Z archiwum...rocka : Wisconsin

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Wisconsin. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 25 listopada 2024

Joel McNeely

Joel McNeely urodził się w 1959 roku, w miejscowości Madison, w amerykańskim stanie Wisconsin. Wychowywał się w muzykalnej rodzinie i od najmłodszych lat interesował się muzyką. Gdy jako 12-latek poznał słynnego Elmera Bernsteina, postanowił zostać kompozytorem muzyki filmowej. Dwa lata później McNeely dostał się do szkoły muzycznej Interlochen Arts Academy, gdzie uczył się kompozycji i gry na flecie. Po jej ukończeniu został przyjęty na Uniwersytet w Miami, gdzie studiował w klasie jazzu. Już jako absolwent tej uczelni koncertował w różnych miejscach świata u boku znanych muzyków jazzowych, choćby z nominowanym do Złotego Globu Chuckiem Magnione.

McNeely jednak nie zamierzał na tym poprzestać swojej muzycznej edukacji. W Eastman School of Music szlifował swoje umiejętności kompozytorskie i orkiestratorskie pod okiem doświadczonych twórców. Po ukończeniu tej szkoły postanowił wyjechać do Los Angeles, by realizować swoje marzenia o zostaniu kompozytorem filmowym. Początki nie były jednak łatwe i przez pierwszy rok nie mógł znaleźć zatrudnienia w branży. W końcu, podirytowany, wraz ze swoją żoną, skrzypaczką Margaret Batjer (obecnie mają dwójkę dzieci) postanowił za skromne oszczędności wynająć małe studio i skromną orkiestrę (każdy z muzyków otrzymał podobno 25$ wynagrodzenia plus w ramach premii los na loterię), z którą nagrał kilka swoich kompozycji. Następnie zaczął wysyłać nagrania do producentów i różnych hollywoodzkich decydentów, aż został zaproszony na warsztaty dla młodych kompozytorów filmowych, gdzie znalazł wreszcie agenta, który zechciał reprezentować jego interesy, a także wsparcie ze strony doświadczonych w branży Davida Shire’a i Bruce’a Broughtona.

Od tego momentu McNeely nie musiał już narzekać na brak pracy. Szybko pojawiały się kolejne propozycje z telewizji, z których kompozytor korzystał, pisząc muzykę choćby do jednego z epizodów swego czasu wyświetlanego u nas w kraju, popularnego serialu animowanego wytwórni Warner Bros. pt. Przygód Animków, czy do dziewięciu odcinków nagrodzonego Emmy serialu o młodym Indianie Jonesie. Oprócz pracy dla telewizji, McNeely ilustrował także filmy kinowe, jak przygodówki Żelazna Wola, Dzika Ameryka, czy horror sci-fi Wirus. Tego typu projekty w ostatnich latach w biografii Amerykanina są jednak rzadkością i głównie tworzy on ścieżki dźwiękowe do filmów, które trafiają prosto na rynek DVD, jak choćby nie dorównujące oryginałom sequele disney’owskich animacji, czy przeznaczone dla najmłodszych widzów bajki, typu Dzwoneczek. Trudno w zasadzie powiedzieć, co jest przyczyną takiego stanu rzeczy. Można McNeely’emu zarzucać brak własnego stylu i kopiowanie schematów fantastyczno-przygodowych score’ów Hornera czy Williamsa z lat 80-tych, jednak w Hollywood na topie jest niejeden twórca, który jest tylko imitatorem i to w dodatku bez tak dobrego warsztatu jak bohater niniejszej biografii.

McNeely zwykle sam orkiestruje i dyryguje swoje prace. O tym, że w tej drugiej roli jest naprawdę niezły, niech świadczy fakt, że kilkakrotnie wytwórnia Varese Sarabande szykując re-recordingi klasycznych soundtracków, wynajmowała właśnie Amerykanina jako dyrygenta. Joel McNeely zapisał się ponadto bardzo pozytywnie wśród fanów sagi Star Wars, gdy stworzył bardzo udany album, będący swoistym soundtrackiem do książki Gwiezdne Wojny: Cienie Imperium, stylistycznie wiernym pracom Johna Williamsa.

Filmografia

1988: Splash, Too – Die Nixe aus New York (Splash, Too) 1989: Polly/1994: Iron Will /1994: /Terminal Velocity/1994: Radioland Murders /1996: Flipper/ 1995: Gold Diggers/1997: /Vegas Vacation/1998: /The Avengers/1998: Star Force Soldier/1999: Virus /2000: Lover’s Prayer (All Forgotten)/2000:Santa Who?/2002:/Return to Never Land/2003: Holes/2003: /Ghosts of the Abyss/2003: Uptown Girls/2004: Mulan 2/2004: Stateside/2005: /Pooh’s Heffalump Movie/2006: The Fox and the Hound II/2007: I Know Who Killed Me/2007: Cinderella III: A Twist in Time/2008: Tinkerbell/2009:Tinker Bell and the Lost Treasure/2014: A Million Ways to Die in the West/2015:/Tinker Bell and the Legend of the NeverBeast

piątek, 13 października 2023

Eric Benét

Ur.15.10.1966 w Milwaukee (Wisconsin, USA) Bardzo uznany artysta wykonujący ambitne r&b; z elementami soulu i hip-hopu. Przez kilka lat był życiowym partnerem aktorki Halle Berry - uważanej jednogłośnie za jedną z najpiękniejszych kobiet na świecie.

Eric urodził się w 1966 r. jako najmłodsze z pięciorga rodzeństwa. Nazwisko Benet artysta przejął po matce, zaś po ojcu odziedziczył nazwisko Jordan. Właśnie ojciec zaraził Erica miłością do muzyki klasycznej, a później korzennych czarnych brzmień. W latach 80-tych wraz z siostrą założył grupę Benet, która zapisała na swym koncie album Benet z 1992 r. Wydany przez capitol records krążek zyskał bardzo przyzwoite recenzje, ale sprzedał się w kiepskim nakładzie (siedemdziesiąt tysięcy sztuk) i duet postanowił zakończyć działalność.

Niezrażony początkowymi niepowodzeniami Benet zdecydował się dalej walczyć o pozycję na scenie, tym razem jako solowy artysta. Podpisał umowę z labelem warner bros. Tam w 1996 r. wydał debiutancką płytę True to Myself, która okazała się dużym hitem. Wyprodukowany w większości przez mniej znanych twórców (wyjątkiem legenda funku Roger Troutman) materiał, przyniósł hitowe nagrania "Let's Get Together", "Spiritual Thang" oraz "Femininity" i okrył się platyną.

Podobnym sukcesem okazał się wydany w kwietniu 1999 r. album A Day in the Life. Artysta zadbał tym razem o wyśmienity zestaw gości. Beneta wspomogli swoim talentem m.in. Roy Ayers, Vikter Duplaix, Wyclef Jean, Larry Gold, James Poyser, Ali Shaheed Muhammad i George Nash, Jr. Singlowymi hitami były "Georgy Porgy" (nagrany wspólnie z Faith Evans cover utworu niemieckiej formacji ToTo), "When You Think of Me" i "Spend My Life with You" z Tamią, które sprzedało się w ponad półmilionowym nakładzie i przyniosło duetowi nominację do grammy.

Planowany na 2001 r. krążek Better and Better ostatecznie nigdy nie ujrzał światła dziennego. Problemy z wytwórnią skłoniły Erica do opuszczenia warner bros. Krążek Hurricane z 2005 r. wydała wytwórnia reprise, ale był to stosunkowo najmniej udany materiał w karierze artysty.
W 2008 r. Eric ponownie związał się umową wydawniczą z macierzystą wytwórnią, czyli warner bros. records. Efektem tego mariażu ma być planowana na późną jesień 2008 r. płyta Love and Life. Owiany tajemnicą materiał ma w swym zamierzeniu przywrócić Benetowi pozycję wśród największych gwiazd współczesnego r&b.;

Benet próbuje swoich sił również jako aktor. Przez cztery lata prowadził w telewizji audycję "For Your Love", wystąpił także u boku Marii Carey w beznadziejnie ocenionym przez krytyków obrazie "Glitter" (reż. Vondie Curtis-Hall, 2001, USA). Artysta, cieszący się ogromnym zainteresowaniem kobiet, nigdy nie zdołał w pełni ustabilizować swojego życia prywatnego. W dużej mierze było to związane z tragedią, jakiej doświadczył w 1993 r. Jego ówczesna narzeczona w kwietniu ww. roku zginęła w wypadku samochodowym, zaledwie w kilka miesięcy po urodzeniu córeczki, którą para nazwała India.

Przez kilka lat Benet związany był z aktorką Halle Berry. Para pobrała się w 2001 r., ale już dwa lata później ogłoszono separację. Przyczynami rozstania były ogromne problemy wokalisty z utrzymaniem wierności, a także jego skłonność do agresywnego rozwiązywania kłopotliwych sytuacji.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Let's Stay Together	Eric Benet	06.1996	-	-	Warner 17 656	[written by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][piosenka z filmu "A Thin Line Between Love & Hate][45[19].R&B; Chart]
Spiritual Thang	Eric Benet	11.1996	-	-	Warner 17 498	[written by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][produced by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][41[19].R&B; Chart]
Femininity/While you were here	Eric Benét	05.1997	-	107[10]	Warner 17 571	[written by G. Warren, Eric Benét][produced by Christian][24[20].R&B; Chart]
True to Myself	Eric Benét	09.1997	83[1]	122[1]	Warner 17 328	[written by Eric Benét,George Nash, jr.][produced by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][43[15].R&B; Chart][piosenka z filmu "Batman & Robin"]
Georgy Porgy	Eric Benét featuring Faith Evans	03.1999	28[7]	55[14]	Warner 44 612	[written by David F. Paich][produced by Somethin' For The People][15[24].R&B; Chart]
Spend My Life with You/ Georgy Porgy	Eric Benét featuring Tamia	07.1999	-	21[22]	Warner Bros. 16 958	[gold-US][written by Demonte, Eric Benét, George Nash Jr. ][produced by Demonte Posey , Eric Benét , George Nash Jr.][1[2][42].R&B; Chart]
When You Think Of Me	Eric Benet Featuring Roy Ayers	02.2000	-	-	Warner	[produced by James Poyser, Vikter Duplaix][46[20].R&B; Chart]
Why You Follow Me?	Eric Benét	02.2000	48[5]	-	Warner Bros. W 491T	[written by Ali Shaheed Muhammad , Chalmers Alford , Eric Benét][produced by D'Influence]
Love Don't Love Me	Eric Benét	05.2001	-	119[3]	Warner	[written by Demonté Posey, Eric Benét][produced by Demonté Posey, Eric Benét][piosenka z filmu "The Brothers"][38[18].R&B; Chart]
Pretty Baby	Eric Benét	04.2006	-	-	Friday	[written by Demonté Posey, Eric Benét,George Nash, jr.][produced by Demonté Posey, Eric Benét,George Nash, jr.][44[20].R&B; Chart]
You're the Only One	Eric Benét	05.2008	-	106[12]	Friday/Reprise	[written by Demonté Posey, Eric Benét,George Tyree Jr.][17[42].R&B; Chart]
The Hunger	Eric Benét	09.2008	-	-	Friday/Reprise	[49[20].R&B; Chart]
Chocolate Legs	Eric Benét	02.2009	-	-	Friday	[36[20].R&B; Chart]
Sometimes I Cry	Eric Benét	07.2010	-	-	Friday	[written by Eric Benét,George Nash, jr.][produced by Eric Benét,George Nash, jr.][16[31].R&B; Chart]
Harriett Jones	Eric Benét	06.2012	-	-	-	[46[20].R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
True to Myself	Eric Benét	04.1997	-	174[5]	Warner Bros. 46 270	[produced by Eric Benét]
A Day in the Life	Eric Benét	05.1999	67[4]	25[49]	Warner Bros. 47 072	[gold-US][produced by Eric Benét]
Hurricane	Eric Benét	07.2005	-	133[1]	Warner Bros. 47 970	[produced by Walter Afanasieff ,Eric Benét ,Michael Carney, Hod David ,Drew and Shannon, Andy Duncan,David Foster, Humberto Gatica ,George Nash, Jr., Demonté Posey]
Love & Life	Eric Benét	09.2008	-	11[13]	Reprise 511399	[produced by Eric Benét ,Keith Crouch, George Nash, Jr., Demonte Posey]
Lost in Time	Eric Benét	12.2010	-	33[11]	Reprise 9362496924	[produced by Eric Benét, George Nash, Jr., Demonté Posey]
The One	Eric Benét	06.2012	-	32[4]	Jordan House 856817002313	[produced by Eric Benét, Andy Duncan, George Nash, Jr. ,Demonté Posey ,Ruslan Sirota]

czwartek, 25 marca 2021

A.B. Skhy

A.B. SKHY, grupa amerykańska. Powstała w 1968r w Milwaukee w stanie Wisconsin, ale niebawem przeniosła się do San Francisco w Kalifornii. Pierwszy skład: Dennis Geyer - voc, g, Howard Wales - k, Jim Marcotte - b, Terry Anderson - dr, voc. W 1969r odeszli Geyer, Wales i Anderson, a dołączyli James Curley Cooke - voc, g z The Steve Miller Band i Rick Jaeger - perc.

Grupa znalazła azyl w hippisowskich klubach San Francisco, jak Fillmore West czy Avalon Ballroom, oraz innych miast kalifornijskich. Porwała tamtejszą publiczność własną odmianą blues rocka o zdecydowanie psychodelicznym odcieniu. Zwróciła na siebie uwagę wytwórni MGM i dla niej zrealizowała singel Camel Back/just What I Need, wydany w 1969r, oraz albumy „A.B. Skhy", wydany w tym samym roku, i „Ramblin' On", wydany w 1970r.

Do udziału w nagraniu pierwszej dużej płyty zaprosiła m.in. gitarzystę Russella Dashiella oraz sekcję instrumentów dętych w składzie: Bud Brisbois - tp, Laroon Holt - tp, Marvin Brown - tp, Jim Horn - s, Philip Pruden - s, Dave Roberts - tb, Donald Waldrop - tb, Otis Hale - fl, do nagrania drugiej m.in. gitarzystę Elvina Bishopa i pianistę Bena Sidrana. Zaproponowała wysmakowany repertuar z pogranicza bluesa,. rocka psychodelicznego i jazzu, intrygujący zwłaszcza efektownymi opracowaniami (np. You Upset Me Baby o niemal bigbandowym brzmieniu).

W późniejszych latach Wales wykonywał podobną muzykę z Loading Zone, Cooke trafił do Cat And The Fiddle, a Jaeger związał się z Crowfoot.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Camel Back/Just What I Need	A.B. Skhy	09.1969	-	-	MGM K 14086	[written by Wales][produced by Richard Delvy]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A.B. Skhy	A.B. Skhy	.1969	-	-	MGM 4628	[produced by Richard Delvy]
Ramblin' On	A.B. Skhy	.1970	-	-	MGM 4676	[produced by Kim Fowley]

środa, 24 lutego 2021

Magic Touch Records

Magic Touch Records to wytwórnia płytowa założona w Milwaukee w latach 60-tych XX wieku przez producenta, menadżera i performera Lenny'ego LaCoura . Wytwórnia jest szczególnie znana z rozwoju kariery Harveya Scalesa , współautora piosenek „Love-Itis” i „ Disco Lady ”.

Lenny LaCour, producent muzyczny z Chicago, przeniósł się w latach 60-tych do Milwaukee, gdzie założył Magic Touch Records.

Magic Touch był znany przede wszystkim jako wytwórnia muzyki soul . Lacour parał się innymi formami muzyki lat 60-tych, takimi jak rock, punk i garaż, choć wytwórnia skupiała się na muzyce soul. LaCour przekonał niektóre białe zespoły, takie jak Filet of Soul , do włączenia muzyki soul do swojego repertuaru, co zakończyło się sukcesem. W różnych momentach wytwórnia była dystrybuowana przez Atco Records , Volt Records i Chess Records . Artyści z wytwórni to Harvey Scales and The Seven Sounds, Sean Taylor , Junior & The Classics , Mar J , Evelyn Smith, Marvelle & The Blue Match , Gary Brown i Filet of Soul.

Pod koniec lat siedemdziesiątych LaCour wrócił do Chicago i wskrzesił wytwórnię Magic Touch. Następnie wydał szereg nieudanych płyt disco w Magic Touch. LaCour nadal obsługuje wytwórnię.

Single na listach przebojów

Get Down/ Love-Itis

Harvey Scales and The Seven Sounds

10.1967

środa, 22 lipca 2020

Wilbur Schwandt

Wilbur Clyde Schwandt (ur. 28 czerwca 1904r, w Manitowoc, Wisconsin - zm. 23 lipca 1998r, w Miami , Floryda ) był muzykiem najbardziej znanym z piosenki " Dream a Little Dream of Me " napisanej z Fabianem Andre . Często używał pseudonimu Don Swan i wydał wiele albumów z latynoskim jazzem w latach 50. i 60-tych.
Urodzony w Manitowoc, Wisconsin, 28 czerwca 1904 r., studiował kompozycję na Uniwersytecie w Chicago i został aranżerem wielu dużych zespołów, w tym występów komika Boba Hope'a . W 1940 roku został aranżerem orkiestry Xaviera Cugata , stanowisko to piastował przez następne 20 lat. Był aranżerem i kompozytorem dla muzyków latynoskich, takich jak Skinnay Ennis i Freddy Martin, a także muzyków tańca latynoskiego, takich jak Perez Prado i Desi Arnaz .

Pod koniec lat pięćdziesiątych Schwandt podpisał kontrakt z Liberty Records jako artysta nagrywający i nagrał pięć płyt LP Latin Lounge, zaczynając od Mucho Cha Cha Cha . Kolejne płyty , takie jak All This i Cha Cha Too , Hot Cha Cha oraz dwa tomy Latino! wystąpił gwiazdorski zespół muzyków z zachodniego wybrzeża. Sukces jego albumów pozwolił Swanowi założyć grupę koncertową, z którą intensywnie grał w Nowym Jorku i Las Vegas .

Schwandt wycofał się z muzyki w połowie lat 60-tych i ostatecznie przeniósł się do Miami , na Florydzie , gdzie zmarł 23 lipca 1998r, w wieku 94 lat .

Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Wilbura Schwandta na listach przebojów

[with Fabian Andre Gus Kahn]
.1931 Dream a Little Dream of Me Wayne King and His Orchestra 1.US
09/1950 Dream a Little Dream for Me Jack Owens 14.US
09/1950 Dream a Little Dream of Me Frankie Laine 18.US
07/1968 Dream a Little Dream of Me Mama Cass 12.US/11.UK
08/1968 Dream a Little Dream of Me Anita Harris 33.UK
11/2013 Dream a Little Dream Robbie Williams 130.UK

sobota, 4 stycznia 2020

Timbuk 3

Amerykańska grupa założona w 1978r w Madison w stanie Wisconson (USA) jako małżeński duet w składzie Pat MacDonald i Barbara Koomay MacDonald.Poznali się podczas studiów w Uniwersytecie Madison i postanowili wspólnie śpiewać i komponować. W Nowym Jorku uprawiali muzykę uliczną, a w Austin w Teksasie występowali już w klubach Hole In The Wall i Austine Outhouse.

Kolejnym szczeblem była płyta demo przekazana prowadzonej przez MTV wytwórni IRS i kontrakt z firmą. Sekcję rytmiczną zastępował komputer, a wykonywcy grali na akustycznej i elektrycznej gitarze. Występy telewizyjne zaowocowały longplayem Greetings From Timbuk i singlem „The Future’s So Bright, I Gotta Wear Shades” popularnym również w Wielkiej Brytanii.

Album, podobnie jak następny, Eden Alley, łączył lekkie brzmienie z mroczną tematyką. Na longplayu Edge Of Allegiance dołączył perkusista Wiflly Ingram, a na Big Shot In Dark basista Courtney Audain, dzięki którym duet stał się prawdziwym zespołem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Future's So Bright, I Gotta Wear Shades/I'll Do All Right	Timbuk 3	10.1986	21[8]	19[16]	I.R.S. 52940	[written by Pat MacDonald][produced by Dennis Herring]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Greetings from Timbuk3	Timbuk 3	10.1986	51[4]	50[30]	I.R.S. 5739	[produced by Dennis Herring]
Eden Alley	Timbuk 3	05.1988	-	107[13]	I.R.S. 42 124	[produced by Dennis Herring]

piątek, 27 grudnia 2019

BoDeans

BoDEANS, grupa amerykańska. Powstała w 1984 w miejscowości Waukesha w stanie Wisconsin. Pierwszy skład: Sammy Bo Dean (właśc. Sam Llanas; 8.02.1961, Waukesha, Wisconsin) - voc, g, Beau BoDean (właśc. Kurt Neumann; 9.10.1961, Waukesha, Wisconsin) - voc, g, Guy BoDean (właśc. Guy Hoffman; 20.05.1954) - dr. W 1986 dołączył Bob BoDean (właśc. Robert Griffin; 4.12.1959, Waukesha,Wisconsin) - b. W 1987 Cuy odszedł.

W późniejszym okresie formację wspomagali tacy perkusiści, jak Bob Conlon, Danny Gayol i przede wszystkim Kenny Aronoff, współpracownik Johna Mellencampa. W 1989 dołączył Michael Ramos (18.11.1958, Houston, Teksas) - k. Dopiero w 1991 zatrudniła perkusistę na stałe; był to Rafael "Danny" Gayol - dr, który jednak w 1993 odszedł. W 1995 z BoDeans rozstał się też Ramos.

Grupa sięgnęła głęboko do tradycji rocka, np. do twórczości Buddy Holly'ego, The Everly Brothers, The Rolling Stones, The Byrds, The Band i Buffalo Springfield, ale zrobiła to tak umiejętnie, że wynikiem była muzyka niezwykle świeża, porywająca, atrakcyjna dla publiczności lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Największe wrażenie zrobiły pierwsze dwie płyty, "Love & Hope & Sex & Dreams" z lipca 1986, wyprodukowana przez T-Bone'a Burnette'a i zawierająca m.in. Still The Night, She's Runaway, Misery, Angels i Fadeaway, oraz "Outside Looking In" z września 1987, wyprodukowana przez Jerry'ego Harrisona z The Talking Heads i zawierająca m.in. Say About Love, What It Feels Like i Dreams.

Na obu bezpretensjonalnym kompozycjom towarzyszyły interesujące teksty na temat życiowych nadziei, zaprzepaszczonych szans młodości, nieszczęśliwej miłości. Nieco mniej podobały się następne albumy, ale potwierdzał klasę BoDeans koncertowy "Joe Dirt Car" z 1995. Formacja promowała swoje płyty m.in. na wspólnych koncertach z U2. Nie zdobyła nigdy wielkiej popularności, ale wywarła duży wpływ na liczne młodsze zespoły sięgające do źródeł rocka, np. The Jayhawks, Wilco, Uncle Tupelo, Son Volt i The Bottle Rockets.

Muzycy BoDeans gościnnie uczestniczyli w nagraniach m.in. Robbiego Robertsona. Dyskografię uzupełnia m.in. niskonakładowy koncertowy album "Live A Tower 10/11/93" (Slash - Reprise, 1994), wydany wyłącznie w celach promocyjnych i rozesłany prezenterom radiowym.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Closer To Free	BoDeans	03.1996	-	16[20]	Slash 16 674	[written by Kurt Neumann, Sam Llanas][produced by T-Bone Burnett]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love & Hope & Sex & Dreams	BoDeans	06.1986	-	115[19]	Slash 25 403	[produced by T-Bone Burnett]
Outside Looking In	BoDeans	10.1987	-	86[20]	Slash 25 629	[produced by Jerry Harrison]
Home	BoDeans	07.1989	-	94[13]	Slash 25 876	[produced by Jim Scott]
Black and White	BoDeans	04.1991	-	105[5]	Slash 26 487	[produced by David Z]
Go Slow Down	BoDeans	10.1993	-	127[3]	Slash 45 455	[produced by T-Bone Burnett, BoDeans]
Joe Dirt Car	BoDeans	08.1995	-	161[1]	Slash 45 945	[produced by BoDeans]
Blend	BoDeans	11.1996	-	132[2]	Slash 46 216	[produced by BoDeans, Greg Goldman]
Resolution	BoDeans	06.2004	-	194	Zoë 01143 1046	[produced by Kurt Neumann]
Still	BoDeans	03.2008	-	194	He and He Records	[produced by T-Bone Burnett]
Mr. Sad Clown	BoDeans	04.2010	-	172	429 Records 17782	[produced by Kurt Neumann]

wtorek, 28 maja 2019

Jerry Harrison

Właśc. Jeremiah Harrison, ur. 21.02.1949r w Milwaukee w stanie Wisconsin (USA). Nazwisko wyrobił sobie jako gitarzysta i klawiszowiec zespołu Talking Heads. Przedtem występował w latach 1970-74 w podobnej roli w formacji Jonathan Richman And The Modern Lovers. Potem studiował na Harvardzie i zajmował się komputerami w Bostonie. Podobnie jak pozostali muzycy Talking Heads, w wolnym czasie zrealizował kilka ciekawych projektów.

Pierwszym z nich był debiutancki album solowy The Red And The Black z 1981. Nagrany został on w czasie, kiedy grupa miała przerwę w działalności, a pomogli w tym Harrisonowi muzycy, którzy przyczyniali się do powstawania wcześniejszych nagrań Talking Heads (np. Remain In Light) - m.in. Adrian Belew, Bernie Worrell i Nona Hendryx. Jednak choć recenzenci wykazali pewne zainteresowanie tą płytą, odbiorcy chłodno odnieśli się do zawartych na niej eksploracji etnicznych rytmów. Harrison powrócił potem do występów z Talking Heads.

W 1984r ukazał się 12-calowy singel wydany nakładem rapowej wytwórni Sleeping Bag Records - „5 Minutes” firmowany przez Bonzo Goes To Washington. Łączył on sampel basowy z Bootsy'ego Collinsa z fragmentem przemówienia prezydenta Reagana (słowa „zaczynamy bombardowanie"). Choć w biografii samego Harrisona był to raczej „przypis", utwór ten stał się prekursorem wielu innych nagrań z lat 80-tych, w których wykorzystywano nacechowane politycznie sample.

Również kolejny album Harrisona z 1987 miał podteksty polityczne. W tym nagraniu wsparło go wielu renomowanych muzyków (tworzących 13-osobowy zespół Casual Gods). Muzyka ponownie opierała się głównie na rytmach - od funku po miejski hip hop. Trzy lata później, gdy wydawało się, że działalność Talking Heads utknęła w martwym punkcie, Harrison powrócił do współpracy z Casual Gods. Album Walk On Water, wydany pod szyldem Jerry Harrison’s Casual Gods, zawierał materiał bliższy popu i rocka. Dodatkowo w pracach nad płytą wzięli udział Ernie Brooks (dawny kolega z Modern Lovers), Dan Hartman, Bernie Worrell oraz formacja The Thompson Twins. Choć od strony muzycznej album był doskonały, recenzenci podzielili się co do ogólnej oceny projektu - głównie za sprawą dość „nieokrzesanego" wokalu Harrisona. Być może krytyka przyczyniła się do tego, że w latach 90-tych Harrison zajął się głównie pracą producenta (m.in. Crash Test Dummies). Współpracował też z kilkoma dawnymi kolegami, m.in. wziął udział w nagraniu Funk Of Ages Berniego Worrella.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rev It Up/Bobby	Jerry Harrison	09.1988	90[2]	-	Fontana UK JERRY 1	[written by Jerry Harrison, John Sieger, Ernie Brooks][produced by Jerry Harrison]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Casual Gods	Jerry Harrison	02.1988	-	78[20]	Sire 25 663	[produced by Jerry Harrison]
Walk on Water	Jerry Harrison	06.1990	-	188[3]	Sire 25 943	[produced by Jerry Harrison, Ernie Brooks, Dan Hartman, Alex Weir, Bernie Worrell, Tom Bailey]

czwartek, 2 maja 2019

Dave Dudley

Dave Dudley (ur. 3 maja 1928r - zm. 22 grudnia 2003r urodził się w Spencer, Wisconsin), amerykański muzyk country, który był najbardziej znany z piosenek dotyczących kierowców samochodów ciężarowych w latach 60 i 70-tych, i swojego charakterystycznego barytonu.Jego sztandarowym utworem była piosenka "Six Days on the Road", ale jest również pamiętany jego "Wietnam Blues", "Truck Drivin' Son-of-a-Gun" i "Me and ol' CB ". Inne znane nagrania to duety Dudley'a z Tomem T. Hallem, "Day Drinking", a jego hit z Top10, "Fireball Rolled A Seven", rzekomo na podstawie kariery i śmierci Edwarda Glenna "Fireball" Robertsa.

Urodził się jako David Darwin Pedruska w Spencer, Wisconsin, miał krótki okres kariery jako pół-profesjonalny gracz w baseball.Po tym jak doznał kontuzji ramienia, nie był już w stanie grać w baseball. Potem zdecydował się rozpocząć karierę w muzyce country. Był jednym z pierwszych artystów nagrywających dla National Recording Corporation, z "Where's There's A Will" (1959).Dudley został kontuzjowany po raz kolejny w 1960 roku, tym razem w wypadku samochodowym, zatrzymując kolejny raz swoją karierę w muzyce. Po raz pierwszy pojawił się na listach przebojów country w 1961 roku z singlem "Maybe I Do", wydanym przez Vee Records. Później przeniósł się do Golden Ring Records.

W roku 1963, "Six Days on the Road", stał się hitem Dudley'a. Piosenka została napisana przez Earla Greena i Peanut Montgomery.Singiel sprzedał się w ilości ponad miliona egzemplarzy i otrzymał złotą płytę.

W 1963 roku przeniósł się do Mercury Records. Pod koniec 1963 roku wydał swój pierwszy singiel dla nowej wytwórni, "Last Day in the Mines". Dudley nagrał kolejne hity w roku 1960, w tym "Truck Drivin' Son-of-a-Gun", "Trucker's Prayer" i "Anything Leaving Town Today" . "Six Days on the Road" została coverem nagranym przez wielu artystów, w tym George Thorogood and the Destroyers, Steve Earle i Sawyera Browna.

Dudley nadal odnosi sukcesy w latach 70-tych, kontynując nagrania dla Mercury Records. Miał kilka hitów w Country Top 10 w latach 70-tych, w tym "Comin' Down" i "Fly Away Again". Pod koniec tej dekady,ustają jego sukcesy na listach przebojów , choć Dudley zgromadził trzydzieści trzy utwory w Top 40 Country Chart.

W latach 80-tych Dudley nagrywał sporadycznie, i pozostał popularnym wykonawcą koncertowym. W tym czasie został wybrany do "Nashville Teamsters Truck Drivers Union", otrzymując stałą złotą kartę stowarzyszenia. W tym czasie też dowiedział się, że miał duże grono fanów w Europie i postanowił spróbować więcej na tym rynku.

W sumie, Dudley nagrał ponad 70 albumów. Jednak nie udało się odzyskać swoich poprzedniej popularności, ani singlem "Where's that Truck?", nagrany z disc jockey'em Charlie Douglasem, ani utworem "Dave Dudley, American Trucker", nagranym w 2002 roku w wyniku ataków terrorystycznych z 11 września.

Dudley zmarł w dniu 22 grudnia 2003 r., w wieku 75 lat, po ataku serca w swoim domu w Wisconsin.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Maybe I do/I Wouldn't Wait Around	Dave Dudley	10.1961	-	28[2].Country Chart	Vee 7003	[written by Dave Dudley, Garrett][produced by Alexander Productions]
Under cover of the night/Please Let Me Prove (My Love For You)	Dave Dudley	09.1962	-	18[9].Country Chart	Jubilee 5436	[written by Dave Dudley][produced by Jimmy Key, Hank Cochran]
Six Days on the Road / I Feel a Cry Coming On	Dave Dudley	06.1963	-	32[11]	Golden Wing 3020	[written by Green & Montgomery ][2[21].Country Chart]
Cowboy boots/I think I'll Cheat [A little tonight]	Dave Dudley	10.1963	-	95[1]	Golden Wing 3030	[written by Baker Knight ][3[20].Country Chart]
Last Day in the Mines/Last year's heartaches	Dave Dudley	12.1963	-	125[3]	Mercury 72 212	[written by Jimmy Key][produced by Shelby Singleton][7[16].Country Chart]
Mad/Don't Be Surprised	Dave Dudley	10.1964	-	6[15].Country Chart	Mercury 72 308	[written by Tom T. Hall][produced by Shelby Singleton, Jerry Kennedy]
Two Six Packs Away/Hiding Behind The Curtain	Dave Dudley	03.1965	-	15[14].Country Chart	Mercury 72 384	[written by Ronnie Self][produced by Shelby Singleton, Jerry Kennedy]
Truck Drivin' Son-Of-A-Gun/ I got lost	Dave Dudley	08.1965	-	125[1]	Mercury 72 422	[written by Ray King, Dixie Deen][produced by Jerry Kennedy][3[18].Country Chart]
Vietnam Blues / Then I'll Come Home Again	Dave Dudley	04.1966	-	127[2]	Mercury 72 550	[written by Kris Kristofferson][produced by Jerry Kennedy][12[12].Country Chart]
What We're Fighting For/Coffee, Coffee, Coffee	Dave Dudley	11.1965	-	4[16].Country Chart	Mercury 72 500	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
Lonelyville/Time And Space	Dave Dudley	07.1966	-	13[12].Country Chart	Mercury 72 550	[written by Dave Burgess][produced by Jerry Kennedy]
Long Time Gone/I Feel A Cry Comin' On	Dave Dudley	10.1966	-	15[12].Country Chart	Mercury 72 585	[written by Dave Dudley / Danny Morrison][produced by Jerry Kennedy]
My Kind of Love/Subject To Change	Dave Dudley	03.1967	-	12[11].Country Chart	Mercury 72 618	[written by J. Reed][produced by Jerry Kennedy]
Trucker's Prayer/ Don't Come Cryin' To Me	Dave Dudley	08.1967	-	23[10].Country Chart	Mercury 72 697	[written by James Thornton / Scott Turner][produced by Jerry Kennedy]
Anything Leaving Town Today/ I'd Rather Be Forgotten	Dave Dudley	12.1967	-	12[11].Country Chart	Mercury 72 741	[written by Dave Dudley / Tom T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
There Ain't No Easy Run/Why I Can't Be With You (Is A Shame)	Dave Dudley	03.1968	-	10[11].Country Chart	Mercury 72 779	[written by Dave Dudley / Tom T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
I Keep Coming Back for More/Where Does A Little Boy Go	Dave Dudley	07.1968	-	14[11].Country Chart	Mercury 72 818	[written by Dave Dudley][produced by Jerry Kennedy]
Please Let Me Prove (My Love for You)/I'll Be Moving Along	Dave Dudley	11.1968	-	10[14].Country Chart	Mercury 72 856	[written by Jimmy Key][produced by Jerry Kennedy]
One More Mile/Angel	Dave Dudley	04.1969	-	12[11].Country Chart	Mercury 72 902	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
George (And the North Woods)/ It's Not A Very Pleasant Day Today	Dave Dudley	09.1969	-	10[11].Country Chart	Mercury 72 952	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
The Pool Shark/The Bigger They Come, The Harder They Fall	Dave Dudley	03.1970	-	1[1][14].Country Chart	Mercury 73 029	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
This Night (Ain't Fit for Anything But Drinking/ I'm Not So Easy Any More	Dave Dudley	08.1970	-	20[9].Country Chart	Mercury 73 089	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
Day Drinkin/Let's Get On With The Show	Dave Dudley & Tom T. Hall	12.1970	-	23[9].Country Chart	Mercury 73 139	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
Listen Betty (I'm Singing Your Song)/ I Hope My Kind Of Love (Didn't Break Your Heart)	Dave Dudley	01.1971	-	15[9].Country Chart	Mercury 73 138	[written by T.T. Hall][produced by Jerry Kennedy]
Comin' Down/Six-O-One	Dave Dudley	05.1971	-	8[10].Country Chart	Mercury 73 193	[written by Dave Dudley][produced by Jerry Kennedy]
Fly Away Again/There You Are Again	Dave Dudley	09.1971	-	8[12].Country Chart	Mercury 73 225	[written by Dave Dudley][produced by Jerry Kennedy]
If It Feels Good Do It/Sometime In The Future	Dave Dudley	04.1972	-	14[11].Country Chart	Mercury 73 274	[written by Jerry Chesnut][produced by Jerry Kennedy, Roy Dea]
You've Gotta Cry Girl/The Arms Of A Satisfied Woman	Dave Dudley	08.1972	-	12[12].Country Chart	Mercury 73 309	[written by Richard Barish / Dave Dudley][produced by Jerry Kennedy]
We Know It's Over/Gettin' Back Together	Dave Dudley & Karen O'Donnal	01.1973	-	40[2].Country Chart	Mercury 73 345	[written by R. Rogers][produced by Jerry Kennedy]
Keep On Truckin/ It Won't Hurt As Much Tomorrow	Dave Dudley	03.1973	-	19[7].Country Chart	Mercury 73 367	[written by Ronnie Rogers][produced by Jerry Kennedy]
It Takes Time/ I Almost Didn't Make It Through The Door	Dave Dudley	09.1973	-	37[1].Country Chart	Mercury 73 404	[written by D. Dudley, J. J. Huhta ][produced by Jerry Kennedy]
Fireball Rolled a Seven/Blue Bedroom Eyes	Dave Dudley	05.1975	-	21[6].Country Chart	United Artists 630	[written by Richard Barish / Dave Dudley][produced by Jerry Kennedy]
Me and Ole C.B./ I Can't Remember You	Dave Dudley	11.1975	-	12[9].Country Chart	United Artists 722	[written by Dave Dudley / Ron Rogers][produced by E. Jimmy Key, Jack J. Key]

poniedziałek, 12 marca 2018

Garbage

Garbage, grupa amerykańsko-szkocka. Powstała w 1994r w Madison w stanie Wisconsin. Założyli ją słynny producent Butch Vig (właśc. Bryan Vigorson; ur. 2.08.1957r; Viroqua, Wisconsin, Stany Zjednoczone) - dr, współtwórca sukcesów takich zespołów, jak Nirvana, Smashing Pumpkins i Sonic Youth, oraz jego wieloletni partnerzy Duke Erikson (właśc. Douglas Erickson;ur. 15.01.1951r, Nebraska, Stany Zjednoczone) -g , b, k, rac i Steve Marker (ur. 16.03.1959, Mamaroneck, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) - g, b. Wszyscy od dawna pracowali zesobą, m.in; w zespołach Spooner, Fire Town i Rectal Drip. Cała trójka mogła się też pochwalić wspólnymi osiągnięciami w dziedzinie produkcji i przede wszystkim remiksowania nagrań innych artystów, m.in. Depeche Mode, Nine Inch Nails i U2 (w Smart Studios w Madison, stworzonych przez Viga i Markera po spotkaniu w szkole filmowej).

Z początku formacja miała ograniczyć się do nagrań - z udziałem różnych wokalistek (brano pod uwagę m.in. Kim Gordon z Sonic Youth). Koncepcja zmieniła się, gdy Marker zobaczył w MTV Shirley Manson (ur. 26.08.1966r, Edynburg, Szkocja) - voc, g, śpiewającą z zespołem Angelfish - utworzonym na marginesie działalności innego, Goodbye Mr. MacKenzie - piosenkę Suffocate Md. Gdy ściągnięta do Stanów wokalistka uzupełniła skład; muzycy zdecydowali się na regularną działalność, także koncertową, a, na scenie i w studiu wsparł ich dodatkowo Daniel Shulman .Grupa zadebiutowała w marcu 1995r singlem z intrygującym, pełnym rockowego zgiełku, a w warstwie literackiej przesyconym sadomasochistyczną aurą utworem Vow (w dwóch wersjach, w tym jednej z podtytułem Torn Apart). Niestety, płytka jedynie otarła się o setkę, najpopularniejszych nagrań w Stanach, a w Wielkiej Brytanii przeszła nie zauważona.

Następny singel, Subhuman/No. Crush z lipca 1995r, pojawił się w dolnych rejonach angielskich list przebojów, a przepadł w Ameryce. Ale album "Garbage" z sierpnia 1995r przyniósł formacji wreszcie wielki sukces - rozszedł się w sześciu milionach egzemplarzy. A i towarzyszące mu małe płyty biły - zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i innych krajach europejskich, gdzie ukazywały się wcześniej niż za oceanem rekordy powodzenia; były to Only Happy When It Rains/Girl Don't Come /Sleep z września 1995r (w Stanach z lutego 1996), Queer/Queer (remiks) z listopada 1995 (w Stanach z marca 1996), Stupid Girl/Dog New Tricks z marca 1996 (w Stanach z lipca tego roku - z utworem Driving Lesson na stronie B) i Milk (remiks Tricky'ego)/Milk z listopada 1996r.

Uznanie publiczności zapewniły Garbage utwory łączące w sobie zadziorność i zgiełkliwość rocka, chwytliwość popu oraz taneczny puls i nowoczesną oprawę dźwiękową muzyki techno, np. Vow, Supervixen, Not My Idea, Queer, Stupid Girl, Only Happy When It Rains. W eklektycznych kompozycjach, tworzonych głównie przez Eriksona doszukać się można było wielu wpływów, od My Bloody Valentine i Curve przez Nine Inch Nails i Massive Attack po Blondie i nawet The Clash (podstawą Stupid Girl był wsamplowany fragment Train In Vain tego zespołu), a jednak sposób, w jaki spleciono różne elementy, sprawiał, że całość tchnęła świeżością.

Chociaż grupa dopiero 5 listopada 1995 zaprezentowała,się publiczności - w 7th Street Entry w Minneapolis - w krótkim czasie stała się wielką ; atrakcją koncertową, a w następnych miesiącach objechała cały świat, m.in. latem i jesienią 1996 grała w Stanach u boku Smashing Pumpkins, a w sierpniu tego roku wystąpiła na festiwalu w Reading w Wielkiej Brytanii. Formacja ugruntowała sukces albumem „Version 2.0" z maja 1998r, sprzedanym w czterech milionach egzemplarzy, promowanym singlami Push It/Lick The Pavement z maja 1998r, I Think I'm Paranoid/Deadwood z lipca i Special/Thirteen X Forever z października tego roku oraz When I Grow Up/Can't Seem To Make You Mine ze stycznia 1999r i You Look So Fine/Soldier Through This z maja tego roku. Było to wszakże dzieło mniej udane niż debiut, niemal zupełnie pozbawione jego mocy, bardziej jednoznacznie poprockowe (np. Push It, Special) czy wręcz popowe (np. Temptation Waits, Hammering In My Head, The Trick Is To Keep Breathing). Melodie wielu-z nowych piosenek Garbage raziły wtórnością (nie tylko w Push It, gdzie wsamplowano fragmenty Don't Worry Baby The Beach Boys,ale też chociażby w I Think I'm Paranoid, kojarzącej się z Bend Me Shape Me Herman's Hermits, czy w Special, kojarzącej się z Talk Of The Town The Pretenders).

Grupa promowała płytę na kolejnej światowej trasie obejmującej m;in: występy na wielkich europejskich festiwalach, np. w czerwcu -1998r w Roskilde w Danii (udokumentowany czterema nagraniami; jak Vow i Stupid Girl, na płycie dodanej w 1999r do „Version 2.0"), a także koncert w Polsce - 24 maja 1999 w katowickim Spodku. W listopadzie 1999 trafił na’ rynek singel z piosenką The World Is Never Enough, nagraną przez Garbage do bondowskiego filmu The World Is Not Enough.

Mniejsze powodzenie niż dwa poprzednie miał album „Beautiful Garbage" z października 2001r, promowany m.in. płytką Androgyny/Begging Bone/Androgyny (remiks) z września tego roku.Potwierdził zwrot ku własnej odmianie muzyki pop, np. Androgyny, Cherry Lips (Go Baby Gol), Untouchable i So Like A Rose; chociaż nierzadko o dość ostrym, hałaśliwym-brzmieniu, zdecydowanie bliższym „Garbage" niż „Version 2.0", Silence Is Golden, Breaking Up The Girl, a także Till The Day I Die z elementami stylu The Pretenders.

Jego chłodne przyjęcie sprawiło jednak; że przyszłość Garbage stanęła pod znakiem zapytania. ‘ Grupie udało się przezwyciężyć kryzys - była nawet bliska rozwiązania - i w marcu 2005r przypomniała się płytą „Bleed Like Me", nagraną z gościnnym udziałem m.in. Dave'a Grohla- z Foo Fighters (a dawniej z Nirvany), pełną świetnych, rozszalałych, nieco jednak mniej przebojowych niż dawniej utworów w rodzaju Bad Boyfriend, Run Baby Run, Right Between The Eyes i Why Do You Love Me.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Vow	Garbage	07.1995	138[1]	97[2]	Almo Sounds 89 000 [US]	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
Subhuman /Crush	Garbage	08.1995	50[4]	-	Mushroom SX 1138	[written by Garbage (Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig)][produced by Garbage]
Only happy when it rains /Girl don' t come/Sleep	Garbage	09.1995	29[5]	55[20]	Mushroom SX 1199	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig)][produced by Garbage]
Queer	Garbage	11.1995	13[12]	57[9].Hot 100 Airplay Chart	Mushroom SX 1237	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig)][produced by Butch Vig]
Stupid girl/Dog new tricks	Garbage	03.1996	4[13]	24[20]	Mushroom SX 1271	[written by Garbage/Joe Strummer/Mick Jones][produced by Butch Vig][sample z "Train in vain"-The Clash]
Milk	Garbage feat Tricky	11.1996	10[13]	106[10]	Mushroom SX 1494	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
#1 Crush	Garbage	11.1996	-	29[16].Hot 100 Airplay Chart]	Mushroom SX 1138	[piosenka z filmu "Romeo & Juliet]
Push it/Lick the pavement	Garbage	05.1998	9[14]	52[18]	Mushroom MUSH 28	[written by Garbage][produced by Garbage][sample z "Push it"-Salt'N'Pepa i "Don't worry baby"-Beach Boys]
I think i' m paranoid/Deadwood	Garbage	07.1998	9[10]	-	Mushroom MUSH 35	[written by Garbage][produced by Garbage]
Special /Thirteen X forever	Garbage	10.1998	15[16]	52[13]	Mushroom MUSH 39	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
When i grow up/Can' t seem to make you mine	Garbage	01.1999	9[13]	-	Mushroom MUSH 43	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
You look so fine/Soldier through this	Garbage	05.1999	19[10]	-	Mushroom MUSH 49	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
The world is not enough/Unkle	Garbage	11.1999	11[12]	-	Mushroom RAX 40	[written by David Arnold/Don Black][produced by Garbage/David Arnold]
Androgyny /Begging bone	Garbage	09.2001	24[8]	-	Mushroom MUSH 94	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
Cherry lips(Go Baby Go!)	Garbage	02.2002	22[10]	-	Mushroom 98	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
Breaking up the girl	Garbage	04.2002	27[2]	-	Mushroom 101	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
Shut your mouth	Garbage	10.2002	20[3]	-	Mushroom 1845	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
Why do you love me?	Garbage	04.2005	7[15]	94[1]	A&E 385	[written by Doug Erikson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]
Sex Is Not The Enemy	Garbage	06.2005	24[4]	-	A&E 391	[written by Garbage][produced by Garbage]
Tell Me Where It Hurts	Garbage	07.2007	50[2]	-	Warner Bros. WEA 424	[written by Duke Erickson/Shirley Manson/Steve Marker/Butch Vig][produced by Garbage]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Garbage	Garbage	10.1995	6[190]	20[81]	Mushroom L 31 450	[2x-platinium-US][2x-platinium-UK][produced by Butch Vig/Garbage]
Version 2.0	Garbage	05.1998	1[1][105]	13[70]	Mushroom 74321 55410-2	[platinium-US][2x-platinium- UK][produced by Garbage]
Beautiful Garbage	Garbage	10.2001	6[20]	13[8]	Mushroom MUSH 95	[gold-UK][produced by Garbage]
Bleed Like Me	Garbage	04.2005	4[10]	4[11]	A&E 5046776812	[silver-UK][produced by Garbage/John King]
Absolute Garbage	Garbage	08.2007	11[6]	68[2]	Warner Bros 5144224872	[produced by Garbage]
Not Your Kind of People	Garbage	05.2012	10[4]	13[7]	Stun Volume STNVOL 010	[produced by Garbage]
Strange Little Birds	Garbage	06.2016	17[1]	14	Stun Volume STNVOL 023	[produced by Garbage, Billy Bush, Steve Marker ]

wtorek, 20 lutego 2018

Love Society

Zespół z Plymouth, Wisconsin, Love Society działał w latach 60-tych i na początku 70-tych łącząc pop , psychodelię i rock & rolla nagrywając dla Scepter , RCA, Mercury i innych wytwórni.

Połączyli oryginalne kompozycje Dave'a Steffena i Mike'a Dellgera z przeróbkami popularnych piosenek. Ich wcześniejsze nagrania, takie jak "Do You Wanna Dance" i "Drops of Rain", przypominały nagrania Lettermen, podczas gdy ich covery "Tobacco Road" i "America" Paula Simona były trochę bardziej zsynchronizowane z szybko rozwijającą się muzyką popularną. tej ery.

Trzech członków, Keith Abler (wokal, gitara), Steffen (gitara, wokal) i Dellger (perkusja, teksty), zostaną członkami Sunblind Lion w połowie lat 70-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Do You Wanna Dance/Without You	Love Society	08.1968	-	108[6]	Scepter 12223	[written by B. Freeman][produced by Al Posniak, Wilber][#5 hit for Bobby Freeman in 1958]

czwartek, 15 lutego 2018

Steve Miller Band

Ur. 5.10.1943 r. w Milwaukee w stanie Wisconsin, USA. Dorastał w atmosferze sprzyjającej wyborowi przyszłej muzycznej drogi. Jego rodzice przyjaźnili się z Les Paulem, a ojciec otwarcie zachęcał do domowego muzykowania. Pierwszy zespół The Marksmen Combo, założył ze swym szkolnym kolega Bozem Scaggsem. W college'u stworzyli wspólna grupę The Ardells, a na uniwersytecie, The Fabulous Night Trains.

Po przeniesieniu się do Chicago w 1964 r, Miller zetknął się w lokalnym kręgu bluesowym z Barrym Goldbergiem i wraz z nim założył kolejna formację The Goldberg Miller Blues Band. Zainteresowany hippisowską scena muzyczną w San Francisco, wyjechał na Zachodnie Wybrzeże, gdzie powołał do życia grupę Miller Blues Band. W niespełna rok zdołał wyrobić sobie nazwisko, zmienić nazwę zespołu na Steve Miller Band, podpisać kontrakt z wytwórnią Capitol opiewający na bezprecedensową jak na owe czasy kwotę 50000 dolarów i zabłysnąć na festiwalu w Monterey w 1970 r.

W tym czasie oprócz lidera (śpiew, gitara), w skład Steve Miller Band wchodzili: Boz Scaggs (gitara, śpiew), Lonnie Turner (bas), Jim Peterman (instrumenty klawiszowe) i Tim Davis (perkusja). W 1968 r. kwintet poleciał do Londynu, gdzie pod okiem producenta Glyna Johnsa nagrał swój pierwszy album Children Of The Future. Płyta pomimo dobrych recenzji nie była rynkowym sukcesem, ale kolejna, zarejestrowana w tym samym roku, pod tytułem Sailor. miała się stać popisowym dokonaniem Millera. Przejrzystość nagrania i pamiętane do dziś kompozycje sprawiły, że longplay jest wciąż faworytem krytyków. Jedwabisty głos Millera i mistrzowskie partie gitary nadały albumowi specyficzną elegancję odbiegającą od standardu większości rockowych grup z San Francisco. Spośród wielu zamieszczonych na płycie atrakcyjnych tematów na szczególną uwagę zasługuje nastrojowy, instrumentalny "Song For Our Ancestors" oraz zgrabne, poświęcone miłości utwory "Dear Mary" i "Quicksilver Girl".

Po nagraniu albumu z zespołu odeszli Scaggs i Peterman, doszedł za to utalentowany pianista Micky Hopkins, debiutujący na longplayu Brave New World - trzecim z nagranych w Londynie pod kierunkiem Johnsa. W dynamicznym temacie "My Dark Hour" na gitarze basowej grał ukrywający się pod pseudonimem Paul Ramon, Paul McCartney, epicki zaś "Cow Cow" zademonstrował fortepianową wrażliwość Hopkinsa.

Sukcesom i klasie poprzednich albumów dorównywała kolejna płyta, znakomita Your Saving Grace. W 1969 r. odeszli Hopkins i Turner. Miller zastąpił drugiego z nich Bobbym Winklemanem z grupy Frumious Bandersnatch (dziwaczna nazwa zespołu oznacza "nadpełgającego banderzwierza" z "Alicji po drugiej stronie lustra" Lewisa Carrolla . Longplay Number 5 muzycznie i rynkowo odpowiadał stałej normie zespołu, potwierdził jednak, że Miller pomimo popularności nic potrafi zdobyć sobie nowych kręgów słuchaczy. Próbą wyjścia z impasu było nagranie jednej strony płyty Rock Love na żywo. Niestety lider wybrał koncerty, w których towarzyszył mu jeden z najsłabszych składów. Instrumentaliści Rod Valory i Jack King odeszli na przestrzeni roku, album zaś sprzedawał się kiepsko. Po europejskim turnee Miller postanowił zrehabilitować się longplayem Recall The Beginning ... A Journey From Eden, na którym ku zaskoczeniu wgzestkich dominował nastrój melancholii i letargu. I ta płyta okazała się komercyjnym nieporozumieniem.

Po półtorarocznej przerwie Miller powrócił na rockową scenę przebojowym singlem "The Joker", chwytliwym, opartym na prostym riffie temacie i tekstem nawiązującym do rozmaitych wcieleń wykonawcy, wykorzystywanych w piosenkach z minionych siedmiu lat: "Dla jednych jestem Kosmicznym Kowbojem, dla drugich Gangsterem Miłości, jeszcze inni nazywają mnie Maurice..." ("Some people call me the Space Cowboy, some call me the Gangster of Love, some call me Maurice"). Aluzje odnosiły się kolejno do płyt Brave New World, Sailor i Recall The Beginning.... Sukces odniósł też towarzyszący singlowi album, który trafił na drugie miejsce listy amerykańskiej. Gdy przyszłość Millera zaczęła malować się w jasnych, jak nigdy dotąd, barwach, muzyk zakupił farmę, zbudował nagraniowe studio i przepadł na długie trzy lata. Gdy podjął znów nagrania, tylko najzagorzalsi fani wróżyli mu rynkowe sukcesy.

Niespodziewanie album Fly Like An Eagle rozszedł się w najwyższym ze wszystkich płyt Millera nakładzie, a na dodatek utorował artyście drogę na scenę brytyjską. Płyta, odpowiadająca w pełni ówczesnym standardom nagraniowym, przysporzyła muzykowi rzeszę nowych wielbiciela, czyniąc z Millera artystę prawdziwie światowego formatu. Niemal identycznym powodzeniem cieszył się siostrzany longplay Book Of Dreams (z 1977 r.). Obie płyty zawierały materiał wykorzystany na singlach, w tym bezpretensjonalny temat "Rock 'N' Me" i witalny "Jet Airliner". Miller nauczył się oferować swej publiczności dokładnie to, czego pragnęła. Po kolejnym zniknięciu ze sceny - na nowy album kazał czekać swoim fanom aż cztery lata. Tym razem powrót okazał się mniej spektakularny.
Longplay Circle Of Love zawierał na jednej stronie typowo Millerowskie krótkie, dynamiczne, rockowe tematy, całą zaś drugą stronę wypełniała rozwlekła, wybrana dość bezkrytycznie kompozycja "Macho City". Miller postanowił znów naprawić błąd i po pół roku powrócił na szczyt list przebojów chwytliwym utworem "Abracadabra", który w Wielkiej Brytanii w 1982 r. był o krok od powtórzenia sukcesu "Jokera". W USA album rozszedł się w ponad milionowym nakładzie i wszystko zapowiadało się dobrze. Nie na długo, ponieważ płyty Steve Miller Band-Live! i Italian X'Rays były bliskie fiaska.

Album Living In The 20th Century był hołdem złożonym Jimmy'emu Reedowi, z którym Miller występował jako nastolatek. Longplay Born 2B Blue z 1989 r. stanowił ukłon w stronę mniej komercyjnej muzyki. Wraz ze swym starym współpracownikiem Benem Sidranem, występującym z powodzeniem również w roli aranżera, Miller wykonywał na nim jazzowe i bluesowe standardy. Tematy "God Bless The Child" Billie Holiday i "Zip-A-Dee-Doo-Dah" śpiewał w zwolnionej manierze, nie nadużywając strun głosowych, a cała płyta była umiarkowanym sukcesem.
Jesienią 1990 r., gdy Miller opływający w luksusy zastanawiał się, co robić dalej, firma Levi's wykorzystała "Jokera" w brytyjskiej telewizyjnej kampanii reklamowej. Wytwórnia Capitol nie przegapiła okazji i tak oto w siedemnaście lat po nagraniu singla Maurice, alias Kosmiczny Kowboj, alias Gangster Miłości trafił po raz pierwszy na szczyt brytyjskiej Top 20.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Living in The U.S.A./Quicksilver girl	Steve Miller Band	11.1968	-	94[2]	Capitol 2287	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller/Glyn Johns]
My dark hour/Song for our ancestors	Steve Miller Band	07.1969	-	126[2]	Capitol 2520	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller/Glyn Johns]
Going to the country/Never kill another man	Steve Miller Band	08.1970	-	69[6]	Capitol 2878	[written by Steve Miller/Ben Sidran][produced by Steve Miller]
Steve Miller's midnight tango/Going to Mexico	Steve Miller Band	11.1970	-	117[1]	Capitol 2945	[written by Ben Sidran][produced by Steve Miller]
The joker/Something to believe in	Steve Miller Band	10.1973	1[2][13]	1[1][20]	Capitol 3732	[gold-US][silver-UK][written by Eddie Curtis/Steve Miller][produced by Steve Miller]
Your cash ain' t nothin' but trash/Evil	Steve Miller Band	02.1974	-	51[7]	Capitol 3837	[written by Charles Calhoun][produced by Steve Miller][#6 r&b; hit for The Clovers in 1954]
Take the money and run/Sweet Marie	Steve Miller	05.1976	-	11[16]	Capitol 4260	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller]
Rock' n' me/Living in The U.S.A.	Steve Miller	08.1976	-	1[1][18]	Capitol 4323	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller]
Rock' n' me/The window	Steve Miller	12.1976	11[9]	-	Mercury 6078 804 [UK]
Fly like an eagle/Lovin' cup	Steve Miller	12.1976	-	2[20]	Capitol 4372	[gold-US][written by Steve Miller][produced by Steve Miller][20[11].R&B Chart]
Jet airliner/Babes in the wood	Steve Miller Band	04.1977	-	8[18]	Capitol 4424	[written by Paul Pena][produced by Steve Miller]
Jungle love/Wish upon a star	Steve Miller Band	08.1977	-	23[14]	Capitol 4466	[written by Greg Douglas/Leonard Turner][produced by Steve Miller]
Swingtown /Winter time	Steve Miller Band	10.1977	-	17[15]	Capitol 4496	[written by Chris McCarty/Steve Miller][produced by Steve Miller]
Heart like a wheel/True fine love	Steve Miller Band	10.1981	-	24[14]	Capitol 5068	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller]
Circle of love/[Part 2]	Steve Miller Band	01.1982	-	55[7]	Capitol 5086	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller]
Abracadabra /Give it up	Steve Miller Band	05.1982	2[12]	1[2][25]	Capitol 5126	[gold-US][silver-UK][written by Steve Miller][produced by Gary Mallaber/Steve Miller][26[11].R&B Chart][14[14].Hot Disco/Dance;Capitol 8537 12"]
Keeps me wondering why/Get on home	Steve Miller Band	08.1982	52[6]	-	Mercury STEVE 4 [UK]	[written by Gary Mallaber/Kenny Lewis][produced by Gary Mallaber/Steve Miller]
Cool magic/Young girl' s heart	Steve Miller Band	10.1982	-	57[8]	Capitol 5162	[written by Gary Mallaber/Kenny Lewis][produced by Gary Mallaber/Steve Miller]
Give it up/Heart like a wheel	Steve Miller Band	12.1982	81[3]	60[9]	Capitol 5194	[written by Steve Miller][produced by Gary Mallaber/Steve Miller]
Shangri -la/Circle of love	Steve Miller Band	10.1984	-	57[6]	Capitol 5407	[written by Kenny Lewis/Steve Miller][produced by Kenny Lewis/Steve Miller]
Bongo bongo/Get on home	Steve Miller Band	02.1985	-	84[3]	Capitol 5442	[written by Chris McCarty/Steve Miller][produced by Kenny Lewis/Steve Miller/B.Allred]
I want to make the world turn around/Sunky	Steve Miller Band	11.1986	-	97[3]	Capitol 5646	[written by Steve Miller][produced by Steve Miller]
The joker/Don' t let nobody turn you around	Steve Miller Band	08.1990	1[2][13]	-	Capitol CL 583 [UK]	[written by Eddie Curtis/Steve Miller][produced by Steve Miller]
Wide river/Stranger blues	Steve Miller	07.1993	-	64[8]	Sailor 859194	[written by Chris McCarty/Steve Miller][produced by Steve Miller]

Albumy *89*
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Children of the future	Steve Miller Band	06.1968	-	134[18]	Capitol 2920	[produced by Glyn Johns]
Sailor	Steve Miller Band	11.1968	-	24[17]	Capitol 2984	[produced by Glyn Johns]
Brave new world	Steve Miller Band	06.1969	-	22[26]	Capitol 184	[produced by Glyn Johns]
Your saving grace	Steve Miller Band	11.1969	-	38[14]	Capitol 331	[produced by Glyn Johns]
Number 5	Steve Miller Band	07.1970	-	23[26]	Capitol 436	[produced by Steve Miller]
Rock love	Steve Miller Band	10.1971	-	82[9]	Capitol 748	[produced by Steve Miller]
Recall the beginning...A journey from Eden	Steve Miller Band	04.1972	-	109[10]	Capitol 11 022	[produced by Ben Sidran]
Anthology	Steve Miller Band	11.1972	-	56[39]	Capitol 11 114	[gold-US]
The Joker	Steve Miller Band	10.1973	-	2[38]	Capitol 11 235	[platinium-US][produced by Steve Miller]
Fly like an eagle	Steve Miller Band	05.1976	11[18]	3[97]	Capitol 11 497	[4x-platinium-US][gold-UK][produced by Steve Miller]
Book of dreams	Steve Miller Band	05.1977	12[13]	2[68]	Capitol 11 630	[3x-platinium-US][silver-UK][produced by Steve Miller]
Greatest Hits 1974-78	Steve Miller Band	12.1978	-	18[23]	Capitol 11 872	[14x-platinium-US][produced by Steve Miller]
Circle of love	Steve Miller Band	11.1981	-	26[17]	Capitol 12 121	[gold-US][produced by Steve Miller]
Abracadabra	Steve Miller Band	06.1982	10[16]	3[33]	Capitol 12 216	[platinium-US][silver-UK][produced by Gary Mallaber/Steve Miller]
Steve Miller Band-Live!	Steve Miller Band	04.1983	79[2]	125[7]	Capitol 12 263	[produced by Steve Miller]
Italian X Rays	Steve Miller Band	11.1984	-	101[10]	Capitol 12 339	[produced by Steve Miller]
Living in the 20th century	Steve Miller Band	11.1986	-	65[23]	Capitol 12 445	[produced by Steve Miller]
Born 2B blue	Steve Miller Band	10.1988	-	108[10]	Capitol 48 303	[produced by Steve Miller]
The best of 1968-1973	Steve Miller Band	10.1990	34[3]	-	Capitol EST 2133	[gold-US]
Wide river	Steve Miller	06.1993	-	85[15]	Polydor 519 441	[produced by Steve Miller]
Young Hearts: Complete Greatest Hits	Steve Miller	10.2003	127[2]	37[10]	Capitol 90 509	[gold-US][produced by Steve Miller/Gary Mallaber/Glyn Johns]
Bingo!	Steve Miller	07.2010	156[2]	37[2]	Roadrunner 1686-177592	[produced by Steve Miller]
Let Your Hair Down	Steve Miller	05.2011	174[1]	180[1]	Roadrunner	[produced by Steve Miller, Andy Johns]