Alan Menken

 Wybitny kompozytor/tekściarz Alan Menken jest odpowiedzialny za napisanie wielu najbardziej chwytliwych melodii z filmów Disneya z końca lat 80-tych i późniejszych, w tym takich hitów jak „Whole New World” (z Aladyna) i „Colors of the Wind” (Pocahontas). Na początku swojej kariery, jego krótka współpraca z autorem tekstów Howardem Ashmanem (aż do śmierci Ashmana w 1991 r.) zaowocowała takimi klasykami filmowo-muzycznymi jak Little Shop of Horrors (1986), The Little Mermaid (1989) i Beauty and the Beast (1991). Ta ostatnia zdobyła Menken Best Original Score Awards i Best Original Song Academy Awards, podobnie jak Aladyn z 1992 r., który został rozpoczęty z Ashmanem i dokończony z autorem tekstów Timem Rice. 

Kolejnym produktywnym partnerem w pisaniu był Stephen Schwartz, z którym Menken zdobył Oscary za najlepszą muzykę i najlepszą piosenkę za Pocahontas z 1995 r. Zdobyli kolejne nominacje za projekty, w tym animowany Dzwonnik z Notre Dame (1996) Disneya i aktorski Enchanted (2007). Menken odebrał swoją 11. nagrodę Grammy w karierze za piosenkę „I See the Light” z innego filmu Disneya, Zaplątani z 2010 roku, tym razem z autorem tekstów Glennem Slaterem. W międzyczasie musicale takie jak Piękna i Bestia i Mała Syrenka miały drugie życie na Broadwayu, a Menken zdobył swoją pierwszą nagrodę Tony za broadwayowską adaptację z 2012 roku swojego musicalu filmowego Newsies z 1992 roku (z autorem tekstów Jackiem Feldmanem). 

W 2020 roku Alan Menken dołączył do prestiżowej listy laureatów EGOT ze swoją nagrodą Daytime Emmy za piosenkę „Waiting in the Wings” (z Glennem Slaterem) z Zaplątanych przygód Roszpunki. W wersji filmowej Małej Syrenki z 2023 roku Menken komponował dodatkowe piosenki z Lin-Manuelem Mirandą. 

Alan Irwin Menken urodził się na Manhattanie 22 lipca 1949 roku w rodzinie show-biznesu; jego ojciec był dentystą i pianistą, a matka aktorką, dramatopisarką i reżyserką teatralną. Menken pobierał lekcje gry na fortepianie i skrzypcach od najmłodszych lat i brał udział w konkursach kompozytorskich dla juniorów w wieku dziewięciu lat. Po ukończeniu New Rochelle High School zapisał się na New York University, gdzie w 1971 roku ukończył studia muzykologiczne. Nadal nie był pewien, czy znalazł swoje powołanie, dopóki nie wziął udziału w warsztatach teatralnych BMI Musical Theatre Workshop pod okiem Lehmana Engela. Menken spędził większość okresu między 1974 a 1978 rokiem prezentując prace, które opracował w warsztacie, a także działając jako akompaniator, aranżer, autor dżingli, trener wokalny, dyrektor muzyczny występów klubowych i autor tekstów piosenek do Ulicy Sezamkowej. 

Niektóre z jego piosenek trafiły do ​​rewii off-Broadwayowskich, a jego własny rewiowy Patch, Patch, Patch został wystawiony w nowojorskim West Band Café w 1979 roku. Przełom dla Menkena nastąpił wraz z adaptacją muzyczną God Bless You, Mr. Rosewater Kurta Vonneguta z 1979 roku, zawierającą książkę i teksty Howarda Ashmana, muzykę Menkena i dodatkowe teksty Dennisa Greena. Spektakl miał premierę w WPA Theatre, a następnie był grany przez sześć tygodni poza Broadwayem. Ashman i Menken nadal pisali razem, w tym niedokończone projekty i Little Shop of Horrors, oparty na kultowym horrorze-komedii Rogera Cormana z 1960 roku. Adaptacja, w której brało udział tylko dziewięciu wykonawców, w tym lalkarz, miała premierę w teatrze WPA w 1982 roku. 

Po pięcioletnim pobycie poza Broadwayem (co wówczas stanowiło rekord kasowy dla spektaklu off-broadwayowskiego), odbyła tournée, a następnie sama została zaadaptowana na potrzeby dużego ekranu. Filmowy musical, wyreżyserowany przez Franka Oza, trafił do kin pod koniec 1986 roku. Pierwszą nominacją Menkena i Ashmana do Oscara była nominacja w kategorii najlepszej oryginalnej piosenki za „Mean Green Mother from Outer Space”. Była to pierwsza nominowana do Oscara piosenka zawierająca wulgaryzmy. W 1987 roku w Filadelfii wyprodukowano adaptację powieści Mordechaja Richlera z 1959 roku The Apprenticeship of Duddy Kravitz, którą Menken napisał z autorem tekstów Davidem Spencerem. Wraz z Ashmanem zaczął pracować nad piosenkami do Małej Syrenki Disneya, opartej na baśni Hansa Christiana Andersena. W tamtym czasie był to pierwszy duży animowany musical firmy od ponad dwóch dekad. Film odniósł ogromny sukces po premierze w kinach w 1989 roku, a duet autorów piosenek zdobył Oscara za chwytliwą melodię calypso „Under the Sea”, która pokonała ich własną „Kiss the Girl”.  

Para zdobyła również dwie nagrody Grammy: za najlepsze nagranie dla dzieci za ścieżkę dźwiękową i za najlepszą piosenkę napisaną specjalnie na potrzeby filmu kinowego lub telewizyjnego za „Under the Sea”. Dwa lata później zdobyli kolejnego Oscara za piosenkę tytułową do Pięknej i Bestii. Ich „Be Our Guest” i „Belle” zostały również nominowane do nagrody Best Original Song. Kolejne dwie nagrody Grammy otrzymały za napisanie „Pięknej i Bestii” i za album ze ścieżką dźwiękową. Ashman i Menken ukończyli trzy piosenki do filmu Disneya Aladyn z 1992 roku, kiedy to po zdiagnozowaniu w 1988 roku Ashman zmarł na AIDS 14 marca 1991 roku. 

Jedna z tych piosenek, „Friend Like Me”, przyniosła Ashmanowi i Menkenowi siódmą nominację do Oscara w kategorii Najlepsza Oryginalna Piosenka. Tim Rice wkroczył do pracy nad Aladynem, w tym nad tekstem do „A Whole New World”. Radiowa wersja duet autorstwa Peabo Brysona i Reginy Belle został wydany pod koniec 1992 roku i znalazł się na szczycie listy Billboard Hot 100 w marcu 1993 roku. W międzyczasie Menken współpracował z autorem tekstów Jackiem Feldmanem nad piosenkami do aktorskiego musicalu filmowego Disneya Newsies, który został przyćmiony przez Aladyna w 1992 roku, a WPA Theatre wyprodukował musical Menkena Weird Romance z tekstami Davida Spencera.  

Inny musical Menkena, adaptacja Opowieści wigilijnej Karola Dickensa z tekstami Lynn Ahrens, miał premierę w Paramount Theater w Madison Square Garden w 1994 roku i stał się coroczną tradycją świąteczną Midtown. Zadebiutował na Broadwayu w wyprodukowanej przez Disneya scenicznej adaptacji Pięknej i Bestii; miała ona premierę w 1994 roku i była grana przez 13 lat. Menken kontynuował swoją passę w filmach Disneya, współpracując ze Stephenem Schwartzem przy Pocahontas z 1995 roku. Zespół scenarzystów podzielił się nagrodami za najlepszą oryginalną muzykę do musicalu lub komedii i najlepszą oryginalną piosenkę (za „Colors on the Wind”) podczas ceremonii rozdania Oscarów w następnym roku. Zaledwie rok później Menken i Schwartz zostali nominowani za muzykę do filmu Disneya Dzwonnik z Notre Dame (1996), a Menken i David Zippel otrzymali nominację do Oscara za „Go the Distance” z Herkulesa z 1997 roku, siódmego musicalu filmowego Menkena. 

 Przez kilka kolejnych lat tematy Menkena pojawiały się w powiązanych spin-offach telewizyjnych Disneya, grach wideo i sequelach, takich jak animacja z 2000 roku wydana bezpośrednio na wideo Mała Syrenka II: Powrót do morza. Menken i Slater ponownie połączyli siły, aby skomponować sześć piosenek do animowanego filmu Disneya Home on the Range w 2004 roku (Menken skomponował również muzykę), a w 2007 roku on i Schwartz napisali piosenki do parodii Disneya z udziałem księżniczek Enchanted, co zaowocowało nie mniej niż trzema nominacjami do Oscara w kategorii Najlepsza Oryginalna Piosenka („Happy Working Song”, „So Close” i „That's How You Know”). Następnie pojawiła się adaptacja Broadwayowska Małej Syrenki, która miała premierę w 2008 roku i przyniosła nominację do nagrody Tony za najlepszą oryginalną muzykę. Również w 2008 roku Menken został wprowadzony do Songwriters Hall of Fame. Inny przebój animowany Disneya, Zaplątani z 2010 roku, miał muzykę skomponowaną przez Menkena, a piosenki autorstwa Menkena i Glenna Slatera. Album ze ścieżką dźwiękową zapewnił Menkenowi 11. Grammy, gdy on i Slater wygrali nagrodę za najlepszą piosenkę napisaną dla mediów wizualnych za „I See the Light”, która również otrzymała nominację do Oscara. 

  W 2011 roku musicalowa wersja Menkena z 2006 roku do filmu Sister Act z 1992 roku (z Slaterem jako autorem tekstów) w końcu pojawiła się na Broadwayu, co zaowocowało kolejną nominacją do nagrody Tony za ścieżkę dźwiękową. Zdobył swoją pierwszą nagrodę Tony za broadwayowską adaptację Newsies z 2012 roku. Zamknięto ją po 1004 występach w 2014 roku i szybko nastąpiła po niej trasa krajowa. W międzyczasie kompozytor wystąpił w Disneyu, aby pracować nad piosenkami z Timem Rice'em do filmu animowanego Jock (2011) i skomponować ścieżkę dźwiękową do parodii Królewny Śnieżki Mirror Mirror (2012). Następną w kolejności była dla Menkena teatralna adaptacja Aladyna Disneya, która miała premierę na Broadwayu w 2014 roku. Doprowadziło to do nominacji do nagrody Tony za ścieżkę dźwiękową, której współautorami byli Menken, Howard Ashman, Tim Rice i Chad Beguelin, który napisał książkę i dodatkowe teksty do wersji scenicznej. 

Inna animowana komedia, Sausage Party z 2016 roku, w której Menken współpracował z Christopherem Lennertzem nad ścieżką dźwiękową oraz Glennem Slaterem i innymi przy piosence „The Great Beyond”. W tym samym roku w New York City Center odbył się koncert God Bless You, Mr. Rosewater, a obsada - w której znaleźli się Skylar Astin i James Earl Jones - wyprodukowała pierwsze studyjne nagranie musicalu w 2017 roku. Menken ponownie połączył siły z Rice'em, aby napisać trzy dodatkowe piosenki do aktorskiej wersji filmowej Pięknej i Bestii, która również została wydana w 2017 roku. W 2019 roku nastąpiła aktorska adaptacja filmowa Aladyna. Zawierała ona nową piosenkę „Speechless” Menkena z Benjem Pasekiem i Justinem Paulem. W kolejnym roku Menken ukończył prestiżowy EGOT, zdobywając nagrodę Emmy ze Slaterem za „Waiting in the Wings” z odcinka serialu Zaplątani. 

Menken i Schwartz dostarczyli następnie piosenki do sequela Enchanted, Disenchanted z 2022 roku, a 2023 rok zastał Menkena tak produktywnego jak zawsze, wydając filmową wersję Aladyn: The Broadway Musical, adaptację filmową Małej Syrenki z udziałem aktorów - z klasykami Menkena-Ashmana, a także nowymi piosenkami z tekstami Lin-Manuela Mirandy - oraz film fantasy CGI Spellbound, do którego ścieżkę dźwiękową i piosenki skomponował Menken z pomocą Slatera.

                                                                                 Filmografia

1986: Little Shop of Horrors, reż. Frank Oz 1988: Who Framed Roger Rabbit/ 1989: The Little Mermaid/ 1989: Polly/ 1990: Rocky V/ 1991: Beauty and the Beast/ 1992: Aladdin/ 1992: Newsies/ 1992: Lincoln/ 1992: Home Alone 2: Lost in New York/ 1993: Life with Mikey/ 1995: Pocahontas/ 1996: The Hunchback of Notre Dame/ 1997: Hercules/ 2004: Home on the Range/ 2004: A Christmas Carol: The Musical/ 2004: Noel/ 2006: The Shaggy Dog/ 2007: Enchanted/ 2010: Tangled/ 2011: Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie/ 2011: Jock/ 2012: Mirror Mirror/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1996 Best Music, Original Song Pocahontas For the song "Colors of the Wind" 1996 Best Music, Original Musical or Comedy Score Pocahontas 1993 Best Music, Original Song Aladyn For the song "A Whole New World" 1993 Best Music, Original Score Aladyn 1992 Best Music, Original Song Piękna i Bestia For the song "Beauty and the Beast" 1992 Best Music, Original Score Piękna i Bestia 1990 Best Music, Original Song Mała syrenka For the song "Under the Sea" 1990 Best Music, Original Score Mała syrenka Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2011 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Zaplątani For the song "I See the Light". 2008 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Zaczarowana For the song "Happy Working Song" 2008 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Zaczarowana For the song "So Close". 2008 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Zaczarowana For the song "That's How You Know". 1998 Best Music, Original Song Herkules For the song "Go The Distance". 1997 Best Music, Original Musical or Comedy Score Dzwonnik z Notre Dame 1993 Best Music, Original Song Aladyn For the song "Friend Like Me." 1992 Best Music, Original Song Piękna i Bestia For the song "Belle". 1992 Best Music, Original Song Piękna i Bestia For the song "Be Our Guest" 1990 Best Music, Original Song Mała syrenka For the song "Kiss the Girl" 1987 Best Music, Original Song Krwiożercza roślina For the song "Mean Green Mother from Outer Space". Golden Globe 1996 Best Original Song - Motion Picture Pocahontas Song: "Colors of the Wind" 1993 Best Original Score - Motion Picture Aladyn 1993 Best Original Song - Motion Picture Aladyn Song: "A Whole New World" 1992 Best Original Score - Motion Picture Piękna i Bestia 1992 Best Original Song - Motion Picture Piękna i Bestia Song: "Beauty and the Beast" 1990 Best Original Score - Motion Picture Mała syrenka 1990 Best Original Song - Motion Picture Mała syrenka Song: "Under the Sea" Grammy 2012 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Zaplątani For the song "I See the Light" 2012 Best Song Written for Visual Media For "I See The Light (From Tangled)" 1996 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Pocahontas For the song "Colors of the Wind" 1994 Best Instrumental Composition Written for a Motion Picture or for Television Aladyn 1994 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Aladyn For the song "A Whole New World" 1994 Song of the Year Aladyn For the song "A Whole New World (Aladdin's Theme)" 1993 Best Instrumental Composition Written for a Motion Picture or for Television Piękna i Bestia 1993 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Piękna i Bestia For the song "Beauty and the Beast" 1993 Best Album for Children For "Beauty And The Beast - Original Motion Picture Soundtrack" 1991 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Mała syrenka For the song "Under the Sea" 1991 Best Recording for Children For the album "The Little Mermaid

Luís Enríquez Bacalov

Luís Enríquez Bacalov -argentyński kompozytor i pianista - swą muzyczną edukację zaczął w wieku lat 5, ucząc się gry na fortepianie pod okiem cenionego dyrygenta Enrique Barenboima. Muzyczną karierę rozpoczął w ojczyźnie od koncertów i recitali fortepianowych. Przez pewien czas występował w duecie ze skrzypkiem Alberto Lissy’m a także w różnych zespołach zajmujących się graniem muzyki poważnej i klasycznej. Wkrótce Bacalov zaczął występować w całej Ameryce Łacińskiej i znalazł pracę w radiu i telewizji w Kolumbii, dla której głównie nagrywał XIX i XX-wieczny amerykański repertuar na fortepian.

Pod koniec lat 50-tych Argentyńczyk wyjechał do Włoch i podpisał kontrakt ze słynną wytwórnią płytową RCA, dla której pracował w charakterze kompozytora piosenek dla różnych wykonawców, aranżera (między innymi utworów Nico Fidenco) i wykonawcy partii fortepianowych podczas sesji nagraniowych. Od lat 60-tych zaczęła się jego prawdziwa przygoda z tamtejszą kinematografią i choć w La ragazza con la valigia Valerio Zurlini’ego był tylko orkiestratorem, to już wkrótce sam zaczął pisać partytury. Napisana w 1964 roku kompozycja do religijnego obrazu Il vangelo secondo Matteo 3 lata później otrzymała oscarową nominację. Na kolejną Bacalov musiał czekać blisko trzy dekady. Wtedy jednak na nominacji się nie skończyło. Poprzetykana rytmami tango liryczna partytura do Listonosza Michaela Redforda niespodziewanie pokonała w wyścigu do Oscara tak znakomite kompozycje jak Braveheart czy Apollo 13. Il postino przyniosło także argentyńskiemu twórcy nagrodę BAFTA oraz przyznawaną przez włoskich żurnalistów Srebrną Wstęgę. 

Jednak Bacalov nie należał do zbyt często nagradzanych kompozytorów, i to nawet we Włoszech, w których tworzył i poza wspomnianymi i nagrodą za całokształt twórczości, żadnego znaczącego wyróżnienia w zakresie muzyki filmowej już więcej nie otrzymał. Mimo to jego nazwisko jest dość znane fanom muzyki filmowej. Kojarzy się go zarówno z licznymi ilustracjami do spaghetti-westernów pisanymi w drugiej połowie lat 60. i w latach 70-tych, takimi jak Django czy Il grande duello, jak i pracami bardziej lirycznymi, skąpanymi często w śródziemnomorskich brzmieniach czy też bardziej tanecznymi rytmami, wśród których najbardziej lubował się w tangu.

Oprócz pisania muzyki do filmów, Luís E. Bacalov przez cały czas chętnie występuje w Europie i Ameryce Łacińskiej w solowych, fortepianowych recitalach lub też jako członek założonego przez siebie kwartetu (w skład którego wchodzą oprócz fortepianu, bandoneon, kontrabas i perkusja), prezentując własne kompozycje przesiąknięte tangiem, jak i muzyką etniczną, industrialną i różnymi nowoczesnymi stylami. W roku 2000 Bacalov wydał nakładem wytwórni Deutsche Grammphon płytę zawierającą jego aranżacje różnych utworów oraz własne pozafilmowe kompozycje, w tym najbardziej znaną, zatytułowaną Misa Tango, łączącą liturgiczne msze w języku hiszpańskim z rytmami tango. W jej nagraniu uczestniczyła orkiestra symfoniczna, chór oraz liczni soliści w tym słynny tenor Placido Domingo. W kat. „muzyka klasyczna” nagranie to było nominowane do nagrody Grammy.

Obecnie Bacalov w dalszym ciągu komponuje do filmów, jak i udziela się koncertowo. Ponadto jest dyrektorem artystycznym Orchestra della Magna Grecia we włoskim mieście portowym Tarent.

 

                                                                                 Filmografia

The Empty Canvas (1963)/ The Gospel According to St. Matthew (1964)/ Questa volta parliamo di uomini (1965)/ OSS 77 – Operazione fior di loto (1965)/ Kiss the Other Sheik (1965)/ Django (1966)/ La strega in amore (1966)/ Sugar Colt (1966)/ A Bullet for the General (1966)/ A Rose for Everyone (1967)/ Catch as Catch Can (1967)/ We Still Kill the Old Way (1967)/ Ghosts – Italian Style (1967)/ The Protagonists (1968)/ The Vatican Affair (1968)/ The Black Sheep (1968)/ Appointment in Beirut (1968)/ In the Name of the Father (1969)/ The Price of Power (1969)/ L'amica (1969)/ Lonely Hearts (1970)/ La supertestimone (1971)/ The Designated Victim (1971)/ His Name Was King (1971)/ Roma Bene (1971)/ Caliber 9 (1972)/ It Can Be Done Amigo (1972)/ The Grand Duel (1972)/ The Summertime Killer (1972)/ Il Boss (1973)/ The Man Called Noon (1973)/ The Police Serve the Citizens? (1973)/ Stateline Motel (1973)/ La seduzione (1973)/ Shoot First, Die Later (1974)/ Loaded Guns (1975)/ Kidnap Syndicate (1975)/ L'Uomo Che Sfidò L'Organizzazione (1975)/ Colpita da improvviso benessere (1976)/ The Sicilian Cross (1976)/ Nick the Sting (1976)/ Mister Scarface (1976)/ The Last Round (1976)/ Blood and Diamonds (1978)/ City of Women (1980)/ Entre Nous (1983)/ La maschera (1988)/ Il Postino (1996)/ Stella's Favor (1996)/ The Truce (1997)/ Polish Wedding (1998)/ Milonga (1999)/ Secret of the Andes (1999)/ Children of the Century (1999)/ Almost America (2001)/ Assassination Tango (2002)/ The Dust Factory (2004)/ Hidden Moon (2012)/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1996 Best Music, Original Dramatic Score Listonosz Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1967 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Ewangelia według świętego Mateusza Golden Globe Grammy

Atticus Ross

 Atticus Matthew Cowper Ross (ur. 16 stycznia 1968r) to angielski muzyk, kompozytor, producent muzyczny i inżynier dźwięku. Najbardziej znany jest ze współpracy z amerykańskim muzykiem Trentem Reznorem, z którym po raz pierwszy pracował nad projektem muzycznym Tapeworm w 2002 roku. Zaczął współpracę z zespołem Reznora Nine Inch Nails w 2005 roku jako programista i producent, a następnie dołączył jako muzyk i został jedynym oficjalnym członkiem zespołu oprócz Reznora w 2016 roku. Poza Nine Inch Nails, Ross i Reznor stali się znani ze swojej pracy nad ścieżkami dźwiękowymi do filmów. Zdobyli Oscara za najlepszą oryginalną muzykę do The Social Network w 2010 r., nagrodę Grammy za najlepszą ścieżkę dźwiękową do filmów wizualnych za The Girl with the Dragon Tattoo w 2013 r. oraz Złoty Glob i Oscara za muzykę Soul (wraz z Jonem Batiste) w 2021 r. Ross został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako członek Nine Inch Nails w 2020 r. On i Reznor współtworzyli wirtualną supergrupę WitchGang w 2023 r.

  Atticus Matthew Cowper Ross urodził się 16 stycznia 1968 r. w dzielnicy Ladbroke Grove w Londynie, jako syn Roxany Rose Catherine Naila i współzałożyciela Radio Caroline Iana Cowpera Rossa. Jego dziadkiem ze strony matki był dyplomata Miles Lampson,  baron Killearn (1880–1964), wnuk handlarza futrami Curtisa Lampsona (1806–1885). Ma pięcioro rodzeństwa, w tym muzyka Leopolda Rossa i modelkę Liberty Ross. Jego pradziadkiem był włoski patolog i bakteriolog Aldo Castellani (1874–1971)[5], a jego wujem jest angielsko-amerykański dziennikarz Charles Glass. Ross kształcił się w Eton College, a później w Courtauld Institute of Art.

  Ross został zauważony w połowie lat 90-tych jako programista syntezatorów w Bomb the Bass Tima Simenona w okresie albumów Unknown Territory i Clear. Pracował nad wieloma projektami produkcyjnymi i remiksowymi z Simenonem, a także nawiązał współpracę z Barrym Adamsonem. Zaprogramował The Negro Inside Me i Oedipus Schmoedipus, a także wyprodukował As Above So Below, zanim założył własny zespół 12 Rounds ze swoją żoną Claudią Sarne i Adamem Holdenem. Wydali dwa albumy, Jitterjuice i My Big Hero. Trzeci pełnometrażowy album został wyprodukowany przez Trenta Reznora, ale ostatecznie nigdy nie został ukończony. Trzy utwory z tego albumu zostały od tego czasu wydane na stronie internetowej zespołu. 

Ross przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych w 2000 roku i od 2002 roku pracował z Reznorem nad jego pobocznym projektem Tapeworm. Został wymieniony jako producent i/lub programista albumów Nine Inch Nails With Teeth, Year Zero, Ghosts I–IV (na których był współautorem), The Slip i Hesitation Marks. Współpracował z Reznorem w wielu innych rolach, w tym z Saulem Williamsem i Zackiem de la Rochą, a także współprodukowali utwory na zreformowany Jane's Addiction z Alanem Moulderem w 2009 roku. Inne prace obejmowały dwie koprodukcje z Joe Barresim, EP Loverman Human Nurture and Coheed oraz Year of the Black Rainbow Cambrii, a także albumy dla Korn. Produkował również utwory lub tworzył remiksy dla takich artystów jak Grace Jones, Perry Farrell i Telepathe. 

W maju 2010 roku pojawił się w tajemniczym wideo i został nazwany członkiem tajnego projektu, później ujawnionego jako How to Destroy Angels, współpraca Reznora z jego żoną Mariqueen Maandig. W 2016 roku Ross skomponował oryginalną ścieżkę dźwiękową zatytułowaną „The Journey” do nowego trybu kampanii fabularnej dla jednego gracza w grze FIFA 17. W 2020 roku był współproducentem i współautorem jednego utworu w To Love Is to Live autorstwa Jehnny Beth. W 2021 roku Ross i Reznor wyprodukowali i byli współautorami albumu Halsey If I Can't Have Love, I Want Power. 

 Praca Rossa nad muzyką filmową rozpoczęła się w 2004 roku, kiedy skomponował muzykę do serialu telewizyjnego Hughes Brothers Touching Evil ze swoją żoną Claudią Sarne i bratem Leopoldem Rossem. Od tego czasu skomponował muzykę do dwóch kolejnych projektów Hughes Brothers: winiety Allena Hughesa w filmie Nowy Jork, kocham cię oraz pierwszego filmu fabularnego Rossa The Book of Eli (2010). Muzyka tego drugiego została wydana przez Reprise Records 12 stycznia 2010 r. Wygrała na BMI Awards i przyniosła Rossowi nominację do „Odkrycia Roku” na World Soundtrack Awards 2010. 1 lipca 2010 r. Reznor ogłosił, że on i Ross tworzą muzykę do nowego filmu Davida Finchera The Social Network. Muzyka do filmu została wydana 28 września 2010 r. i została wysoko oceniona.  16 stycznia 2011 r. zdobyli Złoty Glob za najlepszą oryginalną muzykę do The Social Network. 27 lutego otrzymali Oscara za najlepszą oryginalną muzykę do The Social Network. Ross i Reznor ponownie współpracowali przy ścieżce dźwiękowej do filmu Finchera z 2011 r. Dziewczyna z tatuażem. W 2013 r. para zdobyła nagrodę Grammy za najlepszą muzykę do mediów wizualnych za ścieżkę dźwiękową do filmu Dziewczyna z tatuażem. 

  Ross i Reznor ponownie połączyli siły z Fincherem, aby skomponować muzykę do jego filmu Gone Girl z 2014 roku. W 2016 roku Ross i Reznor, wraz z kompozytorem Gustavo Santaolallą i zespołem Mogwai, współpracowali przy tworzeniu muzyki do filmu dokumentalnego Before the Flood. W czerwcu 2017 roku Ross, wraz z Reznorem, Maandigiem, Robinem Finckiem, Joeyem Castillo i Alessandro Cortinim, pojawili się jako „The Nine Inch Nails” w odcinku 8 Twin Peaks: The Return on Showtime, wykonując alternatywną wersję na żywo utworu „She's Gone Away”, który wcześniej pojawił się na EP-ce Nine Inch Nails z 2016 roku Not the Actual Events.

  W 2021 roku Reznor, Ross i Jon Batiste zdobyli Złoty Glob i Oscara za ścieżkę dźwiękową do filmu Soul.

  Ross i jego żona, amerykańska muzyk Claudia Sarne, mają razem trójkę dzieci i dzielą swój czas między Londyn i Los Angeles.

                                                                                 Filmografia

2025 2024 Challengers/ 2024 Queer/ 2024 Atticus Ross/ 2023 Zabójca The Killer/ 2023 Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem/ 2023 Bones and All/ 2022 Empire of Light/ 2022 22 vs. Earth/ 2021 Soul/ 2020 Mank/ 2020 Waves/ 2019 Earthquake Bird/ 2019 Mid90s/ 2018 Bird Box/ 2018 A Million Little Pieces/ 2018 Corazón/ 2018 Death Note/ 2017 The Black Ghiandola/ 2017 Triple 9/ 2016 Patriots Day/ 2016 Before the Flood/ 2016 Blackhat/ 2015 Crocodile Gennadiy/ 2015 Gone Girl/ 2014 Love & Mercy/ 2014 Broken City/ 2013 The Girl with the Dragon Tattoo/ 2011 Días de gracia/ 2011 How Did They Ever Make a Movie of Facebook?/ 2011 The Book of Eli/ 2010 The Social Network/ 2010 New York, I Love You

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 2021 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Co w duszy gra 2011 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score The Social Network Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2021 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Mank/b> Golden Globe 2025 Best Original Score, Motion Picture Challengers 2021 Best Original Score - Motion Picture Co w duszy gra 2011 Best Original Score - Motion Picture The Social Network Grammy 2022 Best Score Soundtrack for Visual Media Co w duszy gra

Georges Auric

Georges Auric, twórca ponad 120 ścieżek dźwiękowych do filmów, już w dzieciństwie przejawiał olbrzymi talent muzyczny. Początkowo uczył się gry na fortepianie w konserwatorium w Montpellier i w wieku 14 lat dał fortepianowy recital przed Société musicale indépendante. W latach 1913-1914 uczęszczał do Konserwatorium Paryskiego, gdzie studiował sztukę kontrapunktu i fugi. Następnie podjął naukę kompozycji w paryskiej Schola Cantorum.

Auric szybko stał się protegowanym Erika Satie, który wraz z poetą i późniejszym reżyserem filmowym Jeanem Cocteau stał się duchowym patronem założonej przez Aurica i jego przyjaciół Grupy Sześciu (Les Six) - awangardowej grupy kompozytorów odcinających się od tendencji wagnerowskich i impresjonistycznych. Georges był najaktywniejszym członkiem grupy, która przetrwała jednak tylko kilka lat i rozpadła się w roku 1921. W międzyczasie Auric miał okazję spotkać innych wybitnych artystów paryskich: Apollinaire’a, Braque’a, Picassa, Strawińskiego. Jako kompozytor muzyki poważnej tworzył muzykę kameralną, baletową, wokalną oraz operową.

Wkrótce, m.in. pod wpływem Jeana Cocteau, który zainteresował się kinem, Auric zaczął komponować muzykę filmową. Zadebiutował obrazem Niech żyje wolność w reżyserii René Claira i jego debiut - pomimo krytyki, z jaką spotkał się film - został dobrze przyjęty. W kolejnych latach, począwszy od obrazu Krew poety, Auric był częstym, choć nieregularnym współpracownikiem Cocteau, dla którego stworzył kilka głośnych ścieżek dźwiękowych, m.in. słynną Piękną i bestię.

Auric pisał zarówno dla kina francuskiego, jak i brytyjskiego oraz amerykańskiego. Wśród rodzimych tytułów w jego dorobku można znaleźć m.in. Cenę strachu Henri-Georgesa Clouzota, Wielką włóczęgę z Louis de Funesem. Do najgłośniejszych pozycji w zagranicznej filmografii Aurica należały Cezar i Kleopatra z Vivien Leigh w roli głównej, Moulin Rouge Johna Hustona oraz Rzymskie wakacje Williama Wylera. Pisał również dla Rogera Vadima i Otto Premingera.

W roku 1962 Georges Auric przyjął posadę dyrektora Opery Paryskiej. Był również członkiem jury na berlińskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w 1960 roku oraz na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1972 roku. Zasiadał nadto we francuskim Stowarzyszeniu Autorów, Kompozytorów i Wydawców Muzycznych (SACEM).

Georges Auric zmarł 23 lipca 1983 roku w Paryżu i spoczywa wraz ze swoją żoną na cmentarzu Montparnasse. Na jego cześć nazwano jedną z ulic w 19. dzielnicy Paryża.

Nie będzie chyba przesadą określenie Aurica jednym z „ojców założycieli” francuskiej muzyki filmowej. Kompozycje Aurica, doskonale zaaranżowane, szeroko wykorzystujące dorobek muzyki poważnej początków XX wieku, cechowały się wysokimi walorami artystycznymi. Ów artyzm wypierał zwykłą soundtrackową użytkowość w szczególności w poetyckich obrazach Cocteau, dla których muzyka francuskiego kompozytora była wręcz stworzona. Obecnie Auric pozostaje jednym z nielicznych twórców muzyki filmowej, którzy wzbudzają zainteresowanie zarówno kinomaniaków, jak i melomanów zasłuchanych w muzyce poważnej.

                                                                                 Filmografia

Le sang d’un poète (1930)/ À nous la liberté (1931)/ Lake of Ladies (1934)/ The Mysteries of Paris (1935)/ The Messenger (1937)/ The Alibi (1937)/ The Red Dancer (1937)/ A Picnic on the Grass (1937)/ Tamara (1938)/ The Lafarge Case (1938)/ His Uncle from Normandy (1939)/ Monsieur La Souris (1942)/ The Beautiful Adventure (1942)/ The Murderer is Afraid at Night (1942)/ L'Éternel retour (1943)/ François Villon (1945)/ Farandole (1945)/ Dead of Night (1945)/ Beauty and the Beast (1946)/ Pastoral Symphony (1946)/ Hue and Cry (1947)/ The Seventh Door (1947)/ Desert Wedding (1948)/ To the Eyes of Memory (1948)/ Passport to Pimlico (1948)/ Ruy Blas (1948)/ Maya (1949)/ The Queen of Spades (1949)/ Silent Dust (1949)/ The Spider and the Fly (1949)/ Orpheus (1950)/ The Lavender Hill Mob (1951)/ Darling Caroline (1951)/ The Galloping Major (1951)/ The Lovers of Bras-Mort (1951)/ The Respectful Prostitute (1952)/ Moulin Rouge (1952)/ Leathernose (1952)/ The Titfield Thunderbolt (1953)/ Roman Holiday (1953)/ The Slave (1953)/ The Wages of Fear (1953)/ The Divided Heart (1954)/ Nagana (1955)/ Chéri-Bibi (1955)/ Lola Montes (1955)/ Rififi (1955)/ The Hunchback of Notre Dame (1956)/ Bonjour Tristesse (1958)/ The Night Heaven Fell (1958)/ Next to No Time (1958)/ Sergeant X (1960)/ Final Accord (1960)/ Goodbye Again (1961)/ The Innocents (1961)/ The Mind Benders (1963)/ The Poppy Is Also a Flower (1966)/ The Christmas Tree (1969)/

Nicholas Britell

Nicholas Britell (ur. 17 października 1980r w Nowym Jorku)- amerykański kompozytor, pianista i producent filmowy. Laureat Emmy za Najlepszy muzyczny motyw przewodni za serial Sukcesja. Dwukrotnie nominowany do Oscara - za muzykę do filmów Moonlight i Gdyby ulica Beale umiała mówić.


Pochodzi z żydowskiej rodziny. Uczęszczał do Juilliard School i Uniwersytetu Harvarda. W szkole był członkiem instrumentalnego zespołu hip-hopowego The Witness Protection Program, gdzie grał na klawiszach i syntezatorach. Britell należy do pokolenia kompozytorów, czerpiących z wpływów muzyki elektronicznej. Jego kompozycje są inspirowane pracami takich kompozytorów jak Siergiej Rachmaninow, George Gershwin, Philip Glass czy Zbigniew Preisner, a także producentów muzycznych jak Quincy Jones czy Dr. Dre.

Karierę kompozytora filmowego zaczął od napisania utworu Forgotten Waltz No. 2 do krótkometrażowego debiutu reżyserskiego Natalie Portman pt. Eve. W tym samym roku ponownie współpracował z Portman przy wyreżyserowanej przez nią noweli do filmu Zakochany Nowy Jork. W kolejnych latach skomponował muzykę do takich produkcji jak m.in. Zniewolony (2013), Big Short (2015) czy Rebeliant (2016). Był także producentem krótkometrażowego filmu Damiena Chazelle'a Whiplash, a także jej pełnometrażowej wersji z 2014 roku.

Przełomem okazała się być jego współpraca z Barrym Jenkinsem. Za muzykę do filmu Moonlight (2016) otrzymał swoje pierwsze nominacje do Oscara i Złotego Globu. Kolejną nominację do Nagrody Akademii przyniósł mu dwa lata później następny film Jenkinsa Gdyby ulica Beale umiała mówić (2018). Za muzyczny motyw przewodni do serialu HBO Sukcesja (2018) otrzymał z kolei nagrodę Emmy.

Jego żoną jest wiolonczelistka Caitlin Sullivan. 

                                                                                 Filmografia

2008: Zakochany Nowy Jork/ 2012: Haiti: Where Did the Money Go/ 2012: Gimme the Loot/ 2013: Zniewolony/ 2015: The Seventh Fire/ 2015: Opowieść o miłości i mroku/ 2015: Big Short/ 2016: Rebeliant/ 2016: Moonlight/ 2016: Tramps/ 2017: Wojna płci/ 2018: Sukcesja/ 2018: Gdyby ulica Beale umiała mówić/ 2018: Vice/ 2019: Król/ 2021: Kolej podziemna/ 2021: Cruella/ 2021: Italian Studies/ 2021: Nie patrz w górę/ 2022: Andor

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2022 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Nie patrz w górę 2019 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Gdyby ulica Beale umiała mówić 2017 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Moonlight Golden Globe Grammy

Krishna Levy

 Krishna Levy (ur. 27 maja 1964 r. w New Delhi, Indie) jest francuskim kompozytorem muzyki filmowej. Studiował muzykę w USA, ale mieszka i pracuje w Paryżu (Francja).

 Francuski kompozytor Krishna Levy urodził się w 1964 roku w Indiach i stąd jego cokolwiek specyficzne w naszym regionie świata imię. Jako pięciolatek zainteresował się grą na fortepianie, wkrótce zaczął pobierać prywatne lekcje gry u znajomych. Choć we Francji nie uczęszczał do żadnej szkoły muzycznej, to w wieku lat 18 zdecydował się wyjechać do Stanów Zjednoczonych, by podjąć studia na uznanym Berklee College of Music, bowiem jego zainteresowania skupiały się głównie wokół jazzu i muzyki filmowej. Od lat młodzieńczych był też fanem twórcozści Béli Bartóka. W Berklee ukończył klasę ilustracji filmowej, następnie przeniósł się do Bostonu, gdzie uzyskał dyplom z kompozycji w New England Conservatory.

Po ukończeniu studiów za namową przyjaciół kilkakrotnie przyjeżdżał do Francji. Tu pod koniec lat 80. napisał ścieżki dźwiękowe dla krótkometrażówek Dante Desarthe i Guillaume Breauda. Współpracował też z Jean-Luc’em Leonem z telewizyjnego kanału Arte. W owym okresie więcej zajmował się jednak muzyką jazzową i współczesną. W końcu w 1990 roku na stałe przeniósł się do Paryża i zaczął komponować na potrzeby telewizji. Wreszcie w roku 1995 zaliczył swój debiut w filmie pełnometrażowym. Była to romantyczna komedia Fast w reżyserii D. Desarthe. Od tamtej pory Levy napisał ponad 20 ilustracji dla francuskiego kina oraz kilka na potrzeby telewizji i filmu dokumentalnego. W miarę możliwości i czasu ciągle stara się też tworzyć kompozycje z zakresu jazzu (którego, jak mówi, za bardzo stosować w muzyce filmowej nie może, gdyż dziś niemal nikt form jazzowych w ścieżkach dźwiękowych nie oczekuje) i nowoczesnych form muzyki instrumentalnej.

Największym sukcesem Levy’ego pozostaje nagrodzona Étoile d’Or (Złotą Gwiazdą) i nominowana do Cezara oprawa musicalu Francoisa Ozona 8 kobiet. Levy niejako zastąpił na stanowisku kompozytora swojego dobrego znajomego a stałego w owym czasie współpracownika Ozona – Philippe’a Rombiego. Rombi za bardzo nie chciał angażować się w projekt, gdzie będzie musiał współpracować z twórcami piosenek, aranżerami i całą ekipą zaangażowaną w muzyczny design tego filmu. Levy takich obaw ani oporów nie miał i z chęcią podjął wyzwanie, co okazało się dla niego słuszną decyzją.

Oprócz 8 kobiet do najbardziej znanych soundtracków Levy’ego należą Je suis un assassin; Sof Ha’Olam Smola (AKA: Au bout du monde à gauche); Whatever Lola Wants; Le Nouveau protocole; Je l’amais i przede wszystkim dwie świetne ilustracje do dramatów/dokumentów Nicolasa Vaniera: Ostatni traper i Loup. Generalnie jednak Krishna Levy należy do słabo znanych twórców muzyki filmowej, twórców, którzy wciąż czekają na odkrycie przez fanów.

 

                                                                                 Filmografia

1995 : Fast directed by Dante Desarthe. 1996 : Comment je me suis disputé... (ma vie sexuelle)/ 1999 : Karnaval/ 2000 : Cours toujours / 2001 : Ali Zaoua, prince de la rue / 2001 : Quand on sera grand / 2002 : 8 Women (8 Femmes)/ 2004 : Je suis un assassin/ 2004 : Le Dernier Trappeur / 2006 : Je me fais rare / 2006 : The Fall / 2007 : Contre-enquête / 2008 : Whatever Lola Wants / 2008 : Le Nouveau Protocole/ 2009 : Je l'aimais/ 2009 : Loup [fr]/ 2011 : 1, 2, 3, voleurs / 2012 : Je fais feu de tout bois/ 2013 : Dancing in Jaffa /

John Carpenter

John Howard Carpenter (ur. 16 stycznia 1948r) to amerykański filmowiec, kompozytor i aktor. Najczęściej kojarzony z horrorami, filmami akcji i science fiction z lat 70. i 80-tych XX wieku, jest powszechnie uznawany za mistrza gatunku horroru. Na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2019 roku Francuska Gildia Reżyserów przyznała mu nagrodę Golden Coach Award i pochwaliła go jako „kreatywnego geniusza surowych, fantastycznych i spektakularnych emocji”. Wczesne filmy Carpentera odniosły sukcesy krytyczne i komercyjne, takie jak Halloween (1978), Mgła (1980), Ucieczka z Nowego Jorku (1981) i Starman (1984).  

Chociaż uznano go za wpływowego filmowca, jego inne produkcje z lat 70. i 80-tych XX wieku dopiero później stały się kultowymi klasykami; należą do nich Dark Star (1974), Assault on Precinct 13 (1976), The Thing (1982), Christine (1983), Big Trouble in Little China (1986), Prince of Darkness (1987), They Live (1988), In the Mouth of Madness (1994) i Escape from L.A. (1996). Powrócił do serii Halloween jako kompozytor i producent wykonawczy w filmach Halloween (2018), Halloween Kills (2021) i Halloween Ends (2022). 

Carpenter zwykle komponuje lub współkomponuje muzykę do swoich filmów. Zdobył nagrodę Saturn Award za najlepszą muzykę za ścieżkę dźwiękową do filmu Wampiry (1998) i wydał pięć albumów studyjnych: Lost Themes (2015), Lost Themes II (2016), Anthology: Movie Themes 1974–1998 (2017), Lost Themes III: Alive After Death (2021) i Lost Themes IV: Noir (2024). Od 2012 roku jest współwłaścicielem firmy komiksowej Storm King Comics wraz ze swoją żoną, producentką filmową Sandy King.

 Nazwisko Johna Carpentera stało się znane w latach 70. Jeden z pierwszych filmów krótkometrażowych, przy których pracował, "The Resurrection of Broncho Billy", zdobył Oscara. Wprawdzie otrzymał go producent, jednak sam fakt wygranej zwrócił na Carpentera uwagę. W 1974 nakręcił swój pierwszy film pełnometrażowy, "Ciemna gwiazda", który został bardzo ciepło przyjęty przez krytykę, a wśród studentów zyskał nawet status dzieła kultowego. Kolejny tytuł, "Atak na posterunek 13", rozsławił reżysera także i w Europie. Jednak prawdziwą sławę przyniósł mu zrealizowany w 1978 horror "Halloween". Film kosztował niecałe 300 000 dolarów i przyniósł zysk rzędu 75 milionów dolarów, co uczyniło go jedną z najbardziej dochodowych produkcji w historii kina. Pod koniec dekady Carpenter rozpoczął pracę w telewizji, gdzie nakręcił obraz, który dla wielu miłośników reżysera był prawdziwym zaskoczeniem. Chodzi o "Elvisa" - film opowiadający o życiu Elvisa Presleya.

Lata 80-te to okres, kiedy gwiazda Carpentera zaczęła przygasać. Mimo kilku niewątpliwych sukcesów kasowych, takich jak "Ucieczka z Nowego Jorku", "Coś" czy "Christine", jego filmy zyskiwały coraz słabsze recenzje. Przyczyną tego był fakt, iż reżyser specjalizujący się w filmach o niskim budżecie nie potrafił odnaleźć się w czasach, kiedy na ekrany zaczęły powracać wielkie superprodukcje. Efekt grozy, strachu i tajemniczości, które Carpenter uzyskiwał za pomocą ciekawego montażu, muzyki czy zdjęć, został zastąpiony przez kosztowne efekty specjalne, które uczyniły poprzednie zabiegi mniej znaczącymi. W latach 90-tych reżyser próbował odzyskać popularność, jaką cieszył się w przeszłości, jednak nie zyskał znaczących rezultatów.

                                                                                 Filmografia

Ciemna gwiazda (1973, Dark Star) Atak na posterunek 13 (1976, Assault on Precinct 13)/ Halloween (1978)/ Mgła (1980, The Fog)/ Ucieczka z Nowego Jorku (1981, Escape from New York)/ Coś (1982, The Thing, remake)/ Christine (1983)/ Gwiezdny przybysz (1984, Starman)/ Wielka draka w chińskiej dzielnicy (1986, Big Trouble in Little China)/ Książę ciemności (1987, Prince of Darkness)/ Oni żyją (1988, They Live)/ Wspomnienia niewidzialnego człowieka (1992, Memoirs of an Invisible Man)/ Wioska przeklętych (1995, Village Of The Damned)/ W paszczy szaleństwa (1995, In the Mouth of Madness)/ Ucieczka z Los Angeles (1996, Escape from L.A.)/ Łowcy wampirów (1998, John Carpenter's Vampires)/ Duchy Marsa (2001, Ghosts of Mars)/ Oddział (2010, The Ward)/ Halloween (2018)

Maurice Jarre

Urodzony w Lyonie Maurice Jarre to już legenda muzyki filmowej. Jarre, jak się przyznaje do 16 roku życia nie wiedział nic o muzyce, nie miał żadnego formalnego wykształcenia i nie potrafił wyłapać różnicy pomiędzy nutami A i C. Myślał nawet o karierze inżyniera. Dopiero jego ojciec, dyrektor lokalnej rozgłośni francuskiego radia przyniósł mu gramofon, który spowodował, że zapragnął być dyrygentem. Formalnie zaczął kształcić się w Narodowym Konserwatorium Muzyki a jego specjalnością była perkusja. Wtedy to zechciał grać na kotle w Orkiestrze Paryskiego Radia. Sam przyznaje się, że zawód perkusisty pomógł mu lepiej zrozumieć i przyglądać się „procesowi” pracy całej orkiestry symfonicznej.

 Egzotyka panująca w wielu pozycjach późniejszego, „filmowego” życia Jarre’a wzięła się po części z zamiłowania kompozytora do takich właśnie brzmień a po części z tego iż w Konserwatorium studiował w ramach ćwiczeń muzykę rosyjską, hinduską, arabską, japońską i południowo-afrykańską. Pewnie dlatego nie sprawiało mu problemów wplataine do orkiestry rzadkich instrumentów etnicznych. Podczas studiów Jarre kształcił się m.in. pod okiem Maurice’a Martenota, współwynalazcy elektronicznego instrumentu muzycznego zwanego falami Martenota, obok thereminu prekursora późniejszych syntezatorów. A elektronikę w wielu swoich późniejszych partyturach Jarre wykorzystywał jeszcze chętniej niż elementy etniczne.

Swą bogatą kompozytorską karierę zaczynał od pisania muzyki do przedstawień teatralnych, min. na deskach paryskiego La Théâtre National Populaire. Wszystko zaczęło się jednak w teatrze Jeana-Louisa Barraulta, gdzie najpierw Jarre grywał na kotłach i falach Martenota. W 1950 Jarre został poproszony po raz pierwszy o napisanie muzyki do przedstawienia. Od tej pory tworzył muzykę do spektakli dla różnych teatrów praktycznie przez całe lata 50-te.

Pierwszym filmem, do którego skomponował ścieżkę dźwiękową była powstała w 1952 r. dokumentalna krótkometrażówka Hôtel des Invalides, która przyniosła Jarre’owi uznanie we Francji. Przy tym obrazie nawiązał swoją pierwszą współpracę reżysersko-kompozytorską z Georgesem Franju, z którym współpracował jeszcze siedem razy. W dekadzie lat 50-tych oprócz pracy dla kina znajdował również czas na własną twórczość koncertową, nierzadko pod znakiem awangardy i eksperymentu muzycznego. Komponował zarówno wielkie orkiestralne partytury, jak i muzykę opartą o syntezatory. Nierzadko też łączył jedno i drugie. Rozgłos w świecie zyskał dziesięć lat po debiucie, dzięki współpracy z reżyserem Davidem Leanem. To właśnie jego film, Lawrence z Arabii pozwolił francuskiemu kompozytorowi po raz pierwszy odebrać Oscara. Lean i producent Sam Spiegel zdecydowali się na Jarre’a po usłyszeniu jego kompozycji w Niedzielach w Avray. Nie była to jego jedyna statuetka. Kolejną otrzymał już w 1965 r. za Doktora Żywago, w czym pewnie pomogła mu emocjonalna więź z rosyjskimi przodkami jego rodziny. W tym samym roku po raz pierwszy pojechał do Hollywood, by napisać i nagrać muzykę do kontrowersyjnego Kolekcjonera Williama Wyler’a. Trzeciego Oscara (i zarazem ostatniego) otrzymał w 1984 r. za Podróż do Indii, zresztą kolejny film Leana. Oprócz tych nagród, Jarre był jeszcze sześciokrotnie nominowany do Oscara i zdobył cztery statuetki Złotego Globu.

Do jego najbardziej znanych partytur, poza wspomnianymi powyżej należą m.in.: Najdłuższy dzień, Grand Prix, Zawodowcy, Człowiek który chciał być królem, Isadora, Jezus z Nazaretu, Świadek, Mad Max pod Kopułą Gromu, Stowarzyszenie umarłych poetów, Goryle we mgle, Uwierz w ducha, Spacer w chmurach. Ma na koncie współpracę z tak uznanymi nazwiskami jak Richard Brooks, John Frankenheimer, Karel Reisz, Alfred Hitchock, Luchino Visconti, Elia Kazan, John Huston, Franco Zeffirelli, Voelker Schlondorff, Wolfgang Petersen i wreszcie Peter Weir, do którego filmów pisał aż pięciokrotnie. Jarre przyznaje, że ulubionym jego score’m jest jeszcze inna produkcja Leana – Córka Ryana. I mimo dużego doświadczenia z muzyką teatralną, kameralną i koncertową, traktuje swojej pisanie do filmów bardzo poważnie. Być może taki stosunek zapewnił mu ponad 40 lat uznania i wspaniałych dokonań. Kompozytor w 2001 roku postanowił oficjalnie zakończyć karierę a ostatnim score jaki stworzył jest muzyka do telewizyjnego obrazu o tematyce Holocaustu pt. Powstanie.

Dwaj synowie Maurice’a Jarre’a również zaistnieli w branży rozrywkowej. Starszy- Jean Michel to niezwykle popularny w świecie kompozytor i wykonawca muzyki elektronicznej, zaś młodszy Kevin to scenarzysta filmowy, znany z takich obrazów jak Tombstone czy Chwała.

Maurice Jarre zmarł 29 marca 2009 roku w swoim domu w Los Angeles, przegrywając walkę z rakiem. Zaledwie miesiąc wcześniej został uhonorowany w Berlinie Złotym Niedźwiedziem za całokształt twórczości.

 

                                                                                 Filmografia

2001 Marzyłam o Afryce I Dreamed of Africa/ 2000 / Kropla słońca Sunshine /1999/ Le Jour et la nuit /1997 / The Sunchaser /1996 A Walk in the Clouds /1995 Bez lęku Fearless /1993 Mr. Jones /1993 Więzy przyjaźni School Ties /1992 Cień wilka Shadow of the Wolf /1992 Dom zachodzącego słońca Rakuyô /1992 Tylko samotni Only the Lonely /1991 Stłumiony ogień Fires Within /1991 Uwierz w ducha Ghost /1990 Drabina Jakubowa Jacob's Ladder /1990 Po zmroku, kochanie After Dark, My Sweet /1990 Solar Crisis /1990 Prawie jak anioł Almost an Angel /1990 Stowarzyszenie Umarłych PoetówGdzie na Dead Poets Society /1989 Wszystko jest możliwe Chances Are /1989 Wrogowie Enemies: A Love Story /1989 Renifer Świętego Mikołaja Prancer /1989 Goryle we mgle Gorillas in the Mist: The Story of Dian Fossey /1988 Dyktator z Paradoru Moon Over Parador /1988 Burza w oddali Distant thunder /1988 Wildfire /1988 Fatalne zauroczenie Fatal Attraction /1987 Bez wyjścia No Way Out /1987 Gaby. Historia prawdziwa Gaby: A True Story /1987 Shuto shōshitsu /1987 Le Palanquin des larmes /1987 Wybrzeże Moskitów The Mosquito Coast /1986 Tai-Pan /1986 Gwiezdna paczka Solarbabies /1986 Rozgrzeszenie Apology /1986/ Świadek Witness /1985 Mad Max pod Kopułą Gromu Mad Max Beyond Thunderdome /1985 Mój własny wróg Enemy Mine /1985 Oblubienica Frankensteina The Bride /1985 Podróż do Indii A Passage to India /1984 Ściśle tajne Top Secret! /1984 Ucieczka w sen Dreamscape /1984 Samson i Dalila Samson and Delilah /1984 Dla tych, których kochałem Au nom de tous les miens /1983 Firefox /1982 Zakochani młodzi lekarze Young Doctors in Love /1982 Nie płacz, to tylko burza Don't Cry, It's Only Thunder /1982 Coming Out of the Ice /1982 Rok niebezpiecznego życia The Year of Living Dangerously /1982 Szkoła kadetów Taps /1981 Fałszerstwo Die Fälschung /1981 Lew pustyni Lion of the Desert /1981 Vendredi ou la vie sauvage /1981 Szogun Shogun /1980 Czarny marmur The Black Marble /1980 The American Success Company /1980 Zmartwychwstanie Resurrection /1980 Enola Gay: The Men, the Mission, the Atomic Bomb /1980 Ostatni lot arki Noego The Last Flight of Noah's Ark /1980 Sztukmistrz z Lublina The Magician of Lublin /1979 Zimowe zabójstwa Winter Kills /1979 Blaszany bębenek Die Blechtrommel /1979 Dwie samotności Two Solitudes /1978 Ishi: The Last of His Tribe /1978 The Users /1978 La tortue sur le dos /1978 Maszeruj albo giń March or Die /1977 Książę i żebrak Crossed Swords /1977 Ostatni z wielkich The Last Tycoon /1976 Krzyknąć diabłu w twarz Shout at the Devil /1976 Mesjasz The Message /1976 Prorok Al-Risalah /1976 Człowiek, który chciał być królem The Man Who Would Be King /1975 Mandingo /1975 Oddział Posse /1975/ Mr. Sycamore /1975 Wielkie nadzieje Great Expectations /1974 Grandeur nature /1974 The Island at the Top of the World /1974 Człowiek MackintoshaGdzie na The Mackintosh Man /1973 Środa popielcowa Ash Wednesday /1973/ Sędzia z Teksasu The Life and Times of Judge Roy Bean /1972 Bezbronne nagietki The Effect of Gamma Rays on Man-in-the-Moon Marigolds /1972 Papież Joanna Pope Joan /1972/ Samuraj i kowboje Soleil rouge /1971 Apartament w Hotelu Plaza Plaza Suite /1971 El Condor /1970 Jedyna gra w mieście The Only Game in Town /1970 Córka Ryana Ryan's Daughter /1970 Sezon w piekle Una Stagione all'inferno /1970 Zmierzch bogów La caduta degli dei (Götterdämmerung) /1969 Topaz /1969 Nadzwyczajny marynarz The Extraordinary Seaman /1969 Żyd Jakow The Fixer /1968 Poker 5 Card Stud /1968 Isadora /1968 Jedzie Villa Villa Rides /1968 Noc generałów The Night of the Generals /1967 25. godzina La vingt-cinquieme heure /1967 Grand Prix /1966 Gambit /1966 Zawodowcy The Professionals /1966 Czy Paryż płonie? Paris brule-t-il /1966 Doktor Żywago Doctor Zhivago /1965 Kolekcjoner The Collector /1965 Pociąg The Train /1964 A oto koń sinyGdzie na Behold a Pale Horse /1964 Weekend w Zuydcoote Week-end a Zuydcoote /1964/ Judex albo zbrodnia ukarana Judex /1963 Un roi sans divertissement /1963 Les Rustres /1963 Zwierzęta Les Animaux /1963 Najdłuższy dzieńGdzie na The Longest Day /1962 Lawrence z ArabiiGdzie na Lawrence of Arabia /1962 Niedziele w Avray Les Dimanches de ville d'Avray /1962 Le soleil dans l'oeil /1962 Rajski ptak L'Oiseau de paradis /1962 Thérese Desqueyroux /1962 Les Oliviers de la justice /1962 Othello /1962 Les Travestis du diable /1962 Źródło Trzech Prawd Le puits aux trois vérités /1961 Światła na mordercę Pleins feux sur l'assassin /1961 The Big Gamble /1961 Sławne miłości Amours célèbres /1961 Le Temps du ghetto /1961 Loin de Rueil /1961 Les mystères de Paris /1961 Oczy bez twarzy Les yeux sans visage /1960 Pęknięte lustro Crack in the Mirror /1960 Prezydent Le président /1960 Recours en grâce /1960 De fil en aiguille /1960 La Corde raide /1960 La main chaude /1960 Głową o mur La tête contre les murs /1959 Gwiazdy w południe Les Étoiles de midi /1959 Podrywacze Les dragueurs /1959 Vel' d'Hiv /1959 Bestia czyha La bête à l'affût /1959 Vous n`avez rien a declarer? /1959 Le grand oeuvre: panorama de l'industrie française /1958 Le Bel indifférent /1957 Le feu aux poudres /1957 Cała pamięć świata Toute la mémoire du monde /1956 Le Théâtre national populaire /1956 Sur le pont d'Avignon /1956 Hotel inwalidów Hôtel des Invalides

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1962 Best Original Score Lawrence of Arabia 1965 Best Original Score Doctor Zhivago 1984 Best Original Score A Passage to India Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1963 Best Original Score Sundays and Cybele 1972 Best Original Song The Life and Times of Judge Roy Bean 1976 Best Original Score The Message 1985 Best Original Score Witness 1988 Best Original Score Gorillas in the Mist 1990 Best Original Score Ghost Golden Globe 1965 Best Original Score Doctor Zhivago 1984 Best Original Score A Passage to India 1985 Best Original Score Witness 1988 Best Original Score Gorillas in the Mist 1995 Best Original Score A Walk in the Clouds Grammy 1965 Best Score Soundtrack for Visual Media Doctor Zhivago

Yann Tiersen

Yann Tiersen urodził się 23 czerwca 1970 w Brest, w Bretanii (północno-zachodnia Francja). Jednak miejscowością, w której dorastał było Rennes - "kulturalna stolica" Bretanii. Tam właśnie w wieku 6 lat zaczął uczyć się gry na skrzypcach podarowanych mu przez dziadka oraz pobierał lekcje gry na fortepianie od ojca. Następnie uczęszczał do lokalnego konserwatorium, gdzie rozpoczął naukę dyrygentury.

 

Muzyka klasyczna towarzyszyła mu od dziecka, jednak na początku lat osiemdziesiątych, pod wpływem muzyki Davida Bowie, Iggy'ego Popa i grupy "Joy Division" zauroczył się rockiem. Swoją karierę muzyczną rozpoczął jako klawiszowiec w punkowej grupie Wart, do której należał po korespondencyjnym ukończeniu studiów. W 1992 opuścił Rennes i przeniósł się do stolicy, gdzie zajął się komponowaniem muzyki do filmów krótkometrażowych i sztuk teatralnych.
W 1995 Tiersen wydał "La Valse des Monstres", swoją debiutancką płytę, która ukazała się (zaledwie) w ilości 1000 egzemplarzy.
 

Niezrażony niepowodzeniem, 1 kwietnia 1996 wydał "Rue Des Cascades", płytę, na której umieścił charakterystyczny dla siebie styl (krótkie utwory fortepianowe, walce z udziałem akordeonu i utwory skrzypcowe).
Jednak fanów zaskarbił sobie trzecim z kolei albumem - "Le Phare", wydanym w 1998. Do tej pory krytycy nie doceniali jego pracy. Tiersen znacznie lepiej prezentował się w czasie koncertów na żywo. Jednak przygotowania do wydania "La Phare", czyli wyjazd w poszukiwaniu natchnienia na wyspę Ouessant i żmudna praca nad melodią, przyniosły zamierzony cel. Yann stał się znany we Francji. Jego dwie pierwsze płyty doczekały się reedycji, a niektóre utwory z "Le Phare" zostały wykorzystane do francusko-niemieckiego dramatu "Amelia". Album z muzyką do tego filmu przyniósł Tiersenowi międzynarodową sławę i rzeszę fanów na całym świecie.
 

W 2003 stworzył kolejny soundtrack do filmu "Good Bye, Lenin!" niemieckiego reżysera Wolfganga Beckera. Następnie, już na przełomie 2004 i 2005 roku, w czasie prac nad szóstym albumem, poznał amerykańską wokalistkę Shannon Wright, z którą nagrał w ciągu dwudziestu dni (a zwykle zabierało mu to rok czasu) płytę "Yann Tiersen & Shannon Wright". Następnie ich drogi się rozeszły.
Tiersen ceni sobie występy sceniczne. W czasie swych licznych wyjazdów odwiedził m. in. Polskę, Węgry, Irlandię, Hiszpanię, a także Singapur i Japonię.

                                                                                 Filmografia

1998 : La Vie rêvée des anges (générique de fin)/ 1998 : Alice et Martin d'André Téchiné/ 1999 : Le Cyclope de la mer/ 2001 : Trois huit/ 2001 : Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain/ 2001 : Notre besoin de consolation.../ 2002 : Le Poteau rose/ 2002 : L'Amusement, la solitude/ 2002 : Primitifs/ 2003 : Good Bye, Lenin!/ 2008 : Tabarly/ 2016 : Ouragan, l'odyssée d'un vent

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Comptine d'un autre été: L'après-midi	Yann Tiersen	06.2013	187[2]	34[4][gold]	Virgin	[written by Yann Tiersen]
Porz Goret	Yann Tiersen	12.2015	179[3]	-	Mute	[written by Yann Tiersen]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Le phare	Yann Tiersen	02.1998	50[12][gold]	-	Labels 7243 8 45402 1 0	-
Tout est calme	Yann Tiersen	04.1999	45[2]	-	Ici D'Ailleurs 7243 8 47404 1 2	-
L'absente	Yann Tiersen	04.2001	8[41][gold]	-	Ici D'Ailleurs 8101152	-
Le fabuleux destin d'Amélie Poulain	Yann Tiersen	04.2001	1[83][3x-platinum]	28[45]	Labels 7243 810805 2 8	-
Rue des cascades	Yann Tiersen	06.2001	51[13]	-	Sine Terra Firma STF 005	-
Rue des cascades / La valse des monstre	Yann Tiersen	11.2001	139[1]	-	-	-
C'était ici	Yann Tiersen	10.2002	8[16][gold]	64[3]	Ici D'Ailleurs 8132981	-
Good Bye Lenin [OST]	Yann Tiersen	09.2003	49[13]	-	EMI Music France 7243 5923532 5	-
Yann Tiersen & Shannon Wright	Yann Tiersen & Shannon Wright	10.2004	60[11]	-	Ici D'Ailleurs IDA 030	-
Les retrouvailles	Yann Tiersen	05.2005	6[20][gold]	48[5]	Ici D'Ailleurs 7243 4773522 6	-
On Tour	Yann Tiersen	11.2006	160[1]	-	Virgin Music 09463785112 8	-
Tabarly	Yann Tiersen	06.2008	122[2]	-	EMI Music France – 509992272602 5	-
Dust Lane	Yann Tiersen	10.2010	36[7]	-	Mute – CDSTUMM 324	-
Skyline	Yann Tiersen	10.2011	172[1]	-	Mute – CDSTUMM 337	-
∞ (Infinity)	Yann Tiersen	05.2014	104[2]	-	Mute – CDSTUMM 367	-
Eusa	Yann Tiersen	10.2016	22[13]	76[1]	Mute – CDSTUMM 397	-
All	Yann Tiersen	02.2019	66[7]	50[1]	Mute – CDSTUMM 432	-
Portrait	Yann Tiersen	12.2019	94[5]	-	Mute – CDSTUMM 449	-
Kerber	Yann Tiersen	08.2021	97[2]	-	Mute – CDSTUMM 465	-

Christopher Young

Urodzony w amerykańskim stanie New Jersey, Christopher Young ukończył Massachusetts Hampshire College a następnie studiował muzykę na North Texas State University, nim w 1980r przeniósł się do słonecznej Kalifornii. Z początku jazzowy perkusista, dość przypadkowo poznał prace Bernarda Herrmanna, które tak mu się spodobały, iż Young uznał, że chce podążać dokładnie tą samą drogą. Wstąpił więc na UCLA Film School, gdzie studiował w klasie znanego kompozytora Davida Raksina.

Studia w szkole filmowej dały Youngowi, który wcześniej nie miał żadnych konaktów z branżą filmową, możliwość poznania twórców, których dzieła mógłby zilustrować. Tak było ze Stephenem Carpenterem, do którego niskobudżetowego The Dorm that Dripped Blood Young skomponował ścieżkę dźwiękową. Wkrótce kompozytor został zauważony i otworzyły się przed nim drzwi do wielu wytwórni. Przełomem była jednak współpraca z mistrzem horroru, Clivem Barkerem. Mroczne i niezwykle sugestywne partytury Younga do Hellraisera oraz jego sequelu (nagroda Saturna dla Younga) do dziś dzień uchodzą za wielkie klasyki muzyki do filmów grozy.

Hellraiser przyniósł Youngowi nie tylko popularność i uznanie (oraz pewnie pieniądze), ale uczynił zeń speca od filmów grozy i sci-fi. Wystarczy wspomnieć tylko takie partytury, jak Copycat, The Fly II, Bless the Child, The Grudge, Ghost Rider czy wreszcie Spiderman 3. Rzecz jasna Young potrafił też odnaleźć się w zupełnie innych gatunkach filmowych jak komedia (np. Człowiek, który wiedział za mało) film akcji czy dramat. Zupełnie w innym stylu od horrorowych partytur Younga jest przecież jazzowa ścieżka do produkcji HBO Norma Jean & Marilyn. Co by jednak kompozytor nie stworzył i tak już na zawsze wśród miłośników muzyki filmowej kojarzony będzie jako „ten od horrorów”. Jakby na potwierdzenie tego można wspomnieć, iż jednym z hobby muzyka jest zbieranie autografów… gwiazd filmów grozy.

Young lubi powtarzać, iż ma dwie muzyczne osobowości: jedna prowadzi go do abstrakcyjnych pomysłów, dysonansów i mrocznych, dziwnych brzmień, a druga do muzyki o klasycznej formie, harmonii i melodii. Kompozytor w swoich pracach stosował przeróżne środki i zabiegi instrumentacyjne, wykorzystując tak gotycki chór, jak i brzmienia wprost ze stylu techno, czy nawet celtycką etnikę. Chętnie sięga po sample i różne efekty dźwiękowe. Oprócz pracy dla filmu i TV kompozytor chętnie współpracuje z artystami tworzącymi zupełnie odmienną muzykę, jak piosenkarze spod znaku R&B. Ponadto od lat 90-tych Young prowadzi wyklady na USC, gdzie jak mówi chce pomóc utalentowanym studentom, którzy chcieliby pójść jego drogą. Christopher Young jest żonaty z Anne Atkins.

 

                                                                                 Filmografia

1982 – Sypialnie ociekające krwią/ 1985 – Anioł zemsty/ 1985 – Koszmar z ulicy Wiązów II: Zemsta Freddy’ego/ 1985 – Królowa barbarzyńców/ 1985 – 1989 Strefa mroku/ 1986 – Najeźdźcy z Marsa/ 1986 – Metalowa zemsta/ 1987 – Hellraiser: Wysłannik piekieł/ 1987 – Kwiaty na poddaszu/ 1988 – Hellraiser: Wysłannik piekieł II/ 1988 – Bat 21/ 1989 – Mucha II / 1989 – Obcy w domu/ 1990 – Last Flight Out/ 1992 – Włóczęga / 1992 – Huragan ognia/ 1992 – Jennifer 8/ 1993 – Mroczna połowa/ 1994 – Wyśniona kochanka/ 1995 – Morderstwo pierwszego stopnia/ 1995 – Gatunek/ 1995 – Zabójcza perfekcja/ 1995 – Psychopata / 1996 – Urwanie głowy / 1996 – Norma Jean & Marilyn / 1997 – Morderstwo w Białym Domu/ 1997 – Człowiek który wiedział za mało/ 1998 – Powódź/ 1998 – Hazardziści/ 1998 – Ulice strachu/ 1999 – Osaczeni / 1999 – Huragan/ 2000 – Cudowni chłopcy/ 2000 – Próba sił/ 2000 – Dotyk przeznaczenia/ 2001 – Słodki listopad/ 2001 – Kod dostępu / 2001 – Sceny zbrodni/ 2001 – Dom Glassów/ 2001 – Włamanie na śniadanie/ 2001 – Kroniki portowe / 2002 – Country Miśki/ 2003 – Jądro Ziemi/ 2003 – Pokerzyści/ 2003 – Ława przysięgłych/ 2004 – The Grudge – Klątwa/ 2005 – Salon piękności/ 2005 – Egzorcyzmy Emily Rose/ 2006 – The Grudge – Klątwa 2/ 2007 – Ghost Rider/ 2007 – Spider-Man 3/ 2007 – Lucky You – Pokerowy blef/ 2008 – Nieuchwytny/ 2008 – Sen na jawie/ 2008 – The Informers/ 2009 – Nieproszeni goście/ 2009 – Wrota do piekieł / 2009 – Darwin. Miłość i ewolucja/ 2009 – Miłość w Seattle/ 2010 – Pewnego razu w Rzymie/ 2011 – Ksiądz/ 2011 – Dziennik zakrapiany rumem