King Crimson

Formacja założona w styczniu 1969 r. na zgliszczach ekscentrycznego tria Giles, Giles And Fripp, rozszerzonego w ostatniej fazie istnienia do kwintetu o Iana McDonalda i jego dziewczynę Judy Dybie. Po rozpadzie tej grupy (w listopadzie 1968 r.) i małym przegrupowaniu, światu objawił się King Crimson.

W jego pierwszym oficjalnym składzie znaleźli się: Robert Fripp (ur. 16.05. 1946 r. w Wimbourne w hrabstwie Dorset, Anglia; gitara), Mike Giles (ur. 1.03.1942 r. w Bournemouth w hrabstwie Dorset; perkusja), Ian McDonald (ur. 25.06.1946 r. w Londynie; instr. klawiszowe) oraz były członek The Gods, Greg Lake (ur. 10.11.1948 r. w Bournemouth w hrabstwie Dorset; śpiew, bas). Piąty członek zespołu, Pete Sinfield, uzupełniał kompozycje gitarzysty o pełne wyobraźni teksty.

Debiutancki album formacji, In The Court Of The Crimson King, spotkał się z pełną zachwytów, niemal ekstatyczną reakcją krytyków i równie pochlebną, odpowiednio nagłośnioną opinią Pete'a Townshenda z The Who. Bogate wykorzystanie mellotronu przywoływało na myśl twórczość The Moody Blues, jednak złożone sekwencje akordów Frippa i dzikie otwarcie albumu w postaci utworu "21st Century Schizoid Man" były dowodem niezwykłej wyobraźni muzyków.

Ten krótki okres popularności wśród krytyków skończył się wraz z wydaniem albumu In The Wake Of Poseidon. Potępiony jako mierna powtórka poprzednika, longplay skrywał wewnętrzne konflikty w zespole, w wyniku których McDonald i Giles odeszli, by pracować dalej w duecie; również Greg

Lake opuścił kolegów, by wejść w skład tria Emerson, Lake And Palmer. Oparłszy się zaproszeniom do współpracy płynącym z zespołu Yes, Fripp ukończył album z różnymi osiągalnymi muzykami, wśród których znaleźli się m.in.wokalista Gordon Haskell (wygrał rywalizację m.in. z Eltonem Johnem) i saksofonista Mel Collins.

Ci dwaj pozostali zresztą w zespole, by nagrać album Lizard (w pierwszej części tytułowej suity zaśpiewał Jon Anderson z Yes). Ten przejściowy skład uzupełnił perkusista Andy McCullough, ale jego i Haskella współpraca z zespołem zakończyła się, gdy sesje dobiegły końca. Zastąpili ich Boz Burrell (bas - gry na instrumencie nauczył go Fripp - i śpiew; wśród pokonanych wokalistów znalazła się kolejna gwiazda Bryan Ferry) i Ian Wallace (perkusja), i tak zreformowany kwartet mógł wyruszyć na mordercze tournee.

Ten skład King Crimson nagrał jeden album studyjny, Islands, i jeden koncer towy, Earthbound, zanim rozpadł się w kwietniu 1972 r. Collins, Wallace i Burrell szukali potem szczęścia jako muzycy sesyjni, a basista zyskał sławę, wiążąc się z Bad Company. Gdy szeregi zespołu opuścił także Sinfield (wkrótce nagrał solowy album Still), Fripp rozpoczął poszukiwania nowych, odpowiednich muzyków. Udało mu się zaangażować Johna Wettona (ur. 12.07.1949 r. w Derby, Anglia; eks-Family), który przyjął rolę wokalisty i basisty, oraz Billa Bruforda (ur. 17.05.1948 r. w Londynie), który opuścił bardziej intratne szeregi Yes, by zostać czwartym perkusistą King Crimson.
Ten pełen inwencji skład uzupełnili grający na instrumentach perkusyjnych Jamie Muir i skrzypek David Cross (ur. 23.04.1949 r. w Plymouth w Devon, Anglia). Muzycy ci nagrali dwa znakomite albumy: Larks' Tongues In Aspic i Starless And Bible Black, ale tuż po ich realizacji z dalszej współpracy zrezygnował Jamie Muir. Kilka miesięcy później w jego ślady poszedł David Cross.

Pozostałe trio wzmocnione o Mela Collinsa, Robina Millera, Marka Chariga oraz... Iana McDonalda i Davida Crossa (jednak zdecydował się wspomóc kolegów w studio), latem 1974 r. nagrało kolejny udany studyjny album, Red. Jednak we wrześniu tego samego roku Fripp na łamach "New Musical Express" oświadczył, że rozwiązuję zespół.

Wydany w następnym roku koncertowy album USA miał być ostatnim w historii formacji. Po kilku latach kariery solowej w 1981 r. Fripp powołał do życia zespół Discipline, który niebawem zmienił nazwę na... King Crimson. Obok Frippa i Bruforda znaleźli się w nim Tony Levin (bas) i Adrian Belew (gitara, śpiew). Nagrane przez nich albumy: Discipline, Beat i Three Of A Perfect Pair, były ambitne i pełne nowego ducha, zadając tym samym kłam przypuszczeniom, że grupa spocznie na laurach. Okazały się jednak tylko przejściowym interludium, po którym Fripp powrócił do swych indywidualnych poszukiwań. Liczne składanki i kilkukompaktowe zestawy ze studyjnymi i koncertowymi rarytasami zespołu podtrzymywały zainteresowanie nim wśród fanów.

Jednak najważniejszy dla nich fakt miał miejsce wiosną 1994 r., kiedy to Robert Fripp po raz trzeci zdecydował się na nagrania pod legendarnym szyldem. Tym razem towarzyszyli mu: Adrian Belew, Tony Levin, Trey Gunn (bas), Pat Mastelotto (perkusja) oraz Jerry Marotta (perkusja), szybko zastąpiony przez Billa Bruforda. Wydany jesienią 1994 r. minialbum VROOOM i wiosną 1995 r. pełnowymiarowy Thrak udowodniły, że King Crimson pozostaje największym życiowym osiągnięciem Frippa. Jest to grupa, która łącząc inwencję członków z ich ambitnymi aspiracjami, uniknęła pułapek czyhających na muzyków zagłębiających się w rockowe eksperymenty.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
In the court of The Crimson King/Part.2	King Crimson	01.1970	-	80[3]	Island WIP 6071/Atlantic 2703	[written by Ian McDonald, Peter Sinfield][produced by King Crimson]
Sleepless/Nuages	King Crimson	02.1984	79[3]	-	E.G. EGO 15/Warners 29 309	[written by Adrian Belew, Bill Bruford, Robert Fripp, Tony Levin][produced by King Crimson]
21st Century schizoid man	King Crimson	07.1996	94[3]	-	Virgin VSCDG 1597/-	[written by Fripp, McDonald, Lake, Giles, Sinfield][produced by King Crimson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
In the court of The Crimson King	King Crimson	11.1969	5[18]	28[25]	Island ILPS 9111/Atlantic SD-8245	[gold-US][gold-UK][produced by King Crimson]
In the wake of Poseidon	King Crimson	05.1970	4[13]	31[13]	Island ILPS 9127/Atlantic SD-8266	[produced by Robert Fripp, Peter Sinfield]
Lizard	King Crimson	01.1971	29[2]	113[10]	Island ILPS 9141/Atlantic SD-8278	[produced by Robert Fripp, Peter Sinfield]
Islands	King Crimson	01.1972	30[1]	76[12]	Island ILPS 9175/Atlantic SD-7212	[produced by Robert Fripp, Peter Sinfield]
Lark' s tongues in aspic	King Crimson	04.1973	20[4]	61[14]	Island ILPS 9230/Atlantic SD-7263	[produced by King Crimson]
Starless and bible black	King Crimson	04.1974	28[2]	64[11]	Island ILPS 9275/Atlantic SD-7298	[produced by King Crimson]
Red	King Crimson	10.1974	45[1]	66[11]	Island ILPS 9308/Atlantic SD-18110	[produced by King Crimson]
USA	King Crimson	04.1975	-	125[5]	-/Atlantic SD-18136	[produced by King Crimson]
Discipline	King Crimson	10.1981	41[4]	45[17]	EG EGLP 49/Warner Bros. BSK-3629	[produced by King Crimson and Rhett Davies]
Beat	King Crimson	06.1982	39[5]	52[14]	EG EGLP 51/Warner Bros. 23692	[produced by Rhett Davies]
Three of a perfect pair	King Crimson	03.1984	30[4]	58[17]	EG EGLP 55/Warner Bros. 25071	[produced by King Crimson]
Thrak	King Crimson	04.1995	58[2]	83[2]	Virgi KCCDX 1/Virgin 40313	[produced by King Crimson and David Bottrill]
The construction of light	King Crimson	05.2000	129[1]	-	King Crimson KCCDX 2/Virgin 49 261	[produced by King Crimson]
The power to believe	King Crimson	03.2003	162[1]	150[1]	Sanctuary SANCD 155/Sanctuary 84585	[produced by King Crimson and and Machine]