Lord Huron

Przywołując rozległe perspektywy i ducha podróży, amerykański niezależny zespół Lord Huron
tworzy rozległą i dynamiczną mieszankę folku, rocka i popu z elementami muzyki amerykańskiej. Prowadzeni przez Bena Schneidera, pochodzącego z Michigan, zespół Lord Huron z Los Angeles - którego nazwa pochodzi od jednego z pięciu Wielkich Jezior - pojawił się na początku lat 2010., w ślad za boomem na indie folk i odniósł sukces w 2014 roku dzięki wydaniu bogatego, inspirowanego westernem drugiego albumu „Strange Trails”. Zamykający go utwór „The Night We Met” dotarł do jeszcze szerszej publiczności w 2017 roku dzięki kluczowemu miejscu w serialu Netflixa „13 Reasons Why”.  

Lord Huron zbudował oddaną rzeszę fanów dzięki imponującym koncertom i bogato skomponowanym albumom, takim jak „The Cosmic Selector Vol. 2” z 2025 roku.  

Urodzony w Okemos w stanie Michigan, Schneider początkowo poświęcił się karierze w sztukach wizualnych, przechodząc z college'u w Ann Arbor do Nowego Jorku, a ostatecznie do Los Angeles. Początkowo projekt miał być solowy, ale zaczął nagrywać jako Lord Huron wiosną 2010 roku podczas podróży do domu w Michigan, nagrywając kilka utworów inspirowanych jego miłością do natury. Utwory te zostały później wydane jako EP-ka Into the Sun i tak narodził się Lord Huron. Utwory szybko zyskały uznanie i powstał zespół, który miał je rozwinąć na żywo. Lord Huron rozpoczął występy jako zespół w sierpniu 2010 roku i szybko wyruszył w trasę koncertową, rozwijając swój program koncertowy w trakcie występów.  

W listopadzie 2010 roku ukazała się druga EP-ka, Mighty, wraz z teledyskiem do wyróżniającego się utworu „The Stranger”. Rok 2011 był pełen tras koncertowych, z występami na większych festiwalach, takich jak South by Southwest, Outside Lands i Lollapalooza. W tym momencie Schneider sformował skład zespołu, dodając przyjaciół z dzieciństwa: Marka Barry'ego na perkusji, Bretta Farkasa na gitarze, Miguela Briseno na basie i Toma Renauda na gitarze. 

W styczniu 2012 roku Lord Huron podpisał kontrakt z niezależną wytwórnią Iamsound Records i rozpoczął pracę nad swoim debiutanckim, indie-folkowym albumem długogrającym, Lonesome Dreams, który ukazał się jeszcze w tym samym roku i zaowocował występem w programie The Tonight Show z Jayem Leno. Po intensywnych trasach koncertowych, w 2014 roku w Whispering Pines Studios w Los Angeles nagrano drugi album, utrzymany w klimacie westernu, „Strange Trails”. Album ukazał się na początku 2015 roku i trafił do pierwszej 25. listy przebojów w USA i Kanadzie. Po utworze zamykającym album, „The Night We Met”, który w 2017 roku zyskał znaczącą pozycję w scenie tanecznej w serialu Netflixa „13 Reasons Why”, piosenka znalazła się na listach przebojów w Ameryce Północnej, Europie i Australii. Wytwórnia Republic Records to zauważyła i zaproponowała zespołowi kontrakt płytowy. 

Debiut Lorda Hurona w dużej wytwórni, „Vide Noir”, trafił na półki sklepowe i serwisy streamingowe w kwietniu 2018 roku, osiągając dziesiąte miejsce na liście Billboard 200. Po uruchomieniu serii koncertów transmitowanych na żywo o nazwie „Alive from Whispering Pines” na początku 2021 roku, grupa wydała swój pierwszy nowy singiel od trzech lat - „Not Dead Yet”. Ich czwarty album, „Long Lost”, ukazał się w maju tego samego roku i ponownie odniósł sukces na listach przebojów, tym razem osiągając 23. miejsce. Rozszerzona wersja deluxe albumu ukazała się w następnym roku. W 2023 roku zespół zaśpiewał piosenkę „Ace Up My Sleeve” w filmie „The Starling Girl”.  

Piąty album zespołu ukazał się w 2025 roku. „The Cosmic Selector, Vol. 1” ukazał się w lipcu tego samego roku, poprzedzony premierą kilku singli. W głównym singlu „Who Laughs Last” gościnnie wystąpiła aktorka Kristen Stewart, która wplatała fragmenty monologu mówionego w nastrojowy, szybki utwór. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Night We Met	Lord Huron	05.2017	75[26]	84[4]	Play It Again Sam US53Q 1200103	[3x-platinum-US][3x-platinum-UK][written by Ben Schneider][produced by Ben Schneider]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lonesome Dreams	Lord Huron	10.2012	44[1].Indie Chart	179[1]	Play It Again Sam PIASR 585CDX	[produced by Ben Schneider]
Strange Trails	Lord Huron	04.2015	95[1]	23[12]	Play It Again Sam PIASR 795CDX	[platinum-US][produced by Ben Schneider]
Vide Noir	Lord Huron	05.2018	-	9[2]	Republic 6741024	[produced by Ben Schneider]
Long Lost	Lord Huron	06.2021	-	23[1]	Interscope 3808148	[produced by Ben Schneider]
The Cosmic Selector Vol. 1	Lord Huron	08.2025	-	23[1]	Polydor 7817791	-

Graham Coxon

Graham Coxon, to jeden z najbardziej utalentowanych gitarzystów, którzy pojawili się w Wielkiej Brytanii w latach 90. Największe triumfy Graham Coxon święcił w zespole Blur, ma on jednak na koncie także całkiem spory dorobek solowy.

Pełne imię i nazwisko muzyka brzmi Graham Leslie Coxon - przyszedł na świat w miejscowości Rinteln (położonej nieopodal Hanoweru) w Niemczech Zachodnich 12 marca 1969 roku. W odróżnieniu od wielu innych artystów, nie pochodzi z jakiejś szczególnie muzykalnej rodziny, matka studiowała języki obce, natomiast ojciec był wojskowym - niemniej udzielał się w armii w amatorskim zespole, gdzie grał na klarnecie.
Dzieciństwo Grahama, to przede wszystkim ciągłe przeprowadzki. Gdy miał zaledwie trzy lata, państwo Coxon postanowili przenieść się do Berlina, kilka lat później do angielskiego miasteczka Derby, by w 1975 roku ostatecznie osiąść w Colchester w hrabstwie Essex. Mimo, że w domu, w którym dorastał, nie słuchało się wiele muzyki, chłopak od najmłodszych lat zdradzał zainteresowanie tą formą sztuki. Nie mając jeszcze 10 lat, opanował parę instrumentów, w tym między innymi podstawy gry na perkusji. Następnie w wieku 11 lat sięgnął po saksofon, który po roku zmienił na gitarę - co najważniejsze - sam nauczył się na niej grać, słuchając nagrań innych wykonawców.
 Gdy poszedł do szkoły, jedną z pierwszych osób, z jaką się zaprzyjaźnił był Damon Albarn (wiele lat później założy z nim Blur), z którym dzielił podobne pasje muzyczne. Chłopcy powołali nawet do życia w latach 80-tych formację The Aftermath, która jednak okazała się totalnym niewypałem.

Kiedy miał 17 lat poszedł do North Essex School Of Art And Design. W tamtym okresie udzielał się już w kilku lokalnych zespołach, jak Hazel Dean and The Carp Eaters From Hell, The Curious Band czy Idle Vice. W 1987 roku udał się na studia na Goldsmiths College, gdzie rozwijał zainteresowania sztuką. W tych czasach odnowił znajomość z Damonem, który grał wtedy w zespole Circus z perkusistą Dave'em Rowntreem. Ponieważ w kapeli tej zwolniły się dwa miejsca, naturalnym posunięciem było zaproszenie do składu Grahama. Po pewnym czasie konfigurację uzupełnił jeszcze basista Alex James. Formacja zmieniła nazwę na Seymour, a następnie została przemianowana na Blur.
 Mniej więcej w tym samym czasie podpisano kontrakt wydawniczy z wytwórnią Food, dla której panowie zaczęli nagrywać materiał na pierwszy longplay. I tak już w 1991 roku ukazał się debiutancki album, zatytułowany "Leisure". Niestety, mimo dobrych recenzji wydawnictwo te, jak i następne ("Modern Life Is Rubbish" z 1993 roku) przeszło niemalże niezauważone. Przełom nastąpił dopiero w 1994 roku, kiedy to ukazał się krążek "Parklife" z takimi piosenkami jak "Girls & Boys" czy "End of a Century". Krążek ten, wraz z "Definitely Maybe" Oasis rozpoczął britpopową rewolucję - gatunek ten był obok grunge'u jednym z najważniejszych zjawisk w muzyce minionej dekady. Warto dodać, że w tamtym okresie miała miejsce nieformalna rywalizacja pomiędzy obydwoma kapelami.
Od momentu ukazania się "Parklife" Blur uchodzi za jedną z ważniejszych brytyjskich grup. Przez lata styl formacji znacznie ewoluował - wyraźnie odcięto się od wspomnianego britpopu. Nie wszystko jednak wyglądało różowo - w 2002 roku w grupie zaczęło dochodzić do konfliktów, na tyle poważnych, że w tym samym roku podczas sesji nagraniowych do albumu "Think Tank"  Graham opuścił skład (jak mówiło się w kręgach dobrze poinformowanych, został on do tego niemalże zmuszony przez pozostałych członków). Po ukazaniu się wspomnianego krążka zespół nieformalnie zawiesił działalność. W 2008 roku zaczęły pojawiać się informację o powrocie kapeli w oryginalnym składzie, które oficjalnie zostały potwierdzone w grudniu 2008 roku.

Kariera Coxona nie ogranicza się oczywiście do działalności z macierzystą formacją. Artysta ma dzisiaj na koncie siedem studyjnych krążków oraz dwa koncertowe nagrania. Mimo, że żaden z nich nie osiągnął jakiś poważniejszych sukcesów komercyjnych, większość zawierała bardzo ambitną twórczość i cieszyła się sporym uznaniem wśród krytyków. Co ciekawe, solową karierę zaczął jeszcze w czasach kiedy występował w Blur. Jego pierwszy autorski album pojawił się w sprzedaży już 10 sierpnia 1998 roku, a zatytułowany był "The Sky Is Too High". Dzieło ukazało się nakładem dowodzonej przez muzyka wytwórni Transcopic. Ciekawostką jest to, że Graham zagrał ten album i zarejestrował wyłącznie sam, co tylko potwierdza jak utalentowanym jest twórcą. Muzyka, która wypełniła płytę można określić jako folk rock, o bardzo melancholijnym charakterze - całość była zrealizowana bardzo oszczędnie, głównie przy użyciu gitary akustycznej. Na następne wydawnictwo sygnowane swoim imieniem i nazwiskiem nie kazał długo czekać. Już w 2000 roku na sklepowe półki trafiła płyta "The Golden D". Jeśli chodzi o stylistykę, była ona diametralnie inna od poprzedniczki, a także od tego, co Coxon prezentował z Blur - nawiązywała zdecydowanie do hard rocka. Rok 2000 nie był istotny dla artysty tylko z powodów wspomnianego wydawnictwa - w tym samym roku jego dziewczyna, Anna, urodziła mu syna Rogera.

Trzeba powiedzieć, że Graham należy bez wątpienia do pracoholików i do wyjątkowo twórczych artystów. Gdy w 2001 roku zespół Blur zafundował sobie przerwę - muzyk wykorzystał ją i nagrał kolejne dwa albumy "Crow Sit on Blood Tree" (2001) oraz "The Kiss of Morning" (2002). Kiedy po wydaniu drugiego z wymienionych opuścił szeregi macierzystej formacji, stał się już solistą na pełen etat. Od tamtej pory wydał jeszcze trzy krążki z premierowym materiałem. Największy sukces odniósł "Happiness in Magazines", za który Graham dostał nagrodę od jednego z najważniejszych brytyjskich czasopism muzycznych, "New Musical Express", w kategorii najlepszy solowy artysta. Mimo, że jak już zostało wspomniane wyżej, pod koniec 2008 roku Coxon ponownie połączył siły z kolegami z Blur, nadal jednak komponował na własne potrzeby. W maju 2009 roku ukazało się jego siódme z kolei dzieło, pod tytułem "The Spinning Top", które w większości liczących się na świecie pism branżowych zebrało bardzo pochlebne opinię. Jego wydaniu towarzyszyła również trasa koncertowa, która rozpoczęła się w tym samym miesiącu.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Thank God For The Rain / You Will Never Be	Graham Coxon	08.2001	92[2]	-	Transcopic TRANCD 011	[produced by Graham Coxon]
Escape Song / Mountain of Regret	Graham Coxon	10.2002	96[1]	-	Transcopic TRANCD 020	[written by Graham Coxon][produced by Graham Coxon & Mike Pelanconi]
Freakin' Out	Graham Coxon	03.2004	37[2]	-	Transcopic R 6632	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Bittersweet Bundle Of Misery	Graham Coxon	05.2004	22[3]	-	Transcopic CDR 6637	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Spectacular	Graham Coxon	08.2004	32[7]	-	Transcopic CDRS 6643	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Freakin' Out [ri] / All Over Me	Graham Coxon	11.2004	19[5]	-	Transcopic CDRS6652	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
Standing On My Own Again	Graham Coxon	03.2006	20[5]	-	Transcopic CDR 6681	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
You & I	Graham Coxon	05.2006	39[4]	-	Parlophone CDRS 6691	[written by Graham Coxon][produced by Stephen Street]
This Old Town	Graham Coxon with Paul Weller	07.2007	39[2]	-	Regal Recordings CATCO 126539121	[written by Paul Weller, Graham Coxon][produced by Charles Rees]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Sky Is Too High	Graham Coxon	08.1998	31[3]	-	Transcopic TRAN 005CD	[produced by Graham Coxon]
The Golden D	Graham Coxon	06.2000	81[1]	-	Transcopic 5270242	[produced by Graham Coxon]
Crow Sit on Blood Tree	Graham Coxon	08.2001	131[1]	-	Transcopic TRANLP 010	[produced by Graham Coxon]
The Kiss of Morning	Graham Coxon	10.2002	126[1]	-	Transcopic TRANSCD 018	[produced by Graham Coxon, Mike Pelanconi]
Happiness in Magazines	Graham Coxon	05.2004	19[16]	-	Transcopic 5775192	[gold-UK][produced by Stephen Street]
Love Travels at Illegal Speeds	Graham Coxon	03.2006	24[8]	-	Parlophone 3505192	[produced by Stephen Street]
The Spinning Top	Graham Coxon	05.2009	36[2]	-	Transgressive TRANS102	[produced by Stephen Street]
A+E	Graham Coxon	04.2012	39[1]	-	Parlophone P 3277312	[produced by Ben Hillier]

Iron & Wine

Iron & Wine – pseudonim artystyczny pod którym występuje i nagrywa płyty Sam Beam, amerykański wokalista, gitarzysta i kompozytor. Muzyka Iron & Wine oscyluje pomiędzy folkiem, alternative country oraz indie rockiem.

Beam pochodzi z Południowej Karoliny, a mieszka obecnie na Florydzie. Ukończył Florida State University Film School, przez jakiś czas wykładał sztukę filmową na Miami International University of Art & Design. Jego pseudonim pochodzi od suplementu diety o nazwie "Beef, Iron & Wine", na który natrafił w sklepie podczas kręcenia tam filmu.

Pierwszy album The Creek Drank the Cradle wydał w 2002 w alternatywnej wytwórni Sub Pop. Album został w całości nagrany przez Beama, który wykorzystywał głównie gitary akustyczne i banjo. Nagrania te zostały zauważone przez recenzentów, którzy porównywali je do dokonań Nicka Drake, duetu Simon and Garfunkel czy Neila Younga. Również minialbum The Sea & The Rhythm (2003) był nagrany w domowym studiu i jakością odbiegał od dzisiejszych standardów.

Dopiero płyta Our Endless Numbered Days (kwiecień 2004) została nagrana w profesjonalnym studiu, co zdecydowało o jej lepszej jakości. Tym razem Beam zaprosił dodatkowych muzyków, którzy przyczynili się do bardziej zróżnicowanego brzmienia. Ta płyta została zauważona przez szersze kręgi recenzentów, również w Polsce.
 Rozbudowanie brzmienia miało miejsce na minialbumie Woman King z lutego 2005r, gdzie po raz pierwszy pojawiała się gitara elektryczna. To wydawnictwo miało charakter koncepcyjny: każda piosenka poświęcona była jednej postaci kobiecej. We wrześniu 2005 ukazała się EP-ka In the Reins, owoc współpracy z arizońskim zespołem Calexico; przyniosła ona kolejne instrumenty niespotykane wcześniej, np. sekcję dętą.

Nagrania Iron & Wine wykorzystywane są też w filmach. W 2004 cover utworu "Such Great Heights" zespołu The Postal Service trafił do ścieżki dźwiękowej filmu Powrót do Garden State, w tym samym roku piosenka "The Trapeze Swinger" pojawiła się w filmie W doborowym towarzystwie, w 2008 roku piosenka "Passing Afternoon" zakończyła ostatni odcinek 4 sezonu serialu House M.D. , również piosenka "Flightless Bird, American Mouth" znalazła się w soundtracku Zmierzch. Ich utwór pod tytułem "Freedom Hangs Like Heaven" ukazał się w 10 odcinku 3 sezonu brytyjskiego serialu młodzieżowemu "Skins".

Beam wydał całość swojej muzyki, a także utwory niepublikowane w serwisie iTunes. Były to m.in. wyżej wymienione piosenki filmowe nagrane dla Radio Vienna. Często występuje razem z siostrą, Sarah Beam, która odpowiada również za chórki na jego płytach studyjnych.

We wrześniu 2007 ukazała się kolejna płyta Iron & Wine zatytułowana "The Shepherd's Dog".

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Our Endless Numbered Days	Iron And Wine	04.2004	-	158[1]	Sub Pop 630	[produced by Brian Deck]
Woman King EP.	Iron And Wine	03.2005	-	128[1]	Sub Pop 70 665	[produced by Brian Deck]
In the Reins	Calexico/Iron And Wine	10.2005	161[1]	135[1]	Overcoat 28	[produced by Brian Deck]
The Shepherd's Dog	Iron And Wine	10.2007	74[2]	24[11]	Transgressive 2564697669 [UK]	[produced by Brian Deck/Sam Beam]
Around the Well	Iron And Wine	06.2009	154[2]	25[7]	Sub Pop	[produced by Iron And Wine]
Kiss Each Other Clean	Iron And Wine	02.2011	32[4]	2[6]	4AD CAD 3103CD [UK]	[produced by Brian Deck]
Ghost on Ghost	Iron And Wine	05.2013	40[3]	26[3]	4AD CAD3306CD	[produced by Brian Deck/Sam Beam]
Sing into My Mouth	Iron And Wine with Ben Bridwell	07.2015	-	116	Black Cricket BC003	[produced by Sam Beam]
Love Letter for Fire	Iron And Wine with Jesca Hoop	04.2016	-	173	Sub Pop	[produced by Tucker Martine]
Beast Epic	Iron And Wine	09.2017	60[1]	44	Sub Pop SPCD 1170 [UK]	[produced by Sam Beam]

Ben Kweller

Ben Kweller (ur.16 czerwca 1981 r) ,amerykański rockman. Kweller jest również byłym wokalistą grupy z lat 90-tych, Radish.
Ben Kweller,który wcześniej był liderem Radish.,   porównywanej do Nirwany przez czasopismo Rolling Stone. Zespół, założony w 1993 roku, szybko stał się popularny na scenie muzycznej w Dallas. Przez krytykę uważany za imitację Nirvany mimo obecności w nim bardzo innowacyjnego młodego lidera, wokalisty i gitarzysty (Kweller był nastolatkiem podczas całego istnienia grupy).

 Niemniej jednak, Kweller i jego dwóch wspólników,basista Bryan Blur  i perkusista John Kent, podpisali kontrakt z dużą wytwórnią, Mercury Records w 1995 roku. Mimo   szybkiej akcesji zespołowi nie udało się osiągnąć sukcesu, ani z   pierwszym albumem Dizzy, ani z drugim Restraining Bolt.
Kweller rozpoczął karierę solową   albumem Sha Sha  zawierającym popularny singiel w radio Wasted & Ready. Ta piosenka dotyczy jego byłej kariery w Radish i trudności w znalezieniu tożsamości jako artysta mający 20 lat i rozpoczynajacy karierę muzyczną.
 Płyta zachowała   wiele wpływów Nirvany, ale także innych grup, takich jak popowy Weezer i Ben Folds. Album stał się popularny dzięki swojej stronie internetowej i grupy promocyjnej o nazwie TeamBK.
W 2003 roku, Kweller koncertował w Australii z Ben Folds i Ben Lee jako The Bens. Trio wyprodukowało debiutancki EP. Drugi solowy album Kwellera wydany w 2004r On My Way, osiągnął niewielką popularność, ale został dobrze przyjęty przez krytykę.
Kweller pracuje obecnie nad nowym albumem, który będzie wyprodukowany przez Gila Nortona, który  produkował  prestiżowy Doolittle grupy Pixies i The Colour and the Shape Foo Fighters.
W 2011 roku reżyser Jennifer Devoldere wykorzystuje piosenkę How it Should Be (Sha Sha) do ścieżki dźwiękowej swojego filmu Et soudain, tout le monde me manque.
W 2014 roku zagrał w filmie Rudderless wraz z Seleną Gomez . Interpretuje również piosenkę "Hold On" razem z nią.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wasted & Ready	Ben Kweller	09.2002	79[2]	-	679 Recordings 679L009CD	[produced by Stephen Harris]
The Rules	Ben Kweller	07.2004	89[2]	-	RCA 82876631072	[written by Ben Kweller][produced by Ethan Johns]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sha Sha	Ben Kweller	08.2002	162[2]	-	679 Recordings 0927477202 [UK]	[produced by Stephen Harris]
On My Way	Ben Kweller	04.2004	102[1]	83[2]	ATO 59 174	[produced by Ethan Johns]
Ben Kweller	Ben Kweller	09.2006	167[1]	115[1]	ATO ATCD 39	[produced by Gil Norton]
Changing Horses	Ben Kweller	02.2009	-	92[1]	ATO ATO0069	[produced by Ben Kweller]
Go Fly a Kite	Ben Kweller	02.2012	-	124[1]	The Noise Company NSCO-001	[produced by Ben Kweller]

Bon Iver

Justin Vernon lepiej znany pod pseudonimem Bon Iver (ur. 30 kwietnia 1981r w Eau Claire) - amerykański artysta wykonujący muzykę typu indie folk oraz poezję śpiewaną. 'Bon Iver' to również nazwa jego zespołu. Obecnie projekt składa się z członków: Justin Vernon, Mike Noyce i Sean Carey.
 Nazwa Bon Iver, oznacza połączenie francuskiego "bon hiver" (dobra zima) oraz niewłaściwie wymówionego "bon ivre" (nieźle nachlany).

Bon Iver to imię piosenkarza i autora tekstów, które Justin Vernon wybrał dla swojego solowego projektu, kiedy w 2006 roku wycofał się do chaty w Wisconsin. Wyszedł z izolacji z albumem „For Emma, Forever Ago”, który stał się probierzem indie folku.

 

  Delikatne brzdąkanie gitar akustycznych, subtelne aranżacje i omdlewający falset Vernona połączyły się, tworząc nastrój, który przypominał opuszczone lasy Radiohead nagrane przy świecach. To był dźwięk, który rezonował z wieloma ludźmi, a Vernon stał się czymś w rodzaju brodatej sensacji - fetowany przez tak różne sklepy, jak Mojo i Late Night z Davidem Lettermanem, i współpracujący z Kanye Westem (pierwsze z wielu spotkań z hip-hopowym artystów hop przez kolejne lata). 

 

 W przypadku Bon Iver z 2011 roku Vernon odszedł od wyciszonej intymności pierwszego LP na rzecz większego, niemal orkiestrowego brzmienia, które zawierało również elementy późnego R&B. Następnie wybrał objazd w stronę postrzępionej elektroniki na 22, A Million z 2016 roku, po czym zmieszał różne strumienie brzmienia Bon Iver w spójną całość na albumie I, I z 2019 roku, na którym wystąpiło prawie 50 muzyków.  

 

Historia Bon Iver zaczyna się od rozpadu indie-folkowego zespołu Justina Vernona, DeYarmond Edison. Chociaż powstał w Wisconsin, zespół przeniósł się do Raleigh w Północnej Karolinie, zanim rozpadł się z powodu różnic artystycznych. Vernon wrócił do Wisconsin, rozbijając obóz w odległej chatce w północnym lesie na trzy miesiące. Był to niezwykle twórczy okres dla Vernona; pisał i nagrywał introspekcyjne i emocjonalnie wyniszczone piosenki w 12-godzinnych seriach, a wiosną wydał debiutancki album z dziewięcioma utworami. Nazwał projekt Bon Iver (celowa błędna pisownia francuskiego wyrażenia „bon hiver”, co oznacza „dobra zima”), a płyta For Emma, Forever Ago została wydana przez Jagjaguwar na początku 2008 roku.  

 

 Do jego występów na żywo dołączył Sean Carey, Vernon koncertował we wschodnich Stanach Zjednoczonych i Kanadzie przez pozostałą część roku, dzieląc scenę z podobnie myślącym piosenkarzem i autorem tekstów Elvisem Perkinsem. W miarę upływu roku album stał się dość popularny zarówno wśród kupujących, jak i krytyków, ostatecznie lądując na wielu listach „best of 2008” na koniec roku. 

 

W styczniu 2009 roku Bon Iver powrócił z EP-ką zawierającą stare i nowe piosenki, zatytułowaną Blood Bank. Jednym z fanów Vernona okazał się Kanye West, który pod koniec tego samego roku przywiózł go na Hawaje, aby dodał wokale do kilku utworów na albumie Westa My Beautiful Dark Twisted Fantasy z 2010 roku. Kiedy nadszedł czas, aby powrócić do własnej muzyki, Vernon kontynuował rozciąganie nóg, komponując orkiestrowe, bujnie zaaranżowane piosenki ludowe, które odwróciły się od intymnego brzmienia For Emmy. Nowe utwory zostały wydane następnego lata jako Bon Iver. 

 

Otrzymał ogólnie pozytywne recenzje, znalazł się na szczycie list przebojów w kilku krajach i zajął drugie miejsce w Ameryce. W lutym 2012 Bon Iver zdobył dwie nagrody Grammy: najlepszy album alternatywny i najlepszy nowy artysta. 

 

  Po roku koncertowania Vernon rzucił bombę, stwierdzając w wywiadzie, że Bon Iver „spada” i zamiast tego będzie pracował nad innymi projektami. Pierwszym z nich była jego bluesowa grupa Shouting Matches, która zagrała set na festiwalu Coachella w 2013 roku. Później tego samego roku inny z jego zespołów, Volcano Choir, wydał swój drugi album, Repave, a Vernon pojawił się w Yeezus Kanye Westa. Okazało się, że Bon Iver nie był tak zrujnowany, jak się wydawało, a projekt pojawiał się sporadycznie w ciągu następnych kilku lat, a zespół dostarczył cover „Come Talk to Me” Petera Gabriela na albumie piosenkarza And I'  ll Scratch Yours z 2013 roku i umieszczenie nowej piosenki „Heavenly Father” na ścieżce dźwiękowej do filmu Wish I Was Here z 2014 roku. 

 

 Po kolejnym oświadczeniu, że Bon Iver nie pracuje nad niczym nowym, zespół pojawił się na festiwalu, którego Vernon był współkuratorem z Aaronem Dessnerem z National, Eaux Claires Music & Arts Festival i wykonał dwie nowe piosenki. Wreszcie, na początku 2016 roku, Vernon nagrał, mówiąc, że Bon Iver nadal działa, a nowy album jest w przygotowaniu. Pojawił się także na albumie Jamesa Blake'a The Color in Anything w marcu, współtworząc piosenkę. 

 

Na festiwalu Eaux Claires Music & Arts 2016, który odbył się w sierpniu, Bon Iver zagrał set składający się z zupełnie nowych piosenek, a następnego dnia ogłosił nowy album, 22, A Million. Został wydany na Jagjaguwar we wrześniu 2016 roku i głównie unikał początków Vernona na rzecz posiekanego, dramatycznego brzmienia indie folktronica. 22, A Million był nominowany do nagrody Grammy za najlepszy album z muzyką alternatywną w 2017 roku. Vernon i grupa koncertowa Bon Iver (w skład której wchodzili Sean Carey, Matthew McCaughan, Mike Lewis i Andrew Fitzpatrick) zaczęli wprowadzać nowe piosenki do swoich koncertów w 2018 roku. Grali na różnych festiwalach i pokazach, często w towarzystwie zespołu tanecznego TU Dance.  

 

W międzyczasie Vernon i bardzo liczna grupa muzyków i śpiewaków - wśród których znaleźli się Moses Sumney, Jenn Wasner, Bruce Hornsby i James Blake - pracowali nad albumem, który zawierał trochę elektronicznego klimatu 22, A Million, jednocześnie sięgając do pełnego brzmienia drugiego albumu Bon Iver. Po krótkim okresie promocyjnym, który obejmował niespodziewane wydania i uderzające teledyski z udziałem członków TU Dance, I, I został wydany w sierpniu 2019 roku. 

 

Otrzymał nominacje do nagrody Grammy w kategorii Album Roku i Najlepszy Album z Muzyką Alternatywną, a także Record of Year za utwór „Hey, Ma”. W 2021 roku Vernon połączył siły z kompozytorem Nicholasem Britellem przy utworze „Second Nature”, który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Don't Look Up w reżyserii Adama McKaya .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blood Bank EP.	Bon Iver	01.2009	37[2]	16[6]	Jagjaguwar JAG 134	[written by Justin Vernon][produced by Justin Vernon]
Monster	Kanye West featuring Jay-Z, Rick Ross, Bon Iver and Nicki Minaj	11.2010	111	18[10]	Roc-A-Fella	[2x-platinum-US][gold-UK][written by Kanye West,Shawn Carter,Mike Dean,William Roberts II,Onika Maraj,Patrick Reynolds,Justin Vernon][produced by Kanye West,Mike Dean,Plain Pat]
Dark Fantasy	Kanye West Featuring Teyana Taylor, Nicki Minaj & Bon Iver	12.2010	-	60[1]	Roc-A-Fella	[gold-US][written by Kanye West, Robert Diggs, Ernest Wilson, Jeff Bhasker, Mike Dean ,Malik Jones, Mike Oldfield ,Jon Anderson][produced by RZA, Kanye West, No I.D. ,Jeff Bhasker, Mike Dean]
Holocene/Come Talk to Me	Bon Iver	09.2011	-	118[1]	Jagjaguwar JAG 211	[platinum-US][gold-UK][written by Justin Vernon][produced by Justin Vernon]
Exile	Taylor Swift featuring Bon Iver	08.2020	8[9]	6[5]	EMI USUG 12002838	[gold-US][gold-UK][written by Taylor Swift, Joe Alwyn, Justin Vernon][produced by Aaron Dessner ,Joe Alwyn]
Evermore	Taylor Swift Featuring Bon Iver	12.2020	-	57[1]	Republic	[written by Taylor Swift, William Bowery, Justin Vernon][produced by Aaron Dessner ,Taylor Swift]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
For Emma, Forever Ago	Bon Iver	05.2008	42[12]	64[21]	4AD CAD 2809CD	[platinum-UK][platinum-US][produced by Justin Vernon]
Bon Iver	Bon Iver	06.2011	4[15]	2[35]	4AD CAD 3117CD	[gold-UK][platinum-US][produced by Justin Vernon]
iTunes Session (EP)	Bon Iver	07.2012	118	87[1]	Jagjaguwar	-
22, A Million	Bon Iver	10.2016	2[8]	2[12]	Jagjaguwar JAG 300CD	[gold-UK][produced by April Base, Justin Vernon ,Chris Messina]
I, I	Bon Iver	08.2019	11[5]	26[4]	Jagjaguwar JAG 350CD	[produced by Chris Messina ,Brad Cook, Justin Vernon]
Bon Iver, Bon Iver	Bon Iver	06.2011	4[15]	2[35]	4AD CAD 3117CD	[gold-UK][platinum-US][produced by Justin Vernon]
Bon Iver, Bon Iver	Bon Iver	06.2011	4[15]	2[35]	4AD CAD 3117CD	[gold-UK][platinum-US][produced by Justin Vernon]

Frightened Rabbit

Początkowo Frightened Rabbit był pseudonimem scenicznym jednego człowieka – Scotta Hutchisona. Obecnie to grupa grająca indie rock. Grają w składzie - Scott Hutchison (wokal, gitara), Grant Hutchison (perkusja, wokal), Billy Kennedy (gitara, klawisze, bas) oraz Andy Monaghan (klawisze, gitara, bas).

 Ich wyznacznikami muzycznymi są emocjonalne teksty i chwytliwe aranżacje.

Scott debiutował na scenie w 2003 roku, przeważnie występując jako support przed new rave’ową formacją Shitdisco. To wtedy po raz pierwszy publicznie użył nazwy „Frightened Rabbit”. Swoje demo nagrał na czterościeżkowym magnetofonie, grając na wszystkich instrumentach. Rok później dołączył grający na perkusji jego brat Grant. W 2006 roku skład powiększył się o gitarzystę Billy’ego Kennedy.

Trio weszło do studia, by nagrać demo w lepszej jakości. Wyszedł z tego cały longplay „Sing The Greys”, który w nakładzie 1000 egzemplarzy wydała w maju 2006 roku lokalna wytwórnia płytowa. Tymczasem formacja dała się poznać szerszej publiczności na świetnych koncertach. Wystąpiła też na teksańskim festiwalu SXSW.

W październiku 2007 roku niezależna wytwórnia Fat Cat wydała reedycję ich debiutanckiego krążka, tym razem w zremasteryzowanej wersji. Zaczęła także pracować nad nowym materiałem studyjnym. Po jego nagraniu do składu dołączył Andy Monaghan.

W kwietniu następnego roku wydali drugi album „Midnight Organ Fight”, za którego produkcyjną stronę odpowiadał Peter Katis (znany ze współpracy z Mercury Rev i Interpolem). W tym czasie do formacji dołączył klawiszowiec Andy Monaghan.

Tak wzmocniony zespół zaczął pracować nad płytą koncertową. Dobra okazją stała się wspólne tournee z Death Cab For Cutie.

Na rynek amerykański krążek „Quietly Now ! - Midnight Organ Fight Live And Acoustic At The Captain's Rest” trafił w październiku 2008 roku pod tytułem. Europa musiała poczekać do marca 2009 roku.


Przygotowując się do czwartego albumu, we wrześniu 2012 roku wydali EP-kę State Hospital z gościnnym udziałem Aidana Moffata. Pierwsze wydawnictwo wydane przez Atlantic Records – główną wytwórnię, dla której zespół opuścił Fat Cat w 2010 roku – EP nawiązywało do lirycznej sprawności ich wcześniejszego materiału, który okazał się przedsmakiem Pedestrian Verse, pełnometrażowego albumu, który ukazał się w lutym 2013.

Wyprodukowany przez Leo Abrahamsa album był triumfem, pełnym poruszającego, często hymnicznego materiału. Był to także ich pierwszy album napisany w pełni wspólnie; pozostałe były głównie dziełem frontmana Hutchisona. Ciesząc się tym nowym procesem twórczym, do tego stopnia, że stwierdził, że „nigdy [ponownie] nie napisze płyty Frightened Rabbit w taki sposób, jak kiedyś”, chciał także kontynuować pisanie solo iw tym celu stworzył projekt Owl John , wydając album o tej samej nazwie w 2014 roku. Monaghan i gitarzysta koncertowy Simon Liddell pomogli mu w nagraniu. Później tego samego roku Skene opuścił zespół z powodu różnic muzycznych i został na stałe zastąpiony przez Liddella.

W 2015 roku przenieśli się do Nowego Jorku, aby nagrać swój drugi album dla Atlantic, którego producentem był Aaron Dessner z National. Na albumie zatytułowanym Painting of a Panic Attack zespół kontynuował proces współpracy, który zastosowali przy Pedestrian Verse. Zawierający elegijny singiel „Death Dream” został wydany w kwietniu 2016 roku.

Niestety, dwa lata później, 10 maja 2018 roku, Scott Hutchison został znaleziony martwy w wyniku samobójstwa. Zespół odwołał nadchodzące koncerty i złożył oświadczenie, że nie będą kontynuować, ale w sierpniu ponownie spotkali się na koncercie celebrującym muzykę i życie Hutchisona z przyjaciółmi zespołu pomagającymi przy wokalu.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Winter of Mixed Drinks	Frightened Rabbit	03.2010	61[2]	84[2]	Fat Cat FATCD 84	[produced by Peter Katis]
State Hospital	Frightened Rabbit	09.2012	53[1]	163[1]	Atlantic ATUK 117CD	[produced by Leo Abrahams and Frightened Rabbit ]
Pedestrian Verse	Frightened Rabbit	02.2013	9[3]	63[1]	Atlantic 0825646535965	[produced by Leo Abrahams and Frightened Rabbit]
Painting of a Panic Attack	Frightened Rabbit	04.2016	14[2]	70[1]	Atlantic 0825646486380	[produced by Aaron Dessner]
The Midnight Organ Fight	Frightened Rabbit	05.2018	56[1]	63[1]	Fat Cat FATCD 70	[produced by Peter Katis]