Cooking Vinyl

Cooking Vinyl to brytyjska niezależna wytwórnia płytowa z siedzibą w Acton, Londyn, Anglia, założona w 1986 roku przez byłego menedżera i agenta rezerwacji Martina Goldschmidta oraz partnera biznesowego Pete'a Lawrence'a. Goldschmidt pozostaje obecnym właścicielem i prezesem, a Rob Collins jest dyrektorem zarządzającym. Firma koncentruje się na umowach opartych na usługach artystów, w ramach których artysta zachowuje prawo własności do swoich praw autorskich.

  Firma Cooking Vinyl została założona w 1986 roku przez byłego menedżera i agenta ds. rezerwacji Martina Goldschmidta oraz kierownika ds. dystrybucji Pete'a Lawrence'a, którzy początkowo prowadzili działalność w niepełnym wymiarze godzin z wolnego pokoju w domu komunalnym Goldschmidta w Stockwell w południowym Londynie. W 1986 roku Cooking Vinyl nagrał zaimprowizowany występ na żywo przy ognisku podczas festiwalu folkowego piosenkarki Michelle Shocked na odtwarzaczu Sony Walkman z wyblakłymi bateriami. Jedno z pierwszych wydawnictw, Cooking Vinyl, wydało nagranie jako The Campfire Tapes i sprzedało się w 250 000 egzemplarzy na całym świecie. W 1989 roku firma była bliska bankructwa, kiedy jej dystrybutorzy, Rough Trade, zostali postawieni pod zarząd komisaryczny. Pete Lawrence sprzedał swoje udziały w firmie Martinowi Goldschmidtowi, który kontynuował działalność, obsługując zadłużenie firmy przez okres pięciu lat.

 Oprócz tradycyjnych umów licencyjnych, Cooking Vinyl opracowało w latach 90-tych umowy „usług artystycznych”, w ramach których artysta zachowuje własność praw autorskich do nagranego materiału. Pierwszy z tych kontraktów został zawarty w 1993 roku na reedycję kompilacji Back To Basics Billy'ego Bragga. Od tego czasu Bragg ponownie współpracował z Cooking Vinyl w sumie sześć razy, ostatnio w 2013 roku przy wydaniu albumu studyjnego Tooth And Nail. Cooking Vinyl świadczyło podobne usługi dla Alison Moyet, Black Spiders, Gary Numan, James Skelly & The Intenders, Madness, Pigeon Detectives, Reverend and The Makers, Ron Sexsmith i The View. 

  W 2009 roku Cooking Vinyl współpracował przy wydaniu piątego albumu studyjnego The Prodigy, Invaders Must Die, który sprzedał się w 1,2 miliona egzemplarzy na całym świecie i był najlepiej sprzedającą się niezależną płytą roku w Europie. W 2012 roku Amanda Palmer, zwolenniczka podejścia „zrób to sam” , ogłosiła, że współpracuje z Cooking Vinyl w ramach umowy o świadczenie usług dystrybucji i etykietowania w ramach europejskiego wydania jej albumu studyjnego Theatre Is Evil. Album został sfinansowany w ramach głośnej kampanii na Kickstarterze, która zebrała ponad 1,2 miliona dolarów w 30 dni. W 2012 roku ukazał się również Marilyn Manson's Born Villain w ramach partnerstwa joint-venture pomiędzy własną wytwórnią Mansona Hell, etc. i Cooking Vinyl. Album odniósł światowy sukces, zajmując 5. miejsce na listach przebojów w Niemczech, 10. w Stanach Zjednoczonych i zajmując pierwsze miejsce na listach przebojów albumów Hard Rock i Independent Billboard. W Wielkiej Brytanii Manson osiągnął 14. miejsce  na brytyjskiej liście albumów i 1. miejsce na brytyjskiej liście albumów rockowych.

  W 2014 roku powrócił Embrace i ich album zatytułowany, który zadebiutował na brytyjskiej liście albumów na 5. miejscu. W tym samym roku nowojorscy rockmani The Pretty Reckless osiągnęli 8. miejsce  ze swoim drugim albumem studyjnym. W 2015 roku The Prodigy wydali album The Day Is My Enemy, który osiągnął 1. miejsce na liście przebojów   i uzyskał status złotej płyty w Wielkiej Brytanii. W 2016 roku Passenger zdobył album nr 1 w Wielkiej Brytanii  z Young As The Morning, Old As The Sea. W tym roku również piosenkarka i autorka tekstów Nina Nesbitt podpisała globalną umowę na usługi artystyczne z Cooking Vinyl.  

W 2018 roku Lucy Spraggan, była uczestniczka programu The X Factor, podpisała długoterminową globalną umowę o świadczenie usług artystycznych zarówno z Cooking Vinyl Records, jak i Publishing. Cooking Vinyl ma długie relacje z wieloma artystami. Charles Thompson z The Pixies   podpisał kontrakt w 2000 roku i do tej pory wydał 17 wydawnictw z wytwórnią jako Frank Black i Black Francis. Od 1994 roku były człowiek Doll By Doll, Jackie Leven, wydał 23 wydawnictwa, z czego pięć w 2009 roku. Inni kluczowi artyści, którzy wydawali przez wytwórnię w 2010 roku, to Counting Crows, Ryan Adams, Suzanne Vega, The Cult, The Charlatans, The Cranberries, Richard Ashcroft , The Subways, Echo and the Bunnymen, Gary Numan, The Enemy, Groove Armada, The Proclaimers, James, Seth Lakeman, UB40, City and Color oraz The Dropkick Murphys. 

  W grudniu 2021 roku Clare Grogan ogłosiła, że ​​pierwszy album Altered Images od ponad 38 lat zostanie wydany w sierpniu 2022 roku na Cooking Vinyl i zatytułowany Mascara Streakz. Album został nagrany  z Bobbym Bluebellem z The Bluebells i Bernardem Butlerem, formalnie z Suede i McAlmont & Butler. Od grudnia 2021 roku inni artyści podpisani z Cooking Vinyl to Alison Moyet, Eliza & The Delusionals, Lissie, Nina Nesbitt, The Orb, Will Young, Passenger, The Waterboys, BABYMETAL, Fickle Friends, Lucy Spraggan, Rumer, Sophie Ellis-Bextor , Darkness, The Psychedelic Furs, Billy Bragg, Del Amitri, Kiefer Sutherland, Reverend And The Makers, Suzanne Vega, The Fratellis, The Rifles i Willy Mason.

                      Single na listach przebojów

The Boy Done Good/Sugar Daddy	Billy Bragg	05.1997	55.UK
St. Monday / England, Half English	Billy Bragg and The Blokes	03.2002	98.UK
Take Down the Union Jack	Billy Bragg and The Blokes	06.2002	22.UK
We Laughed	Rosetta Life Feat. Billy Bragg	11.2005	11.UK
Anchorage/Fogtown	Michelle Shocked	10.1988	60.UK/66.US
If Love Was A Train/Memories Of East Texas	Michelle Shocked	01.1989	63.UK
When I Grow Up/ 5 A.M. In Amsterdam (Live)	Michelle Shocked	03.1989	67.UK
2, 3, Go/Up	Wedding Present	08.1996	67.UK
Montreal/Project Cenzo	Wedding Present	01.1997	40.UK
It' s alright/Supermellow man	Echo & The Bunnymen	05.2001	41.UK
Make me shine/Ticket to ride	Echo & The Bunnymen	09.2001	84.UK
Stormy Weather	Echo & The Bunnymen	09.2005	55.UK
In the Margins	Echo & The Bunnymen	11.2005	226.UK
Robert Onion	Frank Black & The Catholics	01.2001	130.UK
St. Francis Dam Disaster	Frank Black & The Catholics	02.2001	162.UK
Everything Is New	Frank Black & The Catholics	08.2003	92.UK
Kerry Kerry	Cinerama	07.1998	71.UK
Only Man 	Audio Bullys	04.2010	44.UK
Heaven Knows	Pretty Reckless	03.2014	61.UK/114.US
Monoculture	Soft Cell	09.2002	52.UK
When I Was Your Girl	Alison Moyet	04.2013	195.US
Hosannas from the Basements of Hell	Killing Joke	04.2006	72.UK
Blue Moon Revisited (Song For Elvis)/To Love Is To Bury (Live)	Cowboy Junkies	07.1989	87.UK

Upfield/Thatcherites	Billy Bragg	08.1996	46.UK 

Seth Lakeman

Kiedy zespół Equation natknął się na semi-emeryturę w 2001 roku, Seth Lakeman okazał się członkiem zespołu najmniej predysponowanym, aby odnieść sukces solowy. Jego bracia Sam i Sean podjęli współpracę w udanych duetach z  partnerami i innymi członkami zespołu jak Cara Dillon i Kathryn Roberts , ale niewielu  wyobrażało sobie zespołu z szalonym skrzypkiem i  gitarzystą ,który stanie sie   jednym z najgorętszych talentów na brytyjskiej scenie folkowej, ale osiągają sławę i sukces daleko poza obszarami gatunku.
Po odejściu z Equation grał supporty na skrzypcach ze swoją siostrą Carą Dillon , ale  powrótem do domu w pięknych, majestatycznych okolicach Dartmoor w południowo-zachodniej Anglii, był inspiracją do napisania piosenek o niezliczonych legendach i folklorem charakterystycznego dla mistycznej wsi, w której się wychował. Jego  motywacja doprowadziła do wydania swojego pierwszego solowego albumu, The Punch Bowl (nagrany w kuchni brata Seana  i wydany w jego własnej wytwórni iScream w 2002 roku), który wzbudził tyle zainteresowania, aby uzyskać kilka klubowych kontraktów.
Lakeman miał nadzieję, że jego drugie wydawnictwo Kitty Jay z 2004r, poradzi sobie lepiej. Ponownie nagrane ze skromnym budżetem w kuchni brata, sięgające głębiej bogatej spuścizny legendy Devon. Ale w przeciwieństwie do swojego poprzednika, Kitty Jay działało na wyobraźnię ludzi w nieoczekiwany sposób. Tytułowy utwór opowiadał   historię pokojówki, która popełniła samobójstwo, gdy odrzucona została przez społeczność lokalną, po tym jak urodziła  syna dziedzica,który odwiedzał jej przydrożną mogiłę. Lakeman tymczasem znalazł sobie na liścienominowanych do Mercury Music Prize w 2005 roku wraz z luminarzami rocka- Coldplay , Kaiser Chiefs , Magic Numbers , Hard-Fi , KT Tunstall i późniejszym triumfatorem Antony and the Johnsons .

Nagle Lakeman stał się ważną postacią "nu folk", a  jego następny album, Freedom Fields , został nagrany w podobnie skromny sposób jak dwa poprzednie.Krokiem do przodu było podpisanie w 2006 roku kontraktu z  oddziałem EMI ,Relentless ,wydający wznowienia oraz remixy   albumu. Z pomocą poważnej firmy za nim, Lakeman znalazł się w uprzednio obcym świecie singli, remiksów, filmów, telewizji w ciągu dnia,promocji radiowej i dużych turnee. To dało mu szansę na stworzenie bogatszego brzmienia, tworząc zespół,do  którego dołączył brat Sean na gitarze i irlandzki  perkusista Cormac Byrne , z trio Uiscedwr , grający bodhran.


Osiągnięcie uznania głównego nurtu  i kilka drobnych przebojowych singli (z "The White Hare" i  "Lady of the Sea"),  spektakularny wzrost popularności Lakemana był witany ze sceptycyzmem przez konserwatywny świat folka . Jednak  jego styl  - nowa hybryda tradycyjnej piosenki,  popu i klasycznie potraktowanego  grania na skrzypcach - przyciągnął zupełnie nowych, młodych fanów do muzyki, coś,co wielu próbowało i nie udało im się zrobić przed nim. Został nagrodzony za Album Roku (  Freedom Fields ) i jako wokalista wyróżniony przez BBC Folk Awards w 2007 roku.
 Jego czwarty album Poor Man's Heaven - to wpływy rocka  spod znaku Zeppelin został wydany w  2008 roku, a następnie przeniósł się do  Virgin,innej wytwórni ze stajni EMI, gdzie nagrywa Hearts & Minds w 2010 roku.
Po zakończeniu  kontraktu z EMI, Lakeman zdecydował się wydać swój szósty album,Tales from the Barrel House w 2011r  w   małej wytwórni  indie  Honor Oak; osiągając tylko numer 63 na brytyjskich listach przebojów. Niezrażony, Lakeman nadal koncertuje, dając specjalny występ z BBC Concert Orchestra w 2013 roku,wykonując pięć utworów,   które zostały wydane na EP-ce. Dla  następnego albumu, Lakeman podpisał kontrakt z Cooking Vinyl. Word of Mouth pojawił się na początku 2014 roku i został poprzedzony   minimalistycznym singlem "Portrait of My Wife".
 Nastepny album, Ballads of Broken Few , zawiera słodkie wokale,dzięki dziewczynom z tria folk,Wildwood Kin , które również pochodziły z   Devon jak Lakeman. Nagrany z minimalnym instrumentarium i wokół pojedynczego mikrofonu w stylu vintage, album dodaje świeży, uduchowiony oddech do jego żarliwych piosenek.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lady Of The Sea (Hear Her Calling)	Seth Lakeman	08.2006	52[3]	-	Relentless REL 28	[written by Seth Lakeman][produced by Sean Lakeman]
The White Hare	Seth Lakeman	10.2006	47[4]	-	Relentless REL 29	[written by Seth Lakeman][produced by Sean Lakeman And Seth Lakeman]
Poor Man's Heaven EP.	Seth Lakeman	11.2007	95[1]	-	Relentless REL 44	[produced by Sean Lakeman And Seth Lakeman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Kitty Jay	Seth Lakeman	09.2005	100[3]	-	I-Scream ISCD 006	[produced by Sean Lakeman and Seth Lakeman]
Freedom Fields	Seth Lakeman	04.2006	32[16]	-	I-Scream ISCD 007	[produced by Sean Lakeman ]
Poor Man's Heaven	Seth Lakeman	07.2008	8[11]	-	Relentless Records CDREL 18	[produced by Sean Lakeman and Seth Lakeman]
Hearts & Minds	Seth Lakeman	07.2010	17[3]	-	Relentless Records CDREL 21	-
Tales from the Barrel House	Seth Lakeman	04.2012	63[2]	-	Honour Oak HNRLP01	[produced by Seth Lakeman]
Word of Mouth	Seth Lakeman	02.2014	20	-	Cooking Vinyl COOKLP 535	[produced by Ian Grimble, Seth Lakeman]
Ballads of the Broken Few	Seth Lakeman	.2016	18	-	Cooking Vinyl COOKCD 644	-

Buzzcocks

Grupa brytyjska. Powstała w lutym 1976r w Manchesterze. Nazwę wymyśliła zaintrygowana tytułem recenzji prasowej programu telewizyjnego Rock Follies -It's The Buzz, Cock! Założyli ją Pete Shelley (ur. jako Peter Campbell McNeish, później oficjalnie zmienił imię i nazwisko na Pete Shelley; 17.04.1955, Leigh) - g, voc i Howard Devoto (właśc. Howard Trafford; 15.03.1952, Leeds) - voc, zafascynowani obejrzanymi tydzień wcześniej w Londynie koncertami Sex Pistols.
W pierwszym składzie znaleźli się też jeszcze jeden były muzyk Jets Of Air, basista Garth Davies, oraz perkusista wypożyczony z Black Cat Bone (jego nazwisko nie utrwaliło się w niczyjej pamięci), ale zaraz potem obaj odeszli.
W czerwcu 1976 dołączyli Steve Diggle (7.05.1955) - b, p, voc i John Maher (21.04.1960) -dr. W styczniu 1977 formację porzucił Devoto, który później założył zespół Magazine. Głównym wokalistą został wtedy Shelley, gitarzystą Diggle, a basistą zaangażowany ponownie Davies. W listopadzie 1977 miejsce Daviesa zajął Steve "Paddy" Garvey (8.01.1958) - b.
W marcu 1981 r wraz z odejściem Shelleya, grupa zakończyła działalność. W październiku 1989 odrodziła się w Londynie w ostatnim składzie: Shelley, Diggle, Maher, Carvey, jednakże już w grudniu tego roku miejsce Mahera zajął Mike Joyce (1.06.1963, Manchester) - dr, znany z The Smiths. Gdy w grudniu 1991 i on odszedł (do Public Image Ltd.), formację wsparł najpierw Maher, a później, w kwietniu 1992, na koncerty w Australii, Steve Gibson - dr z Icicle Works. W maju zrezygnował też Garvey. Dopiero w sierpniu tego roku skład znowu się ustalił; oprócz Shelleya i Diggle'a znaleźli się w nim Tony Barber - b i Phil Barker - dr, obaj z Lack Of Knowledge.
Zadebiutowała 1 kwietnia 1976 przed studentami Bolton Institute of Technology w Manchesterze. Wykonała tylko dwa utwory, Diamond Dogs Davida Bowiego i Come On Chucka Berry'ego, ponieważ organizatorzy, zniesmaczeni jej poziomem, wyłączyli prąd. Za jej właściwy debiut uważa się więc następny występ - 20 lipca tego roku w Lesser Free Trade Hall w Manchesterze u boku The Sex Pistols i Slaughter And The Dogs. Przedstawiła już wówczas pierwsze własne utwory, m.in. Breakdown, Oh Shit!, Times Up I / Can't Control Myself.
W następnych miesiącach intensywnie koncertowała, m.in. w The Ranch Club, Holdsworth Hall, Band On The Wall i Electric Circus w Manchesterze, The Commercial Hotel w Stalybridge oraz 100 Club w Londynie (21 września na pierwszym festiwalu punk rocka obok m.in. The Sex Pistols, The Clash i debiutujących Siouxsie And The Banshees). W tym czasie znalazła już menażera; został nim Richard Boon, który w czasach szkolnych występował z Devoto w trupie kabaretowej The Ernest Band (byt nie tylko impresariem, pisał też czasem teksty dla Buzzcocks, sygnując je: Alan Dial). W październiku wynajęta na własny koszt małe studio Revolution w Stockport i dokonała pierwszych próbnych nagrań, wydanych później na bootlegu "Time's Up" (w 2000 opublikowanym oficjalnie). A w grudniu w manchesterskich Indigo Studios zarejestrowała przy pomocy Martina Hannetta jako producenta wybrane cztery utwory z myślą o pierwszej płytce - "Spiral Scratch". Ponieważ nie udało jej się zainteresować nimi żadnej wytwórni płytowej, postanowiła - jako pierwsza grupa punkowego nurtu - utworzyć własną firmę fonograficzną, nazwaną New Hormones (zainwestowała w nią pieniądze pożyczone od rodziców Shelleya i kilku przyjaciół). Cztery proste, szybkie, wykonywane w urzekająco amatorski sposób utwory w rodzaju Breakdown i Boredom wprowadziły Buzzcocks do punk-rockowej elity (później włączono je do programu "Time's Up").
Niestety, karierę grupy skomplikowało w tym czasie odejście znudzonego takim graniem Devoto. Muzycy rozważali zaangażowanie na jego miejsce niejakiego Roberta (później trafił do The Prefects), ale ostatecznie wokalistą został Shelley.
W nowym składzie formacja zadebiutowała w marcu 1977 w Harlesden Coliseum w Londynie. A w kwietniu zagrała w słynnym stołecznym klubie Roxy; dwa nagrania dokumentujące ten występ, Breakdown i Love Battery, trafiły później na składankę "The Roxy, London WC2" (Harvest, 1977). W maju otwierała koncerty The Clash podczas trasy tego zespołu po kraju pod hasłem White Riot. Dopiero w sierpniu udało jej się podpisać kontrakt na nagrania z wytwórnia płytową z prawdziwego zdarzenia -United Artists (otrzymała zaliczkę, m.in. na zakup nowych instrumentów, w wysokości siedemdziesięciu pięciu tysięcy funtów), i w październiku wystartowała singlem Orgasm Addict/What Ever Happened To? Płytka, bardzo dobrze przyjęta przez prasę muzyczną, została jednak zakazana przez większość rozgłośni radiowych, co bardzo odbiło się na jej popularności (cenzorzy nie zrozumieli tekstu, który bynajmniej nie dotyczył orgazmu, a opowiadał o przeżyciach Devoto, on bowiem był głównym autorem, podczas kilkudniowej pracy w piekarni).
W październiku, listopadzie i grudniu grupa grała już jednak w całym kraju jako główna gwiazda. Między grudniem 1977 a styczniem 1978 zrealizowała w londyńskich Olympic Studios przy pomocy doświadczonego producenta Martina Rushenta pierwszy album -"Another Music In A Different Kitchen" (tytuł roboczy brzmiał bardziej intrygująco: "A Housewife Choosing Her Own juices In A Different Kitchen"). Wydany w marcu 1978, zawierał jedenaście utworów łączących w sobie elementy wydawałoby się nie do pogodzenia - przebojowość, błyskotliwość i lekkość najwspanialszych dokonań muzyki pop oraz energię, czad i intensywność emocjonalną punk rocka (np. Fast Cars, No Reply, Love Battery, Sixteen, I Don't Mind, Autonomy). Odniósł zasłużony sukces. A po latach okazał się jednym z najbardziej inspirujących dokonań tamtego okresu.
Dziełem bardzo podobnym i równie udanym była następna płyta, "Love Bites", nagrana w lipcu i sierpniu 1978, znowu w Olympic Studios i znowu z Rushentem, a wydana już we wrześniu tego roku (m.in. Real World, Nostalgia, Fust Lust, Sixteen Again, Love Is Lies). A klasę grupy potwierdzały nagrane w tym czasie single: What Do I Get?/Oh Shit', z lutego 1978, I Don't Mind/Autonomy z kwietnia, Love You More/Noise Annoys z lipca, najbardziej z nich popularny Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn't've)/Just Lust z września oraz Promises/Lipstick z listopada tego roku. Formacja promowała swoje dokonania z 1978 na kilku długich trasach po kraju: w marcu (z The Slits), maju i czerwcu (z Penetration) oraz wrześniu, październiku z Subway Sect. Jej działalność okazała się jednak tak wyczerpująca, że Shelley zaczął rozważać odejście. Tymczasem Boon przekonał go, by pozostał, ale na poczatku 1979 zarówno wokalista, jak i pozostali muzycy postanowili odpocząć od Buzzcocks.
Shelley zajął się produkcją nagrań Alberto Y Lost Trios Paranoias, zaczął też koncertować jako solista, Garvey pojawił się w składzie The Teardrop, a Maher nawiązał współpracę z Patrickiem Fitzgeraldem. Prasa muzyczna zaczęła domniemywać, że grupa już nie istnieje, czemu Diggle żarliwie zaprzeczył w wywiadzie dla tygodnika "Melody Maker", i rzeczywiście, niebawem na rynku pojawiły się kolejne bardzo udane wspólne single;w marcu 1979 Everybody's Happy Nowadays/Why Can't I Touch it, w lipcu Harmony In My Head/Something's Gone Wrong Again, a we wrześniu tego roku You Say You Don't Love Me/Raison D'etre. We wrześniu ukazał się też świetny, urozmaicony, przejmująco osobisty album "A Different Kind Of Tension", nagrany w lipcu i sierpniu w londyńskich Eden Studios, jak zwykle z Rushentem (zawierający m.in. Paradise, jedną z wczesnych kompozycji Shelleya, jeszcze z czasów Jets Of Air, oraz You Say You Don't Love Me, Mad Mad Judy, Money, Hollow Inside i I Believe). W marcu grupa odbyła wreszcie trasę po Europie jako główna gwiazda (towarzyszył jej zespół Gang Of Four), a w sierpniu i wrześniu oraz w listopadzie i grudniu grała w Stanach i Kanadzie. Natomiast w październiku znalazła czas na kolejne tournee po Wielkiej Brytanii (z towarzyszeniem Joy Division).
Dopiero w maju 1980, po kilkumiesięcznej przerwie we wspólnej działalności (Shelley wykorzystał ją na nagranie solowej płyty "Sky Yen" z muzyką elektroniczną w stylu Briana Eno), muzycy przystąpili do pracy nad kolejnym albumem. Zmęczeni karierą, uciekający przed jej trudami w narkotyczne urojenia, skłóceni, nie byli jednak w stanie jej ukończyć. W następnych miesiących ukazały się jedynie trzy single: w sierpniu Why She's A Girl From The Chain-store/Are Everything, w październiku Strange Thing/Airwaves Dream i w grudniu Running Free/What Do I Know, przyjęte o wiele chłodniej niż wszystkie wcześniejsze. A ich niepowodzenie bez wątpienia przyczyniło się do decyzji o rozwiązaniu Buzzcocks w marcu 1981 po jeszcze jednej nieudanej sesji w styczniu tego roku.
Pożegnaniem grupy z fanami był kapitalny zestaw nagrań singlowych "Singles Going Steady", wydany w listopadzie 1981 (znany już publiczności amerykańskiej, w Stanach ukazał się bowiem we wrześniu 1980). W następnym okresie Shelley działał jako solista, a Diggle i Maher z własnym zespołem Flag Of Convenience, wszyscy trzej z niewielkim sukcesem. W październiku 1989 na scenę wróciła więc grupa Buzzcocks. W następnych latacn koncertowała na całym świecie (m.in. w lutym 1994r otwierała na życzenie Kurta Cobaina koncerty zespołu Nirvana na jego ostatniej trasie po Europie), a sporadyczni wracała też do studia. Płyty nagrane w tym okresie, m.i ; albumy "Trade Test Transmissions" z maja 1993, "All set" z kwietnia 1996 i "Modern/Another Kind Of Produce" zawierający też starsze przeboje.
Grupa wywarła ogromny wpływ na takie zespoły, jak Orange Juice, The Wedding Present, Husker Du, Nirvana i Green Day. Hołdem dla niej był album "Something's Gone Wrong Again - The Buzzcocks Covers Compilation" (C/Z, 1992), zawierający jej utwory w wykonaniu m.in. Alice Donut, Didjits, Naked Raygun, Big Drill Car i Dose. W maju 2000 po raz pierwszy dotarła z koncertami do Polski - wystapiła w klubach Proxima w Warszawie i Eskulap w Poznaniu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
What Do I Get? / Oh Shit	Buzzcocks	02.1978	37[3]	-	UA UP 36 348	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
I Don't Mind / Autonomy	Buzzcocks	04.1978	55[2]	-	UA UP 36386	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Love You More / Noise Annoys	Buzzcocks	07.1978	34[6]	-	UA UP 36 433	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn't've?) / Just Lust	Buzzcocks	09.1978	12[11]	-	UA UP 36 455	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Promises / Lipstick	Buzzcocks	11.1978	20[10]	-	UA UP 36 471	[written by Steve Diggle, Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Everybody's Happy Nowadays / Why Can't I Touch It?	Buzzcocks	03.1979	29[6]	-	UA UP 36 499	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Harmony in My Head / Something's Gone Wrong Again	Buzzcocks	07.1979	32[6]	-	UA UP 36 541	[written by Steve Diggle][produced by Martin Rushent]
Spiral scratch EP. [featuring Breakdown][wznow. Z 01.77]	Buzzcocks with Howard Devoto	08.1979	31[6]	-	New Harmones ORG 1
Are Everything/Why She's a Girl from the Chainstore	Buzzcocks	08.1980	61[3]	-	UA BP 365	[written by Steve Diggle, Pete Shelley][produced by Martin Hannett]
Wish I Never Loved You	Buzzcocks	03.2006	146	-	Cooking Vinyl FRYCD 261	[written by Pete Shelley][produced by Tony Barber]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Another music in a different kitchen	Buzzcocks	03.1978	15[11]	-	UA UAG 30 159	[produced by Martin Rushent]
Love bites	Buzzcocks	10.1978	13[9]	-	UA UAG 30 184	[produced by Martin Rushent]
A different kind of tension	Buzzcocks	10.1979	26[3]	163[6]	UA UAG 30 260	[produced by Martin Rushent]
The Fab Four	Buzzcocks	10.1989	83	-	EMI 12 EM 104	[produced by Martin Rushent]

Pixies

Wszystko zaczęło się po tym, jak Charles Micheal Kitridge Thompson IV przechrzcił się zmieniając imię na Black Francis i rozpoczął polepszać swoje umiejętności w grze na basie, pianinie i perkusji. Aby w pełni zostać muzykiem rockowym brakowało mu już tylko odpowiedniego głosu. Zaczął więc pobierać lekcje u nietypowego nauczyciela, taijskiego rockmana, który kazał Charlesowi krzyczeć "tak, jakbyś nienawidził tej suki!" w stylu Beatelsów z "Oh Darling".
 Więcej ówczesnej muzyki Charles poznał mieszkając przez trzy lata w internacie razem z Filipiczykiem Joeyem Santiago, który wprowadził go w świat punk rocka lat 70 i kosmicznej wizji Davida Bowiego. Czas poświecali pisaniu piosenek, graniu na gitarze i paleniu skrętów.
O ile religijne podteksty w piosenkach Charlesa miały swoje źródło w "ponownych narodzinach" w kościele Pentecostal, o tyle hiszpańskie teksty zostały bez wątpienia zainspirowane pobytem do San Juan w Porto Rico, do którego Charles udał się w związku z wymianą studentów. Niestety, nie był on biegły w hiszpańskim, więc początkowe tygodnie spędził bez pieniędzy, nie mogąc znaleźć zrozumienia w "państwie opiekuńczym, gdzie tak wielu ludzi jest popieprzonych". Historię o tym okresie nędzy spędzonym w zapuszczonym apartamencie opisują opowieści o "dziwacznym, psychicznym geju współspaczu", który został unieśmiertelniony w utworze "Crackity Jones" z albumu "Doolitlle". Po sześciu miesiącach krzykliwego życia podczas pobytu w barze Charles stanął przed wyborem: albo spędzić rok w Nowej Zelandii oglądając kometę Halley'a albo uformować zespół w Bostonie.
Odnowił przyjaźń z Joeyem Santiago i razem założyli The Pixies, ponieważ obydwu spodobała się słownikowa nazwa "psotnego, małego elfa". Ogłoszenie o poszukiwaniu basisty zaowocowało pojawieniem się Kim Deal, która poprzednio występowała w "The Breeders" razem ze swoja bliźniaczą siostrą Kelly. The Breeders spotkali się wcześniej z gwiazdą lat 60 Steppenwolf, i odgrywali rolę ich supportu w Dayton. Jednak pewne okoliczności (takie jak np. małżeństwo Kim z bostończykiem Johnem Murphym, z którym rozwiodła się z resztą w 1988) doprowadziły do tymczasowego zatrzymania działalności zespołu.
Wstępując do zespołu Kim wprowadziła również perkusistę Davida Loveringa. Pochodził z Massachusetts, gdzie grał razem z lokalnymi zespołami Iż Wizard i Riff Raff. Zatem kiedy The Pixies mieli już ustalony skład, rozpoczęli próby w garażu ojca Davida w roku 1986. "Najprawdopodobniej najgorszy koncert w historii rocka" odbył się w trafnie nazwanym lokalu Rat Club w Bostonie, gdzie zespół wykonał wczesne wersje "Build High", "Here Comes Your Man" i "Dig For Fire".
Upłynęło trochę czasu, w tym nocy spędzonych w "pełnych karaluchów hotelach w nieznanych miejscach takich jak Kansas", zanim The Pixies nadarzyła się okazja na odgrywanie roli supportu dla zespołu Throwing Muses (również z Bostonu), co zresztą było wynikiem zwrócenia na siebie uwagi kilku agentów przemysłu muzycznego i menadżerów. Zaopiekował się nimi Gary Smith, menadżer i producent w studiach Boston Fort Apache's w Roxbury, który po usłyszeniu The Pixies powiedział im: "nie zasnę dopóki nie staniecie się sławni na cały świat".
Rozpoczęto pracę nad pierwszym mini albumem, "Come On Pilgrim". Przez trzy dni z rzędu marca 1987 nagrano 18 utworów wraz z dalekim od niebiańskiego klimatu "In Heaven (Lady In The Radiator Song)" z filmu Davida Lyncha "Eraserhead", prawie akustycznym "Here Comes Your Man", "Down To The Well", "Rock A My Soul". Dwa ostatnie utwory pojawiły się krążku "Sound Waves" obok The Pogues, The Sugarcubes i The Wedding Present. Następne trzy dni poświęcono na połączeniu i zmiksowaniu materiału (1000 $ wyłożonych z kieszeni ojca Francisa) i stowrzono w ten sposób The Purple Tape (Purpurową Taśmę). Kopie rozesłano do zainteresowanych odbiorców włączając lokalnego promotora Kena Goes'a (który natychmiast został ich menadżerem) oraz stojącego na czele 4AD ("najfajniejszej płacącej w terminie kompanii) "Ivo Watss-Russell'a. Ivo będąc pod wrażeniem nagrań przyjął grupę i wypuścił na rynek album "Come On Pilgrim" złożony z ośmiu utworów z taśmy demo.
Spora część tego mini albumu odwoływała się do doświadczeń młodocianego Charles'a związanych z kościołem Pentecoastal oraz inspiracji biblią. "Come On Pilgrim! You Know He Loves You!" były słowami Larry'ego Normana, chrześcijańskiego folk-śpiewaka, którego Charles widział na obozie letnim. Z kolei "Vamous" oraz "Isla De Encant" opisujące obraz nędzy i perwersji mogą być nawiązaniem do czasu spędzonego przez Charles'a w na ulicach Porta Rico. Te dwa motywy połączone z seksem (i naciskiem na kulturę gejowską) oraz z rock and roll'em ("I like Lou Reed!") utworzyły kocioł w którym Śródziemnomorska Hiszpania spotyka Amerykę.
Słuszną ideę dla drugiego albumu The Pixies wprowadził Ivo, który sprowadził Steve'a Albini'ego. To on nakazał "podkręcić" gitary i nadał nowe brzmienie The Pixies. Owocem tego był album "Surfer Rosa" zawierające wiele perełek. Problem związany z fizycznym istnieniem zdominował "Bone Machine" i "Broken Face" podczas gdy "Somethig Against You" pozwolił gitarze stać się środkiem przekazu dla głosu Franics'a. Jest bohater rodem z komiksu w "Tony's Theme" i nowa wersja "Vamous" z "Come On Pilgrim". Pomimo zdarzających się czasami "czkawek" podczas śpiewania (np. zlewające się wjedno "ri ri ri ri" w "River Euphrates") album był gotowy w dwa tygodnie, poza drobnymi zmianami wokalu dodanymi później. Dwa lata później Steve Albini, w typowy prowokacyjny sposób, zaprzeczał produkcji tego albumu, krytykując jednocześnie "Surfer Rosa". Mylił się i to bardzo. Niesamowita moc i zapierająca dech prosta jakość albumu, który doceniło wielu, przyczyniły się do komercyjnego sukcesu The Pixies będących wówczas na szczycie sławy oraz przychylnego słowa z ust krytyków. Podczas gdy album utrzymywał się na szczycie list przebojów w USA, brytyjska prasa rockowa stawała na głowie, aby nagłośnić sukces zespołu.
The Pixies pojawili się w Wielkiej Brytani w kwietniu 1988 jako support dla Throwing Muses podczas tourne rozpoczętego w Londyńskim Mean Fiddler. Jeden z reporterów opisał ten występ jak najlepszy od czasu gdy " Rzymianie zdecydowali umieścić chrześcijan i lwy w jednym miejscu". Podczas tej trasy koncertowej przedstawiono parę nowych utworów, które znalazły szersze omówienie podczas sesji dla John'a Peel'a w lipcu: "Wild Honey Pie", "Hey". Podczas drugiej wyprawy do BBC w październiku 1988 zespól zagrał "Dead", "Tame", "There Goes My Gun" oraz "Manta Ray". "Hey" pojawił się również na albumie "Sounds Machine EP1" (razem z "Manis" Throwing Muses), nagrany podczas ostatniego dnia tourne (1 Maja) w londyńskim Town and Country Club. Ten koncert był również źródłem wersji live "Vamous" oraz "In Heaven", które powróciły zremiksowane na krążku "Gigantic".
Występ w londyńskim Mean Fiddler. Pełne zachwytu powitanie oraz liczne bisy. Podczas tego występu rolę supportu dla Pixies pełnił zespół Perfect Disaster, a Kim Deal poznała ich basistkę Josephine Wiggs. W późniejszym okresie ta para występowała razem, kiedy to Kim postanowiła odnowić The Breeders. Mniej więcej w tym okresie The Pixies rozpoczęli znajomość z brytyjskim producentem Gil'em Norton'em, który zabrał zespół do studio w Bostonie na ostatnie sześć tygodni 1988 r. Aby rozpocząć pracę nad mającym się ukazać albumem, noszącym prowokacyjną nazwę "Whore".
Tymczasem pojawiły się drobne "wpadki" podczas tourne "Sex and Death" po Wielkiej Brytani i Europie (supportem była grupa Wolfgang Press z 4AD) w kwietniu i maju 1989, które stanowiły zagadkę dla publiczności w czasie koncertów w Londynie. Podczas pierwszego z nich utwory odegrane zostały w kolejności alfabetycznej, podczas gdy w czasie drugiego odwrócono kolejność zwykłego układu, a zespół zszedł ze sceny po pierwszym numerze (bis) tylko po to aby wrócić i zagrać resztę. Pomiędzy występami zespół nawiązał kontakt z Elektra Records w Stanach, które wydały promocyjny album "live" w dowód uznania. Nagrany podczas tourne zawierał "Bone Machine", "Cactus", "Gigantic", "The Holiday Song" oraz "Nimrod's Son" razem z dwiema zapowiedziami ich nowego projektu "Debaser" i "Gouge Away". Normalne wersje tych dwóch ostatnich pojawił się obok "Wave Of Mutilation" i "I Bleed" na jednostronnym krążku 12'' promującym nowe utwory. Ten krążek wydano w białej okładce z logo grupy na przodzie. "Wave Of Mutilation (U.K. Surf)" pojawił się również obok utworów Chemistry Set, Mega City 4 oraz Soul Patrol na szwedzkim podwójnym krążku EP dodawanym do magazynu "Sound Affects".
Złowieszczy kawałek otwierający ich trzeci album "Debaser" był inspirowany wyczynami Dale'go /Brunel'a (krojenie oczu na plasterki) z ich filmu "Un Chien Andalou" i natychmiast stał się ulubionym kawałkiem. "Number 13 Baby" i "Dead" otwierały słuchacza na dalszą "głosową chirurgię", podczas gdy kawałki jak "Gouge Away", "Wave Of Mutilation" i "I bleed" sugerowały, przynajmniej na początku, niezdrową choć ponętną obsesję na punkcie przemocy i rozlewu krwi. Ostateczny tytuł albumu "Doolittle" wydawał się być "Bardziej w kontakcie z Ziemią", przeciwstawiając naturę ludzkiemu dążeniu do postępu i to właśnie było uosobieniem lekkiego - "ale piosenki są bardziej trudne" - klimatu albumu i dwóch singli. "Monkey Gone To Heaven" został odebrany jako ekologiczny hymn z człowiekim, Bogiem i diabłem pod postaciami szóstek i siódemek ponad dziurą ozonową.
Późniejsze kontakty z BBC zaowocowały kolejną sesją, na której nagrano "Down To The Well", "In To The White" i "Wave Of Mutilation".
"In To The White" oraz piosenki ze strony B na "Monkey Gone To Heaven" zostały nagrane podczas sesji styczniowych w Fort Apache Studios razem z Gary Smith'em (chociaż Black Francis był producentem późniejszych utworów). Odświeżono również mało znany kawałek Neil'a Young'a "Winterlong" z jego potrójnego albumu "Decade". "Winterlong" ozdobił składankę coverów Younga "The Bridge" razem z Sonic Youth, Dinosaur Jr. I Bongwater. Jakiś czas potem The Pixies określiło swoje wykonanie jako "najlepszą rzecz jaką kiedykolwiek nagraliśmy, trochę przygnębiające jeżeli o tym pomyślisz"! Cały dochód ze sprzedaży albumu został przekazany szkole w San Francisco dla upośledzonych dzieci, w prowadzenie której zaangażowani byli Young i jego żona Peggy. Pomimo, że The Pixies nie cieszyli się z korzyści, które ich spotykały, pojawili się później na festiwalu CND w Glastonbury, który podsumowali jako "prawdziwa ekologiczna sprawa, ale mimo wszystko festiwal rock'n'roll'owy, więc jest w porządku", a także na kilku festiwalach europejskich jako support ulubionego zespołu Francis'a The Cure. Najwidoczniej Robert Smith pogratulował w zamian za to.
Rok został zamknięty przez tourne "Fuck or Fight" po Stanach we wrześniu promujące amerykańskie wydanie "Monkey Gone To Heaven" oraz "Doolittle". Zapłatą za sukces jakim było wydanie trzech albumów w okresie zaledwie dwóch lat podczas ciągłego koncertowania był występ w rodzinnym Bostonie, którego atmosferę popsuły trochę szalone tańce pijanej Kim i rozwalanie sprzętu w wykonaniu Joey'ego, a także jego skoki ze sceny. Także wyczerpujący był ostatni występ w Nowym Jorku. Do tego stopnia, że zespół nie pojawił się następnego dnia na końcowej imprezie. Konieczne były wakacje, więc Joey pojechał do Wielkiego Kanionu "odnaleźć siebie", David poleciał na Jamajkę, podczas gdy lęk przed lataniem zmusił Charles'a do kupna cadilliac'a w kolorze żółtym, którym przemierzał Amerykę razem ze swoją dziewczyną grając okazjonalnie solo za pieniądze, które zbierał na meble do nowego mieszkania w Los Angeles. Kim tymczasem namówiła gitarzystkę Throwing Muses Tanya'ę Donelly oraz Josephinę Wiggs z Perfect Disaster na kobiecą sesję nagraniową.
W 1988 Kim i Tanya podczas spędzania nocy w barach przyrzekły sobie stworzyć ostateczny album disco, projekt, który pozwoliłby osiągnąć wystarczające zyski na późniejszą emeryturę. Nagrania demo rozpoczęły się w studio Fort Apache z Garym Smith'em jako producentem. Zaproszono perkusistę Throwing Muses Davida Narcizo oraz basistkę Leslie Langston. Niestety nagrane z nimi kawałki "Overcome" i "You Always Hang Around" nie zostały wydane.
W okolicach grudnia 1989/stycznia 1990 Tanya i Kim pojawiały się w Edinburgh's Palladium Studios jako The Breeders - określenie wywodzące się ze slangu homoseksualistów oznaczające ludzi heteroseksualnych, ale "mogło być to również nastawienie mężczyzn w stosunku do kobiet oraz nastawienie kobiet w stosunku do ich samych" - ale już bez bliźniaczej siostry Kelly. Steve Albini zadbał o dobry i kreatywny nastrój, zaś zespół uformował się ostatecznie za sprawą Josephine Wiggs, basistkę Perfect Disaster, która w barze wystarczająco upiła Kim, aby zagwarantować jej miejsce w zespole. Skład był kompletny z chwilą przyjęcia Brit'a Walford'a z hardcorowego zespołu Slint (za namową Albini'ego), nieznanego 19 letniego perkusisty z Kentucky, który "pojawił się" na nagraniach jako Shannon Doughton, czwarty tajemniczy członek "Bransolet z Piekła", The Breeders.
Trzy tygodnie prób i nagrań wspólnie z Albini'm zostały wprawdzie zakłócone przez zawalenie się dachu studio i zalanie instrumentów, ale końcowym rezultatem było 13 utworów. Wszystkie poza jednym pojawiły się na ich albumie: 9 utworów Kim, jeden od Donelley ("Only in 3s"), jeden od Wiggs ("metal Man") oraz ciekawy cover The Beatles "Happiness is a Warm Gun" z ich "White Album". 13 piosenka, autorstwa Kim, "I Just Want To Get Along" pojawiła się na składance "Gigantic! 2" pisma "Melody Maker".
Pomimo zajmowania się tak dziwnymi tematami jak przedawkowanie litu ("Doe"), rozdeptane owady ("Oh!") czy aborcja, która trwa "bądź to biologicznie, bądź emocjonalnie" ("Hellbound") "Pod" nigdy nie miał być albumem przygnębiającym.. Najsłodszym rodzynkiem w "Pod" pozostał krótki i piękny kawałek "Fortunately Gone" powstały ze współpracy Kim i Kelly.
Aby wypromować "Pod" The Breeders dali dwa niezapowiedziane występy w Londynie jako support dla Jah Wobble oraz Miracle Legion. Pojawili się również w telewizyjnym (BBC2) programie o muzyce alternatywnej "Snub" - warto zwrócić uwagę, iż zarówno utwory "Vamos" The Pixies oraz "Iris" The Breeders pojawiły się na dostępnej w sprzedaży kasecie video "Snub TV Volume 1" oraz "Volume 2". Pośród tego przypływu koncertów zespół nagrał również sesje z John'em Peel'em. To wszystko doprowadziło w końcu do powstania pogłosek o rozpadzie The Pixies/Throwing Muses, pomimo iż Kim dołączyła do The Pixies w Los Angeles po nagraniu "Pod". Podsycała to wiadomość o nagłym odejściu Josephine Wiggs z Perfect Disaster do Ultra Vivid Scene, występujących (razem z Kim i Tanya) na krążku z 4AD "Special One" oraz albumie "Blood" "This Mortal Coil" ("You And Your Sister").
Pomimo naturalnej przeszkody w postaci trzęsienia ziemi, sesje nagraniowe w Los Angeles Control Studios do kolejnego albumu The Pixies przebiegły sprawnie. "Bossanova" (słowo wzięte z utworu "Hangwire" [podobnie jak i reszta nazw albumów, które czerpano z piosenek ]) zmieniała motywy od muzyki w klimacie "surf city" do muzyki zawierającej elementy science-fiction. Warto wyróżnić: "The (Billy Goodman) Happening", dedykację dla ulubionego przez wszystkich podróżników w czasie telewizyjnego show, "Velouria" - być może najbardziej romantyczny oraz "Is She Weird" - księżycowy lament do najbardziej nieziemskich dziewczyn.
Blisko domu, ówczesne odkrycia Charles'a nagrań w klimacie "surf city" - Dick Dale, Link Wray oraz The Ventures - doprowadziły do nagrania starego przeboju The Surftones "Cecilia Ann". Idąc dalej Black Francis napisał utwór "Ana", będący wielkim wkładem do akustycznego rock'a, w którym to początkowe litery linijek tekstu układają się w słowo "SURFER". Dalsze tytuły włączając w to "Dig For Fire" znalazły się na krążku promocyjnym.
Ogólne spojrzenie na "Bossanovę" wróżyło dobrze zespołowi, ale dla niektórych taniec się skończył. A The Pixies poznali paru nowych przyjaciół za sprawą cover'ów: Paul Butterfield Blues Band "Born In Chicago" na składance "Rubiayat", kolejnego kawałka Neil'a Young'a "I've Been Waiting For You" na singlu "Velouria" oraz piosence miłosnej Davida Lovering'a debiutującej Debbie Gibson ("Make Believe"). Krytycy nie zwrócili uwagi. Po spędzeniu miesiąca na próbach w studio New Order's Manchester, zespół podkręcił głośność gitar do maksimum przy "Rock Music", głównie z powodu Black Francisa, który był zbyt przerażony aby zacząć śpiewać przed 30000 ludzi. To był niezły występ.
Podczas europejskiej trasy koncertowej The Pixies spotakli się z Davidem Bowie w Schuttorf i Ulm (Niemcy) a także z czołówką z wytwórni 4AD The Pale Saints. Potem powrócili do Irlandii i Wielkiej Brytanii na kolejną trasę, docierając do London's Brixton Academy, gdzie Kim ogłosiła "nasz ostatni występ". Cokolwiek to miało znaczyć, była to na pewno ostatnia szansa na zobaczenie The Pixies podczas koncertu, na jakiś czas. Rozległa wyprawa po Stanach została odwołana z powodu wyczerpania zespołu, zaś Kim udała się do Brighton, aby przygotować nowy materiał razem z Josephine Wiggs. Joey i David wrócili do Stanów na wakacje, a wkrótce za nimi powrócił Franics, który zdążył zarobić na trzech solowych występach w London's Borderline w pierwszym tygodniu listopada. Z jedną gitarą elektryczną i spojrzeniem wstecz na "Surfa Rosa" i "Doolittle", odświeżył ich stary repertuar, pozostawiając niewielkie bądź też żadne wskazówki na temat tego, co miało nastąpić.
Doświadczenia podczas nagrań razem z Ozzie Osbourne'm w L.A.'s Master Control Stuidos mogą wyjaśnić charakter singla "Planet Of Sound" (opartego na hiszpańskiej wersji starego hitu Yardbirds "Evil Hearted You"). Album "Trompe Le Monde" okazał się być "cholernie ciężkim" po pierwszym razie, tak jak kolejna sesja John'a Peel'a ("Palace Of The Brine", "Letter To Memphis", "Motorway To Roswell", "Subbacultcha"). Album został wzbogacony o klawisze Eric'a Drew Feldman'a z Captain Beefheart/Pere Ubu. Późniejsza selekcja materiału z "Trompe Le Monde" dała rezultat w postaci paru koncertów w Wielkiej Brytanii razem z bratem Joey'ego Bobem jako gościnnym gitarzystą. Kulminacją był występ w Crystal Palace Bowl przed tłumem 20000 widzów.
Niedługo potem Black Francis ogłosił w radio, nie kwapiąc się nawet z powiadomieniem innych członków zespołu, o rozpadzie zespołu. Następnie zmienił imię na Frank Black i od tamtej pory prowadzi bardzo udaną solową karierę. Kim Deal powróciła do The Breeders, wydając bardzo udany album "Last Splash" oraz liczne single.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK]

Komentarz

Gigantic/River Euphrates

Pixies

09.1988

93[1]

-

4 AD BAD 805

[written by Kim Deal, Black Francis][produced by Steve Albini ]

Monkey gone to heaven/Manta ray

Pixies

03.1989

60[3]

-

4 AD AD 904

[written by Black Francis][produced by Gil Norton][5[13].Modern Rock Tracks]

Here comes your man/Into the white

Pixies

06.1989

54[2]

-

4 AD AD 909

[written by Black Francis][produced by Gil Norton][3[14].Modern Rock Tracks]

Velouria /I' ve been waiting for you

Pixies

07.1990

28[3]

-

4 AD AD 0009

[written by Black Francis][produced by Gil Norton][4[9].Modern Rock Tracks]

Dig for fire/Velvety [instr]

Pixies

10.1990

62[2]

-

4 AD AD 0014

[written by Black Francis][produced by Gil Norton, Chris Sheldon][11[14].Modern Rock Tracks]

Planet of sound/Build high

Pixies

05.1991

27[3]

-

4 AD AD 1008

[written by Black Francis][produced by Gil Norton]

Alec Eiffel/Motorway to Roswell

Pixies

11.1991

-

-

4 AD AD 1999

[written by Black Francis][produced by Gil Norton]

Letter to Memphis

Pixies

.1992

-

-

Elektra PRCD 8441-2 [US]

[written by Black Francis][produced by Gil Norton][6[9].Modern Rock Tracks]

Head On/Planet of Sound

Pixies

11.1991

-

-

Elektra PRCD 8535-2 [US]

[written by Jim Reid and William Reid][produced by Gil Norton][6[6].Modern Rock Tracks]

Debaser [studio]/Bone Machine

Pixies

09.1997

23[5]

-

4 AD AD 7010

[written by Black Francis][produced by Gil Norton]

Frank Black

Headache/Men In Black

Frank Black

05.1994

53[2]

-

4 AD BADD 4007

[written by Frank Black][produced by Black Francis]

The John Peel Session

Frank Black & Teenage Fanclub

08.1995

98[1]

-

Strange Fruit SFPSCD 091

[produced by Ted De Bono]

Men in black/Just a little

Frank Black

01.1996

37[6]

-

Dragnet 6627862

[written by Frank Black][produced by Black Francis]

I don' t want to hurt you [Every single time]/You ain' t me [live]

Frank Black

07.1996

63

-

Dragnet 6634635

[written by Frank Black][produced by Black Francis]

All My Ghosts

Frank Black & The Catholics

04.1998

97[2]

-

Play It Again Sam BIAS 347CD

[written by Frank Black][produced by Frank Black]

Robert Onion

Frank Black & The Catholics

01.2001

130[1]

-

Cooking Vinyl FRYCD 098

[written by Nick Vincent, Frank Black][produced by Frank Black]

St. Francis Dam Disaster

Frank Black & The Catholics

02.2001

162[1]

-

Cooking Vinyl FRYCD 099

[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]

Everything Is New

Frank Black & The Catholics

08.2003

92[1]

-

Cooking Vinyl FRYCD 161

[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]

Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK]

Komentarz

Come on pilgrim EP.

Pixies

10.1987

-

-

4 AD MAD 709

[produced by Gary Smith]

Surfer Rosa

Pixies

03.1988

-

-

4 AD CAD 803

[gold-US][Gold-UK][produced by Steve Albini]

Doolittle

Pixies

04.1989

8[13]

98[27]

4 AD CAD 905

[platinum-US][platinum-UK][produced by Gil Norton]

Bossanova

Pixies

08.1990

3[8]

70[12]

4 AD CAD 0010

[gold-UK][produced by Gil Norton]

Trompe Le Monde

Pixies

09.1991

7[5]

92[8]

4 AD CAD 1014

[silver-UK][produced by Gil Norton]

Death to the Pixies

Pixies

10.1997

20[9]

180[1]

4 AD DAD 7001

[produced by Steve Albini, Gary Smith, and Gil Norton]

Pixies at The BBC [live]

Pixies

07.1998

45[3]

-

4 AD GAD 8013

[produced by Dale Griffin, Miti, Mike Robinson]

Complete B-sides

Pixies

03.2001

53[4]

-

4 AD GAD 2103

[produced by Gil Norton, Gary Smith, Pixies]

Pixies

Pixies

07.2002

186[1]

-

Cooking Vinyl COOK CD 234

[ Producer - Gary Smith ]

Surfer rosa

Pixies

04.2004

118[11]

-

4 AD GAD 8030

[ Producer - Steve Albini ]

Wave of Mutilation: The Best of the Pixies

Pixies

05.2004

16[17]

161[3]

4 AD CAD 2406

[silver-UK]

Indie Cindy

Pixies

04.2014

6[4]

23[2]

Pixies Music PM006CDX

[produced by Gil Norton]

Frank Black

Frank Black

Frank Black

03.1993

9[3]

117[5]

4 AD CAD 3004

[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black]

Teenager of the year

Frank Black

05.1994

21[3]

131[2]

4 AD DAD 4009

[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black, Al Clay]

The cult of ray

Frank Black

01.1996

39[3]

127[1]

Dragnet 4816472

[produced by Frank Black]

Frank Black and The Catholics

Frank Black and The Catholics

05.1998

61[2]

-

Play It Again Sam BIAS 370

[produced by Frank Black]

Dog in the Sand

Frank Black and The Catholics

02.2001

81[3]

-

Cooking Vinyl COOKCD 200

[produced by Nick Vincent]

Show Me Your Tears

Frank Black and The Catholics

09.2003

117[2]

-

Cooking Vinyl COOK CD 262

[produced by Nick Vincent, Ben Mumphrey, Stan Ridgway, Frank Black and the Catholics]