Z archiwum...rocka : Reprise

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Reprise. Pokaż wszystkie posty

środa, 19 października 2016

Mudhoney

Mudhoney to pochodząca ze Seattle formacja grająca alternatywny rock, przez większość kariery związana z legendarną wytwórnią Sub Pop. Choć kapela nie osiągnęła większego sukcesu komercyjnego, miała silny wpływ na muzykę przełomu lat 80. i 90., i uchodzi za jednego z prekursorów grunge'u.

Do inspiracji twórczością zespołu przyznawał się m.in. Kurt Cobain, lider Nirvany. Grupa nieprzerwanie funkcjonuje od 1988 roku i do 2010 roku zrealizowała osiem albumów studyjnych.

Choć dzisiaj Mudhoney w niektórych kręgach cieszy się prawdziwie kultowym statusem, wszystko tak naprawdę zaczęło się od żartu. Pod koniec lat 70. mieszkający na przedmieściach Seattle, Mark McLaughlin (który później przyjmie pseudonim Mark Arm), założył wraz z kilkoma kumplami szkolny zespół Mr. Epp and the Calculations. Słowo zespół może nie najlepiej oddaje jego charakter, bo za pierwszy oficjalny występ podaje się chóralne odśpiewanie podczas jednej z lekcji piosenki "Got to Give It Up" Marvina Gaye'a. Prawdziwy sceniczny debiut kapela zaliczyła dopiero trzy lata po powstaniu, wcześniej, jej działalność opierała się głównie na dyskutowaniu o muzyce i tworzeniu plakatów reklamujących koncerty, które nigdy nie miały się odbyć. Z czasem wszystko zaczęło nabierać jednak bardziej poważnego charakteru - w 1982 roku grupa zrealizowała pierwszą EP-kę, rok później jej skład poszerzył drugi gitarzysta, Steve Turner.

Mr. Epp and the Calculations dla Marka i Steve'a nie spełniało jednak do końca ich oczekiwań, dlatego w 1984 roku rozwiązali formację i na jej gruzach w tym samym roku powołali nową - Green River, której skład zasilali także m.in. basista Jeff Ament oraz drugi gitarzysta Stone Gossard (obydwaj, kilka lat później zostaną współzałożycielami Pearl Jam). Już rok później kapela zrealizowała pierwszą EP-kę "Come on Down" (którą z perspektywy czasu można uznać za jedno z pierwszych grunge'owych wydawnictw w historii), udało jej się zagrać kilka znaczących koncertów, m.in. u boku ikony ówczesnej alternatywy, Dead Kennedys. Odmienne wizje artystyczne, sprawiły jednak, że w 1987 roku drogi tworzących Green River muzyków rozeszły się. Turner i Arm także i tym razem nie zamierzali kończyć współpracy, ponownie zabrali się więc za kompletowanie nowego zespołu.

Do składu duet szybko pozyskał perkusistę Dana Petersa - do pełni szczęścia muzycy potrzebowali jedynie basisty. Tak się akurat złożyło, iż Matt Lukin w tym samym czasie rozstał się z The Melvins, dlatego zaproponowano mu współpracę. Na nazwę projektu obrano Mudhoney, którą zapożyczono z tytułu filmu Russa Meyera - nie za bardzo wiadomo, czym kierowali się muzycy w jej doborze, ponieważ żaden nie miał okazji zobaczyć tego obrazu. Wiadomo natomiast, co należało do największych inspiracji muzyków w tamtym czasie - formacje The Stooges, MC5, Alice Cooper, a nawet artyści jak Neil Young, niemniej pociągała ich także mniej mainstreamowa twórczość. - W drugiej połowie lat 80. w radiostacjach zarówno tych ogólnodostępnych jak i studenckich, kawałki formacji typu Sonic Youth stanowiły jedynie wyjątek od reguły, a nie regułę - tłumaczył Arm w rozmowie z Robinem Cookiem. - W tzw. alternatywnych radiostacjach w najlepszym wypadku leciało powiedzmy The Cure, The Cult, w mainstremowych natomiast można było usłyszeć to samo gówno, co w latach 70. plus powiedzmy Poison. Rock and roll, którego my szukaliśmy, nie był zatem praktycznie w ogóle grany, zdecydowaliśmy więc, że sami musimy się za niego zabrać.

Panowie swoje kolejne muzyczne dziecko zamierzali traktować bardzo poważnie - stwierdzili, iż najpierw będą spędzać wiele godzin na próbach zanim postanowią zaprezentować się przed publicznością. Po raz pierwszy zagrali na scenie w kwietniu 1988 roku. Kilka miesięcy później udało im się zaliczyć sesję w studiu, w której towarzyszył im producent Jack Endino. Dwie z zarejestrowanych wtedy piosenek: "Touch Me I'm Sick" oraz "Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)" spodobały się na tyle wytwórni Sub Pop, że postanowiła zrealizować je na 7-calowym singlu. Mała płytka spotkała się w Stanach Zjednoczonych sporym zainteresowaniem, dlatego label szybko uczynił Mudhoney swoim priorytetem (w 1988 roku na rynku ukazała się także EP-ka "Superfuzz Bigmuff").

Także w 1988 roku grupa zaczęła regularnie występować - na początku w Stanach Zjednoczonych, niewiele później po Europie, gdzie panowie rozpoczynali koncerty Sonic Youth. Reakcja - "Superfuzz Bigmuff" przedostało się w Wielkiej Brytanii do zestawień. W listopadzie 1989 roku na sklepowe półki powędrował natomiast pierwszy longplay, zatytułowany wyłącznie nazwą zespołu. To właśnie on wraz z wydanymi w tym samym czasie albumami "Bleach" Nirvany oraz "Louder Than Love" Soundgarden zapoczątkował modę na brzmienie ze Seattle, które niewiele później dorobiło się etykiety grunge. Muzycy Mudhoney wielokrotnie podkreślali jednak, że od samego początku postrzegali siebie przede wszystkim jako zespół punkrockowy. - W połowie lat 80., kiedy królował speed metal, bardzo różne kapele były nazywane punkowymi - czy rockandrollowe, jak The Replacements, czy zwariowane i psychodeliczne, jak Butthole Surfers - tłumaczył frontman w rozmowie z "Teraz Rockiem". - Punk rock był pojęciem bardzo szerokim i my tam pasowaliśmy (…) Dla mnie grunge to przymiotnik, słowo opisujące, a nie rzeczownik. Ja użyłbym słowa grungy mówiąc o brzmieniu, zachowaniu, nastawieniu do świata. To inne określenie na brud, szumowinę, czyli mam na myśli, brudne gitary i rynsztokowy tryb życia.

Choć Sub Pop zrobił bardzo dużo dla popularyzacji sceny ze Seattle, nigdy nie był labelem gwarantującym krociowe zyski czy poważną dystrybucję. Stąd wiele zespołów, z czasem porzuciło wytwórnię, na rzecz większych i dużo bardziej lukratywnych kontraktów (wymieniając tylko Nirvanę, która po przejściu do Geffen wydała longplay "Nevermind", który stał się jednym z największych przebojów lat 90.). Po tym jak zarówno pierwszy, jak i drugi krążek Mudhoney "Every Good Boy Deserves Fudge" spisały się słabo na rynku, formacja także postanowiła zmienić wydawcę (wybór padł na Reprise Records). Transfer nie wpłynął jednak znacząco na pozycję formacji na świecie, bo o ile w pierwszej połowie lat 90. Pearl Jam, Nirvana czy Soundgarden wprost ścigały się ze sobą na listach przebojów, to twórczość Mudhoney nigdy nie przebiła się na stałe do mainstreamu (pomimo cieszących się dużą renomą koncertów grupy). Debiut pod skrzydłami Reprise, "Piece of Cake" (1992), przedostał się wprawdzie do notowania "Billboardu", ale dotarł tam tylko do 189. pozycji. Jeszcze cięższe czasy nastały dla grupy po śmierci lidera Nirvany, Kurta Cobaina, która poniekąd zapoczątkowała schyłek ery grunge'u. - Po tym jak Kurt strzelił sobie w łeb, duża część prasy, szczególnie brytyjska, była wprost zła, że nadal chcemy grać - opowiadał na łamach magazynu "Mojo" Arm. - Otrzymywaliśmy wtedy najgorsze recenzje w całej karierze. Atakowano nas głównie za to, że dalej istnieliśmy. Członkowie formacji nigdy jednak nie czuli się jakoś szczególnie pokrzywdzeni i nie zazdrościli popularności innym kolegom ze Seattle. - Kiedy Mudhoney powstało, miałem 26 lat i na tyle dużą świadomość historii rynku muzycznego, żeby wiedzieć, iż ogromna większość kapel, które uważałem za wielkie, nie odniosła sukcesu komercyjnego - dodał frontman.

Do końca lat 90. formacja zrealizowała jeszcze dwa albumy studyjne - "My Brother the Cow" (1995), na którym artyści postanowili nieco unowocześnić swoje dotychczasowe brzmienie oraz "Tomorrow Hit Today" (1998), mocno przesiąknięty bluesowo-rockowymi wpływami. Obydwa krążki uchodzą za jedne z najmocniejszych punktów w dyskografii Amerykanów, jednak ponieważ ich sprzedaż nie szła w parze z oczekiwaniami ludzi z wytwórni, Reprise ostatecznie rozwiązało kontrakt z zespołem. Na tym jednak zmiany się nie skończyły, bo wkrótce potem z formacją postanowił rozstać się Lukin. Za jego odejściem nie kryła się żadna mniej lub bardziej przykra historia - basista z czasem zwyczajnie stracił zainteresowanie muzyką (od tamtej pory, poza powrotem na kilka okazjonalnych koncertów, Matt zajmuje się... stolarką). Koledzy rozumieli jego decyzję, nie zamierzali jednak schodzić z obranej przez siebie kilkanaście lat temu drogi. - Matt wycofał się po dwunastu latach, ale doszliśmy do wniosku, iż jest bezsensem zmienianie nazwy, skoro wszyscy pozostali członkowie dalej chcieli grać razem - tłumaczył wokalista pismu "Designer Magazine". - Zrodziłoby to sporo problemów, wiele osób z tego powodu oczekiwałoby od nas czegoś innego. Poza tym, ciągle musielibyśmy tłumaczyć, dlaczego zmieniliśmy nazwę. Ostatecznie, miejsce Lukina w zespole zajął Guy Maddison. W 2002 roku w sklepach pojawił się nowy album grupy "Since We've Become Translucent", będący dla niej powrotem pod skrzydła macierzystej wytwórni, Sub Pop. Longplay zaskakiwał wygładzonym i bardziej tradycyjnie rockowym brzmieniem, zebrał jednak wiele pozytywnych recenzji w mediach. - "Since We've Become Translucent" nie zawsze jest tym, z czym kojarzy nam się Mudhoney, ale album z pewnością nie odstaje na tle dotychczasowego dorobku grupy - pisał Mark Deming z serwisu All Music. - Pokazuje też, że grupa wciąż ma także kilka sztuczek w zanadrzu. Miło, że powróciliście panowie. Wydaniu dzieła towarzyszyła pokaźnych rozmiarów trasa koncertowa, obejmująca zasięgiem kraje Ameryki Południowej.

Na kolejne dzieło, Amerykanie kazali czekać fanom do 2006 roku, kiedy w sprzedaży pojawiła się płyta "Under a Billion Suns". Pod względem brzmieniowym, grupa kontynuowała na nim bardziej komercyjny kierunek zapoczątkowany na poprzedniku, pojawiło się jednak także kilka elementów mogących zaskakiwać, m.in. saksofony, trąbki (obydwa instrumenty były wprawdzie używane przez artystów wcześniej, ale nigdy nie w takiej ilości), muzycy skorzystali także z pomocy żeńskiego chórku. Kolejnym novum było pojawienie się tekstów o społeczno-politycznym charakterze, twórcy zapewniali jednak, że należy je raczej traktować bardziej jako coś w rodzaju żartu.

Do końca pierwszego dziesięciolecia obecnego stulecia formacja zrealizowała jeszcze jeden longplay, "The Lucky Ones" (2008). Płyta miała zdecydowanie surowszy i bardziej drapieżny charakter od kilku poprzednich wydawnictw zespołu. - Jest mało prawdopodobne, aby "The Lucky Ones" przysporzyło nowych fanów Mudhoney, a szkoda, bo to jeden z najlepszych krążków w ich karierze - pisał o płycie recenzent serwisu Musicomh.com. - Ten album pokazuje jak należy grać garażowy rock, a nikt nie robi tego tak, jak Mudhoney. W trakcie promocji "The Lucky Ones" kapela po raz pierwszy zawitała do naszego kraju - 16 października 2009 roku panowie zagrali w warszawskim klubie Proxima.

Grupa z powodzeniem kontynuuje działalność do dzisiaj. We wrześniu 2010 roku formacja wystąpiła na festiwalu ATP New York 2010, gdzie zaprezentowała w całości materiał z "Superfuzz Bigmuff" (dwa lata wcześniej Sub Pop wydał specjalną reedycję EP-ki uzupełnioną o dodatkowy materiał). W 2011 roku zespół ruszył natomiast w trasę u boku Pearl Jam, które obchodziło 20-lecie wydania debiutanckiego albumu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Touch me i' m sick/Sweet young thing ain' t sweet no more	Mudhoney	08.1988	-	-	Sub Pop SP 18	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin][produced by Jack Endino, Mudhoney]
Superfuzz Bigmuff EP.	Mudhoney	10.1988	-	-	Sub Pop SP 21	[produced by Jack Endino]
You got it [Keep it outta my face]/Burn it clean/Need	Mudhoney	06.1989	-	-	Sub Pop SP 33	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin]
This gift/Baby help me forget/Revolution	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[written by Mudhoney][produced by Jack Endino]
You' re gone/Thorn/You make me die	Mudhoney	06.1990	-	-	Sub Pop SP 63	[written by Mudhoney]
Let it slide/Ounce of deception	Mudhoney	07.1991	60[1]	-	Sub Pop SP 95	[written by Mudhoney]
You stupid asshole	Mudhoney	.1991	-	-	Empty MT 166	[written by M. Saunders]
Suck you dry/Deception pass	Mudhoney	10.1992	65[1]	-	Warner W 0137 [UK]	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Bliding sun/Deception pass/King sandbox/Baby o baby	Mudhoney	01.1993	-	-	Reprise 4074	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Into your schtik/You give me the creeps	Mudhoney	04.1995	-	-	Super Electro SE 708	[written by Mudhoney]
Generation spokesmodel/Not going down that road again	Mudhoney	05.1995	161[1]	-	Reprise W 0292
Butterfly Stroke/Editions Of You	Mudhoney	11.1999	-	-	Sub Pop SP 484	[written by Mudhoney]
Sonic Infusion/Long Way To Go	Mudhoney	09.2002	-	-	Sub Pop SP 603	[written by Mudhoney]
It Is Us/Dig Those Trenches	Mudhoney	05.2006	-	-	Sub Pop SP 716

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mudhoney	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[produced by Mudhoney]
Every good boy deserves	Mudhoney	08.1991	34[2]	-	Sub Pop SP 160	[produced by Conrad Uno]
Piece of cake	Mudhoney	10.1992	39[2]	189[1]	Reprise 9362450902 [UK]	[produced by Conrad Uno]
My brother the cow	Mudhoney	03.1995	70[2]	-	Reprise 9362458402 [UK]	[produced by Jack Endino,Mudhoney]

sobota, 16 lipca 2016

Moby Grape

Legenda, otaczająca do dziś ten jeden z wielu zespołów z San Francisco końca lat sześćdziesiątych, oparta jest głównie na jego błyskotliwym albumowym debiucie, którego, pomimo oczekiwań fanów, Moby Grape nigdy nie udało się zdyskontować późniejszymi nagraniami.
Ta obrazoburcza grupa powstała we wrześniu 1966 r. w San Francisco z inicjatywy Petera Lewisa (ur. 15.07.1945 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia; gitara, śpiew) i Boba Mosleya (ur. 4.12.1942 r. w Paradise Valley w stanie Kalifornia; bas). Pozostałych członków Joela Scotta Hilla (gitara) i Kenta Dunbara (perkusja) szybko zastąpili Alexander „Skip" Spence (ur.18.04.1946 r. w Windsor w prowincji Ontario, Kanada; gitara, śpiew). Don Stevenson (ur. 1.5.10.1942 r. w Seattle w stanie Waszyngton; perkusja) i Jerry Miller (ur. 10.07.1943 r. w Tacoma w stanie Waszyngton; gitara).

Z licznych, oczekujących w kolejce z gotowym kontraktem wytwórni, Moby Grape zostali wybrani przez CBS, której mieli służyć jako obiekt doświadczalny w bezprecedensowej marketingowej kampanii, opartej na równoczesnym wydaniu pięciu singli grupy. Nawet Beatlesi nie sprostaliby podobnym wymaganiom. Z małych płyt tylko jedna, „Omaha", trafiła na amerykańską listę przebojów, jeśli osiemdziesiąte ósme miejsce w ogóle zasługuje na takie miano. Przypuszczalnie single wydawane w normalnych odstępach czasu mogłyby odnieść sukcesy, ponieważ ich muzyczna jakość była bez zarzutu. Zespół, nie mogąc sprostać oczekiwaniom, całkowicie zagubił się w atmosferze reklamowego zgiełku. Za to album zawierający dziesięć singlowych tematów, plus dodatkowe trzy, trafił zasłużenie do amerykańskiej Top 30. Dziś uważany jest za klasykę tamtych lat.
Zwięzłe, oparte na ciekawych gitarowych liniach i wokalnym współbrzmieniu rockowe tematy brzmią świeżo i dziś, w latach dziewięćdziesiątych.
Album Wow, ustępujący muzycznie poprzedniemu, wszedł do pierwszej amerykańskiej dwudziestki płyt długogrających. CBS prowadziła nadal swą bezlitosną kampanię badania rynku, mimo że Moby Grape wypełnili z nawiązką wszystkie warunki kontraktu. Okładka płyty, autorstwa Boba Cato, była urzekającym surrealistycznym collagem z wielką kiścią winogron na tle osiemnastowiecznej plażowej scenki rodzajowej. Do części nakładu longplaya dołączono darmowo drugi, koncertowy Grape Jam. Aby było dziwniej, jeden z tematów nagrano do odtwarzania z prędkością 78 obrotów na minutę, tylko po to, by zmusić słuchacza do
wstania z fotela, przestawienia gramofonu i wysłuchania instrumentalnego grepsu Orkiestry Lou Waxmana. Niezależnie od pomysłów wizualno-akustycznych, Wow prezentowało najciekawsze z muzycznych dokonań zespołu: „Motocycle Irene" Spence'a, „Murder In My Heart For The Judge" Mosleya i zdecydowanie najlepszy temat ,,Can't Be So Bad".
Kompozycja Jerry'ego Millera,. oparta na porywającym gitarowym solo muzyka, przechodziła niespodziewanie z gwałtownego hard rocka w łagodną, przypominającą The Mamas And The Papas zbiorową wokalizę. Singel z tematem nie trafił niestety na listy przebojów.
Trapiony narkotykowym nałogiem Spence opuścił zespół tuż przed ukazaniem się albumu Moby Grape '69. Płyta, zawierająca jego ciekawą kompozycję „Seein", była błyskotliwą chwilami formą rozliczenia się przez grupę z przeszłością (w komentarzu na okładce muzycy odcinali się od towarzyszącej ich debiutowi reklamowej psychozy). Na uwagę zasługiwał osobisty manifest Lewisa, ,,I Am Not Willing" i prosty rockowy temat „Truck Driving Man".
Europejskie tournee, podczas którego Moby Grape co wieczór pozostawali w cieniu wspierającego ich zespołu Group Therapy, okazało się całkowitym niewypałem. Po powrocie do USA odszedł Mosley, pozostali zaś członkowie sami musieli wypełnić warunki kontraktu czwartym albumem. Truty Fine Citizen był płytą nijaką, kiepsko przyjętą i jeszcze gorzej się sprzedającą. Recenzenci zdążyli odwrócić się od swych dawnych ulubieńców. Zespół uległ dezintegracji i nie był nawet w stanie zachować prawa do nazwy, będącej
do dziś własnością ich menedżera Matthew Katza.
Niedobitki oryginalnego składu występowały jako: Maby Grope, Mosley Grape, The Grape i The Legendary Grape (w 1991 r.). W trakcie jednej z prób reaktywacji grupy - Mosley i Miller nagrali też płytę jako Fine Wine.
W pierwotnym składzie piątka wystąpiła tylko raz, na nie zauważonym albumie 20 Granite Creek z 1971 r. Z ogólnego marazmu wyróżniał się na nim jedynie temat Mosleya „Gypsy Wedding". Skip Spence partycypował klezmerską „Chinese Song", wykonywaną przy akompaniamencie kolo (japoński instrument strunowy przypominający cytrę ), Lewis zaś w „Horse Out In The Rain" dudnił na basie w wysoce niekonwencjonalnych przedziałach rytmicznych. Nagrany na żywo album z 1978 r. zachwycił fanów zespołu, później jednak duch Moby Grape przeniósł się spokojnie do krainy wielkich łowów.
Trudno jednak kwestionować wpływ grupy wywierany na przestrzeni dwudziestu lat na formacje tak znane, jak Doobie Brothers, R.E.M. czy The Smithereens.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Omaha/Someday	Moby Grape	07.1967	-	88[3]	Columbia 44 173	[written by Skip Spence][produced by David Rubinson]
Hey Grandma/Come In The Morning	Moby Grape	07.1967	-	127[1]	Columbia 44 174	[written by J. Miller, D. Stevenson][produced by David Rubinson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Moby Grape	Moby Grape	07.1967	-	24[27]	Columbia 2698	[Produced by David Rubinson]
Wow/Grape Jam	Moby Grape	05.1968	-	20[28]	Columbia 9613	[Produced by David Rubinson]
Moby Grape '69	Moby Grape	03.1969	-	113[10]	Columbia 9696	[Produced by David Rubinson]
Truly Fine Citizen	Moby Grape	09.1969	-	157[6]	Columbia 9912	[Produced by Bob Johnston]
20 Granite Creek	Moby Grape	09.1971	-	177[5]	Reprise 6460	[Produced by David Rubinson]

poniedziałek, 27 czerwca 2016

Michael Peterson

Michael James Peterson (ur. 7 sierpnia 1959r), amerykański artysta muzyki country . Debiutował na scenie muzyki country w 1997 roku swoim debiutanckim albumem , który przyniósł pięć hitów z Top 40 na Billboard Hot Country (obecnie Hot Country Songs ) , w tym jeden hit number one "From Here to Eternity". Drugi album Petersona, z 1999r Being Human ,zawierał dwa kolejne przeboje , a trzeci album, z 2004r Modern Man , został wydany tylko w Europie . Peterson występował także epizodycznie w jednym z odcinków Strażnik Teksasu .

Michael Peterson urodził się w Tucson, Arizona w dniu 7 sierpnia 1959 roku W młodym wieku, był pod wpływem muzyki, której słuchała jego babcia , jak Cole Porter i Roger Miller .
Po ukończeniu liceum w Richland High School w Richland, WA , Peterson później zdobył piłkarskie stypendium Pacific Lutheran University , gdzie zdobył mistrzostwo kraju. Jeden z jego drużyny, Brad Westering, pracuje jako producent Deniece Williams w tym czasie. Poprzez Westeringa Peterson dostał możliwość pisania piosenek dla Williams. To wszystko doprowadziło do pierwszego wydawnictwa Petersona, "Michael Peterson", zbiór współczesnych pieśni chrześcijańskich, dla Sparrow Records w 1986r. Ostatecznie Peterson udał się do Nashville, Tennessee , gdzie zaczął pracować jako profesjonalny kompozytor, współpracując z innymi autorami takimi jak Josh Leo i Robert Ellis Orrall .

Orrall zasugerował, aby Peterson podpisał kontrakt płytowy, a w grudniu 1996 roku została podpisana umowa z Reprise Records , oddziałem w Warner Music Group . Jego debiutancki singiel "Drink, Swear, Steal & Lie", został wydany w tym samym roku, zostając nr 3 na Billboard Country Chart i nr 86 na liście Billboard Hot 100 . To był singiel prowadzący do nagrania debiutanckiego albumu ,z którego pochodzą cztery kolejne single. Drugi, "From Here to Eternity", stał się pierwszym i jedynym hitem numer jeden Petersona, a "Too Good To Be True" osiągnął nr 8. Następne to "When the Bartender Cries" nr 37 i "By the Book" nr 19. Album zyskał certyfikat Złotej Płyty za sprzedaż 500.000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych w 1997 .
W 1998 roku Peterson towarzyszył Jenny Simpson na jej debiutanckiej płycie , śpiewając duet w "Grow Young with You".
Peterson wydał swój drugi album,Being Human , w 1999 roku .Wiodący singiel "Somethin' 'bout a Sunday", nie dotarł do Top 40, a "Sure Feels Real Good" zadebiutował jako nr 39. Również w roku 1999, Peterson był współautorem utworu tytułowego albumu Travis Tritta No More Looking over My Shoulder , który został wydany jako singiel. Po albumie Super Hits dla wytwórni Peterson opuścił Warner Music Group.
Po odejściu z Warner, Peterson podpisał kontrakt z Monument Records z Nashville. Jego trzeci album studyjny, Modern Man , miał zostać wydany w 2002 roku dla wytwórni. Choć jej tytułowy utwór oraz "Lesson in Goodbye" weszły na listy przebojów country ,sam album nie został wydany w USA ze względu na restrukturyzację oddziału wytwórni macierzystej. AGR, europejska wytwórnia nabyła album i wydała go w Europie w 2004 roku .Sześć singli zostało wydanych z niego w Europie, w tym własną interpretację Petersona "No More Looking over My Shoulder". Również na tej płycie był utwór "Right O Now", który później nagrał Ty Herndon na swoim albumie z 2007r pod tym samym tytułem .
Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Drink, Swear, Steal And Lie/For A Song]	Michael Peterson	08.1997	-	86[7]	Reprise 17 379	[written by Michael Peterson, Paula Carpenter][produced by Robert Ellis Orrall, Josh Leo][3[17].Country Chart]
From Here to Eternity	Michael Peterson	09.1997	-	-	Reprise	[written by Michael Peterson, Robert Ellis Orrall][produced by Robert Ellis Orrall, Josh Leo][1[1][20].Country Chart
Too Good to Be True	Michael Peterson	02.1998	-	-	Reprise	[written by Michael Peterson,Gene Pistilli][produced by Robert Ellis Orrall, Josh Leo][8[17].Country Chart]
When the Bartender Cries	Michael Peterson	07.1998	-	-	Reprise	[37[5].Country Chart]
By the Book	Michael Peterson	12.1998	-	101[12]	Reprise	[written by Michael Peterson, Robert Ellis Orrall][produced by Robert Ellis Orrall, Josh Leo][19[17].Country Chart]
Sure Feels Real Good]	Michael Peterson	09.1999	-	-	Reprise	[written by Michael Peterson, Gene Pistilli][produced by Robert Ellis Orrall, Josh Leo]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Michael Peterson	Michael Peterson	08.1997	-	115[31]	Reprise 46 618	[gold-US][produced by Robert Ellis Orrall, Josh Leo]

środa, 10 lutego 2016

Barenaked Ladies

Grupa kanadyjska.Powstała w 1988r w Scarborough na przedmieściu Toronto w prowincji Ontario.Z początku był to duet Steven Page (22.06.1970 Scarborough, Ontario) - voc, g i Ed Robertson (25.10, 1970, Scarborough, Ontario) - voc, g. W 1990 dołączyli bracia Andrew Creeggan (4.07.1971) - k i Jim Creeggan (12.02.1970) - b, a w 1991 także Tyler Stewart (21.09.1967) - dr. W 1994 miejsce Andrew Creeggana zajął Kevin Hearn - k z Corky And The Juice Pigs.

W 1998, gdy u Hearna stwierdzono białaczkę, na koncertach zastępował go Chris Brown - k. Zwróciła na siebie uwagę publiczności koncertami w całej Kanadzie, m.in. u boku kabaretowego zespołu Corky And The Juice Pigs, oraz trzema kasetami wydanymi własnym kosztem: "Buck Naked" z 1989, "Barenaked Lunch" z 1990 i "The Yellow Tape" z 1991.

Słuchaczom spodobała się zwłaszcza "The Yellow Tape", zawierająca dowcipne utwory inspirowane muzyką lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, jak If I Had 1.000.000 Dollars, Be My Yoko Ono czy Brian Wilson, rodzaj hołdu dla lidera The Beach Boys, sprzedana w osiemdziesięciu pięciu tysiącach egzemplarzy. Jednakże dopiero zwycięstwo w konkursie dla młodych zespołów, zorganizowanym przez rozgłośnię CFNY, utorowało Barenaked Ladies drogę do prawdziwej kariery.

Podpisała kontrakt z wytwórnią Sire i już pierwszy album, "Gordon" z 1992 (produkcja: Michael-Philip Wojewoda) z takimi piosenkami, jak What A Good Boy, Blame It On Me, Brian Wilson, New Kid On The Block, King Of Bedside Manner czy This Is Me In Grade 9, wprowadził ją na szczyty kanadyjskich list bestsellerów (rozszedł się w dziewięciuset tysiącach egzemplarzy).

U szczytu popularności grunge, producent Ben Mink pojawił się na pokładzie, by sterować albumem Maybe You Should Drive z 1994 roku, łagodnym folkowo-popowym albumem. Piosenki takie jak „Alternative Girlfriend” i „Jane” stały się ulubionymi utworami studenckiego radia, ale na horyzoncie pojawiły się zmiany. Zanim koledzy z zespołu mogli zebrać się do wydania trzeciego albumu, Andy Creeggan opuścił skład, aby ukończyć studia za granicą, a gitarzysta/klawiszowiec Look People, Kevin Hearn, wskoczył na pokład na wspólną trasę koncertową BNL z Billym Braggiem.

Hearn dołączył do grupy jako stały członek na czas przed obscuro-popowym albumem Born on a Pirate Ship z 1996 roku, a zespół wytyczył nowe terytorium celebrytów, pojawiając się w odcinku Beverly Hills 90210, aby wykonać swój przebój z listy Top 40 „The Old Apartment”. Sukces w USA przyszedł szybko, a BNL zaczęło wyprzedawać swoje letnie koncerty. Wybrane fragmenty trasy zostały utrwalone na pierwszym albumie koncertowym zespołu, Rock Spectacle, nieskrępowanym wysiłku (wraz z improwizowanym rapowaniem i przekomarzaniem się na scenie), który przedstawił nowej publiczności jeden z najmocniejszych atutów BNL: ich występy na żywo.

Rock Spectacle stał się pierwszą płytą BNL, która uzyskała status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych i utorowała drogę dla ich największego jak dotąd albumu.

Disc One: All Their Greatest Hits (1991-2001) Stunt, czwarty album studyjny grupy, został wydany w lipcu 1998 roku i przekształcił Barenaked Ladies w gwiazdy zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i Wielkiej Brytanii. Zachęcony przebojowym singlem „One Week”, album zadebiutował na trzecim miejscu listy przebojów Billboardu i poszedł na sprzedaż w ponad czterech milionach egzemplarzy. BNL przeszło na występy na stadionach podczas kolejnej trasy koncertowej po Ameryce Północnej, pozostawiając za sobą teatry i kluby, w których odbywały się ich poprzednie występy.

W międzyczasie Hearn zrobił półroczną przerwę, aby wyleczyć się z białaczki, którą zdiagnozowano wcześniej tej wiosny. Greg Kurstin z Geggy Tah i multiinstrumentalista Chris Brown zastąpili Hearna na the Stunt tour. Po przeszczepie szpiku kostnego w październiku, Hearn był wolny od wszystkich komórek rakowych, a BNL ponownie połączyło się w szczytowym okresie komercyjnym.

Maroon podążył za nim dwa lata później i osiągnął status platyny dzięki sukcesowi „Pinch Me”; przyniosło to również zespołowi dwie nagrody Juno dla najlepszego albumu pop i najlepszej grupy, a także nominację do nagrody Grammy. Kolekcja największych hitów, Disc One: All Their Greatest Hits (1991-2001), została wydana jesienią 2001 roku, aby uczcić pierwszą dekadę istnienia zespołu.

Dwa lata później BNL wydali Everything to Everyone i skutecznie wywiązali się z kontraktu z Reprise Records. Album sprzedawał się stosunkowo słabo, a Reprise zaniedbał zaoferowanie przedłużonej umowy, przywracając tym samym zespołowi status niezależności po raz pierwszy od 1992 roku. BNL odpowiedziało, tworząc własną wytwórnię Desperation Records, z której wydali kolejne cztery albumy.

Wakacyjna płyta, Barenaked for the Holidays, pojawiła się w 2004 roku, podczas gdy albumy towarzyszące Barenaked Ladies Are Me i Barenaked Ladies Are Men zostały wydane odpowiednio w 2006 i 2007 roku. Album dla dzieci zatytułowany Snacktime! nastąpił w 2008 roku, ale trasa koncertowa, która nastąpiła po jego wydaniu, została zakłócona przez aresztowanie Steve'a Page'a za posiadanie kokainy. W odpowiedzi zespół odwołał kilka koncertów i chociaż zarzuty zostały później zredukowane do wykroczeń, Page mimo to ogłosił swoją decyzję o opuszczeniu grupy na początku 2009 roku.

Zredukowany do odchudzonego kwartetu, zespół założył nową wytwórnię Raisin' Records i powrócił w 2010 roku z albumem All in Good Time, na którym wokale prowadzili Robertson, Hearn i basista Jim Creeggan. W 2011 roku ukazała się kompilacja największych przebojów Hits from Yesterday & the Day Before, a w 2012 roku ukazała się płyta Stop Us If You've Heard This One Before!, na której zebrano dziesięć niewydanych utworów (dema, odrzuty, nagrania na żywo i nagrania studyjne B- side) wraz z parą wcześniej wydanych rarytasów, z których wszystkie zostały nagrane w latach 1992-2003.

W następnym roku BNL powróciło z drugim albumem studyjnym od czasu odejścia Page'a, dopracowanym i dojrzałym albumem Grinning Streak. W 2015 roku, zainspirowani miłością Robertsona do automatów do gry w pinball, Barenaked Ladies wydali swój 12. pełnometrażowy album Silverball, w którym ponownie spotkali się z producentem Grinning Streak, Gavinem Brownem. Na albumie znalazł się singiel „Say What You Want”.

Zespół koncertował w Stanach Zjednoczonych w ramach trasy Last Summer on Earth 2015 z Colinem Hayem z Violent Femmes i Men at Work. Album koncertowy nagrany podczas trasy, BNL Rocks Red Rocks, ukazał się wiosną 2016 roku. Następnie BNL rozpoczął drugą trasę Last Summer on Earth w 2016 roku, tym razem z Orchestral Maneuvers in the Dark i Howardem Jonesem. Podczas trasy krótko dzielili scenę z długo działającym nowojorskim zespołem a cappella The Persuasions.

Ożywiony ich wspólną chemią, BNL zaprosił grupę do współpracy nad nowym albumem studyjnym. Wynikowy wysiłek, wyprodukowany przez Gavina Browna w 2017 roku Ladies i Gentlemen: Barenaked Ladies & the Persuasions zaprezentowali przerobione piosenki z poprzedniego katalogu BNL wraz z coverem przeboju The Persuasions z 1972 roku „Good Times”.

Później tego samego roku zapracowana grupa wydaje swój 13. studyjny LP (i ogólnie 15. album), Fake Nudes, zawierający singiel „Lookin' Up”. Wrócili w 2021 roku z Detour de Force, który zawierał produkcję Erica Ratza i Marka Howarda, a także współpracę w zakresie pisania piosenek z długoletnim współpracownikiem piosenkarza Better Than Ezra, Kevina Griffina.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The old apartment/Lovers in a dangerous time	Barenaked Ladies	04.1997	-	88[6]	Reprise 17 499	[written by Steven Page,Ed Robertson][produced by Barenaked Ladies, Michael Phillip Wojewoda]
Brian Wilson/Break your heart/Back	Barenaked Ladies	10.1997	-	68[20]	Reprise 17 290	[written by Steven Page][produced by Barenaked Ladies, Michael Phillip Wojewoda]
One week/When you dream/Shoebox [live]	Barenaked Ladies	02.1999	5[15]	1[1][20][09.98]	Reprise 17 174	[platinum-UK][written by Ed Robertson][produced by Barenaked Ladies, David Leonard, Susan Rogers]
It' s all been done/Brian Wilson [live]/The old apartment [live]	Barenaked Ladies	05.1999	28[5]	44[12][12.98]	Reprise W 0476 [UK]	[written by Steven Page][produced by Barenaked Ladies, David Leonard, Susan Rogers]
Call and answer/If i had $ 1.000.000 [live]/Jane [live]	Barenaked Ladies	07.1999	52[3]	121[2]	Reprise 16 936	[written by Stephen Duffy, Steven Page][produced by Barenaked Ladies, David Leonard, Susan Rogers]
Brian Wilson [mixex 2000]	Barenaked Ladies	11.1999	73[1]	-	Reprise W 0511 [UK]
Pinch me/Powder blue	Barenaked Ladies	11.2000	-	15[21][08.2000]	Reprise 16 827	[written by Steven Page,Ed Robertson][produced by Don Was]
Too little too late/Pinch me	Barenaked Ladies	04.2001	122[1]	86[4]	Reprise 16 774	[written by Steven Page,Ed Robertson][produced by Don Was]
Another postcard [Chimps]	Barenaked Ladies	09.2003	-	82[12]	Reprise 16 537	[written by Steven Page,Ed Robertson][produced by Ron Aniello]
Celebrity	Barenaked Ladies	05.2004	81[1]	-	Reprise W642CD	[written by Steven Page,Ed Robertson,Kevin Hearn][produced by Ron Aniello]
Easy	Barenaked Ladies	05.2004	-	122[1]	Reprise	[written by Steven Page,Ed Robertson][produced by Barenaked Ladies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Maybe you should drive	Barenaked Ladies	09.1994	57[1]	175[1]	Reprise 45 709	[produced by Ben Mink]
Born on a pirate ship	Barenaked Ladies	04.1996	-	111[2]	Reprise 46 128	[gold-US][produced by Barenaked Ladies, Michael Phillip Wojewoda]
Rock spectacle	Barenaked Ladies	07.1997	-	86[56]	Reprise 46 393	[platinium-US][produced by Michael Phillip Wojewoda]
Stunt	Barenaked Ladies	07.1998	20[35]	3[63]	Reprise 46 963	[4x-platinium-US][gold-UK][produced by Barenaked Ladies, David Leonard, Susan Rogers]
Gordon	Barenaked Ladies	07.1998	-	36[13]	Reprise 26 956	[gold-US][produced by Michael Phillip Wojewoda]
Maroon	Barenaked Ladies	09.2000	64[2]	5[27]	Reprise 47 814	[platinium-US][produced by Don Was]
Disc one:All their Greatest Hits [1991-2001]	Barenaked Ladies	11.2001	-	38	Reprise 48075	[gold-US][produced by Barenaked Ladies, Dan Durbin, David Kahne, David Leonard, Ben Mink, Susan Rogers, Jim Scott, Don Was, Aubrey Winfield, Michael Phillip Wojewoda]
Everything to everyone	Barenaked Ladies	10.2003	176[1]	10[10]	Reprise 48 209	[produced by Ron Aniello]
Barenaked for the holidays	Barenaked Ladies	12.2004	-	64[7]	Desperation 40 015	[produced by Barenaked Ladies]
Barenaked Ladies Are Me	Barenaked Ladies	09.2006	-	17[2]	Desperation 44351	[produced by Barenaked Ladies]
Barenaked Ladies Are Men	Barenaked Ladies	02.2007	-	102[2]	Desperation 43247	[produced by Barenaked Ladies]
Snacktime!	Barenaked Ladies	05.2008	-	61[8]	Desperation 422588	[produced by Michael Phillip Wojewoda]
All In Good Time	Barenaked Ladies	04.2010	169[1]	23[3]	Raisin' RR 28917	[produced by Michael Phillip Wojewoda]
Grinning Streak	Barenaked Ladies	06.2013	101[1]	10 [1]	Vanguard Records 78294	[produced by Howie Beck, Gavin Brown]
Silverball	Barenaked Ladies	06.2015	-	46[1]	Welk 784582	[produced by Gavin Brown]
BNL Rocks Red Rocks	Barenaked Ladies	06.2016	-	101[1]	Vanguard	[produced by Barenaked Ladies]

piątek, 1 stycznia 2016

Neil Young

Ur. 12.11.1945 r. w Toronto w Kanadzie. Po przeprowadzce do Winnipeg, Young rozpoczął dość enigmatyczną karierę muzyczną, głównie jako członek kilku szkolnych zespołów, m.in. The Jades i Classics. Później dołączył do The Squires, których podobieństwo do brytyjskiej grupy The Shadows znalazło swe odbicie w utworach "Aurora" i "The Sultan" autorstwa Younga. W 1965 r. artysta postanowił ruszyć w bardziej folkowym kierunku, występując w Toronto w dzielnicy cyganerii - Yorkville. Na pochodzącej z tamtego okresu taśmie demo znalazła się m.in. wczesna wersja utworu "Sugar Mountain", hymn pochwalny na cześć utraconego dzieciństwa, wydany później na 10 różnych singlach i kompozycja "Don't Pity Me" przypomniana po dziesięciu latach już jako "Don't Cry No Tears".
Wkrótce potem Young dołączył do The Mynah Birds, popowo-soulowej atrakcji, w składzie której pojawił się również Rick James. Formacja jednak dość szybko zakończyła działalność, gdyż James został aresztowany za uchylanie się przed poborem do wojska. Basista zespołu Bruce Palmer towarzyszył Youngowi w jego przeprowadzce do Kalifornii, gdzie połączyli siły ze Stephenem Stillsem i Richie'em Furayem tworząc grupę Buffalo Springfield.
Pobyt Younga w tym zespole przerywany był kilkoma "urlopami", które umożliwiły mu napisanie dwóch doskonałych, nastrojowych kompozycji "Broken Arrow" i "Expecting To Fly", które trafiły na charakteryzujący się niezwykle wyrafinowanym brzmieniem album Neil Young. Mimo że wydawnictwo cierpiało z powodu mało szczęśliwego zmiksowania, które skutecznie stłumiło wokal artysty, znalazło się na nim kilka wspaniałych utworów, wśród których wyróżniały się "The Loner". "The Old Laughing Lady". "I've Been Waiting For You" i "Here We Are In Tears". Doskonale prezentowały się również dwie kompozycje instrumentalne: "Emperor Of Wyoming" autorstwa samego Younga i "String Quartet From Whiskey Boot Hill", napisana i zaaranżowana przez Jacka Nitzsche'ego. Zamykający album utwór "The Last Trip To Tulsa" był zjawiskiem niezwykłym w dorobku artysty, zdradzając silne wpływy twórczości Boba Dylana.
Po ukazaniu się debiutanckiego albumu na rynku, do Younga dołączyli trzej byli członkowie The Rockets: Danny Whitten (gitara), Billy Talbot (bas) i Ralph Molina (perkusja), którzy wspólnie utworzyli zespół Crazy Horse. Album Everybody Knows This Is Nowhere zaprezentował artystę uwolnionego już od wcześniejszej nieśmiałości w prezentowaniu swojego materiału. Szczególnie dwa utwory "Down By The River" i "Cowgirl In The Sand", stały się doskonałym tłem do zaprezentowania chrakterystycznego stylu gry na gitarze Younga. Oprócz nich do jaśniejszych fragmentów płyty zaliczyć należy rzewny utwór "Cinnamon Girl" i niepokojący, przypominający nastrojem requiem "Running Dry", z doskonałą partią Bobby'ego Notkoffa na skrzypcach. Album zacieśnił jeszcze więzy łączące Younga z grupą Crazy Horse, a wspólna trasa potwierdziła siłę nowo nawiązanej współpracy.
W tym samym okresie muzyk zdobył sławę jako jedna czwarta formacji Crosby, Stills, Nash And Young. Tymczasem na jego związku z Crazy Horse pojawiła się poważna rysa, gdyż Whitten coraz bardziej uzależniał się od heroiny. Po nagraniu albumu After The Goldrush doszło co całkowitego zerwania współpracy. Płyta odniosła zasłużony sukces komercyjny, a znalazło się na niej kilka najlepszych kompozycji w karierze muzyka, m.in. utwór tytułowy "Only Love Can Break Your Heart", który trafił do Top 40 amerykańskiej listy przebojów i dynamiczny "Southern Man". Nagrany w 1972 r. mocno komercyjny longplay Harvest, potwierdził wysoką pozycję artysty, pozostając do dziś jego najlepiej sprzedającą się płytą, a pochodzący zeń singel "Heart Of Gold" trafił na szczyt amerykańskich zestawień. Ta dobra passa skończyła się jednak nagle wraz z nagraniem Journey Through The Past. denerwująco introspektywnej ścieżki dźwiękowej do bardzo rzadko pokazywanego autobiograficznego filmu. Nieudane tournće z nową grupą towarzyszącą The Stray Gators pogłębiło jeszcze przepaść pomiędzy artystą a jego publicznością, mimo że album Time Fades Away, zbiór nowych utworów wybranych z koncertów, przywoływał echa dawnej świetności z okresu współpracy z Crazy Horse. Do najlepszych piosenek pochodzących z tej płyty należy bez wątpienia zaliczyć pełną pasji "Last Dance" i doskonałą "Don't Be Denied", opisującą wydarzenia z wczesnej młodości artysty.
Śmierć Whittena i członka obsługi trasy Bruce'a Berry'ego zainspirowały niepokojący album Tonight's The Night, na którym Young dzielił się swoimi bolesnymi uczuciami na tle najsłabszych utworów w swojej dotychczasowej karierze. W "Borrowed Tune" śpiewał o tym, jak zbyt wyczerpany musiał pożyczyć melodię od Rolling Stonesów. a w czasie koncertów prezentował liczne wariacje na temat utworu tytułowego. Jednak ukończony album musiał ustąpić miejsca płycie On The Beach, której wydanie zbiegło się z trasą połączonych ponownie Crosby, Stills. Nash And Young. Płyta On The Beach została początkowo przyjęta bardzo chłodno, a magazyn "Rolling Stone" uznał ją za "najbardziej rozpaczliwe wydawnictwo dziesięciolecia".
Kolejnym artystycznym posunięciem Younga był powrót do dawnych kolegów z Crazy Horse: Talbota, Moliny i nowego gitarzysty Flanka Stampedro, by wraz z nimi zarejestrować album Zuma. Najmocniejszym punktem tego nowego wydawnictwa był bez wątpienia zdominowany przez brzmienie gitary utwór "Cortez The Killer", ale mimo entuzjastycznych recenzji samo wykonanie okazało się w efekcie lepsze niż zaprezentowany na płycie materiał. Inny doskonały utwór - "Like A Hurricane" znalazł się na longplayu American Stars'N'Bars, poza tym raczej dość schematycznym wydawnictwie, na którym zamieszczono dawne, nie wykorzystane nagrania i kilka nowszych, utrzymanych w stylu country kompozycji.
Kierunek ten utrzymano na płycie Comes A Time, najbardziej przystępnej propozycji Younga od czasu nagrania Harvest, którą ubarwiła wokalistka Nicolette Larson. Wykorzystanie instrumentów akustycznych podkreśliło sielską atmosferę albumu, która skłoniła artystę do zamieszczenia na nim własnej wersji bardzo niezwykłego utworu: "Four Strong Winds" z repertuaru Iana Tysona.
Kolejnym przedsięwzięciem Younga był nagrany ponownie przy współpracy muzyków z Crazy Horse, album Rust Never Sleeps. Album ten słusznie uważany jest za najlepsze i najbardziej konsekwentne dzieło w całym dorobku artystycznym Neila Younga. Akustyczny utwór "My My Hey Hey (Out Of The Blue)" i jego elektryczny odpowiednik "Hey Hey, My My (Into The Black)" przedstawiały temat przewodni całości - ulotność zjawiska nazywanego "gwiazdorstwem rockowym". Motyw ten powtarzał "The Thrasher" jeden z najbardziej złożonych utworów muzyka. "Ride My Llama", "Pocahontas" i "Powderfinger" stanowiły niezwykle wartościowe uzupełnienie twórczego dorobku artysty. Przed ukazaniem się na rynku albumu, w kinach pojawił się film pod tym samym tytułem, a wkrótce potem publiczność mogła podziwiać talent Younga na podwójnym albumie koncertowym.
W latach 80. z coraz większym trudem przychodziło przewidzieć kolejne posunięcia artystyczne Neila Younga, gdyż każdy nagrywany przez niego album stanowił zaprzeczenie kierunku podjętego na poprzedniej płycie. Po delikatnym i niedocenionym Hawks And Doves artysta zaproponował przygodę z elektrycznym rhythm'n'bluesem na Re-Ac-Tor, techno-popem na Trans i rockabilly na Everybody's Rock in', by zająć się potem muzyką country Old Ways, hard rockiem Landing On Water i bluesem This Note's For You.
Ostatni z albumów zyskał niespodziewaną sławę, gdy nakręcony do tytułowego utworu wideoklip atakujący związki rocka z potężnymi sponsorami został zakazany przez MTV. Następny album artysty pochodził z porzuconego niegdyś projektu, zatytułowanego roboczo Times Square. Zawierająca 5 utworów płyta Eldorado przywoływała surowe brzmienie Tonight's The Night, ale wydana została tylko w Japonii i Australii. Trzy pochodzące z niej kompozycje pojawiły się potem na albumie Freedom, wielkim artystycznym i komercyjnym sukcesie Younga, który nie tylko zebrał entuzjastyczne recenzje, ale również skutecznie uciszył głosy tych, którzy widzieli w artyście już tylko wielkiego ekscentryka. Album uznano powszechnie za najlepsze dzieło Younga w latach 80., a znalazły się na nim jedne z najbardziej intrygujących tekstów artysty, m.in. "Crime In The City", który to utwór był częścią większej całości " Sixty To Zero".
Tę szczęśliwą passę artysta kontynuował nagrywając znów z udziałem Crazy Horse album Ragged Glory, charakteryzujący się ostrą grą na gitarze, pełnymi ironii tekstami oraz dynamiką i pasją, której z trudem przychodziło dorównać rówieśnikom Younga. W czasie amerykańskiej trasy "Spook The Horse" Youngowi i Crazy Horse towarzyszył nowofalowy zespół Sonic Youth, co potwierdziło tylko sympatię, jaką artysta zawsze darzył pionierów nowych gatunków. Koncertowy album Weld (któremu towarzyszyła eksperymentalna płyta Arc) został przyjęty z uznaniem należnym kolejnemu kamieniowi milowemu w twórczości Younga, który u progu lat 90. cieszył się niezmiennym szacunkiem, utrzymując nieustannie wysoki poziom swej artystycznej działalności.
Potrafił jednak również zaskoczyć i wprawić swoich wielbicieli w prawdziwe zakłopotanie, a jego niechęć do szukania taniej popularność zasługiwała na najwyższe słowa uznania. W 1994 r. głośno mówiło się o przyjaźni i współpracy Younga z członkami zespołu Pearl Jam. Rok później plotki zmaterializowały się w postaci płyty Mirror Ball i wspólnej trasy muzyków. W gronie artystów zajmujących się muzyką rockową, Young pozostaje największym kameleonem. Liczni wielbiciele jego talentu nigdy nie wiedzą, czego mogą się po nim spodziewać, lecz kolejne niezwykłe propozycje artysty witają z niezmiennym uznaniem.

Piosenki na listach przebojów

[solo]
HEART OF GOLD 	Neil Young 	 03.1972 	10[11].UK/1[1][14].US 
AFTER THE GOLDRUSH 	Prelude 	 01.1974 	21[18].UK/22[13].US
ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART 	Elkie Brooks 	 06.1978 	43[5].UK
ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART	Mint Juleps 	 03.1986 	62[4].UK
AMERICAN DREAM	Crosby Stills Nash And Young 	 01.1989 	55[4].UK
HARVEST MOON Neil Young 	 02.1993 	36[3].UK
THE NEEDLE AND THE DAMAGE DONE	Neil Young 	 07.1993 	75[2].UK
LONG MAY YOU RUN Neil Young 	 10.1993 	71[2].UK
PHILADELPHIA Neil Young 	 04.1994 	62[2].UK
A LOT OF LOVE Marti Pellow 	 11.2003 	59[2].UK
EXPECTING TO FLY Buffalo Springfield 	 01.1968 	98[2].US
ON THE WAY HOME Buffalo Springfield 	 10.1968 	82[3].US
CINNAMON GIRL The Gentrys 	 04.1970 	52[12].US
CINNAMON GIRL Neil Young & Crazy Horse 	 06.1970 	57[9].US
OHIO Crosby Stills Nash And Young 	 06.1970 	14[9].US
DOWN BY THE RIVER Brooklyn Bridge 	 07.1970 	91[2].US
DOWN BY THE RIVER  Buddy Miles 	 07.1970 	68[7].US
ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART Neil Young 	 10.1970 	33[12].US
WHEN YOU DANCE I CAN REALLY LOVE Neil Young 	 04.1971 	93[1].US
OLD MAN Neil Young 	 04.1972 	31[9].US
WAR SONG Neil Young & Graham Nash 	 07.1972 	61[6].US
DANCE, DANCE, DANCE The New Seekers 	 09.1972 	84[5].US
WALK ON Neil Young 	 07.1974 	69[7].US
LOVE IS A ROSE Linda Ronstadt 	 09.1975 	5[15].US
LOTTA LOVE Nicolette Larson 	 11.1978 	8[19].US
RUST NEVER SLEEPS (HEY HEY, MY MY (INTO THE BLACK) Neil Young & Crazy Horse
 	 10.1979 	79[5].US
SOUTHERN PACIFIC Neil Young & Crazy Horse 	 12.1981 	70[5].US
LITTLE THING CALLED LOVE Neil Young 	 01.1983 	71[6].US
ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART Saint Etienne 	 03.1992 	97[2].US


[with Craig Adams/Mick Brown/Wayne Hussey/Simon Hinkler]
LIKE A HURRICANE / GARDEN OF DELIGHT 	The Mission 	 07.1986 	49[5].UK

 

[with Mais/Pete Stanley/Pete Wiggs]
ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART / FILTHY  Saint Etienne 	07.1990  39[10].UK



 	
[with David Crosby/Stephen Stills/Graham Nash]
WOODSTOCK 	Crosby Stills Nash And Young 	03.1970 	11[11].US

[with Stephen Stills]
GOT IT MADE 	Crosby Stills Nash And Young 	02.1989 	69[8].US

[with David Crosby/Graham Nash]
MUSIC IS LOVE 	David Crosby 	05.1971 	95[1].US

[with David Crosby/Stephen Stills/Graham Nash]
TELL ME WHY 	Matthews Southern Comfort 	10.1971 	99[2].US

środa, 11 listopada 2015

My Chemical Romance

My Chemical Romance - amerykańska grupa muzyczna. Spotyka się z różnymi określeniami muzyki grupy My Chemical Romance: rock i punk. Trudno jednak zaliczyć ten zespół do jednego gatunku muzycznego. Na muzycznej scenie New Jersey (przez niektórych określanej mianem "murder scene" czyli "morderczej sceny") My Chemical Romance pojawiło się w 2001 roku. Łączą oni w swojej muzyce elementy rocka, punku i gotyku. Zespół powstał w 2001r. z inicjatywy Gerarda Way'a i Matta Pelissier. W czasie wydarzeń z 11 września, Way zdecydował odmienić swoje życie. Pomimo, że był dobrze wykształconym rysownikiem komiksów i miał duże szanse na podpisanie kontraktu z Cartoon Network o wydanie własnej kreskówki (The Breakfast Money), postanowił poswięcić się muzyce. Razem z Mattem Pelissierem napisał piosenkę "Skylines and Turnstiles", gdzie inspiracją do niej była tragedia z 11 września. Następnie poprosili ich wspólnego przyjaciela, Raya Toro, by do nich dołączył. Na strychu domu Matt'a nagrali demo "Skylines and Turnstiles", a także dwie inne piosenki. Brat Gerarda, Mikey Way, był zachwycony tym, co robili, więc postanowił zostać w tym zespole basistą, porzucając jednocześnie naukę w college'u. To także Mikey wymyślił nazwę zespołu czerpiąc tytuł z książki Irvine Welsh, "Ecstacy: Three Tales of Chemical Romance". Ich demówkę przesłuchał też przyjaciel Raya, Frank Iero który grał wtedy w Pencey Prep. Po zakończeniu działalności muzycznej Pencey Prep Frank bardzo chciał wstąpić do My Chemical Romance. I udało się, gdyż zespół zaproponował mu zostanie ich gitarzystą.
Grupa zaczęła występować w klubach i barach w ich rodzinnym New Jersey. W tym samym czasie Mikey, który pracował w wytwórni Eyeball Records zdołał dostarczyć tam ich demo. W 2002r. podpisali kontrakt i wydali debiutancką płytę - mroczną, introspekcyjną i momentami chorobliwą - pt. "I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love". Ich producentem był wokalista zespołu Thursday, Geoff Rickley. Jego wkład pracy w połączeniu z talentem chłopaków z My Chemical Romance doprowadziły do powstania świetnego albumu. Płyta ta odniosła duży sukces na scenie undergroundowej, a duże wytwórnie zaczęły zasypywać ich ofertami podpisania kontraktu. Członkowie zespołu byli pełni obaw, bali się, że mogą utracić swobodę tworzenia, podpisali jednak kontrakt z Reprise Records.
W 2003r., po dwuletnim koncertowaniu zrobili przerwę na nagranie nowego albumu. Jesienią tego roku zmarła babcia Gerarda i Mikey'ego, a miała ona ogromny wpływ na artystyczny rozwój Gerarda. Ku jej pamięci powstała piosenka otwierająca album - Helena. Wydarzenie to w dużej mierze wpłynęło na nową płytę zespołu. W 2004r. światło dziennie ujrzał album pt. "Three Cheers for Sweet Revenge". Dzięki pierwszemu singlowi "I'm Not Okay (I Promise)" zyskali nowych fanów, piosenka zagościła w wielu stacjach radiowych - My Chemical Romance odniosło sukces. Mimo wszystko, w tym czasie w zespole miało miejsce wiele osobistych problemów. Gerard poprzez depresję popadł w alkoholizm i narkomanię. Ogrom swojego problemu uświadomił sobie podczas Summer Sonic Festival w Japonii. Po powrocie do New Jersey rzucił nałogi z pomocą swojego terapeuty. Wtedy też wyrzucono z zespołu Matt'a, mimo tego, że był jednym z założycieli grupy. Jego miejsce zajął Bob Bryar, który był dotychczas w ekipie koncertowej zespołu The Used.
Wbrew wszystkiemu, co się stało, zespół szybko zebrał siły i w Kalifornii nagrali teledysk do pierwszego singla "Im Not Okay (I Promise)". Następnie wszystko potoczyło się szybciej. Wydali kolejny singel - "Helena", nagrali teledysk. Koncerty, wywiady telewizyjne, wywiady do gazet, sesje zdjęciowe, wiele nagród i tłumy fanów na koncertach - liczba tego wszystkiego idealnie odzwierciedla rosnącą popularność My Chemical Romance. Dzięki "Helenie" podbili Europę. Mają wielu fanów w różnych europejskich krajach - zaczynając od Hiszpanii, a kończąc na Polsce. Pasmo sukcesów płyty "Three Cheers for Sweet Revenge" na tym się nie kończy. Wydali następny, trzeci singiel, pt. "The Ghost of You", który także zbiera magrody - sama piosenka, jak i klip do niej. Na sukcesach związanych z płytą minął cały rok 2004 i 2005. Początkiem 2006r. zespół powrócił do studia, aby nagrywać swój kolejny studyjny album. Płyta ma być ponoć bardziej rockowa niż punkowa - ma być w niej przede wszystkim więcej melodii. Efekty ich pracy będziemy mogli usłyszeć prawdopodobnie już latem tego roku. W miedzy czasie (bo 21.marca.2006r. ) zespół wydał 2-płytowe DVD pt: "Life on the murder scene" zawierające nagrania koncertów.
Dnia 31.08.2006 zespół My Chemical Romance po raz piewszy na antenie telewizji MTV zagrał piosenke "Welcome To The Black Parade" z nowej płyty "The Black Parade". Premiera odbyła się w czasie trwania Czerwonego Dywanu na gali MTV Video Music Award's. Chłopcy zagrali na dachu bardzo wysokiego wieżowca, na którym towarzyszyli im fani.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Honey This Mirror Isn't Big Enough For The Two Of Us	My Chemical Romance	12.2003	182[1]	-	Eyeball TWENTY 7S003	[written by My Chemical Romance][Producer: Geoff Rickly,Alex Saavedra]
Headfirst For Halos /Our Lady of Sorrows (live)	My Chemical Romance	04.2004	80[2]	-	Twenty-20 Recordings TWENTYCD S004	[written by My Chemical Romance][Producer: Geoff Rickly]
I'm Not Okay (I Promise)	My Chemical Romance	09.2004	19[30]	86[6]	Reprise W 653CD	[platinum-US][platinum-UK][written by My Chemical Romance][Producer: Howard Benson]
Thank You For The Venom	My Chemical Romance	12.2004	71[3]	-	Reprise W 661	[written by My Chemical Romance][Producer: Howard Benson]
Under Pressure	My Chemical Romance with The Used	04.2005	-	41[3]	Reprise	[Producer: Howard Benson][written by David Bowie, John Deacon, Brian May, Freddie Mercury, Roger Taylor]
Helena	My Chemical Romance	06.2005	20[21]	33[16]	Reprise W 671CD	[gold-US][silver-UK][written by My Chemical Romance][Producer: My Chemical Romance, Howard Benson]
The Ghost Of You	My Chemical Romance	09.2005	27[6]	84[1]	Reprise W 683CD2	[written by My Chemical Romance][Producer: Howard Benson]
Welcome To The Black Parade/Heaven Help Us	My Chemical Romance	10.2006	1[2][50]	9[26]	Reprise W 740	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
Famous Last Words	My Chemical Romance	01.2007	8[17]	88[7]	Reprise W 754X	[platinum-US][gold-UK][written by My Chemical Romance][ Producer - My Chemical Romance , Rob Cavallo]
Kill All Your Friends	My Chemical Romance	02.2007	191[1]	-	Reprise USRE 10603280	[Composer : My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
I Don't Love You	My Chemical Romance	03.2007	13[14]	-	Reprise W 758CD	[gold-US][silver-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
Teenagers	My Chemical Romance	06.2007	9[34]	67[9]	Reprise W 771CD	[4x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
Desolation Row	My Chemical Romance	01.2009	52[5]	107[1]	Reprise W 815T	[written by Bob Dylan][Producer: My Chemical Romance]
The Only Hope for Me Is You	My Chemical Romance	10.2010	-	106[1]	Reprise	[written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo,My Chemical Romance]
Na Na Na (Na Na Na Na Na Na Na Na Na)	My Chemical Romance	11.2010	31[7]	77[1]	Reprise W 823	[silver-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo]
Sing	My Chemical Romance	01.2011	50[5]	58[15]	Reprise USR 11000889	[gold-US][written by Frank Iero, Ray Toro, Gerard Way and Mikey Way][Producer: R.Cavallo]
Planetary (Go!)	My Chemical Romance	04.2011	151[3]	-	Reprise	[written by Frank Iero, Ray Toro, Gerard Way and Mikey Way][Producer: R.Cavallo]
Boy Division/Tomorrow's Money	My Chemical Romance	11.2012	76[1]	-	Reprise USRE 11200305	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Number Two	My Chemical Romance	12.2012	167[2]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
The World Is Ugly/The Light Behind Your Eyes	My Chemical Romance	12.2012	113[1]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Kiss The Ring / Make Room!!!	My Chemical Romance	01.2013	111[1]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Surrender The Night	My Chemical Romance	02.2013	101[1]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Fake Your Death	My Chemical Romance	03.2014	63[1]	-	Reprise USRE 11300590	[written by Frank Iero,Ray Toro,Gerard Way,Mikey Way,James Dewees][Producer: R.Cavallo,My Chemical Romance,Doug McKean]
The Foundations of Decay	My Chemical Romance	05.2022	37[1]	102[1]	Warner USRE 12200285	[written by Gerard Way ,My Chemical Romance][Producer: Doug McKean, Gerard Way, Ray Toro]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love	My Chemical Romance	06.2002	158[8]	-	Eyeball EB 022	[gold-UK][produced by Geoff Rickly]
Three Cheers for Sweet Revenge	My Chemical Romance	06.2004	34[91]	28[77]	Reprise 9362486152	[3x-platinum-UK][platinum-US][produced by Howard Benson]
Life on the Murder Scene	My Chemical Romance	03.2006	53[4]	30[4]	Reprise 9362494762	[gold-UK][produced by Howard Benson]
The Black Parade	My Chemical Romance	10.2006	2[78]	2[59]	Warner Bros. 9362444272	[3x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Rob Cavallo, My Chemical Romance]
The Black Parade Is Dead!	My Chemical Romance	06.2008	12[7]	22[3]	Warner Bros. 9362499038	[silver-UK]
Danger Days: The True Lives of the Fabulous Killjoys	My Chemical Romance	11.2010	14[25]	8[15]	Reprise 9362497189	[gold-UK][gold-US][produced by Rob Cavallo, My Chemical Romance]
May Death Never Stop You	My Chemical Romance	03.2014	15[4]	9[4]	Reprise 9362494048	[gold-UK]
The Black Parade/Living with Ghosts	My Chemical Romance	10.2016	11[2]	9[4]	Reprise 0093624918561	[produced by Rob Cavallo, My Chemical Romance]

czwartek, 5 listopada 2015

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]