Z archiwum...rocka : synthpop

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą synthpop. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 24 listopada 2025

Yello

Ambitny szwajcarski duet elektroniczny Yello tworzyli wokalista/konceptualista Dieter Meier -
milioner, przemysłowiec, zawodowy hazardzista i członek szwajcarskiej narodowej drużyny golfowej - oraz kompozytor/aranżer Boris Blank. Obaj rozpoczęli współpracę w 1979 roku i zadebiutowali singlem „I.T. Splash”. Po stabilnym wzroście, ich gwiazda znacznie wzrosła dzięki włączeniu singla „Oh Yeah” z 1985 roku do filmu „Dzień wolny Ferrisa Buellera” Johna Hughesa. Ugruntowali swój późniejszy międzynarodowy sukces albumem „The Race” z 1988 roku, który znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów w siedmiu krajach. Następnie przeszli do filmu, utrzymując sześciopłytową serię albumów w pierwszej dziesiątce szwajcarskich list przebojów, która trwała do końca lat 90-tych.

Chociaż wydawnictwa Yello stały się rzadsze w nowym stuleciu, duet odniósł jeszcze większy sukces w swojej ojczyźnie. Niesamowite, że rok 2016 przyniósł im pierwszy występ na żywo przed publicznością, tuż przed premierą ich 14. albumu studyjnego w 2020 roku.

Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią The Residents, Ralph Records, Yello wydali swój debiutancki album z 1980 roku, Solid Pleasure, na którym znalazł się taneczny hit „Bostitch”. Wraz z albumem „Claro Que Si” z 1981 roku, Yello po raz pierwszy spróbowali swoich sił w teledyskach; ich teledysk do singla „Pinball Cha Cha”, wyreżyserowany przez Meiera, zdobył spore uznanie i w 1985 roku został wybrany jako jeden z 32 utworów na wystawę teledysków w Museum of Modern Art.

Akompaniament wizualny pozostał kluczowym elementem twórczości duetu po podpisaniu kontraktu z Elektrą w 1983 roku na album „You Gotta Say Yes to Another Excess”, a teledyski do „I Love You” i „Lost Again” były często emitowane w MTV. Płyta Stella z 1985 roku okazała się komercyjnym przełomem dla Yello: single i teledyski „Desire” i „Vicious Games” odniosły sukces już po premierze, ale duet odniósł opóźniony sukces dzięki utworowi „Oh Yeah”, który trafił na amerykańską listę przebojów. Po projekcie remiksowym 1980-1985: The New Mix in Go, Yello zwerbował diwę Shirley Bassey i byłego współpracownika Billy'ego McKenziego do filmu „One Second” z 1987 roku.

Pomimo sukcesu filmu „Flaga” z 1988 roku, który zawierał wspomniany hit „The Race”, w ciągu kolejnych kilku lat Yello coraz bardziej angażował się w projekty filmowe: po skomponowaniu muzyki do komedii „Nuns on the Run”, Meier wyreżyserował swój własny film fabularny, „Snowball” z 1990 roku. W 1991 roku duet powrócił z filmem „Baby”, a trzy lata później „Zebra”. Album „Hands on Yello” z 1995 roku zawierał reinterpretacje utworów zespołu, m.in. autorstwa Moby'ego, The Orb i The Grid, a „Pocket Universe”, zbiór nowego materiału, ukazał się w 1997 roku.

Dziesiąty album, „Motion Picture”, ukazał się zaledwie dwa lata później, ale jego kontynuacją był album „The Eye” z 2003 roku, na którym znalazło się wiele utworów we współpracy z Jade Davies. „Touch Yello”, ich dwunasty album, ukazał się w 2009 roku i gościnnie wystąpił w trzech utworach megagwiazda smooth jazzu, Till Brönner. Zarówno ten album, jak i „Toy” z 2016 roku, trafiły na pierwsze miejsce listy przebojów w Szwajcarii, a single „Waba Duba” i „Out of Sight” zostały wydane przed „Point” z 2020 roku.

W 2021 roku duet uczcił ponad cztery dekady działalności, wydając Yell4O Years, retrospektywę wydaną w wielu formatach, z których najbardziej wystawnym był zestaw czterech płyt CD z twardą okładką, w której opisano ich karierę.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bostich	Yello	02.1982	-	-	Do It DUN 13	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][23[17].Hot Disco/Dance;Stiff 10 12"]
You Gotta Say Yes to Another Excess/No More Words	Yello	12.1982	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][42[8].Hot Disco/Dance;Stiff 12 12"]
I love you/Rubber West	Yello	06.1983	41[7]	103[4]	Stiff BUY IT 176	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][16[12].Hot Disco/Dance;Elektra 67 917 12"]
Lost again/Base for Alec	Yello	11.1983	73[4]	-	Stiff BUY IT 191	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber]
Pumping Velvet/No More Words	Yello	12.1983	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][12[12].Hot Disco/Dance;Elektra 66 979 12"]
Vicious Games/Blue Nabou	Yello	03.1985	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][8[10].Hot Disco/Dance;Elektra 66 919 12"]
Goldrush/She's Got A Gun	Yello	08.1986	54[5]	-	Mercury MERX 218	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Oh Yeah	Yello	09.1986	-	-	Elektra EKR 17	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][35[5].Hot Disco/Dance;Mercury 884 930 12"]
Call It Love/L'hotel	Yello	05.1987	91[2]	-	Mercury MER 248	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
The rhythm divine/Dr Van Steiner	Yello Featuring Shirley Bassey	08.1987	54[4]	-	Mercury MER 253	[written by Boris Blank, Dieter Meier,Billy Mackenzie][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Hubertus Von Hohenlohe]
Oh yeah	Yello	08.1987	-	54[11]	Mercury 884930 [US]	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
The race	Yello	08.1988	7[13]	-	Mercury YELLO 1	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][33[4].Hot Disco/Dance;Mercury 874 939 12"]
Tied up	Yello	12.1988	60[7]	-	Mercury YELLO 2	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][9[10].Hot Disco/Dance;Mercury 872 761 12"]
Of course i' m lying/Oh yeah	Yello	03.1989	23[8]	-	Mercury YELLO 3	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Blazing saddles/I love you	Yello	07.1989	47[2]	-	Mercury YELLO 4	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Unbelievable	Yello	08.1990	-	-	-	[22[7].Hot Disco/Dance;Elektra 66 611 12"]
Rubberbandman/Sweet Thunder	Yello	06.1991	58[2]	-	Mercury YELLO 5	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Jungle Bill	Yello	09.1992	61[2]	-	Mercury MER 376	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][40[5].Hot Disco/Dance;Smash 880 003 12"]
The race/Bostich	Yello	11.1992	55[1]	-	Mercury MERCD 382	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Vicious Games	Yello	02.1994	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][30[9].Hot Disco/Dance;Smash 440 812 12"]
Do It	Yello	07.1994	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][46[5].Hot Disco/Dance;Smash 445 815 12"]
How how	Yello	10.1994	59[2]	-	Mercury MERDD 414	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Tremendous Pain	Yello	06.1995	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][7[13].Hot Disco/Dance;4th&B'Way 440 608 12"]
Jingle Bells	Yello	01.1996	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][44[1].Hot Disco/Dance;4th&B'Way 448 016 12"]
How How	Yello	08.1996	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][28[8].Hot Disco/Dance;Club Zone [import] 12"]
La Habanera	Hands on Yello	11.1996	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][11[13].Hot Disco/Dance;Urban [import] 12"]
On Track	Yello	06.1997	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][16[11].Hot Disco/Dance;Mercury [import] 12"]
Vicious Games	Yello	05.1999	88[1]	-	Platipus PLAT 52CD	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You gotta say yes to another excess	Yello	05.1983	65[2]	184[4]	Stiff SEEZ 48	[produced by Boris Blank]
Stella	Yello	04.1985	92[1]	-	Elektra EKT 1	[produced by Yello]
One second	Yello	07.1987	48[3]	92[10]	Mercury MERH 100	[produced by Boris Blank]
Flag	Yello	12.1988	56[7]	152[9]	Mercury 8367781	[silver-UK][produced by Yello]
Baby	Yello	06.1991	37[2]	-	Mercury 8487911	[produced by Yello]
Toy	Yello	10.2016	84[1]	-	UMC 4782160	[produced by Yello]

środa, 25 września 2024

Hurts

Hurts to brytyjski zespół synthpopowy z Manchesteru. Tworzą go Theo Hutchcraft (urodzony 30 sierpnia 1986 w Richmond w North Yorkshire) i Adam Anderson (urodzony 14 maja 1984 w Manchesterze), obaj byli wcześniej członkami zespołów Daggers i Bureau.

W lipcu 2009 roku Hurts uznano za Zespół Dnia na stronie internetowej brytyjskiej gazety The Guardian. Zajęli także czwarte miejsce w prestiżowym głosowaniu BBC Sound of 2010. Na początku 2010 roku wydali swój pierwszy singiel i zagrali pierwsze koncerty. Hurts miał swój pierwszy występ na żywo na całym świecie w StyleNite 22 stycznia 2010 w berlińskim Friedrichstadtpalast. Ich debiutancki album Happiness został wydany w Niemczech 27 sierpnia 2010 roku.

Hutchcraft i Anderson w dużej mierze opierają się na brzmieniu lat 80-tych i ich muzycznych wzorach do naśladowania: Pet Shop Boys, Depeche Mode, Tears for Fears i Frankie Goes to Hollywood. Lata 80-tych i charakterystyczne brzmienie tej dekady (syntezatory, automaty perkusyjne, beaty maszynowe itp.) są najważniejszym punktem odniesienia dla muzyki Hurts. Zespół odniósł wielki sukces w krajach niemieckojęzycznych, wydając tytuły Wonderful Life i Stay. Zwłaszcza pierwszy utwór utrzymywał się na listach przebojów przez długi czas, w tym 13 tygodni w niemieckiej pierwszej dziesiątce, z czego trzy tygodnie na 2. miejscu. Stay został wykorzystany w niemieckim filmie Kokowääh, w którym m.in. Til Schweiger grał razem z nim.

Na początku 2012 roku rozpoczęli pracę nad nowym albumem. Na nową płytę jako pierwszy zwrócił uwagę tytuł The Road, który wykorzystano w dwuminutowym filmie promocyjnym albumu. Jest dostępny w iTunes od połowy grudnia 2012 roku. Od jakiegoś czasu na oficjalnej stronie dostępny był do pobrania kolejny tytuł, Sandman. Mniej więcej w tym samym czasie ogłoszono także okładkę i tytuł albumu. Miracle został po raz pierwszy wydany jako singiel przedpremierowy w niektórych krajach 11 stycznia 2013 roku. Remiks Robots Don't Sleep został wydany w Niemczech w lutym 2013 roku przed faktyczną premierą. 22 marca 2013 roku singiel ukazał się na rynku niemieckim w formie maxi CD.

8 marca 2013 roku ukazała się płyta Exile, z której w kolejnych miesiącach ukazały się utwory Blind i Somebody to Die For. Wszystkie trzy utwory trafiły na niemieckie listy przebojów. Na listach przebojów znalazła się także strona B Somebody to Die For z utworem Ohne Dich będącym coverem utworu Seliga o tym samym tytule. Utwór Under Control powstał we współpracy z producentami house'owymi Calvinem Harrisem i Alesso. Opiera się mniej na stylu muzycznym Hurts, a bardziej na typowym stylu progresywnego house'u obu DJ-ów. Teledysk miał swoją premierę na początku listopada 2013r. Chociaż singiel został wydany w Szwajcarii 7 października 2013 r., w Niemczech został wydany dopiero 15 listopada 2013 r.

Trzeci album studyjny Surrender został wydany 9 października 2015 roku. Piosenka Some Kind of Heaven została wydana jako pierwszy przedsingiel w Wielkiej Brytanii 28 maja 2015 roku. Druga piosenka, Rolling Stone, została wydana 16 lipca, a trzecia piosenka, Lights, 13 sierpnia.

Czwarty album Desire ukazał się 29 września 2017 roku. 15 maja 2020 roku Hurts po trzyletniej przerwie wydał singiel Voices.Drugi singiel Suffer z piątego studyjnego albumu Faith, który ukazał się 4 września 2020 roku, a następnie 24 czerwca 2020 roku. W grudniu 2023 roku we współpracy z niemieckim raperem Luciano oraz Sirą i 6PM Records ukazał się remake piosenki Wonderful Life, który osiągnął pierwsze miejsce na niemieckich listach przebojów.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Better Than Love/Mother Nature	Hurts	05.2010	50[1]	-	Major Label 88697704372	[written by Hurts, Joseph Cross][produced by Hurts, Joseph Cross, Jonas Quant]
Illuminated	Hurts	07.2010	68[1]	-	Major Label MIUCT 5426	[written by Hurts, The Nexus][produced by Hurts,Jonas Quant]
Wonderful Life/Affair	Hurts	08.2010	21[7]	-	Major Label 88697746262	[written by Hurts, Joseph Cross][produced by Hurts, Joseph Cross, Jonas Quant]
Stay/Confide in Me	Hurts	11.2010	50[1]	-	Major Label 88697797432	[written by Hurts][produced by Hurts,Jonas Quant]
Sunday	Hurts	03.2011	57[1]	-	Major Label GBARL 1000734	[written by Hurts][produced by Hurts,Jonas Quant]
Under Control	Calvin Harris and Alesso featuring Hurts	12.2013	1[1][16]	-	Columbia GBARL 1301189	[platinum-UK][written by Calvin Harris,Alessandro Lindblad,Theo Hutchcraft][produced by Calvin Harris,Alesso]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Happiness	Hurts	09.2010	4[26]	-	Major Label 88697666682	[gold-UK][produced by Hurts, Jonas Quant, The Nexus, Joseph Cross]
Exile	Hurts	03.2013	9[8]	-	Major Label 88765433522	[produced by Dan Grech-Marguerat, Hurts, Jonas Quant]
Surrender	Hurts	10.2015	12[2]	-	Columbia 88875100152	[produced by Martin Forslund,Hurts,Mathieu Jomphe,Stuart Price,Jonas Quant,Ariel Rechtshaid]
Desire	Hurts	10.2017	21[1]	-	Columbia 88985420282	[produced by Hurts]
Faith	Hurts	09.2020	21[1]	-	Lento LR 0001	[produced by Hurts]

wtorek, 24 września 2024

Hot Chip

Hot Chip to zespół z Londynu założony w 2000 roku. Zespół łączy elektroniczną muzykę taneczną z elementami muzyki niezależnej. Podpisał kontrakt z niezależną wytwórnią Domino Records.

Po założeniu zespołu w 2000 roku przez Alexisa Taylora i Joe Goddarda, początkowo wyprodukowano kilka samodzielnie wydanych EP. Pierwszy album Coming on Strong ukazał się w 2004 roku w niezależnej londyńskiej wytwórni Moshi Moshi Records. W 2006 roku nakładem DFA Records ukazał się drugi album The Warning. Osiągnął 34. miejsce na brytyjskiej liście przebojów, a singiel Over and Over osiągnął 32. miejsce. Album był nominowany do nagrody Mercury Music Prize i otrzymał tytuł Albumu Roku 2006 Mixmag. Over and Over został także uznany za najlepszy singiel 2006 roku przez New Musical Express. Hot Chip opublikował także edycję serii DJ Kicks.

W 2007 roku ukazało się kilka oficjalnych remiksów, które wyprodukowali dla zespołu Kraftwerk. Album Made in the Dark ukazał się w 2008 roku. Singiel Ready for the Floor osiągnął 6. miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli i 22. w Irlandii. W porównaniu do innych artystów DFA Records, Hot Chip opiera się na stosunkowo spokojnej i popowej muzyce elektronicznej, bez wyraźnych elementów punka i techno.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Playboy	Hot Chip	10.2004	102[2]	-	Moshi MOSHI 12	[written by Alexis Taylor, Joe Goddard][produced by Sophocles, Ulysses]
Over And Over	Hot Chip	03.2006	27[13]	-	EMI CDEM 682	[silver-UK][written by Alexis Taylor, Joe Goddard,Felix Martin][produced by Hot Chip]
Boy From School	Hot Chip	05.2006	40[5]	-	EMI CDEM 690	[written by Alexis Taylor, Joe Goddard][produced by Hot Chip]
Ready For The Floor	Hot Chip	02.2008	6[11]	-	EMI CDEM 738	[silver-UK][written by Hot Chip][produced by Hot Chip]
One Pure Thought	Hot Chip	05.2008	53[1]	-	EMI CDEM 748	[written by Owen Clarke,Al Doyle,Joe Goddard,Felix Martin,Alexis Taylor][produced by Hot Chip]
One Life Stand	Hot Chip	02.2010	41[2]	-	Parlophone CATCO 155885417	[written by Hot Chip][produced by Hot Chip]
I Feel Better	Hot Chip	05.2010	115[1]	-	Parlophone R 6799	[written by Hot Chip][produced by Hot Chip]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The warning	Hot Chip	06.2006	34[24]	-	EMI 3566402	[gold-UK][produced by Hot Chip]
Made in the Dark	Hot Chip	02.2008	4[8]	109[1]	EMI 5179172	[gold-UK][produced by Hot Chip]
One Life Stand	Hot Chip	02.2010	11[7]	103[1]	Parlophone 6075002	[silver-UK][produced by Hot Chip]
In Our Heads	Hot Chip	06.2012	14[4]	62[2]	Domino WIGCD 293	[produced by Hot Chip]
Why Make Sense?	Hot Chip	05.2015	13[3]	103[1]	Domino WIGCD 313	[produced by Hot Chip,Mark Ralph]
A Bath Full of Ecstasy	Hot Chip	07.2019	11[2]	-	Domino WIGCD 375	[produced by Hot Chip ,Philippe Zdar, Rodaidh McDonald]
Freakout/Release	Hot Chip	09.2022	16[1]	-	Domino WIGCD 481	[produced by Hot Chip]

piątek, 29 grudnia 2023

After the Fire

After the Fire został założony w Anglii w 1974 roku przez klawiszowca Petera Banksa. Skład ten rozpadł się kilka lat później, po czym Banks ponownie utworzył zespół z gitarzystą Andym Piercym, basistą Nickiem Battle i perkusistą Ivorem Twiddellem. Nowy skład zagrał na londyńskiej scenie muzycznej i ostatecznie stał się ulubieńcem Marquee na londyńskiej Wardour Street.

W 1978 roku zespół nagrał swój pierwszy album, Signs of Change, we własnej wytwórni Rapid. Ich styl muzyczny w tamtym czasie brzmiał jak wczesne Genesis i Greenslade. Po wzroście popularności zespół podpisał kontrakt z CBS, aby nagrać swój drugi album, Laser Love, który oznaczał zmianę kierunku pod wpływem niedawnego pojawienia się nowej fali. Battle odszedł i został zastąpiony przez gitarzystę Johna Russella, który wcześniej przebywał w Narnii z Banksem.

Banks zmienił nazwisko na „Memory” Banks, aby uniknąć pomylenia z byłym gitarzystą Yes o tym samym nazwisku, podczas gdy Piercy przeszedł na bas. Singiel „One Rule for You”, wyprodukowany przez Ruperta Hine’a, znalazł się na liście Top 40 w Wielkiej Brytanii. Trzeci album zespołu, 80F, odniósł mniejszy sukces. Twiddell został później zastąpiony przez Petera Kinga (ex-Flys).

Wydany w 1981 roku album Batteries Notclude był bardziej komercyjnym przedsięwzięciem, ale sukces umykał zespołowi aż do 1983 roku, kiedy to utworem „Der Kommissar” zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów w USA. Do tego czasu w składzie pozostał tylko Piercy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
One Rule For You/Joy	After the Fire	06.1979	40[6]	-	CBS S CBS 7025	[written by Andy Piercy, Peter Banks][produced by Rupert Hine]
Laser Love/Your Love Is Alive	After the Fire	09.1979	62[2]	-	CBS S CBS 7769	[written by Andy Piercy, Peter Banks][produced by Muff Winwood]
Der Kommissar/Nobody Else But You	After the Fire	04.1983	47[5]	5[21]	CBS CBS A 2399	[written by Robert Ponger, Falco][produced by John Eden, ATF]
Dancing In The Shadows/Starflight	After the Fire	05.1983	140	85[3]	CBS A 3455	[written by Andy Piercy, Peter Banks][produced by John Eden, Andy Piercy]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Laser Love	After the Fire	10.1979	57[1]	-	CBS 83795	[produced by Muff Winwood,Rhett Davies,Rupert Hine,After the Fire,John Leckie]
80-f	After the Fire	11.1980	69[1]	-	Epic 84545	[produced by Mack,Tony "Moet" Mansfield]
Batteries Not Included	After the Fire	04.1982	82[2]	-	CBS 85566	[produced by Mack]
Der Kommissar	After the Fire	03.1983	-	25[20]	Epic 38 282 [US]	-

wtorek, 26 grudnia 2023

Desire

Desire to kanadyjski zespół grający muzykę elektroniczną z Montrealu, założony w 2009 roku. W skład zespołu wchodzą wokalistka Megan Louise i producent Johnny Jewel (były członek Chromatics i Glass Candy). Dawniej Nat Walker (także były członek Chromatics) również gra w zespole na syntezatorze i perkusji. Ich debiutancki album studyjny II został wydany 30 czerwca 2009 roku nakładem wytwórni Italians Do It Better. Ich teksty są w języku francuskim i angielskim. Magazyn Fact umieścił II na 14. miejscu wśród najlepszych albumów 2009 roku.

W 2009 roku piosenka zespołu „Under Your Spell” pojawiła się na pokazie mody S/S Max Mara w 2010 roku, a także w pokazie mody Christian Dior Haute Couture wiosna-lato 2012. Utwór pojawił się także na ścieżce dźwiękowej do filmów Drive z 2011 roku i Oslo, 31 sierpnia.Kid Cudi zsamplował utwór „Under Your Spell” do piosenki „Teleport 2 Me, Jamie” z 2012 roku, wydanej jako pierwszy singiel z debiutanckiego albumu jego rockowego projektu WZRD.

Desire nagrał piosenkę „Behind the Mask” na ścieżkę dźwiękową do filmu Lost River z 2015 roku. Zespół wspierał Chromatics podczas trasy koncertowej „Double Exposure”, z Jewel podczas której wokalistka Heaven Aja występowała na syntezatorach dla Desire.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	Fra	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Under Your Spell	Desire	08.2018	9[4].Physical Singles Chart	89[3]	Italians Do It Better USL 840910008	[written by Johnny Jewel]

D' Boys

D' Boys (wymawiane jako The Boys) był jugosłowiańskim zespołem synth-pop/pop rock założonym w Belgradzie w 1982 roku. Pierwotnie utworzony jako duet składający się z Peđa D'Boy (prawdziwe nazwisko Predrag Jovanović, wokal i gitara, dawniej niemiecki zespół Jane) i Miroslav „Miško” Mihajlovski (perkusja), D' Boys początkowo wykonywał minimalistyczny synth-pop z kampowymi tekstami zajmując się życiem nocnym, imprezami i dziewczynami. Po tym jak w składzie znaleźli się gitarzysta Goran Vejvoda i basista Miško Plavi (prawdziwe nazwisko Milivoje Petrović), D' Boys, zachowując swoją orientację stylistyczną, skierowali się w stronę brzmienia bardziej rockowego.

Zespół wydał swój debiutancki album Ajd' se zezamo w 1983 roku, zyskując znaczną popularność mainstreamu. Po wydaniu drugiego albumu, Muvanje, w 1984, Mihajovski opuścił zespół, a reszta składu kontynuowała występy jako Peđa D' Boy Band, wydając dwa albumy przed rozwiązaniem w 1986r.

Zespół powstał w 1982 roku, początkowo jako duet składający się z Peđa D'Boy (prawdziwe nazwisko Predrag Jovanović, wokal, gitara) i Miško Mihajlovski, perkusja, programowanie maszyn rytmicznych). W latach 60-tych Jovanović był wokalistą zespołu Lutalice (The Wanderers), wystąpił w filmie Živojina Pavlovicia „When I Am Dead and Gone”, występował w kawiarniach we Francji i spędził trochę czasu na plażach Goa w Indiach, występując z muzykami jazzowymi i rockowymi z na całym świecie. W latach 70-tych był właścicielem butiku z odzieżą skórzaną na Ibizie i był wokalistą niemieckiego zespołu Jane, progresywno-krautrockowego. Wraz z Jane nagrał ich album z 1980 roku zatytułowany „Love Your Life”.

Mihajlovski był wcześniej członkiem nowofalowego/art rockowego zespołu Kozmetika i był jednym z artystów zaangażowanych w prace popkulturowego magazynu Izgled. Po powrocie do Belgradu w 1982 roku Jovanović zdecydował się zacząć występować. Po jam session, która odbyła się w Studenckim Centrum Kultury w Belgradzie podczas wystawy sztuki artysty komiksowego Igora Kordeja, Jovanović i Mihajlovski postanowili rozpocząć współpracę.Początkowo ich wspólny zespół był znany jako Peđa i Miško (Peđa i Miško), później Oksižen (Oxygen, od farbowanych włosów Peđa D'Boya), aż ostatecznie przyjęli nazwę D' Boys, zasugerowaną przez gospodarza popularnego programu muzycznego

Zespół początkowo wykonywał minimalistyczne piosenki o imprezach i dziewczynach, takie jak ich debiutancki 7-calowy singiel z piosenkami „Mi smo D' Boys” („We Are D' Boys”) i „Plave oči, crna ljubav” ( „Niebieskie oczy, ciemna miłość”). Singiel doprowadził do tego, że występowali jako support na koncertach niektórych czołowych jugosłowiańskich grup tamtych czasów, takich jak Film, Boa i Aerodrom.W 1982 roku duet przyciągnął uwagę publiczności i prasy częstymi występami klubowymi w Belgradzie, swoim wizerunkiem i flirtem z gejowską estetyką Jednak krytycy muzyczni często ich wyśmiewali ze względu na ich kampowe i niepoważne teksty traktujące o życiu nocnym, imprezach i dziewczynach, doprawione typowym belgradzkim humorystycznym slangiem.

Jesienią 1982 roku do zespołu dołączyło dwóch nowych muzyków: gitarzysta Goran Vejvoda i multiinstrumentalista Milivoje „Miško” Petrović, znany również jako Miško Plavi (Miško the Blonde), który wcześniej był członkiem nowofalowego zespołu VIA Talas i w D'Boys początkowo grał na gitarze basowej.W nowym składzie zespół zachował orientację stylistyczną, jednocześnie kierując się w stronę brzmienia bardziej rockowego Posiadanie dwóch członków o pseudonimie Miško często prowadziło do zamieszania wśród fanów i mediów. Wkrótce Goran Vejvoda odszedł, więc Miško Plavi przerzucił się na gitarę, a nowym basistą został Dragan „Gagi” Ilić, który wcześniej współpracował z piosenkarką Slađaną Milošević. Zespół wydał swój debiutancki album Ajd' se zezamo (Wygłupiajmy się) wiosną 1983 roku. Album został nagrany w studiu Tetrapak w Splicie i wyprodukowany przez Željko Brodarića „Jappę” z byłą Miss Jugosławii Ana Sasso na chórkach. Okładkę albumu zaprojektował Igor Kordej.

Oprócz „Mi smo D' Boys” album zawierał angielską wersję utworu zatytułowaną „We Are D' Boys”. Zespół promował album koncertem w teatrze Atelje 212 w Belgradzie. Wiosną 1984 roku D'Boys wydali swój drugi album, Muvanje (Hitting On), wyprodukowany przez Olivera Mandicia i z udziałem członków hardrockowego zespołu Generacija 5 . Na płycie znalazł się cover utworu Roya Orbisona „Oh, Pretty Woman” zatytułowany „Lepe žene” („Pretty Women”), cover utworu o muzyce starego miasta „Što (Ima dana)” („Why (There Are Days)”). ) oraz utwór „Jugoslovenka” („Yugoslav Girl”), który wkrótce stał się największym hitem zespołu. Po wydaniu albumu do składu dołączyło dwóch nowych członków: perkusista Zoran „Cole” Miljuš oraz gitarzysta Jean-Jacques Roscam, Belg pochodzenia Zairu.

Latem 1984 roku grupa wystąpiła w Grecji. Ostatni występ zespołu odbył się w dyskotece Amnezia w Salonikach. Po powrocie do Jugosławii Mihajlovski opuścił zespół i zaczął występować jako Miško D'Boys, podczas gdy pozostała część grupy kontynuowała działalność jako Peđa D'Boy Band.

czwartek, 21 grudnia 2023

Cassius

Cassius to francuski duet muzyczny działający od 1988 do 2019 roku, w skład którego wchodzą producenci Philippe Cerboneschi i Hubert Blanc-Francard, lepiej znani jako Zdar i Boombass (lub czasami Philippe Zdar i Hubert Boombass). Pod różnymi postaciami duet porównywany jest do ruchu muzyki elektronicznej „francuskiego akcentu” drugiej połowy lat 90-tych.

Bombas Hubert Blanc-Francard ( alias Boombass), urodzony 31 marca 1967r to francuski muzyk i producent. Jest synem inżyniera dźwięku Dominique'a Blanc-Francarda i starszym bratem francuskiego muzyka Mathieu Blanc-Francarda, lepiej znanego pod pseudonimem Sinclair. Zdar Philippe Cerboneschi ( aka Zdar; ur. 28 stycznia 1967r w Aix-les-Bains, zm. 19 czerwca 2019r w Paryżu) był francuskim muzykiem, producentem i inżynierem dźwięku, włoskiego pochodzenia. Zdar był asystentem Dominique'a Blanc-Francarda w studiach +XXX (Plus30), kiedy poznał Boombass w 1988 roku.

Poza grupą Cassius Zdar był producentem i inżynierem dźwięku. Był właścicielem francuskiego studia nagraniowego Motorbass (inspirowanego nazwą jego zespołu z Étienne de Crécy). W szczególności nagrał kilka albumów -M-, Phoenix i Chromeo. Nagrywał także między innymi dla Franza Ferdinanda, Beastie Boys, Lou Doillona i Sébastiena Telliera. Był w związku z francuską aktorką Aure Atika, z którą miał córkę (Angelica), a następnie z Dyane de Serigny, z którą miał dwójkę innych dzieci (Pénélope i Jamesa).

Zdar i Boombass rozpoczęli współpracę w 1988 roku, produkując albumy dla francuskiego artysty hiphopowego MC Solaara. W 1991 roku stworzyli swój pierwszy projekt pod nazwą La Funk Mob, a rok później zaczęli coraz bardziej eksperymentować z dźwiękami elektronicznymi. Doświadczenia Zdara z muzyką elektroniczną miały wpływ na jego współpracę z Étienne de Crécy w projekcie Motorbass, który wydał solowy pełnometrażowy album Pansoul. W 1996 roku Zdar i Boombass stworzyli następnie „Foxxy”, swój pierwszy wydany samodzielnie utwór z muzyką house pod nazwą Cassius, a umiarkowany sukces, który nastąpił, doprowadził do remiksowania utworów dla takich zespołów jak Air.

W styczniu 1999 roku wydali swój pierwszy singiel, który stał się hitem mainstreamu, „Cassius 1999”. Został opublikowany przez Virgin Records i wszedł na 7. miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli.Wkrótce potem ukazał się ich debiutancki album 1999, z którego wydano dwa kolejne single: „Feeling For You” i „La Mouche”. Teledyski do „Cassius 1999” i „Feeling for You” przedstawiały postać Deadmana z DC Comics jako superbohatera DJ-a. W 2002 roku ukazał się ich drugi album, Au Rêve. Zawierał on utwór „I'm a Woman” „Empowered Female Disco” z Jocelyn Brown na wokalu, a także przebojowy singiel „The Sound of Violence” z udziałem Steve’a Edwardsa na wokalu. Na tym albumie współpracowali także z członkiem Wu-Tang Clan Ghostface Killah i Leroy Burgessem.

Cassius wrócił do studia w 2006 roku z bardziej eksperymentalnym singlem „Toop Toop”, ale następny album, zatytułowany 15 Again, zawierał więcej wokalnej współpracy niż duet zrobił to z Au Rêve. Podczas prób do trasy koncertowej promującej album 15 Again Cassius udostępnił społeczności utwór a cappella z singla „Toop Toop” i zachęcił fanów i przyjaciół do rozpoczęcia remiksowania utworu. Odniosło to natychmiastowy sukces: zespół rozpoczął projekt Cassius Workshop i wydał więcej acapelli do celów remiksowania. Twierdzą, że otrzymali ponad 400 remiksów.

Piosenka Cassiusa „I <3 U So” została zsamplowana w utworze „Why I Love You” na wspólnym albumie Jay-Z i Kanye Westa z 2011 roku Watch the Throne. W 2016 roku Cassius wydał swój czwarty album, Ibifornia, z udziałem Pharrella Williamsa, Ryana Teddera, Cat Power, Mike'a D i Matthieu Chédida (jako gitarzysty albumu). 19 czerwca 2019 roku, dwa dni przed wydaniem piątego albumu Cassiusa „Dreems”, Zdar zmarł po upadku z budynku w Paryżu. Miał 52 lata.

W dniu premiery Dreems zespół ogłosił, że album ten jest ostatnim albumem Cassiusa. Po śmierci Philippe'a Zdara Ed Banger i Glitterbox Recordings połączyły siły, aby wypuścić ostatnią wspólną produkcję Cassius, z błogosławieństwem Boombass i rodziny Zdara. To remiks utworu „I'm Not Defeated” zespołu Fiorous. Piosenka została wydana 21 lutego 2020 roku w limitowanej edycji winylowej. Po śmierci Zdara Boombass kontynuował karierę solową.

20 września 2019 Boombass wydał remiks utworu „Grand petit con” w wykonaniu -M-. 14 maja 2020 r. przedstawia utwór „Pour que tu”, który znajduje się na EP Le virage, składającej się z 5 piosenek i wydanej 5 czerwca 2020 r. 25 sierpnia 2021 roku Boombass opublikował książkę zatytułowaną Boombass. Une histoire de la French touch, w którym opowiada o swojej karierze w branży muzycznej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Cassius 1999	Cassius	01.1999	7[9]	-	Virgin DINSD 177	[written by Donna Summer,Rod Temperton,David Foster,Boom Bass,Philippe Zdar][produced by BoomBass, Zdar]
Feeling for You	Cassius	05.1999	16[4]	-	Virgin DINSD 181	[written by Betty Wright,Boom Bass,Philippe Zdar,Lynn Williams,Jeremiah Burden][produced by BoomBass, Zdar]
La Mouche	Cassius	11.1999	53[2]	-	Virgin DINSD 188	[written by Boom Bass,Philippe Zdar][produced by BoomBass, Zdar]
The Sound of Violence	Cassius with Steve Edwards	10.1999	49[2]	-	Virgin DINSD 241	[written by Philippe Cerboneschi, Hubert Blanc-Francard & Stephen Neil Edwards][produced by BoomBass, Zdar]
I <3 U So	Cassius	03.2011	52[3]	-	Because Music FR5Y 71000106	[written by Cassius,Mary Jane Sawyer,Anthony John Camillo][produced by BoomBass, Zdar, O. Jones]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
1999	Cassius	02.1999	28[5]	-	Virgin CDVIR 76	[produced by Philippe Zdar, Boombass]

czwartek, 14 lipca 2016

AlunaGeorge

Londyński duet AlunaGeorge tworzą wokalistka Aluna Francis i producent George Reid. Założycieli AlunaGeorge połączyła ich ponoć miłość do podszytego soulem, ambitnego popu sprzed dwóch dekad, chociaż recenzenci słyszą w ich nagraniach mocne wpływy nowych brzmień z najmodniejszych brytyjskich klubów.

Zainspirowana takimi wokalistkami jak PJ Harvey, CocoRosie i Fever Ray Aluna zaczynała w electro-popowym zespole My Toys Like Me, podczas gdy George udzielał się na gitarze w indie rockowej grupie Colour.
Para poznała się kiedy George zaproponował zrobienie remixu dla Toys Like Me. Pochodzący z zupełne odległych muzycznych światów artyści od razu jednak znaleźli wspólny język. W krótkim czasie powstały pierwsze utwory - „Double Sixes” oraz „Disobey”. Bardzo zróżnicowane doświadczenia muzyczne zostały zmaterializowane w postaci nieoczywistych piosenek pop - zahaczających o R&B, electro-pop i wracający do łask UK garage z nietuzinkowymi wokalami Aluny i pierwszorzędną produkcją George’a. Takie pomieszanie stylów okazało się być zwycięską formułą – na początku roku duet trafił do pierwszej trójki na prestiżowej liście BBC Sound Of, na której krytycy brytyjscy typują najbardziej obiecujących artystów na dany rok.

Pierwsze zwiastuny debiutanckiej płyty „Body Music”- single „Your Drums, Your Love” i najnowszy „Attracting Flies”, a także ich gościnny udział w utworze „White Noise” duetu Disclosure, skutecznie podgrzewają atmosferę przed nadchodząca premierą albumu, która będzie miała miejsce 16 lipca 2013!

Żródło:http://muzyka.wp.pl

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
After Light	Rustie featuring AlunaGeorge	08.2012	153[4]	-	Warp	[written by Rustie][written by Russell Whyte]
Your Drums, Your Love	AlunaGeorge	10.2012	50[3]	-	Island GBUM 71204849	[written by Aluna Francis/George Reid][produced by George Reid]
White Noise	Disclosure featuring AlunaGeorge	02.2013	2[37]	-	Island GBUM 71300682	[platinum-UK][written by Guy Lawrence/Howard Lawrence/Aluna Francis/James Napier][produced by Disclosure]
Attracting Flies	AlunaGeorge	03.2013	17[12]	-	Island GBUM 71207663	[written by Aluna Francis/George Reid][produced by George Reid]
You Know You Like It	AlunaGeorge with DJ Snake	05.2013	39[6]	-	Island GBUM 71202637	[written by Aluna Francis/George Reid][produced by George Reid]
Royals/White Noise	Disclosure and Lorde featuring AlunaGeorge	03.2014	72[2]	-	PMR/Virgin GB3CJ 1400004	[written by Lorde, Joel Little][produced by Joel Little]
I'm in Control	AlunaGeorge featuring Popcaan	03.2016	39[13]	-	Island GBUM 71507516	[silver-UK][written by Aluna Francis, George Reid, Sam Romans, Mark Ralph, Andre Sutherland][produced by George Reid,Mark Ralph]
I Remember	AlunaGeorge	04.2016	182	-	Island 1100313110	[written by Cass Lowe,George Reid,Aluna Francis][produced by Flume,AlunaGeorge]
Man Down	Shakka featuring AlunaGeorge	03.2018	25[25]	-	Parlophone GBAYE 1800032	[platinum-UK ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Body Music	AlunaGeorge	07.2013	11[7]	-	Island 3727375	[produced by George Reid]
I Remember	AlunaGeorge	09.2016	71[1]	-	Island 5703181	[produced by AlunaGeorge,Flume,John Hill,Dante Jones,Mark Ralph,Rock Mafia,Stint,Utters,Yogi,Zhu]

niedziela, 13 marca 2016

Luxuria

Luxuria, brytyjski duet. Howard Devoto (właśc. Howard Trafford; wg niektórych źródeł Howard Trotter) - voc, k z Manchesteru od 1975 do 1977 występował w słynnej grupie punkrockowej Buzzcocks, od 1977r do 1981r kierował ambitnym zespołem Magazine, a później działał jako solista (single Rainy Season i Cold Imagination ) oraz album ,,Jerky Visions Of The Dream" dla Virgin w 1983r). Noko -g, b, vla, k, voc z Liverpoolu w połowie lat osiemdziesiątych był członkiem formacji The Umbrella.

Poznali się w 1986r. Wkrótce potem zdecydowali się na współpracę pod nazwą Luxuria, Nagrali razem dwie płyty. Współproducentem pierwszej był wraz z nimi Gavin Mackillop, drugiej Dave Formula (pianista wywodzący się z Magazine). W studiu towarzyszyli im m.in. Fomula - k, James Gardner - k, acc. Mark Sanderson - b i Simon Hoare -dr .
Devoto napisał pretensjonalne, poetyckie teksty na temat egzystencjalnych doświadczeń współczesnego człowieka (np. Redneck) i zbiorowej podświadomości społeczeństwa Zachodu (np. The Beast Box Is Dreaming, Beast Box, Against The Past, Our Curious Leader,Animal In The Mirror). Razem zilustrowali je muzyką ubogą formalnie, ale pomysłowo opracowaną, bardzo urozmaiconą pod względem stylu i nastroju (od Our Curious Leader ballady przywołującej klimat twórczości Boba Dylana, po Animal In The Mirror utwór przesycony aurą twórczości Genesis z połowy lat siedemdziesiątych; od I've Been Expecting You, kompozycji nawiązującej do canto flamenco i przebojów The Shadows, po Beast Box, piosenkę wzorowaną na elektronicznym disco.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Redneck/She's Your Lover Now #1	Luxuria	01.1988	85[2]	-	Beggars Banquet BEG 204	[written by Devoto, Noko][produced by Gavin MacKillop, Luxuria]
Public Highway (Short Cut/Sickly Thug And I	Luxuria	05.1988	-	-	Beggars Banquet BEG 211	-
Jezebel/Smoking Mirror	Luxuria	.1990	-	-	Beggars Banquet BEG 242	[written by Wayne Shanklin][produced by Luxuria, Dave Formula]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Unanswerable Lust	Luxuria	.1988	-	-	Beggars Banquet BEGA 90	[produced by Gavin MacKillop, Luxuria]
Beast Box	Luxuria	.1988	-	-	Beggars Banquet BEGA 106	[produced by Dave Formula, Luxuria]

sobota, 23 stycznia 2016

Foster the People

Foster the People – amerykański zespół indie popowy powstały w 2009 roku w Los Angeles. Grupę tworzą: Mark Foster (wokal, keyboard, pianino, gitara oraz miksy), Mark Pontius (perkusja), Cubbie Fink (gitara basowa), Isom Innis (marakasy i drugi wokal), Sean Cimino (gitara elektryczna i drugi wokal) i Phil Danyew (gitara klasyczna i drugi wokal).

Grupa zaistniała na rynku muzycznym dzięki singlowi "Pumped Up Kicks", który zdobył 32 miejsce w australijskiej liście 100 najlepszych utworów w 2010 roku i który został wykorzystany w filmie "To Tylko Seks".

Lider zespołu, Mark Foster początkowo nadał im nazwę „Foster & the People” lecz tę słuchacze szybko przekręcili na „Foster the People”. Muzycy postanowili więc, że będą grać i wydawać pod tą nazwą.

23 maja 2011 roku muzycy wydali swój debiutancki album „Torches”, który promował dobrze przyjęty „Pumped Up Kicks”. Kolejne single to „Helena Beat”, "Don't Stop (Color on the Walls)", "Call It What You Want" oraz "Houdini".

W 2011 roku zespół był nominowany do nagrody MTV Video Music Awards w dwóch kategoriach: „Najlepszy debiut” oraz „Najlepszy teledysk rockowy” za klip do „Pumped Up Kicks”.

Muzycy otrzymali dwie nominacje do Grammy za rok 2011, w kategoriach "Najlepszy występ popowy w duecie/grupie" za „Pumped Up Kicks”, oraz Najlepszy album alternatywny wokalny za „Torches”.

Foster the People zaczął pisać materiał na swoją drugą płytę podczas trasy koncertowej, a przed wejściem do studia ułożyli utwory na przenośnej konfiguracji. Ich drugi album, wyprodukowany przez Paula Epwortha Supermodel , ukazał się w marcu 2014 roku. Album otrzymał średnie recenzje, ale wypadł lepiej niż jego poprzednik, osiągając trzecie miejsce na amerykańskiej liście albumów. Dwa single, „Coming of Age” i „Best Friend”, trafiły do pierwszej dziesiątki alternatywnej listy przebojów.

W następnym roku Fink opuścił zespół, a reszta Foster the People wydała w grudniu singiel „The Unforeseeable Fate of Mr. Jones”. W 2016 roku grupa zadebiutowała na koncercie materiałem z nadchodzącego trzeciego albumu, a ostatecznie wydała trzy z tych utworów na EP-ce w kwietniu 2017 roku. W lipcu 2017 roku wydali pełnometrażowy Sacred Hearts Club, w którym eksplorowali funkowy, elektroniczny , klimat R&B w stylu lat 80-tych.

Wyprodukowany przez Fostera i klawiszowca Isoma Innisa wraz z Joshem Abrahamem, Larsem Stalforsem i Oligee, album zawierał single „Loyal Like Sid & Nancy” i „Sit Next to Me”, z których ten ostatni został zremiksowany w 2018 roku za pośrednictwem Nagrodzony Grammy zespół producencki R&B/hip-hop/dance The Stereotypes.

W 2018 roku ukazał się także optymistyczny, jednorazowy singiel „Worst Nites”, a rok później kolejny samodzielny singiel „Style”. EP-ka „In the Darkest of Nights, Let the Birds Sing” ukazała się w grudniu 2020 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pumped Up Kicks	Foster the People	07.2011	18[70]	3[40]	Columbia USSM 11002931	[diamond-US][3x-platinum-UK][written by Mark Foster][produced by Mark Foster]
Helena Beat	Foster the People	07.2011	-	121[2]	Columbia	[written by Mark Foster][produced by Greg Kurstin]
Call It What You Want	Foster the People	12.2011	139[8]	-	Columbia	[written by Mark Foster][produced by Mark Foster,Paul Epworth]
Don't Stop (Color on the Walls)	Foster the People	01.2012	-	86[9]	Columbia	[gold-US][written by Mark Foster][produced by Rich Costey]
Coming of Age	Foster the People	01.2014	158[1]	103[5]	Columbia	[written by Mark Foster, Isom Innis, Jacob Fink ,Sean Cimino ,Paul Epworth][produced by Mark Foster,Paul Epworth]
Best Friend	Foster the People	03.2014	-	119[1]	Columbia	[written by Mark Foster,Isom Innis][produced by Mark Foster,Paul Epworth]
Sit Next to Me	Foster the People	03.2018	-	42[20]	Columbia 886446784915	[2x-platinum-US][written by Mark Foster,Josh Abraham,Lars Stalfors,Johnny Newman,Oliver Goldstein][produced by Josh Abraham,Oligee]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Torches	Foster the People	05.2011	12[57]	8[70]	Columbia 88697744572	[2x-platinum-US][gold-UK][produced by Paul Epworth/Greg Kurstin/Rich Costey/Mark Foster]
Supermodel	La Bouche	03.2014	26[5]	3[2]	Columbia 88883777582	[produced by Paul Epworth,Mark Foster]
Sacred Hearts Club	La Bouche	08.2017	-	47[6]	Columbia 88985453672	[produced by Mark Foster,Josh Abraham ,Austin Mensales, Oligee, Lars Stalfors ,Isom Innis ,John Hill, Rob Cohen, Frans Mernick]