Mudhoney

Mudhoney to pochodząca ze Seattle formacja grająca alternatywny rock, przez większość kariery związana z legendarną wytwórnią Sub Pop. Choć kapela nie osiągnęła większego sukcesu komercyjnego, miała silny wpływ na muzykę przełomu lat 80. i 90., i uchodzi za jednego z prekursorów grunge'u.

Do inspiracji twórczością zespołu przyznawał się m.in. Kurt Cobain, lider Nirvany. Grupa nieprzerwanie funkcjonuje od 1988 roku i do 2010 roku zrealizowała osiem albumów studyjnych.

Choć dzisiaj Mudhoney w niektórych kręgach cieszy się prawdziwie kultowym statusem, wszystko tak naprawdę zaczęło się od żartu. Pod koniec lat 70. mieszkający na przedmieściach Seattle, Mark McLaughlin (który później przyjmie pseudonim Mark Arm), założył wraz z kilkoma kumplami szkolny zespół Mr. Epp and the Calculations. Słowo zespół może nie najlepiej oddaje jego charakter, bo za pierwszy oficjalny występ podaje się chóralne odśpiewanie podczas jednej z lekcji piosenki "Got to Give It Up" Marvina Gaye'a. Prawdziwy sceniczny debiut kapela zaliczyła dopiero trzy lata po powstaniu, wcześniej, jej działalność opierała się głównie na dyskutowaniu o muzyce i tworzeniu plakatów reklamujących koncerty, które nigdy nie miały się odbyć. Z czasem wszystko zaczęło nabierać jednak bardziej poważnego charakteru - w 1982 roku grupa zrealizowała pierwszą EP-kę, rok później jej skład poszerzył drugi gitarzysta, Steve Turner.

Mr. Epp and the Calculations dla Marka i Steve'a nie spełniało jednak do końca ich oczekiwań, dlatego w 1984 roku rozwiązali formację i na jej gruzach w tym samym roku powołali nową - Green River, której skład zasilali także m.in. basista Jeff Ament oraz drugi gitarzysta Stone Gossard (obydwaj, kilka lat później zostaną współzałożycielami Pearl Jam). Już rok później kapela zrealizowała pierwszą EP-kę "Come on Down" (którą z perspektywy czasu można uznać za jedno z pierwszych grunge'owych wydawnictw w historii), udało jej się zagrać kilka znaczących koncertów, m.in. u boku ikony ówczesnej alternatywy, Dead Kennedys. Odmienne wizje artystyczne, sprawiły jednak, że w 1987 roku drogi tworzących Green River muzyków rozeszły się. Turner i Arm także i tym razem nie zamierzali kończyć współpracy, ponownie zabrali się więc za kompletowanie nowego zespołu.

Do składu duet szybko pozyskał perkusistę Dana Petersa - do pełni szczęścia muzycy potrzebowali jedynie basisty. Tak się akurat złożyło, iż Matt Lukin w tym samym czasie rozstał się z The Melvins, dlatego zaproponowano mu współpracę. Na nazwę projektu obrano Mudhoney, którą zapożyczono z tytułu filmu Russa Meyera - nie za bardzo wiadomo, czym kierowali się muzycy w jej doborze, ponieważ żaden nie miał okazji zobaczyć tego obrazu. Wiadomo natomiast, co należało do największych inspiracji muzyków w tamtym czasie - formacje The Stooges, MC5, Alice Cooper, a nawet artyści jak Neil Young, niemniej pociągała ich także mniej mainstreamowa twórczość. - W drugiej połowie lat 80. w radiostacjach zarówno tych ogólnodostępnych jak i studenckich, kawałki formacji typu Sonic Youth stanowiły jedynie wyjątek od reguły, a nie regułę - tłumaczył Arm w rozmowie z Robinem Cookiem. - W tzw. alternatywnych radiostacjach w najlepszym wypadku leciało powiedzmy The Cure, The Cult, w mainstremowych natomiast można było usłyszeć to samo gówno, co w latach 70. plus powiedzmy Poison. Rock and roll, którego my szukaliśmy, nie był zatem praktycznie w ogóle grany, zdecydowaliśmy więc, że sami musimy się za niego zabrać.

Panowie swoje kolejne muzyczne dziecko zamierzali traktować bardzo poważnie - stwierdzili, iż najpierw będą spędzać wiele godzin na próbach zanim postanowią zaprezentować się przed publicznością. Po raz pierwszy zagrali na scenie w kwietniu 1988 roku. Kilka miesięcy później udało im się zaliczyć sesję w studiu, w której towarzyszył im producent Jack Endino. Dwie z zarejestrowanych wtedy piosenek: "Touch Me I'm Sick" oraz "Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)" spodobały się na tyle wytwórni Sub Pop, że postanowiła zrealizować je na 7-calowym singlu. Mała płytka spotkała się w Stanach Zjednoczonych sporym zainteresowaniem, dlatego label szybko uczynił Mudhoney swoim priorytetem (w 1988 roku na rynku ukazała się także EP-ka "Superfuzz Bigmuff").

Także w 1988 roku grupa zaczęła regularnie występować - na początku w Stanach Zjednoczonych, niewiele później po Europie, gdzie panowie rozpoczynali koncerty Sonic Youth. Reakcja - "Superfuzz Bigmuff" przedostało się w Wielkiej Brytanii do zestawień. W listopadzie 1989 roku na sklepowe półki powędrował natomiast pierwszy longplay, zatytułowany wyłącznie nazwą zespołu. To właśnie on wraz z wydanymi w tym samym czasie albumami "Bleach" Nirvany oraz "Louder Than Love" Soundgarden zapoczątkował modę na brzmienie ze Seattle, które niewiele później dorobiło się etykiety grunge. Muzycy Mudhoney wielokrotnie podkreślali jednak, że od samego początku postrzegali siebie przede wszystkim jako zespół punkrockowy. - W połowie lat 80., kiedy królował speed metal, bardzo różne kapele były nazywane punkowymi - czy rockandrollowe, jak The Replacements, czy zwariowane i psychodeliczne, jak Butthole Surfers - tłumaczył frontman w rozmowie z "Teraz Rockiem". - Punk rock był pojęciem bardzo szerokim i my tam pasowaliśmy (…) Dla mnie grunge to przymiotnik, słowo opisujące, a nie rzeczownik. Ja użyłbym słowa grungy mówiąc o brzmieniu, zachowaniu, nastawieniu do świata. To inne określenie na brud, szumowinę, czyli mam na myśli, brudne gitary i rynsztokowy tryb życia.

Choć Sub Pop zrobił bardzo dużo dla popularyzacji sceny ze Seattle, nigdy nie był labelem gwarantującym krociowe zyski czy poważną dystrybucję. Stąd wiele zespołów, z czasem porzuciło wytwórnię, na rzecz większych i dużo bardziej lukratywnych kontraktów (wymieniając tylko Nirvanę, która po przejściu do Geffen wydała longplay "Nevermind", który stał się jednym z największych przebojów lat 90.). Po tym jak zarówno pierwszy, jak i drugi krążek Mudhoney "Every Good Boy Deserves Fudge" spisały się słabo na rynku, formacja także postanowiła zmienić wydawcę (wybór padł na Reprise Records). Transfer nie wpłynął jednak znacząco na pozycję formacji na świecie, bo o ile w pierwszej połowie lat 90. Pearl Jam, Nirvana czy Soundgarden wprost ścigały się ze sobą na listach przebojów, to twórczość Mudhoney nigdy nie przebiła się na stałe do mainstreamu (pomimo cieszących się dużą renomą koncertów grupy). Debiut pod skrzydłami Reprise, "Piece of Cake" (1992), przedostał się wprawdzie do notowania "Billboardu", ale dotarł tam tylko do 189. pozycji. Jeszcze cięższe czasy nastały dla grupy po śmierci lidera Nirvany, Kurta Cobaina, która poniekąd zapoczątkowała schyłek ery grunge'u. - Po tym jak Kurt strzelił sobie w łeb, duża część prasy, szczególnie brytyjska, była wprost zła, że nadal chcemy grać - opowiadał na łamach magazynu "Mojo" Arm. - Otrzymywaliśmy wtedy najgorsze recenzje w całej karierze. Atakowano nas głównie za to, że dalej istnieliśmy. Członkowie formacji nigdy jednak nie czuli się jakoś szczególnie pokrzywdzeni i nie zazdrościli popularności innym kolegom ze Seattle. - Kiedy Mudhoney powstało, miałem 26 lat i na tyle dużą świadomość historii rynku muzycznego, żeby wiedzieć, iż ogromna większość kapel, które uważałem za wielkie, nie odniosła sukcesu komercyjnego - dodał frontman.

Do końca lat 90. formacja zrealizowała jeszcze dwa albumy studyjne - "My Brother the Cow" (1995), na którym artyści postanowili nieco unowocześnić swoje dotychczasowe brzmienie oraz "Tomorrow Hit Today" (1998), mocno przesiąknięty bluesowo-rockowymi wpływami. Obydwa krążki uchodzą za jedne z najmocniejszych punktów w dyskografii Amerykanów, jednak ponieważ ich sprzedaż nie szła w parze z oczekiwaniami ludzi z wytwórni, Reprise ostatecznie rozwiązało kontrakt z zespołem. Na tym jednak zmiany się nie skończyły, bo wkrótce potem z formacją postanowił rozstać się Lukin. Za jego odejściem nie kryła się żadna mniej lub bardziej przykra historia - basista z czasem zwyczajnie stracił zainteresowanie muzyką (od tamtej pory, poza powrotem na kilka okazjonalnych koncertów, Matt zajmuje się... stolarką). Koledzy rozumieli jego decyzję, nie zamierzali jednak schodzić z obranej przez siebie kilkanaście lat temu drogi. - Matt wycofał się po dwunastu latach, ale doszliśmy do wniosku, iż jest bezsensem zmienianie nazwy, skoro wszyscy pozostali członkowie dalej chcieli grać razem - tłumaczył wokalista pismu "Designer Magazine". - Zrodziłoby to sporo problemów, wiele osób z tego powodu oczekiwałoby od nas czegoś innego. Poza tym, ciągle musielibyśmy tłumaczyć, dlaczego zmieniliśmy nazwę. Ostatecznie, miejsce Lukina w zespole zajął Guy Maddison. W 2002 roku w sklepach pojawił się nowy album grupy "Since We've Become Translucent", będący dla niej powrotem pod skrzydła macierzystej wytwórni, Sub Pop. Longplay zaskakiwał wygładzonym i bardziej tradycyjnie rockowym brzmieniem, zebrał jednak wiele pozytywnych recenzji w mediach. - "Since We've Become Translucent" nie zawsze jest tym, z czym kojarzy nam się Mudhoney, ale album z pewnością nie odstaje na tle dotychczasowego dorobku grupy - pisał Mark Deming z serwisu All Music. - Pokazuje też, że grupa wciąż ma także kilka sztuczek w zanadrzu. Miło, że powróciliście panowie. Wydaniu dzieła towarzyszyła pokaźnych rozmiarów trasa koncertowa, obejmująca zasięgiem kraje Ameryki Południowej.

Na kolejne dzieło, Amerykanie kazali czekać fanom do 2006 roku, kiedy w sprzedaży pojawiła się płyta "Under a Billion Suns". Pod względem brzmieniowym, grupa kontynuowała na nim bardziej komercyjny kierunek zapoczątkowany na poprzedniku, pojawiło się jednak także kilka elementów mogących zaskakiwać, m.in. saksofony, trąbki (obydwa instrumenty były wprawdzie używane przez artystów wcześniej, ale nigdy nie w takiej ilości), muzycy skorzystali także z pomocy żeńskiego chórku. Kolejnym novum było pojawienie się tekstów o społeczno-politycznym charakterze, twórcy zapewniali jednak, że należy je raczej traktować bardziej jako coś w rodzaju żartu.

Do końca pierwszego dziesięciolecia obecnego stulecia formacja zrealizowała jeszcze jeden longplay, "The Lucky Ones" (2008). Płyta miała zdecydowanie surowszy i bardziej drapieżny charakter od kilku poprzednich wydawnictw zespołu. - Jest mało prawdopodobne, aby "The Lucky Ones" przysporzyło nowych fanów Mudhoney, a szkoda, bo to jeden z najlepszych krążków w ich karierze - pisał o płycie recenzent serwisu Musicomh.com. - Ten album pokazuje jak należy grać garażowy rock, a nikt nie robi tego tak, jak Mudhoney. W trakcie promocji "The Lucky Ones" kapela po raz pierwszy zawitała do naszego kraju - 16 października 2009 roku panowie zagrali w warszawskim klubie Proxima.

Grupa z powodzeniem kontynuuje działalność do dzisiaj. We wrześniu 2010 roku formacja wystąpiła na festiwalu ATP New York 2010, gdzie zaprezentowała w całości materiał z "Superfuzz Bigmuff" (dwa lata wcześniej Sub Pop wydał specjalną reedycję EP-ki uzupełnioną o dodatkowy materiał). W 2011 roku zespół ruszył natomiast w trasę u boku Pearl Jam, które obchodziło 20-lecie wydania debiutanckiego albumu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Touch me i' m sick/Sweet young thing ain' t sweet no more	Mudhoney	08.1988	-	-	Sub Pop SP 18	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin][produced by Jack Endino, Mudhoney]
Superfuzz Bigmuff EP.	Mudhoney	10.1988	-	-	Sub Pop SP 21	[produced by Jack Endino]
You got it [Keep it outta my face]/Burn it clean/Need	Mudhoney	06.1989	-	-	Sub Pop SP 33	[written by M. Arm, S. Turner, D. Peters, M. Lukin]
This gift/Baby help me forget/Revolution	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[written by Mudhoney][produced by Jack Endino]
You' re gone/Thorn/You make me die	Mudhoney	06.1990	-	-	Sub Pop SP 63	[written by Mudhoney]
Let it slide/Ounce of deception	Mudhoney	07.1991	60[1]	-	Sub Pop SP 95	[written by Mudhoney]
You stupid asshole	Mudhoney	.1991	-	-	Empty MT 166	[written by M. Saunders]
Suck you dry/Deception pass	Mudhoney	10.1992	65[1]	-	Warner W 0137 [UK]	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Bliding sun/Deception pass/King sandbox/Baby o baby	Mudhoney	01.1993	-	-	Reprise 4074	[written by Mudhoney][produced by Conrad Uno, Mudhoney]
Into your schtik/You give me the creeps	Mudhoney	04.1995	-	-	Super Electro SE 708	[written by Mudhoney]
Generation spokesmodel/Not going down that road again	Mudhoney	05.1995	161[1]	-	Reprise W 0292
Butterfly Stroke/Editions Of You	Mudhoney	11.1999	-	-	Sub Pop SP 484	[written by Mudhoney]
Sonic Infusion/Long Way To Go	Mudhoney	09.2002	-	-	Sub Pop SP 603	[written by Mudhoney]
It Is Us/Dig Those Trenches	Mudhoney	05.2006	-	-	Sub Pop SP 716

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mudhoney	Mudhoney	10.1989	-	-	Sub Pop SP 44	[produced by Mudhoney]
Every good boy deserves	Mudhoney	08.1991	34[2]	-	Sub Pop SP 160	[produced by Conrad Uno]
Piece of cake	Mudhoney	10.1992	39[2]	189[1]	Reprise 9362450902 [UK]	[produced by Conrad Uno]
My brother the cow	Mudhoney	03.1995	70[2]	-	Reprise 9362458402 [UK]	[produced by Jack Endino,Mudhoney]

Neil Young

Ur. 12.11.1945 r. w Toronto w Kanadzie. Po przeprowadzce do Winnipeg, Young rozpoczął dość enigmatyczną karierę muzyczną, głównie jako członek kilku szkolnych zespołów, m.in. The Jades i Classics. Później dołączył do The Squires, których podobieństwo do brytyjskiej grupy The Shadows znalazło swe odbicie w utworach "Aurora" i "The Sultan" autorstwa Younga. W 1965 r. artysta postanowił ruszyć w bardziej folkowym kierunku, występując w Toronto w dzielnicy cyganerii - Yorkville. Na pochodzącej z tamtego okresu taśmie demo znalazła się m.in. wczesna wersja utworu "Sugar Mountain", hymn pochwalny na cześć utraconego dzieciństwa, wydany później na 10 różnych singlach i kompozycja "Don't Pity Me" przypomniana po dziesięciu latach już jako "Don't Cry No Tears".
Wkrótce potem Young dołączył do The Mynah Birds, popowo-soulowej atrakcji, w składzie której pojawił się również Rick James. Formacja jednak dość szybko zakończyła działalność, gdyż James został aresztowany za uchylanie się przed poborem do wojska. Basista zespołu Bruce Palmer towarzyszył Youngowi w jego przeprowadzce do Kalifornii, gdzie połączyli siły ze Stephenem Stillsem i Richie'em Furayem tworząc grupę Buffalo Springfield.
Pobyt Younga w tym zespole przerywany był kilkoma "urlopami", które umożliwiły mu napisanie dwóch doskonałych, nastrojowych kompozycji "Broken Arrow" i "Expecting To Fly", które trafiły na charakteryzujący się niezwykle wyrafinowanym brzmieniem album Neil Young. Mimo że wydawnictwo cierpiało z powodu mało szczęśliwego zmiksowania, które skutecznie stłumiło wokal artysty, znalazło się na nim kilka wspaniałych utworów, wśród których wyróżniały się "The Loner". "The Old Laughing Lady". "I've Been Waiting For You" i "Here We Are In Tears". Doskonale prezentowały się również dwie kompozycje instrumentalne: "Emperor Of Wyoming" autorstwa samego Younga i "String Quartet From Whiskey Boot Hill", napisana i zaaranżowana przez Jacka Nitzsche'ego. Zamykający album utwór "The Last Trip To Tulsa" był zjawiskiem niezwykłym w dorobku artysty, zdradzając silne wpływy twórczości Boba Dylana.
Po ukazaniu się debiutanckiego albumu na rynku, do Younga dołączyli trzej byli członkowie The Rockets: Danny Whitten (gitara), Billy Talbot (bas) i Ralph Molina (perkusja), którzy wspólnie utworzyli zespół Crazy Horse. Album Everybody Knows This Is Nowhere zaprezentował artystę uwolnionego już od wcześniejszej nieśmiałości w prezentowaniu swojego materiału. Szczególnie dwa utwory "Down By The River" i "Cowgirl In The Sand", stały się doskonałym tłem do zaprezentowania chrakterystycznego stylu gry na gitarze Younga. Oprócz nich do jaśniejszych fragmentów płyty zaliczyć należy rzewny utwór "Cinnamon Girl" i niepokojący, przypominający nastrojem requiem "Running Dry", z doskonałą partią Bobby'ego Notkoffa na skrzypcach. Album zacieśnił jeszcze więzy łączące Younga z grupą Crazy Horse, a wspólna trasa potwierdziła siłę nowo nawiązanej współpracy.
W tym samym okresie muzyk zdobył sławę jako jedna czwarta formacji Crosby, Stills, Nash And Young. Tymczasem na jego związku z Crazy Horse pojawiła się poważna rysa, gdyż Whitten coraz bardziej uzależniał się od heroiny. Po nagraniu albumu After The Goldrush doszło co całkowitego zerwania współpracy. Płyta odniosła zasłużony sukces komercyjny, a znalazło się na niej kilka najlepszych kompozycji w karierze muzyka, m.in. utwór tytułowy "Only Love Can Break Your Heart", który trafił do Top 40 amerykańskiej listy przebojów i dynamiczny "Southern Man". Nagrany w 1972 r. mocno komercyjny longplay Harvest, potwierdził wysoką pozycję artysty, pozostając do dziś jego najlepiej sprzedającą się płytą, a pochodzący zeń singel "Heart Of Gold" trafił na szczyt amerykańskich zestawień. Ta dobra passa skończyła się jednak nagle wraz z nagraniem Journey Through The Past. denerwująco introspektywnej ścieżki dźwiękowej do bardzo rzadko pokazywanego autobiograficznego filmu. Nieudane tournće z nową grupą towarzyszącą The Stray Gators pogłębiło jeszcze przepaść pomiędzy artystą a jego publicznością, mimo że album Time Fades Away, zbiór nowych utworów wybranych z koncertów, przywoływał echa dawnej świetności z okresu współpracy z Crazy Horse. Do najlepszych piosenek pochodzących z tej płyty należy bez wątpienia zaliczyć pełną pasji "Last Dance" i doskonałą "Don't Be Denied", opisującą wydarzenia z wczesnej młodości artysty.
Śmierć Whittena i członka obsługi trasy Bruce'a Berry'ego zainspirowały niepokojący album Tonight's The Night, na którym Young dzielił się swoimi bolesnymi uczuciami na tle najsłabszych utworów w swojej dotychczasowej karierze. W "Borrowed Tune" śpiewał o tym, jak zbyt wyczerpany musiał pożyczyć melodię od Rolling Stonesów. a w czasie koncertów prezentował liczne wariacje na temat utworu tytułowego. Jednak ukończony album musiał ustąpić miejsca płycie On The Beach, której wydanie zbiegło się z trasą połączonych ponownie Crosby, Stills. Nash And Young. Płyta On The Beach została początkowo przyjęta bardzo chłodno, a magazyn "Rolling Stone" uznał ją za "najbardziej rozpaczliwe wydawnictwo dziesięciolecia".
Kolejnym artystycznym posunięciem Younga był powrót do dawnych kolegów z Crazy Horse: Talbota, Moliny i nowego gitarzysty Flanka Stampedro, by wraz z nimi zarejestrować album Zuma. Najmocniejszym punktem tego nowego wydawnictwa był bez wątpienia zdominowany przez brzmienie gitary utwór "Cortez The Killer", ale mimo entuzjastycznych recenzji samo wykonanie okazało się w efekcie lepsze niż zaprezentowany na płycie materiał. Inny doskonały utwór - "Like A Hurricane" znalazł się na longplayu American Stars'N'Bars, poza tym raczej dość schematycznym wydawnictwie, na którym zamieszczono dawne, nie wykorzystane nagrania i kilka nowszych, utrzymanych w stylu country kompozycji.
Kierunek ten utrzymano na płycie Comes A Time, najbardziej przystępnej propozycji Younga od czasu nagrania Harvest, którą ubarwiła wokalistka Nicolette Larson. Wykorzystanie instrumentów akustycznych podkreśliło sielską atmosferę albumu, która skłoniła artystę do zamieszczenia na nim własnej wersji bardzo niezwykłego utworu: "Four Strong Winds" z repertuaru Iana Tysona.
Kolejnym przedsięwzięciem Younga był nagrany ponownie przy współpracy muzyków z Crazy Horse, album Rust Never Sleeps. Album ten słusznie uważany jest za najlepsze i najbardziej konsekwentne dzieło w całym dorobku artystycznym Neila Younga. Akustyczny utwór "My My Hey Hey (Out Of The Blue)" i jego elektryczny odpowiednik "Hey Hey, My My (Into The Black)" przedstawiały temat przewodni całości - ulotność zjawiska nazywanego "gwiazdorstwem rockowym". Motyw ten powtarzał "The Thrasher" jeden z najbardziej złożonych utworów muzyka. "Ride My Llama", "Pocahontas" i "Powderfinger" stanowiły niezwykle wartościowe uzupełnienie twórczego dorobku artysty. Przed ukazaniem się na rynku albumu, w kinach pojawił się film pod tym samym tytułem, a wkrótce potem publiczność mogła podziwiać talent Younga na podwójnym albumie koncertowym.
W latach 80. z coraz większym trudem przychodziło przewidzieć kolejne posunięcia artystyczne Neila Younga, gdyż każdy nagrywany przez niego album stanowił zaprzeczenie kierunku podjętego na poprzedniej płycie. Po delikatnym i niedocenionym Hawks And Doves artysta zaproponował przygodę z elektrycznym rhythm'n'bluesem na Re-Ac-Tor, techno-popem na Trans i rockabilly na Everybody's Rock in', by zająć się potem muzyką country Old Ways, hard rockiem Landing On Water i bluesem This Note's For You.
Ostatni z albumów zyskał niespodziewaną sławę, gdy nakręcony do tytułowego utworu wideoklip atakujący związki rocka z potężnymi sponsorami został zakazany przez MTV. Następny album artysty pochodził z porzuconego niegdyś projektu, zatytułowanego roboczo Times Square. Zawierająca 5 utworów płyta Eldorado przywoływała surowe brzmienie Tonight's The Night, ale wydana została tylko w Japonii i Australii. Trzy pochodzące z niej kompozycje pojawiły się potem na albumie Freedom, wielkim artystycznym i komercyjnym sukcesie Younga, który nie tylko zebrał entuzjastyczne recenzje, ale również skutecznie uciszył głosy tych, którzy widzieli w artyście już tylko wielkiego ekscentryka. Album uznano powszechnie za najlepsze dzieło Younga w latach 80., a znalazły się na nim jedne z najbardziej intrygujących tekstów artysty, m.in. "Crime In The City", który to utwór był częścią większej całości " Sixty To Zero".
Tę szczęśliwą passę artysta kontynuował nagrywając znów z udziałem Crazy Horse album Ragged Glory, charakteryzujący się ostrą grą na gitarze, pełnymi ironii tekstami oraz dynamiką i pasją, której z trudem przychodziło dorównać rówieśnikom Younga. W czasie amerykańskiej trasy "Spook The Horse" Youngowi i Crazy Horse towarzyszył nowofalowy zespół Sonic Youth, co potwierdziło tylko sympatię, jaką artysta zawsze darzył pionierów nowych gatunków. Koncertowy album Weld (któremu towarzyszyła eksperymentalna płyta Arc) został przyjęty z uznaniem należnym kolejnemu kamieniowi milowemu w twórczości Younga, który u progu lat 90. cieszył się niezmiennym szacunkiem, utrzymując nieustannie wysoki poziom swej artystycznej działalności.
Potrafił jednak również zaskoczyć i wprawić swoich wielbicieli w prawdziwe zakłopotanie, a jego niechęć do szukania taniej popularność zasługiwała na najwyższe słowa uznania. W 1994 r. głośno mówiło się o przyjaźni i współpracy Younga z członkami zespołu Pearl Jam. Rok później plotki zmaterializowały się w postaci płyty Mirror Ball i wspólnej trasy muzyków. W gronie artystów zajmujących się muzyką rockową, Young pozostaje największym kameleonem. Liczni wielbiciele jego talentu nigdy nie wiedzą, czego mogą się po nim spodziewać, lecz kolejne niezwykłe propozycje artysty witają z niezmiennym uznaniem.

Piosenki na listach przebojów

[solo] HEART OF GOLD Neil Young 03.1972 10[11].UK/1[1][14].US AFTER THE GOLDRUSH Prelude 01.1974 21[18].UK/22[13].US ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART Elkie Brooks 06.1978 43[5].UK ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART Mint Juleps 03.1986 62[4].UK AMERICAN DREAM Crosby Stills Nash And Young 01.1989 55[4].UK HARVEST MOON Neil Young 02.1993 36[3].UK THE NEEDLE AND THE DAMAGE DONE Neil Young 07.1993 75[2].UK LONG MAY YOU RUN Neil Young 10.1993 71[2].UK PHILADELPHIA Neil Young 04.1994 62[2].UK A LOT OF LOVE Marti Pellow 11.2003 59[2].UK EXPECTING TO FLY Buffalo Springfield 01.1968 98[2].US ON THE WAY HOME Buffalo Springfield 10.1968 82[3].US CINNAMON GIRL The Gentrys 04.1970 52[12].US CINNAMON GIRL Neil Young & Crazy Horse 06.1970 57[9].US OHIO Crosby Stills Nash And Young 06.1970 14[9].US DOWN BY THE RIVER Brooklyn Bridge 07.1970 91[2].US DOWN BY THE RIVER Buddy Miles 07.1970 68[7].US ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART Neil Young 10.1970 33[12].US WHEN YOU DANCE I CAN REALLY LOVE Neil Young 04.1971 93[1].US OLD MAN Neil Young 04.1972 31[9].US WAR SONG Neil Young & Graham Nash 07.1972 61[6].US DANCE, DANCE, DANCE The New Seekers 09.1972 84[5].US WALK ON Neil Young 07.1974 69[7].US LOVE IS A ROSE Linda Ronstadt 09.1975 5[15].US LOTTA LOVE Nicolette Larson 11.1978 8[19].US RUST NEVER SLEEPS (HEY HEY, MY MY (INTO THE BLACK) Neil Young & Crazy Horse 10.1979 79[5].US SOUTHERN PACIFIC Neil Young & Crazy Horse 12.1981 70[5].US LITTLE THING CALLED LOVE Neil Young 01.1983 71[6].US ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART Saint Etienne 03.1992 97[2].US [with Craig Adams/Mick Brown/Wayne Hussey/Simon Hinkler] LIKE A HURRICANE / GARDEN OF DELIGHT The Mission 07.1986 49[5].UK [with Mais/Pete Stanley/Pete Wiggs] ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART / FILTHY Saint Etienne 07.1990 39[10].UK [with David Crosby/Stephen Stills/Graham Nash] WOODSTOCK Crosby Stills Nash And Young 03.1970 11[11].US [with Stephen Stills] GOT IT MADE Crosby Stills Nash And Young 02.1989 69[8].US [with David Crosby/Graham Nash] MUSIC IS LOVE David Crosby 05.1971 95[1].US [with David Crosby/Stephen Stills/Graham Nash] TELL ME WHY Matthews Southern Comfort 10.1971 99[2].US

Paul Simon

Właśc. Paul Frederic Simon, ur. 13.10.1941 r. w Newark w stanie Nowy Jork. W świat muzyki trafił wraz z ze szkolnym kolegą Artem Garfunkelem. Duet występujący pod nazwą Tom and Jerry zadebiutował w 1957 r. na amerykańskich listach przebojów rock'n'rollowym tematem "Hey Schoolgirl". Po nagraniu albumu przyjaciele rozstali się, by kontynuować studia w college'u. Krótki okres współpracy Simona z Carole King przyniósł jedynie próbne nagrania studyjne wykorzystywane przez innych wykonawców.
Lata 1962-1963 przyniosły kilka umiarkowanie popularnych singli sygnowanych pseudonimami Tico And The Triumphs ("Motorcycle") i Jerry Landis ("The Lone Teen-Ranger"). W 1964 r. Simon wyjechał do Europy, koncertując dorywczo na paryskich ulicach i w londyńskich klubach folkowych. Po powrocie do Nowego Jorku, dzięki protekcji producenta Toma Wilsona podpisał kontrakt z CBS i podjął powtórnie współpracę z Artem Garfunkelem. Jej efektem był album Wednesday Morning 3 AM zawierający m.in. temat "The Sound Of Silence". Płyta okazała się rynkowym fiaskiem i Simon postanowił powrócić do Londynu.
 W 1965 r. wydał tam solowy longplay The Paul Simon Songbook. Koszt nagrania wyniósł sześćdziesiąt funtów, wykonawca miał do dyspozycji pojedynczy mikrofon, jednak na płycie znalazły się legendarne po latach kompozycje Simona: "I Am A Rock", "A Most Peculiar Man" i "Kathy's Song". Album podzieliłby smutny los debiutu, gdyby nie intuicja amerykańskiego producenta nagrań Toma Wilsona. Wzbogacony o elektroniczną instrumentację remiks "The Sound Of Silence" trafił po dwóch tygodniach na szczyt listy amerykańskiej, czyniąc z dwójki muzyków idoli folk-rocka.
 W latach 1965-1970 Simon And Garfunkel stali się jednym z najpopularniejszych duetów w dziejach muzyki popularnej. Przyczyną rozstania były odmienne koncepcje muzyczne i świadomość konieczności wyboru indywidualnych dróg twórczych. Po artystycznym rozwodzie, Simon zaangażował się w działalność dydaktyczną w Nowym Jorku. W 1972 r. nagrał solowy, niejednolity stylistycznie album Paul Simon. Z płyty, łączącej elementy muzyki latynoskiej, reggae i jazzu, pochodziły singlowe przeboje "Mother And Child Reunion" i "Me And Julio Down By The Schoolyard". Nagrany rok później longplay There Goes Rhymin' Simon apelował do szerszej publiczności, czego dowodem był rekordowy nakład i sukcesy tematów "Kodachrome" i "Take Me To The Mardi Gras". Przyjęte entuzjastycznie tournee zaowocowało koncertową płytą Live Rhymin', zawierającą kilka standardów duetu.
Kulminacją twórczych pomysłów Simona był bestsellerowy album Still Crazy After All These Years z 1975 r. uhonorowany nagrodą Grammy w kilku kategoriach. Gorzki, autobiograficzny temat "Twenty Ways To Leave Your Lover" trafił, jako pierwszy w solowej karierze Simona, na szczyt listy amerykańskiej, zaś w równie przebojowym "My Little Town" powrócił niezastąpiony w partiach duetowych Garfunkel.
 Przez następne pięć lat Simon konsumował błogo owoce własnej kariery. Okres ten przyniósł epizodyczną rolę w filmie "Annie Hall" Woody'ego Allena, przebojowy singel "Wonderful World" nagrany wraz z Garfunkelem i Jamesem Taylorem, albumową kompilację Greatest Hits z chwytliwym tematem "Slip Slidin' Away" oraz zmianę wytwórni z CBS na Warner Brothers.
 W 1980 r. Simon wydał longplay One Trick Pony z muzyką do filmu pod tym samym tytułem. Pomimo ambitnego scenariusza wykraczającego poza rockowe schematy i epizodycznych ról film przyjęto chłodno, co w pewnym stopniu wpłynęło na twórczą stagnację Simona i opóźniło wydanie kolejnego albumu. Bestsellerem stała się koncertowa podwójna płyta z pierwszego po latach wspólnego występu Simona i Garfunkela w nowojorskim Central Parku, 19 września 1982 r. Próby studyjnej reaktywacji duetu nie powiodły się, za to ich efekt trafił częściowo na wydany w 1983 r. kolejny solowy longplay Simona Hearts And Bones. Odbiorcy nie docenili zaangażowania wykonawcy i płyta przeszła bez rozgłosu pomimo popularności singla "The Great Late Johnny Ace", zainspirowanego odchodzeniem dawnych gwiazd i tragiczną śmiercią Johna Lennona.
Simon przeżył mocno klęskę płyty, określonej przez recenzentów mianem rutyniarskiej. Przełomem okazał się rok 1984, gdy muzyk zetknął się z rytmami czarnych osiedli Południowej Afryki. Udział w nagraniu sławnego tematu "We Are The World" dokonanym przez formację gwiazd USA For Africa, zaowocował wyprawą na Czarny Ląd i albumem Graceland, jedną z najciekawszych, a zarazem najpopularniejszych płyt lat 80. W nagraniu uczestniczył m.in. kościelny chór Ladysmith Black Mambazo, a także Los Lobos, Linda Ronstadt oraz grupa Rockie Dopsie And The Twisters. Płyta i promocyjna trasa koncertowa w RPA wywołała kontrowersje i potępienie Simona przez komitet ONZ do spraw walki z apartheidem. Niezależnie od biurokratycznych oskarżeń o "wyłamanie się z kulturowego bojkotu", album wykorzystujący muzyczną spuściznę odmiennych cywilizacji, stanowił logiczne podsumowanie poszukiwań artysty wykorzystującego od dawna gatunki tak różne jak folk, rhythm'n'blues, rytmy karaibskie i jazz.
 Singlowymi przebojami stały się tematy "The Boy In The Bubble", "You Can Call Me All" oraz tytułowy "Graceland". Longplay stał się z czasem punktem odniesienia, a kontynuacją wielokulturowych poszukiwań Simona była nagrana w 1990 r. płyta Rhythm Of The Saints, oparta na fuzji elementów muzyki afrykańskiej i brazylijskiej. Rok później artysta wydał na płycie swój koncert z Central Parku z 15.08.1991 r. Natomiast 30.05.1992 r. stanął w Montauk na ślubnym kobiercu wraz z Eddie Brickell z zespołu The New Bohemians. 4.01.1993 r. ze związku tego narodził się syn Adrian Edward. W tym samym roku Paul wystąpił gościnnie na płycie Willie Nelsona Across The Borderline.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Motorcycle/I don' t believe them	Tico & The Triumphs	01.1962	-	99[1]	Amy 835	[written by Jerry Landis]
The lone teen ranger/Lisa	Jerry Landis	01.1963	-	97[3]	Amy 875	[written by Jerry Landis][produced by Jerry Landis]
Mother and child reunion/Paranoia blues	Paul Simon	02.1972	5[12]	4[13]	Columbia 45 547	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
Me and Julio down by the schoolyard/Congratulations	Paul Simon	04.1972	15[9]	22[11]	Columbia 45 585	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
Duncan /Run that body down	Paul Simon	07.1972	-	52[7]	Columbia 45 638	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
Kodachrome/Tenderness	Paul Simon	05.1973	-	2[14]	Columbia 45 859	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Muscle Shoals Sound Rhythm Section ]
Loves me like a rock/Learn how to fall	Paul Simon with The Hummingbirds	08.1973	39[5]	2[16]	Columbia 45 907	[gold-US][written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ][1[2].Adult Contemporary Chart]
American tune/One man' s celling is another man' s floor	Paul Simon	12.1973	-	35[10]	Columbia 45 900	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ][oparta na kompozycji Jana Sebastiana Bacha-O sacred heart]
Gone at last/Take me to the mardi grass	Paul Simon /Phoebe Snow and The Jessy Dixon Singers	08.1975	-	23[10]	Columbia 10 197	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
50 ways to leave your lover/Some folks lives roll easy	Paul Simon	12.1975	23[6]	1[3][17]	Columbia 10 270	[gold-US][written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
Still crazy after all these years/I do it for your love	Paul Simon	05.1976	-	40[7]	Columbia 10 332	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
Slip slidin' away/Something so right	Paul Simon	10.1977	36[6]	5[20]	Columbia 10 630	[gold-US][written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
What a wonderful world/Wooden planes [Garfunkel]	Art Garfunkel with James Taylor & Paul Simon	01.1978	-	17[14]	Columbia 10 676	[written by Lou Adler/Herb Alpert/Sam Cooke ][produced by Art Garfunkel]
Late in the evening/How the heart approaches what it yeams	Paul Simon	08.1980	58[4]	6[16]	Warner 49 511	[written by Paul Simon ][produced by Phil Ramone ][piosenka z filmu-One-Trick pony]
One-Trick Pony/Long,long day	Paul Simon	10.1980	-	40[11]	Warner 49 601	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
The blues/Same girl [Newman]	Randy Newman and Paul Simon	01.1983	-	51[8]	Warner 29 803	[written by Randy Newman ][produced by Russ Titelman/Lenny Waronker ]
Allergies/Think too much	Paul Simon	11.1983	-	44[10]	Warner 29 453	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Russ Titelman/Roy Halee ]
You can call me Al/Gumboots	Paul Simon	08.1986	4[14]	23[29]	Warner 28 667	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Graceland/Hearts and bones	Paul Simon	12.1986	98[1]	81[7]	Warner 28 552	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon][Grammy 1987-Record of The Year]
Diamonds on the Soles of Her Shoes/All Around the World, or the Myth of Fingerprints	Paul Simon	02.1987	77[4]	-	Warner Bros. W8404 [UK]	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
The boy in the bubble/Crazy love Vol.2	Paul Simon	03.1987	26[8]	86[4]	Warner 28 460	[written by Forere Motloheloa/Paul Simon ][produced by Paul Simon]
The obvious child/The rhythm of the saints	Paul Simon	12.1990	15[10]	92[5]	Warner 19 549	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Proof	Paul Simon	02.1991	89[2]	-	No-Label MIUCT 1829	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Something so right	Annie Lennox Featuring Paul Simon	12.1995	44[10]	-	RCA	[written by Paul Simon ][produced by Stephen Lipson ]
Father And Daughter	Paul Simon	06.2006	31[11]	-	Warner Bros W 719	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
That's me	Paul Simon	09.2006	156[1]	-	Warner Bros W 732	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Outrageous	Paul Simon	11.2006	194[1]	-	Warner Bros W 745	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon,Brian Eno]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Paul Simon	Paul Simon	02.1972	1[1][26]	4[36]	Columbia 30 750	[platinum-US][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
There goes rhymin' Simon	Paul Simon	05.1973	4[22]	2[48]	Columbia 32 280	[platinum-US][gold-UK][produced by Muscle Shoals/Paul Samwell-Smith/Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
Paul Simon in concert/Live rhymin'	Paul Simon	03.1974	-	33[17]	Columbia 32 855	[gold-US][produced by Phil Ramone ]
Still crazy after all these years	Paul Simon	10.1975	6[31]	1[1][40]	Columbia 33 540	[gold-US][gold-UK][produced by Art Garfunkel/Paul Simon/Phil Ramone ][Grammy 1975-Album of The Year]
Greatest hits,etc.	Paul Simon	12.1977	3[16]	18[23]	Columbia 35 032	[platinum-US][gold-UK][produced by Roy Halee/Phil Ramone/Paul Simon/Muscle Shoals Rhythm Section ]
One-Trick pony	Paul Simon	09.1980	17[12]	12[26]	Warner 3472	[gold-US][silver-UK][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
Hearts and bones	Paul Simon	11.1983	34[8]	35[18]	Warner 23 942	[produced by Paul Simon/Russ Titelman/Roy Halee ]
Graceland	Paul Simon	09.1986	1[5][206]	3[97]	Warner 25 447	[5x-platinum-US][7x-platinum-UK][produced by Paul Simon ][Grammy 1986-Album of The Year]
Negotations and love songs,1971-1986	Paul Simon	11.1988	17[15]	110[14]	Warner 25 789	[platinum-US][platinum-UK][produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
The rhythm of the saints	Paul Simon	11.1990	1[2][28]	4[53]	Warner 26 098	[2x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Paul Simon ]
Paul Simon' s Concert in The Park	Paul Simon	11.1991	60[1]	74[11]	Warner 26 737	[produced by Paul Simon ]
Paul Simon 1964/1993	Paul Simon	10.1993	-	173[2]	Warner 45 394	[gold-US]
Songs from the capeman	Paul Simon	12.1997	83[5]	42[11]	Warner 46 814	[produced by Roy Halee
Greatest Hits - Shining Like A National Guitar	Paul Simon	05.2000	6[34]	-	Warner 9362477212 [UK]	-
Greatest Hits - Shining Like A National Guitar	Paul Simon	05.2000	6[34]	-	Warner Bros 9362477212 [UK]	[gold-UK][produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
You' re the one	Paul Simon	10.2000	20[12]	19[21]	Warner 47 844	[gold-US][silver-UK][produced by Paul Simon ]
The Paul Simon Collection: On My Way, Don't Know Where I'm Goin'	Paul Simon	11.2002	-	108[6]	Warner 73 774	-
The Paul Simon Songbook	Paul Simon	04.2004	135[1]	-	Sony 5154212 [UK]	[produced by Reginald Warburton, Stanley West]
Surprise	Paul Simon	06.2006	4[16]	14[12]	Warner Bros 9362499822 [UK]	[gold-UK][produced by Paul Simon ]
The Essential Paul Simon	Paul Simon	06.2008	12[7]	43[3]	Warner Bros 9362499700 [UK]	[produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
This Better Be Good	Paul Simon	07.2009	-	60[5]	Rhino Custom Products OPCD-8321	[produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee/Varopis ]
So Beautiful or So What	Paul Simon	04.2011	6[6]	4[15][02.2013]	Hear Music 7232814 [UK]	[silver-UK][produced by Phil Ramone, Paul Simon]
Songwriter	Paul Simon	10.2011	-	141[1]	Legacy 88697965162	-
Live in New York City	Paul Simon	09.2012	150[1]	95[1]	Hear / Concord 08880 7234122	-
The Ultimate Collection	Paul Simon	04.2015	1[1][64]	-	Sony Music CG 88875080882	[platinum-UK][produced by Paul Simon]
Stranger to Stranger	Paul Simon	06.2016	1[1][8]	3[6]	Concord/EMI 7239780 [UK]	[silver-UK][produced by Roy Halee, Paul Simon]
In the Blue Light	Paul Simon	09.2018	10[2]	70[1]	Sony Music CG 19075841442 [UK]	[produced by Roy Halee, Paul Simon]