Z archiwum...rocka : Merseyside

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Merseyside. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 19 grudnia 2023

Coral

The Coral- zespół założony w 1996 roku Wielkiej Brytanii. W swojej twórczości grupa miesza muzykę country, psychodelię lat 60-tych, folk i rock&roll.; W skład zespoły wchodzą James i Ian Skelly, Bill Ryder-Jones, Nick Power, Lee Southal i Paul Duffy. Od 2003 roku gra z nimi także perkusista John Duffy.

Wszystko zaczęło się jeszcze w szkole. Przyszli członkowie The Coral spotykali się w domu jednego z nich albo w pracowni muzycznej i tam oglądali filmy, słuchali muzyki i grali na gitarach. Po skończeniu szkoły pracowali w różnych branżach, ale ostatecznie wrócili do muzyki. Wtedy też podpisali kontrakt z wytwórnią Deltasonic. Zespół zaczął koncertować w Liverpoolu, a ich styl był inspiracją m.in. dla The Zutons, The Dead 60s czy The Basement.

Niedługo potem The Coral zostali okrzyknięci pierwszym angielskim zespołem "gitarowego odrodzenia", a ich EPki "Shadows Fall", "The Oldest Path" czy "Skeleton Key" z 2001 roku zostały świetnie przyjęte.

Rok póżniej grupa miała już na swoim koncie debiutancki album "The Coral", który dostał się na 5. miejsce zestawienia najlepszych płyt w Wielkiej Brytanii i otrzymał nominację do Mercury Prize już dzień po premierze. Udana trasa koncertowa po Zjednoczonym Królestwie i występy na wielu festiwalach potwierdziły tylko popularność zespołu, a single "Goodbye" i "Dreaming of You" dostały się na listę UK Top 40.

Po tak gorącym czasie, The Coral postanowili trochę odpocząć i zajęli się tworzeniem materiału na nowy album. Tym sposobem już w 2003 roku mogliśmy posłuchać "Magic and Medicine". Promowały go single "Don’t Think You’re the First", "Pass It On", "Secret Kiss" i "Bill McCai".

W 2004 roku rozpoczęli nagrywanie The Invisible Invasion, a producentami byli Adrian Utley i Geoff Barrow z Portishead. Po wydaniu w 2005 roku The Invisible Invasion wszedł na 3. miejsce na brytyjskiej liście albumów. Do wczesnych egzemplarzy dołączona była druga płyta CD zawierająca wersje na żywo piosenek z tego i poprzednich albumów. Następnie The Coral wyruszyli w trasy koncertowe po Wielkiej Brytanii, Europie, Ameryce i Japonii, wydając także „In the Morning”, który osiągnął szóste miejsce, oraz „Something Inside of Me”, który osiągnął 41 miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli. W czerwcu 2005 roku gitarzysta Bill Ryder-Jones zrobił sobie przerwę od zespołu i ogłoszono, że nie będzie już więcej koncertował, ale może nadal pomagać przy przyszłych nagraniach. Na trasie The Invisible Invasion zastąpił go David McDonnell (później członek The Sand Band).

Pod koniec 2005 roku zespół nagrał album bez Billa, zatytułowany The Curse of Love, jednak na początku 2006 roku Ryder-Jones został przekonany, aby ponownie dołączył do zespołu jako pełnoetatowy członek i zespół odłożył te piosenki na półkę, aby rozpocząć pracę na innym albumie, The Coral koncertował z Arctic Monkeys podczas ich letnich występów na festiwalu w 2007 roku, wydając 30 lipca 2007 singiel „Who's Gonna Find Me”, a następnie 6 sierpnia 2007r ukazał się album Roots & Echoes. Zespół zwrócił się do Matta Pottera o pomoc w zakresie perkusji i jazzu flet na albumie. W przeciwieństwie do szalonego wczesnego materiału, ten album był znacznie bardziej wyluzowany i pokazywał nowo odkrytą dojrzałość w pisaniu piosenek zespołu. Utwory takie jak „Rebecca You” i „Music at Night” zostały ozdobione aranżacjami smyczkowymi napisanymi przez Rydera-Jonesa. Otworzyli BBC Electric Proms 24 października 2007 r. utworem „Who's Gonna Find Me”, a na scenie dołączył do nich przyjaciel-celebryta Noel Gallagher, który grał na gitarze prowadzącej w ich utworze „In the Rain”. W styczniu 2008 Ryder-Jones opuścił Coral, najwyraźniej z powodu ataków paniki przed występem na żywo i zniknięcia jego chęci bycia częścią zespołu, który odniósł komercyjny sukces. Od tego czasu zyskał wielkie uznanie dzięki solowemu albumowi z orkiestrą.

Wyznaczając linię w ramach pierwszego rozdziału swojej kariery, 15 września 2008 roku Coral wydali składankę Singles Collection składającą się z trzech płyt winylowych i dwóch płyt CD, zawierającą wszystkie dotychczasowe single z wyjątkiem dwóch. Nowy singiel „Being Somebody Else” został wydany 8 września 2008 roku. Album zawierał także drugą płytę CD zatytułowaną Mysteries & Rarities, która zawierała 19 niepublikowanych wcześniej piosenek, dema, fragmenty i nagrania na żywo wcześniejszych piosenek. The Coral wydali swój szósty album Butterfly House 12 lipca 2010 roku. Album został wyprodukowany przez Johna Leckie, znanego z The Stone Roses i Radiohead i został nagrany w studiach RAK w Londynie oraz Rockfield w Południowej Walii. Z albumu ukazały się cztery single: „1000 Years”, „More than a Lover”, „Walking in the Winter” i „Two Faces”. Nowe piosenki powstawały przez dwa lata, podczas których zespół udoskonalał i testował materiał. Do wersji deluxe tego albumu dołączono dodatkową płytę CD z pięcioma dodatkowymi utworami. Krytyczny odbiór był w dużej mierze pozytywny.

Sześć miesięcy po wydaniu Butterfly House zespół Coral wydał Butterfly House Acoustic, limitowaną edycję akustycznego ponownego nagrania całego albumu, które ukończyli w ciągu jednego dnia, po pozytywnych recenzjach ich akustycznych występów na żywo. W lutym 2011 r. Butterfly House otrzymał tytuł Albumu Roku 2010 w Wielkiej Brytanii w konkursie Music Producers Guild Awards.

W wywiadzie z marca 2012 roku basista Paul Duffy poinformował, że w Real World Studios Petera Gabriela w Bristolu trwają prace nad nowym albumem, stwierdzając, że dźwięk jest znacznie cięższy: „Jest bardzo wielowarstwowy, to tak, jakbyś miał jedną rzecz i po prostu dodając rzeczy na wierzchu, i to po prostu brzmi świetnie, ponieważ weszliśmy w sześcioczęściowy zespół”. Wiosną 2012 roku zespół ogłosił przerwę na czas nieokreślony, aby skoncentrować się na indywidualnych projektach. Ich w połowie ukończony siódmy album został odłożony na półkę. W dniu 24 sierpnia 2014 r. Geoff Barrow ogłosił, zastępując Stuarta Maconiego w programie BBC Radio 6 Music Freak Zone, że zespół Coral wyda album The Curse of Love we wrześniu 2014. Album został nagrany mniej więcej w czasie The Invisible Invasion, albumu wyprodukowanego przez człowieka z Portishead i Beak, ale dopiero niedawno został zmasterowany i wydany w wytwórni Skeleton Key Jamesa Skelly'ego. „Wrapped in Blue” to pierwszy fragment albumu, który Barrow zagrał w programie.

23 listopada 2015 roku zespół ogłosił powrót w 2016 roku po pięcioletniej przerwie. Nowy album studyjny Distance Inbetween został wydany 4 marca 2016 r., czemu towarzyszyły trasy koncertowe po Wielkiej Brytanii i Europie wiosną 2016 r. Gitarzysta Paul Molloy dołączył do zespołu podczas nagrywania albumu, zastępując Lee Southalla, który zdecydował się zrobić sobie przerwę od zespołu, aby skupić się na życiu osobistym i solowym projekcie.

Pod koniec 2016 roku do zespołu dołączył Jack Prince jako perkusista trasy koncertowej. W kwietniu 2018 roku zespół ogłosił wydanie dziewiątego albumu studyjnego Move Through the Dawn, który następnie ukazał się 10 sierpnia 2018 roku. Został nagrany w Parr Street Studios w Liverpoolu i został wyprodukowany przez zespół i Richa Turveya. 28 stycznia 2021 roku The Coral zadebiutował singlem „Faceless Angel” z ich podwójnego albumu inspirowanego wesołymi miasteczkami Coral Island , który ukazał się 30 kwietnia.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Shadows Fall EP.	Coral	07.2001	180[1]	-	Run On RO-002	[written by The Coral][produced by Mike Hunter,Pat O'Shaunessy]
Goodbye	Coral	07.2002	21[10]	-	Deltasonic DLT 005	[written by James Skelly, Nick Power][produced by King Bird]
Dreaming Of You	Coral	10.2001	13[16]	-	Deltasonic DLT 008	[platinum-UK][written by James Skelly][ Producer - Ian Broudie]
Don't Think You're The First	Coral	03.2003	10[18]	-	Deltasonic DLTCDC 010	[written by James Skelly][ Producer - Ian Broudie & The Coral]
Pass It On	Coral	07.2003	5[10]	-	Deltasonic DLTCD 013	[written by James Skelly][ Producer - Ian Broudie & The Coral]
Secret Kiss Deltasonic	Coral	10.2003	25[2]	-	Deltasonic DLTCD 015	[written by James Skelly][ Producer - Ian Broudie & The Coral]
Bill Mccai	Coral	12.2003	23[4]	-	Deltasonic DLTCD 017	[written by James Skelly][ Producer - Ian Broudie & The Coral]
In The Morning	Coral	05.2005	6[31]	-	Deltasonic DLT 033	[silver-UK][written by James Skelly][ Producer - Geoff Barrow & Adrian Utley ]
Something Inside Of Me	Coral	09.2005	41[4]	-	Deltasonic DLT 039	[written by James Skelly][ Producer - Geoff Barrow & Adrian Utley ]
Who's Gonna Find Me/Ghostriders In The Sky	Coral	08.2007	25[4]	-	Deltasonic DLT 068	[written by James Skelly , Nick Power][ Producer - Craig Silvey & The Coral ]
Jacqueline	Coral	10.2007	44[2]	-	Deltasonic DLTCD 072	[written by James Skelly , Nick Power][ Producer - Craig Silvey & The Coral ]
Put the Sun Back/ The Dance Lingers On	Coral	02.2008	64[1]	-	Deltasonic DLT 1074	[written by James Skelly][ Producer - Craig Silvey & The Coral ]
1000 Years	Coral	09.2010	188	-	Deltasonic	[ Producer - John Leckie]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Coral	Coral	07.2002	5[74]	189[1]	Deltasonic DLTLP 006	[platinum-UK][ Producer - Ian Broudie]
Magic and Medicine	Coral	07.2003	1[36]	-	Deltasonic 512560 2	[gold-UK][ Producer - Ian Broudie]
Nightfreak and the Sons of Becker	Coral	01.2004	5[6]	-	Deltasonic DLTLP 018	[ Producer - Ian Broudie]
The Invisible Invasion	Coral	05.2005	3[15]	-	Deltasonic DLTLP 036	[gold-UK][ Producer - Adrian Utley, Geoff Barrow]
Roots and echoes	Coral	08.2007	8[7]	-	Deltasonic DLTLP 069	[ Producer - Ian Broudie, Craig Silvey]
The Singles Collection	Coral	09.2008	13[5]	-	Deltasonic DELTCD 083	[ Producer - The Coral, Ian Broudie, Adrain Utley, Geoff Barrow, Craig Silvey, Mike Hunter, Dan Hulme]
Butterfly House	Coral	07.2010	16[3]	-	Deltasonic DLTCD 086	[ Producer - John Leckie]
The Curse of Love	Coral	10.2014	127	-	Skeleton Key SKLCD 006	[ Producer - The Coral]
Distance Inbetween	Coral	03.2016	13[3]	-	Ignition IGNCD 71	[ Producer -Richard Turvey, The Coral]
Move Through the Dawn	Coral	08.2018	14[2]	-	Ignition 5052946148020	[ Producer - The Coral, Rich Turvey]
Coral Island	Coral	05.2021	2[2]	-	Run On R O1CD	[ Producer - The Coral, Chris Taylor]
Sea of Mirrors	Coral	09.2023	3[1]	-	Modern Sky/Run On M 9482UKCD	[ Producer - Sean O'Hagan]
Holy Joe's Coral Island Medicine Show	Coral	09.2023	36[1]	-	Modern Sky/Run On M 9582UKCDHJ	-

wtorek, 12 grudnia 2023

Undertakers

Secondary, 5 of 5 Zespół założony w Wallasey, Merseyside w 1961 r., znany początkowo jako The Vegas Five. Swą późniejszą nazwę zawdzięcza błędowi drukarskiemu, który pojawił się, gdy przedstawiano ich w lokalnej gazecie. Oryginalny skład formacji tworzyli: Jimmy McManus (śpiew), Chris Huston (gitara prowadząca), Geoff Nugent (gitara, śpiew), Dave „Mushy" Cooper (bas), Brian „Boots" Jones (saksofon, śpiew) i Bob Evans (perkusja).

W ciągu 18 miesięcy do członków-założycieli dołączyli Jackie Lomax (bas, śpiew) i Bugs Pemberton (perkusja). W latach 1963-1964 kwintet nagrał cztery single, wśród których znalazła się ich wersja utworu The Shirelles „Everybody Loves A Lover", Solomona Burke'a „Stupidity" i Roscoe Gordona „Just A Little Bit".

Zdecydowanie lepiej prezentowali się jednak w czasie koncertów, kiedy to ubrani w długie czarne chałaty grali dynamicznego rhythm'n' bluesa. Nagrany dla wytwórni Pye w 1964 r. album Undertakers nigdy nie ukazał się na rynku. Pragnąc unowocześnić swój image, grupa zmieniła nazwę na Takers, ale po mało owocnym, krótkim pobycie w Nowym Jorku rozpadła się w 1965 r. Jackie Lomax ze zmiennym szczęściem podjął karierę solową, udzielał się też jako wokalista sesyjny.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Just A Little Bit/Stupidity	Undertakers	04.1964	49[1]	-	Pye 7N 15607	[written by D. Gordon]

piątek, 13 stycznia 2023

Slow Moving Millie

Amelia Warner (ur. Amelia Catherine Bennett ; 4 czerwca 1982r) to angielska muzyk, kompozytorka i była aktorka. Warner urodziła się jako Amelia Catherine Bennett w Birkenhead w Merseyside jako jedyne dziecko aktorów Annette Ekblom i Aluna Lewisa. Jej wujem ze strony ojca jest aktor Hywel Bennett.

Warner rozpoczęła karierę aktorską jako członek młodzieżowej grupy teatralnej Royal Court. Zagrała także w adaptacji BBC Lorny Doone z 2000 roku i zagrała drugoplanowe role w filmach takich jak Æon Flux i Stoned . W 2015 roku samodzielnie wydała klasyczną instrumentalną EP-kę zatytułowaną Arms. W 2016 roku Amelia zaczęła pisać muzykę do filmów, zaczynając od Mum's List, a następnie Mary Shelley.

W 2017 roku wydała swoją drugą EP-kę zatytułowaną Visitors pod swoim nazwiskiem, Amelia Warner. W 2018 roku Amelia Warner zdobyła nagrodę Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Muzyki Filmowej dla Przełomowej Kompozytorki Roku za swoją debiutancką ścieżkę dźwiękową do filmu Mary Shelley. 28 września 2020 roku Fearne Cotton ogłosiła, że wydaje album „Happy Place”, na którym znajduje się muzyka wielu artystów, którzy koncentrują się na zdrowiu psychicznym i dobrym samopoczuciu. Pierwszym singlem, który ukazał się tego samego dnia co ogłoszenie, jest piosenka „Lockdown Kittens Dancing”, zawierająca muzykę Amelii Warner, zaczerpniętą z jej piosenki „For Love” z jej EP-ki „Haven” wydanej w czerwcu 2020 roku. w tym samym roku została zaproszona do Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej.

Wolno poruszająca się kariera Millie Warner rozpoczęła się w lipcu 2009 roku, kiedy napisała i wykonała piosenkę „Beasts” pod pseudonimem Slow Moving Millie dla reklamy telewizyjnej Virgin Media. Utwór został następnie wydany 17 sierpnia 2009 roku. Jej drugi singiel, „Rewind City”, został również wykorzystany w innej reklamie dla Orange UK i wyreżyserował go Ringan Ledwidge. W październiku 2011r Warner podpisała kontrakt płytowy z Island Records. Jej cover utworu The Smiths z 1984 roku B-Side „ Please, Please, Please, Let Me Get What I Want ” został wydany 11 listopada 2011 roku i został wybrany jako ścieżka dźwiękowa do świątecznej reklamy Johna Lewisa 2011 .

Od czasu wydania albumu Renditions komponowała także muzykę do reklam i filmów krótkometrażowych. Jej pierwszą główną ścieżką dźwiękową był brytyjski film krótkometrażowy Mam. Wkrótce potem Warner wydała swoją wyprodukowaną przez Fyfe Dangerfield EP-kę Arms pod szyldem Universal Music. W 2016 roku napisała muzykę do swojego pierwszego filmu pełnometrażowego, Mum's List, a następnie do filmu Mary Shelley.

Warner poślubiła Colina Farrella podczas nielegalnej ceremonii w 2001 roku; zakończyli związek cztery miesiące później. Wyszła za mąż za Jamiego Dornana w 2013 roku. Ma trzy córki.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Please, Please, Please, Let Me Get What I Want	Slow Moving Millie	11.2011	31[8]	-	Island GBUM 71110049	[written by Johnny Marr, Morrissey]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Renditions	Slow Moving Millie	12.2011	89[1]	-	Island 2791229	-

wtorek, 26 stycznia 2021

Scaffold

Grupa powstała w Liverpoolu w 1962 r. Stanowiła zadziwiające połączenie dwóch popularnych w tym czasie nurtów: satyry i Merseybeatu. Poeta Roger McGough (ur. 9.11.1937 r.), satyryk John Gorman (ur. 4.01.1937 r.) i Mike McGear (właśc. Michael McCartney, ur. 7.01.1944 r., młodszy brat Paula McCartneya) stworzyli zespół, który nie zakładał osiągnięcia sukcesu jedynie na gruncie muzyki pop.

Dostarczali materiały autorskie do "Gazteet", nocnego programu telewizji ABC, byli oklaskiwani przez publiczność londyńskiego klubu Establishment i zaprezentowali swoją rewię "Birds, Marriages And Deaths" na festiwalu w Edynburgu w 1964 r., gdzie później jeszcze kilkakrotnie występowali.
Chociaż trio miało na swoim koncie duże przeboje: "Thank U Very Much" (z 1967 r.) i "Lily The Pink" (z 1968 r.) - drugi z nich stał się bożonarodzeniowym hitem numer l w Wielkiej Brytanii - te żartobliwe kompozycje kontrastowały z ich występami na żywo i albumami. Tutaj poezja McGougha i komizm Gormana były jednakowo ważne, a ich wszechstronność została potwierdzona na płytach The Scaffold i Lily The Pink. Kolejny hit "Gin Gan Goolie" wydany w 1969 r. osiągnął niskie miejsca listy przebojów. Wkrótce grupa została wchłonięta przez The Grimms - większą formację, w której składzie także znaleźli się członkowie sceny liverpoolskiej.

Po rozpadzie tej efemerydy, McGear jako solista nagrał utwór "Woman", po czym ponownie wskrzesił Scaffold. Trio, wzmocnione przez Zoota Money (klawisze), Ollie Halsalla (gitara) i sekcję dętą grupy Average White Band, nagrało album Fresh Liver, dzięki udziałowi gości znacznie bardziej rockowy niż poprzednie. Znakomita kompozycja "Liverpool Lou" weszła w 1974 r. do brytyjskiej Top 10, lecz po nagraniu kolejnego albumu Sold Out ścieżki członków grupy się rozeszły.

McGear zrezygnował z kariery muzycznej i został wziętym fotografem, a McGough poświęcił się poezji. Gorman kontynuował karierę w telewizji, wiążąc się na stałe z popularnym programem dla dzieci, "Tis-was". W 1980 r. powrócił na brytyjskie listy przebojów wraz z Sally James, Chrisem Tarrantem i Lenny Henrym jako zespół Four Bucketeers z piosenką "The Bucket Of Water Song".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Thank U Very Much/ Ide B The First	Scaffold	11.1967	4[13]	69[5]	Parlophone R 5643	[written by Mike McGear][produced by Tony Palmer]
Do You Remember/ Carry On Krow	Scaffold	03.1968	34[3]	-	Parlophone R 5679	[written by Mike McGear-Roger McGough][produced by Norrie Paramor]
Lily The Pink/ Buttons Of Your Mind	Scaffold	10.1968	1[4][24]	-	Parlophone R 5734	[platinum-UK][written by Trad Arr Mike McGear-Roger McGough-John Gorman][produced by Norrie Paramor]
Gin Gan Goolie/ Liver Birds	Scaffold	10.1969	38[3]	-	Parlophone R 5812	[written by Mike McGear-Roger McGough][produced by Norrie Paramor]
Liverpool Lou/Ten Years After On Strawberry Jam (Paul & Linda McCartney)	Scaffold	05.1974	7[9]	-	Warner Bros K 16 400	[written by Dominic Behan][producer by Paul McCartney]

poniedziałek, 14 grudnia 2020

Kenny Everett

Kenny Everett (urodzony 25 grudnia 1944r w Seaforth , Merseyside ,zm. 4 kwietnia 1995 roku w Londynie ; prawdziwe nazwisko James Christopher Maurice Cole ) był popularnym angielskim radiowym DJ i telewizyjnym komikiem .

Everett rozpoczął pracę w pirackiej stacji radiowej Radio London jako DJ w grudniu 1964 roku. Razem z Dave'em Cashem prowadził tam The Kenny and Cash Show . W sierpniu 1966 roku pozwolono mu - razem z przedstawicielami innych stacji pirackich - towarzyszyć Beatlesom w ich ostatniej trasie po Stanach Zjednoczonych. W marcu 1967 przeszedł na anglojęzyczny serwis Radia Luxembourg . Jego szorstki humor na antenie zawsze sprawiał mu trudności, co zmusiło go do zmiany kanału. Everett poślubił piosenkarkę Lee 'Lady Lee' Middleton, byłą dziewczynę Billy'ego Fury'ego w 1969 roku.

Po pobycie w Radio Monte Carlo i kilku brytyjskich lokalnych stacjach, w końcu trafił do Capital Radio, kiedy stacja została założona 16 października 1973 roku.

Pracując jako DJ w Londynie nadawcy Capital Radio , został poproszony o radę przez grupę Queen w październiku 1975 roku z powodu nadzwyczajnej długości nieopublikowanego jeszcze kawałka Bohemian Rhapsody . Wytwórnia Queens obawiała się nadmiernej długości, że planowany singiel nie zostanie wyemitowany w radiu . Everett grał tę piosenkę 14 razy w ciągu weekendu i odzew był przytłaczający. Następnie singiel został wydany 31 października 1975 roku i stał się standartem .

W 1978 roku wyjechał do BFBS w Kolonii.

W 1979 roku Everett rozwiódł się z Lee Middletona i wyznał swój homoseksualizm w połowie lat osiemdziesiątych .

Everett dowiedział się o swojej AIDS w 1989 roku i upublicznił w 1993 roku. Zmarł 4 kwietnia 1995 r. w wieku 50 lat na chorobę związaną z AIDS w Royal Borough of Kensington and Chelsea w Londynie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Captain Kremin Special/Retribution	Kenny Everett And Mike Vickers	11.1977	-	-	DJM DJS 10810	[written by Kenny Everett, Mike Vickers][produced by Mike Vickers]
Snot Rap/Snot Rap (Part 2)	Kenny Everett	03.1983	9[8]	-	RCA KEN 1	[written by M. Moran, M. London, R. Cameron, B. Cryer][produced by Mark London, Mike Moran]

czwartek, 19 grudnia 2019

Billy J.Kramer & The Dakotas

Billy J. KRAMER AND THE DAKOTAS, grupa brytyjska. Powstała w styczniu 1963r w Liverpoolu z inicjatywy Briana Epsteina, menażera The Beatles i Gerry And The Pacemakers, który postanowił pokierować także karierą Billy'ego j. Kramera (właśc. William Howard Ashton; 19.08.1943r, Bootle, Lancashire) - voc, dotychczas występującego z towarzyszeniem The Coasters. Ponieważ członkowie tego zespołu nie zgodzili się porzucić swoich zajęć (większość, tak jak do tej pory Kramer, była monterami na kolei), trzeba było znaleźć inną grupę akompaniującą.

Pierwszym typem Epsteina była formacja The Remo Four, ale odrzuciła jego ofertę. Zaangażował więc działającą od 1960 manchesterską formację The Dakotas w składzie: Mike Maxfield (ur. 23.02. 1944r, Manchester) - g, Robin MacDonald (ur. 18.07.1943r, Nairn, Highland, Szkocja) - g, b, Ray Jones (ur. 22.10.1939r, Oldham, Lancashire - zm. 20.01.2000r, Morecambe, Lancashire) - b, Tony Mansfield (właśc. Anthony Bookbinder; ur. 28.05.1943r, Salford, Lancashire; brat Elkie Brooks) - dr (dotychczasowy wokalista The Dakotas, Pete MacLaine, odszedł i założył Pete MacLaine And The Clan).

Gdy w lipcu 1964r Epstein wyrzucił niezadowolonego z niskich zarobków Jonesa, przyjęto Micka Greena (ur. 22.02.1943r, Manchester) - g z zespołu Johnny Kidd & The Pirates, a basistą został MacDonald. W sierpniu 1965r zrezygnował Maxfield. A w sierpniu 1966r miejsce Mansfielda zajął Frank Farley -dr, jeszcze jeden były muzyk The Pirates. Gdy w końcu tego roku Kramer zdecydował się kontynuować karierę jako solista, grupa jakiś czas działała jeszcze na własny rachunek (oraz akompaniowała kolejno Billy'emu Fury'emu i Cliffowi Bennettowi, który właśnie rozstał się z The Rebel Rousers), ale po odejściu wiosną 1968 MacDonalda i Greena do zespołu towarzyszącego Engelbertowi Humperdinckowi zakończyła działalność. W latach osiemdziesiątych Maxfield kierował własną wersją formacji, nazwaną Mike Maxfield's Dakotas, a towarzyszyli mu w niej: Marcel Lyon - g, Pete Glennon - b i Gary Mitchell - dr. W1989r połączył siły z Mansfieldem i oficjalnie reaktywował The Dakotas w składzie uzupełnionym przez Eddiego Mooneya - voc, b i Pete'a McDonalda - k. W 1989 McDonalda zastąpił Toni Baker - k, voc, znany z Shabby Tiger. W 1996 miejsce Mansfielda zajął Pete Hilton - dr. Gdy w 2004 i 2005 choroba uniemożliwiła Maxfieldowi występy, zastępował go Richard Benson - voc, g. Formacja sporadycznie znowu wspierała na koncertach Kramera, a niekiedy akompaniowała też Wayne'owi Fontanie.

Kramer i The Dakotas po raz pierwszy wystąpili razem w styczniu 1963 w liverpoolskim klubie Cavern. W lutym Epstein wysłał ich na trzy tygodnie do hamburskiego Star-Clubu, by tam zgrali się ze sobą, a w marcu zorganizował im nagranie pierwszego singla dla firmy Parlophone. Miała się na nim znaleźć ballada She's My Girl liverpoolskiego piosenkarza Ralpha Bowdlera, ale producent George Martin zakwestionował ten wybór i zaproponował w zamian kompozycję Do You Want To Know A Secret? Johna Lennona, przygotowywaną przez zespół The Beatles, z którym również pracował, na pierwszy album „Please Please Me" (Parlophone, 1963). Kramer nie potrafił poradzić sobie z tremą, ale Martin zamaskował to, dublując jego głos, co stało się zasadą przyjętą także w późniejszych nagraniach. Na stronę B wybrano inną piosenkę z beatlesowskiego dorobku - I'll Be On My Way Paula McCartneya w stylu Buddy'ego Holly'ego (przez samych The Beatles nagraną tylko podczas sesji dla radia BBC). Wydana w kwietniu 1963 płytka przyniosła Kramerowi i The Dakotas wielką popularność. Furorę na listach zrobiły też dwie następne, tak jak pierwsza zawierające utwory Lennona i McCartneya: Bad To Me/I Call Your Name z iipca, promowana na wspólnej trasie po kraju z The Beatles, i I'll Keep You Satisfied/I Know (na stronie B wyjątkowo kompozycja Martina i Boba Woliera) z października tego roku.

Wydany w styczniu 1964 album „Listen... Billy J. Kramer With The Dakotas" zawierał bardziej zróżnicowany repertuar niż małe płyty, oprócz piosenek przesyconych beatlesowskim duchem, jak Dance With Me, Beautiful Dreamer, I Know, Sugar Babe czy Yes, także klasyczne przeboje rock'n'rollowe, jak Great Balls Of Fire Jerry'ego Lee Lewisa, z jednej strony oraz staroświeckie ballady, jak The Twelfth Of Never, Anything That's Part Of You czy It's Up To You, z drugiej. I właśnie ku takiej bardziej tradycyjnej muzyce pop Kramer postanowił - ignorując rady Epsteina i Martina - zwrócić się w następnym okresie. Okazało się, że miał rację. Wydany w lutym 1964 na singlu konwencjonalny utwór Little Children Morta Shumana i Johna McFarlane'a (na stronie B kompozycja MacDonalda i Maxfielda They Remind Me Of You), promowany na wspólnej trasie po kraju z Gene'em Pitneyem i Cillą Black, okazał się jego największym hitem, także w Stanach Zjednoczonych. A jednak na następną małą płytę, wydaną w lipcu tego roku, Kramer znowu nagrał piosenkę Paula McCartneya, From A Window (na stronie B kompozycja MacDonalda Second Jo None), i ona również trafiła na listy. Ale niepowodzenie singla It's Gotta Last Forever/Don't Do It No More ze stycznia 1965 wydawało się zapowiadać kres kariery Kramera i The Dakotas.

Ich ostatnim wielkim sukcesem była piosenka Trains And Boats And Planes Burta Bacharacha i Hala Davida, wydana w maju tego roku (na stronie B utwór That's The Way I Feel). Późniejsze wspólne single - Neon City/I'll Be Doggone z listopada 1965r, We're Doing Fine/ Forgive Me z lutego 1966r i You Make Me Feel Like Someone/Take My Flandz sierpnia tego roku - przeszły bez echa. Ale też Kramer wpadł w panikę i zaczął popełniać niewybaczalne błądy repertuarowe, m.in. odrzucił proponowaną mu przez Paula McCartneya piosenkę Yesterday. Chociaż zapewne ugrzeczniona, przesłodzona wersja Merseybeatu w jego wydaniu i tak nie miała szans na utrzymanie się na listach w okresie narodzin psychodelii.

W styczniu 1967r Kramer rozpoczął karierę solową singlem Sorry/Going Going Gone, ale nigdy już nie odzyskał dawnej popularności. Nie poradziła sobie też grupa The Dakotas, mimo że przez cały okres współpracy z Kramerem z pewnym powodzeniem nagrywała własne single, jak najpopularniejszy The Cruel Sea (kompozycja Maxfielda zainspirowana powieścią Okrutne morze Nicholasa Monserrata, w Stanach wydana pod zmienionym tytułem The Cruel Surf/The Millionaire z lipca 1963r.

Kramer i The Dakotas wystąpili w filmach muzycznych: u boku m.in. The Beatles w Pop Gear ( reż. Frederic Goode) oraz u boku m.in. The Rolling Stones i The Beach Boys w The J.A.M.I. Show (znany też pt. Gather No Moss i Teenage Command Performance; 1965r, reż. Steve Binder).

Dyskografię Kramera i The Dakotas uzupełniają m.in. czwórki: „The Billy J. Kramer Hits" z września 1963r, „I'll Keep You Satisfied" z grudnia tego roku, „Little Children" z maja 1964r, „From A Window" z listopada tego roku i świetna koncertowa „Billy j. Plays The States" z lutego 1965r, a samych The Dakotas m.in. czwórka „Meet The Dakotas" z 1963r oraz kilka albumów nagranych po 1989, m.in. „...And The Beat Goes On" ,"The Dakotas - Stage And Studio" (1996), „Don't Look Back - The 90's Collection" (1999) i „Strong" (2004). Grupa Mike Maxfield's Dakotas wydała m.in. kasetę, a później też płytę „Guitars In Motion" (1984; we wznowieniach sygnowana wyłącznie przez Maxfielda).

Jones w 1967 zerwał z muzyką i został pielęgniarzem w szpitalu psychiatrycznym, a później uczył ludzi niepełnosprawnych posługiwania się komputerem. W styczniu 2000 zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Wytwórnia

[UK/US]

Komentarz

Do you want to know a secret/I'll Be On My Way

Billy J.Kramer & The Dakotas

05.1963

2[15]

Parlophone R 5023/Liberty 55 586

[written by Lennon/McCartney][produced by George Martin]

Bad to me/ I Call Your Name

Billy J.Kramer & The Dakotas

08.1963

1[3][14]

Parlophone R 5049/Imperial 66 027

[written by Lennon/McCartney][produced by George Martin]

I' ll keep you satisfied/I know

Billy J.Kramer & The Dakotas

11.1963

4[13]

30[7][08.64]

Parlophone R 5073/Imperial 66 048

[written by Lennon/McCartney][produced by George Martin]

Little children/They Remind Me Of You

Billy J.Kramer & The Dakotas

02.1964

1[2][13]

7[12]

Parlophone R 5105/Imperial 66 027

[written by J. Leslie McFarland, Mort Shuman][produced by George Martin]

From a window/I'll be on my way

Billy J.Kramer & The Dakotas

07.1964

10[8]

23[10]

Parlophone R 5156/Imperial 66 051

[written by Lennon/McCartney][produced by George Martin]

Bad to me

Billy J.Kramer & The Dakotas

07.1964

9[8]

Parlophone 5049/Imperial 66 027 side B

[written by Lennon/McCartney]

It' s gotta last forever/They remind me of you

Billy J.Kramer & The Dakotas

02.1965

67[5]

Parlophone R 5234/Imperial 66 085

[written by Lynch, Westlake, Grant][produced by George Martin]

Trains and boats and planes/I'll be on my way

Billy J.Kramer & The Dakotas

05.1965

12[8]

47[7]

Parlophone R 5285/Imperial 66 115

[written by Burt Bacharach, Hal David][produced by George Martin]

EP's

The Billy J.Kramer Hits

Billy J.Kramer & The Dakotas

10.1963

8[13]

Parlophone GEP 8885

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Listen to Billy J.Kramer	Billy J.Kramer & The Dakotas	11.1963	11[17]	-	Parlophone PMC 1209
Little children	Billy J.Kramer & The Dakotas	06.1964	-	48[15]	Imperial LP 9267 [US]

niedziela, 5 maja 2019

Big Three

Grupa brytyjska. Powstała w grudniu 1959 w Liverpoolu. Z początku przyjęła nazwę Cass And The Casanovas. Tworzyli ją wtedy: Brian Casser - voc, g, Adrian Barber -g, Johnny "Gus" Gustafson - b i Johnny "Hutch" Hutchinson - dr, voc.

W styczniu 1961 Barber, Gustafson i Hutchinson, zniechęceni współpracą z Casserem, utworzyli własną formację - The Big Three (Casser stanął później na czele zespołu Casey Jones And The Engineers, do którego pozyskał młodziutkiego Erica Claptona). W końcu 1962 odszedł Barber; znalazł zatrudnienie w kierownictwie hamburskiego Star-Clubu. Zamiast niego pojawił się niebawem Brian Griffiths - g z zespołu Howie Casey And The Seniors. W listopadzie 1963 Griffithsa i Gustafsona, którzy założyli The Seniors, zastąpili Paddy Chambers - g, voc i Faron -voc, b, obaj z zespołu Faron's Flamingos.

W kwietniu 1964 miejsce Chambersa, który odszedł do The Dominoes, a później założył trio Paddy, Klaus And Gibson, zajął Paul Pilnick -g z zespołu Lee Curtis And The All Stars. We wrześniu 1965 Hutchinson po raz drugi już dobrał sobie zupełnie nowych współpracowników, Barry'ego Womersleya - g z Rhythm & Blues Inc. i Roya Marshaila - b, voc z Mersey 4, ale ten skład przetrwał tylko do lutego 1966. W 1973 Gustafson i Griffiths reaktywowali grupę na kilka miesięcy, a w studiu wsparł ich Nigel Olsson - dr z zespołu Eltona Johna.

W 1960, jeszcze jako Cass And The Casanovas, wykonywała w liverpoolskich klubach, jak Casanova Club i Jacaranda, przeboje rock'n'rollowe, ale też np. ballady południowoamerykańskie; ponadto odbyła trasę po Szkocji, akompaniując piosenkarzowi Duffy'emu Powerowi. W 1961, już jako The Big Three, zaprezentowała się m.in. w najpopularniejszym klubie w mieście, Cavern, i zaproponowała prawdziwie porywający, ostry, wykonywany z wielką dynamiką repertuar rock'n'rollowo-rhythm'n'bluesowy. Latem 1962 z powodzeniem koncertowała w Star-Club w Hamburgu. Wkrótce potem jej karierą zdecydował się pokierować Brian Epstein, menażer zaprzyjaźnionej formacji The Beatles (Hutchinson kilkakrotnie wystąpił w jej składzie między 1960 a 1962). Dzięki jego staraniom podpisała kontrakt z wytwórnią Decca.

Nagrała dla niej cztery single z bardziej uładzoną wersją rhythm'n'bluesa: 5ome Other Guy (przeróbka piosenki Richiego Barretta)/Let True Love Begin (przeróbka piosenki Nata "Kinga" Cole'a) z marca 1963, By The Way/Cavern Stomp z czerwca i I'm With You/Peanut Butter z listopada tego roku oraz If You Ever Change Your Mind (przeróbka Bring It On Home To Me Sama Cooke'a/You've Gotta Keep Her Under Hand z czerwca 1964, a także ostrzejszą koncertową czwórkę "The Big Three At The Cavern" z listopada 1963 (m.in. What'd I Say Raya Charlesa i Reelin' And Rockin' Chucka Berry'ego). Promowała je na koncertach w całym kraju (w tym czasie zdarzało jej się też akompaniować Freddiemu Starrowi i Cilli Black).

Nie odniosła jednak sukcesu, na jaki zasługiwała; obwiniała o niepowodzenia Epsteina i w końcu wypowiedziała mu współpracę. Wtedy jej kariera się załamała. Wcielenie formacji z 1973 zostawiło po sobie dwie mniej udane płyty: album "Resurrection" i singel Some Other Cuy (nowa wersja/Let it Rock/If You Cotta Make A Fool Of Somebody, wydane w lutym tego roku przez Polydor.
Barber po okresie spędzonym w Hamburgu wyjechał do Stanów i tam działał m.in. jako szef klubu Barge w Long Island, producent nagrań m.in. The Allman Brothers Band i menażer The New York Rock Ensemble. Gustafson po rozwiązaniu The Seniors wspomagał The Merseybeats, następnie utworzył Johnny Gus Set, do którego znowu pozyskał Griffithsa, a w późniejszych latach wspierał m.in. The Quotations, Quatermass, Hard Stuff, Bullet, Roxy Music i grupę lana Gillana, a jako kompozytor współpracował m.in. ze Status Quo (stworzył dla tej formacji przebój Dear John).

Hutchinson zrezygnował z kariery muzyka i zajął się handlem nieruchomościami. Podobnie Griffiths - wyemigrował do Calgary w Kanadzie i tam utrzymywał się z kładzenia podłóg. Faron stworzył New Flamingos. Pilnick kontynuował karierę m.in. w Stealers Wheel, Badger i Deaf School.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Some Other Guy/Let True Love Begin	Big Three	03.1963	37[7]	-	Decca F 11 614	[written by Leiber, Stoller, Barrett][produced by Noel Walker]
By The Way/Cavern Stomp	Big Three	06.1963	22	-	Decca F 11 689	[written by Mitch Murray][produced by Noel Walker]
I'm With You/Peanut Butter	Big Three	10.1963	-	-	Decca F 11 752	[written by Hiller, Ford][produced by Noel Walker]
If You Ever Change Your Mind/You've Got To Keep Her Under	Big Three	06.1964	-	-	Decca F 11 927	[written by Cooke][produced by Noel Walker]
EP.
At The Cavern	Big Three	11.1963	6[17]	-	Decca DFE 8552	[produced by Noel Walker]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Resurrection	Big Three	.1973	-	-	Polydor 2383 199

piątek, 3 maja 2019

Remo Four

Remo Four to zespół rockowy z lat 50. i 60-tych z Liverpoolu w Anglii . Byli rówieśnikami The Beatles , a później mieli tego samego menedżera, Briana Epsteina . Jego członkami byli Colin Manley (ur. Colin William Manley, 16 kwietnia 1942r, Old Swan , Liverpool, Lancashire ;zmarł 9 kwietnia 1999r) ( gitara prowadząca / wokal), Phil Rogers ( gitara rytmiczna / gitara basowa / wokal) (urodzony Philip Rogers, 03.1942, w Liverpool), Don Andrew (ur. Donald Andrew, w 1942r, w Liverpool ) (gitara basowa / wokal) i Roy Dyke (perkusja) (ur. 13 lutego 1945 r. w Liverpool). Andrew i Manley byli w tej samej klasie w szkole ( Liverpool Institute for Boys ) jak Paul McCartney .

Manley i Andrew założyli Remo Quartet w 1958 roku, z wokalistą / gitarzystą Keithem Stokesem (ur. 1942r) i perkusistą Harrym Prytherchem (ur. 4 sierpnia 1941r, Liverpool;zm. 13 października 2015r). Przeszli od grania na lokalnych imprezach i konkursach do regularnych występów w hali i stali się profesjonalistami, zmieniając nazwę na Remo Four latem 1959 roku. Grali mieszankę harmonii wokalnej (à la The Everly Brothers ) i numerów instrumentalnych w stylu The Shadows , The Ventures i Cheta Atkinsa .

Remo Four zostali wybrani jako Number Three Group w plebiscycie Mersey Beat w 1961 roku, a wśród ich fanów byli The Beatles, świeżo po sezonie w Hamburgu w Niemczech . Obie grupy znalazły się wśród stałych bywalców Cavern Club w 1961 i 1962 r.Obie grupy wystepowały tam regularnie z Gerry & The Pacemakers , Rory Storm & the Hurricanes oraz Ted „Kingsize” Taylor & the Dominoes w 1961 r. Podczas gdy The Beatles podróżowali tam i z powrotem do Hamburga, Remo Four zaczęli grać w amerykańskich bazach lotniczych we Francji , budując swoje doświadczenie sceniczne i muzyczne. Punktem kulminacyjnym ich wczesnej kariery było dzielenie się sceną z The Shadows, w jedynym występie w Cavern Club. Johnny Sandon dołączył do zespołu jako wokalista w 1962 roku i pozostał przez dwa lata.

Na początku 1963 roku Prytherch postanowił wziąć ślub i znaleźć stałą pracę, a Roy Dyke zajął jego miejsce w zespole. W tym samym roku zespół podpisał kontrakt z NEMS Enterprises Epsteina i nabył nowego wokalistę, Tommy'ego Quickly , oraz kontrakt nagraniowy z Piccadilly Records , szybko nagrywając „ Tip of My Tongue ” Lennona i McCartneya oraz inne piosenki. Zespół wydał także instrumentalne nagrania, w tym wersję motywu przewodniego Henry'ego Manciniego z filmu Peter Gunn .

Przychodzili i odchodzili różni członkowie, w tym autorzy piosenek Wayne Bickerton i Tony Waddington (który później dołączył do Pete Best Group, która przeniosła się do Ameryki) oraz Tony Ashton ( klawisze / wokal), którzy zastąpili Don Andrewa, a Rogers przeniósł się na bas.Pomimo ich talentu i osiągnięć, sukces zespołu na rynku płytowym był ograniczony, a większość ich pracy to wystepy jako muzycy wspierający, lub jako zespół domowy w niemieckich klubach, w tym w Star-Club w Hamburgu. Wydali album Smile! , we własnej wytwórni Star-Club w 1967 roku, z elementami rocka i jazzu .

Pod koniec 1967 roku Beatle George Harrison zatrudnił Remo Four jako swój zespół wspierający w ramach pierwszego solowego projektu, albumu ze ścieżką dźwiękową do filmu Wonderwall . Podczas gdy utwory były głównie instrumentalne, nagrali jedną liryczną piosenkę „ In the First Place ” z Harrisonem, która pozostała w archiwum do lat 90-tych. ( Ashton, Gardner i Dyke później przerobili utwór i nagrali go jako „As It Was in the First Place”). Pod koniec lat 60-tych stali się także zespołem wspierającym Billy'ego Fury'ego .

Po rozpadzie w 1970 roku Ashton i Dyke dołączyli do gitarzysty Kim Gardnera, wcześniej The Creation i The Birds (nie mylić z kalifornijskim zespołem The Byrds ) , by utworzyć Ashton, Gardner & Dyke , który później nagrał piosenkę „ Ballada Of The Remo Four ”. Ashton utworzył później Paice Ashton Lord z członkami Deep Purple . Manley stał się akompaniatorem wokalistow, w tym Engelberta Humperdincka , a później dołączył do The Swinging Blue Jeans . Don Andrew i Colin Manley występowali z Gerry Marsdenem (sławą Gerry'ego & The Pacemakers) występując na scenie w odcinku brytyjskiego serialu telewizyjnego „ Brookside ” w latach 90-tych. Manley zmarł na raka w dniu 9 kwietnia 1999 r., a w czerwcu odbył się dla niego koncert pamiątkowy, podczas którego występowali jego byli koledzy z zespołu. Ashton zmarł również na raka w dniu 28 maja 2001 r. Keith Stokes zmarł 19 czerwca 2010 r., przyczyna nieznana. Mieszkał w Wallasey, a przyjaciele i krewni bezskutecznie próbowali go odnaleźć przez 15 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lies/On The Horizon	Johnny Sandon And The Remo Four	07.1963	-	-	Pye 7N 15542	[written by C. Manley]
Yes/Magic Potion	Johnny Sandon And The Remo Four	08.1963	-	-	Pye 7N 15559	[written by Leiber, Stoller]
Kiss Me Now/No Other Love (Could Ever Be The Same)	Tommy Quickly And The Remo Four	10.1963	-	-	Piccadilly 7N 35151	[written by Martin]
Everybody Knows/Closer To Me	Gregory Phillips And The Remo Four	01.1964	-	-	Pye 7N 15593	[written by Mitch Murray ]
Prove It/Haven't You Noticed	Tommy Quickly With The Remo 4	02.1964	-	-	Piccadilly 7N 35167	[written by G. Marsden]
I Wish I Could Shimmy Like My Sister Kate/Peter Gunn	Remo Four	03.1964	-	-	Piccadilly 7N 35175	[written by Clarence Williams,Armand Piron]
Sally Go Round The Roses/I Know A Girl	Remo Four	05.1964	-	-	Piccadilly 7N 35186	[written by Z. Sanders, L. Stevens]
The Wild Side Of Life/Forget The Other Guy	Tommy Quickly And The Remo 4	10.1964	33[8]	-	Pye 7N 15708	[written by Warren, Carter]
Humpty Dumpty/I'll Go Crazy	Tommy Quickly With The Remo 4	12.1964	-	-	Pye 7N 15748	[written by Trad. arr. Harris, Nicol, Wellings]
Live Like A Lady/Sing Hallelujah	Remo Four	01.1967	-	-	Fontana TF 787	[written by Colin Manley ]
In The First Place	Remo Four	03.1998	-	-	Pilar PILAR O2V	[written by Colin Manley, Tony Ashton]

wtorek, 30 kwietnia 2019

Electro Hippies

Ten ekscentryczny zespół z nurtu grindcore został założony w Liverpool (Anglia) w 1988r. Specjalizował się w technikach studyjnych opierających się na „niskiej technologii”. Wydał kilka albumów nakładem wytwórni Peaceville i Necrosis. Przesterowana, napędzana basem ściana dźwięku stanowiła w nagraniach grupy tło dla wydobytego z głębi brzucha „śpiewu", któremu brak było zarówno finezji, jak i spójności (choć nie taka była chyba intencja muzyków). Pierwotnie w skład zespołu wchodzili: Simon (perkusja), Dom (gitara basowa, śpiew) i Andy (gitara, śpiew). Swą chaotyczną i ekstremalną muzyką Electro Hippies chcieli „ukarać” cały przemysł nagraniowy.

Zrozumienie dla poczynań grupy pierwszy wykazał słynny DJ radia BBC 1 John Peel, dla którego Electro Hippies nagrali w lipcu 1987r sesję składającą się z dziewięciu utworów. Tytuły w rodzaju „Starve The City (To Feed The Poor)” (czyli „Zagłodzić miasto (żeby nakarmić biednych)") czy „Mega-Armageddon Death Part 3” podsumowują charakter muzyki tego zespołu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Peel Sessions	Electro Hippies	.1987	10.Indie	-	Strange Fruit SFPS 042	[written by Electro Hippies][produced by Dale Griffin]
Play Fast Or Die	Electro Hippies	.1989	19.Indie	-	Necrosis NECRO 001	[written by Birchy, Electro Hippies][produced by Dale Griffin]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Live	Electro Hippies	.1989	7.Indie	-	Peaceville VILE 13	-

niedziela, 28 kwietnia 2019

Ooberman

Ooberman to angielski zespół z silnymi wpływami indie , folkowymi i progresywnymi, który powstał po raz pierwszy w 1997 roku. Rozstali się w 2003 roku, wkrótce po wydaniu drugiego albumu Hey Petrunko , ale ogłosili reaktywację w kwietniu 2006 roku i wkrótce potem zaczęli wydawać muzykę.

Założyciele Ooberman, Dan Popplewell i Andy Flett, spotkali się przy fortepianie w swojej szkole w Bradford w 1988 roku. Pierwszym zespołem, który założyli, był The Forestry Commission, z młodszym bratem Fletta, Steve na gitarze basowej . Życie zespołu wkrótce się skończyło, kiedy Popplewell przeniósł się do Liverpoolu , ale trzej przyjaciele pozostali w kontakcie.

Steve Flett przeniósł się do Liverpoolu w 1992 roku, a Andy Flett dołączył do niego w latach 1996/7, z Birmingham, gdzie studiował. Urodził się wówczas Ooberman, wraz z Alanem Kelly (perkusja) i ostatnim członkiem Sophii Churney ( klawisze i wokal ). Pierwszy koncert Ooberman odbył się w czerwcu 1997 r., A ich ekscentryczne występy na żywo i dziwaczne dema zdobyły nagrodę BT Merseyside Arts w kategorii Best Newcomers w 1997 roku.

Ich pierwszym wydawnictwem był singiel „Sugar Bum” 7 calowy dla wytwórni Transcopic Grahama Coxona , a następnie chwalona przez krytyków EP-ka „ Shorley Wall ” w Tugboat Records, a następnie zespół podpisał kontrakt z Independiente , w której wydali swój pierwszy właściwy singiel: hit z Top 40 „Blossoms Falling”.

Wiosną 1999 roku zespół zakończył pracę nad swoim debiutanckim albumem The Magic Treehouse . Album otrzymał ogólnie pozytywne recenzje, w tym 8/10 w NME . Recenzje nie przełożyły się jednak na sprzedaż i po tym, jak garstka singli nie trafiła do Top 40, Independiente i Ooberman rozstali się, podobnie jak ich firmy wydawnicze i zarządzające.

Zespół (a raczej Danny and Sophie) podobno miał już dość przemysłu muzycznego , ale w połowie 2000 roku (lub Rather Danny) rozpoczęli pracę nad swoim drugim albumem. W tym czasie napięcie członków zespołu spowodowało, że oryginalny perkusista (Alan) opuścił zespół, a jego miejsce zajął Paul Walsham.

Po ponad roku pracy nad nowym materiałem zespół ogłosił, że wyda swój drugi album - Hey Petrunko - na początku 2002 roku. Mini-album, Running Girl , poprzedził go w październiku 2001 roku,i pojawił się nowy perkusista - Jaymie Ireland, Popplewell założył własną wytwórnię płytową Rotodisc.

Pięć utworów na EP-ce - „Bluebell Morning” - i singiel - „Beany Bean” - pojawiły się na rynku, ale Hey Petrunko był opóźniony. Po prawie trzech latach pracy nad albumem, został ostatecznie wydany 3 marca 2003 roku, z uznaniem krytyków.

Następnie odbyła się trasa koncertowa i kolejny singiel, ale presja wywierana na Hey Petrunko napięła atmosferę w zespole, a w maju Popplewell ogłosił, że wraz z Churneyem opuszczają zespół. Rotodisc został zamknięty, a planowane premiery i daty koncertów (w tym festiwale i koncerty zagraniczne) zostały odwołane.

W lutym 2005 r. Uruchomiono stronę internetową - ooberman.net - twierdząc, że jest „nową oficjalną stroną Ooberman”. Strona miała obraz, dość wyraźnie okładkę albumu, zatytułowaną „Ooberman - Rare Recordings”. Nic nie było słyszane z tej strony do grudnia 2005 r., kiedy Popplewell stwierdził, że nowy album będzie mieszanką starych, niepublikowanych i nowych piosenek.

Jednak w kwietniu 2006 r. strona ooberman.net ukazała się w całości, a aktualizacja wiadomości z 20 kwietnia stwierdzała, że „zespół zreformował się i nagrał nowy album ... nie ma żadnych aktualnych planów grania na żywo”.

Album zatytułowany Carried Away został wydany w sierpniu 2006 r. przez Rotodisc, dystrybuowany w Wielkiej Brytanii przez Cargo Records. Wydanie zostało poprzedzone niezwykle ograniczonym 7-calowym singlem „The Beauty of Your Soul”, 19 czerwca, oraz singlem do pobrania - zatytułowanym „Carried Away” - 24 lipca, który otrzymał radiową emisję stacjach, w tym XFM i 6music , a szczególnie w programie BBC Radio 2 Marka Radcliffe'a .

W grudniu 2006 r. Rotodisc wydała album Symphonika zatytułowany The Snow Queen . Symphonika to boczny projekt orkiestrowy Dana Popplewella, a na płycie znalazła się Royal Liverpool Philharmonic Orchestra i wokal Sophii Churney.

26 lutego 2007 r. Andy i Steve Flett wydali album z materiałem nagranym w czasie Ooberman pod nazwą Ooberon zatytułowany Waiting For The Sonic Boom .

We wrześniu 2007r zespół wydał The Lost Tapes - Rare Recordings 1991–2007 , zbiór rzadkich i niepublikowanych nagrań obejmujących okres w tytule.

W sierpniu 2007 r. ogłosili na swojej stronie, że cały ich katalog będzie dostępny do bezpłatnego pobrania w ramach promocji The Lost Tapes .
W dniu 7 czerwca 2010 r. ukazał się nowy album London Town z udziałem członków Ooberman Sophii Churney i Dana Popplewella jako „The Magic Theatre” wraz z jedenastoma darmowymi filmami HD. Dźwięk orkiestrowy albumu został osiągnięty przy niskim budżecie dzięki muzyce biblioteki Popplewella, przeznaczonej do wykorzystania jako tło dla filmów i telewizji, które pasowały do jego piosenek.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blossoms Falling	Ooberman	05.1999	39[4]	-	Independiente ISOM 26MS	[written by Dan Popplewell,Andy Flett,Steve Flett,Sophia Churney,Alan Kelly][produced by Stephen Street]
A Million Suns	Ooberman	07.1999	43[4]	-	Independiente ISOM 30MS	[written by Dan Popplewell,Andy Fletty][produced by Stephen Street]
Tears From A Willow	Ooberman	10.1999	63[3]	-	Independiente ISOM 37MS	[written by Dan Popplewell,Andy Flett,Steve Flett,Sophia Churney,Alan Kelly][produced by Stephen Street]
Shorley Wall	Ooberman	04.2000	47[4]	-	Independiente ISOM 41MS	[written by Dan Popplewell,Andy Flett][produced by Stephen Street]
Dolphin Blue	Ooberman	12.2000	88[1]	-	Rough Trade RTRADESCD 009	[written by Dan Popplewell]
Beany Bean	Ooberman	08.2002	79[3]	-	Rotodisc ROTOCDA 003	[written by Dan Popplewell]
The First Days Of The Holidays	Ooberman	03.2003	102[1]	-	Rotodisc ROTOCDA 006	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Magic Treehouse	Ooberman	11.1999	79[2]	23[33]	Independiente ISOM 13CD	[produced by Stephen Street]

środa, 13 lutego 2019

Black

Początkowo był to popowy tercet z miasta Roby niedaleko Liverpoolu (Anglia). W jego skład wchodzili Colin Vearncombe (śpiew), Dave Dickie (instrumenty klawiszowe) i Jimmy Sangster (gitara basowa). Vearncombe w wieku szesnastu lat był już członkiem formacji Epileptic Tits wykonującej własne wersje przebojów punkowych. Później nagrywał własne taśmy aż do czasu spotkania z Dickiem (byłym muzykiem Last Chant) i Sangsterem.

Grupa rozpoczęła karierę od wydania nakładem jednej z lokalnych wytwórni singla "Human Features" jeszcze pod inną nazwą. Następną "bazą" zespołu, już pod szyldem Black, była liverpoolska firma Eternal sponsorowana przez Pete'a Wyliego i Wah. Jednak charakterystyczny głos Vearncombe'a wkrótce zwrócił uwagę ludzi z wytwórni WEA, która ściągnęła zespół do swojej stajni. Niestety, gdy single "Hey Presto" (inspirowany egzystencjalną powieścią The Dice Man) i "More Than The Sun" nie odniosły sukcesu, firma zrezygnowała z usług tercetu.

Niespodziewanie okazało się jednak, że zespół ma "asa w rękawie". Po jednym z koncertów do Vearncombe'a podeszli dwaj bracia i zapytali, czy nie mogliby wydać we własnej wytwórni Ugly Man jednego z utworów grupy. Chodziło o uwodzicielską, "słodko-gorzką" balladę "Wonderful Life". Regularnie grało ją radio, przez co trafiła na niezależne listy przebojów. Zwróciła też na nią uwagę wytwórnia A&M;; następny singel, wydany już nakładem tej oficyny "Sweetest Smile", wszedł do Top 10. Wkrótce ukazał się debiutancki album, choć bardziej interesujący był krążek Comedy z 1988 - dawał się tu zauważyć naturalny romantyzm Vearncombe'a.

Później zespół zamilkł na jakiś czas - Vearncombe ożenił się i pisał nowy materiał, po czym ukazał się trzeci album, zatytułowany po prostu Black. Jego producentem był Robin Millar, a gościnnie zaśpiewali na nim Robert Palmer i Sam Brown. Singel z udziałem tego drugiego, "Fly To The Moon", miał ironiczną okładkę z "Control" Janet Jackson. Are We Having Fun Yet? utrzymany był w podobnej stylistyce, ale sprzedawał się słabo.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wonderful Life/Birthday Night	Black	09.1986	42[9]	-	Ugly Man JACK 71	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dickie , Gary Wilkinson]
Everything's Coming Up Roses/Ravel In The Rain	Black	04.1987	76[5]	-	A&M AM 388	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dix]
Sweetest Smile	Black	06.1987	8[10]	-	A&M; AM 394	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dix]
Wonderful Life/Life Calls	Black	08.1987	8[9]	-	A&M; AM 402	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dix]
I'm Not Afraid/Have It Your Own Way	Black	10.1987	78[3]	-	A&M; AM 414	[written by Colin Vearncombe, Dickie][produced by Robin Millar]
Paradise/Dagger Reel	Black	01.1988	38[4]	-	A&M; AM 422	[written by Colin Vearncombe, Dickie][produced by Dave Dix]
The Big One/You Are The One	Black	09.1988	54[4]	-	A&M; AM 468	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dix]
You're A Big Girl Now/Enough Is Enough	Black	11.1988	86[2]	-	A&M; AM 480	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dix]
Now You're Gone	Black	01.1989	66[4]	-	A&M; AMY 491	[written by Colin Vearncombe][produced by Dave Dix]
Feel Like Change/Nice	Black	05.1991	56[2]	-	A&M; AM 780	[written by Black][produced by Robin Millar]
Here It Comes Again	Black	06.1991	70[1]	-	A&M; AMCDR 753	[written by Black][produced by Robin Millar]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wonderful Life	Black	09.1987	3[23]	-	A&M; AMA 5165	[produced by Dave Dix]
Comedy	Black	10.1988	32[4]	-	A&M; AMA 5222	[produced by Dave Dix,Robin Millar]
Black	Black	06.1991	42[2]	-	A&M; 397 126 1	[produced by Notes: ]