Z archiwum...rocka : grunge

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą grunge. Pokaż wszystkie posty

niedziela, 29 grudnia 2024

Temple of the Dog

Temple of the Dog - jednorazowy projekt muzyczny muzyków z Seattle, którego rezultatem było nagranie płyty pod tym samym tytułem.

Ta grunge’owa supergrupa muzyczna powstała w 1990, z inicjatywy Chrisa Cornella - wokalisty Soundgarden, oraz muzyków zespołu Pearl Jam. Materiał jaki stworzono był swego rodzaju terapią po śmierci przyjaciela muzyków, wokalisty zespołu Mother Love Bone - Andy’ego Wooda. Nazwa grupy nawiązuje do fragmentu tekstu utworu Mother Love Bone, pt. Man of Golden Words.

Album nagrywany był w listopadzie i grudniu 1990 roku. Wydany został 16 kwietnia 1991 roku przez wytwórnię A&M Records i zawiera dziesięć piosenek, upamiętniających pamięć zmarłego Andy’ego Wooda, wokalistę zespołu Mother Love Bone. Utwór Hunger strike był promowany teledyskiem.

Andy Wood był jednym z głównych muzyków sceny rockowej Seattle. Był uzależniony od narkotyków i znaleziono go w stanie śpiączki po przedawkowaniu heroiny na dwa tygodnie przed ukazaniem się debiutanckiego albumu zespołu Mother Love Bone, Apple. Zmarł nie odzyskawszy przytomności 19 marca 1990 roku. Jego śmierć była ogromnym ciosem nie tylko dla kolegów z zespołu, ale dla wszystkich jego przyjaciół. Chris Cornell, który mieszkał w tym czasie z Andym, napisał, dla rozładowania smutku po stracie przyjaciela, utwory Reach Down i Say Hello 2 Heaven. Poprosił Stone’a Gossarda i Jeffa Amenta o współpracę przy nagraniu. Tak narodził się pomysł sesji nagraniowej.

Wkrótce do muzyków dołączyli Matt Cameron (wówczas również muzyk Soundgarden) oraz Mike McCready. W czasie nagrań okazało się, że to nie tylko spotkania przyjaciół. Stworzono materiał nie pasujący ani do ówczesnego muzycznego oblicza Soundgarden ani do rodzącego się Pearl Jam. Na sesje nagraniowe trafił także Eddie Vedder, który przeniósł się do Seattle z San Diego aby dołączyć do muzyków Mother Love Bone.

Sesje nagraniowe odbyły się od listopada 1990 do grudnia 1990 w London Bridge Studio w Seattle. Cały album został nagrany w zaledwie 15 dni. Poza dwoma utworami, które zostały napisane jako komentarz do śmierci Wooda, pozostałe zostały stworzone przez Cornella podczas trasy koncertowej jeszcze przed tym wydarzeniem lub zostały ponownie opracowane przez Gossarda i Amenta na podstawie ich istniejących dem.Nagrany materiał miał charakter powolny i melodyjny, bardzo odmienny w warstwie muzycznej od agresywnej muzyki rockowej, jaką Cornell tworzył wcześniej z zespołem Soundgarden. Wszystkie teksty zostały napisane przez Cornella. Praca nad albumem stanowiła pierwsze doświadczenie McCready’ego i Veddera jeśli chodzi o proces nagrywania materiału muzycznego.

Płyta została wydana w kwietniu 1991 i nigdy nie miała zbyt wielkiej sprzedaży (dopiero później na fali popularności Pearl Jam i Soundgarden). Temple of the Dog miał (zgodnie ze wspomnieniami Matta Camerona) jeden oficjalny występ w „Off Ramp Café” 13 listopada 1990 roku. Zanotowano jeszcze dwa, oba nie były oficjalnymi, zapowiadanymi koncertami i wynikały tylko ze spotkania muzyków: w październiku 1991 w czasie występów w „Foundations Forum” i w czasie ostatniego koncertu trasy Lollapalooza w 1992.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hunger Strike	Temple of the Dog	10.1992	51[2]	-	A&M AM 0091	[written by Chris Cornell][produced by Rick Parashar, Temple of the Dog]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Temple of the Dog	Temple of the Dog	06.1992	-	5[47]	A&M 5350	[platinum-US][silver-UK][produced by Rick Parashar, Temple of the Dog]

czwartek, 19 września 2024

Hole

Grupa amerykańska. Powstała w 1990 w San Francisco w Kalifornii. Pierwszy skład: Courtney Love (1966, San Francisco) - voc, g, Eric Erlandson - g, Jill Emery - b, Caroline Rue - dr. W 1992 Emery i Rue odeszły. Zastąpiły je Leslie Hardy-b i Patty Schemel - dr. W 1993 miejsce Hardy zajęła Kristen Pfaff-b, a zamiast Schemel przyjęto Patty Kristen - dr.

Grupę założyła Love. Jeden z kolejnych partnerów życiowych jej matki. Hank Harrison, pracował w ekipie technicznej The Grateful Dead, napisał nawet książkę o tym zespole, którą dedykował Courtney. Już jako dziecko nasiąknęła rockową atmosferą (w wieku trzech lat była na festiwalu Woodstock). Jako nastolatka zetknęła się z narkotykami. Aresztowana za kradzież koszulki z podobiznami muzyków Kiss przebywała w domu poprawczym. Po latach tułaczego życia u boku matki - kolejno mieszkała w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii i Nowej Zelandii - uciekła z domu. Trafiła do Japonii, gdzie zarabiała na życie tańcząc rozebrana do połowy w barach. W 1982 znalazła się w Liverpoolu - była muzą Juliana Cope'a, lidera zespołu The Teardrop Explodes, m.in. zainspirowała jego piękną piosenkę When I Dream. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych pracowała w Portland w Oregonie jako striptizerka. Na krótko pojawiła się w zespole FAITH NO MORE.

W 1984 założyła w San Francisco razem z Kat Bjelland (później w BABES IN TOYLAND) i Jennifer Finch (później w L7) grupę Sugar Baby Doll, zwaną też Sugar Chili Dog bądź Sugar Bunny Farm. Poznała reżysera Alexa Coxa i wystąpiła w jego filmach Sid And Nancy (1986) oraz Straight To Hell (1987). W 1987 znalazła się w Minneapolis w Minnesocie i pomogła Kat Bjelland utworzyć grupę Babes In Toyland, ale po kilku tygodniach została z niej wyrzucona (później dedykowała Bjelland sarkastyczny utwór Good Sister/Bad Sister . Raz jeszcze była striptizerką - na Alasce. Wróciła do zawodu aktorki - zagrała Jean Harlow w nowojorskiej inscenizacji sztuki The Beard Michaela McClure'a. W 1990 była znowu w San Francisco. Zafascynowana takimi zespołami, jak Sonic Youth, Big Black, MUDHONEY, Frightwig czy The Leaving Trains (poślubiła jego gitarzystę-Jamesa Morelanda, ale małżeństwo nie przetrwało nawet kilku miesięcy), postanowiła założyć grupę grającą podobną muzykę. Ogłosiła w piśmie "Recycler", że szuka współpracowników, i niebawem stanęła na czele Hole.

Twierdziła, że nazwę formacji wymyśliła pod wrażeniem sztuki Medea Eurypidesa. Grupa zadebiutowała już w 1990 singlem z utworami Retard Girl, Phone Bil Song i Johnnie's In The Bathroom, wydanym przez maleńką firmę Sympathy For The Record Industry. Następną małą płytę, Dicknail/B urn-black, nagrała w 1991 dla słynnej niezależnej wytwórni z Seattle - Sub Pop. Na nieco dłużej związała się z firmą City Slang i dla niej zrealizowała przy pomocy Dona Fleminga z The Velvet Monkeys i Kim Gordon z Sonic Youth jako producentów album Pretty on the inside. Zapewnił on jej tytuł jednej z najlepszych kobiecych grup rockowych początku lat dziewięćdziesiątych obok Babes In Toyland, L7, Dickless czy Bikini Kill - podobały się zwłaszcza hardcore'owe hymny Teenage Whore i Baby doll z przejmującymi, autobiograficznymi tekstami napisanymi przez Love. Uwagę zwracały też utwory Pretty On The Inside (poprzedzony fragmentem ballady Cinnamon Girl Ńeila Younga), Good Sister/Bad Sister i Mrs. Jones.

Grupą zainteresowała się Madonna - chciała ją zatrudnić we własnej agencji Maverick Entertainment, ale spotkała się z odmową. W 1992 w działalności formacji nastąpiła przerwa, ponieważ Love poślubiła Kurta Cobaina i urodziła mu córeczkę. Burzliwy związek z liderem zespołu NIRVANA uczynił z liderki Hole osobę bardzo popularną i sprawił, że o kontrakt z grupą zaczęły zabiegać takie firmy, jak Def American, Virgin i DGC.

Formacja podpisała umowę z DGC (tylko na Stany Zjednoczone - w Europie pozostała związana z City Slang). Otrzymała milion dolarów zaliczki - więcej niż Nirvana. Pożegnała się ze City Slang w kwietniu 1993 singlem z trzema utworami w stylu Nirvany, jak Beautiful Son, wyznanie miłosne Love do męża, czy Twenty Years In The Dakota, jej hołd dla Yoko Ono - duchowej przewodniczki. We wrześniu 1993 formacja przystąpiła w Atlancie do pracy nad kolejnym albumem. Chciała zaangażować producenta Nirvany, Butcha Viga, ale nie wyraził zgody, zatrudniła więc Seana Slade'a i Paula O. Kolderiego, współpracowników BUFFALO TOM, RADIOHEAD i The LEMON HEADS. Album Live through this trafił na rynek w marcu 1994.

Zaproponowała repertuar mający mniej wspólnego z hardcore'em a więcej z konwencjonalnym rockiem, staranniej skomponowany niż poprzednio, bogatszy melodycznie, bardziej przebojowy, np. utwory Miss World, wydany też na singlu, oraz Doll Parts, Pee Girl, Violet czy nasycony atmosferą Wschodu Old Age. Teksty wyrażały nienawiść do wścibskich dziennikarzy (Asking For It) i do oportunistycznych, zdaniem Love, konkurencyjnych kobiecych zespołów rockowych (0lympia, Rock Star). Formacja przedstawiła też przeróbkę kompozycji Creadit In The Straight World zespołu Young Marble Giants.

Dorobek Hole uzupełnia m.in. nagranie Over The Edge na składance "Slanged" (City Slang, 1992). W 1993 Love pogodziła się z Bjelland i razem jako Baby Lemonade nagrały kilka utworów, m.in. Babies i Annę Boleyn, nie doszły jednak do porozumienia w sprawie ich wydania na singlu przez firmę Wiiija.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Beautiful son /Old age	Hole	04.1993	54[1]	-	City Slang EFA 0491603	[written by Courtney Love,Eric Erlandson,Patty Schemel][produced by Jack Endino]
Miss World/Rock star	Hole	04.1994	64[1]	-	City Slang EFA 049362	[written by Courtney Love,Eric Erlandson][produced by Paul Q. Kolderie,Sean Slade]
Doll parts/Plump [live] side B in USA:The void	Hole	04.1995	16[3]	58[12]	Geffen GFS 91	[written by Courtney Love][produced by Paul Q. Kolderie,Sean Slade]
Violet /Old age	Hole	07.1995	17[2]	-	Geffen GFS 94	[written by Courtney Love,Eric Erlandson][produced by Paul Q. Kolderie,Sean Slade]
Celebrity skin/Best sunday dress	Hole	09.1998	19[4]	85[9]	Geffen GFSTD 22345	[written by Courtney Love, Billy Corgan, Eric Erlandson][produced by Michael Beinhorn]
Malibu /Drag	Hole	01.1999	22[2]	81[3]	Geffen GFS 22 369	[written by Courtney Love, Billy Corgan, Eric Erlandson][produced by Michael Beinhorn,Eric Erlandson]
Awful /Violet [live]	Hole	07.1999	42[2]	-	Interscope INTS7 97098	[written by Hole][produced by Michael Beinhorn]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pretty on the inside	Hole	10.1991	59[1]	-	City Slang EFA 04071	[produced by Kim Gordon,Don Fleming]
Live through this	Hole	04.1994	13[17]	52[68]	City Slang EFA 049352	[platinum-US][gold-UK][produced by Paul Q. Kolderie,Sean Slade]
Ask for it EP.	Hole	10.1995	-	172[2]	Caroline 1470	[produced by Mike Robinson]
My Body, the Hand Grenade	Hole	10.1997	82[1]	-	City Slang EFA 049952	[produced by Eric Erlandson]
Celebrity skin	Hole	09.1998	11[10]	9[41]	Geffen GEF 25 164	[platinum-US][gold-UK][produced by Michael Beinhorn]
Nobody's Daughter	Hole	05.2010	46[1]	15[3]	Mercury 2737043	[produced by Michael Beinhorn, Micko Larkin, Linda Perry]

czwartek, 8 lutego 2024

Jerry Cantrell

Jerry Cantrell, właściwie Jerry Fulton Cantrell Jr. (ur. 18 marca 1966 roku w Tacoma w stanie Waszyngton w USA) - amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor oraz autor tekstów. Znany przede wszystkim z grupy Alice in Chains, której jest współzałożycielem.

W pierwszej połowie lat 90-dziesiątych, wraz z wokalistą Layne Staley'em znany był z odrębnego stylu wokalnego, który często zawierał zharmonizowane linie wokalne obu muzyków. W drugiej połowie lat 90-dziesiątych rozpoczął karierę solową. Wydał trzy albumy "Boggy Depot" (1998), "Degradation Trip" (2002) oraz "Degradation Trip Vol. 1 & 2" (2002).

W roku 2005 reaktywował grupę Alice in Chains. Poza występami w zespole, często udziela się w innych projektach muzycznych. Na swoim koncie ma współpracę z takimi wykonawcami jak Ozzy Osbourne, Metallica, Danzig, Cardboard Vampyres czy Metal Church.
W roku 2007, jego solo gitarowe z utworu "Man in the Box" (1990) zostało zamieszczone na 77 pozycji w zestawieniu "100 Greatest Guitar Solos", opublikowanym przez magazyn muzyczny Guitar World. W 2006 roku magazyn Metal Hammer nagrodził go tytułem "Riff Lord".

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Boggy Depot	Jerry Cantrell	04.1995	136[1]	28[14]	Columbia 68 147	[produced by Jerry Cantrell, Toby Wright]
Degradation Trip	Jerry Cantrell	07.2002	119[1]	33[5]	Roadrunner 618451	[produced by Jerry Cantrell & Jeff Tomei]

wtorek, 20 grudnia 2016

Mark Lanegan

Mark Lanegan urodził się 25 listopada 1964 roku w Ellensburgu w amerykańskim stanie Washington. Pochodził z dysfunkcjonalnej rodziny, a w wieku został aresztowany za przestępstwa związane z narkotykami.

W 1984 roku założył zespół Screaming Trees, który był ważnym głosem sceny grunge początku lat 90-tych. Screaming Trees nagrali szereg albumów, z których przełomowy był "Sweet Oblivion" z 1992 roku. Choć uznawani byli za jeden z najważniejszych zespołów z Seattle, to nie powtórzyli komercyjnego sukcesu takich gwiazd grunge'u jak: Nirvana, Alice in Chains czy Soundgarden.

W 1996 roku zespół Screaming Females zawiesił działalność. Równolegle Lanegan rozwijał solową karierę. Na pierwszym własnym wydawnictwie wspierał go wokalnie Kurt Cobain. Wielu znanych muzyków współpracowało z Laneganem przy albumie "Bubblegum" w 2004 roku. Na płycie usłyszymy m.in.: PJ Harvey, Josha Homme i Nicka Olivieri z Queens of The Stone Age czy Grega Dulli z The Afghan Whigs.

W latach 2000-2005 Mark Lanegan związany był z zespołem Queens of the Stone Age, z którym nagrał trzy albumy. To ważny czas dla muzyka: pierwsza płyta Queens, na której zagrał, to "Rated R" - album odniósł szeroki sukces komercyjny, odbił się też szerokim echem wśród krytyków. Sam muzyk twierdzi, że granie z Queens of the Stone Age to praca z przyjaciółmi. Wystąpił gościnnie na ostatnim longplay'u grupy, albumie "...Like Clockwork". Płyta była numerem jeden na liście Billboard i zyskała nominacje do nagrody Grammy.

Lanegan występował także w zespole The Gutter Twins, który założył z Gregiem Dulli. Nagrywał z The Twilight Singers oraz UNKLE.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hit The City	Mark Lanegan	11.2004	76[2]	-	Beggars Banquet BBQ381CD	[written by Mark Lanegan][produced by Alain Johannes]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Scraps at Midnight	Mark Lanegan	07.1998	191[1]	-	Beggars Banquet BBQ 204	[produced by Mike Johnson & Mark Lanegan]
Bubblegum	Mark Lanegan	08.2004	43[4]	-	Beggars Banquet BBQ 237	[produced by Mark Lanegan, Chris Goss, Alain Johannes]
Blues Funeral	Mark Lanegan	02.2012	21[3]	-	4AD EAD 320	[produced by Alain Johannes]
Imitations	Mark Lanegan	09.2013	62[1]	-	Heavenly HVNLP 101CD	[produced by Martin Feveyear]
Phantom Radio	Mark Lanegan Band	10.2014	22[2]	-	Heavenly HVNLP 106CD	[produced by Alain Johannes]

wtorek, 6 grudnia 2016

Nirvana

Korzenie nieistniejącej od prawie 15 lat kultowej amerykańskiej formacji Nirvana sięgają roku 1983. Wtedy w położonym w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych miasteczku Aberdeen, z pomocą basisty grupy The Melvins Buzza Osbourne'a poznali się dwaj przyszli założyciele zespołu Nirvana.

16-letni wówczas Kurt Cobain i o dwa lata starszy Krist Novoselic. Dzielone przez nich zauroczenie amerykańskim punk rockiem zaowocował powstaniem w 1985 roku duetu Sellout, który przetrwał zaledwie kilka miesięcy. Kolejne projekty z najróżniejszymi perkusistami w składzie funkcjonowały do początku roku 1988, kiedy z Chadem Channingiem jako bębniarzem uformowała się Nirvana.

Pierwszym wydawnictwem zespołu był siedmiocalowy singiel zawierający utwory "Love Buzz" i "Big Cheese", który ukazał się nakładem wytwórni Sub Pop w roku 1988 roku. Ten sam label w czerwcu następnego roku wydał długogrający debiut Amerykanów "Bleach". Płyta, którą wyprodukował odpowiedzialny za pierwsze dema grup Jack Endino brzmiała jak próba połączenia tradycji rocka z surowym garażowym punk rockiem reprezentowanym wtedy przez takie grupy jak Mudhoney czy Pixies. I to właśnie ci drudzy dla Nirvany wydają się być największą inspiracją.

- Pamiętam jak Nirvana cały czas wypatrywała tej nazwy - powiedział w rozmowie z VH1 Thurston Moore, lider grupy Sonic Youth, z którą Nirvana odbyła w 1990 roku wspólną trasę. - Mówiłem wtedy do nich "żartujecie sobie?". Ale oni tak na poważnie, bo kupowali bootlegi Pixies w trakcie trasy.

W trakcie nagrywania "Bleach" do zespołu dołączył drugi gitarzysta - Jason Everman, który był szkolnym znajomym Channinga. I choć nie zagrał on w żadnym utworze, który trafił na "Bleach", jednak został jako jeden z muzyków grających na albumie wymieniony. Channing tłumaczył później, że tym gestem grupa chciała, by Jason szybko się zaaklimatyzował. Wiadomo także, że Everman pożyczył kapeli pewną sumę pieniędzy niezbędną do dokończenia sesji nagraniowej debiutu. W zespole nie zagrzał jednak zbyt długo miejsca gdyż został z niego usunięty jeszcze w tym samym roku.

Rok 1990 przyniósł zmianę wydawcy. Nirvana rozwiązała umowę z Sub Pop i za radą Kim Gordon z Sonic Youth podpisała kontrakt z dużym wydawnictwem DGC Records. Grupa rozpoczęła też nagrywanie nowego albumu z czym związane były liczne zmiany na stanowisku perkusisty. Z kapeli odszedł Channing, którego na krótko zastąpił Dale Crover z The Melvins, następnie Nirvana zatrudniła bębniarza Mudhoney Dana Petersa, z którym nagrała piosenkę "Silver". Kilka tygodniu później za sprawą tej samej osoby dzięki której Kurt poznał Krisa do Nirvany trafił były członek hardcore'owej formacji Scream - Dave Grohl. W takim składzie Nirvana pozostał już do samego końca.

"Nevermind" - najsłynniejszy, wydany w 1991 roku album Nirvany - został nagrany w Viga Madison, studiu należącym do producenta. Płytę wyprodukował Butch Vig, ale ostatecznym miksem zajął się Andy Wallace, współpracownik thrashmetalowej formacji Slayer. Członkowie zespołu wielokrotnie narzekali, że brzmienie, jakie płycie nadał Wallace, było zbyt wygładzone, mało szorstkie i jazgotliwe.

Wydawca płyty liczył, że album sprzeda się w podobnym nakładzie, co wypuszczona na rynek również przez DGC płyta Sonic Youth "Goo", czyli około 250 tysięcy kopii. Jednak już po dwóch miesiącach od premiery sprzedało się 400 tysięcy egzemplarzy "Nevermind". 11 stycznia 1992 roku, deklasując "Dangerous" Michaela Jacksona, płyta trafiła na pierwsze miejsce listy Billboardu. Do dzisiaj na całym świecie sprzedało się około 10 milionów egzemplarzy albumu.

Wielki sukces "Nevermind" utorował drogę dla innych alternatywnych gitarowych formacji. Soundgarden, Mudhoney, L7, Pearl Jam, wszyscy oni zostali zamknięci wraz z Nirvaną w stylistyce określanej jak grunge.

Nirvana okrążając glob dała liczne koncerty występując m.in. w Anglii, Nowej Zelandii, Japonii i na Hawajach, gdzie Cobain poślubił skandalizującą wokalistkę Courtney Love. 18 sierpnia 1992 roku na świat przyszło ich jedyne dziecko - córka, Frances Bean. Dużym echem odbił się występ, jaki trio dało w trackie rozdania nagród MTV w roku 1992, w trakcie którego Cobain zniszczył instrumenty i wszedł w otwarty konflikt z Axlem Rosem, liderem Guns N' Roses.

Kolejnym wydawnictwem zespołu była kompilacja "Intesticide", zawierająca niepublikowane wcześniej utwory Nirvany z lat 1989-1991, oraz singiel nagrany wspólnie z chicagowskim zespołem The Jesus Lizard. Na opakowaniu płyty znalazła się też napisana przez Cobaina linijka: "Jeśli jesteś rasistą, seksistą lub homofobem, nie chcemy, żebyś kupował nasze nagrania".

Na kolejny regularny album formacji trzeba było czekać do roku 1993. Producentem "In Utero" został współpracownik Pixies, Steve Albini. W powstawanie płyty od początku wtrącała się wytwórnia, która najpierw wywarła na zespole nacisk by zmienił planowany tytuł krążka "I Hate Myself And I Want To Die" na mniej drapieżny. Dużo mówiło się też o konflikcie na linii Albini - wydawca. W ostateczności Nirvana produkcję dzieła dokończyła ze Scott Littem. Oficjalnie poinformowano, że z poprzednim producentem współpracę zakończono gdyż zespół nie był zachwycony brzmieniem, jakie krążkowi nadał Albini.

Longplay "In Utero" z miejsca trafił na pierwsze miejsce listy Bilboardu i pokazał bardziej drapieżne i żywiołowe oblicze formacji. Dwa miesiące później zespół nagrał w Nowym Jorku akustyczną sesję dla MTV. Wydana w grudniu 1993 roku "MTV Unplugged in New York” zawierała w większości mniej popularne kompozycje z pierwszej i trzeciej płyty zespołu oraz kilka coverów.

Od dłuższego czasu Kurt Cobain przejawiał niechęć do popularności jaką cieszyła się Nirvana, mówiło się o jego chorobie psychicznej i problemach z narkotykami. W trakcie odbywania europejskiej trasy promującej "In Utero" w Rzymie wokalista trafił do szpitala w stanie śpiączki spowodowanej pomieszaniem alkoholu i środków usypiających. Po odzyskaniu przytomności, wrócił do USA. 5 kwietnia 1994 roku odebrał sobie życie strzałem z pistoletu.

Śmierć Cobaina oznaczała koniec Nirvany. Grohl założył grupę Foo Fighters, a Novoselic powołał do życia zespoły Sweet 75, oraz Eyes Adrift, obecnie jest członkiem grupy Flipper. Po 1994 roku wydano kilka nagrań live zespołu, płyt DVD i boksów zawierających niepublikowane nagrania i wersje demo. W trakcie swojej krótkiej działalności Nirvana zdobyła pięć nagród MTV, a teledysk "Smells Like Teen Spirit" z albumu "Nevermind" został wpisany do księgi rekordów Guinnessa jako najczęściej emitowany w MTV Europa.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Silver/ Dive	Nirvana	02.1991	90[1]	-	No-Label MIUCT 2082	[written by Kurt Cobain][produced by Jack Endino]
Smells like teen spirit/Even in his youth	Nirvana	11.1991	7[130]	6[20]	Geffen USGF 19942501	[platinium-US][platinum-UK][written by Kurt Cobain/Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Come as you are/Drain you [live]	Nirvana	03.1992	9[12]	32[18]	DGC DGCS 7	[silver-UK][written by Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Lithium/Been a son [live]	Nirvana	07.1992	11[7]	64[9]	DGC DGCS 9	[written by Kurt Cobain/Dave Grohl/Chris Novoselic][produced by Butch Vig/Nirvana]
Silver (EP)	Nirvana	12.1992	77[2]	-	No-Label MIUCT 2082	[written by Kurt Cobain][produced by Jack Endino]
In bloom	Nirvana	12.1992	28[7]	-	Geffen GFS 34	[written by Kurt Cobain/Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Puss /Oh the guilt	Jesus Lizard/Nirvana	03.1993	12[2]	-	Touch & Go TG 83	[written by Steve Albini/Jesus Lizard/Kurt Cobain/Nirvana][produced by Steve Albini/Nirvana/Barrett Jones]
Heart shapped box	Nirvana	09.1993	5[16]	-	Geffen GFS 54	[written by Kurt Cobain][produced by Steve Albini]
All apologies / Rape Me	Nirvana	12.1993	32[15]	45[22].Hot 100 Airplay Chart	Geffen GFS 66	[written by Kurt Cobain][produced by Steve Albini]
About a girl/Something in the Way	Nirvana	10.1994	185[1]	22[16].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by Kurt Cobain][produced by Nirvana and Scott Litt][1[1].Mainstream Rock Tracks]
The man who sold the world	Nirvana	02.1995	-	39[12].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by David Bowie][produced by Alex Coletti, Scott Litt, Nirvana]
Aneurysm	Nirvana	09.1996	-	63[8].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by Kurt Cobain, Dave Grohl, Krist Novoselic][produced by Westwood One, Andy Wallace]
You know you're right	Nirvana	10.2002	-	45[20]	album cut	[written by Kurt Cobain][produced by Adam Kasper][1[4].Mainstream Rock Tracks]
Smells like freeland	Nirvana	03.2004	165[1]	-	White	-
Lithium-Dirty funker	Nirvana	03.2004	118[3]	-	White	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nevermind	Nirvana	10.1991	5[725]	1[2][270]	DGC 24425	[diamond-US][5x-platinum-UK][produced by Butch Vig/Nirvana]
Bleach	Nirvana	03.1992	33[63]	78[22]	Tupelo TUPCD 6	[platinum-US][platinum-UK][produced by Jack Endino]
Inesticide	Nirvana	12.1992	14[61]	39[25]	Geffen GED 24504	[platinum-US][platinum-UK][produced by Jack Endino/Dale Griffin/Miti Adhikari/Butch Vig/Steve Fisk]
In utero	Nirvana	09.1993	1[1][185]	1[1][94]	Geffen GED 24536	[5x-platinum-US][platinum-UK][produced by Steve Albini]
MTV unplugged in New York	Nirvana	11.1994	1[1][120]	1[1][81]	Geffen GED 24727	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Nirvana/Scott Litt]
Singles [Box]	Nirvana	11.1995	101[2]	-	Geffen GED 24901	-
From the Muddy Banks of the Wishkah	Nirvana	10.1996	4[20]	1[1][21]	Geffen GED 25105	[platinum-US][gold-UK][produced by Shauna O' Brien/Diane Stata]
Nirvana	Nirvana	11.2002	3[110]	3[32]	Geffen 4935232	[2x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Butch Vig/Scott Litt/Steve Albini]
With the lights out	Nirvana	12.2004	56[5]	19[9]	Geffen 9864838	[platinum-US][silver-UK][produced by Jack Endino/Butch Vig/Barrett Jones/Craig Montgomery/Ian Beveridge/Steve Albini]
Silver Side-The best of the box	Nirvana	11.2005	56[3]	21[12]	Geffen 9886718	[produced by Jack Endino/Butch Vig/Barrett Jones/Craig Montgomery/Ian Beveridge]
Live at Reading	Nirvana	11.2009	32[8]	40[2]	Geffen 2720367	[silver-UK][produced by Nirvana]

sobota, 26 listopada 2016

Pearl Jam

PEARL JAM zespół amerykański. Utworzony w czerwcu 1990 w Seattle w stanie Waszyngton. Pierwszy skład: Eddie Vedder (właśc. Edward Louis Severson III; w dzieciństwie nosił nazwisko ojczyma - Mueller; 23.12.1966r Evanston, Illinois) - voc, g, Stone Gossard - g, Mike McCready (5.04.1966, Seattle) - g, Jeff "Catfish" Ament - b, Dave Krusen - dr.Niebawem odszedł Krusen.Najpierw zastąpił go Matt Chamberlain,a ostatecznie perkusistą został David Abbruzzese.Zespół założyli Gossard, syn miejscowego prawnika , i Ament, syn fryzjera z Montany, absolwent wydziału sztuk pięknych Univer sity of Montana.
Współpracowali już wów czas ze sobą od wielu lat, kolejno w grupach GREEN RIVER i MOTHER LOVE BONE. Historia drugiej z nich zakończyła się tragicz nie — 19 marca 1990 jej wokalista Andrew Wood zmarł wskutek przedawkowania hero iny. Pogrążeni w żalu Gossard i Ament rozstali się wówczas na trzy miesiące. Gossard zamknął się na poddaszu domu swoich ro dziców i zaczął komponować nowe utwory, m. in. Dollar Short, później, po dodaniu tekstu, przemianowany na Alive. W owych sesjach czasem towarzyszył mu kolega z lat szkolnych - McCready, syn urzędnika państwowego i nauczycielki, były muzyk formacji Love Chile i Shadow, a w tym czasie sprzedawca w skle pie z wideokasetami. Niebawem dołączył Ament, który co prawda wrócił do wykony wania wyuczonego zawodu - grafika, spo radycznie zaś występował z grupami The War Babies i Luv Company, ale rzucił wszystko, gdy Gossard zaproponował utworzenie nowego zespołu.
Jako entuzjaści koszykówki z początku mianowali go imieniem i nazwiskiem ulubionego gracza, obrońcy drużyny New Jersey Nets (a obecnie - The Atlanta Braves) - Mookiego Blaylocka. Już wtedy dokonali próbnych nagrań instrumentalnych z gościnnym udziałem Matta Camerona, perkusisty zaprzyjaźnionej grupy SOUNDGARDEN. Próbowali zwerbować Jacka Ironsa, perkusistę formacji Eleven, wcześniej związanego kolejno z The RED HOT CHILI PEPPERS i Redd Kross, ale pojawił się tylko na kilku próbach. Polecił im natomiast Veddera, którego znał jako wokalistę zespołów klubowych z San Diego, kolejno Greta (m.in. Brad Wilk, późniejszy perkusista RAGE AGAINST THE MACHINE), The Butts i Bad Radio.
Vedder, syn muzyka restauracyjnego, zniechęcił się w tym czasie do śpiewania - uważał, że wszystkim instrumentalistom,z którymi współpracował brakuje ambicji.Imał się różnych zajęć-pomagał w organizacji imprez rockowych, pracował na stacji benzynowej, był stróżem na cmentarzu. Gdy otrzymał od Ironsa list i taśmę z muzyką zespołu, zafascynowany przedstawionymi mu kompozycjami natychmiast dopisał do trzech z nich słowa i dograł na amatorskim magnetofonie czterościeżkowym partie wokalne. Stworzył fabularny cykl o roboczym tytule Mamasan (przyznawał, że inspirował się doniesieniami prasowymi o zabójczyni z San Diego, którą na drogę prze stępstwa pchnęły trudy życia, a także operą rockową Quadrophenia grupy The Who).
Pierwszy z tych utworów. Alive, był opowieścią o kobiecie, która nie może pogodzić się ze stratą męża i przenosi uczucia, jakie miała do niego, na dorastającego syna. Ukazywał tragedię owego chłopca, obdarzonego przez matkę zachłanną, grzeszną miłością. Drugi - Once, portretował bohatera kilka lat później jako masowego zabójcę. Trzeci, Footsteps, stanowił ponurą puentę-opisywał okoliczności skazania bohatera na śmierć.
Vedder został natychmiast ściągnięty do Seattle. W krótkim czasie stworzył teksty także do pozostałych utworów zespołu, a ponadto dodał własną kompozycję Porch. Po pierwszej zaś wspólnej trasie koncertowej, obejmującej kilka miast Zachodniego Wybrzeża, doprowadził do zmiany nazwy z Mookie Blaylock na Pearl Jam (od halucynogennego wyciągu pejotlowego, sporządzanego przez jego babkę według receptury męża, indiańskiego wodza). Z grupą od dawna nie współpracował już Irons -najpierw perkusistą został Krusen, jakiś czas potem Chamberlain, w końcu zaś, znacznie później, Abbruzzese, były muzyk zespołu Dr. Tongue z Dallas, a także prezenter jednej z tamtejszych rozgłośni radiowych.
W marcu i kwietniu 1991 zespół nagrał w London Bridge Studios w Seattle płytę "Ten", przy pomocy Ricka Parashara jako współproducenta, a także muzyka grającego na fortepianie, organach i instrumentach perkusyjnych. Zmiksował ją w czerwcu tego roku w wiejskich Ridge Farm Studios w Dorking w Anglii. Kilka miesięcy trwało, nim przekonał Michaela Goldstone'a z firmy Epic, ze warto zainwestować w jego przyszłość. Płyta trafiła na rynek we wrześniu 1991. Utwory przedstawione na albumie wyrażały straceńczą determinację młodych Amerykanów tego okresu. Wstrząsające teksty, napisane i zaśpiewane przez Veddera przejmującym, głębokim głosem o ciemnej barwie, portretowały młodych ludzi nie potrafiących znaleźć dla siebie miejsca w świecie pełnym egoizmu, obojętności, głupoty. Ballada Jeremy powstała pod wrażeniem przerażającej notatki prasowej, informującej o nastolatku z Teksasu, który podczas lekcji w szkole wyjął z torby pistolet i oddał do siebie śmiertelny strzał. Była oskarżeniem rodziców, nie próbujących porozumieć się z dziećmi, nie interesujących się nimi, zamykających się w swoim świecie. Podobną wymowę miał song Why Go, zainspirowany przez przeżycia nastoletniej przyjaciółki autora, Heather, przyłapanej przez rodziców na zażywaniu marihuany i skazanej przez nich na dwa lata odosobnienia, tyle bowiem trwała kuracja odwykowa w zamkniętej klinice. Piosenka Even Flow była owocem rozmów z bezdomnymi poznanymi w Seattle. Na płycie znalazły się też dwie pierwsze części tryptyku Mamasan-Alive i Once (Footsteps wydano jedynie na stronie B brytyjskiego singla Jeremy).
Pod względem muzycznym repertuar "Ten" odebrano jako wyjątkowo udaną próbę odświeżenia klasycznego rocka, a raczej blues rocka z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Ujawniał on wpływy twórczości m.in. Jimiego Hendrixa (np. partie gitarowe w Even Flow - z użyciem wah wah, oraz w Deep i Alive - z użyciem univibe), The Doors (np. partia wokalna w Deep), Lynyrd Skynyrd (np. solo gitarowe w Alive, wzorowane na Freebird tej grupy), Led Zeppelin (np. orientalne w nastroju, jakby orkiestrowe tło wiolonczeli Waltera Graya i dwunastostrunowego basu Gossarda w Oceans).
W muzyce Pearl Jam doszukiwano się również inspiracji dokonaniami innych zespołów z Seattle, zwłaszcza Soundgarden. Niektóre kompozycje dowodziły zaś fascynacji stylem The Red Hot Chili Peppers (utwór Dirty Frank z drugiej strony singla Even Flow był hołdem dla tej formacji). W grudniu 1991 ukazał się niskonakładowy singel Let Me Sleep (Christmas Time), rozesłany członkom fan clubu Pearl Jam.
W 1992 zespół ruszył w trasę, m.in. w lutym występował w Wielkiej Brytanii, w czerwcu grał na zorganizowanej przez muzyków The Cult imprezie In The Park w Londynie, w lipcu wziął udział w festiwalu w Roskilde w Danii (doszło tam do przykrego incydentu - ekipa porządkowa nie rozpoznała Veddera i poturbowała go, gdy chciał dostać się na estradę), a wkrótce potem dołączył do objazdowej trupy Lollapalooza, wędrującej przez Stany Zjednoczone. Intensywna działalność koncertowa pomogła mu zdobyć ogromną popularność. Album "ten" rozszedł się na świecie w ponad siedmiu milionach egzemplarzy (w samych Stanach - w ponad pięciu milionach). Był obok "Nevermind" grupy NIRVANA największym bestsellerem płytowym muzyki grunge. Z 1992 pochodzą też trzy przebojowe single Pearl Jam: Alive ze stycznia, Even Flow z kwietnia i Jeremy z września.
Na początku 1993 zespół wynajął Moore Theatre w Seattle i w odosobnieniu stworzył nowy repertuar. Następnie, w kwietniu, przystąpił w studiach Potatohead w Seattle i The Site w kalifornijskiej miejscowości Nicasio do nagrania "Vs.". Obowiązki producenta powierzył Brendanowi 0'Brienowi, współpracownikowi The Red Hot Chili Peppers i The BLACK CROWES, gitarzyście znanemu z nagrań m.in. Micka Jaggera i Georgia Satellites (zatrudnił go już wcześniej, w grudniu 1992, a owocem owego pierwszego spotkania w studiu była przeróbka piosenki Sonic Reducer grupy The Dead Boys, wydana na drugim już singlu gwiazdkowym rozesłanym członkom fan clubu). W przerwach w sesji koncertował w Europie, jako główna gwiazda, ale też obok Neila Younga - w krajach skandynawskich, i obok U2 - we Włoszech i Hiszpanii, a zaraz po październikowej premierze płyty ruszył najpierw w trasę po Stanach, wraz z MUDHONEY, The ROLLINS BAND, BUTTHOLE SURFERS i URGE OVERKILL, a później po Wielkiej Brytanii. Album z początku miał nosić tytuł "Five Against One", wzięty z utworu Animal, później zmieniono go na "Pearl Jam", a ostatecznie na "Vs" . Napisane przez Veddera teksty podejmowały niekiedy wątki znane już z "Ten". Jeden z utworów, Leash, stanowił wręcz kontynuację piosenek Why Go i Jeremy. Zarzucał rodzicom nieumiejętność nawiązania kontaktu z dorastającymi dziećmi, brak zaufania do nich, pychę. Piosenka Daughter dotyczyła brutalności i okrucieństw wychowawców wobec dzieci. Song Glorified G był wypowiedzią przeciwko gloryfikowaniu broni przez kulturę popularną w Stanach Zjednoczonych. W tekście W.M.A. (Vedder rozwijał ów skrót w wywiadach na wiele sposobów, np. White Male Armed bądź White Male Asshole) pojawiało się oskarżenie policji amerykańskiej o nadmiar brutalności podczas wykonywania rutynowych obowiązków. Utwór Blood wydawał się rozrachunkiem z mediami, zdaniem autora nie liczącymi się z nikim, nieuczciwymi, zakłamanymi. Ballada Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town opowiadała o kobiecie, której marzenia i ambicje ugrzęzły w nijakiej i gnuśnej codzienności życia w małym miasteczku. Impulsem do napisania piosenki Dissident był dla Veddera artykuł o zamordowaniu na Florydzie lekarza, który walczył o prawo kobiet do przerywania ciąży. Powstał wszakże tekst na zupełnie inny temat. Zamiast heroicznego lekarza pojawił się działacz podziemia politycznego w kraju rządzonym przez okrutną dyktaturę, zamiast mordercy - ukochana kobieta, która okazuje się zdrajczynią, wydaje bohatera władzom i zostaje sama z narastającym poczuciem winy. Utwór Indifference, napisany pod wrażeniem wydarzeń na terenie byłej Jugosławii, wyrażał wątpliwości, czy można jeszcze przywrócić ład w oszalałym świecie końca wieku.
Zespół miał ambicję uchwycić na płycie coś z atmosfery swoich koncertów. Dlatego zdecydował się nagrać podkłady instrumentalne w jednym podejściu, wzbogacając je później co najwyżej dodatkowymi partiami gitar. Opracowania większości utworów pozostały więc dość uproszczone, przez co muzyka Pearl Jam zyskała na ekspresji i mocy. Zespół nadal inspirował się dokonaniami mistrzów, jak Jimi Hendrix (Leash), Free (Glorified G), The Who (Rear-viewmirror), Led Zeppelin (Go), Tim Buckley (Indifference), R.E.M. (Daughter). Wpływy te nie miały jednak aż takiego znaczenia. Wszystkie utwory nosiły bowiem wyraźne piętno stylu Pearl Jam . Na pierwszy singel trafiły utwór Go, a także m.in. premierowa piosenka Alone oraz zmieniona, całkowicie akustyczna wersja ballady Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town. Drugi, Daughter, zawierał dwa koncertowe nagrania: Blood i Yellow Lee/better (premierowa kompozycja nawiązująca w melodii do Little Wing Hendrixa). Na trzeci wybrano utwór Animal.
Gossard, Ament i Vedder (jako perkusista) zagrali członków fikcyjnej grupy rockowej Citizen Dick w filmie Singles (1992, reż. Cameron Crowe; na wideokasetach pt. Samotnicy). Wykorzystano w nim dwa premierowe utwory Pearl Jam: Breath i State Of Love And Trust, nawiązujące do stylu Neila Younga i pomyślane jako hołd dla tego muzyka, włączone do programu płyty "Singles" (Epic Soundtrax, 1992).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Alive/Wash	Pearl Jam	02.1992	16[6]	-	Epic 6575727	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Even flow/Oceans	Pearl Jam	04.1992	27[3]	-	Epic 6578577	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Jeremy/Alive [live]	Pearl Jam	09.1992	15[6]		Epic 6582587	[gold-US][written by Eddie Vedder,Jeff Ament][produced by Rick Parashar,Pearl Jam,Rakesh Parashar]
Daughter/Blood [live]	Pearl Jam	01.1994	18[5]	-	Epic 660020-2	[written by Eddie Vedder,Mike McCready Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Go/Alone/Elderly woman behind the counter in a small town	Pearl Jam	02.1994	190[1]	-	Epic 659795-6	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Dissident/Rearviewmirror	Pearl Jam	05.1994	14[8]	118[6]	Epic 660441-7	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Spin the black circle/Tremor Christ	Pearl Jam	11.1994	10[13]	18[6] side B:58[6]	Epic 661036-7	[Grammy-1995 Hard Rock w/Vocal][written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Better man	Pearl Jam	12.1994	-	13[36].Airplay Chart	album cut	[written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam,Tchad Blake][1[8].Album Rock Tracks]
Corduroy	Pearl Jam	12.1994	-	53[23].Airplay Chart	album cut	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Not for you/Out of my mind [live]	Pearl Jam	02.1995	34[10]	102[9]	Epic 6612032	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Alive/Once/Wash	Pearl Jam	02.1996	-	120[5]	Epic 77 933 [US]	[written by Eddie Vedder,Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Even flow/Dirty Frank/Oceans	Pearl Jam	05.1996	-	123[1]	Epic 77 934 [US]	[written by Eddie Vedder,Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Immortality/Rearviewmirror	Pearl Jam	06.1995	-	102[15]	Epic 77 873 [US]	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Jeremy/Yellow Ledbetter	Pearl Jam	08.1995	-	79[9]	Epic 77935 [US]	-
I got id/Long road	Pearl Jam	12.1995	-	7[20]	Epic 78199	[gold][written by Eddie Vedder][produced by Brett Eliason]
Merkinball	Pearl Jam	12.1995	25[7]	-	Epic 6627161	[written by Eddie Vedder][produced by Brett Eliason]
Daughter/Yellow Ledbetter	Pearl Jam	02.1996	-	97[2]	Epic 77938	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[8].Album Rock Tracks]
Who you are/Habit	Pearl Jam	08.1996	18[6]	31[9]	Epic 6635392	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard,Irons][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[1].Modern Rocks Track]
Given to fly/Pilate	Pearl Jam	01.1998	12[9]	21[16]	Epic 6653942	[written by Eddie Vedder,Mike McCready][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[6].Album Rock Tracks]
Wishlist/U	Pearl Jam	05.1998	30[5]	47[20]	Epic 6657907	[written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Last kiss/Soldier of love	Pearl Jam	05.1999	42[7]	2[21]	Epic 6674791	[gold-US][written by Wayne Cochran][produced by Pearl Jam]
Nothing as it seems/Insignificance	Pearl Jam	05.2000	22[6]	49[6]	Epic 6693742	[written by Jeff Ament][produced by Pearl Jam,Tchad Blake]
Light years/Soon forget	Pearl Jam	07.2000	52[6]	42[5].Hot 100 Singles Sales	Epic 6696282	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Stone Gossard][produced by Pearl Jam,Tchad Blake]
I am mine	Pearl Jam	11.2002	26[2]	43[8]	Epic 6733082	[written by Eddie Vedder][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Love Boat Captain	Pearl Jam	03.2003	110[4]	-	Epic EPC 673537 5	[written by Eddie Vedder,Matt Cameron][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
World Wide Suicide	Pearl Jam	03.2006	-	41[1]	J Records 82876 82194 2	[written by Eddie Vedder][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Love, Reign o'er Me	Pearl Jam	02.2007	-	-	Monkey Wrench	[written by Pete Townshend][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Life Wasted/Come Back	Pearl Jam	08.2006	110[1]	-	J Records	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Brother	Pearl Jam	04.2009	-	108[2]	Epic	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar]
The Fixer/Supersonic	Pearl Jam	08.2009	93[3];B:170[1]	56[7]	Island/Monkey Wrench CATCO152501053	[written by Eddie Vedder, Matt Cameron, Mike McCready, Stone Gossard][produced by Brendan O'Brien]
Just Breathe/Got Some	Pearl Jam	10.2009	-	78[14]	Universal 2721712	[platinum-US][written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ten	Pearl Jam	08.1991	18[172]	2[265]	Epic/Associated 47 857	[13x-platinium-US][3x-platinum-UK][produced by Rick Parashar, Pearl Jam]
Vs.	Pearl Jam	10.1993	2[32]	1[5][67]	Epic/Associated 53 136	[7x-platinium-US][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Vitalogy	Pearl Jam	12.1994	4[15]	1[1][55]	Epic 66 900	[5x-platinium-US][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
No code	Pearl Jam	08.1996	3[13]	1[2][24]	Epic 67 500	[platinium-US][gold-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Yield	Pearl Jam	02.1998	7[18]	2[36]	Epic 68 164	[platinium-US][gold-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Live on two legs	Pearl Jam	11.1998	68[15]	15[15]	Epic 69 752	[platinium-US][produced by Brett Eliason]
Binaural	Pearl Jam	05.2000	5[17]	2[17]	Epic 63 665	[gold-US][silver-UK][produced by Tchad Blake, Pearl Jam]
16/6/00:Spodek,Katowice,Poland	Pearl Jam	10.2000	-	103[1]	Epic 85 052
22/6/00:Fila Forum Arena,Milan,Italy	Pearl Jam	10.2000	-	125[1]	Epic 85 064
20/6/00:Arena Di Werona,Verona,Italy	Pearl Jam	10.2000	-	134[1]	Epic 85 061
30/5/00:Wembley Arena,London,England	Pearl Jam	10.2000	-	137[1]	Epic 85 012
26/6/00:Sporthalle,Hamburg,Germany	Pearl Jam	10.2000	-	175[1]	Epic 85 073
Live:London	Pearl Jam	10.2000	140[1]	-	Sony 85012
Live:London Vol.2	Pearl Jam	10.2000	172[1]	-	Sony 85009
Live:Manchester	Pearl Jam	10.2000	174[1]	-	Sony 85024
Jones Beach,New York-August 25,2000	Pearl Jam	03.2001	-	159[1]	Epic 85 545
Boston, Massachusetts-August 29,2000	Pearl Jam	03.2001	-	163[1]	Epic 85 551
Indianapolis ,Indiana-August 18,2000	Pearl Jam	03.2001	-	174[1]	Epic 85 530
Pittsburgh, Pensylvania-September 5,2000	Pearl Jam	03.2001	-	176[1]	Epic 85 566
Philadelphia,Pensylvania-September 1,2000	Pearl Jam	03.2001	-	179[1]	Epic 85 557
Tampa ,Florida-August 12,2000	Pearl Jam	03.2001	-	181[1]	Epic 85 518
Memphis ,Tennessee-August 15,2000	Pearl Jam	03.2001	-	191[1]	Epic 85 524
Seattle ,Washington-November 6,2000	Pearl Jam	04.2001	-	98[1]	Epic 85 641
Las Vegas,Nevada-October 22,2000	Pearl Jam	04.2001	-	152[1]	Epic 85 611
Riot act	Pearl Jam	11.2002	34[9]	5[14]	Epic 86825	[gold-US][silver-UK][produced by Adam Kasper, Pearl Jam]
Tokyo,Japan:March 3rd 2003	Pearl Jam	06.2003	-	182[1]	Epic 90 336	-
State College Pennsylvania:May 3rd 2003	Pearl Jam	08.2003	-	169[1]	Epic 90 500	-
Lost dogs	Pearl Jam	11.2003	91[2]	15[11]	Epic 85738	[gold][produced by Tchad Blake, Stone Gossard, Adam Kasper, Brendan O'Brien, Rick Parashar, Pearl Jam, Eddie Vedder, Westwood One Broadcast]
Live at Benaroya Hall-Oct. 22,2003	Pearl Jam	07.2004	76[2]	18[9]	Ten Club 63424
Rearviewmirror:Greatest Hits 1991-2003	Pearl Jam	12.2004	58[9]	16[22]	Epic 5191132 [UK]	[platinum][produced by Tchad Blake, Brett Eliason, Adam Kasper, Brendan O'Brien, Rick Parashar, Pearl Jam]
Pearl Jam	Pearl Jam	05.2006	5[6]	2[15]	J Records 82876 71467 2 [UK]	[gold-US][silver-UK][produced by Adam Kasper]
Live At The Gorge 05/06	Pearl Jam	07.2007	-	36[2]	Rhino/WEA	-
Ten - Legacy Edition	Pearl Jam	04.2009	29[3]	-	-	-
Backspacer	Pearl Jam	10.2009	9[3]	1[1][19]	Monkeywrench 2716316 [UK]	[gold][produced by Brendan O'Brien ]
Live on Ten Legs	Pearl Jam	01.2011	49[2]	21[2]	Monkeywrench 2754881 [UK]	-
Pearl Jam Twenty	Pearl Jam	10.2011	47[3]	10[4]	Columbia 88697960352 [UK]	[produced by Brendan O'Brien/Tchad Blake]
Lightning Bolt	Pearl Jam	10.2013	2[5]	1	EMI 3749367 [UK]	[produced by Brendan O'Brien]

środa, 19 października 2016

Mudhoney

Mudhoney to pochodząca ze Seattle formacja grająca alternatywny rock, przez większość kariery związana z legendarną wytwórnią Sub Pop. Choć kapela nie osiągnęła większego sukcesu komercyjnego, miała silny wpływ na muzykę przełomu lat 80. i 90., i uchodzi za jednego z prekursorów grunge'u.

Do inspiracji twórczością zespołu przyznawał się m.in. Kurt Cobain, lider Nirvany. Grupa nieprzerwanie funkcjonuje od 1988 roku i do 2010 roku zrealizowała osiem albumów studyjnych.

Choć dzisiaj Mudhoney w niektórych kręgach cieszy się prawdziwie kultowym statusem, wszystko tak naprawdę zaczęło się od żartu. Pod koniec lat 70. mieszkający na przedmieściach Seattle, Mark McLaughlin (który później przyjmie pseudonim Mark Arm), założył wraz z kilkoma kumplami szkolny zespół Mr. Epp and the Calculations. Słowo zespół może nie najlepiej oddaje jego charakter, bo za pierwszy oficjalny występ podaje się chóralne odśpiewanie podczas jednej z lekcji piosenki "Got to Give It Up" Marvina Gaye'a. Prawdziwy sceniczny debiut kapela zaliczyła dopiero trzy lata po powstaniu, wcześniej, jej działalność opierała się głównie na dyskutowaniu o muzyce i tworzeniu plakatów reklamujących koncerty, które nigdy nie miały się odbyć. Z czasem wszystko zaczęło nabierać jednak bardziej poważnego charakteru - w 1982 roku grupa zrealizowała pierwszą EP-kę, rok później jej skład poszerzył drugi gitarzysta, Steve Turner.

Mr. Epp and the Calculations dla Marka i Steve'a nie spełniało jednak do końca ich oczekiwań, dlatego w 1984 roku rozwiązali formację i na jej gruzach w tym samym roku powołali nową - Green River, której skład zasilali także m.in. basista Jeff Ament oraz drugi gitarzysta Stone Gossard (obydwaj, kilka lat później zostaną współzałożycielami Pearl Jam). Już rok później kapela zrealizowała pierwszą EP-kę "Come on Down" (którą z perspektywy czasu można uznać za jedno z pierwszych grunge'owych wydawnictw w historii), udało jej się zagrać kilka znaczących koncertów, m.in. u boku ikony ówczesnej alternatywy, Dead Kennedys. Odmienne wizje artystyczne, sprawiły jednak, że w 1987 roku drogi tworzących Green River muzyków rozeszły się. Turner i Arm także i tym razem nie zamierzali kończyć współpracy, ponownie zabrali się więc za kompletowanie nowego zespołu.

Do składu duet szybko pozyskał perkusistę Dana Petersa - do pełni szczęścia muzycy potrzebowali jedynie basisty. Tak się akurat złożyło, iż Matt Lukin w tym samym czasie rozstał się z The Melvins, dlatego zaproponowano mu współpracę. Na nazwę projektu obrano Mudhoney, którą zapożyczono z tytułu filmu Russa Meyera - nie za bardzo wiadomo, czym kierowali się muzycy w jej doborze, ponieważ żaden nie miał okazji zobaczyć tego obrazu. Wiadomo natomiast, co należało do największych inspiracji muzyków w tamtym czasie - formacje The Stooges, MC5, Alice Cooper, a nawet artyści jak Neil Young, niemniej pociągała ich także mniej mainstreamowa twórczość. - W drugiej połowie lat 80. w radiostacjach zarówno tych ogólnodostępnych jak i studenckich, kawałki formacji typu Sonic Youth stanowiły jedynie wyjątek od reguły, a nie regułę - tłumaczył Arm w rozmowie z Robinem Cookiem. - W tzw. alternatywnych radiostacjach w najlepszym wypadku leciało powiedzmy The Cure, The Cult, w mainstremowych natomiast można było usłyszeć to samo gówno, co w latach 70. plus powiedzmy Poison. Rock and roll, którego my szukaliśmy, nie był zatem praktycznie w ogóle grany, zdecydowaliśmy więc, że sami musimy się za niego zabrać.

Panowie swoje kolejne muzyczne dziecko zamierzali traktować bardzo poważnie - stwierdzili, iż najpierw będą spędzać wiele godzin na próbach zanim postanowią zaprezentować się przed publicznością. Po raz pierwszy zagrali na scenie w kwietniu 1988 roku. Kilka miesięcy później udało im się zaliczyć sesję w studiu, w której towarzyszył im producent Jack Endino. Dwie z zarejestrowanych wtedy piosenek: "Touch Me I'm Sick" oraz "Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)" spodobały się na tyle wytwórni Sub Pop, że postanowiła zrealizować je na 7-calowym singlu. Mała płytka spotkała się w Stanach Zjednoczonych sporym zainteresowaniem, dlatego label szybko uczynił Mudhoney swoim priorytetem (w 1988 roku na rynku ukazała się także EP-ka "Superfuzz Bigmuff").

Także w 1988 roku grupa zaczęła regularnie występować - na początku w Stanach Zjednoczonych, niewiele później po Europie, gdzie panowie rozpoczynali koncerty Sonic Youth. Reakcja - "Superfuzz Bigmuff" przedostało się w Wielkiej Brytanii do zestawień. W listopadzie 1989 roku na sklepowe półki powędrował natomiast pierwszy longplay, zatytułowany wyłącznie nazwą zespołu. To właśnie on wraz z wydanymi w tym samym czasie albumami "Bleach" Nirvany oraz "Louder Than Love" Soundgarden zapoczątkował modę na brzmienie ze Seattle, które niewiele później dorobiło się etykiety grunge. Muzycy Mudhoney wielokrotnie podkreślali jednak, że od samego początku postrzegali siebie przede wszystkim jako zespół punkrockowy. - W połowie lat 80., kiedy królował speed metal, bardzo różne kapele były nazywane punkowymi - czy rockandrollowe, jak The Replacements, czy zwariowane i psychodeliczne, jak Butthole Surfers - tłumaczył frontman w rozmowie z "Teraz Rockiem". - Punk rock był pojęciem bardzo szerokim i my tam pasowaliśmy (…) Dla mnie grunge to przymiotnik, słowo opisujące, a nie rzeczownik. Ja użyłbym słowa grungy mówiąc o brzmieniu, zachowaniu, nastawieniu do świata. To inne określenie na brud, szumowinę, czyli mam na myśli, brudne gitary i rynsztokowy tryb życia.

Choć Sub Pop zrobił bardzo dużo dla popularyzacji sceny ze Seattle, nigdy nie był labelem gwarantującym krociowe zyski czy poważną dystrybucję. Stąd wiele zespołów, z czasem porzuciło wytwórnię, na rzecz większych i dużo bardziej lukratywnych kontraktów (wymieniając tylko Nirvanę, która po przejściu do Geffen wydała longplay "Nevermind", który stał się jednym z największych przebojów lat 90.). Po tym jak zarówno pierwszy, jak i drugi krążek Mudhoney "Every Good Boy Deserves Fudge" spisały się słabo na rynku, formacja także postanowiła zmienić wydawcę (wybór padł na Reprise Records). Transfer nie wpłynął jednak znacząco na pozycję formacji na świecie, bo o ile w pierwszej połowie lat 90. Pearl Jam, Nirvana czy Soundgarden wprost ścigały się ze sobą na listach przebojów, to twórczość Mudhoney nigdy nie przebiła się na stałe do mainstreamu (pomimo cieszących się dużą renomą koncertów grupy). Debiut pod skrzydłami Reprise, "Piece of Cake" (1992), przedostał się wprawdzie do notowania "Billboardu", ale dotarł tam tylko do 189. pozycji. Jeszcze cięższe czasy nastały dla grupy po śmierci lidera Nirvany, Kurta Cobaina, która poniekąd zapoczątkowała schyłek ery grunge'u. - Po tym jak Kurt strzelił sobie w łeb, duża część prasy, szczególnie brytyjska, była wprost zła, że nadal chcemy grać - opowiadał na łamach magazynu "Mojo" Arm. - Otrzymywaliśmy wtedy najgorsze recenzje w całej karierze. Atakowano nas głównie za to, że dalej istnieliśmy. Członkowie formacji nigdy jednak nie czuli się jakoś szczególnie pokrzywdzeni i nie zazdrościli popularności innym kolegom ze Seattle. - Kiedy Mudhoney powstało, miałem 26 lat i na tyle dużą świadomość historii rynku muzycznego, żeby wiedzieć, iż ogromna większość kapel, które uważałem za wielkie, nie odniosła sukcesu komercyjnego - dodał frontman.

Do końca lat 90. formacja zrealizowała jeszcze dwa albumy studyjne - "My Brother the Cow" (1995), na którym artyści postanowili nieco unowocześnić swoje dotychczasowe brzmienie oraz "Tomorrow Hit Today" (1998), mocno przesiąknięty bluesowo-rockowymi wpływami. Obydwa krążki uchodzą za jedne z najmocniejszych punktów w dyskografii Amerykanów, jednak ponieważ ich sprzedaż nie szła w parze z oczekiwaniami ludzi z wytwórni, Reprise ostatecznie rozwiązało kontrakt z zespołem. Na tym jednak zmiany się nie skończyły, bo wkrótce potem z formacją postanowił rozstać się Lukin. Za jego odejściem nie kryła się żadna mniej lub bardziej przykra historia - basista z czasem zwyczajnie stracił zainteresowanie muzyką (od tamtej pory, poza powrotem na kilka okazjonalnych koncertów, Matt zajmuje się... stolarką). Koledzy rozumieli jego decyzję, nie zamierzali jednak schodzić z obranej przez siebie kilkanaście lat temu drogi. - Matt wycofał się po dwunastu latach, ale doszliśmy do wniosku, iż jest bezsensem zmienianie nazwy, skoro wszyscy pozostali członkowie dalej chcieli grać razem - tłumaczył wokalista pismu "Designer Magazine". - Zrodziłoby to sporo problemów, wiele osób z tego powodu oczekiwałoby od nas czegoś innego. Poza tym, ciągle musielibyśmy tłumaczyć, dlaczego zmieniliśmy nazwę. Ostatecznie, miejsce Lukina w zespole zajął Guy Maddison. W 2002 roku w sklepach pojawił się nowy album grupy "Since We've Become Translucent", będący dla niej powrotem pod skrzydła macierzystej wytwórni, Sub Pop. Longplay zaskakiwał wygładzonym i bardziej tradycyjnie rockowym brzmieniem, zebrał jednak wiele pozytywnych recenzji w mediach. - "Since We've Become Translucent" nie zawsze jest tym, z czym kojarzy nam się Mudhoney, ale album z pewnością nie odstaje na tle dotychczasowego dorobku grupy - pisał Mark Deming z serwisu All Music. - Pokazuje też, że grupa wciąż ma także kilka sztuczek w zanadrzu. Miło, że powróciliście panowie. Wydaniu dzieła towarzyszyła pokaźnych rozmiarów trasa koncertowa, obejmująca zasięgiem kraje Ameryki Południowej.

Na kolejne dzieło, Amerykanie kazali czekać fanom do 2006 roku, kiedy w sprzedaży pojawiła się płyta "Under a Billion Suns". Pod względem brzmieniowym, grupa kontynuowała na nim bardziej komercyjny kierunek zapoczątkowany na poprzedniku, pojawiło się jednak także kilka elementów mogących zaskakiwać, m.in. saksofony, trąbki (obydwa instrumenty były wprawdzie używane przez artystów wcześniej, ale nigdy nie w takiej ilości), muzycy skorzystali także z pomocy żeńskiego chórku. Kolejnym novum było pojawienie się tekstów o społeczno-politycznym charakterze, twórcy zapewniali jednak, że należy je raczej traktować bardziej jako coś w rodzaju żartu.

Do końca pierwszego dziesięciolecia obecnego stulecia formacja zrealizowała jeszcze jeden longplay, "The Lucky Ones" (2008). Płyta miała zdecydowanie surowszy i bardziej drapieżny charakter od kilku poprzednich wydawnictw zespołu. - Jest mało prawdopodobne, aby "The Lucky Ones" przysporzyło nowych fanów Mudhoney, a szkoda, bo to jeden z najlepszych krążków w ich karierze - pisał o płycie recenzent serwisu Musicomh.com. - Ten album pokazuje jak należy grać garażowy rock, a nikt nie robi tego tak, jak Mudhoney. W trakcie promocji "The Lucky Ones" kapela po raz pierwszy zawitała do naszego kraju - 16 października 2009 roku panowie zagrali w warszawskim klubie Proxima.

Grupa z powodzeniem kontynuuje działalność do dzisiaj. We wrześniu 2010 roku formacja wystąpiła na festiwalu ATP New York 2010, gdzie zaprezentowała w całości materiał z "Superfuzz Bigmuff" (dwa lata wcześniej Sub Pop wydał specjalną reedycję EP-ki uzupełnioną o dodatkowy materiał). W 2011 roku zespół ruszył natomiast w trasę u boku Pearl Jam, które obchodziło 20-lecie wydania debiutanckiego albumu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Touch me i' m sick/Sweet young thing ain' t sweet no more	Mudhoney	08.1988	-	-	Sub Pop SP 18	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin][produced by Jack Endino, Mudhoney]
Superfuzz Bigmuff EP.	Mudhoney	10.1988	-	-	Sub Pop SP 21	[produced by Jack Endino]
You got it [Keep it outta my face]/Burn it clean/Need	Mudhoney	06.1989	-	-	Sub Pop SP 33	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin]
This gift/Baby help me forget/Revolution	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[written by Mudhoney][produced by Jack Endino]
You' re gone/Thorn/You make me die	Mudhoney	06.1990	-	-	Sub Pop SP 63	[written by Mudhoney]
Let it slide/Ounce of deception	Mudhoney	07.1991	60[1]	-	Sub Pop SP 95	[written by Mudhoney]
You stupid asshole	Mudhoney	.1991	-	-	Empty MT 166	[written by M. Saunders]
Suck you dry/Deception pass	Mudhoney	10.1992	65[1]	-	Warner W 0137 [UK]	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Bliding sun/Deception pass/King sandbox/Baby o baby	Mudhoney	01.1993	-	-	Reprise 4074	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Into your schtik/You give me the creeps	Mudhoney	04.1995	-	-	Super Electro SE 708	[written by Mudhoney]
Generation spokesmodel/Not going down that road again	Mudhoney	05.1995	161[1]	-	Reprise W 0292
Butterfly Stroke/Editions Of You	Mudhoney	11.1999	-	-	Sub Pop SP 484	[written by Mudhoney]
Sonic Infusion/Long Way To Go	Mudhoney	09.2002	-	-	Sub Pop SP 603	[written by Mudhoney]
It Is Us/Dig Those Trenches	Mudhoney	05.2006	-	-	Sub Pop SP 716

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mudhoney	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[produced by Mudhoney]
Every good boy deserves	Mudhoney	08.1991	34[2]	-	Sub Pop SP 160	[produced by Conrad Uno]
Piece of cake	Mudhoney	10.1992	39[2]	189[1]	Reprise 9362450902 [UK]	[produced by Conrad Uno]
My brother the cow	Mudhoney	03.1995	70[2]	-	Reprise 9362458402 [UK]	[produced by Jack Endino,Mudhoney]

wtorek, 11 października 2016

Mother Love Bone

Mother Love Bone – amerykański zespół grunge'owy z Seattle aktywny od 1988 do 1990. Grupa Mother Love Bone zapisała się w dziejach muzyki głównie dzięki osobowości i kompozycjom lidera, Andrew Wooda. Przed wydaniem pierwszej płyty Wood zmarł z powodu przedawkowania heroiny.

- Zmywanie naczyń było piekłem, a często to robiłem - opowiadał Steve'owi Blushowi o oczekiwaniach wobec Mother Love Bone wokalista zespołu, Andrew Wood. - Dlatego już nigdy nie chciałbym szukać pracy. Mam nadzieję, że jesteśmy w stanie sprzedawać wiele płyt, poradzić sobie w tym biznesie i stać się samowystarczalni. Wszystko zależy od tego, czy ludzie są gotowi na przyjęcie naszej muzyki. Może jest ona zbyt nowoczesna jak na te czasy? Lecz w naszej muzyce jest przecież sporo dobrze przez wielu pamiętanego rocka lat siedemdziesiątych, dlatego mamy nadzieję i zamiar jechać tym pociągiem ku sławie i fortunie.

Niestety, pociąg Andy'ego się wykoleił, nim miał okazję przekonać się, czy Mother Love Bone odniesie sukces.

Aby poznać historię Mother Love Bone, trzeba cofnąć się do lat 80. i raczkującej wówczas rockowej sceny Seattle. - Gdzieś tam w górnym rogu mapy był taki kąt, w którym odbywało się totalne kazirodztwo i wszyscy ściągali od siebie pomysły - wyjaśniał w jednym z wywiadów Jonathan Poneman, współzałożyciel lokalnej, a później słynnej na cały świat wytwórni Sub Pop. - Wszyscy ci ludzie wzajemnie ściągali od siebie pomysły. To jest mała społeczność i gdy ktoś zaczął słuchać Scratch Acid, wszyscy słuchali Scratch Acid. Gdy ktoś słuchał Black Flag, wszyscy słuchali Black Flag.

Jak przekonywał Chris Cornell z Soundgarden, scena Seattle zaczęła się od 4 zespołów - Green River, Melvins, Malfunkshun i Soundgarden. W powstaniu Mother Love Bone kluczowe znaczenie miały grupy Green River i Malfunkshun. Pierwsza z nich powstała około 1983-1984 roku. W jej skład wchodzili m.in. wokalista Mark Arm, basista Jeff Ament oraz gitarzysta Stone Gossard. - EP-ka "Come on Down" (1985) Green River była pierwszym krążkiem wydanym przez kapelę z Seattle - wspominał Cornell na łamach magazynu "RIP". W 1987 roku zaczęły się jednak kłopoty. Ament chciał się związać z dużą wytwórnią, podczas gdy Arm absolutnie się na to nie zgadzał. Ponieważ nie udało się dojść do porozumienia, w Halloween Green River zakończyło działalność. Frontman założył Mudhoney, a basista z gitarzystą szukali nowego zajęcia.

Równolegle funkcjonowała grupa Malfunkshun. - Kapela ta zdobyła rozgłos głównie za sprawą ekscentrycznego wokalisty Andy'ego Wooda, osobnika przedstawiającego się jako L'Andrew Love Child lub Andrew Dog Wood - pisała w książce "Roślina" Małgorzata Taklińska. - Wood vel Love Child vel Dog Wood zwykle paradował w srebrnym garniturze, białym makijażu tudzież motocyklowych butach z dołączonymi doń platformami. Dla osób, które go znały, był najprawdziwszą gwiazdą, i to jeszcze wtedy, kiedy nikt nie wiedział o jego muzyce.

- Nie fascynował go punk, nie pociągało go również ciężkie granie w stylu Black Sabbath - pisał Robert Sankowski na stronach "Tylko Rocka". - Andrew czuł się na poły hippisem, na poły glamrockowcem. Jego pierwsza grupa, Malfunkshun, pozostawała pod wpływem Kiss. Na wzór muzyków z tego zespołu, przed każdym koncertem Andrew skrywał twarz pod starannym makijażem.

Sam Andy określał się jako hybrydę Queen (jak zapewniał jego ulubionej kapeli), Kiss i Eltona Johna.

Żywot Malfunkshun - podobnie jak Green River - również był krótki i za czasu swej działalności grupa nie doczekała się żadnego wydawnictwa (longplay "Return to Olympus" ukazał się dopiero w 1995 roku).

- Kiedy rozpadło się Green River, chcieliśmy ściągnąć Jeffa i Stoneya do Malfunkshun - opowiadał w rozmowie z "Full in Bloom" starszy brat Wooda, gitarzysta Kevin. - Wyszło jednak zupełnie inaczej i zostałem na boku.

Kevin został na boku, ponieważ Ament, Gossard i Andy Wood, po kilku piwach, postanowili powołać do życia Mother Love Bone. Skład uzupełnili gitarzysta Bruce Fairweather, perkusista Regan Hagar z Malfunkshun, którego wkrótce zastąpił Greg Gilmore (wcześniej Ten Minute Warning).

Grupa początkowo przyjęła nazwę The Lords of Wasteland, wkrótce zmieniła ją jednak na Mother Love Bone. Były to słowa z piosenki "Capricorn Sister", jednej z pierwszych, jakie napisali Wood i Gossard.

Jak to bywa w rockowym świecie, kariera zespołu zaczęła się od koncertów. Występy w lokalnych klubach szybko rozsławiły Mother Love Bone. Nadworny producent wytwórni Sub Pop, Jack Endino, uznał wokalistę za "jedynego frontmana-komika sceny Seattle". To jednak nie lokalna firma wydawnicza, ale znacznie większy gracz na rynku - PolyGram, a dokładniej jego odział Mercury Records - podpisał umowę z Mother Love Bone. Była to jedna z pierwszych kapel ze Seattle, której udało się zawrzeć kontrakt z dużą wytwórnią.

- To wszystko zdarzyło się tak szybko, a istniejemy dopiero piętnaście miesięcy - wspominał Wood w rozmowie ze Steve'em Blushem. - Wysłaliśmy nasze demo do Los Angeles, Geffen był nim przez chwilę zainteresowany, ale właśnie tylko przez chwilę... Potem spotkaliśmy Michaela Goldsteina z PolyGramu, który usunął wszelkie przeszkody. To niesamowite - wszystko poszło tak gładko. Naprawdę niesamowite... Tu w Seattle ludzie myślą, że jesteśmy milionerami, ale te pogłoski są zwariowane.

Rzeczywiście były to zwariowane pogłoski, kontrakt opiewał bowiem na ćwierć miliona dolarów.

Chociaż band jest uważany za prekursorów stylu grunge, nie wszyscy mieli taką opinię o zespole. - Guns N' Roses byli wtedy wielkimi gwiazdami i Mother Love Bone próbowali się ubierać tak jak oni i grać podobną muzykę, ale Andy zawsze był też oryginalny - wspominał jego starszy brat, Kevin. - Moim zdaniem, często próbował ich naśladować, ale w końcu wracał do tego, w czym był najlepszy - czyli bycia oryginalnym. Faktem jest jednak, że Mother Love Bone usiłowało być trochę jak Guns N' Roses i nigdy nie rozumiałem, czemu ich zaklasyfikowano jako grunge.

Pierwszym wydawnictwem formacji była EP-ka "Shine", która powstała 5 dni. Zestaw ukazał się w marcu 1989 roku. Materiał został dobrze przyjęty, co zachęciło zespół do dalszych prac.

Wood nie doczekał longplaya. Niedługo przed planowaną premierą zmarł na skutek kompilacji po przedawkowaniu heroiny. Była to pierwsza działka, jaką wziął po odwyku i po 116 dniach czystości.

Ówczesna dziewczyna muzyka, Xana LaFuente, znalazła go 16 marca 1990 roku około 10.30 nieprzytomnego na łóżku. Wokalista szybko został przetransportowany do szpitala. Przeżył, ale zapadł w śpiączkę. Kiedy lekarze podali mu leki, mające na celu wybudzenie, jego stan niespodziewanie się pogorszył, doprowadzając do śmierci. Reżyser filmu o artyście ("Malfunkshun: The Andrew Wood Story"), Scot Barbour, twierdzi, że śmierć Andy'ego była wynikiem reakcji alergicznej na jeden z leków. Po trzech dniach Wood został odłączony od aparatury podtrzymującej życie.

- Staliśmy tam i patrzyliśmy - wspominał Kevin Wood w rozmowie z "Full in Bloom". - Było jak w telewizji. Maszyna pokazywała pracę serca, która stawała się coraz wolniejsza i wolniejsza, aż pojawiła się płaska linią. I to był koniec.

Andrew Wood zmarł 19 marca 1990 roku. Miał 24 lata.

Longplay "Apple" ukazał się w późniejszym terminie, 19 lipca 1990 roku. W międzyczasie pozostali muzycy postanowili zakończyć działalność pod szyldem Mother Love Bone.

- Andy był istotą tego zespołu - wyjaśniał już po śmierci kolegi, ale jeszcze przed wydaniem płyty Gossard. - Wizerunek, teksty i barwny styl, tworzyły jedną całość. Uznaliśmy, że nie byłoby w porządku, kontynuować i po prostu znaleźć jakiegoś długowłosego rockmana, który by śpiewał.

Bezpośrednią reakcją na śmierć Wooda, było powołanie jednorazowego projektu Temple of The Dog, którzy stworzyli Ament, Gossard, a także dwóch członków ich nowego zespołu Pearl Jam - wokalista Eddie Vedder i gitarzysta Mike McCready oraz przyjaciel i współlokator Andy'ego, Chris Cornell oraz perkusista Soundgarden, Matt Cameron.

- Kiedy Andy umarł, poczułem się bardzo samotny - wyznał frontman Soundgarden na łamach magazynu "RIP". - Wcześniej próbowałem mu pomóc, jak umiałem. Długo nie wiedziałem, że zażywa narkotyki. Gdy wyszedł z detoxu, zaproponowałem mu wspólne mieszkanie. Potem miał zamiar przenieść się na wyspę do rodziców, gdzie się wychował. Pomyślałem jednak, że byłoby to zbyt trudne, zbyt ciężkie dla niego. Obserwowałem go jak walczy ze sobą przed wzięciem strzykawki, przed piciem. Nie widziałem wtedy jego wielkości, widziałem ból.

By jakoś poradzić sobie ze stratą, Cornell napisał utwory "Reach Down" i "Say Hello 2 Heaven". Materiał na całą płytę Temple of the Dog był gotowy w 1990 roku. Imienny longplay światło dzienne ujrzał nieco ponad rok po śmierci Wooda - 16 kwietnia 1991 roku.

We wrześniu 1992 roku ukazał się zestaw "Mother Love Bone" - kompilacja składająca się z EP-ki "Shine" oraz albumu "Apple", wzbogacona o niepublikowany wcześniej numer "Lady Godiva Blues".

Ament i Gossard kontynuowali muzyczną działalność z zespołem Pearl Jam i to oni odnieśli największy sukces. Fairweather związał się z kapelą Love Battery, a Gilmore grywał m.in. z Chubby Children.

14 kwietnia żyjący członkowie formacji połączyli siły po raz pierwszy od rozpadu, w ramach imprezy Brad and Friends w klubie Showbox w Seattle. Wykonali "Stardog Champion", "Holy Roller", "Gentle Groove" oraz cover "Hold Your Head Up".

Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Shine EP.	Mother Love Bone	03.1989	-	-	Stardog 839 011-2	[produced by Shine]
This Is Shangrila	Mother Love Bone	.1990	-	-	PolyGram ‎PRO-900	[written by A. Wood, Mother Love Bone, Gossard][produced by Mother Love Bone,Terry Date]
Stardog Champion	Mother Love Bone	.1990	-	-	PolyGram CDP 244	[written by Mother Love Bone, Gossard][produced by Mother Love Bone,Terry Date]
Hold Your Head Up	Mother Love Bone	11.2014	-	-	Stardog B0022082-21	[written by C. White, R. Argent][produced by Terry Date]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mother Love Bone	Mother Love Bone	10.1992	-	77[12]	Stardog 512 884	[produced by Bruce Calder, Terry Date, Mark Dearnley, Mother Love Bone]