Graham Coxon

Graham Coxon, to jeden z najbardziej utalentowanych gitarzystów, którzy pojawili się w Wielkiej Brytanii w latach 90. Największe triumfy Graham Coxon święcił w zespole Blur, ma on jednak na koncie także całkiem spory dorobek solowy.

Pełne imię i nazwisko muzyka brzmi Graham Leslie Coxon - przyszedł na świat w miejscowości Rinteln (położonej nieopodal Hanoweru) w Niemczech Zachodnich 12 marca 1969 roku. W odróżnieniu od wielu innych artystów, nie pochodzi z jakiejś szczególnie muzykalnej rodziny, matka studiowała języki obce, natomiast ojciec był wojskowym - niemniej udzielał się w armii w amatorskim zespole, gdzie grał na klarnecie.
Dzieciństwo Grahama, to przede wszystkim ciągłe przeprowadzki. Gdy miał zaledwie trzy lata, państwo Coxon postanowili przenieść się do Berlina, kilka lat później do angielskiego miasteczka Derby, by w 1975 roku ostatecznie osiąść w Colchester w hrabstwie Essex. Mimo, że w domu, w którym dorastał, nie słuchało się wiele muzyki, chłopak od najmłodszych lat zdradzał zainteresowanie tą formą sztuki. Nie mając jeszcze 10 lat, opanował parę instrumentów, w tym między innymi podstawy gry na perkusji. Następnie w wieku 11 lat sięgnął po saksofon, który po roku zmienił na gitarę - co najważniejsze - sam nauczył się na niej grać, słuchając nagrań innych wykonawców.
 Gdy poszedł do szkoły, jedną z pierwszych osób, z jaką się zaprzyjaźnił był Damon Albarn (wiele lat później założy z nim Blur), z którym dzielił podobne pasje muzyczne. Chłopcy powołali nawet do życia w latach 80-tych formację The Aftermath, która jednak okazała się totalnym niewypałem.

Kiedy miał 17 lat poszedł do North Essex School Of Art And Design. W tamtym okresie udzielał się już w kilku lokalnych zespołach, jak Hazel Dean and The Carp Eaters From Hell, The Curious Band czy Idle Vice. W 1987 roku udał się na studia na Goldsmiths College, gdzie rozwijał zainteresowania sztuką. W tych czasach odnowił znajomość z Damonem, który grał wtedy w zespole Circus z perkusistą Dave'em Rowntreem. Ponieważ w kapeli tej zwolniły się dwa miejsca, naturalnym posunięciem było zaproszenie do składu Grahama. Po pewnym czasie konfigurację uzupełnił jeszcze basista Alex James. Formacja zmieniła nazwę na Seymour, a następnie została przemianowana na Blur.
 Mniej więcej w tym samym czasie podpisano kontrakt wydawniczy z wytwórnią Food, dla której panowie zaczęli nagrywać materiał na pierwszy longplay. I tak już w 1991 roku ukazał się debiutancki album, zatytułowany "Leisure". Niestety, mimo dobrych recenzji wydawnictwo te, jak i następne ("Modern Life Is Rubbish" z 1993 roku) przeszło niemalże niezauważone. Przełom nastąpił dopiero w 1994 roku, kiedy to ukazał się krążek "Parklife" z takimi piosenkami jak "Girls & Boys" czy "End of a Century". Krążek ten, wraz z "Definitely Maybe" Oasis rozpoczął britpopową rewolucję - gatunek ten był obok grunge'u jednym z najważniejszych zjawisk w muzyce minionej dekady. Warto dodać, że w tamtym okresie miała miejsce nieformalna rywalizacja pomiędzy obydwoma kapelami.
Od momentu ukazania się "Parklife" Blur uchodzi za jedną z ważniejszych brytyjskich grup. Przez lata styl formacji znacznie ewoluował - wyraźnie odcięto się od wspomnianego britpopu. Nie wszystko jednak wyglądało różowo - w 2002 roku w grupie zaczęło dochodzić do konfliktów, na tyle poważnych, że w tym samym roku podczas sesji nagraniowych do albumu "Think Tank"  Graham opuścił skład (jak mówiło się w kręgach dobrze poinformowanych, został on do tego niemalże zmuszony przez pozostałych członków). Po ukazaniu się wspomnianego krążka zespół nieformalnie zawiesił działalność. W 2008 roku zaczęły pojawiać się informację o powrocie kapeli w oryginalnym składzie, które oficjalnie zostały potwierdzone w grudniu 2008 roku.

Kariera Coxona nie ogranicza się oczywiście do działalności z macierzystą formacją. Artysta ma dzisiaj na koncie siedem studyjnych krążków oraz dwa koncertowe nagrania. Mimo, że żaden z nich nie osiągnął jakiś poważniejszych sukcesów komercyjnych, większość zawierała bardzo ambitną twórczość i cieszyła się sporym uznaniem wśród krytyków. Co ciekawe, solową karierę zaczął jeszcze w czasach kiedy występował w Blur. Jego pierwszy autorski album pojawił się w sprzedaży już 10 sierpnia 1998 roku, a zatytułowany był "The Sky Is Too High". Dzieło ukazało się nakładem dowodzonej przez muzyka wytwórni Transcopic. Ciekawostką jest to, że Graham zagrał ten album i zarejestrował wyłącznie sam, co tylko potwierdza jak utalentowanym jest twórcą. Muzyka, która wypełniła płytę można określić jako folk rock, o bardzo melancholijnym charakterze - całość była zrealizowana bardzo oszczędnie, głównie przy użyciu gitary akustycznej. Na następne wydawnictwo sygnowane swoim imieniem i nazwiskiem nie kazał długo czekać. Już w 2000 roku na sklepowe półki trafiła płyta "The Golden D". Jeśli chodzi o stylistykę, była ona diametralnie inna od poprzedniczki, a także od tego, co Coxon prezentował z Blur - nawiązywała zdecydowanie do hard rocka. Rok 2000 nie był istotny dla artysty tylko z powodów wspomnianego wydawnictwa - w tym samym roku jego dziewczyna, Anna, urodziła mu syna Rogera.

Trzeba powiedzieć, że Graham należy bez wątpienia do pracoholików i do wyjątkowo twórczych artystów. Gdy w 2001 roku zespół Blur zafundował sobie przerwę - muzyk wykorzystał ją i nagrał kolejne dwa albumy "Crow Sit on Blood Tree" (2001) oraz "The Kiss of Morning" (2002). Kiedy po wydaniu drugiego z wymienionych opuścił szeregi macierzystej formacji, stał się już solistą na pełen etat. Od tamtej pory wydał jeszcze trzy krążki z premierowym materiałem. Największy sukces odniósł "Happiness in Magazines", za który Graham dostał nagrodę od jednego z najważniejszych brytyjskich czasopism muzycznych, "New Musical Express", w kategorii najlepszy solowy artysta. Mimo, że jak już zostało wspomniane wyżej, pod koniec 2008 roku Coxon ponownie połączył siły z kolegami z Blur, nadal jednak komponował na własne potrzeby. W maju 2009 roku ukazało się jego siódme z kolei dzieło, pod tytułem "The Spinning Top", które w większości liczących się na świecie pism branżowych zebrało bardzo pochlebne opinię. Jego wydaniu towarzyszyła również trasa koncertowa, która rozpoczęła się w tym samym miesiącu.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Thank God For The Rain / You Will Never Be	Graham Coxon	08.2001	92[2]	-	Transcopic TRANCD 011	[produced by Graham Coxon]
Escape Song / Mountain of Regret	Graham Coxon	10.2002	96[1]	-	Transcopic TRANCD 020	[written by Graham Coxon][produced by Graham Coxon & Mike Pelanconi]
Freakin' Out	Graham Coxon	03.2004	37[2]	-	Transcopic R 6632	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Bittersweet Bundle Of Misery	Graham Coxon	05.2004	22[3]	-	Transcopic CDR 6637	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Spectacular	Graham Coxon	08.2004	32[7]	-	Transcopic CDRS 6643	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Freakin' Out [ri] / All Over Me	Graham Coxon	11.2004	19[5]	-	Transcopic CDRS6652	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Standing On My Own Again	Graham Coxon	03.2006	20[5]	-	Transcopic CDR 6681	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
You & I	Graham Coxon	05.2006	39[4]	-	Parlophone CDRS 6691	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
This Old Town	Graham Coxon with Paul Weller	07.2007	39[2]	-	Regal Recordings CATCO 126539121	[written by Paul Weller, Graham Coxon][produced by Charles Rees]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Sky Is Too High	Graham Coxon	08.1998	31[3]	-	Transcopic TRAN 005CD	[produced by Graham Coxon]
The Golden D	Graham Coxon	06.2000	81[1]	-	Transcopic 5270242	[produced by Graham Coxon]
Crow Sit on Blood Tree	Graham Coxon	08.2001	131[1]	-	Transcopic TRANLP 010	[produced by Graham Coxon]
The Kiss of Morning	Graham Coxon	10.2002	126[1]	-	Transcopic TRANSCD 018	[produced by Graham Coxon, Mike Pelanconi]
Happiness in Magazines	Graham Coxon	05.2004	19[16]	-	Transcopic 5775192	[gold-UK][produced by Stephen Street]
Love Travels at Illegal Speeds	Graham Coxon	03.2006	24[8]	-	Parlophone 3505192	[produced by Stephen Street]
The Spinning Top	Graham Coxon	05.2009	36[2]	-	Transgressive TRANS102	[produced by Stephen Street]
A+E	Graham Coxon	04.2012	39[1]	-	Parlophone P 3277312	[produced by Ben Hillier]