Monster Magnet

Monster Magnet, grupa amerykańska. Utworzona w 1989r w Red Bank w New Jersey. Z początku posługiwała się kolejno różnymi nazwami, jak Heroin Mule, World Of Pills, The Grinning Gibbon, Nipple Tank.W końcu użyła nazwy popularnej zabawki z lat sześćdziesiątych - Monster Magnet. Pierwszy skład: Dave Wyndorff - voc, g, John McBain - g, Joe Calandra - b, Jon Kleiman - dr. W 1992r McBaina zastąpił Ed Mundell - g. Piątym jej członkiem jest Tim Cronin, odpowiedzialny za oprawę świetlną koncertów.


W roku 1989 zespół nagrał dwie taśmy demo. Były to Forget About Life, I'm High on Dope i I'm Stoned, What Ya Gonna Do About It?. Pierwszym wydawnictwem winylowym zespołu był singel Lizard Johnny wydany przez niezależną wytwórnię Cirquit Records, następnym był MLP Monster Magnet nagrany dla niemieckiej wytwórni Glitterhouse Records w roku 1990. W roku 1991 zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Caroline Records. Pod tym właśnie szyldem Monster Magnet wydali swój pierwszy pełnometrażowy album - Spine of God.
 Kolejne wydawnictwo Monster Magnet - Tab - to EP zawierające 4 utwory. McBain wkrótce potem, w wyniku konfliktów z Dave'em Wyndorfem, opuścił zespół. Nowym gitarzystą zespołu został gitarzysta Atomic Bitchwax - Ed Mundell. W 1992 ukazał się maxi SP Evil a w następnym roku maxi SP Cage Around The Sun promujące nowy album.

W 1993r ukazał się album Superjudge. Album został nagrany dla wytwórni A&M Records. Mimo że wśród fanów jest to jeden z najbardziej lubianych albumów, nie sprzedał się najlepiej.
 Kolejnym albumem był Dopes to Infinity. Tak jak poprzednie wydawnictwo nie odniósł on dużego sukcesu komercyjnego.

Do zespołu w 1998 dołączył gitarzysta Phil Cavaino. Wyndorf przeprowadził się do Las Vegas i przystąpił do pracy nad kolejnym albumem Powertrip. Album był wielkim przełomem. Zmienił się styl zespołu. Monster Magnet odeszli od stoner rocka o przytłumionym brzmieniu. Pojawiło się więcej charakterystycznych gitarowych fragmentów, perkusja stała się cięższa. Space Lord, pierwszy singel, stał się przebojem w dużych rozgłośniach radiowych. Zespół zaczął organizować trasy koncertowe z takimi zespołami jak Aerosmith, Metallica i Marilyn Manson.

God Says No wydany w 2000 roku był ostatnim pod szyldem A&M Records. W tym samym roku zespół, w wyniku konfliktów wewnętrznych, opuścili Joe Calandra i Jon Kleiman

W roku 2003 Monster Magnet podpisali kontrakt z europejską wytwórnią SPV. Owocem tego był wydany na początku 2004 roku album Monolithic Baby!. W marcu 2005, po siedmiu latach współpracy, zespół opuścił Phil Cavaino. 6 listopada 2007 Monster Magnet wydali nowy album 4-Way Diablo.
Zafascynowana twórczością Jimiego Hendrixa, The Doors, MC5, Blue Óyster Cult, Hawkwind, stworzyła podobną muzykę -  zazwyczaj długie kompozycje rozwijające się w improwizacyjny sposób, przesycone narkotyczną atmosferą, np. Lord 13, Twenty Five, PhiI Shovel, Nod Scene, Medicine, You Got It, Superjudge, Cyclops Revolution, Twin Earth, Black Balloon.
 Przedstawiła też przeróbki, np. Sin's A Good Man's Brother Grand Funk, Brainstorm Hawkwind, a także standardu bluesowego Evil. Teksty, mimo religijnej symboliki, wyrażały rozczarowanie religią. Zaliczana do fali zespołów z Seattle (m.in. ze względu na związek z tamtejszą firmą Sub Pop, która wydała w Europie album Spine of God).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Negasonic Teenage Warhead	Monster Magnet	03.1995	49[4]	-	A&M 580 981	[written by Dave Wyndorf][produced by Dave Wyndorf,Steve Rosenthal]
Dopes To Infinity	Monster Magnet	05.1995	58[5]	-	A&M 581 032	[written by Dave Wyndorf][produced by Dave Wyndorf,Steve Rosenthal]
Powertrip	Monster Magnet	01.1999	39[4]	-	A&M 582823	[written by Dave Wyndorf][produced by Dave Wyndorf,Matt Hyde]
Space Lord	Monster Magnet	03.1999	45[4]	-	A&M 563277	[written by Dave Wyndorf][produced by Dave Wyndorf,Matt Hyde]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dopes to Infinity	Monster Magnet	03.1995	49[4]	-	A&M 540 315	[produced by Dave Wyndorf]
Powertrip	Monster Magnet	06.1998	65[1]	97[23]	A&M 540 908 [US]	[gold-US][produced by Dave Wyndorf & Matt Hyde]
God Says No	Monster Magnet	04.2001	94[2]	153[1]	A&M A&M 490 783	[produced by Dave Wyndorf & Matt Hyde]
Monolithic Baby!	Monster Magnet	05.2004	91[2]	-	Steamhammer SPV 085-6943A [Ger]	[produced by Dave Wyndorf & Scott Humphrey]
Mastermind	Monster Magnet	10.2010	192[1]	142	Napalm NPR336	[produced by Dave Wyndorf & Matt Hyde]
Last Patrol	Monster Magnet	10.2013	102[1]	188	Napalm NPR 490	[produced by Dave Wyndorf & Phil Caivano]

Courtney Love

O Courtney Love napisano tyle samo dobrego, co i złego. Piosenkarka jednak specjalnie nie przejmuje się ani pochwałami, ani krytyką. - Bycie obrażanym jest częścią życia w prawdziwym świecie - tłumaczyła Courtney Love w jednym z wywiadów.


Wielu uważa, że przyczyniła się do śmierci swego męża, Kurta Cobaina, frontmana legendy grunge'u, grupy Nirvana. Słynie z niewyparzonego języka, prowokacji i nieszablonowych zachowań, przez które prestiżowy magazyn "Rolling Stone" określił ją kiedyś "najbardziej kontrowersyjną kobietą w historii rocka". Pobić na tym polu Yoko Ono czy Sharon Osbourne to nie byle co. Jeśli jednak obiektywnie spojrzeć na jej działalność artystyczną nie sposób odmówić, że Courtney Love ma niezaprzeczalny talent muzyczny i nie mniejszy aktorski.

Naprawdę nazywa się Courtney Michelle Harrison i urodziła się 9 lipca 1964 roku. Jest owocem związku terapeutki Lindy Carroll i wydawcy Hanka Harrisona. Związku burzliwego, który zakończył się w niemiłych okolicznościach, gdy Courtney była jeszcze małą dziewczynką. Walkę o opiekę nad córką wygrała Linda. Proces obfitował we wzajemne obrzucanie się błotem. Carroll zapewniała przed sądem, że Hank dawał trzyletniej Courtney LSD. Wprawdzie Harrison stanowczo temu zaprzeczał, ale na niewiele się to zdało.

Dzieciństwo Courtney spędzone z matką było dalekie od szczęśliwych. Linda wychodziła za mąż trzy razy, kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania aż w końcu z kolejnym mężem i przyrodnimi siostrami Love, przeprowadziła się do Nowej Zelandii. Tam przyszła najbardziej kontrowersyjna kobieta w historii rocka uczęszczała do szkoły z internatem. W tym okresie wsławiła się między innymi tym, że pisała wiersze, dołączyła do fan clubu grupy Bay City Rollers. Starała się też o przyjęcie do Klubu Myszki Miki, ale odrzucono jej kandydaturę, gdy na przesłuchaniu przeczytała wiersz Sylwii Plath. Jeśli wierzyć jej słowom, już jako 12-latka wiedziała na czym polega bycie groupie. W tym wieku Courtney miała zadowolić seksualnie Teda Nugenta. Sam zainteresowany nie wypowiedział się na ten temat, pozostaje więc wierzyć słowom Love, że takie zdarzenie miało miejsce.

Kilka lat później, dzięki pieniądzom zaoszczędzonym przez matkę, Love podróżowała po Wielkiej Brytanii i Irlandii, osiedlając się na jakiś czas w Liverpoolu, gdzie stała się regularną bywalczynią rockowych koncertów. To wtedy narodził się w jej głowie pomysł, aby samej spróbować swych sił w rockowym świecie. Courtney zamierzała go zrealizować po powrocie do Stanów. Gdy znalazła się znów w USA, próbowała swych sił zarówno jako wokalistka (z marnym skutkiem), jak i striptizerka na Alasce (z nieco lepszymi rezultatami), mając zaledwie 16 lat. Wszystko zaczęło iść we właściwym kierunku dopiero, gdy w 1987 roku Courtney przeprowadziła się do Los Angeles. Tam poznała muzyków stawiającego pierwsze kroki zespołu Faith No More, do którego dołączyła na krótko jako wokalistka. Miała zbyt dominującą osobowość, aby dłużej zagrzać miejsce w grupie, która działała na demokratycznych zasadach. Rozstanie nastąpiło jednak w przyjaźni, a z klawiszowcem formacji, Roddym Bottumem, Love do dziś utrzymuje koleżeńskie relacje.

Najwierniejszą towarzyszką Courtney w Los Angeles była Kat Bjelland. Dziewczyny założyły najpierw formację Sugar Baby Doll, a niedługo później Pagan Babies. Już wtedy ubierały się w stylu, który był skrzyżowaniem naćpanej punkówy z niewiniątkiem. Love określiła to znacznie dosadniej, mówiąc, że wyglądały jak "dziecięce dziwki". Pagan Babies zdołały nagrać jedno demo. Bjelland miała doświadczyć sukcesów nieco później jako członkini formacji Babes In Toyland. Wyrzuciła z niej Love (grała na basie), z którą nie mogła się już dogadać. Jeśli można mówić o jakichś sukcesach Courtney w tym okresie, to można do nich zaliczyć udział w filmach "Sid i Nancy" ("Sid And Nancy") oraz "Z piekła rodem" ("Straight To Hell"). Pojawiła się również w epizodycznych rolach w telewizji.

Pod koniec lat 80-tych. Courtney doszła do wniosku, że musi nauczyć się grać na gitarze. Gdy zgłębiła już podstawowe tajniki warsztatu, zdecydowała się na założenie własnego zespołu. Otrzymał on nazwę Hole. Jako pierwszy dołączył do niego Eric Erlandson, który okazał się być jedynym obok Love stałym członkiem Hole. W 1989 roku zespół, po zaledwie trzech miesiącach prób, zagrał pierwszy koncert, a niedługo po tym zarejestrował debiutanckie single w niezależnej wytwórni. Pierwsza duża płyta Hole, "Pretty On The Inside", ukazała się w 1991 roku, a jedną z osób odpowiedzialnych za jej produkcję była Kim Gordon z Sonic Youth.
 Komercyjnego sukcesu nie było, ale album zebrał dobre recenzje, zwłaszcza w brytyjskiej prasie. W tym okresie Love zawarła przyjaźnie z Michaelem Stipe'em z R.E.M. i Billym Corganem z The Smashing Pumpkins. Poznała też jeszcze jedną osobę, która miała odegrać wielką rolę w jej życiu. Kurta Cobaina. Szczupły blondyn z wielkimi oczami zachwycił Love, która starała się jak mogła zaciągnąć go do łóżka. Kurt jednak oparł się jej urokowi. Na jakiś czas. Kiedy Nirvana nagrywała w Los Angeles przełomowy album "Nevermind", Courtney często wpadała do studia, które znajdowało się kilka przecznic od jej mieszkania. Jesienią 1991 roku Love i Cobain byli już parą. Pobrali się na Hawajach w lutym 1992 roku. Courtney była już wtedy w ciąży. Pół roku później przyszło na świat jedyne dziecko artystów, córka Frances Bean Cobain.

Małżeństwo trudno zaliczyć do udanych. Courtney i Kurt nie stronili od narkotyków, poza tym sporo czasu spędzali osobno, co wiązało się również z tym, że zarówno Hole, jak i Nirvana były w tamtym okresie u szczytu popularności. Jednak nic nie zapowiadało tragicznych wydarzeń, do których miało dojść w roku 1994 w odstępie kilku miesięcy. 8 kwietnia Kurt Cobain odebrał sobie życie. Z kolei 16 czerwca Kristen Pfaff, basistka Hole, przedawkowała heroinę. Courtney nie zamierzała pogrążać się w żałobie i rzuciła się w wir pracy. Dzięki rekomendacji Billy'ego Corgana przyjęła do Hole basistkę Melissę auf der Maur i niedługo później pojechała w trasę koncertową. Wydany w tym okresie longplay "Live Through This" okazał się być sukcesem, a "Rolling Stone" i "Spin" wybrały go na album roku. Amerykańska trasa promująca to wydawnictwo jest godna odnotowania z tego względu, że grupa Hole supportowała Nine Inch Nails. Z liderem Gwoździ, Trentem Reznorem, Courtney miała krótki romans.

W 1996 roku Miloš Forman obsadził Courtney w filmie "Skandalista Larry Flynt", opowiadającym o założycielu magazynu "Hustler". Love wypadła znakomicie. Za rolę żony Flynta była nominowana do Złotego Globu. Na planie rozpoczął się jej romans z grającym w filmie Edwardem Nortonem, który rozwinął się w trwający cztery lata związek. Najdłuższy w życiu Love! Para była nawet zaręczona, ale do ślubu nie doszło. - Powinnam była wyjść za Edwarda. Będę tego żałowała do końca życia - mówiła Love w 2005 roku.

Sukcesem na polu muzycznym okazała się też wydana w 1998 roku płyta "Celebrity Skin", która zebrała entuzjastyczne recenzje i sprzedała się w USA w multiplatynowym nakładzie. Niestety, do tego poziomu grupa już nigdy się nie zbliżyła. Aktywność zespołu stopniowo malała aż w 2002 roku zakończył on działalność. Później u Courtney nie działo się dobrze. Kilka razy była aresztowana i skazywana, musiała poddać się leczeniu odwykowemu. Doszło nawet do tego, że władze przekazały Frances Bean pod opiekę matki Kurta Cobaina (Courtney odzyskała prawo do opieki w 2005 roku). W przerwach między kłopotami z prawem i pobytami w klinikach Love udało się nagrać (we Francji) solowy debiut "America's Sweetheart" przy pomocy m.in. Lindy Perry, wokalistki i gitarzystki oraz cenionej kompozytorki, kiedyś grającej w zespole 4 Non Blondes, a także Berniego Taupina, Brody Dalle czy Kim Deal. Krytycy nie zostawili na płycie suchej nitki. "America's Sweetheart" była również komercyjną porażką. Na drugie dzieło kontrowersyjnej Amerykanki, "Nobody's Daughter", trzeba czekać do lata 2009 roku, aczkolwiek kilka piosenek z płyty zostało zaprezentowanych podczas koncertów Courtney.

Wokalistka jest wielką fanką japońskiej mangi. Na samym uwielbieniu bynajmniej się nie kończy. Love obok DJ-a Milky jest współautorką "Princess Ai", opowieści o młodej, utalentowanej i kontrowersyjnej młodej dziewczynie. Jest buddystką, interesuje się modą, jej ulubiona firma to Givenchy. - Givenchy jest jak ja. Dobra marka, która ma wzloty i upadki - żartowała Love w 2008 roku. O sobie zaś, już na poważnie, powiedziała: "Jestem paranoiczką, ale po tym wszystkim, co przeszłam w życiu nie jest to dziwne. Większość moich problemów wzięło się stąd, że nie wiedziałam, jak należy obchodzić się z pieniędzmi". - Na pewno nie jest nudna ani przewidywalna - napisał o niej brytyjski "Telegraph". Od 2006 roku Courtney jest "czysta". I poświęca się całkowicie wychowywaniu Frances Bean oraz tworzeniu "dobrego rocka dla dzieciaków".

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mono/Fly	Courtney Love	03.2004	41[2]	-	Virgin VUSDX 283	[written by Courtney Love, Linda Perry, Patty Schemel, Larry Schemel][produced by Josh Abraham]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
America's Sweetheart	Courtney Love	02.2004	56[2]	53[4]	Virgin CDVUS 249	[produced by Josh Abraham, James Barber, Matt Serletic]