wydawał się być gotowy na przełom wielokrotnie w latach 1964-1970, ale nigdy nie nagrali przeboju, który przyniósłby im fortunę. Zdobyli jednak uznanie fanów brytyjskiego rocka lat 60-tych dzięki solidnym umiejętnościom instrumentalnym, wspaniałym harmoniom, błyskotliwemu songwritingowi i kreatywnemu podejściu, obejmującemu rockerów z ery beatów, delikatnie lizergiczny, beatlesowski pop, chrupiącą, przedglamową gitarową nonszalancję, a nawet proroczy roots rock. Mirage nigdy nie wydał albumu w swoim pierwotnym wcieleniu, a niektóre z ich najlepszych utworów ukazały się na nagraniach radiowych i niepublikowanych demach, ale zbiór „The World Goes on Around You: The Anthology” z 2022 roku oferuje dogłębne, wyczerpujące studium ich kariery.
Korzenie Mirage sięgają Hunsdon, wioski w Hertfordshire w południowej Anglii. Hunsdon był domem beatowego combo o nazwie Venders, którego członkowie byli wcześniej częścią skiffle'owego aktu o nazwie Missin' Links i bardziej rockowego zespołu o nazwie Del Vincent and the Delmen. Venders mieli Del Vincenta na wokalu, Pata Hynesa na gitarze prowadzącej, jego brata Pete'a Hynesa na gitarze rytmicznej, Percy'ego Bishopa na klawiszach, Colina Felsteada na basie i trzeciego brata Hynesa, Dave'a, na perkusji. Grając w lokalnych miejscach i okazjonalnie w amerykańskich bazach lotniczych, jednym z bardziej udanych rówieśników Vendersów byli Diamonds, z gitarzystą prowadzącym Rayem Glynem Mynottem, który posiadał Fendera Stratocastera, wówczas trudno dostępnego w Wielkiej Brytanii. Kiedy Pat Hynes zranił się w palec i nie mógł zagrać koncertu, Venders poprosili Mynotta o zastąpienie go i byli na tyle zadowoleni z jego pracy, że zaprosili go do dołączenia do zespołu na pełny etat.
Mynott zgodził się i po przetasowaniach kilku członków, nowy skład Venders przedstawiał się następująco: Pete Hynes na wokalu, Mynott na gitarze prowadzącej, Pat Hynes na gitarze rytmicznej, Dee Murray na basie i Dave Hynes na perkusji. Zadebiutowali jako support przed Tornados (słynnymi z przeboju „Telstar”) w Bishop’s Stortford, pobliskim miasteczku w Hertfordshire, w Wigilię Bożego Narodzenia 1964 roku. Na początku 1965 roku zespół zdecydował się na modniejszą nazwę i zmienił nazwę na Mirage.
Kilku członków Mirage było na tyle utalentowanych, że w wolnym czasie pracowali jako muzycy sesyjni, a ta dorywcza praca umożliwiła im kontakt z Dickiem Jamesem, jednym z najbardziej utytułowanych wydawców muzycznych w Anglii.
James otworzył studio nagraniowe w swoim londyńskim kompleksie biurowym, aby nagrywać dema piosenek, a Mirage stał się jednym z zespołów domowych Jamesa, a także został zatrudniony jako etatowy autor tekstów piosenek w jego firmie. Po spotkaniu w studiu, panowie z Mirage zaprzyjaźnili się z Grahamem Nashem i Allanem Clarke'em z The Hollies, a za ich namową Mirage podpisali kontrakt płytowy z CBS. Ich pierwszy singiel, „It's in Her Kiss” (wersja przeboju Betty Everett z zamianą płci) i „What'ye Gonna Do 'Bout It”, został wydany w czerwcu 1965 roku. Nie znalazł się na listach przebojów, ale większy sukces odnieśli z drugim wydawnictwem, „Go Away” i „Just a Face”. Wydany w listopadzie 1965 roku i wyprodukowany przez Nasha i Clarke'a, utwór na stronie A zyskał przyzwoitą popularność w radiu. Pomimo skromnego sukcesu „Go Away” i wykorzystania utworu Mirage „I'm Gonna Leave Her” w przebojowym filmie „Georgy Girl”, CBS niechętnie autoryzowało trzeci singel, a zespół czekał na swój czas, pisząc piosenki i nagrywając je w studiu Dicka Jamesa.
CBS ostatecznie ich zwolniło, a przedsiębiorca muzyczny Larry Page, współpracownik Jamesa, podpisał kontrakt z Mirage i zawarł umowę na wydanie ich materiału przez Phillips Records. (W ramach umowy członkom grupy zabroniono pracy sesyjnej dla zespołów, które nie podpisały kontraktu z Jamesem ani Pagem; niezadowolony z tego porozumienia Ray Glyn Mynott zmienił swój pseudonim sceniczny na Ray Glynn, aby obejść to ograniczenie). Dick James zajmował się wydawaniem płyt Beatlesów i zaaranżował dla Mirage cover utworu „Tomorrow Never Knows” z niewydanego wówczas albumu „Revolver” na ich pierwszy singiel dla Phillips Records. (Oryginalny utwór grupy, „You Can't Be Serious”, pojawił się na odwrocie). Jednak sprzeczne opinie w Phillips Records sprawiły, że singiel ukazał się dopiero w grudniu 1966 roku, kilka miesięcy po ukazaniu się nagrania Beatlesów, a nagranie Mirage ucierpiało na rynku.
Niezrażeni, zespół nagrał drugi singiel dla Phillipsa, „Hold On” / „Can You Hear Me” (oba oryginalne utwory grupy), który ukazał się w marcu 1967 roku. W maju 1967 roku ukazał się „The Wedding of Ramona Blair”, czarujący kawałek popowej psychodelii z piosenką „Lazy Man”. „Ramona Blair” była regularnie grana w brytyjskich pirackich stacjach radiowych i doczekała się odrobiny emisji w programie BBC Light Programme, ale to nie wystarczyło, by stała się hitem, na jaki zasługiwała. Phillips porzucił Mirage, a oni sami zaczęli zajmować się swoim fachem jako muzycy sesyjni, nagrywając dema i wspierając innych artystów ze stajni James/Page; wspierali obiecujących.
Autor tekstów piosenek Reg Dwight na albumie zatytułowanym „Regimental Sgt. Zippo”, który nie ukazał się aż do 2021 roku, kiedy to Dwight odniósł większy sukces jako Elton John. Utrzymywali również stały harmonogram występów na żywo i w sierpniu 1968 roku zaliczyli niezapomniany występ na festiwalu The Great South Coast Bank Holiday Pop Festivity na wyspie Wight, gdzie 10-tysięczna publiczność zgromadziła się, aby zobaczyć Jefferson Airplane, The Pretty Things, The Move, Fairport Convention i Crazy World of Arthur Brown.
Zespół
The Mirage podpisał nowy kontrakt płytowy, gdy Larry Page zatrudnił ich do swojej nowej wytwórni Page One. Jednak, ku wielkiemu rozczarowaniu zespołu, strona A ich debiutanckiego albumu „Page One” (wydanego w lipcu 1968 roku) to popowy kawałek zatytułowany „Mystery Lady”, którego współautorem był Page pod pseudonimem Larry Stein. Ich drugi album Page One, „Here Comes Jane” z września 1968 roku, nie został nawet wydany pod nazwą Mirage, a zespół figurował jako Yellow Pages. Miesiąc później Page One wydało „Carolyn”, kolejny kiepski numer napisany przez Page'a, a Mirage byli u kresu sił. Rozstali się, aby uwolnić się od kontraktu z Larrym Page'em, a kilka miesięcy później Ray Glynn, Dave Hynes, Pete Hynes, klawiszowiec Kirk Duncan i basista Jeff Peters podpisali kontrakt z Carnaby Records, nową wytwórnią założoną przez promotora muzycznego Mervyna Conna. Nie mogąc używać nazwy Mirage, zespół przyjął szyld Portobello Explosion. Ich pierwszym wydawnictwem dla Carnaby był „We Can Fly”, autorski utwór braci Hynes, wsparty coverem teksańskiego psychodelicznego hitu Bubble Puppy „Hot Smoke and Sassafras”. Płyta nie zrobiła większego wrażenia i ukazała się w okresie przejściowym dla zespołu - Dave Hynes i Kirk Duncan byli zachwyceni dwoma pierwszymi albumami zespołu i chcieli nadać muzyce Portobello Explosion brzmienie bardziej zbliżone do rustykalnego country-rocka tego zespołu. Nazwę zmieniono ponownie na Jawbone (zaczerpnięto ją z utworu z płyty The Band z 1969 roku), a ich debiutancki album, będący unikalną mieszanką popu inspirowanego Beatlesami i korzennej amerykańskiej muzyki, ukazał się w maju 1970 roku. Recenzje były chłodno, a Jawbone nie zagrali żadnych koncertów na żywo w ramach promocji wydawnictwa. Jak można było się spodziewać, album nie odniósł sukcesu komercyjnego i zespół się rozpadł.
Z wyjątkiem Pete'a Hynesa, członkowie grupy dołączyli do innego korzennego zespołu rockowego, Brown's Home Brew, kierowanego przez weterana brytyjskiego rocka Joe Browna. Historia zespołu Mirage zakończyła się raczej jękiem niż hukiem, ale z opóźnieniem doczekali się oni świętowania przez fanów brytyjskiej muzyki ery beatu i miłośników psychodelicznego popu, którzy zebrali ich rzadkie single, zwłaszcza „The Wedding of Ramona Blair”. Nieautoryzowana kolekcja Mirage, „You Can't Be Serious”, ukazała się w 2000 roku i zawierała większość ich stron singli, a także dema, alternatywne wersje i fragmenty z sesji na żywo BBC. Autoryzowana kolekcja Mirage została wydana przez brytyjską wytwórnię RPM w 2006 roku; „Tomorrow Never Knows - The Pop Sike World of the Mirage: Singles & Lost…” podobnie zawierała większość ich rzadkich płyt 45-calowych, a także dema i kasety BBC.
Wytwórnia reedycyjna Grapefruit Records wydała w 2022 roku ostateczną kolekcję Mirage zatytułowaną „The World Goes on Around You: The Anthology”. Znalazły się na nim wszystkie single zespołu, takie jak „Mirage”, „Yellow Pages” i „Portobello Explosion”, a także nagrania koncertowe BBC, liczne próbki rzadkich i niepublikowanych demówek oraz cały album Jawbone.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| It's In Her Kiss/What'Ye Gonna Do 'Bout It | Mirage | 06.1965 | - | - | CBS 201772 | [written by Clark][produced by An Oval Production] |
| Go Away/Just A Face | Mirage | 11.1965 | - | - | CBS 202007 | [written by L. Ransford][produced by An Oval Production] |
| Tomorrow Never Knows/You Can't Be Serious | Mirage | 12.1966 | - | - | Philips BF 1534 | [written by Lennon, McCartney] |
| Hold On/Can You Hear Me | Mirage | 03.1967 | - | - | Philips BF 1554 | [written by David Hynes] |
| The Wedding Of Ramona Blair/Lazy Man | Mirage | 05.1967 | - | - | Philips BF 1571 | [written by D. Hynes][produced by A 'This' Production] |
| Mystery Lady/Chicago Cottage | Mirage | 07.1968 | - | - | Page One POF 078 | [written by Stein, Fay][produced by Larry Page] |
| Carolyn/The World Goes On Around You | Mirage | 12.1968 | - | - | Page One POF 111 | [written by Fay, Stein][produced by Larry Page] |
