Z archiwum...rocka : Sub Pop

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Sub Pop. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 27 czerwca 2023

Band of Horses

Band of Horses, znany wcześniej jako Horses, amerykański zespół indie rockowy założony w 2004r w Seattle przez Bena Bridwella i Mata Brooke’a. Joe Arnone dołączył do zespołu w lutym 2006r. Obecnie ich wytwórnią jest Sub Pop Records. Zespół często porównywany jest do My Morning Jacket, głównie ze względu na podobieństwa wokalu Bridwella do wokalu Jima Jamesa z My Morning, nieznaczne tendencje southern rockowe obu grup i chęć rozgłosu. All Music porównywał na początku wokal Bridwella do Neila Younga i Wayne’a Coyne’a z The Flaming Lips.

Ben Bridwell (gitara, wokal) i Matthew Brooke (gitara) założyli zespół w 2004 r. po rozpadzie ich poprzedniego zespołu, Carissa’s Wired. Początkowo zespół zwrócił na siebie uwagę Sub Pop na supporcie, Iron & Wine w Seattle area. W 2005 roku zespół wydał EPkę z koncertów, która była sprzedawana wyłącznie na pokazach i na stronie internetowej Sub Pop. Pierwszy longplay, Everything All the Time został nagrany w 2005 r. z producentem Philem Ek’iem i wydany 21 marca 2006. Na ogół zyskiwał pozytywne opinie.

13. lipca 2006r, Band of Horses pojawił się w Late Show with David Letterman bez Brooke’a, który opuścił zespół 25 lipca 2006r , aby rozpocząć nowy projekt, Grand Archives, także związany z Sub Pop.

Kolejny album, Cease to Begin, został nagrany w s±siedniej Północnej Karolinie i wydany 9. pażdziernika 2007. Płyta została uznana jedną z dziesięciu najlepszych albumów 2007 roku przez magazyn Paste.

W wywiadzie Rolling Stone z 2008 r., zespół stwierdził, że chcieliby w pażdzierniku zacząć nagrywać kolejny album. Ma zawierać kompozycje stworzone podczas tras koncertowych. Wokalista mówi, że ma napisanych już około 27 piosenek. Album miał nosić nazwę Night Rainbows.
Od niedawna wiadomo już, że nowy album będzie nosił nazwę Infinite Arms, a jego wydanie jest zaplanowane na 18. maja 2010 roku.

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Everything All the Time	Band of Horses	03.2006	191[2]	-	Sub Pop SP 690	[gold-US][produced by Band of Horses, Phil Ek]
Cease to Begin	Band of Horses	10.2007	148[2]	35[4]	Sub Pop SP 745	[gold-US][produced by Phil Ek]
Infinite Arms	Band of Horses	05.2010	21[3]	7[13]	Columbia 88697691102 [UK]	[produced by Band of Horses, Phil Ek]
Mirage Rock	Band of Horses	10.2012	20[2]	13[4]	Columbia 88725469052 [UK]	[produced by Glyn Johns]
Acoustic at the Ryman	Band of Horses	03.2014	84[1]	37[2]	Brown BRWN 004CD [UK]	-
Why Are You OK	Band of Horses	07.2016	37[1]	19[2]	American Recordings/Interscope 4785161 [UK]	[produced by Jason Lytle]
Things Are Great	Band of Horses	03.2022	67[1]	138[1]	BMG 4050538706307 [UK]	[produced by Ben Bridwell, Wolfgang Zimmerman]

wtorek, 6 grudnia 2016

Nirvana

Korzenie nieistniejącej od prawie 15 lat kultowej amerykańskiej formacji Nirvana sięgają roku 1983. Wtedy w położonym w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych miasteczku Aberdeen, z pomocą basisty grupy The Melvins Buzza Osbourne'a poznali się dwaj przyszli założyciele zespołu Nirvana.

16-letni wówczas Kurt Cobain i o dwa lata starszy Krist Novoselic. Dzielone przez nich zauroczenie amerykańskim punk rockiem zaowocował powstaniem w 1985 roku duetu Sellout, który przetrwał zaledwie kilka miesięcy. Kolejne projekty z najróżniejszymi perkusistami w składzie funkcjonowały do początku roku 1988, kiedy z Chadem Channingiem jako bębniarzem uformowała się Nirvana.

Pierwszym wydawnictwem zespołu był siedmiocalowy singiel zawierający utwory "Love Buzz" i "Big Cheese", który ukazał się nakładem wytwórni Sub Pop w roku 1988 roku. Ten sam label w czerwcu następnego roku wydał długogrający debiut Amerykanów "Bleach". Płyta, którą wyprodukował odpowiedzialny za pierwsze dema grup Jack Endino brzmiała jak próba połączenia tradycji rocka z surowym garażowym punk rockiem reprezentowanym wtedy przez takie grupy jak Mudhoney czy Pixies. I to właśnie ci drudzy dla Nirvany wydają się być największą inspiracją.

- Pamiętam jak Nirvana cały czas wypatrywała tej nazwy - powiedział w rozmowie z VH1 Thurston Moore, lider grupy Sonic Youth, z którą Nirvana odbyła w 1990 roku wspólną trasę. - Mówiłem wtedy do nich "żartujecie sobie?". Ale oni tak na poważnie, bo kupowali bootlegi Pixies w trakcie trasy.

W trakcie nagrywania "Bleach" do zespołu dołączył drugi gitarzysta - Jason Everman, który był szkolnym znajomym Channinga. I choć nie zagrał on w żadnym utworze, który trafił na "Bleach", jednak został jako jeden z muzyków grających na albumie wymieniony. Channing tłumaczył później, że tym gestem grupa chciała, by Jason szybko się zaaklimatyzował. Wiadomo także, że Everman pożyczył kapeli pewną sumę pieniędzy niezbędną do dokończenia sesji nagraniowej debiutu. W zespole nie zagrzał jednak zbyt długo miejsca gdyż został z niego usunięty jeszcze w tym samym roku.

Rok 1990 przyniósł zmianę wydawcy. Nirvana rozwiązała umowę z Sub Pop i za radą Kim Gordon z Sonic Youth podpisała kontrakt z dużym wydawnictwem DGC Records. Grupa rozpoczęła też nagrywanie nowego albumu z czym związane były liczne zmiany na stanowisku perkusisty. Z kapeli odszedł Channing, którego na krótko zastąpił Dale Crover z The Melvins, następnie Nirvana zatrudniła bębniarza Mudhoney Dana Petersa, z którym nagrała piosenkę "Silver". Kilka tygodniu później za sprawą tej samej osoby dzięki której Kurt poznał Krisa do Nirvany trafił były członek hardcore'owej formacji Scream - Dave Grohl. W takim składzie Nirvana pozostał już do samego końca.

"Nevermind" - najsłynniejszy, wydany w 1991 roku album Nirvany - został nagrany w Viga Madison, studiu należącym do producenta. Płytę wyprodukował Butch Vig, ale ostatecznym miksem zajął się Andy Wallace, współpracownik thrashmetalowej formacji Slayer. Członkowie zespołu wielokrotnie narzekali, że brzmienie, jakie płycie nadał Wallace, było zbyt wygładzone, mało szorstkie i jazgotliwe.

Wydawca płyty liczył, że album sprzeda się w podobnym nakładzie, co wypuszczona na rynek również przez DGC płyta Sonic Youth "Goo", czyli około 250 tysięcy kopii. Jednak już po dwóch miesiącach od premiery sprzedało się 400 tysięcy egzemplarzy "Nevermind". 11 stycznia 1992 roku, deklasując "Dangerous" Michaela Jacksona, płyta trafiła na pierwsze miejsce listy Billboardu. Do dzisiaj na całym świecie sprzedało się około 10 milionów egzemplarzy albumu.

Wielki sukces "Nevermind" utorował drogę dla innych alternatywnych gitarowych formacji. Soundgarden, Mudhoney, L7, Pearl Jam, wszyscy oni zostali zamknięci wraz z Nirvaną w stylistyce określanej jak grunge.

Nirvana okrążając glob dała liczne koncerty występując m.in. w Anglii, Nowej Zelandii, Japonii i na Hawajach, gdzie Cobain poślubił skandalizującą wokalistkę Courtney Love. 18 sierpnia 1992 roku na świat przyszło ich jedyne dziecko - córka, Frances Bean. Dużym echem odbił się występ, jaki trio dało w trackie rozdania nagród MTV w roku 1992, w trakcie którego Cobain zniszczył instrumenty i wszedł w otwarty konflikt z Axlem Rosem, liderem Guns N' Roses.

Kolejnym wydawnictwem zespołu była kompilacja "Intesticide", zawierająca niepublikowane wcześniej utwory Nirvany z lat 1989-1991, oraz singiel nagrany wspólnie z chicagowskim zespołem The Jesus Lizard. Na opakowaniu płyty znalazła się też napisana przez Cobaina linijka: "Jeśli jesteś rasistą, seksistą lub homofobem, nie chcemy, żebyś kupował nasze nagrania".

Na kolejny regularny album formacji trzeba było czekać do roku 1993. Producentem "In Utero" został współpracownik Pixies, Steve Albini. W powstawanie płyty od początku wtrącała się wytwórnia, która najpierw wywarła na zespole nacisk by zmienił planowany tytuł krążka "I Hate Myself And I Want To Die" na mniej drapieżny. Dużo mówiło się też o konflikcie na linii Albini - wydawca. W ostateczności Nirvana produkcję dzieła dokończyła ze Scott Littem. Oficjalnie poinformowano, że z poprzednim producentem współpracę zakończono gdyż zespół nie był zachwycony brzmieniem, jakie krążkowi nadał Albini.

Longplay "In Utero" z miejsca trafił na pierwsze miejsce listy Bilboardu i pokazał bardziej drapieżne i żywiołowe oblicze formacji. Dwa miesiące później zespół nagrał w Nowym Jorku akustyczną sesję dla MTV. Wydana w grudniu 1993 roku "MTV Unplugged in New York” zawierała w większości mniej popularne kompozycje z pierwszej i trzeciej płyty zespołu oraz kilka coverów.

Od dłuższego czasu Kurt Cobain przejawiał niechęć do popularności jaką cieszyła się Nirvana, mówiło się o jego chorobie psychicznej i problemach z narkotykami. W trakcie odbywania europejskiej trasy promującej "In Utero" w Rzymie wokalista trafił do szpitala w stanie śpiączki spowodowanej pomieszaniem alkoholu i środków usypiających. Po odzyskaniu przytomności, wrócił do USA. 5 kwietnia 1994 roku odebrał sobie życie strzałem z pistoletu.

Śmierć Cobaina oznaczała koniec Nirvany. Grohl założył grupę Foo Fighters, a Novoselic powołał do życia zespoły Sweet 75, oraz Eyes Adrift, obecnie jest członkiem grupy Flipper. Po 1994 roku wydano kilka nagrań live zespołu, płyt DVD i boksów zawierających niepublikowane nagrania i wersje demo. W trakcie swojej krótkiej działalności Nirvana zdobyła pięć nagród MTV, a teledysk "Smells Like Teen Spirit" z albumu "Nevermind" został wpisany do księgi rekordów Guinnessa jako najczęściej emitowany w MTV Europa.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Silver/ Dive	Nirvana	02.1991	90[1]	-	No-Label MIUCT 2082	[written by Kurt Cobain][produced by Jack Endino]
Smells like teen spirit/Even in his youth	Nirvana	11.1991	7[130]	6[20]	Geffen USGF 19942501	[platinium-US][platinum-UK][written by Kurt Cobain/Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Come as you are/Drain you [live]	Nirvana	03.1992	9[12]	32[18]	DGC DGCS 7	[silver-UK][written by Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Lithium/Been a son [live]	Nirvana	07.1992	11[7]	64[9]	DGC DGCS 9	[written by Kurt Cobain/Dave Grohl/Chris Novoselic][produced by Butch Vig/Nirvana]
Silver (EP)	Nirvana	12.1992	77[2]	-	No-Label MIUCT 2082	[written by Kurt Cobain][produced by Jack Endino]
In bloom	Nirvana	12.1992	28[7]	-	Geffen GFS 34	[written by Kurt Cobain/Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Puss /Oh the guilt	Jesus Lizard/Nirvana	03.1993	12[2]	-	Touch & Go TG 83	[written by Steve Albini/Jesus Lizard/Kurt Cobain/Nirvana][produced by Steve Albini/Nirvana/Barrett Jones]
Heart shapped box	Nirvana	09.1993	5[16]	-	Geffen GFS 54	[written by Kurt Cobain][produced by Steve Albini]
All apologies / Rape Me	Nirvana	12.1993	32[15]	45[22].Hot 100 Airplay Chart	Geffen GFS 66	[written by Kurt Cobain][produced by Steve Albini]
About a girl/Something in the Way	Nirvana	10.1994	185[1]	22[16].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by Kurt Cobain][produced by Nirvana and Scott Litt][1[1].Mainstream Rock Tracks]
The man who sold the world	Nirvana	02.1995	-	39[12].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by David Bowie][produced by Alex Coletti, Scott Litt, Nirvana]
Aneurysm	Nirvana	09.1996	-	63[8].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by Kurt Cobain, Dave Grohl, Krist Novoselic][produced by Westwood One, Andy Wallace]
You know you're right	Nirvana	10.2002	-	45[20]	album cut	[written by Kurt Cobain][produced by Adam Kasper][1[4].Mainstream Rock Tracks]
Smells like freeland	Nirvana	03.2004	165[1]	-	White	-
Lithium-Dirty funker	Nirvana	03.2004	118[3]	-	White	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nevermind	Nirvana	10.1991	5[725]	1[2][270]	DGC 24425	[diamond-US][5x-platinum-UK][produced by Butch Vig/Nirvana]
Bleach	Nirvana	03.1992	33[63]	78[22]	Tupelo TUPCD 6	[platinum-US][platinum-UK][produced by Jack Endino]
Inesticide	Nirvana	12.1992	14[61]	39[25]	Geffen GED 24504	[platinum-US][platinum-UK][produced by Jack Endino/Dale Griffin/Miti Adhikari/Butch Vig/Steve Fisk]
In utero	Nirvana	09.1993	1[1][185]	1[1][94]	Geffen GED 24536	[5x-platinum-US][platinum-UK][produced by Steve Albini]
MTV unplugged in New York	Nirvana	11.1994	1[1][120]	1[1][81]	Geffen GED 24727	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Nirvana/Scott Litt]
Singles [Box]	Nirvana	11.1995	101[2]	-	Geffen GED 24901	-
From the Muddy Banks of the Wishkah	Nirvana	10.1996	4[20]	1[1][21]	Geffen GED 25105	[platinum-US][gold-UK][produced by Shauna O' Brien/Diane Stata]
Nirvana	Nirvana	11.2002	3[110]	3[32]	Geffen 4935232	[2x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Butch Vig/Scott Litt/Steve Albini]
With the lights out	Nirvana	12.2004	56[5]	19[9]	Geffen 9864838	[platinum-US][silver-UK][produced by Jack Endino/Butch Vig/Barrett Jones/Craig Montgomery/Ian Beveridge/Steve Albini]
Silver Side-The best of the box	Nirvana	11.2005	56[3]	21[12]	Geffen 9886718	[produced by Jack Endino/Butch Vig/Barrett Jones/Craig Montgomery/Ian Beveridge]
Live at Reading	Nirvana	11.2009	32[8]	40[2]	Geffen 2720367	[silver-UK][produced by Nirvana]

środa, 19 października 2016

Mudhoney

Mudhoney to pochodząca ze Seattle formacja grająca alternatywny rock, przez większość kariery związana z legendarną wytwórnią Sub Pop. Choć kapela nie osiągnęła większego sukcesu komercyjnego, miała silny wpływ na muzykę przełomu lat 80. i 90., i uchodzi za jednego z prekursorów grunge'u.

Do inspiracji twórczością zespołu przyznawał się m.in. Kurt Cobain, lider Nirvany. Grupa nieprzerwanie funkcjonuje od 1988 roku i do 2010 roku zrealizowała osiem albumów studyjnych.

Choć dzisiaj Mudhoney w niektórych kręgach cieszy się prawdziwie kultowym statusem, wszystko tak naprawdę zaczęło się od żartu. Pod koniec lat 70. mieszkający na przedmieściach Seattle, Mark McLaughlin (który później przyjmie pseudonim Mark Arm), założył wraz z kilkoma kumplami szkolny zespół Mr. Epp and the Calculations. Słowo zespół może nie najlepiej oddaje jego charakter, bo za pierwszy oficjalny występ podaje się chóralne odśpiewanie podczas jednej z lekcji piosenki "Got to Give It Up" Marvina Gaye'a. Prawdziwy sceniczny debiut kapela zaliczyła dopiero trzy lata po powstaniu, wcześniej, jej działalność opierała się głównie na dyskutowaniu o muzyce i tworzeniu plakatów reklamujących koncerty, które nigdy nie miały się odbyć. Z czasem wszystko zaczęło nabierać jednak bardziej poważnego charakteru - w 1982 roku grupa zrealizowała pierwszą EP-kę, rok później jej skład poszerzył drugi gitarzysta, Steve Turner.

Mr. Epp and the Calculations dla Marka i Steve'a nie spełniało jednak do końca ich oczekiwań, dlatego w 1984 roku rozwiązali formację i na jej gruzach w tym samym roku powołali nową - Green River, której skład zasilali także m.in. basista Jeff Ament oraz drugi gitarzysta Stone Gossard (obydwaj, kilka lat później zostaną współzałożycielami Pearl Jam). Już rok później kapela zrealizowała pierwszą EP-kę "Come on Down" (którą z perspektywy czasu można uznać za jedno z pierwszych grunge'owych wydawnictw w historii), udało jej się zagrać kilka znaczących koncertów, m.in. u boku ikony ówczesnej alternatywy, Dead Kennedys. Odmienne wizje artystyczne, sprawiły jednak, że w 1987 roku drogi tworzących Green River muzyków rozeszły się. Turner i Arm także i tym razem nie zamierzali kończyć współpracy, ponownie zabrali się więc za kompletowanie nowego zespołu.

Do składu duet szybko pozyskał perkusistę Dana Petersa - do pełni szczęścia muzycy potrzebowali jedynie basisty. Tak się akurat złożyło, iż Matt Lukin w tym samym czasie rozstał się z The Melvins, dlatego zaproponowano mu współpracę. Na nazwę projektu obrano Mudhoney, którą zapożyczono z tytułu filmu Russa Meyera - nie za bardzo wiadomo, czym kierowali się muzycy w jej doborze, ponieważ żaden nie miał okazji zobaczyć tego obrazu. Wiadomo natomiast, co należało do największych inspiracji muzyków w tamtym czasie - formacje The Stooges, MC5, Alice Cooper, a nawet artyści jak Neil Young, niemniej pociągała ich także mniej mainstreamowa twórczość. - W drugiej połowie lat 80. w radiostacjach zarówno tych ogólnodostępnych jak i studenckich, kawałki formacji typu Sonic Youth stanowiły jedynie wyjątek od reguły, a nie regułę - tłumaczył Arm w rozmowie z Robinem Cookiem. - W tzw. alternatywnych radiostacjach w najlepszym wypadku leciało powiedzmy The Cure, The Cult, w mainstremowych natomiast można było usłyszeć to samo gówno, co w latach 70. plus powiedzmy Poison. Rock and roll, którego my szukaliśmy, nie był zatem praktycznie w ogóle grany, zdecydowaliśmy więc, że sami musimy się za niego zabrać.

Panowie swoje kolejne muzyczne dziecko zamierzali traktować bardzo poważnie - stwierdzili, iż najpierw będą spędzać wiele godzin na próbach zanim postanowią zaprezentować się przed publicznością. Po raz pierwszy zagrali na scenie w kwietniu 1988 roku. Kilka miesięcy później udało im się zaliczyć sesję w studiu, w której towarzyszył im producent Jack Endino. Dwie z zarejestrowanych wtedy piosenek: "Touch Me I'm Sick" oraz "Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)" spodobały się na tyle wytwórni Sub Pop, że postanowiła zrealizować je na 7-calowym singlu. Mała płytka spotkała się w Stanach Zjednoczonych sporym zainteresowaniem, dlatego label szybko uczynił Mudhoney swoim priorytetem (w 1988 roku na rynku ukazała się także EP-ka "Superfuzz Bigmuff").

Także w 1988 roku grupa zaczęła regularnie występować - na początku w Stanach Zjednoczonych, niewiele później po Europie, gdzie panowie rozpoczynali koncerty Sonic Youth. Reakcja - "Superfuzz Bigmuff" przedostało się w Wielkiej Brytanii do zestawień. W listopadzie 1989 roku na sklepowe półki powędrował natomiast pierwszy longplay, zatytułowany wyłącznie nazwą zespołu. To właśnie on wraz z wydanymi w tym samym czasie albumami "Bleach" Nirvany oraz "Louder Than Love" Soundgarden zapoczątkował modę na brzmienie ze Seattle, które niewiele później dorobiło się etykiety grunge. Muzycy Mudhoney wielokrotnie podkreślali jednak, że od samego początku postrzegali siebie przede wszystkim jako zespół punkrockowy. - W połowie lat 80., kiedy królował speed metal, bardzo różne kapele były nazywane punkowymi - czy rockandrollowe, jak The Replacements, czy zwariowane i psychodeliczne, jak Butthole Surfers - tłumaczył frontman w rozmowie z "Teraz Rockiem". - Punk rock był pojęciem bardzo szerokim i my tam pasowaliśmy (…) Dla mnie grunge to przymiotnik, słowo opisujące, a nie rzeczownik. Ja użyłbym słowa grungy mówiąc o brzmieniu, zachowaniu, nastawieniu do świata. To inne określenie na brud, szumowinę, czyli mam na myśli, brudne gitary i rynsztokowy tryb życia.

Choć Sub Pop zrobił bardzo dużo dla popularyzacji sceny ze Seattle, nigdy nie był labelem gwarantującym krociowe zyski czy poważną dystrybucję. Stąd wiele zespołów, z czasem porzuciło wytwórnię, na rzecz większych i dużo bardziej lukratywnych kontraktów (wymieniając tylko Nirvanę, która po przejściu do Geffen wydała longplay "Nevermind", który stał się jednym z największych przebojów lat 90.). Po tym jak zarówno pierwszy, jak i drugi krążek Mudhoney "Every Good Boy Deserves Fudge" spisały się słabo na rynku, formacja także postanowiła zmienić wydawcę (wybór padł na Reprise Records). Transfer nie wpłynął jednak znacząco na pozycję formacji na świecie, bo o ile w pierwszej połowie lat 90. Pearl Jam, Nirvana czy Soundgarden wprost ścigały się ze sobą na listach przebojów, to twórczość Mudhoney nigdy nie przebiła się na stałe do mainstreamu (pomimo cieszących się dużą renomą koncertów grupy). Debiut pod skrzydłami Reprise, "Piece of Cake" (1992), przedostał się wprawdzie do notowania "Billboardu", ale dotarł tam tylko do 189. pozycji. Jeszcze cięższe czasy nastały dla grupy po śmierci lidera Nirvany, Kurta Cobaina, która poniekąd zapoczątkowała schyłek ery grunge'u. - Po tym jak Kurt strzelił sobie w łeb, duża część prasy, szczególnie brytyjska, była wprost zła, że nadal chcemy grać - opowiadał na łamach magazynu "Mojo" Arm. - Otrzymywaliśmy wtedy najgorsze recenzje w całej karierze. Atakowano nas głównie za to, że dalej istnieliśmy. Członkowie formacji nigdy jednak nie czuli się jakoś szczególnie pokrzywdzeni i nie zazdrościli popularności innym kolegom ze Seattle. - Kiedy Mudhoney powstało, miałem 26 lat i na tyle dużą świadomość historii rynku muzycznego, żeby wiedzieć, iż ogromna większość kapel, które uważałem za wielkie, nie odniosła sukcesu komercyjnego - dodał frontman.

Do końca lat 90. formacja zrealizowała jeszcze dwa albumy studyjne - "My Brother the Cow" (1995), na którym artyści postanowili nieco unowocześnić swoje dotychczasowe brzmienie oraz "Tomorrow Hit Today" (1998), mocno przesiąknięty bluesowo-rockowymi wpływami. Obydwa krążki uchodzą za jedne z najmocniejszych punktów w dyskografii Amerykanów, jednak ponieważ ich sprzedaż nie szła w parze z oczekiwaniami ludzi z wytwórni, Reprise ostatecznie rozwiązało kontrakt z zespołem. Na tym jednak zmiany się nie skończyły, bo wkrótce potem z formacją postanowił rozstać się Lukin. Za jego odejściem nie kryła się żadna mniej lub bardziej przykra historia - basista z czasem zwyczajnie stracił zainteresowanie muzyką (od tamtej pory, poza powrotem na kilka okazjonalnych koncertów, Matt zajmuje się... stolarką). Koledzy rozumieli jego decyzję, nie zamierzali jednak schodzić z obranej przez siebie kilkanaście lat temu drogi. - Matt wycofał się po dwunastu latach, ale doszliśmy do wniosku, iż jest bezsensem zmienianie nazwy, skoro wszyscy pozostali członkowie dalej chcieli grać razem - tłumaczył wokalista pismu "Designer Magazine". - Zrodziłoby to sporo problemów, wiele osób z tego powodu oczekiwałoby od nas czegoś innego. Poza tym, ciągle musielibyśmy tłumaczyć, dlaczego zmieniliśmy nazwę. Ostatecznie, miejsce Lukina w zespole zajął Guy Maddison. W 2002 roku w sklepach pojawił się nowy album grupy "Since We've Become Translucent", będący dla niej powrotem pod skrzydła macierzystej wytwórni, Sub Pop. Longplay zaskakiwał wygładzonym i bardziej tradycyjnie rockowym brzmieniem, zebrał jednak wiele pozytywnych recenzji w mediach. - "Since We've Become Translucent" nie zawsze jest tym, z czym kojarzy nam się Mudhoney, ale album z pewnością nie odstaje na tle dotychczasowego dorobku grupy - pisał Mark Deming z serwisu All Music. - Pokazuje też, że grupa wciąż ma także kilka sztuczek w zanadrzu. Miło, że powróciliście panowie. Wydaniu dzieła towarzyszyła pokaźnych rozmiarów trasa koncertowa, obejmująca zasięgiem kraje Ameryki Południowej.

Na kolejne dzieło, Amerykanie kazali czekać fanom do 2006 roku, kiedy w sprzedaży pojawiła się płyta "Under a Billion Suns". Pod względem brzmieniowym, grupa kontynuowała na nim bardziej komercyjny kierunek zapoczątkowany na poprzedniku, pojawiło się jednak także kilka elementów mogących zaskakiwać, m.in. saksofony, trąbki (obydwa instrumenty były wprawdzie używane przez artystów wcześniej, ale nigdy nie w takiej ilości), muzycy skorzystali także z pomocy żeńskiego chórku. Kolejnym novum było pojawienie się tekstów o społeczno-politycznym charakterze, twórcy zapewniali jednak, że należy je raczej traktować bardziej jako coś w rodzaju żartu.

Do końca pierwszego dziesięciolecia obecnego stulecia formacja zrealizowała jeszcze jeden longplay, "The Lucky Ones" (2008). Płyta miała zdecydowanie surowszy i bardziej drapieżny charakter od kilku poprzednich wydawnictw zespołu. - Jest mało prawdopodobne, aby "The Lucky Ones" przysporzyło nowych fanów Mudhoney, a szkoda, bo to jeden z najlepszych krążków w ich karierze - pisał o płycie recenzent serwisu Musicomh.com. - Ten album pokazuje jak należy grać garażowy rock, a nikt nie robi tego tak, jak Mudhoney. W trakcie promocji "The Lucky Ones" kapela po raz pierwszy zawitała do naszego kraju - 16 października 2009 roku panowie zagrali w warszawskim klubie Proxima.

Grupa z powodzeniem kontynuuje działalność do dzisiaj. We wrześniu 2010 roku formacja wystąpiła na festiwalu ATP New York 2010, gdzie zaprezentowała w całości materiał z "Superfuzz Bigmuff" (dwa lata wcześniej Sub Pop wydał specjalną reedycję EP-ki uzupełnioną o dodatkowy materiał). W 2011 roku zespół ruszył natomiast w trasę u boku Pearl Jam, które obchodziło 20-lecie wydania debiutanckiego albumu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Touch me i' m sick/Sweet young thing ain' t sweet no more	Mudhoney	08.1988	-	-	Sub Pop SP 18	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin][produced by Jack Endino, Mudhoney]
Superfuzz Bigmuff EP.	Mudhoney	10.1988	-	-	Sub Pop SP 21	[produced by Jack Endino]
You got it [Keep it outta my face]/Burn it clean/Need	Mudhoney	06.1989	-	-	Sub Pop SP 33	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin]
This gift/Baby help me forget/Revolution	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[written by Mudhoney][produced by Jack Endino]
You' re gone/Thorn/You make me die	Mudhoney	06.1990	-	-	Sub Pop SP 63	[written by Mudhoney]
Let it slide/Ounce of deception	Mudhoney	07.1991	60[1]	-	Sub Pop SP 95	[written by Mudhoney]
You stupid asshole	Mudhoney	.1991	-	-	Empty MT 166	[written by M. Saunders]
Suck you dry/Deception pass	Mudhoney	10.1992	65[1]	-	Warner W 0137 [UK]	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Bliding sun/Deception pass/King sandbox/Baby o baby	Mudhoney	01.1993	-	-	Reprise 4074	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Into your schtik/You give me the creeps	Mudhoney	04.1995	-	-	Super Electro SE 708	[written by Mudhoney]
Generation spokesmodel/Not going down that road again	Mudhoney	05.1995	161[1]	-	Reprise W 0292
Butterfly Stroke/Editions Of You	Mudhoney	11.1999	-	-	Sub Pop SP 484	[written by Mudhoney]
Sonic Infusion/Long Way To Go	Mudhoney	09.2002	-	-	Sub Pop SP 603	[written by Mudhoney]
It Is Us/Dig Those Trenches	Mudhoney	05.2006	-	-	Sub Pop SP 716

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mudhoney	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[produced by Mudhoney]
Every good boy deserves	Mudhoney	08.1991	34[2]	-	Sub Pop SP 160	[produced by Conrad Uno]
Piece of cake	Mudhoney	10.1992	39[2]	189[1]	Reprise 9362450902 [UK]	[produced by Conrad Uno]
My brother the cow	Mudhoney	03.1995	70[2]	-	Reprise 9362458402 [UK]	[produced by Jack Endino,Mudhoney]

poniedziałek, 15 lutego 2016

Love Battery

LOVE BATTERY, grupa amerykańska. Powstała w 1988r w Seattle. Z początku tworzyli ją Ron Nine (właśc. Ronald Rudzitis) —voc,g, KevinWhitworth-g, Bruce Fairweather- b, Jason Finn - dr.
Wcześniej wszyscy występowali w innych miejscowych zespołach - Ron w Room Nine, Kevin w Rodeo,
Crisis Party, Crotch Rockets i On The Rocks, Bruce w Green River, Jason w Rodeo, Skin Yard, Feast, Vexed i Helios Creed.
Niebawem Fairweathera, który odszedł do Mother Love Bone, zastąpił Tommy Bonehead - b z Crisis Party, a w 1990r jego z kolei Jim Tillman - b z U-Men. W 1993r na miejsce Tillmana wrócił Fairweather.

Nazwę wzięła z utworu zespołu Buzzcocks. Po podpisaniu kontraktu z Sub Pop zadebiutowała w sierpniu 1989r singlem Between The Eyes. Dla tej samej firmy zrealizowała w 1990 minialbum Between The Eyes, w 1991r czwórkę „Out Of Focus", w 1992r pierwszy właściwy album- Dayglo, a rok później następny -Far Gone.
Przedstawiła własną odmianę stylu grunge, wywodzącego się z Seattle, a spopularyzowanego przede wszystkim przez Nirvanę. Podobnie jak inni przedstawiciele nurtu przetrawiła różne elementy muzyki lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, przede wszystkim rocka psychodelicznego, ale też blues rocka
czy punk rocka. Inspirowała się wprost nagraniami takich artystów, jak Jimi Hendrix, MC5, Blue Cheer czy Pink Floyd (na Between The Eyes przedstawiła przeróbkę piosenki Ibiza Bar tego zespołu).

Umiejętnie połączyła atrakcyjne, dość chwytliwe melodie z hałaśliwym, brudnym, niepokojącym brzmieniem, np. w Between The Eyes, Before I Crawl i Orange z Between The Eyes, Dayglo, Sometimes, Foot, Damaged i Side (With You) z Dayglo, Head Of Ringo i Rust Belt z Far Gone.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Between the Eyes/Easter	Love Battery	10.1989	-	-	Sub Pop SP 45	[written by J. Finn, K. Whitworth, R. Nine, T. Bonehead]
Foot/Mr. Soul	Love Battery	11.1991	-	-	Sub Pop SP 135	[written by J. Finn, K. Whitworth, R. Nine, T. Bonehead]
Out Of Focus EP.	Love Battery	.1991	-	-	Sub Pop	-
Nehru Jacket EP.	Love Battery	.1994	-	-	Atlas 69712 4034 2	[produced by Bruce Calder, Love Battery]
Snipe Hunt	Love Battery	03.1998	-	-	Let Down Records LD 103	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Between the Eyes	Love Battery	02.1992	-	-	Sub Pop SP 69b	[produced by Jack Endino, Steve Fisk, Conrad Uno, Jon Auer]
Dayglo	Love Battery	01.1992	-	-	Sub Pop SP 131b	[produced by Conrad Uno and John Auer]
Far Gone	Love Battery	.1993	-	-	Sub Pop SP 208b	[produced by Michael Beinhorn]
Straight Freak Ticket	Love Battery	02.1995	-	-	Atlas 31452 7152 2	[produced by Bruce Calder, Love Battery]
Confusion Au Go Go	Love Battery	.1999	-	-	C/Z CZ092	-

sobota, 6 lutego 2016

Iron & Wine

Iron & Wine – pseudonim artystyczny pod którym występuje i nagrywa płyty Sam Beam, amerykański wokalista, gitarzysta i kompozytor. Muzyka Iron & Wine oscyluje pomiędzy folkiem, alternative country oraz indie rockiem.

Beam pochodzi z Południowej Karoliny, a mieszka obecnie na Florydzie. Ukończył Florida State University Film School, przez jakiś czas wykładał sztukę filmową na Miami International University of Art & Design. Jego pseudonim pochodzi od suplementu diety o nazwie "Beef, Iron & Wine", na który natrafił w sklepie podczas kręcenia tam filmu.

Pierwszy album The Creek Drank the Cradle wydał w 2002 w alternatywnej wytwórni Sub Pop. Album został w całości nagrany przez Beama, który wykorzystywał głównie gitary akustyczne i banjo. Nagrania te zostały zauważone przez recenzentów, którzy porównywali je do dokonań Nicka Drake, duetu Simon and Garfunkel czy Neila Younga. Również minialbum The Sea & The Rhythm (2003) był nagrany w domowym studiu i jakością odbiegał od dzisiejszych standardów.

Dopiero płyta Our Endless Numbered Days (kwiecień 2004) została nagrana w profesjonalnym studiu, co zdecydowało o jej lepszej jakości. Tym razem Beam zaprosił dodatkowych muzyków, którzy przyczynili się do bardziej zróżnicowanego brzmienia. Ta płyta została zauważona przez szersze kręgi recenzentów, również w Polsce.
Rozbudowanie brzmienia miało miejsce na minialbumie Woman King z lutego 2005r, gdzie po raz pierwszy pojawiała się gitara elektryczna. To wydawnictwo miało charakter koncepcyjny: każda piosenka poświęcona była jednej postaci kobiecej. We wrześniu 2005 ukazała się EP-ka In the Reins, owoc współpracy z arizońskim zespołem Calexico; przyniosła ona kolejne instrumenty niespotykane wcześniej, np. sekcję dętą.

Nagrania Iron & Wine wykorzystywane są też w filmach. W 2004 cover utworu "Such Great Heights" zespołu The Postal Service trafił do ścieżki dźwiękowej filmu Powrót do Garden State, w tym samym roku piosenka "The Trapeze Swinger" pojawiła się w filmie W doborowym towarzystwie, w 2008 roku piosenka "Passing Afternoon" zakończyła ostatni odcinek 4 sezonu serialu House M.D. , również piosenka "Flightless Bird, American Mouth" znalazła się w soundtracku Zmierzch. Ich utwór pod tytułem "Freedom Hangs Like Heaven" ukazał się w 10 odcinku 3 sezonu brytyjskiego serialu młodzieżowemu "Skins".

Beam wydał całość swojej muzyki, a także utwory niepublikowane w serwisie iTunes. Były to m.in. wyżej wymienione piosenki filmowe nagrane dla Radio Vienna. Często występuje razem z siostrą, Sarah Beam, która odpowiada również za chórki na jego płytach studyjnych.

We wrześniu 2007 ukazała się kolejna płyta Iron & Wine zatytułowana "The Shepherd's Dog".

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Our Endless Numbered Days	Iron And Wine	04.2004	-	158[1]	Sub Pop 630	[produced by Brian Deck]
Woman King EP.	Iron And Wine	03.2005	-	128[1]	Sub Pop 70 665	[produced by Brian Deck]
In the Reins	Calexico/Iron And Wine	10.2005	161[1]	135[1]	Overcoat 28	[produced by Brian Deck]
The Shepherd's Dog	Iron And Wine	10.2007	74[2]	24[11]	Transgressive 2564697669 [UK]	[produced by Brian Deck/Sam Beam]
Around the Well	Iron And Wine	06.2009	154[2]	25[7]	Sub Pop	[produced by Iron And Wine]
Kiss Each Other Clean	Iron And Wine	02.2011	32[4]	2[6]	4AD CAD 3103CD [UK]	[produced by Brian Deck]
Ghost on Ghost	Iron And Wine	05.2013	40[3]	26[3]	4AD CAD3306CD	[produced by Brian Deck/Sam Beam]
Sing into My Mouth	Iron And Wine with Ben Bridwell	07.2015	-	116	Black Cricket BC003	[produced by Sam Beam]
Love Letter for Fire	Iron And Wine with Jesca Hoop	04.2016	-	173	Sub Pop	[produced by Tucker Martine]
Beast Epic	Iron And Wine	09.2017	60[1]	44	Sub Pop SPCD 1170 [UK]	[produced by Sam Beam]

środa, 11 listopada 2015

Mogwai

Ich motto zdaje się brzmieć: żyj szybko, graj wolno, umrzyj młodo.

Zespół powstał w 1995 roku w Glasgow z inicjatywy niespełna 20 - letniego gitarzysty Stuarta Braithwaite'a i grającego na basie Dominika Aitchisona. Dołączyli do nich perkusista Martin Bulloch i drugi gitarzysta John Cummings. Wkrótce później, w marcu 1996, ukazał się singiel "Tuner/Love" wydany samodzielnie we własnej wytwórni "Rock Action".
W ciągu następnego roku Mogwai wydali kolejne trzy małe krążki dla różnych wytwórni. Nigdy nie ukrywali swoich ambicji - deklarowali, że chcą dorównać swoim poprzednikom - My Bloody Valentine, Velvet Underground, Joy Division czy Sonic Youth, jednocześnie obca im była wszelka pretensjonalność zespołów niezależnych. Stuart mówił: "Chcę by Mogwai znało jak najwięcej ludzi. Mam gdzieś pseudo etos independent".
W 1997 Mogwai, jeszcze własnymi siłami, wydają kompilację singli "Ten Rapid". Ich znakomite koncerty zjednują im coraz więcej fanów i spore zainteresowanie brytyjskiej prasy. Wkrótce podpisują kontrakt z Chemikal Underground, która wydaje EP-kę "4 Satin". Rozpoczynają pracę nad debiutanckim albumem - "Young Team". Płyta okazuje się być prawdziwym objawieniem na brytyjskiej scenie, a Melody Maker i NME uznają ją za jedną z najlepszych w 1997.
Występy Mogwai na żywo stawały się niemal legendarne (zmietli ze sceny Manic Street Preachers i Pavement) i w znacznej mierze to właśnie fenomenalna forma koncertowa stworzyła ogromne zaplecze fanatycznych niemal fanów podążających za grupą. W międzyczasie w barwach tanecznej wytwórni Eye Q ukazał się zbiór "Kicking A Dead Pig", na którym utwory Mogwai remiksują m.in. Hood, Kid Loco i Arab Strap.
W marcu 1999 ukazał się drugi pełnowymiarowy krążek "Come On Die Young", przyjęty równie entuzjastycznie jak debiut. Grupa promowała album objeżdżając niemal cały glob, po krótkim odpoczynku przystąpiła do pracy nad "Rock Action". Album nagrywany, jak poprzednio, w studio Tarbox producenta Dave'a Fridmanna, byłego członka Mercury Rev, odpowiedzialnego także za brzmienie "Deserter Songs". Oprócz Tarbox Studio, Mogwai szlifowali album w studiach w Nowym Jorku i Glasgow. Gościnnie w utworze "dial:revenge" zaśpiewał Gruff Rhys z Super Furry Animals. Stuart podkreślał, że po bardzo długich poprzednich albumach tym razem zależało im na skondensowanej formie. Choć "Rock Action" trwa niecałe 40 minut, niespodzianek i emocji jest tu tyle, że starczyłoby na kilka płyt innych artystów. To Mogwai nostalgicznie zadumany, a zarazem pełen furii i pasji. Te dwa przeciwstawne żywioły łączą oni jak nikt inny.
W październiku 2001 nakładem Chemikal Underground ukazały się dwie płyty Mogwai - zestaw remiksów "Kicking A Dead Pig" oraz zbiór trudnych do zdobycia nagrań z EP-ek grupy - "EP + 6".
W 2003 roku Szkoci zdecydowali zarejestrować utwory na czwartą płytę nazwaną ironicznie Happy Songs for Happy People. Pełen melancholii i depresyjnych klimatów album zebrał na świecie pochlebne recenzje, co otworzyło Mogwai drogę do koncertowania wraz z The Pixies oraz The Cure. W sierpniu 2003 roku zespół zagrał koncert w Warszawie w ramach trasy promującej najnowszą płytę. Był to pierwszy występ Mogwai przed polską publicznością.
Rok 2006 był pracowity dla zespołu. Po wydaniu płyty Mr. Beast grupa nagrała ścieżkę dźwiękową do filmu dokumentalnego Zidane: A 21st Century Portrait z muzyką ilustracyjną w typowym dla siebie stylu. Utwory z albumu Mr. Beast znalazły się na ścieżce dźwiękowej do filmu Miami Vice.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
4 satin EP.	Mogwai	05.1997	94[2]	-	Chemikal Underground CHEM 015	[produced by Andy Miller, Jamie Harley, Paul Savage]
Sweet leaf /Black Sabbath	Mogwai/ Magoo	03.1998	60[3]	-	Chemikal Underground NING 047	[written by Iommi, Butler, Osbourne, Ward]
Fear satan [remixes] EP.	Mogwai	04.1998	57[3]	-	Eye-Q EYEUK 032CD
No education=no future [fuck the curfew]	Mogwai	06.1998	68[4]	-	Chemikal Underground CHEM 026	[produced by Andy Miller,Geoff Allan]
Friend of the night	Mogwai	02.2006	38[4]	-	Pias PIASX 064	[written by John Cummings,Dominic Aitchison,Stuart Leslie Braithwaite,Martin Bulloch,Barry Burns][produced by John Cummings,Tony Doogan,Dominic Aitchison,Stuart Leslie Braithwaite,Martin Bulloch,Barry Burns]
Bat Cat (EP) / Stupid Prick Gets Chased By The Police And Loses His Slut Girlfriend / Devil Rides	Mogwai	09.2008	164[1]	-	Pias	[produced by Andy Millar, Garth Jones, Tony Doogan, Stuart Sullivan]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mogwai young team	Mogwai	11.1997	62[2]	-	Chemikal Underground CHEM 018	[silver-UK[produced by Paul Savage, Andy Miller]
Kicking a dead pig	Mogwai	05.1998	99[1]	-	Eye-Q 019
Come on die young	Mogwai	03.1999	29[5]	-	Chemikal Underground CHEM 033	[produced by Dave Fridmann]
Rock action	Mogwai	04.2001	23[4]	-	Southpaw PAVLP 1	[produced by Dave Fridmann]
Happy songs for happy people	Mogwai	06.2003	47[4]	182[1]	Pias Recordings PIASX 035CD	[produced by Tony Doogan]
Government Commissions	Mogwai	03.2005	103[1]	-	PIAS PIASX 051DLP
Mr. Beast	Mogwai	03.2006	31[3]	128[1]	Pias Recordings PIASX 062CDLTD	[Producer - Mogwai , Tony Doogan ]
Zidane - A 21st Century Portrait (OST)	Mogwai	11.2006	149[1]	-	PIAS Wall Of Sound PIASX067
The Hawk Is Howling	Mogwai	09.2008	35[4]	97[1]	Wall Of Sound WOS 040CD	[Producer - Andy Miller]
Special Moves	Mogwai	08.2010	104[1]	-	Rock Action	[Producer - John Cummings]
Hardcore Will Never Die, But You Will	Mogwai	02.2011	25[4]	97[1]	Rock Action ROCKACT 55CDX	[Producer - Mogwai, Paul Savage]
Les Revenants OST	Mogwai	02.2013	42[3]	-	Rock Action ROCKACT 74CD	[Producer - Mogwai,Paul Savage,Andy Miller,Jamie Harley,Michael Brennan Jr.,Dave Fridmann,Tony Doogan,Geoff Allan ]
Rave Tapes	Mogwai	01.2014	10[3]	55[1]	Rock Action ROCKACT 80CD	[Producer - Paul Savage]
Central Belters	Mogwai	10.2015	40[1]	-	Rock Action ROCKACT 100CD	[Producer - Paul Savage]
Atomic OST	Mogwai	04.2016	20[2]	-	Rock Action ROCKACT 102CD	-
Every Country's Sun	Mogwai	09.2017	6[2]	-	Rock Action ROCKACT 108CD	[Producer - Dave Fridmann]
Kin OST	Mogwai	09.2018	44[1]	-	Rock Action ROCKACT 115CD	-
As the Love Continues	Mogwai	03.2021	1[1][2]	-	Rock Action ROCKACT 140CD	[Producer - Dave Fridmann]