Graham Coxon

Graham Coxon, to jeden z najbardziej utalentowanych gitarzystów, którzy pojawili się w Wielkiej Brytanii w latach 90. Największe triumfy Graham Coxon święcił w zespole Blur, ma on jednak na koncie także całkiem spory dorobek solowy.

Pełne imię i nazwisko muzyka brzmi Graham Leslie Coxon - przyszedł na świat w miejscowości Rinteln (położonej nieopodal Hanoweru) w Niemczech Zachodnich 12 marca 1969 roku. W odróżnieniu od wielu innych artystów, nie pochodzi z jakiejś szczególnie muzykalnej rodziny, matka studiowała języki obce, natomiast ojciec był wojskowym - niemniej udzielał się w armii w amatorskim zespole, gdzie grał na klarnecie.
Dzieciństwo Grahama, to przede wszystkim ciągłe przeprowadzki. Gdy miał zaledwie trzy lata, państwo Coxon postanowili przenieść się do Berlina, kilka lat później do angielskiego miasteczka Derby, by w 1975 roku ostatecznie osiąść w Colchester w hrabstwie Essex. Mimo, że w domu, w którym dorastał, nie słuchało się wiele muzyki, chłopak od najmłodszych lat zdradzał zainteresowanie tą formą sztuki. Nie mając jeszcze 10 lat, opanował parę instrumentów, w tym między innymi podstawy gry na perkusji. Następnie w wieku 11 lat sięgnął po saksofon, który po roku zmienił na gitarę - co najważniejsze - sam nauczył się na niej grać, słuchając nagrań innych wykonawców.
 Gdy poszedł do szkoły, jedną z pierwszych osób, z jaką się zaprzyjaźnił był Damon Albarn (wiele lat później założy z nim Blur), z którym dzielił podobne pasje muzyczne. Chłopcy powołali nawet do życia w latach 80-tych formację The Aftermath, która jednak okazała się totalnym niewypałem.

Kiedy miał 17 lat poszedł do North Essex School Of Art And Design. W tamtym okresie udzielał się już w kilku lokalnych zespołach, jak Hazel Dean and The Carp Eaters From Hell, The Curious Band czy Idle Vice. W 1987 roku udał się na studia na Goldsmiths College, gdzie rozwijał zainteresowania sztuką. W tych czasach odnowił znajomość z Damonem, który grał wtedy w zespole Circus z perkusistą Dave'em Rowntreem. Ponieważ w kapeli tej zwolniły się dwa miejsca, naturalnym posunięciem było zaproszenie do składu Grahama. Po pewnym czasie konfigurację uzupełnił jeszcze basista Alex James. Formacja zmieniła nazwę na Seymour, a następnie została przemianowana na Blur.
 Mniej więcej w tym samym czasie podpisano kontrakt wydawniczy z wytwórnią Food, dla której panowie zaczęli nagrywać materiał na pierwszy longplay. I tak już w 1991 roku ukazał się debiutancki album, zatytułowany "Leisure". Niestety, mimo dobrych recenzji wydawnictwo te, jak i następne ("Modern Life Is Rubbish" z 1993 roku) przeszło niemalże niezauważone. Przełom nastąpił dopiero w 1994 roku, kiedy to ukazał się krążek "Parklife" z takimi piosenkami jak "Girls & Boys" czy "End of a Century". Krążek ten, wraz z "Definitely Maybe" Oasis rozpoczął britpopową rewolucję - gatunek ten był obok grunge'u jednym z najważniejszych zjawisk w muzyce minionej dekady. Warto dodać, że w tamtym okresie miała miejsce nieformalna rywalizacja pomiędzy obydwoma kapelami.
Od momentu ukazania się "Parklife" Blur uchodzi za jedną z ważniejszych brytyjskich grup. Przez lata styl formacji znacznie ewoluował - wyraźnie odcięto się od wspomnianego britpopu. Nie wszystko jednak wyglądało różowo - w 2002 roku w grupie zaczęło dochodzić do konfliktów, na tyle poważnych, że w tym samym roku podczas sesji nagraniowych do albumu "Think Tank"  Graham opuścił skład (jak mówiło się w kręgach dobrze poinformowanych, został on do tego niemalże zmuszony przez pozostałych członków). Po ukazaniu się wspomnianego krążka zespół nieformalnie zawiesił działalność. W 2008 roku zaczęły pojawiać się informację o powrocie kapeli w oryginalnym składzie, które oficjalnie zostały potwierdzone w grudniu 2008 roku.

Kariera Coxona nie ogranicza się oczywiście do działalności z macierzystą formacją. Artysta ma dzisiaj na koncie siedem studyjnych krążków oraz dwa koncertowe nagrania. Mimo, że żaden z nich nie osiągnął jakiś poważniejszych sukcesów komercyjnych, większość zawierała bardzo ambitną twórczość i cieszyła się sporym uznaniem wśród krytyków. Co ciekawe, solową karierę zaczął jeszcze w czasach kiedy występował w Blur. Jego pierwszy autorski album pojawił się w sprzedaży już 10 sierpnia 1998 roku, a zatytułowany był "The Sky Is Too High". Dzieło ukazało się nakładem dowodzonej przez muzyka wytwórni Transcopic. Ciekawostką jest to, że Graham zagrał ten album i zarejestrował wyłącznie sam, co tylko potwierdza jak utalentowanym jest twórcą. Muzyka, która wypełniła płytę można określić jako folk rock, o bardzo melancholijnym charakterze - całość była zrealizowana bardzo oszczędnie, głównie przy użyciu gitary akustycznej. Na następne wydawnictwo sygnowane swoim imieniem i nazwiskiem nie kazał długo czekać. Już w 2000 roku na sklepowe półki trafiła płyta "The Golden D". Jeśli chodzi o stylistykę, była ona diametralnie inna od poprzedniczki, a także od tego, co Coxon prezentował z Blur - nawiązywała zdecydowanie do hard rocka. Rok 2000 nie był istotny dla artysty tylko z powodów wspomnianego wydawnictwa - w tym samym roku jego dziewczyna, Anna, urodziła mu syna Rogera.

Trzeba powiedzieć, że Graham należy bez wątpienia do pracoholików i do wyjątkowo twórczych artystów. Gdy w 2001 roku zespół Blur zafundował sobie przerwę - muzyk wykorzystał ją i nagrał kolejne dwa albumy "Crow Sit on Blood Tree" (2001) oraz "The Kiss of Morning" (2002). Kiedy po wydaniu drugiego z wymienionych opuścił szeregi macierzystej formacji, stał się już solistą na pełen etat. Od tamtej pory wydał jeszcze trzy krążki z premierowym materiałem. Największy sukces odniósł "Happiness in Magazines", za który Graham dostał nagrodę od jednego z najważniejszych brytyjskich czasopism muzycznych, "New Musical Express", w kategorii najlepszy solowy artysta. Mimo, że jak już zostało wspomniane wyżej, pod koniec 2008 roku Coxon ponownie połączył siły z kolegami z Blur, nadal jednak komponował na własne potrzeby. W maju 2009 roku ukazało się jego siódme z kolei dzieło, pod tytułem "The Spinning Top", które w większości liczących się na świecie pism branżowych zebrało bardzo pochlebne opinię. Jego wydaniu towarzyszyła również trasa koncertowa, która rozpoczęła się w tym samym miesiącu.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Thank God For The Rain / You Will Never Be	Graham Coxon	08.2001	92[2]	-	Transcopic TRANCD 011	[produced by Graham Coxon]
Escape Song / Mountain of Regret	Graham Coxon	10.2002	96[1]	-	Transcopic TRANCD 020	[written by Graham Coxon][produced by Graham Coxon & Mike Pelanconi]
Freakin' Out	Graham Coxon	03.2004	37[2]	-	Transcopic R 6632	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Bittersweet Bundle Of Misery	Graham Coxon	05.2004	22[3]	-	Transcopic CDR 6637	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Spectacular	Graham Coxon	08.2004	32[7]	-	Transcopic CDRS 6643	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Freakin' Out [ri] / All Over Me	Graham Coxon	11.2004	19[5]	-	Transcopic CDRS6652	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Standing On My Own Again	Graham Coxon	03.2006	20[5]	-	Transcopic CDR 6681	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
You & I	Graham Coxon	05.2006	39[4]	-	Parlophone CDRS 6691	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
This Old Town	Graham Coxon with Paul Weller	07.2007	39[2]	-	Regal Recordings CATCO 126539121	[written by Paul Weller, Graham Coxon][produced by Charles Rees]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Sky Is Too High	Graham Coxon	08.1998	31[3]	-	Transcopic TRAN 005CD	[produced by Graham Coxon]
The Golden D	Graham Coxon	06.2000	81[1]	-	Transcopic 5270242	[produced by Graham Coxon]
Crow Sit on Blood Tree	Graham Coxon	08.2001	131[1]	-	Transcopic TRANLP 010	[produced by Graham Coxon]
The Kiss of Morning	Graham Coxon	10.2002	126[1]	-	Transcopic TRANSCD 018	[produced by Graham Coxon, Mike Pelanconi]
Happiness in Magazines	Graham Coxon	05.2004	19[16]	-	Transcopic 5775192	[gold-UK][produced by Stephen Street]
Love Travels at Illegal Speeds	Graham Coxon	03.2006	24[8]	-	Parlophone 3505192	[produced by Stephen Street]
The Spinning Top	Graham Coxon	05.2009	36[2]	-	Transgressive TRANS102	[produced by Stephen Street]
A+E	Graham Coxon	04.2012	39[1]	-	Parlophone P 3277312	[produced by Ben Hillier]

Blur

BLUR - grupa brytyjska. Utworzona latem 1989 w Colchester w hrabstwie Essex. Jeszcze w tym samym roku przeniosła się do Londynu. W pierwszych miesiącach posługiwała się nazwą Seymour. Skład: Damon Albarn (23.03.1968, Whitechapel, Londyn) - voc, Graham Coxon (12.03.1969, RFN) -g, voc, Alex James (21.11.1968, Dorset) - b, Dave Rowntree (8.04.1963, Colchester) - dr.

Zadebiutowała w październiku 1989 przed publicznością londyńskiego klubu Dingwall's (otwierała koncert zespołów Too Much Texas i New Fast Automatic Daffodils). W krótkim czasie zwróciła na siebie uwagę i już w marcu 1990 podpisała kontrakt z firmą Food (filia EMI). Zadebiutowała jeszcze w tym samym roku singlem z piosenkami She's So High i I Know (duże kontrowersje wywołała okładka, przedstawiająca nagą dziewczynę na hipopotamie).
W 1991 odniosła sukces następnymi małymi płytami, There's No Other Way z kwietnia i Bang z lipca, nagranym przy pomocy producenta Stephena Streeta albumem "Leisure" z sierpnia oraz licznymi koncertami, m.in. na festiwalu w Reading w sierpniu i we Francji w końcu roku. Stawiana obok gwiazd muzyki rave przedstawiła oprócz piosenek radosnych, żywych, porywających do tańca, jak She's So High, There's No Other Way, Bang, Fool czy High Cool, także utwory spokojniejsze, pełne melancholii, o ociężałym rytmie, choćby Repetition, Sing bądź Birthday. Na płycie "Modern life is rubbish", również wyprodukowanej przez Streeta, zamanifestowała nieoczekiwanie przywiązanie do muzyki lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Nawiązała np. do stylistyki muzyki The Kinks (przeboje For Tomorrow i Sunday Sunday), The Sweet (Chemical World) czy The Teardrop Explodes (Advert, Colin Zeal).
Największą popularność zyskały piosenki For Tomorrow i Sunday Sunday. Podobny charakter miał album "Parklife", jeszcze jeden owoc współpracy ze Streetem, zawierający m.in. kolejny przebój Damon & Co. Parklife okazał się być doskonałym opisem miejskiego życia Anglii. Wydany w kwietniu 1994 roku, od razu trafił na pozycję numer jeden na liście najlepszych albumów. Za ten album Blur dostali cztery BRIT Awards na początku 1995 roku.
Wkrótce na rynek trafiła kolejna płyta, The Great Escape. Nowatorska, z nowym brzmieniem, zaskoczyła wszystkich. Grupa znalazła się na okładce Smash Hits (brytyjski popularne pismo dla młodzieży), jak i Mojo - rockowego magazynu dla 30-latków. Album w samej tylko Anglii sprzedał się w milionie egzemplarzy, trafił na szczyt listy przebojów.
W 1997 roku zespół wydał jeszcze płytę, zatytułowaną po prostu Blur. Nie było wątpliwości, że to kolejny zwrot w karierze. Po kilku latach przerwy w 1999 roku otrzymujemy nowy album zespołu zatytułowany 13. Jego producentem jest Wiliam Orbit znany z współpracy m.in z Madonną. Pierwszym singlem jest utwór Tender, trwający prawie osiem minut, na którym uslyszeć można chór gospel: London Community Gospel Choir. Jest to najlepsza płyta zespołu. Elektroniczne eksperymenty łacze się w wciągającą psychodelię. Albarn wystąpił z hip-hopowo-popową grupą animowaną Gorillaz w 2000 roku, we współpracy z artystą Jamiem Hewlettem, która wkrótce przyćmiła międzynarodową popularność Blur. Coxon odszedł podczas nagrywania następnego albumu Blur, a Albarn wkroczył na gitarę. Ostatni album, Think Tank, ukazał się w 2003 roku, ale po jego wydaniu członkowie zespołu rozeszli się, a Albarn zwrócił się ku Gorillaz i innym kreatywnym projektom. Blur ponownie zjednoczył się na trasie koncertowej po Wielkiej Brytanii w 2009 roku, poprzedzonej retrospektywą kariery Midlife. W 2009 roku zagrali wiele głośnych koncertów, w tym jako headliner na Glastonbury , a następnie w 2010 roku pojawił się film dokumentalny o historii zespołu zatytułowany No Distance Left to Run . Wraz z nim pojawił się „Fool's Day”, limitowana edycja singla, która zbiegła się w czasie z Record Store Day w 2010 roku. Rok 2011 okazał się spokojny, ale rok 2012 był dla Blur pracowity, kiedy zespół zagłębił się w swoją przeszłość, wydając wyczerpujący box set Blur 21, który zawierał dwupłytowe reedycje wszystkich siedmiu albumów studyjnych oraz cztery krążki z niewydanymi materiałami. materiał i trzy płyty DVD. Wraz z tym pudełkiem pojawił się singiel „Under the Westway / The Puritan”, który wspierał pudełko i był główną gwiazdą podczas ceremonii zamknięcia igrzysk olimpijskich w sierpniu 2012 roku. Ten koncert w Hyde Parku został wydany cyfrowo w następnym tygodniu jako Parklive; później ukazało się to jako wydanie fizyczne w tym roku. Blur nadal grał koncerty do 2013 roku; jeden z nich obejmował koncert w Hongkongu, który został odwołany. Zespół wykorzystał przerwę na nagranie materiału, który leżał nieużywany, dopóki Coxon nie zaczął współpracować z producentem Stephenem Streetem, aby przekształcić go w gotowe utwory w listopadzie 2014 roku. Wkrótce pełny album nabrał kształtu. Blur ogłosił wydanie tej płyty, zatytułowanej teraz The Magic Whip, na kwiecień 2015 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
She's so high/I know	Blur	10.1990	48[3]	-	Food FOOD 26	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Steve Lovell,Steve Power]
There' s no other way/Inertia [w USA side B:Explain]	Blur	04.1991	8[8]	82[6]	Food FOOD 29	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street, Blur]
Bang/Luminous	Blur	08.1991	24[4]	-	Food FOOD 31	[written by Damon Albarn ,Graham Coxon, Alex James, Dave Rowntree][produced by Stephen Street]
Popscene/Mace	Blur	04.1992	32[2]	-	Food FOOD 37	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Steve Lovell]
For tomorrow/Into another/Hanging over	Blur	04.1993	28[4]	-	Food FOOD 40	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Chemical world/Maggie may	Blur	07.1993	28[4]	-	Food FOOD 45	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street, Blur, Clive Langer, Alan Winstanley, Steve Lovell]
Sunday sunday/Tell me,tell me	Blur	10.1993	26[3]	-	Food FOOD 46	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Steve Lovell, Blur, Graeme Holdaway]
Girls and boys/Magpie/People in Europe	Blur	03.1994	5[7]	59[15]	Food FOOD 47	[platinum-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
To the end/Girls and boys/Threadneedle street	Blur	06.1994	16[5]	-	Food FOOD 50	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Hague, Blur, John Smith]
Parklife/Supa shoppa/Theme from an imaginary film	Blur	08.1994	10[7]	-	Food FOOD 50	[platinum-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street, John Smith, Blur]
End of a century/Red necks	Blur	11.1994	19[3]	-	Food FOOD 56	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Country house/One born every minute	Blur	08.1995	1[2][12]	-	Food FOOD 63	[platinum-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
The universal/Entertain me	Blur	11.1995	5[9]	-	Food FOOD 69	[silver-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Stereotypes/The man who left himself/Tame	Blur	02.1996	7[5]	-	Food FOOD 73	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Charmeless man/The horrors	Blur	05.1996	5[6]	-	Food FOOD 79	[silver-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Beetlebum/Woodpigeon song	Blur	01.1997	1[1][7]	-	Food FOOD 89	[silver-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Song 2/Get out of the cities	Blur	04.1997	2[5]	55[11].Airplay Chart	Food FOOD 93	[2x-platinum-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
On your own/Pop scene [live]/Song 2 [live]	Blur	06.1997	5[5]	-	Food FOOD 98	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
M.O.R./Swallows in the heatwave	Blur	09.1997	15[3]	114[2]	Food FOOD 107	[written by David Bowie,Brian Eno,Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Tender/All we want	Blur	02.1999	2[10]	-	Food FOOD 117	[platinum-UK][written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by William Orbit]
Coffee + TV/X-Offender	Blur	07.1999	11[7]	-	Food FOOD 122	[silver-UK][written by Damon Albarn,Graham Coxon][produced by William Orbit]
No distance left to run/Beagle 2/So you	Blur	11.1999	14[4]	-	Food FOOD 123	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by William Orbit]
Music is my radar/Black book	Blur	10.2000	10[9]	-	Food FOOD 135	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James,Graham Coxon][produced by Blur, Ben Hillier]
Out of time	Blur	04.2003	5[9]	-	Parlophone R 6606	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James][produced by Blur, Ben Hillier]
Crazy beat	Blur	07.2003	18[3]	-	Parlophone CDRS 6610	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James][produced by Blur, Norman Cook]
Good song	Blur	10.2003	22[2]	-	Parlophone CDR 6619	[written by Damon Albarn,Dave Rowntree,Alex James][produced by Blur, Ben Hillier]
Under the Westway/The Puritan	Blur	07.2012	34[3]	-	Parlophone GBAYE 1201079	[written by Blur][produced by Blur]
Go Out	Blur	02.2015	182	-	Parlophone	[written by Damon Albarn, Graham Coxon, Alex James, Dave Rowntree]
Lonesome Street	Blur	04.2015	151	-	Parlophone	[written by Damon Albarn, Graham Coxon, Alex James, Dave Rowntree]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Leisure	Blur	08.1991	7[12]	-	Food FOOD LP 6	[gold-UK][produced by Steve Lovell, Steve Power, Stephen Street, Mike Thorne, Blur]
Modern life is rubbish	Blur	05.1993	15[14]	-	Food FOOD LP 9	[gold-UK][produced by Blur, John Smith, Steve Lovell, Stephen Street]
Parklife	Blur	05.1994	1[1][106]	-	Food FOOD 10	[4x-platinum-UK][produced by Stephen Street]
The great escape	Blur	09.1995	1[2][47]	150[1]	Food FOOD 14	[3x-platinum-UK][produced by Stephen Street]
Blur	Blur	02.1997	1[1][65]	61[37]	Food FOOD 19	[gold-US][platinum-UK][produced by Stephen Street, Blur]
13	Blur	03.1999	1[2][27]	80[5]	Food FOOD 29	[platinum-UK][produced by William Orbit, Blur]
Blur:The Best of	Blur	11.2000	3[160]	186[1]	Food FOOD 33	[4x-platinum-UK][produced by Stephen Street, William Orbit, Steve Lovell, Steve Power]
Think tank	Blur	05.2003	1[1][38]	56[3]	Parlophone 582 9972	[gold-UK][produced by Blur, Ben Hillier, William Orbit, Norman Cook]
Midlife: A Beginner's Guide to Blur	Blur	06.2009	20[6]	-	Parlophone 9663072	[gold-UK][produced by Stephen Street, William Orbit, Ben Hillier, Steve Lovell, Steve Power]
All the People: Blur Live at Hyde Park 02 July 2009	Blur	08.2009	70[1]	-	Parlophone CDLHN 57	-
All the People: Blur Live at Hyde Park 03 July 2009	Blur	08.2009	44[1]	-	Parlophone CDLHN 58	-
Blur 21	Blur	08.2012	71[1]	-	Parlophone BLURBOX 21	[produced by Stephen Street, William Orbit, Steve Lovell, Steve Power]
Parklive	Blur	08.2012	91[1]	-	Parlophone CDLHN 100	-
The Magic Whip	Blur	04.2015	1[1][13]	24[1]	Parlophone 0825646141692	[gold-UK][produced by Stephen Street, Graham Coxon, Damon Albarn]
Bustin' + Dronin'	Blur	05.2022	100[1]	-	Parlophone 0190296400216	[produced by Stephen Street, Alison Howe]
Present The Special Collectors Edition	Blur	05.2023	86[1]	-	Parlophone 5054197157479	-