Pokazywanie postów oznaczonych etykietą folk rock. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą folk rock. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 25 listopada 2025

Youngbloods

Jesse Colin Young (ur. jako Perry Miller, 22 listopada 1941r w Queens w Nowym Jorku) był umiarkowanie utytułowanym piosenkarzem folkowym, mającym na koncie dwa albumy długogrające – Soul of a City Boy (1964) i Youngblood (1965) - kiedy poznał Jerry'ego Corbitta (ur. jako Jerry Byron Corbitt, 7 stycznia 1943r w Tifton w stanie Georgia), innego piosenkarza folkowego i byłego muzyka bluegrassowego z Cambridge w stanie Massachusetts. Podczas pobytu w mieście Young często wpadał do Corbitta, z którym grali razem, wymieniając się harmoniami.

  Od stycznia 1965 roku obaj zaczęli występować na kanadyjskiej scenie jako duet, ostatecznie przyjmując nazwę „The Youngbloods”. Nazwa zespołu nawiązywała do drugiego albumu Younga. Young grał na basie, a Corbitt śpiewał, grał na pianinie, harmonijce i gitarze prowadzącej. Corbitt zapoznał Younga z muzykiem bluegrassowym, Lowellem Levingerem (urodzonym jako Lowell Vincent Levinger 9 września 1944 roku w Manhattan, Nowy Jork). Levinger, znany jako „Banana”, potrafił grać na pianinie, banjo, mandolinie, mandolinie, gitarze i basie; grał w Proper Bostonians i Trolls, a w Youngbloods grał głównie na pianinie i gitarze. Znał współlokatora, który mógłby wzmocnić zespół, Joe Bauera (urodzonego 26 września 1941 roku w Memphis, Tennessee), początkującego perkusistę jazzowego z doświadczeniem w graniu w zespołach tańca towarzyskiego.[

  Od małych koncertów do sukcesu nagraniowego Po ustaleniu składu, Jesse Colin Young and the Youngbloods, jak wówczas nazywano zespół, zaczęli budować reputację dzięki występom w klubach.

(Wczesne wersje demo z 1965 roku zostały później wydane przez Mercury Records na albumie „Two Trips”). Ich pierwszy koncert odbył się w klubie Gerde's Folk City w Greenwich Village; kilka
miesięcy później byli zespołem grającym w Cafe Au Go Go i podpisali kontrakt płytowy z wytwórnią RCA Victor. Young jednak nie był zadowolony z RCA. Aranżacja zaowocowała jednym singlem, „Grizzly Bear” (52. miejsce na liście przebojów w 1967 roku i 35. w Kanadzie). Po niej ukazało się kilka chwalonych przez krytyków albumów: „The Youngbloods” (1967, później przemianowany na „Get Together”); „Earth Music” (1967); oraz „Elephant Mountain” (1969) z utworem „Darkness, Darkness”. 

 W 1967 roku, kiedy po raz pierwszy ukazał się utwór „Get Together”, pean na cześć powszechnego braterstwa, nie sprzedawał się dobrze, osiągając zaledwie 62. miejsce na liście przebojów.Jednak dwa lata później - po tym, jak Dan Ingram nagrał promocję bractwa dla stacji WABC-AM, w której utwór ten posłużył za tło promocji, a Narodowa Rada Chrześcijan i Żydów wykorzystała go w reklamach telewizyjnych i radiowych - utwór został ponownie wydany i znalazł się w pierwszej piątce.Płyta sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy i 7 października 1969 roku uzyskała status złotej płyty, przyznany przez RIAA.

  Johnny Carson podobno odmówił kiedyś zespołowi występu w programie The Tonight Show Starring Johnny Carson, twierdząc, że zespół był zbyt wymagający podczas próby dźwięku przed występem. W wywiadzie z 2009 roku Young stwierdził, że zespół odmówił występu, ponieważ zespół wycofał się z obietnicy zagrania utworu z nowego albumu Elephant Mountain, żądając zamiast tego, aby zagrali tylko „Get Together”. W zespole również panowały napięcia. Po odejściu Corbitta z zespołu (na rzecz kariery solowej) w 1969 roku, zanim zespół nagrał album „Elephant Mountain”, Levinger przejął rolę gitarzysty prowadzącego i intensywnie grał na pianinie elektrycznym Wurlitzer. Zespół nabrał wprawy w długich improwizacjach podczas występów na żywo (co uwieczniono na albumach „Rock Festival” i „Ride the Wind”, wydanych po przejściu zespołu do własnej wytwórni Raccoon, dystrybuowanych przez Warner Brothers). 

 W 1971 roku zespół powiększył skład o basistę Michaela Kane'a i wydał dwa kolejne albumy: „Good & Dusty” (1971), na którym znalazł się utwór „Hippie from Olema” (odpowiedź na „Okie from Muskogee” Merle'a Haggarda), oraz „High on a Ridgetop” (1972), zanim zespół się rozpadł. 

 W 1971 roku Jerry Corbitt i były producent Youngbloods, Charlie Daniels, założyli zespół Corbitt & Daniels i ruszyli w trasę koncertową. Young, Levinger i Bauer rozpoczęli karierę solową; tylko Young odniósł jakiś znaczący sukces. Levinger, Bauer i Kane byli członkami innej grupy, Noggins, w 1972 roku, która wydała jeden album, Crab Tunes. Bauer zmarł na guza mózgu we wrześniu 1982 roku, w wieku 40 lat. Banana był gitarzystą, banjo, syntezatorem i wokalistą wspierającym na solowym albumie Mimi Fariñi z 1985 roku, Solo, a także koncertował z nią z przerwami od 1973 roku do lat 90-tych. W latach 80. i 90-tych grał w zespole jam rockowym Zero na klawiszach, wokalu i gitarze rytmicznej. 

Pod koniec 1984 roku Youngbloods na krótko zjednoczyli się, by ruszyć w trasę koncertową po klubach. W składzie z 1984 roku znaleźli się Young, Corbitt i Levinger, a także nowi członkowie: David Perper (perkusja, ex-Pablo Cruise) i Scott Lawrence (instrumenty klawiszowe, instrumenty dęte drewniane). Po zakończeniu trasy, w połowie 1985 roku, zespół ponownie się rozpadł. Jerry Corbitt zmarł na raka płuc 8 marca 2014 roku. Miał 71 lat. Lowell Levinger wydał trzy samodzielnie wyprodukowane albumy bluegrassowe pod pseudonimem „Grandpa Banana”: „I'll Do Anything For You" (2009), Just Trying To Break Even (2011) i Even Grandpas Get The Blues (2012). Później dołączył do Little Steven and the Disciples of Soul podczas ich europejskiej trasy koncertowej w 2017 i amerykańskiej w 2018 roku, promując najnowszy album Stevena Van Zandta, Soulfire. W 2014 roku Sony Music Japan zremasterowało pierwsze trzy albumy Youngbloods jako The Youngbloods - 3 Albums Collection 1967–1969 (Mini LP BSCD2).  Michael Kane zmarł we wrześniu 2022 roku. Jesse Colin Young, wokalista i autor tekstów zespołu Youngbloods, zmarł 16 marca 2025 roku. Miał 83 lata.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Grizzly bear/Tears are fallingYoungbloods12.1966-52[10]RCA 9015[written by Jerry Corbitt][produced by Felix Pappalardi ]
Get together/All my dreams areYoungbloods09.1967-62[8]RCA 9264[written by Chester Powers][produced by Felix Pappalardi]
Darkness darkness/On sir Francis DrakeYoungbloods05.1969-124[3]RCA 0129[written by Jesse Colin Young][produced by Charles E. Daniels]
Get together/BeautifulYoungbloods06.1969-5[17]RCA 9752[gold-US][written by Chet Powers][produced by Felix Pappalardi ]
Darkness darkness/On sir Francis DrakeYoungbloods05.1970-86[4]RCA 0342[written by Jesse Colin Young][produced by Charles E. Daniels]
Sunlight/TrilliumYoungbloods11.1969-114[2]RCA 0270[written by Jesse Colin Young][produced by Charles E. Daniels]
Sunlight/Reasons to believeYoungbloods06.1971-123[1]RCA 0465[written by Jesse Colin Young][produced by Charles E. Daniels]
Higher and higher/FoolJesse Colin Young07.1977-109[1]Warner 8398[written by Jesse Colin Young][produced by Felix Pappalardi,Jesse Colin Young]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
YoungbloodsYoungbloods03.1967-131[8]RCA Victor 3724[produced by Felix Pappalardi ]
Elephant mountainYoungbloods05.1969-118[29]RCA Victor 4150[produced by Charles E. Daniels]
The best of The YoungbloodsYoungbloods09.1970-144[10]RCA Victor 4399
Rock festivalYoungbloods10.1970-80[13]Raccoon/Warner Bros A 1878
Ride the windYoungbloods07.1971-157[8]Raccoon/Warner Bros WS 2563[produced by Charles E. Daniels]
SunlightYoungbloods08.1971-186[3]RCA Victor 4561
Good' n' dustyYoungbloods12.1971-160[5]Raccoon/Warner Bros BS 2566
High on ridge topYoungbloods12.1972-185[10]Raccoon/Warner Bros BS 2653
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

czwartek, 2 października 2025

Zager & Evans

Jednym z największych przebojów 1969 r. była pesymistyczna wizja przyszłości "In The Year 2525
(Exordium & Terminus)", nagrana przez duet Zager and Evans. Tworzyli go Denny Zager (ur. w 1944 r. w Wymore w stanie Nebraska, USA) i Rick Evans (ur. w 1943 r. w Lincoln w stanie Nebraska, USA), którzy poznali się w 1962 r. i razem dołączyli do grupy The Eccentrics.
 

Evans opuścił ją w 1965 r., ale z kolegą spotkał się ponownie pod koniec dekady. Pięć lat wcześniej Zager napisał utwór "In The Year 2525", który nagrali razem w Teksasie w 1968 r. Ukazał się on nakładem lokalnej wytwórni Truth, ale rok później przejęła go firma RCA i pod jej sztandarem wspiął się na 1. miejsce list przebojów.
 

W USA utrzymywał się tam przez 6 tygodni, a w Wielkiej Brytanii przez 3, sprzedając się ostatecznie w liczbie pięciu milionów egzemplarzy. Nie potrafiąc powtórzyć tego sukcesu w 1970 r. Zager rozstał się z kolegą. Od tej pory słuch o nich zaginął.
 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
In the Year 2525 (Exordium & Terminus) / Little KidsZager & Evans06.19691[3][13]1[6][13]RCA Victor 0174[gold][silver-UK][1[2].Adult Contemporary Chart][Produced By Denny Zager,Rick Evans][written by Denny Zager,Rick Evans]
Mr. Turnkey / Cary Lynn JavesZager & Evans10.1969-106[3]RCA Victor 0246[Produced By Ted Daryll][written by Rick Evans]
Crutches / Plastic ParkZager & Evans.1970--RCA Victor 0359[Produced By Ted Daryll][written by Rick Evans]
Listen to the People / She Never Sleeps Beside MeZager & Evans.1970--RCA Victor 0299[Produced By Ted Daryll][written by Rick Evans]
Hydra 15,000 / I AmZager & Evans.1971--Vanguard 35125[Produced By Ted Daryll][written by Rick Evans]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
In the Year 2525 (Exordium & Terminus)Zager & Evans08.1969-30[13]RCA Victor 4214[produced by Zager and Evans, Ted Daryll]
Zager & EvansZager & Evans01.1970--RCA Victor 4302-

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

poniedziałek, 6 stycznia 2025

Tim Buckley

Właśc. Timothy Charles Buckley III, ur. 14.02.1947 r. w Waszyngtonie, USA, zm. 29.06.1975 r. w Santa Monica w Kalifornii. Kariera tego promiennego talentu zaczęła się w klubach folkowych Los Angeles. Odkrył go tam menedżer Herb Cohen i zapewnił kontrakt nagraniowy w prestiżowej wytwórni Elektra. Album Tim Buckley dowodził talentu artysty, ale ten rozwinął się w pełni na drugim longplayu Goodbye And Hello. Choć zawarte tam aranżacje uznaje się dziś za nieco przerysowane, o jakości płyty stanowi nagranie „Morning Glory", jedna z najbardziej uduchowionych kompozycji Buckleya, oraz natarczywe i pulsujące ,,I Never Asked To Be Your Mountain", zapowiadające przyszłe muzyczne skłonności Tima. 

Na następnym albumie Happy  wokalista porzucił poetycką metaforę typową dla jego poprzednika tworząc muzykę bardziej subtelną i intymną. Zrezygnował z dalszych usług autora tekstów Larry'ego Becketta, a Lee Underwood (gitara) i David Friedman (wibrafon) stworzyli dla jego mocno osobistych i melancholijnych kompozycji odpowiednie tło muzyczne. Tim Buckley kontynuował ten kierunek na albumach Blue Afternoon i Lorca, ale podczas gdy pierwszy z nich zawierał głównie chwytliwe, melodyjne utwory folkowo-jazzowe, to drugi szedł w bardziej radykalnym i eksperymentalnym kierunku.

 Skłonność do improwizacji zainspirowała longplay Starsailor, swobodny w formie, bezkompromisowy, niemal atoniczny, na którym głos artysty spełniał w kilku awangardowych kompozycjach   rolę   dodatkowego   instrumentu. W zestawie tym znalazł się subtelny utwór „Song To The Siren", wznowiony z sukcesem w 1983 r. przez grupę This Mortal Coil. Utwory Buckleya uznano za niekomercyjne i niechodliwe, co spowodowało, że zawiedziony wykonawca musiał szukać innego zajęcia. Przez jakiś czas pracował na przykład jako szofer Sly Stone'a.

 Paradoksalnie jednak, płynący z duszy artysty rytmiczny funk wytrzymał tę próbę i gdy Buckley pojawił się ponownie z albumem Greetings From LA, trafił na okres nowej fascynacji współczesną czarną muzyką. Ten pulsujący i zmysłowy longplay odniósł spory sukces komercyjny, choć dwa jego wznowienia wywołały już tylko średnie zainteresowanie. 

Tim Buckley zmarł w czerwcu 1975 r. po zażyciu śmiertelnego koktajlu heroinowo-morfinowego. Z czasem znaczenie i pozycja Buckleya rosły, zwłaszcza po wydaniu archiwalnej kolekcji Dream Letter, złożonej z nagrań londyńskich występów artysty w 1968 r. Stanowi ona testament godny jego wielkiej pasji twórczej.  

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Goodbye and HelloTim Buckley11.1967-171[5]Elektra 74 018[produced by Jerry Yester, Jac Holzman]
Happy SadTim Buckley04.1969-81[12]Elektra 74 045[produced by Zal Yanovsky, Jerry Yester]
Blue AfternoonTim Buckley02.1970-192[2]Straight 1060[produced by Tim Buckley]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

poniedziałek, 2 grudnia 2024

Sun Kil Moon

Sun Kil Moon to amerykański zespół folk rockowy z San Francisco w Kalifornii, założony w 2002 roku.Początkowo kontynuacja nieistniejącego zespołu indie rockowego Red House Painters, Sun Kil Moon jest obecnie głównym pseudonimem wokalisty i gitarzysty Marka Kozeleka. Projekt został nazwany na cześć koreańskiego boksera wagi super muszej Sung-Kil Moona. Po opóźnionej premierze ostatniego albumu studyjnego Red House Painters, Old Ramon (2001), wokalista i gitarzysta Kozelek zaczął nagrywać nowy materiał pod nazwą Sun Kil Moon z kolegami z zespołu Anthonym Koutsosem (perkusja) i Jerrym Vesselem (gitara basowa), a także Geoffem Stanfieldem i Timem Mooneyem. Powstały w rezultacie album, Ghosts of the Great Highway, został wydany w 2003 roku i spotkał się z uznaniem krytyków. Drugi album studyjny projektu, Tiny Cities (2005), został skomponowany w całości z coverów Modest Mouse.
 
Po rozwiązaniu swojego poprzedniego zespołu Red House Painters, wokalista i autor tekstów Mark Kozelek powrócił z Sun Kil Moon, udoskonalając i rozszerzając świetlistą akustyczną balladę i wstrząsająco intymny liryzm, które były znakami rozpoznawczymi jego dotychczasowej kariery. Zadebiutował z Sun Kil Moon w 2002 roku Ghosts of the Great Highway, rozszerzeniem melancholijnego dream popowego brzmienia Red House Painters. Po skąpym, ale wykwintnie wykonanym Admiral Fell Promises z 2010 roku, pisanie piosenek Kozeleka stało się o wiele bardziej bezpośrednie, dosłowne, a nawet zabawne, począwszy od Among the Leaves z 2012 roku.  
 
Wydany w 2014 roku, szczególnie wyznaniowy Benji okazał się jednym z najpopularniejszych i najbardziej cenionych przez krytyków wydawnictw w całej karierze Kozeleka. Kozelek kontynuował eksplorację pamiętnikowego, autoreferencyjnego stylu pisania piosenek w kolejnych wydawnictwach, takich jak Universal Themes z 2015 roku i dwie kolaboracje z Jesu. 
 
 Urodzony w Massillon w stanie Ohio w 1967 roku, Kozelek założył swój pierwszy zespół, God Forbid, będąc nastolatkiem. Po przeprowadzce do Atlanty zaprzyjaźnił się z perkusistą Anthonym Koutsosem i razem utworzyli pierwszą inkarnację Red House Painters. Następnie przeniósł się do San Francisco, gdzie gitarzysta Gorden Mack i basista Jerry Vessel uzupełnili skład grupy. Podczas występów w klubach Bay Area kwartet zwrócił na siebie uwagę frontmana American Music Club, Marka Eitzela, który często wymieniał Red House Painters jako swój ulubiony zespół. Za pośrednictwem Eitzela taśma demo RHP trafiła do londyńskich biur 4AD Records, które podpisały kontrakt z grupą i w 1992 r. wydały nieupiększone dema - uderzającą kolekcję spartańskich, nastrojowych melodii kryjących się za upiornym wokalem Kozelka - jako LP Down Colorful Hill.  
 
Późniejsze wysiłki, podkreślone parą albumów o tym samym tytule wydanych jeden po drugim w 1993 r., ugruntowały pozycję Kozelka jako autora o oszałamiającej głębi emocjonalnej, bezkompromisowo szczegółowo opisującego swoją nieprzewidywalną, agresywną naturę i burzliwą przeszłość. Ale relacje z 4AD stały się napięte, a gdy Kozelek rozpoczął pracę nad długo plotkowanym solowym albumem po promiennym Ocean Beach z 1995 r., wytwórnia rozwiązała kontrakt z Red House Painters. Chociaż żaden z członków zespołu Kozeleka nie pojawił się na ukończonym LP, solowy krążek Songs for a Blue Guitar został wydany pod szyldem RHP, gdy ukazał się w wytwórni Supreme Island w 1996 roku. Grupa zjednoczyła się pod koniec 1997 roku na jeden ostatni album, Old Ramon, ale fuzja Polygram/Universal oznaczała koniec Supreme, a ukończony LP został odłożony na półkę na czas nieokreślony. Kozelek wkrótce zaczął pracować nad składaniem i produkcją Take Me Home: A Tribute to John Denver, gwiazdorskiego albumu coverowego upamiętniającego życie i muzykę zmarłego folkowca, a w 2000 roku wydał swój pierwszy prawdziwy solowy wysiłek, Rock 'n' Roll Singer, osobliwy, ale przekonujący patchwork podkreślony trzema coverami AC/DC z ery Bona Scotta.  
 
Być może najbardziej zaskakujące jest to, że Kozelek zagrał także w wydanym w 2000 roku filmie reżysera Camerona Crowe'a Almost Famous, grając Larry'ego Fellowsa, basistę fikcyjnego zespołu hardrockowego z lat 70-tych Stillwater. Po zabezpieczeniu praw do Old Ramon, Kozelek udzielił licencji na album Sub Pop, który miał zostać wydany wiosną 2001 roku. Później tego samego roku wytwórnia wydała również jego solowy set w limitowanej edycji White Christmas Live. 
 
 Na początku 2002 roku Kozelek zebrał Sun Kil Moon z byłym Red House Painter Anthonym Koutsosem, basistą Black Lab Geoffem Stanfieldem i byłym perkusistą American Music Club Timem Mooneyem. Ich debiutancki LP, Ghosts of the Great Highway, zyskał szerokie uznanie krytyków pod koniec 2003 roku, a Kozelek zebrał nowy zespół koncertowy, aby wesprzeć jego wydanie, spędzając większą część 2004 roku w trasie. Kontynuował także karierę filmową, ponownie grając fikcyjnego muzyka w adaptacji komediowej noweli Steve'a Martina Shopgirl z 2005 roku. Tego lata Kozelek dołączył do Low's Alan Sparhawk w klasycznym rockowym zespole coverowym Retribution Gospel Choir, wydając EP-kę tylko na trasę koncertową przed drugim albumem Sun Kil Moon, bardzo krytykowanym Tiny Cities, zbiorem coverów indie rockowego zespołu Modest Mouse. Album był pierwszym wydanym przez własną wytwórnię Kozeleka Caldo Verde.  
 
April, z gościnnym udziałem Willa Oldhama i Bena Gibbarda, nastąpił w 2008 roku. Kozelek zmienił to ponownie na Admiral Fell Promises z 2010 roku; nagrał dziesięć nowych piosenek z akompaniamentem jedynie gitary z nylonowymi strunami. Podobnie myślący Among the Leaves, piąty album Kozeleka pod tym pseudonimem, ukazał się w 2012 roku. Szczególnie bezpośredni zbiór piosenek zatytułowany Benji został wydany w lutym 2014 roku. Album odniósł niespodziewany sukces komercyjny i krytyczny, osiągając 75. miejsce na liście albumów Billboard 200 i plasując się na listach podsumowujących rok w licznych publikacjach, w tym FACT, który uznał go za najlepszy album 2014 roku. Nagły wzrost zainteresowania mediów Kozelekiem zwrócił również uwagę na jego niesławne, zrzędliwe zachowanie na scenie, które czasami groziło przyćmieniem jego muzyki; jednostronna waśń z War on Drugs była szczególnie dobrze nagłośnione.
 
  Kozelek zakończył 2014 rok długo obiecywaną premierą Sings Christmas Carols, swojego solowego albumu ze standardami świątecznymi. Siódmy album Sun Kil Moona, Universal Themes, ukazał się w czerwcu 2015 roku. Długo plotkowana współpraca Sun Kil Moona z projektem Jesu Justina Broadricka została ogłoszona w tym samym roku, a przedpremierowy utwór „America's Most Wanted Mark Kozelek and John Dillinger” został zaoferowany stronom internetowym w październiku. Album, zatytułowany po prostu Jesu/Sun Kil Moon, ukazał się w Caldo Verde w styczniu 2016 roku. 
 
Następnie Kozelek wydał album coverów zatytułowany po prostu Sings Favorites. Ambitny podwójny album Sun Kil Moona Common as Light and Love Are Red Valleys of Blood został wydany w lutym 2017 roku. Po nim nastąpiła druga współpraca z Jesu, 30 Seconds to the Decline of Planet Earth. Po trzech wydawnictwach pod własnym nazwiskiem (współpraca z Seanem Yeatonem, jedno z Benem Boye i Jimem White'em oraz solowe dzieło o tym samym nazwisku), Kozelek wznowił pracę jako Sun Kil Moon z This Is My Dinner z 2018 roku. W następnym roku ukazał się kolejny długi album w formie I Also Want to Die in New Orleans. Instrumentalne utwory na albumie, przepełnione jazzem, ponownie zawierały wkład perkusisty Jima White'a, a także saksofonisty Donny'ego McCaslina.
Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
BenjiSun Kil Moon02.201469[1]-Caldo Verde CV 00029[produced by Mark Kozelek]
Universal Themes Sun Kil Moon06.201596[1]-Rough Trade RTRADCD 787[produced by Mark Kozelek]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

sobota, 26 października 2024

Indigo Girls

Amerykański duet w składzie Amy Elizabeth Ray (ur. 12.04.1964 r., śpiew, gitara) i Emily Ann Saliers (ur. 22.07.1963 r., śpiew, gitara). Spotkały się one w szkole w rodzinnym mieście Decatur w stanie Georgia (USA). Wkrótce zaczęły razem występo­wać, początkowo jako Saliers And Ray.

 

Na uni­wersytecie zmieniły nazwę zespołu na Indigo Girls. Pierwsze nagrania duetu zostały wydane przez ich własną wytwórnię Indigo Records, a zapoczątkował je w 1985 r. singel z utworem "Crazy Game". Po roku ukazał się maksisingel, który zawierał kompozycje "Blood And Fire" i "Land Of Canaan". Oba utwory znalazły się ponownie na albumie Indigo Girls.
 

Amy Ray i Emily Saliers po raz pierwszy przyjęły nazwę Indigo Girls, mieszkając w Atlancie w 1985 roku, chociaż występowały razem od czasów liceum pod nazwą „the B-Band”. W tym roku nagrały niezależną EP-kę o tym samym tytule, a w 1987 roku wydały pełnometrażowy Strange Fire; jednak nagrano tylko 7000 egzemplarzy i wzbudziło to bardzo małe zainteresowanie. Sytuacja szybko się zmieniła w 1988 roku, kiedy to po sukcesie Suzanne Vegi, Tracy Chapman i 10,000 Maniacs duet wydawał się idealnie pasować do „następnej wielkiej rzeczy”. Odpowiednio, Epic szybko podpisał z nimi kontrakt. 
 
 Indigo Girls, wydane w 1989 roku, było doskonałym debiutem dużej wytwórni. Gościnny wokal Michaela Stipe'a z R.E.M. ("Kid Fears") dał im początkową wiarygodność w radiu studenckim, a singiel "Closer to Fine" stał się hitem. Album ostatecznie znalazł się w pierwszej trzydziestce i zdobył nagrodę Grammy za najlepsze nagranie folkowe w tym samym roku. Pod koniec 1991 roku osiągnął status platynowej płyty. Strange Fire został wydany ponownie pod koniec roku, a cover "Get Together" zastąpił jeden z oryginalnych utworów. Następny album, Nomads Indians Saints z 1990 roku, osiągnął 43. miejsce na liście Billboard 200 i został nominowany do nagrody Grammy. 
 
W 1991 roku, gdy kobiety się przegrupowały, ukazała się EP-ka na żywo Back on the Bus, Y'All; podobnie jak Nomads Indians Saints, uzyskał certyfikat złotej płyty i nominację do nagrody Grammy. Wiosną 1992 roku Indigo Girls wbiły się do Top 30 dzięki Rites of Passage, który zadebiutował na 21. miejscu i uzyskał status platynowej płyty do końca roku. Album pokazał coraz większą różnorodność i niektóre z ich najlepszych piosenek do tej pory. Prawie dokładnie dwa lata później ukazał się Swamp Ophelia, który wszedł na listy przebojów na dziewiątym miejscu; do końca roku uzyskał status złotej płyty. W 1995 roku ukazał się podwójny album koncertowy, 1200 Curfews, a w 1997 roku ukazał się następca Swamp Ophelia, Shaming of the Sun. Stał się ich najlepiej notowanym albumem, osiągając siódme miejsce na liście albumów w USA. 
 
 Kolejne dzieło duetu, Come on Now Social, znalazło się w Top 40 dwa lata później. Wydany w 2002 roku Become You został odchudzony w porównaniu do aranżacji z nowszych prac Girls. Osiągnął numer 30. Z okładką autorstwa alternatywnego artysty komiksowego Jaime Hernandeza, chwalony przez krytyków All That We Let In osiągnął numer 35 po wydaniu w 2004 roku. Zestaw rzadkości pojawił się w następnym roku, upamiętniając 20. rocznicę Saliers  i Ray  jako Indigo Girls, a także ich ostatnie wydawnictwo w składzie Epic. Niedługo potem Saliers i Ray podpisały pięcioalbumowy kontrakt z Hollywood Records, chociaż autorki piosenek wydali tylko jeden album - wyprodukowany przez Mitchella Frooma Despite Our Differences, wydany w 2006 roku - zanim Hollywood wykreśliło ich ze swojego składu.  
 
Indigo Girls zapewniło fanów na swojej stronie internetowej, że zespół będzie kontynuował działalność, a Poseidon and the Bitter Bug z 2009 roku był ich pierwszym niezależnym wydawnictwem od ponad 20 lat. Niezależna droga nie wydawała się zaszkodzić sprzedaży; album osiągnął 29 miejsce na liście Billboard 200. Wydany w 2010 roku podwójny album Staring Down the Brilliant Dream zawierał występy na żywo z koncertów z lat 2006-2009, a duet zakończył rok, wydając album bluegrassowy o tematyce świątecznej, Holly Happy Days. Chociaż nie znalazł się na ogólnej liście przebojów, dotarł na czwarte miejsce na liście Americana/folk.  
 
Wydany w 2011 roku, 13. album studyjny Indigo Girls i czwarty, który został wydany pod ich własnym szyldem IG Recordings dla Vanguard Records, Beauty Queen Sister ponownie połączył ich z producentem Peterem Collinsem, który kierował ich wcześniejszymi albumami Rites of Passage i Swamp Ophelia. Po długiej trasie koncertowej i długiej przerwie Ray i Saliers wróciły do pracy, tym razem w różnych studiach nagraniowych w Nashville z producentem Jordanem Brooke Hamlinem. One Lost Day został wydany w czerwcu 2015 roku, w trakcie trasy po całym kraju.  
 
W połowie 2018 roku duet wydał Live with the University of Colorado Symphony Orchestra nakładem Rounder. Choć nagranie zostało wykonane podczas jednego koncertu w Boulder, oznaczało ono zakończenie trasy po 50 amerykańskich miastach z udziałem różnych dużych zespołów. Zmiksowane przez Trinę Shoemaker, 22 utwory zostały zaaranżowane przez Seana O'Loughlina i Stephena Barbera. Indigo Girls ponownie połączyło siły z Johnem Reynoldsem, producentem albumu Come on Now Social z 1999 roku, aby wydać album Look Long z 2020 roku, który został wydany nakładem Rounder. Podobnie jak ich dwa poprzednie albumy studyjne, znalazł się on w dolnej połowie listy Billboard 200, ale osiągnął szczyt na drugim miejscu na liście Americana/Folk Albums. Przed końcem roku odniosły się do wybuchu pandemii COVID-19 w singlu „Long Ride”.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Closer To Fine/Cold as iceIndigo Girls07.1989-52[9]Epic 68 912[written by E. Saliers][produced by Scott Litt ]
GalileoIndigo Girls08.19928689[2]Epic 74 326[written by E. Saliers][produced by Peter Collins ]
Least ComplicatedIndigo Girls08.199498[1]-Epic 6603402 [UK][written by E. Saliers][produced by Indigo Girls , Peter Collins]
Shame on youIndigo Girls05.1997-42[14].Airplay Chartalbum cut[written by Amy Ray]
Shed Your SkinIndigo Girls08.1998-Epic EAS 41374 [produced by David Leonard][36[7].Hot Disco/Dance;Epic [promo] 12"]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Indigo GirlsIndigo Girls04.1989-22[35]Epic 45 044[2x-platinum-US][produced by Scott Litt ]
Strange FireIndigo Girls11.1989-159[14]Epic 45 427[gold-US][produced by John Keane ][nagrany w 1987r]
Nomads Indians SaintsIndigo Girls10.1990-43[29]Epic 46 820[gold-US][produced by Scott Litt ]
Rites of PassageIndigo Girls05.1992-21[34]Epic 48 865[platinum-US][produced by Peter Collins]
Swamp OpheliaIndigo Girls05.199481[2]9[26]Epic 57 621[platinum-US][produced by Peter Collins]
4.5 The Best Of The Indigo GirlsIndigo Girls07.199543[4]-Epic 4804392 [UK][produced by Peter Collins ,Scott Litt]
1200 CurfewsIndigo Girls10.1995-40[14]Epic 67 229[platinum-US][produced by Indigo Girls and Russell Carter]
Shaming of the SunIndigo Girls05.199781[2]7[22]Epic 67 891[gold-US][produced by Indigo Girls with David Leonard]
Come on Now SocialIndigo Girls10.1999-34[7]Epic 69 914[produced by John Reynolds]
RetrospectiveIndigo Girls10.2000-128[4]Epic EK 85107 -
Become YouIndigo Girls03.2002-30[11]Epic 86 401 [produced by Peter Collins]
All That We Let InIndigo Girls03.2004-35[7]Epic 91 003 [produced by Peter Collins]
RaritiesIndigo Girls07.2005-159[1]Epic 94 442 -
Despite Our DifferencesIndigo Girls 10.2006-47[5]Hollywood 62635[produced by Mitchell Froom]
Poseidon and the Bitter Bug Indigo Girls04.2009-29[5] Vanguard 79896[produced by Mitchell Froom]
Staring Down the Brilliant DreamIndigo Girls07.2010-119[1] Vanguard 78069-
Beauty Queen SisterIndigo Girls10.2011-36[2] Vanguard 78190[produced by Peter Collins, John Reynolds]
One Lost DayIndigo Girls06.2015-63[1] Vanguard 78468[produced by Jordan Brooke Hamlin]
Look LongIndigo Girls06.2020-159[5]Rounder 1166100868[produced by John Reynolds]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

wtorek, 18 czerwca 2024

Masked Marauders

 Żart/mistyfikacja The Masked Marauders powstała jesienią 1969 roku, kiedy pełniłem funkcję studenta nauk politycznych i autora Magazyn Rolling Stone.  Zaczęło się od fałszywej recenzji napisanej przez Greila Marcusa (pod pseudonimem „TM Christian”) jako wysłanie tandetnych albumów rockowych „super sesyjnych”, które zalewały wówczas rynek. Jak wynika z recenzji, w skład „The Masked Marauders” wchodzili Beatlesi, Rolling Stones, Bob Dylan i kilku innych znanych muzyków grających razem po raz pierwszy w tajnym miejscu w Zatoce Hudsona w Kanadzie. Choć pomysł był na pierwszy rzut oka absurdalny, artykuł został napisany w sposób, który sprawił, że projekt brzmiał niemal wiarygodnie. Wkrótce w przemyśle muzycznym pojawiła się możliwość istnienia gdzieś albumu „Masked Marauders”.

Prowadziłem wówczas program radiowy w „podziemnej” stacji radiowej KMPX. W każde piątkowe popołudnie przez godzinę mój przyjaciel i krytyk muzyczny John Morthland zbierał się wokół mikrofonu, odtwarzał płyty i rozmawiał o nich. Zaraz po opublikowaniu recenzji „Masked Marauders” pomyślałem sobie i Greilowi: dlaczego nie zagrać w programie kilku fragmentów fikcyjnego albumu? Znaliśmy grupę muzyków folkowo-rockowych z Berkeley, The Cleanliness and Godliness Skiffle Band, na której czele stał nasz stary przyjaciel Phil Marsh, a także znaliśmy gościa, który zbudował sprzęt do nagrywania w garażu swojego domu. Stąd w ciepły wrześniowy wieczór przy dużej ilości piwa i może innych kontrolowanych substancji zebraliśmy grupę muzyków i dowcipnisiów i nagraliśmy trzy piosenki: „I Can't Get No Nookie” (śpiewane przez fałszywego Micka Jaggera, Briana Vorheesa ), „Cow Pie” (instrumentalny utwór na wzór albumu Dylana „Nashville Skyline”) i „Duke of Earl” (śpiewany przez fałszywego Boba Dylana, ponownie wszechstronnie utalentowanego Briana Vorheesa). Pierwsze dwie piosenki zostały napisane na miejscu, muzycy szukali wytartych riffów do zagrania, a Greil na podjeździe szkicował rażąco nieprzyzwoite teksty do dwóch oryginałów.

W następny piątek John i ja jak zwykle wyszliśmy na antenę. Na koniec programu powiedziałem: „Jak zapewne wiecie, wszyscy mówili o albumie The Masked Marauders recenzowanym w Rolling Stone . Wielu twierdziło, że w ogóle nie istnieje, że recenzja była po prostu oszustwem. No cóż, Jestem tu, żeby powiedzieć, że ten album istnieje i że mieliśmy szczęście, że udało nam się pozyskać z niego trzy wersje. To pierwszy raz, kiedy te piosenki zostały gdziekolwiek odtworzone. Więc tak, The Masked Marauders są prawdziwi.  Jestem pewien, że zgodzisz się, że nigdy nie brzmiały lepiej!”

Po tym, jak zagraliśmy piosenki, DJ Tom Swift otworzył linie telefoniczne, aby słuchacze mogli komentować. Kilka osób zadzwoniło i powiedziało: „Niech żyją Masked Marauders”   i tym podobne. Najwyraźniej zrozumieli żart.

Stamtąd to długa historia. Niedługo po programie radiowym muzycy z Berkeley wraz z kilkoma przyjaciółmi i ze mną na fortepianie ukończyli płytę LP, która została wydana przez Reprise Records pod specjalną wytwórnią „Deity”. Przez jakiś czas sprzedawał się w całkiem niezłym tempie, a potem spadł jak kamień.

Niedawno Brian Williams, prezenter NBC Nightly News i gospodarz programu magazynu telewizyjnego Rock Center, wyprodukował fragment poświęcony historii The Masked Marauders, dokładnie sprawdzając różne wiadomości i dokumenty z okresu historycznego, przeprowadzając wywiady z Greilem Marcusem i mną w (odpowiednio) studiu nagraniowym w Nowym Jorku, gdzie sam Mick Jagger nagrał kiedyś album. Williams przedstawia się z przymrużeniem oka jako pokrzywdzona ofiara oszustwa.

 żródło:https://www.langdonwinner.com/technopolis/2013/04/the-masked-marauders-on-rock-center.html

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Cow Pie/I Can't Get No NookieCornershop11.1969-123[1]Deity 0870[written by The Masked Marauders]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Masked MaraudersMasked Marauders01.1970-114[12] Deity 6378[produced by Guerrage Productions]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

środa, 29 maja 2024

Richard Thompson

Folkrockowy małżeński duet brytyjski założony oficjalnie w 1972 r., choć występujący wspólnie już wcześniej. Po odejściu z Fairport Convention, Richard Thompson (ur. 3.04.1949 r. w londyńskiej dzielnicy Tottering & Whetsone; gitara, śpiew) występował przez pewien czas w klubach folkowych. Wziął też udział w nagraniu kompilacyjnego albumu Rock On prezentującego
ulubieńców brytyjskich fanów rocka. Temat „When Will I Be Loved?" wykonywały na tej płycie w duecie wokalistka Fairport Convention Sandy Denny i Linda Peters. 

Linda towarzyszyła też Thompsonowi na nagranym w 1972 r. longplayu Henry The Human Fly, a efektem współpracy był wspólny album I Want To See The Bright Lights Tonight z 1974 r. Płyta zawierała bodaj najpopularniejsze kompozycje Richarda; tytułową, ,,Cavalry Cross" i pesymistyczny utwór „End Of The Rainbow" z tekstem: „Life seems so rosy in the cradle, but i'll be a friend, I'll tell you what's in store/There's nothing at the end of a rainbow There's nothing to grow up for anymore" („Nic nie czeka po drugiej stronie tęczy, życie nie jest dziecinnym obrazkiem, uwierz, że tak naprawdę nid ma po co dorastać" ). Richard i Linda występowali wraz z gitarzystą Fairport Convention Simonem Nicolem początkowo jako trio Hokey Pokey (album o tym samym tytule), przemianowanym z czasem na Sour Grapes. 

Początkowo ich teksty łączyły humor z socjologicznymi obserwacjami. Longplay Pour Down Like Silver, wydany podobnie jak Hokey Pokey w 1975 r., odzwierciedlał fascynacje Thompsonów perskim mitycznym sufizmem, tonowanym z rzadka błyskotliwymi kompozycjami. Kolejne trzy lata były okresem błogiej kontemplacji, z przerwą na występy w 1977 r. z udziałem „nawróconych na prawdziwą wiarę" muzyków z grupy Mighty Baby: Iana Whitemana, Rogera Powella i Micka Evansa. Przełomem był album First Light, nagrany w 1978 r. dla wytwórni Chrysalis, uznany przez część krytyki za najciekawsze dokonanie małżeńskiego duetu. 

Kolejny longplay Sunnyvista, rozczarował pomimo satyrycznego tematu tytułowego i gniewnego motywu „You're Going To Need Somebody". Po odejściu z Chrysalis Thompsonowie nagrali dla wytwórni Hannibal longplay Shoot Out The Lights - według tygodnika „Rolling Stone" najciekawszą płytę długogrającą 1982 r. Amerykańskie trasy koncertowe zapowiadały nowy etap w karierze duetu, jednak w czerwcu 1982 r. Thompsonowie rozstali się, wystąpiwszy po raz ostatni na Sheffields South Yorkshire Festival. Richard podjął z powodzeniem działalność solową, zaś Linda ograniczyła się do nagranego w 1985 r. albumu One Clear Moment.
 

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Hand of KindnessRichard Thompson07.1983-186[5]Hannibal 1313 [US][produced by Joe Boyd]
Across a Crowded RoomRichard Thompson04.198580[2]102[13]Polydor POLD 5175[produced by Joe Boyd]
Daring AdventuresRichard Thompson10.198692[1]142[6]Polydor POLD 5202[produced by Mitchell Froom]
AmnesiaRichard Thompson10.198889[1]182[5]Capitol EST 2075[produced by Mitchell Froom]
Rumor and SighRichard Thompson05.199132[3]-Capitol EST 2142[produced by Mitchell Froom]
Mirror BlueRichard Thompson01.199423[3]109[3]Capitol CDEST 2207[produced by Mitchell Froom]
You? Me? Us?Richard Thompson04.199632[2]97[1]Capitol CDEST 2282[produced by Mitchell Froom, Tchad Blake]
IndustryRichard & Danny Thompson05.199769[1]-Parlophone CDPCS 7383[produced by Danny Thompson, Richard Thompson]
Mock TudorRichard Thompson09.199928[2]-Capitol 4988602[produced by Tom Rothrock and Rob Schnapf]
The Old Kit BagRichard & Danny Thompson02.200352[1]121[2]Cooking Vinyl COOKCD 251[produced by John Chelew]
Front Parlour BalladsRichard & Linda Thompson08.200554[3]197[1]Cooking Vinyl COOKCD 325[produced by Richard Thompson, Simon Tassano]
Sweet WarriorRichard Thompson06.200739[2]111Proper PRPCD 032[produced by Richard Thompson, Simon Tassano]
In Concert, November 1975Richard Thompson08.2007186[1]-Island-
Dream AtticRichard Thompson09.201020[2]83Proper PRPCD 064[produced by Richard Thompson, Simon Tassano]
ElectricRichard Thompson02.201316[3]75Proper PRPCD 108[produced by Buddy Miller]
Live at the BBCRichard Thompson07.2011137[1]-Universal UMC-
ElectricRichard Thompson02.201316[3]75Proper PRPCD 108[produced by Buddy Miller]
Acoustic ClassicsRichard Thompson08.201416[3]103Beeswing BSW 14[produced by Richard Thompson]
StillRichard Thompson07.201510[3]82Proper PRPCD 131[produced by Jeff Tweedy]
Acoustic Classics IIRichard Thompson08.201724[1]-Beeswing BSW 015[produced by Richard Thompson and Simon Tassano]
Acoustic RaritiesRichard Thompson10.201784[1]-Beeswing BSW 016[produced by Richard Thompson, Simon Tassano]
13 RiversRichard Thompson09.201818[1]-Proper PRPCD 150[produced by Richard Thompson]
Linda Thompson
Fashionably LateLinda Thompson08.2002189[1]-Topic TSCD 821[produced by Edward Haber, Linda Thompson, Teddy Thompson]
Versatile HeartLinda Thompson09.2007188[1]- Decca 475 9365[produced by Edward Haber,Teddy Thompson]
Won't Be Long Now Linda Thompson10.201376[1]-Topic TSCD 822[produced by Edward Haber]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

poniedziałek, 5 lutego 2024

Harry Chapin

 Amerykański muzyk, wokalista, kompozytor i autor tekstów, ur. 7.12.1942 r. w Nowym Jorku, USA, zm. 16.07.1981 r. w Jerycho. Syn jazzowego perkusisty, śpiewał w chórze chłopięcym Brooklyn Heights Boys' Choir, a jako nastolatek założył wraz z braćmi, Tomem i Stephenem, własny zespół.
Był autorem scenariusza i reżyserem filmu "Legendary Champions", nominowanego w 1969 r. do nagrody Oscara. Po premierze powrócił do muzyki. W 1971 r. założył występujący w nowojorskich klubach kwartet rockowy, w którym towarzyszyli mu John Wallace (bas), Ron Palmer (gitara) i Tim Scott (wiolonczela).

 Rok póżniej zadebiutował jako solista nagranym dla wytwórni Elektra albumem Heads And Taits i sześciominutowym singlem "Taxi", odnotowanym na listach przebojów w USA.
Specjalizował się w długich narracyjnych tematach, zaskakujących słuchaczy nagłymi zwrotami akcji. Utwór "W-O-L-D" (opowieść o życiu disc jockeya prowincjonalnej radiostacji) stał się "klasyką" amerykańskich radiostacji komercyjnych. W 1974 r. wydany przed Świętami Bożego Narodzenia singel "Cats In The Craddle" trafił na szczyt listy przebojów w USA. Ostrzegał przed dążeniem do kariery kosztem życia rodzinnego, opisując dramat ojca opuszczonego na stare lata przez syna.
 

Kolejne narratorskie albumy Chapina, o wiele popularniejsze w USA niż w Europie, zapowiadały rychły powrót artysty do innych form twórczości. W 1975 r. zadebiutował na Broadwayu musicalem "The Night That Made America Famous", zdobył też nagrodę Emmy za ilustrację muzyczną do telewizyjnego serialu dla dzieci "Make A Wish". Rok póżniej jego podwójny koncertowy album Greatest Stories - Live został nagrodzony "złotą płytą".
 

Póżniejszą działalność Chapina zdominowała polityka. W 1976 r. był delegatem na konwencję przedwyborczą partii demokratycznej, a wielomilionowe dochody z koncertów przeznaczał na cele agitacyjne i charytatywne. W 1980 r. podpisał kontrakt z małą wytwórnią Broadwalk. Tytułowy temat z albumu Sequel (kontynuacja opowieści z pierwszego singla, "Taxi") był ostatnim odnotowanym w amerykańskiej Top 30.
 

W lipcu 1981 r. Chapin, jadąc na kolejny koncert, zginął w katastrofie samochodowej w Jerycho w stanie Nowy Jork, na skutek zderzenia z ciężarówką. Aktywa muzyka posłużyły jako kapitał stworzonej wkrótce po jego śmierci fundacji. 7 grudnia 1987 r., w 45-rocznicę urodzin Chapina, w Carnegie Hall w Nowym Jorku zorganizowano koncert z udziałem gwiazd muzyki rozrywkowej, wykonujących kompozycje artysty. Równocześnie uhonorowano go pośmiertnie Medalem Amerykańskiego Kongresu, przyznawanym za wybitne zasługi dla Stanów Zjednoczonych. Medal z rąk senatora Patricka Leahy'ego odebrała wdowa po Harrym Chapinie - Sandy, a całe wydarzenie udokumentowano na longplayu Tribute. Dwa lata póżniej wytwórnia Sequel Records wydała album The Last Protest Singer z utworami kompozytora zarejestrowanymi tuż przed jego tragiczną śmiercią.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Taxi / EmptyHarry Chapin03.1972-24[16]Elektra 45 770[written by Harry Chapin][produced by Jac Holzman]
Sunday Morning Sunshine / Buming HerselfHarry Chapin10.1972-75[6]Elektra 45 811[written by Harry Chapin][produced by Paul Leka,Fred Kewley]
Better Place to Be/Winter songHarry Chapin02.1973-118[2]Elektra 45 828[written by Harry Chapin]
W.O.L.D. / Short StoriesHarry Chapin01.197434[5]36[13]Elektra 45 874[written by Harry Chapin][produced by Paul Leka]
Cat's in the Cradle/VacancyHarry Chapin10.1974-1[1][19]Elektra 45 203[gold][written by Harry Chapin,Sandra Chapin][produced by Paul Leka]
I Wanna Learn a Love Song/She sings songs without wordsHarry Chapin02.1975-44[9]Elektra 45 236[written by Harry Chapin][produced by Paul Leka]
Better Place to Be (Parts 1 & 2)Harry Chapin06.1976-86[3]Elektra 45 327[written by Harry Chapin][produced by Fred Kewley]
Sequel / I Finally Found It Sandy Harry Chapin11.1980-23[14]Boardwalk 5700[written by Harry Chapin][produced by Ron Albert,Howard Albert,Harry Chapin]
Story of a life/Salt and pepperHarry Chapin08.1981-105[4]Boardwalk 119[written by Harry Chapin][produced by Ron Albert,Howard Albert]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Heads & TalesHarry Chapin03.1972-60[27]Elektra 75 023[gold][produced by Jac Holzman]
Sniper and Other Love SongsHarry Chapin10.1972-160[8]Elektra 75 042[produced by Fred Kewley]
Short StoriesHarry Chapin04.1973-61[23]Elektra 75 065[produced by Paul Leka]
Verities & BalderdashHarry Chapin09.1974-4[33]Elektra 1012[gold][produced by Paul Leka]
Portrait GalleryHarry Chapin09.1975-53[87]Elektra 1041[produced by Paul Leka]
Greatest Stories LiveHarry Chapin04.1976-48[19]Elektra 2009[2x-platinum][produced by Stephen Chapin, Fred Kewley, Paul Leka]
On the Road to Kingdom ComeHarry Chapin10.1976-87[6]Elektra 1082[produced by Stephen Chapin, Harry Chapin]
Dance Band on the TitanicHarry Chapin09.1977-58[10]Elektra 301[produced by Stephen Chapin]
Living Room SuiteHarry Chapin09.1978-133[8]Elektra 142[produced by Chuck Plotkin]
Legends of the Lost and FoundHarry Chapin11.1979-163[3]Elektra 703[produced by Steve Chapin Josh Chapin Jason Dermer]
SequelHarry Chapin01.1981-58[15]Boardwalk 36 872[produced by Howard Albert,Ron Albert]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

środa, 16 listopada 2016

Seth Lakeman

Kiedy zespół Equation natknął się na semi-emeryturę w 2001 roku, Seth Lakeman okazał się członkiem zespołu najmniej predysponowanym, aby odnieść sukces solowy. Jego bracia Sam i Sean podjęli współpracę w udanych duetach z  partnerami i innymi członkami zespołu jak Cara Dillon i Kathryn Roberts , ale niewielu  wyobrażało sobie zespołu z szalonym skrzypkiem i  gitarzystą ,który stanie sie   jednym z najgorętszych talentów na brytyjskiej scenie folkowej, ale osiągają sławę i sukces daleko poza obszarami gatunku.
Po odejściu z Equation grał supporty na skrzypcach ze swoją siostrą Carą Dillon , ale  powrótem do domu w pięknych, majestatycznych okolicach Dartmoor w południowo-zachodniej Anglii, był inspiracją do napisania piosenek o niezliczonych legendach i folklorem charakterystycznego dla mistycznej wsi, w której się wychował. Jego  motywacja doprowadziła do wydania swojego pierwszego solowego albumu, The Punch Bowl (nagrany w kuchni brata Seana  i wydany w jego własnej wytwórni iScream w 2002 roku), który wzbudził tyle zainteresowania, aby uzyskać kilka klubowych kontraktów.
Lakeman miał nadzieję, że jego drugie wydawnictwo Kitty Jay z 2004r, poradzi sobie lepiej. Ponownie nagrane ze skromnym budżetem w kuchni brata, sięgające głębiej bogatej spuścizny legendy Devon. Ale w przeciwieństwie do swojego poprzednika, Kitty Jay działało na wyobraźnię ludzi w nieoczekiwany sposób. Tytułowy utwór opowiadał   historię pokojówki, która popełniła samobójstwo, gdy odrzucona została przez społeczność lokalną, po tym jak urodziła  syna dziedzica,który odwiedzał jej przydrożną mogiłę. Lakeman tymczasem znalazł sobie na liścienominowanych do Mercury Music Prize w 2005 roku wraz z luminarzami rocka- Coldplay , Kaiser Chiefs , Magic Numbers , Hard-Fi , KT Tunstall i późniejszym triumfatorem Antony and the Johnsons .

Nagle Lakeman stał się ważną postacią "nu folk", a  jego następny album, Freedom Fields , został nagrany w podobnie skromny sposób jak dwa poprzednie.Krokiem do przodu było podpisanie w 2006 roku kontraktu z  oddziałem EMI ,Relentless ,wydający wznowienia oraz remixy   albumu. Z pomocą poważnej firmy za nim, Lakeman znalazł się w uprzednio obcym świecie singli, remiksów, filmów, telewizji w ciągu dnia,promocji radiowej i dużych turnee. To dało mu szansę na stworzenie bogatszego brzmienia, tworząc zespół,do  którego dołączył brat Sean na gitarze i irlandzki  perkusista Cormac Byrne , z trio Uiscedwr , grający bodhran.


Osiągnięcie uznania głównego nurtu  i kilka drobnych przebojowych singli (z "The White Hare" i  "Lady of the Sea"),  spektakularny wzrost popularności Lakemana był witany ze sceptycyzmem przez konserwatywny świat folka . Jednak  jego styl  - nowa hybryda tradycyjnej piosenki,  popu i klasycznie potraktowanego  grania na skrzypcach - przyciągnął zupełnie nowych, młodych fanów do muzyki, coś,co wielu próbowało i nie udało im się zrobić przed nim. Został nagrodzony za Album Roku (  Freedom Fields ) i jako wokalista wyróżniony przez BBC Folk Awards w 2007 roku.
 Jego czwarty album Poor Man's Heaven - to wpływy rocka  spod znaku Zeppelin został wydany w  2008 roku, a następnie przeniósł się do  Virgin,innej wytwórni ze stajni EMI, gdzie nagrywa Hearts & Minds w 2010 roku.
Po zakończeniu  kontraktu z EMI, Lakeman zdecydował się wydać swój szósty album,Tales from the Barrel House w 2011r  w   małej wytwórni  indie  Honor Oak; osiągając tylko numer 63 na brytyjskich listach przebojów. Niezrażony, Lakeman nadal koncertuje, dając specjalny występ z BBC Concert Orchestra w 2013 roku,wykonując pięć utworów,   które zostały wydane na EP-ce. Dla  następnego albumu, Lakeman podpisał kontrakt z Cooking Vinyl. Word of Mouth pojawił się na początku 2014 roku i został poprzedzony   minimalistycznym singlem "Portrait of My Wife".
 Nastepny album, Ballads of Broken Few , zawiera słodkie wokale,dzięki dziewczynom z tria folk,Wildwood Kin , które również pochodziły z   Devon jak Lakeman. Nagrany z minimalnym instrumentarium i wokół pojedynczego mikrofonu w stylu vintage, album dodaje świeży, uduchowiony oddech do jego żarliwych piosenek.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Lady Of The Sea (Hear Her Calling)Seth Lakeman 08.200652[3]-Relentless REL 28[written by Seth Lakeman][produced by Sean Lakeman]
The White HareSeth Lakeman 10.200647[4]-Relentless REL 29[written by Seth Lakeman][produced by Sean Lakeman And Seth Lakeman]
Poor Man's Heaven EP.Seth Lakeman 11.200795[1]-Relentless REL 44[produced by Sean Lakeman And Seth Lakeman]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Kitty JaySeth Lakeman09.2005100[3]-I-Scream ISCD 006[produced by Sean Lakeman and Seth Lakeman]
Freedom FieldsSeth Lakeman04.200632[16]-I-Scream ISCD 007[produced by Sean Lakeman ]
Poor Man's HeavenSeth Lakeman07.20088[11]-Relentless Records CDREL 18[produced by Sean Lakeman and Seth Lakeman]
Hearts & MindsSeth Lakeman07.201017[3]-Relentless Records CDREL 21-
Tales from the Barrel HouseSeth Lakeman04.201263[2]-Honour Oak HNRLP01 [produced by Seth Lakeman]
Word of MouthSeth Lakeman02.201420-Cooking Vinyl COOKLP 535[produced by Ian Grimble, Seth Lakeman]
Ballads of the Broken FewSeth Lakeman.201618-Cooking Vinyl COOKCD 644-
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , ,

wtorek, 11 października 2016

Pentangle

Grupa brytyjska założona w 1967 r. przez muzyków folkowych Berta Janscha (ur. 3.11.1943 r. w Glasgow, Szkocja) i Johna Renbourna. Duet zadebiutował albumem Bert And John, a wkrótce potem pozyskał do współpracy wokalistkę Jacqui McShee, specjalizującą się w szkockim repertuarze ludowym, oraz Danny'ego Thompsona (ur. w 1939 r.; bas) i Terry'ego Coxa (perkusja), występujących wcześniej w Blues Incorporated Alexisa Kornera.
Nagrany w pięcioosobowym składzie longplay Pentangle łączył ciekawe elementy folku, bluesa i jazzu. Akustycznym gitarom Janscha i Renbourna towarzyszył dyskretny podkład sekcji rytmicznej i "anielska" wokaliza McShee. Oprócz tematów autorskich i tradycyjnych ("Let No Man Steal Your Thyme", "Brunton Town") na płycie znalazła się wersja przeboju The Staple Singers, "Hear My Call", zapowiadająca podejrzane skłonności Pentangle do muzycznego eklektyzmu.
Ich potwierdzeniem był drugi album. Sweet Child, zawierający m.in. dwie kompozycje jazzowego kontrabasisty Charlesa Mingusa: "Haitian Fight Song" i "Goodbye Pork Pie Hat".
Płyta Basket Of Light była sporym rynkowym sukcesem zespołu, częściowo dzięki tematowi "Light Flight" z telewizyjnego serialu "Take Three Girls". Późniejsze nagrania Pentangle, mimo stylowej różnorodności i zastosowania wytłumionych instrumentów elektrycznych, brzmiały sterylnie i sztucznie w zestawieniu z równoczesnymi dokonaniami dwójki gitarzystów.
W 1972 r. zespół rozwiązał się, a jego członkowie ruszyli własnymi drogami. Thompson podjął współpracę z wokalistą i kompozytorem Johnem Martynem. Cox działał jako muzyk studyjny, a później perkusista w zespole akompaniującym Charlesowi Aznavourowi. Jansch wybrał karierę solisty, a McShee występowała w latach 1974-1981 z zespołem Johna Redbourna.
W 1982 r. reaktywowana w oryginalnym składzie grupa odbyła europejskie tournee i nagrała album Open The Door, jednak indywidualne obowiązki muzyków spowodowały szybko personalne zmiany. Na płycie In The Round z 1988 r, Janschowi i McShee towarzyszyli Nigel Portman-Smith (bas) i Mike Piggott, a po odejściu drugiego z nich, w 1991 r. dokooptowano Petera Kirtly (gitara) i Gerry'ego Conwaya (perkusja).
Równocześnie, Jansch i McShee nie wykluczali możliwości powrotu do starego pięcioosobowego składu Pentangle.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Travelin' song/MiragePentangle05.1968--Transatlantic BIG 109[written by Bert Jansch][produced by Shel Talmy]
Once i had a sweetheart/I saw an angelPentangle05.196946[1]-Transatlantic BIG 124[written by Trad. Arr. By Jansch, Renbourn, Thompson, Cox, McShee][produced by Shel Talmy]
Light flight [Theme from Take Three Girls]/Cold mountainPentangle10.196943[3]-Transatlantic BIG 128[written by Bert Jansch, John Renbourn, Danny Thompson, Terry Cox, Jacqui McShee][produced by Shel Talmy]
Take Three Girls (Light Flight)/Cold MountainPentangle02.1970--Transatlantic BIG 128[written by Jansch, Renbourn, Thompson, Cox, McShee][produced by Shel Talmy]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
The PentaglePentangle06.196821[9]192[3]Transatlantic TRA 162[produced by Shel Talmy]
Basket of lightPentangle11.19695[28]200[2]Transatlantic TRA 205[produced by Shel Talmy]
Cruel sisterPentangle12.197051[2]193[1]Transatlantic TRA 228[produced by Bill Leader]
ReflectionPentangle12.1971-183[3]Reprise 6463 [US][produced by Bill Leader]
Solomon' s sealPentangle10.1972-184[4]Reprise 2100 [US][produced by Pentangle & John Wood]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , ,
Subskrybuj: Komentarze (Atom)