Nirvana

Korzenie nieistniejącej od prawie 15 lat kultowej amerykańskiej formacji Nirvana sięgają roku 1983. Wtedy w położonym w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych miasteczku Aberdeen, z pomocą basisty grupy The Melvins Buzza Osbourne'a poznali się dwaj przyszli założyciele zespołu Nirvana.


16-letni wówczas Kurt Cobain i o dwa lata starszy Krist Novoselic. Dzielone przez nich zauroczenie amerykańskim punk rockiem zaowocował powstaniem w 1985 roku duetu Sellout, który przetrwał zaledwie kilka miesięcy. Kolejne projekty z najróżniejszymi perkusistami w składzie funkcjonowały do początku roku 1988, kiedy z Chadem Channingiem jako bębniarzem uformowała się Nirvana.

Pierwszym wydawnictwem zespołu był siedmiocalowy singiel zawierający utwory "Love Buzz" i "Big Cheese", który ukazał się nakładem wytwórni Sub Pop w roku 1988 roku. Ten sam label w czerwcu następnego roku wydał długogrający debiut Amerykanów "Bleach". Płyta, którą wyprodukował odpowiedzialny za pierwsze dema grup Jack Endino brzmiała jak próba połączenia tradycji rocka z surowym garażowym punk rockiem reprezentowanym wtedy przez takie grupy jak Mudhoney czy Pixies. I to właśnie ci drudzy dla Nirvany wydają się być największą inspiracją.

- Pamiętam jak Nirvana cały czas wypatrywała tej nazwy - powiedział w rozmowie z VH1 Thurston Moore, lider grupy Sonic Youth, z którą Nirvana odbyła w 1990 roku wspólną trasę. - Mówiłem wtedy do nich "żartujecie sobie?". Ale oni tak na poważnie, bo kupowali bootlegi Pixies w trakcie trasy.

W trakcie nagrywania "Bleach" do zespołu dołączył drugi gitarzysta - Jason Everman, który był szkolnym znajomym Channinga. I choć nie zagrał on w żadnym utworze, który trafił na "Bleach", jednak został jako jeden z muzyków grających na albumie wymieniony. Channing tłumaczył później, że tym gestem grupa chciała, by Jason szybko się zaaklimatyzował. Wiadomo także, że Everman pożyczył kapeli pewną sumę pieniędzy niezbędną do dokończenia sesji nagraniowej debiutu. W zespole nie zagrzał jednak zbyt długo miejsca gdyż został z niego usunięty jeszcze w tym samym roku.

Rok 1990 przyniósł zmianę wydawcy. Nirvana rozwiązała umowę z Sub Pop i za radą Kim Gordon z Sonic Youth podpisała kontrakt z dużym wydawnictwem DGC Records. Grupa rozpoczęła też nagrywanie nowego albumu z czym związane były liczne zmiany na stanowisku perkusisty. Z kapeli odszedł Channing, którego na krótko zastąpił Dale Crover z The Melvins, następnie Nirvana zatrudniła bębniarza Mudhoney Dana Petersa, z którym nagrała piosenkę "Silver". Kilka tygodniu później za sprawą tej samej osoby dzięki której Kurt poznał Krisa do Nirvany trafił były członek hardcore'owej formacji Scream - Dave Grohl. W takim składzie Nirvana pozostał już do samego końca.

"Nevermind" - najsłynniejszy, wydany w 1991 roku album Nirvany - został nagrany w Viga Madison, studiu należącym do producenta. Płytę wyprodukował Butch Vig, ale ostatecznym miksem zajął się Andy Wallace, współpracownik thrashmetalowej formacji Slayer. Członkowie zespołu wielokrotnie narzekali, że brzmienie, jakie płycie nadał Wallace, było zbyt wygładzone, mało szorstkie i jazgotliwe.

Wydawca płyty liczył, że album sprzeda się w podobnym nakładzie, co wypuszczona na rynek również przez DGC płyta Sonic Youth "Goo", czyli około 250 tysięcy kopii. Jednak już po dwóch miesiącach od premiery sprzedało się 400 tysięcy egzemplarzy "Nevermind". 11 stycznia 1992 roku, deklasując "Dangerous" Michaela Jacksona, płyta trafiła na pierwsze miejsce listy Billboardu. Do dzisiaj na całym świecie sprzedało się około 10 milionów egzemplarzy albumu.

Wielki sukces "Nevermind" utorował drogę dla innych alternatywnych gitarowych formacji. Soundgarden, Mudhoney, L7, Pearl Jam, wszyscy oni zostali zamknięci wraz z Nirvaną w stylistyce określanej jak grunge.

Nirvana okrążając glob dała liczne koncerty występując m.in. w Anglii, Nowej Zelandii, Japonii i na Hawajach, gdzie Cobain poślubił skandalizującą wokalistkę Courtney Love. 18 sierpnia 1992 roku na świat przyszło ich jedyne dziecko - córka, Frances Bean. Dużym echem odbił się występ, jaki trio dało w trackie rozdania nagród MTV w roku 1992, w trakcie którego Cobain zniszczył instrumenty i wszedł w otwarty konflikt z Axlem Rosem, liderem Guns N' Roses.

Kolejnym wydawnictwem zespołu była kompilacja "Intesticide", zawierająca niepublikowane wcześniej utwory Nirvany z lat 1989-1991, oraz singiel nagrany wspólnie z chicagowskim zespołem The Jesus Lizard. Na opakowaniu płyty znalazła się też napisana przez Cobaina linijka: "Jeśli jesteś rasistą, seksistą lub homofobem, nie chcemy, żebyś kupował nasze nagrania".

Na kolejny regularny album formacji trzeba było czekać do roku 1993. Producentem "In Utero" został współpracownik Pixies, Steve Albini. W powstawanie płyty od początku wtrącała się wytwórnia, która najpierw wywarła na zespole nacisk by zmienił planowany tytuł krążka "I Hate Myself And I Want To Die" na mniej drapieżny. Dużo mówiło się też o konflikcie na linii Albini - wydawca. W ostateczności Nirvana produkcję dzieła dokończyła ze Scott Littem. Oficjalnie poinformowano, że z poprzednim producentem współpracę zakończono gdyż zespół nie był zachwycony brzmieniem, jakie krążkowi nadał Albini.

Longplay "In Utero" z miejsca trafił na pierwsze miejsce listy Bilboardu i pokazał bardziej drapieżne i żywiołowe oblicze formacji. Dwa miesiące później zespół nagrał w Nowym Jorku akustyczną sesję dla MTV. Wydana w grudniu 1993 roku "MTV Unplugged in New York” zawierała w większości mniej popularne kompozycje z pierwszej i trzeciej płyty zespołu oraz kilka coverów.

Od dłuższego czasu Kurt Cobain przejawiał niechęć do popularności jaką cieszyła się Nirvana, mówiło się o jego chorobie psychicznej i problemach z narkotykami. W trakcie odbywania europejskiej trasy promującej "In Utero" w Rzymie wokalista trafił do szpitala w stanie śpiączki spowodowanej pomieszaniem alkoholu i środków usypiających. Po odzyskaniu przytomności, wrócił do USA. 5 kwietnia 1994 roku odebrał sobie życie strzałem z pistoletu.

Śmierć Cobaina oznaczała koniec Nirvany. Grohl założył grupę Foo Fighters, a Novoselic powołał do życia zespoły Sweet 75, oraz Eyes Adrift, obecnie jest członkiem grupy Flipper. Po 1994 roku wydano kilka nagrań live zespołu, płyt DVD i boksów zawierających niepublikowane nagrania i wersje demo. W trakcie swojej krótkiej działalności Nirvana zdobyła pięć nagród MTV, a teledysk "Smells Like Teen Spirit" z albumu "Nevermind" został wpisany do księgi rekordów Guinnessa jako najczęściej emitowany w MTV Europa.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Silver/ Dive	Nirvana	02.1991	90[1]	-	No-Label MIUCT 2082	[written by Kurt Cobain][produced by Jack Endino]
Smells like teen spirit/Even in his youth	Nirvana	11.1991	7[130]	6[20]	Geffen USGF 19942501	[platinium-US][platinum-UK][written by Kurt Cobain/Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Come as you are/Drain you [live]	Nirvana	03.1992	9[12]	32[18]	DGC DGCS 7	[silver-UK][written by Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Lithium/Been a son [live]	Nirvana	07.1992	11[7]	64[9]	DGC DGCS 9	[written by Kurt Cobain/Dave Grohl/Chris Novoselic][produced by Butch Vig/Nirvana]
Silver (EP)	Nirvana	12.1992	77[2]	-	No-Label MIUCT 2082	[written by Kurt Cobain][produced by Jack Endino]
In bloom	Nirvana	12.1992	28[7]	-	Geffen GFS 34	[written by Kurt Cobain/Nirvana][produced by Butch Vig/Nirvana]
Puss /Oh the guilt	Jesus Lizard/Nirvana	03.1993	12[2]	-	Touch & Go TG 83	[written by Steve Albini/Jesus Lizard/Kurt Cobain/Nirvana][produced by Steve Albini/Nirvana/Barrett Jones]
Heart shapped box	Nirvana	09.1993	5[16]	-	Geffen GFS 54	[written by Kurt Cobain][produced by Steve Albini]
All apologies / Rape Me	Nirvana	12.1993	32[15]	45[22].Hot 100 Airplay Chart	Geffen GFS 66	[written by Kurt Cobain][produced by Steve Albini]
About a girl/Something in the Way	Nirvana	10.1994	185[1]	22[16].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by Kurt Cobain][produced by Nirvana and Scott Litt][1[1].Mainstream Rock Tracks]
The man who sold the world	Nirvana	02.1995	-	39[12].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by David Bowie][produced by Alex Coletti, Scott Litt, Nirvana]
Aneurysm	Nirvana	09.1996	-	63[8].Hot 100 Airplay Chart	album cut	[written by Kurt Cobain, Dave Grohl, Krist Novoselic][produced by Westwood One, Andy Wallace]
You know you're right	Nirvana	10.2002	-	45[20]	album cut	[written by Kurt Cobain][produced by Adam Kasper][1[4].Mainstream Rock Tracks]
Smells like freeland	Nirvana	03.2004	165[1]	-	White	-
Lithium-Dirty funker	Nirvana	03.2004	118[3]	-	White	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nevermind	Nirvana	10.1991	5[725]	1[2][270]	DGC 24425	[diamond-US][5x-platinum-UK][produced by Butch Vig/Nirvana]
Bleach	Nirvana	03.1992	33[63]	78[22]	Tupelo TUPCD 6	[platinum-US][platinum-UK][produced by Jack Endino]
Inesticide	Nirvana	12.1992	14[61]	39[25]	Geffen GED 24504	[platinum-US][platinum-UK][produced by Jack Endino/Dale Griffin/Miti Adhikari/Butch Vig/Steve Fisk]
In utero	Nirvana	09.1993	1[1][185]	1[1][94]	Geffen GED 24536	[5x-platinum-US][platinum-UK][produced by Steve Albini]
MTV unplugged in New York	Nirvana	11.1994	1[1][120]	1[1][81]	Geffen GED 24727	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Nirvana/Scott Litt]
Singles [Box]	Nirvana	11.1995	101[2]	-	Geffen GED 24901	-
From the Muddy Banks of the Wishkah	Nirvana	10.1996	4[20]	1[1][21]	Geffen GED 25105	[platinum-US][gold-UK][produced by Shauna O' Brien/Diane Stata]
Nirvana	Nirvana	11.2002	3[110]	3[32]	Geffen 4935232	[2x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Butch Vig/Scott Litt/Steve Albini]
With the lights out	Nirvana	12.2004	56[5]	19[9]	Geffen 9864838	[platinum-US][silver-UK][produced by Jack Endino/Butch Vig/Barrett Jones/Craig Montgomery/Ian Beveridge/Steve Albini]
Silver Side-The best of the box	Nirvana	11.2005	56[3]	21[12]	Geffen 9886718	[produced by Jack Endino/Butch Vig/Barrett Jones/Craig Montgomery/Ian Beveridge]
Live at Reading	Nirvana	11.2009	32[8]	40[2]	Geffen 2720367	[silver-UK][produced by Nirvana]

Courtney Love

O Courtney Love napisano tyle samo dobrego, co i złego. Piosenkarka jednak specjalnie nie przejmuje się ani pochwałami, ani krytyką. - Bycie obrażanym jest częścią życia w prawdziwym świecie - tłumaczyła Courtney Love w jednym z wywiadów.


Wielu uważa, że przyczyniła się do śmierci swego męża, Kurta Cobaina, frontmana legendy grunge'u, grupy Nirvana. Słynie z niewyparzonego języka, prowokacji i nieszablonowych zachowań, przez które prestiżowy magazyn "Rolling Stone" określił ją kiedyś "najbardziej kontrowersyjną kobietą w historii rocka". Pobić na tym polu Yoko Ono czy Sharon Osbourne to nie byle co. Jeśli jednak obiektywnie spojrzeć na jej działalność artystyczną nie sposób odmówić, że Courtney Love ma niezaprzeczalny talent muzyczny i nie mniejszy aktorski.

Naprawdę nazywa się Courtney Michelle Harrison i urodziła się 9 lipca 1964 roku. Jest owocem związku terapeutki Lindy Carroll i wydawcy Hanka Harrisona. Związku burzliwego, który zakończył się w niemiłych okolicznościach, gdy Courtney była jeszcze małą dziewczynką. Walkę o opiekę nad córką wygrała Linda. Proces obfitował we wzajemne obrzucanie się błotem. Carroll zapewniała przed sądem, że Hank dawał trzyletniej Courtney LSD. Wprawdzie Harrison stanowczo temu zaprzeczał, ale na niewiele się to zdało.

Dzieciństwo Courtney spędzone z matką było dalekie od szczęśliwych. Linda wychodziła za mąż trzy razy, kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania aż w końcu z kolejnym mężem i przyrodnimi siostrami Love, przeprowadziła się do Nowej Zelandii. Tam przyszła najbardziej kontrowersyjna kobieta w historii rocka uczęszczała do szkoły z internatem. W tym okresie wsławiła się między innymi tym, że pisała wiersze, dołączyła do fan clubu grupy Bay City Rollers. Starała się też o przyjęcie do Klubu Myszki Miki, ale odrzucono jej kandydaturę, gdy na przesłuchaniu przeczytała wiersz Sylwii Plath. Jeśli wierzyć jej słowom, już jako 12-latka wiedziała na czym polega bycie groupie. W tym wieku Courtney miała zadowolić seksualnie Teda Nugenta. Sam zainteresowany nie wypowiedział się na ten temat, pozostaje więc wierzyć słowom Love, że takie zdarzenie miało miejsce.

Kilka lat później, dzięki pieniądzom zaoszczędzonym przez matkę, Love podróżowała po Wielkiej Brytanii i Irlandii, osiedlając się na jakiś czas w Liverpoolu, gdzie stała się regularną bywalczynią rockowych koncertów. To wtedy narodził się w jej głowie pomysł, aby samej spróbować swych sił w rockowym świecie. Courtney zamierzała go zrealizować po powrocie do Stanów. Gdy znalazła się znów w USA, próbowała swych sił zarówno jako wokalistka (z marnym skutkiem), jak i striptizerka na Alasce (z nieco lepszymi rezultatami), mając zaledwie 16 lat. Wszystko zaczęło iść we właściwym kierunku dopiero, gdy w 1987 roku Courtney przeprowadziła się do Los Angeles. Tam poznała muzyków stawiającego pierwsze kroki zespołu Faith No More, do którego dołączyła na krótko jako wokalistka. Miała zbyt dominującą osobowość, aby dłużej zagrzać miejsce w grupie, która działała na demokratycznych zasadach. Rozstanie nastąpiło jednak w przyjaźni, a z klawiszowcem formacji, Roddym Bottumem, Love do dziś utrzymuje koleżeńskie relacje.

Najwierniejszą towarzyszką Courtney w Los Angeles była Kat Bjelland. Dziewczyny założyły najpierw formację Sugar Baby Doll, a niedługo później Pagan Babies. Już wtedy ubierały się w stylu, który był skrzyżowaniem naćpanej punkówy z niewiniątkiem. Love określiła to znacznie dosadniej, mówiąc, że wyglądały jak "dziecięce dziwki". Pagan Babies zdołały nagrać jedno demo. Bjelland miała doświadczyć sukcesów nieco później jako członkini formacji Babes In Toyland. Wyrzuciła z niej Love (grała na basie), z którą nie mogła się już dogadać. Jeśli można mówić o jakichś sukcesach Courtney w tym okresie, to można do nich zaliczyć udział w filmach "Sid i Nancy" ("Sid And Nancy") oraz "Z piekła rodem" ("Straight To Hell"). Pojawiła się również w epizodycznych rolach w telewizji.

Pod koniec lat 80-tych. Courtney doszła do wniosku, że musi nauczyć się grać na gitarze. Gdy zgłębiła już podstawowe tajniki warsztatu, zdecydowała się na założenie własnego zespołu. Otrzymał on nazwę Hole. Jako pierwszy dołączył do niego Eric Erlandson, który okazał się być jedynym obok Love stałym członkiem Hole. W 1989 roku zespół, po zaledwie trzech miesiącach prób, zagrał pierwszy koncert, a niedługo po tym zarejestrował debiutanckie single w niezależnej wytwórni. Pierwsza duża płyta Hole, "Pretty On The Inside", ukazała się w 1991 roku, a jedną z osób odpowiedzialnych za jej produkcję była Kim Gordon z Sonic Youth.
 Komercyjnego sukcesu nie było, ale album zebrał dobre recenzje, zwłaszcza w brytyjskiej prasie. W tym okresie Love zawarła przyjaźnie z Michaelem Stipe'em z R.E.M. i Billym Corganem z The Smashing Pumpkins. Poznała też jeszcze jedną osobę, która miała odegrać wielką rolę w jej życiu. Kurta Cobaina. Szczupły blondyn z wielkimi oczami zachwycił Love, która starała się jak mogła zaciągnąć go do łóżka. Kurt jednak oparł się jej urokowi. Na jakiś czas. Kiedy Nirvana nagrywała w Los Angeles przełomowy album "Nevermind", Courtney często wpadała do studia, które znajdowało się kilka przecznic od jej mieszkania. Jesienią 1991 roku Love i Cobain byli już parą. Pobrali się na Hawajach w lutym 1992 roku. Courtney była już wtedy w ciąży. Pół roku później przyszło na świat jedyne dziecko artystów, córka Frances Bean Cobain.

Małżeństwo trudno zaliczyć do udanych. Courtney i Kurt nie stronili od narkotyków, poza tym sporo czasu spędzali osobno, co wiązało się również z tym, że zarówno Hole, jak i Nirvana były w tamtym okresie u szczytu popularności. Jednak nic nie zapowiadało tragicznych wydarzeń, do których miało dojść w roku 1994 w odstępie kilku miesięcy. 8 kwietnia Kurt Cobain odebrał sobie życie. Z kolei 16 czerwca Kristen Pfaff, basistka Hole, przedawkowała heroinę. Courtney nie zamierzała pogrążać się w żałobie i rzuciła się w wir pracy. Dzięki rekomendacji Billy'ego Corgana przyjęła do Hole basistkę Melissę auf der Maur i niedługo później pojechała w trasę koncertową. Wydany w tym okresie longplay "Live Through This" okazał się być sukcesem, a "Rolling Stone" i "Spin" wybrały go na album roku. Amerykańska trasa promująca to wydawnictwo jest godna odnotowania z tego względu, że grupa Hole supportowała Nine Inch Nails. Z liderem Gwoździ, Trentem Reznorem, Courtney miała krótki romans.

W 1996 roku Miloš Forman obsadził Courtney w filmie "Skandalista Larry Flynt", opowiadającym o założycielu magazynu "Hustler". Love wypadła znakomicie. Za rolę żony Flynta była nominowana do Złotego Globu. Na planie rozpoczął się jej romans z grającym w filmie Edwardem Nortonem, który rozwinął się w trwający cztery lata związek. Najdłuższy w życiu Love! Para była nawet zaręczona, ale do ślubu nie doszło. - Powinnam była wyjść za Edwarda. Będę tego żałowała do końca życia - mówiła Love w 2005 roku.

Sukcesem na polu muzycznym okazała się też wydana w 1998 roku płyta "Celebrity Skin", która zebrała entuzjastyczne recenzje i sprzedała się w USA w multiplatynowym nakładzie. Niestety, do tego poziomu grupa już nigdy się nie zbliżyła. Aktywność zespołu stopniowo malała aż w 2002 roku zakończył on działalność. Później u Courtney nie działo się dobrze. Kilka razy była aresztowana i skazywana, musiała poddać się leczeniu odwykowemu. Doszło nawet do tego, że władze przekazały Frances Bean pod opiekę matki Kurta Cobaina (Courtney odzyskała prawo do opieki w 2005 roku). W przerwach między kłopotami z prawem i pobytami w klinikach Love udało się nagrać (we Francji) solowy debiut "America's Sweetheart" przy pomocy m.in. Lindy Perry, wokalistki i gitarzystki oraz cenionej kompozytorki, kiedyś grającej w zespole 4 Non Blondes, a także Berniego Taupina, Brody Dalle czy Kim Deal. Krytycy nie zostawili na płycie suchej nitki. "America's Sweetheart" była również komercyjną porażką. Na drugie dzieło kontrowersyjnej Amerykanki, "Nobody's Daughter", trzeba czekać do lata 2009 roku, aczkolwiek kilka piosenek z płyty zostało zaprezentowanych podczas koncertów Courtney.

Wokalistka jest wielką fanką japońskiej mangi. Na samym uwielbieniu bynajmniej się nie kończy. Love obok DJ-a Milky jest współautorką "Princess Ai", opowieści o młodej, utalentowanej i kontrowersyjnej młodej dziewczynie. Jest buddystką, interesuje się modą, jej ulubiona firma to Givenchy. - Givenchy jest jak ja. Dobra marka, która ma wzloty i upadki - żartowała Love w 2008 roku. O sobie zaś, już na poważnie, powiedziała: "Jestem paranoiczką, ale po tym wszystkim, co przeszłam w życiu nie jest to dziwne. Większość moich problemów wzięło się stąd, że nie wiedziałam, jak należy obchodzić się z pieniędzmi". - Na pewno nie jest nudna ani przewidywalna - napisał o niej brytyjski "Telegraph". Od 2006 roku Courtney jest "czysta". I poświęca się całkowicie wychowywaniu Frances Bean oraz tworzeniu "dobrego rocka dla dzieciaków".

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mono/Fly	Courtney Love	03.2004	41[2]	-	Virgin VUSDX 283	[written by Courtney Love, Linda Perry, Patty Schemel, Larry Schemel][produced by Josh Abraham]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
America's Sweetheart	Courtney Love	02.2004	56[2]	53[4]	Virgin CDVUS 249	[produced by Josh Abraham, James Barber, Matt Serletic]

Dashboard Confessional

Dashboard Confessional to amerykańska grupa grająca rock alternatywny, założona w 1999 roku w Boca Raton (Floryda, USA).
Początki kariery lidera grupy, Chrisa Carrabby sięgają czasów, gdy jako młody student dla muzyki porzucił naukę, zakładając zespół "The Vacant Andys", a następnie "Further Seems Forever". Podczas przygody z FSF rozpoczął początki swojej solowej kariery, dobrze sprawdzając się w akustycznych dźwiękach. Gdy Chris nagrał album "The Drowning EP" dla Fiddler Records, pojawił się pomysł założenia nowego zespołu. Tak narodził się Dashboard Confessional.

Zespół tworzy obecnie czwórka muzyków: Chris Carrabba (wocal, gitara akustyczna), John Lefler (gitara basowa i akustyczna), Scott Schoenbeck (gitara basowa) i Mike Marsh (perkusja). Nazwa grupy pochodzi od piosenki "The Sharp Hint of New Tears" (możemy tam usłyszeć wers: "On the way home/This car hears my confessions").

Płytę The Places You Have Come to Fear the Most, Chris nagrał wraz z przyjaciółmi, m. in. Jolie Lindholm wokalistką The Rocking Horse Winner oraz przyjaciółmi z poprzednich projektów, basistą Danem Bonebrake i perkusistą Mike Marshem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hands Down	Dashboard Confessional	11.2003	60[2]	-	Interscope 9813790	[written by Chris Carrabba][produced by Gil Norton]
Rapid Hope Loss	Dashboard Confessional	03.2004	75[2]	-	Vagrant 9861991	[written by Chris Carrabba]
Don't Wait	Dashboard Confessional	09.2006	68[3]	80[4]	Vagrant VRUK 037CDS	[written by Chris Carrabba]
Stolen	Dashboard Confessional	02.2007	-	44[12]	Vagrant	[written by Chris Carrabba][produced by Don Gilmore]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Places You Have Come to Fear the Most	Dashboard Confessional	03.2001	-	108[27]	Vagrant 354 [US]	[gold-US][produced by James Paul Wisner]
MTV Unplugged 2.0	Dashboard Confessional	01.2003	-	111[6]	Vagrant 0378 [US]	[produced by Mike Fisher, Alex Coletti]
A Mark, a Mission, a Brand, a Scar	Dashboard Confessional	08.2003	93[2]	2[35]	Vagrant 9810555	[gold-US][produced by James Paul Wisner]
Dusk and Summer	Dashboard Confessional	06.2006	91[2]	2[20]	Vagrant VRUK 036CD	[gold-US][produced by Don Gilmore,Daniel Lanois]
The Shade of Poison Trees	Dashboard Confessional	10.2007	173[1]	18[6]	Vagrant VRU K064CD	[produced by Don Gilmore]
Alter the Ending	Dashboard Confessional	11.2009	-	19[3]	Vagrant 13476 [US]	[produced by Butch Walker]