Hall/Find the Torch, Burn the Plans	Paul Weller	12.2010	72[1]	-	Island 2755898	-
Sonik Kicks	Paul Weller	03.2012	1[1][7]	166	Island 2789805	[silver-UK][produced by Paul Weller,Simon Dine]
More Modern Classics	Paul Weller	06.2014	6[5]	-	Virgin CDV 3127	[produced by Paul Weller, Brendon Lynch, Simon Dine, Jan Kybert, Charles Rees]
Saturns Pattern	Paul Weller	05.2015	2[9]	-	Parlophone 0825646136063	[silver-UK][produced by Paul Weller,Jan "Stan" Kybert,Amorphous Androgynous]
Jawbone: Original Motion Picture Score	Paul Weller	03.2017	44[1]	-	Parlophone 0190295861674
A Kind Revolution	Paul Weller	05.2017	5[6]	-	Parlophone 0190295830601	[produced by Paul Weller]
True Meanings	Paul Weller	09.2018	2[16]	-	Parlophone 0190295620479	[silver-UK][produced by Paul Weller]
Other Aspects – Live at the Royal Festival Hall	Paul Weller	03.2019	10[2]	-	Parlophone 0190295493981	-
On Sunset	Paul Weller	07.2020	1[1][4]	-	Polydor 880405	[produced by Paul Weller,Jan Kybert]
Fat Pop (Volume 1)	Paul Weller	05.2021	1[1][6]	-	Polydor 3556621	-
An Orchestrated Songbook	Paul Weller	12.2021	4[4]	-	Polydor 3845932	-
Will of the People	Paul Weller	11.2022	15[1]	-	Universal 4572076	-
66	Paul Weller	06.2024	4[2]	-	Polydor 5888429	[produced by Christophe Vaillant, Paul Weller, White Label]
Find El Dorado	Paul Weller	08.2025	5[1]	-	Parlophone 5021732748935	-

Wall of Voodoo

Wall of Voodoo - nieistniejący już amerykański zespół pochodzący z Los Angeles, założony w 1977 roku

przez Marca Morelanda i Stana Ridgwaya. Zespół najbardziej znany jest z piosenki Mexican Radio, która pochodziła z albumu Call of the West z 1983 roku. Utwór ten był ich jedynym przebojem w amerykańskim Top 100. Grupa miała wyjątkowo charakterystyczne brzmienie wynikające ze zręcznego wymieszania skocznej muzyki pop z eksperymentalną nową falą i wzorowanym na Ennio Morricone stylu muzyki soundtrack.

Podstawą dla zespołu była założona przez Stana Ridgwaya w 1976 roku Acme Soundtracks, wytwórnia tworząca muzykę dla niskobudżetowych filmów. Przedsięwzięcie okazało się totalną klapą i już po 6 miesiącach funkcjonowania i nagraniu 2 soundtracków przestała ona istnieć. Ridgway już podczas pracy w jej ramach mało się nią interesował - obiektem jego uwagi był klub punkowy The Masque, który mieścił się po przeciwnej stronie ulicy do budynku wytwórni. Rdigway spędzał tam każdą wolną chwilę, początkowo jako widz, później zaś zaangażował się w techniczną stronę występów. Tam też poznał Marca Morelanda, poprzednio gitarzystę punkowej grupy The Skulls. Zaprosił go do udziału w projektach Acme Soundtracks. Moreland, którego ciekawiły kompozycje Ridgwaya zaproponował mu transformację wytwórni w zespół. Do grupy przystąpił wkrótce Bruce Moreland, brat Marca, który grał na basie. Wkrótce w zespole pojawili się także Chas Gray, klawiszowiec techniczny klubu The Masque, oraz jego znajomy perkusista Joe Nanini. W ten sposób uformował się pierwszy skład zespołu. Grupa otrzymała nazwę Acme Soundtracks.

Właściwa nazwa zespołu powstała w interesujący sposób. Odnosi się ona do komentarza, jaki na temat twórczości studyjnej Morelanda i Ridgwaya dał kolega ostatniego, Joe Berardi. Gdy wszyscy trzej siedzieli w studiu wytwórni przesłuchując ów materiał, Ridgway dla żartu rzucił, iż połączenie brzmienia wielokrotnie zaprogramowanego automatu perkusyjnego z natarczywym dźwiękiem organ elektronicznych Farfisa brzmi prawie jak efekt „ściany dźwiękowej” (Wall of Sound), stworzony przez Phila Spectora. Berardi ironicznie stwierdził, iż brzmi to bardziej jak „ściana wudu” (Wall of Voodoo), i to określenie przylgnęło do zespołu.

W latach 1977–1980 dawał koncerty w całej Kalifornii, których podstawą były utwory napisane przez Ridgwaya jeszcze z czasów Acme Soundtracks. Dopiero w 1979, po podpisaniu kontraktu z wytwórnią IRS. Records, zespół wszedł do studia celem nagrania materiału gotowego do wypuszczenia na rynek muzyczny. W 1980 ukazało się pierwsze oficjalne wydawnictwo zespołu -Wall of Voodoo. Płyta zawierała 5 utworów, z czego jeden stał się pierwszym hitem grupy, jednak zbyt „słabym”, by wejść na listy Top 100 czy California Top 50. Był nim cover piosenki Johnny’ego Casha z 1968 roku pt. „Ring of Fire”. Interpretacja utworu była wyjątkowo ciekawa, bowiem wszystko zagrano w oparciu o jedną gitarę i syntezatory. W 1981 roku ukazał się pierwszy studyjny album grupy, Dark Continent. Zawierał on 11 utworów do których nagrania posłużył ten sam automat perkusyjny i dwa syntezatory. Album zebrał nawet dobre recenzje, szczególną uwagę zwracano na styl, w jakim utrzymana była płyta. Trzy utwory znajdujące się na albumie - „Red Light”, „Animal Day”, „Back in Flesh” oraz „Call Box” - grane były już wcześniej, od 1978 roku. Ten ostatni został wybrany jako jedyny singel z tej płyty. Drugim, jednak rzadko puszczanym przez stacje radiowe, singlem był utwór „Tse-Tse Fly”. Krótko po jej wydaniu Bruce Moreland odszedł z zespołu. Na kilku koncertach na gitarze basowej zastępował go Chas Gray, który w ten sposób musiał obsługiwać dwa instrumenty.

W 1982 zespół bez basisty znów rozpoczyna pracę w studiu. Jej owocem jest album Call of the West, który uchodzi za najlepszy album grupy w całej historii jej działalności. Na amerykańskie liście Billboardu w 1983 utrzymywał się na pozycji 45. Pierwszy singel wypuszczony na rynek muzyczny, „Mexican Radio” był hitem nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i w Europie. Na amerykańskiej Top 100 miał stałą pozycję 41. miejsca w roku 1983. Ciekawie zrealizowany teledysk był „faworytem” niedawno wówczas powstałej MTV, gdzie puszczany był prawie cały czas. Pod względem muzycznym Call of the West znacząco różnił się od Dark Continent - nie można było już przy niej powiedzieć „płyta została nagrana, zanim materiał został na nią napisany”. Została oceniona przez krytyków jako dużo bardziej zorganizowana, lepsza od strony technicznej. Zasługę w tym miejscu ma producent Richard Mazda, który był czołowym producentem IRS. Records. Odpowiadał on m.in. za produkcję pierwszych dokonań The Birthday Party, wczesnego projektu muzycznego Nicka Cave’a. Mazda w studiu obsługiwał również bas. Wkrótce jako single wypuszczone zostały jeszcze „Tomorrow”, „On Interstate #15” (utwór instrumentalny, stanowił stronę B „Tomorrow”, jednak puszczany był w radiu na równi z innymi utworami), „Factory” oraz jedynie w Wielkiej Brytanii tytułowy „Call of the West”. Gdy ukazał się album, na potrzeby koncertów jako dodatkowy klawiszowiec zatrudniony został Bill Noland.

W 1983 zespół dał największy koncert w swoim istnieniu, podczas US Festival 28 maja. W międzyczasie sytuacja w zespole stawała się coraz bardziej napięta - zachęcona sukcesem Call of the West wytwórnia zaczęła naciskać na grupę, by ta jak najszybciej wróciła do studia, wcześniejsze drobne animozje między Grayem a Naninim zaczęły przybierać na sile, poza tym Noland ze swoją osobą „wprowadził” do grupy narkotyki. Wszystkie te elementy nałożone na siebie sprawiły, iż na początku 1984 roku Ridgway, Nanini i Noland opuścili zespół. Nie zakończyli jednak działalności muzycznej. Ridgway przystąpił do pracy nad solowym materiałem i już w 1986 ukazała się jego pierwsza płyta - The Big Heat, z której jedyny singel pt. „Camouflage” stał się międzynarodowym hitem. Joe Nanini został zaś perkusistą grupy country o nazwie Lonesome Strangers.

Moreland i Gray nie zamierzali jednak likwidować grupy. Marc szybko ściągnął do zespołu z powrotem swojego brata Bruce’a, który na wokalistę wynalazł Andy’ego Prieboya, poprzednio frontmana nowofalowej grupy Eye Protection z San Francisco. Ned Lukhardt, ściągnięty z ogłoszenia, został nowym perkusistą grupy. Muzyka grana przez ten skład była zupełnie inna niż tworzona przez Ridgwaya. Jednak mimo iż krytycy zarzucali odtworzonemu Wall of Voodoo zupełny brak oryginalności i swoistej magii, którą niosła ze sobą poprzednio grana muzyka, zespół wydał 2 płyty - Seven Days in Sammystown oraz Happy Planet. Na pierwszym z tych dwóch albumów singlem był drugi cover Johnny’ego Casha - „Dark as Dungeon”. Nie okazał się jednak hitem na miarę choćby wcześniejszego „Ring of Fire”. Podobnie jak dwa pozostałe - „Big City” i „Far Side of Crazy”.

Ten album ukazał się w 1985. Dwa lata po nim wyszedł drugi, wcześniej wymieniony Happy Planet. Jako singel wydany został utwór „Do It Again”, będący coverem utworu The Beach Boys z 1968 roku. Zaledwie rok później grupa się rozpadła, i to ostatecznie. Prieboy i Marc Moreland rozpoczęli solowe kariery, zaś Bruce Moreland i Chas Gray na krótko przyłączyli się do synthpunkowego zespołu Nervous Gender, który po tej aneksji nazywany był Wall of Gender.

Ridgway, Prieboy i bracia Moreland byli aktywni muzycznie i scenicznie przez całe lata dziewięćdziesiąte, przy czym Ridgway gra i wydaje albumy po dziś dzień. Joe Nanini przez pewien czas miał swój własny projekt o nazwie Sienna, który wydał EP pt. Nanini - Bohica w 1996. Kolejny jego album miał ukazać się na początku 2001 roku, ale Nanini „nie zdążył”. 4 grudnia 2000 zmarł po wylewie krwi do mózgu. Niedługo po nim, 13 marca 2002 roku z powodu niewydolności nerek zmarł także Marc Moreland. W 2006 Ridgway na krótko reaktywował Wall of Voodoo na potrzeby jubileuszowego koncertu Cyndi Lauper, który odbył się w Pacific Amphitheatre w Costa Mesa. Zdecydował się jednak kontynuować grę, choć przynajmniej na razie tylko sceniczną, reaktywowanego zespołu. Z oryginalnego składu został tylko Ridgway, jako że Gray, choć została mu złożona propozycja powrotu, odmówił. Latem 2007 nowe Wall of Voodoo ruszyło w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych.  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mexican Radio / Call of the West	Wall Of Voodoo	03.1983	64[3]	58[9]	I.R.S. 9912	[written by Wall of Voodoo][produced by Richard Mazda]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dark Continent	Wall Of Voodoo	10.1981	-	177[2]	I.R.S. 70 022	[produced by Jim Hill, Paul McKenna & Wall Of Voodoo]
Call of the West	Wall Of Voodoo	01.1983	-	45[23]	I.R.S. 70 026	[produced by Richard Mazda]

Hoodoo Gurus

Australijska grupa rockowa, której muzycy wierzą głęboko w moc podstawowych akordów. Ten zespół z Sydney ma te same korzenie, co inna grupa ze sceny rocka alternatywnego tego miasta z lat 80. - The Scientists (obie formacje przeprowadziły się do Sydney z miasta Perth).

 

"Kontakt nawiązał" wokalista i kompozytor Dave Faulkner, który wcześniej grał w formacji pod nazwą The Gurus. Poznawszy gitarzystę The Scientists Roda Radalja, zaczął z nim grać w grupie bez nazwy. Po dokooptowaniu kolejnego byłego muzyka The Scientists, perkusisty Jima Bakera, trio przybrało nazwę Le Hoodoo Gurus. W ten sposób wykształciła się "maszyna" grająca (pod nieco skróconą nazwą) ostry, hipnotyzujący rock garażowy, którym zyskała renomę dzięki nagraniom wydawanym przez różne wytwórnie amerykańskie. Zresztą renomę grupa zdobywała sobie głównie na Zachodnim Wybrzeżu USA, gdzie była niemal tak popularna jak podobna brzmieniowo formacja The Fleshtones.
 

Osnowę muzyki Hoodoo Gurus stanowił power-pop w wykonaniu Brada Sheperda (gitara, harmonijka) na tle sekcji rytmicznej Bakera (perkusja) i Clyde'a Bramleya (gitara basowa). Nie kończące się eksploracje podstawowych riffów gitarowych dawały powody do porównań z najróżniejszymi zespołami, od The Cramps po The Fall. Grupa zadebiutowała w 1983 albumem Stoneage Romeos poświęconym legendom amerykańskich sitcomów, Arnoldowi Ziffelowi i Larry'emu Storchowi. Płyta zawierała często wykonywany na koncertach utwór "(Lefs Ali) Tum On" oraz nonsensowny "I Was A Kamikaze Pilot".
 

Drugi longplay, Mars Needs Guitars!, na którym na perkusji zagrał Mark Kingsmill, ucierpiał na skutek nieco słabszej produkcji, ale same kompozycje były godne uwagi, a czasem wręcz nowatorskie, wziąwszy pod uwagę dość ograniczony arsenał muzycznych środków (od country rocka po dudniący, napędzany basem sleaze rock). Zdecydowanie bardziej melodyjny okazał się album Blow Your Cool!, na którym w kilku nagraniach zespół wsparła formacja The Bangles (choć inne kompozycje opierały się na łomoczących rytmach).
 

W czasie przerwy w działalności nagraniowej w 1988 miejsce Bramleya zajął Rick Grossman. Dzięki zwiększeniu "napięcia twórczego" oraz poprawie jakości produkcji w 1989 powstał najlepszy album grupy - Magnum Cum Louder. W podobnym duchu utrzymany był Kinky. tekstowo skupiający się na wątkach z australijskiej i amerykańskiej kultury popularnej. Raczej mało prawdopodobne jest, by zespół w przyszłości wyszedł poza swoją niszę. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Leilani/Leilani Pt. 2 (My Love Is A Red Red Rock)	Hoodoo Gurus	.1982	-	-	Phantom PH15	[written by Le Hoodoo Gurus]
Tojo/Let's All Turn On	Hoodoo Gurus	07.1983	80[2]	-	Big Time BTS 984	[written by Dave Faulkner][produced by Alan Thorne]
My Girl/Be My Guru	Hoodoo Gurus	10.1983	35[24]	-	Big Time BTS 1077	[written by Dave Faulkner][produced by Alan Thorne]
I Want You Back/Hoodoo You Love	Hoodoo Gurus	03.1984	68[11]	-	Big Time BTS 1177	[written by Dave Faulkner][produced by Alan Thorne]
Bittersweet/Mars Needs Guitars	Hoodoo Gurus	07.1985	16[16]	-	Big Time BTS 1503	[written by Dave Faulkner][produced by Charles Fisher]
Like Wow - Wipeout!/Bring The Hoodoo Down	Hoodoo Gurus	10.1985	15[22]	-	Big Time BTS 1588	[written by Dave Faulkner][produced by Charles Fisher]
Death Defying/Turkey Dinner	Hoodoo Gurus	02.1986	43[10]	-	Big Time BTS 1692	[written by Dave Faulkner][produced by Charles Fisher]
Poison Pen/In the wild [live]	Hoodoo Gurus	09.1986	76[6]	-	Big Time BTS 1793	[written by Dave Faulkner][produced by Charles Fisher]
What's My Scene/Heart Of Darkness	Hoodoo Gurus	03.1987	3[19]	-	Big Time BTS 2	[written by Faulkner, Hoodoo Gurus][produced by Mark Opitz And The Gurus]
Middle Of The Land/Hayride To Hell Pt.	Hoodoo Gurus	11.1987	79[4]	-	Big Time BTS 16	[written by D. Faulkner ][produced by Mark Opitz And The Gurus]
Good Times/Hell For Leather [live]	Hoodoo Gurus	07.1987	36[10]	-	Big Time BTS 8	[written by D. Faulkner ][produced by Mark Opitz And The Gurus]
Come Anytime/Cajun Country	Hoodoo Gurus	05.1989	26[13]	-	RCA Victor 105062	[written by D. Faulkner ][produced by Hoodoo Gurus]
The Generation Gap/Jungle Bells	Hoodoo Gurus	12.1988	45[11]	-	RCA Victor 104977	[written by C. Craig, B. Craig, J. Hayner][produced by The Gurus]
Another World/Lover For A Friend	Hoodoo Gurus	09.1989	85[3]	-	RCA Victor 105079	[written by D. Faulkner][produced by The Hoodoo Gurus ]
Axegrinder/Spaghetti Western	Hoodoo Gurus	08.1989	60[5]	-	RCA Victor 105071	[written by D. Faulkner, R. Grossman, M. Kingsmill, B. Shepherd][produced by The Hoodoo Gurus ]
Miss Freelove '69/Stomp The Tumbarumba	Hoodoo Gurus	03.1991	17[18]	-	RCA Australia 105 202	[written by D. Faulkner][produced by The Hoodoo Gurus ]
1000 Miles Away/I Think You Know	Hoodoo Gurus	06.1991	33[12]	-	RCA Australia 105 212	[written by D. Faulkner][produced by The Hoodoo Gurus ]
A Place In The Sun/The Doctor Is In	Hoodoo Gurus	08.1991	99[3]	-	RCA Australia 105240	[written by D. Faulkner][produced by The Hoodoo Gurus ]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [US/Aus]	Komentarz
Stoneage Romeos	Hoodoo Gurus	03.1984	29[45]	-	-/Big Time/A&M; CD 5012	[produced by Alan Thorne]
Mars Needs Guitars!	Hoodoo Gurus	05.1986	5[48]	140[7]	Elektra 60 485/Big Time BT 7053	[produced by Charles Fisher, Hoodoo Gurus]
Blow Your Cool	Hoodoo Gurus	05.1987	2[28]	120[13]	Elektra 60 728 /Big Time BT 7069	[produced by Mark Opitz; Hoodoo Gurus]
Magnum Cum Louder	Hoodoo Gurus	08.1989	13[17]	101[15]	RCA 9781/BMG SFL 10171	[produced by Hoodoo Gurus]
Kinky	Hoodoo Gurus	05.1991	8[28]	172[1]	RCA 3009/RCA PL 90558	[produced by Hoodoo Gurus]
Electric Soup	Hoodoo Gurus	09.1992	4[17]	-	-/ BMG 7432110741-2	[produced by Hoodoo Gurus]

Television

Grupa amerykańska, założona na początku lat 70-tych jako trio w składzie: Tom Verlaine (właśc. Thomas Miller, ur. 13.12.1949 r. w Mount Morris w stanie New Jersey; śpiew, gitara), Richard Hell (właśc. Richard Myers, ur. 2.10.1949 r. w Lexington w stanie Kentucky; bas) i Billy Ficca (perkusja).
 

Początkowo działali pod nazwą The Neon Boys, zaś nazwę Television przyjęli w 1973 r. po dokooptowaniu do składu gitarzysty Richarda Lloyda. Rok później podpisali stały kontrakt z klubem CBGB's w nowojorskiej dzielnicy Rowery, będącym wówczas kuźnią amerykańskiej rockowej nowej fali. Konflikt pomiędzy Verlainem i Hellem doprowadził do odejścia basisty, który wkrótce wypłynął w grupie The Heartbreakers. Jego następcą został pozyskany z Blondie Fred „Sonic" Smith. 

Nowy skład zadebiutował surowym lecz ciekawym singlem „Little Johnny Jewel" nagranym dla własnej wytwórni Ork Records. W 1977 r. zespołem zainteresowała się renomowana firma Elektra, czego efektem był pierwszy album Marquee Moon. Płyta przeszła bez echa w USA, za to w Wielkiej Brytanii została uznana za jeden z najciekawszych debiutanckich albumów w dziejach rocka. Nosowa, szydercza wokaliza Verlaine'a oraz chropowaty dialog dwóch gitar tworzyły charakterystyczne brzmienie grupy, obecne szczególnie w tematach ,,Torn Curtain", „Venus" i „Prove It". 

Wprawdzie zespołowi wróżono długą karierę, jednak kolejny album Adwenture, nie powtórzył sukcesu i muzycy rozstali się w 1978 r. Verlaine i Lloyd próbowali ze zmiennym szczęściem działalności solowej, po czym w 1991 r. wraz ze Smithem i Ficcą reaktywowali grupę, podejmując pracę nad płytą długogrającą dla wytwórni Capitol. W 1992 r. wystąpili na festiwalu w Glastonbury. Ewentualną dalszą współpracę muzyków przerwała śmierć Smitha.
 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Marquee Moon Part I/Marquee Moon Part II	Television	03.1977	30[4]	-	Elektra K 12 252	[written by Tom Verlaine][produced by Andy Johns, Tom Verlaine]
Prove it /Venus	Television	07.1977	25[4]	-	Elektra K 12 262	[written by Tom Verlaine][produced by Andy Johns, Tom Verlaine]
Foxhole /Careful	Television	04.1978	36[2]	-	Elektra K 12 287	[written by Tom Verlaine][produced by John Janson, Tom Verlaine]
Glory /Carried away	Television	07.1978	-	-	Elektra K 12 306

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Marquee moon	Television	02.1977	28[13]	-	Elektra K 52 046	[produced by Andy Johns, Tom Verlaine]
Adventure	Television	04.1978	7[4]	-	Elektra K 52 072	[produced by John Jansen, Tom Verlaine]