Z archiwum...rocka : Massachusetts

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Massachusetts. Pokaż wszystkie posty

środa, 3 grudnia 2025

Ultimate Spinach

Jedna z najbardziej znanych grup amerykańskiej psychodelii wywodzących się z kręgu bostońskiego "Bosstown Sound" .Powstała w 1967r,a jej dziwaczna nazwa jest charakterystyczna dla owych
zwariowanych czasów.

Członkowie grupy to uznani instrumentaliści o dużej wyobrażni,lecz ich albumy bazowały na uboższym brzmieniu niż ich kuzynów z zachodniego wybrzeża.Grupa powstała z inicjatywy Alana Lorbera producenta i aranżera,jednocześnie głównego architekta tzw. nurtu "Bosstown Sound" .We wrześniu 1967r ogłosił swój manifest w miejscowej prasie,w myśl którego należy środkami miasta promować jedynie miejscowych artystów.Spotkało się to z ironicznymi uwagami innych ośrodków,ale skutkowało też powstaniem silnej lokalnej sceny muzycznej w Bostonie na wzór nurtu psychodelic w San Francisco.
Wydawaniem płyt bostońskich grup zajmowała się wytwórnia MGM,dla której Lorbach zajmował się produkcją dwóch swoich podopiecznych-Orpheus i Ultimate Spinach.Na pierwszych dwóch,z trzech wydanych albumów Ultimate Spinach dominuje osobowość lidera Iana Bruce-Douglasa,który był autorem całego repertuaru,spełniał funkcję wokalisty i grał na wielu instrumentach,głównie na keyboardach.

Ich pierwsze dwa,pochodzące z 1967r, z trzech wydanych albumów zawierają repertuar stricte psychodeliczny z niezamierzonymi efektami komicznymi.Ich kompozycje naśladowały twórczość psychodelicznych gwiazd z zachodniego wybrzeża,jak Doors , Jefferson Airplane ,czy Country Joe & the Fish ,ale brzmiała jak pastisz.Bruce-Douglas tworzył gładkie,niezgrabne linie melodyczne keyboardu ["Sacrifice of the Moon" ],ale tak czasami naśladował na pierwszym albumie Country Joe and The Fish,że był oskarżany o plagiat,przykładem utwór "Baroque #1," do złudzenia przypominający "The Masked Marauder" -Country Joe.

"Behold ans See" wydany w 1968r przypominał debiutanckie płyty,ale wprowadzał pewne inowacje,i tak keyboardy nie spełniały już dominującej roli w instrumentarium,a Barbarę Hudson dotychczasową wiodącą wokalistkę zastąpił w tej roli gościnnie Carol Lee Britt,tylko autor piosenek wciąż był żenująco pretensjonalny.

W tajemniczy sposób opuszcza grupę po nagraniu drugiego albumu.Zostawia Lorbera z całym bagażem,gdy już trzeci album był gotowy do promocji na trasach koncertowych.Był on nagrywany w różnych konfiguracjach osobowych;jedyną osobą z pierwszego składu pozostała Barbara Hudson.Towarzyszyli jej Ted Myers -(ex-Lost and Chamaeleon Church i gitarzysta Jeff Baxter [póżniej w Steely Dan i Doobie Brothers].Ten album [III] był bezładną mieszaniną psychodelic,hard rocka i zwykłego popu ,nie wyróżniającym się też pod względem brzmienia.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
[Just like]Romeo and Juliet/Some days you just can' t wait	Ultimate Spinach	01.1969	-	-	MGM 14 023	[written by R. Wylie, T. Williams][produced by Alan Lorber]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ultimate Spinach 1	Ultimate Spinach	02.1968	-	34[24]	MGM SE 4518	[produced by Alan Lorber]
Behold and see	Ultimate Spinach	11.1968	-	198[2]	MGM SE 4570	[produced by Alan Lorber]
Ultimate Spinach	Ultimate Spinach	.1969	-	-	MGM SE 4600	[produced by Alan Lorber]

Simon Sisters

Simon Sisters to duet folkowy składający się z Carly Simon i Lucy Simon.
Wydały trzy albumy w latach 1964-1969, zanim Lucy wyszła za mąż. Lucy prowadziła niewielką karierę solową i wydała dwa albumy w latach 70-tych, zanim odniosła większy sukces, pisząc muzykę do sztuk na Broadwayu; w 1991 roku otrzymała nominację do nagrody Tony za muzykę do „Tajemniczego ogrodu”.

Począwszy od 1971 roku, Carly rozpoczęła bardzo udaną karierę solową, wydając ponad 23 albumy studyjne, które przyniosły wiele hitów w pierwszej czterdziestce list przebojów na amerykańskich listach Billboardu, a także zdobywając dwie nagrody Grammy (na 14 nominacji), Złoty Glob i Oscara, a także wiele innych wyróżnień konkursowych i honorowych.

Simon Sisters zadebiutowały w telewizji 27 kwietnia 1963 roku, występując w serialu „Hootenanny”. Ich repertuar składał się z muzyki folkowej, urozmaiconej kilkoma autorskimi kompozycjami. W tym samym roku podpisały kontrakt z Kapp Records i w 1964 roku wydały swój debiutancki album Meet the Simon Sisters. Ich drugi album Cuddlebug został nagrany podczas tych samych sesji co Meet the Simon Sisters i ukazał się w 1966 roku.

Miały niewielki przebój z singlem „Winkin', Blinkin' and Nod”, dziecięcym wierszem Eugene'a Fielda, do którego Lucy skomponowała muzykę. Dotarł on do 73. miejsca na liście Billboard Hot 100.Duet wykonał zarówno „Winkin' Blinkin' And Nod”, jak i „Turn! Turn! Turn!” w serialu Hootenanny, a te występy zostały wybrane do włączenia do zestawu DVD Best of Hootenanny.

W 1969 roku duet podpisał kontrakt z wytwórnią Columbia Records i wydał trzeci album, „The Simon Sisters Sing the Lobster Quadrille and Other Songs for Children”, który został ponownie wydany w 1973 roku jako „Lucy & Carly -The Simon Sisters Sing for Children”. W 2006 roku Hip-O-Select ponownie wydał albumy „Meet the Simon Sisters” i „Cuddlebug” na płytach CD jako single „Winkin', Blinkin' and Nod: The Kapp Recordings”.

W 2008 roku Shout! Factory wydało album „The Simon Sisters Sing the Lobster Quadrille and Other Songs for Children” na płycie CD pod tytułem „Carly & Lucy Simon Sing Songs for Children”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Winkin', Blinkin' And Nod/So Glad I'm Here	Simon Sisters	04.1964	-	73[6]	Kapp 586	[written by Eugene Field ,Lucy Simon]

poniedziałek, 17 listopada 2025

Armand Van Helden

Był najpopularniejszym autorem remiksów, ale już tym się nie zajmuje.
Uważany za mistrza klubowej muzyki, nie przepada za imprezowiczami. Zrobił wielkie pieniądze na swoich produkcjach, ale ostro atakuje wytwórnie płytowe i media. Twierdzi, że tworzy muzykę brudnych ulic Nowego Jorku, choć bawią się przy niej w snobistycznych lokalach. Swój nowy album porównuje do Sex Pistols. Czy znacie Armanda Van Heldena?

Na początku był hip-hop. Przynajmniej dla AVH, który b-boyem został w wieku dziesięciu lat. Miał jednak okazję poznać również inne style, przemieszczając się po rozmieszczonych w różnych krajach amerykańskich bazach wojskowych, w których stacjonował jego ojciec. W Holandii zainteresował się miksowaniem muzyki, używając do tego... dwóch magnetofonów kasetowych. Potem kupił gramofony i zaczął grać w klubie dla amerykańskich lotników. Po powrocie do ojczyzny zamieszkał w Bostonie, gdzie kontynuował didżejkę, ale oprócz tego uczęszczał do dwuletniej szkoły, w której studiował techniki medialne i reżyserię dźwięku. Dzięki temu za pieniądze zarobione przy okazji uczynienia z klubu Loft najpopularniejszego undergroundowego lokalu w mieście, kupił syntezator oraz sampler i zaczął produkować swoje pierwsze dźwięki. Wtedy też (1989) trafił na house i swoje zainteresowania zaczął dzielić między obydwoma gatunkami. Do dzisiaj uważa hip-hop za najważniejszą muzykę na świecie, chociaż mimo wszystko nagrywa więcej house'u. Mówi, że ożenił się z hip-hopem, a house to jego pani.

Z Bostonu przeniósł się do Nowego Jorku, aby być bliżej interesujących go klubów i wytwórni. Tworzone przez niego nagrania trafiały na single wydawane pod różnymi nazwami (np. Mole People, Hardhead) najpierw przez Nervous, później tanecznego potentata - Strictly Rhythm. W 1994 pojawił się "Witch Doctor" który był jego pierwszym prawdziwym hitem. House Armanda powstawał na hip-hopowych regułach: był twardy, oparty na mocnym beacie i basie. I podobnie jak pierwotny hip hop - eklektyczny.

Łączenie techno z disco nie było dla niego poronionym pomysłem - przeciwnie, z czasem do swojej muzycznej mikstury włączał nowe style. Ale najbardziej stał się znany dzięki remiksom cudzych utworów. Umiejętność przekształcania dowolnego nagrania w solidny hard house przyniosła mu sławę, klientów i pieniądze. Kiedy w 1996 roku wydał album "Old School Junkies" przeszedł on właściwie niezauważony, może z wyjątkiem singlowego przeboju "Funk Phenomena". Za to remiksy "Spin Spin Sugar" Sneaker Pimps, "Sugar Is Sweeter" CJ Bollanda i przede wszystkim "Professional Widow" Tori Amos, spowodowały, iż stał się prawdziwą gwiazdą. Później remiksował wszystkich, od Rolling Stones, poprzez Real McCoy, 2 Unlimited i Janet Jackson po Puff Daddy'ego i Prodigy.
Jego autorski album, który ukazał się rok później, został zignorowany i potraktowany jako wybryk. "Enter The Meat Market" zawierał bowiem instrumentalny hip-hop. Dopiero następna produkcja została owacyjnie przyjęta na - głównie europejskich - parkietach. Chodzi o płytę "2Future4U", a właściwie o znajdujących się na niej hitach "You Don't Know Me" i "Flowers". Big-beatowy "Rock Da Spot" , minimalowy "Necessary Evil" czy house'owy - ale z ponurym, tech-stepowym basem "Alienz" potraktowano z przymrużeniem oka. Z wydanym w tym roku albumem "Killing Puritans" jest tak samo - na Ibizie grywane jest "Flyaway Love", ale "Breakdancers Call" albo "Little Black Spiders" to już muzyka dla innych odbiorców.

Armand Van Helden nadal postrzegany jest poprzez pryzmat house'u, remiksów i "U Don't Know Me". Nieważne, iż tekst tego hitu, jest adresowany do odbiorców jego muzyki: "Nie znacie mnie", a jemu samemu podoba się w nim najbardziej to, że brzmi jak utwór surowy, niedokończony: "The best shit is the raw shit. I'm a raw individual. I live raw, I'm a minimalist" (Jockey Slut). Ten cytat pozostawmy bez tłumaczenia. Za to spróbujmy odbrązowić wizerunek didżeja - gwiazdora.
Jak to się stało, że producent związany z nowojorskim muzycznym undergroundem brał na warsztat nagrania niezależnie od ich charakteru i stylistyki? Otóż tworzenie remiksów traktował jako zwyczajną komercyjną działalność - przerabiał wszystkie taśmy, które dostarczał jego menadżer. Poza tym większość europejskich wykonawców, których produkcje remiksował, była mu zupełnie nieznana - Sneaker Pimps i Jimmy Sommerville byli dla niego bez różnicy... Sposób pracy AVH również nie przypomina reguł rządzących house'm. Styl ten od strony technicznej nie interesował go, jako zbyt ograniczony. Od samego początku używał głównie samplera, nic dziwnego, że bardzo zafascynował drum'n'bass, a typowe dla tego gatunku techniki, strukturę nagrań, brzmienia itd. zaczął wykorzystywać w house'owych numerach i remiksach. Odradzano mu to i twierdzono, że nikt nie będzie zainteresowany takim house'm. Stało się inaczej.

Swoimi wersjami "Spin Spin Sugar" i "Sugar Is Sweeter" nie tylko zyskał sobie popularność, ale też zainspirował twórców brytyjskiego speed garage. Jednak, kiedy później zaczęto określać go ojcem chrzestnym tego gatunku, powtarzał, że pierwsze płyty z speed garage nagrywało LFO dla Warp! I oczywiście uważa, że sam z garage nie ma nic wspólnego, a jego eksperymenty z d'n'b mają zupełnie odmienny charakter. Inna kwestia, to ceny remiksów "made by AVH". W czasie gdy pracował nad "Enter The Meat Market", chciał mieć spokój i ustalił ze swoim menadżerem zaporową stawkę za remiks w wysokości 30 tysięcy dolarów, aby zniechęcić potencjalnych klientów. Bez skutku. Dalsze podwyżki niewiele pomogły i w ten sposób za jedno przerobione nagranie otrzymywał 50 tysięcy... Jednak ostatnio całkowicie zaprzestał przerabiania cudzych nagrań i nie zgadza się też na majstrowanie przy własnych. Zorientował się, że teraz większość starych utworów, można znaleźć tylko w wersjach zremiksowanych, a te nie interesują go. Uważa, że dobre nagrania nie wymagają żadnych przeróbek...
Jak na gwiazdora przystało, Van Helden mieszka w sporym apartamencie na Manhattanie, a na zdjęciach prezentuje się zwykle modnie ubrany i obwieszony biżuterią. Jednak jego garderoba jest sponsorowana przez firmę Ecko, której po prostu robi reklamę (zapewne dlatego, że sam pragnie projektować dla niej kreacje...). A jego mieszkanie wyposażone jest bardzo skromnie. Mieszka w pomieszczeniu, które stanowi jego studio nagraniowe, wyposarzone w niezbędny sprzęt i sofę, na której sypia. Pozostałe pokoje wypełnione są głównie półkami z tysiącami płyt. Oprócz sypialni nie ma też kuchni - jada w tanich restauracjach, do których chodzi pieszo - samochodu jak dotychczas nie zakupił.

Brak miłości do pieniędzy nie oznacza jednak identyfikowania się z muzycznym podziemiem, które uważa za zbyt jednostronne i ograniczone, a samych "undergroundowców" za purytanów nienawidzących wszystkiego, czego nie rozumieją. Zamykanie się na jakiekolwiek gatunki muzyki i brak znajomości jej historii to według Van Heldena niewybaczalny błąd. Przyznaje się do tego, że kiedyś też słuchał tylko hip-hopu i house'u, ale w końcu dotarło do niego, że w muzyce dzieje się też wiele innych rzeczy. Teraz każdą niedzielę spędza w sklepach płytowych nadrabiając zaległości (od Briana Eno i Fletwood Mac po muzykę latynoską, reggae i metal): "Jeśli ktoś nie jest otwarty na inne style, to jest to zwykły mainstream a nie żaden underground. Wszystko stało się posegregowane - słuchacze dzielą się na zamknięte społeczności. Jedno tempo, każda nowa płyta podobna do poprzedniej" (Jockey Slut). Być może dla mieszkającego w Nowym Jorku artysty (sam nie uważa się za muzyka), który zwiedził kawał świata, a jego rodzice to urodzony w Holandii Indonezyjczyk i pochodząca z Libanu Francuzka, różnorodność jest czymś naturalnym. Ale jego opinia o undergroundzie nie jest czczą gadaniną, wystarczy posłuchać płyt AVH w całości, a nie tylko singlowych hitów.

Kiedy stał się popularny w house'owych klubach, nie zrobiło to na nim wrażenia: "Mogę grać dla 25 tysięcy osób, wszyscy będą wydzierać się z zachwytu i rwać sobie włosy głowy - nie rusza mnie to. Nie jestem showmanem i nie lubię przedstawień - żadnych przedstawień" (DMA Magazine). Od blisko trzech lat praktycznie nie zajmuje się didżejką, z wyjątkiem kilku imprez, na których zagrał (np. pamiętny "pojedynek" z Normanem Cookiem). Główny powód to wspomniany już "underground", a z drugiej strony hedonizm panujący w superklubach: "Ludzie dookoła wydają się mieć do powiedzenia tylko tyle - 'Wszystko czego pragnę, to łyknąć ecstasy i szaleć przy Digweedzie i Sashy - oto całe moje życie'. Zupełnie oderwali się od rzeczywistości, żyją w tym cudownym bąbelku, który sobie stworzyli - nienawidzę ich" (Sonicnet)

Obecnie związany jest kontraktem z brytyjskim ffrr, ale w Stanach nie podpisał umowy z żadną wytwórnią. Tam płyty wydaje poprzez własną firmę - Armed. Zrezygnował też z promocji - nie wydaje pieniędzy na reklamy. A wideo do "U Don't Know Me" zrealizował za śmieszną, jak na jego możliwości, kwotę 20 tysięcy dolarów. Kontakty z ffrr również nie układają się po myśli wytwórni, która widzi w Van Heldenie potencjalnego następcę Chemical Brothers czy Fatboy Slima. Amerykańskie stacje radiowe także nie przepadają za AVH, ponieważ oskarża je o ignorowanie niezależnej muzyki i łapownictwo. Nie omieszkał nawet porównać szefów wielkich wytwórni płytowych i mediów do Hitlera i Pol Pota, robiących ludziom wodę z mózgów i planujących podbój świata...

Najnowsza płyta Van Heldena jest kolejnym przykładem jego wojowniczej postawy. Sam tytuł - "Killing Puritans", kontrowersyjna okładka i gorzkie monologi poprzedzające niektóre nagrania mają skłaniać do myślenia: "Jeśli ludzie tacy jak ja nie będą próbowali powstrzymać tego, co się dzieje, wszyscy będziemy tumanieni, a prawnicy, politycy i media będą rządzić planetą" (Sonicnet). Czy DJ i producent jest w stanie cokolwiek zmienić? Van Helden uważa, że tak, gdyż muzyka taneczna ma wpływ na młodzież i powinien on zostać odpowiednio wykorzystany. Nazwa jego oficyny - Armed (ang. uzbrojony), ma sugerować, że DJ-e "uzbrojeni w płyty" mają rzucać je na parkiety niczym bomby... Rzeczywiście, numery AVH bombardują z klubowych sound systemów, ale czy z zamierzonym skutkiem?

Jednak artysta nie zraża się. Zaraz po zabiciu purytanów zabrał się za kolejny album - wciąż jeszcze house'owy... Ma on być gotowy już w październiku i firmowany będzie nazwą Ghandi-Khan, do której AVH przywiązuje duże znaczenie. Połączenie taktycznego geniuszu i bezwzględności Dżyngis-chana z intelektem i siłą (s)pokoju Ghandiego - w takiej widzi się roli.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Cha cha	Armand Van Helden	07.1996	180[1]	-	Logic LUK 083	[written by Armand Van Helden][Produced By Armand Van Helden][10[11].Hot Disco/Dance;Logic 59 042 12"]
The funk phenomena	Armand Van Helden presents Old School Junkies Pt.2	03.1997	38[9]	-	ZYX ZYX 8523U8	[written by Armand Van Helden, Method Man][Produced By Armand Van Helden]
Witch doctor	Armand Van Helden	08.1997	79[1]	-	ZYX ZYX 86628	[written by Armand Van Helden][Produced By Armand Van Helden][3[15].Hot Disco/Dance;Strictly Rhythm 12 295 12"]
Ultrafunkula	Armand Van Helden	11.1997	46[4]	-	FFRR FCD 317	[written by Armand Van Helden][Produced By Armand Van Helden]
Flowerz	Armand Van Helden	01.1999	108[6]	-	FFRR FCD 361
You don' t know me	Armand Van Helden feat Duane Harden	02.1999	1[1][36]	-	FFRR FCD 357	[platinum-UK][written by Duane Harden,Armand van Helden,Kossi Gardner][Produced By Armand Van Helden][2[20].Hot Disco/Dance;Armed 002 12"]
Flowerz	Armand Van Helden feat Roland Clark	02.1999	89[1]	-	White Label DJAH 4	[written by Armand van Helden, Roland Clark][Produced By Armand Van Helden]
Koochy	Armand Van Helden	05.2000	4[12]	-	FFRR FCD 379	[written by Armand van Helden, Gary Numan][Produced By Armand Van Helden]
Full moon	Armand Van Helden Feat. Common	07.2000	133[2]	-	Armed ZARM 12 [US]	[written by Armand Van Helden, James Bedford, Lonnie Lynn][Produced By Armand Van Helden]
Why can' t you free some time	Armand Van Helden	08.2001	34[9]	-	London FCD 402	[written by Armand Van Helden, Dave Mason][Produced By Armand Van Helden]
You can' t change me	Roger Sanchez feat Armand Van Helden & N' dea Davenport	12.2001	25[4]	-	Defected DFECT 41	[written by Roger Sanchez, Armand Van Helden, N'Dea Davenport][Produced By Armand Van Helden,Roger Sanchez]
Hear my name	Armand Van Helden featuring Spalding Rockwell	05.2004	34[20]	-	Southern Fried ECB 64CDS	[written by Armand Van Helden, Mary Louise Platt and Nicole Lombardi][Produced By Armand Van Helden]
My my my	Armand Van Helden	09.2004	15[46]	-	Southern Fried ECB 67CD	[platinum-UK][written by Barry Mann, Cynthia Weil, Armand van Helden, Gary Wright, Andreas S. Jensen, Joe Killington][Produced By Armand Van Helden]
Into your eyes	Armand Van Helden	07.2005	48[12]	-	Southern Fried ECB 78CDS	[written by Armand Van Helden,Andy Taylor][Produced By Armand Van Helden]
When the lights go down	Armand Van Helden	10.2005	70[5]	-	Southern Fried ECB 85CDS	[written by Armand Van Helden ,Nick Gilder, James McCulloch][Produced By Armand Van Helden]
Sugar	Armand Van Helden	03.2006	103[2]	-	Southern Fried Records ECB 94	[written by Jessy Moss, Armand Van Helden]
My my my	Armand Van Helden featuring Tara McDonald	06.2006	12[31]	-	Southern Fried ECB 97	[written by Andreas S Jensen, Armand Van Helden, Wright, Joe Killington, Mann, Weil][Produced By Andreas S Jensen]
Touch Your Toes	Armand Van Helden featuring Featuring Fat Joe And Bl	03.2007	145[3]	-	Southern Fried ECB 108	[written by Armand Van Helden, Joseph Cartagena, Bryan LaMontagne][Produced By Armand Van Helden]
NYC Beat	Armand Van Helden	05.2007	22[9]	-	Southern Fried ECB 113	[written by Armand Van Helden][Produced By Armand Van Helden]
I Want Your Soul	Armand Van Helden	08.2007	38[5]	-	Southern Fried ECB 125	[written by China Burton,Nick Straker][Produced By Armand Van Helden]
Je t'aime	Armand Van Helden	01.2008	163	-	Southern Fried ECB 137	[written by Eddie Smith, Armand Van Helden, Kenny Jason, Nicole Roux][Produced By Armand Van Helden]
Bonkers	Dizzee Rascal and Armand van Helden	05.2009	1[2][37]	-	Dirtee Stank STANK 005CDS	[written by Dizzee Rascal, Armand Van Helden][Produced By Armand Van Helden]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
2 future 4 U EP	Armand Van Helden	12.1998	92[1]	-	FFRR FX 354
2 future 4 U	Armand Van Helden	04.1999	22[6]	-	FFRR 5560902	[silver-UK][produced by Armand Van Helden,Neil Pettricone]
Killing puritans	Armand Van Helden	06.2000	38[1]	-	FFRR 8573833192	[produced by Armand Van Helden]
You Don't Know Me: The Best of Armand Van Helden	Armand Van Helden	10.2008	41[2]	-	Rhino/UMTV 5312525	[produced by Armand Van Helden]

środa, 24 września 2025

Rob Zombie

Od 20 lat Rob Zombie tworzy dziwny rodzaj muzyki w świecie rocka, zaczynając od 1985 roku kiedy
to powstał White Zombie. Zespół ten był dziwaczną mieszanką hardcore'u z punkową agresją i z Lower East Side - sztuka zniszczenia i grzmotu hard rocka. Jakby tego było mało pan Zombie dokłada jeszcze swoje zamiłowanie do klasyki horrorów, fantastyki naukowej, śmieci kultu gorącego penisa i wszystkie inne rzeczy z ciemnej strony.Zombie nadzorował każdy aspekt rozwoju grupy od jej wczesnych niezależnych produkcji po wielkie albumy. To on wymyślił wizualny styl kapeli i zaprojektował wszystko: okładki albumów, t-shirty, sceny podczas koncertów i teledyski. To się stało jego obsesją: "Nigdy nie patrzyłem na to jak na pracę. Kocham robić wszystko". nalega Zombie. "Kto inny może zrozumieć moją wizję?" Po pięciu niezależnych produkcjach, wysiłki Zombie'go się opłaciły. W 1990 roku podpisali kontrakt z Geffen Records.

Debiutancka płyta White Zombie, zatytułowana "La Sexorcisto: Devil Music Vol. 1", została wydana w 1991 roku. Tourne trwało długo i było ciężkie. Grając więcej niż 350 koncertów zespołowi w końcu udało się wybić. Album został nominowany do Grammy za utwór "Thunder Kiss '65" i rozszedł się w 2 milionach kopii.

W 1995 roku White Zombie powrócił z Astro - Creep: 2000, który to album znalazł się na Billboard Top Ten i pozostał tam przez dwa miesiące. Przez 89 tygodni zajmował mocne miejsce w Top 200. Astro - Creep: 2000 dał światu "More Human Than Human" - nominacja Grammy na hit.
Również w 1995 roku Rob Zombie wygrał nagrodę MTV Video Music Award dla Best Hard Rock Video za nakręcony własnoręcznie teledysk do "More Human Than Human". Wkrótce po tym Astro-Creep: 2000 otrzymał potrójna platynę.
"Supersexy Swingin' Sounds" - album z remixami utworów z "Astro-Creep", również zyskał uznanie i otrzymał platynę.

Podczas tournee promujące Astro - Creep, które wiło się dookoła świata, Zombie znalazł czas na kilka specjalnych projektów. Na pierwszy ogień poszedł duet z jego dziecięcym idolem - Alice Cooperem, nagrali utwór do ścieżki dźwiękowej serialu "The X-Files". Zombie tak wspomina tą współpracę: "Praca z Alice była spełnieniem marzeń. Nasz utwór nosi nazwę "The Hands Of Death", został nominowany do Grammy. To było przeciwieństwem mojej propozycji, utworu "I'm Your Boogieman", który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu "The Crow: City Of Angeles".

Zombie będąc nadal na tournee rozpoczął współpracę z twórcą "Beavis And Butt-head" - Mike'm Judge i pomagał mu w tworzeniu kluczowych scen do filmu "Beavis And Butt-head Do America". Zombie zaprojektował klasyczną scenę halucynacji między koncertami. "Mike szukał pomysłu na halucynacje Beavis'a", wspomina Zombie. "Chciał coś w stylu rockowego teledysku. Zasugerowałem mu, że Beavis powinien iść do piekła. Mike'mu spodobał się ten pomysł". Dla wielu ta scena jest najważniejsza w filmie.

Zombie był poszukiwany przez nikogo innego jak przez The King Of All Media - Howard'a Sterna. Stern chciał stworzyć w duecie z nim utwór dla swojego nowego filmu - "Private Parts". "Byłem wielkim fanem Howard'a kiedy miałem około 18 lat" - mówi Zombie, " Tak więc praca z nim była honorem i przyjemnością". Współpraca zrodziła "The Great American Nightmare", ten utwór stał się melodią przewodnią zarówno dla Stern'a jak i dla Zombie. Tymczasem ścieżka dźwiękowa do "Private Parts" otrzymała platynę.

Następnym planem Zombiego było wydanie jego najbardziej ambitnej płyty od czasów "Hellbilly Deluxe": 13 Tales Of Cadaverous Cavorting Inside The Spookshow International. Produkcją płyty zajął się Scott Humphrey (Metallica, Motley Crue) jak i Rob Zombie. Praca nad albumem rozpoczęła się w sierpniu 1997 roku, a ukończyła 12 miesięcy później. Płyta "Hellbilly Deluxe" (wydana 25 sierpnia 1998 roku) jest dziką muzyką i wizualną podróżą przez zły, szalony, obłąkany świat Rob'a Zombie. "To nie jest żaden mały, pobłażający sobie album napełniony jęczeniem o głębokich uczuciach" oświadcza Zombie. "To jest rozwinięta wściekła bestia - całkowita ekstrawagancja Zombie".

"Hellbilly Deluxe" wszedł do tabel Billboard na 5 miejsce. Wkrótce po tym Rob wyruszył na trasę koncertową w celu promowania albumu. Były to jedne z największych koncertów w historii muzyki rock. Pozostawały w pamięci dzięki efektom świetlnym, dźwięku, wideo i pirotechnice.
Przez następny rok Zombie grał dla ponad miliona fanów na całym świecie i sprzedał płytę "Hellbilly Deluxe" w ponad 3 milionach kopii. Album uzyskał potrójną platynę, a utwór "Superbeast" został nominowany przez Grammy za najlepsze wykonanie hard rock.

W drodze powrotnej została wydana płyta z remixami utworów z "Hellbilly Deluxe", którą nazwano American Made Music To Strip By. Ta płyta zawiera utwory, które mogliśmy usłyszeć w filmach "The Matrix" i "End Of Days".
W lecie 2000 roku Zombie napisał i nagrał utwór zatytułowany "Scum Of The Earth" dla ścieżki dźwiękowej do filmu "Mission Impossible: 2". Płytę z muzyką do filmu sprzedano w ponad trzy milionach kopii na całym świecie.

Również w tym samym roku rozpoczęły się prace nad scenariuszem i reżyserią debiutanckiego filmu Rob'a Zombie - "House Of 1000 Corpses" dla Universal Studios. W filmie wystąpili kultowi aktorzy jak: Academy Award Nominee Karen (Five Easy Pieces, Nashville) Black, Sid (Spider Baby, Shaft) Haig i Michael J. (Bonnie and Clyde) Pollard. Prace nad filmem rozpoczęto w kwietniu 2000 roku, ale szybko Universal Studios stwierdziło, że "to zbyt mroczny i niepokojący film jak na założenia dystrybucyjne korporacji".

Trzy lata później horror został wydany przez Lions Gate Entertainment i natychmiast zyskał renomę kultowego. Film zarobił ponad 13 milionów dolarów, a sam Zombie jako reżyser zyskał wielu fanów.
Zaraz po sfilmowaniu filmu Zombie wrócił do studia by pracować nad albumem nawiązującym do filmu. Tak powstał "The Sinister Urge". "Powrót do studia był ulgą po ciężkiej pracy na planie filmowym", wspomina Rob. Pracą nad albumem kolejny raz zajął się Scott Humphrey, który zaprosił imponującą ilość gości: Ozzy Osbourne, ex-Motley Crue perkusista Tommy Lee, gitarzysta Slayer - Kerry King oraz DJ Lethal z The Beastie Boys' Mix Master Mike. Album otrzymał platynę.
Z powodu sukcesu "House Of 1000 Corpses" Zombie postanowił napisać scenariusz do drugiej części filmu. Rob kolejny raz miał stanąć za kamerą. Datę premiery filmu przewidywano na wiosnę 2004 roku.

Zombie nie lubi się nudzić, dlatego też współpracując z MVCreations i CrossGen Entertainment zabrał się za tworzenie swojego pierwszego tomiku komiksów - horrorów. Seria nosi tytuł "Rob Zombie's Spookshow International" (w sprzedaży od 29 października 2003 roku) Zombie współpracował także z Steve'm Niles (twórca "30 Days Of Night") dla Dark Horse Comic Company.
Następnym krokiem Zombie'go było nagranie utworu "The Man Without Fear" do filmu Dare Devil jak i "ReLoad" na potrzeby Matrix 2 Reloaded.

23 września 2003 roku Rob Zombie wydaje swoje pierwsze "Best Of". Płyta nosi nazwę "Greatest Hits: Past, Present and Future". Razem z płytą sprzedawana jest płyta DVD z 10 teledyskami nakręconymi przez samego Zombie'go. Na płycie możemy usłyszeć od wczesnych utworów White Zombie po najlepsze utwory solowej kariery Rob'a.
W 2006 roku ukazała się kolejna płyta Roba Zombie, pod tytułem "Educated Horses".

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dragula/Halloween (She Get So Mean)	Rob Zombie	12.1998	44[5]	116[8]	Geffen GFS 22367	[gold-UK][Written-By - Rob Zombie,Scott Humphrey ][Producer - Rob Zombie,Scott Humphrey]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hellbilly Deluxe	Rob Zombie	09.1998	37[5]	5[66]	Geffen 25 212	[3x-platinum-US][silver-UK][Producer - Scott Humphrey, Rob Zombie]
American Made Music to Strip By	Rob Zombie	11.1999	179	38[6]	Geffen 069490499 2	[Producer - Scott Humphrey]
The Sinister Urge	Rob Zombie	01.2001	108[2]	8[36]	Geffen 493 147	[platinum-US][Producer - Scott Humphrey,Rob Zombie]
Past, Present & Future	Rob Zombie	10.2003	165[1]	11[26]	Geffen 001041	[platinum-US][silver-UK][Producer - Scott Humphrey]
Educated Horses	Rob Zombie	03.2006	90[2]	5[20]	Geffen 9852647 [UK]	[Producer - Scott Humphrey,Rob Zombie]
The Best Of Rob Zombie: 20th Century Masters The Millennium Collection	Rob Zombie	10.2006	-	166[2]	Geffen 0007870	[gold-US]
Zombie Live	Rob Zombie	11.2007	-	57[2]	Geffen 060255767079 [UK]	[Producer -Rob Zombie, Scott Humphrey]
Hellbilly Deluxe 2	Rob Zombie	02.2010	65[1]	8[12]	Roadrunner RR 77922 [UK]	[Producer -Rob Zombie]
Mondo Sex Head	Rob Zombie	08.2012	-	45[1]	Spinefarm 3711396 [UK]	[Producer - Jason Bentley]
Venomous Rat Regeneration Vendor	Rob Zombie	05.2013	33[2]	7[11]	Zodiac Swan 3727759 [UK]	[Producer -Bob Marlette]
Spookshow International: Live	Rob Zombie	03.2015	-	118[1]	Zodiac Swan 0022733	[Producer - Rob Zombie]
The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser	Rob Zombie	05.2016	25[1]	6[4]	UMC 4741798 [UK]	[Producer -Zeuss]
The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy	Rob Zombie	03.2021	24[1]	9[2]	Nuclear Blast 0727361581022 [UK]	[Producer -Zeuss]

środa, 5 lutego 2025

Static Revenger

Dennis White, znany również jako Latroit i Static Revenger, jest amerykańskim producentem muzyki elektronicznej,autorem tekstów i DJ-em.W 2018 roku zdobył nagrodę Grammy w kategorii Best Remixed Recording, Non-Classical za remiks utworu „You Move”, pierwotnie autorstwa Depeche Mode.

Jako Static Revenger jest najbardziej znany z podwójnej platynowej płyty ARIA „I Like That” i „Happy People”, która została wymieniona przez Fatboy Slim na Beatport jako jedno z 10 najlepszych nagrań muzyki tanecznej dekady. Jako artysta, autor i producent ma na swoim koncie ponad 3,5 miliona sprzedanych płyt na całym świecie oraz siedem remiksów numer jeden na liście Billboard Club dla takich artystów jak Swedish House Mafia i Hans Zimmer. Zanim zaczął używać pseudonimu „Static Revenger”, Dennis White rozpoczął karierę w muzyce tanecznej, gdy poznał Kevina Saundersona z zespołu techno z Detroit Inner City. Został zatrudniony jako dyrektor muzyczny trasy koncertowej Inner City „Big Fun” w latach 1989–1990 i podpisał kontrakt jako jeden z pierwszych artystów w KMS Records, wytwórni płytowej Saundersona.

Po zakończeniu trasy koncertowej Big Fun założył alternatywny zespół popowy Charm Farm w Detroit w stanie Michigan. Charm Farm wydał album Pervert w Mercury Records, odnosząc niewielki sukces dzięki singlowi „Superstar” (89. miejsce na amerykańskiej liście przebojów w 1996 r.) i występując z artystami z Detroit, od Kid Rocka i Insane Clown Posse po Juana Atkinsa i Richiego Hawtina. Oprócz bycia artystą i producentem, White komponuje dla telewizji i filmu. Współtworzył „The Zing” z Adamem Sandlerem, w którym śpiewali Sandler, Selena Gomez, CeeLo Green i Andy Samberg, i był motywem przewodnim filmu Hotel Transylwania wytwórni Sony Pictures, który zadebiutował na pierwszym miejscu w kasie biletowej w USA.

W 2013 roku Dim Mak Records, którego właścicielem jest Steve Aoki, wydało „Back Off, Bitch!”

Jako Latroit, White wydał nagrania z Idrisem Elbą, Inner City, Samem Sparro i Le Youth. Remiksował również nagrania dla Depeche Mode, Deadmau5 i Nile'a Rogersa. Remiks utworu „You Move” zespołu Depeche Mode autorstwa Latroita zdobył nagrodę Grammy 2018 w kategorii „Najlepsze zremiksowane nagranie (nieklasyczne)”. Singiel Latroit, „Nice”, został zaprezentowany w uznanej przez krytyków globalnej kampanii Apple Phone XR. W 2024 roku Latroit współpracował z południowoafrykańskim chórem Soweto Gospel Choir i Simonem Lewickim, znanym również jako Groove Terminator, nad albumem „History of House”, który na nowo interpretuje klasykę muzyki house przez pryzmat muzyki zuluskiej i gospel. Album zawiera nowe interpretacje popularnych klasyków muzyki dance i pop, takich jak „Ride Like The Wind” Christophera Crossa, „Good Life” zespołu Inner City i „Everybody's Free (To Feel Good)” Rozalla.

W wywiadzie dla Ari Shapiro z NPR, White stwierdził: „Naszą misją, ideą projektu było przywrócenie muzyki tanecznej, która jest niezaprzeczalna - zachodniej muzyki tanecznej, która jest niezaprzeczalnie muzyką afroamerykańską, do afrykańskiego projektu, a następnie ponowne wyeksportowanie jej do świata z afrykańskiej perspektywy. To było pierwotne oświadczenie misji projektu”. „History of House” zostało sklasyfikowane na 10. miejscu w rankingu 30 najlepszych albumów 2024 roku według KCRW.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Happy People	Static Revenger	07.2001	23[3]	-	Incentive/Rulin CENRUL 1	[written by D.Schommer, D White, S.Hollander][produced by Static Revenger]

wtorek, 4 lutego 2025

Maureen Steele

Maureen Sandstrom Steele (ur. 22 lipca 1958r) jest amerykańską wokalistką i autorką tekstów. Po podpisaniu kontraktu płytowego z wytwórnią Motown i zostaniu jedną z niewielu białych artystek, które podpisały wówczas kontrakt z wytwórnią, Steele oficjalnie wydała swoją pierwszą piosenkę w 1984 roku, „Boys Will Be Boys”, która znalazła się w ścieżce dźwiękowej filmu The Flamingo Kid, komedii romantycznej z Mattem Dillonem w roli głównej. Następnie została wydana jako singiel i osiągnęła 18. miejsce na liście przebojów Hot Dance Music/Club Play magazynu Billboard w 1985 roku.

W tym samym roku Steele wydała swój jedyny album studyjny Nature of the Beast, który został wyprodukowany przez Steve'a Barriego i jej brata Bobby'ego Sandstroma, z których pierwszy był wówczas wiceprezesem A&R w Motown i nadzorował bestsellerowe wydawnictwa Lionela Richiego i Ricka Jamesa, między innymi. Album osiągnął 210. miejsce na liście Billboard Bubbling Under the Top Pop Albums. Steele wniosła także utwór „She'll Burn You” do postapokaliptycznego filmu science fiction-komedia Radioactive Dreams (1985).

Jedynym singlem Steele, który znalazł się na liście Billboard Hot 100, był „Save the Night for Me”, który osiągnął 77. miejsce. W 1986 roku wydała swój ostatni singiel „One More Saturday Night”, który był motywem przewodnim filmu o tym samym tytule, innej komedii, ale nie znalazł się na liście przebojów. Po niepowodzeniu w karierze artystki nagrywającej, Steele śpiewała chórki na albumach Smokeya Robinsona (Smoke Signals), Michaela Lovesmitha (Rhymes of Passion), Teen Dream (Let's Get Busy), Apollonii Kotero (Apollonia) i Michaela Jeffriesa (Michael Jeffries).

W 1989 r. wyszła za mąż za Mike'a Volante i wycofała się z branży muzycznej, aby założyć rodzinę. Następnie przyjęła nazwisko Maureen Steele-Volante, aby pracować z mężem w branży nieruchomości.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Save The Night For Me/Boys Will Be Boys	Maureen Steele	05.1985	-	77[5]	Motown 1787	[written by B. Sandstrom, M. Price, M. Steele][produced by Steve Barri, Bobby Sandstrom]
Boys Will Be Boys/Rock My Heart	Maureen Steele	08.1985	-	-	Motown 1807	[written by B. Sandstrom, M. Price][produced by Steve Barri, Bobby Sandstrom][18[8].Hot Disco/Dance;Motown 4542 12"]

niedziela, 19 stycznia 2025

Harry M. Woods

Harry MacGregor Woods (ur. 4 listopada 1896r -zm. 14 stycznia 1970r) był autorem piosenek i pianistą z Tin Pan Alley. Był kompozytorem wielu ścieżek dźwiękowych do filmów.

Woods urodził się w North Chelmsford w stanie Massachusetts. Pomimo faktu, że urodził się ze zdeformowaną lewą ręką (która nadal miała palce, matka Woodsa, śpiewaczka koncertowa, zachęcała go do gry na pianinie.Woods uzyskał tytuł licencjata na Uniwersytecie Harvarda, utrzymując się ze śpiewania w chórach kościelnych i dawania recitali fortepianowych.

Po ukończeniu studiów osiedlił się w Cape Cod i rozpoczął życie jako rolnik. Woods został powołany do wojska podczas I wojny światowej i wtedy zaczął rozwijać swój talent do pisania piosenek. Po zwolnieniu Woods osiedlił się w Nowym Jorku i rozpoczął karierę jako autor tekstów piosenek. Pierwszy sukces Woodsa jako autora tekstów piosenek miał miejsce w 1923 roku wraz z piosenką „I'm Goin' South”, napisaną z Abnerem Silverem. Stała się ona przebojem w 1924 roku dla Ala Jolsona. W tym samym roku wydano „Paddlin' Madelin Home” ze słowami i muzyką Woodsa. Z Mortem Dixonem i Billym Rose'em Woods skomponował „I Wish't I Was in Peoria”, obecnie standard jazzowy dixielandowy, w 1925 roku.

W 1926 roku Woods był uznanym autorem tekstów piosenek na Tin Pan Alley i stał się legendą dzięki swojej nowej piosence „When the Red, Red Robin (Comes Bob, Bob, Bobbin' Along)”. Piosenka stała się natychmiastowym hitem dla takich piosenkarzy jak „Whispering” Jacka Smitha i Cliffa Edwardsa. Jednak to Al Jolson odniósł największy sukces dzięki nagraniu tej piosenki. Piosenka została nagrana w 1953 roku przez Doris Day i ponownie odniosła znaczny sukces. W 1929 roku Woods zaczął pisać piosenki do hollywoodzkich musicali, takich jak The Vagabond Lover, A Lady's Morals, Artistic Temper, Aunt Sally, Twentieth Century, Road House, Limelight, It's Love Again, Merry Go Round z 1938 roku i She's For Me.

W 1934 roku przeprowadził się do Londynu, gdzie mieszkał przez trzy lata i pracował dla brytyjskiego studia filmowego Gaumont British, przyczyniając się do filmów Jack Ahoy i Evergreen. Chociaż Woods zwykle pisał zarówno słowa, jak i muzykę do swoich piosenek, współpracował również z Mortem Dixonem, Alem Shermanem, Howardem Johnsonem, Arthurem Freedem, Rube Bloomem i Gusem Kahnem. Samodzielnie lub ze współpracownikami napisał „I'm Looking Over a Four Leaf Clover”, „I'm Goin' South”, „The Clouds Will Soon Roll By”, „Just a Butterfly that's Caught in the Rain”, „Side by Side”, „My Old Man”, „A Little Kiss Each Morning”, „Heigh-Ho, Everybody, Heigh-Ho”, „Man From the South”, „River Stay 'way from My Door”, „When the Moon Comes Over the Mountain”, „We Just Couldn't Say Goodbye”, „Just an Echo in the Valley”, „A Little Street Where Old Friends Meet”, „You Ought to See Sally on Sunday”, „Hustlin' and Bustlin' for Baby”, „What a Little Moonlight Can Do”, „Try a Little Tenderness”, „I'll Never Say 'Never Again' Again”, „Over My Shoulder” „Tinkle Tinkle Tinkle” „When You've Got a Little Springtime in Your Heart”, „Midnight, the Stars and You”, „I Nearly Let Love Go Slipping Through My Fingers” i wiele innych.

Woods i jego żona Barbara mieli trzech synów: Ralpha, Johna i Davida. Woods był znany ze swojego temperamentu i picia. David Jasen, pisząc w Tin Pan Alley, napisał, że Woods został zauważony, jak napada na klienta w barze, z którym wdał się w kłótnię. „Kim jest ten okropny mężczyzna?”, zapytała kobieta. Towarzysz Woodsa odpowiedział: „To Harry Woods. Napisał „Try A Little Tenderness””. Około 1945 roku Woods przeszedł na emeryturę. On i jego żona przeprowadzili się do Phoenix w Arizonie.

Woods zmarł w nocy 14 stycznia 1970 roku, po tym, jak został potrącony przez samochód przed swoim domem. Miał 73 lata.

Kompozycje Harry M. Woodsa na listach przebojów

[with Abner Silver]
04/1924 I'm Goin' South Paul Whiteman & His Orchestra 8.US
05/1924 I'm Goin' South Al Jolson 2.US

[solo]
11/1925 Paddlin' Madelin' Home Cliff Edwards 3.US
/1926 When the Red, Red Robin Comes Bob-Bob-Bobbin' Along Cliff Edwards 12.US
02/1926 Paddlin' Madelin' Home The Ipana Troubadors 8.US
09/1926 When the Red Red Robin Comes Bob-Bob-Bobbin' Along Al Jolson 1.US
10/1926 When the Red, Red Robin Comes Bob, Bob, Bobbin' Along Whispering Jack Smith 9.US
10/1926 When the Red Red Robin Comes Bob-Bob-Bobbin' Along The Ipana Troubadors 12.US
12/1926 When the Red, Red Robin Comes Bob, Bob, Bobbin' Along Paul Whiteman & His Orchestra 7.US
1929 Heigh-Ho, Everybody, Heigh-Ho! Rudy Vallée & His Connecticut Yankees 11.US
11/1929 A Little Kiss Each Morning (A Little Kiss Each Night) Guy Lombardo and His Royal Canadians 11.US
/1930 A Little Kiss Each Morning (A Little Kiss Each Night) Rudy Vallée & His Connecticut Yankees 3.US
/1932 We Just Couldn't Say Goodbye Paul Whiteman & His Orchestra 3.US
/1932 We Just Couldn't Say Goodbye Guy Lombardo and His Royal Canadians 1.US
/1935 Dancing with My Shadow Henry King and His Orchestra 9.US
/1935 I'll Never Say Never Again Again The Dorsey Brothers Orchestra 14.US
/1935 I'll Never Say Never Again Again Ozzie Nelson and His Orchestra 4.US
/1935 What a Little Moonlight Can Do Jack Jackson & His Orchestra 16.US
/1935 What a Little Moonlight Can Do Teddy Wilson & His Orchestra 12.US
/1937 So Many Memories Frances Langford 17.US
/1937 So Many Memories Russ Morgan 8.US
12/1957 I'll Never Say Never Again Again Dinah Shore 24.US

[with Billy Rose]
07/1926 Poor Papa Whispering Jack Smith 10.US

[with Mort Dixon]
/1927 I'm Looking Over a Four-Leaf Clover Jean Goldkette & His Orchestra 10.US
/1927 I'm Looking Over a Four-Leaf Clover Ben Bernie & His Orchestra 3.US
/1927 I'm Looking Over a Four-Leaf Clover Nick Lucas 2.US
/1927 Just Like a Butterfly (That's Caught in the Rain) Vincent Lopez & His Orchestra 16.US
/1927 Just Like a Butterfly That's Caught in the Rain The Ipana Troubadors 8.US
/1927 Where the Wild, Wild Flowers Grow Roger Wolfe Kahn & His Orchestra 19.US
/1931 River, Stay 'Way from My Door Ethel Waters 18.US
/1932 Pink Elephants Guy Lombardo and His Royal Canadians 10.US
/1932 Pink Elephants George Olsen and His Orchestra 8.US
01/1948 I'm Looking Over a Four Leaf Clover Art Mooney 1.US
02/1948 I'm Looking Over a Four Leaf Clover The Uptown String Band 11.US
02/1948 I'm Looking Over a Four Leaf Clover Alvino Rey and His Orchestra 6.US
02/1948 I'm Looking Over a Four Leaf Clover Russ Morgan 6.US
02/1948 I'm Looking Over a Four Leaf Clover The Three Suns 10.US
03/1948 I'm Looking Over a Four Leaf Clover Arthur Godfrey 14.US
05/1960 River Stay Away from My Door Frank Sinatra 82.US/18.UK
02/1964 I'm Looking Over a Four Leaf Clover Wayne Newton 123.US

[with Gus Kahn]
/1927 Side by Side Cliff Edwards 12.US
/1927 Side by Side Aileen Stanley & Johnny Marvin 7.US
/1927 Side by Side Paul Whiteman & His Orchestra 3.US
/1927 Side by Side Nick Lucas 3.US
/1932 Just a Little Street Where Old Friends Meet Gene Austin 15.US
/1932 Just a Little Street Where Old Frienes Meet Isham Jones & His Orchestra 6.US
/1932 Lovable Leo Reisman and His Orchestra 10.US
/1932 The Voice in the Old Village Choir Paul Whiteman & His Orchestra 10.US
01/1953 Side by Side Kay Starr 3.US/7.UK

[with Sam M. Lewis, Joe Young]
/1927 Take in the Sun, Hang Out the Moon The Clevelanders 17.US

[with Phil Woods]
/1928 She's a Great, Great Girl Roger Wolfe Kahn & His Orchestra 14.US

[with Arthur Freed]
/1930 Here Comes the Sun Bert Lown and His Orchestra 14.US
/1931 It Looks Like Love Abe Lyman and His Californians 12.US

[with Rube Bloom]
/1930 The Man from the South Ted Weems and His Orchestra 1.US

[with Howard Johnson,Kate Smith]
/1931 When the Moon Comes over the Mountain The Radiolites 15.US
/1931 When the Moon Comes over the Mountain Leo Reisman and His Orchestra 12.US
/1931 When the Moon Comes over the Mountain Nick Lucas 7.US
/1931 When the Moon Comes over the Mountain Kate Smith 1.US

[with Jimmy Campbell & Reg Connelly]
/1933 Just an Echo in the Valley Rudy Vallée & His Connecticut Yankees 3.US
/1933 Just an Echo in the Valley Bing Crosby 2.US
/1933 Try a Little Tenderness Ruth Etting 16.US
/1933 Try a Little Tenderness Ted Lewis & His Band 6.US
09/1962 Try a Little Tenderness Aretha Franklin 100.US
12/1966 Try a Little Tenderness Otis Redding 25.US/46.UK
02/1969 Try a Little Tenderness Three Dog Night 29.US
10/1991 Try a Little Tenderness The Commitments 67.US

[with Billy Hill]
03/1958 The Clouds Will Soon Roll By Tony Brent 20.UK

niedziela, 22 grudnia 2024

American Authors

American Authors, dawniej znani jako Blue Pages, to amerykański zespół rockowy pochodzący z Bostonu, z siedzibą w Nowym Jorku, w którego skład wchodzą wokalista i gitarzysta Zac Barnett, basista Dave Rublin i perkusista Matt Sanchez. Gitarzysta i banjoista James Adam Shelley jest byłym członkiem. Są najbardziej znani z przebojów „Believer” i „Best Day of My Life” z debiutanckiego albumu Oh, What a Life, a także z przeboju z pierwszej dwudziestki „Go Big or Go Home” z drugiego albumu What We Live For. Zespół, wcześniej związany z Island Records, teraz wydaje muzykę niezależnie.

Oferując emocjonalną i napędzającą mieszankę letniego indie popu i starannie wykonanego, komercyjnego nowoczesnego rocka, pochodzący z Brooklynu American Authors plasuje się gdzieś pomiędzy wielkością areny folk-rockowej Mumford & Sons a miejską, serdeczną wspaniałością Fun. Grupa odniosła sukces w 2013 roku, wydając singiel „Best Day of My Life”, który zyskał znaczną popularność po pojawieniu się w wielu głośnych reklamach i zwiastunach filmowych.

Powstały w Bostonie pod pseudonimem Blue Pages, skład założycielski obejmował Zaca Barnetta (wokal), Jamesa Adama Shelleya (gitara/banjo), Dave'a Rublina (bas) i Matta Sancheza (perkusja). Chociaż poznali się podczas nauki w Berklee College of Music, kwartet ostatecznie zrezygnował i przeniósł się do Brooklynu. American Authors podpisało umowę z Island Records w 2012 roku i wydało single „Believer” oraz swój ostateczny przełomowy hit „Best Day of My Life”, a także debiutancką EP-kę o tym samym tytule w następnym roku.

Na początku 2014 roku ukazał się Oh, What a Life, pierwszy długogrający album zespołu. W kwietniu „Best Day of My Life” osiągnął na liście Billboard 200 14. miejsce. Energiczny singiel „Go Big or Go Home” ukazał się w maju 2015 roku w oczekiwaniu na drugi studyjny występ zespołu. Cztery kolejne single zostały wydane przed wydaniem What We Live For w lipcu 2016 roku. W następnym roku American Authors wydało singiel „I Wanna Go Out”. Po ogłoszeniu zbliżającego się wydania trzeciego LP, Seasons, zespół wydał trio singli w 2018 roku, w tym „Deep Water” i „Say Amen”, ten drugi z udziałem kanadyjskiego piosenkarza i autora tekstów Billy'ego Raffoula. Płyta Seasons ukazała się w lutym 2019 roku i zawiera również przebój „Neighborhood” z udziałem Beara Rineharta z Needtobreathe.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Believer	American Authors	09.2014	-	121[2]	Mercury	[gold-US][written by Aaron Accetta, Zachary Barnett, Shep Goodman, David Rublin, Matthew Sanchez, James Shelley][produced by Aaron Accetta, Shep Goodman]
Best Day of My Life	American Authors	11.2013	17[25]	11[36]	Def Jam USUM 71302187	[6x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by Aaron Accetta, Zachary Barnett, Shep Goodman, David Rublin, Matthew Sanchez, James Shelley][produced by Aaron Accetta, Shep Goodman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
American Authors (EP)	American Authors	01.2014	-	156[2]	Island 80018561	-
Oh, What a Life	American Authors	03.2014	26[2]	15[15]	EMI 3772060 [UK]	[gold-US][produced by Shep Goodman, Aaron Accetta]
What We Live For	American Authors	07.2016	-	60[1]	Island 0025122	[produced by Shep Goodman, Aaron Accetta,Frequency]

wtorek, 5 listopada 2024

Shadows Fall

Shadows Fall - amerykańska grupa heavymetalowa pochodząca ze Springfield w stanie Massachusetts, założona w 1995r.Shadows Fall jest jednym z niewielu współczesnych zespołów, którego teksty są inspirowane filozofią Wschodu. Według Matta Bachanda, nazwa zespołu pochodzi od tytułu komiksu publikowanego we wczesnych latach dziewięćdziesiątych. Wokalista grupy, Brian Fair jest wegetarianinem , studiuje literaturę na Boston University .

Grupę Shadows Fall założyli w 1995 roku Jonathan Donais i Matt Bachand, wraz z pomocą Adama Dutkiewicza. Celem skompletowania składu, Donais i Bachand zatrudnili Phillipa Labonte jako wokalistę i Paula Romanko jako basistę. Po nagraniu dema Mourning A Dead World (1996), zespół wydał EP To Ashes (1997), na którym Dutkiewicz pełnił rolę sesyjnego perkusisty, ale po wydaniu tego wydawnictwa opuścił zespół by następnie uformować Killswitch Engage. Wówczas do zespołu dołączył David Germain ażeby zapełnić wakat perkusisty. Shadows Fall koncertowali w rejonie Nowej Anglii otwierając występy takich zespołów jak Fear Factory czy Cannibal Corpse.

Młody zespół nagrał swój pierwszy studyjny album zatytułowany Somber Eyes to the Sky, wydany 30 listopada 1997 pod szyldem Lifeless Records. W 1998 roku, z powodu różnic artystycznych i personalnych zespół opuścił Labonte, który następnie stworzył grupę All That Remains. Członkowie Shadows Fall znaleźli nowego wokalistę, Briana Faira z zespołu Overcast. Formacja ta, po letniej trasie z Shai Hulud zakończyła działalność, tym samym Fair został zaproszony do współpracy z Shadows Fall.

Drugi album grupy, Of One Blood został nagrany w 2000 roku i wydany przez wytwórnię Century Media Records. Na wydawnictwo składały się również nagrane ponownie utwory pochodzące z Somber Eyes to the Sky. W 2001 David Germain postanowił opuścić zespół z powodu swoich zmagań z alkoholizmem, zaś jego miejsce zajął były perkusista Stigmaty Jason Bittner.

Następnie grupa wydała EP Deadworld (2001) oraz kompilację Fear Will Drag You Down (2002), po czym z powodu częstych porównań do innych zespołów wykonujących Gothenburg melodic death metal, Shadows Fall postanowili zmienić styl i poszukać własnego brzmienia. Zainspirowani takimi gatunkami jak thrash, hard rock czy power ballad, zespół nagrał trzeci album pod tytułem The Art of Balance, który ukazał się 17 września 2002 i znalazł się na 15 miejscu listy Billboard w zestawieniu najlepszych albumów niezależnych. Płytę promowały trzy teledyski: "Thoughts Without Words", "Destroyer of Senses" oraz "The Idiot Box". Na albumie The Art of Balance znalazł się cover zespołu Pink Floyd "Welcome to the Machine". W 2003 roku zespół wystąpił na Ozzfest.

Czwarty album grupy The War Within ukazał się 21 września 2004. Był to pierwszy album grupy, który pojawił się na liście Billboard 200 na miejscu 20, a w zestawianiu Top Independent zajął pierwsze miejsce. W ciągu roku zespół zaprezentował cztery teledyski promujące album: "The Power of I and I", "What Drives the Weak", "Inspiration on Demand" oraz "Enlightened By the Cold". W 2006 roku utwór "What Drives the Weak" został nominowany do Grammy Award w kategorii Best Metal Performance, jednakże nagrodę otrzymała grupa Slipknot (za utwór "Before I Forget"). Utwór "The Light That Blinds" został wykorzystany w grze Guitar Hero II. Do 2008 roku na terenie Stanów Zjednoczonych sprzedano prawie 300 000 kopii albumu.

Pierwsze DVD grupy The Art of Touring (Drunk & Shitty in Every City) ukazało się w listopadzie 2005r. Wydawnictwo zawiera koncert grupy, zakulisowe zdjęcia oraz sześć teledysków. Ostatnie wydawnictwo nagrane dla Century Media Records, kompilacja zatytułowana Fallout from the War ukazało się 13 czerwca 2006. Album wydano jako kompilacja utworów grupy i zadebiutował na 83 miejscu Billboard 200. Na wydawnictwo składały się utwory nagrane podczas sesji do The War Within, które nie znalazły się w finalnej wersji albumu, strony b oraz covery.

Następnie Shadows Fall podpisali kontrakt z wytwórnią Atlantic Records (celem dystrybucji albumów na terenie Stanów Zjednoczonych) oraz z Roadrunner Records (z myślą o dystrybucji międzynarodowej). Piąty album studyjny Threads of Life ukazał się 3 kwietnia 2007. Pierwszy singiel "Redemption" opublikowano 20 lutego 2007 na iTunes wraz z wteledyskiem. "Redemption" otrzymał nominację do Grammy w kategorii Best Metal performance; wręczenie nagród odbyło się 10 lutego 2008. Nagrodę zdobył wówczas utwór grupy Slayer, "Eyes of the Insane".

Shadows Fall odbyli trasę promującą album Threads of Life, włączając w to występy na Jägermeister tour z takimi zespołami jak Stone Sour i Lacuna Coil, the Operation Annihilation tour z Static-X, 3 Inches of Blood oraz Divine Heresy, jak również the Black Crusade tour z Trivium, Machine Head, Dragonforce i Arch Enemy. W lutym 2008 zespół wziął też udział w trasie Soundwave tour po Australii i Azji, razem z Killswitch Engage, As I Lay Dying i Bleeding Through.

W międzyczasie grupa wydała kompilację Seeking the Way: The Greatest Hits (2007) podsumowującą twórczość w ramach Century Media oraz EP-kę Forevermore (2008).

15 września 2009 Shadows Fall wydali swój szósty album Retribution pod szyldem swojej własnej wytwórni Everblack Industries, którą założyli przy wydawnictwach zrzeszonych przy Warner Music Group: ILG, Ferret Music i ChannelZERO Entertainment. W Wielkiej Brytanii płytę wydano nakładem Spinefarm Records. Producentem był Chris "Zeuss" Harris. Jason Bittner na temat nowego materiału mówił: "Piosenki są bardziej mroczne, bardziej gniewne... dużo ciężkich brzmień, duszo szalonych gitar, i DUŻO miejsca dla mnie żeby się zabawić. Nie mam wątpliwości, że to będzie mój najlepszy materiał jak do tej pory, i jestem winien chłopakom ten materiał za ich niesamowite riffy." Pod koniec 2009 roku zespół wystąpił na trasie 'Shock & Raw' obejmującą północna Amerykę razem z 2Cents, Otep i Five Finger Death Punch.

W październiku 2010 Shadows Fall wydali DVD z materiałem na żywo, pt. Madness In Manila (Shadows Fall Live In The Philippines 2009). Wydawnictwo zawiera występ zespołu, zarejestrowany 30 kwietnia 2009 podczas Pulp Summer Slam w Manili na Filipinach.

W 2010 gitarzyści grupy Jonathan Donais i Matt Bachand stworzyli projekt muzyczny pod nazwą Dead Of Night (jego członkami są także były perkusista Shadows Fall, Unearth i Seemless, Derek Kerswill; wokalista Jason Witte (ex-Goaded) i basista Jeff Fultz (ex-Seemless). W październiku 2011 grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Razor And Tie Records i przystąpiła do nagrywania nowego albumu studyjnego, przy pracach uczestniczył Adam Dutkiewicz. Premiera płyty pt. Fire From the Sky odbyła się 15 maja 2012.

W styczniu 2013 gitarzysta grupy, Jon Donais został członkiem koncertowym zespołu Anthrax, a w sierpniu tego roku został jej pełnoprawnym członkiem. Wówczas grupa wydała oświadczenie o zamiarze odbycia ostatniej trasy koncertowej w Ameryce i Europie przed planowanym zawieszeniem działalności.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The War Within	Shadows Fall	10.2004	-	20[8]	Century Media 8228 [US]	[produced by Chris "Zeuss" Harris, Shadows Fall]
Threads of Life	Shadows Fall	04.2007	192[1]	46	Roadrunner RR 80022	[produced by Nick Raskulinecz]
Retribution	Shadows Fall	09.2009	-	35	Spinefarm 2713725	[produced by Chris "Zeuss" Harris, Shadows Fall]
Fire from the Sky	Shadows Fall	05.2012	-	38	Razor & Tie 7930183328 [US]	[produced by Adam Dutkiewicz,Shadows Fall]

czwartek, 31 października 2024

Chris Bender

Chris Bender (urodzony jako Christopher Lamont Bender 2 sierpnia 1972r w Brockton, Massachusetts) był wokalista R&B z początku lat 90-tych, którego obiecująca kariera dobiegła strasznego końca. Był najmłodszym z sześciorga dzieci; jego ojciec Andrew był robotnikiem budowlanym, a jego matka, Betty Ann, była asystentką pielęgniarki. Dorastał w Brockton i Walton, Massachusetts. Chris i jego rodzina byli aktywni w kościele; gdy miał 10 lat, zaśpiewał emocjonalną wersję piosenki „Amazing Grace”.

Dorastając, jego muzycznymi inspiracjami byli Michael Jackson, Prince, Sam Cooke, Marvin Gaye i New Edition. Gdy miał 12 lat, poznał Bobby'ego Jonesa, który był właścicielem studia i pomógł mu rozwinąć głos. W wieku 14 lat Chris założył zespół muzyczny ze swoimi braćmi i dwoma kuzynami o nazwie Steady Life, gdzie występowali w Brockton. Chris został wyrzucony z Brockton High School, gdy miał 16 lat z powodu bójki. Później udał się do Nowego Jorku, gdzie poznał Earla Williamsa, który został jego menadżerem i załatwił mu kontrakt płytowy z Epic Records w 1989 roku. W tym samym roku nagrał swój debiutancki album zatytułowany po prostu jego imieniem. Główny singiel „Baby Girl” został wydany, ale wydano ograniczoną liczbę egzemplarzy albumu. Według jego menadżera, teledysk do „Baby Girl” nigdy nie został wydany.

W 1990 roku Chris wpadł w kłopoty, ponieważ został aresztowany za posiadanie kokainy i rzekomo był zamieszany w strzelaninę z przejeżdżającego samochodu. Później podpisał kontrakt na kwotę 500 000 dolarów i siedem albumów z EastWest Records. W 1991 roku wydał swój drugi album studyjny „Draped”, który osiągnął 92. miejsce na liście Billboard R&B Albums. Pierwszy singiel „I Knew” osiągnął 43. miejsce na liście Billboard R&B Singles, utrzymując się na niej przez 10 tygodni, co było jego jedynym najwyższym pojawieniem się na liście. Kolejny singiel „That’s Not the Way” osiągnął 68. miejsce na liście Billboard Hot R&B Singles, utrzymując się na niej przez 5 tygodni.

3 listopada 1991 roku Chris i jego 17-letni kuzyn Jesse Starks jechali czarnym Mercedesem Benz Chrisa przed osiedlem mieszkaniowym w Brockton w stanie Massachusetts, gdzie mieszkała jego matka. Palili marihuanę w samochodzie, gdy podeszło do nich trzech zamaskowanych mężczyzn, którzy oddali w jego kierunku 21 strzałów. Jesse nie odniósł obrażeń, ale Chris (który użył swojego ciała, aby osłonić kuzyna przed zranieniem) został postrzelony cztery razy w tył tułowia i raz w łokieć. Później zmarł w szpitalu w wyniku odniesionych obrażeń. W chwili śmierci miał 19 lat. 9 listopada 1991 r. Chris został pochowany na cmentarzu Melrose w hrabstwie Plymouth w Brockton. Strzelec, Eroy Kindell, został skazany za morderstwo drugiego stopnia; zwolniono go warunkowo w 2008 r. Jego wspólnik, Stephen „Sticks” Fernandes, został skazany za morderstwo pierwszego stopnia i skazany na dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Knew	Chris Bender	07.1991	-	-	EastWest 98 774	[written by Chris Bender ][produced by Chris Bender ][43[10].R&B Chart]
That's Not The Way	Chris Bender	10.1991	-	-	EastWest 98 703	[68[5].R&B Chart]