Changing Times

Zespół powstał w 1964 roku jako The Beachcombers, a w 1965 roku zmienił nazwę na
The Changing Times. W pierwotnym składzie byli Allan Edgell James (gitara basowa), Allan Elliot (perkusja), Barry Gallagher (gitara) i Willy Fehres (gitara prowadząca). Byli bardzo popularni na scenie koncertowej w Melbourne i grali w najlepszej dyskotece tamtych czasów - Pinocchios.  

W 1965 roku podpisali kontrakt z wytwórnią RCA i nagrali swój pierwszy singiel „I'm Goin' Away / Mary Lou”. Strona B singla „Mary Lou” osiągnęła 7. miejsce na listach przebojów w Melbourne. Po niej nastąpił „It Ain't So / Wonderful, Wonderful”. Byli supportem podczas trasy koncertowej Cillii Black i Freddie and The Dreamers w 1965 roku. 

Grupa rozpadła się wkrótce potem, gdy James i Fehres przeprowadzili się do Queensland. Na początku 1966 roku zespół reaktywował się z Alexem Kadellem na wokalu i basie, Jenny Johnston na klawiszach, Lyn Thomas na gitarze i Allanem Elliotem na perkusji. Nowy skład nie wydał żadnych płyt, ale nadal cieszył się popularnością na scenie koncertowej. Gary Young i Wayne Duncan, późniejszy członek Daddy Cool, dołączyli do niego w 1967 roku, ale wkrótce potem zespół się rozpadł, gdy Johnston i Kadell założyli The Dream (później The New Dream).  

Allan Edgell James zmarł w 1990 roku. Barry Gallagher zmarł w 2005 roku. Wayne Duncan zmarł w 2016 roku. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Wonderful, Wonderful/It Ain't So	Changing Times	.1965	-	-	RCA 101631	[written by Ben Raleigh,Sherman Edwards]
Mary Lou / I'm Goin' Away	Changing Times	.1965	-	-	RCA 101598	-

Paul Kelly

Paul Maurice Kelly (ur. 13 stycznia 1955r) to australijski wokalista, autor tekstów i
gitarzysta rockowy. Występował solo i był liderem wielu zespołów, w tym The Dots, The Coloured Girls i The Messengers. Współpracował z innymi artystami i zespołami, w tym z projektami Professor Ratbaggy i Stardust Five. Styl muzyczny Kelly'ego obejmuje zarówno bluegrass, jak i studyjne dub reggae, ale jego twórczość obejmuje folk, rock i country. Jego teksty oddają ogrom kultury i krajobrazu Australii, opisując jego życie przez ponad 30 lat. David Fricke z magazynu „Rolling Stone” nazywa Kelly'ego „jednym z najlepszych autorów tekstów, jakich kiedykolwiek słyszałem, australijskim czy jakimkolwiek innym”.

  Kelly powiedział: „Pisanie piosenek jest dla mnie zagadką. Nadal czuję się jak kompletny nowicjusz. Nie czuję, żebym jeszcze wszystko ogarnął”. Po dorastaniu w Adelajdzie, Kelly podróżował po Australii, zanim w 1976 roku osiedlił się w Melbourne. Zaangażował się w scenę pub rockową i kulturę narkotykową, a także nagrał dwa albumy z zespołem The Dots. W 1985 roku Kelly przeprowadził się do Sydney, gdzie założył zespół Paul Kelly and the Coloured Girls. Zespół został przemianowany na Paul Kelly and the Messengers, początkowo tylko na potrzeby wydawnictw międzynarodowych, aby uniknąć możliwych rasistowskich interpretacji słowa „kolorowy”. 

Pod koniec lat 80-tych Kelly wrócił do Melbourne i w 1991 roku rozwiązał Messengers. Wśród 40 najlepszych singli Kelly'ego znajdują się „Billy Baxter”, „Before Too Long”, „Darling It Hurts”, „To Her Door” (jego najwyżej notowany lokalny hit w 1987 roku), „Dumb Things” (pojawił się na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych w 1988 roku) i „Roll on Summer”. 

Albumy w pierwszej dwudziestce to „Gossip”, „Under the Sun”, „Comedy”, „Songs from the South” (składanka z 1997 roku), „Nothing but a Dream”, „Stolen Apples”, „Spring and Fall”, „The Merri Soul Sessions”, „Seven Sonnets and a Song”, „Death's Dateless Night” (z Charliem Owenem), „Life Is Fine” (jego pierwszy album numer jeden na listach przebojów) oraz „Nature”. Kelly zdobył 14 nagród muzycznych Australian Recording Industry Association (ARIA), w tym w 1997 roku został wprowadzony do ich galerii sław. 

Dan Kelly, jego bratanek, jest wokalistą i gitarzystą. Dan wystąpił z Kellym na albumach „Ways and Means” i „Stolen Apples”. Obaj byli członkami zespołu Stardust Five, który wydał album o tym samym tytule w 2006 roku. 22 września 2010 roku Kelly wydał swoje wspomnienia „How to Make Gravy”, które opisał jako „nietradycyjne; to pisanie wokół tematu A–Z – opowiadam historie wokół tekstów piosenek w kolejności alfabetycznej”.Jego film biograficzny „Paul Kelly: Stories of Me” w reżyserii Iana Darlinga trafił do kin w październiku 2012 roku. W 2001 roku Australasian Performing Right Association (APRA) sporządziło listę 30 najlepszych australijskich piosenek wszech czasów, na której znalazły się „To Her Door” Kelly’ego oraz „Tractatu”, napisany przez Kelly’ego i członków Yothu Yindi. Poza „Tractatum”, Kelly napisał lub współtworzył kilka piosenek o problemach społecznych i wydarzeniach historycznych rdzennych mieszkańców Australii. 

 Dostarczał utwory wielu innym artystom, dostosowując je do ich skali wokalnej. Na albumie „Women at the Well” z 2002 roku 14 artystek nagrało jego utwory w hołdzie. Kelly został mianowany Oficerem Orderu Australii w 2017 roku za wybitne zasługi dla sztuk performatywnych i promowanie tożsamości narodowej poprzez wkład jako wokalista, autor  tekstów i muzyk. Kelly był dwukrotnie żonaty i rozwiedziony; ma troje dzieci i mieszka w St Kilda, na przedmieściach Melbourne. 

 Paul Maurice Kelly  urodził się 13 stycznia 1955 roku w Adelajdzie, jako syn Johna Erwina Kelly'ego, prawnika, i Josephine (z domu Filippini), szóstego z ośmiorga żyjących dzieci. Według magazynu „Rip It Up”, „legenda głosi”, że matka Kelly'ego urodziła go „w taksówce przed Szpitalem Calvary w Północnej Adelajdzie”.Chociaż Kelly został wychowany jako katolik, później określał siebie jako osobę niewierzącą. Jest praprawnukiem Jeremiaha Kelly'ego, który wyemigrował z Irlandii w 1852 roku i osiedlił się w Clare w Australii Południowej. Jego dziadek ze strony ojca, Francis Kelly, założył kancelarię prawniczą w 1917 roku, do której dołączył jego ojciec, John, w 1937 roku.John Kelly zmarł w 1968 roku w wieku 52 lat, po tym, jak trzy lata wcześniej zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona. Paul Kelly miał trzynaście lat, gdy zmarł jego ojciec. Kelly opisał swojego ojca: „Mam dobre wspomnienia, był takim ojcem, za którym, cóż, bardzo tęskniłem, kiedy zmarł. Starsze dzieci z nim rosły, kiedy zmarł. Nie czuł się na tyle dobrze, żeby uprawiać ze mną sport”.

Dziadek Kelly'ego ze strony matki był urodzonym w Argentynie, włoskojęzycznym śpiewakiem operowym, hrabią Ercole Filippinim, czołowym barytonem w mediolańskiej operze La Scala. Filipini podróżował po Australii w 1914 roku z hiszpańską operą, gdy wybuchła I wojna światowa; Filippini został w Australii, a później poślubił Anne McPharland, jedną ze swoich studentek. Jako hrabina Anne Filippini była pierwszą w Australii kobietą-dyrygentką orkiestry symfonicznej. Śpiewała rolę Le of Marguerite w wykonaniu „Fausta” w 1928 roku przez Australian Broadcasting Corporation (ABC) Radio Perth.

  Dziadkowie Kelly'ego założyli Italo-Australian Opera Company, która koncertowała po kraju w latach 20-tych XX wieku. Josephine samotnie wychowywała młodsze dzieci po śmierci Johna, ale znalazła czas, aby pomagać innym w potrzebie. Najstarsza siostra Paula, Anne, została zakonnicą i zaczęła pisać hymny, a młodsza siostra, Mary-Jo, gra na pianinie w zespołach latynoamerykańskich i uczy muzyki. Jego najstarszy brat, Martin, pracował dla Edmund Rice International. Zmarł w 2021 roku w wieku 69 lat. Inny brat, Tony, doradca ds. uzależnień i alkoholizmu, kandydował z ramienia Australijskiej Partii Zielonych w wyborach federalnych w 2001 i 2004 roku.Josephine Kelly przeprowadziła się do Brisbane, gdzie zmarła w 2000 roku w wieku 76 lat.Kelly uczęszczał do Rostrevor College, szkoły prowadzonej przez Braci Chrześcijańskich, gdzie grał na trąbce i uczył się gry na fortepianie. Został pierwszym kapitanem XI drużyny krykieta, grał w pierwszej XVIII drużynie futbolowej (zgodnie z zasadami australijskimi) i został mianowany duxem swojego ostatniego roku. Studiował sztuki piękne na Uniwersytecie Flindersa w 1973 roku, ale po jednym semestrze zrezygnował z nauki, rozczarowany życiem akademickim. Zaczął pisać prozę i założył magazyn z przyjaciółmi.Kelly spędził kilka lat, dorabiając, podróżując po kraju i ucząc się gry na gitarze, zanim w 1976 roku przeniósł się do Melbourne. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Billy Baxter/Hard Knocks	Paul Kelly And The Dots	12.1980	38[17]	-	Mushroom K-8089	[written by Paul Kelly, Chris Langman][produced by Joe Camilleri]
Before Too Long/White Train	Paul Kelly And The Coloured Girls	07.1988	15[19]	-	White Label K-49	[2x-platinum-Aus][written by Paul Kelly][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Darling It Hurts/Preaching To The Converted	Paul Kelly And The Coloured Girls	10.1986	25[15]	-	Mushroom K-126	[gold-Aus][written by Kelly, Connelly][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Leaps And Bounds/Bradman	Paul Kelly And The Coloured Girls	02.1987	51[14]	-	Mushroom K-186	[platinum-Aus][written by Paul Kelly, Chris Langman][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
To Her Door/Bicentennial	Paul Kelly And The Coloured Girls	10.1987	14[24]	-	Mushroom K-412	[8x-platinum-Aus][written by Paul Kelly][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Forty Miles To Saturday Night/Little Decisions (Electric Version)	Paul Kelly And The Coloured Girls	02.1988	85[5]	-	Mushroom K-489	[written by Paul Kelly][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Dumb Things/Deportees	Paul Kelly And The Coloured Girls	01.1989	30[13]	-	Mushroom K 676	[5x-platinum-Aus][written by Paul Kelly][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Sweet Guy/Ghosttown	Paul Kelly And The Messengers	07.1989	42[10]	39[2]	Mushroom K 897	[written by Paul Kelly][produced by Scott Litt, Paul Kelly]
Careless/Special Treatment	Paul Kelly And The Messengers	11.1989	92[2]	-	Mushroom K 1018	[gold-Aus][written by Paul Kelly][produced by Scott Litt, Paul Kelly]
Most Wanted Man In The World	Paul Kelly And The Messengers	02.1990	48[6]	-	Mushroom K 1116	[written by Paul Kelly][produced by Scott Litt, Paul Kelly]
Don't Start Me Talking/From St.Kilda To Kings Cross	Paul Kelly And The Messengers	04.1991	92[3]	-	Mushroom K 10339	[written by Paul Kelly][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Hey Boys	Mark Seymour & Paul Kelly	05.1992	62[9]	-	Picture This D11067	[written by Mark Seymour][produced by Mark Seymour]
Last Train	Christine Anu with Paul Kelly	.1993	93	-	White D 11565	[written by Paul Kelly, Peter Crosbie, Angelique Cooper][produced by Angelique Cooper, Peter Crosbie]
Song from the Sixteenth Floor	Paul Kelly	02.1987	87	-	White D 11644	[written by Paul Kelly,John Clifforth][produced by Paul Kelly, Randy Jacobs]
Tease Me/ It Started With A Kiss	Paul Kelly	.1997	69	-	White / Mushroom MUSH 016052	[written by Bob Haymes,Paul Kelly][produced by Mark Opitz,Paul Kelly]
Roll On Summer (EP)	Paul Kelly	10.2000	40[2]	-	EMI 7243 8 89312 2 9	[written by Paul Kelly][produced by Paul Kelly]
Won't You Come Around	Paul Kelly	11.2003	55	-	Capitol 7243 5 53298 2 0	[written by Paul Kelly][produced by Paul Kelly ,Tchad Blake]
How to Make Gravy	Paul Kelly	01.2019	34[6]	-	White D 1513	[4x-platinum-Aus][written by Paul Kelly][produced by Paul Kelly,Simon Polinski]

Albums
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Talk	Paul Kelly And The Dots	03.1981	44[7]	-	Mushroom L 37 512	[produced by Joe Camilleri, Martin Armiger, Trevor Lucas]
Gossip	Paul Kelly And The Coloured Girls	09.1986	15[39]	34[4]	Mushroom L 45961/2	[gold-Aus][produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Under the Sun	Paul Kelly And The Coloured Girls	12.1987	19[23]	25[19]	Mushroom RML 53248	[platinum-Aus][produced by Alan Thorne and Paul Kelly except Dumb Things, Martin Armiger]
So Much Water So Close to Home	Paul Kelly and the Messengers	08.1989	10[15]	26[7]	Mushroom TVL 93 296	[gold-Aus][produced by Scott Litt, Paul Kelly]
Comedy	Paul Kelly and the Messengers	05.1991	14[17]	24[5]	Mushroom TVL 93 343	[produced by Alan Thorne, Paul Kelly]
Hidden Things/td>	Paul Kelly and the Messengers	04.1992	37[13]	39[2]	Mushroom D 30 748	[produced by Guy Gray, Alan Thorne, Paul Kelly, Gavin Mackillop, Steve Gordon, Paul Petran, Steve Connolly]
Live, May 1992	Paul Kelly	11.1992	53[6]	-	Mushroom D 16 061	-
Wanted Man	Paul Kelly	06.1994	11[10]	19[7]	Mushroom D 53 397	[produced by Paul Kelly, Randy Jacobs, David Bridie]
Deeper Water	Paul Kelly	10.1995	40[3]	30[2]	Mushroom D 53 440	[produced by Paul Kelly, Randy Jacobs, Kerryn Tolhurst, Simon Polinski]
Words and Music	Paul Kelly	05.1998	17[10]	44[2]	White MUSH 33108.2	[gold-Aus][produced by Paul Kelly,Mark Opitz,Simon Polinski]
Smoke	Paul Kelly with Uncle Bill	10.1999	36[4]	-	Gawd Aggie 7243 5 22880 2 1	[gold-Aus][produced by Gerry Hale, Paul Kelly]
...Nothing but a Dream	Paul Kelly	08.2001	7[11]	46[2]	Gawd Aggie GAWD 014	[gold-Aus][produced by Mark Wallis, Paul Kelly]
Ways & Means	Paul Kelly	02.2004	13[6]	-	Capitol 7243 5 96792 2 8	[gold-Aus][produced by Paul Kelly, Tchad Blake]
Foggy Highway	Paul Kelly & The Stormwater Boys	06.2005	22[8]	-	Gawd Aggie	[gold-Aus][produced by Paul Kelly, Rod McCormack]
Stolen Apples	Paul Kelly	07.2007	22[8]	-	Capitol 5099950142828	[gold-Aus][produced by Paul Kelly and The Boon Companions]
Songs From The South Volume 1 & 2	Paul Kelly	11.2008	22[26]	-	Capitol 264694-2	[2x-platinum-Aus]
Spring and Fall	Paul Kelly	11.2012	8[4]	-	Gawd Aggie GAWD 022S	[gold-Aus][produced by Paul Kelly, Dan Kelly, Greg "J" Walker]
Goin' Your Way	Neil Finn + Paul Kelly	11.2013	5[19]	-	EMI 3758245	[gold-Aus][produced by Pete Henderson]
The Merri Soul Sessions	Paul Kelly	12.2014	17[8]	-	Gawd Aggie GAWD 023	[gold-Aus][produced by Paul Kelly, Steven Schram]
Seven Sonnets And A Song	Paul Kelly	05.2016	9[4]	-	Cooking Vinyl GAWD 024C	[produced by Paul Kelly, Steven Schram, Dan Kelly, J Walker]
Death's Dateless Night	Paul Kelly & Charlie Owen	10.2016	16[3]	-	Cooking Vinyl 71129751552	[produced by J. Walker, Paul Kelly, Charlie Owen]
Life Is Fine	Paul Kelly	08.2017	1[1][25]	-	Cooking Vinyl GAWD 026LP	[gold-Aus]
Nature	Paul Kelly	10.2018	1[1][10]	40[1]	Cooking Vinyl 71129838681	[gold-Aus]
Songs From The South - 1985-2019 - Paul Kelly's Greatest Hits	Paul Kelly	12.2019	1[1][17]	-	Gawd Aggie GAWD 029LP	-
Songs From The South: Paul Kelly's Greatest Hits 1985-2019	Paul Kelly	05.2020	42[5]	-	Gawd Aggie	-
Please Leave Your Light On	Paul Kelly & Paul Grabowsky	08.2020	3[4]	-	Gawd Aggie GAWD 031S	-
Paul Kelly's Christmas Train	Paul Kelly	12.2021	2[9]	-	Gawd Aggie GAWD 035LP	[produced by Paul Kelly ]
Fever Longing Still	Paul Kelly	11.2024	3[1]	-	Cooking Vinyl GAWDLP 41	[produced by Paul Kelly, Steven Schram]

Ernie Sigley

Ernest William Sigley (ur. 2 września 1938r -zm.  15 sierpnia 2021r)  był zdobywcą australijskiej
nagrody Gold Logie, prezenterem telewizyjnym, komikiem, artystą rozrywkowym, prezenterem radiowym i piosenkarzem. Znany jako pionier radia i telewizji w Australii, często określano go mianem „małego australijskiego wojownika” z łobuzerskim poczuciem humoru. Sigley rozpoczął karierę w radiu, zanim został prezenterem programów telewizyjnych i był najbardziej znany ze swojego programu o tym samym tytule, „The Ernie Sigley Show” i „Saturday Night Live”, a także z oryginalnego prowadzenia teleturnieju „Koło Fortuny”.

 Po prowadzeniu talk-show ze swoją częstą współprowadzącą Denise Drysdale pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych powrócił do prowadzenia audycji radiowych, aż do przejścia na emeryturę w 2009 roku. 

 Sigley urodził się w Footscray w Melbourne, jako jedno z siedmiorga dzieci kotlarza.Po ukończeniu edukacji w Williamstown High School, jego kariera rozpoczęła się w 1952 roku jako operator gramofonu w porannym programie Danny'ego Webba w stacji radiowej 3DB. Telewizja rozpoczęła się w Australii w 1956 roku, a Sigley zadebiutował w telewizji w 1957 roku jako gospodarz programu Teenage Mailbag, później znanego jako The Teenage Show, w stacji HSV-7 sieci Seven Network. Wkrótce potem wyjechał do Londynu, gdzie zdobywał doświadczenie zawodowe w BBC. Jednak większy przełom nastąpił wraz z trzyletnim epizodem w Radio Luxembourg, gdzie występował pod pseudonimem „Ernie Williams”. 

Sigley jest pamiętany z jego współpracy z australijską trasą koncertową Beatlesów w Adelajdzie w 1964 roku. Podczas jednej z konferencji prasowych jego pytania o Beatlesów spotkały się z entuzjastyczną reakcją Johna Lennona, co doprowadziło do jednego z najbardziej pamiętnych wywiadów podczas trasy. W 1981 roku Sigley powrócił do 3DB, aby prowadzić program śniadaniowy.W 1982 roku przeszedł na poranną zmianę w News Talk 3UZ, stacji, w której prezentowano osobowości. W 1996 roku Sigley dołączył do 3AW, aby prowadzić program popołudniowy. Prowadził go przez 12 lat, aż do przejścia na emeryturę 7 listopada 2008 roku. Następcą Sigleya został Denis Walter. Następnie podjął pracę w stacji na pół etatu, gdzie partnerował Bruce'owi Mansfieldowi lub Philipowi Brady'emu, prowadząc program Nightline w piątkowe wieczory.

  Sigley był częścią oryginalnej obsady programu rozrywkowego Sunnyside Up. W latach 60-tych i na początku lat 70-tych prowadził w Adelaide program rozrywkowy Adelaide Tonight w NWS-9, emitowany w godzinach największej oglądalności. Od 1974 roku był gospodarzem ogólnokrajowego programu rozrywkowego The Ernie Sigley Show w stacji Nine Network, w którym występowały takie znane australijskie osobistości medialne, jak Denise Drysdale, Noni Hazlehurst, Pete Smith i Joy Westmore. Program został nagle zdjęty z anteny po wybuchu złości Sigleya, skierowanej pod adresem właściciela stacji Kerry'ego Packera i producenta Petera Faimana, kiedy stacja przerwała jego pierwszy program w 1976 roku, aby umożliwić transmisję rozdania nagród sportowych. Następnego dnia Packer poleciał do Melbourne i osobiście, ze skutkiem natychmiastowym, zwolnił Sigleya, zastępując go Donem Lane'em. Po zwolnieniu w 1976 roku Sigley przeniósł się do stacji ATV-0 i prowadził wieczorny program rozrywkowy Ernie, a następnie, w 1978 roku, The Penthouse, który stał się programem Saturday Night Live na HSV-7, gdzie współprowadził go z Mary Hardy. Sigley był pierwotnym gospodarzem australijskiej wersji popularnego teleturnieju Koło Fortuny w latach 1981–1984. W 1982 roku prowadził regionalny program rozrywkowy Six Tonight w stacji BTV-6 w Ballarat, a w 1987 roku dzienny talent show Pot Luck. 

Po przerwie w telewizji, Sigley powrócił w 1989 roku z Denise Drysdale, prowadząc poranny program In Melbourne Today w stacji GTV-9.Sigley wdał się w kłótnię z innym gwiazdorem telewizyjnym Donem Lane'em na after party Logies w 1988 roku, podczas której rzekomo wygłosił obraźliwe uwagi pod adresem partnera Lane'a.

 Śpiew Sigley zaczął śpiewać jako chłopiec w chórze w katedrze św. Pawła w Melbourne, a w latach 50-tych XX wieku regularnie występował w lokalnym ratuszu. W 1957 roku ukazał się jego pierwszy album „Love Is A Golden Ring”. W 1974 roku Sigley, wraz z Denise Drysdale, nagrał popularny duet „Hey Paula”, cover przeboju amerykańskiego duetu Paul & Paula, wydanego przez Festival Records i wyprodukowanego w Armstrong Studios w Melbourne. Płyta została wyprodukowana i zaaranżowana przez Briana Rangotta, a zaaranżowana przez Iana McKenziego i osiągnęła 2. miejsce na listach przebojów w Australii. Sigley regularnie występował w klubach w całej Australii, często ze swoją partnerką telewizyjną Denise Drysdale. 

Nagrody W 1975 roku Sigley zdobył nagrodę TV Week Gold Logie Award dla najpopularniejszej osobowości australijskiej telewizji. Wcześniej zdobył jedenaście lokalnych nagród Logie Award za swoją pracę w Adelajdzie. 

 Trzykrotnie żonaty i dwukrotnie rozwiedziony,  Sigley przez 47 lat pozostawał w związku małżeńskim z Glenys O'Brien, byłą osobowością telewizyjną.  Mieszkali przy Atkins Ave, Glen Iris na wschodnich przedmieściach Melbourne i mieli czworo dzieci.  Jego syn Matthew był klawiszowcem australijskich zespołów Earthmen, Fauves i Drop City.  Sigley był fanem z Western Bulldogs (dawniej Footscray Football Club) w Australian Football League.  Był również kibicem South Adelaide Football Club w South Australian National Football League. Sigley był kiedyś właścicielem hotelu Radio Springs w Lyonville w wiejskiej Victorii

  Rodzina Sigleya ogłosiła w październiku 2016 roku, że cierpi na chorobę Alzheimera.  Zmarł 15 sierpnia 2021 roku w wieku 82 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Love Is A Golden Ring/ It Happened Again	Ernie Sigley	06.1957	9[19]	-	W & G WG-SL 426	[written by Dehr, Miller, Gilkyson ]
Mary's Boy Child/This Pullover	Ernie Sigley	12.1961	57[5]	-	Pye PP-138	-
Think About Me/Mona Lisa	Ernie Sigley	11.1965	52[15]	-	RCA 101669	[written by Colin Kirby]
Hey! Girl/It's Almost Tomorrow	Ernie Sigley	02.1966	73[8]	-	RCA 101681	[written by Kerrie Neilson, John Crossing]
True Love/A Boy Without A Girl	Ernie Sigley	02.1967	75[5]	-	RCA 101747	[written by Frankie Davidson]
A Clown Am I/A Million Years Or So	Ernie Sigley	12.1967	85[5]	-	RCA 101809	[written by Winifred Atwell]
Give Me Love/A Little Thing Called Love	Ernie Sigley	12.1970	99[1]	-	RCA Victor 101907	[written by Mark Royal, Thorpe]
City Of The Angels/What A Beautiful World	Ernie Sigley	11.1971	69[6]	-	RCA Victor 101969	[written by Winsley, Baker][produced by Rocky Thomas, Ron Willis]
Hey Paula/Until The End Of Time	Ernie Sigley And Denise Drysdale	09.1974	2[25]	-	Festival K 5650	[written by Ray Hildebrand][produced by Brian Rangott]
Just Thank Me/When Morning Has Come	Ernie Sigley	10.1974	94[3]	-	Festival K 5341	[written by J. Stewart, D. Ashdown][produced by Richard Batchens]

Albums
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Ernie Sigley	Ernie Sigley	11.1971	30[11]	-	RCA SL 101964	-
...And Here's Ernie	Ernie Sigley	12.1974	44[12]	-	Festival L 35383	-

Joy Nichols

Joy Eileen Nichols (ur. 17 lutego 1925r - zm. 23 czerwca 1992r) była australijsko-brytyjską
komiczką, aktorką i piosenkarką, która pracowała również w Stanach Zjednoczonych. Najbardziej znana była jako jedna z gwiazd programu Take It From Here w radiu BBC. Biografia Nichols, urodzona w Sydney w Australii, początkowo tworzyła duet wokalno-taneczny ze swoim bratem George'em. Swój pierwszy występ radiowy miała w wieku siedmiu lat, występując w inscenizacji „Opowieści wigilijnej” Karola Dickensa. Oprócz pracy na scenie, występowała w programach Australijskiej Komisji Nadawczej (Australian Broadcasting Commission) i rozgłośniach komercyjnych: w tej ostatniej prowadziła program „The Youth Show” Lever Colgate. W swoim cotygodniowym, czterominutowym programie występowała zarówno w dramacie, jak i komedii. Miała również własny serial „Joy Nichols Presents”.  

W 1946 roku Nichols zagrała w australijskim filmie przygodowym „Smithy”. Nichols przeniosła się do Wielkiej Brytanii w 1946 roku, aby rozwijać karierę. Producent radiowy Charles Maxwell powierzył jej główną rolę w ostatnim sezonie programu „Navy Mixture”, emitowanego w 1947 roku dla BBC General Forces Programme, w którym zagrała u boku Jimmy'ego Edwardsa. Gościnne występy innego Australijczyka, Dicka Bentleya, doprowadziły do ​​połączenia Denisa Nordena, scenarzysty Bentleya, z Edwardsem i Frankiem Muirem, scenarzystą Nicholsa, w serialu „Take It From Here” (1948–1960), w którym wystąpili Edwards, Bentley i Nichols, obaj śpiewający i grający w komediach.

  W 1949 roku Nichols poślubiła Wally'ego Petersona, amerykańskiego artystę komediowego, który wówczas odbywał tournée z londyńską produkcją „Oklahoma!”. W listopadzie tego samego roku Nichols wystąpiła w Royal Command Variety Performance. W latach 1950 i 1951 brała udział w przedstawieniu „Take It From Us”, wystawianym w Londynie i Blackpool. Jednak w styczniu 1951 roku Nichols zaczęła narzekać na przepracowanie i wyraziła chęć powrotu do Australii. W następnym roku tymczasowo opuściła program Take It From Here, aby urodzić córkę, Robertę. W 1952 roku była gwiazdą w teatrach Moss Empire i wystąpiła w swoim drugim występie rozrywkowym Royal Command. Następnej wiosny reprezentowała Australię w programie telewizji BBC „Dominion's Salute”, będącym częścią hołdu koronacyjnego. 

Następnie opuściła Anglię, aby podjąć zobowiązania w Australii, gdzie emisja programu „Take it From Here” przyniosła jej sławę. W 1953 roku Nichols nagrała piosenkę „Little Red Monkey” Stephena Gale'a i Jacka Jordana z Jimmym Edwardsem i Dickiem Bentleyem. Piosenka ta była wielokrotnie grana w latach 50-tych i na początku 60-tych w programie BBC „Children's Favourites” na życzenie. Nichols ostatecznie zrezygnowała z roli w „Take it From Here” w 1953 roku, a w roli komediowej zastąpiła ją June Whitfield, a jako piosenkarka Alma Cogan, tuż przed pojawieniem się „The Glums”. Nichols wróciła z mężem do Stanów Zjednoczonych.

  Nichols wróciła do Londynu w 1955 roku, aby wystąpić w West Endzie w przedstawieniu „The Pajama Game”, u boku Edmunda Hockridge’a, Maxa Walla i Arthura Lowe’a w teatrze Coliseum. W 1957 roku wystąpiła w filmie Charliego Chaplina „A King in New York” jako wokalistka w klubie nocnym, śpiewając kompozycję Chaplina „Now That It’s Ended”. Wystąpiła w musicalu Fiorello!, którego premiera odbyła się w Nowym Jorku w listopadzie 1959 roku. W latach 50. i 60-tych XX wieku grała drugoplanowe role w wielu musicalach na Broadwayu, w tym w „Redhead” i „Darling of the Day”, ale nie udało jej się zdobyć głównych ról i ostatecznie odeszła z show-biznesu po nieudanej próbie wznowienia kariery w Anglii.  

Później pracowała jako sprzedawczyni w sklepie. Nichols i jej mąż rozwiedli się w połowie lat 70-tych., choć do końca życia Nichols pozostawali w dobrych stosunkach. Zmarła w Nowym Jorku 23 czerwca 1992 roku w wieku 67 lat. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Chin Up ! Cheerio ! Carry On !/Always In My Heart	Joy Nichols	07.1942	12[2]	-	Regal Zonophone G 24601	[written by Harburg, Lane]
When A Boy From Alabama Meets A Girl From Gundagai / He Wants To Be A Pilot	Joy Nichols	07.1942	5[3]	-	Regal Zonophone G 24600	[written by Jack O'Hagan]
A Strawberry Moon (In A Blueberry Sky)/Ah Tra La La La, Your Kiss	Joy Nichols And Benny Lee	02.1950	3[10]	-	Decca F.9105 [UK]	[written by Hilliard, Mysels]
The Little Red Monkey/Me An' Johnny	Joy Nichols, Dick Bentley And Jimmy Edwards	10.1953	7[8]	-	Parlophone R. 3684 [UK]	[written by Gale, Jordan]

Vines

Pamiętacie jeszcze tę bajeczkę o dwóch nastolatkach, którzy uwięzieni przy frytkownicach
konsumpcyjnego molocha marzyli o scenie i zaszczytach? Rzecz działa się w Sydney na początku lat dziewięćdziesiątych. Craig Nicholls i Patrick Matthews serwując hamburgery w McDonald's żywo dyskutowali o pewnej płycie z niemowlakiem na okładce. Czasem mówili o muzyce Nirvany, częściej o tym, że fajnie byłoby też tak grać (swoją drogą, to marzenie potraktowali chyba zbyt dosłownie...). I z tych młodzieńczych konwersacji wzięli się The Vines. 

Wtedy jeszcze bez nazwy, za to już z podziałem ról. Craig wykorzystał młodzieńczy magnetyzm serca, o jaki przyprawiał koleżanki, i został wokalistą oraz gitarzystą zespołu. Patrick chwycił się gitary basowej, a za perkusją zasiadł kumpel ze szkoły, Dave Olliffe. Zagrali kilka prób. A potem długo, długo nic. Co nie znaczy, że był to czas bezpowrotnie stracony. Na swoich osiemnastkach katowali nie tylko In Utero. Trochę się podksztalcili. Doszli Suede, Verve i... wyszperani na pólkach rodziców The Beatles. Szkoda, że jednym z postanowień urodzinowych już pełnoletnich bohaterów nie była pełna mobilizacja. Bo poza jednym (pierwszym) koncertem w październiku 1994 (jakie to typowe, grali na imprezie urodzinowej koleżanki) przez kolejne lata nie działo się nic.
 

I może skończyliby jako gwiazda lokalnych potańcówek (tak skończył tata Craiga i jego kapela The Vynes, zbieżność nazw nieprzypadkowa), gdyby nie genialny w swej prostocie pomysł, że po kilku latach oficjalnego nic nie robienia wypadałoby nagrać demo. Ot, tak dla higieny, bo tak to wygląda w gazetach. Najpierw koncerty dla pięciu osób (gdy supportowali lokalną gwiazdę Starky), potem przychodzi czas na nagranie trzech piosenek w obskurnym studiu. Później jest albo sława, albo wieczne zapomnienie. Im się udało. Płytka In The Jungle spodobała się lokalnym radiowcom. A także menażerom. Na kalendarzu widniała dwójka z trzema zerami, gdy kilku panów w garniturach stworzyło nieokrzesańcom cieplarniane warunki do pracy nad pierwszymi profesjonalnymi piosenkami. Udało się. Kolejne demo spodobało się na tyle, że rok 2000 skończyli z kon traktem w kieszeni. Ktoś, kto ich upolował, powinien dostać premię. Bo wykazał się genialną w swej prostocie logiką. Dlaczego australijskie nastolatki miały szukać idoli na innym kontynencie? Czemu ich chłopcy mieli wyładowywać się przy jakiś amerykańskich bzdurach? Tu na miejscu był perfekcyjny idol. Świetnie wyglądający (ta fryzura...) i jeszcze odpowiednio niegrzeczny (taki niedobry, że prawie rozwalił na scenie wypożyczoną gitarę, ale się opamiętał). I jeszcze te proste, melodyjne i odpowiednio rebelianckie piosenki. To nie mogło się nie udać. 

Magazyny muzyczne nieśmiało sugerowały, że przychodzi czas na prostotę absolutną i niczym nie poskromione uderzenia w instrumenty, jakby na przekór temu, co reprezentował sobą tak popularny wtedy nurt new acoustic - piękne melodie, pewną klasę wykonawcy, no i delikatność, a nie tak prosto w twarz. Ale to miało się ku końcowi. I jak się wkrótce miało okazać, trumnę mieli nieść między innymi chłopcy z The Vines.
 

Zanim stali się bohaterami nowej rockowej rewolucji, przemęczyli się trochę w Los Angeles pracując nad debiutancką płytą. Jeśli wielkie dzieła rodzą się z bólu... skończyła się kasa, tempa wydarzeń nie wytrzymał Olliffe... można się załamać. Trio stało się duetem, w obcym kraju, bez grosza przy duszy, w połowie roboty. Ale ten obcy kraj okazał się krainą dolarami płynącą. Zainteresowani materiałem szefowie amerykańskich wytwórni wyłożyli pieniądze na kontynuację nagrań. W ten sposób, ze współpracownikami Becka i Elvisa Coscello za perkusją, Craig i Patrick dokończyli dzieło. Korzystając z uprzejmości wielu osób, podczas pobytu w Stanach zarejestrowali swoją wersję I' m Only Sleeping The Beatles na potrzeby filmu I Am Sam. I tu kończy się epizod amerykański. Następnym razem wrócą jako zespół z czołówki listy "Billboardu".
 

Teraz Wielka Brytania. W listopadzie 2001 The Vines uderzyli po raz pierwszy. Nakładem XL Recordings ukazał się singel Factory. 3 listopada otrzymał zaszczytny tytuł singla tygodnia. "New Musical Express" napisał o piosence (albo o Craigu, tam wszystko jest możliwe) di-vine. Brak zarzutów o bluźnierstwo. Najbardziej kapryśny rynek zdobyli w dwa miesiące.
W poszukiwaniu utraconego perkusisty zamieścili desperackie ogłoszenie. Dobrze grający na koncertach. Coś jak Nirvana, The Kinks, Stone Roses. I już z Hamishem Rosserem oraz z "koncertowym" gitarzystą Ryanem Griffithsem, pojechali na australijskie tournee "u progu sławy". W marcu 2002 zjawili się w Wielkiej Brytanii. Występy miały świetną prasę. James Dean Bradfield powiedział krótko: Vines są absolutnie, k...., zjawiskowi, "New Musical Express" też nie zawiódł: Jeden z najlepszych debiutów w historii rocka. Wszystkie brytyjskie koncerty wyprzedali szybciej niż w godzinę. Australijska inwazja stała się faktem. W kwietniu poprzedzali na koncertach Doves, nagrali swój występ dla Top Of The Pops, a ich singel Highly Evolved ulokował się w pierwszej trzydziestce brytyjskiej listy. Wkrótce przed wydaniem bardzo oczekiwanej płyty "New Musical Express" umieścił ich na okładce, a "Q" poświęcił pierwszy artykuł. W Stanach byli gwiazdami studenckich rozgłośni. I pomyśleć, że biznes plan zakładał tylko zainfekowanie Australii...
 

Debiutancka płyta The Vines, Highly Evoled, ukazała się w Wielkiej Brytanii 8 lipca 2002, reszta świata musiała czekać jeszcze tydzień. W Anglii pobili ich tylko emeryci - Red Hot Chili Peppers i Oasis. W Ameryce dotarli do 11. miejsca (ale zagrali nie fair, bo sprzedawali płytę po zaniżonej cenie). Co dziwne, w ojczyźnie mieli "tylko" miejsce 5. Za to wszędzie świetne recenzje. Wyprzedane koncerty i w Stanach, i w Australii. Występy we wszystkich możliwych programach. Kolejna okładka w "New Musical Express" i artykuł, w którym większość ciała Craiga jest poddana drobiazgowej fotograficznej analizie z jednoznaczną konkluzją: "anatomia młodego boga". Zresztą Craig Nicholls to temat na osobne opowiadanie. O perfekcyjnych kościach policzkowych (to cytat, przysięgam), o fizjonomii przypominającej młodą Liz Hurley (to też), o bezbłędnej fryzurze. Ale też o zacięciu artystycznym (Craig odpowiada za okładki płyt), upodobaniach gastronomicznych (jada wyłącznie hamburgery) i słabości do marihuany (to podstawa jego egzystencji). A także o histerycznym charakterze i zmanierowanym wysnobowanym stylu życia. Po prostu gwiazda.
 

Trzeba oddać sprawiedliwość, że na wszystkie te zaszczyty sobie zasłużyli. Po części wybuchową, energetyczną, młodzieńczą, bezpretensjonalną, bardzo dobrą płytą. Po części jej intensywną, osiemnastomiesięczną, koncertową promocją. Resztę zrobili specjaliści. No bo która nie będzie wzdychać do niestabilnego emocjonalnie młodziaka, który na kilka godzin przed najważniejszym telewizyjnym występem w karierze (Tonight With Jay Leno) rozwala cały sprzęt i od producentów programu słyszy: Sorry. Thank you (co usłyszał od menażerów, nie wypada cytować). Albo do chłopaka, który przez dwie strony mazgai się, że narkotyki są be, on już to wie, a wszystkie dziewczyny chcą go tylko dla sławy, a nie dlatego, że jest, jaki jest. I że wcale mu się jego życie nie podoba i że chciałby wszystko zmienić.
 

Dobra, Craig, popłakałeś sobie, czas wziąć się za drugą płytę. Prosto z wyczerpującego rournee pojechali do Nowego Jorku, a stamtąd już w linii prostej do Bearsville Studios w Woodstock. Tam zaczęli ogrywać piosenki na drugą płytę. Nowe piosenki? Nieee, takie, co mają trzy lata na liczniku. Tak, na drugą płytę The Vines nie powstała ani jedna nowa kompozycja. Patrick Matthews: To nie tak, ze od 2001 nie napisaliśmy żadnego nowego utworu. To tamte zasługują na wydanie. Są wciąż świeże. Tylko słabe! Ale do tego dojdziemy. Na razie jesteśmy w studiach Woodstock. Zespół spędził tam trzy miesiące. Matthews: To wszystko mogło skończyć się źle. Przyszedł taki dzień, gdy chcieliśmy się pozabijać. Pogubiliśmy się trochę. Chyba nie było tak źle, skoro nagrali szesnaście piosenek i - w przeciwieństwie do debiutu - czasem mogli coś zasugerować Craigowi, a on pokornie akceptował. Ale o nowej płycie nie chce mówić. Więc Patrick: Mocne piosenki brzmią jeszcze potężniej, a te spokojne są dużo dojrzalsze. To album bardziej psychodeliczny niż debiut. Z którego dziś są chyba nieszczególnie zadowoleni. Craig: Chętnie nagrałbym go jeszcze raz. I wydał jako drugą płytę The Vines. Nie mogę słuchac swoich wokali. Ich poziom uderza w moją ambicje.
 

Trochę dziwne, że w temacie napisania nowych piosenek nie uniósł się honorem. Że nie jest dla niego obciachowe, że od dwóch lat nie napisał żadnego utworu, który byłby na tyle dobry, by pokazać go na płycie. O co więc kolesiowi chodzi? Chcemy się rozwijać. Nie po to, by sprzedawać więcej płyt, ale by czerpać z tego jak najwięcej satysfakcji. To dla mnie bardzo ważne. Może mają rację dziennikarze pisząc, że to najładniejsza i najbardziej schizofreniczna jednostka współczesnego rocka?
A także jeden z największych przegranych. Bo Winning Days (czyli druga płyta The Vines, która ujrzała światło dzienne w marcu 2004) dostaje od krytyki straszne bęcki. Kilka co smakowitszycl przykładów. Nie maja zbawić rocka, w porządku, ale czy grzechem jest wymagać choćby śladowego rozwoju? Albo: Muzyka bez osobowości. Lub: Big Mac w miejscu, gdzie album powinien mieć serce. 

A najlepszy i tak był "The Guardian": Syndrom najtrudniejszej trzeciej płyty dopadł ich o album wcześniej. I z recenzji jasno wynika. że się nie obronili. Że nie mają nic do przekazania (te Craig i jego teksty), że kopiują wszystkie patenty z debiutanckiej płyty (to Craig i jego kompozycje). Ze po zgonie nowej rockowej rewolucji trzeba już coś sobą reprezentować. I nawet jeśli The Vines wciąż są na okładkach, nawet jeśli wciąż dużo się o nich mówi, to dziś są to już wyłącznie opowieści o ekscesach, narkotykach, fryzurach i innych bzdurach. Bo na Winning Days najlepiej spuścić zasłonę litościwego milczenia.
 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Highly evolved/Sun child	Vines	04.2002	32[2]	-	Heavenly HVN 112	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Get free/Blues riff	Vines	06.2002	24[3]	-	Heavenly HVN 113	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Outtathaway /Ms. Jackson	Vines	10.2002	20[1]	-	Heavenly HVN 120	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Ride/Give up,give out,give in	Vines	03.2004	25[3]	-	Heavenly HVN 137	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Winning days/Landslide	Vines	06.2004	42[2]	-	Heavenly HVN 139	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Anysound	Vines	06.2006	63[1]	-	Heavenly HVN 160	[written by Craig Nicholls][produced by Wayne Connolly]
Dont Listen To The Radio	Vines	10.2006	66[1]	-	Heavenly HVN 162	[written by Craig Nicholls][produced by Wayne Connolly]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Highly evolved	Vines	07.2002	3[28]	11[25]	Heavenly HVNLP 36	[gold-US][gold-UK][produced by Rob Schnapf]
Winning days	Vines	04.2004	29[8]	23[6]	Heavenly HVNLP 48	[produced by Rob Schnapf]
Vision Valley	Vines	04.2006	71[1]	136[1]	Heavenly HVNLP 56	[produced by Wayne Connolly ,The Vines]

Tony Henry

W 1965 roku Tony Henry został zatrudniony jako urzędnik w firmie ubezpieczeniowej.
Odkrył, że nie lubi pracy biurowej, ale co ważniejsze, odkrył, że ma całkiem dobry głos. Znalazł menedżera i śpiewał na lokalnych potańcówkach, co zachęciło go do rzucenia pracy i zajęcia się nią na pełen etat. Wytwórnia płytowa W&G zaproponowała mu kontrakt i wydała kilka singli. W 1966 roku nagrał swój bestsellerowy singiel - cover utworu Buddy'ego Holly'ego „Heartbeat”. Wystąpił w programie telewizyjnym The Go!! Show. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Baby Blue / The Easy Way Out	Tony Henry With The Breakaways	11.1965	86[1]	-	W & G WG-S-2478	[written by Vincent, James]
Heartbeat/A One Sided Love Affair	Tony Henry With The Breakaways	01.1966	77[4]	-	W & G WG-S-2520	[written by Petty, Montgomery ]

Sonny Fodera

 Sonny Fodera to mieszkający w Londynie australijski DJ i producent muzyki house. Znany ze swoich
popowych, wokalnie nastawionych piosenek, Fodera wydał 5 albumów. Współpracował i remiksował z takimi artystami jak Calvin Harris, Glass Animals, MK, Green Velvet, Diplo, Sinéad Harnett i Ella Eyre. 

Fodera dorastał w Adelajdzie w Australii, gdzie w wieku kilkunastu lat zaczął tworzyć hiphopowe bity. W wieku 18 lat zainspirował się do tworzenia muzyki house po obejrzeniu występu amerykańskiego DJ-a Derricka Cartera w klubie nocnym. W wieku 23 lat rozpoczął trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.DJ Gene Farris poprosił Foderę o zremiksowanie jego utworu „Dance Warriors” dla wytwórni Green Velvet Cajual Records, która wydała dwa pierwsze albumy Fodery: Moving Forward w 2013 r. i After Parties & Aeroplanes w 2014 r. W 2013 r. magazyn MixMag umieścił Foderę na liście „Hot Six”

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
One Night	MK & Sonny Fodera feat. Raphaella	11.2019	51[14]	-	Columbia GBARL 1901144	[gold-UK][written by Marc Kinchen, Sonny Fodera, Raphaélla Mazaheri-Asadi][produced by MK ,Sonny Fodera]
Asking	Sonny Fodera / MK feat. Clementine Douglas	07.2023	7[47]	-	Solotoko US39N 2307761	[platinum-UK][written by Sonny Fodera, Marc Kinchen, Clementine Douglas][produced by Sonny Fodera ,Marc Kinchen]
Never Be Alone	Becky Hill / Sonny Fodera	02.2024	23[13]	-	Polydor GBUM 72205897	[silver-UK][written by Becky Hill, Sonny Fodera ,Karen Poole ,Daniel Thomas, Clare Dylan ,Lewis Nile May ,Mark Foster][produced by Sonny Fodera, Mark Ralph, Maur]
Mind Still	Sonny Fodera feat. Blythe	05.2024	68[9]	-	Solotoko US38Y 2406973	[silver-UK]
Somedays	Sonny Fodera / Jazzy / D.O.D	08.2024	5[55]	-	Solotoko US38Y 2414974	[platinum-UK][written by Sonny Fodera, Clementine Douglas, Yasmine Byrne, D.O.D.][produced by D.O.D. ,Sonny Fodera]
Tell Me	Sonny Fodera / Clementine Douglas	02.2025	23[23]	-	Solotoko US38Y 2434929	[written by Sonny Fodera, Clementine Douglas, Ruth-Anne Cunningham ,Stuart Crichton][produced by Sonny Fodera ,Clementine Douglas ,Stuart Chricton]
All This Time	Sonny Fodera / Jazzy	07.2025	51[11]	-	Solotoko US38Y 2554108	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wide Awake	Sonny Fodera	11.2021	47[1]	-	Solotoko 5060202595662	[produced by Sonny Fodera]

Jet [Aus]

 Grupa australijska. Powstała w 2002 w Melbourne. Ale jej źródeł szukać należy w amatorskiej formacji utworzonej w 1995 przez Nica Cestera (właśc. Nicholas John Cester; 6.07.1979, Dingley, Melbourne) -g, voc, posługującej się na przestrzeni lat różnymi nazwami, jak Duosonic, Mojo Filter i Hi Fidelity.

 

W jej składzie pojawiali się kolejno także inni późniejsi muzycy Jet, niemal na samym początku Cameron Muncey (8.02.1980) - voc, g, kumpel Nica z St. Bede's Catholic School, jak on zafascynowany muzyką The Beatles, The Kinks, The Rolling Stones i The Who, a z bardziej współczesnych Oasis, następnie zaś brat lidera, Chris Cester - dr, voc. Skład Jet ustalił się w październiku 2002, gdy Douga Armstronga - b zastąpił Mark Wilson (6.08. 1979) - b, k, hca. Formacja od kilku miesięcy posługiwała się już wówczas nazwą Jet (sięgnęła po tytuł piosenki Paula McCartneya i jego zespołu Wings).
 

Zaczynała od grania w pubach, dopiero gdy jej menażerem został Dave Powell z zespołu Valve, przeniosła się do większych sal, jak Espy (trudom kariery z tego okresu poświęciła później Radio Song). W listopadzie 2002 nagrała własnym kosztem i wydała w utworzonej w tym celu firmie Rubber Records płytę "Dirty Sweet" (tytuł pochodził z tekstu Get On T. Rex) z czterema utworami, m.in. Take It Or Leave It, Cold Hard Bitch i Rollover D.. Niewielki, liczący tysiąc egzemplarzy nakład rozszedł się tak szbko, że trzeba było dotłoczyć drugi, a formacją zainteresowały się, zwłaszcza na fali sukcesu Australijczyków z The Vines, wielkie wytwórnie, i niebawem podpisała umowy z EMI Music Australia, a także, z myślą o podboju rynku światowego, z Elektrą.
 

Na początku 2003 miała rozpocząć pracę nad debiutanckim albumem, ale musiała przełożyć sesję, aby zagrać na australijskiej trasie The Rolling Stones. Tymczasem, w maju 2003, ukazało się więc jedynie wznowienie "Dirty Sweet". A dopiero we wrześniu trafiła na rynek płyta "Get Born" (tytuł pochodził z tekstu Subterranean Homesick Blues Boba Dylana), zrealizowana w Stanach, w Sunset Sound Studios w Los Angeles w Kalifornii, z Dave'em Sardym, współtwórcą sukcesów Marilyn Mansona i The Dandy Warhols, jako producentem oraz przy pomocy znakomitych muzyków: Billy'ego Prestona - k, dawnego współpracownika The Beatles, Rogera Josepha Manninga Jra - k, byłego muzyka Jellyfish, i Andre Warhusta - g, członka Manic Suede. 

Promowana na trasie dookoła świata (m.in. wspólne koncerty w Stanach z The Vines i The Living End), rozeszła się w milionie egzemplarzy, a wszystkie towarzyszące jej single okazały się mniejszymi i większymi przebojami od Australii po Europę i Amerykę; były to: Are You Gonna Be My Girl?/Hey Kids/ That's Alright Mama (wczesny przebój Elvisa Presleya w wersji na żywo) z sierpnia 2003 i Rollover D.J./Sgt. Major/You Don't Look The Same (wersja demo) z listopada tego roku oraz Look What You've Done/Bruises z marca 2004, Are You Gonna Be My Girl?/Cigarettes And Cola z maja i Cold Hard Bitch/Move On (wersja koncertowa z udziałem The Stands) z września tego roku. 

Światowy sukces zapewniły grupie ujmujące młodzieńczą werwą i zadziornością piosenki przesycone duchem muzyki lat sześćdziesiątych, od angielskiego beatu spod znaku The Beatles, The Kinks, The Rolling Stones, The Who i The Troggs (np. Look What You've Done, Last Chance, Get What You Need, Cold Hard Bitch, Lazy Gun) po amerykańskie granie garażowe w wydaniu The Seeds czy The Stooges Iggy'ego Popa (np. Are You Gonna Be My Girl?, Rollover D.J., Take It Or Leave It).
 

Na płycie nie brakowało też jednak chwil wyciszenia i zadumy, jak w balladzie Timothy, dedykowanej przez Munceya zmarłemu przed laty bratu. W czerwcu 2004 premierowy utwór Jet, Hold On, ozdobił filmowy album "Music From And Inspired By Spider Man 2" (Columbia - Sony Musie Soundtrax, 2004).
 

We wrześniu 2006 ukazał się singel z piosenką Put Your Money Where Your Mouth Is w stylu Curtisa Mayfielda (na stronie B utwór Snap Your Fingers), a miesiąc później długo oczekiwany drugi album Jet - "Shine On", nagrany na Barbados, w Los Angeles i Massachusetts, znowu wyprodukowany przez Sardy'ego, ostrzejszy niż debiut, ujawniający oprócz dawnych inspiracji wpływ zespołów hardrockowych, jak Led Zeppelin, Deep Purple i AC/DC, np. Holiday, Rip It Up i Stand Up, choć nie pozbawiony subtelniejszego, balladowego grania, np. Bring It On Back, Shine On, King's Horses i Eleanor. 3 lipca 2007 grupa wystąpiła u boku Red Hot Chili Peppers w Chorzowie.
 

Nic Cester udzielał się też w supergrupie The Wrights (m.in. Chris Chenes z The Living End), która nazwą oddała hołd Steviemu Wrightowi, legendarnemou wokaliście Easybeats; nagrał z nią singel ze starym przebojem Wrighta w trzech częściach: Evie Part 1 (Let Your Hair Hang Down)/Evie Part 2 (Evie)/Evie Part 3 (I'm Losing You) (Flash-point Pty, 2005).

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dirty sweet EP.	Jet	05.2003	131[1]	-	Elektra 7559-62886-1	-
Are You Gonna Be My Girl	Jet	09.2003	23[14]	29[25]	Elektra PRCD 1956	[gold][written by C. Muncey,N Cester][produced by Dave Sardy]
Rollover DJ	Jet	11.2003	34[6]	-	Elektra 67488-0 [Aus]	[written by Nick Cester ][produced by Dave Sardy]
Look What You've Done	Jet	03.2004	28[5]	37[20]	Elektra E7527CD [UK]	[gold][written by Nick Cester ][produced by Dave Sardy]
Cold Hard Bitch	Jet	04.2004	34[3]	55[20]	EastWest E 7607 [UK]	[written by Chris Cester/Nick Cester/Cameron Muncey ][produced by Dave Sardy]
Get Me Outta Here	Jet	01.2005	37[2]	-	Elektra 7559-67625-7 [UK]	[written by Nick Cester/Cameron Muncey ][produced by Dave Sardy]
Put Your Money Where Your Mouth Is	Jet	09.2006	23[6]	109[4]	Atlantic AT 0258 [UK]	[written by Nick Cester/Cameron Muncey ][produced by Dave Sardy]
Bring It On Back	Jet	12.2006	51[3]	-	Atlantic AT 0263	[written by N. Cester][produced by Dave Sardy]
Shine on	Jet	03.2007	114[1]	-	Atlantic AT 0270	[written by N. Cester]
She's a genius	Jet	09.2009	124[1]	-	Five Seven Music FSM726	[written by C. Cester][produced by Chris "Frenchie" Smith, Jet]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Get Born	Jet	10.2003	14[87]	26[85]	Elektra 62 892	[platinum][platinum-UK][produced by Dave Sardy]
Shine On	Jet	10.2006	13[8]	16[5]	Atlantic 74824	[gold-UK][produced by Dave Sardy]
Shaka rock	Jet	09.2009	53[2]	31[2]	Real Horrorshow Records 846070072222	[produced by Jet/Chris Smith ]

Fanny Adams

Fanny Adams, grupa australijsko-brytyjska. Powstała w czerwcu 1970 w Londynie, utworzona przez muzyków australijskich. W grudniu tego roku przeniosła się do Sydney, gdzie miesiąc później się rozsypała. Założył ją Vince Melouney (właśc. Vince Maloney; 18.08.1945r, Sydney) - g, znany z zespołów The Vibratones i Billy Thorpe And The Aztecs, własnych Vince And Tony's Two i Vince Maloney's Sect, a przede wszystkim z The Bee Gees. Składu dopełnili: Doug Parkinson - voc, g, charyzmatyczny wokalista bluesrockowy, wywodzący się z takich formacji, jak The A Sound, The Questions i Doug Parkinson In Focus (nagrał z nią udany psychodeliczny album „Doug Parkinson In Focus", Columbia, 1969), Teddy Toi -b, wcześniej związany kolejno z Max Merritt And The Meteors, Billy Thorpe And The Aztecs i Little Sammy And The In People, oraz Johnny Dick - dr, mający za sobą współpracę z Max Merritt And The Meteors, Billy Thorpe And The Aztecs i Doug Parkinson In Focus.

 

Melouney wykorzystał swoją pozycję byłego członka The Bee Gees i bez trudu namówił szefów wylwórni MCA, by podpisali kontrakt z jego nową grupą. Formacja już jesienią 1970r nagrała w Londynie - obowiązków producenta podjął się sam Melouney - płylę zatytułowaną po prostu „Fanny Adams", wydaną w czerwcu następnego roku wraz z singlem (Got To Get A Message To You/They're Ali Losers Honey. Przedstawiła repertuar wywiedziony z bluesa, momentami cudownie liryczny, ale zazwyczaj porywający heavyrockową mocą, porównywany do dokonań Cream i Led Zeppelin; takie utwory, jak Ain't No Loving Left, Mid-Moming Madness, Yesterday Was Today oraz rozimprowizowany, rozciągnięty w czasie do blisko dziesięciu minut Sitting On Top Of The Room, zamierzała wzorem Led Zeppelin promować dzieło przede wszystkim w Stanach. 

Tymczasem jednak, w grudniu 1970, wyjechała do Australii, aby tam zebrać siły przed planowanym podbojem świata. Niestety, jej zamiary pokrzyżował pożar w Ceasar's Pałace w Sydney, który pochłonął wszystkie instrumenty i sprzęt nagłaśniający. W tej sytuacji Parkinson zdecydował się odejść, co było równoznaczne z rozwiązaniem Fanny Adams. Wydana kilka miesięcy później płyta „Fanny Adams" mimo świetnych recenzji, np. w amerykańskim tygodniku „Cash Box", nie odniosła większego sukcesu, ale po latach stała się jednym z kultowych dzieł rocka początku lat siedemdziesiątych.
 

Parkinson po rozstaniu z Fanny Adams reaktywował zespół Doug Parkinson In Focus, później kierował kolejno grupami The Doug Parkinson Band, Doug Parkinson's LifeOrganisalion i Southern Star Band (wielki przebój I'll Be There z identycznie zatytułowanej płyty, wydanej w 1979 przez Festival), działał też jako solista, a na jego indywidualny dorobek złożyły się albumy „No Regrets" (Polydor, 1973), „Heartbeat To Heartbeat" (CBS, 1983; m.in. przebój The Sun Ain't Gonna Shine Anymore), „Reflections" (Hammard, 1986) oraz składanka „In And Out Of Focus 1966-1975" (Raven, 1997).

 Z powodzeniem występował w australijskich inscenizacjach popularnych rock oper i musicali, jak Tommy według The Who (1973), Sgt. Pepper's lonely Hearts Club Band według The Beatles (1976), Jesus Christ Superstar Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice'a (1983; rola: Judasz), The Hunting Of The Snark według Wyprawy na żmirłacza Lewisa Carrolla (1994) oraz Grease Warrena Caseya i Jima  Jacobsa (1998). Zagrał małe role w kilku filmach, m.in. w Blame It On Barumba (1975) oraz w serialu The Young Doctors (1980), a także współtworzył muzykę m.in. do Wind Warriors (1987). Skomponował hymn dla reprezentacji Australii w rugby na mistrzostwa świata w Republice Południowej Afryki w 1995. 

Melouney kontynuował karierę w takich formacjach, jak The Cleves, Flite, McAskill, Levi Smith's Clefs, Hot Rocks, The Jeff St. John Band, John Paul Young And The All Stars i Rockwell T. James And The Rhythm Aces. Toi i Dick nadal grali razem, m.in. w The Wild Cherries i znowu w Billy Thorpe And The Aztecs, a sam Dick pojawił się m.in. w zespołach Duck & John Paul Young And The All Stars.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Got To Get A Message To You/They're All Losers, Honey	Fanny Adams	.1971	-	-	MCA MCA 1184	[written by Parkinson, Dick, Toi, Melouney]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fanny Adams	Fanny Adams	.1971	-	-	Kapp - 3644	[produced by Vincent Melouney]