Z archiwum...rocka : Punk

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Punk. Pokaż wszystkie posty

sobota, 2 marca 2024

Dead Boys

Grupa amerykańska. Powstała latem 1975 w Cleveland w stanie Ohio, utworzona przez muzyków rozwiązanego właśnie zespołu Rocket From The Tombs. Rok później przeniosła się do Nowego Jorku, ściągnięta tam przez Joeya Ramone'a z The Ramones. Z początku przyjęła nazwę Frankenstein, ale niebawem zmieniła ją na The Dead Boys, wziętą z tekstu własnego utworu Down In Flames.

Skład: Stiv Bators (właśc. Stivin Bator; 22.10.1949, Cleveland, Ohio - 4.06.1990, Paryż, Francja) - voc, Cheetah Chrome (właśc. Gene Connor) -g, Jimmy Zero (właśc. William Wildon) - g, Jeff Magnum (właśc. Jeffery Halmezy) - b, Johnny Blitz (właśc. John Madansky) - dr. Rozwiązała się w 1980. W 1987 na krótko wznowiła działalność (bez Zero).

Zwróciła na siebie uwagę występami w słynnym nowojorskim klubie CBGB's, gdzie karierę zaczynały takie zespoły, jak The Ramones, The Talking Heads, Blondie i Television. Nagrała tylko dwa albumy studyjne: "Young, Loud And Snotty" (produkcja: Genya Ravan), wydany w październiku 1977, i "We Have Come For Your Children" (produkcja: Felix Pappalardi), wydany w czerwcu 1978.

Zafascynowana dokonaniami Iggy'ego Popa i The Stooges, The New York Dolls oraz The Sex Pistols, przedstawiła własną, wyjątkowo agresywną, wulgarną i nihilistyczną odmianę punk rocka, np. Sonic Reducer, All This And More, Caught With The Meat In Your Mouth, Flame Thrower Love, (I Don't Wanna Be No) Catholic Boy, Ain't It Fun. Po latach po jej utwory sięgnęły m.in. zespoły Guns N' Roses (Ain't it Fun) i Pearl Jam (Sonic Reducer).

Stiv Bators jako solista firmował płyty "Disconnected" (Bomp, 1980), wydaną też w wersji wzbogaconej kilkoma utworami z singli jako "The Church And The New Creatures" (Lolita, 1983), oraz "Have Love Will Travel" (Bomp, 1987); ukazała się też składanka "The Last Race" (Bond Age, 1998). Ponadto nagrywał z zespołami The Wanderers (utworzonym wraz z muzykami Sham 69), Lords Of The New Church i The Lyres.

Wystąpił w roli Bo-Bo w filmie Polyester (Poliester; 1981, reż. John Waters). W czerwcu 1990 podczas pobytu w Paryżu został potrącony przez samochód i następnego dnia zmarł wskutek doznanych obrażeń. Chrome nawiązał współpracę z Nico i zespołem Shotgun Rationale.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sonic Reducer / Down in Flames	Dead Boys	11.1977	-	-	Sire SRE 1004	[written by Cheetah Chrome, David Thomas][produced by - Genya Ravan ]
Tell Me / Not Anymore / Ain't Nothin' to Do	Dead Boys	07.1978	-	-	Sire SRE 1029	[written by Jagger, Richards][produced by Felix Pappalardi]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Young Loud and Snotty	Dead Boys	10.1977	-	189[4]	Sire 6038	[produced by Genya Ravan ]
We Have Come for Your Children	Dead Boys	06.1978	-	-	Sire SRK 6054	[produced by Felix Pappalardi ]
Night of the Living Dead Boys	Dead Boys	.1981	-	-	Bomp! BLP 4017	[produced by Greg Shaw , Stiv Bators ]
Younger, Louder and Snottyer!!!	Dead Boys	.1989	-	-	Bomp! BCD 4064	-

czwartek, 5 stycznia 2017

Abrasive Wheels

Klasycy drugiej fali brytyjskiego punk rocka, obok takich tuzów jak The Exploited, G.B.H, One Way System, Partisans czy Vice Squad.
Grupa powstała w 1979 w Leeds a z czasem uformował się ich najlepszy skład, czyli: Shonna (śpiew), Dave Ryan (gitara), "Harry" Harrison (bas) i "Nev" Nevison (perkusja).
Po nagraniu trzech singli w latach 1981-82 Abrasive Wheels wydali swoje wiekopomne dzieło - album "When The Punks Go Marching In" (1982), płytę uznawaną za jedną z najlepszych płyt punkowych lat 80-tych.
Drugi album zespołu "Black Leather Girl" (1984) – był już dużo słabszy, rock’n’rollowy a zniechęcony do grania zespół zawiesił wkrótce działalność. W 2002 Shonna z nowymi muzykami powrócił do grania i wydał singla "Nothing To Prove" (2005).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Army Song/Juvenile/So Slow	Abrasive Wheels	11.1981	-	-	Abrasive ABW 1	[written by Shonna, Ryan][produced by Dave Ryan, Shonna][35.Indie Chart]
Vicious Circle	Abrasive Wheels	01.1982	-	-	Riot City RIOT 4	[12.Indie Chart]
Burn 'Em Down/Urban Rebels	Abrasive Wheels	10.1982	-	-	Riot City RIOT 16	[written by Shonna, Ryan, Harrison][14.Indie Chart]
Jailhouse Rock/ Sonic Omen	Abrasive Wheels	06.1983	-	-	Clay CLAY 24	[13.Indie Chart]
Banner of Hope/ Law Of The Jungle	Abrasive Wheels	11.1983	-	-	Clay CLAY 28	[10.Indie Chart]
The Prisoner	Abrasive Wheels	06.1984	-	-	Clay CLAY 33	[27.Indie Chart]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
When the Punks Go Marching In	Abrasive Wheels	11.1982	-	-	Riot City CITY 001	-
Black Leather Girl	Abrasive Wheels	03.1984	-	-	Clay CLAYLP 9	-

wtorek, 27 grudnia 2016

Penetration

Angielska grupa punkowa ,która swoją nazwę wzięła od utworu Iggy Popa.Powstała w połowie 1976r w Ferryhill, County Durham i została załozona przez 18-letnią studentkę Pauline Murray i jej przyjaciela Roberta Blamire po tym jak oboje obejrzeli koncert Sex Pistols w Manchester.
Pauline przyjęła rolę wokalistki,Robert grał na gitarze basowej,a nowo pozyskani członkowie grupy, Gary Chaplin na gitarze i Gary Smallman na perkusji. Ich debiut miał miejsce w Rock Garden w Middlesborough pod koniec 1976r.Po ich debiucie na londyńskiej scenie w Roxy [otwierali koncerty Gen X] w styczniu 1977r,otrzymali propozycję nagrania demo w wytwórni Virgin.Ich debiutancki singiel Don't Dictate wyszedł w listopadzie 1977r.Na początku 1978r od zespołu odchodzi Gary Chaplin,zastąpiony najpierw przez Neila Floyda,a w póżniejszym czasie przez Freda Pursera.
W końcu 1978r wydają dwa single-Firing Squad i Life's a Gamble,i debiut albumowy Moving Targets.W 1979r odbywa turnee po W.Brytanii i Stanach Zjednoczonych.Wydają mimo nieporozumień w zespole ,głównie za sprawą Pauline drugi LP Coming Up for Air.Krótko przed rozpadem,grupa daje swój ostatni koncert w Newcastle City Hall ,14 pażdziernika 1979r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don't Dictate / Money Talks	Penetration	11.1977	-	-	Virgin VS 192	[written by Chaplin, Murray][produced by Mike Howlett]
Firing Squad / Never	Penetration	05.1978	-	-	Virgin VS 213	[written by Chaplin, Murray][produced by Mike Howlett]
Life's A Gamble / V.I.P.	Penetration	10.1978	-	-	Virgin VS 226	[written by Chaplin, Murray][produced by Mike Howlett,Mick Glossop]
Danger Signs / Stone Heroes (Live) / Vision (Live)	Penetration	04.1979	-	-	Virgin VS 257	[written by N. Floyd, P. Murray][produced by Mike Howlett,Mick Glossop]
Come Into The Open / Lifeline	Penetration	08.1979	-	-	Virgin VS 268	[written by Murray, Blamire, Purser][produced by Steve Lillywhite]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Moving Targets	Penetration	10.1978	22[4]	-	Virgin V 2109
Coming Up For Air	Penetration	09.1979	36[4]	-	Virgin V 2131

czwartek, 13 października 2016

Pennywise

Pennywise - amerykański zespół punkowy powstały w 1988, jeden z przedstawicieli tzw. punkowego odrodzenia lat 90. XX wieku.
Muzykę grupy można określić generalnie jako punk, oparty na solidnej tradycji tzw. kalifornijskiego hardcore'u (szybka, dynamiczna i melodyjna muzyka), z umiejętnie dodanymi elementami funku, popu i klasycznego rocka. Zespół założony w Hermosa Beach (Kalifornia) przez grupę znajomych ze szkoły, zafascynowanych punk-rockiem i surfingiem. Pierwotny skład zespołu: Jim Lindberg (wokal), Fletcher Draggs (gitara), Byron McMackin (perkusja)i Jason Thirsk (bas). Pennywise w 1989 wydali debiutancką EP-kę A Word from the Wise. Wydawnictwo okazało się na tyle interesujące, że rok później jedna z najważniejszych niezależnych wytwórni płytowych Epitaph Records zdecydowała się na podpisanie kontraktu z zespołem. Pierwszy album - Pennywise (1991) zdobył uznanie wśród słuchaczy "podziemnego" punka. Kilka miesięcy później Jim Lindberg podjął decyzję o odejściu z grupy, w 1992 jednak zmienił zdanie (w międzyczasie zastępował go dotychczasowy basista, którego miejsce zajął Randy Bradbury).
W 1993 Pennywise nagrali kolejny album Unknown Road, który potwierdził znaczenie zespołu w punkowym świecie. Cieszył on się dużym powodzeniem - sprzedano ponad 200 tys. płyt, dzięki licznym koncertom, jak również wykorzystaniem dynamicznych utworów zespołu jako muzycznej ilustracji do filmów przedstawiających surfingowe i snowboardowe wyczyny.
Mimo niespodziewanej popularności punkrocka i karier zespołów takich, jak The Offspring czy Rancid, zespół odmówił współpracy z dużymi, komercyjnymi wytwórniami płytowymi. W 1994 ukazał się trzeci album About Time, kolejny hit muzyki alternatywnej. W czasie przygotowań do nagrania kolejnej płyty, zespół opuścił Jason Thirsk, zmagający się z nałogiem alkoholizmu (zastąpił go po raz wtóry Randy Bradbury). Nie było to odejście czasowe, jak zakładano, ponieważ w lipcu 1996 Trisk popełnił samobójstwo.
Członkowie Pennywise zdecydowali jednak o kontynuacji istnienia zespołu. W 1997 ukazał się czwarty LP Full Circle, dwa lata później następny Straight Ahead, przyjęte jednak z mniejszym zainteresowaniem przez słuchaczy w porównaniu z poprzednimi. W 2000 wydano album Live @ The Key Club z zapisem koncertu w Los Angeles, rok później Land of the Free .We wrześniu 2003 Pennywise nagrał płytę From the Ashes, w 2005 - The Fuse, a w 2008 - Reason to Believe.
W sierpniu 2009 wokalista i autor tekstów Jim Lindberg opuścił grupę. Prawdopodobnie spowodowane to jest względami rodzinnymi (jest on ojcem trzech córek). Jego miejsce zajął Zoli Téglás z zespołu Ignite.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Alien	Pennywise	.1999	-	-	Shock CORX 070	[36.Modern Rock Tracks]
Fuck Authority	Pennywise	.2001	-	-	Epitaph	[produced by Pennywise, Joe Barresi][38.Modern Rock Tracks]
The Western World	Pennywise	.2008	-	-	Epitaph	[produced by Cameron Webb][22.Modern Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
About Time	Pennywise	06.1995	-	96[6]	Epitaph 86 437	[produced by Jerry Finn, Brett Gurewitz]
Full Circle	Pennywise	04.1997	-	79[4]	Epitaph 86 489	[produced by Pennywise,Eddie Ashworth]
Straight Ahead	Pennywise	06.1999	193[1]	62[7]	Epitaph 86 553	[produced by Jerry Finn, Brett Gurewitz]
Live @ the Key Club	Pennywise	10.2000	-	198[1]	Epitaph 86 598	-
Land of the Free?	Pennywise	06.2001	134[1]	67[9]	Epitaph 86 600	[produced by Pennywise, Joe Barresi]
From the Ashes	Pennywise	09.2003	148[1]	54[2]	Epitaph 86 664	[produced by Pennywise, Darian Rundall]
The Fuse	Pennywise	08.2005	-	78[2]	Epitaph 86 769	[produced by Pennywise, Darian Rundall]
Reason to Believe	Pennywise	03.2008	-	98	MySpace Records MSR10013	[produced by Cameron Webb]

środa, 13 lipca 2016

Courtney Love

O Courtney Love napisano tyle samo dobrego, co i złego. Piosenkarka jednak specjalnie nie przejmuje się ani pochwałami, ani krytyką. - Bycie obrażanym jest częścią życia w prawdziwym świecie - tłumaczyła Courtney Love w jednym z wywiadów.

Wielu uważa, że przyczyniła się do śmierci swego męża, Kurta Cobaina, frontmana legendy grunge'u, grupy Nirvana. Słynie z niewyparzonego języka, prowokacji i nieszablonowych zachowań, przez które prestiżowy magazyn "Rolling Stone" określił ją kiedyś "najbardziej kontrowersyjną kobietą w historii rocka". Pobić na tym polu Yoko Ono czy Sharon Osbourne to nie byle co. Jeśli jednak obiektywnie spojrzeć na jej działalność artystyczną nie sposób odmówić, że Courtney Love ma niezaprzeczalny talent muzyczny i nie mniejszy aktorski.

Naprawdę nazywa się Courtney Michelle Harrison i urodziła się 9 lipca 1964 roku. Jest owocem związku terapeutki Lindy Carroll i wydawcy Hanka Harrisona. Związku burzliwego, który zakończył się w niemiłych okolicznościach, gdy Courtney była jeszcze małą dziewczynką. Walkę o opiekę nad córką wygrała Linda. Proces obfitował we wzajemne obrzucanie się błotem. Carroll zapewniała przed sądem, że Hank dawał trzyletniej Courtney LSD. Wprawdzie Harrison stanowczo temu zaprzeczał, ale na niewiele się to zdało.

Dzieciństwo Courtney spędzone z matką było dalekie od szczęśliwych. Linda wychodziła za mąż trzy razy, kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania aż w końcu z kolejnym mężem i przyrodnimi siostrami Love, przeprowadziła się do Nowej Zelandii. Tam przyszła najbardziej kontrowersyjna kobieta w historii rocka uczęszczała do szkoły z internatem. W tym okresie wsławiła się między innymi tym, że pisała wiersze, dołączyła do fan clubu grupy Bay City Rollers. Starała się też o przyjęcie do Klubu Myszki Miki, ale odrzucono jej kandydaturę, gdy na przesłuchaniu przeczytała wiersz Sylwii Plath. Jeśli wierzyć jej słowom, już jako 12-latka wiedziała na czym polega bycie groupie. W tym wieku Courtney miała zadowolić seksualnie Teda Nugenta. Sam zainteresowany nie wypowiedział się na ten temat, pozostaje więc wierzyć słowom Love, że takie zdarzenie miało miejsce.

Kilka lat później, dzięki pieniądzom zaoszczędzonym przez matkę, Love podróżowała po Wielkiej Brytanii i Irlandii, osiedlając się na jakiś czas w Liverpoolu, gdzie stała się regularną bywalczynią rockowych koncertów. To wtedy narodził się w jej głowie pomysł, aby samej spróbować swych sił w rockowym świecie. Courtney zamierzała go zrealizować po powrocie do Stanów. Gdy znalazła się znów w USA, próbowała swych sił zarówno jako wokalistka (z marnym skutkiem), jak i striptizerka na Alasce (z nieco lepszymi rezultatami), mając zaledwie 16 lat. Wszystko zaczęło iść we właściwym kierunku dopiero, gdy w 1987 roku Courtney przeprowadziła się do Los Angeles. Tam poznała muzyków stawiającego pierwsze kroki zespołu Faith No More, do którego dołączyła na krótko jako wokalistka. Miała zbyt dominującą osobowość, aby dłużej zagrzać miejsce w grupie, która działała na demokratycznych zasadach. Rozstanie nastąpiło jednak w przyjaźni, a z klawiszowcem formacji, Roddym Bottumem, Love do dziś utrzymuje koleżeńskie relacje.

Najwierniejszą towarzyszką Courtney w Los Angeles była Kat Bjelland. Dziewczyny założyły najpierw formację Sugar Baby Doll, a niedługo później Pagan Babies. Już wtedy ubierały się w stylu, który był skrzyżowaniem naćpanej punkówy z niewiniątkiem. Love określiła to znacznie dosadniej, mówiąc, że wyglądały jak "dziecięce dziwki". Pagan Babies zdołały nagrać jedno demo. Bjelland miała doświadczyć sukcesów nieco później jako członkini formacji Babes In Toyland. Wyrzuciła z niej Love (grała na basie), z którą nie mogła się już dogadać. Jeśli można mówić o jakichś sukcesach Courtney w tym okresie, to można do nich zaliczyć udział w filmach "Sid i Nancy" ("Sid And Nancy") oraz "Z piekła rodem" ("Straight To Hell"). Pojawiła się również w epizodycznych rolach w telewizji.

Pod koniec lat 80-tych. Courtney doszła do wniosku, że musi nauczyć się grać na gitarze. Gdy zgłębiła już podstawowe tajniki warsztatu, zdecydowała się na założenie własnego zespołu. Otrzymał on nazwę Hole. Jako pierwszy dołączył do niego Eric Erlandson, który okazał się być jedynym obok Love stałym członkiem Hole. W 1989 roku zespół, po zaledwie trzech miesiącach prób, zagrał pierwszy koncert, a niedługo po tym zarejestrował debiutanckie single w niezależnej wytwórni. Pierwsza duża płyta Hole, "Pretty On The Inside", ukazała się w 1991 roku, a jedną z osób odpowiedzialnych za jej produkcję była Kim Gordon z Sonic Youth.
Komercyjnego sukcesu nie było, ale album zebrał dobre recenzje, zwłaszcza w brytyjskiej prasie. W tym okresie Love zawarła przyjaźnie z Michaelem Stipe'em z R.E.M. i Billym Corganem z The Smashing Pumpkins. Poznała też jeszcze jedną osobę, która miała odegrać wielką rolę w jej życiu. Kurta Cobaina. Szczupły blondyn z wielkimi oczami zachwycił Love, która starała się jak mogła zaciągnąć go do łóżka. Kurt jednak oparł się jej urokowi. Na jakiś czas. Kiedy Nirvana nagrywała w Los Angeles przełomowy album "Nevermind", Courtney często wpadała do studia, które znajdowało się kilka przecznic od jej mieszkania. Jesienią 1991 roku Love i Cobain byli już parą. Pobrali się na Hawajach w lutym 1992 roku. Courtney była już wtedy w ciąży. Pół roku później przyszło na świat jedyne dziecko artystów, córka Frances Bean Cobain.

Małżeństwo trudno zaliczyć do udanych. Courtney i Kurt nie stronili od narkotyków, poza tym sporo czasu spędzali osobno, co wiązało się również z tym, że zarówno Hole, jak i Nirvana były w tamtym okresie u szczytu popularności. Jednak nic nie zapowiadało tragicznych wydarzeń, do których miało dojść w roku 1994 w odstępie kilku miesięcy. 8 kwietnia Kurt Cobain odebrał sobie życie. Z kolei 16 czerwca Kristen Pfaff, basistka Hole, przedawkowała heroinę. Courtney nie zamierzała pogrążać się w żałobie i rzuciła się w wir pracy. Dzięki rekomendacji Billy'ego Corgana przyjęła do Hole basistkę Melissę auf der Maur i niedługo później pojechała w trasę koncertową. Wydany w tym okresie longplay "Live Through This" okazał się być sukcesem, a "Rolling Stone" i "Spin" wybrały go na album roku. Amerykańska trasa promująca to wydawnictwo jest godna odnotowania z tego względu, że grupa Hole supportowała Nine Inch Nails. Z liderem Gwoździ, Trentem Reznorem, Courtney miała krótki romans.

W 1996 roku Miloš Forman obsadził Courtney w filmie "Skandalista Larry Flynt", opowiadającym o założycielu magazynu "Hustler". Love wypadła znakomicie. Za rolę żony Flynta była nominowana do Złotego Globu. Na planie rozpoczął się jej romans z grającym w filmie Edwardem Nortonem, który rozwinął się w trwający cztery lata związek. Najdłuższy w życiu Love! Para była nawet zaręczona, ale do ślubu nie doszło. - Powinnam była wyjść za Edwarda. Będę tego żałowała do końca życia - mówiła Love w 2005 roku.

Sukcesem na polu muzycznym okazała się też wydana w 1998 roku płyta "Celebrity Skin", która zebrała entuzjastyczne recenzje i sprzedała się w USA w multiplatynowym nakładzie. Niestety, do tego poziomu grupa już nigdy się nie zbliżyła. Aktywność zespołu stopniowo malała aż w 2002 roku zakończył on działalność. Później u Courtney nie działo się dobrze. Kilka razy była aresztowana i skazywana, musiała poddać się leczeniu odwykowemu. Doszło nawet do tego, że władze przekazały Frances Bean pod opiekę matki Kurta Cobaina (Courtney odzyskała prawo do opieki w 2005 roku). W przerwach między kłopotami z prawem i pobytami w klinikach Love udało się nagrać (we Francji) solowy debiut "America's Sweetheart" przy pomocy m.in. Lindy Perry, wokalistki i gitarzystki oraz cenionej kompozytorki, kiedyś grającej w zespole 4 Non Blondes, a także Berniego Taupina, Brody Dalle czy Kim Deal. Krytycy nie zostawili na płycie suchej nitki. "America's Sweetheart" była również komercyjną porażką. Na drugie dzieło kontrowersyjnej Amerykanki, "Nobody's Daughter", trzeba czekać do lata 2009 roku, aczkolwiek kilka piosenek z płyty zostało zaprezentowanych podczas koncertów Courtney.

Wokalistka jest wielką fanką japońskiej mangi. Na samym uwielbieniu bynajmniej się nie kończy. Love obok DJ-a Milky jest współautorką "Princess Ai", opowieści o młodej, utalentowanej i kontrowersyjnej młodej dziewczynie. Jest buddystką, interesuje się modą, jej ulubiona firma to Givenchy. - Givenchy jest jak ja. Dobra marka, która ma wzloty i upadki - żartowała Love w 2008 roku. O sobie zaś, już na poważnie, powiedziała: "Jestem paranoiczką, ale po tym wszystkim, co przeszłam w życiu nie jest to dziwne. Większość moich problemów wzięło się stąd, że nie wiedziałam, jak należy obchodzić się z pieniędzmi". - Na pewno nie jest nudna ani przewidywalna - napisał o niej brytyjski "Telegraph". Od 2006 roku Courtney jest "czysta". I poświęca się całkowicie wychowywaniu Frances Bean oraz tworzeniu "dobrego rocka dla dzieciaków".

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mono/Fly	Courtney Love	03.2004	41[2]	-	Virgin VUSDX 283	[written by Courtney Love, Linda Perry, Patty Schemel, Larry Schemel][produced by Josh Abraham]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
America's Sweetheart	Courtney Love	02.2004	56[2]	53[4]	Virgin CDVUS 249	[produced by Josh Abraham, James Barber, Matt Serletic]

niedziela, 3 lipca 2016

Antisocial

Ten kwartet z Blackpool został założony w 1981r pod nazwą Hate Of The City i w pierwszej wersji składał się z sześciu muzyków. Zmiana nazwy na Anti Social i rezygnacja z dwóch członków spowodowała redukcję do kwartetu: Daz (bas), SPIG (perkusja), Woz (gitara) oraz Sid (wokal).
Mieli kilka singli nagranych dla wytwórni Beat The System. We wczesnych latach 80-tych, a były to typowe dla tych wytwórni standart: w dużej mierze nieczytelny wokal , niedużo w sumie melodii i absolutnie żadnych inowacji.
Mieli więzi z Skrewdriver , a nawet koncertowali z nimi we wczesnych latach 80-tych, które mogą wyjaśnić utwory jak "Union Jack" i ich wersja "What Have We Got " grupy Sham 69 z nieco zmienionymi tekstami:.
Członkowie rozpoczęli z nowym zespołem "Skin Up", gdy Antisocial rozpadł się w 1984 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
To Many People/Let’s Have Some Fun!	Antisocial	.1982	-	-	Beat The System!! FIT 2	[produced by Baz Lights and Antisocial]
Made In England	Antisocial	.1982	-	-	Beat The System!! SOCIAL 1	[produced by Barry Lights and Antisocial]
Official Hooligan EP	Antisocial	.1983	-	-	Beat The System!!/Lightbeat BTS 2	[produced by Steve Jones & Antisocial ]

środa, 22 czerwca 2016

Buzzcocks

Grupa brytyjska. Powstała w lutym 1976r w Manchesterze. Nazwę wymyśliła zaintrygowana tytułem recenzji prasowej programu telewizyjnego Rock Follies -It's The Buzz, Cock! Założyli ją Pete Shelley (ur. jako Peter Campbell McNeish, później oficjalnie zmienił imię i nazwisko na Pete Shelley; 17.04.1955, Leigh) - g, voc i Howard Devoto (właśc. Howard Trafford; 15.03.1952, Leeds) - voc, zafascynowani obejrzanymi tydzień wcześniej w Londynie koncertami Sex Pistols.
W pierwszym składzie znaleźli się też jeszcze jeden były muzyk Jets Of Air, basista Garth Davies, oraz perkusista wypożyczony z Black Cat Bone (jego nazwisko nie utrwaliło się w niczyjej pamięci), ale zaraz potem obaj odeszli.
W czerwcu 1976 dołączyli Steve Diggle (7.05.1955) - b, p, voc i John Maher (21.04.1960) -dr. W styczniu 1977 formację porzucił Devoto, który później założył zespół Magazine. Głównym wokalistą został wtedy Shelley, gitarzystą Diggle, a basistą zaangażowany ponownie Davies. W listopadzie 1977 miejsce Daviesa zajął Steve "Paddy" Garvey (8.01.1958) - b.
W marcu 1981 r wraz z odejściem Shelleya, grupa zakończyła działalność. W październiku 1989 odrodziła się w Londynie w ostatnim składzie: Shelley, Diggle, Maher, Carvey, jednakże już w grudniu tego roku miejsce Mahera zajął Mike Joyce (1.06.1963, Manchester) - dr, znany z The Smiths. Gdy w grudniu 1991 i on odszedł (do Public Image Ltd.), formację wsparł najpierw Maher, a później, w kwietniu 1992, na koncerty w Australii, Steve Gibson - dr z Icicle Works. W maju zrezygnował też Garvey. Dopiero w sierpniu tego roku skład znowu się ustalił; oprócz Shelleya i Diggle'a znaleźli się w nim Tony Barber - b i Phil Barker - dr, obaj z Lack Of Knowledge.
Zadebiutowała 1 kwietnia 1976 przed studentami Bolton Institute of Technology w Manchesterze. Wykonała tylko dwa utwory, Diamond Dogs Davida Bowiego i Come On Chucka Berry'ego, ponieważ organizatorzy, zniesmaczeni jej poziomem, wyłączyli prąd. Za jej właściwy debiut uważa się więc następny występ - 20 lipca tego roku w Lesser Free Trade Hall w Manchesterze u boku The Sex Pistols i Slaughter And The Dogs. Przedstawiła już wówczas pierwsze własne utwory, m.in. Breakdown, Oh Shit!, Times Up I / Can't Control Myself.
W następnych miesiącach intensywnie koncertowała, m.in. w The Ranch Club, Holdsworth Hall, Band On The Wall i Electric Circus w Manchesterze, The Commercial Hotel w Stalybridge oraz 100 Club w Londynie (21 września na pierwszym festiwalu punk rocka obok m.in. The Sex Pistols, The Clash i debiutujących Siouxsie And The Banshees). W tym czasie znalazła już menażera; został nim Richard Boon, który w czasach szkolnych występował z Devoto w trupie kabaretowej The Ernest Band (byt nie tylko impresariem, pisał też czasem teksty dla Buzzcocks, sygnując je: Alan Dial). W październiku wynajęta na własny koszt małe studio Revolution w Stockport i dokonała pierwszych próbnych nagrań, wydanych później na bootlegu "Time's Up" (w 2000 opublikowanym oficjalnie). A w grudniu w manchesterskich Indigo Studios zarejestrowała przy pomocy Martina Hannetta jako producenta wybrane cztery utwory z myślą o pierwszej płytce - "Spiral Scratch". Ponieważ nie udało jej się zainteresować nimi żadnej wytwórni płytowej, postanowiła - jako pierwsza grupa punkowego nurtu - utworzyć własną firmę fonograficzną, nazwaną New Hormones (zainwestowała w nią pieniądze pożyczone od rodziców Shelleya i kilku przyjaciół). Cztery proste, szybkie, wykonywane w urzekająco amatorski sposób utwory w rodzaju Breakdown i Boredom wprowadziły Buzzcocks do punk-rockowej elity (później włączono je do programu "Time's Up").
Niestety, karierę grupy skomplikowało w tym czasie odejście znudzonego takim graniem Devoto. Muzycy rozważali zaangażowanie na jego miejsce niejakiego Roberta (później trafił do The Prefects), ale ostatecznie wokalistą został Shelley.
W nowym składzie formacja zadebiutowała w marcu 1977 w Harlesden Coliseum w Londynie. A w kwietniu zagrała w słynnym stołecznym klubie Roxy; dwa nagrania dokumentujące ten występ, Breakdown i Love Battery, trafiły później na składankę "The Roxy, London WC2" (Harvest, 1977). W maju otwierała koncerty The Clash podczas trasy tego zespołu po kraju pod hasłem White Riot. Dopiero w sierpniu udało jej się podpisać kontrakt na nagrania z wytwórnia płytową z prawdziwego zdarzenia -United Artists (otrzymała zaliczkę, m.in. na zakup nowych instrumentów, w wysokości siedemdziesięciu pięciu tysięcy funtów), i w październiku wystartowała singlem Orgasm Addict/What Ever Happened To? Płytka, bardzo dobrze przyjęta przez prasę muzyczną, została jednak zakazana przez większość rozgłośni radiowych, co bardzo odbiło się na jej popularności (cenzorzy nie zrozumieli tekstu, który bynajmniej nie dotyczył orgazmu, a opowiadał o przeżyciach Devoto, on bowiem był głównym autorem, podczas kilkudniowej pracy w piekarni).
W październiku, listopadzie i grudniu grupa grała już jednak w całym kraju jako główna gwiazda. Między grudniem 1977 a styczniem 1978 zrealizowała w londyńskich Olympic Studios przy pomocy doświadczonego producenta Martina Rushenta pierwszy album -"Another Music In A Different Kitchen" (tytuł roboczy brzmiał bardziej intrygująco: "A Housewife Choosing Her Own juices In A Different Kitchen"). Wydany w marcu 1978, zawierał jedenaście utworów łączących w sobie elementy wydawałoby się nie do pogodzenia - przebojowość, błyskotliwość i lekkość najwspanialszych dokonań muzyki pop oraz energię, czad i intensywność emocjonalną punk rocka (np. Fast Cars, No Reply, Love Battery, Sixteen, I Don't Mind, Autonomy). Odniósł zasłużony sukces. A po latach okazał się jednym z najbardziej inspirujących dokonań tamtego okresu.
Dziełem bardzo podobnym i równie udanym była następna płyta, "Love Bites", nagrana w lipcu i sierpniu 1978, znowu w Olympic Studios i znowu z Rushentem, a wydana już we wrześniu tego roku (m.in. Real World, Nostalgia, Fust Lust, Sixteen Again, Love Is Lies). A klasę grupy potwierdzały nagrane w tym czasie single: What Do I Get?/Oh Shit', z lutego 1978, I Don't Mind/Autonomy z kwietnia, Love You More/Noise Annoys z lipca, najbardziej z nich popularny Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn't've)/Just Lust z września oraz Promises/Lipstick z listopada tego roku. Formacja promowała swoje dokonania z 1978 na kilku długich trasach po kraju: w marcu (z The Slits), maju i czerwcu (z Penetration) oraz wrześniu, październiku z Subway Sect. Jej działalność okazała się jednak tak wyczerpująca, że Shelley zaczął rozważać odejście. Tymczasem Boon przekonał go, by pozostał, ale na poczatku 1979 zarówno wokalista, jak i pozostali muzycy postanowili odpocząć od Buzzcocks.
Shelley zajął się produkcją nagrań Alberto Y Lost Trios Paranoias, zaczął też koncertować jako solista, Garvey pojawił się w składzie The Teardrop, a Maher nawiązał współpracę z Patrickiem Fitzgeraldem. Prasa muzyczna zaczęła domniemywać, że grupa już nie istnieje, czemu Diggle żarliwie zaprzeczył w wywiadzie dla tygodnika "Melody Maker", i rzeczywiście, niebawem na rynku pojawiły się kolejne bardzo udane wspólne single;w marcu 1979 Everybody's Happy Nowadays/Why Can't I Touch it, w lipcu Harmony In My Head/Something's Gone Wrong Again, a we wrześniu tego roku You Say You Don't Love Me/Raison D'etre. We wrześniu ukazał się też świetny, urozmaicony, przejmująco osobisty album "A Different Kind Of Tension", nagrany w lipcu i sierpniu w londyńskich Eden Studios, jak zwykle z Rushentem (zawierający m.in. Paradise, jedną z wczesnych kompozycji Shelleya, jeszcze z czasów Jets Of Air, oraz You Say You Don't Love Me, Mad Mad Judy, Money, Hollow Inside i I Believe). W marcu grupa odbyła wreszcie trasę po Europie jako główna gwiazda (towarzyszył jej zespół Gang Of Four), a w sierpniu i wrześniu oraz w listopadzie i grudniu grała w Stanach i Kanadzie. Natomiast w październiku znalazła czas na kolejne tournee po Wielkiej Brytanii (z towarzyszeniem Joy Division).
Dopiero w maju 1980, po kilkumiesięcznej przerwie we wspólnej działalności (Shelley wykorzystał ją na nagranie solowej płyty "Sky Yen" z muzyką elektroniczną w stylu Briana Eno), muzycy przystąpili do pracy nad kolejnym albumem. Zmęczeni karierą, uciekający przed jej trudami w narkotyczne urojenia, skłóceni, nie byli jednak w stanie jej ukończyć. W następnych miesiących ukazały się jedynie trzy single: w sierpniu Why She's A Girl From The Chain-store/Are Everything, w październiku Strange Thing/Airwaves Dream i w grudniu Running Free/What Do I Know, przyjęte o wiele chłodniej niż wszystkie wcześniejsze. A ich niepowodzenie bez wątpienia przyczyniło się do decyzji o rozwiązaniu Buzzcocks w marcu 1981 po jeszcze jednej nieudanej sesji w styczniu tego roku.
Pożegnaniem grupy z fanami był kapitalny zestaw nagrań singlowych "Singles Going Steady", wydany w listopadzie 1981 (znany już publiczności amerykańskiej, w Stanach ukazał się bowiem we wrześniu 1980). W następnym okresie Shelley działał jako solista, a Diggle i Maher z własnym zespołem Flag Of Convenience, wszyscy trzej z niewielkim sukcesem. W październiku 1989 na scenę wróciła więc grupa Buzzcocks. W następnych latacn koncertowała na całym świecie (m.in. w lutym 1994r otwierała na życzenie Kurta Cobaina koncerty zespołu Nirvana na jego ostatniej trasie po Europie), a sporadyczni wracała też do studia. Płyty nagrane w tym okresie, m.i ; albumy "Trade Test Transmissions" z maja 1993, "All set" z kwietnia 1996 i "Modern/Another Kind Of Produce" zawierający też starsze przeboje.
Grupa wywarła ogromny wpływ na takie zespoły, jak Orange Juice, The Wedding Present, Husker Du, Nirvana i Green Day. Hołdem dla niej był album "Something's Gone Wrong Again - The Buzzcocks Covers Compilation" (C/Z, 1992), zawierający jej utwory w wykonaniu m.in. Alice Donut, Didjits, Naked Raygun, Big Drill Car i Dose. W maju 2000 po raz pierwszy dotarła z koncertami do Polski - wystapiła w klubach Proxima w Warszawie i Eskulap w Poznaniu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
What Do I Get? / Oh Shit	Buzzcocks	02.1978	37[3]	-	UA UP 36 348	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
I Don't Mind / Autonomy	Buzzcocks	04.1978	55[2]	-	UA UP 36386	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Love You More / Noise Annoys	Buzzcocks	07.1978	34[6]	-	UA UP 36 433	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn't've?) / Just Lust	Buzzcocks	09.1978	12[11]	-	UA UP 36 455	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Promises / Lipstick	Buzzcocks	11.1978	20[10]	-	UA UP 36 471	[written by Steve Diggle, Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Everybody's Happy Nowadays / Why Can't I Touch It?	Buzzcocks	03.1979	29[6]	-	UA UP 36 499	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Harmony in My Head / Something's Gone Wrong Again	Buzzcocks	07.1979	32[6]	-	UA UP 36 541	[written by Steve Diggle][produced by Martin Rushent]
Spiral scratch EP. [featuring Breakdown][wznow. Z 01.77]	Buzzcocks with Howard Devoto	08.1979	31[6]	-	New Harmones ORG 1
Are Everything/Why She's a Girl from the Chainstore	Buzzcocks	08.1980	61[3]	-	UA BP 365	[written by Steve Diggle, Pete Shelley][produced by Martin Hannett]
Wish I Never Loved You	Buzzcocks	03.2006	146	-	Cooking Vinyl FRYCD 261	[written by Pete Shelley][produced by Tony Barber]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Another music in a different kitchen	Buzzcocks	03.1978	15[11]	-	UA UAG 30 159	[produced by Martin Rushent]
Love bites	Buzzcocks	10.1978	13[9]	-	UA UAG 30 184	[produced by Martin Rushent]
A different kind of tension	Buzzcocks	10.1979	26[3]	163[6]	UA UAG 30 260	[produced by Martin Rushent]
The Fab Four	Buzzcocks	10.1989	83	-	EMI 12 EM 104	[produced by Martin Rushent]

wtorek, 15 marca 2016

Undertones

Znany i lubiany popowo-punkowy kwintet założony w Londonderry w Irlandii Północnej. W jego skład wchodzili: Feargal Sharkey (ur. 13.08.1958r; śpiew), John O 'Neil ur. 26.08.1957r; gitara), Damian O'Neil (gitara), Michael Bradley (bas) i Billy Doherty (perkusja), wszyscy z Londonderry.

Debiutowali w miejscowych klubach i zainspirowani ruchem punk postanowili wykonywać własny repertuar . Wytwórnie Stiff, Chiswick i Radar odrzuciły ich nagrania demo i zespół przez pewien czas ograniczał się do estrady. W 1978 niezależna wytwórnia Good Vibrations z Belfastu zaproponowana im jednonagraniowy kontrakt.
Czwórka „Teenage Kicks" zyskała uznanie wpływowego prezentera BBC Johna Peela, który zapewniał słuchaczy, że „rozpłakał się. słysząc tytułowe nagranie". Undertones nie mieli nadal menedżera i funkcję tę przejął Sharkey. Podpisał czteroletni kontrakt z Sire Records, co w przyszłości miało zaowocować jego
rolą promotora w Polydorze. Reedycja „Teenage Kicks " i singiel „Jimmy Jimmy", a także ciekawe trasy koncertowe pozwoliły wypłynąć zespołowi na szersze wody, a pierwszy album The Undertones został uznany za jedną z najbardziej obiecujących płyt tego okresu.
Undertones posiedli rzadką umiejętność łączenia tekstów o młodzieńczych frustracjach i romansach z muzyką bliską sercu dorosłych fanów popu lat 60-tych. Na albumie Hypnotised znalazły się wysmakowane melodyjne przeboje „My Perfect Cousin" i „Wednesday Week" z bystrym, ironicznym tekstem: „Mama kupiła mi syntetyzator bo czego nie zrobi kobieta dla Human League", Pomimo
intensywnej amerykańskiej trasy koncertowej niepowodzenia na rynku brytyjskim spowodowały wycofanie się Sire z kontraktu i założenie przez grupę własnej wytwórni Ardeck Records działającej w sieci EMI.

Longplay Positive Touch nagrano w 1981r w Holandii. Popularność zdobył singel „It's Going To Happen", ale bez echa przeszedł ciekawszy romantyczny „Julie Ocean". Dojrzałość Undertones była niedoceniana przez większość recenzentów tęskniących za ich wczesnym niewinno-infantylnym brzmieniem. Na longplayu
The Sin Of Pride i singlu „The Love Parade" zespół zaprezentował sekcję blachy i pogłębione teksty.

Rozdarcie między komercją! ambicjami spowodowało rozwiązanie grupy w czerwcu 1983r. Wydana już potem kompilacyjna płyta długogrająca All Wrapped Up nawiązywała nawet okładką do rozdwojenia między punkiem i popem. Sharkey założył wraz z Vince'em Clarkiem efemeryczną formację Assembly,
a później rozpoczął udaną karierę solisty. Bracia O'Neil stworzyli ciekawą grupę That Petrol Emotion.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Teenage Kicks EP.	Undertones	10.1978	31[7]	-	Sire SIR 4007	[produced by Undertones]
Get Over You/Really Really	Undertones	02.1979	57[4]	-	Sire SIR 4010	[written by J. O'Neill][produced by Roger Bechirian, The Undertones]
Jimmy Jimmy/Mars Bars	Undertones	04.1979	16[10]	-	Sire SIR 4015	[written by J. O'Neill][produced by Roger Bechirians]
Here Comes The Summer/One Way Love	Undertones	07.1979	34[6]	-	Sire SIR 4022	[written by J. O'Neill][produced by Roger Bechirian]
You've Got My Number (Why Don't You Use It!)/Let's Talk About Girls	Undertones	10.1979	32[6]	-	Sire SIR 4024	[written by J. O'Neill][produced by Roger Bechirian]
My Perfect Cousin/Hard Luck (Again)	Undertones	04.1980	9[10]	-	Sire SIR 4038	[written by D. O'Neill, M. Bradley][produced by Roger Bechirian]
Wednesday Week/Told You So	Undertones	07.1980	11[9]	-	Sire SIR 4042	[written by J. O'Neill][produced by Roger Bechirian]
It's Going To Happen!/Fairly In The Money Now	Undertones	05.1981	18[9]	-	Ardeck ARDS 8	[written by D. O'Neill, M. Bradley][produced by Roger Bechirian]
Julie Ocean/Kiss In The Dark	Undertones	07.1981	41[5]	-	Ardeck ARDS 9	[written by J. O'Neill][produced by Dave Balfe, Hugh Jones]
The Love Parade/Like That	Undertones	01.1983	97[1]	-	Ardeck ARDS 11	[written by D. O'Neill, M. Bradley][produced by Mike Hedges, The Undertones]
Got To Have You Back/Turning Blue	Undertones	03.1983	82[2]	-	Ardeck ARDS 12	[written by I. Hunter, L. Ware, S. Bowden][produced by Mike Hedges]
Teenage Kicks [reissue]/Emergency Cases	Undertones	07.1983	60[2]	-	Ardeck ARDS 1	[written by J. O'Neill][produced by The Undertones]
My Perfect Cousin/Hard Luck	Undertones	10.1983	88[1]	-	Ardeck ARDS 6	[written by M. Bradley, D. O'Neill][produced by R. Bechirian]
Teenage Kicks [reissue]/Emergency Cases	Undertones	05.1994	91[1]	-	Dojo	[written by J. O'Neill][produced by The Undertones]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Undertones	Undertones	05.1979	13[21]	-	Sire SRK 6071	[produced by Roger Bechirian]
Hypnotised	Undertones	04.1980	6[10]	-	Sire SRK 6088	[produced by Roger Bechirian]
Positive Touch	Undertones	05.1981	17[6]	-	Ardeck ARD 103	[produced by Roger Bechirian]
The Sin of Pride	Undertones	03.1983	46[5]	-	Ardeck ARD 104	[produced by Mike Hedges, The Undertones]
All Wrapped Up	Undertones	11.1983	67[4]	-	Ardeck ARD 1654281/3	-
Cher O'Bowlies – Pick of The Undertones	Undertones	05.1986	96[1]	-	Ardeck EMS 1172	[produced by Dave Balfe, Hugh Jones, Mike Hedges, Roger Bechirian, The Undertones]
The Best of the Undertones – Teenage Kicks	Undertones	09.1993	45[3]	-	Castle Communications CTVCD 121	-
True Confessions (Singles = A+B's)	Undertones	09.1999	121[10]	-	Castle Music ESDCD 788	-
Teenage Kicks – The Best of The Undertones	Undertones	10.2003	35[3]	-	Sanctuary TVSAN 005	-

poniedziałek, 16 listopada 2015

Ramones

Grupa amerykańska. Zadebiutowała 30.03.1974 r. w nowojorskim Performance Studio w składzie: Johnny Ramone (właśc. John Cummings, ur. 8.10.1951 r. na Long Island w stanie Nowy Jork, LISA; gitara), Dee Dee Ramone (właśc. Douglas Colvin, ur. 18.09.1952 r. w Vancouver w prowincji Brytyjska Kolumbia, Kanada; bas) i Joey Ramone (właśc. Jeffrey Hyman, ur. w ]952 r.; perkusja).
W dwa miesiące później Joey Ramone awansował na wokalistę, zaś za perkusją usiadł dotychczasowy menedżer zespołu. Tommy Ramone (właśc. Tommy Erdelyi, ur. 29.01.1952 r. w Budapeszcie, Węgry). Grupa podpisała wkrótce kontrakt z popularnym klubem CBGB's, awansując szybko do elity nowojorskiego punk rocka. Debiutancki album, Ramones, był mocnym akordem początku kariery zespołu. Agresywna muzyka nawiązywała świadomie do amatorszczyzny lat 50. i garażowego rocka późniejszej dekady, zaś skórzane kurtki, wyświechtane dżinsy i wystudiowane tępe spojrzenia muzyków pasowały jak ulał do świata komiksów. W lipcu 1976 r. Ramones wystąpili w Londynie, wywierając niemały wpływ na całe pokolenie brytyjskich punkowców.
Album Ramones Leave Home, a zwłaszcza tematy "Suzie Is A Headbanger" i "Gimme Gimme Shock Treatment" nawiązywały do szokowej terapii pierwszego longplaya. Kolejną płytę, Rocket To Russia, przyjęto już chłodniej, choć pochodzący z niej singel "Sheena Is A Punk Rocker" trafił w 1977 r.do brytyjskiej Top 30. W maju 1978 r. Tommy Ramone odszedł z zespołu, wybierając karierę producenta nagrań. Nowym perkusistą został Marc Bell (z zespołu Richard Hell And The Void-Oids) występujący teraz pod pseudonimem Marky Ramone.
Album Road To Ruin był niezbyt udaną próbą pozyskania nowych kręgów słuchaczy. Występ w filmie "Rock'N'Roli High School" zaowocował współpracą ze sławnym producentem Philem Spectorem. Efektem był niejednolity stylistycznie longplay End Of The Century, odzwierciedlający muzyczny konflikt między członkami zespołu. Johnny traktował podejrzliwie studyjną perfekcję Spectora, zaś Joey, skłaniający się tradycyjnie ku liniom melodycznym, akceptował ochoczo wykorzystywane w nagraniach dziewczęce chórki.
Na przekór pierwszemu z muzyków, amerykańskim przebojem miała stać się ugładzona wersja kompozycji Spectora "Baby I Love You", wylansowanej w czasach młodości rocka przez żeńskie trio The Ronettes.
Ramones wkroczyli w lata 80. jako zespół równie anachroniczny, co niereformowalny. Album Pleasant Dreams, wyprodukowany przez lidera i twórcę 10. CC Grahama Gouldmana, pozostał w cieniu nurtu hard-core, inspirowanego niegdyś muzyką grupy. Płyty Subterranean Jungle, a w mniejszym stopniu Animal Boy i Halfway To Sanity, były próbami zmiany stylu. Na drugiej z nich znalazł się temat "Bonzo Goes To Bitburg" - kąśliwy komentarz do wizyty prezydenta Ronalda Reagana na wojskowym cmentarzu SS w Niemczech Zachodnich.
W 1990 r. Ramones w nowym składzie (Joey, Johnny, Marky oraz basista C.J. Ramone) przypomnieli się amerykańskiej widowni podczas tournee wraz z debiutującą przed laty w klubie CBGB's wokalistką Deborah Harry i założonym przez eks-członków Talking Heads zespołem Tom Tom Club. W 1994 r. zapowiedzieli rozwiązanie zespołu, o ile ich kolejny album Adios Amigos nie osiągnie satysfakcjonujących wyników sprzedaży. Płyta sprzedaje się nieźle, a straszenie fanów wyglądało na zwykłą kokieterię ze strony muzyków.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sheena is a punk rocker/Commando/I don't care	Ramones	05.1977	22[7]	81[13]	Sire 746	[written by Joey Ramone][produced by Tony Bongiovi, Tommy Ramone]
Swallow is my pride/Pinhead	Ramones	08.1977	36[3]	-	Sire 738	[written by The Ramones][produced by Tony Bongiovi, T. Erdelyi]
Rockaway beach/Locket love	Ramones	12.1977	-	66[14]	Sire 1008	[written by The Ramones][produced by Tony Bongiovi, T. Erdelyi]
Do you wanna dance/Babysitter	Ramones	04.1978	-	86[5]	Sire 1017	[written by Bobby Freeman][produced by Tony Bongiovi, T. Erdelyi][#5 hit for Bobby Freeman in 1958r]
Don' t come close/I don't want you	Ramones	09.1978	39[5]	-	Sire 1025	[written by The Ramones][produced by Tony Bongiovi,Ed Stasium]
Rock'n'roll high school/Sheena is a punk rocker [live]	Ramones	09.1979	67[2]	-	Sire 1051	[written by The Ramones][produced by Ed Stasium]
Baby i love you/High risk insurance	Ramones	01.1980	8[9]	-	Sire 49182	[written by Phil Spector/Ellie Greenwich/Jeff Barry][produced by Phil Spector][original by Ronettes 02.1964;#24 hit]
Do you remember rock'n'roll radio/I want you around	Ramones	04.1980	54[3]	-	Sire 49261	[written by Ramones][produced by Phil Spector]
Howling at the Moon (Sha-La-La)/Smash You	Ramones	03.1985	85[2]	-	Sire 7-29107	[written by Dee Dee Ramone][produced by David A. Stewart]
Bonzo Goes to Bitburg/Go Home Ann/Daytime Dilemma (Dangers of Love)	Ramones	07.1985	81[2]	-	No-Label MIUCT 0272	[written by Dee Dee Ramone, Joey Ramone, Jean Beauvoir][produced by Jean Beauvoir]
Something to believe in/Somebody put something in my drink	Ramones	05.1986	67[2]	-	Beggars Banquet BEG 157	[written by Dee Dee Ramone, Jean Beauvoir][produced by Jean Beauvoir]
Crummy Stuff/Something To Believe In	Ramones	08.1986	98[1]	-	N0-Label MIUCT 0424	[written by Dee Dee Ramone][produced by Jean Beauvoir]
Real Cool Time/Indian Giver	Ramones	09.1987	85[1]	-	N0-Label MIUCT 1864	[written by Joey Ramone][produced by The Ramones, Daniel Rey]
Pet semetary/ All Screwed Up	Ramones	09.1989	-	4.Modern Rock Tracks	Chrysalis CHS 3423	[written by Dee Dee Ramone, Daniel Rey][produced by Bill Laswell]
Poison heart/Censorshit [live]	Ramones	12.1992	69[2]	-	Chrysalis CHS 3917	[written by Dee Dee Ramone, Daniel Rey][produced by Ed Stasium]

Albumy *499*
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ramones	Ramones	06.1976	-	111[18]	Sire 7520	[gold-US][produced by Craig Leon, Tommy Ramone ]
Leave home	Ramones	02.1977	45[1]	148[10]	Sire 7528	[produced by Tony Bongiovi, Tommy Ramone]
Rocket to Russia	Ramones	11.1977	60[2]	49[25]	Sire 6042	[produced by Tony Bongiovi, Tommy Ramone]
Road to ruin	Ramones	10.1978	32[2]	103[11]	Sire 6063	[produced by Tommy Ramone, Ed Stasium]
It' s alive	Ramones	06.1979	27[8]	-	Sire SRK 26 074 [UK]	[produced by Tommy Ramone]
End of the century	Ramones	02.1980	14[8]	44[14]	Sire 6077	[produced by Phil Spector]
Pleasant dreams	Ramones	08.1981	-	58[11]	Sire 3571	[produced by Graham Gouldman]
Subterranean jungle	Ramones	03.1983	-	83[9]	Sire 23 800	[produced by Ritchie Cordell, Glen Kolotkin]
Too tough to die	Ramones	11.1984	63[3]	171[6]	Sire 25 187	[produced by Tommy Ramone, Ed Stasium]
Animal boy	Ramones	06.1986	38[2]	143[6]	Sire 25 433	[produced by Jean Beauvoir]
Halfway to sanity	Ramones	10.1987	78[1]	172[3]	Sire 25 641	[produced by Daniel Rey, The Ramones]
Ramones mania	Ramones	06.1988	-	168[5]	Sire 25 709	[gold-US][produced by Ramones, Jean Beauvoir, Tony Bongiovi, Ritchie Cordell, Tommy Ramone, Graham Gouldman, Glen Kolotkin, Kevin Laffey, Craig Leon, Daniel Rey, Phil Spector, Ed Stasium, Dave Stewart]
Brain drain	Ramones	06.1989	75[1]	122[6]	Sire 25 905	[produced by Jean Beauvoir, Bill Laswell, Daniel Rey]
Mondo bizzaro	Ramones	09.1992	-	87[1]	Radioactive 10 615	[produced by Ed Stasium]
Acid eaters	Ramones	01.1994	-	179[1]	Radioactive 10 913	[produced by Scott Hackwith]
Adios amigos	Ramones	07.1995	62[2]	148[2]	Radioactive 11 273	[produced by Daniel Rey]
Hey no let' s go!-Anthology	Ramones	06.2001	74[37]	-	Warner Bros. 8122735572	[gold-UK][produced by Craig Leon, Tony Bongiovi,Tommy Ramone,Ed Stasium,Daniel Rey,Bill Inglot,Gary Stewart,Don Williams,Jean Beavoir,Ritchie Cordell,Graham Gouldman,Glen Kolotkin,Phil Spector,Bill Laswell,Dave Stewart,The Ramones]