Kolejna fascynacja - gitara elektryczna - dała z kolei początek kolekcji płyt rhythm'n'bluesowych, na których znaleźć można było fascynujące solówki gitarowe. Do ulubionych wykonawców Franka na tym polu należeli Howlin' Wolf, Hubert Sumlin, Muddy Waters, Johnny ,,Guitar" Watson i Clarence „Gatemouth" Brown. Jego zainteresowania podzielał szkolny kolega Don Van Vliet (znany później jako Captain Beefheart). W latach 1954-58 Frank uczęszczał do Antelope Valley High School w Lancaster w stanie Kalifornia. Wtedy też założył swój pierwszy zespół, oktet The Blackouts. Lider grał w nim już na gitarze, a nie perkusji. Żywot formacji był krótki; została rozwiązana w 1960 r. tuż po wstąpieniu przez Zappę w związek małżeński.
Pierwszą większą szansą dla muzyka stał się film „The World's Greatest Sinner", do którego miał napisać muzykę. W jej nagraniu wzięła udział orkiestra symfoniczna z Pomona Valley, 20-osobowa orkiestra kameralna i 8-osobowy zespół rock'n'rollowy. W 1962 r. skomponował ścieżkę dźwiękową do kolejnego obrazu - niskobudżetowego westernu „Run Home Slow". Za zarobione pieniądze wybudował własne studio Z w Cucamonga, w którym rejestrował muzykę do programów radiowych i telewizyjnych, a także utwory innych wykonawców (m.in. Dona Van Vlieta).
Od samego początku swojej działalności Zappa nie stronił od szokujących przedsięwzięć. W 1962 r. zaprezentował Amerykanom w telewizyjnym programie „Cyklophonia" Steve'a Allena... koncert rowerowy, polegający na szarpaniu szprych, dmuchaniu w kierownicę, kręceniu pedałami i wypuszczaniu powietrza z dętek. Podstawowym zajęciem Franka była jednak nadal działalność w studiu Z. Część zarejestrowanego wówczas materiału zamieszczono później na legendarnym 12-płytowym bootlegu 20 Years Of Frank Zappa. W 1963 r. powstał zalążek przyszłego zespołu The Mothers Of Invention. Formację The Mothers (bo o niej mowa) tworzyli: Frank (gitara), Paul Woods (bas) i Les Papp (perkusja). Zappa równolegle zajmował się działalnością solową. Wraz z Van Vlietem napisali... operetkę „I Was A Teenage Maltshop". W 1964 r. obaj muzycy założyli kolejne zespoły: The Soots i Captain Glasspack And His Magic Mufflers. Oba miały niezwykle krótkotrwały żywot. Nieco wcześniej studio Z zostało zamknięte, a Frank otrzymał wyrok 10 dni więzienia (z zawieszeniem na trzy lata) za nagranie taśmy z nieprzyzwoitym damsko-męskim dialogiem, którą nieopatrznie wypożyczył sierżantowi miejscowej policji.
Pod koniec 1964 r. Zappa znalazł się w rhythm'n' bluesowym zespole The Soul Giants, w którym występowali ponadto Roy Estrada (bas), Jim Carl Black (perkusja), Ray Collins (śpiew) i Dave Coronado (saksofon). Po zmianie nazwy na już znaną The Muthers i ostatecznie The Mothers Of Invention (dodatek ,,Of Invention" wymyśliła firma MGM, z którą grupa podpisała kontrakt; samo „The Mothers" uznano za zbyt prowokacyjne). W tym czasie w składzie formacji pojawił się drugi gitarzysta Elliot Ingber, równocześnie opuścił ją Dave Coronado. Dało to początek całej serii zmian powodujących, iż skład Matek stał się bardzo „płynny". Wkrótce mieli się w nim pojawić m.in. Denny Bruce, Van Dyke Parks, Del Ketcher, Dr. John, Kim Fowley, Don Preston, Bunk Gardner, Billy Mundi i Euclid „Motor-head" Sherwood.
W 1965 r. The Mothers wystąpili w filmie „Mondo Hollywood", a w połowie następnego roku zaproponowali swoje pierwsze fonograficzne dzieło Freak Out. To zdumiewające dwupłytowe wydawnictwo grzmiące od szaleńczych dźwięków perkusji, zawierające podniosły protest song ,,Trouble Every Day" i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach (informacje na okładce, dowcipy, parodie), wzbudziło natychmiastowe gorące zainteresowanie publiczności, która podchodziła doń z niemal kultową czcią. Muzycy naigrywali się ze swoich fryzur i ogólnego braku urody, co uczyniło z nich doskonałych bohaterów kontrkultury. W przeciwieństwie do pochodzącego ze wschodniego wybrzeża USA zespołu The Fugs, The Mothers mogli się poszczycić wysokimi umiejętnościami muzycznymi, co z kolei stanowiło doskonały instrument dla eklektycznych i pełnych wyobraźni idei Zappy.
Wynikiem nowo zdobytej popularności były trasy koncertowe i kolejne albumy, wśród których wyróżniał się wydany w styczniu 1968 r. We're Only In It For The Money (z rewelacyjny parodią okładki albumu Sgt Pepper Beatlesów), bodący ostrą satyrą ruchu hippisów i reakcji, jakie budził w Stanach Zjednoczonych. Zanim płyta ujrzała światło dzienne Frank wraz z zespołem odwiedził Londyn, gdzie podczas koncertu 23.09.1967 r. w The Royal Albert Hall wspomagało ich 10 członków Królewskiej Orkiestry Symfonicznej, na których muzyka Zappy podziałała nader destrukcyjnie, gdyż po występie większość z nich dostała mdłości. Bezpośrednio po tym koncercie The Mothers odbyli pierwsze europejskie tournee. W grudniu 1967 r. formację opuścił Billy Mundi, a jego miejsce zajął Arthur Dyer Tripp III .Skład Matek przedstawiał się teraz następująco: Don Preston (instr. klawiszowe), Roy Estrada (bas), Jim Black (instr. perkusyjne), Ray Collins (śpiew), Bunk Gardner (trąbka), Jim Fielder (gitara) i Arthur Dyer Tripp III (perkusja).
Rok 1967 r. był dla Zappy ważny także z powodów osobistych. Po raz drugi stanął na ślubnym kobiercu, a jego wybranką została Gail Sloalman. Dochował się z nią czwórki dzieci: Dweezila, Ahmeta Emuukhy Rodana, Moon Unit i Divy. W maju 1968 r. na rynku ukazał się solowy album Franka Lumpy gravy z muzyką orkiestrową napisana na zamówienie Capitol Records, a wykonaną przez Emuukha Electric Symphony Orchestra i kilku muzyków The Mothers. Listopad przyniósł longplay Cruising with Ruben & the Jets - wspaniały hołd złożony erze popularności stylu doo-wop. Frank pariodował na nim stare zespoły rodem z lat 50-tych i początku lat 60-tych.
Po rozstaniu z firmą MGM Zappa przeszedł pod skrzydła Warner Brothers, gdzie zadebiutował płytą Uncle Meat (w kwietniu 1969 r.), ze ścieżką dźwiękowa do filmu o zespole The Mothers, który z przyczyn finansowych nigdy nic został ukończony Nieco wcześniej, bo w listopadzie 1968 r. skład The Mothers zasilił I.owell George. Jesienią 1969 r. Zappa rozwiązał The Mothers Of Invention; muzycy zajęli się działalnością solowa, Roy Estrada i Lowell George założyli grupę Little Feat. Po krótkim okresie pracy w charakterze producenta, Frank rozpoczął komponowanie i nagrywanie własnego albumu solowego. Do współpracy zaprosił m.in. Dona „Sugarcane" Harrisa (skrzypce), Shuggie Otisa (bas), Jean-Luc Ponty'ego (skrzypce), Captaina Beefhearta (śpiew), George'a Duke'a (instr. klawiszowe) i Iana Underwooda (instr. klawiszowe i dęte), W tym składzie powstał doskonały jazz-rockowy longplay Hot Rats - szczytowe osiągniecie epoki, z oszałamiającymi solówkami gitarowymi i popisowymi kompozycjami. Jeszcze w tym samym roku Zappa zaproponował diametralnie odmienne płyty Weasels Ripped My Flesh i Burnt Weeny Sandwich .
Także w 1970 r. muzyk zaczął poważnie myśleć o realizacji śmiałego projektu łączącego w ramach jednego koncertu zespół rockowy i orkiestrę symfoniczną w repertuarze klasycyzującym. Swoje dzieło Zappa nazwał „200 Motels", a jego premiera odbyła się pod koniec maja w Los Angeles z udziałem L.A. Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Zubina Mehty oraz m.in. Aynsleya Dunbara (perkusja) i Howarda Kaylana (śpiew). Rok 1970 przyniósł jeszcze jedno solowe dzieło Franka Changa's Revenge, na którym towarzyszył mu nowy skład The Mothers z George'em Duke'em na instrumentach klawiszowych (zadomowił się u Zappy na następne 5 lat). W 1971 r. Matki nagrały dwa kolejne, koncertowe albumy, Na Fillmore East, June 1971 gościnnie występujący Flo (Howard Kaylan) i Eddie (Mark Volman) teraz mistrz ceremonii Frank wyśmiewali wszystkie możliwe grupy rockowe. Na drugim Just Anuther Band From L.A., znalazł się m.in. prawdziwy magnum opus muzyka - suita ,,Billy The Moutain" - satyryczna opowieść o małżeństwie góry imieniem Billy i drzewa Ethel.
Koniec 1971 r. nie okazał się jednak najszczęśliwszy w karierze Zappy. 4 grudnia podczas koncertu w Montreux spłonął cały sprzęt zespołu (wydarzenie to dokumentuje słynny utwór Deep Purple „Smoke On The Water"), a niedługo potem sam Frank został zepchnięty ze sceny w londyńskim Rainbow Theatre. Wyszedł z tego z pogruchotaną krtanią (w wyniku czego głos obniżył mu się o jedna trzecią) i uszkodzonym kręgosłupem, spędzając na wózku inwalidzkim długie tygodnie. Na pocieszenie, Boże Narodzenie zbiegło się z premiera filmowej wersji „200 Motels" (wcześniej ukazała się też wersja płytowa), w której role Zappy zagrał sam Ringo Starr. Rok 1972 przyniósł film „Billy The Moutain" oraz kolejny jazz-rockowy longplay Waka/Jawaka . Jednak już w 1971 r. Zappa powrócił płytą Over-Nite Sensation, sięgającą do korzeni rocka. Znalazła się na niej bodaj najbardziej sprośna ballada, jaką kiedykolwiek napisał - ,,Dinah-Moe Humm". Muzyk w tym okresie sporo koncertował. Towarzyszyli mu m.in. Dave Parlato i Tom Folwer (bas), Jim Gordon, Ralph Humphrey i Chester Thompson (perkusja), Tony Durand (gitara), Glenn Ferris i Bruce Fowler (puzon, saksofony), Gary Barone i Malcolm McNab (trąbki), George Duke (instr klawiszowe), Ruth Underwood (instr. perkusyjne i Napoleon Murphy Brock (instr. dęte, śpiew).
W 1974 r. Zappa napisał ścieżkę dźwiękową do filmu Bruce'a Bickforda z animowanymi kukiełkami. Nagrał też kolejny longplay Apostrophe który odniósł olbrzymi sukces i pozostaje do dziś jedną z najpopularniejszych płyt muzyka. Przedstawiła ona talent narracyjny Franka w najlepszym stylu Lorda Buckleya i dużą inwencją improwizatorską Jacka Bruce'a w utworze tytułowym. Inna kompozycja „Cosmic Debris", wydana na singlu, dotarła do 2. miejsca listy „Billboardu". W tym samym roku Zappa i The Mothers zaproponowali jeszcze podwójny koncertowy album Roxy And Elsewhere, który doskonale oddał atmosferę występów zespołu, w czasie których muzycy łączyli diabolicznic ciężką muzykę (np. „Echidna's Arf" i „Bebop Tango") z zaraźliwic wielkim poczuciem humoru. Nie docenione arcydzieło One Size Fits All wypełniały kompozycje o niezwykle złożonej budowie. Utwór ,,Andy" opowiadał o kowbojach występujących w westernach klasy „B", „Florentine Pogen" i „Inca Roads" wyróżniały się z kolei skomplikowanymi muzycznie pomysłami.
W 1975 r. w czasie tournee, Zappie towarzyszył Captain Beefheart, który pomimo wcześniejszych niesnasek (sobie przypisywał autorstwo tytułu płyty Hot Rats) zaśpiewał na płycie Bongo Fury. Obu muzyków połączył niesmak w stosunku do przesłodzonych obchodów 200-lecia Stanów Zjednoczonych. Wydany w 1976 r. album Zoot Allures był głównie dziełem współpracy Zappy i perkusisty Terry'ego Bozzio, a sam Zappa dograł później ścieżki pozostałych instrumentów. Eksperymentował też z czymś, co nazywał ,,xenochrocity". Polegało to na łączeniu nie powiązanych ze sobą ścieżek muzycznych, by w efekcie otrzymać fragment asynchronicznej muzyki. Najlepszym przykładem tych muzycznych eksperymentów stał się utwór „Friendly Little Finger". Z kolei kompozycja tytułowa przeniosła koncepcję gry na gitarze „sleaze" na zupełnie nowe obszary muzyczne (podobnie jak jęki ekstazy w „The Torture Never Stops"), a „Black Napkins" dał niezrównane pole do popisów gitarowych. Jeśli obecnie Zoot Allures wydaje się być bezpośrednią reakcją na muzykę punkową, nie wolno zapominać o tym, że Zappie nieobce były pełne rozmachu wydarzenia w najlepszym stylu wielkiego show biznesu. Seria koncertów w Nowym Jorku zorganizowana w okolicy święta Halloween (31.10.) w 1976 r. zgromadziła wielkie tłumy, które z zapartym tchem przysłuchiwały się opowieściom o barach dla samotnych, spotkaniach z diabłem i wirtuzowskim popisom braci Breckerów. Wydarzenia te upamiętnił album Live In New York, który poróżnił Zappę z firmą Warner Brothers i doprowadził do zerwania kontraktu. Powodem stał się fakt ocenzurowania płyty i nieumieszczenia na niej utworu ,,Punky's Whips" (opowiadającego o występkach Edwina Meadowsa, gitarzysty amerykańskiej nowofalowej grupy Angel). Na domiar złego Warner Brothers wydała później trzy doskonałe instrumentalne albumy z „nie autoryzowanymi okładkami" (które później Zappa - o dziwo- wykorzystał wydając wersje kompaktowe tych płyt): Studio Tan, Sleep Dirt i Orchestral Favorites.
Nastrojona wyłącznie na muzykę punk prasa rockowa nie bardzo wiedziała, co począć z muzyką, która pariodowała Miklosa Roszę, łączyła jazz z komiksowymi partyturami, wyśmiewała rock'n'rollową histerię i prowadziła fusion prosto w XXI wiek. Nie przejmując się faktem, że wielu widzi w nim nadal hippisa, którym wcale nie był (na albumie We're Only In It For The Money powiedział swoje ostatnie słowo dotyczące „lata miłości" jeszcze w jego trakcie!), Zappa nadal odbywał liczne koncerty. Jego gra na gitarze zaczynała nabierać zupełnie nowych wymiarów: w utworze „Yo' Mama" z albumu Sheik Yerbouti z 1979 r. dał przedsmak ekstrawagancji, która miała z czasem pojawić się na dobre. W osobie Ike'a Willisa odnalazł wokalistę, który rozumiał jego potrzebę łączenia dystansu z intymnością. W rezultacie Willis zaprezentował w pełni swoje umiejętności na świetnym 3-płytowym wydawnictwie Joe's Garage.
Po zainteresowaniu koncepcjami filozoficznymi i erze zespołowych żartów, w drugiej połowie lat 70-tych muzykę Zappy zdominowała bardziej polityka. Albumy Tinseltown Rebellion i You Are What You Is komentowały rosnącą popularność fundamentalnej prawicy. W 1982 r. Zappa zanotował na swoim koncie spory przebój „Valley Girl", w którym jego córka Moon Unit parodiowała akcent „złotej młodzieży" z Hollywood. W tym samym roku artysta przygotował i wyprodukował nowojorski koncert muzyki Edgara Varese. Tytułowy utwór albumu Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch wskazywał, że zainteresowanie Zappy długimi kompozycjami bynamniej nie zmalało; znalazło to swe potwierdzenie również na wydanym w 1983 r. albumie z poważną muzyką orkiestrową.
Rok 1984 okazał się niezwykle płodnym w karierze tego niezwykłego artysty; najpierw odkrył on XVIII-wiecznego kompozytora Francesco Zappę i nagrał jego dzieła na synclavier, zarejestrował album rockowy Them Or Us, na którym zaprezentował jak zwykle pełną inwencji grę na gitarze, wreszcie znany i szanowany francuski kompozytor Pierre Boulez dyrygował utworami Zappy na płycie The Perfect Stranger. Dwa zestawy: Shut Up 'N Play Yer Guitar i Guitar udowodniły, że gra Zappy na gitarze jest prawdziwie unikatowa, a płyta Jazz From Hell prezentowała instrumentalne kompozycje na synclavier, czerpiące inspirację z twórczości Goniona Nancarrowa.
Z kolei potrójny album Thing-Fish zawierał „broadwayowski musical" opowiadający o AIDS, homofobii i rasizmie. Następny wielki projekt artysty'doczekał się realizacji w 1988 r.: 12-osobowy zespół grał nowe wersje starszych utworów, kompozycje instrumentalne i nowe utwory o politycznym zabarwieniu. Dokonania te zebrano odpowiednio na trzech albumach: The Best Band You Never Heard In Your Life, Make A Jazz Noise Here i Broadway The Hard Way. Muzycy odbywali próby przez trzy miesiące, a osiągnięta przez nich precyzja wykonawcza dosłownie zapierała dech w piersiach. Tym większa szkoda, że rozstali się już podczas pierwszej wspólnej trasy.
Obok retrospektywnej serii You Can't Do That On Stage Anymore, w ramach kampanii „bij pirata!" Zappa wydał piętnaście swoich najpopularniejszych bootlegów. W Czechosłowacji, gdzie od dawna cieszył się sławą bohatera kulturowego undergroundu, został mianowany Kulturalnym Łącznikiem z Zachodem, a w 1991 r. ogłosił, że jako kandydat niezależny będzie startował w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1992 r. (natychmiast też otrzymał kilka listów, zawierających groźby pozbawienia go życia). Frank Zappa nigdy nie przestawał zdumiewać i zaskakiwać, zarówno jako muzyk jak i kompozytor. Zdążył też stworzyć dzieła będące rockowym dziedzictwem najbliższym twórczości Duke'a Ellingtona.
W listopadzie 1991 r. córka artysty potwierdziła pogłoski o jego zmaganiach z rakiem prostaty. Walkę tę Zappa przegrał 4.12.1993 r. Z perspektywy czasu cała kariera Franka Zappy ukazuje muzycznego perfekcjonistę, który hołdował tylko najwyższym standardom i najwyższej technice nagraniowej. Wznowienia jego płyt w wersji kompaktowej podkreślają niezwykłą jakość oryginalnych taśm-matek i idealizm Zappy. Co więcej, obecnie w pełni zasłużenie traktowany jest jako jeden z największych gitarzystów naszych czasów. Mimo że większą część jego dokonań można łatwo odrzucić jako zbyt lekką i mało istotną, historia z pewnością dostrzeże w Zappie wyszukanego, poważnego kompozytora. Fakt, że wszystko co robił przyprawiał szczyptą niezwykłego poczucia humoru, można mu tylko poczytać za dodatkową zasługę.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| Don't Eat The Yellow Snow/Cosmik Debris | Frank Zappa | 10.1974 | - | 86[4] | DiscReet 1312 | [written by Frank Zappa][produced by Frank Zappa] |
| Disco Boy/ Ms. Pinky | Frank Zappa | 03.1977 | - | 105[4] | Warner Bros. 8342 | [written by Frank Zappa,Jeff Simmons][produced by Frank Zappa] |
| Dancin' Fool/Baby Snakes | Frank Zappa | 04.1979 | - | 45[8] | Zappa 10 | [written by Frank Zappa][produced by Frank Zappa] |
| I Don't Wanna Get Drafted/Ancient Armaments | Frank Zappa | 05.1980 | - | 106[6] | Zappa 1001 | [written by Frank Zappa][produced by Frank Zappa] |
| Valley Girl/You Are What You Is | Frank Zappa | 07.1982 | - | 32[12] | Barking Pumpkin 02972 | [written by Frank Zappa, Moon Zappa][produced by Frank Zappa] |
| Cheap thrills | Frank Zappa | 05.1998 | 83[5] | - | Rykodisc RCD 10579 | - |
| Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Freak Out! | The Mothers of Invention | 02.1967 | - | 130[23] | Verve 5005 | [produced by Tom Wilson] |
| Absolutely Free | The Mothers of Invention | 07.1967 | - | 41[22] | Verve 5013 | [produced by Tom Wilson] |
| We're Only in It for the Money | The Mothers of Invention | 03.1968 | - | 30[19] | Verve 5045 | [produced by Frank Zappa] |
| Lumpy Gravy | Frank Zappa with Abnuceals Emuukha Electric Symphony Orchestra | 06.1968 | - | 159[5] | Verve 8741 | [produced by Nick Venet] |
| Cruising with Ruben & the Jets | The Mothers of Invention | 12.1968 | - | 110[12] | Verve 5055 | [produced by Frank Zappa] |
| Mothermania | The Mothers of Invention | 04.1969 | - | 151[9] | Verve 5068 | [produced by Frank Zappa] |
| Uncle Meat | The Mothers of Invention | 05.1969 | - | 43[11] | Bizarre 2024 | [produced by Frank Zappa] |
| Hot Rats | Frank Zappa | 11.1969 | 9[29] | 173[6] | Bizarre 6356 | [produced by Frank Zappa] |
| Burnt Weeny Sandwich | The Mothers of Invention | 03.1970 | 17[3] | 94[8] | Bizarre 6370 | [produced by Frank Zappa] |
| Weasels Ripped My Flesh | The Mothers of Invention | 09.1970 | 28[4] | 189[3] | Bizarre 2028 | [produced by Frank Zappa] |
| Chunga's Revenge | Frank Zappa | 11.1970 | 43[1] | 119[14] | Bizarre 2030 | [produced by Frank Zappa] |
| Fillmore East – June 1971 | The Mothers | 08.1971 | - | 38[15] | Bizarre 2042 | [produced by Frank Zappa] |
| 200 Motels | Frank Zappa | 10.1971 | - | 59[13] | United Artists 9956 | [produced by Frank Zappa] |
| Just Another Band from L.A. | The Mothers of Invention | 04.1972 | - | 85[9] | Bizarre 2075 | [produced by Frank Zappa] |
| Waka/Jawaka | Frank Zappa | 09.1972 | - | 157[7] | Reprise 2094 | [produced by Frank Zappa] |
| Over-Nite Sensation | The Mothers | 10.1973 | - | 32[50] | DiscReet 2149 | [gold-US][produced by Frank Zappa] |
| Apostrophe (') | Frank Zappa | 04.1974 | - | 10[43] | DiscReet 2175 | [gold-US][produced by Frank Zappa] |
| Roxy & Elsewhere | Frank Zappa / The Mothers | 10.1974 | - | 27[18] | DiscReet 2202 | [produced by Frank Zappa] |
| One Size Fits All | The Mothers of Invention | 07.1975 | - | 26[12] | DiscReet 2216 | [produced by Frank Zappa] |
| Bongo Fury | Frank Zappa and The Mothers with Captain Beefheart | 11.1975 | - | 66[8] | DiscReet 2234 | [produced by Frank Zappa] |
| Zoot Allures | The Mothers of Invention | 11.1976 | - | 61[13] | Warner 2970 | [silver-US][produced by Frank Zappa] |
| Zappa in New York | Frank Zappa | 04.1978 | 55[1] | 57[8] | DiscReet 2290 | [produced by Frank Zappa] |
| Studio Tan | Frank Zappa | 10.1978 | - | 57[8] | DiscReet 2291 | [produced by Frank Zappa] |
| Sleep Dirt | Frank Zappa | 02.1979 | - | 175[4] | DiscReet 2292 | [produced by Frank Zappa] |
| Sheik Yerbouti | Frank Zappa | 03.1979 | 32[7] | 21[23] | Zappa 1501 | [produced by Frank Zappa] |
| Orchestral Favorites | Frank Zappa | 06.1979 | - | 168[4] | DiscReet 2294 | [produced by Frank Zappa] |
| Joe's Garage Act I | Frank Zappa | 09.1979 | 62[3] | 27[25] | Zappa 1603 | [produced by Frank Zappa] |
| Joe's Garage Acts II & III | Frank Zappa | 12.1979 | 75[1] | 53[12] | Zappa 1502 | [produced by Frank Zappa] |
| Tinsel Town Rebellion | Frank Zappa | 05.1981 | 55[4] | 66[11] | Barking Pumpkin 37 366 | [produced by Frank Zappa] |
| You Are What You Is | Frank Zappa | 10.1981 | 51[2] | 93[7] | Barking Pumpkin 37 537 | [produced by Frank Zappa] |
| Ship Arriving Too Late to Save a Drowning Witch | Frank Zappa | 06.1982 | 61[4] | 23[22] | Barking Pumpkin 38 066 | [produced by Frank Zappa] |
| The Man from Utopia | Frank Zappa | 04.1983 | 87[1] | 153[5] | Barking Pumpkin 38 403 | [produced by Frank Zappa] |
| Them or Us | Frank Zappa | 10.1984 | 53[2] | - | EMI FZD 1 [UK] | [produced by Frank Zappa] |
| Frank Zappa Meets the Mothers of Prevention | Frank Zappa | 01.1986 | - | 153[6] | Barking Pumpkin 74 203 | [produced by Frank Zappa] |
| Guitar | Frank Zappa | 04.1988 | 82[2] | - | Zappa ZAPPA 6 [UK] | [produced by Frank Zappa] |
| Strictly Commercial | Frank Zappa | 09.1995 | 45[3] | - | Rykodisc RCD 40600 [UK] | [produced by Tom Wilson] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz