Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Elektra. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Elektra. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 18 października 2016

Teddy Pendergrass

Właśc. Theodore Pendergrass, ur. 26.03.1950 r. w Filadelfii w stanie Pennsylwania. W 1969 r. dołączył do formacji Harold Melvin And The Blue Notes, gdy jej członkowie zaprosili zespół Pendergrassa, The Cadillacs, by występował z nimi jako grupa towarzysząca. Zasiadając początkowo na stołku perkusisty, w ciągu roku Teddy podjął się również roli wokalisty. Jego pełna pasji interpretacja nadała nowy wymiar utworom takim jak "I Miss You" i "If You Don't Know Me By Now". Nieporozumienia z Melvinem doprowadziły do ostatecznego rozstania z zespołem.
W 1976 r. Pendergrass rozpoczął udaną karierę solową, pozostając pod opiekuńczymi skrzydłami wytwórni Philadelphia International. Jego umiejętności w pełni dawały o sobie znać w wolniejszych utworach, które okazały się wręcz idealne dla zaprezentowania pełnego namiętnej pasji wokalu Teddy'ego. Dzięki niemu właśnie zaskarbił sobie uwielbienie zwłaszcza żeńskiej części publiczności. Utwory "The Whole Town's Laughing At Me" (z 1977 r.), "Close The Door" (z 1978 r.) i "Turn Off The Lights" (z 1979 r.) należą do najlepszych spośród jego wczesnych nagrań.
Nawet jeśli nagrywane później kompozycje zmierzały w kierunku bardziej wygładzonym, Pendergrass wciąż potrafił rejestrować pełne ognia utwory, wśród których do najlepszych zaliczyć należy doskonałą interpretację klasyka spółki Womack And Womack "Love TKO".
W 1982 r. życie wokalisty uległo dramatycznej zmianie, gdy ciężki wypadek samochodowy pozostawił go przykutego do wózka inwalidzkiego. Głos jednak pozostał ten sam po wielu miesiącach fizycznej i psychicznej terapii Teddy wznowił nagrania. Na singlu "Hold Me" (z 1984 r.), pierwszym nagranym dla nowej wytwórni Asylum, gościnnie zaśpiewała Whitney Houston, a kolejne sukcesy przyniosły wokaliście utwory "Love 42" (z 1986 r.) i "Joy" (z 1988 r.).

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
I Don't Love You Anymore / Somebody Told MeTeddy Pendergrass 05.1977-41[14]Philadelphia Int. 3622[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][5[17].R&B Chart]
The Whole Town's Laughing At Me/And If I HadTeddy Pendergrass 05.197744[3]102[12]Philadelphia Int. 3633[written by S. Marshall, T. Wortham][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][16[16].R&B Chart]
Close the Door / Get Up, Get Down, Get Funky, Get Loose UK side B:Only youTeddy Pendergrass 07.197841[6]25[13]Philadelphia Int. 3648[gold][written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][1[2][19].R&B Chart]
Only You / It Don't Hurt NowTeddy Pendergrass 01.1979-106[2]Philadelphia Int. 3657[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][22[11].R&B Chart]
Turn Off the Lights / If You Know Like I KnowTeddy Pendergrass 07.1979-48[6]Philadelphia Int. 3696[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][2[20].R&B Chart]
Come Go With Me / Do MeTeddy Pendergrass 09.1979--Philadelphia Int. 3717[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by John Usry][14[10].R&B Chart]
Shout and Scream /Close the DoorTeddy Pendergrass 12.1979--Philadelphia Int. 3733[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble, Leon Hugg][21[10].R&B Chart]
It's You I Love / Where Did All the Lovin' GoTeddy Pendergrass 03.1980--Philadelphia Int. 3742[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][44[9].R&B Chart]
Can't We Try? / This Gift of LifeTeddy Pendergrass 08.1980-52[12]Philadelphia Int. 3107[written by K. Hirsch , R. Miller][produced by John R. Faith , Teddy Pendergrass ][piosenka z filmu "Roadie"][3.R&B Chart]
Love T.K.O. / I Just Called to SayTeddy Pendergrass 11.1980-44[13]Philadelphia Int. 3116[written by G. Nobel][produced by Cynthia Biggs ][2[18].R&B Chart]
Two HeartsStephanie Mills feat Teddy Pendergrass 05.198149[5]40[13]20th Century 2492[written by Mtume , Lucas , Tawatha][produced by Reggie Lucas,James Mtume][3[19].R&B Chart]
I Can't Live Without Your Love / You Must Live OnTeddy Pendergrass 09.1981-103[5]Philadelphia Int. 02462[written by L. A. Huff, C. Womack][produced by Leon A. Huff][10[16].R&B Chart]
You're My Latest, My Greatest Inspiration / Keep on Lovin' MeTeddy Pendergrass 01.1982-43[11]Philadelphia Int. 02619[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][4[17].R&B Chart]
This Gift of Life / Nine Times Out of TenTeddy Pendergrass 05.1982--Philadelphia Int. 02856[written by Leon Huff,Kenny Gamble][produced by Kenneth Gamble And Leon Huff][31[10].R&B Chart]
I Can't Win for Losing / Don't Leave Me Out Along the RoadTeddy Pendergrass 10.1982--Philadelphia Int. 03284[written by G. McFadden, J. Whitehead, V. Carstarphen][produced by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead][32[10].R&B Chart]
I Want My Baby Back/Life Is For The LivingTeddy Pendergrass 01.1984--Philadelphia Int. 04302[written by K. Gamble, C. Womack][produced by Kenneth Gamble, Cecil Womack][61[6].R&B Chart]
Hold Me / LoveTeddy Pendergrass with Whitney Houston06.198444[5]46[18]Asylum 69 720[written by Michael Masser,Linda Creed][produced by Michael Masser][5[16].R&B Chart]
You're My Choice Tonight (Choose Me)/So Sad The SongTeddy Pendergrass 09.1984-Asylum 69696 [written by Luther Vandross, Marcus Miller][produced by Luther Vandross][15[15].R&B Chart]
Somewhere I Belong/Hot LoveTeddy Pendergrass 07.1985--Asylum 69628[written by Marvin Hamlisch, Dean Pitchford][produced by Nile Rodgers][76[6].R&B Chart][piosenka z filmu "D.A.R.Y.L."]
Never Felt Like Dancin' / Love EmergencyTeddy Pendergrass 10.1985--Asylum 69 595[written by D. Matkowsky, M. Seward][produced by Dennis Matkowsky, Bill Neale, Linda Creed][21[15].R&B Chart]
Love 4/2Teddy Pendergrass 02.1986--Asylum 69 568[written by T.Pendergrass, J. Carter, N. Lee][produced by Teddy Pendergrass, James Carter][6[16].R&B Chart]
Let Me Be CloserTeddy Pendergrass 05.1986---[written by Dennis Matkosky,Linda Creed,Teddy Pendergrass,Bill Neale][produced by Dennis Matkosky,Linda Creed,Teddy Pendergrass,Bill Neale][67[7].R&B Chart]
Joy / Let Me Be CloserTeddy Pendergrass 06.198858[3]77[6]Asylum 69 401[written by Reggie Calloway,Vincent Calloway,Joel Davis][produced by Reggie Calloway,Vincent Calloway][1[2][18].R&B Chart]
2 A.M.Teddy Pendergrass 08.1988--Elektra 69 422[written by J. S. Carter, K. Askins, M. Hammett][produced by Miles Jaye , Theodore D. Pendergrass][3[15].R&B Chart]
Love Is the PowerTeddy Pendergrass 07.1988--Elektra 69 358[written by Reggie Calloway,Vincent Calloway,Joel Davis][produced by Reggie Calloway,Vincent Calloway][57[12].R&B Chart]
Glad to Be AliveTeddy Pendergrass with Lisa Fischer07.1990--Elektra 64 960[31[11].R&B Chart][piosenka z filmu "The Adventure Of Ford Fairlane"]
Make It with YouTeddy Pendergrass12.1990--Elektra 64 916[23[14].R&B Chart]
It Should've Been YouTeddy Pendergrass 02.1991--Elektra 64 900[written by Terry Price,Teddy Pendergrass][produced by Terry Price,Teddy Pendergrass][1[1][19].R&B Chart]
I Find Everyting In YouTeddy Pendergrass 06.1991--Elektra 64 882[written by James Carter][produced by Terry Price,Teddy Pendergrass][31[11].R&B Chart]
Voodoo / No One Like YouTeddy Pendergrass09.1993--Elektra 64 608[written by Gerald LeVert, Edwin Nicholas][produced by Gerald LeVert, Edwin Nicholas][25[20].R&B Chart]
Believe In LoveTeddy Pendergrass01.1994-105[13]Elektra 64 574[written by Reggie Calloway , Teddy Pendergrass , Vincent Calloway,Steve Beckham,Keith Robinson ][14[28].R&B Chart][58[7].Hot 100 Singles Sales]
I'm Always Thinking About YouTeddy Pendergrass06.1994--Elektra 64 551[written by Leon Huff, Stephanie Huff ][produced by Leon Huff][90[4].R&B Chart]
The More I Get, The More I WantKWS feat Teddy Pendergrass11.199435[2]-X-Clusive Records X-CLU 011[written by Carstarphen,McFadden , Whitehead]
Don't Keep Wastin' My Time / Slow Ride to HeavenTeddy Pendergrass04.1997-90[6]Surefire 18 002[written by Dennis Matkosky,Teddy Pendergrass][39[17].R&B Chart]
Give It to MeTeddy Pendergrass08.1997-105[8]Surefire 18 003[written by Dennis Matkosky,Teddy Pendergrass][57[12].R&B Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Teddy PendergrassTeddy Pendergrass03.1977-17[35]Philadelphia Int. 34 390[platinum-US][produced by Kenneth Gamble & Leon Huff , John Whitehead, Gene McFadden][5.R&B Chart]
Life Is a Song Worth SingingTeddy Pendergrass07.1978-11[35]Philadelphia Int. 35 095[produced by Kenny Gamble, Leon Huff, Jack Faith, Gene McFadden, John Whitehead, Victor Carstarphen, Sherman Marshall][platinum-US][1.R&B Chart]
TeddyTeddy Pendergrass06.1979-5[31]Philadelphia Int. 36 003[platinum-US][produced by Kenneth Gamble & Leon Huff ][1.R&B Chart]
Live! Coast to CoastTeddy Pendergrass12.1979-33[15]Philadelphia Int. 36 294[gold-US][5.R&B Chart]
TPTeddy Pendergrass08.1980-14[34]Philadelphia Int. 36 745[produced by Ashford & Simpson, Dexter Wansel, Cecil Womack, John R. Faith, Jerry Cohen, Gene McFadden, John Whitehead ][platinum-US][3.R&B Chart]
It's Time for LoveTeddy Pendergrass10.1981-19[27]Philadelphia Int. 37 491[gold-US][6.R&B Chart]
This One's For YouTeddy Pendergrass08.1982-59[15]Philadelphia Int. 38 118[produced by Kenneth Gamble, Leon Huff, Gene McFadden, John Whitehead, Victor Carstarphen, John R, Faith, Thom Bell, Clarence B. Simmons, Joseph B. Jefferson, Nickolas Ashford, Valerie Simpson][6.R&B Chart]
Heaven Only KnowsTeddy Pendergrass01.1984-123[9]Philadelphia Int. 38 646[9.R&B Chart]
Love LanguageTeddy Pendergrass06.1984-38[35]Asylum 60 317[produced by Michael Masser, Luther Vandross][gold-US][4.R&B Chart]
The Artists Volume 2Luther Vandross/Teddy Pendergrass/Change/Atlantic Starr07.198545[4]-Street Sounds ARTIS 2 [UK]-
Workin' It BackTeddy Pendergrass12.1985-96[23]Asylum 60 447[produced by Glen Ballard, Clif Magness][6.R&B Chart]
JoyTeddy Pendergrass05.198845[8]54[24]Elektra 60 775[gold-US][produced by Teddy Pendergrass, Miles Jaye, Nick Martinelli, Reggie Calloway, Vincent Calloway][2.R&B Chart]
Truly BlessedTeddy Pendergrass03.1991-49[16]Elektra 60 891[produced by Teddy Pendergrass, Terry Price, Derek Nakamoto, Craig Burbidge][4.R&B Chart]
A Little More MagicTeddy Pendergrass10.1993-92[8]Elektra 61 497[produced by Reggie Calloway, Vincent Calloway, Leon Huff, Victor Emanuel Cooke, Gerald Levert, Edwin Nicholas, Barry White, Bobby Wooten][13.R&B Chart]
You and ITeddy Pendergrass05.1997-137[5]Surefire 13 045[24.R&B Chart]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , , ,

sobota, 16 kwietnia 2016

Clannad

Zespół powstał w 1968 r. jako kwartet. Tworzyli go wtedy: Ciaran - bg, keyb, g, voc (ur. 4.03.1954); Pól O' Braonain - g, fl, perc, voc (ur. 22.04.1956) oraz bliźniacy Padraig Oi Dugain - mand, g, voc i Noel O' Dugain (ur. 23.01.1949). Dwa lata później do grupy dołączyła Maire Marrianne Ni Bhraonain - Celtic harp, voc (ur. 4.08.1952).
 Maire śpiewała od 11 roku życia, występując w zespole ojca. Na repertuar jego zespołu składały się standardy muzyki popularnej i aktualne przeboje, z których Maire wykonywała najczęściej My Boy Lollypop. Jako najstarsza z dziesięciorga rodzeństwa wysłana została do Sligo, gdzie w konwencie Urszulanek zgłębiała tajniki gry na harfie. W nauce pomagali też dziadkowie. Matka ojca była pianistką, dziadek zaś nauczycielem greki. Dziadkowie ze strony matki prowadzili objazdowe variete, w którym babcia była akrobatką i perkusistką. Podczas spektaklu w Gweedore wydarzyło się tragedia. Dziadek umarł na scenie, podczas gdy żona grała na perkusji, syn na trąbce, a córka na akordeonie.
Rodzinny kwintet zapragnął wziąć udział w festiwalu w Letterkeniiy. W celu wypełnienia zgłoszenia należało wymyśleć nazwę grupy. I tu z pomocą przyszedł drugi dziadek. Ponieważ grupa stanowiła rodzinę (Clann) z (as) Dobhair (Clann-as-dobhair) nazwę skrócono do Clannad. Na początkowy repertuar zespołu składały się, wyuczone w konwencie, utwory z cykli Holy Songs i The March Of Brian Boru. One też wypełniły ośmiominutowy występ. Zwycięstwo przypadło Ań Beatach Seo Tu Romhan w wykonaniu grupy z Dobhair.
Dugainowie i Braonain wychowywani byli w Donegal, zakątku oddzielonym od pozostałej części Irlandii. Okolica stanowiła prawdziwy rezerwat tradycyjnej kultury "zielonej wyspy". Mówiono to po irlandzku, kultywowano tradycyjne śpiewy Donegal Gealtacht. Po ukończeniu szkoły Maire podjęła pracę w charakterze nauczycielki muzyki. Pozostali członkowie zespołu wciąż uczyli się, dlatego na ewentualny kontrakt z Polydorem należało jeszcze poczekać. Nawet przygotowania do wywtępu w RTE "Albert Fry Show" nie przerwały nauki. Clannad ćwiczył wieczorami, a po pro gramie odwieziono do szkoły. Maire wprowadzała wiele innowacji w swych lekcjach muzyki, nie zamykając ich w sztywnym rozkładzie zajęć. Uczniowie mieli możliwość kontaktu z nauczycielką przez cały dzień, słuchania muzyki klasycznej, ludowej, czy Emerson Lake And Palmer. Swym niekonwencjonalnym podejściem do nauki Maire zyskała sobie wielu nowych uczniów z wysp Arrenmore i Tory.
Przez cały ten czas Clannad pracował nad opracowaniem repertuaru, wyszukiwaniu gaelickich pieśni i tworzeniu własnych kompozycji. Zespół próbował występować w lokalnych barach, lecz ludowy repertuar okazywał się być nieodpowiedni dla takich miejsc. Jedyne koncerty odbywały się popołudniami na terenach szkół. Debiutancki album "Clannad" został zignorowany przez słuchaczy i krytyków jako zbiór tradycyjnych kompozycji. Z zamieszczonych tam utworów na uwagę zasługiwała Lisa, autorstwa Ciaran i Póla. Druga płyta, wyprodukowana przez Donnuala Lunny'ego była dojrzalsza i zawierała bardziej jednorodne propozycje muzyczne. Dheanainn Sugradh zostało nawet przebojem w Irlandii.
W 1975 r. zespół ruszył na koncerty po Europie, by rok później w glorii sławy powrócić do rodzinnej Irlandii. Trzecia płyta -"Dulaman" - mimo folkowej inspiracji sygnalizowała nowe elementy muzyczne i cieszyła się już większym powodzeniem. "Clannad In Concert" było zaś pierwszą płytą koncertową grupy, nagraną podczas występów w Szwajcarii. W 1980 r. pojawił się album "Crann Ull" (Jabłoń). W tym samym roku do zespołu dołączyła Eithne (ur. 17.05.1961) - keyb, voc, bardziej znana jako Enya. W rozszerzonym składzie nagrano następną płytę "Fuaim" (Dźwięk), zawierającą trzy nagrania wykonywane w języku angielskim. Jedna z kompozycji płyty (Mhórag 's Na Horo GheallaidK) zainteresowała autorów programu TV BBC "Harry's Game". Ostatecznie w październiku ukazał się singiel z tematem przewodnim programu, ponieważ zespół odrzucił proponowany tekst do swej kompozycji z płyty "Fuaim". Krążek dotarł do 5 miejsca brytyjskiej listy przebojów, grupę wyróżniono nagrodą Ivora Novello za najlepszą telewizyjną muzykę ilustracyjną.
Przełomowym dla grupy miał się okazać pierwszy longplay zrealizowany dla wytwórni RCA pt. "Magical Ring". Zespół zerwał tu z czystą inspiracją ludową, zbliżając się do wyrafinowanego popu —dostarczając szeregu oryginalnych kompozycji. Płyta przez 6 miesięcy znajdowała się w czołówce brytyjskiej listy przebojów stając się pierwszą złotą płytą grupy.
Po europejskim tournee Clannad wrócił do Anglii, by zilustrować muzycznie serial Goldcrest/HTV "Robin Of Sherwood". Poza kompozycją tytułową Robin (The Hooded Man) zespół napisał i wykonał muzykę do wszystkich 26 odcinków filmu. Za pracę tę nagrodzono go przez British Academy Of Film And Television Arts (BAFTA). Płyta z wyborem muzyki z serialu pt. "Legend" stała się kolejnym sukcesem komercyjnym grupy.
Większość 1985 r. Clannad spędził w studiach Dublinu, Londynu i Szwajcarii, gdzie dokonywał nagrań na płytę "Macalla". Wydana jesienią została ciepło przyjęta przez słuchaczy i krytyków. Na listach przebojów gościło zaś nagranie In A Lifetime, w którym gościnnie pojawił się Bono.
W lutym 1987 r. pojawiła się płyta "Sirius", wyprodukowana przez Grega Ladanyi i Russa Kunkela. Album otwierał nowy rozdział w historii grupy, jako że przy jego realizacji uczestniczyła plejada zaproszonych muzyków rockowych (m.in. Bruce Hornsby, Steve Parry, J. D. Souther, Robbie Blunt itd.). Krytycy odrzucili nagłą zmianę stylu zespołu, nie rozumiejąc potrzeby rozwoju Clannad. Dla grupy płyta była naturalnym poszerzeniem dotychczasowych doświadczeń muzycznych w sytuacji, gdy inspiracja folklorem irlandzkim stała się wytartym schematem rockowym. Promocji płyty towarzyszyły koncerty w Irlandii, Wielkiej Brytanii i Australii. Następnym przedsięwzięciem zespołu było, już prawie rutynowe, skomponowanie muzyki do produkcji TV BBC "Atlantic Realm".
Tytułowa kompozycja wydana na singlu przeszła nie zauważona. W rok później, drugiego dnia Świąt Bożego Narodzenia telewizja pokazała film animowany "The Angel And The Soldier Boy". Narratorem był Tom Conti, a muzykę napisał Clannad. Nagrania zrealizowano w studiach Woodtown Manor i Windmill Lane, zmiksowa no zaś w Wool Hall Sudios. Efektem tego programu byt singiel A Dream In The Night.
W 1988 r. K-Tel wydał retrospektywną płytę "The Collection", a rok później nakładem RCA ukazało się "Pastpresent". Znalazły się na nim też dwa nagrania singlowe grupy: The Hunter i World Of Difference. W nagraniu następnej płyty "Anam" (Dusza) nie brał udziału Pol, który pragnął skoncentrować się na pracy solowej. Odeszła też Enya, mająca na swoim koncie dwie płyty autorskie i kompozycje do telewizyjnych programów. Większość nagrań grupa zarejestrowała z początkiem 1990 r. w studiach Dublinu i Bath. Później nastąpiła trasa koncertowa po Europie, Oceanii i USA.
W maju 1992 r. Maire, która niedawno poślubiła fotografa "NME" Tima Jarvisa, wydała debiutancką płytę solową. Skomponowana w całości przez wykonawczynię wyprodukowana została przez Caluma Malcoma i Donala Lunny'ego. W nagraniu udział wzięły również siostry Maire. Na pilotujące single wybrano nagrania Against The Wind (Wlk. Brytania) i Jealous Heart (USA). Obecnie Clannad pracuje nad nową płytą przygotowywaną do wydania na luty 1993 r.

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Theme from Harry' s Game/Strayed awayClannad11.19825[10]-RCA RCA 292[silver-UK][written by Pól Brennan][produced by Richard Dodd][z serialu TV Harry' s Game]
I See Red/Tá Mé 'Mo ShuíClannad04.198381[2]-No-Label MIUCT 1036[written by Jim Rafferty][produced by Richard Dodd]
New grange/Seachran,Shean and TislailClannad07.198365[2]-RCA RCA 340[written by Ciarán Brennan][produced by Richard Dodd]
Robin [The Hooded Man]Clannad05.198442[7]-RCA HOOD 1[written by Ciarán Brennan][produced by Tony Clarke][z serialu TV-Robin Of Sherwood]
Almost Seems (Too Late to Turn)Clannad11.198580[3]-No-Label MIUCT 0132[written by Pól Brennan][produced by Steve Nye]
In a lifetime/Northern skylineClannad & Bono01.198617[12]-RCA PB 40 535[written by Pól Brennan, Ciarán Brennan][produced by Steve Nye]
Robin Of SherwoodClannad 05.198680[6]-No-Label MIUCT1911
The HunterClannad03.198991[2]-No-Label MIUCT 2380[written by Pól Brennan, Ciarán Brennan]
Hourglass/Theme from Harry's GameClannad08.198991[2]-No-Label MIUCT 0938[written by Pól Brennan, Ciarán Brennan][produced by Steve Nye]
In Fortune's HandClannad11.199080[2]-No-Label MIUCT 1129[written by Ciarán Brennan][produced by Steve Nye]
Both sides nowClannad & Paul Young08.199174[1]-MCA MCS 1546[written by Joni Mitchell]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Magical ringClannad04.198326[21]-RCA RCALP 6072[produced by Richard Dodd]
Legend [Music from Robin of Sherwood]Clannad05.198415[40]-RCA PL 70 188[silver-UK][produced by Tony Clarke]
Magical ring [reissue]Clannad06.198491[1]-RCA pl. 70 003
MacallaClannad10.198533[24]131[12]RCA pl. 70 894[produced by Steve Nye]
SiriusClannad11.198734[4]183[5]RCA pl. 71 513[produced by Greg Ladanyi and Russ Kunkel]
Atlantic realmClannad02.198941[3]-BBC REB 727[produced by Pól Brennan and Ciarán Brennan]
PastpresentClannad05.19895[26]-RCA pl. 74 074[produced by Steve Nye]
AnamClannad10.199014[7]46[24]RCA pl. 74 762[gold-UK][produced by Ciarán Brennan]
BanbaClannad05.19935[11]110[11]RCA 74321 139612[gold-US][Silver-UK][produced by Ciarán Brennan]
CollectionClannad05.199494[3]-K-Tel Ireland CD215-
Crann UllClannad07.199479[3]-Tara TARACD 3007[produced by Nicky Ryan]
LoreClannad04.199614[7]195[1]RCA 74321300802[produced by Ciarán Brennan, Denis Woods, Hugh Padgham]
The ultimate collectionClannad05.199746[5]-RCA 74321486742
LandmarksClannad04.199834[2]-RCA 74321560072[produced by Ciarán Brennan]
The Best of: In a LifetimeClannad10.200323[5]-RCA 82876564022[produced by Ciarán Brennan]
Celtic Themes: The Very Best of ClannadClannad03.200820[4]-Sony BMG 88697281152-
NádúrClannad10.2013100[1]-Arc Music EUCD 2471[produced by Ciarán Brennan,Pól Brennan]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , ,

niedziela, 20 marca 2016

Brand Nubian

Grupa założona ok. 1988 r. w Nowym Jorku. Jej skład tworzyli Grami Puba Maxwell (właśc. Maxwell Dixon. ur. 24.08.1967 r. w New Rochelle. Nowy Jork), Lord Jamar (właśc. Lorenzo Dechelaus. ur. 17.09.1968 r. w New Rochelle. Nowy Jork), Derek X. znany później jako SadatX (właśc. Derrick Murphy, ur. 29.12.1968 r. w New Rochelle. Nowy Jork), pochodzący z Nowego Jorku Sincere oraz kuzyn Grand Puby D.I Alamo. Liderem grupy byl Grand Puba, dzięki któremu zespół podpisał kontrakt z Elektra Rec.
W 1989 r. ukazał się ich pierwszy singel "Feel So Good" dobrze przyjęty w środowisku hip hop. W 1991 r. ukazał się pierwszy album grupy, którym zdobyła uznanie zwłaszcza na wschodnim wybrzeżu. Zespół od początku prezentował przemyślenia inspirowane filozofią muzułmańską, a zwłaszcza ideami Five Percetit Nation, w duchu których wychowany został Grand Puba.

Nagrania wypełniał pełen ironii humor, a wykorzystane sample z nagrań Jamesa Browna i Roya Ayersa sprawiły, że muzycznie zawsze były ciekawe. W 1990 r. Puba opuścił grupę, zabierając ze sobą DJ-a Alamo. Brand Nubian zdecvdowali kontynuować działalność jako trio. Na albumie In God We Trust muzycy jeszcze bardzie] skupili się na swoich przekonaniach, szczególnie w takich nagraniach, jak "The Meaning Of The 5%" ("Znaczenie pięciu procent"),"Allah And Justice" ("Allah i sprawiedliwość") i "Ain't No Mystery" ("To nie tajemnica").
 Tytuł płyty, In God We Trust ("W bogu pokładamy nadzieję"), odnosił się bezpośrednio do istotnego elementu doktryny Five Percent Nation. "My jesteśmy reprezentacją, boga" -mówi Lord Jamar "i nie wierzymy w to, że jakaś tajemnica w niebie pomoże nam cokolwiek zrobić. Kiedy religia każe ludziom polegać na czymś innym, zamiast na sobie samych, oznacza to ich koniec".

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Wake Up / Drop the BombBrand Nubian03.1991--Elektra 66597[produced by Grand Puba Maxwell][92[3].R&B Chart]
Slow DownBrand Nubian05.1991--Elektra 66564[written by L. Dechalus, D. Murphy And M. Dixon][produced by Brand Nubian, Grand Puba Maxwell][63[11].R&B Chart][sample z "What I Am"- Eddie Brickell]
Punks Jump Up to Get Beat DownBrand Nubian12.1992-77[10]Elektra 64 687[written by D. Murphy , J. Kirkland , L. Dechalus][produced by Diamond D.][42[14].R&B Chart]
Love Me Or Leave Me AloneBrand Nubian03.1993-92[3][10]Elektra 64 661[written by Brand Nubian][produced by Brand Nubian][68[10].R&B Chart]
Word is Bond/Straight Off Da HeadBrand Nubian10.1994-94[2]Elektra 66 191[produced by Lord Jamar][64[8].R&B Chart][sample z "I'm The One" -Average White Band]
Don't Let it Go to Your HeadBrand Nubian10.1998-54[6]Arista 13 571[produced by Chris "CL" Liggio][24[15].R&B Chart][sample z "Don't let it go to your head"-Jean Carn]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
One For AllBrand Nubian12.1990-130[28]Elektra 60 946[produced by Brand Nubian,Dave "Jam" Hall Skeff Anselm,Stimulated Dummies][34.R&B Chart]
In God We TrustBrand Nubian02.1993-12[10]Elektra 61 381[produced by Rafael,Sting International,Diamond D][4.R&B Chart]
Everything is EverythingBrand Nubian11.1994-54[3]Elektra 61 682[produced by Lord Jamar, Buckwild][13.R&B Chart]
FoundationBrand Nubian10.1998-59[5]Arista 19 024[produced by Grand Puba,DJ Premier,Lord Finesse Chris "CL" Liggio,Buckwild,Swayde Puma,DJ Alamo,O.Gee/DJ Ogee,Diamond D][12.R&B Chart]
Fire in the HoleBrand Nubian08.2004-- Babygrande Records BG-032[produced by Lord Jamar,DJ Alamo,Grand Puba][57.R&B Chart]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , , , ,

piątek, 18 marca 2016

Lynch Mob

Lynch Mob, grupa amerykańska. Utworzona w 1989r w Los Angeles przez dwóch muzyków wywodzących się z zespołu Dokken: George'a Lyncha - g i Micka Browna - dr. W pierwszym składzie znaleźli się też Oni Logan - voc z formacji Ferrari i Anthony Esposito - b. Wiosną 1991r Logana zastąpił
Robert Mason - voc. W 1993r w następstwie konfliktu między Lynchem a pozostałymi muzykami zakończyła działalność. 

Zdobyta popularność i uznanie już albumem , zawierającym żywiołowo wykonywany, choć dość stereotypowy repertuar hardrockowy o bluesowym zabarwieniu, sprzedanym w czterystu tysiącach egzemplarzy.
Recenzenci zwracali zwłaszcza uwagę na mistrzowską, daleką od schematów grę Lyncha na gitarze. Ugruntowała sukces płytą Lynch Mob, zrealizowaną przy pomocy Keitha Olsena jako producenta (współpracownika Whitesnake i Scorpions).
  
W niektórych nagraniach oddaliła się od hard rocka. Wzbogaciła melodie, zwolniła tempa, dodała brzmienia sitaru, sekcji instrumentów dętych czy orkiestry, np. Tangled In Web, Dream UntiI Tomorrow, When Darkness Calls. W innych starała się jednak zachować dawną, hardrockową gwałtowność wyrazu, np. w Jungle Of Love, I Want It, No Good. Umieściła na płycie udaną przeróbkę Tie Your Mother Down
zespołu Queen, z zaimprowizowaną w studiu, wyborną solówką gitarową Lyncha.

Dyskografię Lyncha uzupełniają album „Sacred Groove" (Elektra, 1993), przygotowany przy pomocy wielu znanych muzyków, jak Glenn Hughes, Ray Gillen, Matt i Gunnar Nelsonowie oraz dawni koledzy z zespołu Dokken, a także nagrania standardów bluesowych, m.in. Rollin' And Tumblin', na płycie ,,L.A. Blues Authority" (Shrapnel, 1992), sygnowanej przez różnych wykonawców.



Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Wicked SensationLynch Mob12.1990-31[9].Mainstream RockElektra[written by George Lynch,Oni Logan][produced by Max Norman,Lynch Mob]
River Of LoveLynch Mob03.1991-19[9].Mainstream RockElektra-
Tangled in the WebLynch Mob06.1992-13[13].Mainstream RockElektra[produced by Keith Olsen]
Dream Until TomorrowLynch Mob09.1992-23[11].Mainstream RockElektra-

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Wicked SensationLynch Mob11.1990-46[23]Elektra 60 954[produced by Max Norman]
Lynch MobLynch Mob04.1992-56[9]Elektra 61 322[produced by Keith Olsen]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , ,

wtorek, 16 lutego 2016

Pixies

Wszystko zaczęło się po tym, jak Charles Micheal Kitridge Thompson IV przechrzcił się zmieniając imię na Black Francis i rozpoczął polepszać swoje umiejętności w grze na basie, pianinie i perkusji. Aby w pełni zostać muzykiem rockowym brakowało mu już tylko odpowiedniego głosu. Zaczął więc pobierać lekcje u nietypowego nauczyciela, taijskiego rockmana, który kazał Charlesowi krzyczeć "tak, jakbyś nienawidził tej suki!" w stylu Beatelsów z "Oh Darling".
 Więcej ówczesnej muzyki Charles poznał mieszkając przez trzy lata w internacie razem z Filipiczykiem Joeyem Santiago, który wprowadził go w świat punk rocka lat 70 i kosmicznej wizji Davida Bowiego. Czas poświecali pisaniu piosenek, graniu na gitarze i paleniu skrętów.
O ile religijne podteksty w piosenkach Charlesa miały swoje źródło w "ponownych narodzinach" w kościele Pentecostal, o tyle hiszpańskie teksty zostały bez wątpienia zainspirowane pobytem do San Juan w Porto Rico, do którego Charles udał się w związku z wymianą studentów. Niestety, nie był on biegły w hiszpańskim, więc początkowe tygodnie spędził bez pieniędzy, nie mogąc znaleźć zrozumienia w "państwie opiekuńczym, gdzie tak wielu ludzi jest popieprzonych". Historię o tym okresie nędzy spędzonym w zapuszczonym apartamencie opisują opowieści o "dziwacznym, psychicznym geju współspaczu", który został unieśmiertelniony w utworze "Crackity Jones" z albumu "Doolitlle". Po sześciu miesiącach krzykliwego życia podczas pobytu w barze Charles stanął przed wyborem: albo spędzić rok w Nowej Zelandii oglądając kometę Halley'a albo uformować zespół w Bostonie.
Odnowił przyjaźń z Joeyem Santiago i razem założyli The Pixies, ponieważ obydwu spodobała się słownikowa nazwa "psotnego, małego elfa". Ogłoszenie o poszukiwaniu basisty zaowocowało pojawieniem się Kim Deal, która poprzednio występowała w "The Breeders" razem ze swoja bliźniaczą siostrą Kelly. The Breeders spotkali się wcześniej z gwiazdą lat 60 Steppenwolf, i odgrywali rolę ich supportu w Dayton. Jednak pewne okoliczności (takie jak np. małżeństwo Kim z bostończykiem Johnem Murphym, z którym rozwiodła się z resztą w 1988) doprowadziły do tymczasowego zatrzymania działalności zespołu.
Wstępując do zespołu Kim wprowadziła również perkusistę Davida Loveringa. Pochodził z Massachusetts, gdzie grał razem z lokalnymi zespołami Iż Wizard i Riff Raff. Zatem kiedy The Pixies mieli już ustalony skład, rozpoczęli próby w garażu ojca Davida w roku 1986. "Najprawdopodobniej najgorszy koncert w historii rocka" odbył się w trafnie nazwanym lokalu Rat Club w Bostonie, gdzie zespół wykonał wczesne wersje "Build High", "Here Comes Your Man" i "Dig For Fire".
Upłynęło trochę czasu, w tym nocy spędzonych w "pełnych karaluchów hotelach w nieznanych miejscach takich jak Kansas", zanim The Pixies nadarzyła się okazja na odgrywanie roli supportu dla zespołu Throwing Muses (również z Bostonu), co zresztą było wynikiem zwrócenia na siebie uwagi kilku agentów przemysłu muzycznego i menadżerów. Zaopiekował się nimi Gary Smith, menadżer i producent w studiach Boston Fort Apache's w Roxbury, który po usłyszeniu The Pixies powiedział im: "nie zasnę dopóki nie staniecie się sławni na cały świat".
Rozpoczęto pracę nad pierwszym mini albumem, "Come On Pilgrim". Przez trzy dni z rzędu marca 1987 nagrano 18 utworów wraz z dalekim od niebiańskiego klimatu "In Heaven (Lady In The Radiator Song)" z filmu Davida Lyncha "Eraserhead", prawie akustycznym "Here Comes Your Man", "Down To The Well", "Rock A My Soul". Dwa ostatnie utwory pojawiły się krążku "Sound Waves" obok The Pogues, The Sugarcubes i The Wedding Present. Następne trzy dni poświęcono na połączeniu i zmiksowaniu materiału (1000 $ wyłożonych z kieszeni ojca Francisa) i stowrzono w ten sposób The Purple Tape (Purpurową Taśmę). Kopie rozesłano do zainteresowanych odbiorców włączając lokalnego promotora Kena Goes'a (który natychmiast został ich menadżerem) oraz stojącego na czele 4AD ("najfajniejszej płacącej w terminie kompanii) "Ivo Watss-Russell'a. Ivo będąc pod wrażeniem nagrań przyjął grupę i wypuścił na rynek album "Come On Pilgrim" złożony z ośmiu utworów z taśmy demo.
Spora część tego mini albumu odwoływała się do doświadczeń młodocianego Charles'a związanych z kościołem Pentecoastal oraz inspiracji biblią. "Come On Pilgrim! You Know He Loves You!" były słowami Larry'ego Normana, chrześcijańskiego folk-śpiewaka, którego Charles widział na obozie letnim. Z kolei "Vamous" oraz "Isla De Encant" opisujące obraz nędzy i perwersji mogą być nawiązaniem do czasu spędzonego przez Charles'a w na ulicach Porta Rico. Te dwa motywy połączone z seksem (i naciskiem na kulturę gejowską) oraz z rock and roll'em ("I like Lou Reed!") utworzyły kocioł w którym Śródziemnomorska Hiszpania spotyka Amerykę.
Słuszną ideę dla drugiego albumu The Pixies wprowadził Ivo, który sprowadził Steve'a Albini'ego. To on nakazał "podkręcić" gitary i nadał nowe brzmienie The Pixies. Owocem tego był album "Surfer Rosa" zawierające wiele perełek. Problem związany z fizycznym istnieniem zdominował "Bone Machine" i "Broken Face" podczas gdy "Somethig Against You" pozwolił gitarze stać się środkiem przekazu dla głosu Franics'a. Jest bohater rodem z komiksu w "Tony's Theme" i nowa wersja "Vamous" z "Come On Pilgrim". Pomimo zdarzających się czasami "czkawek" podczas śpiewania (np. zlewające się wjedno "ri ri ri ri" w "River Euphrates") album był gotowy w dwa tygodnie, poza drobnymi zmianami wokalu dodanymi później. Dwa lata później Steve Albini, w typowy prowokacyjny sposób, zaprzeczał produkcji tego albumu, krytykując jednocześnie "Surfer Rosa". Mylił się i to bardzo. Niesamowita moc i zapierająca dech prosta jakość albumu, który doceniło wielu, przyczyniły się do komercyjnego sukcesu The Pixies będących wówczas na szczycie sławy oraz przychylnego słowa z ust krytyków. Podczas gdy album utrzymywał się na szczycie list przebojów w USA, brytyjska prasa rockowa stawała na głowie, aby nagłośnić sukces zespołu.
The Pixies pojawili się w Wielkiej Brytani w kwietniu 1988 jako support dla Throwing Muses podczas tourne rozpoczętego w Londyńskim Mean Fiddler. Jeden z reporterów opisał ten występ jak najlepszy od czasu gdy " Rzymianie zdecydowali umieścić chrześcijan i lwy w jednym miejscu". Podczas tej trasy koncertowej przedstawiono parę nowych utworów, które znalazły szersze omówienie podczas sesji dla John'a Peel'a w lipcu: "Wild Honey Pie", "Hey". Podczas drugiej wyprawy do BBC w październiku 1988 zespól zagrał "Dead", "Tame", "There Goes My Gun" oraz "Manta Ray". "Hey" pojawił się również na albumie "Sounds Machine EP1" (razem z "Manis" Throwing Muses), nagrany podczas ostatniego dnia tourne (1 Maja) w londyńskim Town and Country Club. Ten koncert był również źródłem wersji live "Vamous" oraz "In Heaven", które powróciły zremiksowane na krążku "Gigantic".
Występ w londyńskim Mean Fiddler. Pełne zachwytu powitanie oraz liczne bisy. Podczas tego występu rolę supportu dla Pixies pełnił zespół Perfect Disaster, a Kim Deal poznała ich basistkę Josephine Wiggs. W późniejszym okresie ta para występowała razem, kiedy to Kim postanowiła odnowić The Breeders. Mniej więcej w tym okresie The Pixies rozpoczęli znajomość z brytyjskim producentem Gil'em Norton'em, który zabrał zespół do studio w Bostonie na ostatnie sześć tygodni 1988 r. Aby rozpocząć pracę nad mającym się ukazać albumem, noszącym prowokacyjną nazwę "Whore".
Tymczasem pojawiły się drobne "wpadki" podczas tourne "Sex and Death" po Wielkiej Brytani i Europie (supportem była grupa Wolfgang Press z 4AD) w kwietniu i maju 1989, które stanowiły zagadkę dla publiczności w czasie koncertów w Londynie. Podczas pierwszego z nich utwory odegrane zostały w kolejności alfabetycznej, podczas gdy w czasie drugiego odwrócono kolejność zwykłego układu, a zespół zszedł ze sceny po pierwszym numerze (bis) tylko po to aby wrócić i zagrać resztę. Pomiędzy występami zespół nawiązał kontakt z Elektra Records w Stanach, które wydały promocyjny album "live" w dowód uznania. Nagrany podczas tourne zawierał "Bone Machine", "Cactus", "Gigantic", "The Holiday Song" oraz "Nimrod's Son" razem z dwiema zapowiedziami ich nowego projektu "Debaser" i "Gouge Away". Normalne wersje tych dwóch ostatnich pojawił się obok "Wave Of Mutilation" i "I Bleed" na jednostronnym krążku 12'' promującym nowe utwory. Ten krążek wydano w białej okładce z logo grupy na przodzie. "Wave Of Mutilation (U.K. Surf)" pojawił się również obok utworów Chemistry Set, Mega City 4 oraz Soul Patrol na szwedzkim podwójnym krążku EP dodawanym do magazynu "Sound Affects".
Złowieszczy kawałek otwierający ich trzeci album "Debaser" był inspirowany wyczynami Dale'go /Brunel'a (krojenie oczu na plasterki) z ich filmu "Un Chien Andalou" i natychmiast stał się ulubionym kawałkiem. "Number 13 Baby" i "Dead" otwierały słuchacza na dalszą "głosową chirurgię", podczas gdy kawałki jak "Gouge Away", "Wave Of Mutilation" i "I bleed" sugerowały, przynajmniej na początku, niezdrową choć ponętną obsesję na punkcie przemocy i rozlewu krwi. Ostateczny tytuł albumu "Doolittle" wydawał się być "Bardziej w kontakcie z Ziemią", przeciwstawiając naturę ludzkiemu dążeniu do postępu i to właśnie było uosobieniem lekkiego - "ale piosenki są bardziej trudne" - klimatu albumu i dwóch singli. "Monkey Gone To Heaven" został odebrany jako ekologiczny hymn z człowiekim, Bogiem i diabłem pod postaciami szóstek i siódemek ponad dziurą ozonową.
Późniejsze kontakty z BBC zaowocowały kolejną sesją, na której nagrano "Down To The Well", "In To The White" i "Wave Of Mutilation".
"In To The White" oraz piosenki ze strony B na "Monkey Gone To Heaven" zostały nagrane podczas sesji styczniowych w Fort Apache Studios razem z Gary Smith'em (chociaż Black Francis był producentem późniejszych utworów). Odświeżono również mało znany kawałek Neil'a Young'a "Winterlong" z jego potrójnego albumu "Decade". "Winterlong" ozdobił składankę coverów Younga "The Bridge" razem z Sonic Youth, Dinosaur Jr. I Bongwater. Jakiś czas potem The Pixies określiło swoje wykonanie jako "najlepszą rzecz jaką kiedykolwiek nagraliśmy, trochę przygnębiające jeżeli o tym pomyślisz"! Cały dochód ze sprzedaży albumu został przekazany szkole w San Francisco dla upośledzonych dzieci, w prowadzenie której zaangażowani byli Young i jego żona Peggy. Pomimo, że The Pixies nie cieszyli się z korzyści, które ich spotykały, pojawili się później na festiwalu CND w Glastonbury, który podsumowali jako "prawdziwa ekologiczna sprawa, ale mimo wszystko festiwal rock'n'roll'owy, więc jest w porządku", a także na kilku festiwalach europejskich jako support ulubionego zespołu Francis'a The Cure. Najwidoczniej Robert Smith pogratulował w zamian za to.
Rok został zamknięty przez tourne "Fuck or Fight" po Stanach we wrześniu promujące amerykańskie wydanie "Monkey Gone To Heaven" oraz "Doolittle". Zapłatą za sukces jakim było wydanie trzech albumów w okresie zaledwie dwóch lat podczas ciągłego koncertowania był występ w rodzinnym Bostonie, którego atmosferę popsuły trochę szalone tańce pijanej Kim i rozwalanie sprzętu w wykonaniu Joey'ego, a także jego skoki ze sceny. Także wyczerpujący był ostatni występ w Nowym Jorku. Do tego stopnia, że zespół nie pojawił się następnego dnia na końcowej imprezie. Konieczne były wakacje, więc Joey pojechał do Wielkiego Kanionu "odnaleźć siebie", David poleciał na Jamajkę, podczas gdy lęk przed lataniem zmusił Charles'a do kupna cadilliac'a w kolorze żółtym, którym przemierzał Amerykę razem ze swoją dziewczyną grając okazjonalnie solo za pieniądze, które zbierał na meble do nowego mieszkania w Los Angeles. Kim tymczasem namówiła gitarzystkę Throwing Muses Tanya'ę Donelly oraz Josephinę Wiggs z Perfect Disaster na kobiecą sesję nagraniową.
W 1988 Kim i Tanya podczas spędzania nocy w barach przyrzekły sobie stworzyć ostateczny album disco, projekt, który pozwoliłby osiągnąć wystarczające zyski na późniejszą emeryturę. Nagrania demo rozpoczęły się w studio Fort Apache z Garym Smith'em jako producentem. Zaproszono perkusistę Throwing Muses Davida Narcizo oraz basistkę Leslie Langston. Niestety nagrane z nimi kawałki "Overcome" i "You Always Hang Around" nie zostały wydane.
W okolicach grudnia 1989/stycznia 1990 Tanya i Kim pojawiały się w Edinburgh's Palladium Studios jako The Breeders - określenie wywodzące się ze slangu homoseksualistów oznaczające ludzi heteroseksualnych, ale "mogło być to również nastawienie mężczyzn w stosunku do kobiet oraz nastawienie kobiet w stosunku do ich samych" - ale już bez bliźniaczej siostry Kelly. Steve Albini zadbał o dobry i kreatywny nastrój, zaś zespół uformował się ostatecznie za sprawą Josephine Wiggs, basistkę Perfect Disaster, która w barze wystarczająco upiła Kim, aby zagwarantować jej miejsce w zespole. Skład był kompletny z chwilą przyjęcia Brit'a Walford'a z hardcorowego zespołu Slint (za namową Albini'ego), nieznanego 19 letniego perkusisty z Kentucky, który "pojawił się" na nagraniach jako Shannon Doughton, czwarty tajemniczy członek "Bransolet z Piekła", The Breeders.
Trzy tygodnie prób i nagrań wspólnie z Albini'm zostały wprawdzie zakłócone przez zawalenie się dachu studio i zalanie instrumentów, ale końcowym rezultatem było 13 utworów. Wszystkie poza jednym pojawiły się na ich albumie: 9 utworów Kim, jeden od Donelley ("Only in 3s"), jeden od Wiggs ("metal Man") oraz ciekawy cover The Beatles "Happiness is a Warm Gun" z ich "White Album". 13 piosenka, autorstwa Kim, "I Just Want To Get Along" pojawiła się na składance "Gigantic! 2" pisma "Melody Maker".
Pomimo zajmowania się tak dziwnymi tematami jak przedawkowanie litu ("Doe"), rozdeptane owady ("Oh!") czy aborcja, która trwa "bądź to biologicznie, bądź emocjonalnie" ("Hellbound") "Pod" nigdy nie miał być albumem przygnębiającym.. Najsłodszym rodzynkiem w "Pod" pozostał krótki i piękny kawałek "Fortunately Gone" powstały ze współpracy Kim i Kelly.
Aby wypromować "Pod" The Breeders dali dwa niezapowiedziane występy w Londynie jako support dla Jah Wobble oraz Miracle Legion. Pojawili się również w telewizyjnym (BBC2) programie o muzyce alternatywnej "Snub" - warto zwrócić uwagę, iż zarówno utwory "Vamos" The Pixies oraz "Iris" The Breeders pojawiły się na dostępnej w sprzedaży kasecie video "Snub TV Volume 1" oraz "Volume 2". Pośród tego przypływu koncertów zespół nagrał również sesje z John'em Peel'em. To wszystko doprowadziło w końcu do powstania pogłosek o rozpadzie The Pixies/Throwing Muses, pomimo iż Kim dołączyła do The Pixies w Los Angeles po nagraniu "Pod". Podsycała to wiadomość o nagłym odejściu Josephine Wiggs z Perfect Disaster do Ultra Vivid Scene, występujących (razem z Kim i Tanya) na krążku z 4AD "Special One" oraz albumie "Blood" "This Mortal Coil" ("You And Your Sister").
Pomimo naturalnej przeszkody w postaci trzęsienia ziemi, sesje nagraniowe w Los Angeles Control Studios do kolejnego albumu The Pixies przebiegły sprawnie. "Bossanova" (słowo wzięte z utworu "Hangwire" [podobnie jak i reszta nazw albumów, które czerpano z piosenek ]) zmieniała motywy od muzyki w klimacie "surf city" do muzyki zawierającej elementy science-fiction. Warto wyróżnić: "The (Billy Goodman) Happening", dedykację dla ulubionego przez wszystkich podróżników w czasie telewizyjnego show, "Velouria" - być może najbardziej romantyczny oraz "Is She Weird" - księżycowy lament do najbardziej nieziemskich dziewczyn.
Blisko domu, ówczesne odkrycia Charles'a nagrań w klimacie "surf city" - Dick Dale, Link Wray oraz The Ventures - doprowadziły do nagrania starego przeboju The Surftones "Cecilia Ann". Idąc dalej Black Francis napisał utwór "Ana", będący wielkim wkładem do akustycznego rock'a, w którym to początkowe litery linijek tekstu układają się w słowo "SURFER". Dalsze tytuły włączając w to "Dig For Fire" znalazły się na krążku promocyjnym.
Ogólne spojrzenie na "Bossanovę" wróżyło dobrze zespołowi, ale dla niektórych taniec się skończył. A The Pixies poznali paru nowych przyjaciół za sprawą cover'ów: Paul Butterfield Blues Band "Born In Chicago" na składance "Rubiayat", kolejnego kawałka Neil'a Young'a "I've Been Waiting For You" na singlu "Velouria" oraz piosence miłosnej Davida Lovering'a debiutującej Debbie Gibson ("Make Believe"). Krytycy nie zwrócili uwagi. Po spędzeniu miesiąca na próbach w studio New Order's Manchester, zespół podkręcił głośność gitar do maksimum przy "Rock Music", głównie z powodu Black Francisa, który był zbyt przerażony aby zacząć śpiewać przed 30000 ludzi. To był niezły występ.
Podczas europejskiej trasy koncertowej The Pixies spotakli się z Davidem Bowie w Schuttorf i Ulm (Niemcy) a także z czołówką z wytwórni 4AD The Pale Saints. Potem powrócili do Irlandii i Wielkiej Brytanii na kolejną trasę, docierając do London's Brixton Academy, gdzie Kim ogłosiła "nasz ostatni występ". Cokolwiek to miało znaczyć, była to na pewno ostatnia szansa na zobaczenie The Pixies podczas koncertu, na jakiś czas. Rozległa wyprawa po Stanach została odwołana z powodu wyczerpania zespołu, zaś Kim udała się do Brighton, aby przygotować nowy materiał razem z Josephine Wiggs. Joey i David wrócili do Stanów na wakacje, a wkrótce za nimi powrócił Franics, który zdążył zarobić na trzech solowych występach w London's Borderline w pierwszym tygodniu listopada. Z jedną gitarą elektryczną i spojrzeniem wstecz na "Surfa Rosa" i "Doolittle", odświeżył ich stary repertuar, pozostawiając niewielkie bądź też żadne wskazówki na temat tego, co miało nastąpić.
Doświadczenia podczas nagrań razem z Ozzie Osbourne'm w L.A.'s Master Control Stuidos mogą wyjaśnić charakter singla "Planet Of Sound" (opartego na hiszpańskiej wersji starego hitu Yardbirds "Evil Hearted You"). Album "Trompe Le Monde" okazał się być "cholernie ciężkim" po pierwszym razie, tak jak kolejna sesja John'a Peel'a ("Palace Of The Brine", "Letter To Memphis", "Motorway To Roswell", "Subbacultcha"). Album został wzbogacony o klawisze Eric'a Drew Feldman'a z Captain Beefheart/Pere Ubu. Późniejsza selekcja materiału z "Trompe Le Monde" dała rezultat w postaci paru koncertów w Wielkiej Brytanii razem z bratem Joey'ego Bobem jako gościnnym gitarzystą. Kulminacją był występ w Crystal Palace Bowl przed tłumem 20000 widzów.
Niedługo potem Black Francis ogłosił w radio, nie kwapiąc się nawet z powiadomieniem innych członków zespołu, o rozpadzie zespołu. Następnie zmienił imię na Frank Black i od tamtej pory prowadzi bardzo udaną solową karierę. Kim Deal powróciła do The Breeders, wydając bardzo udany album "Last Splash" oraz liczne single.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Gigantic/River EuphratesPixies09.198893[1]-4 AD BAD 805[written by Kim Deal, Black Francis][produced by Steve Albini ]
Monkey gone to heaven/Manta rayPixies03.198960[3]-4 AD AD 904[written by Black Francis][produced by Gil Norton][5[13].Modern Rock Tracks]
Here comes your man/Into the whitePixies06.198954[2]-4 AD AD 909[written by Black Francis][produced by Gil Norton][3[14].Modern Rock Tracks]
Velouria /I' ve been waiting for youPixies07.199028[3]-4 AD AD 0009[written by Black Francis][produced by Gil Norton][4[9].Modern Rock Tracks]
Dig for fire/Velvety [instr]Pixies10.199062[2]-4 AD AD 0014[written by Black Francis][produced by Gil Norton, Chris Sheldon][11[14].Modern Rock Tracks]
Planet of sound/Build highPixies05.199127[3]-4 AD AD 1008[written by Black Francis][produced by Gil Norton]
Alec Eiffel/Motorway to RoswellPixies11.1991--4 AD AD 1999[written by Black Francis][produced by Gil Norton]
Letter to MemphisPixies.1992--Elektra PRCD 8441-2 [US][written by Black Francis][produced by Gil Norton][6[9].Modern Rock Tracks]
Head On/Planet of SoundPixies11.1991--Elektra PRCD 8535-2 [US][written by Jim Reid and William Reid][produced by Gil Norton][6[6].Modern Rock Tracks]
Debaser [studio]/Bone MachinePixies09.199723[5]-4 AD AD 7010[written by Black Francis][produced by Gil Norton]
Frank Black
Headache/Men In BlackFrank Black05.199453[2]-4 AD BADD 4007[written by Frank Black][produced by Black Francis]
The John Peel SessionFrank Black & Teenage Fanclub08.199598[1]-Strange Fruit SFPSCD 091[produced by Ted De Bono]
Men in black/Just a littleFrank Black01.199637[6]-Dragnet 6627862[written by Frank Black][produced by Black Francis]
I don' t want to hurt you [Every single time]/You ain' t me [live]Frank Black07.199663-Dragnet 6634635[written by Frank Black][produced by Black Francis]
All My GhostsFrank Black & The Catholics04.199897[2]-Play It Again Sam BIAS 347CD[written by Frank Black][produced by Frank Black]
Robert OnionFrank Black & The Catholics01.2001130[1]-Cooking Vinyl FRYCD 098[written by Nick Vincent, Frank Black][produced by Frank Black]
St. Francis Dam DisasterFrank Black & The Catholics02.2001162[1]-Cooking Vinyl FRYCD 099[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]
Everything Is NewFrank Black & The Catholics08.200392[1]-Cooking Vinyl FRYCD 161[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Come on pilgrim EP.Pixies10.1987--4 AD MAD 709[produced by Gary Smith]
Surfer RosaPixies03.1988--4 AD CAD 803[gold-US][Gold-UK][produced by Steve Albini]
DoolittlePixies04.19898[13]98[27]4 AD CAD 905[platinum-US][platinum-UK][produced by Gil Norton]
BossanovaPixies08.19903[8]70[12]4 AD CAD 0010[gold-UK][produced by Gil Norton]
Trompe Le MondePixies09.19917[5]92[8]4 AD CAD 1014[silver-UK][produced by Gil Norton]
Death to the PixiesPixies10.199720[9]180[1]4 AD DAD 7001[produced by Steve Albini, Gary Smith, and Gil Norton]
Pixies at The BBC [live]Pixies07.199845[3]-4 AD GAD 8013[produced by Dale Griffin, Miti, Mike Robinson]
Complete B-sidesPixies03.200153[4]-4 AD GAD 2103[produced by Gil Norton, Gary Smith, Pixies]
PixiesPixies07.2002186[1]-Cooking Vinyl COOK CD 234[ Producer - Gary Smith ]
Surfer rosaPixies04.2004118[11]-4 AD GAD 8030[ Producer - Steve Albini ]
Wave of Mutilation: The Best of the PixiesPixies05.200416[17]161[3]4 AD CAD 2406 [silver-UK]
Indie CindyPixies04.20146[4]23[2]Pixies Music PM006CDX [produced by Gil Norton]
Frank Black
Frank BlackFrank Black03.19939[3]117[5]4 AD CAD 3004[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black]
Teenager of the yearFrank Black05.199421[3]131[2]4 AD DAD 4009[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black, Al Clay]
The cult of rayFrank Black01.199639[3]127[1]Dragnet 4816472[produced by Frank Black]
Frank Black and The CatholicsFrank Black and The Catholics05.199861[2]-Play It Again Sam BIAS 370[produced by Frank Black]
Dog in the SandFrank Black and The Catholics02.200181[3]-Cooking Vinyl COOKCD 200[produced by Nick Vincent]
Show Me Your TearsFrank Black and The Catholics09.2003117[2]-Cooking Vinyl COOK CD 262[produced by Nick Vincent, Ben Mumphrey, Stan Ridgway, Frank Black and the Catholics]
Żródło:
http://parias.trojka.p.lodz.pl/~simon/history.html
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , ,

poniedziałek, 8 lutego 2016

Levellers

LEVELLERS - grupa brytyjska. Powstała w 1988 w Brighton w hrabstwie Sussex. Pierwszy skład: Mark Chadwick— voc, g, bnjo (syn kornecistyw orkiestrze wojskowej), Jon Sevink - viol, Jeremy Cunningham - b, Charlie Heather - dr. W 1989 dołączył Alan Leveller - g, mand, voc. W kwietniu 1990 zastąpił go Simon Friend - voc, g, mand, bnjo, hca. Nazwą oddała hołd ruchowi lewellerów. Od marca 1988 koncertowała intensywnie w klubach na terenie całej Anglii. W 1989 wydała w firmie Hag, należącej do jej menażera Phila Nelsona, pierwsze czwórki - w maju "Carry Me", a w październiku "Outside Inside". W tym czasie dotarła z koncertami m.in. do Irlandii i Holandii. W listopadzie podpisała kontrakt z francuską firmą płytową Musicdisc. Dla niej nagrała w Walii przy pomocy producenta Phila Tennanta (współpracownika The Waterboys) album A Weapon called the world, wydany w kwietniu 1990, oraz single World Freak Show z czerwca i Together All The Way z października tego roku. Promowała płyty m.in. na wspólnych koncertach z New Model Army w Anglii, Francji, Holandii i Belgii.
W 1991 odbyła krótka trasę po kraju, zwieńczoną triumfalnym występem w londyńskim teatrze Astoria. Zainteresowała szefów firmy China i podpisała z nią kontrakt. Owocami sesji w wiejskich Ridge Farm Studios w hrabstwie Surrey były album Levelling the land, wydany w październiku tego roku, sprzedany w sześćdziesięciu tysiącach egzemplarzy, i równie popularne single One Way i Far From Home. Potwierdzeniem sukcesu grupy było wprowadzenie jej nagrań na rynek amerykański przez Elektrę. W ślad za tym udała się w podróż koncertową po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale wróciła do Anglii zniechęcona egocentryzmem i głupotą Amerykanów.
W czerwcu 1992 była jedną z gwiazd festiwalu w Glastonbury. Z tego okresu pochodzi popularna czwórka "15 Years EP". Dopiero wiosną i latem 1993 nagrała w Walii, Bath i Surrey płytę Levellers, wydaną we wrześniu tego roku, zawierającą przeboje Belaruse i This Garden. Produkcji podjął się Marcus Deane, wśród muzyków zaproszonych do udziału w sesji znaleźli się Jem Finer z The Pogues oraz sekcja instrumentów dętych The Kick Horns.
Stworzyła muzykę niełatwo poddającą się klasyfikacjom, czerpiącą z celtyckiej trydycji ludowej, aranżowaną z użyciem akustycznych instrumentów, ale o sile emocjonalnej punku, np. The Road, The Game, Sell Out, One Way, Far From Home, Warning, 100 Years Of Solitude, Broken Circles, The Likes Of You And I. W tekstach, ujawniających dużą wrażliwość społeczną, opowiadała się z jednej strony za swoiście rozumianym, idealizowanym socjalizmem, z drugiej dawała wyraz postawie anarchizującej. Była porównywana do The Clash i The Pogues. W tworzących ją muzykach widziano rzeczników młodzieży nazywającej siebie crusts - żyjącej w zgodzie z naturą, głoszącej hasła zbliżone do hippisowskich. Wypowiedziała w ojnp dwóm popularnym brytyjskim tygodniko muzycznym - "New Musical Express" i "Metody Maker". W sierpniu 1993 opuh likowała na łamach drugiego z nich artykuł w którym oskarżyła dziennikarzy związanych z obydwoma o nierzetelność i karierowiczostwo (współautorem był niezależny publicysta George Berger).


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
One way/Hard fightLevellers09.199151[2]-China WOK 2008[written by Chadwick, Cunningham, Friend, Sevink, Heather][produced by Al Scott]
Far from home/World freak show [live]Levellers12.199171[1]-China WOK 2010[written by Chadwick, Cunningham, Friend, Sevink, Heather][produced by Craig Leon]
15 years EP.Levellers05.199211[5]-China DJWOK 2020[produced by Al Scott]
Belaruse/Subvert [live]Levellers07.199312[5]-China WOKMC 2034[written by Levellers][produced by Marcus Dravs]
This garden/LifeLevellers10.199312[4]-China WOKP 2039[written by Levellers][produced by Marcus Dravs]
Julie EP.Levellers05.199417[3]-China WOKP 2042[produced by Gil Norton,Al Scott]
Hope street/Leave this townLevellers08.199512[5]-China WOKP 2059[written by Levellers][produced by Al Scott]
Fantasy/Sara's beachLevellers10.199516[3]-China WOKP 2067[written by Levellers][produced by Al Scott]
Just the one/A promiseLevellers feat Joe Strummer12.199512[8]-China WOK 2076[written by Levellers][produced by Al Scott]
Exodus-liveLevellers07.199624[2]-China WOK 2082[written by Levellers][produced by Levellers]
What A Beautiful day/Bar room juryLevellers08.199713[5]-China WOKCD 2088[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Celebrate/Rain and snowLevellers10.199728[2]-China WOKCD 2089[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Dog train/Last days of winterLevellers12.199724[5]-China WOKCD 2090[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Too realLevellers03.199846[1]-China WOKCD 2091[written by Levellers][produced by Jon Kelly]
Bozos/Don't you grieveLevellers10.199844[2]-China WOKCD 2096[written by Moorshead, Travis][produced by Al Scott, The Levellers, Andrew Scarth]
One way [reissue]/AngelLevellers01.199933[2]-China WOKCD2102
Happy birthday revolution/Suprisingly easy!Levellers09.200057[1]
China EW218C[written by Levellers][produced by Mark Wallis]
Come on/Welcome To TomorrowLevellers09.200244[1]-Eagle EHAG7001[written by Levellers][produced by Alan Scott]
Wild as angels EP.Levellers01.200334[2]-Eagle EHAG7003[produced by Alan Scott, The Levellers]
Make U HappyLevellers04.200538[4]-Eagle EOTF7303[ Composer: Mark Chadwick/Simon Friend/Jeremy Cunningham/Jon Sevink/ Charlie Heather/Savage ][ Producer: Mark Wallis/David Ruffy ]
Last Man AliveLevellers12.2005147[1]-Eagle EOTF311[ Producer: Mark Wallis/David Ruffy ]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
A Weapon Called the WordLevellers10.1990--Musidisc 105571[gold-UK][produced by Phil Tennant]
Levelling the landLevellers10.199114[30]-China WOL 1022[gold-UK][produced by Alan Scott]
LevellersLevellers09.19932[14]-China WOL 1034[gold-UK][produced by Markus Dravs]
ZeitgeistLevellers09.19951[1][14]-China WOL 1064[gold-UK][produced by Al Scott]
Best live-Headlights white lines black tar rivers:Best liveLevellers08.199613[4]-China WOLCD 1074[produced by The Levellers, Jon Kelly]
Mouth to mouthLevellers09.19975[6]-China WOLCD 1084[gold-UK][produced by Jon Kelly]
One way of life-The best of The LevellersLevellers11.199815[11]-China 0522152[gold-UK]
Hello pigLevellers09.200028[2]-China 8573843392[produced by Mark Wallis]
Green Blade RisingLevellers10.200277[2]-Eagle EHAGCD002[produced by Phil Tennant]
Truth and LiesLevellers06.2005102[1]-Eagle EOTFCD302[produced by Mark Wallis]
Letters from the UndergroundLevellers08.200824[3]-On The Fiddle OTFCD003[produced by Sean Lakeman]
Static on the AirwavesLevellers07.201236[1]-On The Fiddle OTFCD006[produced by Sean Lakeman]
Greatest HitsLevellers10.201432[1]-On The Fiddle OTFCD019X-
We the CollectiveLevellers04.201812[1]-On The Fiddle OTFCD 29[produced by John Leckie]
PeaceLevellers08.20208[1]-On The Fiddle OTFCD 31[produced by Sean Lakeman]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , ,

piątek, 27 listopada 2015

Dee Dee Bridgewater

Denise Garret - Bridgewater urodziła się (27 maja 1950 roku ) nad brzegami Mississippi, w Memphis, w stanie Tennessee. Ojciec, trębacz Matthew Garrett, jeden z wielkich lokalnych idoli swingu uczył w Manassas High School w Memphis (uczniami byli m.in Booker Little, Frank Strozier, George Coleman, Charles Lloyd, Harold Mabern, Phineas Newborn, późniejsi wielcy nowoczesnego jazzu).
 Już będąc licealistką w Flint w stanie Michigan, Dee Dee decyduje się na śpiew i zakłada nawet autorskie trio wokalne specjalizujące się w rytmach rocka i rhythm and bluesa. Przełomowym w jej karierze okazuje się rok 1970, kiedy jako studentka University of Illinois, poślubia popularnego trębacza lokalnej orkiestry - Cecila Bridgewatera. Wraz z mężem, ktory zatrudniony zostaje w zespołach Horace'a Silvera, wyjeżdza do Nowego Jorku. Początkowo podspiewuje w klubach Greenwich Village i knajpach Manhattanu, ale juz w styczniu 1971 zostaje zatrudniona "jako wokalistka" w slynnym w big bandzie Thada Jonesa i Mela Lewisa.
Nieoczekiwania Dee Dee staje się główną atrakcją poniedziałkowych koncertów orkiestry w słynnym klubie Village Vanguard. Równocześnie, wraz z mężem i jego bratem saksofonistą i klarnecistą Ronaldem Bridgewaterem promują własną grupę (do roku 1974 nagrali razem kilka płyt, w tym dobrze przyjęty album "Afro Blue"), szlifując warsztat i nagrywając rewelacyjną płytę z big bandem Jonesa i Lewisa "Suite for Pops". Dee Dee Bridgewater nie zachłystuje się pierwszym sukcesem; pojawia się na estradach Nowego Jorku, w klubach i barach synkopującego Manhattanu, współpracuje z wieloma muzykami oraz zespołami (m.in.z Loud Minority Big Band saksofonisty i aranżera Franka Fostera, formacją bluesmana Buddy'ego Terry'ego, saksofonistą Pharoahem Sandersem, grupami perkusisty Normana Connorsa, czy też basistą Stanley'em Clarkem).
Jej zainteresowanie muzyczne są niezwykle szerokie, czego dowodem są najróżniejsze muzyczne konstelacje w jakich uczestniczy. W lipcu 1973 podczas legendarnego festiwalu Newport w Nowym Jorku, wokalistka bierze udział w wykonaniu arcytrudnej i kontrowersyjnej "Freedom Now's Suite" perkusisty oraz innowatora jazzu Maxa Roacha. W kwartecie, w którym gra również ekcentryczny awangardowy pianista Cecil Taylor subtelna wokalistyka Dee Dee staje sie integralnym inetrumentem całego, karkolomnego pomysłu jazzowego. Być może koncert ten stał się momentem przełomowym w jazzowej karierze artystki - do wspólnych projektów zapraszają ją najwybitniejsi jazzu: Roy Haynes, Sonny Rollins, Dexter Gordon, Dizzy Gillespie, Cecil McBee, Billy Harper, Reggie Workman, Roland Kirk, Jeanne Lee, Heiner Stadler...
Europejscy fani jazzu odkryli Dee Dee Bridgewater w 1973 roku. Krótkie włosy, sylwetka i sposób bycia masajskiej księżniczki, twarz anioła i aksamitny głos - młoda wokalistka wykonała w czasie francuskiego na Festival de Chateauvallon tylko trzy utwory, ale to wystarczyło, by uwieść publiczność i krytyków ( "przybyła nareszcie Dee Dee Bridgewater, wspaniała wokalistka, za parę lat z pewnością jedna z największych" - pisal wówczas prestiżowy Jazz Hot Magazine). Tego wieczoru, Dee Dee Bridgewater zaśpiewała wraz z najciekawszą nowojorską orkiestrą jazzową T.Jonesa i M.Lewisa. Piękna Dee Dee podbiła wówczas Francję, ale to także Francja zauroczyła amerykańską artystkę, która zamieszka w Paryżu przez kolejnych kilkanaście lat.
"Afro Blue" - jej pierwszy własny album, ukazuje się w 1974 wydany przez japońskie Trio Records, ale aby zaistnieć mocniej na jazzowym rynku w 1976 roku podpisuje kontrakt z prestiżową wytwórnią Warner Brothers i nieoczekiwanie... porzuca stylistykę jazzu, by wtopić się w coraz popularniejsze i komercyjne rytmy disco, muzyki folkowej i tzw. muzaka. Dla kolejnych wielkich i znaczących wytwórni (Atlantic Records, Elektra Records), nagrywa serię mało juz dziś interesujących komercyjnych projektów i coraz mocniej oddala się od jazzu. Pojawia się na Broadwayu, w komedii muzycznej "The Wiz." oraz (w 1984 roku) w paryskiej premierze rewii "Sophisticated Ladies". I choć za te role zbiera nagrody (np. "Best Actress in a Musical" i Tony Award za "The Wiz") to coraz wyraźniej nie może odnaleźć własnej drogi.
Po raz drugi rozwiedziona, w poszukiwaniu bardziej spokojnego życia, mniej natarczywego niż nowojorskie, w poszukiwaniu również własnej autentyczności, decyduje się zamieszkać we Francji. I jest to początek drugiej kariery, związanej z powrotem do jazzu! Przez kolejne lata Dee Dee Bridgewater precyzyjnie czuwa nad kreacja własnej sztuki i kariery. Z jednej strony gra rolę Billie Holiday w sztuce "Lady Day", uczestniczy w powstaniu opery "Cosmopolitan Greetings" George"a Gruntz i Allena Ginsberga, z drugiej każdego wieczoru zapełnia salę prestiżowego klubu New Morning, stając na czele własnego kwartetu. Sukcesy odnoszone przez artystkę w bardziej komercyjnej muzyce skłaniają ją do poszerzenia repertuaru także o popularne utwory, przez co nie gubi jazzowego charakteru jej wokalistyki.
Tak odebrano sukces interesującego duet z Rayem Charlesem w piosence "Til The Next Somewhere" ze wspaniałej płyty "Precious Things").
Dee Dee Bridgewater nagrywa, w znakomitych warunkach, i produkuje wyróżniające się płyty czysto jazzowe. "Keeping Tradition" (1992) w kwartecie ze wspaniały pianistą Thierrym Eliez, "Love and Peace" (1994)- poświęcony muzyce Horace Silvera (z jego gościnnym udziałem oraz z Jimmym Smithem na organach), "Dear Ella" (1997)- przepiękny hołd złożony Elli Fitzgerald, magrany ze wspaniałym zespoołem jazowych gwiazd (Lou Levy (piano), Kenny Burrell (gitara), Milt Jackson (wibrafon), Ray Brown (kontrabas), Grady Tate (perkusja), Slide Hampton (puzon), Cecil Bridgewater (trąbka), Antonio Hart (saksofony. Koncertowy album "Live at Yoshi's" jest prawdziwym fajerwerkiem. Wspomagana przez sekcję rytmiczną, Dee Dee Bridgewater jest po prostu królewska. Artystka w każdym calu, łącząca energię, wirtuozerię, swing, grację, humor i radość muzykowania."Live at Yoshi's " jaki napisał krytyk magazynu Jazz Hot - "potwierdza to wszystko, co już podejrzewaliśmy wcześniej: Dee Dee Bridgewater jest jedną z największych artystek tego końca wieku i, gdy chodzi o wokalistykę jazzową, jedną z piękniejszych obietnic na następny wiek".
Po takiej rekomendacji artystka uczynila uklon w stronę swej drugiej ojczyzny; nagrała przepiekny album "J" ai Deus Amours" z brawurowymi, jazzowymi interpretacjami wielkich standardów muzyki francuskiej. Recital na festiwalu Antibes /Juan-Les - Pins (zarejestrowany także na DVD) stał się najważniejszym wydarzeniem w dziejach tej prestiżowej imprezy i wielkim sukcesem artystki. Dee Dee Bridgewwater, jak niegdyś w latach trzydziestych Joséphine Baker, stała się ulubieńcem francuskiej publiczności. Telewizje, koncerty, kluby, festiwale: widać ją wszędzie. Podczas gdy wielkie i popularne w Europie wokalistki Ella Fitzgerald, Billie Holiday, Sarah Vaughan, Dinah Washington, Carmen McRae czy Betty Carter zniknęły z jazzowej orbity, to Dee Dee Bridgewater jest uniwersalną inkarnacją ich jazzowej wokalistyki, ekspertką scata, swobodnie, zmysłowo i ekspresyjnie czującą się w każdym kontekście tej muzyki.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Just family/Thank The DayDee Dee Bridgewater06.1978--Elektra 45 466[written by Stanley Clarke, Gilbert Moses, Richard Duncan][produced by Stanley Clarke][95[2].R&B Chart]
Bad for me/Back Of Your MindDee Dee Bridgewater04.1979--Elektra 46 031[written by Deborah Thomas, Charles Veal Jr.][produced by George Duke][37[10].R&B Chart]
One In A Million (Guy)Dee Dee Bridgewater10.1980--Elektra 47 046[written by Ericksen, Bell][produced by Thom Bell][52[8].R&B Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Just familyDee Dee Bridgewater05.1978-170[7]Elektra 119[produced by Stanley Clarke]
Bad for meDee Dee Bridgewater05.1979-182[4]Elektra 188[produced by George Duke]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , ,
Subskrybuj: Komentarze (Atom)