Nazwę zespołu (wariacja na temat "małych stóp" - little feet) nadał grupie Jimmy Carl Black z The Mothers Of Invention, śmiejąc się z niewielkich rozmiarów stóp George'a. Mimo że w 1970 r. muzycy podpisali kontrakt z potężną wytwórnią Warner Brothers, na jej promocyjną pomoc mogli liczyć dopiero po nagraniu drugiego albumu w 1972 r. Ich debiutancki longplay Little Feat, publiczność odkryła znacznie później. Do dziś pozostaje zagadką, dlaczego zespół spotkał się z taką obojętnością ze strony speców od reklamy. George był przecież uznanym twórcą piosenek, a dwa z jego utworów, "Truck Stop Girl" i "Willin", nagrał zespół The Byrds. Debiutancka płyta Little Feat sprzedawała się w konsekwencji słabo, podobnie zresztą jak ich drugie i trzecie wydawnictwo. Muzycy popadli w zrozumiałe przygnębienie, a zespół zaczął się powoli dzielić. Lowell nawiązał współpracę z Johnem Sebastianem, z którym pisał piosenki w powodzi spekulacji na temat założenia supergrupy z udziałem Phila Everly.
Na szczęście wytwórnia podjęła decyzję o sfinansowaniu albumu Feats Don't Fail Me, a w składzie zreformowanego zespołu obok George'a znaleźli się: Paul Barrere (ur. 3.07.1948 r. w Burbank w Kalifornii, USA; eks-Lead Enema; gitara), Kenny Gradney (ur. w Nowym Orleanie w stanie Luizjana, USA; bas) i Sam Clayton (ur. w Nowym Orleanie w stanie Luizjana, USA; instr. perkusyjne). Wydawnictwo jak najbardziej zasłużenie trafiło na amerykańską listę przebojów, chociaż zaprezentowany na nim doskonały materiał wcale nie był lepszy od wcześniejszych propozycji muzyków. W roli autorów wystąpili także i inni członkowie Little Feat, w konsekwencji czego rola George'a zaczęła powoli maleć. W 1975 r. europejscy krytycy wyśpiewywali unisono pochwały pod adresem zespołu, który wystąpił podczas "Warner Brothers Musie Show". W trasie tej wzięli również udział Graham Central Station, Bonaroo, Tower Of Power, Montrose i supergwiazdy The Doobie Brothers, którzy wtedy odnosili największe sukcesy i cieszyli się ogromnym uznaniem ze strony krytyków.
W stwierdzeniu, że Little Feat w czasie kilku rewelacyjnych koncertów dosłownie przyćmili wszystkich, nie było ani krzty przesady i od tej pory wszystko im się już udawało. Na nagranym w 1975 r. albumie The Last Record Album znalazła się najpiękniejsza (choć bardzo krótka), urokliwa piosenka o miłości autorstwa Lowella, "Long Distance Love". Pełna swobody partia gitarowa, podkreślona wspaniałą zmianą tempa perkusji i basu złożyły się na melancholijny, przepełniony czułością utwór. Otwierająca go wymiana zdań: "Halo, poproszę o połączenie osobami, za którymi tęsknię, powiedz mi"czego potrzebujesz; Odparłem och: tak bardzo jest mi potrzebna, przestań się wreszcie przekomarzać", pełna jest emocji i wzruszenia.
Tymczasem George miał coraz większe problemy z narkotykami i jego wkład do powstania albumu Time Loves A Hero był minimalny. Raz jeszcze płyta okazała się prawdziwą rewelacją, "ubraną" w charakterystyczną okładkę projektu Neon Park. Po nagraniu podwójnego albumu koncertowego Waiting For Columbus zespół zakończył działalność, a George rozpoczął pracę nad solowym longplayem Thanks,I'll Eat It Here (który swym brzmieniem przypominał łudząco Little Feat). Znalazły się na nim dwa godne uwagi utwory: "Missing You" i "20 Million Things To Do". W czasie solowego tournee 34-letni George zmarł na atak serca (znaleziono go martwego w motelu w Arlington w stanie Virginia) - lata pełnego ekscesów życia zebrały swoje tragiczne żniwo.
Pozostali członkowie zespołu zeszli się ponownie, by wystąpić na benefisowym koncercie, z którego dochód przekazano żonie zmarłego kolegi. Pod koniec burzliwego 1979 r. nagrali wspólnie album Down On The Farm, który odniósł spory sukces, podobnie jak składanka Hoy-Hoy. W 1988 r., niemal dziesięć lat po rozwiązaniu zespołu, muzycy spotkali się ponownie, by nagrać album Let It Roll, który przyniósł im czwartą "złotą płytę". Miejsce George'a zajął Craig Fuller (eks-Pure Prairie League), a muzyczny kierunek wytyczało czyste i bezbłędne brzmienie keyboardów Billa Payne'a.
Drugi album zreformowanego zespołu pojawił się na rynku w 1990 r. i chociaż wielu uznało go za znacznie słabszy od wcześniejszych propozycji, stał się jednym z dowodów potwierdzających tezę, że tym razem muzycy postanowili związać się na dłużej. Longplay Shake Me Up pomógł im ostatecznie pochować ducha George'a, a krytycy raz jeszcze uznali wiarygodność zespołu.
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Feats Don't Fail Me Now | Little Feat | 09.1974 | - | 36[16] | Warner Bros. 2784 | [gold-US][produced by Lowell George,Van Dyke Parks] |
The Last Record Album | Little Feat | 11.1975 | 36[3] | 36[15] | Warner Bros. 2884 | [produced by Lowell George] |
Time Loves a Hero | Little Feat | 05.1977 | 8[11] | 34[18] | Warner Bros. 3015 | [gold-US][produced by Ted Templeman] |
Waiting for Columbus | Little Feat | 03.1978 | 43[1] | 18[25] | Warner Bros. 3140 | [platinum-US][produced by Lowell George] |
Down on the Farm | Little Feat | 12.1979 | 46[3] | 29[21] | Warner Bros. 3345 | [produced by Lowell George] |
Hoy-Hoy! | Little Feat | 08.1981 | 76[1] | 39[13] | Warner Bros. 3538 | [produced by Bill Payne, George Massenburg and Paul Barrere] |
Let It Roll | Little Feat | 08.1988 | - | 36[33] | Warner Bros. 25 750 | [gold-US][produced by Bill Payne, George Massenburg] |
Representing the Mambo | Little Feat | 04.19901 | - | 45[16] | Warner Bros. 26 163 | [produced by Bill Payne, George Massenburg] |
Shake Me Up | Little Feat | 10.1991 | - | 126[6] | Morgan Creek 20 005 | [produced by Bill Payne, George Massenburg] |
Join The Band | Little Feat | 07.2008 | - | 154[3] | 429 Records 17735 | [produced by Mac McAnally,Bill Payne] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz