Buzzcocks

Grupa brytyjska. Powstała w lutym 1976r w Manchesterze. Nazwę wymyśliła zaintrygowana tytułem recenzji prasowej programu telewizyjnego Rock Follies -It's The Buzz, Cock! Założyli ją Pete Shelley (ur. jako Peter Campbell McNeish, później oficjalnie zmienił imię i nazwisko na Pete Shelley; 17.04.1955, Leigh) - g, voc i Howard Devoto (właśc. Howard Trafford; 15.03.1952, Leeds) - voc, zafascynowani obejrzanymi tydzień wcześniej w Londynie koncertami Sex Pistols.
W pierwszym składzie znaleźli się też jeszcze jeden były muzyk Jets Of Air, basista Garth Davies, oraz perkusista wypożyczony z Black Cat Bone (jego nazwisko nie utrwaliło się w niczyjej pamięci), ale zaraz potem obaj odeszli.
W czerwcu 1976 dołączyli Steve Diggle (7.05.1955) - b, p, voc i John Maher (21.04.1960) -dr. W styczniu 1977 formację porzucił Devoto, który później założył zespół Magazine. Głównym wokalistą został wtedy Shelley, gitarzystą Diggle, a basistą zaangażowany ponownie Davies. W listopadzie 1977 miejsce Daviesa zajął Steve "Paddy" Garvey (8.01.1958) - b.
W marcu 1981 r wraz z odejściem Shelleya, grupa zakończyła działalność. W październiku 1989 odrodziła się w Londynie w ostatnim składzie: Shelley, Diggle, Maher, Carvey, jednakże już w grudniu tego roku miejsce Mahera zajął Mike Joyce (1.06.1963, Manchester) - dr, znany z The Smiths. Gdy w grudniu 1991 i on odszedł (do Public Image Ltd.), formację wsparł najpierw Maher, a później, w kwietniu 1992, na koncerty w Australii, Steve Gibson - dr z Icicle Works. W maju zrezygnował też Garvey. Dopiero w sierpniu tego roku skład znowu się ustalił; oprócz Shelleya i Diggle'a znaleźli się w nim Tony Barber - b i Phil Barker - dr, obaj z Lack Of Knowledge.
Zadebiutowała 1 kwietnia 1976 przed studentami Bolton Institute of Technology w Manchesterze. Wykonała tylko dwa utwory, Diamond Dogs Davida Bowiego i Come On Chucka Berry'ego, ponieważ organizatorzy, zniesmaczeni jej poziomem, wyłączyli prąd. Za jej właściwy debiut uważa się więc następny występ - 20 lipca tego roku w Lesser Free Trade Hall w Manchesterze u boku The Sex Pistols i Slaughter And The Dogs. Przedstawiła już wówczas pierwsze własne utwory, m.in. Breakdown, Oh Shit!, Times Up I / Can't Control Myself.
W następnych miesiącach intensywnie koncertowała, m.in. w The Ranch Club, Holdsworth Hall, Band On The Wall i Electric Circus w Manchesterze, The Commercial Hotel w Stalybridge oraz 100 Club w Londynie (21 września na pierwszym festiwalu punk rocka obok m.in. The Sex Pistols, The Clash i debiutujących Siouxsie And The Banshees). W tym czasie znalazła już menażera; został nim Richard Boon, który w czasach szkolnych występował z Devoto w trupie kabaretowej The Ernest Band (byt nie tylko impresariem, pisał też czasem teksty dla Buzzcocks, sygnując je: Alan Dial). W październiku wynajęta na własny koszt małe studio Revolution w Stockport i dokonała pierwszych próbnych nagrań, wydanych później na bootlegu "Time's Up" (w 2000 opublikowanym oficjalnie). A w grudniu w manchesterskich Indigo Studios zarejestrowała przy pomocy Martina Hannetta jako producenta wybrane cztery utwory z myślą o pierwszej płytce - "Spiral Scratch". Ponieważ nie udało jej się zainteresować nimi żadnej wytwórni płytowej, postanowiła - jako pierwsza grupa punkowego nurtu - utworzyć własną firmę fonograficzną, nazwaną New Hormones (zainwestowała w nią pieniądze pożyczone od rodziców Shelleya i kilku przyjaciół). Cztery proste, szybkie, wykonywane w urzekająco amatorski sposób utwory w rodzaju Breakdown i Boredom wprowadziły Buzzcocks do punk-rockowej elity (później włączono je do programu "Time's Up").
Niestety, karierę grupy skomplikowało w tym czasie odejście znudzonego takim graniem Devoto. Muzycy rozważali zaangażowanie na jego miejsce niejakiego Roberta (później trafił do The Prefects), ale ostatecznie wokalistą został Shelley.
W nowym składzie formacja zadebiutowała w marcu 1977 w Harlesden Coliseum w Londynie. A w kwietniu zagrała w słynnym stołecznym klubie Roxy; dwa nagrania dokumentujące ten występ, Breakdown i Love Battery, trafiły później na składankę "The Roxy, London WC2" (Harvest, 1977). W maju otwierała koncerty The Clash podczas trasy tego zespołu po kraju pod hasłem White Riot. Dopiero w sierpniu udało jej się podpisać kontrakt na nagrania z wytwórnia płytową z prawdziwego zdarzenia -United Artists (otrzymała zaliczkę, m.in. na zakup nowych instrumentów, w wysokości siedemdziesięciu pięciu tysięcy funtów), i w październiku wystartowała singlem Orgasm Addict/What Ever Happened To? Płytka, bardzo dobrze przyjęta przez prasę muzyczną, została jednak zakazana przez większość rozgłośni radiowych, co bardzo odbiło się na jej popularności (cenzorzy nie zrozumieli tekstu, który bynajmniej nie dotyczył orgazmu, a opowiadał o przeżyciach Devoto, on bowiem był głównym autorem, podczas kilkudniowej pracy w piekarni).
W październiku, listopadzie i grudniu grupa grała już jednak w całym kraju jako główna gwiazda. Między grudniem 1977 a styczniem 1978 zrealizowała w londyńskich Olympic Studios przy pomocy doświadczonego producenta Martina Rushenta pierwszy album -"Another Music In A Different Kitchen" (tytuł roboczy brzmiał bardziej intrygująco: "A Housewife Choosing Her Own juices In A Different Kitchen"). Wydany w marcu 1978, zawierał jedenaście utworów łączących w sobie elementy wydawałoby się nie do pogodzenia - przebojowość, błyskotliwość i lekkość najwspanialszych dokonań muzyki pop oraz energię, czad i intensywność emocjonalną punk rocka (np. Fast Cars, No Reply, Love Battery, Sixteen, I Don't Mind, Autonomy). Odniósł zasłużony sukces. A po latach okazał się jednym z najbardziej inspirujących dokonań tamtego okresu.
Dziełem bardzo podobnym i równie udanym była następna płyta, "Love Bites", nagrana w lipcu i sierpniu 1978, znowu w Olympic Studios i znowu z Rushentem, a wydana już we wrześniu tego roku (m.in. Real World, Nostalgia, Fust Lust, Sixteen Again, Love Is Lies). A klasę grupy potwierdzały nagrane w tym czasie single: What Do I Get?/Oh Shit', z lutego 1978, I Don't Mind/Autonomy z kwietnia, Love You More/Noise Annoys z lipca, najbardziej z nich popularny Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn't've)/Just Lust z września oraz Promises/Lipstick z listopada tego roku. Formacja promowała swoje dokonania z 1978 na kilku długich trasach po kraju: w marcu (z The Slits), maju i czerwcu (z Penetration) oraz wrześniu, październiku z Subway Sect. Jej działalność okazała się jednak tak wyczerpująca, że Shelley zaczął rozważać odejście. Tymczasem Boon przekonał go, by pozostał, ale na poczatku 1979 zarówno wokalista, jak i pozostali muzycy postanowili odpocząć od Buzzcocks.
Shelley zajął się produkcją nagrań Alberto Y Lost Trios Paranoias, zaczął też koncertować jako solista, Garvey pojawił się w składzie The Teardrop, a Maher nawiązał współpracę z Patrickiem Fitzgeraldem. Prasa muzyczna zaczęła domniemywać, że grupa już nie istnieje, czemu Diggle żarliwie zaprzeczył w wywiadzie dla tygodnika "Melody Maker", i rzeczywiście, niebawem na rynku pojawiły się kolejne bardzo udane wspólne single;w marcu 1979 Everybody's Happy Nowadays/Why Can't I Touch it, w lipcu Harmony In My Head/Something's Gone Wrong Again, a we wrześniu tego roku You Say You Don't Love Me/Raison D'etre. We wrześniu ukazał się też świetny, urozmaicony, przejmująco osobisty album "A Different Kind Of Tension", nagrany w lipcu i sierpniu w londyńskich Eden Studios, jak zwykle z Rushentem (zawierający m.in. Paradise, jedną z wczesnych kompozycji Shelleya, jeszcze z czasów Jets Of Air, oraz You Say You Don't Love Me, Mad Mad Judy, Money, Hollow Inside i I Believe). W marcu grupa odbyła wreszcie trasę po Europie jako główna gwiazda (towarzyszył jej zespół Gang Of Four), a w sierpniu i wrześniu oraz w listopadzie i grudniu grała w Stanach i Kanadzie. Natomiast w październiku znalazła czas na kolejne tournee po Wielkiej Brytanii (z towarzyszeniem Joy Division).
Dopiero w maju 1980, po kilkumiesięcznej przerwie we wspólnej działalności (Shelley wykorzystał ją na nagranie solowej płyty "Sky Yen" z muzyką elektroniczną w stylu Briana Eno), muzycy przystąpili do pracy nad kolejnym albumem. Zmęczeni karierą, uciekający przed jej trudami w narkotyczne urojenia, skłóceni, nie byli jednak w stanie jej ukończyć. W następnych miesiących ukazały się jedynie trzy single: w sierpniu Why She's A Girl From The Chain-store/Are Everything, w październiku Strange Thing/Airwaves Dream i w grudniu Running Free/What Do I Know, przyjęte o wiele chłodniej niż wszystkie wcześniejsze. A ich niepowodzenie bez wątpienia przyczyniło się do decyzji o rozwiązaniu Buzzcocks w marcu 1981 po jeszcze jednej nieudanej sesji w styczniu tego roku.
Pożegnaniem grupy z fanami był kapitalny zestaw nagrań singlowych "Singles Going Steady", wydany w listopadzie 1981 (znany już publiczności amerykańskiej, w Stanach ukazał się bowiem we wrześniu 1980). W następnym okresie Shelley działał jako solista, a Diggle i Maher z własnym zespołem Flag Of Convenience, wszyscy trzej z niewielkim sukcesem. W październiku 1989 na scenę wróciła więc grupa Buzzcocks. W następnych latacn koncertowała na całym świecie (m.in. w lutym 1994r otwierała na życzenie Kurta Cobaina koncerty zespołu Nirvana na jego ostatniej trasie po Europie), a sporadyczni wracała też do studia. Płyty nagrane w tym okresie, m.i ; albumy "Trade Test Transmissions" z maja 1993, "All set" z kwietnia 1996 i "Modern/Another Kind Of Produce" zawierający też starsze przeboje.
Grupa wywarła ogromny wpływ na takie zespoły, jak Orange Juice, The Wedding Present, Husker Du, Nirvana i Green Day. Hołdem dla niej był album "Something's Gone Wrong Again - The Buzzcocks Covers Compilation" (C/Z, 1992), zawierający jej utwory w wykonaniu m.in. Alice Donut, Didjits, Naked Raygun, Big Drill Car i Dose. W maju 2000 po raz pierwszy dotarła z koncertami do Polski - wystapiła w klubach Proxima w Warszawie i Eskulap w Poznaniu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
What Do I Get? / Oh Shit	Buzzcocks	02.1978	37[3]	-	UA UP 36 348	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
I Don't Mind / Autonomy	Buzzcocks	04.1978	55[2]	-	UA UP 36386	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Love You More / Noise Annoys	Buzzcocks	07.1978	34[6]	-	UA UP 36 433	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn't've?) / Just Lust	Buzzcocks	09.1978	12[11]	-	UA UP 36 455	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Promises / Lipstick	Buzzcocks	11.1978	20[10]	-	UA UP 36 471	[written by Steve Diggle, Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Everybody's Happy Nowadays / Why Can't I Touch It?	Buzzcocks	03.1979	29[6]	-	UA UP 36 499	[written by Pete Shelley][produced by Martin Rushent]
Harmony in My Head / Something's Gone Wrong Again	Buzzcocks	07.1979	32[6]	-	UA UP 36 541	[written by Steve Diggle][produced by Martin Rushent]
Spiral scratch EP. [featuring Breakdown][wznow. Z 01.77]	Buzzcocks with Howard Devoto	08.1979	31[6]	-	New Harmones ORG 1
Are Everything/Why She's a Girl from the Chainstore	Buzzcocks	08.1980	61[3]	-	UA BP 365	[written by Steve Diggle, Pete Shelley][produced by Martin Hannett]
Wish I Never Loved You	Buzzcocks	03.2006	146	-	Cooking Vinyl FRYCD 261	[written by Pete Shelley][produced by Tony Barber]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Another music in a different kitchen	Buzzcocks	03.1978	15[11]	-	UA UAG 30 159	[produced by Martin Rushent]
Love bites	Buzzcocks	10.1978	13[9]	-	UA UAG 30 184	[produced by Martin Rushent]
A different kind of tension	Buzzcocks	10.1979	26[3]	163[6]	UA UAG 30 260	[produced by Martin Rushent]
The Fab Four	Buzzcocks	10.1989	83	-	EMI 12 EM 104	[produced by Martin Rushent]