Krishna Levy

 Krishna Levy (ur. 27 maja 1964 r. w New Delhi, Indie) jest francuskim kompozytorem muzyki filmowej. Studiował muzykę w USA, ale mieszka i pracuje w Paryżu (Francja).

 Francuski kompozytor Krishna Levy urodził się w 1964 roku w Indiach i stąd jego cokolwiek specyficzne w naszym regionie świata imię. Jako pięciolatek zainteresował się grą na fortepianie, wkrótce zaczął pobierać prywatne lekcje gry u znajomych. Choć we Francji nie uczęszczał do żadnej szkoły muzycznej, to w wieku lat 18 zdecydował się wyjechać do Stanów Zjednoczonych, by podjąć studia na uznanym Berklee College of Music, bowiem jego zainteresowania skupiały się głównie wokół jazzu i muzyki filmowej. Od lat młodzieńczych był też fanem twórcozści Béli Bartóka. W Berklee ukończył klasę ilustracji filmowej, następnie przeniósł się do Bostonu, gdzie uzyskał dyplom z kompozycji w New England Conservatory.

Po ukończeniu studiów za namową przyjaciół kilkakrotnie przyjeżdżał do Francji. Tu pod koniec lat 80. napisał ścieżki dźwiękowe dla krótkometrażówek Dante Desarthe i Guillaume Breauda. Współpracował też z Jean-Luc’em Leonem z telewizyjnego kanału Arte. W owym okresie więcej zajmował się jednak muzyką jazzową i współczesną. W końcu w 1990 roku na stałe przeniósł się do Paryża i zaczął komponować na potrzeby telewizji. Wreszcie w roku 1995 zaliczył swój debiut w filmie pełnometrażowym. Była to romantyczna komedia Fast w reżyserii D. Desarthe. Od tamtej pory Levy napisał ponad 20 ilustracji dla francuskiego kina oraz kilka na potrzeby telewizji i filmu dokumentalnego. W miarę możliwości i czasu ciągle stara się też tworzyć kompozycje z zakresu jazzu (którego, jak mówi, za bardzo stosować w muzyce filmowej nie może, gdyż dziś niemal nikt form jazzowych w ścieżkach dźwiękowych nie oczekuje) i nowoczesnych form muzyki instrumentalnej.

Największym sukcesem Levy’ego pozostaje nagrodzona Étoile d’Or (Złotą Gwiazdą) i nominowana do Cezara oprawa musicalu Francoisa Ozona 8 kobiet. Levy niejako zastąpił na stanowisku kompozytora swojego dobrego znajomego a stałego w owym czasie współpracownika Ozona – Philippe’a Rombiego. Rombi za bardzo nie chciał angażować się w projekt, gdzie będzie musiał współpracować z twórcami piosenek, aranżerami i całą ekipą zaangażowaną w muzyczny design tego filmu. Levy takich obaw ani oporów nie miał i z chęcią podjął wyzwanie, co okazało się dla niego słuszną decyzją.

Oprócz 8 kobiet do najbardziej znanych soundtracków Levy’ego należą Je suis un assassin; Sof Ha’Olam Smola (AKA: Au bout du monde à gauche); Whatever Lola Wants; Le Nouveau protocole; Je l’amais i przede wszystkim dwie świetne ilustracje do dramatów/dokumentów Nicolasa Vaniera: Ostatni traper i Loup. Generalnie jednak Krishna Levy należy do słabo znanych twórców muzyki filmowej, twórców, którzy wciąż czekają na odkrycie przez fanów.

 

                                                                                 Filmografia

1995 : Fast directed by Dante Desarthe. 1996 : Comment je me suis disputé... (ma vie sexuelle)/ 1999 : Karnaval/ 2000 : Cours toujours / 2001 : Ali Zaoua, prince de la rue / 2001 : Quand on sera grand / 2002 : 8 Women (8 Femmes)/ 2004 : Je suis un assassin/ 2004 : Le Dernier Trappeur / 2006 : Je me fais rare / 2006 : The Fall / 2007 : Contre-enquête / 2008 : Whatever Lola Wants / 2008 : Le Nouveau Protocole/ 2009 : Je l'aimais/ 2009 : Loup [fr]/ 2011 : 1, 2, 3, voleurs / 2012 : Je fais feu de tout bois/ 2013 : Dancing in Jaffa /

St. Lucia

Jean-Philip Grobler (ur. 1983r), znany ze swojego projektu muzycznego St. Lucia, jest południowoafrykańskim wokalistą i muzykiem mieszkającym w Konstancji w Niemczech. Ma kontrakt z Nettwerk Records  i do tej pory wydał cztery albumy: When the Night (2013), Matter (2016), Hyperion (2018) i Utopia (2022). Nazwa zespołu pochodzi od miasta o tej samej nazwie w Republice Południowej Afryki.

 Grobler urodził się w Johannesburgu i wychował w Republice Południowej Afryki. Większość dzieciństwa spędził śpiewając w Drakensberg Boys' Choir, który podróżował i występował na całym świecie. Grobler zaczął tworzyć muzykę, gdy miał 12 lat. Inspirował się Boyz II Men, Michaelem Jacksonem, Stingiem i Philem Collinsem. Wkrótce zaczął eksperymentować z muzyką rockową; jednak po 10 latach znudziło mu się to i powrócił do muzycznych wpływów lat 80-tych z dzieciństwa. W 2013 roku, zapytany o swoje główne muzyczne wpływy, wymienił Phila Collinsa, Fleetwood Mac (szczególnie Tango in the Night), Radiohead (OK Computer), Mew (And the Glass Handed Kites) i Paula Simona (Graceland). Jako inspirację podał również album Lionela Richiego Dancing on the Ceiling.

 W wieku 19 lat Grobler opuścił RPA, aby studiować muzykę w Liverpoolu w Wielkiej Brytanii. Po trzech latach studiowania muzyki w Liverpool Institute for Performing Arts w Anglii przeprowadził się do Brooklynu w Nowym Jorku. Tam pracował dla The Lodge, które pomaga w licencjonowaniu muzyki do filmów i programów telewizyjnych, jednocześnie kontynuując pracę nad własną muzyką. Kiedy podpisał kontrakt z Neon Gold Records w 2012 roku, wytwórnia ta ponownie wydała jego EP-kę o tym samym tytule, którą wcześniej wydał niezależnie. W tym czasie zaśpiewał także w singlu The Knocks „Modern Hearts”, który ukazał się w 2013 roku. Jego debiutancki album studyjny When the Night ukazał się w październiku 2013 roku. Występowali na żywo także inni muzycy, m.in. Nick Brown, Ross Clark, Dustin Kaufman, Nicky Paul i Patricia Beranek. Grobler remiksował również utwory dla takich zespołów jak Passion Pit, Foster the People, The colourist i Charli XCX. Wyprodukował debiutancki album HAERTS. Grobler otwierał również trasę koncertową Two Door Cinema Club w 2013 roku. Grobler rozpoczął swoją ogólnokrajową trasę koncertową St. Lucia 2014 w Filadelfii 13 stycznia 2014 roku i kontynuował trasę koncertową po USA i Australii w kolejnych miesiącach. Na początku grudnia 2014 roku St. Lucia zagrał specjalny akustyczny set w Renaissance Boston Waterfront Hotel, podczas którego Grobler podzielił się historiami o swoich piosenkach i wykonał pierwszy występ na żywo „Call Me Up” oraz pierwszą akustyczną wersję „All Eyes on You”. St. Lucia wydało utwór „Dancing on Glass” w październiku 2015 roku, a teledysk do niego w listopadzie 2015 roku. Kolejny singiel, „Physical”, został wydany w grudniu 2015 roku. Te dwa single znajdują się na drugim albumie studyjnym, Matter, wydanym 29 stycznia 2016 roku. Następnie, w czerwcu 2016 roku, wydano teledysk do „Help Me Run Away”, kolejnej piosenki z albumu, Matter. Okładkę albumu zaprojektowali Jean-Philip Grobler i Patti Beranek ze St. Lucia, a także Silas Adler z Soulland, duńskiej marki mody męskiej.

  W czerwcu 2018 roku St. Lucia wydała dwa single, „A Brighter Love” i „Paradise is Waiting”, z trzeciego albumu studyjnego Hyperion. Kolejny singiel, „Walking Away”, został wydany w lipcu 2018 roku. Teledyski do „A Brighter Love” i „Walking Away” zostały wydane w sierpniu 2018 roku. Dwa kolejne single, „Bigger” i „Next to You”, zostały wydane we wrześniu. Cały album Hyperion został wydany 21 września 2018 roku.  W 2019 roku St. Lucia wydała swój Acoustic Vol. 1 EP 26 kwietnia 2019 roku.W kwietniu 2022 roku St. Lucia wydała EP Utopia I.

  Grobler poślubił Patricię (Patti) Beranek w 2012 roku po 10 latach związku. Powitali swoje pierwsze dziecko, Indianę „Indy” Elliota Groblera, 20 grudnia 2017 r. Ich drugie dziecko, Charlie Benjamin Parker, urodziło się 13 listopada 2020 r. w Konstancji w Niemczech, gdzie dorastała Patricia Beranek. W lutym 2021 r. Grobler i jego rodzina przeprowadzili się z Nowego Jorku do Konstancji w Niemczech, aby być bliżej rodziny Beranek.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
When the Night	St. Lucia	10.2013	-	191	Neon Gold 76926	[produced by Jean-Philip Grobler ,Jonas Raabe]
Matter	St. Lucia	01.2016	-	97	Neon Gold 88875175332	[produced by St. Lucia, Patricia Baranek, Chris Zane, Jack Antonoff, Joe LaPorta]

Bally Sagoo

Bally Sagoo urodził się w 1964 r. w Delhi w Indiach. Zanim skończył sześć miesięcy, jego domem była już Anglia. Jego ojciec, który nie widział przyszłości dla siebie i rodziny w Indiach, i przeniósł się do Birmingham. W ten sposób Bally   Sagoo wychował się z jednej strony związany z korzeniami swoich rodziców, z drugiej z kulturą i i wpływami jego otoczenia z Balsall Heath. Jego ojciec założył sklep z importowaną z Indii muzyką, i w tym czasie Bally zafascynowany był czarną muzyką: hip-hop, ragga, soul i dance.

Czasami zdawało się, że Bally i jego rodzice żyli w dwóch równoległych światach. Podczas gdy Bally zajmował się miksowaniem w swojej sypialni (nazywał ją Currywood Studios), jego rodzice wypełniali dom muzyką swojego dziedzictwa. Jak się często zdarza wśród nastolatków, korzenie muzyczne Bally’ego wydawały mu się więcej niż zawstydzające. „Nie mogłem się odnaleźć” - mówi.  „Nic nie wydawało się przyjemne w tej muzyce: Gdzie podziały się linie basu?”. Oni [rodzice] interesowali się „Bollywood”, on - Top of the  Pops: Nie: było to najlepsze połączenie, ale tak wówczas było. Czasy, jak mówią, zmieniają się.
Szkoła i akademia nie dawały mu wiele nadziei. „Moja uwaga nie była skupiona na szkolnej tablicy” - komentuje. Już w szkole podstawowej najczęściej wystukiwał najróżniejsze rytmy na blacie swojej ławki. Jego nauczycielom wydawało się, że Bally Sagoo był kimś więcej niż buntującym się trudnym dzieckiem. Muzyka była jego życiem, a jego plan lekcji nie dopuszczał rozwijania kreatywności. W wieku 14 lat nagrywał miksy dla swoich kolegów, a cztery lata później był już DJ-em grającym dla nich za pięć funtów. Niezależnie od okazji - Boże Narodzenie, Walentynki - jeśli była gdzieś jakaś impreza w Birmingham, Bally Sagoo niezawodnie pojawiał się na niej jako DJ. Jeśli miał jakiekolwiek pieniądze, natychmiast wydawał je na muzykę. „Wydawałem pieniądze przeznaczone na obiad na 7-calowy singel.”

Wstąpił do college’u i zaczął studiować ekonomię, ponieważ jak mówi: „byl to jedyny kierunek, na którym miałem trochę czasu, a zatem mogłem skoncentrować się na muzyce”. Nie przeciwstawiając się już swojemu muzycznemu dziedzictwu, Bally wykorzystywał indyjskie brzmienia i zaczął je mieszać z rytmami i rapem. Gdy skończył college, zaczął pracować jako sprzedawca sprzętu hi-fi, w ten sposób potwierdzając u swoich rodziców swoje ustatkowanie, ale także podtrzymując swoje oddanie dla muzyki i brzmienia. W wolnym czasie nadal pracował nad swoimi własnymi demo.

Wreszcie dotarł do wytwórnii zajmującej się muzyką indyjską - Oriental Star, w której, dzięki jego ojcu, wiedzieli już o Ballym. Poszedł do nich z remiksem piosenki z ich katalogu. Zachwyceni, zaoferowali mu czas w studiu, taśmę do miksowania oraz szansę na zmiksowanie utworu, który miał być potem wydany. Nie musieli prosić go dwa razy. Remiks „Hey Jamalo” był obootlegowany na całym świecie, więc Oriental Star zaproponowała Bally’emu dodatkową pracę. Nadal sprzedawał sprzęt w ciągu dnia, a w nocy zaszywał się w studiu. „Pracowałem w Comet [nazwa sklepu] i nagrałem swój pierwszy album” - mówi z kwaśną miną. To był rok 1990.
W Oriental Star dano mu katalog piosenek Bhangra, by wybrał z nich coś do miksowania. Rezultatem był Wham Ban, jego pierwszy z ośmiu albumów. Tytuł wzięty został z wieloletniej słabości do ogladania filmów „Batman”. W tym też czasie, cała sytuacja zaczynała wyglądać dość paradoksalnie. Na scenie muzyki azjatyckiej jego imię stawało się już sławne, toteż byl często proszony o autograf podczas wykonywania swej dziennej pracy. Musiał z czegoś zrezygnować. Stał się więc producentem dla Oriental Star i mógł wreszcie w pełni skoncentrować się na muzyce, w tym produkcji i eksperymentowaniu   na „Magic Touch” Nusfrata Fateh Ali Khan.

Z każdym albumem, jego muzyczna świadomość wzrastała. Podróżował przez ragga, hip- hop i soul, a jego podejście „nie ma żadnych granic” zdawało się dawać rezultaty. „Wielu Azjatów urodzonych w Anglii mogło się odnaleźć w tymi, co robiłem. Oni, podobnie jak ja, czuli się odizolowani od tradycyjnej muzyki hinduskiej.” Kiedy w 1994 r. podpisał kontrakt z Columbią, zdobył sobie status jednego z najbardziej obootlegowanych artystów na świecie. Jego pierwszy album dla Columbii - Bollywood Flashback - został wydany w niespotykanej dotąd ilości 41 wersji pirackich w Indiach, a ogólną sprzedaż można tylko zgadywać. Tradycyjna ocena wskazuje na nieoficjalną sprzedaż 1,5 miliona egzemplarzy, która ciągle rośnie. W Anglii Bollywood Flashback doczekał się zasługującej na uznanie sprzedaży 50 tys. egzemplarzy, a singel „Chura Liya” stal się pierwszym nagraniem w języku hinduskim nadanym przez Radio 1.

 Dla podkreślenia jego popularności w kraju ojczystym MTV India zaoferowała Bally’emu 26 tygodni jego własnego programu, pokazywanego od 15 sierpnia 1996 roku, a w sierpniu tego samego roku zaproszony został do Pałacu w Delhi na spotkanie z Prezydentem, zaś jego wpływ na młodzież azjatycką na całym świecie został uznany za pozytywny. Na albumie różnorodnie przedstawiona jest tematyka miłości i sposoby jej wyrażenia. Funkowe riffy, rytmy hip-hopowe, a także pędzące tempo bouse znajdują swoje miejsce obok bardziej tradycyjnych elementów indyjskich wokali. Rezultat pokonuje trudności związane z barierą językową. Muzyka Bally’ego Sagoo jest o nastroju, aurze, uczuciu. „Jestem Azjatą, głośnym i dumnym, ale jestem także Brytyjczykiem. Mam nadzieję, że uda mi się pozbierać wszystkie wpływy w mojej muzyce, aby ludzie na całym świecie mogli się do niej jakoś odnieść. Dla mnie muzyka reprezentuje odkrywanie różnych światów i łączenie ich w jeden.”

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chura Liya	Bally Sagoo	09.1994	64[2]	-	Columbia 6607092	[written by M. Sultanpuri, R. D. Burman][produced by Bally Sagoo]
Choli Ke Peeche	Bally Sagoo	04.1995	45[2]	-	Columbia 6613352	[written by A. Bakshi, Laxmikand, Pyarelal][produced by Bally Sagoo]
Dil Cheez	Bally Sagoo	10.1996	12[3]	-	Higher Ground 6634882	-
Tum Bin Jiya	Bally Sagoo	02.1997	21[3]	-	Higher Ground 6641372	[written by Bally Sagoo, S.M. Sadiq][produced by Bally Sagoo]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rising From The East	Bally Sagoo	11.1996	63[1]	-	Higher Ground 4850162	[produced by Bally Sagoo]