Web Analytics Z archiwum...rocka : Pixies

wtorek, 16 lutego 2016

Pixies

Wszystko zaczęło się po tym, jak Charles Micheal Kitridge Thompson IV przechrzcił się zmieniając imię na Black Francis i rozpoczął polepszać swoje umiejętności w grze na basie, pianinie i perkusji. Aby w pełni zostać muzykiem rockowym brakowało mu już tylko odpowiedniego głosu. Zaczął więc pobierać lekcje u nietypowego nauczyciela, taijskiego rockmana, który kazał Charlesowi krzyczeć "tak, jakbyś nienawidził tej suki!" w stylu Beatelsów z "Oh Darling".
 Więcej ówczesnej muzyki Charles poznał mieszkając przez trzy lata w internacie razem z Filipiczykiem Joeyem Santiago, który wprowadził go w świat punk rocka lat 70 i kosmicznej wizji Davida Bowiego. Czas poświecali pisaniu piosenek, graniu na gitarze i paleniu skrętów.
O ile religijne podteksty w piosenkach Charlesa miały swoje źródło w "ponownych narodzinach" w kościele Pentecostal, o tyle hiszpańskie teksty zostały bez wątpienia zainspirowane pobytem do San Juan w Porto Rico, do którego Charles udał się w związku z wymianą studentów. Niestety, nie był on biegły w hiszpańskim, więc początkowe tygodnie spędził bez pieniędzy, nie mogąc znaleźć zrozumienia w "państwie opiekuńczym, gdzie tak wielu ludzi jest popieprzonych". Historię o tym okresie nędzy spędzonym w zapuszczonym apartamencie opisują opowieści o "dziwacznym, psychicznym geju współspaczu", który został unieśmiertelniony w utworze "Crackity Jones" z albumu "Doolitlle". Po sześciu miesiącach krzykliwego życia podczas pobytu w barze Charles stanął przed wyborem: albo spędzić rok w Nowej Zelandii oglądając kometę Halley'a albo uformować zespół w Bostonie.
Odnowił przyjaźń z Joeyem Santiago i razem założyli The Pixies, ponieważ obydwu spodobała się słownikowa nazwa "psotnego, małego elfa". Ogłoszenie o poszukiwaniu basisty zaowocowało pojawieniem się Kim Deal, która poprzednio występowała w "The Breeders" razem ze swoja bliźniaczą siostrą Kelly. The Breeders spotkali się wcześniej z gwiazdą lat 60 Steppenwolf, i odgrywali rolę ich supportu w Dayton. Jednak pewne okoliczności (takie jak np. małżeństwo Kim z bostończykiem Johnem Murphym, z którym rozwiodła się z resztą w 1988) doprowadziły do tymczasowego zatrzymania działalności zespołu.
Wstępując do zespołu Kim wprowadziła również perkusistę Davida Loveringa. Pochodził z Massachusetts, gdzie grał razem z lokalnymi zespołami Iż Wizard i Riff Raff. Zatem kiedy The Pixies mieli już ustalony skład, rozpoczęli próby w garażu ojca Davida w roku 1986. "Najprawdopodobniej najgorszy koncert w historii rocka" odbył się w trafnie nazwanym lokalu Rat Club w Bostonie, gdzie zespół wykonał wczesne wersje "Build High", "Here Comes Your Man" i "Dig For Fire".
Upłynęło trochę czasu, w tym nocy spędzonych w "pełnych karaluchów hotelach w nieznanych miejscach takich jak Kansas", zanim The Pixies nadarzyła się okazja na odgrywanie roli supportu dla zespołu Throwing Muses (również z Bostonu), co zresztą było wynikiem zwrócenia na siebie uwagi kilku agentów przemysłu muzycznego i menadżerów. Zaopiekował się nimi Gary Smith, menadżer i producent w studiach Boston Fort Apache's w Roxbury, który po usłyszeniu The Pixies powiedział im: "nie zasnę dopóki nie staniecie się sławni na cały świat".
Rozpoczęto pracę nad pierwszym mini albumem, "Come On Pilgrim". Przez trzy dni z rzędu marca 1987 nagrano 18 utworów wraz z dalekim od niebiańskiego klimatu "In Heaven (Lady In The Radiator Song)" z filmu Davida Lyncha "Eraserhead", prawie akustycznym "Here Comes Your Man", "Down To The Well", "Rock A My Soul". Dwa ostatnie utwory pojawiły się krążku "Sound Waves" obok The Pogues, The Sugarcubes i The Wedding Present. Następne trzy dni poświęcono na połączeniu i zmiksowaniu materiału (1000 $ wyłożonych z kieszeni ojca Francisa) i stowrzono w ten sposób The Purple Tape (Purpurową Taśmę). Kopie rozesłano do zainteresowanych odbiorców włączając lokalnego promotora Kena Goes'a (który natychmiast został ich menadżerem) oraz stojącego na czele 4AD ("najfajniejszej płacącej w terminie kompanii) "Ivo Watss-Russell'a. Ivo będąc pod wrażeniem nagrań przyjął grupę i wypuścił na rynek album "Come On Pilgrim" złożony z ośmiu utworów z taśmy demo.
Spora część tego mini albumu odwoływała się do doświadczeń młodocianego Charles'a związanych z kościołem Pentecoastal oraz inspiracji biblią. "Come On Pilgrim! You Know He Loves You!" były słowami Larry'ego Normana, chrześcijańskiego folk-śpiewaka, którego Charles widział na obozie letnim. Z kolei "Vamous" oraz "Isla De Encant" opisujące obraz nędzy i perwersji mogą być nawiązaniem do czasu spędzonego przez Charles'a w na ulicach Porta Rico. Te dwa motywy połączone z seksem (i naciskiem na kulturę gejowską) oraz z rock and roll'em ("I like Lou Reed!") utworzyły kocioł w którym Śródziemnomorska Hiszpania spotyka Amerykę.
Słuszną ideę dla drugiego albumu The Pixies wprowadził Ivo, który sprowadził Steve'a Albini'ego. To on nakazał "podkręcić" gitary i nadał nowe brzmienie The Pixies. Owocem tego był album "Surfer Rosa" zawierające wiele perełek. Problem związany z fizycznym istnieniem zdominował "Bone Machine" i "Broken Face" podczas gdy "Somethig Against You" pozwolił gitarze stać się środkiem przekazu dla głosu Franics'a. Jest bohater rodem z komiksu w "Tony's Theme" i nowa wersja "Vamous" z "Come On Pilgrim". Pomimo zdarzających się czasami "czkawek" podczas śpiewania (np. zlewające się wjedno "ri ri ri ri" w "River Euphrates") album był gotowy w dwa tygodnie, poza drobnymi zmianami wokalu dodanymi później. Dwa lata później Steve Albini, w typowy prowokacyjny sposób, zaprzeczał produkcji tego albumu, krytykując jednocześnie "Surfer Rosa". Mylił się i to bardzo. Niesamowita moc i zapierająca dech prosta jakość albumu, który doceniło wielu, przyczyniły się do komercyjnego sukcesu The Pixies będących wówczas na szczycie sławy oraz przychylnego słowa z ust krytyków. Podczas gdy album utrzymywał się na szczycie list przebojów w USA, brytyjska prasa rockowa stawała na głowie, aby nagłośnić sukces zespołu.
The Pixies pojawili się w Wielkiej Brytani w kwietniu 1988 jako support dla Throwing Muses podczas tourne rozpoczętego w Londyńskim Mean Fiddler. Jeden z reporterów opisał ten występ jak najlepszy od czasu gdy " Rzymianie zdecydowali umieścić chrześcijan i lwy w jednym miejscu". Podczas tej trasy koncertowej przedstawiono parę nowych utworów, które znalazły szersze omówienie podczas sesji dla John'a Peel'a w lipcu: "Wild Honey Pie", "Hey". Podczas drugiej wyprawy do BBC w październiku 1988 zespól zagrał "Dead", "Tame", "There Goes My Gun" oraz "Manta Ray". "Hey" pojawił się również na albumie "Sounds Machine EP1" (razem z "Manis" Throwing Muses), nagrany podczas ostatniego dnia tourne (1 Maja) w londyńskim Town and Country Club. Ten koncert był również źródłem wersji live "Vamous" oraz "In Heaven", które powróciły zremiksowane na krążku "Gigantic".
Występ w londyńskim Mean Fiddler. Pełne zachwytu powitanie oraz liczne bisy. Podczas tego występu rolę supportu dla Pixies pełnił zespół Perfect Disaster, a Kim Deal poznała ich basistkę Josephine Wiggs. W późniejszym okresie ta para występowała razem, kiedy to Kim postanowiła odnowić The Breeders. Mniej więcej w tym okresie The Pixies rozpoczęli znajomość z brytyjskim producentem Gil'em Norton'em, który zabrał zespół do studio w Bostonie na ostatnie sześć tygodni 1988 r. Aby rozpocząć pracę nad mającym się ukazać albumem, noszącym prowokacyjną nazwę "Whore".
Tymczasem pojawiły się drobne "wpadki" podczas tourne "Sex and Death" po Wielkiej Brytani i Europie (supportem była grupa Wolfgang Press z 4AD) w kwietniu i maju 1989, które stanowiły zagadkę dla publiczności w czasie koncertów w Londynie. Podczas pierwszego z nich utwory odegrane zostały w kolejności alfabetycznej, podczas gdy w czasie drugiego odwrócono kolejność zwykłego układu, a zespół zszedł ze sceny po pierwszym numerze (bis) tylko po to aby wrócić i zagrać resztę. Pomiędzy występami zespół nawiązał kontakt z Elektra Records w Stanach, które wydały promocyjny album "live" w dowód uznania. Nagrany podczas tourne zawierał "Bone Machine", "Cactus", "Gigantic", "The Holiday Song" oraz "Nimrod's Son" razem z dwiema zapowiedziami ich nowego projektu "Debaser" i "Gouge Away". Normalne wersje tych dwóch ostatnich pojawił się obok "Wave Of Mutilation" i "I Bleed" na jednostronnym krążku 12'' promującym nowe utwory. Ten krążek wydano w białej okładce z logo grupy na przodzie. "Wave Of Mutilation (U.K. Surf)" pojawił się również obok utworów Chemistry Set, Mega City 4 oraz Soul Patrol na szwedzkim podwójnym krążku EP dodawanym do magazynu "Sound Affects".
Złowieszczy kawałek otwierający ich trzeci album "Debaser" był inspirowany wyczynami Dale'go /Brunel'a (krojenie oczu na plasterki) z ich filmu "Un Chien Andalou" i natychmiast stał się ulubionym kawałkiem. "Number 13 Baby" i "Dead" otwierały słuchacza na dalszą "głosową chirurgię", podczas gdy kawałki jak "Gouge Away", "Wave Of Mutilation" i "I bleed" sugerowały, przynajmniej na początku, niezdrową choć ponętną obsesję na punkcie przemocy i rozlewu krwi. Ostateczny tytuł albumu "Doolittle" wydawał się być "Bardziej w kontakcie z Ziemią", przeciwstawiając naturę ludzkiemu dążeniu do postępu i to właśnie było uosobieniem lekkiego - "ale piosenki są bardziej trudne" - klimatu albumu i dwóch singli. "Monkey Gone To Heaven" został odebrany jako ekologiczny hymn z człowiekim, Bogiem i diabłem pod postaciami szóstek i siódemek ponad dziurą ozonową.
Późniejsze kontakty z BBC zaowocowały kolejną sesją, na której nagrano "Down To The Well", "In To The White" i "Wave Of Mutilation".
"In To The White" oraz piosenki ze strony B na "Monkey Gone To Heaven" zostały nagrane podczas sesji styczniowych w Fort Apache Studios razem z Gary Smith'em (chociaż Black Francis był producentem późniejszych utworów). Odświeżono również mało znany kawałek Neil'a Young'a "Winterlong" z jego potrójnego albumu "Decade". "Winterlong" ozdobił składankę coverów Younga "The Bridge" razem z Sonic Youth, Dinosaur Jr. I Bongwater. Jakiś czas potem The Pixies określiło swoje wykonanie jako "najlepszą rzecz jaką kiedykolwiek nagraliśmy, trochę przygnębiające jeżeli o tym pomyślisz"! Cały dochód ze sprzedaży albumu został przekazany szkole w San Francisco dla upośledzonych dzieci, w prowadzenie której zaangażowani byli Young i jego żona Peggy. Pomimo, że The Pixies nie cieszyli się z korzyści, które ich spotykały, pojawili się później na festiwalu CND w Glastonbury, który podsumowali jako "prawdziwa ekologiczna sprawa, ale mimo wszystko festiwal rock'n'roll'owy, więc jest w porządku", a także na kilku festiwalach europejskich jako support ulubionego zespołu Francis'a The Cure. Najwidoczniej Robert Smith pogratulował w zamian za to.
Rok został zamknięty przez tourne "Fuck or Fight" po Stanach we wrześniu promujące amerykańskie wydanie "Monkey Gone To Heaven" oraz "Doolittle". Zapłatą za sukces jakim było wydanie trzech albumów w okresie zaledwie dwóch lat podczas ciągłego koncertowania był występ w rodzinnym Bostonie, którego atmosferę popsuły trochę szalone tańce pijanej Kim i rozwalanie sprzętu w wykonaniu Joey'ego, a także jego skoki ze sceny. Także wyczerpujący był ostatni występ w Nowym Jorku. Do tego stopnia, że zespół nie pojawił się następnego dnia na końcowej imprezie. Konieczne były wakacje, więc Joey pojechał do Wielkiego Kanionu "odnaleźć siebie", David poleciał na Jamajkę, podczas gdy lęk przed lataniem zmusił Charles'a do kupna cadilliac'a w kolorze żółtym, którym przemierzał Amerykę razem ze swoją dziewczyną grając okazjonalnie solo za pieniądze, które zbierał na meble do nowego mieszkania w Los Angeles. Kim tymczasem namówiła gitarzystkę Throwing Muses Tanya'ę Donelly oraz Josephinę Wiggs z Perfect Disaster na kobiecą sesję nagraniową.
W 1988 Kim i Tanya podczas spędzania nocy w barach przyrzekły sobie stworzyć ostateczny album disco, projekt, który pozwoliłby osiągnąć wystarczające zyski na późniejszą emeryturę. Nagrania demo rozpoczęły się w studio Fort Apache z Garym Smith'em jako producentem. Zaproszono perkusistę Throwing Muses Davida Narcizo oraz basistkę Leslie Langston. Niestety nagrane z nimi kawałki "Overcome" i "You Always Hang Around" nie zostały wydane.
W okolicach grudnia 1989/stycznia 1990 Tanya i Kim pojawiały się w Edinburgh's Palladium Studios jako The Breeders - określenie wywodzące się ze slangu homoseksualistów oznaczające ludzi heteroseksualnych, ale "mogło być to również nastawienie mężczyzn w stosunku do kobiet oraz nastawienie kobiet w stosunku do ich samych" - ale już bez bliźniaczej siostry Kelly. Steve Albini zadbał o dobry i kreatywny nastrój, zaś zespół uformował się ostatecznie za sprawą Josephine Wiggs, basistkę Perfect Disaster, która w barze wystarczająco upiła Kim, aby zagwarantować jej miejsce w zespole. Skład był kompletny z chwilą przyjęcia Brit'a Walford'a z hardcorowego zespołu Slint (za namową Albini'ego), nieznanego 19 letniego perkusisty z Kentucky, który "pojawił się" na nagraniach jako Shannon Doughton, czwarty tajemniczy członek "Bransolet z Piekła", The Breeders.
Trzy tygodnie prób i nagrań wspólnie z Albini'm zostały wprawdzie zakłócone przez zawalenie się dachu studio i zalanie instrumentów, ale końcowym rezultatem było 13 utworów. Wszystkie poza jednym pojawiły się na ich albumie: 9 utworów Kim, jeden od Donelley ("Only in 3s"), jeden od Wiggs ("metal Man") oraz ciekawy cover The Beatles "Happiness is a Warm Gun" z ich "White Album". 13 piosenka, autorstwa Kim, "I Just Want To Get Along" pojawiła się na składance "Gigantic! 2" pisma "Melody Maker".
Pomimo zajmowania się tak dziwnymi tematami jak przedawkowanie litu ("Doe"), rozdeptane owady ("Oh!") czy aborcja, która trwa "bądź to biologicznie, bądź emocjonalnie" ("Hellbound") "Pod" nigdy nie miał być albumem przygnębiającym.. Najsłodszym rodzynkiem w "Pod" pozostał krótki i piękny kawałek "Fortunately Gone" powstały ze współpracy Kim i Kelly.
Aby wypromować "Pod" The Breeders dali dwa niezapowiedziane występy w Londynie jako support dla Jah Wobble oraz Miracle Legion. Pojawili się również w telewizyjnym (BBC2) programie o muzyce alternatywnej "Snub" - warto zwrócić uwagę, iż zarówno utwory "Vamos" The Pixies oraz "Iris" The Breeders pojawiły się na dostępnej w sprzedaży kasecie video "Snub TV Volume 1" oraz "Volume 2". Pośród tego przypływu koncertów zespół nagrał również sesje z John'em Peel'em. To wszystko doprowadziło w końcu do powstania pogłosek o rozpadzie The Pixies/Throwing Muses, pomimo iż Kim dołączyła do The Pixies w Los Angeles po nagraniu "Pod". Podsycała to wiadomość o nagłym odejściu Josephine Wiggs z Perfect Disaster do Ultra Vivid Scene, występujących (razem z Kim i Tanya) na krążku z 4AD "Special One" oraz albumie "Blood" "This Mortal Coil" ("You And Your Sister").
Pomimo naturalnej przeszkody w postaci trzęsienia ziemi, sesje nagraniowe w Los Angeles Control Studios do kolejnego albumu The Pixies przebiegły sprawnie. "Bossanova" (słowo wzięte z utworu "Hangwire" [podobnie jak i reszta nazw albumów, które czerpano z piosenek ]) zmieniała motywy od muzyki w klimacie "surf city" do muzyki zawierającej elementy science-fiction. Warto wyróżnić: "The (Billy Goodman) Happening", dedykację dla ulubionego przez wszystkich podróżników w czasie telewizyjnego show, "Velouria" - być może najbardziej romantyczny oraz "Is She Weird" - księżycowy lament do najbardziej nieziemskich dziewczyn.
Blisko domu, ówczesne odkrycia Charles'a nagrań w klimacie "surf city" - Dick Dale, Link Wray oraz The Ventures - doprowadziły do nagrania starego przeboju The Surftones "Cecilia Ann". Idąc dalej Black Francis napisał utwór "Ana", będący wielkim wkładem do akustycznego rock'a, w którym to początkowe litery linijek tekstu układają się w słowo "SURFER". Dalsze tytuły włączając w to "Dig For Fire" znalazły się na krążku promocyjnym.
Ogólne spojrzenie na "Bossanovę" wróżyło dobrze zespołowi, ale dla niektórych taniec się skończył. A The Pixies poznali paru nowych przyjaciół za sprawą cover'ów: Paul Butterfield Blues Band "Born In Chicago" na składance "Rubiayat", kolejnego kawałka Neil'a Young'a "I've Been Waiting For You" na singlu "Velouria" oraz piosence miłosnej Davida Lovering'a debiutującej Debbie Gibson ("Make Believe"). Krytycy nie zwrócili uwagi. Po spędzeniu miesiąca na próbach w studio New Order's Manchester, zespół podkręcił głośność gitar do maksimum przy "Rock Music", głównie z powodu Black Francisa, który był zbyt przerażony aby zacząć śpiewać przed 30000 ludzi. To był niezły występ.
Podczas europejskiej trasy koncertowej The Pixies spotakli się z Davidem Bowie w Schuttorf i Ulm (Niemcy) a także z czołówką z wytwórni 4AD The Pale Saints. Potem powrócili do Irlandii i Wielkiej Brytanii na kolejną trasę, docierając do London's Brixton Academy, gdzie Kim ogłosiła "nasz ostatni występ". Cokolwiek to miało znaczyć, była to na pewno ostatnia szansa na zobaczenie The Pixies podczas koncertu, na jakiś czas. Rozległa wyprawa po Stanach została odwołana z powodu wyczerpania zespołu, zaś Kim udała się do Brighton, aby przygotować nowy materiał razem z Josephine Wiggs. Joey i David wrócili do Stanów na wakacje, a wkrótce za nimi powrócił Franics, który zdążył zarobić na trzech solowych występach w London's Borderline w pierwszym tygodniu listopada. Z jedną gitarą elektryczną i spojrzeniem wstecz na "Surfa Rosa" i "Doolittle", odświeżył ich stary repertuar, pozostawiając niewielkie bądź też żadne wskazówki na temat tego, co miało nastąpić.
Doświadczenia podczas nagrań razem z Ozzie Osbourne'm w L.A.'s Master Control Stuidos mogą wyjaśnić charakter singla "Planet Of Sound" (opartego na hiszpańskiej wersji starego hitu Yardbirds "Evil Hearted You"). Album "Trompe Le Monde" okazał się być "cholernie ciężkim" po pierwszym razie, tak jak kolejna sesja John'a Peel'a ("Palace Of The Brine", "Letter To Memphis", "Motorway To Roswell", "Subbacultcha"). Album został wzbogacony o klawisze Eric'a Drew Feldman'a z Captain Beefheart/Pere Ubu. Późniejsza selekcja materiału z "Trompe Le Monde" dała rezultat w postaci paru koncertów w Wielkiej Brytanii razem z bratem Joey'ego Bobem jako gościnnym gitarzystą. Kulminacją był występ w Crystal Palace Bowl przed tłumem 20000 widzów.
Niedługo potem Black Francis ogłosił w radio, nie kwapiąc się nawet z powiadomieniem innych członków zespołu, o rozpadzie zespołu. Następnie zmienił imię na Frank Black i od tamtej pory prowadzi bardzo udaną solową karierę. Kim Deal powróciła do The Breeders, wydając bardzo udany album "Last Splash" oraz liczne single.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Gigantic/River EuphratesPixies09.198893[1]-4 AD BAD 805[written by Kim Deal, Black Francis][produced by Steve Albini ]
Monkey gone to heaven/Manta rayPixies03.198960[3]-4 AD AD 904[written by Black Francis][produced by Gil Norton][5[13].Modern Rock Tracks]
Here comes your man/Into the whitePixies06.198954[2]-4 AD AD 909[written by Black Francis][produced by Gil Norton][3[14].Modern Rock Tracks]
Velouria /I' ve been waiting for youPixies07.199028[3]-4 AD AD 0009[written by Black Francis][produced by Gil Norton][4[9].Modern Rock Tracks]
Dig for fire/Velvety [instr]Pixies10.199062[2]-4 AD AD 0014[written by Black Francis][produced by Gil Norton, Chris Sheldon][11[14].Modern Rock Tracks]
Planet of sound/Build highPixies05.199127[3]-4 AD AD 1008[written by Black Francis][produced by Gil Norton]
Alec Eiffel/Motorway to RoswellPixies11.1991--4 AD AD 1999[written by Black Francis][produced by Gil Norton]
Letter to MemphisPixies.1992--Elektra PRCD 8441-2 [US][written by Black Francis][produced by Gil Norton][6[9].Modern Rock Tracks]
Head On/Planet of SoundPixies11.1991--Elektra PRCD 8535-2 [US][written by Jim Reid and William Reid][produced by Gil Norton][6[6].Modern Rock Tracks]
Debaser [studio]/Bone MachinePixies09.199723[5]-4 AD AD 7010[written by Black Francis][produced by Gil Norton]
Frank Black
Headache/Men In BlackFrank Black05.199453[2]-4 AD BADD 4007[written by Frank Black][produced by Black Francis]
The John Peel SessionFrank Black & Teenage Fanclub08.199598[1]-Strange Fruit SFPSCD 091[produced by Ted De Bono]
Men in black/Just a littleFrank Black01.199637[6]-Dragnet 6627862[written by Frank Black][produced by Black Francis]
I don' t want to hurt you [Every single time]/You ain' t me [live]Frank Black07.199663-Dragnet 6634635[written by Frank Black][produced by Black Francis]
All My GhostsFrank Black & The Catholics04.199897[2]-Play It Again Sam BIAS 347CD[written by Frank Black][produced by Frank Black]
Robert OnionFrank Black & The Catholics01.2001130[1]-Cooking Vinyl FRYCD 098[written by Nick Vincent, Frank Black][produced by Frank Black]
St. Francis Dam DisasterFrank Black & The Catholics02.2001162[1]-Cooking Vinyl FRYCD 099[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]
Everything Is NewFrank Black & The Catholics08.200392[1]-Cooking Vinyl FRYCD 161[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Come on pilgrim EP.Pixies10.1987--4 AD MAD 709[produced by Gary Smith]
Surfer RosaPixies03.1988--4 AD CAD 803[gold-US][Gold-UK][produced by Steve Albini]
DoolittlePixies04.19898[13]98[27]4 AD CAD 905[platinum-US][platinum-UK][produced by Gil Norton]
BossanovaPixies08.19903[8]70[12]4 AD CAD 0010[gold-UK][produced by Gil Norton]
Trompe Le MondePixies09.19917[5]92[8]4 AD CAD 1014[silver-UK][produced by Gil Norton]
Death to the PixiesPixies10.199720[9]180[1]4 AD DAD 7001[produced by Steve Albini, Gary Smith, and Gil Norton]
Pixies at The BBC [live]Pixies07.199845[3]-4 AD GAD 8013[produced by Dale Griffin, Miti, Mike Robinson]
Complete B-sidesPixies03.200153[4]-4 AD GAD 2103[produced by Gil Norton, Gary Smith, Pixies]
PixiesPixies07.2002186[1]-Cooking Vinyl COOK CD 234[ Producer - Gary Smith ]
Surfer rosaPixies04.2004118[11]-4 AD GAD 8030[ Producer - Steve Albini ]
Wave of Mutilation: The Best of the PixiesPixies05.200416[17]161[3]4 AD CAD 2406 [silver-UK]
Indie CindyPixies04.20146[4]23[2]Pixies Music PM006CDX [produced by Gil Norton]
Frank Black
Frank BlackFrank Black03.19939[3]117[5]4 AD CAD 3004[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black]
Teenager of the yearFrank Black05.199421[3]131[2]4 AD DAD 4009[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black, Al Clay]
The cult of rayFrank Black01.199639[3]127[1]Dragnet 4816472[produced by Frank Black]
Frank Black and The CatholicsFrank Black and The Catholics05.199861[2]-Play It Again Sam BIAS 370[produced by Frank Black]
Dog in the SandFrank Black and The Catholics02.200181[3]-Cooking Vinyl COOKCD 200[produced by Nick Vincent]
Show Me Your TearsFrank Black and The Catholics09.2003117[2]-Cooking Vinyl COOK CD 262[produced by Nick Vincent, Ben Mumphrey, Stan Ridgway, Frank Black and the Catholics]
Żródło:
http://parias.trojka.p.lodz.pl/~simon/history.html
Autor: o
Etykiety: , , , , , ,

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)