Masked Marauders

 Żart/mistyfikacja The Masked Marauders powstała jesienią 1969 roku, kiedy pełniłem funkcję studenta nauk politycznych i autora Magazyn Rolling Stone.  Zaczęło się od fałszywej recenzji napisanej przez Greila Marcusa (pod pseudonimem „TM Christian”) jako wysłanie tandetnych albumów rockowych „super sesyjnych”, które zalewały wówczas rynek. Jak wynika z recenzji, w skład „The Masked Marauders” wchodzili Beatlesi, Rolling Stones, Bob Dylan i kilku innych znanych muzyków grających razem po raz pierwszy w tajnym miejscu w Zatoce Hudsona w Kanadzie. Choć pomysł był na pierwszy rzut oka absurdalny, artykuł został napisany w sposób, który sprawił, że projekt brzmiał niemal wiarygodnie. Wkrótce w przemyśle muzycznym pojawiła się możliwość istnienia gdzieś albumu „Masked Marauders”.

Prowadziłem wówczas program radiowy w „podziemnej” stacji radiowej KMPX. W każde piątkowe popołudnie przez godzinę mój przyjaciel i krytyk muzyczny John Morthland zbierał się wokół mikrofonu, odtwarzał płyty i rozmawiał o nich. Zaraz po opublikowaniu recenzji „Masked Marauders” pomyślałem sobie i Greilowi: dlaczego nie zagrać w programie kilku fragmentów fikcyjnego albumu? Znaliśmy grupę muzyków folkowo-rockowych z Berkeley, The Cleanliness and Godliness Skiffle Band, na której czele stał nasz stary przyjaciel Phil Marsh, a także znaliśmy gościa, który zbudował sprzęt do nagrywania w garażu swojego domu. Stąd w ciepły wrześniowy wieczór przy dużej ilości piwa i może innych kontrolowanych substancji zebraliśmy grupę muzyków i dowcipnisiów i nagraliśmy trzy piosenki: „I Can't Get No Nookie” (śpiewane przez fałszywego Micka Jaggera, Briana Vorheesa ), „Cow Pie” (instrumentalny utwór na wzór albumu Dylana „Nashville Skyline”) i „Duke of Earl” (śpiewany przez fałszywego Boba Dylana, ponownie wszechstronnie utalentowanego Briana Vorheesa). Pierwsze dwie piosenki zostały napisane na miejscu, muzycy szukali wytartych riffów do zagrania, a Greil na podjeździe szkicował rażąco nieprzyzwoite teksty do dwóch oryginałów.

W następny piątek John i ja jak zwykle wyszliśmy na antenę. Na koniec programu powiedziałem: „Jak zapewne wiecie, wszyscy mówili o albumie The Masked Marauders recenzowanym w Rolling Stone . Wielu twierdziło, że w ogóle nie istnieje, że recenzja była po prostu oszustwem. No cóż, Jestem tu, żeby powiedzieć, że ten album istnieje i że mieliśmy szczęście, że udało nam się pozyskać z niego trzy wersje. To pierwszy raz, kiedy te piosenki zostały gdziekolwiek odtworzone. Więc tak, The Masked Marauders są prawdziwi.  Jestem pewien, że zgodzisz się, że nigdy nie brzmiały lepiej!”

Po tym, jak zagraliśmy piosenki, DJ Tom Swift otworzył linie telefoniczne, aby słuchacze mogli komentować. Kilka osób zadzwoniło i powiedziało: „Niech żyją Masked Marauders”   i tym podobne. Najwyraźniej zrozumieli żart.

Stamtąd to długa historia. Niedługo po programie radiowym muzycy z Berkeley wraz z kilkoma przyjaciółmi i ze mną na fortepianie ukończyli płytę LP, która została wydana przez Reprise Records pod specjalną wytwórnią „Deity”. Przez jakiś czas sprzedawał się w całkiem niezłym tempie, a potem spadł jak kamień.

Niedawno Brian Williams, prezenter NBC Nightly News i gospodarz programu magazynu telewizyjnego Rock Center, wyprodukował fragment poświęcony historii The Masked Marauders, dokładnie sprawdzając różne wiadomości i dokumenty z okresu historycznego, przeprowadzając wywiady z Greilem Marcusem i mną w (odpowiednio) studiu nagraniowym w Nowym Jorku, gdzie sam Mick Jagger nagrał kiedyś album. Williams przedstawia się z przymrużeniem oka jako pokrzywdzona ofiara oszustwa.

 żródło:https://www.langdonwinner.com/technopolis/2013/04/the-masked-marauders-on-rock-center.html

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cow Pie/I Can't Get No Nookie	Cornershop	11.1969	-	123[1]	Deity 0870	[written by The Masked Marauders]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Masked Marauders	Masked Marauders	01.1970	-	114[12]	Deity 6378	[produced by Guerrage Productions]