Levellers

LEVELLERS - grupa brytyjska. Powstała w 1988 w Brighton w hrabstwie Sussex. Pierwszy skład: Mark Chadwick— voc, g, bnjo (syn kornecistyw orkiestrze wojskowej), Jon Sevink - viol, Jeremy Cunningham - b, Charlie Heather - dr. W 1989 dołączył Alan Leveller - g, mand, voc. W kwietniu 1990 zastąpił go Simon Friend - voc, g, mand, bnjo, hca. Nazwą oddała hołd ruchowi lewellerów. Od marca 1988 koncertowała intensywnie w klubach na terenie całej Anglii. W 1989 wydała w firmie Hag, należącej do jej menażera Phila Nelsona, pierwsze czwórki - w maju "Carry Me", a w październiku "Outside Inside". W tym czasie dotarła z koncertami m.in. do Irlandii i Holandii. W listopadzie podpisała kontrakt z francuską firmą płytową Musicdisc. Dla niej nagrała w Walii przy pomocy producenta Phila Tennanta (współpracownika The Waterboys) album A Weapon called the world, wydany w kwietniu 1990, oraz single World Freak Show z czerwca i Together All The Way z października tego roku. Promowała płyty m.in. na wspólnych koncertach z New Model Army w Anglii, Francji, Holandii i Belgii.
W 1991 odbyła krótka trasę po kraju, zwieńczoną triumfalnym występem w londyńskim teatrze Astoria. Zainteresowała szefów firmy China i podpisała z nią kontrakt. Owocami sesji w wiejskich Ridge Farm Studios w hrabstwie Surrey były album Levelling the land, wydany w październiku tego roku, sprzedany w sześćdziesięciu tysiącach egzemplarzy, i równie popularne single One Way i Far From Home. Potwierdzeniem sukcesu grupy było wprowadzenie jej nagrań na rynek amerykański przez Elektrę. W ślad za tym udała się w podróż koncertową po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale wróciła do Anglii zniechęcona egocentryzmem i głupotą Amerykanów.
W czerwcu 1992 była jedną z gwiazd festiwalu w Glastonbury. Z tego okresu pochodzi popularna czwórka "15 Years EP". Dopiero wiosną i latem 1993 nagrała w Walii, Bath i Surrey płytę Levellers, wydaną we wrześniu tego roku, zawierającą przeboje Belaruse i This Garden. Produkcji podjął się Marcus Deane, wśród muzyków zaproszonych do udziału w sesji znaleźli się Jem Finer z The Pogues oraz sekcja instrumentów dętych The Kick Horns.
Stworzyła muzykę niełatwo poddającą się klasyfikacjom, czerpiącą z celtyckiej trydycji ludowej, aranżowaną z użyciem akustycznych instrumentów, ale o sile emocjonalnej punku, np. The Road, The Game, Sell Out, One Way, Far From Home, Warning, 100 Years Of Solitude, Broken Circles, The Likes Of You And I. W tekstach, ujawniających dużą wrażliwość społeczną, opowiadała się z jednej strony za swoiście rozumianym, idealizowanym socjalizmem, z drugiej dawała wyraz postawie anarchizującej. Była porównywana do The Clash i The Pogues. W tworzących ją muzykach widziano rzeczników młodzieży nazywającej siebie crusts - żyjącej w zgodzie z naturą, głoszącej hasła zbliżone do hippisowskich. Wypowiedziała w ojnp dwóm popularnym brytyjskim tygodniko muzycznym - "New Musical Express" i "Metody Maker". W sierpniu 1993 opuh likowała na łamach drugiego z nich artykuł w którym oskarżyła dziennikarzy związanych z obydwoma o nierzetelność i karierowiczostwo (współautorem był niezależny publicysta George Berger).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
One way/Hard fight	Levellers	09.1991	51[2]	-	China WOK 2008	[written by Chadwick, Cunningham, Friend, Sevink, Heather][produced by Al Scott]
Far from home/World freak show [live]	Levellers	12.1991	71[1]	-	China WOK 2010	[written by Chadwick, Cunningham, Friend, Sevink, Heather][produced by Craig Leon]
15 years EP.	Levellers	05.1992	11[5]	-	China DJWOK 2020	[produced by Al Scott]
Belaruse/Subvert [live]	Levellers	07.1993	12[5]	-	China WOKMC 2034	[written by Levellers][produced by Marcus Dravs]
This garden/Life	Levellers	10.1993	12[4]	-	China WOKP 2039	[written by Levellers][produced by Marcus Dravs]
Julie EP.	Levellers	05.1994	17[3]	-	China WOKP 2042	[produced by Gil Norton,Al Scott]
Hope street/Leave this town	Levellers	08.1995	12[5]	-	China WOKP 2059	[written by Levellers][produced by Al Scott]
Fantasy/Sara's beach	Levellers	10.1995	16[3]	-	China WOKP 2067	[written by Levellers][produced by Al Scott]
Just the one/A promise	Levellers feat Joe Strummer	12.1995	12[8]	-	China WOK 2076	[written by Levellers][produced by Al Scott]
Exodus-live	Levellers	07.1996	24[2]	-	China WOK 2082	[written by Levellers][produced by Levellers]
What A Beautiful day/Bar room jury	Levellers	08.1997	13[5]	-	China WOKCD 2088	[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Celebrate/Rain and snow	Levellers	10.1997	28[2]	-	China WOKCD 2089	[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Dog train/Last days of winter	Levellers	12.1997	24[5]	-	China WOKCD 2090	[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Too real	Levellers	03.1998	46[1]	-	China WOKCD 2091	[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Bozos/Don't you grieve	Levellers	10.1998	44[2]	-	China WOKCD 2096	[written by Moorshead, Travis][produced by Al Scott, The Levellers, Andrew Scarth]
One way [reissue]/Angel	Levellers	01.1999	33[2]	-	China WOKCD2102
Happy birthday revolution/Suprisingly easy!	Levellers	09.2000	57[1]		China EW218C	[written by Levellers][produced by Mark Wallis]
Come on/Welcome To Tomorrow	Levellers	09.2002	44[1]	-	Eagle EHAG7001	[written by Levellers][produced by Alan Scott]
Wild as angels EP.	Levellers	01.2003	34[2]	-	Eagle EHAG7003	[produced by Alan Scott, The Levellers]
Make U Happy	Levellers	04.2005	38[4]	-	Eagle EOTF7303	[ Composer: Mark Chadwick/Simon Friend/Jeremy Cunningham/Jon Sevink/ Charlie Heather/Savage ][ Producer: Mark Wallis/David Ruffy ]
Last Man Alive	Levellers	12.2005	147[1]	-	Eagle EOTF311	[ Producer: Mark Wallis/David Ruffy ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
A Weapon Called the Word	Levellers	10.1990	-	-	Musidisc 105571	[gold-UK][produced by Phil Tennant]
Levelling the land	Levellers	10.1991	14[30]	-	China WOL 1022	[gold-UK][produced by Alan Scott]
Levellers	Levellers	09.1993	2[14]	-	China WOL 1034	[gold-UK][produced by Markus Dravs]
Zeitgeist	Levellers	09.1995	1[1][14]	-	China WOL 1064	[gold-UK][produced by Al Scott]
Best live-Headlights white lines black tar rivers:Best live	Levellers	08.1996	13[4]	-	China WOLCD 1074	[produced by The Levellers, Jon Kelly]
Mouth to mouth	Levellers	09.1997	5[6]	-	China WOLCD 1084	[gold-UK][produced by Jon Kelly]
One way of life-The best of The Levellers	Levellers	11.1998	15[11]	-	China 0522152	[gold-UK]
Hello pig	Levellers	09.2000	28[2]	-	China 8573843392	[produced by Mark Wallis]
Green Blade Rising	Levellers	10.2002	77[2]	-	Eagle EHAGCD002	[produced by Phil Tennant]
Truth and Lies	Levellers	06.2005	102[1]	-	Eagle EOTFCD302	[produced by Mark Wallis]
Letters from the Underground	Levellers	08.2008	24[3]	-	On The Fiddle OTFCD003	[produced by Sean Lakeman]
Static on the Airwaves	Levellers	07.2012	36[1]	-	On The Fiddle OTFCD006	[produced by Sean Lakeman]
Greatest Hits	Levellers	10.2014	32[1]	-	On The Fiddle OTFCD019X	-
We the Collective	Levellers	04.2018	12[1]	-	On The Fiddle OTFCD 29	[produced by John Leckie]
Peace	Levellers	08.2020	8[1]	-	On The Fiddle OTFCD 31	[produced by Sean Lakeman]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]